#αποκαλύφθηκε | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 1 year ago

Text

Αν η εμπιστοσύνη στον κόσμο χάνεται απόλυτα με το πρώτο χτύπημα του κλομπ στην πλάτη, όπως έλεγε ο Ζαν Αμερί ως επιζών της ναζιστικής θηριωδίας, με ��ο Ολοκαύτωμα τελειώνουν απόλυτα ο ανθρώπινος λόγος και η πίστη στις εξηγήσεις που δίνουν οι λέξεις. Ως απάντηση στη γνωστή ρήση του Αντόρνο ότι μετά το Άουσβιτς δεν μπορείς να γράφεις ποίηση, έρχονται τα συντριπτικά ποιήματα του Γιάννη Στίγκα, γραμμένα μέσα από τα στρατόπεδα εξόντωσης, πολλές φορές με τη φωνή των ίδιων των πρωταγωνιστών των πιο αδιανόητων εγκλημάτων. Η φωνή του σκότους αντηχεί στον κενό παγωμένο αέρα και η φύση ανάγεται σε ένα τεράστιο, παγερό φόντο ειρωνικής συγκατάβασης που αδιαφορεί για το έγκλημα. Κάθε μικρή λεπτομέρεια μεταμορφώνεται έτσι σε ειρωνικό σχόλιο, ως μικρή υποσημείωση στη βιβλική αποκάλυψη και στην υπερβατική επικράτηση του Κακού. Επειδή, όμως, οι σπουδαίοι ποιητές αναγνωρίζουν τους εφιάλτες και οι πηγές του οράματός τους είναι, ως εκ τούτου, μη αναγώγιμα ερμητικές και αναγκαστικά παράφορες, μπορούν να εκχωρήσουν στα ίδια τα πρόσωπα του δράματος το δικαίωμα να το κάνουν. Εδώ, το ακραίο εγχείρημα συνίσταται στο ότι τον λόγο στα περισσότερα ποιήματα παίρνουν οι πρωταγωνιστές του Κακού, π.χ. ο λεγόμενος «άγγελος του θανάτου» Μένγκελε στον ανατριχιαστικό Λευκό Άγγελο ή η ωραία «Ύαινα του Άουσβιτς», Γκρέζε, στο «Μίλα μου Ίρμα». Όμως της εισόδου στον κόσμο του κακού έχει προηγηθεί μια οπτική γωνία μεγάλης ακρίβειας και γλωσσικής δεξιοτεχνίας που μετασχηματίζει τις λέξεις από σκέψεις σε απερινόητες συντριπτικές εικόνες που σκοπό έχουν να εκδιπλώσουν όλες αυτές τις ανηλεείς παρουσίες και να ξεπεράσουν ακόμα και τα όρια του λόγου. Αυτός ο συγκλονιστικός αντίκοσμος που στήνεται έχει έναν δικό του αποκρυφισμό και μια δική του ιερότητα που αναδεικνύει ταυτόχρονα έναν βαθύ σεβασμό στους νεκρούς εκ μέρους του ποιητή και μια αποκαλυψιακή, ενορασιακή σχεδόν σύλληψη της τρέλας που συνοδεύει το έγκλημα. Άλλωστε και ο τίτλος της συλλογής, Sonderkommando, όπως επισημαίνεται στο αυτί του βιβλίου, παραπέμπει στις «ειδικές μονάδες εργασίας στα στρατόπεδα εξόντωσης, που αποτελούνταν από νεαρούς άνδρες, συνήθως εβραϊκής καταγωγής οι οποίοι υπό την απειλή της εκτέλεσης εξαναγκάζονταν να συμμετάσχουν στη θηριωδία των ναζί». Γιατί «παλιά οι νύχτες παίζαν τον γιατρό / και τώρα τον χασάπη / θέλω να πω / μην ξεγελιέσαι /και μ’ ένα στομωμένο πια γιατί / μπορείς να σκίσεις άσχημα τα φρύδια σου / σ’ τα λέω αυτά / που κατεβάζω όλο και πιο χαμηλά το κασκέτο μου / τόσο / που βλέπω τις ραφές του σκοταδιού / τύψη---δειλία---τύψη---αχρείες οι βελονιές / κλωστίτσα το αχ που μου εκκρεμεί». Μια ποιητική συλλογή που σπάνια γράφεται στις μέρες μας, για το απόλυτο Κακό, όπως αποκαλύφθηκε στα στρατόπεδα εξόντωσης.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #book review

