#ως

[romios-gr]

Όταν η Καμάλα Χάρις επέλεξε να μην χρησιμοποιήσει τη Βίβλο για να ορκιστεί ως η νέα εισαγγελέας του Σαν Φρανσίσκο Στις 8 Ιανουαρίου του 2004 η Καμάλα Χάρις επέλεξε σκόπιμα να μην χρησιμοποιήσει τη Βίβλο όταν ορκιζόταν ως η νέα εισαγγελέας του Σαν Φρανσίσκο. Never forget that on January 8th, 2004 Kamala Harris intentionally chose not to use a Bible when swearing in as San Francisco’s new... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/otan-i-kamala-charis-epelexe-na-min-chrisimopoiisei-ti-vivlo-gia-na-orkistei-os-i-nea-eisaggeleas-toy-san-fransisko/

[astratv]

Να αναλογιστούμε το χρέος μας ως κοινωνία των πολιτών για τα ΑμεΑ –

«Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία και ο νους μου πάει στο μακρινό 1994 όταν πρωτογνώρισα τη γυναίκα μου, την Λίζα, και μου είπε ότι καλό θα ήταν να συναντήσω τους γονείς της, που ήταν μετανάστες, τότε, στη Γερμανία. Στην πρωτεύουσα της Βάδης-Βυρτεμβέργης, τη Στουτγκάρδη, υπάρχει ένας μεγάλος πεζόδρομος και μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν είδα πολλά άτομα με αναπηρίες, με αναπηρικά αμαξίδια.…

[aluminia]

Το πάρα πέντε muppets au επιστρέφει δυναμικά και από το πουθενά (part 1)

[lossis]

Σε οποιον Ελληνα δει αυτο το πόστ, πως μεταφράζουμε μωρέ, μωρή και μαρί στα Αγγλικά;

Μεταφράζω το παρα πέντε για καποιους φίλους μου, και δεν ξέρω ακριβώς πως να τα πω.

Η Ζουμπουλία φταίει για το όλο θέμα btw.

[kaliarda]

Από το περιοδικό Η Νταλίκα της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας (Διαδρομή 2η, Δεκέμρβης 2009).

[mousmoula]

save me silly romcom... silly romcom save me...

[v1ckymult1fand0m]

Ύστερα από πολύ σκέψη και ανάλυση ανακάλυψα την ημερομηνία που διαδραματίζεται το πρώτο επεισόδιο του Πάρα Πέντε.

Αρχικά ξέρουμε ότι είναι το καλοκαίρι οπότε έχουμε 92 πιθανές ημερομηνίες. Επίσης ξέρουμε ότι είναι Παρασκευή άρα πηγαίνουμε από τις 92 στις 13 πιθανές ημερομηνίες. Τελευταία πληροφορία είναι αυτό που λέει η Ζουμπι στο 4ο επεισόδιο: "Την επόμενη εβδομάδα είναι του προφήτη Ηλία". Του προφήτη Ηλία πέφτει στις 20 Ιουλίου. Αφού είδα τα πρώτα 4 επεισόδια έφτασα στο συμπέρασμα πως έχουν περάσει 12 ημέρες από το πρώτο επεισόδιο όταν διαδραματίζεται αυτή η σκηνή. Οπότε κοιτώντας στο ημερολόγιο, οι δύο πιθανές Παρασκευές του 2005 που θα ταίριαζαν είναι 1/7 και 8/7. ΑΛΛΑ αν το πρώτο επεισόδιο διαδραματιζόταν στις 8/7 τότε η σκηνή της Ζουμπουλίας θα ήταν ανήμερα του προφήτη Ηλία. Οπότε το 1ο επεισόδιο του Πάρα Πέντε διαδραματίζεται την Παρασκευή 1 Ιουλίου 2005.

