#πυρκαγιά

[eredanos]

Ας κάνουμε μια ευχή να τελειώσει σύντομα....

[romios-gr]

Ολοκληρώνεται η αποκατάσταση της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου, 20 χρόνια μετά την καταστροφική πυρκαγιά Μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους θα έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες αποκατάστασης στις πτέρυγες της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου που υπέστησαν ζημιές από την καταστροφική πυρκαγιά που ξέσπασε στη Μονή πριν από είκοσι χρόνια, όπως ανακοίνωσε ο Υπουργ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/oloklironetai-i-apokatastasi-tis-ieras-monis-chilandarioy-20-chronia-meta-tin-katastrofiki-pyrkagia/

[batserendipity]

Πυρκαγιά στις Αχανές, κινητοποιήθηκε η πυροσβεστική υπηρεσία

Το βράδυ της Τρίτης (09/07/2024)ξέσπασε πυρκαγιά στην οδό Καραμανλή στις Αχαρνές. Για την πυρκαγιά στις Αχαρνές έσπευσαν 60 πυροσβέστες ,μία πυροσβεστική ομάδα και 17 οχήματα. Παράλληλα ,σε υποστήριξη βρίσκονταν και εθελοντές πυροσβέστες και ένα υδροψεκαστικό όχημα του ΟΤΑ. Καιρός: Μελτέμια και υψηλές θερμοκρασίες αποτελούν επικίνδυνο μείγμα για πυρκαγιά Ο συνδυασμός μελτεμιών και υψηλών…

[crisismonitor]

Βοιωτία: Χωρίς ενεργό μέτωπο η πυρκαγιά στην Αγία Τριάδα

Χωρίς ενεργό μέτωπο η πυρκαγιά στην Αγία Τριάδα Βοιωτίας. Σύμφωνα με την πυροσβεστική αυτή την ώρα υπάρχουν διάσπαρτες στήλες καπνού και συνεχίζεται η μάχη της κατάσβεσης. Continue reading Βοιωτία: Χωρίς ενεργό μέτωπο η πυρκαγιά στην Αγία Τριάδα

[mikrofwno]

Κάτια Δανδουλάκη για φωτιά στο «Μπρόντγουεϊ»: «Θα μπορούσε να συμβεί κάτι πολύ χειρότερο» (vid)

Φωτιά ξέσπασε χθες τα ξημερώματα στη στοά του θεάτρου Μπρόντγουεϊ στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με πληροφορίες, η φωτιά προκλήθηκε από γκαζάκι που πέταξε άγνωστος στη στοά. Η επέμβαση της Πυροσβεστικής ήταν άμεση και έτσι η φωτιά περιορίστηκε στην αποθήκη του θεάτρου και δεν εξαπλώθηκε. «Πέταξαν ένα γκαζάκι σε μία αποθήκη που ήταν ψιλοαφύλαχτη, που δεν είχε γερή πόρτα και είσοδο. Ήταν πρόχειρη…

[hellenicnews]

Πυρκαγιά στο Μάτι: «Ζούμε το θέατρο του παραλόγου»

Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018 η Μαίρη Αβραμίδου αποχώρησε εγκαίρως από το Μάτι μαζί με την κόρη της, για μια εκδήλωση στην Αθήνα, προτού οι φλόγες περάσουν τη λεωφόρο Μαραθώνος. Οι συγγενείς της που έμειναν πίσω ανησυχούσαν περισσότερο για εκείνη και πώς θα έβγαινε στον δρόμο, κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.