7 notes · View notes

epestrefe · 8 months ago

Text

Το αρχαίο θέατρο της Αίγειρας,που χρονολογείται στο α’ μισό του 3ου αιώνα π.Χ.,Αχαΐα

Σύμφωνα με βάσιμες υποθέσεις η Αίγειρα ταυτίζεται με την ομηρική πόλη «Υπερησίη», ενώ η μετονομασία της έλαβε χώρα στις αρχές του 7ου π. χ. αιώνα. Κατά μία παράδοση, η Υπερησίη μετονομάσθηκε σε Αίγειρα, επειδή καλυπτόταν με δάση δένδρων αιγείρου, δηλαδή, του δέντρου «λεύκα».

Τον Αύγουστο του 1972, μετά από διακοπή 45 ετών, άρχισαν οι ανασκαφές στα ερείπια της αρχαίας Αίγειρας από το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Οι ανασκαφές έγιναν σε τέσσερα σημεία, στο χώρο της Ακρόπολης, το αρχαίο θέατρο, στα ερείπια του ναού του Δία και στο χώρο μεταξύ του θεάτρου και του ναού του Δία.

Στο χώρο της Ακρόπολης βρέθηκαν αρχαία κτίσματα και πολυάριθμα όστρακα, που χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή περίοδο μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Επίσης, αποκαλύφθηκε τμήμα του θεάτρου με τις κερκίδες του, που είναι λαξευμένες σε επικλινή βράχο. Στο χώρο του θεάτρου ανοίχθηκαν δύο μεγάλες τομές, μέσα στις οποίες διαφαίνονται αρχαία κτίσματα.

Πλησίον του θεάτρου αποκαλύφθηκε αρχαίο κτίσμα στη δεξιά πλευρά του οποίου και σε όλο το μήκος του υπάρχουν λαξευμένοι λάκκοι, που μοιάζουν με ποτίστρες ζώων. Βορειοδυτικά του θεάτρου αποκαλύφθηκε κεραμικός κλίβανος και περισυλλέγησαν αγγεία, πολλά από τα οποία χρονολογούνται στη γεωμετρική περίοδο. Επίσης, βρέθηκαν τμήματα σίμης με έντονο χρωματισμό, σπασμένα πήλινα πιάτα και όστρακα. Στη δεξιά πλευρά του κλιβάνου βρέθηκε αγωγός νερού. Δυτικά του θεάτρου αποκαλύφθηκε μωσαϊκό από χαλίκια ποταμού με διάφορες παραστάσεις. Επίσης, πλησίον του μωσαϊκού βρέθηκε κιονόκρανο Ιωνικού ρυθμού και πολύ αρχιτεκτονικό υλικό, που ανήκε στο ναό του Δία.

Wikipedia

#Αίγειρα #Αχαία #Πελοπόννησος #Ελλάδα #αρχαίο θέατρο #Υπερησίη #ανασκαφές #αρχαιολογία #ιστορία #Greece #ancient theatre #Egira #Achaia #Peloponnese #history #archaeology

4 notes · View notes

konmarkimageswords · 9 months ago

Text

«Homo Aeternus» της Καίτης Βασιλάκου

Μπορεί το δημιούργημα να ξεπεράσει τον δημιουργό; Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον στη νουβέλα της Καίτης Βασιλάκου Homo Aeternus που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις ανανεωμένης εμφάνισης εκδόσεις Τύρφη.

