#τα καταφέραμε

[thewomengr]

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

[Γράφει η Mary R] Πώς τα καταφέραμε έτσι; Υποτίθεται εμείς οι δύο δεν θα χωρίζαμε ποτέ. Περάσαμε πολλά εμπόδια για να είμαστε μαζί, κάναμε και οι δύο άπειρες θυσίες και τελικά τι έγινε; Χαμένα όλα…

Εξήγησέ μου πού πήγε τόση αγάπη;Αναρωτιέμαι ώρες ώρες πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Αλλάζουν άραγε ή παίζουν κάποιο ρόλο και μετά επανέρχονται στον πραγματικό τους εαυτό;Ήμασταν δυο άνθρωποι πραγματικά ευτυχισμένοι μαζί, τουλάχιστον έτσι δείχναμε. Θυμάμαι το έντονο πάθος στα φιλιά μας, τα όνειρα που κάναμε μαζί.Πώς τα καταφέραμε έτσι ρε μωρό μου;Πού πήγε ο έρωτάς μας;Πού πήγε η λαχτάρα να…

[m-rosaaa]

Φαντάσου να γυρνάς πίσω και να λες "τα καταφέραμε".

[psychotiko-epeisodio]

Δεν ξέρω γιατί σου γράφω,θα 'ναι από συνήθεια.Δεν μιλώ σε κανέναν πια για 'σενα ,γιατί θα με παρεξηγήσουν.Ετοιμαζω άλλωστε το καινούργιο μου σπίτι,με εκείνον τον άλλον,τον μετά από εσένα,που ήρθε και έγινε όσα δεν μπόρεσες να γίνεις ποτέ σου.

Κοίταξε μέσα μου,ξέρεις.Ολα αυτά τα ελαττώματα που εσένα σου φαίνονταν αδιαχειριστα,εκείνος τα αγκάλιασε ένα ένα .Όλα αυτά που εσένα σου ζητούσα και δεν ήθελες να μου προσφέρεις,εκείνος μου τα χαρίζει χωρίς καν να του τα ζητήσω.Ειναι όμορφος,είναι ψηλός.Χαμογελαει και το χαμογελο του αντανακλά μέσα μου.Κανει και εμένα όμως να γελάω.

Δεν σας συγκρίνω,το 'φερε η κουβέντα.Δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα μεταξύ τους,άλλωστε.Εκεινος μ'αγαπαει.Εσενα σου άρεσα απλά.Εχει μεγάλη διαφορά ούτως η άλλως.

Θυμάμαι πόσο ήθελα να μέναμε μαζί .Να σε βλέπω κάθε μέρα,να σου χαμογελώ,να μαγειρεύουμε και να τρώμε μαζί . Θυμάμαι πόση λαχτάρα είχα να σε ακούω να μου λες κάτι όμορφο .Ότι ��αι αν ήταν αυτό .Να μου αποδεικνυες με κάποιον τρόπο,ότι ήθελες και εσύ να μ'εχεις και δεν ήμουν η μόνη που το ποθούσε αφάνταστα.Αλλα δεν το 'κανες.Δεν θέλησες να το κάνεις.

Και τώρα κάνω πράξη μαζί του ,όσα όνειρα κάποτε είχα φτιάξει για εσένα.Μονο για εσένα.Και δεν ήθελα καν να φανταστώ ότι θα μπορούσα να τα πραγματοποιήσω με κάποιον άλλον.Δεν ήθελα.

Προχώρησα όμως.Εστω φαινομενικά.Η διαλυμένη εκδοχή του εαυτού μου παρόλα αυτά συνεχί��ει να θλίβεται που δεν τα καταφέραμε,συνεχίζει να σ'αγαπα.Δεν είναι ευκολο,να ξεριζώσεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου έτσι απλά .Καμιά φορά ο χρόνος δεν αρκεί για να σε κάνει να ξεχάσεις .Και άραγε,ξεχνάς ποτέ ολοκληρωτικά;Πως θα μπορούσα να ξεχάσω πόσο πολύ ήθελα να συμβεί το εμείς;Είσαι από τα πιο όμορφα μου απωθημένα.Παρολα αυτά,χαίρομαι που δεν τα λέμε πια.

•Οσα θέλησα να πω.

[fandomchaosposts]

το γεγονός ότι όλα τα ταμπλερ μιουτουαλς που έχω στο ινστα πήγατε στο κομικον και καταφέραμε να πάμε όλοι διαφορετικες ώρες 😂😔

[incurablydreamy]

Κι επιτέλους φτάνει η μέρα που τα έχεις όλα..

