#αποκατάσταση | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 9 days ago

Text

Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.

Γεννήθηκα το 1945 σ’ ένα σπίτι της οδού Ψαρών στην περιοχή του Αγίου Παύλου. Εκεί έζησα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Σκληρά μεταπολεμικά έτη και μ’ έναν ακατανόητο Εμφύλιο σε εξέλιξη. Ακόμα και τότε, όπως και σήμερα, ήταν μια επικίνδυνη περιοχή. Θυμάμαι, κοριτσάκι, να βγάζω σφαίρες απ�� το κρεβάτι της μητέρας μου, απομεινάρια του ανταρτοπόλεμου στην Αθήνα. Πολλές αναμνήσεις από την εποχή που ήμουν νέα διατηρούνται ακόμη στη μνήμη μου, όπως η καθημερινότητα στην πόλη, οι άνθρωποι αλλά και οι ανέμελες στιγμές που είχα με την οικογένειά μου.

Έπειτα μετακομίσαμε στην Ακαδημίας, στο ύψος της Βουκουρεστίου. Το γεγονός ότι αγάπησα την Αθήνα το οφείλω σε ένα πρόσωπο που με σημάδεψε και με καθόρισε αναμφίβολα, τη γιαγιά μου. Τα παραμύθια που μου εξιστορούσε ήταν ιστορίες της Αθήνας της εποχής της. Ως απόφοιτη του Αρσακείου, ήταν μια γυναίκα που με έμαθε να αγαπώ το διάβασμα και τα βιβλία, να είμαι Ελληνίδα και να λατρεύω την Αθήνα. Πάντοτε μου έλεγε: «Να μην το ξεχνάς, εσύ είσαι βέρα Αθηναία».

✔ Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός μηχανικός και η μητέρα μου μια θαυμάσια οικοδέσποινα. Νομίζω ότι ήμασταν μια δεμένη και ήρεμη οικογένεια. Έλαβα πολλή αγάπη από τους δικούς μου κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα. Ο παππούς μου ήταν τοπογράφος, ο θείος μου εξαιρετικός αρχιτέκτονας κι έτσι το μικρόβιο του σχεδίου υπήρχε από νωρίς στο σπίτι μας. Όπως ήταν λογικό, επηρεάστηκα από το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, αφού η τέχνη που συνδύαζε τις εικόνες με το σχέδιο, τη ζωγραφική με τα μαθηματικά, ήταν διαρκώς παρούσα. Ήμουν ένα ιδιαίτερο και μοναχικό παιδί. Για παράδειγμα, μου άρεσε να περνώ πολλές ώρες με τις χάρτινες κούκλες που είχαν τότε τα περιοδικά.

✔ Μια περίοδο αποφάσισα να μείνουμε στα προάστια για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αλλά αισθανόμουν απομονωμένη. Η ενέργεια του κέντρου μού έλειπε πολύ. Θυμάμαι πόσο μου άρεσε το Παγκράτι ή τα Εξάρχεια όπου μέναμε για μια περίοδο. Έπαιζα στη διασταύρωση των οδών Στουρνάρα και Μπόταση, αργότερα, όταν ήμουν φοιτήτρια, έπινα τον καφέ μου στο Floral, ενώ τα καλοκαίρια περνούσα τα βράδια μου στο Vox. Φυσικά, ως ενήλικη, παρακολουθούσα τις θεατρικές παραστάσεις της Αννίτας Δεκαβάλλα στο θεατράκι της οδού Θεμιστοκλέους, έργο του πατέρα του γνωστού αρχιτέκτονα και δασκάλου μου Κωνσταντίνου Δεκαβάλλα.

Ήταν ωραία χρόνια, προτού η πλατεία φορτιστεί αρνητικά από τα πολλαπλά επεισόδια αναρχικών ομάδων που άλλαξαν το χρώμα της παραδοσιακής μεσοαστικής γειτονιάς. Ένα διαχρονικό τοπόσημο της Αθήνας που εξακολουθεί να με γοητεύει είναι η μπλε πολυκατοικία, έργο του Κυριακούλη (Κούλη) Παναγιωτάκου. Αποτελεί σταθμό στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής, χαρακτηριστικό παράδειγμα του μοντέρνου κινήματος, που επιβάλλεται με τον δυναμισμό της φόρμας, τις εναλλαγές των πλήρων και των κενών αλλά και το έντονο μπλε χρώμα.

✔ Το 1970 αποφοίτησα από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Από το 1975 και μέχρι το 2009 υπηρέτησα στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ στον Τομέα Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων και από το 1998 στο μεταπτυχιακό τμήμα του ΕΜΠ «Προστασία μνημείων - Συντήρηση και αποκατάσταση ιστορικών μνημείων και συνόλων». Το αρχιτεκτονικό μου έργο περιλαμβάνει κυρίως κατοικίες και διαμορφώσεις εκθεσιακών χώρων και μελέτες αποκατάστασης μνημειακών συνόλων και μεμονωμένων κτιρίων.

Για μένα, η αρχιτεκτονική μετατράπηκε σε τρόπο ζωής. Με έπλασε ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα, με μόρφωσε και θεωρώ ότι αποτελεί μια ασύγκριτη εκπαιδευτική μέθοδο, ένα σύνολο ερεθισμάτων για σκέψεις και προβληματισμούς. Προσωπικά, μου έμαθε τη σύνθεση της σκέψης και τη σημασία του μορφολογικού σχήματος. Και χαίρομαι γιατί μετά τις σπουδές μου έγινε αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου. Ακόμα και σήμερα είναι η ζωή μου, τα πάντα. Έχω άπειρα μολύβια δίπλα μου και επιδιώκω να σχεδιάζω παντού.

✔ Η αρχιτεκτονική είναι μια κατεξοχήν κοινωνική τέχνη. Τη βιώνουμε καθημερινά γύρω μας στα κτίρια όπου κατοικούμε, στους δρόμους και στα πεζοδρόμια όπου περπατάμε, στις πλατείες και τις γειτονιές. Πάντοτε αναρωτιόμουν γιατί δεν κηρύσσουμε και κάποιες πλατείες, μερικά σημεία ιστορικής μνήμης της πόλης ή άλλα τοπόσημα διατηρητέα, όπως κάνουμε με τα κτίρια. Η πόλη είναι τα κτίρια, οι δρόμοι και οι υπαίθριοι χώροι. Η πόλη είναι οι άνθρωποι. Ο συνδυασμός τους δίνει στην πόλη τον χαρακτήρα της, την αισθητική της, σκιαγραφεί την καθημερινή ζωή.

