#Αλλά με την καλή έννοια

[hachimitsuna]

φίλοι μου, σήμερα είδα ένα νεογέννητο ον, ένα ανθρωπάκι (barely), ένα τοσοδουλικο πλασματακι, και τώρα λίγο η ψυχή μου αχ

[allo-frouto]

Τι σου λένε που σ αρέσουν αυτά;

Τίποτα απολύτως, απλά με αφήνουν να εξηγώ...

[justforbooks]

Οι αναγνώστες, που για να ελέγξουν αν τους ενδιαφέρει να αγοράσουν ή όχι ένα βιβλίο ξεκινούν διαβάζοντας τον πίνακα των περιεχομένων του, συνήθως μένουν έκπληκτοι μπροστά στην αυστηρή δομή φιλοσοφικής διατριβής που φαίνεται να έχει η «Γαστρονομία ως καλή τέχνη». Οι «βαρύγδουποι» 30 «στοχασμοί» του συγγραφέα, που καθένας τους αντιστοιχεί σε ξεχωριστό κεφάλαιο του βιβλίου, τους προδιαθέτουν ότι ίσως πρόκειται και για ένα στρυφνό συγγραφικό πόνημα.

Ευτυχώς, όμως, η ανάσα δεν κόβεται για πολύ, καθότι ήδη από τον τίτλο «Στοχασμός VII – Θεωρία του τηγανίσματος» διακρίνεται ένα ρηγματάκι στη σοβαροφάνεια και γεννιέται η υποψία ότι ίσως αυτό που κρατάς να μην είναι αυτό που νομίζεις. Οπότε, εγκαταλείπεις τα περιεχόμενα για να ελέγξεις το περιεχόμενο και τότε συλλαμβάνεις την αλήθεια: το βιβλίο έχει γραφτεί με ροή ελεύθερων συνειρμών που πεταλουδίζουν από τη μια ανεκδοτολογική ιστοριούλα στην άλλη.

Οποιαδήποτε απόπειρα του αναγνώστη να βρει μια λογική σειρά που θα εξυπηρετούσε κάποιον καθαρ�� στόχο της παράθεσής τους είναι τόσο μάταιη, όσο και το εάν ο Μπριγιά-Σαβαρέν βρισκόταν ενώπιον μια καλοψημένης γαλοπούλας γεμιστής με τρούφες και προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην την ξεκοκαλίσει.

Το παράδειγμα της γεμιστής με τρούφες γαλοπούλας δεν επιλέχθηκε κατά τύχη. Πρόκειται για ένα πιάτο-σταρ που επανεμφανίζεται πολύ συχνά στο κείμενο – σχεδόν συνιστά ένα διαπασών για τον συντονισμό στον σωστό τόνο ευχαρίστησης ολόκληρου του βιβλίου. Ταυτόχρονα, είναι το βασικότερο από τα κρυπτογραφημένα μηνύματά του: η ζωή είναι ωραία και ζουμερή σαν μια γαλοπούλα γεμιστή με τρούφες.

Ο Ζαν Αντέλμ Μπριγιά-Σαβαρέν γεννήθηκε το 1755 στο Μπελέ της Γαλλίας και απεβίωσε το 1826 στο Παρίσι, περίπου δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου του, χάρη στο οποίο κέρδισε την αθανασία του ονόματός του. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, σπούδασε νομικά και διακρίθηκε στην επιστήμη του, τόσο για τα συγγράμματά του όσο και για τη θητεία του ως δικαστή στον γαλλικό Άρειο Πάγο. Ήταν ένας αστός (με την έννοια του μπουρζουά) δημοκρατικών πεποιθήσεων που συντάχθηκε εξαρχής με τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά αποσχίστηκε από αυτήν το 1793 και ως εκ τούτου αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί αρχικά στην Ελβετία, στο Λονδίνο, στην Ολλανδία και, τελικά, από το 1794 και για τρία έτη, στην Αμερική. Επέστρεψε στη Γαλλία επί διακυβέρνησης Διευθυντηρίου και τότε απέκτησε τα πρώτα του αξιώματα στον δικαστικό κλάδο.

Εν τω μεταξύ, ήταν ήδη διάσημος ως προσωπικότητα καλοσυνάτη, καλοπροαίρετη, αξιαγάπητη και παράδοξη – ένας θαυμαστός ποιητής της λαιμαργίας και της καλοπέρασης.

Στις μέρες μας του αναγνωρίζεται επίσης ότι εισήγαγε μια «διανοουμενίστικη» προσέγγιση της γαστρονομίας. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σύγκριση με το ότι εισήγαγε μια γενικευμένη χρήση του όρου «γαστρονομία» όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, η οποία κατέληξε να αποτελεί βασικό στυλοβάτη ολόκληρης της πολιτισμικής ταυτότητας της Γαλλίας. Η λέξη, που προϋπήρχε στο γαλλικό λεξιλόγιο, αλλά δεν είχε αξιοποιηθεί αρκετά, χάρη στον Μπριγιά-Σαβαρέν περιγράφει πλέον κάθε αιτιολογημένη γνώση ή άποψη σχετικά με το πώς τρέφεται ο άνθρωπος. «Γαστρονομία είναι η επιστημονική γνώση όλων όσων ��χετίζονται με τον άνθρωπο ως τρώγοντα» έγραψε ο ίδιος με απλά, ξεκάθαρα λόγια.

Όμως δεν σταματά εκεί, παρά σπρώχνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και υποστηρίζει με ζήλο την ανάδειξη της γαστρονομίας ως μίας εκ των καλών τεχνών. Επινοεί μάλιστα μια δέκατη μούσα, τη Γαστερία, την οποία περιγράφει ως «την ωραιότερη των Μουσών».

Είναι η εποχή που ο σεφ μαγειρικής ξεκινά να διακρίνεται στην κοινωνία από το ταλέντο του, το οποίο είναι η ευκολία του να αποδεσμεύεται από την οικιακή μαγειρική και, καινοτομώντας, να προτείνει μια όλο και πιο εκλεπτυσμένη και ευφάνταστη κουζίνα, να διατυπώνει τα δικά του «μαγειρικά δόγματα», να θεωρητικολογεί επί του αντικειμένου του και, πάνω απ' όλα, να ανοίγει καθημερινά το εστιατόριό του όπως ένας θιασάρχης που δίνει εντολή να σηκωθεί η αυλαία της σκηνής του θεάτρου του για να παίξει ένα παιχνίδι πρωτοτυπιών και γοητείας του κοινού, προκειμένου όχι μόνο να χειροκροτηθεί αλλά και να επιβιώσει χάρη σ' αυτό.

Όλα αυτά είχαν ως παράπλευρη συνέπεια την προσθήκη στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του υπέρτιτλου «Η γαστρονομία ως καλή τέχνη», που προηγείται του τίτλου «Φυσιολογία της γεύσης», τον οποίο είχε επιλέξει ο Μπριγιά-Σαβαρέν. Βέβαια, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο στη Γαλλία η μόδα της έκδοσης «φυσιολογιών» είχε αρχίσει να παρέρχεται.

Παρ' όλα αυτά, κάτι παρέμενε ενεργό από εκείνη την αίγλη και την επιστημονικοφάνεια που πρόσφερε η λέξη στον τίτλο ενός συγγραφικού πονήματος. Και το πιθανότερο ήταν ότι ο Μπριγιά-Σαβαρέν ενδιαφερόταν να υποστηρίξει, ακόμη και μέσω του τίτλου που επέλεξε, τον ρόλο του ως «φωνής της αυθεντίας». Δεν φοβάται ποτέ να διατυπώσει δικές του θεωρίες ούτε και να ακουστεί υπερβολικά διδακτικός. Το θάρρος της γνώμης του είναι ανεξάντλητο.