[justforbooks]

Οι αναγνώστες, που για να ελέγξουν αν τους ενδιαφέρει να αγοράσουν ή όχι ένα βιβλίο ξεκινούν διαβάζοντας τον πίνακα των περιεχομένων του, συνήθως μένουν έκπληκτοι μπροστά στην αυστηρή δομή φιλοσοφικής διατριβής που φαίνεται να έχει η «Γαστρονομία ως καλή τέχνη». Οι «βαρύγδουποι» 30 «στοχασμοί» του συγγραφέα, που καθένας τους αντιστοιχεί σε ξεχωριστό κεφάλαιο του βιβλίου, τους προδιαθέτουν ότι ίσως πρόκειται και για ένα στρυφνό συγγραφικό πόνημα.

Ευτυχώς, όμως, η ανάσα δεν κόβεται για πολύ, καθότι ήδη από τον τίτλο «Στοχασμός VII – Θεωρία του τηγανίσματος» διακρίνεται ένα ρηγματάκι στη σοβαροφάνεια και γεννιέται η υποψία ότι ίσως αυτό που κρατάς να μην είναι αυτό που νομίζεις. Οπότε, εγκαταλείπεις τα περιεχόμενα για να ελέγξεις το περιεχόμενο και τότε συλλαμβάνεις την αλήθεια: το βιβλίο έχει γραφτεί με ροή ελεύθερων συνειρμών που πεταλουδίζουν από τη μια ανεκδοτολογική ιστοριούλα στην άλλη.

Οποιαδήποτε απόπειρα του αναγνώστη να βρει μια λογική σειρά που θα εξυπηρετούσε κάποιον καθαρό στόχο της παράθεσής τους είναι τόσο μάταιη, όσο και το εάν ο Μπριγιά-Σαβαρέν βρισκόταν ενώπιον μια καλοψημένης γαλοπούλας γεμιστής με τρούφες και προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην την ξεκοκαλίσει.

Το παράδειγμα της γεμιστής με τρούφες γαλοπούλας δεν επιλέχθηκε κατά τύχη. Πρόκειται για ένα πιάτο-σταρ που επανεμφανίζεται πολύ συχνά στο κείμενο – σχεδόν συνιστά ένα διαπασών για τον συντονισμό στον σωστό τόνο ευχαρίστησης ολόκληρου του βιβλίου. Ταυτόχρονα, είναι το βασικότερο από τα κρυπτογραφημένα μηνύματά του: η ζωή είναι ωραία και ζουμερή σαν μια γαλοπούλα γεμιστή με τρούφες.

Ο Ζαν Αντέλμ Μπριγιά-Σαβαρέν γεννήθηκε το 1755 στο Μπελέ της Γαλλίας και απεβίωσε το 1826 στο Παρίσι, περίπου δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου του, χάρη στο οποίο κέρδισε την αθανασία του ονόματός του. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, σπούδασε νομικά και διακρίθηκε στην επιστήμη του, τόσο για τα συγγράμματά του όσο και για τη θητεία του ως δικαστή στον γαλλικό Άρειο Πάγο. Ήταν ένας αστός (με την έννοια του μπουρζουά) δημοκρατικών πεποιθήσεων που συντάχθηκε εξαρχής με τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά αποσχίστηκε από αυτήν το 1793 και ως εκ τούτου αναγκάστηκε να ��υτοεξοριστεί αρχικά στην Ελβετία, στο Λονδίνο, στην Ολλανδία και, τελικά, από το 1794 και για τρία έτη, στην Αμερική. Επέστρεψε στη Γαλλία επί διακυβέρνησης Διευθυντηρίου και τότε απέκτησε τα πρώτα του αξιώματα στον δικαστικό κλάδο.

Εν τω μεταξύ, ήταν ήδη διάσημος ως προσωπικότητα καλοσυνάτη, καλοπροαίρετη, αξιαγάπητη και παράδοξη – ένας θαυμαστός ποιητής της λαιμαργίας και της καλοπέρασης.