Με θλίβει το ότι στις μέρες μας ο κάτοικος απαξιώνει την πόλη και της γυρίζει επιδεικτικά τις πλάτες του. Παραμένει σε κατάσταση αδράνειας, αδιαφορεί για τις φθορές, τα σκουπίδια, την ατμοσφαιρική μόλυνση, την ηχορρύπανση ή για όσα έχουν να κάνουν με το θέμα της αισθητικής. Το κυριότερο είναι ότι αδιαφορεί ακόμα και για τους γύρω του. Δεν αγαπάμε την πόλη μας και είναι κρίμα.

✔ Από την εποχή της αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ κρατώ τη σχέση μαθητή - δασκάλου επειδή θεωρώ ��ως είναι ό,τι πιο όμορφο κατέκτησα στα 35 χρόνια της διδασκαλίας μου. Πήρα πάρα πολλά από τους μαθητές μου αλλά και από τους δασκάλους μου. Μια περίοδο παρακολούθησα μαθήματα Ψυχολογίας εφήβων προκειμένου να μπορώ να ανταποκρίνομαι στα καθήκοντά μου. Επίσης, δεν λησμονώ ότι μας μάθαιναν πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, δηλαδή να εκφράζει τον σκοπό του, το υλικό κατασκευής του, να έχει ειλικρίνεια και κλίμακα, να ακολουθεί τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος και να σέβεται το τοπίο, να συνεχίζει την παράδοση, να είναι καλαίσθητη και να έχει καλές αναλογίες.

Σήμερα, στο κέντρο της πόλης η εικόνα είναι διαφορετική. Αρκετά από τα εναπομείναντα παλαιά κτίρια αφήνονται να ερημώνουν και κάποια από τα νεότερα αρχίζουν ήδη να παρακμάζουν άσχημα. Την ίδια στιγμή, οι νεότερες επεμβάσεις στον δομημένο αλλά και στον ακάλυπτο χώρο αμφισβητούνται τόσο από τους «ειδικούς» όσο και από τους καθημερινούς κατοίκους της πόλης. Και μιλώ για κατοίκους της πόλης και όχι για πολίτες, με απόλυτη επίγνωση της διαφοράς των ιδιοτήτων. Αισθάνομαι πολύ περήφανη που με την ιδιότητα του μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων έδωσα αγώνες για να σωθούν κτίρια στην Αθήνα.

✔ Είναι αλήθεια ότι η αρχιτεκτονική υπήρξε για σειρά ετών μια ανδροκρατούμενη τέχνη, καθώς ουσιαστικά ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την οικοδομική. Δεν ήμουν μια αρχιτέκτονας που είχε κάποια πρότυπα. Προφανώς, θαύμαζα σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Σταμάτης Κλεάνθης, ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες αρχιτέκτονες του 19ου αιώνα και δημιουργός αρκετών χαρακτηριστικών κτιρίων της Αθήνας. Αλλά πολλές φορές το ερώτημα που με απασχολεί είναι το ακόλουθο: πόσοι σήμερα είναι Le Corbusier ή Tadao Anto; Και αμέσως συνειδητοποιώ ότι δεν χρειαζόμαστε μόνο ιδιοφυΐες, έχουμε ανάγκη από σωστούς και ικανούς επαγγελματίες. Η αρχιτεκτονική εκπαίδευση απαιτεί και γενική παιδεία και εξειδικευμένη κατάρτιση.

Αγαπώ πολύ την Αθήνα και τις γειτονιές της, ακόμη και τα στραβά της. Και όταν λέω Αθήνα εννοώ τις συνοικίες που συγκροτούν τον δήμο Αθηναίων, όχι τα επαρχιωτάκια των βορείων προαστίων που δεν γνωρίζουν ούτε πού είναι το Κολωνάκι. Μου αρέσει που σε έναν βαθμό διατηρεί ένα επίπεδο ανθρωπιάς, κι ας μειώνεται σταδιακά μέρα με τη μέρα. Δεν υπάρχει σε τόσο έντονο βαθμό στην Αθήνα το απρόσωπο που συναντάς στο Παρίσι ή το Λονδίνο. Μου αρέσει να περπατώ στην Πλάκα, στο ευρύτερο ιστορικό κέντρο, στην περιοχή της Αγίας Ειρήνης, αλλά και να περνώ μπροστά από την ιστορική Τριλογία της Πανεπιστημίου ή να παρατηρώ κάποια όμορφα νεοκλασικά κτίρια. Μην ξεχνάτε ότι αφιέρωσα πολλές ώρες στην ιστορία της ως υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη.

✔ Από την άλλη πλευρά, με ενοχλεί να βλέπω κατεβασμένα ρολά σε δρόμους-βιτρίνες της πόλης ή όταν κυριαρχεί σε διάφορα σημεία μια αδιανόητη παρακμή. Ο εξευγενισμός και η τουριστικοποίηση είναι η αιτία που βλέπουμε μια προχειρότητα στις νέες κατασκευές που προορίζονται για Airbnb. Χάνεται η ταυτότητα της γειτονιάς. Πας στου Ψυρρή και ξεχνάς όσα γνώριζες. Πάντως, με εκνευρίζει που όταν μιλάμε για την Αθήνα μόνο αναφερόμαστε μόνο στα προβλήματά της και με θυμώνει η αντίληψη ότι για όλα φταίει το κράτος. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, μια χούφτα φοιτητών είχαν σπεύσει, ορθά, να μαζέψουν τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί μετά από μια κατάληψη. Στη συνέχεια, κάποιοι συμφοιτητές τους τούς επέπληξαν, αντέδρασαν έντονα λέγοντάς τους το αμίμητο, ότι η ενέργειά τους πάει κόντρα στη δουλειά και στον μισθό της καθαρίστριας. Κάπου έλεος με τις ιδεοληψίες.