Ποιος όμως είναι ο Homo Aeternus, ο Αιώνιος Άνθρωπος; Παρά το όνομά του, δεν είναι άνθρωπος. Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον που περιγράφει η συγγραφέας, τα ρομπότ έχουν αντικαταστήσει τους ανθρώπους στην επιστημονική έρευνα και την παραγωγή αρχικά, αλλά κατόπιν στα πάντα. Οι άνθρωποι σταδιακά εμπιστεύτηκαν τα πάντα στα ρομπότ και, ξέροντας πως όλα θα πηγαίνουν ρολόι, αφέθηκαν. Τους παραχώρησαν τη ζωή τους. Αποσύρθηκαν από οτιδήποτε τούς έδινε νόημα, έπαψαν να εργάζονται και ξαναέγιναν μωρά που θέλουν μόνο να τρώνε και να διασκεδάζουν. Στην αρχή, υπηρέτησαν αποκλειστικά την τέχνη – σταδιακά όμως εξέλιπε κι αυτή. Η εξελικτική τους πορεία οπισθοδρόμησε: γίνονταν ολοένα πιο μαλθακοί μέχρι που σιγά σιγά γύρισαν πάλι στην πρωτόγονη εποχή. Χωρίς πνευματικά και διανοητικά κίνητρα, επέτρεπαν στα συναισθήματά τους να τους σύρουν και να τους άγουν, την ίδια ώρα που οι γνωστικές τους ικανότητες εξέπιπταν: ξέχασαν ακόμη και τη γραφή ή την ανάγνωση – και ούτε υπήρχε τρόπος να τις ξαναμάθουν. Ολίσθησαν στην παρακμή και εντέλει στον αφανισμό…

Από την άλλη, τα ρομπότ θριάμβευαν ολοένα. Ήταν άφθαρτα, κατακτούσαν διαρκώς νέες γνώσεις, εμβάθυναν στις ήδη υπάρχουσες, κυρίως όμως ζούσαν μια ζωή όλο τάξη που διεπόταν από τη λογική – άρα και από την ηθική, αφού το ηθικό είναι λογικότερο από οτιδήποτε για να κυλούν όλα ομαλά. Στο πλαίσιο λοιπόν της ηθικής, τα ρομπότ προστάτευαν τους ανθρώπους που είχαν περιέλθει σε παρακμή, εξυπηρετώντας τη διαβίωσή τους με τους καλύτερους δυνατούς όρους – ένα εύρημα της Βασιλάκου που προφανώς απηχεί τους νόμους της ρομποτικής, όπως τους θέσπισε ο μετρ της επιστημονικής φαντασίας Ισαάκ Ασίμωφ στο έργο του.

Όσο όμως κι αν κατακτούσαν γνώση, υπήρχε μια τεράστια περιοχή για την οποία είχαν πλήρη άγνοια. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από τον κόσμο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Το ρομπότ-πρωταγωνιστής, ο Ρωμαίος, μαζί με άλλα ρομπότ, πειραματίστηκαν αρχικά με ορισμένα θετικά συναισθήματα (όπως η χαρά), την ένταση των οποίων μπορούσαν να καθορίσουν. Ήταν όμως τόσο δυσβάσταχτη, αν όχι αφόρητη, η υπέρβαση στην οποία τα συναισθήματα ωθούσαν τους επεξεργαστές τους, που διέγραφαν αμέσως τα πειράματα από τη μνήμη τους. Μέχρι που ο Ρωμαίος αποφάσισε όχι μόνο να μην τα διαγράψει, αλλά να συνεχίσει να πειραματίζεται με πολλά περισσότερα συναισθήματα, ακόμη και αρνητικά. Και δεν ήταν το μοναδικό ρομπότ που το έκανε αυτό.