Βλέποντας καπνό χαμηλά στον ��έο Βουτζά, τους ειδοποίησε να φύγουν κι εκείνοι. Εγκλωβίστηκαν 40 λεπτά στο Κόκκινο Λιμανάκι και στην τελευταία τους συνομιλία τής είπαν ότι έβλεπαν τη φωτιά μπροστά τους – έπειτα τα τηλέφωνα νέκρωσαν. Ακολούθησε η αγωνιώδης αναζήτησή τους. Η ταυτοποίησή τους κατέστη δυνατή μόνο μέσω DNA μία εβδομάδα αργότερα. «Παραλάβαμε τέσσερα σακουλάκια», λέει. Η κ. Αβραμίδου έχασε τη μητέρα της, 66 ετών, την αδελφή της, 47 ετών, τον γαμπρό της, 53 ετών, και τον ανιψιό της, 21 ετών.

Αγανάκτηση Τέσσερα χρόνια μετά την καταστροφική πυρκαγιά, η επίκληση συντρέχοντος πταίσματος από νομικούς εκπροσώπους του Δημοσίου και της Πυροσβεστικής, προκειμένου να αποκρούσουν ομαδική αγωγή για αποζημιώσεις 24 πυροπλήκτων και συγγενών θυμάτων, τη συγκλόνισε. Οπως ανέδειξε σε ρεπορτάζ της η «Κ», στους ισχυρισμούς που έχουν υποβληθεί στο Διοικητικό Πρωτοδικείο υποστηρίζεται μεταξύ άλλων ότι τα περισσότερα σπίτια των πληγέντων οικισμών δεν είχαν καθαριστεί από καύσιμη ύλη, επισημαίνοντας ότι αυτό έπαιξε «καταλυτικό ρόλο στο ζημιογόνο αποτέλεσμα». Ακόμη το Δημόσιο ισχυρίζεται ότι ορισμένοι από τους ενάγοντες, ενώ ήταν ασφαλείς, εισήλθαν στην καιόμενη περιοχή με δική τους ευθύνη, χωρίς να ακολουθήσουν τις οδηγίες των κρατικών οργάνων. Η υπόθεση εκδικάστηκε στις 25 Νοεμβρίου και αναμένεται η έκδοση απόφασης, ενώ εκκρεμούν και άλλες αγωγές.

Για ορισμένους εκ των εναγόντων διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι εισήλθαν στην καιόμενη περιοχή με δική τους ευθύνη χωρίς να ακολουθήσουν τις οδηγίες των κρατικών οργάνων

Στη συγκεκριμένη ομαδική αγωγή περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων και η μαρτυρία μιας γυναίκας η οποία αναφέρει ότι η Τροχαία τής επέτρεψε να μεταβεί στην παραθεριστική κατοικία της στο Μάτι καθώς απομάκρυνε έναν ηλικιωμένο συγγενή της από τον Νέο Βουτζά. Εκεί τους βρήκε έπειτα η φωτιά. Ο συγγενής της απεβίωσε λίγες ημέρες αργότερα λόγω εγκαυμάτων και εισπνοής καπνού και η ίδια νοσηλεύτηκε με εγκαύματα στο σώμα. Παρόμοιες μαρτυρίες για λάθη στην εκτροπή των οχημάτων έχουν διατυπωθεί και από άλλους πυροπλήκτους ήδη από τις πρ��τες ημέρες μετά τη φωτιά.

«Μου πρόσθεσε μέσα στη θλίψη μου απογοήτευση και οργή, διότι είναι βασισμένο σε αναληθείς ισχυρισμούς», λέει στην «Κ» η κ. Αβραμίδου σχετικά με τις αιτιάσεις του Δημοσίου. Η ίδια έχει καταθέσει ξεχωριστή αγωγή, η οποία αναμένεται να εκδικαστεί μέσα στον Φεβρουάριο. «Το ελληνικό Δημόσιο προσπαθεί χωρίς ίχνος ντροπής να μεταθέσει τις τεράστιες και αποκλειστικές ευθύνες που έχει για ό,τι συνέβη στις 23 Ιουλίου 2018 στα ίδια τα θύματα, ζούμε το θέατρο του παραλόγου, ελπίζουμε τουλάχιστον να λειτουργεί η Δικαιοσύνη», προσθέτει.