Στις μέρες μας του αναγνωρίζεται επίσης ότι εισήγαγε μια «διανοουμενίστικη» προσέγγιση της γαστρονομίας. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σύγκριση με το ότι εισήγαγε μια γενικευμένη χρήση του όρου «γαστρονομία» όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, η οποία κατέληξε να αποτελεί βασικό στυλοβάτη ολόκληρης της πολιτισμικής ταυτότητας της Γαλλίας. Η λέξη, που προϋπήρχε στο γαλλικό λεξιλόγιο, αλλά δεν είχε αξιοποιηθεί αρκετά, χάρη στον Μπριγιά-Σαβαρέν περιγράφει πλέον κάθε αιτιολογημένη γνώση ή άποψη σχετικά με το πώς τρέφεται ο άνθρωπος. «Γαστρονομία είναι η επιστημονική γνώση όλων όσων σχετίζονται με τον άνθρωπο ως τρώγοντα» έγραψε ο ίδιος με απλά, ξεκάθαρα λόγια.

Όμως δεν σταματά εκεί, παρά σπρώχνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και υποστηρίζει με ζήλο την ανάδειξη της γαστρονομίας ως μίας εκ των καλών τεχνών. Επινοεί μάλιστα μια δέκατη μούσα, τη Γαστερία, την οποία περιγράφει ως «την ωραιότερη των Μουσών».

Είναι η εποχή που ο σεφ μαγειρικής ξεκινά να διακρίνεται στην κοινωνία από το ταλέντο του, το οποίο είναι η ευκολία του να αποδεσμεύεται από την οικιακή μαγειρική και, καινοτομώντας, να προτείνει μια όλο και πιο εκλεπτυσμένη και ευφάνταστη κουζίνα, να διατυπώνει τα δικά του «μαγειρικά δόγματα», να θεωρητικολογεί επί του αντικειμένου του και, πάνω απ' όλα, να ανοίγει καθημερινά το εστιατόριό του όπως ένας θιασάρχης που δίνει εντολή να σηκωθεί η αυλαία της σκηνής του θεάτρου του για να παίξει ένα παιχνίδι πρωτοτυπιών και γοητείας του κοινού, προκειμένου όχι μόνο να χειροκροτηθεί αλλά και να επιβιώσει χάρη σ' αυτό.

Όλα αυτά είχαν ως παράπλευρη συνέπεια την προσθήκη στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του υπέρτιτλου «Η γαστρονομία ως καλή τέχνη», που προηγείται του τίτλου «Φυσιολογία της γεύσης», τον οποίο είχε επιλέξει ο Μπριγιά-Σαβαρέν. Βέβαια, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο στη Γαλλία η μόδα της έκδοσης «φυσιολογιών» είχε αρχίσει να παρέρχεται.

Παρ' όλα αυτά, κάτι παρέμενε ενεργό από εκείνη την αίγλη και την επιστημονικοφάνεια που πρόσφερε η λέξη στον τίτλο ενός συγγραφικού πονήματος. Και το πιθανότερο ήταν ότι ο Μπριγιά-Σαβαρέν ενδιαφερόταν να υποστηρίξει, ακόμη και μέσω του τίτλου που επέλεξε, τον ρόλο του ως «φωνής της αυθεντίας». Δεν φοβάται ποτέ να διατυπώσει δικές του θεωρίες ούτε και να ακουστεί υπερβολικά διδακτικός. Το θάρρος της γνώμης του είναι ανεξάντλητο.

Ωστόσο, παραμένει πάντα ένας δικαστικός που προσποιείται ότι είναι εξίσου ικανός χημικός, ιστορικός και πολιτισμικός αναλυτής της εποχής του. Αυτό, κατά κάποιον τρόπο, δεν είναι ούτε ψέμα ούτε δική του αυταπάτη. Όμως, ταυτόχρονα και επί της ουσίας της, η «Φυσιολογία της γεύσης» είναι κυρίως μια τυχαία συλλογή και παράθεση προσωπικών αναμνήσεων, που το πιθανότερο είναι να υπήρξαν καθοριστικές για τον συγγραφέα στη διάρκεια της ζωής του. Ή, για να αποδοθεί με μια πιο θαρραλέα (αλά Μπριγιά-Σαβαρέν) περιγραφή, το βιβλίο αυτό είναι ένα άλμπουμ απομνημονευμάτων γεύσεων και αισθήσεων ‒ ένα υπέροχο ανθολόγιο από ιστοριούλες. Κι αυτές περιέχουν και παραδίδουν στον αναγνώστη έναν σημαντικό θησαυρό παρατηρήσεων και αισθήσεων σχετικά με την ανθρώπινη ετοιμότητα να αφεθεί στον ηδονισμό (κυρίως στον ηδονισμό που συνδέεται με το φαγητό).