Άκρως ενοχλητική είναι και η γραφορύπανση. Δεν είναι δυνατό να βρίσκεσαι σε οποιονδήποτε δρόμο ή στενό της πόλης, σε οποιοδήποτε μαγαζί ή χώρο και να βλέπεις όλη αυτή την αντιαισθητική γραφή. Επίσης, είναι άκρως αντιαισθητική όλη η χυδαιότητα που επικρατεί, η αδιαφορία και η κακογουστιά, η οποία είναι η τελική αποτύπωση της έλλειψης κανόνων και ορίων. Είναι γεγονός ότι όλα άλλαξαν εξαιτίας της μεταπολεμικής συσσώρευσης του πληθυσμού στην πρωτεύουσα και των στεγαστικών αναγκών που προέκυψαν επειδή οι όροι δόμησης μεταβλήθηκαν και λόγω της αστυφιλίας δόθηκε άδεια για οικοδομή σε άτομα τα οποία όχι μόνο δεν διέθεταν αρχιτεκτονική παιδεία αλλά ούτε καν τη στοιχειώδη εμπειρία.

✔ Έγινε μεγάλη συζήτηση για τον Μεγάλο Περίπατο στην οδό Πανεπιστημίου. Για μένα αυτή η ιδέα έπρεπε να ευδοκιμήσει κατά μήκος της Βασιλίσσης Σοφίας, η οποία συγκροτεί τον βασικό πολιτιστικό άξονα της Αθήνας. Είναι η λεωφόρος των μουσείων, αφού εκεί θα βρούμε το Μουσείο Μπενάκη, το Κυκλαδικής Τέχνης, το Βυζαντινό Μουσείο, την Εθνική Πινακοθήκη, το μικρό μουσείο της ΕΣΑ στο πάρκο Ελευθερίας, ακόμα και το Λύκειο του Αριστοτέλη ή το ανακαινισμένο Ωδείο.

Όταν το πρότεινα σε έναν υπεύθυνο και του εξήγησα ότι ταυτόχρονα πρόκειται και για μια οικονομική λύση, η απάντηση που πήρα ήταν η εξής: «Μα αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δεν έχει μίζες». Είναι ξεκάθαρο ότι σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν σημειωθεί τόσες αλλαγές από αδιαφορία και μόνο. Έχουμε γενικότερο πρόβλημα κουλτούρας και πολιτισμού στην καθημερινότητά μας. Το εκπαιδευτικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό κι αυτό αποτυπώνεται και στους δημόσιους χώρους.

✔ Θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που είναι άκρως ενδεικτικό. Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα σε ένα περίπτερο που πουλάει παλιές εκδόσεις και πάντοτε στις διαδρομές μου μου αρέσει να αγοράζω σπάνια βιβλία. Καθώς κοιτούσα κάποιους τόμους και ανάτυπα, η ιδιοκτήτρια του περιπτέρου με ενημέρωσε ότι τα βιβλία που περιεργαζόμουν ανήκαν στη βιβλιοθήκη της πρώην υπουργού Μαριέττας Γιαννάκου. Αντιλαμβάνεστε ότι κανείς από τους κληρονόμους της δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τα κρατήσει στο σπίτι του, απλώς τα πέταξαν στον δρόμο, και το είδα με τα μάτια μου, αφού κάποια από αυτά είχαν και αφιερώσεις. Αυτό είναι το πολιτισμικό μας επίπεδο – λίγη ντροπή. Θα μπορούσαν να τα είχαν χαρίσει σε μια δημόσια βιβλιοθήκη.

Δυστυχώς, η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Με θλίβει η σημερινή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά, αν δεν ξεκινήσεις από τα κάτω, πώς θα φτιάξεις τα πάνω; Από τη βάση πρέπει να ξεκινήσουμε. Υπήρχαν φοιτητές που λάμβαναν υποτροφίες από ιδρύματα και δεν γνώριζαν τίποτα για τους ανθρώπους που ήταν η κεφαλή τους. Επομένως, όλες οι στρεβλώσεις ξεκινούν από το σχολείο. Πώς να διαμορφώσεις πολίτες όταν οι μέθοδοι διδασκαλίας είναι ξεπερασμένες, κυριαρχεί η μονοκρατορία του ενός βιβλίου και δεν προάγεται η κριτική σκέψη;

Συμπαθέστατος ο νέος υπουργός Παιδείας, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι τεχνοκράτης. Μια λατρεία της τεχνολογίας, λες και η πραγματική γνώση βρίσκεται στο διαδίκτυο ή στη μηχανή αναζήτησης της Google. Την αμορφωσιά τη συναντάμε και στους κοινοβουλευτικούς μας εκπροσώπους. Άλλωστε, η πολιτική σήμερα έχει πάψει να είναι κωμωδία, το βλέπουμε και στην αριστερά, έχει εξελιχθεί σε δράμα που δεν κόβει εισιτήρια. Περηφανευόμαστε συνεχώς ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι.

✔ Δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη «Θεός». Αλλά είναι γεγονός ότι κόσμος έχει απομακρυνθεί απ’ την ��κκλησία και γι’ αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της. Ο πατέρας μου συνειδητά δεν με έστειλε στο κατηχητικό, μου έλεγε ότι αυτός είναι λόγος για να πάψεις να πιστεύεις. Όπως λέει και ο πρωτοπρεσβύτερος αλλά και ψυχίατρος Βασίλειος Θερμός, το πρόβλημα είναι ότι γίναμε «χριστιανοί χωρίς να το διαλέξουμε». Τρέφω βαθιά πίστη στον Θεό και θέλω να απολαμβάνω τη θρησκευτική μου ελευθερία, αλλά όχι με τον τρόπο που την κηρύττουν ακραίες περιπτώσεις γνωστών ιερωμένων στη χώρα μας. Για μένα, η θρησκεία είναι μια παρηγορία, μια κατά κάποιο τρόπο αναγκαία συνθήκη της επιμέλειας εαυτού. Με έμαθε ουσιαστικά να αποδέχομαι αυτά που έρχονται.