Ωστόσο, παραμένει πάντα ένας δικαστικός που προσποιείται ότι είναι εξίσου ικανός χημικός, ιστορικός και πολιτισμικός αναλυτής της εποχής του. Αυτό, κατά κάποιον τρόπο, δεν είναι ούτε ψέμα ούτε δική του αυταπάτη. Όμως, ταυτόχρονα και επί της ουσίας της, η «Φυσιολογία της γεύσης» είναι κυρίως μια τυχαία συλλογή και παράθεση προσωπικών αναμνήσεων, που το πιθανότερο είναι να υπήρξαν καθοριστικές για τον συγγραφέα στη διάρκεια της ζωής του. Ή, για να αποδοθεί με μια πιο θαρραλέα (αλά Μπριγιά-Σαβαρέν) περιγραφή, το βιβλίο αυτό είναι ένα άλμπουμ απομνημονευμάτων γεύσεων και αισθήσεων ‒ ένα υπέροχο ανθολόγιο από ιστοριούλες. Κι αυτές περιέχουν και παραδί��ουν στον αναγνώστη έναν σημαντικό θησαυρό παρατηρήσεων και αισθήσεων σχετικά με την ανθρώπινη ετοιμότητα να αφεθεί στον ηδονισμό (κυρίως στον ηδονισμό που συνδέεται με το φαγητό).

Όλα αυτά αποδίδονται με ένα ύφος μάλλον ξεχασμένο πια, που περιγραφόταν ως «ηρωικό-κωμικό». Η αφήγηση εξελίσσεται στον τόνο μιας διακριτικής παρωδίας, προκειμένου να καθοδηγήσει τον αναγνώστη στο σωστό μονοπάτι απενοχοποίησης της γαστριμαργικής απόλαυσης και γενικότερα της λαιμαργίας. Η συγκεκριμένη χιουμοριστική φόρμα, επειδή είναι τόσο παρατεταμένη, θα μπορούσε να προκαλέσει κόπωση και βαρεμάρα στον αναγνώστη εάν δεν συγκρατούσαν πάντα ζεστούς και πλούσιους τους χυμούς της δύο άλλες σπουδαίες ποιότητες της αφήγησης: η σεμνότητα και η ευθυμία. Αυτά τα τρία συστατικά μαζί υπονομεύουν και τη βαρύτητα που διεκδικεί η αυθεντία του συγγραφέα.

Κι έτσι, είναι τελικά «εύπεπτο» ένα κείμενο μεγαλούτσικου μεγέθους, επειδή είναι διαποτισμένο με καλή προαίρεση, θάρρος και παρρησία, αλλά και επειδή είναι διασκεδαστικό και αστείο και δεν παραμελεί ούτε στιγμή το γαλαντόμο πνεύμα του και τους καλούς τρόπους όσον αφορά την απεύθυνσή του προς τον αναγνώστη. Το «αξιαγάπητο ύφος» με το οποίο κυλά η αφήγηση είναι ο καταλύτης που επιταχύνει την απενοχοποίηση του γαστριμαργικού ηδονισμού.

Ο σημερινός αναγνώστης της «Φυσιολογίας της γεύσης» θα μπορούσε να δει στις ιστοριούλες και στα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτές μια πλευρά σκοτεινή – κάποιο αδιέξοδο που κρατά τις περιστάσεις και όσους εμπλέκονται σε αυτές σε απόγνωση. Αυτή συνήθως παραμένει αρκετά καλά κρυμμένη, για να εκτιμηθεί πλήρως το βάθος και το πλάτος της. Όμως η παρουσία της είναι αισθητή και αναδύεται μέσα από μια μπεκετικού τύπου χορδή του παραλόγου.

Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φυλακισμένα μέσα στην ίδια τους την ύπαρξη. Και από τη δική του όμοια θέση, αμπελοφιλοσοφώντας, ο ίδιος ο Μπριγιά-Σαβαρέν τα διασώζει ‒για λίγο, έστω‒ από την τραγικότητα αυτής της φυλακής. Οι ευσταθείς παραδοξολογίες του συγγραφέα φωτίζουν με ευθυμία και καλή διάθεση τη βαθύτερη και πιο καθοριστική σκοτεινή συνθήκη. Αυτός μοιάζει να είναι ο μηχανισμός της μερικής και προσωρινής διάσωσης προσώπων και περιστάσεων.

Μόνο ελάττωμα της γραφής του θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εκείνη η κάπως μεγαλούτσικη δόση φλυαρίας. Ο συγγραφέας συναρπάζεται από την ανεκδοτολογική πλευρά των πραγμάτων, η οποία ‒είναι γεγονός‒ θα κατέρρεε από μόνη της, αν δεν τη σήκωναν στους ώμους τους και δεν την αποθέωναν διάφορα τετριμ��ένα θεματάκια ελάχιστης σημασίας. Κι έτσι, όποτε του παρουσιάζεται η δυνατότητα να επιδοθεί σε μια ακατάσχετη μικρολογία, αυτή αξιοποιείται στο έπακρο, σε σημείο που όχι απλώς παραμερίζεται η ουσία ενός θέματος αλλά χάνεται και από τον ορίζοντα.

Η μετάφραση του έργου στα ελληνικά έγινε από τα γαλλικά, αλλά με ταυτόχρονη παρακολούθηση και αντιπαραβολή με τη μετάφραση του έργου στα αγγλικά, που θεωρείται ότι την είχε επιμεληθεί ο ίδιος ο Μπριγιά-Σαβαρέν. Αυτό οδήγησε σε μια «αποφλοίωση» του ελληνικού κειμένου από την παχουλή φλυαρία του γαλλικού, αλλά και σε κάποιες περικοπές σημείων του με άφθονα πραγματολογικά στοιχεία, τα οποία, στην εποχή μας, ίσως να μην είχαν ενδιαφέρον, επειδή δεν θα έβρισκαν κατάλληλο αντίκρισμα.

Η επιτυχία, λοιπόν, της ελληνικής μετάφρασης είναι ότι παραδίδει στον αναγνώστη ένα «σβέλτο» κείμενο, το οποίο περιέχει και ό,τι συγκροτεί το περίφημο αξιαγάπητο ύφος γραφής του Μπριγιά-Σαβαρέν. Ωστόσο, αυτές οι προσαρμογές, όσο ευχάριστο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους, δεν είναι ποτέ αναίμακτες. Εξάλλου, είναι γνωστό από την εποχή της Ιωάννας της Λωραίνης ότι, όποτε οι Άγγλοι μπλέκονται στις γαλλικές υποθέσεις, κάτι στο τέλος καίγεται.

Ένα παράδειγμα στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν η ακόλουθη φράση από το υποκεφάλαιο που αφιερώνει στα περίφημα μανιτάρια: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν "σουτζουκάκια και σουτζουκάκια"». Ανατρέχοντας στο γαλλικό κείμενο, θα έλεγε κάποιος ότι μια πιο πιστή απόδοσή της συγκεκριμένης φράσης θα είχε ως εξής: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι».

Όμως, στη συγκεκριμένη πρόταση ο Μπριγιά-Σαβαρέν χρησιμοποίησε ένα σχήμα μεταφοράς προερχόμενο από τη φάρσα «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου, όπου ο ξυλοκόπος Σγκαναρέλος, προκειμένου να μεταφέρει το νόημα «υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι», λέει «υπάρχουν δεμάτια ξύλου και δεμάτια ξύλου». Το συγκεκριμένο σχήμα λόγου ενσωματώθηκε τελικά στη γαλλική γλώσσα (και καταγράφεται από τα λεξικά) ως μια παροιμιώδης φράση.

Τη διολίσθηση από τα «δεμάτια ξύλου» στα «σουτζουκάκια» δεν αποκλείεται να την προκάλεσε αγγλοελληνικό λεξικό. Ωστόσο, αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί όταν ξανασκέφτεται κάποιος με θ��τικό πνεύμα την τόσο εξωφρενικά ελεύθερη απόδοση της πρότασης ως: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν "σουτζουκάκια και σουτζουκάκια"», καταλήγει ότι συμπεριλαμβάνει τόσο όμορφα και με ενθουσιασμό όλο τον αξιαγάπητο τόνο και το χιούμορ του Μπριγιά-Σαβαρέν, που αν εκείνος μπορούσε ποτέ να τη δει, ίσως να διόρθωνε το αρχικό γαλλικό κείμενό του ώστε να λέει «σουτζουκάκια και σουτζουκάκια», διατηρώντας μάλιστα την ελληνική λέξη με λατινικούς χαρακτήρες.