Αρχικά, τα άλλα ρομπότ προέβαλαν μεγάλη ένσταση. Στις εισηγήσεις του Ρωμαίου και των λοιπών ρομπότ που δεν ήθελαν να σταματήσουν να πειραματίζονται, ήταν ανένδοτα – και για να ληφθεί μια απόφαση στον κόσμο τους έπρεπε να υπάρχει απόλυτη απαρτία. Σταδιακά όμως τα ποσοστά υπέρ των πειραμάτων αυξάνονταν, μέχρι που έμεινε ένα μικρό μόλις ποσοστό ρομπότ που τα απέρριπτε. Και το ποσοστό αυτό έφυγε από τον πλανήτη για να εξελιχθεί σε ένα άλλο, ακόμη καλύτερο είδος, τον Homo Optimus.

Όσο για τον Homo Aeternus που έμεινε στη Γη, αρχικά πειραματίστηκε τόσο πολύ με τα θετικά συναισθήματα που απέκτησε εθισμό. Αλλά και τα αρνητικά συναισθήματα τον βοήθησαν να κατανοήσει και να εκτιμήσει την ανθρώπινη τέχνη που μέχρι τότε του ήταν ακατανόητη. Έπειτα, ακολούθησε την πορεία του ανθρώπου: έγινε έρμαιο των συναισθημάτων τα οποία επέτρεψε να τον κυριεύσουν. Αποτέλεσμα; Το χάος. Η τάξη έμοιαζε να μην έχει ��όημα, η ζωή μετατράπηκε σε δυσβάσταχτο βάρος, η ματαιότητά της αποκαλύφθηκε και τίποτα δεν μπορούσε να δουλεύει όπως πριν…

Η νουβέλα της Καίτης Βασιλάκου θέτει καίρια ερωτήματα σε πάρα πολλά επίπεδα: προς τα πού οδηγείται ο κόσμος μας γενικά και ο άνθρωπος ειδικότερα; Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για μια κυριαρχία των ρομπότ; Πόσο έτοιμοι είμαστε να εγκαταλείψουμε καίριες συνιστώσες της φύσης μας στον βωμό της καλοπέρασης; Ποια είναι η σημασία των συναισθημάτων; Της τέχνης; Πρέπει να είμαστε περισσότεροι λογικοί και λιγότερο συναισθηματικοί; Αυτό θα βοηθούσε την ηθική μας υπόσταση; Μήπως μετατρεπόμαστε οι ίδιοι σε ρομπότ; Ποια είναι η φυσική νομοτέλεια των πάντων; Τι σημαίνει να ζεις για πάντα; Πότε και πώς εξαντλείται η γνώση;…

Ερωτήματα οικεία και ανοίκεια διαπερνούν τον νου του αναγνώστη σαν διάπυρες σφαίρες, με αφορμή τον Homo Aeternus που μας βάζει να προβληματιστούμε για την ίδια τη φύση μας, για το μέλλον μας, για την κατεύθυνση του κόσμου μας. Μια σημαντική και εξαιρετικά καλογραμμένη, αρκετά δυστοπική νουβέλα που πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί.

(Κριτική του βιβλίου: Χριστίνα Λιναρδάκη)

2 notes · View notes

thoughtfullyblogger · 4 days ago

Text

Πασίγνωστος 34χρονος ηθοποιος, πρωταγωνιστης σε κορυφαία σειρά της περσινής σεζόν καταδικάστηκε για διακίνηση παράνομων μεταναστών

Ο 34χρονος ηθοποιός συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 2023, όταν εντοπίστηκαν 5 παράτυποι μετανάστες μέσα στο αυτοκίνητο του με το οποίο είχε επιβιβαστεί σε πλοίο της γραμμής Ρόδος – Πειραιάς. Σύμφωνα με τη δικογραφία, η δράση του ηθοποιού, ο οποίος συμμετείχε σε αρκετά επεισόδια σειράς εποχής την περσινή σεζόν, αποκαλύφθηκε από την παρατηρητικότητα ενός μέλους του […] Πασίγνωστος 34χρονος ηθοποιος,…

