#το να κάνεις έρωτα

[allo-frouto]

Θα ήθελα να είμαστε γυμνοί στο κρεβάτι και να σου κάνω έρωτα μέχρι να βραδιάσει

Και μετά πάλι μέχρι το πρωί…

[loulouditouheimona]

Επιλέγεις να είσαι μόνη γιατί είναι πολύ καλύτερο από το να περιμένεις ένα μήνυμα ή έναν άνθρωπο που πάντα αργεί να έρθει ή δεν έρχεται ποτέ.Επιλέγεις να μην έχεις επαφή επειδή είναι πολύ καλύτερο από το να σε αγγίζουν χωρίς πραγματικά να σε θέλουν ή να σε αγαπούν.Επειδή είναι πολύ καλύτερο να μην έχεις κανέναν από το να έχεις το λίγο του.Επειδή θέλεις να είσαι εντελώς γεμάτη από έρωτα για κάποιον αλλιώς δεν αξίζει.Επιλέγεις να περάσεις πολλές νύχτες στον καναπέ του σπιτιού σου γιατί είναι πολύ καλύτερο από το να βγαίνεις με άτομα που δεν πολυγουστάρεις ή δε σε πολυγουστάρουν.Επιλέγεις να επικεντρωθείς στον εαυτό σου και σε αυτά που σου αρέσουν να κάνεις και όχι στον έρωτα, γιατί αυτός αν είναι να έρθει θα έρθει αβίαστα, χωρίς παρακάλια και δράματα.

[star--bill]

πως οριζεις την αγαπη και τον ερωτα?

Δεν υπάρχει θεωρώ κάτι πιο όμορφο σε συναίσθημα.. να δείχνεις σε έναν άνθρωπο το ποσό τον αγαπάς και να τον θέλεις στην ζωή σου. Έρωτας είναι να βλέπεις το άτομο απέναντι σου και να τρελαίνεσαι. Στην μάτια και το βλέμμα που σε καθηλώνει και στην φωνή που δεν χορταινεις να ακούς καθημερινά, επειδή είναι ο,τι πιο γλυκό και σέξυ έχεις ακούσει ταυτόχρονα. Στο σώμα που θες να αγκαλιάζεις κάθε στιγμή κάθε λεπτό οπουδήποτε και να βλέπεις αυτό το χαμόγελο, να σε κάνει να λιώνεις. Στο άτομο που θες να κάνεις έρωτα μαζί του με πάθος και μετά να του μαγειρεύεις. Να συζητάς οτιδήποτε έχεις στο μυαλό σου και να ανακαλύπτετε μαζί νέα μέρη. Να χορεύετε μαζί κάτω από την βροχή και να του κρατάς στοργικά το χέρι. Να σε ερεθίζει εγκεφαλικά απλά με ένα πείραγμα και να μοιρ��ζεστε κάθε μέρα την λέξη "σ' αγαπώ" σαν εκείνη την πρώτη φορά. Να είναι κάθε μα κάθε στιγμή στο μυαλό σου.. Ο Σαίξπηρ είπε: «Το ένα μισό μου είναι δικό σου, το άλλο μισό δικό σου-δικό μου, θα έλεγα, αλλά αν είναι δικό μου, τότε δικό σου κι έτσι, όλα δικά σου!». Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης.

[gentle-author]

24

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι να νιώσω το σώμα σου να χαϊδεύει το δικό μου,

Μέχρι να γίνουμε ένα και να ανταλλάξουμε σώμα και ψυχή πάνω στα ολόλευκα σεντόνια

Μέχρι να μυρίσει γιασεμί η νύχτα και άνθη τριανταφυλλιάς να στολίσουν το κρεβάτι μας

Μέχρι να νιώσεις το σώμα μου να φλέγεται πάνω στο δικό σου κάθε φορά που το βυθίζεις μέσα μου

Μέχρι να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου ετούτη τη νύχτα που με φιλάς και σε φιλώ σαν το ξημέρωμα να βρίσκεται αιώνες μακριά

Μέχρι να γίνω δικιά σου και να γίνεις δικός μου ολοκληρωτικά

Μέχρι να μου ψιθυρίσεις πως με αγαπάς και να σιωπήσεις όλους τους ποιητές

Μέχρι να καταρρίψεις όλα τα γνωμικά και να γράψεις νέους τόμους, νέα βιβλία με την δική σου αλήθεια

Μέχρι το φεγγάρι να δακρύσει στην θέα της αγάπης μας και να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα ή να δωρίσει φως σε όλα τα άστρα του ουρανού

Μέχρι εσύ να γίνεις εγώ και εγώ να γίνω εσύ

Μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου που ξέρεις καλά ότι ούτε τότε θα πάψω να σε αγαπώ

Μέχρι το σε αγαπώ να βρει το άλλο του μισό και να γίνει σε αγαπάω

Μέχρι όλα τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν και ζωγραφίσουν πάνω στο τραπέζι εμάς αγκαλιά

Μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει και να μας αφήσει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον δικό μας κόσμο, να μπούμε μέσα και να χαθούμε

Μέχρι η απόσταση να πάρει τον ορισμό της ανάσας μας και να μηδενιστεί με ένα μας φιλί

Μέχρι η τέχνη να ορίζεται πλέον από εμάς και κάθε λεξικό, να έχει σε κάθε του σελίδα το δικό μας χρώμα

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι η διάλεκτός σου να γίνει η δίκη μου γλώσσα

Μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλος κανείς εκτός από εμάς

Μέχρι να γίνουν όλα στάχτη χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε

Μέχρι να μην μας νοιάζει η άποψη του κόσμου

Μέχρι το γαλανό να αναμειχθεί με το πράσινο

Μέχρι το σκοτάδι να γίνει φώς

Μέχρι ο στρατιώτης και γίνει γιατρός

Μέχρι η αγκαλιά σου να γίνει καταφύγιο που θα φ��υντώνει την φωτιά μου

Μέχρι η μυρωδιά μου να γίνει πεδίο μάχης που θα εγ��λωβίσει την καρδιά σου

Μέχρι να μην μπορούμε να μιλήσουμε άλλο πια

Μέχρι η καρδιά μας να χτυπήσει δύο φορές πιο γρήγορα ξανά

Και τελικά να φωνάξουμε ο ένας στον άλλο πως το «για πάντα» σίγουρα ξέρουμε πως γράφτηκε για εμάς.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[nofuckinlabels]

Αν δεν έχεις δακρύσει ποτέ όσο κάνεις έρωτα δεν θα αναγνωρίσεις την υγρασία των ματιών μου

Όταν βιώνεις τέτοια αγάπη, οι μώλωπες θυμίζουν ερωτικά σημάδια.