Οτιδήποτε ποθησες και ονειρευόσουν έχει πραγματοποιηθεί κι ξαπλωνεις στο ίδιο κρεβάτι που σε αγκάλιασε στις λύπες σου, πλέον με μια αγαλλιάσει στην ψυχή..

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ψελλίζεις «Τα καταφέραμε τελικά..» τόσο για εσένα και την καρδιά όσο κι για όλους όσους είναι δίπλα σου μέχρι κι σήμερα.

Είναι από αυτές τις στιγμές στις ταινίες που ο πρωταγωνιστής, ό,τι κι αν έχει περάσει, δικαιώνεται τελικά.

Κι ίσως είναι η πρώτη φορά που το ��ιώθεις κι εσυ στην πραγματική ζωή!

Μόνο που ξέρεις πως αυτό το αίσθημα δεν θα διαρκέσει για πάντα κι πως αύριο ξημερώνει μια νέα διαδρομή που δεν μπορείς να ξέρεις που θα σε οδηγήσει αλλά κάπου μέσα σου νιώθεις πως θα επιφέρει για ακόμα μια φορά την ευδαιμονία…

Η μοίρα μου ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι!

[monimhgkriniaa]

Το μήνυμα που δε σου έστειλα ποτέ.

Έχει περάσει σχεδόν μίσος χρόνος που δε ζούμε πια μαζί.

Θα κλείναμε 2 χρόνια πριν λιγο καιρό.. το θυμασαι Ε;

Όμως ��ε τα καταφέραμε. Δεν ήταν γραφτό για να είμαστε μαζί.

Σε αγάπησα παρά πολύ, πιο πολύ από όσο είχα αγαπησει ποτέ στη ζωή μου.

Και με πληγωσες παρά πολύ, πιο πολύ από όσο με έχουν πληγώσει ποτέ.

Μα δε με ενοιαζε, εμενα δίπλα σου. Χωρίς να μιλάω για το ποσό πολύ με είχες πονεσει.

Άντεξα τη σουζι. Άντεξα τη κριστινα. Άντεξα όσες ακόμα είχες πηδήξει όσο ήμασταν μαζί.

Και εγώ ημουν εκεί, δίπλα σου. Να σε ρωτάω αν είσαι καλά και να σε αγκαλιάζω το βράδυ.

Άντεξα ρε γαμωτο να ξερω ότι κοιμάσαι με άλλη. Άντεξα να σε βλέπω να μιλάς με άλλη. Άντεξα να μιλάς σε εμενα για άλλη.

Τα ήξερα όλα. Ήξερα με ποια μιλάς, τι της λες, ποια έχεις πηδήξει και αν θες μα την ξανά δεις. Τα έβλεπα τα περισσότερα.

Και δεν έφευγα από δίπλα σου.

Σε θεωρούσα οικογένεια. Σε έβλεπα σαν οικογένεια μου. Σε έβλεπα σα τον άνθρωπο που ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί του..

είδες; Παρά τον τόσο πόνο που μου είχες προκαλέσει, ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν άντεχα που τσακωνόμασταν και έφευγες από το σπίτι. Δεν άντεχα που δε μπορούσα να σου μιλήσω για πράγματα γιατί ήξερα ότι θα νευριασεις.

Μα όλα αυτά δε στα είπα ποτέ.

Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ έχω κλάψει για εσενα. Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ σε έχω αγαπησει.

Δε με ενοχλεί που είμαστε χωρισμένοι πλέον.

Ξέρω πολύ καλά πως όσο και αν λες το αντίθετο, αν ποτέ σε πάρω τηλέφωνο και έχω το οποιοδήποτε πρόβλημα θα τρέξεις για εμενα.

Το ξερω πολύ καλά πως ότι και αν χρειαστω θα σε έχω δίπλα μου. Και θέλω να ξέρεις πως είμαι και εγώ δίπλα σου. Αν ποτέ χρειαστείς ένα ατομο να μιλήσεις, θα είμαι εδώ για εσενα.

Ότι αλλο και αν έχω στη ζωή μου, η πόρτα είναι πάντα ανοικτή για εσενα.

Έχει περάσει λίγος καιρός, και είναι ακόμα πολύ πρόσφατο όλο αυτό.

Λες ότι δε θες ούτε γεια από εμενα ούτε τίποτα. Μα το ξερω καλά και το ξέρεις και εσυ πολύ καλά πως σε λιγο καιρό θα έχουμε ηρεμήσει και οι δυο.