0 notes

eclecticstarlightblogger · 4 days ago

Text

0 notes

greekblogs · 4 days ago

Text

0 notes

skandaladiaplokidiafthora · 4 days ago

Text

0 notes

romios-gr · 3 months ago

Text

Πρώτες εικόνες: Αποκαλύφθηκε το νέο ρωσικό S-500 «Prometheus» – Ο δολοφόνος 5ης γενιάς, θα καταστρέφει από το… Διάστημα Το νέο ρωσικής κατασκευής φορτηγό S-500 Prometheus TEL (Transporter Erector Launcher) παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό στην έκθεση Army-2024, μια αμυντική έκθεση στην περιοχή της Μόσχας, στη Ρωσία. Γεγονός είναι η πρώτη δημόσια εικόνα του εξαιρετικά προηγμένου συσ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/protes-eikones-apokalyfthike-to-neo-rosiko-s-500-prometheus-o-dolofonos-5is-genias-tha-katastrefei-apo-to-diastima/

#Εκλεκτά #Επίκαιρα #5ης #Prometheus #S500 #από #αποκαλύφθηκε #γενιάς #διάστημα #δολοφόνος #εικόνες #θα #καταστρέφει #νέο #πρώτες #Ρωσικό #Το

0 notes

justforbooks · 2 years ago

Photo

Η μελαγχολική όψη μιας εποχής που έπνιγε τον συντηρητισμό της σε ένα ποπ περιτύλιγμα, αποθεώνοντας τις αναμνήσεις των πάρτι σαν σκηνικό από νουβέλα του Φιτζέραλντ, υπάρχει αυτούσια στη ζωή και τα τραγούδια του αδικοχαμένου Τζορτζ Μάικλ.

Πρόκειται για την πραγματική συνθήκη της ποπ των δεκαετιών ’80-’90 που, σε αντίθεση με την ελαφρότητα την οποία επέβαλε με αρκετό θράσος στη μουσική βιομηχανία, δεν κατάφερε να διαχειριστεί κρίσιμα θέματα ταυτότητας, πόσο μάλλον να επιτρέψει στους διάσημους πρωταγωνιστές της να προασπιστούν τις ερωτικές επιλογές τους, οδηγώντας τους, ενίοτε, στην καταστροφή.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο μεγαλύτερος ίσως σταρ που γέννησε ποτέ η ποπ, ο οποίος αυτοπαγιδεύτηκε στην αλλοτριωμένη εικόνα της ίδιας του της φήμης, καταστρέφοντας, σχεδόν εκδικούμενος τον εαυτό τ��υ αλλά και εμάς, τα νοσταλγικά υπολείμματα από την υποτιθέμενη εποχή της αθωότητας.

Αν, λοιπόν, δεν μπορεί πλέον να ακούσει κανείς το «Last Christmas» χωρίς να νιώσει βαθιά θλίψη όχι για έναν παλιό του έρωτα αλλά για τον ίδιο τον διάσημο συνθέτη και τραγουδιστή που έφυγε, σχεδόν από ειρωνεία, μια χριστουγεννιάτικη μέρα, μόνος και απροστάτευτος ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό, άλλο τόσο θα επηρεαστεί όταν διαβάσει τη μεστή βιογραφία του Τζέιμς Γκάβιν, «George Michael - Η ζωή του», όπου η έμφαση δεν δίνεται στον επιφανειακό, λουστραρισμένο βίο ενός ειδώλου αλλά στα σκοτάδια που τύλιξαν την ευαίσθητη περσόνα του γκέι Κυπριόπουλου.

