#υπομονής | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 4 months ago

Text

Προζυμένια ψωμιά που ψήνονται σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη

Μέσα από την ενασχόλησή του με το προζύμι και την αργή ωρίμανση, ο Γιώργος Τασούλας επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο. Από τις καραντίνες μέχρι σήμερα, ζυμώνει, ξεφουρνίζει και μοιρ��ζει τα γεμάτα γεύση ψωμιά του πόρτα πόρτα.

Το προζύμι υπάρχει στη ζωή του Γιώργου Τασούλα από παιδί, ήταν κομμάτι της καθημερινότητας για την οικογένειά του. «Έτσι μεγάλωσα. Όλα γίνονταν εμπειρικά, με ��,τι αλεύρι υπήρχε στο σπίτι. Σκοπός ήταν να υπάρχει ψωμί στο τραπέζι. Στο πατρικό μου ξεκίνησε η ιστορία. Δεν πήρα ποτέ ουσιαστικά την απόφαση να στραφώ σε αυτό μεγαλώνοντας, γιατί απλώς το προζυμένιο ψωμί είναι στο ηπειρώτικο DNA μου, είμαι αυτοδίδακτος “προζυμάς”. Το παιδί μου, που είναι δυόμισι χρονών, όταν το ρωτούν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς, τους λέει “φτιάχνει ψωμιά”. Αυτό με βλέπει να κάνω και να γεμίζω χαρά».

Ο Γιώργος δεν έχει, ούτε είχε ποτέ καμία σχέση με τις επαγγελματικές κουζίνες. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και μετράει είκοσι πέντε χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης, ενώ για κάμποσα χρόνια δούλεψε και σε εφημερίδες, περιοδικά, στο ραδιόφωνο. «Δεν βιοπορίζομαι από την ενασχόλησή μου με το προζύμι, από αυτήν όμως αντλώ ικανοποίηση. Πάντα ζύμωνα ψωμιά, με θυμάμαι δηλαδή ως φοιτητής να κάνω πειράματα, να τηλεφωνώ στη μάνα μου και να μου δίνει οδηγίες τότε που δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και το ίντερνετ ήταν ακόμη φτωχό. Όση διαθέσιμη γνώση υπήρχε, λοιπόν, στο σόι την εξάντλησα».

Κάποια στιγμή άφησε την εμπορική μαγιά και πέρασε στο φυσικό προζύμι και στην αργή ωρίμανση, «έψαχνα τις γεύσεις με τις οποίες μεγάλωσα. Το έκανα αρχικά για μένα, μια και δεν έβρισκα να αγοράσω ψωμί με τη γεύση που ήθελα και θυμόμουν, έτσι αποφάσισα να το φτιάξω μόνος μου. Ο κόσμος της αργής ωρίμανσης και του προζυμιού, εκτός από τέχνη, έχει και πολλή επιστήμη. Ήθελα να καταλαβαίνω όλο τον μηχανισμό του, δεν μου αρκούσε να ακολουθώ απλά τα βήματα.

Στην πορεία βρήκα σεμινάρια και βιβλία, συνάντησα ανθρώπους που μοιράζονταν το ίδιο πάθος, έκανα ατελείωτες συζητήσεις και πολλά πειράματα. Το “trial and error” σε αυτή την τέχνη είναι η απόλυτη στρατηγική μάθησης. Ό,τι και να σου μεταφέρουν, ό,τι και να διαβάσεις, αν δεν πιάσεις με τα χέρια σου το ζυμάρι να το νιώσεις, να καταλάβεις τα στάδια που περνάει το αλεύρι μέχρι να γίνει ψωμί, κάνεις μισή δουλειά. Ακόμα ψάχνω και μαθαίνω νέες τεχνικές και ανοίγω νέους κύκλους αναζήτησης».

��ο προζύμι και η μακρά ωρίμανση έχουν τη δική τους ιεροτελεστία, «έχουν βήματα και χρόνους και απαιτείται υπομονή και αγάπη για να δώσεις την ευκαιρία στο αλεύρι να απελευθερώσει τα θρεπτικά συστατικά του και να μετατραπεί σε μια θρεπτική τροφή». Όλη αυτή η διαδικασία είναι ένα τελετουργικό για εκείνον, «μια άγκυρα στο εδώ και τώρα», έτσι την περιγράφει, αφού μέσω αυτής επαναπροσδιόρισε τη σχέση του με τον χρόνο.