Μιας και ήταν η τελευταία φορά που μπήκα στο σπίτι που ζήσαμε μαζί.. ήθελα να σου πω ευχαριστώ για όλα. Για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Για όλες τις στιγμές που είχαμε εκεί μέσα οι δυο μας. Σε ευχαριστώ που δε μου ελειψε ποτέ τίποτα. Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και με είχες σπίτι σου από την πρώτη μερα. Και που συνεχίζεις να με εμπιστεύεσαι και συνεχίζω να έχω τα κλειδιά του σπιτιού. Και που τα πράγματα στο σπίτι είναι ακριβώς έτσι όπως τα άφησα.. ξερω πως σε πονάει όταν μπαίνεις σε αυτό το σπίτι..

θέλω να ξέρεις πως με εποιασε ένας κόμπος στο στομάχι που μπήκα στο σπίτι μας μετά από τόσο καιρο. Μου ήρθαν όλες οι στιγμές μας και μου ελειψες λιγο παραπάνω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα έχεις κάνει για εμενα. Δε θα ξεχάσω ποτέ ποσό πολύ σε αγάπησα γιατί η αγάπη που σου έχω δε θα φύγει ποτέ από μέσα μου. Και για τον πόνο και για το κλαμα που έχω ρίξει για εσενα, δε πειράζει.. χαλαλι σου.

Ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ ότι δε θα χαθούμε.. ίσως και κάποια στιγμή να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας.

Ξέρω ότι δε θα με ξεχάσεις ποτέ. Δε θα ξεχάσεις ποτέ στιγμές μας. Δε θα ξεχάσεις ποτέ ότι περάσαμε μαζί.

Θα βλέπεις πράγματα ή θα πηγαίνεις σε μέρη και θα με θυμασαι. Θα βλέπεις κάποια που μου μοιάζει και θα με σκέφτεσαι. Θα βλέπεις κάποιον που θα κάνει πολύ ναργιλέ και θα με σκέφτεσαι. (Αν και τον έχω κόψει τον ναργιλέ.. δε κάνω). Θα με θυμασαι σε πολλες στιγμές. Και θα με σκέφτεσαι. Και εγώ πίστεψε με θα το νιώθω όταν θα με σκέφτεσαι.

Όσο και αν θες. Δε θα μπορείς να με σβήσεις ούτε από το μυαλό σου, μα ούτε από τη καρδιά σου.

Και αυτό το ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ. Όσο και αν λες το αντίθετο. Δε θα με ξεχάσεις εμενα.

Σε αγάπησα πολύ.

Και σε αγαπάω πολύ.

Και σε ευχαριστώ για όλα.

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.

Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούμε να μιλάμε έστω που και που. Και πιστεύω θα το καταφέρουμε κάποια στιγμή να ερχομαι να σε βλέπω και να είμαστε καλά.

Αυτά είχα να σου πω. Αν δε θέλεις μην απαντήσεις ποτέ σε τίποτα. Κρατά το αυτό το μήνυμα να το διαβάζεις όταν δε θα είσαι καλά για να σκέφτεσαι ότι πάντα θα υπάρχει ένα ατομο που θα είναι δίπλα σου όποτε το χρειαστείς.

Φιλάκια Ράμπα.

Το παράθυρο σου..

για πάντα το παράθυρο σου.

Γιατί για πάντα ένα κομματι μου θα σου ανήκει.

[fromgreecetoanarchy]

Επιστρέφοντας στη Villa Amalias και τη μεγαλύτερη πορεία αντιεξουσιαστών που έχει καταγραφεί στον ελλαδικό χώρο (Βίντεο) Σαν σήμερα, 9 Γενάρη 2013: Υπάρχουν κάτι ξημερώ��ατα…