Το σώμα μου δεν αναγνωρίζει από που πηγάζει η υπερβολή

Οδύνη ή ηδονή

Έννοιες ταυτόσημες για την δυα��ική ανθρώπινη διάνοια

Το δέρμα μου μεταφράζει σε πληγές οτιδήποτε το αγγίζει

Κάτι κάτω από το δέρμα μου αιμορραγεί αδιάκοπα για την απουσία σου

Μοιάζει με ανατριχιαστικό χάδι που μου θυμίζει την αιωνιότητα του έρωτα και την θνητή υπόσταση της σάρκας μου

Μου θυμίζει ότι σε κάποια εφήμερα κύτταρα κατοικούν θαύματα.

Ότι ίσως ο λόγος που αιμορραγώ είναι επειδή κουβαλάω κάτι μεγαλύτερο

Κάτι που ασφυκτιά μέσα στα σύνορα του δέρματος μου.

Κάτι που σχίζει βίαια την σάρκα μου για να εξασφαλίσει λίγο οξυγόνο

Κάτι που όσο αναπνέει

Με σκοτώνει

[ameantes]

Νυχτερινές περιπλανήσεις #1

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου καθώς σε νιώθω να εισέρχεσαι μέσα μου, βαθιά και απότομα, χωρίς καμία προειδοποίηση. Δεν ξέρω τί κάνω ούτε τί αισθάνομαι. Τρέμω. Χωρίς να το θέλω σου έχω παραδοθεί. Η ηδονή που μου προκαλείς είναι πρωτόγνωρη, διαφορετική, ισχυρή και απόλυτη.

Τα πόδια μου τυλιγμένα γύρω από την μέση σου. Ένα χέρι στα μαλλιά σου ενώ το άλλο περασμένο κάτω από την μασχάλη σφίγγει τον ώμο σου.

Από τον γοφό μου, το χέρι σου βρίσκεται στο πρόσωπό μου. Νιώθω τον αντίχειρά σου στο στόμα μου να απελευθερώνει το χείλος μου από τα δεσμά των δοντιών μου. «Τρελαίνομαι να ακούω την φωνή σου όταν βυθίζομαι μέσα σου». Στα μάτια σου κυριαρχεί η λαχτάρα, η επιθυμία, ο πόθος. Όπως εσύ, έτσι και εγώ, κολυμπάμε στον ωκεανό αυτών των συναισθημάτων χωρίς να το έχουμε επιλέξει.

Σκύβεις στον λαιμό μου, με φιλάς γλυκά και σύντομα βρίσκεσαι τόσο κοντά στο αφτί μου ώστε ο ήχος της ανάσας σου να είναι κυρίαρχος. «Μην μου το στερείς». Ο τόνος σου αυταρχικός, το απαιτείς.

Ξέρεις πολύ καλά ότι απεχθάνομαι να με διατάζουν, λατρεύω να πηγαίνω κόντρα στις απαιτ��σεις και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θες. Αλλά αυτήν την στιγμή, στην αγκαλιά σου, με ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα να έχει κατακλύσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου, δεν μπορώ, δεν θέλω, να σου αρνηθώ.

Το επόμενο βύθισμα συνοδεύει ένας αναστεναγμός. «Γαμώτο». Νιώθω τα χείλη σου στον λαιμό μου να τον γεμίζουν σημάδια ενώ παράλληλα εγώ γρατζουνάω την πλάτη σου. «Ω Θεέ μου». Συνεχίζεις να χτυπιέσαι και νιώθω να μην μπορώ να κρατηθώ.

Ξέρω ότι δεν ταιριάζουμε, ξέρω ότι είναι λάθος. Ωστόσο, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είσαι εσύ που μου κάνεις έρωτα.

«Με καταστρέφεις» ακούω πάλι την φωνή σου. Αυτήν την φορά ήρεμη, σχεδόν ψυθηρίζεις. «Αλλά δεν με νοιάζει». Αναστενάζεις. «Σε θέλω». Με κοιτάς στα μάτια με ένα βλέμμα που σχεδόν με κάνει να σε πιστέψω.

Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Δεν με θες απλώς, με χρειάζεσαι. Χρειάζεσαι το σώμα μου, το άγγιγμα μου, την φωνή μου και τους αναστεναγμούς μου για να νιώσεις την ολοκλήρωση. Το καταλαβαίνω από το άγγιγμά σου, από το βλέμμα σου, από τα λόγια σου. Το καταλαβαίνω γιατί, όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, το ίδιο ισχύει και για εμένα.

Προς απάντησή σου τα ουρλιαχτά και οι αναστεναγμοί μου, που η έντασή τους διαρκώς μεγαλώνει καθώς συνεχίζεις να βυθίζεσαι μέσα μου.

«Ας καταστραφούμε μαζί».

[psychotiko-epeisodio]

Αφηνομαι.

Για λίγο μονάχα .

Βαθιά ανάσα,λένε πως όλα είναι επιλογές.

Δεν ήρθες και σήμερα.

