#χρησιμοποιήσει

[romios-gr]

Όταν η Καμάλα Χάρις επέλεξε να μην χρησιμοποιήσει τη Βίβλο για να ορκιστεί ως η νέα εισαγγελέας του Σαν Φρανσίσκο Στις 8 Ιανουαρίου του 2004 η Καμάλα Χάρις επέλεξε σκόπιμα να μην χρησιμοποιήσει τη Βίβλο όταν ορκιζόταν ως η νέα εισαγγελέας του Σαν Φρανσίσκο. Never forget that on January 8th, 2004 Kamala Harris intentionally chose not to use a Bible when swearing in as San Francisco’s new... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/otan-i-kamala-charis-epelexe-na-min-chrisimopoiisei-ti-vivlo-gia-na-orkistei-os-i-nea-eisaggeleas-toy-san-fransisko/

[v1ckymult1fand0m]

Όταν ο Φώτης και η Αγγέλα πηγαίνουν για φαγητό προσποιούνται ότι ο Φώτης κάνει πρόταση γάμου στην Αγγέλα έτσι ώστε να τους κεράσει το μαγαζί, no i will not elaborate.

[justforbooks]

Moleskine: Η ιστορία του και η σημασία του, όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του «The Notebook: A History of Thinking on Paper» ο Roland Allen.

Πώς το μυθικό μαύρο σημειωματάριο άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο

Το 2023 κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Notebook: A History of Thinking on Paper» από τον Βρετανό συγγραφέα Roland Allen, το οποίο εξετάζει τη σχέση μεταξύ σκέψης και γραφής και πιο συγκεκριμένα την εξέλιξη της χρήσης των σημειωματάριων ως μέσου για την καταγραφή και ανάπτυξη σκέψεων. Ημερολόγια, σημειωματάρια, τετράδια, μπλοκ με σκίτσα και ημερολόγια πλοίων: πώς το βιβλίο με τις κενές σελίδες άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι πιο γοητευτικό από όσο ακούγεται κυρίως γιατί παρασύρει τον αναγνώστη σε μία αγάπη για αυτό το φετίχ: το μικρό, μαύρο σημειωματάριο. Ένα βιβλίο για όλους όσοι αγόρασαν ποτέ ένα Moleskine και μετά αναρωτήθηκαν πώς να το γεμίσουν.

Ο Allen, στον πρόλογο του βιβλίου, μας διηγείται μία ιστορία: Το καλοκαίρι του 1995 μια Ιταλίδα μεταφράστρια με επιτυχημένη καριέρα, η Maria Sebregondi, ταξίδευε με ένα σκάφος και τους φίλους της στα ανοιχτά των ακτών της Τυνησίας. Στα τριάντα έξι της χρόνια είχε ήδη μεταφράσει στα ιταλικά τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ και τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Τη γοήτευαν ιδιαίτερα οι δύο Γάλλοι συγγραφείς Georges Perec και Raymond Queneau, που έγραφαν μυθιστορήματα και ποίηση χρησιμοποιώντας διάφορους περιορισμούς στον τύπο της γλώσσας ως κίνητρο για τη δημιουργικότητά τους. Ο Perec είχε γράψει ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το «La disparition», χωρίς να χρησιμοποιήσει το γράμμα «e» ενώ στο «Exercices de style», ο Queneau αφηγούταν την ίδια απλή ιστορία σε ενενήντα εννέα εκδοχές, χρησιμοποιώντας διαφορετική πεζογραφική μορφή για κάθε μία. Αυτό το γλωσσικό τους παιχνίδι οι δύο συγγραφείς το ονόμασαν Oulipo, ένα ακρωνύμιο που προέρχεται από τα γαλλικά και σημαίνει «εργαστήριο δυνητικής λογοτεχνίας». Έτσι, η Sebregondi ήταν συνηθισμένη στη δημιουργία ιδεών μέσα σε καθορισμένες παραμέτρους και εκείνη τη ζεστή βραδιά αντιμετώπιζε ακριβώς μια τέτοια πρόκληση. Βρέθηκε μπροστά σε ένα δύσκολο ερώτημα που μοιράστηκε μαζί της ένας από τους συνταξιδιώτες της.

Ο Francesco Franceschi, του οποίου η εταιρεία Modo & Modo πουλούσε επώνυμα δώρα, προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο ώστε η επιχείρησή του να μην εξαρτάται από άλλους ανθρώπους που σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν προϊόντα για να τα πουλήσει, κάτι που κρατούσε χαμηλά τα περιθώρια κέρδους του. Τι θα μπορούσε να κατασκευάζει η Modo & Modo μόνη της και έτσι να πουλάει πιο κερδοφόρα, ρώτησε ο Franceschi. Η ομάδα αντάλλαζε ιδέες μέχρι αργά τη νύχτα, συζητώντας για τις τάσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή όπως τα κινητά τηλέφωνα, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και οι φθηνές πτήσεις. Αποφάσισαν ότι ο καταναλωτής στον οποίο ήθελαν να απευθυνθούν με ένα υποθετικό νέο προϊόν ανήκε σε αυτή τη νέα εποχή: δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης. Η Sebregondi ονόμασε αυτόν τον πελάτη τους με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς το design «σύγχρονο νομά». Οι διακοπές τελείωσαν γρήγορα, χωρίς εκείνη η παρέα να καταφέρει να καταλήξει σε κάτι.

Ο Bruce Chatwin και το αγαπημένο του σημειωματάριο Moleskine

Η Maria επέστρεψε στο σπίτι της με τα παιδιά της στη Ρώμη, το ερώτημα όμως την απασχολούσε επί εβδομάδες και έπαιζε με ιδέες, όπως μια ταξιδιωτική εργαλειοθήκη που θα περιείχε εξαιρετικού design στιλό, τσάντες, μπλουζάκια, σουγιάδες και άλλα. Ωστόσο, τίποτα δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της περιγραφής του Franceschi, ο οποίος αναζητούσε ένα προϊόν που θα ήταν εύκολο να παραχθεί αλλά θα προσέφερε παράλληλα μεγάλες εμπορικές δυνατότητες. Τότε έπεσε τυχαία πάνω σε δύο αποσπάσματα από το βιβλίο που διάβαζε για δική της ευχαρίστηση, «The Songlines» του Bruce Chatwin, ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ που είχε εκδοθεί οκτώ χρόνια πριν (1987). Στο βιβλίο, σε μια ελαφρώς μυθιστορηματική εκδοχή ο Chatwin εξερευνά την αυστραλιανή ενδοχώρα, κατανοώντας ότι η κουλτούρα των ιθαγενών της προσφέρει μια εικόνα για τις ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού - και ίσως για την ίδια την ανήσυχη φύση του ανθρώπου. Έντονα «δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης», ο ίδιος ο Chatwin έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα στον «σύγχρονο νομά». Στο βιβλίο περιγράφει τα αγαπημένα του σημειωματάρια, τα moleskine, τα οποία αγόραζε από διάφορα παρισινά βιβλιοπωλεία:

Στη Γαλλία, αυτά τα σημειωματάρια είναι γνωστά ως carnets moleskine, όπου “moleskine” στην προκειμένη περίπτωση είναι η μαύρη βιβλιοδεσία από λινάτσα. Κάθε φορά που πήγαινα στο Παρίσι αγόραζα ένα καινούργιο απόθεμα από ένα χαρτοπωλείο στην Rue de l'Ancienne Comédie. Οι σελίδες ήταν τετραγωνισμένες - μιλιμετρέ και τα καπάκια του συγκρατούνταν στη θέση τους με μια ελαστική ταινία. Τα είχα αριθμήσει σε σειρά. Έγραφα το όνομά μου και τη διεύθυνσή μου στην πρώτη σελίδα, προσφέροντας και αμοιβή στον ανεύρετη αν τα έχανα. Το να χάσει κανείς ένα διαβατήριο ήταν το λιγότερο που τον απασχολούσε: το να χάσει ένα σημειωματάριο ήταν καταστροφή.