Βρίσκομαι στην τρίτη και τελευταία φάση της ζωής μου, τη φάση του στοχασμού. Δεν με τρομάζει το γήρας. Άλλωστε, τα φυσικά γηρατειά μπορεί να είναι αδυναμία, όπως εξηγούσε ο Χέγκελ, αλλά τα πνευματικά γηρατειά είναι η τέλεια ωριμότητά τους. Όπως θα έλεγε και ο Νομπέρτο Μπόμπιο: «Ο κόσμος του μέλλοντος είναι ανοιχτός στη φαντασία και δεν σου ανήκει πια. Ανήκω στον κόσμο του παρελθόντος, εκείνον που μέσα από τη θύμηση με βοηθάει να καταφεύγω στον εαυτό μου. Άντε ν’ αγγίζω τον κόσμο του παρόντος».

Τις πιο σταθερές ικανοποιήσεις της ζωής μου δεν τις άντλησα από τους καρπούς της εργασίας και της σκέψης μου, παρόλο που δεν μου έλειψαν κάποιες δημόσιες διακρίσεις. Όλα αυτά μού ήταν ευχάριστα, αλλά δεν τα επιδίωξα και δεν διαρκούσαν πολύ. Σχεδίασα άφθονα σκίτσα που τα έσκισα αργότερα γιατί δεν με ικανοποιούσαν. Προσπάθησα τουλάχιστον να μη χάνω το χρόνο μου. Όλες τις όμορφες στιγμές τις άντλησα από τις σχέσεις μου με τους δασκάλους που με μόρφωσαν, από τους μαθητές μου που με μύησαν στο νέο και από τα πρόσωπα που με αγάπησαν και αγάπησα στην οικογένειά μου, από αυτούς που με στήριξαν και με στηρίζουν ακόμη.

✔ Δεν με φοβίζει το βιολογικό τέλος διότι έχω μάθει να το αποδέχομαι. Ποιος μπορεί να κάνει το αντίθετο; Όπως υποστήριζε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, «αφού δεν μας ενδιαφέρει από πού ήρθαμε, γιατί να μας νοιάζει πού θα πάμε;». Το μόνο που επιθυμώ είναι να είναι υγιής η οικογένειά μου. Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί περισσότερο από εξήντα χρόνια. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή μακροημέρευσης, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο στην αρμονική συνύπαρξη το να υποχωρείς. Όλοι στην αρχή είμαστε τέλειοι, αργότερα η εικόνα σου ξεθωριάζει, αλλά έχεις εκπαιδευτεί να συμφιλιώνεσαι με αυτή την πραγματικότητα. Η αγάπη είναι το σημαντικότ��ρο συναίσθημα, πολύ περισσότερο από τον έρωτα. Στην αγάπη και τη στοργή δεν περιμένεις ανταπόκριση, γι’ αυτό δεν έχει τέλος. Αντίθετα, ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης.

Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν μια περίοδο καταστραφήκαμε οικονομικά με τον σύζυγό μου. Τα χάσαμε όλα. Έκτοτε, συνειδητοποίησα πλήρως πώς είναι να ξεκινάς από την αρχή. Με μικρά βήματα μαθαίνεις να ξαναχτίζεις. Πάντως, αυτό που έμαθα συμπυκνώνεται σε μια φράση: «ε, και;». Ας το σκεφτούμε καλά όλοι μας προκειμένου να θυμόμαστε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου τύχει να απαντήσεις και συ στο ερώτημα «γιατί όχι σ’ εμένα;».

Σήμερα μου αρέσουν οι μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας. Διαβάζω αστυνομικά μυθιστορήματα και βλέπω παρόμοιου περιεχομένου σειρές στις δημοφιλείς πλατφόρμες. Φροντίζω τα λουλούδια μου και η ζωή με έχει διδάξει ότι όλα ξεπερνιούνται, αρκεί να μην τα παρατάς στις δυσκολίες και στα εμπόδια. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Μια συμβουλή που θα έδινα; Να είστε πάντα ο εαυτός σας και ό,τι κάνετε να είναι αποτέλεσμα των δικών σας αποφάσεων. Άλλωστε, το καθετί που κάνουμε είναι στην πραγματικότητα μια ελεύθερη επιλογή.

🔴 Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη #portrait

4 notes · View notes

fromgreecetoanarchy · 1 year ago

Text

youtube

Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, σαν αυτές τις στιγμές ακριβώς, 10 χρόνια πριν, ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας, αντιμέτωπος με συμμορία νεοναζί της Χρυσής Αυγής επιλέγει να πέσει μαχόμενος.

ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

(Κείμενο τη συλλογικότητας "Χορός της Καρμανιόλας", το οποίο ειχε δημοσιευθεί και μοιραστεί 1 χρόνο ακριβώς μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και παραμένει επίκαιρο)

Η δολοφονία όμως του Π. Φύσσα δεν συντελέστηκε από έναν 'θύτη'. Το μαχαίρι του φασίστα δεν ήταν το μοναδικό. Τα χέρια των οπλισμένων νεοναζί ήταν και είναι πολλά. Δίπλα στα πιστόλια και τις σφαίρες των μπάτσων, σφιχτά εναγκαλισμένα στον εντολέα τους, το κράτος και το κεφάλαιο.

Την τελευταία πενταετία, οι φασιστικές/ρατσιστικές επιθέσεις εκτινάχθηκαν σε άμεση συνεργασία ή ανοχή της αστυνομίας. Τα περιστατικά φασιστικής βίας και διάχυσης του ρατσιστικού μίσους αμέτρητα, από τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, τα μαχαιρώματα, τους ξυλοδαρμούς μεταναστών στον δρόμο ή ακόμη και μέσα στα σπίτια τους στον Αγ. Παντελεήμονα, την Αττική, τη Νίκαια, τον Ρέντη, την ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, από τα ρατσιστικά πογκρόμ στην Ομόνοια, τις επιθέσεις σε τρανς και ομοφυλόφιλους στη Θεσσαλονίκη, τον Κεραμεικό, τις επιθέσεις σε καταλήψεις και στέκια, τη ματαίωση με βία και απειλές καλλιτεχνικών παραστάσεων με “αμαρτωλό” περιεχόμενο (“Χυτήριο”) . Όλες οι επιθέσεις με κίνητρα σαφή και γνωστά, με τους αυτουργούς να νιώθουν την άνεση δράσης, τη δύναμη και την ασυλία, που τους παρέχει το κράτος-προστάτης τους.