Σημειώνω μια ακόμη απουσία .Στις πόσες σε αφήνω πίσω μου άραγε;

Πρέπει να τα βρω με εμένα.

Αλλά δεν τα 'χα ποτέ.Αρα πρέπει να με φτιάξω από την αρχή.

Ουφ.Δεν γαμιεται;Αν έτσι καταφέρω να σε βγάλω από το μυαλό μου ,θα το κάνω.

Μπας και αν μ'αγαπησω ,σταματήσω επιτέλους να περιμένω εσένα να το κάνεις.

Ναι, τελευταία σταμάτησα να διαβάζω ποίηση και άρχισα να διαβάζω ψυχολογία.

Ότι χρειαστεί θα κάνω για να σε ξεχάσω .

Κουράστηκα να σε κουβαλάω μέσα μου.

Αν και 60 κιλά ,είσαι βαρύς γαμωτο.

Τελευταία οπότε μιλάω για εσένα σε κράζω.

Από παράπονο το κάνω,το μετανιώνω μετά.

Έπειτα σκέφτομαι ότι εσύ δεν μετάνιωσες ποτέ για τίποτα και ηρεμώ.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να σου μοιάσω,

γιατί εγώ είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα,

αγαπώ την αγάπη,σου φαινόταν περίεργο.

Έτσι έλεγες.

Εσύ ήσουν πάγος,εγώ φωτιά.Επρεπε να είχα καταλάβει.

Όλοι λέγαν ότι θα γίνει ��ο αντίθετο,

μα δες που τελικά,

Με έσβησες.

[o-monaxikos]

Είναι ανώφελο να ξέρεις όλες τις στάσεις για να κάνεις έρωτα αν δεν ξέρεις πώς να της κρατάς το χέρι όταν το χρειάζεται.

[eroticfantasies1]

Εσκυψε απαλά από πάνω της,και αφουγκράστηκε την ανάσα της.Το χέρι του κατευθύνθηκε προς τα σκοινιά που της έδεναν τα χέρια στο κάγκελο του κρεβατιού.Αρχισε να τα λύνει προσεχτικά,σχεδόν τρυφερά.Είχε αναγκαστεί να την δέσει χτές,γιατί του είχε επιτεθεί με μανία,σε μία από κείνες τις κρίσεις που την πιάνανε όταν προσπαθούσε να ξεφύγει από αυτόν.Τον είχε δαγκώσει και τον είχε χτυπήσει.Αφού την έδεσε,ηρέμησε και τον άφησε να την πάρει αγκαλιά,κλαίγοντας με λύσσα και με πόθο ταυτόχρονα,σε μια κατάσταση εκτός εαυτού που τον τρέλλαινε.

Στο τέλος είχε φτάσει να βογγάει και να τον παρακαλάει να μπεί μέσα της,και σε όλη την διάρκεια που της έκανε έρωτα,τα δάκρυα της πότιζαν τα μάγουλά του,τα χείλη του και τα μαλλιά του.

Καθώς την έλυνε,άνοιξε τα μάτια της.Το βλέμμα της ήταν άδειο στην αρχή.Τον παρακολουθούσε απλά να την λύνει,παρατηρούσε κάθε του κίνηση.Ηταν μία από τις στιγμές που ήταν ήρεμη,παθητικά αφημένη σε ότι και να της έκανε.Της ελευθέρωσε τα χέρια τραβώντας τα σκοινιά εντελώς και εκείνη έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και πόνου.

Κράτησε τα χέρια της μέσα στα δικά του,και άρχισε να την γλύφει απαλά στα σημεία που τα σκοινιά την είχαν πληγώσει.Τον έκαιγε το ευαίσθητο δέρμα της.Η γλώσσα του ταξίδεψε στους καρπούς της στις παλάμες της και στα δάχτυλά της και αυτή τον κοιτούσε ακόμα με ένα βλέμμα μεθυσμένο κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,κάπου μεταξύ πόθου και φόβου.

«Μην με αναγκάσεις να στο ξανακάνω αυτό,καλή μου»,της είπε ενώ την σήκωνε στην αγκαλιά του. «Δεν θέλω να είμαι βίαιος μαζί σου»,της ψιθύρισε καθώς συνέχισε να την χαιδεύει τρυφερά.

Εκείνη ήταν φωλιασμένη πάνω του,σχεδόν γλαρωμένη και νικημένη,σε μια στιγμή ανακωχής.Η φωνή της ακούστηκε σχεδόν παιδική.

«Γιατί δεν με αφήνεις να φύγω? Του ψιθύρισε σχεδόν ναζιάρικα.

-Γιατί σε θέλω πολύ γλυκιά μου.Σε θέλω εδώ μαζί μου.Κάθε στιγμή…κι εσύ με θέλεις.

Την ένιωσε να αποτραβιέται στιγμιαία και την ξανατράβηξε πάνω του.

-Παραδέξου το μωρό μου..Κανένας δεν σε έχει κάνει να νιώσεις έτσι.Με σιχαίνεσαι,με αποδιώχνεις και όμως με θέλεις όλο και περισσότερο.

Εχεις μάθει να αντιστέκεσαι στον πόθο σου,όμως τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω.

Την κοίταξε στα μάτια ,και της χάιδεψε απαλά τον λαιμό.

-Ακόμα και να σε άφηνα να φύγεις,θα με σκεφτόσουν κάθε στιγμή…Το χέρι του ταξίδεψε στο στομάχι της και στην κοιλιά της και άρχισε να την χαιδεύει κυκλικά.

-Κάθε στιγμή μωρό μου,θα με ένιωθες μέσα σου,και θα καιγόσουν.Την ένιωσε να ανατριχιάζει και να βογγάει αδύναμα.

-Δεν θέλω ��τσι…του είπε.Δεν θέλω να με κρατάς αιχμάλωτη εδώ.

Το βλέμμα του έγινε πιο σκληρό χωρίς να χάνει την τρυφερότητά του.