Ο Chatwin παραδέχεται ότι αν τον ρωτούσε κάποιος για το σημειωματάριό του κι εκείνος έλεγε ότι είναι από το Παρίσι μπορεί να αντιμετώπιζε ένα ανασήκωμα φρυδιού απέναντι σε κάτι υπερφίαλο. Τότε ακόμα moleskine ήταν ένα πυκνό βαμβακερό ύφασμα με μια απαλή, βελούδινη υφή στην εξωτερική του επιφάνεια που έμοιαζε με το δέρμα του τυφλοπόντικα (εξ ου και το όνομα, από το αγγλικό "mole" = τυφλοπόντικας). Χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για ανθεκτικά ρούχα εργασίας ή επένδυση επίπλων.

Παρακάτω στο βιβλίο, ο Chatwin επεκτείνει την ιστορία:

Μερικούς μήνες πριν φύγω για την Αυστραλία, η ιδιοκτήτρια του χαρτοπωλείου μου είπε ότι το “vrai moleskine” γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το βρει. Υπήρχε μόνο ένας προμηθευτής: μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση στην Τουρ. Οι οποίοι απαντούσαν πολύ αργά στις επιστολές. «Θα ήθελα να παραγγείλω εκατό», είπα στην κυρία. «Εκατό θα μου φτάσουν για μια ζωή». Υποσχέθηκε να τηλεφωνήσει αμέσως στην Τουρ το ίδιο απόγευμα. Στις πέντε, πήγα στο ραντεβού μου με την κυρία. Ο κατασκευαστής είχε πεθάνει. Οι κληρονόμοι του είχαν πουλήσει την επιχείρηση. Έβγαλε τα γυαλιά της και, σχεδόν με πένθιμο ύφος, είπε: “Le vrai moleskine n'est plus” ("Το αυθεντικό moleskine δεν υπάρχει πια").

Ο Chatwin έμοιαζε να προμηνύει τον πρόωρο θάνατό του, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την έκδοση των Songlines. Αλλά για τη Sebregondi η αναφορά του στα σημειωματάρια την άγγιξε προσωπικά επειδή τα γνώριζε από την εποχή που ήταν φοιτήτρια στο Παρίσι. Και πράγματι, είχε ακόμη αρκετά. Ξεθάβοντάς τα μέσα από παλιά κουτιά, τα κοίταξε για πρώτη φορά μετά από χρόνια -και με νέα ματιά. Γιατί ο Chatwin είχε δεθεί τόσο πολύ με αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο ώστε να παραγγείλει εκατό αντί να ρισκάρει να του τελειώσουν; Πώς μπορούσε ένα τόσο χρηστικό αντικείμενο να αποκτήσει τέτοια σημασία; Τότε της ήρθε στο μυαλό ότι μπορεί να είχε βρει τη λύση στην πρόκληση του Franceschi - ένα απλό προϊόν, εύκολο στην κατασκευή, ελκυστικό για τους δημιουργούς και με υποσχέσεις ταξιδιού, γοητείας, ανακάλυψης.

Πώς άρχισαν όλα 

Η Maria, γνωρίζοντας ότι ο Chatwin προτιμούσε πάντα μια καλή ιστορία από την κυριολεκτική αλήθεια, έκανε τη λογική κίνηση να τηλεφωνήσει στη Γαλλία για να επιβεβαιώσει ότι τα σημειωματάρια αυτά δεν κυκλοφορούσαν πλέον. Θυμήθηκε όμως ότι η ίδια είχε συναντήσει το “γνήσιο moleskine" σε διάφορα άλλα πλαίσια: σε εκθέσεις με τα τετράδια σκίτσων του Matisse και του Picasso, σε μια φωτογραφία του Hemingway εν ώρα εργασίας... Συνειδητοποίησε ότι αυτό το προϊόν είχε ήδη ένα γενεαλογικό δέντρο. Και πιο συγκεκριμένα, είχε εμπορική προοπτική, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν ήδη διαβάσει την αγάπη του Chatwin προς αυτό. Μάλιστα, το moleskine ήταν σύμφωνο με τις κλασικές αρχές του ιταλικού design: όπως ένας εσπρέσο, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Persol ή ένα φόρεμα Prada, το le moleskine ήταν κι αυτό μίνιμαλ, λειτουργικό και επιβλητικά μαύρο. Και όμως, ως εκ θαύματος, κανείς δεν το έφτιαχνε πια.

Η Sebregondi πήγε την ιδέα στο Μιλάνο, όπου ο Franceschi συνειδητοποίησε ότι είχαν στα χέρια τους μια πολύ καλή ιδέα. Με τον Chatwin να έχει ήδη λύσει το πιο ακανθώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε πουλάει ένα νέο προϊόν (πώς να το ονομάσει το καταραμένο πράγμα), οι δυό τους μπήκαν σε μια διετή διαδικασία σχεδιασμού προϊόντος, η οποία κατέληξε στο κλασικό σημειωματάριο Moleskine. Με κεφαλαίο Μ.

Ένα από τα μυστικά του Moleskine είναι το πόσο επίμονα στέλνει μηνύματα στον σύγχρονο νομάδα ο σχεδιασμός του. Το μίνιμαλ μαύρο εξώφυλλο μοιάζει, με την πρώτη ματιά, σαν να είναι δερμάτινο: στιβαρό αλλά και πολυτελές. Οι μη τυποποιημένες διαστάσεις, μερικά εκατοστά στενότερες από το γνωστό A5, σας επιτρέπουν να βάζετε το σημειωματάριο στην τσέπη ενός σακακιού - σε αυτό βοηθούν και οι στρογγυλεμένες γωνίες που βέβαια αυξάνουν σημαντικά το κόστος παραγωγής. Επίσης, εμποδίζουν τις σελίδες να ��θείρονται στις άκρες και, μαζί με το ελαστικό λουράκι και τα αρκετά σκληρά χαρτόνια στα εσώφυλλα, επιβεβαιώνουν ότι το σημειωματάριο είναι έτοιμο για ταξίδι. Οι άκρες του εξωφύλλου εφαρμόζουν στο ίδιο επίπεδο με το μπλοκ των σελίδων, διασφαλίζοντας ότι το Moleskine σας δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί τυπωμένο βιβλίο.

Κατά τη χρήση, βρίσκεται πειθήνια ανοιχτό και επίπεδο, και η τσέπη που είναι κολλημένη στο πίσω εσώφυλλο σας προσκαλεί να κρύψετε αναμνηστικά - φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, τηλέφωνα όμορφων αγνώστων. Διακόσιες σελίδες υποδηλώνουν ότι έχετε πολλά να γράψετε- το ίδιο το χαρτί, χρωματισμένο σε μια αριστοκρατική ιβουάρ απόχρωση και ασυνήθιστα λείο στην αφή, υποδηλώνει ότι οι ιδέες σας αξίζουν μόνο το καλύτερο, και ο σελιδοδείκτης με κορδέλα σας βοηθά να πλοηγηθείτε στους συλλογισμούς σας. Μπορεί να φαίνεται διακριτικά μίνιμαλ, αλλά το όλο πακέτο είναι τόσο γεμάτο με μηνύματα της μάρκας του όσο και οποιοδήποτε άλλο προϊόν φέρει την ετικέτα Nike, Mercedes ή Apple - και, όπως στις καλύτερες υποδείξεις, τα μηνύματα λειτουργούν σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Επιπλέον, η Moleskine περιγράφει τις αξίες της μάρκας της στο μικρό διπλωμένο φυλλάδιο, το οποίο ο νέος ιδιοκτήτης του σημειωματάριου θα “ανακαλύψει” -όπως λέει χαρακτηριστικά η Sebregondi- κρυμμένο στην τσέπη του εσωφύλλου. Το κείμενο του φυλλαδίου εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου, και όλο και περισσότερες γλώσσες προστέθηκαν σε αυτό, αλλά το κεντρικό μήνυμα έχει αλλάξει ελάχιστα από την πρώτη, μόνο στα ιταλικά, έκδοση:

Το Moleskine είναι μια ακριβής αναπαραγωγή του θρυλικού σημειωματάριου των Chatwin, Hemingway, Matisse. Ανώνυμος θεματοφύλακας μιας εξαιρετικής παράδοσης, το Moleskine είναι ένα απόσταγμα λειτουργίας και ένας συσσωρευτής συναισθημάτων που απελευθερώνει το φορτίο του με την πάροδο του χρόνου. Από το πρωτότυπο σημειωματάριο γεννήθηκε μια οικογένεια βασικών και αξιόπιστων βιβλίων τσέπης. Σκληρό εξώφυλλο καλυμμένο με Moleskine, ελαστικό κλείσιμο, βιβλιοδεσία με κλωστή. Εσωτερική φουσκωτή τσέπη από χαρτόνι και καμβά. Αφαιρούμενο φυλλάδιο με την ιστορία της Moleskine. Μορφή 9 x 14 cm.