Όλα αυτά αποδίδονται με ένα ύφος μάλλον ξεχασμένο πια, που περιγραφόταν ως «ηρωικό-κωμικό». Η αφήγηση εξελίσσεται στον τόνο μιας διακριτικής παρωδίας, προκειμένου να καθοδηγήσει τον αναγνώστη στο σωστό μονοπάτι απενοχοποίησης της γαστριμαργικής απόλαυσης και γενικότερα της λαιμαργίας. Η συγκεκριμένη χιουμοριστική φόρμα, επειδή είναι τόσο παρατεταμένη, θα μπορούσε να προκαλέσει κόπωση και βαρεμάρα στον αναγνώστη εάν δεν συγκρατούσαν πάντα ζεστούς και πλούσιους τους χυμούς της δύο άλλες σπουδαίες ποιότητες της αφήγησης: η σεμνότητα και η ευθυμία. Αυτά τα τρία συστατικά μαζί υπονομεύουν και τη βαρύτητα που διεκδικεί η αυθεντία του συγγραφέα.

Κι έτσι, είναι τελικά «εύπεπτο» ένα κείμενο μεγαλούτσικου μεγέθους, επειδή είναι διαποτισμένο με καλή προαίρεση, θάρρος και παρρησία, αλλά και επειδή είναι διασκεδαστικό και αστείο και δεν παραμελεί ούτε στιγμή το γαλαντόμο πνεύμα του και τους καλούς τρόπους όσον αφορά την απεύθυνσή του προς τον αναγνώστη. Το «αξιαγάπητο ύφος» με το οποίο κυλά η αφήγηση είναι ο καταλύτης που επιταχύνει την απενοχοποίηση του γαστριμαργικού ηδονισμού.

Ο σημερινός αναγνώστης της «Φυσιολογίας της γεύσης» θα μπορούσε να δει στις ιστοριούλες και στα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτές μια πλευρά σκοτεινή – κάποιο αδιέξοδο που κρατά τις περιστάσεις και όσους εμπλέκονται σε αυτές σε απόγνωση. Αυτή συνήθως παραμένει αρκετά καλά κρυμμένη, για να εκτιμηθεί πλήρως το βάθος και το πλάτος της. Όμως η παρουσία της είναι αισθητή και αναδύεται μέσα από μια μπεκετικού τύπου χορδή του παραλόγου.

Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φυλακισμένα μέσα στην ίδια τους την ύπαρξη. Και από τη δική του όμοια θέση, αμπελοφιλοσοφώντας, ο ίδιος ο Μπριγιά-Σαβαρέν τα διασώζει ‒για λίγο, έστω‒ από την τραγικότητα αυτής της φυλακής. Οι ευσταθείς παραδοξολογίες του συγγραφέα φωτίζουν με ευθυμία και καλή διάθεση τη βαθύτερη και πιο καθοριστική σκοτεινή συνθήκη. Αυτός μοιάζει να είναι ο μηχανισμός της μερικής και προσωρινής διάσωσης προσώπων και περιστάσεων.

Μόνο ελάττωμα της γραφής του θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εκείνη η κάπως μεγαλούτσικη δόση φλυαρίας. Ο συγγραφέας συναρπάζεται από την ανεκδοτολογική πλευρά των πραγμάτων, η οποία ‒είναι γεγονός‒ θα κατέρρεε από μόνη της, αν δεν τη σήκωναν στους ώμους τους και δεν την αποθέωναν διάφορα τετριμμένα θεματάκια ελάχιστης σημασίας. Κι έτσι, όποτε του παρουσιάζεται η δυνατότητα να επιδοθεί σε μια ακατάσχετη μικρολογία, αυτή αξιοποιείται στο έπακρο, σε σημείο που όχι απλώς παραμερίζεται η ουσία ενός θέματος αλλά χάνεται και από τον ορίζοντα.

