#σπάνια

[romios-gr]

Τοιχογραφία της Παναγίας, που χρονολογείται πριν από την Εικονομαχία (726-842 μ.Χ.) και η οποία θεωρείται σπάνια, εντοπίστηκε πρόσφατα σε βυζαντινό ναό της Νάξου. Η τοιχογραφία εντοπίστηκε πίσω από στρώματα ασβέστη που την κάλυπταν. Την αποκάλυψη έκανε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, ενώ σε ανάρτησή του ο προϊστάμενος της ΕΦΑ Κυκλάδων, Δημήτρης Αθανασούλης, σημειώνει: « Η Νάξος ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/apokalyfthike-spania-toichografia-tis-panagias-sti-naxo/

[kaliarda]

[allo-frouto]

Δεν απαντας στα μυνηματα;;

Όχι.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Συγγνώμη, για να ξεκαθαρίσω μια τον ρόλο μου σε αυτή την ιστορία. Εγώ ήμουν ο σατανικός σύμβουλος και ήθελα να εκθρονίσω τον Ίθαν; Σκκσκσκσκζ

Btw νομίζω είδα εσένα και την Άλεξ σε όνειρο χθες; Τώρα δε ξέρω πως μοιάζεις, αλλά νομίζω είδα απλώς μια μορφή με ξανθά μαλλιά και στο όνειρο την αναγνώρισα ως εσένα για κάποιο λόγο. Νομίζω ήσουν πρίγκιπας και είχες έναν evil advisor ενώ η Αλεξάνδρα ήταν κάτι σαν το δεξί σου χέρι. Εγώ δεν είμαι σίγουρη τι έκανα, αλλά θυμάμαι υπήρχε ένα φλαμίνγκο που μιλούσε. Παίζει η πλοκή να ήταν ότι ο κακός σύμβουλος ήθελε να σε εκθρονίσει (γενικά τα όνειρα μου είναι τέλειος άκυρα)

So yes απλώς ήθελα να το μοιραστώ γιατί μου έκανε εντύπωση

jahshwhwhdbahsbsbsbsbsb I'm sorry αλλά εκεί στο φλαμίνγκο πέθανα λιγάκι 😂

[loulouditouheimona]

Οι γιαγιάδες που λείπουν.Οι γιαγιάδες μας πήγαιναν για μπάνιο νωρίς το πρωί. «Πριν μας κάψει το λιοπύρι». Φορούσαν το μαγιό τους (ολόσωμο μαύρο ή μπλε συνήθως), το αμάνικο πετσετέ φόρεμά τους (εμπριμέ ή ριγέ) και το πλατύγυρο καπέλο τους, και έβαζαν τα «σύνεργα» της παραλίας σε μια μεγάλη ψάθινη τσάντα: την πετσέτα τους, ένα θερμός με παγωμένο νερό, ένα ταπεράκι με λίγες φέτες καρπούζι ή πεπόνι ή ένα-��υο τσαμπιά σταφύλι και μερικά παξιμάδια, και το τελευταίο Ρομάντσο, μεταξύ άλλων. Εμπαιναν στο λεωφορείο χαμογελαστές κι αν τύχαινε να έχουν πάρει κι εμάς μαζί τους, έκαναν παζάρια για το εισιτήριο. «Μισό κόψε για το παιδί! Μην το βλέπεις έτσι ανεπτυγμένο, κύριε εισπράκτορα, ούτε οκτώ χρόνων δεν είναι ακόμη…».

