#πλανήτη

[romios-gr]

Τί πιό φυσιολογικό ἀπό τό νά βραβεύουν τα διαβολοαφεντικά τοῦ πλανήτη τό πλέον πειθήνιο καί ὑποτακτικό γιουσουφάκι τους Νεκτάριος Δαπέργολας Ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, παιδιά, καί νά μήν ἀγριεύεται κανείς. Τί πιό φυσιολογικό δηλαδή ἀπό τό νά βραβεύουν τα διαβολοαφεντικά τοῦ πλανήτη τό πλέον πειθήνιο καί ὑποτακτικό γιουσουφάκι τους, πού ὑπερέβη μάλιστα πρό πολλοῦ κάθε προσδοκία τους, πηγαίνον... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ti-pio-fysiologiko-apo-to-na-vraveyoyn-ta-diavoloafentika-toy-planiti-to-pleon-peithinio-kai-ypotaktiko-gioysoyfaki-toys/

[aluminia]

Joji my beloved. Έχω πρόβλημα.

Δε πειράζει σε αγαπάμε για αυτό

[hachimitsuna]

φίλοι μου, σήμερα είδα ένα νεογέννητο ον, ένα ανθρωπάκι (barely), ένα τοσοδουλικο πλασματακι, και τώρα λίγο η ψυχή μου αχ

[fluffykitteninabox]

I know this meme has been dead for like a decade αλλά θα πηδηχτώ απ'το παράθυρο

[ta-exw-xamena]

Τι θα κάνουμε

Χαμένοι σ' ένα πλανήτη

Που με το ζόρι μας αφήσαν εδώ

Τόσο μακριά από το σπίτι

Χωρίς να ξέρω αν θα σε ξαναδώ.

[polyxrwmhpsyxh]

παγιδευμένη στο κλουβί

σκέφτομαι τρόπους να ξεφύγω

αναμνήσεις θάλασσα στο μυαλό μου

η πόρτα

γεμάτη με αγκάθια, δικά σου

με τρυπάνε με μανία

Μείνε! Φωνάζεις

με τρύπας, μούδιασμα κατακλύζει όλο μου το σώμα

θα μείνω σε αυτό το κλουβί

μέχρι να σε κάψει ο ήλιος

και το αστέρι με πάει πίσω στον πλανήτη μου

η συνάντηση με την αλεπού και το τριαντάφυλλο θα με ελευθερώσει

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[justforbooks]

Πόσο θα αντέξει το μετρό της Θεσσαλονίκης;

Η εικόνα σκουπιδιών σε δημόσιο χώρο είναι πολύ πιο ελληνική από οποιαδήποτε εικόνα ειδυλλιακής παραλί��ς την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Θέλω να πω πως παραλίες υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και σε όλο τον κόσμο ο ήλιος δύει κάθε μέρα, σε λίγα μέρη όμως του πλανήτη οι κάτοικοι βρομίζουν με τέτοια συνέπεια και συνέχεια τον δημόσιο χώρο. Γι’ αυτό και η πιο ελληνική από όλες τις εικόνες των πρώτων ημερών λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης είναι αυτή η οποία δείχνει σε παράταξη τα πλαστικά ποτήρια από φραπέδες, φρέντους, φραπουτσίνους και κοακόλες (στα σωστά ελληνικά δεν μπαίνει «κ» ανάμεσα στο «ο» και το «α») που οι συμπολίτες έχουν παρατήσει στην είσοδο ενός από τους νέους σταθμούς.

Νομίζω πως πρόκειται για μια επιβεβλημένη προσθήκη σε ένα έργο που από ό,τι καταλαβαίνω έχει φτιαχτεί όχι μόνο για να μεταφέρει αλλά και για να αναδεικνύει τον ελληνικό πολιτισμό. Και λίγα πράγματα αναδεικνύουν τον ελληνικό πολιτισμό όσο τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους και όσο η φράση που πάντα τα συνοδεύει: «μα δεν υπήρχαν κάδοι, πού να τα βάλουν;» (ναι, φυσικά και όλοι ξέρουμε τη μοναδική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση).