Η μετάφραση του έργου στα ελληνικά έγινε από τα γαλλικά, αλλά με ταυτόχρονη παρακολούθηση και αντιπαραβολή με τη μετάφραση του έργου στα αγγλικά, που θεωρείται ότι την είχε επιμεληθεί ο ίδιος ο Μπριγιά-Σαβαρέν. Αυτό οδήγησε σε μια «αποφλοίωση» του ελληνικού κειμένου από την παχουλή φλυαρία του γαλλικού, αλλά και σε κάποιες περικοπές σημείων του με άφθονα πραγματολογικά στοιχεία, τα οποία, στην εποχή μας, ίσως να μην είχαν ενδιαφέρον, επειδή δεν θα έβρισκαν κατάλληλο αντίκρισμα.

Η επιτυχία, λοιπόν, της ελληνικής μετάφρασης είναι ότι παραδίδει στον αναγνώστη ένα «σβέλτο» κείμενο, το οποίο περιέχει και ό,τι συγκροτεί το περίφημο αξιαγάπητο ύφος γραφής του Μπριγιά-Σαβαρέν. Ωστόσο, αυτές οι προσαρμογές, όσο ευχάριστο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους, δεν είναι ποτέ αναίμακτες. Εξάλλου, είναι γνωστό από την εποχή της Ιωάννας της Λωραίνης ότι, όποτε οι Άγγλοι μπλέκονται στις γαλλικές υποθέσεις, κάτι στο τέλος καίγεται.

Ένα παράδειγμα στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν η ακόλουθη φράση από το υποκεφάλαιο που αφιερώνει στα περίφημα μανιτάρια: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν "σουτζουκάκια και σουτζουκάκια"». Ανατρέχοντας στο γαλλικό κείμενο, θα έλεγε κάποιος ότι μια πιο πιστή απόδοσή της συγκεκριμένης φράσης θα είχε ως εξής: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι».

Όμως, στη συγκεκριμένη πρόταση ο Μπριγιά-Σαβαρέν χρησιμοποίησε ένα σχήμα μεταφοράς προερχόμενο από τη φάρσα «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου, όπου ο ξυλοκόπος Σγκαναρέλος, προκειμένου να μεταφέρει το νόημα «υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι», λέει «υπάρχουν δεμάτια ξύλου και δεμάτια ξύλου». Το συγκεκριμένο σχήμα λόγου ενσωματώθηκε τελικά στη γαλλική γλώσσα (και καταγράφεται από τα λεξικά) ως μια παροιμιώδης φράση.

Τη διολίσθηση από τα «δεμάτια ξύλου» στα «σουτζουκάκια» δεν αποκλείεται να την προκάλεσε αγγλοελληνικό λεξικό. Ωστόσο, αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί όταν ξανασκέφτεται κάποιος με θετικό πνεύμα την τόσο εξωφρενικά ελεύθερη απόδοση της πρότασης ως: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν "σουτζουκάκια και σουτζουκάκια"», καταλήγει ότι συμπεριλαμβάνει τόσο όμορφα και με ενθουσιασμό όλο τον αξιαγάπητο τόνο και το χιούμορ του Μπριγιά-Σαβαρέν, που αν εκείνος μπορούσε ποτέ να τη δει, ίσως να διόρθωνε το αρχικό γαλλικό κείμενό του ώστε να λέει «σουτζουκάκια και σουτζουκάκια», διατηρώντας μάλιστα την ελληνική λέξη με λατινικούς χαρακτήρες.