-Θα σε αφήσω να φύγεις…όταν θα ξέρω ότι όπου και να πάς θα γυρνάς πάντα σε μένα..

Την κράτησε λίγο μακριά του σφίγγοντάς την από τα μπράτσα.

-Πές μου καρδιά μου…πού αλλού θα πάς και θα νιώθεις έτσι?

Αποτραβήχτηκε από κοντά του και έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της.Αρχισε να κλαίει σιωπηλά.

-Μου τα πήρες όλα..έχω μια ζωή να ζήσω.Με απέκοψες από όλους.Δεν θέλω να είμαι φυλακισμένη εδώ…σε μισώ!

Την ξανατράβηξε πάνω του αν και αντιστεκόταν ελαφρά.Την έκλεισε ολόκληρη στην αγκαλιά του.Η γλώσσα του εισέβαλλε βίαια στο στόμα της και παραμέρισε την δική της.Αντιστάθηκε στο φιλί του στην αρχή,προσπάθησε να τον αποδιώξει αλλά εκείνος μεγάλωνε το σφίξιμό του.Πρέπει να την φιλούσε για πολύ ώρα,μέχρι που την ένιωσε να καίγεται.

-Πές μου ότι θέλεις να φύγεις..της είπε ανάμεσα στα φιλιά του…Πές μου το τώρα..πές μου ότι δεν θέλεις να με ξαναδείς,και θα σε αφήσω..δεν θα με ξαναδείς ποτέ.

Την ένιωσε να σφίγγεται και την κοίταξε πάλι.

-Δεν θέλεις να φύγεις από μένα…της ψιθύρισε.

-Δεν θέλω να με κρατάς αιχμάλωτη εδώ..του απάντησε.Θέλω να με αφήσεις ελεύθερη..

-Πού θές να πάς?την γύρισε ανάσκελα και έπεσε από πάνω της.

Το βάρος του την ακινητοποίησε.Η ανάσα του της έκαιγε το πρόσωπο,και τα κύματα πόθου που ένιωθε δεν την άφηναν να σκεφτεί καθαρά.Η απελπισία με τον πόθο αναμιγνύονταν στο βλέμμα της και το κορμί της ασυναίσθητα κόλλησε πάνω στο δικό του.Δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά,την έκανε να λιώνει.Την είχε παγιδεύσει σε μια κατάσταση πού ο μισός της εαυτός πολεμούσε τον άλλον μισό.Ειχε μπεί σε επικίνδυνα νερά,και φοβόταν όχι πιά πως θα την μεταχειριστεί η αν θα την αφήσει να φύγει,αλλά το ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελε να φύγει.Δεν ήξερε που πήγαινε,ένιωθε αυτό που ήξερε ως εαυτό να καταρέει και στην θέση του να μπαίνει ένα πλάσμα πεινασμένο για κάθε κίνησή του,για κάθε φιλί του.Ηταν πολύ κοντά στο να του παραδοθεί και αυτό την τρόμαζε ακόμα περισσότερο.

-Θέλω να πάω στο σπίτι μου…θέλω να ξαναδώ τους δικούς μου..τους φίλους μου..έχω την ζωή μου…

-Δεν έχεις τίποτα..ήσουν δυστυχισμένη σε αυτήν την ζωή..

-Ηταν δικιά μου όμως..

-Αυτό που ζείς τώρα είναι πιο δικό σου καρδιά μου…

Βύθισε πάλι την γλώσσα του στο στόμα της παγιδεύοντάς την σε ένα κύμα πάθους που την κατέκλυσε.Αρχισε να κουνιέται πάνω της χωρίς να μπαίνει μέσα της και εκείνη ένιωθε τον ερεθισμό του να μεγαλώνει.Εβαλε πάλι τα κλάματα,και αυτός αποτραβήχτηκε.

Το περίεργο ήταν ότι με το πού ένιωσε το κορμί του να απομακρύνεται,αισθάνθηκε ένα κύμα στέρησης και πόνου.Εμεινε τρομαγμένη εκεί που ήταν.

Σε τι πήγαινε να μετατραπεί με αυτόν τον άνθρωπο? Κόντευε να γίνει άβουλο όν στα χέρια του και αυτό την τρόμαζε.Εμεινε να τον παρακολουθεί.Εκείνος γύρισε στο πλάι και άρχισε να της χαιδεύει τα μαλλιά.Ενιωθε ότι προσπαθούσε να κρατήσει τον εγωισμό της που κατέρρεε,αλλά δεν τα κατάφερνε.

Εκείνος έμεινε καθιστός μακριά της και εκείνη σηκώθηκε τρίβοντας τα χέρια της που πονούσαν ακόμη λίγο από τα σκοινιά.

-Σε πόνεσα πολύ?την ρώτησε καθώς εκείνη είχε σταθεί όρθια μπροστά του.

-Δεν ξέρω…του απάντησε.Ενιωθελίγο σαν να τα είχε χαμένα…Όταν την είχε απαγάγει,τα αισθήματά της ήταν καθαρά.Φόβος και απέχθεια..Και τώρα μέσα σε αυτό το μίγμα έμπαινε ένας πρωτόγνωρος πόθος που την τύφλωνε.Την είχε βάλει μέσα σε έναν κόσμο που δεν τον ήξερε,αλλά που της ξύπναγε συνέχεια κάτι καινούριο,κάτι καυτό και ταυτόχρονα γλειώδες έναν εαυτό που δεν μπορούσε να τον ανεχτεί πάνω της και ταυτόχρονα ήταν ότι ήθελε σε όλη της την ζωή.Ενας άντρας που μπορούσε να την κάνει δικιά του θέλοντας και μη,εισβάλλοντας μέσα της σαν χείμαρος,καταράχτης που έδιωχνε μακριά κάθε κατασκευή της και την έκανε ένα πρωτόγονο είναι ,ένα ζωάκι που ζούσε πρώτη φορά τόσο περιεκτικά και τόσο γεμάτα.