Οι γιαγιάδες μας έστρωναν την ψάθα τους κάτω από αλμυρίκια ή πεύκα. Φορούσαν τα πλαστικά παπούτσια και το σκουφάκι τους, με τα ανάγλυφα λουλουδάκια, βεβαιώνονταν ότι έχουμε βάλει σωστά τα μπρατσάκια μας κι έμπαιναν στη θάλασσα κρατώντας μας σφιχτά από το χέρι. Κολυμπούσαν στα ρηχά, έκαναν πηγαδάκια με τις φίλες τους, μιλούσαν χαμηλόφωνα όταν η κουβέντα γύριζε στο κουτσομπολιό, γελούσαν δυνατά. Και ποτέ δεν μας έχαναν από τα μάτια τους. «Μην ξανοίγεσαι, να πατώνεις!». «Βάλε το καπέλο σου, θα πάθεις ηλίαση!».

Οι γιαγιάδες μας γύριζαν στο σπίτι την ώρα που έπρεπε να πάρουμε το φαγητό από τον φούρνο. Γιουβέτσι ή κατσικάκι με πατάτες ή παστίτσιο ή γεμιστά που εκείνες είχαν φτιάξει –«για να ξεκουραστεί, επιτέλους, κι η μάνα σου»– σχεδόν αξημέρωτα. Εφτιαχναν σαλάτα, έκοβαν ψωμί, έβγαζαν τις μπίρες από το ψυγείο, γέμιζαν μια καράφα με νερό, έστρωναν τραπέζι για παιδιά και εγγόνια. «Θα ξαπλώσω λίγο, να ξεκουραστώ, και το απόγευμα θα πάμε για παγωτό. Αν είσαι καλό παιδί και δεν κάνεις φασαρία, θα σου πάρω και Μίκυ Μάους», έσκυβαν και μας έλεγαν συνωμοτικά καθαρίζοντάς μας ένα ροδάκινο ή ένα σύκο στο τέλος του γεύματος.

Οι γιαγιάδες μας έλεγαν ιστορίες συναρπαστικές, μας διάβαζαν παραμύθια, άκουγαν τα παράπονά μας. Σπάνια μας μάλωναν κι όταν η μαμά τύχαινε να βγάλει την παντόφλα για να μας φοβερίσει, έπειτα από κάποια δική μας σκανταλιά, εκείνες άνοιγαν σαν φτερούγες τα χέρια τους και μας έκλειναν σε αγκαλιές-φωλιές.

Χωρίς τις γιαγιάδες μας το παζλ του καλοκαιριού θα παραμένει ημιτελές. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμη κι όταν κάποιοι γίνουν γιαγιάδες και παππούδες οι ίδιοι, ένα κομμάτι του πάντα θα λείπει. Θα το γεμίζουμε με αναμνήσεις, με νοσταλγία και με την αγάπη που, όσο αναπνέουμε, θα αισθανόμαστε για τις «δυο φορές μαμάδες μας».

🥺♥️

[prasinoxaos]

το παραμύθι

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την έσωζα από όλα τα τέρατα.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα της έπαιρνα ό,τι μου ζητούσε.

αρκεί να την έβλεπα με τα όμορφ�� μακριά της τα φορέματα, σαν αυτά, που φοράνε οι πριγκίπισσες.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την έσωζα από το κάστρο

και θα την έπαιρνα μακριά από τον κόσμο που περιμένει από εκείνη πάντα, τα πάντα.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα την σταματούσα από το να πιει το δηλητήριο της κακιάς μάγισσας.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα έδιωχνα όλους τους κλέφτες,

όλες τις κακές μητριές

και τον κακό τον δράκο.

θα έτρεχα να βρω τα σπάνια βότανα από αυτές τις δυσεύρετες μάγισσες

ώστε να γίνει καλά και πια να μην πονά.

αν ήμασταν χαρακτήρες σε παραμύθι

θα ταξίδευα μέρα-νύχτα πάνω στο άλογο

μέχρι να τη βρω.

μα αυτή είναι η πραγματικότητα.

και εγώ κάθομαι και μιλάω για παραμύθια.

κι αν ήταν αυτό το παραμύθι,

ίσως να έβρισκα την δικαιολογία ότι αυτή,

αυτή δεν είναι η πραγματικότητα.

και πως αν ήταν η πραγματικότητα

θα έκανα όσα ήδη είπα.