Το πόσο αγαπητός υπήρξε ο Μπριγιά-Σαβαρέν στον γαλλόφωνο κόσμο προκύπτει και από το πόσοι δρόμοι και λεωφόροι πήραν το όνομά του. Ένα γαλλικό μαλακό τυρί, τριπλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, μετονομάστηκε, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, σε Μπριγιά-Σαβαρέν και ωφελήθηκε από αυτή την αλλαγή εμπορικής ταυτότητας. Όμως, απ' όλες τις τιμές που αποδόθηκαν στον συγγραφέα που διάνοιξε τον σπουδαίο δρόμο της γαστρονομικής αρθρογραφίας, σπουδαιότερη μάλλον ήταν η απόδοση του ονόματός του σε ένα γλυκό, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του, το 1856, σε ένα σπογγώδες, ζουμερό και συναρπαστικό γλύκισμα που προσφέρει μια ζωηρή και ντελικάτη απόλαυση και το οποίο, όπως είναι φυσιολογικό, έμελλε να αγαπηθεί για πάντα και σε όλον τον κόσμο –και στην Ελλάδα, επίσης‒, το σαβαρέν.

Η εναλλακτική ονομασία του σαβαρέν είναι "μπαμπάς", "baba au rhum" στα γαλλικά, ο οποίος είναι σαβαρέν με ρούμι και σαντιγί.

Έχω ψάξει πολύ καιρό να βρω από πού βγαίνει η λέξη "μπαμπάς" ‒το "au rhum" το καταλαβαίνεις, είναι από το ρούμι με το οποίο τον ραντίζεις‒ και δεν έχω καταλήξει. Αυτό για το οποίο έχω πείσει τον εαυτό μου είναι ότι βγαίνει από το "μπαμπάτσικο". Ένα καλό σαβαρέν πρέπει να έχει ελαφρύ σιρόπι, πλέον ζούμε ��την εποχή που τα γλυκά πρέπει να έχουν γεύση και όχι απλώς ζάχαρη. Δεν πρέπει να είναι βαριά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[portokali]

εντωμεταξυ ειδα το all of us strangers με την ξαδερφη μου και κατα τη διαρκεια της προβολης η κυριαρχη σκεψη στο μυαλο μου ηταν τι κι αν... αυτο αλλα σπυρος απο το παρα πεντε αυ και κρατηθηκα παλικαρισσια να μη γυρισω να της το πω γιατι μπορει να καταλαβαινε τις λεξεις που θα της ελεγα αλλα αυτο δε σημαινει οτι δε θα νομιζε πως μου εχουν λασκαρει καμποσες βιδες. που ειναι η αντιδραση που περιμενω να εχει οποιοδηποτε ισσοροπημενο ατομο βτγ. γιατι μου ΕΧΟΥΝ λασκαρει βιδες

[romios-gr]

Ο Ιερός Ναός Αγίας Τριάδας στην πόλη του Τσερνίγκοφ που είχε αφαιρεθεί από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία σχεδιάζεται να λειτουργήσει προσεχώς ως μουσείο      Όπως αναφέρει το Chernihiv Time, ο Ιερός Ναός Αγίας Τριάδας της πόλης του Τσερνίγκοφ, που είχε αφαιρεθεί από την εκκλησιαστική επαρχία Τσερνίγκοφ της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, προσεχώς ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-ieros-naos-agias-triadas-stin-poli-toy-tsernigkof-poy-eiche-afairethei-apo-tin-oykraniki-orthodoxi-ekklisia-schediazetai-na-leitoyrgisei-prosechos-os-moyseio/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Βασικά αυτό που με ενοχλεί λίγο από το φινάλε του αικιου 160 είναι το γεγονός ότι το αργύρης/πηνελόπη φιλί συνέβει όσο ο αργύρης τα έχει ακόμη με την Ιωάννα;;; Φάση στο ένα επεισόδιο την φωνάζει αγάπη μου εξήντα φορές και στο επόμενο την απατάει;;;;; Σας παρακαλώ. Όταν την πυροβόλησαν ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα την σκοτώσουν την γυναίκα για να ανοίξει ο δρόμος για το μειν σιπ της σειράς επιτέλους, το οποίο είναι κλασικό κλισέ μεν αλλά αποτελεσματικό δεν. Και αντ' αυτού απλά ο Αργύρης κάπως αγνοεί την ύπαρξη της για το μισό επεισόδιο. Τώρα πότε θα της πει ότι την χωρίζει την γυναίκα;; Πριν ή αφού βγει από το νοσοκομείο;;; Και ναιιι προφανώς αυτό θα είναι ένα από τα κύρια πλοτλαινς της δεύτερης σεζόν (όταν με το καλό βγει) οπότε λέω να περιμένω, να δω πως θα το χειριστούν και να αποφασίσω πως νιώθω για αυτή τους επιλογή τότε.