Αν γινόταν η νεράιδα του κινδύνευε να χάσει τον εαυτό της..αν δεν γινόταν όμως θα έχανε το κύμα που της είχε δώσει την ζωή.

Ηθελε να τον νιώσει πάλι.Ηθελε πάλι να μπεί μέσα της και ας έδιωχνε αυτός τα σύννεφα που γυρόφερναν μέσα στο μυαλό της.

Εμεινε λίγο καρφωμένη στο βλέμμα του μαγνητισμένη σαν πουλί που είχε πιαστεί στο δόκανο.Εκείνος την ξανάφερε κοντά του,την κάθισε στα γόνατά του και της έβγαλε το φόρεμα με αργές κινήσεις.

-Θα γίνεις δικιά μου ? της ψιθύρισε ενώ της έγλυφε απαλά τον λαιμό..αδιαπραγμάτευτα..μόνο δικιά μου.

Αρχισε να ζαλίζεται παραδομένη στην αίσθηση της γλώσσας του.Προσπάθησε να κρατήσει πάλι τα κάστρα της.

Γιατί να μην είμαστε μαζί και να βλέπω και τους δικούς μου?γιατί πρέπει να απαρνηθώ τα πάντα?

-Γιατί εγώ δεν είμαι από τον δικό σου κόσμο μωρό μου..της απάντησε χαιδεύοντάς την.Το χέρι του χαίδευε κυκλικά την μέση της και την κοιλιά της και που και που περνούσε φευγαλέα από το μουνάκι της.Γιατί δεν μπορείς να έχεις εμένα και όλους τους άλλους..γιατί τώρα πιά δεν έχεις επιλογή έτσι κι αλλιώς..θα είσαι δικιά μου θες δεν θές…Τα λόγια του ήταν πιο άγρια από το χάδι του.Βυθισε πάλι την γλώσσα του βίαια μέσα στο στόμα της.Προσπάθησε να μιλήσ��ι αλλά δεν την άφηνε.Την φιλούσε για ώρα κατακτητικά και με δύναμη.Μετά την γύρισε μπρούμυτα,την έστησε στα τέσσερα και με μια κίνηση μπήκε μέσα της κάνοντάς την να βογκήξει.

Αρχισε να την καρφώνει με δύναμη..Πες μου τώρα ότι δεν σου αρέσει..πες το μου..πές μου ότι δεν με θές..πές μου ότι με σιχαίνεσαι..και μετά άσε με να σε γαμήσω μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα…να σε γαμάω και να μην ξέρεις πώς να φύγεις..και να μου λές ότι το γουστάρεις πιο πολύ και από την ζωή σου…

Κόντευε να χάσει τις αισθήσεις της.Σαν κύμα τα λόγια του και το καυλί του μέσα της να την οργώνει.Βογγούσε και τον δεχόταν σαν διψασμένη γή την πρώτη καταιγίδα..

Πάρε με..πάρε με …του φώναζε.

Τα θές όλα έτσι.?της φώναξε και έχωσε τα δάχτυλά του στο στόμα της..Θές να σε ξεσκίζω από παντού και εσύ να μου λές ότι θές να φύγεις..

Την γύρισε ανάσκελα και ξαναμπήκε μέσα της πιάνοντάς της με δύναμη το στήθος..

Θες να γίνεις η πουτάνα μου?

Ναι ..ναί..βόγγηξε …θέλω να γίνω ότι θές..θέλω να είμαι ότι θές..πάρε με..

Αυτό θα κάνω μωρό μου.και τώρα και πάντα..θα τα πάρω όλα..και το χειρότερο θα είναι ότι θα θές να μου τα δώσεις..

Την πηδούσε για ώρα,κόντευε να την λιώσει με την δύναμή του και αυτή παρέπαιε μπαίνοντας μέσα σε ένα υγρο καυτό και σκοτεινό πηγάδι.Σαν σπείρα την τραβούσε και την έκανε να χάνει τις αισθήσεις της.Το χάδι του,το γαμήσι του,ακόμα και τα χτυπήμάτά του ήταν ένα κάλεσμα που δεν μπορούσε να του αντισταθεί.Ακόμα και μετά όταν ήταν ήρεμος και την έπαιρνε αγκαλιά και την νανούριζε και της μιλούσε γλυκά,θα μπορούσε να πεί ότι αυτό το μπουντρούμι είχε μεταμορφωθεί σε παράδεισο.

[clevervoidgladiator]

Άχι, ο άνθρωπος σκια

Σου γράφω κρυφά, αυτά ίσως να μην τα δει η δημοσιότητα, απορίες, θεωρίες, κανένα νόημα, αφού ξέρω γιατί, ξέρω πως, τόσο δίκαιος, τόσο έξυπνος, πάντα ήξερες τι να πεις, τι να κάνεις, τα άκους και τα βλέπεις όλα, μα δε λες τίποτα.

Είσαι αληθινός άραγε; Ο άνθρωπος σκιά.

Σε θυμάμαι στην γωνία του μπαρ, να με κοιτάς, να μου κάνεις έρωτα και να φεύγεις... Που πας; Βιάζεσαι να γυρίσεις στους ανθρώπους σου και στη βρώμικη σου πόλη;

Ένας άντρας εκεί έξω, ένας μάγος περιπλανιέται και κορίτσια μαγεύει, ξυπόλυτος, ελεύθερος, πολιορκημένος μόνο από τις σκέψεις του, Άδικο μου μοιάζει.

Θα θάψω τα μυστικά μου στις λέξεις, ο μόνος τρόπος να κρατηθείς ζωντανός και να μην χαθείς όπως η φωνή σου είναι να σε κρύβω με μαεστρία στα γραπτά....

Το να αγαπάς από μακριά θέλει κοτσια.