Το πόσο αγαπητός υπήρξε ο Μπριγιά-Σαβαρέν στον γαλλόφωνο κόσμο προκύπτει και από το πόσοι δρόμοι και λεωφόροι πήραν το όνομά του. Ένα γαλλικό μαλακό τυρί, τριπλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, μετονομάστηκε, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, σε Μπριγιά-Σαβαρέν και ωφελήθηκε από αυτή την αλλαγή εμπορικής ταυτότητας. Όμως, απ' όλες τις τιμές που αποδόθηκαν στον συγγραφέα που διάνοιξε τον σπουδαίο δρόμο της γαστρονομικής αρθρογραφίας, σπουδαιότερη μάλλον ήταν η απόδοση του ονόματός του σε ένα γλυκό, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του, το 1856, σε ένα σπογγώδες, ζουμερό και συναρπαστικό γλύκισμα που προσφέρει μια ζωηρή και ντελικάτη απόλαυση και το οποίο, όπως είναι φυσιολογικό, έμελλε να αγαπηθεί για πάντα και σε όλον τον κόσμο –και στην Ελλάδα, επίσης‒, το σαβαρέν.

Η εναλλακτική ονομασία του σαβαρέν είναι "μπαμπάς", "baba au rhum" στα γαλλικά, ο οποίος είναι σαβαρέν με ρούμι και σαντιγί.

Έχω ψάξει πολύ καιρό να βρω από πού βγαίνει η λέξη "μπαμπάς" ‒το "au rhum" το καταλαβαίνεις, είναι από το ρούμι με το οποίο τον ραντίζεις‒ και δεν έχω καταλήξει. Αυτό για το οποίο έχω πείσει τον εαυτό μου είναι ότι βγαίνει από το "μπαμπάτσικο". Ένα καλό σαβαρέν πρέπει να έχει ελαφρύ σιρόπι, πλέον ζούμε στην εποχή που τα γλυκά πρέπει να έχουν γεύση και όχι απλώς ζάχαρη. Δεν πρέπει να είναι βαριά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mariexdiary]

Τετάρτη 15/5/2024, 04:03

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.. Δεν ξέρω τι να προγράψω.. Αλλάζω. Αλλάζω κάθε μήνα. Αλλάζω προς το καλύτερο. Με κοιτώ στο καθρέφτη και μου αρέσω! Είναι πολύ σημαντικό να αρέσουμε στον εαυτό μας γιατί όλα ξεκινούν από μας. Οι τελευταίοι οι τρεις μήνες είναι διαφορετικοί. Είμαι αγνώριστη μέσα μου. Πόσο πολύ μου αρέσω!

Η αλήθεια είναι πως νόμιζα ότι θα πεθάνω χωρίς να... Μη ρωτήσεις γιατί αγαπητό μου με ημερολόγιο, ξέρεις πως έχω ένα θέμα με το σώμα μου, με τα κιλά μου, ή καλύτερα με την κοιλιά. Ήταν να μην πάρω φόρα τελικά.. Αλλάζω γκόμενους κάθε μήνα. Ναι, έχω αυτή την ικανότητα. Ποιος να το' λέγε. Είναι κάποια πράγματα τα οποία ήθελα πάντα να κάνω στη ζωή μου αλλά ήξερα ότι δεν θα συμβούν ποτέ. Ξέρω, είμαι ηλίθια. Ώρες ώρες δεν πιστεύω στη δύναμη του εαυτού μου.

Οι εραστές μου:

Ευτυχώς οι εραστές μου είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Καλύτερα, γιατί βαριέμαι πολύ εύκολα πλέον. Είναι διαφορετική στην καθημερινότητά, στη ζωή, στα ζώδια και στις ηλικίες τους.

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Αιγόκερω, 31 ετών, και ελεύθερο. Αν με ρωτάς πως είναι στο σεξ, μου άρεσε αρκετά. Είχε μία ερωτική αποπλάνηση όλο το σκηνικό. Εγώ με την αποπλάνηση, τρελαίνομαι! Τελείωσε όπως έπρεπε, στον χρόνο που έπρεπε. Θα του έβαζα ένα 9!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Δίδυμο, 41 ετών, σε μία σχέση εδώ και ένα χρόνο που δε ξέρει να κάνει. Αν με ρωτάς πως είναι το σεξ, δεν κατάλαβα και πολλά. Το μόνο καλό που έχει είναι ότι έχει βαρύ χέρι που σημαίνει ότι είναι πολύ καλός στο spanking. Δεν τελείωσε ποτέ. Δύσκολα τελειώνει μου έχει πει. Θα του έβαζα ένα 7!

Έχουμε να κάνουμε μ' έναν Λέοντα, 38 ετών, παντρεμένος με τρία παιδιά. Αν με ρωτάς πώς είναι το σεξ άστα να πάνε! (Με την καλή έννοια όμως). Πλένεται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το σεξ που αυτό γι΄ μένα είναι πολύ σημαντικό. (Δεν θέλω καθόλου να μυρίζει ο άλλος. Θέλω να μυρίζει άρωμα και καθαριότητα) Με ξεκινάει πάντα εγκεφαλικά, που ως γνωστόν όλα από εκεί ξεκινούν. Τελείωσε τρεις φορές μέσα σε τρεις ώρες. Θα του έβαζα ένα 9!

Επίλογος

Ξέρω πως αυτό που κάνω δεν είναι σωστό για κανέναν. Ποιος ορίζει όμως τι είναι σωστό, και τι είναι λάθος; Ξέρω πως περνάω φανταστικά αυτό το διάστημα. Τόσα χρόνια χαμένα.. Τόσα χρόνια να μην έχω γαμηθεί όπως θα ήθελα, όπως φανταζόμουν. Hardcore!  Στο σεξ είμαι πολύ άγρια τελικά. Εντάξει, στην αρχή θέλω λίγο το χρόνο μου αλλά μετά γίνομαι λιοντάρι! Θεέ μου, πως τα λέω.. Τα πιστεύω όμως!

Πείτε με πουτάνα, τσούλα. Δεν με απασχολεί, ούτε θα στεναχωρηθώ. Ξέρω όμως ότι περνάω πολύ καλά! Ξέρω πως πλέον κάθε στιγμή είναι μοναδική! Αυτό το οφείλω στην Ινδία. Ευχαριστώ! Ήρθα στην Ελλάδα μετά τις διακοπές μου και ενεργοποίησα το κάρμα μου. Δεν πιστεύω αυτά που ζω τους τελευταίους μήνες!

Καλό Καλοκαίρι!

[aluminia]

Έχεις παρατηρήσει την αλλαγή στο πως απεικονίζονται οι γκει άντρες στην τηλεόραση την δεκαετία του '90 - '00 vs το πως απεικονίζονται τώρα; Δηλαδή, ενώ παλιά ήταν πολύ θυληπρεπης και καλά ότι δεν είναι κανονικοί άντρες τώρα σε μερικές περιπτώσεις δεν θα καταλάβαινες καν ότι είναι γκει αν δεν σου το πουν. Αλλαγή νοοτροπίας;

Μάλλον αλλαγή νοοτροπίας θα το έλεγα, ο κυρίως λόγος που πρόσθεταν γκέι άνδρες παλιότερα (όχι πάντα βεβαίως αλλά πολύ συχνά) ήταν γιατί η θυληπρέπειά τους ήταν μέρος του αστείου. Σε μερικές περιπτώσεις όπου δεν ήταν αστείο θα μπορούσε να είναι και άγνοια, ότι ο δημιουργός δεν έβλεπε κάτι λάθος με αυτή την αναπαράσταση.

Πέρα από το ότι πλέον περισσότεροι γνωρίζουν ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μονόλιθος και προφανώς διαφέρουν στη συμπεριφορά γιατί είναι απλά άτομα, υποθέτω ένας λόγος για την αλλαγή αυτή είναι πως "φοβούνται" να αντιπροσωπεύσουν θυληπρεπείς άνδρες; Με την έννοια ότι ανησυχούν πως θα πέσουν σε αρνητικά στερεότυπα. Οπότε μπορεί κάποιοι να περνούν τον "ασφαλή δρόμο".

Προσωπικά πιστεύω είναι καλή αλλαγή στον μεγαλύτερο βαθμό αλλά μακάρι να είχαμε πιο πολλούς feminine γκέι χαρακτήρες που δεν είναι καρικατούρες.