Οι καημένοι οι βρομιάρηδες συμπολίτες δεν είχαν δίπλα τους κάτι στο οποίο να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αφού δεν είχαν δίπλα τους κάτι να πετάξουν τα σκουπίδια τους δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να τα πετάξουν κάτω ή να τα παρατήσουν όπου βρουν. Γιατί στο γαλανόλευκο μυαλό τους δεν χωράει η εκδοχή στην οποία κρατούν τα σκουπίδια τους μέχρι να βρουν κάπου να τα πετάξουν. Γιατί ένας πραγματικός Έλληνας δικαιούται (και όταν δεν έχει, απαιτεί) έναν κάδο σκουπιδιών σε απόσταση 2-3 μέτρων από το σημείο που κάθε φορά βρίσκεται. Έτσι άλλωστε έχει μάθει από τη μανούλα που του μάζευε τα ρουχαλάκια που τα πέταγε αριστερά και δεξιά όταν γύριζε στο σπίτι κατάκοπος από τις ατελείωτες ώρες στην καφετερία (ο τόνος στο «ι» προφανώς και δεν είναι λάθος).

Πρόκειται για την ίδια λογική που έχει και η φράση που χρησιμοποιούν οι συμπολίτες που παρατάνε το αυτοκίνητό τους σε πεζοδρόμια, διαβάσεις, δίπλα σε άλλα αυτοκίνητα στην μέση του δρόμου… «μα δεν έχει πάρκινγκ, πού να το βάλω;» (ναι, κι εδώ όλοι ξέρουμε την απάντηση). Γιατί στο μυαλό ενός πραγματικού Έλληνα δεν περνά η σκέψη ότι, αν δεν έχει πού να βάλεις το αυτοκίνητο, απλώς δεν το χρησιμοποιείς.

Το «δεν έχει κάδο» (σε ακτίνα τριών μέτρων από εδώ που στέκομαι) είναι μια φράση που θα μπορούσε να περιέχεται στον εθνικό μας ύμνο. Είναι το τελευταίο στάδιο ενός κοινωνικού αυτισμού, όπου πέρα από εμάς, τις επιθυμίες και την ευκολία μας όχι απλώς δεν έχει σημασία τίποτ’ άλλο αλλά ούτε καν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Είναι η αυτοϊκανοποιητική δικαιολογία που κάθε βρομιάρης προσφέρει στον εαυτό του ξέροντας ότι σε μια χώρα που η βρομιά έχει γίνει συνήθεια λίγοι θα ενοχληθούν.

Υ.Γ. Η εικόνα μπορεί να είναι από το νέο μετρό της Θεσσαλονίκης αλλά μπορεί κανείς να τη συναντήσει παντού στην Ελλάδα. Το γράφω γιατί ξέρω πως κάποιοι είστε παρεξηγιάρηδες και θα νομίζετε ότι θεωρώ κάποιους περισσότερο Έλληνες από εσάς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[vaggeliww]

Z-ήσε

A-ν

Ν-ομίζεις

(ότι)

Α-ντέχεις

(να νιώθεις σαν)

Ξ-ένος

(ζαναξ)

Τα τελευταία 20 χρόνια νιώθω ξένη.

Ξένη στο σπίτι,ξένη στο σχολείο, ξένη στις παρέες,ξένη παντού.

Ξένη σε ένα σπίτι δίχως πατέρα,αλλά με όλες τις ανέσεις.Μη και λείψει κάτι στο παιδί,μη του δημιουργήσουμε τραύματα.

Ξένη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υπόσχεται πολλά αλλά προσφέρει λίγα.

Ξένη στις συναναστροφές γιατί η ζωή τα έφερε έτσι και νιώθω πως δεν θα βρω κάποιον να ταυτιστώ και να με νιώσει, όσο νιώθω εγώ τον εαυτό μου.