[aluminia]

The them <3

[oasatelematics]

βρισκω πολυ διασκεδαστικα τα ραντφεμικα 2 μετρα και 2 σταθμα, οπου οι Βιολογικοι Αντρες ειναι καταδικασμενοι να καθοριζονται ολη τη ζωη τους απο την Αντρικη τους Κοινωνικοποιηση, απο τα κακα της οποιας δε μπορουν να ξεφυγουν ποτε και τα οποια θα αναπαραγουν επ'αοριστον εις βαρος ολων. ενω οι Βιολογικες Γυναικες δεν καθοριζονται απο τη ΘηΛυΚη τους κοινωνικοποιηση, που ειναι καταπιεστικη και περιοριστικη, και δε χρειαζεται να ζουν την υπολοιπη ζωη τους συμφωνα με τις επιταγες της γιατι μπορουν να την ξεμαθουν. και λεγοντας "διασκεδαστικα" εννοω οτι με κανουν να θελω να βαρεσω το κεφαλι μου στον τοιχο

[leninqrad]

γυρνάω πίσω στην ελλάδα να βοσκήσω πρόβατα

[the-galactic-catt]

Λοιπόν έρχομαι δυναμικά. Έχεις καμία πρόταση για το φικ με τον Άδη (γιατί god knows δε πρόκειται να δω τη σειρά για να τον γράψω);

οκ οκ οκ

δεν έχω δει umbrella academy οπότε δεν ξέρω τι γίνεται με τον πως-στο-διάολο-τον-λένε, αν πέθανε, τι έκανε κτλ, ΑΛΛΑ σκέφτηκα πως θα μπορούσε το fic σου να είναι direct continuation του πρώτου.

κάπως πέθανε ο πως-τον-λένε και, επειδή λογικά δεν είχε οβολό, μένει πίσω και περιμένει 200 χρόνια μέχρι να ξαναγεννηθεί (αυτό βέβαια θα είναι λίγο περίεργο γιατί στο kaos οι θεοί έχουν εμφανιστεί στους ανθρώπους οπότε όλοι πιστεύουν σε αυτούς, αλλά μπορείς να το φταίξεις στο ότι είναι crossover. crackfic είναι, δεν χρειάζεται να βγάζει νόημα). εκεί βρίσκει τον βενιζέλο, ο οποίος επίσης δεν είχε οβολό. μπορείς να τους κάνεις να έχουν tension εκεί, το έχεις με αυτά. με κάποιο τρόπο τους παίρνει το μάτι του ο άδης. εκεί ξέρεις ακριβώς τι γίνεται.

δεν έχω σκεφτεί κάτι άλλο για να μην σου φάω την δημιουργικότητα. αν θέλεις κι άλλες ιδέες μπορείς να μου κάνεις dm.

τώρα λίγα facts για να σε βοηθήσω. παρόλο που δεν μου άρεσε η σειρά, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική μπορώ. spoilers για το kaos (obviously). λοιπόν, άκου–

ο άδης έχει πείρα, και εννοώ ΠΕΙΡΑ. παίρνει πολύ σοβαρά την δουλεία του και δεν είναι άνθρωπος θεός που θα τεμπελιάσει.

είναι λίγο doormat. δυσκολεύεται να υπερασπιστεί τον εαυτόν του (την τελευταία φορά που προσπάθησε του έριξε κεραυνό ο δίας κι έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι για λίγο καιρό).

η περσεφόνη τον κάνει ό,τι θέλει. τον αγαπάει και δεν εκμεταλεύεται πολύ την δύναμη που έχει, αλλά αν πει κάτι αυτός κιχ δεν βγάζει (εκτός απ' το τέλος της σειράς που την παράκουσε αλλά ήταν για να σώσει τον κόσμο οπότε valid).