Γιατί πολύ πριν επιβληθεί το «I want your sex» ως ο κατεξοχήν ύμνος στα απενοχοποιημένα γκέι μπαρ, ο πιο γνήσιος, σήμερα, εκφραστής της περήφανης LGBTQI+ κουλτούρας, δεν τολμούσε καν να αποκαλύψει τη σεξουαλική του ταυτότητα, ήταν αναγκασμένος να κρύβεται διαρκώς ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Και εδώ ακριβώς είναι που εμβαθύνει στη βιογραφία που γράφει με πραγματική ευαισθησία και χωρίς τάσεις εξωραΐσμού ο Γκάβιν, ξετυλίγοντας τα πιο συναρπαστικά και τραγικά περιστατικά της ζωής ενός σχεδόν ντετερμινιστικά αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη.

Όλα εξηγούνται, άλλωστε, αν ανατρέξει κανείς στον παιδικό βίο του Γιώργου-Κυριάκου Παναγιώτου και αυτό κάνει εξαρχής ο βιογράφος του, περιγράφοντας ανάγλυφα το προφίλ του εσωστρεφούς και ευαίσθητου Κύπριου, σε αντίθεση με τον σκληροτράχηλο πατέρα με τα επτά αδέλφια και την ελληνική ταβέρνα στην κυπριακή περιοχή του Λονδίνου.

Μεγαλωμένος σε δύσκολες συνθήκες στο Πατρίκι της Αμμοχώστου, που δέχτηκε την τουρκική εισβολή το ’74, και προσπαθώντας να μάθει στον γιο του πώς να συμβιβαστεί με έναν σκληρό βίο που δεν συγχωρούσε ευαισθησίες, ο πατέρας Τζακ Πάνος ήταν η επιβλητική μορφή που ο Τζορτζ δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει, όπως ούτε και τους δαίμονές του.

Η δύσκολη παιδική ηλικία, οι οικογενειακές συγκρούσεις, τα πρώτα βήματα, κατά τα οποία ο ίδιος προσπαθούσε να έχει τον έλεγχο της εξωτερικής του εικόνας, το πατρονάρισμα από τους ήδη γνωστούς αστέρες, όπως ο Μπομπ Γκέλντοφ και ο Έλτον Τζον, οι πραγματικές φιλίες ��ε άλλες προσωπικότητες της εποχής, όπως η λαίδη Νταϊάνα, με την οποία συνομιλούσαν συχνά στο τηλέφωνο, αναφέρονται αναλυτικά στη βιογραφία του Γκάβιν, ο οποίος ταυτόχρονα ανιχνεύει πλήρως τα εσωτερικά κίνητρα αλλά και τις ανάγκες μιας ολόκληρης εποχής, όταν τα μεγέθη της επιτυχίας ήταν απόλυτα, με τρόπο που δεν μπορούν να γίνει αντιληπτός σήμερα.

Γι’ αυτό και ο βιογράφος επισημαίνει ότι η επίσκεψη των Wham! στην Κίνα ήταν ένα βαρυσήμαντο πολιτικό γεγονός, όπως και το Band Aid ‒ δεν επρόκειτο απλώς για συναυλίες.

Ουσιαστική λεπτομέρεια είναι ότι ο Τζορτζ Μάικλ δεν μπορούσε να τα μοιραστεί όλα αυτά με κανέναν, καθώς ήταν αναγκασμένος να ζει έναν άλλο, κρυφό και αρκετά πιο σκοτεινό βίο, άγνωστο ακόμα και στους κολλητούς του, όπως ο Άνδρος Γεωργίου, από τον οποίο προδόθηκε στην πορεία.

Ωστόσο το σημείο καμπής στο οποίο έφτασε καθυστερημένα ο Τζορτζ Μάικλ ήταν, για τον βιογράφο του, ο θάνατος του αγαπημένου Ανσέλμο, στον οποίο απηύθυνε το «Jesus to a child» σαν εσωτερική προσευχή, η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία αποκαλύφθηκε όχι μόνο η αληθινή προσωπικότητα του Τζορτζ Μάικλ αλλά και το ατόφιο, σόουλ ταλέντο του.