και ίσως,

ίσως αν αυτό ήταν παραμύθι,

να μην έβρισκα δικαιολογίες,

όπως κάνω πάντα.

[h-kakia-h-wra]

17

Μία Δευτέρα ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πλέον 17. Μάλιστα δεν είσαι 17 εδώ και αρκετό καιρό. Ο 17χρονος εαυτός σου δεν υπάρχει πουθενά πλέον εκτός από μέσα σου και αυτό που έχει μείνει είναι ο σημερινός και οι χιλιάδες πιθανοί μελλοντικοί.

Αυτή τη Δευτέρα λοιπόν καταλαβαίνεις ότι σου έχουν λείψει τα 17. Θυμάσαι πως όταν όντως ήσουν, ανυπομονούσες να γίνεις 18. Και πίστευες ότι στα 18 θα χαιρόσουν που κοντεύουν τα 19, και που μεγαλώνεις και οριμάζεις.

Κι’ όμως. Είσαι 18 και δεν έχει περάσει μέρα που να μην λησμονείς τα 17. Που τα μαλλιά σου ήταν βαμμένα μωβ και τα ρούχα σου πολύχρωμα. Και οι φίλοι σου ήταν δίπλα σου. Και ζούσες με την οικογένεια σου-που τότε δεν πολυσυμπαθούσες- και τη γάτα σου. Και πήγαινες σχολείο και το βαριόσουν τόσο πολύ. Και όταν έκλαιγες είχες πάντα κάποιον δίπλα σου να σε κρατήσει. Και όταν γελούσες, γελούσες με ολόκληρο το πρόσωπο σου. Και σε ένοιαζε μόνο τι θα κάνεις το βράδυ της Παρασκευής. Ή ��ο Σάββατο, μετά το μάθημα φυσικής. Και ο αδελφός σου ήτανε ακόμα μωρό στα μάτια σου. Και ήσουν ακόμη έφηβη και δεν ήξερες τι γινόταν ακριβώς γύρω σου αλλά δεν είχε τόση σημασία, γιατί ήσουν απλά 17.

Τώρα, αυτή την ασήμαντη Δευτέρα, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι πλέον έφηβη. Κι’ ότι ο αδελφός σου που ήταν μωρό, τώρα είναι έφηβος. Και πλέον δεν πας μαθήματα Φυσικής αλλά την σπουδάζεις. Και την Παρασκευή την περνάς σπίτι. Και γελάς, αλλά πιο σπάνια. Και κλαις, αλλά πιο συχνά. Και δεν πας τώρα σχολείο, όμως εκεί που δεν το περίμενες, το έχεις πεθυμήσει. Και μένεις μόνη, χωρίς την οικογένεια σου αν και κάποτε εύχεσαι να μπορούσες να τους ακούσεις στο δίπλα δωμάτιο. Και η γάτα σου έχει γεράσει πια. Και οι φίλοι σου είναι σκορπισμένοι σε πόλεις και χώρες. Και τα παλιά σου ρούχα δεν τα φοράς πια. Και τα μαλλιά σου έχουν ξεβάψει.

Είναι Δευτέρα και είσαι 18. Μέσα σου όμως εύχεσαι την επόμενη Δευτέρα να ξυπνήσεις πάλι 17.

[psychotiko-epeisodio]

Σε ξεπέρασα,που λένε.

Εννοώντας ότι εχω σταματήσει να σε αναζητώ και να σε συζητώ.

Εχω σταματήσει να ελπίζω πως καποια μέρα θα γυρίσεις προς τα εδώ.

Σου γράφω σπάνια πια,

και μόνο από συνήθεια.