ξέχασα να το πω αυτό στο live reaction μου αλλά γυρίζει συνεχώς την περιοχή όπου βρίσκονται τα απομεινάργια των ψυχών (λέγεται το nowhere) γιατί νιώθει άσχημα. δηλαδή αν δεν είναι στο γραφείο του ή με την περσεφόνη, θα βρίσκεται εκεί κάτω.

ο ασφοδελός λειμώνας δεν είναι το afterlife των περισσότερων ψυχών, αλλά είναι εκεί που μένουν οι ψυχές που περιμένουν τα 200 χρόνια γιατί δεν είχαν οβολό. μένουν σε πολυκατοικίες, δουλεύουν κανονικές δουλειές, κάποιοι έχουν πιο σοβαρές δουλειές όπως το να κάνουν ispect τις ψυχές που βγαίνουν απ' τα πλοία και να εντοπίζουν ποιες δεν έχουν οβολό με την βοήθεια των σκυλιών κέρβερος (ράτσα).

για περισσότερες πληροφορίες σου προτείνω να διαβάσεις αυτό το fandom wiki για τον άδη. για πιο biased γνώμη μπορείς απλά να δεις τα posts που έχω κάνει για την σειρά. είναι κάτω από το tag #kaos netflix critical.

αυτά είχα να πω. σου εύχομαι καλή τύχη ♡

[v1ckymult1fand0m]

Ακολουθώντας παρόμοια διαδικασία με αυτή που χρησιμοποίησα για να βρω την ημερομηνία που διαδραματίζεται το πρώτο επεισόδιο, κατάφερα να βρω (στο περίπου) ποτέ είναι τα γενέθλια της Αγγέλας.

Αρχικά ξέρουμε ότι η Αγγέλα έφυγε από το σπίτι της όταν ήταν 14 χρονών και έχει τελειώσει μόνο το γυμνάσιο. Καθώς πιστεύω πως δεν θα ήταν πολύ πιθανό να συνέχιζε το σχολείο αφού έφυγε από το σπίτι θα υποθέσουμε ότι το καλοκαίρι μετά την 3η Γυμνασίου ήταν 14. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αν τα γενέθλια της ήταν πολύ κοντά στην μέρα που το έσκασε θα έλεγε πως ήταν 15, καθώς και τις εξετάσεις του καλοκαιριού συμπεραίνουμε πως τα γενέθλια της πέφτουν από Ιούλιο και μετά.

Ύστερα στο επεισόδιο 4 η Αγγέλα λέει ότι είναι 24 πράγμα που δηλώνει ότι είτε τα γενέθλια της έχουν περάσει είτε είναι σχετικά κοντά. Το συγκεκριμένο επεισόδιο με βάση τους υπολογισμούς μου λαμβάνει χώρα στις 12 Ιουλίου. Άρα τα γενέθλια της πέφτουν μέχρι τις 25 Ιουλίου περίπου.

Το τελευταίο μου στοιχείο ήταν οι πλαστές της ταυτότητες.

Και οι δύο ημερομηνίες είναι μες το καλοκαίρι αλλά αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η 2η ταυτότητα, πέρα του ότι έχει λάθος χρονιά γέννησης, επίσης είναι και η "επίσημη ταυτότητα" της άρα πιθανότατα έχει διαφορετική ημερομηνία γέννησης. Η 1η ταυτότητα πέφτει μέσα στο χρονικό περιθώριο που βρήκα και υποτίθεται πως θα ήταν μόνο για τα μάτια της πεντάδας οπότε είναι πολύ πιθανό η Ντάλια να έβαλε τα κανονικά γενέθλια της Αγγέλας ή τουλάχιστον κάποια κοντινή ημερομηνία.

Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάποια σίγουρη συγκεκριμένη ημερομηνία αλλά το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι τα γενέθλια της Αγγέλας είναι κοντά στις 15 Ιουλίου, πιθανότατα ακριβώς εκείνη την μέρα.