Ξένη για τη μάνα που με γέννησε,που με κρίνει για όλη μου την ύπαρξη σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Ούτε και ξέρει ποια είμαι,ποια κόρη μεγάλωσε και τι πραγματικά της πρόσφερε.Είμαστε δυο ξένες.Δεν ξέρει πραγματικά τι μου αρέσει,τι με ευχαριστεί,προσπαθεί να με ικανοποιήσει υλικά,να μη στερηθώ τίποτα και γίνω αχάριστη…που να ξερε..

Ξένη για τη σχέση που αγάπησα και θα αγαπώ με όλη μου την ψυχή.Που κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα μαζί και παρόλα αυτά είμαστε δυο ξένοι.Δεν καταλαβαινόμαστε πια,δεν συζητάμε,μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και ούτε που το καταλαβαίνουμε.Είμαστε δυο ξένοι.Δεν ξέρει τι μάχες δίνω μέσα μου,πως διαχειρίζομαι την καθημερινότητα μου,τι ανάγκες έχω,αν χρειάζομαι βοήθεια…

Ξένη στη σχολή μου πλέον και όχι στο σχολείο,μιας και τα χρόνια περνάνε,αν και εκεί μια ξένη ένιωθα πάλι.Ξένη για τις επιλογές,για τις σκέψεις,για αυτά που μπορούσα να προσφέρω,να αποκτήσω και να διεκδικήσω.

Ξένη για τη δουλειά όπου γνωριζόμαστε φυσιογνωμικά.Εισέρχεσαι στο κατάστημα, μου ζητάς αυτό που έχεις ανάγκη, στο δίνω,το παίρνεις,με πληρώνεις,σου κόβω απόδειξη,φεύγεις.

Τόσο απλά και καθημερινά κι όμως αυτά είναι που με πνίγουν.Θηλιά στο λαιμό έχω και παλεύω μέσα μου ν αντέξω άλλη μια, κι άλλη μια, κι άλλη μια μέρα.Και σίγουρα δεν το κάνω για μένα..Δεν ζω όπως το θέλω,ούτε ζω για μένα.Ζω μια ζωή για να είναι οι άλλοι καλά και γω να παίρνω πούλο.

Ξένη για όλους τελικά.Πάντα και παντού.

Άγχος,στεναχώρια,μελαγχολία,εσωστρέφεια,ντροπή,φόβος,κατάθλιψη…

Δεν μπορεί η χαρά να βρει αποκούμπι πάντα , ούτε να καταφέρει να τα αντικαταστήσει όλα αυτά τα ��υναισθήματα, πόσο μάλλον να τα εξαλείψει.

Γι αυτό το ζαναξ είναι εδώ..να μας χαλαρώνει σε μια κρίση πανικού,σε κάποια φοβία,σε κάποια δύσκολη στιγμή…σε στιγμές που νιώθουμε ξένοι.Που νιώθουμε μόνοι σε έναν υπέρ γεμάτο πλανήτη.

[theklaapologist]