Λέξη προς λέξη, αυτό το μικρό κείμενο αποδείχθηκε από τα πιο αποτελεσματικά εμπορικά κείμενα όλων των εποχών, συνδέοντας γρήγορα τις άυλες ιδιότητες του προϊόντος -χρησιμότητα και συναίσθημα- με τις υλικές προδιαγραφές του, πουλώντας έτσι τόσο το προϊόν όσο και την εμπειρία. Οι Sebregondi και Franceschi επέλεξαν έξυπνα τρία διεθνή ονόματα για να αναφέρουν ��το φυλλάδιο: έναν Άγγλο, έναν Αμερικανό και έναν Γάλλο που ενθαρρύνουν τις κοσμοπολίτικες ιδέες του αγοραστή. Το “Made in China”, από την άλλη πλευρά, δεν τις ενθαρρύνει οπότε το άφησαν έξω.

Η Modo & Modo παρήγγειλε την αρχική παραγωγή 3.000 σημειωματάριων το 1997 και το νέο Moleskine κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Μιλάνο, σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Corso Buenos Aires. Ξεπούλησε την παρτίδα του μέσα σε λίγες ημέρες. Αποφεύγοντας τα παραδοσιακά χαρτοπωλεία, η εταιρεία στόχευσε σε καταστήματα λιανικής πώλησης design αντικειμένων και βιβλιοπωλεία: η στρατηγική απέδωσε και την επόμενη χρονιά, το 1998, πούλησε 30.000 σημειωματάρια. Από το 1999, χρησιμοποίησαν τα υπάρχοντα δίκτυά τους για να διανέμουν σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια πέρα από τον Ατλαντικό. Μέσα σε δέκα χρόνια, η αμερικανική αλυσίδα βιβλιοπωλείων Barnes & Noble είχε γίνει ο μεγαλύτερος συνεργάτης λιανικής της μάρκας. Όπως ακριβώς ήλπιζε ο Franceschi, τα υψηλά περιθώρια κέρδους μεταμόρφωσαν την τύχη της Modo & Modo. Το 2006, μια ιδιωτική εταιρεία συμμετοχών την εξαγόρασε και οι πωλήσεις συνέχισαν να αυξάνονται.

Το 2013, η Moleskine SpA εισήχθη στο ιταλικό χρηματιστήριο και το 2016, ένας Βέλγος διανομέας αυτοκινήτων αγόρασε την εταιρεία έναντι μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Δεν είναι περίεργο που η ιστορία αυτή διδάσκεται πλέον στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων ως παράδειγμα επιτυχημένου σχεδιασμού και μάρκετινγκ προϊόντος.

Το 2017 η Moleskine κυκλοφόρησε μια συνεργασία με την Vintage Books για να γιορτάσει την 20ή επέτειο της Moleskine και την 30ή επέτειο του βιβλίου “The Songlines”. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και ίσως λίγο προκλητικό. Η έκδοση του “The Songlines” που μοιάζει με ένα σκληρόδετο Moleskine, συμπεριλαμβανομένης της ελαστικής ταινίας και της πίσω τσέπης, και περιέχει το πλήρες κείμενο του βιβλίου, ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Chatwin για το ταξίδι του στην Αυστραλία, μια εξήγηση για το τι οφείλουν σε αυτό το κείμενο και πώς βλέπουν το μέλλον του, καθώς και αρκετές κενές σελίδες για σημειώσεις. Στην έκδοση αυτή επισυνάπτεται και ένα απλό, μεγάλο, με μαλακό εξώφυλλο Moleksine, με ανάγλυφη στο εξώφυλλο -κάτι για το οποίο ο Chatwin σίγουρα θα είχε αντιδράσει- τη φράση “Enjoy your travel writing”.

Η ίδια η Sebregondi παρέμεινε αμείλικτα αφοσιωμένη σε αυτό το μήνυμα για δύο δεκαετίες, δίνοντας δεκάδες συνεντεύξεις, των οποίων το επαναλαμβανόμενο θέμα ήταν ότι το Moleskine ήταν “πρώτα απ' όλα, ένα μέσο που επιτρέπει τη δημιουργικότητα”. Η ίδια, αφού παρέμεινε στην επιχείρηση σε διάφορες εκδοχές της, αποχώρησε το 2017 και σήμερα αφιερώνει το χρόνο της στο φιλανθρωπικό ίδρυμα Moleskine Foundation, το οποίο έχει ως στόχο να προωθήσει την κοινωνική αλλαγή, ιδίως στην υποσαχάρια Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, μέσω της φυσικής δημιουργικότητας. Παραμένει επίσης αναμεμειγμένη με την Oplepo, το ιταλικό παρακλάδι της Oulipo. Η πιο πρόσφατη μετάφρασή της είναι του βιβλίου “Εκατό χιλιάδες δισεκατομμύρια ποιήματα” του Queneau, στο οποίο ο αναγνώστης παράγει τυχαία σονέτα από τις χιλιάδες ομοιοκατάληκτες γραμμές του βιβλίου, με περιορισμούς που αποδεικνύονται δημιουργικοί.

Το προϊόν και το μήνυμα

Ο Roland Allen λέει στον πρόλογο του βιβλίου του: Αγόρασα το πρώτο μου Moleskine κατά τα πρώτα χρόνια αυτής της έκρηξης και, λίγο αργότερα, βρέθηκα να εργάζομαι σε έναν εκδότη βιβλίων που ήθελε να συμμετάσχει στην ανάπτυξη της αγοράς χαρτικών ειδών υψηλής ποιότητας, η οποία οφειλόταν στο Moleskine. Τα σημειωματάρια, σκεφτήκαμε, δεν είχαν λέξεις και εικόνες – αυτά τα δύσκολα, ακριβά πράγματα που κάνουν τα “πραγματικά” βιβλία τόσο δύσκολο να αποφέρουν κέρδος. Δημιουργήσαμε λοιπόν μια σειρά από σημειωματάρια με όμορφα, φωτεινά χρώματα και σχεδιασμό και γεμάτα τεχνάσματα, και δώσαμε μια σημαντική παραγγελία στο τυπογραφείο. Μου ανατέθηκε να επισκεφθώ τα κεντρικά γραφεία της Barnes & Noble στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης για να παρουσιάσω τα προϊόντα μας και πρότεινα ότι το πολύχρωμο προϊόν μας θα μπορούσε να προσφέρει υγιή τζίρο αν τοποθετούνταν δίπλα στη Moleskine στα καταστήματά τους.

Ο αγοραστής με κοίταξε σκεφτικός. “Μαζί με τα Moleskine..”, είπε. “Ξέρετε ότι υπάρχει ένα κομμάτι των πελατών μας που αγοράζει ένα καινούργιο Moleskine κάθε φορά που μπαίνει στο κατάστημα; Κάποιοι και μια φορά την εβδομάδα. Δεν έχουμε ιδέα τι τα κάνουν”.