Disclaimer δεν έχω ιδέα τι λέω.

[ouranos77]

συγγνωμη αν ταυτίστηκες ή σε στενοχώρησε το ask μου.Η αλήθεια είναι ότι το να "πενθείς" ανθρώπους που έφυγαν αλλά αγάπησες ,με όλη σου τη ψυχή ,είναι πολλές φορές αλυτρωτο.δεν ξέρω αν εν τέλη είναι καλό να'αφηνομαστε τόσο και να βιώνουμε τόσο βαθιά το συναίσθημα του πόνου.προσωπικα δεν υπάρχει μια μέρα που να μην πονάει η ψυχή μου από τότε που χώρισα μαζί του αλλά από την άλλη φταίω που αφήνονται τόσο πολύ σ αυτόν τον πόνο.

Προσωπικά αφήνομαι στον πονο, έχω την ανάγκη να κλαψω , να ξεσπάσω , να σφίξω το μαξιλάρι , και όποτε μου έρχεται να ξεσπάσω, πάω μόνη μου κάπου και το κάνω. Μόνη μου. Το κάνω γιατί θέλω να το ζήσω, θέλω να πενθήσω , δεν θεωρώ φυσιολογικό να προχωρήσω έτσι απλά , σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μην έγινε ποτε κομμάτι μου, σαν να μην γεύτηκα ποτε τα χείλια του… δεν πρέπει να κλείσει τόσο άδοξα… γιατί τα απωθημένα είναι ύπουλα.

Ξέρεις… αυτά τα «αν» «αν έφταιγα εγώ» «αν τελικά προσπαθούσα λίγο περισσότερο» «αν εχασα όντως τον άνθρωπο μου» «αν ήταν αυτός ο δικός μου παντοτινός έρωτας» «αν ήταν αυτός ο άνθρωπος που θα ήταν ο κολλητός μου γι πάντα, ο σύντροφος μου, το στήριγμα μου» , εμφανίζονται.

Εμφανίζονται από εκεί που δεν το περιμένεις , εμφανίζονται μετά από χρονια, και τότε είναι τελείως καταστροφικά, γιατί ο άλλος έχει προχωρήσει στην ζωή του, έχει ψάξει ήδη για το άλλο του μισό, σε έχει ξεχάσει… τότε είναι που διαλύεσαι για πρώτη φορά πραγματικά… είναι τότε που ζεις με φαντάσματα και τις αναμνήσεις σας, περιφέρεσαι σαν μια ξεχαρβαλωμένη χορδή μα δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπήρξε ποτε τίποτα για αυτόν, γιατί ήδη βιώνει το καινούριο φιλι , τον καινούριο ενθουσιασμό, το καινούριο σκίρτημα…ετοιμάζεται ξανά για να βγει εξω και ανυπομονεί να βάλει το καινούριο άρωμα για να τον μυρίσει στον λαιμό. Ήδη που τα γράφω αυτά, ήδη αηδιάζω , και δεν είμαι ετοιμη να βιώσω αυτή την απώλεια, την απώλεια των αναμνήσεων του, δεν είμαι ετοιμη να με ξεχάσει.

Για αυτό σου λέω, το να αφήνεσαι στον πονο , είναι λυτρωτικό… αρκεί να ξέρεις τα όρια σου. Αφήνομαι. Αλλα αγαπαω τον εαυτό μου, σέβομαι το πρόσωπο μου… γιατί αν δε το κάνω εγώ, σημαίνει ότι ο άλλος δεν άξιζε να μ αγαπήσει. Εφόσον δεν αγαπαω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό , πως απαιτώ από έναν ξένο που με γνωρίζει ελάχιστα χρονια, μήνες, να το κάνει;; Με γνώρισε αλλα δεν ξέρει τι πέρασα, δε ξέρει ποση προστασία χρειάζομαι, δε ξέρει οτι το μόνο που επιθυμώ είναι να πνιγόμαστε κάθε βράδυ στις αγκαλιές και να φτιάξουμε την δικιά μας ζωή. Μόνο εσυ μπορείς να καταλάβεις ότι πρέπει, επιβάλλεται ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ. Άρα με προσοχή και φροντίδα… θα μου πεις τι φροντίδα ‘αφού κλαιω όλη μέρα , το κεφάλι μου με εγκαταλείπει , το ίδιο και το σώμα μου…’ Αυτά θα επιτρέψουν , θα επιστρέψει η δύναμη σου για ζωή… όταν βρεθεί το κατάλληλο άτομο, που θα απαιτεί το χαμόγελο σου, να χαμογελάς ρε, τιποτα άλλο δε θα θέλει. θα είναι αυτή η μόνη του έννοια της ημέρας…

Ο ξ υ γ ό ν ο και φ ω ς , τις ξέρεις αυτες τις λέξεις ;

Τις χρειάζεσαι επειγόντως. Είναι πολύ νωρίς για να τις νιώσεις, μα και πολύ σύντομα παράλληλα ,

Εμένα αυτός ο άνθρωπος ήρθε ένα πρωινό με ήλιο από κει που δε το περίμενα. Σηκώθηκα κουρασμενη, απογοητευμένη με μια δόση βαρεμάρας , οπου ξαφνικά μου συστήθηκε και ήδη την επόμενη εβδομάδα γέμισε την ζωή μου, γέμισε όλη την ύπαρξη μου, γέμισε η αγκαλιά μου. Ερωτεύτηκα, αγάπησα… αγκάλιασα με κλειστα μάτια, ποτε δεν είχα αφεθεί ξανά με αυτό τον τρόπο, πέρασαν πολλοί όμορφοι και γοητευτικοί άνθρωποι απο τη ζωή μου, μα κρατησα μέχρι και την αγκαλια σκέψου…προετοίμαζα κάθε άγγιγμα και ονειρευόμουν κάθε σκηνή… ως που το άγγιγμα έγινε πραγματικότητα πάνω του. Ήταν αυτός, απλώς για λιγο… Ηταν αυτός που αφησα για πρώτη φορά να ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος μου και άκουσε την καρδιά πως χτυπάει..

Κλπ κλπ δεν έχουν πια σημασία , ούτε θα εκτιμηθούν ποτε.

Θέλω να σου πω , από κει που δεν το περιμένεις…Τσουπ θα εμφανιστεί.

Και τώρα που μιλάμε , ήδη σε ψάχνει…

Ηδη μιλάει για σενα στους φίλους του, για αυτήν την κοπέλα που επιζητεί…

ήδη ετοιμάζεται

/Σαγαπαω καλή μου και ας μη σε ξέρω/

16-11-23

[orthodoxiaonline]

Αδύνατο είναι, να νιώσουμε την θεία παρηγοριά (την παραδεισένια γλυκύτητα), εάν δεν αποφύγουμε την κοσμική και εάν δεν πεθάνει τελείως το κοσμικό μας φρόνημα. Θα πρέπει το κοσμικό φρόνημα, αφού πεθάνει, να γίνει φυτόχωμα, για να αναπτυχθεί μέσα μας το θείο φρόνημα, διότι οι θείες ηδονές δεν γεννιού... https://orthodoxia.online/agion-oros/agios-paisios-to-kosmiko-fronima-na-ginei-fytochoma/?feed_id=34009&_unique_id=646cc0cb1e9ca

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2023, 03:35

Περίπου 2 μήνες σε κυνηγάω για να σου δείξω αυτό το blog που έφτιαξα για σένα. Αν και στη πρώτη μας συνάντηση σου είχα γράψει το link στο γράμμα που σου έδωσα, σήμερα αποφάσισες να μπεις να τσεκάρεις.

Ξέρω ��τι δεν σου αρέσει να διαβάζεις κείμενα, ακόμα και στα μηνύματα που σου στέλνω αν γράψω λίγο παραπάνω αμέσως μου λες ότι σε κούρασα. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό τώρα, ήξερα πως ήταν κακή ιδέα αλλά δεν γινόταν να μην σε ενημερώσω ποτέ. Διάβασες λίγο, ελάχιστα σε σύγκριση με τα κείμενα που έχω γράψει μέχρι τώρα, και είπες αυτό που περίμενα. Όμως δεν με πείραξε το σχόλιο σου, με πείραξε ο τρόπος που το είπες. Θα μπορούσες να το πεις έτσι ώστε να μην με πληγώσεις και να μην με απογοητεύσεις. Είχα μια ελπίδα ότι ίσως να σου αρέσει που γράφω για σένα αλλά όχι, δεν σου αρέσει καθόλου αυτό.