[emptyenough]

Αύγουστος

Τον Αύγουστο είναι λες και η μοναξιά αποκτά μια άλλη διάσταση. Λες και γίνεται λιγάκι πιο ανυπόφορη από ότι συνήθως. Ίσως να φταίει που για μένα ο Αύγουστος ήταν ανέκαθεν ο μήνας του έρωτα. Εκείνος που πάνω στη δύση του καλοκαιριού σου δίνει ελπίδα για το χειμώνα που έρχεται. Που κάτω απ' τα αστέρια του που πέφτουν κάνεις τις δικές σου ευχές για τους μήνες που θα ακολουθήσουν. Ίσως για αυτό να είναι πιο δύσκολο να 'σαι μόνος τον Αύγουστο γιατί τα όνειρα είναι πιο όμορφα όταν τα μοιράζεσαι.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Η νύχτα των αστεριών

Τα πεφταστέρια πλημμυρίζουν τον ουρανό

Και γω ακόμη σκέφτομαι πόσο θέλω να μου κάνεις έρωτα

Όσο η λάμψη τους χορεύει στο σκοτάδι

Έτσι θέλω να χορέψουν τα γυμνά κορμιά κάτω απτό χάδι μας

Η νύχτα είναι δικιά μας

Αύριο θα μαστε μακρυά μας

Το βράδυ θα με βρει με φούτερ και κάνα τζιν

Και αν είναι το δικό σου αυτό θα ναι μια ευχή

Τον ίδιο ουρανό θα κοιτάμε μη μου λυπάσαι

Θα περάσουν οι μέρες πάλι αγκαλιά μου θα σαι

"Μου λείπεις" λες και λιώνει η φωνή σου

"Μου λείπεις" λέω και κόβεται η αναπνοή μου

Τα παιδιά γελάνε και γω στο παγκάκι πάλι πίνω

Τσιγάρα σβήνω, τα μάτια κλείνω

Όσο σιχαίνεσαι τις συνήθ��ιες μου αυτές, τόσο με αγαπάς λες

Δε με ανέχεσαι.. μα με αντέχεις με αυτές

Λέξεις που μοιάζουν μα διαφέρουν

Σημαντική η ουσία, που τη καρδιά ζεσταίνουν

Αυτά σκέφτομαι όσο το χέρι σου περνάει το φόρεμα μου

Αυτά σκέφτεσαι όταν μου λες <<σε θέλω δικιά μου>>

Τα μάτια σου κοιτάω και σημειώσεις κρατώ για τα γραπτά μου

Τα μάτια μου κοιτά και στίχους αναβιωνει απτή ραπ του

[loulouditouheimona]

Η στιγμή που κάνεις έρωτα με τον άντρα που ήθελες όσο τίποτα είναι και η στιγμή που όλα γύρω σου φαίνονται να παγώνουν, όπου κάθε άγγιγμα, κάθε βλέμμα, κάθε ανάσα αποκτά μια μοναδική σημασία. Ο χρόνος μοιάζει να σταματά και εσύ αφήνεσαι στην ένταση της στιγμής, νιώθοντας πλήρως συνδεδεμένη με αυτόν και τον κόσμο γύρω σου. Είναι μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας και έντασης, που αποτυπώνεται στην ψυχή και το σώμα με έναν τρόπο που δεν έχεις ξαναζήσει.

[incurablydreamy]

8 χρόνια,8 χρόνια που αρνούμαι να αποδεχτώ οτι σε έψαχνα σε κάθε φλερτ που είχα, σε κάθε αγόρι που έβγαινα,σε κάθε στιγμή που μου θύμιζε έρωτα...

Το πρόβλημα ήταν πως ο καθένας από αυτούς είχε μια πλευρά σου, κάνεις όμως δεν ήταν εσύ.

Κι το χειρότερο, ξέρεις ποιο είναι μωρό μου;

Εμεις οι δύο είμαστε η αυτοκαταστροφη μας.

[gentle-author]

Για πολλούς, σπίτι είναι μια καλοφτιαγμένη δομή

Τέσσερις τοίχοι που συγκρούονται όταν τους αγγίζει κανείς

Μερικά κομμάτια θεμελίων που καταλήγουν σε κάποια στέγη

Κάποιο κτίριο στο τέλος του δρόμου.

Ακόμη και αν πρόκειται να φανώ εγωΐστρια μπρος σε όποιον αντικρίσει αυτές τις λέξεις, ξέρω βαθιά μέσα μου πως σε εσένα θα παραμείνω χαραγμένη ανεξίτηλα στο χαμόγελό σου, στο κάθε σου μειδίαμα.

Για μένα λοιπόν, σπίτι είναι η μυρωδιά της κανέλλας

Η αίσθηση της ηρεμίας που κυριεύει το μυαλό μου

Μια μικρή εικόνα που με βοηθά να ελέγχω τις σκέψεις μου

Δυο χέρια ενωμένα σαν ένα ιδιαίτερα κρυφό παζλ

Τα χείλη σου που φιλούν τα δικά μου με πάθος σε μερικά ανιδιοτελώς ξεδιπλωμένα όνειρα

Ένα τυφλό κανελί γατάκι που κάνει βόλτα στο σπίτι μας τρώγοντας μπισκότα δίχως ζάχαρη κάθε απόγευμα του Αυγούστου

Ένα ευγενικό αγοράκι με πράσινα αμυγδαλωτά μάτια που αποκοιμήθηκε στην γενναία αγκαλιά σου, μυρίζοντας την φαιοπράσσινη στολή σου, αφού θήλασε τρυφερά τη μαμά του, τη γυναίκα σου, εκείνη με την λευκή ρόμπα και το στηθοσκόπιο που έχει χαραγμένο το όνομά της κρυμμένο σε μια αγκύλη, την κοπέλα που έχει το κεφάλι της ξαπλωμένο στον ώμο σου, όντας στην πραγματικότητα, το περήφανο κορίτσι σου που κληροδότησε τα ξανθά μαλλιά της στον μικρό σου στρατιωτικό γιατρό