Τους παρουσίασα τα δείγματά μου, δίνοντας έμφαση στο κρεμ χαρτί, τους σελιδοδείκτες με κορδέλα και τα εντυπωσιακά σχέδια εξωφύλλων που υποτίθεται ότι ξεχωρίζουν το εμπορικό σήμα μας. Κούνησε το κεφάλι του και μου έδωσε ως απάντηση ένα από τα γνωστά μαύρα σημειωματάρια. “Το βλέπεις αυτό;” είπε. “Τα φτιάχνουμε μόνοι μας, με τη δική μας μάρκα. Το ίδιο μέγεθος, ο ίδιος αριθμός σελίδων. Χρησιμοποιούμε το ίδιο χαρτί, τα ίδια χαρτόνια, τα φτιάχνουμε στα ίδια εργοστάσια στην Κίνα. Είναι εξίσου καλά με τα Moleskine και τα πουλάμε στη μισή τιμή από αυτά”. Έκανε μια παύση για να δώσει έμφαση. “Και η Moleskine εξακολουθεί να μας ξεπερνάει σε πωλήσεις. Και εσείς μου ζητάτε να σας δώσω χώρ�� στο ίδιο ράφι;”

Μόλις είχα πάρει ένα σκληρό μάθημα για τη δύναμη της μάρκας. Άλλοι, ωστόσο, τα κατάφεραν καλύτερα. Από το 2005, η Leuchtturm, της οποίας η ειδικότητα ήταν τα άλμπουμ συλλεκτών γραμματοσήμων, τα έβαλε με τη Moleskine, ταυτιζόμενη μαζί της στην ποιότητα, προσφέροντας -τι χυδαιότητα!- σημειωματάρια σε μια γκάμα χρωμάτων ενώ και παλαιότερες εταιρείες όπως η Clairefontaine, η Rhodia και η Paperblanks ανανέωσαν τα προϊόντα τους. Οι δυτικοί hipsters, πάντα σε εγρήγορση για το high-end ιαπωνικό design, άρχισαν να εισάγουν σημειωματάρια από εταιρείες όπως η Midori, η Hobonichi και η Stalogy, οι οποίες ξεπερνούσαν οποιαδήποτε από τις ευρωπαϊκές μάρκες με τα εξαιρετικά χαρτιά και τις βιβλιοδεσίες τους (η Moleskine και η Leuchtturm χρησιμοποιούν κυρίως χαρτί από την Ταϊβάν). Στις ΗΠΑ, η Field Notes χτύπησε έξυπνα κυκλοφορώντας σημειωματάρια με μια αισθητική των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Όλες οι εταιρείες παρουσίασαν μια νέα εκδοχή του βασικού προϊόντος και όλες επωφελήθηκαν από την ανάπτυξη του προϊόντος που είχε κάνει η Moleskine. Αν σας ενδιέφεραν τα χαρτικά υψηλής ποιότητας, η δεκαετία του 2010 ήταν μια χρυσή εποχή.

Ταυτόχρονα, το Moleskine έγινε ένα ισχυρό σύμβολο κύρους. Τα κρατούσαν στο χέρι τους από τεχνοκράτες CEO μέχρι σχεδιαστές, δημοσιογράφοι και συγγραφείς ακριβώς όπως η Sebregondi είχε οραματιστεί - και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι των οποίων οι φιλοδοξίες ίσως ξεπερνούσαν την πραγματική τους δημιουργικότητα. Τα έβλεπες να τα κρατάνε άνθρωποι στα Starbucks της γειτονιάς σου, και αυτοί οι χαρακτήρες ήταν εύκολος στόχος σάτιρας: η σατιρική ιστοσελίδα Stuff White People Like (Πράγματα που αρέσουν στους λευκούς) ασχολήθηκε με τα αξεσουάρ τους, όπως κα�� ο δεξιός πολιτικός Karl Rove, ο οποίος είπε κάποτε στο ακροατήριό του στο Γέιλ ότι τους θεωρούσε φαντασμένους εξαιτίας των Moleskine τους. Η κοροϊδία πάντως δεν έβλαψε καθόλου τις πωλήσεις.

Ούτε το αυξανόμενο ενδιαφέρον, από ψυχολόγους και γκουρού του lifestyle, για την πρακτική αποτελεσματικότητα του σημειωματάριου. Η ίδια η Sebregondi πρότεινε ότι η μίνιμαλ μορφή του σημειωματάριου το καθιστούσε ένα τέλειο δημιουργικό εργαλείο, μιλώντας γι' αυτό με τους ίδιους όρους που χρησιμοποιούσε ο Queneau για το σκόπιμα περιορισμένο λεξιλόγιο στο έργο του: “ένα απλό αντικείμενο”, που της δίνει την “αίσθηση της εξαιρετικής δυνατότητας που γεννιέται από τα μικρά πράγματα”. Ο γκουρού της παραγωγικότητας Ντέιβιντ Άλεν συνιστούσε να συντάσσουμε λίστες σε σημειωματάρια, ��πως και ο νευροεπιστήμονας Ντάνιελ Λεβίτιν- ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Σαξ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Η εκδίκηση των αναλογικών”, στο οποίο απεικονίζονται τα χάρτινα σημειωματάρια (μαζί με τα LP βινυλίου, τα επιτραπέζια παιχνίδια και τις κινηματογραφικές μηχανές) να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση στην ψηφιακή αντικατάσταση. Έγινε κοινός τόπος η αντιπαράθεση της παλιάς τεχνολογίας με τη νέα. Το αρχικό Moleskine είχε κυκλοφορήσει την ίδια εποχή με το Palm Pilot, τον πρώτο φορητό ψηφιακό organizer, και είχε, από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από όλο και πιο ισχυρές συσκευές. Ο φορητός υπολογιστής, το BlackBerry, το iPhone και το iPad έμοιαζαν να προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη λειτουργικότητα από τον χάρτινο πρόγονό τους, αλλά μια ομάδα πεισμωμένων χρηστών αρνιόταν να μεταβεί στην ψηφιακή σφαίρα, και πολυάριθμες μελέτες με κριτές έδειξαν σύντομα ότι η εμμονή τους είχε νόημα. Κάτι ιδιαίτερο που έχει να κάνει με την ίδια την πράξη της γραφής με το χέρι και τη δημιουργία ενός φυσικού, απτού αντικειμένου, κάνει την παλαιότερη τεχνολογία πιο αποτελεσματική από τη νέα. Η Sebregondi είχε, άθελά της, προκαλέσει μία σοβαρή έρευνα σχετικά με τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Ο Roland Allen γράφει ότι το ενδιαφέρον του για τα σημειωματάρια είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο, ανακάλυψε τα εντυπωσιακά προπολεμικά ημερολόγια του παππού του και ξεκίνησε να κρατάει το δικό του ημερολόγιο από το 2002, προσθέτοντας κάθε χρόνο άλλο ένα Moleskine στη στοίβα με τα ταλαιπωρημένα, "μάχιμα" σημειωματάρια. Το να γράφει ημερολόγιο τον έκανε πιο ευτυχισμένο, το να τηρεί τις λίστες με τα πράγματα που πρέπει να κάνει τον έκανε πιο αξιόπιστο (πράγμα που, με τη σειρά του, έκανε τους γύρω του πιο ευτυχισμένους), και έμαθε να μην πηγαίνει ποτέ σε ραντεβού με γιατρό ή σε οποιαδήποτε συνάντηση χωρίς να κρατάει σημειώσεις από όσα άκουσε. Άρχισε να παρατηρεί όμως και τα δημιουργικά οφέλη. Κάθε καλλιτέχνης που συναντούσε φαινόταν να έχει ένα τετράδιο για σκίτσα ανά χείρας, όπως και οι γραφίστες -ακόμη και οι σχεδιαστές ιστοσελίδων, των οποίων το προϊόν ήταν εξ ολοκλήρου ψηφιακό. Ξαφνικά έβλεπε ότι όλοι οι συγγραφείς κρατούσαν σημειωματάρια, όπως και οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί και άλλοι δημιουργικοί τύποι - και όσο πιο επιμελώς χρησιμοποιούσαν αυτά τα σημειωματάρια, τόσο καλύτερη φαινόταν να είναι η δουλειά τους. Διαπίστωνε ότι οι παιχνιδιάρικες λίστες, τα διαγράμματα και τα σκίτσα στις ιβουάρ σελίδες, αποκάλυ��ταν συχνά εκπληκτικά καλές ιδέες.