Σου είπα ότι αν θέλεις μπορώ να σταματήσω να γράφω και μου είπες αν το έχω ανάγκη να συνεχίσω. Αν το έχω ανάγκη; Αν δεν γράψω θα τρελαθώ τελείως. Και δεν το λέω ρομαντικά και με την καλή έννοια που θα μπορούσε να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Όντως ίσως να τρελαθώ αν δεν γράψω, κυρίως γιατί δεν έχω κανέναν να μιλήσω για εμάς κι αν όλα αυτά τα κρατήσω μέσα μου θα με πνίξουν στην κυριολεξία.

Από μικρή γράφω, από σκέψεις μέχρι και ολόκληρες ιστορίες. Ναι, υπήρξα και εγώ έφηβη που έγραφε στο Wattpad και που διάβαζε πάρα πολλές ιστορίες. Από τότε έχω όνειρο ζωής να γράψω κάποια στιγμή ένα δικό μου βιβλίο, τότε ξεκίνησε αυτός ο έρωτας για το διάβασμα. Αν σε κάτι είμαι καλή σε αυτή τη γαμημένη ζωή τότε αυτό είναι η συγγραφή. Πριν μερικά χρόνια έπαθα αυτό που λέμε writer's block και ακόμα κι αν είχα μια ιδέα δεν μπορούσα να την αποτυπώσω όπως ήθελα ούτε έβρισκα την αρχή και το τέλος. Ξεκίνησα να γράφω ξανά τώρα που γνώρισα εσένα.

Αν το έχω ανάγκη; Για μένα είναι σημαντικό. Δεν είμαστε όλοι παιδιά της τέχνης και το καταλαβαίνω αυτό και δεν μπορώ με το ζόρι να σου αλλάξω τα γούστα σου, όμως περίμενα η ιδέα αυτή να σου φανεί έστω και λίγο ωραία. Με είπες ανώριμη. Ανώριμη που απογοητεύτηκα τόσο πολύ με τα σχόλια σου, θέλω να πιστεύω πως εννοούσες. Διαφωνώ. Ο τρόπος που λέμε κάτι σε κάποιον παίζει μεγάλο ρόλο, ακόμα κι αν πρόκειται να σχολιάσουμε αρνητικά.

Ήξερες ότι θα γράψω για αυτό τώρα, μου το είπες, και δεν με νοιάζει αν θα το διαβάσεις και ποτέ αυτό. Αν διαβάσεις και τα υπόλοιπα που σου έγραψα δηλαδή. Ήθελα να ρίχνεις μια ματιά που και που για ό,τι νεότερο αλλά μάλλον δεν θα γίνει αυτό. Στεναχωριέμαι και απογοητεύομαι πολύ αλλά δεν πειράζει. Ηρέμησα κάπως, εσένα μάλλον σε πήρε ο ύπνος, ελπίζω να ξεχαστεί όλο αυτό και να μην μας δημιουργήσει κανένα πρόβλημα.

Διάβασα ξανά τα όσα έχω γράψει, γιατί δεν τα θυμόμουν όλα, και παρατήρησα πως την λέξη "ελπίζω" την γράφω πολύ συχνά, σχεδόν σε κάθε μου κείμενο. Τουλάχιστον υπάρχει κάτι να ελπίζω. Αν δεν έχεις κάτι να ελπίζεις τότε τι νόημα έχει η ζωή;

[xehasmenesithakes]

Θυμάσαι που σου είπα πως θα πάω να δω το celebrity crush μου στο θέατρο; Πήγα!!

Φαινόταν βιαστικός, οριακά ένιωσα άσχημα που πήγα να του μιλήσω, γιατί ήταν σαν να του έτυχε κάτι και δεν ήθελε να ήταν αγενής προς τον ��όσμο. Του συστήθηκα με χειραψία, έκανε το ίδιο και του έδωσα το λουλούδι που του πήρα (βιολέτες) συν το γλυκό που του έφτιαξα (μηλόπιτα). Χαμογελούσε με ένα ελαφρύ σοκ και με ευχαριστούσε που αφιέρωσα χρόνο να το κάνω αυτό για εκείνον. Ντράπηκα (με τη καλή έννοια) όταν είδα να με σκαναρει δύο φορές από πάνω μέχρι κάτω χαμογελώντας, μετά μαζεύτηκε κ άλλοι να του μιλήσουν και δεν προλάβαμε να πούμε πάρα πολλά και τον χαιρέτησα με ένα μικρούλι wave πριν φύγω, μου έκανε το ίδιο και έφυγα. Την κολλητή μου την είπα με άλλο όνομα στη ταραχή μου🤣 και έγινα κόκκινη σαν πατζάρι. Ηταν μια γλυκούτσικη εμπειρία γιατί ένιωσα σαν παιδάκι,. Δεν ξέρω αν με πρόσεξε, αλλά μου άρεσε πολύ που με κοίταζε ολόκληρη που και που και μέχρι να φύγω με κοίταζε και μου χαμογελούσε.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που με συμβούλεψες, με βοήθησε πάρα πολύ ❤️❤️❤️

Επίσης να πω πως τα λουλούδια και το γλυκό τα ανέβασε στόρι 🙈

Ελαααα ρε πολυυ χαιρομαι.. θααα μας πεις ποιος ειναααι;;;👀

[labookaracha]

Η γνωριμία μου με τον Κάφκα έγινε πέρυσι τον Νοέμβρη με το Γράμμα στον πατέρα. Ακολούθησε η Μεταμόρφωση, η Δίκη και το πιο αγαπημένο μου κείμενό του μέχρι τώρα το Κτίσμα. Δεν θυμάμαι με ποια αφορμή επέλεξα το επόμενο βιβλίο του να είναι αυτή η μικρή ιστορία που τιτλοφορείται Στη σωφρονιστική αποικία, και δεν είμαι και σίγουρος πως μου ήρθε να την διαβάσω μέσα στην κάψα του Αυγούστου αλλά αν τα πάντα στη ζωή μας έβγαζαν νόημα τι δουλειά θα έκανε η τέχνη?

Εβδομήντα σελίδες μικρού μεγέθους πιάνει αυτή η μικρή ιστοριούλα σε μια πολύ προσεγμένη έκδοση, με τέσσερα μικρά κείμενα εν είδει επιμέτρου, μια σειρά φωτογραφιών σχετικές με τις σωφρονιστικές αποικίες στις οποίες παραπέμπει ο τίτλος, ένα εκτενές χρονολόγιο αλλά και κάποια μικρά σκίτσα του ίδιου του Κάφκα. Πολύ καλή δουλειά από τις εκδόσεις Κίχλη και πολύ προσεγμένη η μετάφραση του Βασίλη Τσάλη.

Πάμε στο δια ταύτα.

Από όσο κατάλαβα έχει γίνει αρκετά εκτενής μελέτη πάνω σε αυτό το μικρό πόνημα που ο Κάφκα ξεκίνησε να γράφει το 1914, λίγο μετά την έναρξη του Α' ΠΠ και εξέδωσε τελικά το 1919. Επηρεασμένος τόσο από την γενικότερη κατάσταση στην Ευρώπη μεσούντος του πολέμου όσο και από την προσωπική του ζωή όπου τα πράγματα ήταν λίγο περίεργα, ο Κάφκα μας έδωσε ένα πολύ σημαντικό έργο το οποίο έναν ολόκληρο αιώνα μετά δείχνει ολόφρεσκο, και σαν να γράφτηκε κυριολεκτικά χθες.

Το σκηνικό είναι απλό.

Βρισκόμαστε σε μια σωφρονιστική αποικία από αυτές που στον προηγούμενο αιώνα κυρίως οι ευρωπαϊκές χώρες συντηρούσαν σε διάφορα κυρίως εξωτικά μέρη με α��ώτερο σκοπό πέρα από τον εξοστρακισμό των κακοποιών στοιχείων, την αποίκηση των κτήσεών τους σε μακρινές ηπείρους.