«Το μυαλό αδειάζει, σταματάς τις πολλές σκέψεις, είσαι εσύ και οι ζύμες σου που σιγά σιγά τις μεταμορφώνεις σε ψωμί. H διαδικασία παρασκευής ενός ψωμιού είναι και τρομερά αγχολυτική. Εξάλλου, όποιος μπλέξει με το προζύμι δύσκολα ξεμπλέκει. Σου αλλάζει τη νοοτροπία για την αξία της ετοιμασίας της τροφής. Είναι μια συνεχής άσκηση υπομονής και σεβασμού στις διαδικασίες».

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά που περιγράφει; Ίσως, γιατί όλοι λίγο πολύ δοκιμάσαμε να πιάσουμε ζυμάρια στα χέρια πριν από τέσσερα χρόνια, τα ξεφουρνίσματα έδιναν κι έπαιρναν στα stories της καραντίνας, και όταν ξαναβγήκαμε στην πόλη το κίνημα των τριτοκυματικών φούρνων μόλις έκανε την πρώτη του εμφάνιση.

Και ο Γιώργος ήταν ένας από αυτούς που μέσα στον κορωνοϊό ασχολήθηκε πιο εντατικά με το ψωμί, «ειδικά μετά την πρώτη καραντίνα, όταν άρχισαν όλα να μαυρίζουν, τα προζυμένια μου ψωμιά έγιναν αφορμή για να συναντιέμαι με φίλους και γνωστούς. Τους τα πήγαινα φίλεμα, στέλναμε τα SMS μας και βρισκόμασταν. Τα λέγαμε, τρώγαμε το ψωμί και ξαναγυρνάγαμε στην καραντίνα μας. Είχα φτιάξει και ένα hashtag (#sharing_is_caring) για τις φωτογραφίες που ανεβάζαμε στα σόσιαλ». Όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια κοινότητα. «Οι φίλοι μου μίλησαν για τα ψωμιά μου στους φίλους τους και έτσι γεννήθηκε το Bobota - The sourdough project».

Πώς λειτουργεί σήμερα η Bobota: σε αρκετούς έδωσε από το προζύμι του και τους έδειξε πώς να φτιάχνουν το δικό τους ψωμί. Στους υπόλοιπους έχει αφιερώσει τις Παρασκευές του, τους ψήνει τα ψωμιά της εβδομάδας. Μέχρι την Τετάρτη μπορείτε να του στέλνετε μήνυμα στο Ιnstagram για την παραγγελία σας. Την Πέμπτη ζυμώνει τα ψωμιά, τα αφήνει να ωριμάσουν στο ψυγείο, την επόμενη μέρα μπαίνουν για ψήσιμο και ξεκινάει να κάνει delivery μαζί με τον αδελφό του, πόρτα πόρτα.

Προφανώς δεν φτιάχνει μπομπότα, το ψωμί που κατανάλωναν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα, όταν τα τρόφιμα σπάνιζαν και οι άνθρωποι έπρεπε να επιβιώνουν με πολύ περιορισμένους πόρους. Παρασκευαζόταν κυρίως από αλεύρι καλαμποκιού, το οποίο ήταν πιο εύκολο να βρεθεί. Συνήθως το ανακάτευαν και με άλλα υλικά, όπως κάστανα ή ακόμη και αλεύρι από ρίζες δέντρων ή άλλους σπόρους που υπήρχαν διαθέσιμοι. «Αυτό το είδος ψωμιού ήταν φτωχικό, φτιαγμένο κυρίως για να χορτάσει και να δώσει ενέργεια. Η μπομπότα είναι ένα σύμβολο για το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, γι’ αυτό το επέλεξα ως όνομα του πρότζεκτ».