Όταν βγαίνουν τα σημειωματάρια, συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Για να ανοίξει κανείς την κενή σελίδα και να αλληλεπιδράσει μαζί της χρειάζεται ενέργεια και μερικές φορές λίγο θάρρος. Αλλά η ανταμοιβή μπορεί να εκπλήξει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[darkside-cookies]

η μετάφραση του ubiquitous ως πανταχού παρών στα ελληνικά είναι τόσο:)) γιατί ο Ισμαήλ μάλλον δεν ήθελε να δώσει θρησκευτικές προεκτάσεις σε αυτή την ιδέα του Μομπι Ντικ αλλιώς θα είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη omnipresent αλλά στα ελληνικά δεν μπορείς να το αποφύγεις:)))

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Σόρι κυριολεκτικά δεν σημαίνει τίποτα στην πραγματικότητα αλλά ο Σπύρος αποκάλεσε τον Ανδρέα με το όνομα του αντί να τον πει ο τύπος με τα μαύρα. Το οποίο τον κάνει τον μόνο χαρακτήρα πέρα από τον Νίκο και την Ζάνα που έχει ακτουαλι χρησιμοποιήσει το όνομα του χιχιχι.

[gemsofgreece]

Ο Στέφανος Κασσελάκης το σκέφτηκε πολύ πριν χρησιμοποιήσει για username το skasselakis;

[loulouditouheimona]

Η Κλέλια είχε κερατωσει και είχε χρησιμοποιήσει πολλές φορές τον Θάνο.

#Μαέστρο....

[aluminia]

Εντωμεταξυ πήγα για ψωμί το πρωί και είδα μια διαφήμιση για μια παράσταση καραγκιόζη που είχαν χρησιμοποιήσει την πολική αρκούδα από το club penguin. Όταν ξαναβγω θα την βγάλω φωτογραφία.

Τι γίνεται με αυτές τις αφίσες για τον Καραγκιόζη.

Πρέπει να αρχίσω να τις συλλέγω μου φαίνεται

[tosatanikofurby]

Να τον χρησιμοποιήσει τον χορηγό επειγόντως.

[romios-gr]

Αν το Ισραήλ να χρησιμοποιήσει τα αεροδρόμια της Κύπρου, τότε η Τουρκία θα καταλάβει όλη την Κύπρο, επειδή υποστηρίζει τη Hezbollah Ο διάσημος ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής και χρηματοοικονομικού κύκλου Charles Nenner προειδοποιεί για έναν τεράστιο πόλεμο και βύθιση της οικονομίας Για τεραστίων διαστάσεων πόλεμο και καταβύθιση του χρηματοοικονομικού κύκλου παγκοσμίως προειδοποιεί με ανάλ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/an-to-israil-chrisimopoiisei-ta-aerodromia-tis-kyproy-tote-i-toyrkia-tha-katalavei-oli-tin-kypro-epeidi-ypostirizei-ti-hezbollah/

[reality-breaker]

Βιβλιοκριτική: Gate of Ivrel, Well of Shiuann, Fires of Azeroth, Exile’s Gate, της C. J. Cherryh

Από χρόνια σκεφτόμουν να διαβάσω αυτή τη σειρά, αλλά όλο το ανέβαλα. Επιτέλους, τώρα, 2022-23, τη διάβασα. Όταν ήμουν μικρός, είχε πέσει στα χέρια μου το Fires of Azeroth. Είχα ξεκινήσει να το διαβάζω, και το είχα αφήσει στη μέση (ή, ίσως, στην αρχή) γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα. Και δικαιολογημένα. Πρέπει να έχεις διαβάσει τα προηγούμενα για να καταλάβεις. Αλλά, εκτός των άλλων, η γραφή της C. J. Cherryh είναι λίγο στρυφνή, και θα πω γι'αυτό περισσότερα παρακάτω. Α��τή η τετραλογία διαδραματίζεται σε ένα σύμπαν πολλαπλών διαστάσεων, όπου η κάθε διάσταση είναι, ουσιαστικά, άλλος κόσμος. Σε κάθε βιβλίο, η Morgaine – η βασική ηρωίδα – και ο Vanye – ο βοηθός/ιπποκόμος της – βρίσκονται σε άλλη διάσταση/κόσμο. Όλες αυτές, όμως, οι διαστάσεις είναι, περισσότερο, αλλοιώσεις του χρόνου παρά του χώρου – δηλαδή, είναι σαν ξαφνικά να έχουν περάσει εκατοντάδες, ή ακόμα και χιλιάδες, χρόνια και ο κόσμος να είναι πολύ διαφορετικός. Ωστόσο, υποτίθεται ότι υπάρχουν διαστάσεις που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Πριν από αιώνες (αν ο χρόνος έχει κανένα νόημα) υπήρχε μια φυλή που ονομαζόταν qhal, η οποία είναι κάτι σαν «ανώτεροι άνθρωποι» και όλοι είναι χλωμοί έως και τελείως άσπροι, όπως η Morgaine που είναι (περίπου) μία από αυτούς. Οι qhal έφτιαξαν τις Πύλες με τις οποίες μπορείς να περάσεις από τη μια διάσταση στην άλλη, αλλά αυτές οι Πύλες δεν είναι πάντα αψίδες· μπορεί να έχουν οποιαδήποτε μορφή. Αν και, συνήθως, ναι, είναι αψίδες. Όταν ένας qhal είναι κοντά σε μια Πύλη και έχει τις κατάλληλες γνώσεις, μπορεί να χρησιμοποιήσει τις κοσμικές της ενέργειες για να κάνει πάρα πολλά πράγματα που μοιάζουν «μαγεία». Μπορεί ακόμα και να μπει στα σώματα κανονικών ανθρώπων όταν το δικό του σώμα έχει γεράσει ή δεν είναι ικανό πλέον να διατηρηθεί στη ζωή. [Συνέχισε να διαβάζεις]

[lina-ntalagianni]

Φιλοζωία

«Tο μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα», είχε πει κάποτε ο Mahatma Gandhi, ο Ινδός πολιτικός, στοχαστής και ακτιβιστής. Κι αν κρίνουμε από τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες αντιμετωπίζει το μείζον ζήτημα του ραγδαία αυξανόμενου αδέσποτου πληθυσμού, τότε βρίσκει κατά μία έννοια εξήγηση το γιατί εκφυλιζόμαστε όλο και περισσότερο καθημερινά.

Για τους περισσότερους, ο όρος "φιλοζωία" παραπέμπει σε μια καλοκάγαθη και κάπως ιδιότροπη στάση ζωής. Παρουσιάζεται ως η υπέρμετρη συναισθηματική προσκόλληση στα ζώα, συνήθως στα ζώα συντροφιάς, στα γατάκια και στα σκυλάκια. Η Πολιτική Φιλοζωία βρίσκεται πέραν αυτής της καλοπροαίρετης συμπεριφοράς.

Η προστασία των ζώων, η ευημερία τους και η απελευθέρωσή τους από τον ανθρώπινο ζυγό θα κρίνουν εντέλει εάν θα έχουμε πόλεμο ή ειρήνη, δημοκρατία ή αυταρχισμό, ευημερία ή φτώχεια.

Αυτός ο ισχυρισμός μοιάζει σίγουρα υπερβολικός. Δεν πατάει σε καμία εμπειρία μας. Δεν αποδεχόμαστε εύκολα πως η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα είναι σημαντική για την πολιτική. Συνηθίσαμε τα ζώα στο περιθώριο, σαν χνουδωτά αποκούμπια, σάκους πρώτων υλών και αξιοθέατα. Αυτός ίσως να είναι ο κόσμος που κληρονομήσαμε. Αλλά δεν είναι εκείνος που θα παραδώσουμε. 