“Λίγα σκόρπια λόγια, λίγες ανάκατες λέξεις για εκείνο το ξημέρωμα της 9ης Γενάρη 2013 που 92 σύντροφοι και συντρόφισσες καταστήσαμε το «αδιανόητο» σε χειροπιαστή πραγματικότητα. Για εκείνο το ξημέρωμα που το ξυπνητήρι δεν ήχησε σαν καταναγκασμός αλλά σαν προσκλητήριο για την επιβεβαίωση της κυριολεξίας των ιδεών μας, των πράξεων μας, της ίδιας της ζωής μας. Για εκείνα τα γοργά βήματα προς τη Βίλα Αμαλίας που τα κάναμε σχεδόν χωρίς να πατάμε στο έδαφος. Για την ευχαρίστηση που γεμίσαμε μόλις αντιληφθήκαμε ότι ναι τα καταφέραμε να πιάσουμε στον ύπνο τους ένοπλους φρουρούς της αστικής νομιμότητας. Για την ικανοποίηση που νοιώσαμε εκείνες τις 2 ώρες που βρεθήκαμε και πάλι μέσα στο Μεγάλο Σπίτι του Κινήματος. Για τα γρυλίσματα των ματατζήδων και των δελτάδων μόλις συνειδητοποίησαν το κάζο που είχαν πάθει και το οποίο προσπάθησαν να επουλώσουν με ότι είχαν πάνω τους και μέσα τους από βρισιές, απέλπιδες κλωτσιές στις πόρτες, δακρυγόνα και ασφυξιογόνα. Για τις καθαρές κουβέντες που τους ειπώνονταν και σίγουρα θα τις θυμούνται για όλη την υπόλοιπη δολοφονική σταδιοδρομία τους: άντε γεια, εδώ είναι το σπίτι μας, πάρτε τηλέφωνο τον Δένδια, χαιρετίσματα στον Παναγιώταρο. Για την αμηχανία που διακρινόταν κάτω από τις κουκούλες των ρόμποκοπ-εκαμιτών. Για τις συντροφικές αλυσίδες μας, τα αδιάκοπα συνθήματα μας, τα καθαρά βλέμματα μας, τα χαμόγελα μας, τις υψωμένες γροθιές μας προς τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες που βρέθηκαν κοντά μας όταν το κράτος των αφεντικών μας αιχμαλώτισε ��αι μας στοίβαξε στις κλούβες του. Για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κατέλαβαν τα γραφεία της πιο ξεφτιλισμένης εκδοχής της κυβερνώσας «αριστεράς». Για την αυθόρμητη συγκέντρωση στο υπουργείο οικονομικών και τη ματαίωση της φιέστας του ρέιντζερ πρωθυπουργού. Για τη θλίψη στο άκουσμα της εκδικητικής εισβολής στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Για εκείνα τα μερόνυχτα στη γ.α.δ.α που κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε, ακόμα και αυτή η κτιριακή επιτομή της Εξουσίας, μια δική μας προσωρινή κατάληψη. Για τ’ αστεία μας και τους χαβαλέδες μας που τους δημιουργούσαν εκνευρισμό. Για το αντιφέγγισμα απ’ τα φώτα της Μητρόπολης πάνω στα θολά τζάμια των κρατητηρίων. Για τη μασίφ και περήφανη στάση μας μπροστά σε ένστολους και ασφαλίτες, σε ανακριτές και εισαγγελείς. Για τη χαρά στο άκουσμα κάθε κίνησης αλληλεγγύης που πραγματωνόταν εκτός των τειχών. Για τους δικηγόρους που με ανιδιοτέλεια στάθηκαν στο πλάι μας. Για όλους εμάς, αναρχικούς και κομμουνιστές, αυτόνομους και αντιεξουσιαστές, αδέσποτους και ανέστιους, τρελαμένους και σαλταρισμένους, αλάνια και μάγκισσες, «παλιούς» και «νέους», ίσους και διαφορετικούς. Για τις πολλές χιλιάδες των ανδρών και των γυναικών του κόσμου της Αντίστασης και του Αγώνα που στις 12 Γενάρη 2013 γράψανε ιστορία. Για την ατάκα συγκρατούμενου συντρόφου στο άκουσμα του μεγέθους αυτής της ανθρωπόπλημμύρας: το φυτίλι ποτέ δεν βλέπει την έκρηξη. Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, για όλους τους λόγους του κόσμου, να μην κάνουμε βήμα πίσω, να μην υποχωρήσουμε, να μην απογοητευτούμε, να μην λιγοψυχίσουμε, να συνεχίσουμε να ζούμε και ν’ αγωνιζόμαστε με αξιοπρέπεια ενάντια στην χούντα της εποχής μας, για τον δικό μας κόσμο, για τους δικούς μας κόσμους, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία. Γιατί ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Γιατί ότι είπαμε ισχύει.

Γιατί όπως λέει και ένα παλιό βιλιώτικο άσμα: …Η δύναμη είσαι εσύ, η δύναμη είναι μέσα σου, νιώσε ξεχειλίζει από τη θέλησή σου, ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ τη θέλεις, η μόνη εξουσία είναι ο εαυτός σου, μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, μπορούμε να διώξουμε το όραμα του τέλους, που φαίνεται πολύ κοντά, μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι, σαν άνθρωποι περήφανοι και άνθρωποι ελεύθεροι, μπορούμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο και να δούμε, μια ολόκληρη ζωή χαράς που μας περιμένει…

1 από τους 92 από τους 10.000 από τους… από τα σωθικά της Μητρόπολης 17.1.13″

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε τον Γενάρη του 2013 στο villa-amalias.blogspot.com και περιλαμβάνεται στη συλλογή Λεωνίδας Βλάσσης. Η ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ, Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΗ & ΑΛΛΑ ΓΡΑΠΤΑ [1994 – 2Ο21]. (Εκδόσεις red n’ noir. Αθήνα 2023).