Στους ισχυρισμούς των νομικών εκπροσώπων του Δημοσίου αναφέρθηκε χθες και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου. «Πέρα από τον τυπικό τρόπο με τον οποίο διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες κάνουν τη δουλειά τους, σε τέτοιου είδους υποθέσεις θα πρέπει να σταθμίζεται η γενικότερη εικόνα. Μιλάμε για μια τραγωδία, και τα όποια συμπεράσματα και οι τελικές αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνονται με βάση την ευαισθησία που πρέπει κανείς να δείχνει απέναντι στα αποτελέσματα αυτής της τραγωδίας», δήλωσε.

«Γνωρίζουμε ανθρώπους που η Τροχαία, όταν η φωτιά ήταν πάνω από τη Μαραθώνος, τους έστελνε με τα αυτοκίνητά τους μέσω του Ματιού», λέει στην «Κ» ο Ανδρέας Τριανταφυλλίδης. Ο ίδιος ήταν ένας από τους ανθρώπους που πήγε να απεγκλωβίσει τους γονείς του και βοήθησε εθελοντικά και άλλους πυροπλήκτους εκείνη την ημέρα. Οταν έφθασε στο Μάτι, στις 19.30, αναφέρει ότι η κεντρική οδός της Κυανής Ακτής και άλλα στενά ήταν προσβάσιμα. Ο ίδιος, όμως, περιγράφει ότι για ώρες δεν είχε δει πυροσβεστικό στο παραλιακό μέτωπο ή άλλη οργανωμένη βοήθεια. Αφηγείται στην «Κ» πώς κουβάλησε στην πλάτη του κάποιους ανθρώπους και παρείχε πρώτες βοήθειες σε άλλους. Το βράδυ είδε ένα πυροσβεστικό όχημα έξω από το ξενοδοχείο Ramada. «Απέναντι ήταν ένα σπίτι που καιγόταν, αλλά είχαν μείνει από νερό γιατί είχαν έρθει κατευθείαν από την Κινέτα», λέει.

Πηγή άρθρου: Πυρκαγιά στο Μάτι: «Ζούμε το θέατρο του παραλόγου»

[orthodoxiaonline]

Πυρκαγιά σε εξέλιξη σε διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη

Πυρκαγιά σε εξέλιξη σε διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη.

Στις φλόγες τυλίχτηκε διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη. (more…)

[travellingnews]

Άμεση η κινητοποίηση του Δήμου Λαυρεωτικής για τους πληγέντες από την πυρκαγιά της 30ης Ιουνίου 2024

Σχετικά με την μεγάλη πυρκαγιά της 30ης Ιουνίου 2024 η οποία έπληξε την Πλάκα, το Ριμπάρι, το Δημολάκι και το Μαρκάτι, ο Δήμος Λαυρεωτικής ενημερώνει τους πληγέντες για τα εξής: Ο Δήμος Λαυρεωτικής άμεσα απέστειλε κατεπείγον αίτημα στη Γενική Διεύθυνση Αποκατάστασης Επιπτώσεων Φυσικών Καταστροφών για την διενέργεια αυτοψιών στις κατεστραμμένες περιουσίες των πολιτών προκειμένου να εκκινήσει το…

[oiomprelesmou]

Σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε δω.. πολύ καιρό.

Μια μέρα χάθηκες στο πλήθος κάπου εδώ, παράξενο.

Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο - Παύλος Παυλιδης.

[nero-sth-varka]

Γράψε μόνο ένα γράμμα

Που ποτέ δε θα διαβάσω

Γύρω μας βουίζει πυρκαγιά

[sym12]

Γράψε μόνο ένα γράμμα

που ποτέ δε θα διαβάσω

γύρω μας βουίζει πυρκαγιά

Γράψε μόνο μια δυο λέξεις

για ανθρώπους και για τόπους

που εμείς ποτέ μαζί δε θα δούμε

[eredanos]

26 άνθρωποι απανθρακωμενοι στο δάσος στον Έβρο 😥😥😥😥

Τραγωδία....και μια ακόμα τραγωδία τα καθίκια οι ελληναραδες.