Ο ρόλος των φασιστικών ταγμάτων εφόδου δεν αναδείχθηκε στο κενό. Δεν ήταν η κρίση που διόγκωσε μονοσήμαντα και ντετερμινιστικά τον φασιστικό κίνδυνο, όπως παρουσιάζεται από κύκλους της αστικής διανόησης, ξεπλένοντας με αυτόν τον τρόπο συγκεκριμένες πολιτικές διακυβέρνησης, και κυρίως, αποκρύπτοντας την κρατική οργάνωση του ρατσισμού.

Το λάβαρο του κοινωνικού εκφασισμού έχουν σηκώσει πρώτοι οι πολιτικοί διαχειριστές των κυβερνητικών κομμάτων με τις κορώνες και τις κραυγές για την “ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες”, που πρέπει να επιτύχει το κράτος. Με τις επιχειρήσεις σκούπα και τον Ξένιο-Δία στο κέντρο της Αθήνας και όλη την Ελλάδα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τη διαρκή ομηρία των προσωρινών αδειών, τις δολοφονίες προσφύγων στο Αιγαίο και τα χερσαία σύνορα. Με τα πογκρόμ κατά των τοξικοεξαρτημένων, με τη βάρβαρη και χυδαία μετατροπή οροθετικών γυναικών σε “υγειονομικές βόμβες” και την περιφορά των εξουθενωμένων σωμάτων/προσώπων τους από κανάλι σε κανάλι ως τρόπαια της προεκλογικής εκστρατείας Λοβέρδου.

Και επειδή ο αγώνας ενάντια στη λήθη συνεχίζει να αποτελεί αγώνα ενάντια στην εξουσία, δεν ξεχνάμε πώς εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού στον Αγ. Παντελεήμονα-λίγο διάστημα μόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη- ως ξεκάθαρη κυριαρχική επιλογή. Πώς επιχειρήθηκε από κράτος και φασιστές η δημιουργία μιας “καθαρής εθνικής ζώνης”, ένα νέο άπαρτχαϊντ, ως πρότυπο οργάνωσης των γειτονιών στις μητροπόλεις. Πώς στήθηκε το τείχος προστασίας των ακροδεξιών φυλάκων από την αστυνομία απέναντι στους αντιφασίστες, που επιχειρούσαν με όλα τα μέσα να τους διεμβολίσουν. Πώς οι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Δημόσιας Τάξης από τον Μαρκογιαννάκη μέχρι τον Χρυσοχοϊδη είχαν ομοτράπεζους στις συνομιλίες τους για την “εγκληματικότητα και τα προβλήματα του κέντρου” τη φασιστοεπιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, αποτελούμενη από “εξαίρετα” μέλη της Χρυσής Αυγής. Οι τελευταίες συνομιλίες του συμβούλου του πρωθυπουργού Μπαλτακου εντός Βουλής με τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη ήταν μόνο μια βιντεοσκοπημένη απόδειξη για την ευθεία συνεργασία κράτους και παρακρατικών.

Η κρατική αυτή επιλογή έγινε ακόμη πιο σαφής τα αμέσως επόμενα χρόνια και ειδικά από τη στιγμή εφαρμογής της βιαιότερης οικονομικής αναπροσαρμογής και αναδιάρθρωσης, που συνιστούν τα μνημόνια. Η διαχείριση της κρίσης και των συνεπειών αυτής απαιτούσε και απαιτεί μέσα και εργαλεία για τη διάσωση της εθνικής/κοινωνικής συνοχής, για την αποκατάσταση των διαρρηχθείσας κοινωνικής συναίνεσης με φόντο τη λυσσαλέα επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην εργατική τάξη και την κοινωνία. Όσο σκληρότερη είναι η επίθεση, τόσο εντονότερη η προβολή και ανάδειξη του “εσωτερικού κινδύνου”, του “εχθρού”, του “ξένου” και “διαφορετικού”, που απειλεί την εθνική ενότητα, διαταράσσει την κυρίαρχη κανονικότητα, απειλεί το σώμα των “υγιών ελλήνων”. Εκείνων, τους οποίους, σύμφωνα με τη δήλωση Σαμαρά, “θα βρουν μπροστά τους όσοι προωθούν την ακρότητα”. Δήλωση που με περισσή υποκρισία εκστομίστηκε λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και τις συλλήψεις των μελών της ΧΑ, όμως δεν εκστομίστηκε τυχαία. Η διατύπωση αυτή, με φαινομενικά αντιρατσιστικό πρόσημο, επιχείρησε να απενοχοποιήσει την κρατική διαχείριση του ρατσισμού, να τη δικαιώσει σε αντιδιαστολή με τη ναζιστική φρενίτιδα ενισχύοντας παράλληλα τη «θεωρία των δύο άκρων», να αγιοποιήσει την κατασκευή των “υγιών ελλήνων”, των μόνων που “χωρούν” στη νέα καπιταλιστική συνθήκη, στον νέο κύκλο καπιταλιστικής συσσώρευσης. Είναι αυτοί που αναγνωρίζουν τον μονόδρομο των μνημονίων, που βάζουν πλάτη με τις θυσίες τους για τη “σωτηρία της πατρίδας”, που δεν αντιδρούν στην ακραία υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης και της ζωής τους, που βρίσκουν στον “αδύναμο” τον εχθρό τους, δεν διαταράσσουν την κρατική λειτουργία και υπομένουν την καταπίεση, δεν αντιστέκονται, αλλά συναινούν. Εκείνοι των οποίων “ο βίος είναι αξιοβίωτος', σύμφωνα με τις επιταγές της κυριαρχίας.

Όμως, ο προσδιορισμός του “υγιούς έλληνα” προϋποθέτει τη διαρκή κατασκευή και το κυνήγι του αντίθετού του, του “μη υγιούς”, του “επικίνδυνου άλλου”. Για να εμπεδωθεί η κυριαρχία του πρώτου πρέπει να εξοντωθούν όσοι δεν υπακούν στις παραπάνω νόρμες και αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, υλική και πνευματική. Να περιθωριοποιηθούν όσοι αποκλίνουν από την κυρίαρχη αφήγηση που συνθέτει το τρίπτυχο πατρίς/θρησκεία/οικογένεια, όσοι αμφισβητούν τις κυρίαρχες αλήθειες και επιτίθενται στους φορείς της καταπίεσής τους.