Ένα σπίτι γεμάτο με την τέχνη της, που κάνει τον Βαν Γκογκ έναν πραγματικό κάτοικο εκεί μέσα, για μια ακόμη φορά, για μία ακόμη ημέρα και για πολλές ακόμη, που πρόκειται να' ρθουν νωχελικά

Το συναίσθημα της καρδιάς μας καθώς μοιραζόμαστε τις ψυχές μας κάθε φορά που βάζεις μια ξανθιά τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου για να μου φιλήσεις τον λαιμό και να μου κοκκινίσεις τα ήδη ροδαλά μου μάγουλα

Η ευγένεια στη φωνή σου που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά κάθε φορά που φωνάζεις το όνομά μου σε μια προσπάθεια να ενώσεις το θρόισμα των φύλλων του δικού σου δάσους με τα ατίθασα κύματα της θάλασσάς μου και να δημιουργήσεις έναν ακόμη πιο μικρό καλλιτέχνη να τρέχει σε ένα σπίτι που μυρίζει γιασεμί, να προσθέσεις λίγο ακόμη χρώμα στο δικό μας "σπίτι", να γίνεις εσύ ο ίδιος καλλιτέχνης και να αγγίξεις την παλέτα της καρδιάς μου με τα πινέλα της ψυχής σου

Το γέλιο σου που με κάνει να χαμογελάω και είναι ο λόγος που η ζωή μου δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρη, κύριε καλλιτέχνη

Η μόνη αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα ποτέ μου, μού δόθηκε απλόχερα και τρυφερά όταν το σώμα μου έγινε δικό σου

Κάθε φορά που μπορεί να αμφιβάλλεις για την αγάπη μου και διαβάζεις αυτό το γράμμα, τότε είναι που δεν θα αμφιβάλλεις ποτέ ξανά, που δεν θα αμφιβάλλεις για την ισχυρή αυτή πραγματικότητα, την μια και μοναδική, αγάπη μου, η οποία είμαστε εμείς

Κάθε κομμάτι της ψυχής μου που θα σου ανήκει και δεν θα χρειάζεται πλέον να μιλάω, παρά μόνο να σε κοιτάω, με ένα βλέμμα που μπορείς να διακρίνεις μόνο εσύ, ένα βλέμμα που θα σου μιλά ανοιχτά και θα σου λέει...

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι να νιώσω το σώμα σου να χαϊδεύει το δικό μου,

Μέχρι να γίνουμε ένα και να ανταλλάξουμε σώμα και ψυχή πάνω στα ολόλευκα σεντόνια

Μέχρι να μυρίσει γιασεμί η νύχτα και άνθη τριανταφυλλιάς να στολίσουν το κρεβάτι μας

Μέχρι να νιώσεις το σώμα μου να φλέγεται πάνω στο δικό σου κάθε φορά που το βυθίζεις μέσα μου

Μέχρι να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου ετούτη τη νύχτα που με φιλάς και σε φιλώ σαν το ξημέρωμα να βρίσκεται αιώνες μακριά

Μέχρι να γίνω δικιά σου και να γίνεις δικός μου ολοκληρωτικά

Μέχρι να μου ψιθυρίσεις πως με αγαπάς και να σιωπήσεις όλους τους ποιητές με την ψευδαίσθηση πως ξέρουν τι εστί αγάπη

Μέχρι να καταρρίψεις όλα τα γνωμικά και να γράψεις νέους τόμους, νέα βιβλία με την δική σου αλήθεια η οποία θα είναι το "εμείς"

Μέχρι το φεγγάρι να δακρύσει στην θέα της αγάπης μας και να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα ή να δωρίσει το φως του σε όλα τα άστρα του ουρανού

Μέχρι εσύ να γίνεις εγώ και εγώ να γίνω εσύ

Μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου, ενώ ξέρεις καλά πως ούτε τότε δεν θα πάψω να σε αγαπώ

Μέχρι το "σε αγαπώ" να βρει το άλλο του μισό, το π να παντρευτεί το α και να γίνει "σε αγαπάω"

Μέχρι όλα τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν και να ζωγραφίσουν πάνω στο τραπέζι εμάς τους δύο, μαζί, μια αγκαλιά, ένα τραγούδι δίχως στίχους, μια μελωδία σκέτες νότες να μας περιτριγυρίζουν

Μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει και να μας αφήσει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον δικό μας, να μπούμε μέσα του, να χαθούμε και να μην ξαναεμφανιστούμε

Μέχρι ο ήλιος να ανατείλει ξανά, να δύσει και να αναγεννιέται ο έρωτάς μας σε κάθε αχτίδα ελπίδας που θα μας χαϊδεύει τα μαλλιά

Μέχρι η απόσταση να πάρει τον ορισμό της ανάσας μας και να μηδενιστεί με ένα μας φιλί

Μέχρι η τέχνη να ορίζεται πλέον από εμάς και κάθε λεξικό, να έχει σε κάθε του σελίδα το δικό μας χρώμα, ένα χρώμα που δημιουργήσαμε εμείς όταν οι εαυτοί μας πήραν την ίδια μορφή και είπαν μαζί πως...