Greekblr oc sexyman poll bracket 2 round 1 #3

Άρι belongs to me >:D

dr Marinko Arkadiye belongs to my beloved @cannivalisms

PROPAGANDA UNER THE CUT

ΑΡΙ <333

Ο αδερφός μισανθρωπία <3333 κοιτάξτε τώρα να δείτε, γεννήθηκε μια παράξενη χρόνια με παράξενα αστρολογικά φαινόμενα και το ζώδιο στο οποίο βρισκόταν ο ήλιος ήταν αυτό του αντίστοιχου τοξότη αλλά στον κόσμο μου ήταν ο αστερισμός με τον γενάρχη των ξωτικών (εγκληματίας πολέμου φρ) πάνω στον δράκο του. Λογω αυτών των παράξενων φαινομένων ο Αρι δεν βγήκε μόνο τ*ξοτης αλλά και λιγάκι μαγικός όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν εκείνη τη χρόνια. Σε όλα του τα παιδικά χρόνια είχε μια εμμονή με τη θρησκεία με αποτέλεσμα να παρατήσει το σχολείο στα 12 και να πάει ��α σκαρφαλώσει το αντίστοιχο Έβερεστ για να δείξει ότι το πάνθεον τον θέλει όσο το θέλει κι αυτός. Το πέτυχε αλλά φυσικά πήρε και το μυαλο του αέρα. Οι γονείς του επειδή τον θεωρούσαν νεκρό αφού ήταν τελικά ζωντανός αποφάσισαν να τον αφήσουν να πάει να γίνει μοναχός κι έτσι ξεκινάει η ιστορία του. Γιατί να τον ψηφίσετε

είναι μια ναρκισσιστική μάζα από κόμπλεξ που φάσκει και αντιφάσκει και αιρετικός με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Στο σημείο αυτό έχει γίνει τόσο μανιακός με τη θρησκεία του που φέρεται λες και είναι ο ίδιος μέλος του πάνθεον. Ακολουθεί κατά γράμμα τις γραφές αρκεί να συμφωνεί ο ίδιος μαζί τους. «Ποιος είπε ότι το τάδε_» «εγώ» «μα αυτό είναι ύβρις» «όχι άμα το κάνω εγώ»

Ανήκει στο ανώτατο τάγμα μοναχών που έχουν απαρνηθεί την ατομικότητα τους. Δηλαδή είναι απλά ένα μέρος του πλανήτη όσο είναι κι ένα λουλούδι, ένα δέντρο, ένα ποτάμι. Τώρα αν το τηρεί όμως αυτό είναι λίγο περίπλοκο.

Όλοι μας όσοι είμαστε θρησκευόμενοι θελουμε να μαστουρώσουμε με θυμίαμα, γουελ αυτός είναι μόνιμα

ΧΟΜΟΕΡΟΤΙΚ ΜΠΙΦ ΜΕ ΤΟ ΝΕΛΣΟΝ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!!

EINAI ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ ΜΕ ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΛΑΙΚΚΚΚΚΚΚΚΚ ΣΟΡΙ ΚΙΟΛΑΣ

DR MARINKO ARKADIYE <333

marinko is a disgraced surgeon - previously one of his town's best, his life took a spiral for the lovecraftian horror-esque after a patient died under his care. marinko, in a state of unchecked shock, stayed by her body for days at a time, and coped in the worst imaginable way by finally deliriously romanticizing it- realizing there was something beautiful about death too, that it was just as multifaceted as life, etc. that the inside of a dead body is just as interesting as an alive one. that is around the time when more patients started to die under his watch, his mental health spiraled further, and some choice incidents of gravedigging were reported (this is what happens when you don't switch career paths). a lot more stuff happens in the meantime for him mentally, but eventually his fall for grace features some less than savory rumors concerning him and the bodies of his patients and marinko being forced to flee town. rn he hangs out with a terminally ill woman who makes her living by retrieving the corpses of addicts, extracting the drug that killed them, purifying it, and reselling. they were childhood best friends. she has agreed to let him cut her open when she dies. he loves her too much to let her die like that. he also can't wait.

i don't have any writing for him yet but stay tuned and vote him if you like fucking crazy potentially necrophilic doctors (he denies fhe rumors) with long hair 🙏🙏

[romios-gr]

Σοκότρα: Ένα απομακρυσμένο νησί που μοιάζει από άλλο πλανήτη – Τι είναι το “αίμα του δράκου” Ένα απομακρυσμένο νησί στον Ινδικό Ωκεανό, το οποίο αποκόπηκε από την υπόλοιπη ηπειρωτική χώρα, χαρακτηρίζεται ως το πιο παράξενο τοπίο στον κόσμο. Διάσπαρτο με σπάνια χλωρίδα και πανίδα, κόκκινο χώμα και λευκές αμμώδεις παραλίες, το νησί Socotra βρίσκεται μόλις 155 μίλια μακριά από την αραβική χ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/sokotra-ena-apomakrysmeno-nisi-poy-moiazei-apo-allo-planiti-ti-einai-to-aima-toy-drakoy/

[asterosconi]

αν ακολουθούσα τις συμβουλές μου θα ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον πλανήτη

[eptileeikala]

Σεξ και βία στον πλανήτη Δία

Αθήνα 7/12/24

[psychotiko-epeisodio]

Σημαντικό.