[romios-gr]

Μεγάλη πυρκαγιά σε αποθήκες όπλων και πυρομαχικών προοριζόμενων για την Ουκρανία στο Ραντόμ της Πολωνίας! Μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε σε μεγάλο συγκρότημα αποθηκών στην πόλη Ραντόμ στην κεντρική Πολωνία όπου και φυλάσσονται δυτικά οπλικά συστήματα και πυρομαχικά που μεταφέρονται στην Ουκρανία. Οι Ρώσοι αναφέρουν ότι η συγκεκριμένη πόλη είναι ο βασικός μεταφορικός κόμβος της δυτικής βοήθειας πρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/megali-pyrkagia-se-apothikes-oplon-kai-pyromachikon-proorizomenon-gia-tin-oykrania-sto-rantom-tis-polonias/

[justforbooks]

Σε αυτή την πλούσια και εκτεταμένη μονογραφία, η ιστορικός Laurence Montel επιχειρεί μια μακροχρόνια αρχαιολογία της σκοτεινής πλευράς της πόλης της Μασσαλίας. Ξεκινώντας από τα νομικά αρχεία των αρχών του 19ου αιώνα και εναλλάσσοντας με έξυπνο τρόπο τα γεγονότα με τον λόγο (πολιτικό, δημοσιογραφικό, λογοτεχνικό) που αυτά παρήγαγαν, δείχνει πώς η εικόνα της Μασσαλίας έγινε αυτή του "γαλλικού Σικάγου", πρώτα μέσω της βιομηχανικής ανάπτυξης που γνώρισε, στη συνέχεια μέσω των "επικίνδυνων τάξεών" της και τέλος μέσω της ανάδυσης ενός υποκόσμου, παράγοντα διαφθοράς, σε σημείο που η πόλη τέθηκε υπό κρατικό έλεγχο το 1939. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό και πολύ λεπτοδουλεμένο εγχείρημα, που αποδομεί τις αναπαραστάσεις μας μέσω της ιστορικής ανάλυσης.

Το βιβλίο Μασσαλία, "πρωτεύουσα του εγκλήματος"; κατορθώνει -σε αντίθεση με τόσα άλλα βιβλία που έχουν πέσει στην παγίδα- να μην είναι ούτε μια αγόρευση υπέρ της πόλης αυτής που μας αρέσει να δείχνουμε με το δάχτυλο (γιατί δεν προτίθεται η συγγραφέας να "σώσει τη Μασσαλία" από τους δαίμονές της και από το περιφρονητικό παρισινό βλέμμα...) ούτε μια καταδεκτική βουτιά στα άδυτα της πόλης και του λιμανιού της (γιατί η ερευνήτρια διατηρεί πάντα τη ψυχραιμία της, ούτε δάκρυα ούτε γέλια, έχει μελετήσει ειδικότερα τα φανταστικά νομαρχιακά αρχεία των Bouches-du-Rhône χωρίς να τρέμει, πράγμα διόλου απλό). Εκτός των άλλων, η Laurence Montel ξέρει πώς να κρατάει το παρόν σε απόσταση, και αν στην εισαγωγή της αναφέρεται στο narcocity, είναι για να τονίσει καλύτερα την ανάγκη να εισάγουμε ένα ιστορικό βάθος στην άποψή μας για τη ζωή των κατοίκων του. Επίσης, η ιστορικός αναγνωρίζει τη σημασία του κοινωνικού φαντασιακού, του τόσο προσφιλούς στον φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη και που αξιοποιήθηκε ιδίως από τον ιστορικό Ντομινίκ Καλιφά, αλλά τη μετριάζει υιοθετώντας τις αναλύσεις του μεγάλου ιστορικού της Κατοχής Πιερ Λαμπορί (1936-2017), όταν αυτός "δηλώνει ότι η κατασκευή των κοινωνικών αναπαραστάσεων γίνεται με παρεμβολές μεταξύ δομικών δεδομένων - ένα υπόβαθρο μοτίβων και συσχετισμών που κληρονομήθηκαν από παρελθούσες εποχές, συσσωρεύτηκαν, διατηρήθηκαν ποικιλοτρόπως, επανεπενδύθηκαν και αναδιαμορφώθηκαν - και συγκυριακών δεδομένων, τα οποία προκύπτουν από την πρόσληψη των γεγονότων στον εφήμερο χρόνο του παρόντος και την ερμηνεία τους σε μια προοπτική προσανατολισμένη προς το μέλλον".