🎥 Video project: Tar + Thiasus 🖥️ Video edit: @thiasusmusic �� Soundtrack: Το τραγούδι γράφτηκε ειδικά για αυτό το βίντεο από τον @thiasusmusic

[clevervoidgladiator]

ΑΥΤΈΣ ΟΙ ΜΈΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΈΞΗ.

Ξυπνάω το πρωί, μόνο σκέφτομαι πολύ, πόσο περίπλοκοι είμαστε και ταυτόχρονα απλοί, παλεύουμε μέρα και νύχτα με εσωτερικούς δαίμονες και αγγέλους, σχολιάζουμε τους γείτονες σαν μικροαστοί, δικάζουμε τα ελαττώματα μας και των γύρω μας, την λογική και το συναίσθημα, ψάχνουμε για μια ανισόρροπη ισορροπία, αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ του καλού και του κακού. Αλλά φοβόμαστε την κριτική των άλλων επειδή ποτέ δεν καταφέραμε να κρίνουμε τον εαυτό μας...

έχουμε ένα μόνιμο διαχρονικό και διατοπικό πρόβλημα, να διαχωρίσουμε το « δεν θέλω» με το «δεν μπορώ» ενώ η ιστορία μας αποδεικνύει πως τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο πείσμα μας εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σήμερα, δεν ξέρουμε τι θέλουμε διότι το μυαλό μας έχει υπερφορτωθεί από την τόση πληροφορία και φτάνουμε στο σημείο να μην μπορούμε να διαχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα...

Κατά βάθος δεν θέλουμε να αλλάξουμε, φοβόμαστε να είμαστε ελεύθεροι για αυτό παραμένουμε πολιορκημένοι/βολεμένοι και ο καναπές έχει ένα μεγάλο βαθούλωμα του αδρανή κώλου μας.

Ο μαύρος Δεκέμβρης δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη, θα 'πρεπε να νιώθουμε υποχρεωμένοι να βγούμε έξω να φωνάξουμε αυτά που αληθινά νιώθουμε, όχι για μας, αλλά για αυτό το παιδί που άδικα έχασε την ζωή του.

Επειδή η ελληνική δημοκρατική δικαιοσύνη δεν τον δικαίωσε ποτέ δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε τον αγώνα ποτέ. Αποδεικνύοντας πως η δικαιοσύνη αυτής της άδικης ζωής είναι στους δρόμους και όχι σε μεγάλες μαρμάρινες αίθουσες με ξύλινα έδρανα.

η ισχύς εν τη ενώσει.

ας κάνουμε τον φόβο μας γροθιά, κι ας την σηκώσουμε ψηλά.

[lostwhy]

Δεν ζήτησα ποτέ πολλά πράγματα από σένα. Ήθελα μόνο να χαιρόσουν όταν με έβλεπες, να προσπαθούσες και να σχεδιάζαμε μαζί ένα μέλλον από κοινού και όχι χώρια. Να με αγαπούσες και εγώ κάπου να το έβλεπα, όχι μόνο να το άκουγα. Το μέλλον που ξεχάσαμε να φανταστούμε μαζί έγινε παρόν, και το ''εμείς'' έμεινε στο ��αρελθόν. Και δεν σε κατηγορώ αν αυτό νομίζεις, ήθελα απλά να σου πω, πως τελευταία βλέπω ζευγάρια παντού τριγύρω και πάντα χαμογελάω γλυκόπικρα γιατί μου θυμίζουν συχνά πως εμείς δεν τα καταφέραμε και αυτοί τα καταφέρνουν ακόμα. Όχι ότι έχει σημασία πλέον δηλαδή, γιατί αυτοί είναι κάτι υπαρκτό και εγώ έχω να σ' ακούσω ένα χρόνο.

[ouranos77]

Ήταν πράγματι πολύ δυνατή η προσπάθεια μου να μείνω μακριά σου και απέτυχε

Η καρδιά μου πάλι σε ονειρεύτηκε.