Κάθε τόσο προσπαθεί να προσθέτει κάτι νέο στο Bobota - The sourdough project. Πάντα έχει το «κλασικό» του ψωμί με τα τρία διαφορετικά άλευρα (ημιολικής, ολικής και κίτρινο) που ταιριάζει με όλα τα φαγητά και είναι ο απόλυτος συνδυασμός με αυγά μάτια με ρευστό κρόκο, τηγανισμένα σε φρέσκο βούτυρο. Κυνηγάει τα πετροαλεσμένα άλευρα γιατί περιέχουν μεγαλύτερη ποσότητα από τον αρχικό καρπό του σταριού. «Σπουδαίο ρόλο παίζει η σωστή ωρίμανση. Έτσι το ψωμί, με φυσικό τρόπο, αποκτά αρώματα και βάθος στη γεύση. Γενικά, δεν τσιγκουνεύομαι και το σπουδαιότερο συστατικό όλων που είναι ο χρόνος που πρέπει να δώσεις».

Ψήνει επίσης ένα ολικής με 60% αλεύρι ολικής και 40% ημιολικής που έχει γεύση μεστή, έντονα αρώματα, είναι εξαιρετική πηγή φυτικών ινών και απογειώνει τα όσπρια.

Κάνει και ψωμί με χαρούπι, είτε σκέτο είτε γεμιστό με καρπούς και φρούτα ‒ αυτό δοκιμάστε το με μια πικάντικη γραβιέρα και ένα ποτήρι κρασί.

Τώρα πια το καλοφτιαγμένο ψωμί με προζύμι είναι η απόλυτη τάση, δεν μπορούμε να το φάμε κακό, του δίνουμε βάση, το βρίσκουμε παντού και χειροποίητο, έχουμε αφήσει πίσω μας τις φραντζόλες πολυτελείας. «Το ψωμί υπήρξε στήριγμα στην εξέλιξη του ανθρώπου. Είχε εξέχουσα θέση στην καθημερινότητά του, συνδέθηκε ακόμα και με διάφορα τελετουργικά. Μετά ήρθε η βιομηχανοποιημένη παραγωγή που το έδωσε φτηνό και χόρτασε τους πολλούς. Κάπου εκεί, στον βωμό της ποσότητας χάθηκε η ποιότητα και δαιμονοποιήθηκε η κατανάλωσή του».

Ωστόσο, παρότι το ψάχνουμε πολύ με το ψωμί πια, ο Γιώργος βλέπει να επικρατούν ακόμα οι μύθοι οι σχετικοί με αυτό. «Μετά ήρθαν τα social media και ξαναθυμήθηκε ο κόσμος ότι κάποτε γνωρίζαμε να φτιάχνουμε οι ίδιοι, με φυσικό προζύμι, το ψωμί μας. Εκείνα όμως έχουν στρέψει και την κουβέντα σε λάθος κατεύθυνση, μας έχουν κάνει να θεωρούμε “σωστά” μόνο τα καρβέλια με την τεράστια κυψέλωση που, αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακή, αλλά δοκίμασε να κάνεις βούτα σε χωριάτικη με μια τέτοια φέτα ψωμί. Είναι πιο σημαντικό το να φτιάξεις με τα χέρια σου το ψωμί σου από το να σε απασχολεί το αισθητικό κομμάτι και να σε απογοητεύει το ότι δεν πέτυχες το “oven spring”».

Τον τελευταίο καιρό πειραματίζεται με τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά, αγαπημένο του ψωμί είναι ένα γεμιστό με κόλιανδρο, άνηθο, μαϊντανό, πράσινα κρεμμυδάκια και σχοινόπρασο. Παράλληλα, δουλεύει ώστε να τελειοποιήσει άμεσα τη συνταγή των cookies με προζύμι, ώστε να φτάνουν και αυτά στην πόρτα μας τις Παρασκευές.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Γιώργος Τασούλας #portait #foodie

10 notes · View notes

tso-panos · 6 months ago

Text

διδάγματα υπομονής και επιμονής μπορεί να δώσει πολύ καλά ένα ακρωτήρι στη μέση μιας μεγάλης θάλασσας

#tsopanos #corsica #aerophotography #original photographers

2 notes · View notes

sdrsblog · 2 years ago

Text

Τα καταφέραμε μωρο μου! Μετά από τρία χρόνια υπομονής τα καταφέραμε. Περάσαμε πολλά τσακωμούς, ζήλειες, απόσταση. Όμως είμαστε εδώ πλέον. Ήμασταν μαζί σε όλο αυτό. Σε αγαπάω

7 notes · View notes

konmarkimageswords · 1 year ago

Text

"Εμείς αγαπάμε όχι τη ζοφερή και απάνθρωπη πλ��υρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχ��διωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς τη δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου τής προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη, που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», που ο φίλος ποιητής Γιάννης Στίγκας το έκανε τίτλο σε συλλογή του («Αλητεία του αίματος»), το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ίδιου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόυς Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάρροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλιντεϋ και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες π��υ καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή λαχτάρα για συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους. Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία της τέχνης τους που υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος".