Το εξαιρετικό αυτό έργο ακολουθεί ένα χρονολογικό πλάνο, ξεκινώντας από το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 19ου αιώνα και καταλήγοντας σε αυτό που αποτέλεσε, για τα μέσα ενημέρωσης, το απόγειο μιας εγκληματικής Μασσαλίας, τη δεκαετία του 1930, με μια τρομερή είδηση ως σύμβολο της βαθιάς πολιτικής αποσυνθεσής της: τον θάνατο 73 ανθρώπων από την πυρκαγιά των Nouvelles Galeries στις 28 Οκτωβρίου 1938 - ο αριστερός δήμος κατηγορήθηκε ως ανίκανος και διεφθαρμένος· το 1939 αποφασίστηκε σε υψηλά κλιμάκια να τεθεί η διοίκηση της Μασσαλίας υπό την εποπτεία του κράτους. Η μεσοπολεμική περίοδος υπήρξε το επιστέγασμα της πτώσης μιας πόλης που, στο τέλος της περιόδου της Αυτοκρατορίας, φαινόταν σχεδόν ειδυλλιακή σε σύγκριση με το Παρίσι.

Ξεκινώντας από μια ανάλυση των δικογραφιών, σε συνδυασμό με τον τοπικό Τύπο (ιδίως του Le Sémaphore και του Le Petit Marseillais), η Laurence Montel, κάνει μια αναδρομή σε μια σειρά εμβληματικών υποθέσεων, όπως αυτή των "ληστών του χρηματιστηρίου" το 1930, ή της ακόμη πιο θεαματικής επίθεσης στο "τρένο του χρυσού" το 1938, όπου σημειώθηκε ένοπλη ληστεία και λεηλασία του τρένου. "Στις 22 Σεπτεμβρίου, στη 1.40 π.μ., η ταχ��δρομική αμαξοστοιχία 4818 αναχωρεί από τον σταθμό Gare Saint-Charles με προορισμό την Αβινιόν υπό την εποπτεία πέντε σιδηροδρομικών υπαλλήλω��. Περίπου διακόσια μέτρα από το Saint-Barthélemy, το τρένο σταματά απροσδόκητα και δώδεκα άνδρες, ντυμένοι με φόρμες εργασίας και κουκούλες, εισβάλουν στο τρένο, πυροβολώντας με πιστόλια. Μόλις το καταλαμβάνουν, κάποιοι από τους άνδρες ακινητοποιούν τους σιδηροδρομικούς, ενώ άλλοι κατευθύνονται προς το βαγόνι που περιείχε τα πολύτιμα δέματα. Πυροβολούν τον επιφορτισμένο με τη φύλαξή τους υπάλληλο, ο οποίος ξαπλώνει κάτω και προσποιείται τον πεθαμένο, και στη συνέχεια άρπαζουν χωρίς δισταγμό τρεις μολυβένιες κούτες, τις οποίες φορτώνουν σε ένα φορτηγάκι. Μια σφυρίχτρα σημάνει το τέλος της επιχείρησης. Εγκαταλείπουν όλοι το σημείο, αφήνοντας πίσω τους έναν τραυματισμένο σιδηροδρομικό υπάλληλο, πολυάριθμους κάλυκες και μια γυναικεία κάλτσα που είχε χρησιμοποιηθεί ως κουκούλα. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, οι εγκληματίες είχαν αρπάξει είκοσι ταχυδρομικά δέματα, το καθένα από τα οποία περιείχε μια ράβδο χρυσού, που προερχόταν από το Βελγικό Κονγκό και προοριζόταν για το Βέλγιο." Η Μασσαλία ήταν πράγματι τότε, στις αρχές του 20ου αιώνα, η πύλη εισόδου από τις αποικίες προς τις μητροπόλεις τους. Μεταξύ 1870 και 1931, οι θαλάσσιες μεταφορές τριπλασιάστηκαν ενώ η κίνηση των επιβατών πενταπλασιάστηκε. Λιμάνι επιβίβασης προς την Αφρική, και για αρκετές δεκαετίες ενδιάμεσο λιμάνι προς την Αμερική, ιδίως για τους Ιταλούς μετανάστες, η Μασσαλία ήταν το κέντρο των μεταναστευτικών ροών, που αποτελούνταν από νεαρούς ανύπαντρους άνδρες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, η παρουσία των οποίων ευνοούσε τα τυχερά παιχνίδια, την πορνεία και το κάθε είδους εμπόριο (συμπεριλαμβανομένου του οπίου), που γίνονταν λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με μεγάλη ευκολία ανεκτά, αν όχι και προσοδοφόρα για μία μεγάλη κατηγορία από εκλεγμένους αντιπροσώπους και άλλους προύχοντες.