Προς όλους τους ανθρώπους εκεί έξω,που παραμένουν σε σχέσεις τοξικές,κακοποιητικες,με ανθρώπους που δεν τους αξίζουν.

Σίγουρα,όλα ειναι όλα μαθήματα σε αυτή τη ζωή και σίγουρα,όλες οι εμπειρίες που αποκτάμε στην πορεία μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη,οφελουν σε κάτι.Μαθαινουμε,ωριμάζουμε,μεγαλώνουμε.Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε,ειδικά για τον τομέα των σχέσεων -των ερωτικων-,πως κάθε άνθρωπος οδηγεί στον σωστό.Και έτσι είναι,είμαι σίγουρη για αυτό.Ομως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Θα σας πω μια ιστορία.Μια δική μου ιστορία που εμπεριέχει τρελό έρωτα,πάθος,αγάπη.Αλλα που εμπεριέχει επίσης και πολύ πόνο,θυμό,απογοήτευση.Θα προσπαθήσω να είναι σύντομη,γιατί θέλω να καταλήξω άλλου.

Ξεκινάμε λοιπόν ,κάποια χρόνια πριν όταν συνάντησα τον Φ.Ο Φ. Λοιπόν ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκα πριν καν τον ακούσω να μου συστήνεται,πριν καν τον γνωρίσω.Γνωριστηκαμε όμως,και για πάρα πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας,δεν είχα κάνει καμία κίνηση, γιατι το ένστικτο μου μου έλεγε πως τα τόσο έντονα συναισθήματα συνήθως,έχουν πολύ άσχημη κατάληξη.

Κάποιο καιρό αργότερα λοιπόν,υπεκυψα.Και δεν το μετανιώνω,ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζι του,και στην αρχή όλα ήταν υπεροχα.Ηταν ο έρωτας που πάντα ήθελα να ζήσω.Καναμε πολλά πράγματα μαζί,βγαίναμε,ταξιδεύαμε,πηγαίναμε εκδρομές,μαγειρεύαμε,το σεξ ήταν υπέροχο,υπήρχε τρελή και έντονη χημεία μεταξύ μας από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε,όταν ο Φ. ,άρχισε να μην απαντάει στα τηλεφωνήματα μου,να χάνεται για μέρες,να τον ψάχνω και να μην τον βρίσκω πουθενά.Οταν κάθε φορά που πήγαινα να του μιλήσω για το πώς αισθάνομαι όταν το κάνει αυτό,εκείνος άλλαζε κουβέντα η σηκωνόταν να κάνει κάτι άλλο, υποτιμώντας έτσι τα δικά μου συναισθήματα.Οταν τον έπιασα να μιλάει με άλλες κοπέλες μέσω διαδικτύου,την στιγμή που εγώ κοιμόμουν ακριβώς στο δίπλα μαξιλάρι.Μην ρωτήσετε τι έκανα τότε,προφανώς και σηκώθηκα να φύγω σχεδόν αποφασισμένη πως δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.Και εννοείτε ήρθε εκείνος, υποσχόμενος να αλλάξει και εγώ το δέχτηκα.