 Υποχρεωτική για κάθε Δήμο η δημιουργία Δημοτικών κτηνιατρείων για τις στειρώσεις όλων των αδέσποτων του κάθε Δήμου αλλά και δεσποζόμενων των κατηγοριών ,που αναφέρει ο σημερινός νόμος, με ένα τουλάχιστον δημοτικό κτηνίατρο ανάλογα με την έκταση του Δήμου και του αριθμού του αδέσποτου πληθυσμούν, με χώρους ανάνηψης, περίθαλψης και επιπλέον χώρους προσωρινής φιλοξενίας ( έως 40 ) κάποιων ιδιαίτερων περιπτώσεων αδέσποτων ζώων, όπου τα ζώα θα στειρώνονται συνέχεια, με σύστημα και καθημερινά.

Την ίδρυση Σώματος Αστυνομίας Ζώων σε όλη την επικράτεια , ώστε η όποια νομοθεσία για τα ζώα να τηρείται και να ελέγχονται για την εφαρμογή της οι πάντες , πράγμα που σήμερα δεν γίνεται φυσικά .

Οι κατηγορίες , κυνηγοί, κτηνοτρόφοι, παράνομοι εκτροφείς και κτηνίατροι ,που συμβάλλουν ιδιαίτερα και καταλυτικά στη συνεχή ροή αδέσποτων θα πρέπει με συγκεκριμένα μέτρα, να σταματήσουν να «γεννούν « αδέσποτα .

Μέτρα αποφασιστικά και αποτελεσματικά κατά τη μάστιγας της παράνομης εισαγωγής και εκτροφής εκατοντάδων χιλιάδων ζώων συντροφιάς

Υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία και η ενημέρωση.

Γενναίες χρηματοδοτήσεις των Δήμων στη βάση των πραγματικών αναγκών τους και όχι ψίχουλα για νάχουν να λένε οι αρμόδιοι υπουργοί και προσλήψεις κατάλληλου προσωπικού.

Χωρίς αυτά τα σημεία ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί , όσο ακολουθούνται οι ίδιες αποτυχημένες πολιτικές δεκαετίες τώρα .

Είναι τεράστια ανάγκη να αντιληφθούν τα πολιτικά κόμματα, ειδικά αυτά που πρεσβεύουν την Αριστερά, ειδικά αυτά που μιλούν για οικολογία, ότι το φιλοζωικό κίνημα μπορεί και πρέπει να εκπροσωπηθεί από αυτά. Η φιλοζωία πρέπει να αποκτήσει πολιτικό πρόσημο, όχι ως σφραγίδα προσεταιρισμού, αλλά ως ταυτοτικό στοιχείο.

Κάθε μέλος, κάθε στέλεχος, πρέπει να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του στην πραγματικότητα.

- Να συμμετάσχει στις φιλοζωικές οργανώσεις της κάθε περιοχής.

- Να συμμετάσχει σε συναντήσεις, ει δυνατόν.

- Να αφουγκραστεί, να ακούσει, να μελετήσει τις ανάγκες του χώρου και τα προβλήματα που πρ��σπαθεί να επιλύσει.

- Να κοιτάξει τη νομοθεσία και να εντοπίσει τα φοβερά ελλείμματα.

- Να καταθέσει προτάσεις, έχοντας συζητήσει, έχοντας ακούσει, έχοντας δει.

 Ο φιλοζωικός χώρος πρέπει να βρει τη φωνή και το βήμα λόγου που του αξίζει. Και δεν πρέπει με τίποτα να αφεθεί μελλοντικά βορά σε ένα επικίνδυνο φασιστικό μόρφωμα, που θα τον εκμεταλλευτεί και θα τον χρησιμοποιήσει ως φερετζέ της μισανθρωπιάς του.

 Οι εισαγγελείς Πρωτοδικών θα πρέπει να ακολουθούν την αυτόφωρη διαδικασία, εφόσον συντρέχουν οι όροι, όταν διαπιστώνονται παραβάσεις, ειδικά περιπτώσεις βασανισμού, κακοποίησης, κακής και βάναυσης μεταχείρισης οποιουδήποτε είδους ζώου, καθώς και οποιαδήποτε πράξη βίας κατ’ αυτού, ιδίως δηλητηρίαση, κρέμασμα, πνιγμός, κάψιμο, σύνθλιψη και ακρωτηριασμός.

Να επιστήσετε την προσοχή στις αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων της περιφέρειάς σας για την τήρηση των υποχρεώσεών τους, για την περισυλλογή και διαχείριση αδέσποτων ζώων συντροφιάς, όπως αυτές ειδικότερα ορίζονται στο άρθρο 9 του ως άνω νόμου.

, να αφαιρείται προσωρινά ή οριστικά το ζώο συντροφιάς ή ζώο άλλης κατηγορίας από την κατοχή του και το ζώο να παραδίνεται στο καταφύγιο αδέσποτων ζώων του αρμόδιου δήμου ή σε ενδιαφερόμενη φιλοζωική εταιρεία ή σωματείο. Αν, δε, η μεταχείριση του ζώου είναι ιδιαίτερα σκληρή και βάναυση και προκάλεσε ιδιαίτερο πόνο ή φόβο στο ζώο, την οριστική αφαίρεση και να απαγορεύετε την απόκτηση άλλου ζώου από τον παραβάτη.

Επισημαίνεται, δε, η σημασία και η σοβαρότητα των ως άνω θεμάτων που αφορούν στην προστασία των ζώων και η ιδιαίτερη επιμέλεια των αρμοδίων αρχών, για την αποτροπή περιπτώσεων κακοποίησης και βασανισμού ζώων, δεδομένου ότι συνδέεται η εκδήλωση αυτών των φαινομένων άμεσα και με τη γενικότερη εκδήλωση εγκληματικότητας, αφού η σχέση κακοποίησης ζώων ειδικά με την παιδική κακοποίηση και όχι μόνο, είναι γνωστή και τεκμηριωμένη, από αρκετά χρόνια.

Ειδικά στις ΗΠΑ τα εγκλήματα κατά των ζώων διερευνούνται με μεγάλη προσοχή και χρησιμοποιούνται ως εργαλείο ανίχνευσης κακοποίησης παιδιών και άλλων ευάλωτων ατόμων.

 «Να αγαπάτε τα ζώα. Ο Θεός τους έδωσε λίγη νοημοσύνη κι ασυννέφιαστη χαρά. Μην την καταστρέφετε, λοιπόν, μην τα βασανίζετε, μην αφαιρείτε τη χαρά τους, μην πάτε ενάντια στη σκέψη του Θεού. Ανθρωπε, μην επαίρεσαι αντίκρυ στα ζώα: αυτά είναι αναμάρτητα, μα εσύ, ��ε όλο σου το μεγαλείο, ρυπαίνεις τη Γη με την εμφάνισή σου κι αφήνεις τα σαπρά σου ίχνη».

- Φ. Ντοστογέφσκι, Αδερφοί Καραμαζόφ.

[justforbooks]

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ Carl Rollyson είναι υπεύθυνος για τους δύο τόμους που καταγράφουν ολόκληρη την ζωή της Σίλβια Πλαθ μέσω των ημερολογίων, των σημειωμάτων και των αφηγήσεών της, και κυκλοφόρησαν πρόσφατα με τίτλο Sylvia Plath Day by Day Volume 1 (1932-1955), και Sylvia Plath Day by Day Volume 2 (1955-1963) αντίστοιχα. Στο παρακάτω κείμενο, ο ίδιος σταχυολογεί τις αναφορές της ποιήτριας στις δύο μεγάλες «αδυναμίες» της: το shopping και (κυρίως) το σεξ.