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ούτε να πεθάνεις πρέπει

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, ��την αυλή να χορταριάζεις της υπομονής, να γυρνάς στα ίδια σοκάκια και στις γειτονιές να σε τρέχουν πιτσιρίκια με τις σφεντονιές.

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, θλιβερά να λες τραγούδια της ανατολής, παραμύθια να σκαρώνεις σαν τη Χαλιμά, να γελάσεις τον κουρσάρο που σε πολεμά.

Ούτε να πεθάνεις πρέπει ούτε και να ζεις, σαν παιχνίδι να σε παίζουν οι θεοί της γης, η ψυχή σου για γαλήνη πάντα να πεινά, μα ο δαίμονας της σάρκας να σε κυβερνά.

***

Ο χρόνος είναι σταυρωτής

Ο χρόνος είναι σταυρωτής, είναι και γδάρτης της ψυχής, τρώει και πίνει απ’ το κορμί μας, πολεμάει την αντοχή μας, πόσο δύσκολα περνάει όταν η καρδιά πονάει, πόσο δύσκολα περνάει όταν η καρδιά πονάει, τρώει και πίνει απ’ το κορμί μας, πολεμάει την αντοχή μας.

Ο χρόνος είναι εκδικητής, του κάτω κόσμου εραστής, ό, τι όμορφο χαρίζει, σάπιο πίσω το γυρίζει, κάνει δάκρυ τη χαρά μας και το γέλιο συμφορά μας, κάνει δάκρυ τη χαρά μας και το γέλιο συμφορά μας, ό, τι όμορφο χαρίζει, σάπιο πίσω το γυρίζει.

Ο χρόνος είναι μαχητής, είναι της μοίρας πορθητής, χρήμα κι ομορφιά θερίζει και το μέλλον μας ορίζει, σιγολιώνει τη φωτιά μας, τα θνητά τα σώματά μας, σιγολιώνει τη φωτιά μας, τα θνητά τα σώματά μας, χρήμα κι ομορφιά θερίζει και το μέλλον μας ορίζει.

Ο χρόνος είναι ένας Θεός, σκληρός, τσιγκούνης, βιαστικός, λίγα δίνει, όλα τα παίρνει και στη βόλτα του μας σέρνει, λίγη αγάπη μας κερνάει κι ύστερα μας προσπερνάει, λίγη αγάπη μας κερνάει κι ύστερα μας προσπερνάει, λίγα δίνει, όλα τα παίρνει και στη βόλτα του μας σέρνει.

****

Ο Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για μια οχταετία στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά πολιτιστικού προσανατολισμού.

Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί. Για το μυθιστόρημά του Ο γύρος του θανάτου τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011, ενώ για το ’55 τιμήθηκε με το βραβείο «Νίκος Θέμελης» 2013.

Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν, Τακίμια, Το κελί. Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.

2 notes · View notes

radium-thelastpath · 2 years ago

Text

Δεν βλέπω μέλλον πουθενά

Και όλα πάνε κατά διαόλου

Ήρθε το χαρτί από στρατό

Και είμαι ακόμα δεκαοκτώ

Και δεν μου πάει το χακί καθόλου

Έχω μια σχολή δεκάδες μίλια μακριά

μια δουλειά για να σκοτώνω πρωινά

ένα παρελθόν που μου τρώει σωθικά

Και εμένα να με βρίσκω σε γραπτά

Μετά από ένα τσιγάρο . . .