Ο Κάφκα περιγράφει μια εκτέλεση. Ή μάλλον τα προεόρτια μιας εκτέλεσης. Ο αξιωματικός που είναι επιφορτισμένος με την εκτέλεση της ποινής την οποία ο ίδιος έχει επιβάλει πιο πριν στον στρατιώτη που είναι στη θέση του κατηγορουμένου, εξηγεί σε έναν διακεκριμένο επισκέπτη την λειτουργία ενός μηχανήματος εμπνεύσεως του προηγούμενου διοικητή το οποίο εν είδη γκιλοτίνας εκτελεί μηχανικά την ποινή του θανάτου που έχει επιβληθεί στον κατηγορούμενο. Ο τέταρτος που είναι παρόν στο σκηνικό είναι ένας εξαθλιωμένος στρατιώτης με το καθήκον να επιβλέπει τον μέχρι πρότινος συνάδελφό του.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως οκ, πως αυτό το σκηνικό έχει κάποιο ειδικό βάθος και βάρος? Τι είναι αυτό που διακυβεύεται ώστε η αφήγηση να έχει τελικά τόση σημασία?

Χωρίς να θέλω να προδώσω την εξέλιξη της ιστορίας για όσους δε την έχουν διαβάσει, θα έλεγα πως ο Κάφκα πιάνει ένα από τα βασικότερα ίσως ερωτήματα της ζωής μας και της φιλοσοφίας, και χωρίς απαραιτήτως να απαντάει μέσα στο κείμενο, παίρνοντας όμως ξεκάθαρα για μένα θέση, μας το σερβίρει με ένα περιτύλιγμα άξιο της φήμης του ως συγγραφέας. Καταφέρνει μέσα σε ελάχιστες σελίδες και με μηδαμινή δράση να μας μεταφέρει σε ένα σκηνικό τρόμου, σε ένα σκηνικό από το οποίο ο αναγνώστης επιζητεί συνεχώς να διαφύγει. Από ένα σκηνικό όπου πιάνει κανείς τον εαυτό του διαβάζοντας να ψιθυρίζει "απελθέτω απ'εμού το ποτήριον τούτο".

Το ερώτημα αυτό είναι το εξής.

Φτάνει να μην κάνει κάποιος κακό για να θεωρείται καλός? Το να μην εμποδίζουμε το κακό να συμβεί πόσο μας επηρεάζει, και πόσο μας ορίζει? Που στεκόμαστε στη ζυγαριά της ηθικής?

Βέβαια αυτό δεν είναι το μόνο ερώτημα που τίθεται στο κείμενο. Η ηθική της τιμωρίας, η βαρύτητα κάποιου εγκλήματος και η ποινή που επιβάλλεται, η δικαιοσύνη σαν θεσμός, όλα αυτά περνούν μέσα από την αφήγηση. Ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος τελικά με τον ίδιο του τον εαυτό. Πώς θα συμπεριφερόταν αν ήταν στη θέση του επισκέπτη? Του αξιωματικού? Του κατηγορουμένου? Του στρατιώτη? Πώς κρίνει τον καθένα από αυτούς?

Η ύπαρξη του μηχανήματος δίνει και ένα άλλο επίπεδο στο θέμα εισάγοντας πέρα από την έννοια της τεχνολογίας και την έννοια του αντιπροσώπου. Την εκτέλεση δεν την αναλαμβάνει κάποιος δήμιος, αλλά ένα απρόσωπο μηχάνημα. Το οποίο όμως είναι σχεδιασμένο και κατασκευασμένο από κάποιον άνθρωπο. Αντικατοπτρίζει την ηθική του σχεδιαστή? Την ηθική μιας κοινωνίας που έχει κάποιες συγκεκριμένες απαιτήσεις από την τεχνολογία? Την ηθική μιας κοινωνίας που θέλει να απεμπλακεί από την επιβολή του κακού? Ο Α' ΠΠ είδε για πρώτη φορά τον άνθρωπο να αλληλοσκοτώνεται στα τυφλά, μέσα στη νύχτα, με κατευθυνόμενες ��όμβες. Αν υπήρχε κάποιος ανθρωπισμός στον πόλεμο, αυτός χάθηκε ολότελα στον αιώνα που μας πέρασε. Όλα γίνανε τελείως απρόσωπα. Δεν εμπλεκόμαστε πλέον ενεργά στην καταστροφή. Όλα γίνονται από απόσταση. Και στον αιώνα που διανύουμε αυτό έχει περάσει και σε όλες τις μορφές επικοινωνίας. Ο Κάφκα προείδε την απαγκίστρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, την εγκατάλειψη του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό.

Στις σημειώσεις του επιμέτρου της έκδοσης η επιμελήτρια Γιώτα Κριτσέλη σημειώνει:

"Το πόσο σημαντικό ήταν για τον Κάφκα αυτό το διήγημα αποδεικνύεται επίσης από το γεγονός ότι το διάβασε ενώπιον κοινού στις 10 Νοεμβρίου του 1916 στο Μόναχο - στη μοναδική δημόσια ανάγνωση έργου του εκτός Πράγας. Αν στόχος του ήταν να κερδίσει την αναγνώριση από το κοινό και τον Τύπο, θα διάβαζε σίγουρα ένα άλλο διήγημα και όχι αυτό, το οποίο προκάλεσε την αποστροφή σημαντικής μερίδας του κοινού και των κριτικών. Κάποιοι λιποθύμησαν, πολλοί εγκατέλειψαν την αίθουσα πριν από το τέλος την ανάγνωσης. Σήμερα έχουμε πωρωθεί σε τέτοιο βαθμό, που είναι μάλλον απίθανο να λιποθυμούσε κάποιος κατά την ανάγνωση του διηγήματος."

Μη στεναχωριέσαι Φραντς.

Ουδείς προφήτης στον τόπο του.

21.08.23

[romios-gr]

Έτσι μόνο κάνουμε γλυκιά τη ζωή μας Ο Καλός μας Θεός την ζωή του ανθρώπου την έκανε πολύ γλυκιά, με την καλή την έννοια, την πνευματική, αλλά μερικοί από μας την κάνουμε κόλαση με τις κακομοιριές μας, που δεν πετάμε από πάνω μας το κοσμικό φρόνημα, για να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα πνευματικά. Και τότε την κάνουμε τη ζωή μας γλυκιά, με την κακή της έννοια, και δεν θέλουμε να πεθάνουμε ποτέ, κ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/etsi-mono-kanoyme-glykia-ti-zoi-mas/

[solmeister13]

Πως πήγε με το τρέξιμο από το ένα live στο άλλο χθες;; Πως σου φάνηκε η εμπειρία;

Πολύ ροκσταριλίκι, αλλά με την καλή έννοια, ένιωσα πολύ επαγγελματίας.

Ήταν όμως σα να με έκαναν δύο πολύ σφιχτές αγκαλιές, τόσο στο ένα που ήταν η οικογένεια σύσωμη, αλλά και στο άλλο που για πρώτη φορά παρουσιαζόμουν σε κόσμο που δε με είχε δει ποτέ ζωντανά και εισέπραξα πολύ αγάπη, που είναι η πιο ουσιαστική πληρωμή για όσα κάνουμε!

[mousmoula]

😌Επειδή μ'αρέσουν τα μίζερα βιβλία και το να διαβάζω βιβλία που θα μα κάνουν να ζηλεύω τον Προμηθέα στη θέση αυτών που νιώθω καθώς τα διαβάζω

8, 10, 16, 42, 50, 57, 66, 84, 93

Απαντά σε οποία θέλεις 👀, μπορείς και να μην τα απαντήσεις όλα but pls do find me books to self destroy with

(P.S. Μόλις έβαλα το loveless στην TBR λίστα μου.. Μάλλον θα το κάνω bingee σύντομα επειδή AROACE REP WOHOO!!)