Υπό το πρίσμα αυτό ερμηνεύονται η διαρκής βάναυση καταστολή των αντιστάσεων, οι διώξεις αγωνιστών και οι δικαστικές σκευωρίες, οι επιστρατεύσεις απεργών, η θέση σε κατασταλτική καραντίνα ολόκληρων περιοχών (Σκουριές), που αντιστέκονται στη λεηλασία του περιβάλλοντος και στην “ανάπτυξη” που στάζει αίμα. Έτσι ερμηνεύεται η θεσμοθέτηση φυλακών υψίστης ασφαλείας και η συρρίκνωση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, με τις στατιστικές της ΕΛ.ΑΣ που καταγράφουν ποσοτική μείωση των “εγκλημάτων” να μαρτυρά πασίδηλα και συνάμα προκλητικά τον στόχο της κυριαρχίας: τη διάχυση του φόβου, την τρομοκράτηση και εξόντωση των αντιστεκόμενων και τον προληπτικό εκφοβισμό όλων όσοι τολμήσουν να σκεφθούν αντιδράσουν στην καταπίεση, είτε ειρηνικά είτε βίαια, μέσω της επίδειξης της ειδικής θέσης που αντιστοιχεί στον καθένα, όταν περάσει το κατώφλι των φυλακών.

Είναι ακριβώς αυτή η διαδρομή που ενώνει την κρατική οργάνωση του ρατσισμού με τα φασιστικά τάγματα εφόδου. Είναι η προέκταση ενός κρατικού ρατσισμού που σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» νομιμοποιείται εκ νέου ως κανονικότητα, εντείνεται αποκτώντας ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, συνθέτοντας το στίγμα της κρατικής διαχείρισης της εξουσίας ως αμάλγαμα δημοκρατικής τάξης και φασιστικών πολιτικών. Είναι ακριβώς αυτή η επιλογή που κρατά διαρκώς το χέρι κάθε φασίστα οπλισμένο.

Η εμπιστοσύνη στον κρατικό αντιφασισμό είναι βουτιά σε λιμνάζοντα νερά.

Η δολοφονία του Π. Φύσσα, αποτέλεσε την αφετηρία για την καταστολή της Χρυσής Αυγής, αλλά και για μια γιγαντιαία επικοινωνιακή εκστρατεία αποδόμησης του ολοκληρωτικού στίγματος, με το κράτος να εμφανίζεται αντιφασιστικότερο...του βασιλέως. Η διαχείριση του αντιφασισμού αποτελεί μείζον ζήτημα για τη διακυβέρνηση, μιας και η επιλογή δίωξης της ΧΑ, μετά απο δεκαετίες πριμοδότησης και συνεργασίας, σηματοδότησε και την απόπειρα αποκατάστασης του δημοκρατικού προσωπείου της κυριαρχίας, που η πολιτική δολοφονία ενός “ νέου έλληνα” από τα ναζιστικά τάγματα έπληξε βάναυσα. Αίφνης, “αποκαλύφθηκαν” 32 υποθέσεις, που “φυλάσσονταν” χρόνια στα συρτάρια του Δένδια, τα ΜΜΕ άρχισαν να μιλούν για τάγματα εφόδου, για νεοναζί, για εγκληματικές ενέργειες των χρυσαυγιτών, να ανασύρουν υποθέσεις ρατσιστικών/φασιστικών επιθέσεων ακόμη και σε αντεξουσιαστικά στέκια, όπως στο Στέκι Αντίπνοια στα Πετράλωνα το 2008. Μόνο που δεν μπορούν να διαγράψουν την αντιφασιστική μνήμη. Ξανά τη μπάσταρδη αυτή μνήμη, που δεν ξεχνά τις δεκαετίες μιντιακών κραυγών-πλήρως ευθυγραμμισμένων με την κρατική πολιτική- για τα “μιάσματα”, τους “εγκληματίες”, τις “ορδές” των μεταναστών, το σουλατσάρισμα σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ των “αγανακτισμένων” χρυσαυγιτών κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα Σκορδέλη και Πιπίκιου. Δεν ξεχνά την φιλοτεχνημένη προβολή των ακροδεξιών συσσιτίων, τα στημένα ρεπορτάζ πριμοδότησης των χρυσαυγιτών, με τη γιαγιούλα, που πηγαίνει στο ΑΤΜ με την προστασία φουσκωτών της ΧΑ, τα αντίστοιχης σκοπιμότητας ρεπορτάζ για ανύπαρκτα περιστατικά, με γιατρούς στην Πάτρα να ξυλοφορτώνονται -και καλά- από χρυσαυγίτες γιατί ζήτησαν φακελάκι...Και το πιο εξοργιστικό, αλλά συνάμα τροχιοδεικτικό αυτής της μεταβολής, η ίδια φασιστοφυλλάδα, το “Πρώτο ΘΕΜΑ”, που δημοσίευσε και αναπαρήγαγε τα δυο παραπάνω ρεπορτάζ, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να δημοσιεύσει με κροκοδείλια δάκρυα για τα “θύματα του φασισμού” τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα στο οδόστρωμα τη στιγμή που ξεψυχά.

Η διαχείριση του «αντιφασισμού» από την πλευρά του κράτους ξεδιπλώθηκε δεδομένων και των ανατρεπτικών δυναμικών, που η συγκεκριμένη πολιτική δολοφονία πυροδότησε. Μπροστά στις εκτεταμένες συγκρούσεις που πραγματοποιήθηκαν την επομένη της δολοφονίας, τις αντιφασιστικές πορείες σε διάφορες γειτονιές και πόλεις της ελληνικής επικράτειας, τις επιθέσεις σε γραφεία της φασιστικής Χρυσής Αυγής και την πιθανότητα μιας γενικευμένης έκρηξης, η κρατική διαχείριση προχώρησε σε μια ενο��χηστρωμένη επιχείρηση ενσωμάτωσης και αφομοίωσης του αντιφασιστικού μένους διαφόρων κοινωνικών ομάδων.