Μέχρι τότε ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να μιλήσει ποτέ εκ βαθέων, ούτε καν να συμβιβαστεί με τη μελαγχολική του περσόνα που μια ζωή τον ανάγκαζε να προσπαθεί να ισορροπήσει την ψεύτικη εικόνα του μανιακού party animal με αυτήν του εσωστρεφούς αγοριού που δεν βρήκε ποτέ την αγάπη και την ενσυναίσθηση που αναζητούσε. «Νιώθοντας μόνος και μειονεκτικά, ο Γεώργιος αποτραβιόταν στον δικό του κόσμο.

Ξυπνούσε τα χαράματα και πήγαινε βόλτα με τις πιτζάμες του σε ένα κατάφυτο χωράφι πίσω από το σπίτι τους και έσκαβε για να βρει σκουλήκια, κάμπιες και πασχαλίτσες, τα οποία μάζευε μέσα σε σπιρτόκουτα και βαζάκια. Στο τέρμα του δρόμου υπήρχε μια πασχαλιά, απ’ όπου μάζευε πεταλούδες: τις παρατηρούσε και προσπαθούσε να τις πιάσει.

Εκείνη την εποχή παιζόταν στο ραδιόφωνο η επιτυχία του Στίβι Γουόντερ «My chérie amour» και ο μικρός τραγουδούσε σε κάποια σημεία, ενώ βρισκόταν έξω με την παιδική σοπράνο φωνή του. Ένας γείτονας είπε στη Λέσλι ότι ο γιος της είχε υπέροχη φωνή», γράφει σε ένα από τα πιο ωραία αποσπάσματα του βιβλίου ο βιογράφος του.

Το ταλέντο του, ωστόσο, το γνώριζε και το αξιοποιούσε ��ε κάθε δυνατό τρόπο ο Γ��ώργος Κυριάκος Παναγιώτου, διατηρώντας ανόθευτο μέχρι τέλους τον δυναμισμό του θρασύτατου Κυπριόπουλου που ήρθε και επιβλήθηκε από το πουθενά μαζί με τον τότε κολλητό του, Άντριου Ρίτζλεϊ.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του ο Γιάννης Νένες, ο οποίος μεταφράζει με αγάπη και σχεδόν με συμπόνια την ιστορία του διάσημου τραγουδιστή, αλλά και με πλήρη γνώση της εποχής που περιγράφεται στο βιβλίο: «Ο George, βέβαια, δεν έδειχνε νεόπλουτος αλλά ένας κεφάτος πιτσιρικάς της γειτονιάς που μόλις είχε αποκτήσει ένα γενναίο χαρτζιλίκι και πήρε τον καλύτερό του φίλο να πάνε για μαλλί και σολάριουμ. Για την ακρίβεια, αυτό έκανε ο George όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα ως μέλος των Wham!: πήρε τον Άντριου Ρίτζλεϊ και πήγαν να χτενιστούν και να μαυρίσουν. Έγιναν τα νέα φιντάνια των συνοικιακών κλαμπ που πηγαίνουν για τένις ‒ και με αυτήν ακριβώς την περιβολή ανέβηκαν στη σκηνή για πρώτη φορά, για να δώσουν στο κοινό μια πρώτη γεύση από Wham!. Μαλλιά, μαύρισμα, λευκά χαμόγελα, λευκά σορτσάκια, μπαλάκια του τένις στις τσέπες τους!» ‒ ένας αυθορμητισμός που χτύπησε φλέβα στον κάπως βαρετό τότε κόσμο της ποπ.

Κάπως έτσι επιβλήθηκε η μουσική των Wham! που διέθετε τον τσαμπουκά της εφηβικής αναστάτωσης, αλλά προσπαθούσε κάπως αγχωμένα να αποδείξει ότι τα χαμόγελα των πρωταγωνιστών απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε κορίτσια.