💨🚶🏽‍♀️🤸‍♀️🧍‍♀️(*exists stage*)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΑΣΑ ΑΠΛΩΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΤΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΟΛΑ ΧΙΧΙΧΙ

επίσης "βιβλία που θα με κάνουν να ζηλεύω τον προμηθέα" έτσι θα περιγράφω το poppy war από εδώ και πέρα :')

8) a book you finished in one sitting

heartstopper - alice oseman + solitaire - alice oseman

γενικά όλα τα βιβλία της διαβάζονται πολύ γρήγορα αλλά αυτά είναι που δεν μπορούσα να αφήσω κάτω με τίποτα

επίσης ναι θα το κάνω, θα το αναφέρω ΚΑΙ εδώ, αλλά διάβασα τις τελευταίες 300 σελίδες του poppy war κυριολεκτικά σε ένα απόγευμα και μετά έκλαιγα όλο το βράδυ

10) a book that got you through something

loveless - alice oseman

την τελευταία φόρα μιλούσαμε μόνο για το tpw, σήμερα θα μιλάμε μόνο για την alice

jokes aside, ως aroace άτομο που είχε ψιλοφρικαρει κάποια στιγμή γιατί ζούμε σε μια ✨κοινωνία✨ νομίζω ότι διάβασα αυτό το βιβλίο την κατάλληλη στιγμή ώστε να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να σταματήσω να μιζεριαζω. επίσης με έκανε να κλάψω. πολύ. ήταν η πρώτη φορά που είδα κάποιον που δεν ήταν εγώ να περιγράφει αυτά ακριβώς που νιώθω ακριβώς όπως τα νιώθω και συναισθηματικά ήμουν ένα ράκος όσο το διάβαζα, αλλά με την καλή έννοια :]

16) a book you'd recommend to your younger self

radio silence - alice oseman

(αρχικά το είπα για πλάκα ότι θα μιλάμε μόνο για την alice σήμερα αλλά αρχίζει να μην είναι τόσο για πλάκα)

ένα από τα πιο σημαντικά θέματα του βιβλίου είναι η "ανάγκη" να μπεις σε ένα καλό πανεπιστήμιο γιατί αλλιώς δεν έχεις μέλλον, το οποίο το αντιμετώπισα κι εγώ στο λύκειο όσο σκοτωνομουν στο διάβασμα κατά τους χειρότερους 2 μήνες της ζωής μου ώστε να μην μείνω εκτός, παρόλο που ο μόνος λόγος που στόχευα για την σχολή που στόχευα ήταν επειδή μια σειρά κακών αποφάσεων με είχαν οδηγήσει μόνο σε επιλογές που δεν ήθελα. άμα είχα διαβάσει το radio silence στην α' λυκείου or so ίσως να είχα προσπαθήσει περισσότερο για αυτά που όντως ήθελα. but oh well. τουλάχιστον ποτέ δεν είναι αργά χιχι

42) a book that made you want to scream by the time you got to the end

μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην το πεις μην

the dragon republic - r.f. kuang

: )

είχα να αντιμετωπίσω πολύ περισσότερους ΑΔΙΚΟΥΣ!!!!!!!! θανάτους απ' όσους είμαι φτιαγμένη για να αντέχω εντάξει τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει αρκετά για τον πόνο™ που ήταν το προτελευταίο κεφάλαιο

57) a book you want to hit bonk your head with

dracula - bram stoker

(καλύτερη ερώτηση εβερ, ευχαριστώ)

γενικά έχω την τάση να χτυπάω βιβλία στο κεφάλι μου όποτε συμβαίνει Κάτι™ αλλά το συγκεκριμένο επειδή το διαβάζω από το ντρακουλα ντειλι δεν είχα ακόμα την ευκαιρία να το χτυπήσω στο κεφάλι μου 😔

66) a book that fucked you up

...

the poppy war - r.f. kuang

συγγνώμη αλλά εδώ δεν μπορώ να πω οποιοδήποτε άλλο βιβλίο, τίποτα δεν με έχει τσακίσει έτσι και δεν θα σταματήσω να το σκέφτομαι ποτέ<3 νομίζω το μόνο που θα μπορέσει έστω να το πλησιάσει σε emotional damage θα είναι το babel της ίδιας, βγαίνει σε κάνα μήνα και ανυπομονώ τόσο πολύ να το διαβάσω θα φάω τους τοίχους δεν έχετε ΙΔΕΑ δεν είμαι καλά

84) your favourite dystopian read

χμμ δεν διαβάζω δυστοπικά πλέον οπότε το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το hunger games. αντικειμενικά βέβαια νομίζω είναι το καλύτερο δυστοπικό που έχει γραφτεί τα τελευταία χρόνια, τα υπόλοιπα διαβάζουν σαν rip-offs (π.χ. divergent, maze runner όσο κι αν μου άρεσε παλιά)

93) a book featuring an unreliable narrator

the strange case of dr. jekyll and mr. hyde - robert louis stevenson

το goodreads λέει ότι είναι unreliable narrator αν και προσωπικά δεν το βλέπω;; ισχύει ότι ο utterson δεν ξέρει τι του γίνεται 99% της ώρας αλλά δεν φταίει αυτός που κυριολεκτικά τίποτα σε αυτό το βιβλίο δεν βγάζει νόημα

(αν έχει κανείς προτάσεις για βιβλία με unreliable narrator που δεν είναι κλασσικά θα το εκτιμούσα χιχιχι)

το 50 το είχα απαντήσει σε άλλο ασκ

ΤΕΛΟΣ, επειδή ζήτησες βιβλία που θα σε καταστρέψουν, πάρε μερικά honourable mentions:

the poppy war trilogy - r.f. kuang (δεν μπορώ να το προτείνω αρκετά, τίποτα δεν θα σε καταστρέψει χειρότερα, δεν θα σταματήσω την προπαγάνδα ποτέ, απλώς τσεκαρε trigger warnings)

these violent delights - chloe gong (το διαβάζω τώρα και ξέροντας ότι είναι romeo & juliet retelling είμαι προετοιμασμένη για τα χειρότερα :) προς το παρόν είναι πολύ καλογραμμένο οπότε έξτρα πόντοι για αυτό)

history is all you left me - adam silvera (έχω τουλάχιστον 2 χρόνια που το διάβασα αλλά αουτς)

if we were villains - m.l. rio (Α Ο Υ Τ Σ κατά τ' άλλα πάρα πολύ καλό βιβλίο, dark academia but it's theatre kids, μασάω τους τοίχους as we speak)

our town - thornton wilder (αν θέλεις ένα θεατρικό που σου δίνει ελπίδα, μετά σου τρώει λίγο την ψυχή αλλά μετά σου ξαναδίνει ελπίδα, this is the play for you, άνετα το αγαπημένο μου θεατρικό)

αυτά!

ευχαριστώ πολύ για το ασκ<33

[eimai-gkriniara]