Πάλι ονειρεύτηκα ότι μπορούσαμε

και ότι τα καταφέραμε στο τέλος

[thewomengr]

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

[Γράφει η Mary R] Πώς τα καταφέραμε έτσι; Υποτίθεται εμείς οι δύο δεν θα χωρίζαμε ποτέ. Περάσαμε πολλά εμπόδια για να είμαστε μαζί, κάναμε και οι δύο άπειρες θυσίες και τελικά τι έγινε; Χαμένα όλα…

Εξήγησέ μου πού πήγε τόση αγάπη;Αναρωτιέμαι ώρες ώρες πώς αλλάζουν οι άνθρωποι. Αλλάζουν άραγε ή παίζουν κάποιο ρόλο και μετά επανέρχονται στον πραγματικό τους εαυτό;Ήμασταν δυο άνθρωποι πραγματικά ευτυχισμένοι μαζί, τουλάχιστον έτσι δείχναμε. Θυμάμαι το έντονο πάθος στα φιλιά μας, τα όνειρα που κάναμε μαζί.Πώς τα καταφέραμε έτσι ρε μωρό μου;Πού πήγε ο έρωτάς μας;Πού πήγε η λαχτάρα να…

[apopsyxhs]

Τα καταφέραμε όλα μόνοι μας ποια συγκυρία

[psychotiko-epeisodio]

Εκείνο το βράδυ, με διελυσες βγάζοντας από το στόμα σου μόνο μια λέξη:Φεύγω! Οτιδήποτε είπες από εκεί και ύστερα,δεν άκουσα ούτε συλλαβή.Ειπες φεύγω και περίμενα για λίγο να αρχίσεις να γελάς και να μου λες πως έκανες κάποιου είδους πλάκα.Μα τα μάτια σου ήταν τόσο ψυχρά σαν τον χειμώνα που βγάλαμε παρέα.

Δεν γέλασες ,όμως ούτε και εγώ.Και άρχισα να σε κουβεντιάζω από εδώ και από εκεί μήπως κλέψω τίποτα ελπίδες,και ας μου τις είχες στερήσει εσύ όλες.Ξεφτιλιζεσαι μου 'λεγαν.Δεν αξίζει τον κόπο.Και έπαψα να σε συζητάω γιατί δεν καταλάβαινε κανείς πια.Ουτε καν εγώ.

Κοντοσταθηκα απάνω στο τετράδιό που μου 'χες κάνει δώρο,τότε που φαινοσουν να νοιάζεσαι για εμένα.-Ηξερες πόσο μου αρέσει να γράφω.Το 'χα γεμίσει ποιήματα αφιερωμένα σε εσένα,η μαλλον-αφιερωμενα σε αυτό που ένιωθα εγώ για εσένα -και για το πώς φαινοσουν στα μάτια μου.Αυτο που έγινες δεν έμοιαζε με τίποτα από αυτα.Δεν ήσουν εσύ ο άνθρωπός στον οποίον αναφερομουν.Εκεινος,έγραφα,πρόσεχε τα συναισθήματα μου σαν να 'ταν φτιαγμένα από πορσελάνη.Με φιλοξενούσε στο κρεβάτι του,και στην καρδιά του και με άφηνε να τα αποκαλώ «σπιτι μου»,αφού ήξερε ότι ήταν το μόνο σπίτι που γνώριζα.Με κοιτούσε και χαμογελούσε και το χαμόγελο του φώτιζε ολόκληρο τον κόσμο μου.Με πήγαινε από εδώ και από εκεί για να μου δείξει και να μου μάθει,όσα δεν είχα δει ποτέ μου.

Εκείνο το βράδυ ωστόσο,εκλαψα τόσο πολύ που δεν έριξα δάκρυ από τότε.Θρηνουσα σιωπηλά,όσα δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε.Οσα έγραφα σε αυτό το γαμημενο το τετράδιο, ήταν φαντασιες του μυαλού μου τελικά και ποτέ υπαρκτά.

Και σε έβρισα,και ούρλιαξα και ξέσπασα και έκανα κάθε τι που κάνει κάποιος που πληγώθηκε.Μεχρι που κουράστηκα,τα μάζεψα και έφυγα και σε κουβάλησα μαζί μου και εδώ.Και ήλπιζα ακόμη και χιλιόμετρα μακριά σου να σε δω έ��ω από το σπίτι,πράγμα απίθανο.Περιμενα καθώς σε καλώ,να βγει η πουτανα η γραμμή για μια φορά διαθέσιμη,πράγμα που δεν έγινε ποτέ.Συνεχισα να ζω με φαντάσματα,όπως είχα μάθει να κάνω τόσο καιρό άλλωστε.Και εσύ συνεχίζεις να κάνεις αυτό που έκανες πάντα και ξέρεις αρκετά καλά,να αδιαφορείς.