Η κρίσιμη περίοδος για την εξέλιξη της Μασσαλίας ως πρωτεύουσας του εγκλήματος, όπως τονίζει η ιστορικός, είναι η περίοδος από το 1860 ��ως το 1910 - σε τέτοιο βαθμό που το 1908 το κράτος, ανησυχώντας για την τοπική κατάσταση, αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της δημοτικής αστυνομίας. Είναι δύσκολο να περιγράψουμε την όλη εικόνα που μας μεταφέρει η Laurence Montel επειδή είναι τόσο πληθωρική, αλλά μια φιγούρα μπορεί να μας δώσει μια ιδέα: η φιγούρα του nervi (από το "νεύρο" στα γαλλικά, αργότερα ο τραμπούκος -σ.σ.), ο "τυπικός" νεαρός Μασσαλιώτης. Αυτός ο χαρακτήρας, που θα ήταν ανακριβές να το συγκρίνουμε με τον παριζιάνο "απάχη", διατρέχει την περίοδο αυτή. Εμφανίζεται σε μια εποχή που η Μασσαλία περιγράφεται σαν μια αυλή των θαυμάτων χωρίς κλέφτες, μια πόλη χωρίς περιθωριακές γειτονιές. Η λέξη εμφανίζεται στην εφημερίδα Le Sémaphore για να περιγράψει τη λαϊκή ανδρική νεολαία. Με τα λόγια ενός κριτικού, του Gustave Bénédit, ο οποίος είχε επιστρέψει από το Παρίσι, έχοντας αποτύχει να γίνει ένα σημαίνον πρόσωπο της λυρικής σκηνής: "Ο nerf προτάσσει τους ώμους του και κουνάει διαρκώς τα χέρια του, τα οποία στις άκρες τους έχουν δύο μονίμως κλειστές γροθιές".