Διαφόρων κοινωνικών ομάδων που στο πρόσωπο του Π. Φύσσα, (εργάτης, Έλληνας, αντιφασίστας, χιπ-χόπερ, κοκ) μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους. Το ενδεχόμενο συγκρότησης αυτο-οργανωμένων, αντιφασιστικών συνελεύσεων, η ανάληψη μαχητικών πρωτοβουλιών, καθώς και η επανοικειοποίηση εξεγερτικών πρακτικών από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, θα μπορούσε να αποτελέσει το σπέρμα μιας αμφισβήτησης της εθνικής ενότητας. Έπρεπε λοιπόν το αντιφασιστικό μένος να καναλιζαριστεί άμεσα, να αναπαυθεί άμεσα στη μεγάλη αγκάλη της Δημοκρατίας, του Νόμου και της Τάξης, χωρίς να επιζητά περισσότερα.

Η δίωξη της ΧΑ, μπορεί να συνιστά ένα ενδοσυστημικό ξεκαθάρισμα, μια επαναδιευθέτηση των ενδοκυριαρχικών συσχετισμών, ειδικά από τη στιγμή που το φασιστικό μόρφωμα είχε εμφανείς τάσεις αυτονομίας, όπως μεταφράστηκαν και στο “όριο” για την “εμφυλιακή δεξιά”, την καπηλεία από τους χρυσαυγίτες της πηγάδας του μελιγαλά και την εκδίωξη των νεοδημοκρατών από την τελετή μνήμης. Όμως, οι ακροδεξιοί ηλίθιοι, όσο χρήσιμοι ήταν και όσο αναλώσιμοι αποδεικνύονται, το ίδιο χρήσιμοι μπορεί να αποδειχτούν και στη συνέχεια, είτε ως “σοβαρότερη” ΧΑ -πολλαπλασιάζοντας τις υπηρεσίες τους προς το κεφάλαιο, ψηφίζοντας κι άλλες φοροελαφρύνσεις για τους εφοπλιστές, βάζοντας την υπογραφή τους κι σε άλλες ιδιωτικοποιήσεις μετά από εκείνη στην πώληση της Αγροτικής Τράπεζας- είτε ως πιο υπάκουα (παρα)κρατικά όργανα, όταν οι καιροί το απαιτήσουν. Δεν περιμένουμε λοιπόν κανέναν κατ’ όνομα αντιρατσιστικό νόμο, κανένα δικαστήριο “να αποδώσει δικαιοσύνη”, καμία δημοκρατική διαχείριση να τιμωρήσει τους ενόχους, που η ίδια εξέθρεψε ως το μακρύ της χέρι.

Ο πόλεμος ενάντια στους φασίστες είναι συνεχής αγώνας, άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ενάντια στην εξάπλωση του κοινωνικού εκφασισμού και των φυσικών φορέων του, είτε είναι ξεφτιλισμένοι ψηφοφόροι της ΧΑ, είτε όχι. Είναι αγώνας ενάντια στο κράτος, τον φόβο και την καταπίεση.

Η φετινή επέτειος της δολοφονίας του Π. Φύσσα είναι ακριβώς η ενθύμηση της ανάγκης για την πάλη ενάντια στον φασισμό, είναι η ενθύμηση της ανάγκης για διαρκή αγώνα για να κάνουμε τις γειτονιές μάς κοινότητες συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Να αντισταθούμε στον ολοκληρωτισμό

#φύσσας #παύλος φύσσας #αθήνα #κερατσίνι #ελλάδα #Youtube

9 notes · View notes

rosescolours · 2 years ago

Note

Χελλοου! Ήθελα τη γνώμη σου για κάτι.

Σπουδάζω και γώ μουσικό είμαι 3ο έτος, κα�� όταν τελειώσω ιδανικά θέλω να μείνω Αθήνα . Γενικά μόνο στην Αθήνα νιώθω πως είμαι ο εαυτός μου και θέλω να μείνω εκεί. Ωστόσο έχω κάποιους προβληματισμούς α) σχετικά με την επαγγελματική αποκατάσταση γιατί για να πληρώνεις νοίκι κλπ (που όλα είναι 400€) πρέπει να δουλεύω τουλάχιστον σε 3 ωδεία ταυτόχρονα και Β) αναφορικά με το νοίκι - σπίτι κλπ προβληματίζομαι μήπως δεν τα βγάζω πέρα .

Εσένα ποια ειναι η γνώμη σου μιας και είσαι μουσικός και μένεις και Αθήνα;

Ευχαριστώ 🤗

Τα πράγματα γενικά όταν είσαι από άλλη πόλη και είσαι φοιτητής, δεν είναι ιδανικά σε οποια πόλη και να σαι, ποσο μάλλον στην Αθήνα 😅

Προσωπικά ήμουν τυχερή που βρήκα σπίτι πριν 6 χρόνια σε καλή τιμή και ακόμη και τώρα που οι τιμές έχουν ανέβει στα ύψη, είναι ακόμη οικονομικό.

Αλλά όπως λες και εσύ, ειδικά όντας μουσικός, αν δουλεύεις πχ σε ωδεία ή κάνεις ιδιαίτερα, δυστυχώς για αυτούς που το αγαπάνε, δε βγαίνουν έτσι οι λογαριασμοί. Για καλές οικονομικές απολαβές, οι μουσικοί στρέφονται στα creative media. Με αυτό ασχολούμαι εγω, και σκέψου τώρα τελειώνω τη δεύτερη σχολή και τώρα ξεκινάω να χτίζω το πορτφολιο για να ψάχνω για δουλειές. Και οι περισσότερες αφορούν πρότζεκτ του εξωτερικού.