Στο ευρετήριο του πρώτου τόμου του βιβλίου Sylvia Plath Day by Day (1932-1955), έχω πάνω από εκατό καταχωρήσεις για shopping – μόνη της, με τη μητέρα της, με τους συντρόφους της, με τις φίλες της, με τα παιδιά που πρόσεχε ως babysitter. Τα ψώνια ήταν απολύτως απαραίτητα για την ευημερία της. Ο δεύτερος τόμος, Sylvia Plath Day by Day (1955-1963), που παρακολουθεί τη ζωή της μέχρι τις τελευταίες της μέρες, περιέχει άλλες εκατό και πλέον σχετικές καταχωρήσεις. Τα ψώνια (κατά προτίμηση σε ακριβά μαγαζιά) ανέβαζαν τη διάθεσή της όσο και η ιππασία, η ζαχαροπλαστική και η κηπουρική. Συζητούσε με τους υπαλλήλους των καταστημάτων και ��ημιουργούσε μια κοινότητα αμοιβαίου ενδιαφέροντος – στη Βοστώνη, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο αλλά και στο Ντέβον όπου εγκαταστάθηκε με τον Τεντ Χιουζ και όπου ο γάμος τους διαλύθηκε αφού εξόρισε τον άπιστο σύζυγό της από το σπίτι και την οικογενειακή ζωή που πίστευε ότι θα εκτιμούσε όσο και εκείνη.

Απ' όσο μπορώ να διαπιστώσω, ο Τεντ Χιουζ δεν πήγε ποτέ για ψώνια με τη Σίλβια Πλαθ. Θεωρούσε τη ροπή της στη μόδα και τις υλιστικές της επιθυμίες ασυγχώρητα επιπόλαιες και επιφανειακές. «Πρέπει να περιορίσω τη μανία μου να αγοράζω φορέματα», έγραφε στον εαυτό της στις 9 Μαΐου 1958, ενώ το παντρεμένο ζευγάρι ζούσε στο Νορθχάμπτον της Μασαχουσέτης.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, μόνη της στο Λονδίνο στις τελευταίες της μέρες, ψώνιζε σαν τρελή, πέταγε στα σκουπίδια τα ρούχα που φορούσε στην επαρχία, απολάμβανε ένα νέο χτένισμα αλλά και τα σφυρίγματα θαυμασμού στον δρόμο. Είχε καταπιέσει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού της για να ευχαριστήσει τον άντρα του οποίου την απεριποίητη, συχνά βρόμικη εμφάνιση είχε μάθει να ανέχεται.

Η καταγραφή της ζωής της Πλαθ με βοήθησε να κατανοήσω βαθύτερα το γιατί την κέρδισε αυτός ο προβληματικός άνθρωπος. Σε ένα γράμμα της 7ης Μαΐου 1957 προς τον αδελφό της, ανέφερε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος (που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ) με τον προσωρινό τίτλο Hill of Leopards, το οποίο εξερευνούσε τη «θετική αποδοχή της σύγκρουσης, της αβεβαιότητας και του πόνου ως το έδαφος για την αληθινή γνώση και τη ζωή». Έβλεπε στον Χιουζ, μια πανύψηλη φιγούρα που στεκόταν επιβλητικά ανάμεσα στους κολλητούς του στο Κέιμπριτζ, που τον λάτρευαν, ακριβώς το είδος της πρόκλησης για «θετική αποδοχή» που θα εκπλήρωνε την ίδια ως γυναίκα και καλλιτέχνη, και που κανένας άλλος άνδρας δεν είχε πλησιάσει καν στο να ικανοποιήσει.

Το πρόβλημα με τους άνδρες πριν από τον Χιουζ είναι ότι η Πλαθ τους κυρίευε εύκολα – κάποιες φορές απολάμβανε μια σεξουαλική συμβατότητα μαζί τους, αλλά στο τέλος πάντα αισθανόταν ότι τους είχε χρησιμοποιήσει εξαντλώντας την προοπτική διάρκειας της σχέσης. Ο Ρίτσαρντ Σασούν, ο μόνος υποψήφιος πριν από τον Χιουζ που η Πλαθ πίστευε ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι ισάξιός της, την εγκατέλειψε όταν εκείνη πήγε να τον αναζητήσει στο Παρίσι.

Όταν η Πλαθ διάβασε για πρώτη φορά την ποίηση του Χιουζ στις αρχές του 1956, έμεινε άναυδη από το σθένος και τη βία της – σε τέτοιο βαθμό που όταν τελικά στράφηκε εναντίον του, τον θεωρούσε δολοφόνο με κριτήριο εκείνη την πρώτη ανάγνωση. Η Πλαθ είχε ακούσει ότι ο Χιουζ ήταν μέγας γυναικοκατακτητής, ή όπως τον αποκαλούσε ένας από τους ερωτικούς της συντρόφους στο Κέιμπριτζ, «ο μεγαλύτερος "αποπλανητής" του πανεπιστημίου». Ακόμα και στον αδελφό της καυχιόταν για τους σωματικούς της καβγάδες με τον Χιουζ, αλλά του έλεγε επίσης ότι αν ποτέ προσπαθούσε πραγματικά να τον ξεπεράσει, θα τη χτυπούσε. Μια από τις αγαπημένες της ταινίες ήταν το La Belle et la Bête («Η ωραία και το τέρας») του Κοκτό.

Το 1949, η Πλαθ έγραφε στο ημερολόγιό της: «Λαχταρώ την τυφλή, καυτή και ανεύθυνη απόλαυση του να συνθλίβομαι πάνω στο σώμα ενός άνδρα. Θέλω να αποπλανηθώ… να ακούσω έναν άντρα να βογκάει βραχνά, γιατί εκείνη τη στιγμή είμαι η νικήτρια». Κάποια στιγμή, μετά από θεραπεία με την ψυχίατρο Ρουθ Μπάουσερ, η Πλαθ, εφοδιασμένη με διάφραγμα, άρχισε να κάνει πιο συχνά σεξ, σημειώνοντας για πρώτη φορά στις 7 Αυγούστου 1955 στο ημερολόγιό της ότι έκανε «καλό έρωτα με τον Πίτερ Ντέιβινσον», έναν επιμελητή βιβλίων.

Αφού η Πλαθ έφυγε για την Αγγλία για να σπουδάσει στο Κέιμπριτζ με υποτροφία Fulbright, ο Ντέιβισον ένιωσε χρησιμοποιημένος και προδομένος. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1955, πάνω στο πλοίο με προορισμό την Αγγλία, είχε ένα ειδύλλιο με τον μελετητή Καρλ Σάκιν, το οποίο επίσης κατέγραψε ως «καλό έρωτα». Έφτασε στο Λονδίνο στις 29 Σεπτεμβρίου και λίγο αργότερα σημείωνε ότι «έκανε έρωτα» με τον Τζον Γουάιτσαϊντ, πρώην ερωτικό παρτενέρ της φίλης της, Σου Γουέλερ. Στο Κέιμπριτζ γνώρισε τον Μάλορι Γουόμπερ και απόλαυσαν μαζί, όπως έγραψε στο ημερολόγιό της, στις 20 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, «μουσική & έρωτα».

Οι σεξουαλικές αναζητήσεις συνεχίστηκαν και η ερωτική σχέση της με τον Μάλορι αναβαθμίστηκε σε «καλό, δυνατό έρωτα», όπως έγραφε στις 27 Νοεμβρίου. Στις 8 Ιανουαρίου 1956, πίστευε ότι είχε φτάσει σ’ ένα είδος ερωτικού ζενίθ αφού επισκέφτηκε τον Σασούν στο Παρίσι πριν επιστρέψει στις σπουδές της στο Κέιμπριτζ και έκαναν «καλό αποχαιρετιστήριο έρωτά», μόνο και μόνο για να απογοητευτεί αναζητώντας τον λίγους μήνες αργότερα ενώ εκείνος την απέφευγε.