Αφού το δέχτηκα όμως και μετά,αντί τα πράγματα να πάρουν καλύτερη τροπή,χειροτέρεψαν.Ηταν πια σίγουρος για το πώς αισθάνομαι,με είχε δεδομένη και αντί να το εκτιμήσει και να το σεβαστεί το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.Ημασταν μαζί και ήταν σαν να μην ήμασταν.Δεν άκουγα ποτέ έναν καλό λόγο από το στόμα του,ένα κομπλιμέντο όσο και αν προσπαθούσα.Καθομουν βαφομουν και ετοιμαζομουν για ώρες μήπως και ακούσω επιτέλους κάτι.Και άκουγα.Οτι είμαι σαν κλόουν 🤡.Κάπου εκεί,σταμάτησα να περιποιούμαι τον εαυτό μου,εφόσον δεν ένιωθα άνετα με αυτό.Γκρινιαζε με το παραμικρό και φοβόμουν να πω το οτιδήποτε μην το γυρίσει πάλι σε τσακωμό και με ξανααφησει.

Τώρα θα μου πεις ,και εσύ γιατι καθοσουν;Εκεί είναι το δικό μου λάθος λοιπόν.Αλλα ξέρεις,δεν ξεκινάνε έτσι τα πράγματα.Ξεκινησανε πολύ όμορφα και ιδανικά πλασμένα.Και εμένα εκεί να επιμένω να ξαναγίνουν όπως ήταν.Αλλα δεν έγιναν ποτέ ξανά έτσι.Αντιθετως χειροτέρευαν μέρα με την μέρα.

Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που μπορεί να πηγαίναμε κάπου μαζί και να περνούσαμε ωραία και εγώ να ήμουν χαρουμενη αλλα στον δρόμο για το σπίτι,ξεκινού��ε τσακωμό λέγοντας μου πως δεν πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχει αλλά στον νου του να κάνει.Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που κάναμε σεξ,δεν με φιλαγε καν και μου έλεγε αργότερα πως δεν είμαι αυτό που θέλει και πως θέλει κάτι άλλο,κάτι πιο κοντά στα δικά του στάνταρ κάνοντας με έτσι να νιώθω πως δεν είμαι αρκετή.Καθε φορά που ανέφερε κάποια πρώην του που -τυχαινε- να ήταν καλύτερη από εμένα.Να είχε πολλά λεφτά,να ήταν πολύ όμορφη,να είχε σπουδάσει κάτι Ουαου ξέρω γω και χίλια άλλα δύο τέτοια.

Έτσι εγώ έπεσα στην παγίδα του.Γιατι αυτός ήταν ο σκοπός του εξαρχής.Ενιωθε λίγος και προσπαθούσε να κάνει και εμένα να νιώθω έτσι.Και τα κατάφερε.Δεν είχα διάκριση πια να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.Με είχε πείσει πως δεν είμαι αρκετή,έτσι ώστε να μην τον εγκαταλείψω ποτέ μιας που με τα δικά του δεδομένα "μου έκανε και χάρη που ήταν μαζί μου".

Ακόμη και δώρα που μου έκανε κάποιες φορές ,μου έδινε να καταλάβω πως τα έκανε από ελεημοσύνη και όχι επειδή με αγαπάει η επειδή είμαι η κοπέλα του.Απλα επειδή με λυπάται.Ηταν τόσο χειριστικο αυτό τώρα που το σκέφτομαι ,γιατί από την μια έκανε την κίνηση για να μου δώσει να καταλάβω πως ναι είναι καλός μωρέ ,αλλά από την άλλη το έκανε με αυτόν τον τρόπο έτσι ώστε να με προσβάλλει κιόλας.

Αυτά και άλλα πολλά πολλά πολλά πολλά.Να μην τα πολυλογω,ήδη έγραψα περισσότερα από όσα προγραμματιζα,στο τέλος όταν άδειασα εντελώς με άφησε κιόλας.Με έβγαλε τρελή στον περίγυρο επειδή άρχισα να ξεσπάω με πολύ άσχημο τρόπο,να φωνάζω,να κλαίω,να κάνω κακό στον εαυτό μου.Με λίγα λόγια,σχεδόν τρελάθηκα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν,είναι ότι σίγουρα αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε,αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα να μην την είχα ζήσει.Εχασα εντελώς τον εαυτό μου και αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό.Με έχασα σε σημείο που για καιρό δεν είχα κανένα νόημα για ζωή,πίστευα πως δεν έχω καμία αξία σαν άνθρωπος πάνω σε αυτον τον πλανήτη.Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως ένιωθα με το σώμα μου,και με το είναι μου για πάρα πολύ καιρό.