Μα ακόμη υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που αναρωτιέται "Τι θα γινόταν αν...;"

Αν τελικά φεροσουν λιγάκι πιο ώριμα,

και εγώ λιγότερο εγωιστικά;

Αν αντί να το αφήναμε εντελώς,

πέρναμε λιγο χρόνο;

Τι θα γινόταν αν δεν είχες βιαστεί να βγάλεις συμπεράσματα,

και αν εγώ είχα μάθει να εξηγώ λίγο καλύτερα;

Νομίζω ποτέ δεν συμπληρώνεται το κενό που αφήνει ένας άνθρωπος όταν φεύγει απ'την ζωή σου,

πάντα θα υπάρχουν απορίες που δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαντηθούν.

[aluminia]

Εσύ κουτσομπολιό έχεις να μας πεις?

Ουυυ πάντα, κάτσε να σκεφτώ.

Λοιπόν, στη περιοχή μου υπάρχει ένας πεζόδρομος. Δε περνάω από εκεί πολύ συχνά, η γειτονιά είναι ήσυχη και έχει μόνο σπίτια, δεν έχει κάτι να χαζέψεις. Τελευταία είναι και ένας περίεργος γέρος που κάθεται σε μια ταράτσα και σχολιάζει δυνατά τον κόσμο, είναι ενοχλητικό οπότε άλλος ένας λόγος να μη περνάω. Βέβαια το κάνει πολύ σπάνια οπότε δεν είναι μεγάλο θέμα.

Είναι όμως καλή διαδρομή για ποδήλατα και περπάτημα μιας και τα πεζοδρόμιά μας γενικά είναι χάλια, οπότε που και που κάνω μια επίσκεψη.

Στον πεζόδρομο αυτό είναι ένα μαγαζάκι. Κάτι σαν ψιλικατζίδικο, δε νομίζω να έχει ονομασία και οι πινακίδες που είχε έξω έχουν σκουριάσει και ξεβάψει με τα χρόνια. Αυτό το μαγαζάκι υπάρχει όσα χρόνια ζω εκεί, αλλά ποτέ δε του είχα δώσει σημασία. Αλλά δε μπορώ ποτέ να το θυμηθώ το μαγαζάκι ανοιχτό και με κόσμο. Πάντα ήταν σκοτεινό και παλιομένο.

Το θέμα είναι ότι καμία φορά η πόρτα είναι ανοιχτή. Από τους γυάλινους τοίχους πάντα μπορώ να δω το ίδιο άδειο ράφη με 1 μπουκάλι υγρού πιάτων, εδώ και τόσο καιρό το ίδιο 1 μπουκάλι υγρού πιάτων. Υπάρχουν και άλλα ελάχιστα πράγματα αλλά μόνο 2-3, τα ράφια είναι άδεια. Νομίζω στο βάθος υπάρχει και ένα κλειστό ψυγείο αναψυκτικών αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Πίσω στη ανοιχτή πόρτα, περνώντας υπέθετα ότι το μαγαζί ήταν τελείως εγκαταλελειμμένο και ότι η πόρτα άνοιγε καμία φορά με τον αέρα. Τα φώτα μέσα ήταν κλειστά, δεν είχα λόγο να νομίζω ότι κάποιος την άνοιγε επίτηδες. Έλα όμως που μια μέρα βλέπω κάποιον μέσα να β��ματίζει. Δε ξέρω αν ήταν κυρία ή κύριος αλλά κάποιος ήταν μέσα. Και μετά άρχισα να τον βλέπω πιο συχνά. Δε ξέρω αν πάντα ήταν εκεί και δε τον έβλεπα αλλά ξαφνικά υπήρχε άτομο μέσα στο μαγαζί. Πότε δεν έβλεπα κάποιον να μπαίνει ή να βγαίνει, αλλά ήταν μάλλον το ίδιο άτομο μέσα.