Η ταξιδιωτική λογοτεχνία τον οικειοποιείται, και έχουμε πλέον τον nervi, όπως και τον "gars du Nord" [το αγόρι από το Βορρά -σ.σ.], " ένα αυθεντικό δείγμα του λαού, που περπατάει με το κασκέτο του στραβά, με ένα λουλούδι στο στόμα, φορώντας ένα πολύ κοντό κίτρινο σακάκι και ένα εξαιρετικά κολλητό παντελόνι στο πάνω μέρος, το οποίο αναπαριστά τέλεια τους ζωηρούς Νότιους". Με την πάροδο του χρόνου, η εικόνα του "υπέροχου, οκνηρού, αργόσχολου" nervi αμαυρώνεται, ιδίως μετά την Κομμούνα της Μασσαλίας, στην οποία υπήρξε ενεργό στοιχείο: περιγράφεται τότε ως "δημοκράτης της κακιάς ώρας, κατακάθι του λαού και τέρας με ανθρώπινο πρόσωπο, άξιος γιος του Marat ", που σύντομα θα αντικατασταθεί από τον quecou, τον επικίνδυνο εγκληματία. Με την ανάπτυξη του καταναλωτισμού, ο nervi στρέφεται στις κλοπές και αυτή η μορφή παραβατικότητας παίρνει μαζικές διαστάσεις. Το 1880, ο αριθμός των προσβολών αγαθών εκτοξεύεται. "Κλέβουν πάντα χρήματα", επισημαίνει η ιστορικός, "τίτλους, τροφές και υλικά όπως σχοινιά, καφέ, κάρβουνο, σιτάρι, χαλκό, μόλυβδο και ξύλο. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά ορισμένοι στόχοι δείχνουν μια πρωτοφανή εκλέπτυνση, την διάδοση των έτοιμων ενδυμάτων, των νέων υλικών και των εξωτικών προϊόντων: κάλτσες, εσώρουχα  πολυτελείας, κοστούμια, καπέλα, σπίρτα, τόπια από ελαστικό ύφασμα, τηλεφωνικά καλώδια και χουρμάδες".

Φυσικά, η δεκαετία του 1930 είναι η πιο θεαματική όσον αφορά τη σκηνή του εγκλήματος, καθώς οι κλοπές, το λαθρεμπόριο, η διαφθορά, η μαστροπεία και ο παράνομος τζόγος παίρνουν ακραίες μορφές· από το Παρίσι, παρακολουθούν τη Μασσαλία εδώ και έναν αιώνα με ανησυχία, αλλά και με ένα είδος περιφρόνησης που κρύβει μια ζήλια - η ιστορικός αναπτύσσει πολύ ωραία το θέμα αυτό σχετικά με το βλέμμα των άλλων.

Η κύρια συμβολή του βιβλίου της Laurence Montel είναι ότι κατάφερε να εντάξει τo εγκληματικό φαντασιακό της Μασσαλίας σε μια μεγάλη διάρκεια- κάθε νέος υπουργός Εσωτερικών καλά θα κάνει να έχει ένα αντίγραφο αυτού του εξαιρετικού έργου στο γραφείο του στην Place Beauvau: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα έβλεπε τη Μασσαλία και τα minos της διαφορετικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[crisismonitor]

Αύξηση σχεδόν 22% στις πυρκαγιές τους πρώτους 5 μήνες του 2024 σε σχέση με πέρυσι

Αυξημένος σχεδόν κατά 22% είναι ο αριθμός των πυρκαγιών που έχουν εκδηλωθεί φέτος από 1η Ιανουαρίου έως 1η Μαΐου σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2023, σύμφωνα με στοιχεία από την Πυροσβεστική. Continue reading Αύξηση σχεδόν 22% στις πυρκαγιές τους πρώτους 5 μήνες του 2024 σε σχέση με πέρυσι

[xeimarras]

Overthinking το λένε στο χωριό μου!

Απο τη Στυμφαλία είμαι, έτσι το λέμε εκεί!

Στο δικό σου χωριό το λένε υπεραναλυση ή αϋπνίες!

Είναι αυτό που σε κρατάει τη νύχτα και σε αναγκάζει να πας για δουλειά το επόμενο πρωί με δυο ώρες ύπνο.

Στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου σαν βιγκαν αρνί στη σούβλα την Κυριακή του Πάσχα.

Ξυπνάς, πας στη δουλειά και ενώ εργάζεσαι, ο νους σου δεν είναι ποτέ εκεί μαζί σου.

Κύριος άξονας είναι ο ορισμός του "What If..." που λέμε εμείς οι Στυμφαλιώτες.