Ακόμη,δεν μπορώ να αφεθω ξανά σε μια σχέση.Δυσκολευομαι τόσο πολύ να ανοιχτω και να μιλήσω για το πώς νιώθω.Και συνήθιζα να είμαι ένας άνθρωπος έξω καρδιά,αυθόρμητη,να μην φοβάμαι να εκφραστω.Πια δεν μπορώ να το κάνω.Τρεμω στην ιδέα να δώσω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου και ο άλλος να το πετάξει στα σκουπίδια,όπως έγινε σε αυτήν εδώ την περίπτωση.

Να προσέχετε.Να προσέχετε που δίνετε τον εαυτό σας,τα συναισθήματα σας,την ψυχή σας,το κορμί σας.Ειναι πολύτιμα.Εγω νιώθω σαν να μου τα έκλεψε όλα αυτά.Σαν να τα πήρε μαζί του όταν έφυγε.Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί όντας καιρό με έναν τέτοιον άνθρωπο,και δεν έχει να κάνει με την ψυχική δύναμη αυτό.Απλα δεν ξέρεις.Δεν ξέρεις αν θα σου γυρίσει σε κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού,σε ψύχωση,σε ψυχωσωματικα,σε οτιδήποτε.

Όλα είναι εμπειρίες,αλλά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα μαζεύου��ε πριν να είναι αργά.Ο έρωτας δεν είναι πάντα η τέλεια δικαιολογία,αν και ελαφρυντικό.Χρειαζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.Να κλείνουμε τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε αν ο ιδανικός μας εαυτός ,ο άνθρωπος που θέλουμε να γίνουμε,θα επέλεγε να μείνει σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τέλος,να μην φοβάστε να αγαπάτε.Φυλαξτε τα συναισθήματα σας για ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν.Φαινονται ποιοι είναι.Πρεπει απλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να τους διακρίνουμε.Ειναι εκεί,και περιμένουν να κάνουμε όσα λάθη χρειάζεται μέχρι να φτάσουμε σε αυτούς.

[kalokairistoxwrio]

Γιορτή της μητέρας.

Σήμερα δε γιορτάζει μόνο η μαμά μου και η μαμά σου.

Σήμερα γιορτάζει η μητέρα του παιδιού που έφυγε λόγω επιπλοκών στη γέννα.

Σήμερα γιορτάζουν οι μαμάδες που δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδιά και υιοθέτησαν

και οι μαμάδες που έκαναν εξωσωματικές.

Σήμερα γιορτάζουν οι μαμάδες των παιδιών που έφυγαν άδικα από αυτόν τον κόσμο γιατί βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμη

και οι μαμάδες που κυοφόρησαν και δεν κατάφεραν τελικά να νιώσουν το παιδί στην αγκαλιά τους.

Σήμερα γιορτάζουν οι πατέρες που στάθηκαν και μάνα και πατέρας μαζί

και οι γιαγιάδες που γέννησαν τις δικές μας μητέρες.

Σήμερα γιορτάζουν οι εγκυμονούσες.

Σήμερα γιορτάζουν όλες αυτές οι γυναίκες, που έκαναν θυσίες, στερήθηκαν, πάλεψαν για να φέρουν στον κόσμο και να μεγαλώσουν με στοργή κάθε παιδί σε αυτόν τον πλανήτη.

Χρόνια πολλά μαμάδες.

Και ας μην μπορείτε να το ακούσετε όλες.