Είπα και εγώ αυτό το "φεύγω "λοιπόν,και ας μην το άκουσες ποτέ.Και ας μην στο είπε κανείς,και ας μην το πίστεψα ποτέ.Το είπα και λειτούργησα σαν να το εννοώ,μέχρι να το εννοήσω κάποια στιγμή.Σταματησα να νιώθω πως σε προδίδω κάθε φορά που αφήνω κάποιον άλλον να με αγγίζει.Σταματησα να αγοράζω την κολώνια που μου έλεγες πως που πάει,η να ακούω τα βράδια το τραγούδι που μου είχες αφιερώσει το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκαμε μαζί.Μονο να σου μιλάω δεν σταμάτησα ποτέ,μέσα από τα ποιήματα που σου γράφω,μόνο που πια είναι λιγάκι πιο ρεαλιστικά.Εσυ είσαι εκεί,εγώ είμαι εδώ και όλα τα υπόλοιπα εννοούνται.

-το μύνημα που ποτέ δεν έστειλα.

[sdrsblog]

Τα καταφέραμε μωρο μου! Μετά από τρία χρόνια υπομονής τα καταφέραμε. Περάσαμε πολλά τσακωμούς, ζήλειες, απόσταση. Όμως είμαστε εδώ πλέον. Ήμασταν μαζί σε όλο αυτό. Σε αγαπάω

[epestrefe]

Ο καφές & η δημοκρατία (Aziz Nesin -Kahve ve Demokrasi )

Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας. το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α. Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό.

Στα χώματά μας δεν μπορέσαμε ν’ αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού.

Όσο για τη Δ η μ ο κ ρ α τ ί α… Η αλήθεια είναι πως ό,τι περνούσε από το χέρι μας, δεν παραλείψαμε να το κάνουμε, για την ανάπτυξή της, για την εδραίωσή της.

Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, πριν από εκατό χρόνια πάνω κάτω ρίχτηκε στη χώρα μας ο σπόρος της Δ η μ ο κ ρ α τ ί α ς.

Είναι εκατό χρόνια που όλο λέμε: “Αμάν η Δημοκρατία μας μπουμπούκιασε!…” “Η νεαρή Δημοκρατία μας!…” “Αμάν η νεαρή Δημοκρατία μας!…”

Να είναι δοξασμένος αυτός που τη μεγάλωσε, ��όλις καταφέραμε τόσα χρόνια να φέρουμε σ’ αυτό το ανάστημα τη Δημοκρατία, έγινε ένα φιντάνι η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.

Αν ξοδεύαμε αυτό τον κόπο των εκατό χρόνων που αφιερώσαμε στη Δ η μ ο κ ρ α τ ί α, για την ανάπτυξη του καφέ, σήμερα η χώρα μας θα γινόταν δάσος από καφέ, που δεν τ’ άγγιξε ο μπαλτάς του ξυλοκόπου.

Στο παρελθόν κρίθηκε απαραίτητο, δεν το είχαμε καταλάβει. αντί να φυτέψουμε σπόρο καφέ, φυτέψαμε το σπόρο της Δ η μ ο κ ρ α τ ί α ς.

“Δόξα τω Θεώ”, αν και δεν έχουμε καμιά στενοχώρια απ’ τη μεριά της Δ η μ ο κ ρ α τ ί α ς, εμείς ξέρουμε το τι τραβάμε από την έλλειψη του καφέ.

Καφές είναι αυτός!… Δε μοιάζει σε τίποτε. Έτσι είναι η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α; Και να είναι και να μην είναι το ίδιο κάνει… Αν δεν υπάρχει καφές, του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει Δ η μ ο κ ρ α τ ί α, του ανθρώπου το κεφάλι δεν γυρίζει.

Ο καφές μοσκοβολάει, η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α ούτε καν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η Δ η μ ο κ ρ α τ ία ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται.

Σε τι χρειάζεται αυτή η Δ η μ ο κ ρ α τ ί α, μπορείτε να μου πείτε; Στη χώρα μας έρχεται από το εξωτερικό μπόλικη μπόλικη Δ η μ ο κ ρ α τ ί α, αλλά καφές δεν έρχεται.

Τον καφέ τον πουλάνε, τη Δημοκρατία τη δίνουν. Ο καφές είναι με λεφτά, η Δημοκρατία τζάμπα Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για τη Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.. τίποτα δεν χρειάζεται.