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι η διάλεκτός σου να γίνει η δική μου γλώσσα

Μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλος κανείς επάνω σε αυτή την άχαρη Γη, εκτός από εμάς

Μέχρι να γίνουν όλα στάχτη χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε μα ο ήλιος να ξεπροβάλλει μετά από κάθε μας βροχή, για μια ζωή

Μέχρι να μην μας νοιάζει η άποψη του κόσμου, ο τρόπος του και η τεχνική

Μέχρι το γαλανό να αναμειχθεί με το πράσινο και να αναπλαστεί η φύση από την αρχή

Μέχρι το σκοτάδι μου να γίνει το δικό σου φώς

Μέχρι ο στρατιώτης να γίνει γιατρός

Μέχρι η αγκαλιά σου να γίνει καταφύγιο που θα φουντώνει την δική μου φλόγα ώστε να προφυλάσσω και να κρατώ αναμμένη την δική σου

Μέχρι η μυρωδιά μου να γίνει πεδίο μάχης που θα εγκλωβίσει την καρδιά σου

Μέχρι να μην μπορούμε να μιλήσουμε άλλο πια

Μέχρι η καρδιά μας να χτυπήσει δύο φορές πιο γρήγορα ξανά

Και τελικά να φωνάξουμε ο ένας στον άλλο πως το «για πάντα» σίγουρα πλέον, ξέρουμε πως γράφτηκε για εμάς.

Και κάθε φορά που θα γυρνάς σπίτι, να σκέφτεσαι εμένα, τον δικό σου ορισμό για το "σπίτι"

Και ίσως να μπορώ τότε να σε διακόψω και να πω ότι..

Είσαι ο μο��αδικός

Που θα μπορούσα ποτέ να αποκαλώ "σπίτι".

Copyright © 2025 Christine Aggeli. All rights reserved.

[mariaxtz]

  Λόγια που ποτέ δεν θα ξεστομίσω

Σε αγάπησα. Σε αγάπησα πολύ. Παραπάνω από τον οποιοδήποτε άλλο. Μου έδειξες στήριξη και αγάπη όση δεν μου έχει δείξει ποτέ κανένας. Ήθελα πολλές φορές να σου πω το σ' αγαπώ. Αλλά φοβόμουν. Φοβόμουν να χάσω σε μια στιγμή όλα αυτά που δώσαμε ο ένας στον άλλον τόσο καιρό. Αχ αυτός ο φόβος....πόσο με τρώει.

Νομίζω είσαι ο τέλειος άνθρωπος για εμένα. Αγάπησα την ίδια την ανθρώπινη σου ύπαρξη. Μπορεί να είσαι γκρινιάρης, μπορεί σε κάποια πράγματα να είσαι απόλυτος και κάποιες φορές θέλω να σε χτυπήσω αλλά ταυτόχρονα είχες μια τρυφερότητα στα μάτια σού....Αχ αυτά τα μάτια σου....πόσο σκαλωτικα. Πάντα μου κανεις κομπλιμέντα για τα μάτια μου αλλά εγώ δεν μπορώ να φέρω τον εαυτό μου να κάνω για τα δικά σου...εγωιστικό ε;

Πόσο πονάει ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Σε αγάπησα, σε έκλαψα και ενώ σκέφτομαι ότι είμαι επιτέλους έτοιμη να σε αφήσω, να προχωρήσω από εσένα και να σε βγάλω από το μυαλό, ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει και βλέπω το όνομα σου πάνω στην οθόνη. Κάθε μέρα με παίρνεις τηλέφωνο και αν δεν το κάνεις μια μέρα αγχώνομαι ότι έπαθες κάτι σοβαρό. Αλλά το βράδυ θα με πάρεις σίγουρα και θα ξανά ακούσω την φωνή σου. Αχ αυτή η βαριά φωνή σου.... πόσο καβλωτικη.

  Σε αγάπησα με την πιο αγνή αγάπη. Επιζητούσα την επιβεβαίωση σου και την προσοχή σου σαν να μου είχες κάνει πλύση εγκεφάλου. Ότι λέξη, ότι σκέψη , ότι συμβουλή, ότι αστείο έβγαινε από τα χείλη σου το άρπαζα και δεν το άφηνα να φύγει από το μυαλό μου. Αχ αυτά τα χείλη σου....πόσο ήθελα να τα φιλήσω. Αλλά θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα έκανα ποτέ, θα ερχόταν η καταστροφή.

Οι φίλοι μου μου λέγανε να σε αφήσω, ότι δεν είσαι για εμένα, ότι κάποια στιγμή θα γίνω "μια από τις πολλές". Το ξέρω αυτό, πάντα το ήξερα. Αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλό μου σκεφτόμουν..." Και αν κάνουν λάθος; Και αν με εμένα θα είναι διαφορετικά;"

Πάντα με προστατευες και ας μην ήταν υποχρέωση σου. Μπροστά στους άλλους με υποστηριζες και όταν ήμασταν μόνοι με "διορθωνες" γιατί δεν ήθελες να μαυρίσεις την εικόνα μου. Με σέβεσαι κάθε μέρα σώμα και ψυχή. Κάθε βράδυ που με γυρνούσες σπίτι περίμενες πάντα να κλείσω την πόρτα του σπιτιού και μετά εφευγες...και πάντα χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί ακριβώς αντιλαμβάνεσαι την αξία ΜΑΣ.

  Ζηλεύω όταν μιλάς με άλλες, όταν δίνεις άλλου την προσοχή σου, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να σου πω το παράπονο μου γιατί δεν είσαι δικός μου. Αχ και πόσο θα ήθελα να είσαι.... Ίσως σε μια άλλη στιγμή, όταν οι συγκυρίες θα είναι κατάλληλες...ή....σε μια άλλη ζωή....τότε ίσως θα με αγαπήσεις όπως σε αγάπησα και εγώ.... Ίσως μια μέρα όταν να είμαστε πάνω στου Φιλοπάππου και ��α κοιτάμε τα αστέρια και θα ακούμε την βοή των αυτοκινήτων της Αθήνας ίσως να σου πω

....αλλά τώρα που το σκέφτομαι νομίζω δεν μπορώ να χρησιμοποιώ παρελθοντικο χρόνο....γιατί μπορεί ακόμα να σε αγαπώ.

Αλλά ποτέ δεν θα στο πω

Λογια για έναν ανεκπλήρωτο πρώτο έρωτα