Ένας Άγγλος φίλος, ο Κρίστοφερ Λέβενσον, εμφανίστηκε στις 9 Φεβρουαρίου για απογευματινό καφέ και «θερμή αγάπη». Ο Γκάρι Χάουπτ, ένας φοιτητής από το Γιέιλ που είχε έρθει ��ια σπουδές στο Κέιμπριτζ, αναφέρεται στις 17 Μαρτίου με τον κρυπτικό προδιορισμό «νυχτερινή αγάπη», ενώ στις 30 Μαρτίου ακολουθεί η τέλεση της «ερωτικής πράξης», όπως γράφει. Για καμία από τις συνευρέσεις της δεν αφιερώνει παρά μερικές λέξεις μόνο.

Στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο συναντήσεων με τον Χάουπτ, στις 23 Μαρτίου, στις 5:00 π.μ. στο Λονδίνο, στην γκαρσονιέρα της οδού Rugby όπου έμενε μερικές φορές ο Χιουζ, η Πλαθ ανέφερε στο ημερολόγιό της: «πληγωμένη και ταραγμένη από την αδίστακτη συμπεριφορά του Τεντ που με αποκάλεσε με λάθος όνομα». Την είχε αποκαλέσει Σίρλεϊ, το όνομα της κοπέλας που ήταν μαζί όταν πρωτογνώρισε την Πλαθ σε ένα πάρτι στο Κέιμπριτζ, όπου η βραδιά κατέληξε με την Σίλβια να τον δαγκώνει στο πρόσωπο και τον Τεντ να της τραβά βίαια από το αυτί ένα από τα σκουλαρίκια της.

Η λέξη αγάπη (ή έρωτας) δεν υπάρχει πουθενά στην αφήγησή της για εκείνη την έντονη συνάντηση, την οποία χαρακτήριζε στις 26 Μαρτίου ως «την άγρυπνη νύχτα ολοκαυτώματος με τον Τεντ». Αλλά στις 14 Απριλίου ήταν έτοιμη για περισσότερα: «εξαντλητική νύχτα ερωτικής πράξης», ανέφερε, και «απαίσια όνειρα». Αλλά την επόμενη μέρα, προσθέτοντας μια μόνο λέξη σ’ αυτό που είχε γράψει για κάθε σεξουαλικό σύντροφο πριν από τον Χιουζ, έδωσε το στίγμα ότι είχε βρει επιτέλους τον άνθρωπό της: «καλός βίαιος έρωτας».

Η Πλαθ ήξερε ότι βρισκόταν σε ένα σημείο καμπής. Αμφέβαλλε ότι ο Χιουζ την αγαπούσε πραγματικά και έγραφε ότι ένιωθε «μαχαιρωμένη από εκείνον» ενώ συγχρόνως παρακινούσε η ίδια τον εαυτό της: «Άφησέ τον να φύγει. Έχεις τα κότσια». Αλλά εκείνος ήταν ακαταμάχητος.

Μεταξύ 19 Απριλίου και 24 Αυγούστου, το ζευγάρι έκανε έρωτα τουλάχιστον σαράντα φορές, συνευρέσεις τις οποίες η Πλαθ περιέγραφε συνήθως με προσδιορισμούς όπως «καλός» (έρωτας), «ήρεμος» αλλά και κάποιες φορές «εξαντλητικός». Έκαναν έρωτα σε ένα χωράφι, στο δωμάτιό της στο Κέιμπριτζ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι και μια φορά σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Παντρεύτηκαν στις 16 Ιουνίου 1956 αλλά στις 24 Σεπτεμβρίου η Σίλβια παραπονιόταν: «καθόλου καλός έρωτας από το Παρίσι και μετά, και μια αυξανόμενη αίσθηση ασφυξίας και μοναξιάς».

Η Πλαθ απολάμβανε το σκληρό δούναι και λαβείν του σεξ και του γάμου της με τον Χιουζ. Τα ημερολόγιά της αφηγούνται καυγάδες και συγκρούσεις, αλλά ποτέ καμία μετάνοια, μέχρι που ο Χιουζ αποσύρθηκε στον εαυτό του, αφού απέκτησε παιδιά, και οι σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους ουσιαστικά τερματίστηκαν. Σε ένα γράμμα της έγραφε ότι δεν ήταν διατεθειμένη να υπομείνει τη δυσχερή θέση της «αγάμητης συζύγου».

Την τελευταία εβδομάδα της ζωής της, η Σίλβια Πλαθ –που τόσο επιμελώς κατέγραφε την σεξουαλική της δραστηριότητα, δίκην αρχείου ή ως επιμελής «λογίστρια του πηδήματος»– σταμάτησε να κρατάει ημερολόγιο, και ούτε άφησε πίσω της άλλες σημειώσεις, απ' όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, καταλήγοντας ίσως στο συμπέρασμα ότι δεν στέρεψαν πια οι «καλοί βίαιοι έρωτες» ή οι ερωτικοί σύντροφοι που θα την βοηθούσαν να κατακτήσει αυτή τη «θετική αποδοχή της σύγκρουσης, της αβεβαιότητας & του πόνου ως το έδαφος για την αληθινή γνώση και τη ζωή».

Η αληθινή γνώση και ζωή δεν μπορούν, φυσικά, να ποσοτικοποιηθούν, και η Πλαθ δεν έζησε αριθμώντας απλώς τις μέρες και τις δραστηριότητές της – διανοητικές, κοινωνικές και σεξουαλικές. Αλλά όταν οι αριθμοί βγαίνουν από την αφήγηση, προκειμένου να εξορκιστεί η ανία της παρουσίασης μιας ζωής ως ευρετήριο, κάτι χάνεται επίσης. Όπως γράφει ο Τομ Στόπαρντ στο θεατρικό του έργο «Ναυάγιο»: «Η φύση δεν περιφρονεί αυτό που ζει μόνο για μια μέρα. Ρίχνει ολόκληρο τον εαυτό της σε κάθε στιγμή».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[bitplechase]

Μπηκα σε ταξι μετα απο καιρο.

Αρχισε να μου λεει ποσα χρονια δουλευει σ’αυτο ως οδηγος κι οτι αυτο το αμαξι ηταν για ιδιωτική χρηση πριν το χρησιμοποιήσει στην δουλεια.

Απορησα και τον ρωτησα πως γινεται να μην εχει βγαλει ζημιες ολα αυτα τα χρονια και φαινεται τοσο αξιοπρεπές.

Η απαντηση του ηταν πως οταν χαλαγε κατι μηχανολογικά και μη το έφτιαχνε αμεσως και δε περιμενε να μαζευτούν πολλα για να κανει κατι γι αυτο γιατι μετα θα ‘ταν αργα.

Ετσι κρατας ζωντανο κατι που αγαπας για οσο πιο πολυ μπορεις.

Ισως δε μου μιλαγε για το ταξι εν τελει.

[eclecticstarlightblogger]

Πλάτων: Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το Πεπρωμένο του

Ο άνθρωπος δεν γεννιέται με σκυμμένο το κεφάλι. Τον μαθαίνουν από μικρή ηλικία να το σκύβει, διότι αν βαδίσει αισιόδοξα, με ψηλά το κεφάλι, αν χρησιμοποιήσει τη δύναμή του προς όφελός του τότε… κινδυνεύει να απελευθερωθεί. “Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον” λέει μια παλιά παροιμία. Όλα είναι γραμμένο στο “κισμέτ” λένε οι μουσουλμάνοι. Κάτι ανάλογο ισχυρίζονται […] Πλάτων: Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει…

[thoughtfullyblogger]

Πλάτων: Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το Πεπρωμένο του

Ο άνθρωπος δεν γεννιέται με σκυμμένο το κεφάλι. Τον μαθαίνουν από μικρή ηλικία να το σκύβει, διότι αν βαδίσει αισιόδοξα, με ψηλά το κεφάλι, αν χρησιμοποιήσει τη δύναμή του προς όφελός του τότε… κινδυνεύει να απελευθερωθεί. “Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον” λέει μια παλιά παροιμία. Όλα είναι γραμμένο στο “κισμέτ” λένε οι μουσουλμάνοι. Κάτι ανάλογο ισχυρίζονται […] Πλάτων: Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει…