#ρίχνουν

[romios-gr]

Ρίχνουν την ημερολατρία ως δόλωμα για να παρασύρουν τους Ορθοδόξους να δεχθούν τον κοινό εορτασμό του Πάσχα με τον γραμματέα του διαβόλου, τον πάπα Ένας σχολιαστής θεώρησε σημαντικό να επ��σημάνει την κάτωθι πρόταση από το ανακοινωθέν του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για τον σχεδιαζόμενο, βλάσφημο κοινό εορτασμό του Πάσχα με τους αιρετικούς. Η πρόταση αυτή λέει: «Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/richnoyn-tin-imerolatria-os-doloma-gia-na-parasyroyn-toys-orthodoxoys-na-dechthoyn-ton-koino-eortasmo-toy-pascha-me-ton-grammatea-toy-diavoloy-ton-papa/

[axlna]

back to purgatory (στάση Λαμία)

[alpacinogirlfriendofficial]

να προσπαθώ να εξηγήσω στη φίλη μου τι σημαίνει ο μάγκας και όλα τα λεξικά επί γης να μου υπενθυμίζουν πόσο διαχρονικά φλώροι είναι οι Άγγλοι

[allo-frouto]

Αααα μην καταλαβαίνεις άλλα κι εσύ, όλα για καλό είναι μην μου αγχώνεσαι Ιστορικός

Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό!

[cathylo]

Ρε μαλακες ήταν ένας στο ρεμπετάδικο που πήγα σήμερα και ελεγε « μη με κοιτάζεις έτσι » και « μη φεύγεις τώρα ρε γαμωτο » , χωρίς καν να τον ξέρω και ήταν άλλος ένας στην παρέα , που τον κοίταζε τον άλλον καλά καλά και με κοίταζαν ταυτόχρονα χωρίς να ξερει ο ένας τις κλεφτες ματιές του άλλου που ρίχνουν δε εμένα

Και γελούσα και έλεγα

Ποσο μαλακες είστε

Οκ είμαι μουναρα

Θέλω την ηρεμία μου

[alloligo]

Νύχτα Αυγούστου στη νεκρική, οριακά απόκοσμη Αθήνα, όλοι λείπουν ακόμα διακοπές και νιώθω σα χταπόδι από περίεργη σεξονουβέλα που ξέμεινε μόνο του στη στεριά και δεν έχει που να χώσει τα πλοκάμια του. Φυσάει λίγο έξω και σε μια προσπάθεια να επανέλθω στην πραγματικότητα άφησα ανοιχτά, για να ακούω το σιγανό νι α α α α α του πορτοκαλί γούνινου βλάκα στο μπαλκόνι που εκλιπαρεί ένα σαμιαμίδι να κατέβει λίγο πιο κάτω και το ρυθμικό ταπ ταπ ταπ ταπ ταπ από το γαμήσι που ρίχνουν οι δύο εναπομείναντες γείτονες από πάνω, χωρίς ίχνος οίκτου για τα γατιά, τα σαμιαμίδια και τις καυλωμένες του 3ου.

(ημερολόγιο καλοκαιριού, 19/08)

[o-monaxikos]

Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κ��ράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο, μου αρέσει να γράφω και να πετάω. (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις ένα ποίημα;

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσ��ι.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την...

[loulouditouheimona]

Είναι οι λέξεις, οι στιγμές

είναι οι φίλοι που θα δεις, είν` οι γνωστοί

και θα χορτάσεις μικρές χαρές

και λύπες θα περάσεις.

Κι είν` οι εικόνες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες

τα πτυχία, τα λουλούδια

τα παιδιά στα χειρουργεία

τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή κι ένα φιλί

Κι όπως είναι οι κρύες νύχτες

που δεν έχουν τελειωμό

σαν τα σεντόνια που μας πνίγουν

σαν τα τσιγάρα που μας ρίχνουν ✨♥️

[adragonswitch]

''Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, σκέτα Αερικά... Δεν μπορείς να τις πιάσεις... Δεν μπορείς να τις αγγίξεις... Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους... Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια, γιατι το επελεξαν...

Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν... Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα... Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους... Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν... Ξέρουν να χτίζουν...

Ζωές, βάθρα, σπίτια... Ξέρουν και να γκρεμίζουν, μα επιλέγουν να μην το κάνουν... Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους... Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις... Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες... Δεν είναι...

Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους... Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν... Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά... Κι όμως, ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες...

Είναι κάτι γυναίκες, ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ...

Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά... Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από τον σωρό... Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες... Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες... Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστέφανα και λευκά σύννεφα...

Δεν θα τις βρεις εκεί... Δεν είναι εκεί...

Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη... Την άγγιξαν... Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους... Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους... Ούτε εκεί θα τις βρεις...

Το "μέσα" τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο... Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας... Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν, γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια... Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους... Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους... Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους... Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες, που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά... Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι... Δεν τις αφορά καν το θέμα... Είναι, ρε φίλε, εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς...

Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις... Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου... Είναι εκείνες, φίλε, οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες... Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο... Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν... Δεν έχουν τίποτα εύκολο, γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα...

Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους, για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη...

Είναι,, τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου... Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις... Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους, αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους... Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους... Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες...

Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω... Ό,,τι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα...

Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον... Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις, απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα... Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα... Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους... Και τα επέτρεψαν όλα... Όλα, εκτός από το να ανήκουν... Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή...

Ανήκουν μια φορά... Μόνο...

Ακόμα και τότε, όμως, αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει, θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά... Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια... Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου...Εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς…"

[eptileeikala]

[…]κυριακάτικα καθόμαστε στου λόφου τα σκαλιά: παθιαζόμαστε με τα πολιτικά, τις καταλήψεις και τα ερωτικά· και τις νύχτες μας ρίχνουν σφαίρες τα μαύρα πουλιά που τα παίζουν πλέον χρυσά, κι είσαι η μόνη που βάζεις σε νοικοκυραίους φωτιά ν’ αποτρέψεις σαν καρβουνόσκονη μιαν αυγή· αυτοσχεδιάζεις τις πιό χρωματιστές λαϊκές κι όταν σου λένε πως είναι αργά, λες: Σιγά! Μετακομίστε τις νεραντζιές σε όσα μας έχουν απομείνει μπαλκόνια.

Εξάρχεια

[justforbooks]

Τα πούλμαν της ερήμου (Nairn Transport Company)

Προτού οι αποικιοκρατικές δυνάμεις χαράξουν διαχωριστικά σύνορα στην κάποτε εδαφικά ενωμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, εφευρίσκοντας τη σύγχρονη Μέση Ανατολή, προσπάθησαν στην πραγματικότητα να συμπυκνώσουν τη γεωγραφική απόσταση μεταξύ των βασικών πόλεων της περιοχής, ξεκινώντας ευκολότερες ταξιδιωτικές διαδρομές μεταξύ Χάιφα, Βηρυτού, Δαμασκού και Βαγδάτης. Ως αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής, δύο αδέλφια από τη Νέα Ζηλανδία, που κανείς πια δεν θυμάται μάλλον σήμερα, εισήγαγαν μια παναραβική διαδρομή που μοιάζει αδύνατο να φανταστεί κανείς στο ταραγμένο παρόν μας.

Υπήρξε κάποτε μια εποχή που τα σύνορα μεταξύ Παλαιστίνης και Λιβάνου δεν φυλάσσονταν από ειρηνοφύλακες του ΟΗΕ, που μπορούσες να φτάσεις στη Χάιφα από τη Βηρυτό με ταξί. Υπήρξε κάποτε μια εποχή που ο δρόμος από τη Δαμασκό στη Βαγδάτη δεν ήταν γεμάτος με σημεία ελέγχου, RPGs [τύπος ρουκέτας -σ.σ.] και αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Υπήρξε κάποτε μια εποχή που ένα ταξίδι από τη Χάιφα στη Βηρυτό κι από εκεί στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη ήταν εφικτό για όποιον διέθετε τα απαραίτητα μέσα.

Όπως και τα σύνορα που θα χώριζαν τελικά αυτές τις τέσσερις πόλεις, έτσι και η διαδρομή μεταξύ τους προέκυψε από τις μηχανορραφίες των αποικιοκρατικών δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου προέκυψε η ανάγκη για μια ταχύτερη μέθοδο μεταφοράς ανθρώπων, αγαθών και ταχυδρομείου μέσω της συριακής ερήμου. Η τότε υπάρχουσα μέθοδος - η αποστολή ταχυδρομείου και εμπορευμάτων στο Σουέζ και η θαλάσσια μετάβαση στο Παρίσι και το Ηνωμένο Βασίλειο - διαρκούσε πάρα πολύ: οι αποστολές χρειάζονταν έως και έξι εβδομάδες για να παραδοθούν, και το ταξίδι στην έρημο με καραβάνι ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο, επειδή οι καμήλες κινούνταν αργά και τα καραβάνια κινδύνευαν από επιδρομές.

Έτσι, ο Βρετανός πρόξενος στη Δαμασκό απηύθυνε έκκληση για να εξευρεθεί μία λύση στο πρόβλημα της δύσκολης διέλευσης της συριακής ερήμου με αυτοκίνητο. Η βρετανική διοίκηση γνώριζε ότι αυτό ήταν εφικτό, καθώς ο λόρδος Allenby το ειχε καταφέρει με το ιππικό του το 1919 κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ο κίνδυνος που ενείχε ένα τέτοιο ταξίδι. Οι επιδρομείς, καθώς και τα γεωγραφικά και κλιματικά εμπόδια, το καθιστούσαν εξαιρετικά επικίνδυνο.

Οι Νεοζηλανδοί αδελφοί Nairn, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει στον βρετανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Μέση Ανατολή, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Οι δύο τους διατηρούσαν ήδη μια επιτυχημένη εταιρεία ταχυδρομείου και ταξί στη Χάιφα, η οποία ειδικευόταν σε ταξίδια από και προς τη Βηρυτό και τη Δαμασκό.

Είχαν ήδη αντιμετωπίσει δυσκολίες: ένα τμήμα οκτώ μιλίων της εθνικής οδού κατά μήκος της ακτής μεταξύ Χάιφας και Βηρυτού συχνά πλημμύριζε από την παλίρροια, κι από την άλλη οι ντόπιοι οδηγοί αμαξών είχαν δυσαρεστηθεί που οι αδελφοί Nairn τους στερούσαν τη δουλειά, και άρχισαν να ρίχνουν πέτρες και κομμάτια βράχων κατά μήκος της διαδρομής, αναγκάζοντας τους οδηγούς ταξί να σταματούν και να καθαρίζουν το δρόμο, επιβραδύνοντας την ταχύτητά τους και αυξάνοντας το χρόνο ταξιδιού τους.

Οι αδελφοί Nairn ξεκίνησαν με ένα αναγνωριστικό ταξίδι: Διέσχισαν με καραβάνι τη συριακή έρημο με μια αυτοκινητοπομπή που αποτελούνταν από μια Buick, μία Oldsmobile και μια Lancia. Το ταξίδι των 880 χιλιομέτρων διήρκεσε περίπου τρεις ημέρες. Μετά το ταξίδι, τόσο οι βρετανικές όσο και οι γαλλικές αρχές παραχώρησαν το συμβόλαιο στους αδελφούς Nairn, με τη γαλλική κυβέρνηση να παρέχει ένα ταμείο "δωροδοκίας" για την πληρωμή των διαφόρων φυλών της ερήμου ώστε να αποτραπούν οι επιδρομές. Στις 18 Οκτωβρίου 1923, η Nairn Transport Company άνοιξε επίσημα τις γραμμές της. Τα επόμενα τρία χρόνια η εταιρεία γνώρισε ευημερία και ταχεία αύξηση του αριθμού των ταξιδιών και των ταχυδρομικών αποστολών.

Το 1925, ωστόσο, οι φυλές των Δρούζων στη νότια Συρία, οι οποίες αντιδρούσαν όλο και περισσότερο στη γαλλική αποικιοκρατία, δοκίμασαν να ανεξαρτοποιηθούν, μία προσπάθεια η οποία είναι σήμερα γνωστή ως Μεγάλη Συριακή ή Μεγάλη Δρούζικη Εξέγερση. Οι φυλές θεώρησαν τις αυτοκινητοπομπές ως προέκταση των αποικιοκρατών και έβαλαν στο στόχαστρο αρκετές από αυτές που περνούσαν. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1925, αρκετοί οδηγοί και ένας επιβάτης τραυματίστηκαν σε επιδρομές και κλάπηκαν πάνω από 9.000 λίρες χρυσού (περίπου 477.435 λίρες στερλίνες σήμερα).

Η Nairn Transport Company αναγκάστηκε να αλλάξει το δρομολόγιό της. Για έξι μήνες, εκτελούσε δρομολόγια σε μια διαδρομή που ήταν 322 χιλιόμετρα μακρύτερη: οι οδηγοί της θα παρέκαμπταν τη Δαμασκό και αντ' αυτού θα ταξίδευαν προς τη Βαγδάτη μέσω Ιερουσαλήμ, Αμμάν και Ρούτμπαχ.

Η πορεία τους άλλαξε και πάλι όταν το 1926 οι γαλλικές αρχές παρείχαν ένοπλη κάλυψη για μια νέα διαδρομή που περνούσε από την Τρίπολη, τη Χομς και την Παλμύρα, προτού διασχίσουν τη συριακή έρημο με προορισμό τη Βαγδάτη. Μόνο όταν η εξέγερση καταπνίγηκε και οι ηγέτες της εκτελέστηκαν, επανήλθε η διαδρομή Χάιφα-Βηρυτός-Δαμασκός-Βαγδάτη.

Η διαδρομή Αμμάν-Ρούτμπαχ, ωστόσο, αποδείχθηκε αποδοτική: λόγω των ακραίων συνθηκών που επικρατούσαν στους δρόμους μεταξύ Αμμάν και Ρούτμπαχ, οι αδελφοί Νερν συνεργάστηκαν με την αμερικανική εταιρεία Firestone Tire and Rubber Company για την ανάπτυξη ελαστικών μεγαλύτερης διάρκειας ζωής που κατασκευάζονταν με μια συνθετική ύλη εναλλακτική του βαμβακιού.

Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω της αστάθειας στην περιοχή, των ακραίων οδικών συνθηκών και των επιδρομών, οι προοπτικές της εταιρείας παρέμεναν εξαιρετικά λαμπρές.

Στις 13 Δεκεμβρίου 1927, το περιοδικό Commercial Motor Magazine έγραφε ότι "η Nairn Co. έχει ένα καλό μέλλον μπροστά της, καθώς υπάρχει μια σταθερή και σημαντική κίνηση επιβατών και ειδών ταχυδρομείου" με "την παρούσα κίνηση [να ανέρχεται] σε περίπου 1.800 επιβάτες ετησίως, που καλούν για ένα ταξίδι την εβδομάδα προς κάθε κατεύθυνση". Τα επόμενα χρόνια, η επιχείρηση συνεχίστηκε κανονικά, με την εταιρεία να επεκτείνεται και να αγοράζει ένα όχημα με κρεβάτια για τη μεταφορά επιβατών.

Το 1936, η εταιρεία άρχισε να προσφέρει ανεπίσημα υπηρεσίες στην Iraq Petroleum Company: Η Nairn Company θα μετέφερε εκατοντάδες εργάτες και τεχνικούς σε όλη την έρημο σε περιοχές άντλησης πετρελαίου και κατά μήκος των εκτρεπόμενων αγωγών προς την Τρίπολη και τη Χάιφα. Αυτή έμελλε να είναι η τελευταία περίοδος ευημερίας για την Nairn Transport Company.

Το 1937, η εταιρεία διαμόρφωσε τελικά το όχημα που θα την αντιπροσώπευε: το Pullman. Πέρα από την ανάπτυξη ελαστικών μεγαλύτερης διάρκειας ζωής, οι αδελφοί Nairn πειραματίστηκαν επίσης με διαφορετικούς τύπους λεωφορείων. Στην αρχή χρησιμοποίησαν Cadillac με μεγάλα ψυγεία που, όπως έλεγαν, μπορούσαν να αντέξουν "μεγάλη τιμωρία", αλλά με την πάροδο του χρόνου πέρασαν σε λεωφορεία Safeway, εξάτροχα και στη συνέχεια 18τροχα με δύο επίπεδα επιβατών.

Το λεωφορείο Pullman ήταν ένα πολυτελές λεωφορείο που μπορούσε να μεταφέρει 18 επιβάτες σε κλιματιζόμενη καμπίνα με αναψυκτήριο. Το Pullman σχεδιάστηκε από τους ίδιους τους αδελφούς και συναρμολογήθηκε στην έδρα του εργαστηρίου τους στη Δαμασκό. Κατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας ποικίλα εξαρτήματα από διάφορες εταιρείες. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά Pullman μετατράπηκαν για στρατιωτική χρήση. Σήμερα, πολλοί από τους σταθμούς λεωφορείων της Συρίας, από τη Χάμα έως τη Δαμασκό, εξακολουθούν να φέρουν το όνομα αυτού του οχήματος.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε εξαιρετικά φτωχές εποχές, αν και η εταιρεία προχωρούσε μπροστά. Το 1941, η εφημερίδα Milwaukee Journal ανέφερε ότι οι Nairns προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανό το δρομολόγιο Δαμασκός-Βαγδάτη και τα κατάφεραν για τρεις μήνες μέσα στον πόλεμο. Μετά το τέλος του πολέμου, υπήρχε η ελπίδα ότι η επιχείρηση θα επανακάμψει. Ωστόσο, λόγω της δημιουργίας του Ισραήλ, των επακόλουθων πολιτικών αναταραχών και της εξέλιξης των αεροπορικών ταξιδιών, οι Nairns αναγκάστηκαν να αρχίσουν να μειώνουν τη δραστηριότητά τους.

Μια εκδοχή του δρομολογίου υπήρχε μεταξύ Βηρυτού και Βαγδάτης, με ενδιάμεση στάση στη Δαμασκό, μέχρι το 1956, όταν όμως η ιρακινή κυβέρνηση επέβαλε έναν υπέρογκο τελωνειακό φόρο, �� εταιρεία αναγκάστηκε να ακυρώσει το δρομολόγιο Δαμασκός-Βαγδάτη. Τελικά, τα λεωφορεία αποσύρονταν το ένα μετά το άλλο και τη δεκαετία του 1970 το τελευταίο λεωφορείο που λειτουργούσε με την επωνυμία Nairn Transport Company και εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Βηρυτού και Δαμασκού καταργήθηκε, κλείνοντας έτσι το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ιστορίας.

Ο αντίκτυπος που είχε η εταιρεία μεταφορών Nairn στην περιοχή είναι αδιαμφισβήτητος: άνοιξε το δρόμο για τις μηχανοκίνητες μεταφορές στη συριακή έρημο και την κοιλάδα του Ιορδάνη. Αν και η αλληλογραφία που μετέφεραν ήταν κυρίως διπλωματική και εξυπηρετούσε τα ξένα στρατεύματα που στάθμευαν στη Μέση Ανατολή, τα δρομολόγιά τους χρησιμοποιήθηκαν από παρόμοιες εταιρείες λεωφορείων και τελικά συνέβαλαν στη δημιουργία αυτοκινητοδρόμων σε όλη την έρημο. Ο Zvi Richter, ένας Βρετανός Σιωνιστής που είχε άμεσο συμφέρον για την αποικιακή ανάπτυξη της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής, παρατήρησε σε επιστολή προς τον αδελφό του το 1943 ότι ήταν "απόδειξη του οράματος των Βρετανών αυτοκρατορικών σχεδιαστών" ότι ένα ταξίδι που αρχικά θα χρειαζόταν 30 ημέρες για να ολοκληρωθεί είχε μειωθεί σε περίπου 20 ώρες.

Αλλά οι διαδρομές έκαναν κάτι περισσότερο από αυτό: διευκόλυναν τους ανθρώπους να ταξιδέψουν σε τέσσερις πόλεις, για να επισκεφθούν την οικογένεια και τους φίλους τους ή απλώς να κάνουν εξερευνήσεις. Μια λιβανέζικη εφημερίδα το 1924 έγραψε ότι η εταιρεία μεταφορών είχε κάνει περισσότερα για να ενώσει τη Συρία και το Ιράκ από ό,τι είχαν καταφέρει οι πολιτικοί ή οι ιδεολογίες μέσα σε μια δεκαετία. Και ήταν αλήθεια: πολλοί άνθρωποι ήρθαν κοντά σε αυτή τη διαδρομή. Ο Fuad Rayess, γράφοντας στο Saudi Aramco World, θυμήθηκε μια συζήτηση που είχε με έναν άλλο επιβάτη σε ένα από τα τελευταία ταξίδια προς τη Βαγδάτη:

"Ξέρετε", είπε, "νόμιζα ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν πολύ βαρετό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον ρομαντικό". Τον κοίταξα με δυσπιστία. Είχε χάσει τα λογικά του; Μήπως με πείραζε; 'Εννοώ, κοιτάτε γύρω σας', είπε. 'Είναι αυτό το εξάχρονο κοριτσάκι που τραγουδάει σε μια κούκλα στη μέση της ερήμου για να κοιμηθεί. Είναι αυτός ο δάσκαλος που δεν διστάζει καθόλου να κάνει μάθημα αγγλικών με 40 μίλια την ώρα. Είναι αυτός ο οδηγός που κάποτε ήταν Βεδουίνος. Είναι αυτός ο άντρας που προσπαθεί να περάσει κάποια πολύτιμα ρούχα από το τελωνείο και ένας εντελώς άγνωστος που προσπαθεί να του δείξει τον τρόπο. Και είναι κι ένας Γάλλος, που ταξιδεύει μόνος του στο Ιράκ χωρίς να ξέρει λέξη αραβικά· ένας Ιρανός καθηγητής που επιστρέφει από την Ευρώπη· ένα νεαρό κορίτσι που στεναχωριέται για τον αδελφό του που θαλασσοδέρνεται στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του· και μια μητέρα που ψάχνει την κόρη της που μπορεί να βρίσκεται κάπου στη Βαγδάτη αυτή τη στιγμή και αναρωτιέται αν θα την ξαναδεί ποτέ". Κούνησε το κεφάλι του. 'Τόσοι πολλοί ενδιαφέροντες άνθρωποι σε ένα μικρό λεωφορείο'".

Η Zouka Khanoum, μια ηλικιωμένη κάτοικος της Βηρυτού, συμμερίζεται αυτά τα λόγια: "Εγώ δεν έχω πάει ποτέ, αλλά ο σύζυγός μου, ας αναπαύεται εν ειρήνη, έκανε συχνά ταξίδια στη Βαγδάτη. Μετά από κάθε ταξίδι, επέστρεφε με ιστορίες για εκείνους που είχε συναντήσει και μου έλεγε για το πόσο υπέροχοι και διαφορετικοί άνθρωποι ταξίδευαν με το λεωφορείο. 'Ελεγε ωστόσο ότι ήταν κυρίως ατζενέμπ - ξένοι ".