Είμαστε καμένα χαρτιά

Στου μέλλοντος τα τείχη

Είμαστε οι φρουρά

Εμείς η στάχτη

Εμείς και η φωτιά

Δεν βλέπει μέλλον πουθενά

Και όλα του πάνε κατά διαόλου

Του έπεσαν πολλά σαν να μην είναι δεκαεννιά

Και τα βράδια μου λέει δεν τα μπορεί καθόλου

Πιο σκληρός από όσο νόμιζα

Στο λέω και να είσαι σίγουρος πως δάκρυσα μαλακά όταν το γραφα

Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι με τόσα ψέματα

Μα να είσαι αληθινός μετράει αυτό από σένα το έμαθα

Με της υπομονής άπειρα αποθέματα

Δεν μίλαγε όμως βασταγε οικογένεια

Έχει μήνες να κοιμηθεί καλά

Ξυπνάει ιδρωμένος και κοιταει ψηλά

Βλέπει εφιάλτες από χρόνια παιδικά

Και άλλα που γι αυτα δεν λέει πολλά

Ο έρωτας είναι στο στήθος μαχαίρια

Που χτυπά σώμα μυαλό ψυχή καρδία

Και εσύ το έμαθες αργά . . .

ΥΓ1 : χθές το βράδυ μου ήρθε τυχαία στο μυαλό αυτό παλιό κομμάτι , έχουν περάσει πέντε χρόνια από όταν το έγραψα και ακόμα δεν ξέρω αν έχει αλλάξει έστω μια μπάρα με εξαίρεση το θέμα της σχολής , το ρεφρέν να είναι πιο επίκαιρο από τότε και αυτό δεν ξέρω αν καλό ή κακό...

ΥΓ2: άλλο ένα κομμάτι που δεν άκουσε κανείς αλλοι τόσοι στίχοι που απλα με ηρέμησαν

#radium

11 notes · View notes

mariettaaa · 1 year ago

Text

“Chapter 1”

Αγαπητό ημερολόγιο,

ίσως να έχεις βαρεθεί να ακούς για αυτόν. Συγγνώμη, αλλά είναι η πρώτη μου (και μοναδική προς το παρόν) αγάπη.

Δεν νομίζω πως σου έχω πει ποτέ πως γνωριστήκαμε. Είναι αστεία ιστορία στο υπόσχομαι.

Όταν ήρθε πρώτη φορά στην Αθήνα πήγε στο ίδιο σχολείο με την τότε καλύτερη μου φίλη, χα σαν χθες το θυμάμαι και ας έχουν περάσει χρόνια από τότε.

Στην αρχή μισούσαν ο ένας τον άλλον και εγώ τότε πιο μικρή προφανώς έτρεφα την ίδια αντιπάθεια για το πρόσωπο του, χωρίς να τον έχω γνωρίσει καλά. Ύστερα όμως ήταν μαζί.

Μην με κρίνεις, μιλάμε για τάξη δημοτικού.

Όταν αργότερα πήγαμε στο ίδιο σχολείο (γυμνάσιο για την ακρίβεια), και αφού είχαν χωρίσει και εγώ είχα σταματήσει να κάνω παρέα με την συγκεκριμένη κοπέλα, συνειδητοποίησα ότι ήταν από τα λίγα άτομα που actually ταίριαζα.

Και θα σου πω γιατί. Γιατί έβλεπα τον εαυτό μου σε εκείνον. Έκανα μεγάλες προσπάθειες να κάνουμε παρέα. Ηλίθιες μεν αλλά για εκείνη την ηλικία απολύτως ταιριαστές. Και σιγά σιγά κατάλαβε και με ήθελε δίπλα του.

Εγώ τόσο καιρό ήμουν ερωτευμένη μαζί του, και ναι εννοείται πως το ήξερε, δεν μαρεσει να τα κρύβω αυτά, αλλά προφανώς δεν του άρεσα. Όμως κάναμε παρέα και αυτό εμένα μου ήταν αρκετό.

Και αρχίσαμε να δενόμαστε. Όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός. Βγαίναμε κάθε μέρα, είχαμε ανοιχτεί ο ένας στον άλλον και τον ήξερα καλύτερα από την παλάμη του χεριού μου εκείνη την περίοδο.

Και ας τον άκουγα να μιλάει για αλλά κορίτσια, για σχέδια που έκανε με τους φίλους του και δεν με περιλάμβαναν, αλλά δεν με ένοιαζε. Τον είχα δίπλα μου. Ήταν αρκετό.