Είναι αυτό που φτιάχνεις σενάρια στο κεφάλι σου και το ένα σενάριο δημιουργεί άλλο ένα... Κι άλλο ένα... Κι άλλο ένα...

Κι όπως ένα ηλεκτρόνιο βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλες τις στιβαδες γύρω από τον πυρήνα, έτσι και η σκέψη σου πατάει σε άπειρα σενάρια ταυτόχρονα, όλα ξεχωριστά και όλα αλληλένδετα μεταξύ τους.

Ξεκινάς με τον κορμό του!

Συνήθως ακούει σε Όνομα, έχει πρόσωπο, φωνή, συναισθήματα και χαρακτήρα, όπως έχει και αναμνήσεις, μουσικές, χρώματα, ηλιοβασιλεματα και ατελείωτες νύχτες που συνδέονται, το τέλος της μιας να είναι η αρχή της άλλης.

Είναι ένα δέντρο.

Ειναι ο σπόρος που πέταξε ένα μικρό φύλλο μετά τη βροχή και άρχισαν να ξεπεταγονται κλαδιά από παντού!

Ενα κλαδί χωρίζεται σε δύο, τα δύο γίνονται τέσσερα και τα τέσσερα δεκαέξι σαν ακολουθία.

Το ένα μπορεί να γίνει τρία και τα τρία έξι, τα έξι εννιά και τα εννιά δεκαπέντε σαν τον Fibonacci.

Σκέφτεσαι ένα και αυτό το ένα έχει έστω δύο σενάρια, το άλφα και το βήτα. Το άλφα με τη σειρά του έχει τουλάχιστον δύο σενάρια και το βήτα επίσης αλλά δύο.

Μήπως αν...; μήπως διαφορετικά; μήπως θα έπρεπε να...; αν είχα κάνει κάτι διαφορετικό; αν είχα πει κάτι άλλο; αν είχα χρόνο; αν δεν είχα χρόνο;

Αν...;

Συγχαρητήρια, μέσα σε δευτερόλεπτα κατάφερες να βασανίζεις τον εαυτό σου με τέσσερα διαφορετικά σενάρια, όλα ισοπίθανα και συνεχίζουν τα κλαδιά του δέντρου να μεγαλώνουν και να πολλαπλασιαζονται.

Μένεις στη ρίζα του δέντρου που έφτιαξες χωρίς να το θέλεις, με κλαδιά πάνω απ το κεφάλι σου, να φτάνουν στο ταβάνι του δωματίου, να μπλέκονται μεταξύ τους, να σε πνίγουν, να πιάνουν όλο και περισσότερο χώρο, να τρελαίνεσαι, να αγχώνεσαι, να μη μπορείς να κοιμηθείς.

Δεν σε κυνηγάει μόνο στο κρεβάτι σου. Είναι εκεί όταν δουλεύεις, όταν είσαι για καφέ, όταν πας σινεμά, όταν είσαι έξω για φαγητό και κυρίως, διαολε... Οταν οδηγάς.

Είναι εκεί όταν σε ρωτάει ο άνθρωπος σου, "τι σκέφτεσαι;" και δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις, τι να πρωτοπεις; ποια είναι η αφετηρία και που καταλήγουν οι σκέψεις σου; σε ποιο συμπέρασμα;

Μένεις να απαντάς ένα ξερό "τίποτα" και ξέρεις ότι ξέρει ότι δεν είναι τίποτα, γι αυτό και είναι ο άνθρωπος σου.

Overthinking λοιπόν και λύνεται προσωρινά, με ουσίες ή με στυλό και χαρτί.

Πονάει το προσωρινά γιατί είναι για λίγο.

Αύριο βράδυ πάλι εκεί θα είναι, να σου κάνει παρέα. Παρέα θέλει τελικά...

Δεν γράφω για δέντρο...

Γράφω για ολόκληρο δάσος που καίγεται ταυτόχρονα απ όλες του τις μεριές και πως να σβήσει η πυρκαγιά...;

NoS