Το έχουμε συζήτηση και με την κολλητή μου αυτό γιατί και εκείνη το παρατήρησε μόλις το ανέφερα. Αλλά ναι, πολύ κριπι και κανείς δε ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα ή σε ποιον ανοίκει ο χώρος. Η πρώτη μου θεωρία ήταν ότι είναι το παλιό μεγάλο του φίλου του παππού, του Γαριδάκια (έτσι τον λένε επειδή ήταν περιπτεράς) αλλά δε νομίζω ότι ισχύει τελικά. Ειλικρινά μακάρι να ήξερα, ίσως κάποτε να μπω μέσα και να μάθω.

Δε ξέρω αν μετράει για κουτσομπολιό αλλά ήθελα να το μοιραστώ με το tumblr. Ή δεύτερη θεωρία είναι ότι το μαγαζί είναι τρύπα σε δύο realities και είναι σε μια κατάσταση όπου και λειτουργεί και δε λειτουργεί. Το αγαπημένο μου κρακ theory.

[gurlofyourdreams]

Tέτοια τέλεια καμπυλότητα στα οπίσθια σπάνια συναντάς ακόμα και στη Γεωμετρία Γ' Γυμνασίου.

Γι’ αυτό έπαιρνα κάτω απ’ τη βάση στη γεωμετρία… Τώρα εξηγείται…

[bl00dyghoul2]

Το 2022 ήταν μακράν η χειρότερη χρονιά.

Ηθικό διδαγμα: όταν είστε σε μια σχέση, έναν "εφηβικό ερωτα" και καταλάβετε ότι δεν θέλετε να συνεχίσετε την σχεση με αυτον τον άνθρωπο γιατί δεν υπάρχει νόημα, έχετε χάσει συναισθηματα και δεν είναι αυτό που πραγματικα θέλετε και θα θέλετε να έχετε στο μέλλον, ΧΩΡΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ. Μην τραβήξετε την σχεση για πολύ καιρό.

Γιατί, εμπειρικά μιλώντας, μισώ και απεχθάνομαι αυτόν τον άνθρωπο με όλη μου την ψυχή και δεν θέλω ποτέ να τον ξαναδω ούτε την οικογένεια του.

Και το λάθος δεν ήταν μόνο δικό μου, ήταν και δικό του. Ήταν η πρώτη μου σχέση και ο πρώτος μου χωρισμός και δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, ούτε είχα καμία βοήθεια από φίλες γιατί δεν είχα φίλες. Εκείνος από την άλλη, ήθελε τόσο πολύ να κρατήσει την σχέση γιατί με "αγαπουσε" (να σου το ξεκαθαρίσω, δεν ήταν αγαπη αυτό, ο,τι κάναμε ήταν πολύ μακριά από την λεξη αγαπη. Ήταν απλά ένας θαυμασμός ή εφηβικος έρωτας που γενικα σπάνια κρατάει) και σαν "άντρας" δεν είχε καν το θάρρος να με χωρίσει ο ίδιος και απλά ανεχόταν την τοξική μου συμπεριφορά για πάνω από έναν χρόνο μέχρι που έβαλα εγώ ένα τέλος σ' αυτο.

So thank you for letting me become your number 1 enemy.

[romios-gr]

Τα σπάνια μαύρα μήλα που καλλιεργούνται μόνο σε ένα σημείο του πλανήτη Όταν ακούμε την λέξη μήλα, το μυαλό μας πάει σε ένα κόκκινο φρούτο. Φυσικά γνωρί��ουμε ότι υπάρχουν τα πράσινα μήλα και κάποια κιτρινωπά. Αλλά θα βάζαμε στοίχημα, ότι αυτά είναι μόνο τα χρώματα του εξωτερικού τους. Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Στο Θιβέτ, αποκλειστικά στο Θιβέτ, καλλιεργείται ένα σπάνιο είδος μαύρου μή... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ta-spania-mayra-mila-poy-kalliergoyntai-mono-se-ena-simeio-toy-planiti-2/

[justforbooks]

Ο Κισσός, δεν συγκαταλέγεται στα διάσημα χωριά του βουνού. Για τους γνώστες, ωστόσο, είναι από τα ωραιότερα. Κτισμένο μέσα σε δάση με καστανιές, οξιές, μηλιές, πλατάνια, με σπίτια χαρακτηριστικής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, παλιά καλντερίμια, άφθονα νερά κι ένα σπουδαίο μνημείο στην κεντρική πλατεία: την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας.

Ο ήχος των αυτοκινήτων σπάνια φθάνει μέχρι εδώ. Ξυπνάς στον πέτρινο ξενώνα σου, τρως υγιεινό πρωϊνό, βγαίνεις έξω, ανασαίνεις, απολαμβάνεις τον ήχο του τρεχούμενου νερού από τους χειμάρρους που διασχίζουν τον Κισσό. Κυλάει αέναα και στην κεντρική κρήνη του 1937, πλάι στην οποία καταλήγει το μονοπάτι που έρχεται από τα Χάνια. Στήνεις αυτί για να ακούσεις το θρόισμα των φύλλων από τον αέρα που περνάει ανάμεσα στα φυλλώματα από τους ίταμους και τις φιλύρες που υψώνονται μαζί με τα πλατάνια πλάι στο καμπαναριό της Αγίας Μαρίνας.

«Καλημέρες» ανταλλάσσονται, περιλαμβάνουν κι εσένα, καθώς κοντοστέκεσαι και παρακολουθείς τους ντόπιους να ακολουθούν τις ρουτίνες της καθημερινότητάς τους μπαινοβγαίνοντας στα λίγα μαγαζιά του χωριού, στα σπίτια, στα ταβερνάκια. Ύστερα ξεκινάς τις βόλτες στο δίκτυο των καλντεριμιών κι αφήνεσαι να θαυμάσεις τα σπουδαία έργα των ανθρώπων και τον πολύχρωμο καμβά της πλούσιας φύσης του Πηλίου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gentle-author]

Έτσι, άρα, βλέπουμε πως τα ταξίδια δεν είναι ο μόνος τρόπος για να συνδεθεί κανείς με τον εαυτό του, την φύση και να έχει ψυχική ευφορία. Αν μπορούσαμε να αναλύσουμε το θέμα αυτό, θα προτείναμε άπειρους τρόπους για να ψυχαγωγηθεί κανείς, θα φωτιζαμε αυτόν τον γκρίζο δρόμο και θα χρωματιζαμε τις σκέψεις του. Είναι σημαντικό να νιώθουμε ελεύθεροι στην εποχή μας, καθώς οι περισσότεροι, είμαστε φυλακισμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό και σε αυτή την περίπτωση, εφόσον δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό, πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να νιώθουμε καλά, αν και το "καλά" είναι μια λέξη που συχνά λέγεται, μα σπάνια εννοείται. Η ευδαιμονία της ψυχής είναι σημαντική, αλλά σημαντικότερη καθίσταται η συμφιλίωση του εαυτού μας με την εποχή και η ευστροφία να απολαμβάνουμε τις μικρές στιγμές, λίγους αριθμούς, ένα κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ και λίγο μελάνι σε κάποιο τσαλακωμένο χαρτί.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[loulouditouheimona]

Υπάρχουν δυο ειδη ανθρώπων. Αυτοι που θεωρούν τον Φρεντι Μερκιουρι σπάνια ιδιοφυία της μουσικής και αυτοι που ειναι εντελώς άσχετοι απο μουσική..