Και τότε τα αθώα χρόνια του γυμνασίου τελείωσαν. Και ήρθε ο πρώτος αποχαιρετισμός.

Τον καθυστερούσαμε και οι δυο όσο μπορούσαμε παραπάνω. Περάσαμε όλο το καλοκαίρι εκείνο μαζί. Μιλούσαμε με τις ώρες. Ξεπερνούσαμε το εμπόδιο της δουλειάς του λες και ήταν υποχρέωση μιας ώρας και όχι δώδεκα ολόκληρων ωρών.

Και το λύκειο ξεκίνησε. Κι εμείς είχαμε μεγαλώσει. Προς το τέλος του καλοκαιριού είχαμε τσακωθεί κιόλας αλλά το λύσαμε. Έριξα τον εγωισμό μου γιατί δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή μου. Χωρίς να λέμε έστω ένα γεια, χωρίς να ξέρω ότι είναι καλά.

Και τα ξαναβρήκαμε.

Και τότε ήταν που έφυγε.

Μετακόμισε με τους γονείς του στην Γερμανία για δουλειά και για μια καλύτερη ζωή. Νομίζω πως την βρήκε. Αυτήν την εντύπωση έχω πλέον τέσσερα χρόνια αργότερα. Αυτό μου δίνει να καταλάβω τουλάχιστον κάθε φορά που μιλάμε στον τηλέφωνο.

Πάντως η μέρα που έφυγε ήταν από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Δεν ήξερα αν και ποτέ θα τον ξαναδώ.

Αλλά η τύχη μας τα έφερε έτσι και τον ξαναείδα το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, μισό περίπου χρόνο αφού έφυγε.

Και όταν κανονίσαμε να πάμε εκδρομή εγώ, εκείνος και ο κολλητός μας;

Αχ αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μπορώ με λέξεις να σου περιγράψω το συναίσθημα εκείνο, τις πεταλούδες αυτές, την ανυπομονησία που ένιωθα…

Και κάτι προέκυψε εκείνο το βράδυ μεταξύ μας. Θες επειδή ήμασταν κάπως μεθυσμένοι, θες επειδή ήταν κάποιο απωθημένο, δεν ξέρω.

Πάντως μετά από τόσα χρόνια υπομονής (πέντε στο σύνολο) επιτέλους είχα την ευκαιρία μου!

Και μετά πάλι έφυγε. Και είχα εκείνο το κενό ξανά από την αρχή.

Και για αλλά τριάμισι χρόνια μιλάγαμε και συνεχίζαμε να δενόμαστε. Μην με ρωτήσεις πως, πάντα είχα κάτι να πω με αυτόν τον άνθρωπο, ποτέ δεν χάθηκε αυτή η σύνδεση. Μέχρι τώρα…

Γιατί ήρθε.

Ήρθε και δεν ξέρω τι έγινε. Ήρθε και όλα διαλύθηκαν. Όλα ήταν τόσο παράξενα όσο ήταν εδώ. Και έφυγε και με άφησε κενή και με χίλιες απορίες μέσα στο κεφάλι μου.

Ήταν όλα τόσο καιρό ένα ψέμα; Έχει κάποια άλλη; Φταίω εγώ;

Και τώρα σαν κάποιος να έκοψε αυτήν την χρόνια σύνδεση που με τόσο κόπο είχαμε δημιουργήσει. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι αυτήν την σύνδεση αυτός ήταν που την διέλυσε.

Και εγώ δεν ξέρω γιατί.

Και μου λείπει.

Μου λείπει το να μιλάμε με τις ώρες, μου λείπει η αγκαλιά του.

Μπορεί τελικά να μην έχει να κάνει καν με εμένα. Μπορεί να περνάει κάτι δικό του που δεν θέλει να μοιραστεί. Αλλά αυτό είναι κάτι που επίσης πονάει. Γιατί να μην θέλει να το μοιραστεί; Δεν με εμπιστεύεται; Μετά από όλα όσα έχουμε περάσει ; Δεν ξέρει πως θα καταλάβω ο,τι και να μου πει;

Πως γίναμε έτσι ; Γιατί ;

#love

3 notes · View notes