Για να αντέξει αυτή την υποκρισία και την ανάγκη συνεύρεσης με διάφορες ψεύτικες συνοδούς ο Τζορτζ άρχισε να πίνει παραπάνω και να επιλέγει βιαστικά τους λάθος παρτενέρ μόνο για μια βραδιά, φτάνοντας να ψωνίζεται κατ’ εξακολούθηση. Οπότε οι παπαράτσι ήθελαν να «χτυπήσουν», ήξεραν πού θα τον βρουν ‒ και εκείνος σχεδόν μαζοχιστικά ή μάλλον σχεδόν ηθελημένα αφέθηκε να πιαστεί.

Άλλωστε, από τότε που έχασε τον μεγάλο του έρωτα όλα γίνονταν μπήκαν στον αυτόματο. Κάπως έτσι συνέβη το μοιραίο γεγονός της σύλληψής του στις τουαλέτες του Λος Άντζελες το 1998, που οδήγησε σε ένα ιδιόμορφο outing με πολλές συμπαραδηλώσεις.

Ταυτόχρονα, όμως, με την αποκάλυψη της σεξουαλικής του ταυτότητας ο Τζορτζ έχασε ουσιαστικά και την ανεξαρτησία του, αφού έπρεπε να μετακινείται με οδηγό που τον παρακολουθούσε σε κάθε του βήμα. Η ζωή του ήταν γεμάτη καταχρήσεις, αυτοακυρώσεις, ειδικά μετά τον πόλεμο με την ίδια του την εταιρεία, αδιέξοδα που απλώς αντισταθμίζονταν από μια σειρά από καλά άλμπουμ και δυναμικά comebacks, όπως η θρυλική συναυλία στο Γουέμπλεϊ που σφράγισε τα 25 χρόνια καριέρας και την αρχή μιας περιοδείας, στο πλαίσιο της οποίας τον είδαμε το 2007 στην Αθήνα. Αλλά η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και θα τον οδηγούσε όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο γρήγορα, και εξαιτίας μιας σειράς απογοητεύσεων, στην καταστροφή.

Ένας άγνωστος φύλακας-άγγελος θα τον κρατούσε το 2013 στη ζωή, όταν η πόρτα του Range Rover άνοιξε ξαφνικά σε μια στροφή και εκείνος βρέθηκε αιμόφυρτος στον δρόμο, αναγκάζοντας τους περισσότερους να μιλήσουν σχεδόν για αυτοκτονία (έτσι δείχνει να το ερμηνεύει και ο Γκάβιν).

Τρία χρόνια αργότερα, ωστόσο, την ώρα που όλα τα μαγαζιά έπαιζαν το πιο διάσημο άσμα των Χριστουγέννων, θα τον έβρισκε νεκρό από ανακοπή ο τότε σύντροφός του. Είναι πραγματική ειρωνεία το ότι αυτή η σέξι φωνή, που μοιάζει σχεδόν ανάρμοστη για νεανικά τραγούδια, ακούγεται ακόμα παντού, αναγκάζοντάς μας να θυμόμαστε πάντα το αστέρι που δεν άντεξε τη λάμψη και το φως που έριχνε στις ζωές των άλλων.

Ίσως ο ίδιος να μην άντεχε η χρυσόσκονη της φήμης του να λερώνει τα μαύρα δερμάτινα που μόνο αυτός ανέδειξε στυλιστικά ως την αποθέωση μιας ελευθερίας την οποία δεν κατέκτησε ποτέ. Έμειναν, όμως, οι επιτυχίες, τις οποίες θα τραγουδούν ως ύμνο κάποια άλλα καταπιεσμένα, σαν τον ίδιο, αγόρια που αγαπάνε άλλα αγόρια ‒ και αυτό ίσως να είναι το σημαντικότερο από όλα.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #George Michael #book review

14 notes · View notes