[colourful-dreamer]

Ειπα να γράψω λιγο να μου βγει λίγο η πίκρα

Το κεφάλι μου ειναι γεμάτο να εκραγεί

Το να ζεις με μία ψυχική διαταραχή δεν είναι καθόλου εύκολο

Πολλές φορές δυσκολεύεσαι να κανείς τα βασικά

Δυσκολεύεσαι να φας η τρως απίστευτα πολυ

Δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς ή θες ολοι την ώρα να κοιμάσαι

Και πάνω απο ολα δυσκολεύεσαι να πιαστείς απο κατι να βρεις κίνητρά

Να εχεις κινητρα και διάθεση

Και πιο πολυ απο ολα σε δυσκολεύει η κοινωνία μας

Γιατι σπάνια θα βρεθείς σε μια οικογένεια που σε βοηθάει στα θέματα ψυχικής υγείας

Σπάνια θα βρεθεί στο σχολείο ενας καθηγητής που θα ενδιαφέρεται για το τι περνάει ενα παιδί στο σπιτι του, αν εχει φίλους, αν τσακώθηκε με τους φίλους του ή τον σύντροφό του, αν πέθανε καπιοος κτλπ

Σπανια θα βρεθεί ενας καθηγητής στο σχολείο να ακουσει για τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την ζωη ενος παιδιού

Και αντε αυτος ο καθηγητής μπορει να βρεθει στο νηπιαγωγείο η στο δημοτικό

Αλλα οσο μεγαλώνουμε και τα προβλήματα μεγαλώνουν ακομη και τοτε στο γυμνάσιο και στο λυκειο σπάνια θα βρεθει κανείς

Και καλύτερα μην μιλήσω και για το πανεπιστήμιο ή στην δουλειά κάποιου το αφεντικό σπάνια θα ενδιαφερθεί

Και σε αυτό που δίνει έμφαση η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι το εξής να παίρνεις καλούς βαθμούς, να σπουδάσεις, να δουλέψεις, να παντρευτείς και να κάνεις μια οικογένεια

Ωραια και αυτά δεν λέω

Αλλα δυσκολα στην πράξη άνθρωποι είμαστε

Και τις άσχημες μερες μας θα έχουμε

Ποσο μάλλον οσοι βασανιζονται ψυχικά

Το να επιβιώσεις είναι δύσκολο

Και σε ενα κόσμο που απλά αυτο που θα επρεπε να τον ενδιαφέρει είναι να επιβιωσεις και να εισαι ευτυχισμένος

Αυτο που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι αν ικανοποιω ολα τα κριτήρια του για να θεωρήθω "επιτυχημένος άνθρωπος "

Και δεν υπολογίζει ολα τα υπόλοιπα

Και ετσι εγω και οποιοδήποτε άνθρωπος που ειχε μια άσχημη μερα και δεν έκανε τίποτα στην τελικη

Θεωρείται αντιπαραγωγικος

Και ετσι καταλήγουν οι άνθρωποι να σκέφτονται χιλια δυο άσχημα πράγματα για τον εαυτο τους

Επειδή απλα δεν είμαστε μηχανές ρομποτ για να είμαστε παραγωγικοί ολοι μέρα και καθε μερα

Αλλα αυτο ουσιαστικά επιδιώκει η κοινωνία

Και χεστηκε για το τι προβλήματα μπορεί να έχεις εσυ στο ενδιάμεσο

Αλλά η κοινωνία επίσης ξεκινάει απο εμας τους ίδιους

Οποτε θα παρακαλούσα λοιπόν

Να έχουμε ανοιχτά τα μυαλα μας και τα αυτιά μας ολοι μας

Και να ρωταμε τους γυρω μας αν είναι καλα

Και αν μας λενε ότι δεν είναι

Να τούς ακουμε και να τους καταλαβαίνουμε

Να τους στηρίζουμε και να τους βοηθάμε

Να δείχνουμε οτι τους αγαπάμε οχι μονο στα ομορφα και στα καλα τους και οταν μας συμφερει εμάς και ικανοποιούν τις προσδοκίες μας

Αλλα και στις άσχημες μερες τους

Γιατι αυτο είναι αληθινή αγάπη

��α υπόλοιπα ολα ειναι υποκρισία σκέτο

Ας είμαστε άνθρωποι λοιπόν ας ανοίξουμε τα ματια μας και ας δείξουμε στους άλλους οτι δεν ειναι μόνοι τους και οτι είμαστε εδώ για αυτούς