Για κοιτάξτε το τι τραβάμε απ’ τον καφέ. Σάμπως δεν έχουμε συνηθίσει στον καλό καφέ; Αμέσως καταλαβαίνουμε τον καλό καφέ απ’ τον άσκημο, το μπαγιάτικο απ ‘το φρέσκο, το νοθεμένο απ ‘το σκέτο.

Ζωή να ‘χουνε, μερικοί πατριώτες μας έκαναν ψεύτικο καφέ. Στην αρχή βγήκε ο κριθαρένιος καφές, δεν έπιασε.

Ύστερα βγήκε καφές από φασόλια, δεν το κατάπιαμε. Εμείς σαν έθνος είμαστε θεριακλήδες του καφέ. αν και καταπίνουμε όλες τις απομιμήσεις, του καφέ την απομίμηση.. δεν την καταπίνουμε.

Ω, Ύψιστε! Να γινόταν… τόσο δα απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε απ’ αυτόν τον καφέ, να κ α τ α λ α β α ί ν α μ ε… και από Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.

Αζίζ Νεσίν, Ο καφές και η δημοκρατία, Θεμέλιο 1991, μετάφραση: Έρμου Αργαίου

[asirxrowena]

17/11/23

Ανεβαίνω την Αγγελάκη έχει παντού κορδέλες και ματατζιδες και εγώ ακούω το ένα το χελιδόνι. Πόσο στενάχωρο θέαμα. Γιατί τα ματ να είναι παντού; Γιατί υπάρχουν οι εξτρεμιστές αναρχικοί. Γιατί υπάρχουν οι εξτρεμιστές αναρχικοί; Γιατί υπάρχουν τα ματ. Το ένα φέρνει το άλλο και είναι ένας φαύλος κύκλος. Δεν μπορούν να κάνουν μια ειρηνική διαδήλωση όπως θέλουν οι περισσότεροι; Όχι. Γιατί; γιατί τόσα που έχουν γίνει "θέλει νεκροί χιλιάδες να ναι στους τροχούς" και να καταλάβει το μεγάλο το κεφάλι τι τραβάμε. Και αυτό πάλι απίθανο μου φαίνεται. Γιατί οι νεκροί στους τροχούς θα είναι ��ια αυτούς σκέτα νουμερα. Τραίνα, φωτιές, πλημμύρες... Μόνο από τον αέρα δεν μας έχουν χτυπήσει ακόμα. Αλλά το 40% παρέμεινε 40%. Λουστητε τα τώρα.

Στην κορυφή σε μια από τις δωδεκαοροφες γράφει: Είστε η ντροπή της Ανθρωπότητας

Κράτος, συμφέρον, κανένα ενδιαφέρον 1/3/2023

Δεν έχεις λόγια μετά από αυτό. Σωπαίνεις. Πενθείς. Πενθείς εκείνο το παιδί που ήταν πέμπτο έτος, ΠΕΜΠΤΟ ΕΤΟΣ φυσικό. Που το φανταζόταν αυτόν η μάνα του στην αποφοίτησή του. Εκείνη την κοπέλα στην αρχιτεκτονική που δεν έφτιαξε πότε την μακέτα που ήθελε. Εκείνα τα 57 θύματα με την οποιαδήποτε ιδιότητά που κατείχαν.

24/2/24

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το δυστύχημα - δολοφονία και ακόμα μου έρχεται να βάλω τα κλάματα στην ιδέα του γεγονότος και μόνο. Και έχουμε και έναν φοβερό δημοσιογράφο που λέει "εεε ναι, έπρεπε να θυσιαστούν αυτά τα άτομα για να βελτιωθεί το σιδηροδρομικό δίκτυο" Τι λες ρε φίλε που έπρεπε να πεθάνει κόσμος για να προλάβετε τα αυτονόητα. Πρώτα μου γεννιέται το ερώτημα πού ζούμε? Σε τι χώρα ζούμε? Σε τι κόσμο θα φέρουμε κι εμείς τα δικά μας παιδιά. Αλλά μετά σκέφτομαι πώς ζούμε? Πώς τα καταφέραμε ως τώρα. Άκουσα πόσες ιστορίες από γνωστούς που θα έμπαιναν σε αυτό το τραίνο του θανάτου αλλά δεν μπήκαν τελικά και γλυτώσανε. Άκουσα πόσες ιστορίες ανθρώπων, νέων ανθρώπων με όνειρα για το μέλλον! Με οικογένειες και φίλους και ιστορίες που έλαβαν τέλος μέσα σε μια νύχτα.