Πέρα από όλα αυτά, η διαδρομή του λεωφορείου εξάπτει τη φαντασία όλων: ο Ομάρ, ένας μεσήλικας άνδρας που μεγάλωσε στη Δαμασκό προς το τέλος της εποχής Nairn, θυμάται να βλέπει τα λεωφορεία στο αμαξοστάσιό τους στη Δαμασκό. "Ως παιδί, ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ όταν έβλεπα τα λεωφορεία, επειδή στο μυαλό μου αντιπροσώπευαν αυτό το παρωχημένο όραμα για το πώς θα μπορούσαν να είναι οι χώρες μας… Έβλεπα τα λεωφορεία συχνά, αλλά μια μέρα έπαψαν απλά να υπάρχουν στους δρόμους".

Παρακολουθώντας τη διάλυση των συνόρων και τη δημιουργία νέων σε μια περιοχή που ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τις τραγωδίες της αντί με τη λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική και την ομορφιά της, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένας τέτοιος κόσμος ήταν κάποτε εφικτός, ένας κόσμος όπου ο καθένας μπορούσε να πάρει ένα λεωφορείο από τη Χάιφα ως τη Βηρυτό, από τη Δαμασκό ως τη Βαγδάτη. Η ανάμνηση αυτή ίσως μπορεί να μας δείξει ότι ένας άλλος κόσμος ήταν δύνατος σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.

📷 Photo above: Το λεωφορείο της γραμμής Δαμασκού-Βαγδάτης. Δαμασκός (1950). © Willem van de Poll.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[romios-gr]

Η αποδολαριοποίηση είναι… ασταμάτητη – Ρωσία και Ινδία ρίχνουν το νόμισμα των ΗΠΑ στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας Nα διεξάγουν εμπορικές συναλλαγές και επενδύσεις στα αντίστοιχα εθνικά τους νομίσματα (ρουπία και ρούβλι) συμφώνησαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησής τους στη Μόσχα ο Ινδός πρωθυπουργός Narendra Modi και ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin – γεγονός το οποίο αποτελεί de f... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-apodolariopoiisi-einai-astamatiti-rosia-kai-india-richnoyn-to-nomisma-ton-ipa-ston-skoypidoteneke-tis-istorias/

[poso-polu]

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος

άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος

άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν

άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

[Ανδρομέδα, Θανάσης Παπακωνσταντίνου]

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Τρίτη 22 Αυγούστου 2023, 01:50

Άλλη μια φορά που θέλω να γράψω ένα ευχάριστο κείμενο αλλά δεν μου βγαίνει. Ίσως πρέπει να συνηθίσω την θλίψη που αποτυπώνεται σε κάθε ένα κείμενο, ακόμα και όταν θέλω να περιγράψω μια όμορφη στιγμή. Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου. Προσπαθώ να μην το δείχνω, όχι τόσο σε εσένα.

Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι το τέλος μας πλησιάζει. Τι πλησιάζει δηλαδή, σχεδόν πάλι πήγες να με αφήσεις αλλά να που σε κράτησα για λίγο ακόμη. Λίγο. Είπες τόσα πολλά σήμερα, κάθε σου λέξη με πλήγωνε όλο και περισσότερο. Είμαι δυνατή όμως, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να λέω για να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Είμαι και εγωίστρια, επίσης. Ναι, είμαι. Προσπαθώ πράγματι να κάνω το σωστό αυτή τη φορά αλλά φαίνεται πως το πρόβλημα είμαι εγώ η ίδια. Κάτι τέτοιο δεν είχα γράψει ξανά σε κάποιο άλλο κείμενο; Να που τελικά πάντα στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε.