Βλέπεις αγάπη μου τα πράγματα δεν κυλάνε πάντα όπως τα θέλουμε,σχεδόν ποτέ βασικά.Βλέπεις δεν νιώσαμε και οι δύο το ίδιο όμως δεν σε κατηγορώ που δεν σου βγήκε.Πίστεψέ με ήθελα να βγει,ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα σε αυτή την άθλια ζωή αλλά δεν μπόρεσες,δεν έχεις συνηθίσει την πραγματική αγάπη,ίσως δεν μπορείς να την διαχειριστείς.Κουράστηκα πια να προσπαθείς να με παραμυθιάσεις.Ναι τα σκάτωσες,όχι μία φορά,όχι δύο αλλά πάρα μα πάρα πολλές γιαυτό σταμάτα πια να μην το παραδέχεσαι,σε παρακαλώ.Και γνωρίζεις πάρα πολύ καλά ότι εγώ δεν ξεκίνησα ποτέ κάτι από μόνη μου,δεν έδωσα ποτέ αφορμή ούτε να χάσεις την εμπιστοσύνη σου προς εμένα,ούτε να αμφισβητήσεις ποτέ για την αγάπη μου,ούτε τίποτα και πριν πεις οτιδήποτε σκέψου το αυτό,γιατί ξέρεις πως είναι η αλήθεια.Ο μόνος λόγος που τα συζητούσαμε ξανά και ξανά ήταν επειδή συνέχιζες να τα κάνεις και ενώ μπορούσα να σε παρατήσω,συνέχιζα να προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις όσα κάνεις και να δεις το τι προκαλείς με αυτά ώστε να σταματούσαν και να μπορούσαμε να είμαστε καλά.Γιατί αγάπη μου δεν μπορούσαν να υποστώ πράγματα που με πλήγωναν,που έκαναν την ψυχή μου να πονάει και αν με αγαπόυσες,όπως είχες συνηθίσει να λες,τότε θα έμπαινες στη διαδικασία να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις τις πράξεις σου,γιατί όταν μοιραζόμαστε τη ζωή μας με έναν άνθρωπο δεν μπορούμε να κοιτάμε την πάρτη μας και να κάνουμε πράγματα που τον πληγώνουν.Όμως ποτέ σου δεν μπόρεσες να καταλάβεις γιατί δεν ήθελες ρε γαμώτο,δε σε ενδιέφερε και εγώ συνέχιζα να παλεύω σα τον μαλάκα και με όσα γινόντουσαν αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό που τον έβαλα σε όλη αυτή την διαδικασία.Μωρό μου με κομμάτιασες αλλά σε περιμένω ακόμα και πάντα θα σε περιμένω,γιατί χωρίς εσένα τίποτα δεν έχει νόημα.Κάθε μέρα που ξυπνάω σκέφτομαι “πως θα την παλέψω και σήμερα” και ειλικρινά δύσκολα την παλεύω πλέον.Όλη μέρα είμαι βυθισμένη στη θλίψη και ξεσπάω συνεχώς στα κλάματα.Μωρό μου έχω κουραστεί να κλαίω με λυγμούς,έχω κουράστει να πονάω,έχω κουραστεί αυτή την γαμημένη δύσπνοια,η οποία μόνο όταν βρισκόμουν στην αγκαλιά σου εξαφανιζόταν,έχω κουραστεί να μην μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου και το μόνο πράγμα που καταφέρνω είναι να γίνομαι καθημερινά χειρότερα.Μωρό μου σε αγάπησα,σε αγαπάω και πάντα θα σε αγαπάω όσο και αν μου προκαλεί πόνο όλο αυτό.Και να ξέρεις πως και τα πιο μικρά πράγματα έδειχναν πάντα τις προθέσεις σου ��αι το ότι δεν ήθελες,αλλά λόγω της αγάπης απλά έκλεινα τα μάτια μου. (Ακόμα τα κλείνω) Επίσης μωρό μου να ξέρεις πως είσαι το πιο όμορφο πλάσμα.Και κάτι τελευταίο με αφορμή το στορυ σου που λογικά δεν αναφέρεται σε εμένα όμως να ξέρεις πως πολύ θα ηθελα να σου είμαι “αναγκαία”με την καλή έννοια προφανώς,αλλά δυστυχώς ποτέ δεν ήμουν..εσύ ήσουν,είσαι και θα είσαι πάντως. Όμως τι χαζή που είμαι..εδώ δεν είχα ποτέ καμία θέση στα χάιλαιτς σου,θα είχα στην καρδιά σου;Αχ βρε μωρό μου πόσο θα ήθελα να είχες τις ίδιες προθέσεις για εμένα.Πόσο θα ήθελα να ήμασταν μαζί..θα έδινα τα πάντα γιαυτό μέχρι και την ψυχή μου,να το ξέρεις.Και ρε μωρό μου μην βάζεις την καρδούλα μας όπου να ναι.. Πάντα θα μας αντικατοπτρίζει <3. Α και μωρό μου ακόμα ευελπιστώ σε ένα τηλεφώνημα,ξέρεις από αυτά που μου ηρεμούν την ψυχή μόνο και μόνο επειδή σε αισθάνομαι δίπλα μου και είναι τόσο περίεργο το γεγονός ότι κατάφερνες να με γαληνεύεις απλά με ένα τηλεφώνημα.. (αν μου μιλήσεις κ όλας στο τηλέφωνημα,θα είναι παράδεισος) ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα;Εκείνες τις βιντεοκλήσεις που δεν με ένοιαζε καν το πως φαίνομαι,έκανα σαν παιδάκι και η χαρά μου ήταν αμέτρητη.Όμορφα βράδια,όμορφες στιγμές όμως πέρασαν γρήγορα..

[triantafullo-sth-lasph]

Τζένη Καρέζη : Ας πούμε πως είμαι απλώς μια γυναίκα.

“Το πιο ερωτικό στον άνθρωπο, είναι τα μάτια. Το βλέμμα και ό,τι κρύβει είναι το διεθνές, το διαχρονικό, το μεγαφυσικό, το πανίσχυρο, το αδιαμφισβητητο ανθρώπινο διαβατήριο. Ή μάλλον το διαβατήριο των ερώτων μας”

“Εγώ έμαθα πως για να πάρεις από μια σχέση, πρέπει πρώτα να δώσεις. Δίνω λοιπόν! Αν ο άλλος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την προσφορά μου, δεν φταίω εγώ.Ούτε μπορώ να ξεκινάω με επιφυλάξεις για τους ανθρώπους. Είμαι αυτή που είμαι, ακριβώς όπως ήμουν παιδί και αυτή την παιδικότητα την χαίρομαι.”

“Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ, χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ��κούω να συζητάνε. Να συζητάνε με θάθος για την ποίηση, για πολιτική, για λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Και να γεμίζει τ�� σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους ξύπνιους και καλλιεργημένους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουν κανένα λόγο να μου πουν ψέματα. Κι εγώ την αλήθεια την λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια, οδεύει προς τον θάνατο. Τον όποιο θάνατο..”

“Έχω όλα τα προσόντα που μπορούν να ενοχλήσουν έναν άντρα. Είμαι εγωίστρια, πεισματάρα, ισχυρογνώμων, κυκλοθυμική. Με άλλα λόγια, είμαι δύσκολη περίπτωση. Αλλά, αν ένας άντρας έχει το κουράγιο να περάσει απτόητος μέσα απ’ όλα αυτά τα ελαττώματά μου και περάσει το φράγμα, τότε πια δεν είμαι ούτε τόσο εγωίστρια ούτε τόσο πεισματάρα. Βασικό μου χάρισμα είναι ότι γίνομαι “πολλή παρέα” με τον άντρα που αγαπάω. Μπορώ δηλαδή να είμαι συγχρόνως και καλή φίλη. Μόνο σέξι δεν είμαι. Αυτό είναι σίγουρο, τουλάχιστον με την έννοια που κυκλοφορεί ο όρος αυτός. Άλλωστε, πιστεύω ότι οι άντρες άλλες γυναίκες βρίσκουν σέξι κι άλλες τελικά ερωτεύονται. Το αν είμαι γοητευτική δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Ας πούμε πως είμαι απλώς μια γυναίκα. Κρύβει τόσα πολλά αυτή η λέξη, που εμένα μου φτάνει”.

«Το σεξ είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή και η βασική προϋπόθεση του έρωτα. Μπορεί ένα ζευγάρι να το συνδέουν χίλια δυο πράγματα, αλλά η βάση όλων είναι το σεξ. Έρωτας χωρίς σεξ είναι αδύνατον να υπάρξει. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει σεξ χωρίς έρωτα. Τώρα τι σόι σεξ είναι αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Γιατί, για μένα, ένα από τα πιο μαγευτικά στοιχεία του σεξ είναι η ανακάλυψη του άλλου ανθρώπου. Αλλά το άλλο άτομο πρέπει να το αγαπάς για να θέλεις κάθε στιγμή να το ανακαλύπτεις. Δεν είμαι καθόλου πουριτανή, σιχαίνομαι όμως βαθύτατα τον ελεύθερο έρωτα. Αυτή η χειραφέτηση της γυναίκας, η κακώς εννοούμενη σεξουαλική ελευθερία και η εξίσωσή της με τον άντρα βρίσκω πως είναι ολέθρια. Ποτέ δεν ανακαλύπτει κανείς τον έρωτα μέσα από πολλούς ανθρώπους. Μια γυναίκα πρέπει να κρατάει τον εαυτό της για τον άνθρωπο που θα ερωτευτεί ή έστω που θα νομίσει ότι έχει ερωτευτεί και να μη σπαταλιέται. Γιατί αν «ζει τη ζωή της» έντονα, όταν θα έρθει εκείνος ο άντρας που θα ερωτευτεί πραγματικά, δεν θα έχει πια να του δώσει, παρά μόνο ένα βρόμικο κορμί και μια ακόμα πιο βρόμικη ψυχή».