Ζω αυτό που πολλοί ονομάζουν τα "καλύτερα" χρόνια ως τα πιο μίζερα. Κι αν δεν είχα γνωρίσει εσένα ποιος ξέρει που θα ήμουν σήμερα; Ή αν θα υπήρχα; Μου κάνεις καλό, τις περισσότερες φορές, αλλά εγώ σου κάνω κακό. Και τώρα τι; Ο ένας θα μπορέσει να προχωρήσει, σου το εύχομαι, και ο άλλος θα μείνει για πάντα κολλημένος πίσω.

Ακόμα πιστεύω σε εμάς. Αστείο ε; Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα πιστεύω σε εμάς και σε κάτι καλύτερο. Η τελευταία στιγμή δεν έφτασε ακόμη, ευτυχώς, αλλά μπορώ να την δω να έρχεται σύντομα αν κάτι δεν αλλάξει. Αφού ξέρω τη μοίρα μου. Η ζωή με εκδικείται για πολλά λάθη τα οποία έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Μια φορά βρέθηκε κάτι καλό στο δρόμο μου, κάτι το οποίο να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, και απλά η ζωή το παίρνει μέσα από τα χέρια μου.

Δεν θα ρίξω τις ευθύνες σε εσένα, όχι. Βλέπω εδώ μέσα πολλά άτομα που γράφουν για τους δικούς τους ανθρώπους και απλά ρίχνουν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Δεν θα το κάνω αυτό, εδώ μπορώ να μιλήσω λίγο πιο ανοιχτά και να πω ότι ναι, εγώ φταίω, εγώ είμαι το πρόβλημα. Όχι, δεν είσαι μαλάκας εσύ, δεν μου φέρεσαι άσχημα και όχι, δεν φταις μόνο εσύ σε ό,τι μας συμβαίνει. Φταίω εγώ, τα λάθη μου, αυτό που είμαι ή μάλλον αυτό που άλλοι άνθρωποι και καταστάσεις με έκαναν να είμαι. Φταίω εγώ, που κάνω κάθε μέρα όνειρα ότι ζω το τέλειο μαζί σου ενώ απέχουμε πολύ από αυτό αλλά ξέρεις, το μέσα μου θέλει να πιστεύει ότι ακόμα έχουμε χρόνο να τα καταφέρουμε κι ας έχει αρχίσει η κλεψύδρα να μετράει αντίστροφα.

Κρύβω πολύ πόνο μέσα μου και δεν έχω κανέναν να μιλήσω, κανείς δεν με ακούει, είμαι πραγματικά μόνη. Ξέρω ότι πρέπει σιγά σιγά να κατέβω από το όμορφο και βολικό συννεφάκι μου και να αντιμετωπίσω την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά ποιος θα είναι εκεί να με στηρίξει μετά; Η μόνη πραγματική στήριξη που έχω είναι η δική σου. Και εσύ με αφήνεις. Μας αφήνεις. Σηκώνεις τεράστια άμυνα ακόμα και όταν τα πράγματα πάνε καλά. Σα να διώχνεις μακριά σου το καλό. Σα να σου λέει κάποιος "ορίστε, θα νιώσεις καλύτερα με αυτό" και εσύ να απαντάς "δεν το θέλω, πάρτε το μακριά μου". Διώχνεις την ευτυχία αλλά γιατί; Τόσο πολύ σε έχει βολέψει η μοναξιά και η μιζέρια;

Βαρέθηκα να γράφω συνέχεια τέτοια κείμενα. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, άλλος ήταν ο σκοπός του blog. Αλλά χρειάζομαι κάπου να μιλήσω, καταλαβαίνεις;...

[petamouthnmpurasou]

Τα tumblr boys μου ρίχνουν περισσότερα άκυρα απ οσα μπορώ να αντέξω.

[o-monaxikos]

Η νύχτα είναι για τα ατρόμητα πνεύματα για εκείνους που δεν φοβούνται να κοιτάξουν πέρα,από τον ουρανό όπως τα αστέρια απλώνονται στο σκοτάδι και ρίχνουν φως στις πιό κρυμμένες γωνιές της ψυχής.!