Κάθε αρχή και δύσκολη. Δυσκολεύομαι και εγω παρα πολύ, αλλά κάνω υπομονή και επιμένω. Επίσης η συγκατοίκηση σε λίγο καιρό έτσι πως πάνε τα πράγματα είναι μονόδρομος 😂

Εδώ αν θες να διδάσκεις και να είσαι μουσικός, η λύση είναι τα σχολεία. Σταθερός μισθός και γενικά οικονομική ασφάλεια. Οποτε παιδαγωγική επάρκεια αν προσφέρει το πανεπιστήμιο σου (δεν έχω καταλάβει αν είσαι ήδη Αθήνα ή σπουδάζεις σε κάποιο άλλο πανεπιστήμιο )

Δε θέλω να σε απογοητεύσω, αν το αγαπάς και αν το κυνηγάς δε θα σε αφήσει. Το πιστεύω ακράδαντα. Έτσι νιώθω και για μένα ! Όλα θα πάνε καλά ! ✨

Αν θες να συζητήσουμε οτιδήποτε άλλο σε αυτό το κομμάτι, ή για ανησυχίες, ή ακόμα και για θέματα της σχολής (εγω φέτος παρέδωσα πτυχιακή 😂) μπορείς να μου στείλεις. Έχω να σου δώσω και συμβουλές και σημειώσεις σε περίπτωση που είσαι στο εκπα ♥️

Καλή σταδιοδρομία σου εύχομαι σε ότι κανεις και υπομονή 🙏

7 notes · View notes

kimkonvscancer · 1 year ago

Text

Για όσους δεν με ξέρουν, είμαι ο Κωνσταντίνος Κίμωνας Τσέτσος. Είμαι 42 ετών. Έχω δύο πόδια. Προς το παρόν.

Το ένα, το αριστερό, εμφάνισε πέρσι τέτοιες μέρες ένα εξόγκωμα πίσω από το γόνατο. Ορθοπεδικός είπε πως ήταν μυοκήλη και μου σύστησε να χειρουργηθώ για κυστικό μηνίσκο, καθότι μάζευε υγρό. Χειρουργήθηκα, αλλά το αριστερό μου πόδι χειροτέρευε και αυτό που αρχικά διαγνώστηκε ως μυοκήλη μεγάλωνε. Μετά από πολλούς μήνες και πολλές εξετάσεις, η μυοκήλη απεδείχθη πως δεν ήταν μυοκήλη, αλλά ένα εξαιρετικά σπάνιο είδος καρκίνου παγκοσμίως. Κακοήθες μεσεγχυματογενές νεόπλασμα του τύπου του εξωσκελετικού μυξοειδούς χονδροσαρκώματος, 20 εκατοστών. Είναι τόσο απαίσιο όσο το όνομά του. Γιατροί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη συνέστησαν ακρωτηριασμό από το μηρό. Δεν ήμουν έτοιμος να αποχωριστώ το αριστερό μου πόδι.

Έτσι, με πολύ ψάξιμο για κέντρα που εξειδικεύονται στην αντιμετώπιση σαρκωμάτων και με την οικονομική βοήθεια των φίλων μου, κατάφερα να επισκεφτώ το MD Anderson Cancer Center στο Τέξας των Η.Π.Α. Η ιατρική ομάδα εκεί – μετά από νέο κύκλο εξετάσεων – αντιπρότεινε στοχευμένες ακτινοβολίες και στη συνέχεια χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και αποκατάσταση της λειτουργικότητας του ποδιού. Οι ακτινοβολίες μπορούσαν να γίνουν και στην Ελλάδα, οπότε τις κάνω εδώ. Το χειρουργείο, όμως, με την ολοκλήρωση των ακτινοβολιών, μπορεί να γίνει μόνο στην Αμερική.

Τα νέα θα ήταν καταπληκτικά αν το κόστος του χειρουργείου στην Αμερική δεν ξεπερνούσε τα 200.000 δολάρια. Τα ξεπερνά, όμως, οπότε εδώ έρχεται το δύσκολο κομμάτι, της συγκέντρωσής τους, και εδώ θα ζητήσω τη βοήθειά σας.

Έχει ανοιχτεί – ακολουθώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες με την αρ. Πρωτ. Δ13/71636 02/08/2023 απόφαση του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, η οποία αναρτήθηκε στη Διαύγεια με ΑΔΑ: ΨΕΖΥ46ΝΛ2Α-9ΝΕ – ερανικός λογαριασμός με τα παρακάτω στοιχεία:

Τράπεζα Eurobank

Αριθμός Λογαριασμού: 00260019590102099866

ΙΒΑΝ: GR4302600190000590102099866

SWIFT-BIC: ERBKGRAA

Δικαιούχος: Τσέτσος Κωνσταντίνος του Ηλία.

Οποιοδήποτε ποσό θα είναι σημαντικό για να μπορώ να συνεχίσω τον αγώνα ενάντια αυτής της νόσου και να συστήνομαι ως «Κωνσταντίνος Κίμωνας. Με δύο πόδια».

For those who do not know me, I am Konstantinos Kimonas Tsetsos. I am 42 years old. I have two legs. For now.

One of those, the left one to be exact, developed a lump behind the knee about 12 months ago. The orthopedist diagnosed it as a myocele of the lower limb and advised meniscal cyst surgery. I had the surgery, but my left leg was getting worse and what was originally diagnosed as a myocele kept getting bigger and bigger. Many months and many medical examinations later, the myocele proved not to be a myocele, but a very rare type of cancer worldwide: Malignant mesenchymal tissue neoplasm of the extraskeletal myxoid chondrosarcoma type of 20 centimeters. It’s as awful as it sounds. Doctors in Greece and Europe recommended femoral amputation. But I wasn't quite ready to part with my left leg yet.

Following a lot of research on medical centers specializing in treating sarcomas and thanks to the financial help of my friends, I managed to visit the MD Anderson Cancer Center in Texas, USA. The medical team in Texas – after a new round of tests – recommended targeted radiation followed by surgery to remove the tumor, promising a high success rate and excellent leg mobility. The radiation therapy could take place in Greece, so I have my treatment sessions in Greece. The surgery, however, after the completion of radiotherapy, can only be performed in the USA. This would be amazing if the cost of the surgery in Texas did not exceed 200,000$. But it does. So here we are, trying to raise the amount needed. This is the hard part, where I am going to need your help.

Following all legal procedures (Ministry of Labor, Social Security & Social Solidarity Decision #Δ13//71636 02/08/2023) a Charitable Bank Account is now open, as follows:

Eurobank

Account Number: 00260019590102099866

ΙΒΑΝ: GR4302600190000590102099866

SWIFT-BIC: ERBKGRAA

Beneficiary: Tsetsos Konstantinos Elia

Any amount will be important so that I can continue the fight against this disease and keep introducing myself as “Konstantinos Kimonas. With two legs."

#cancer #fighting cancer

2 notes · View notes

dark-soul-fullofscars · 1 year ago

Text

Πως βρίσκεις τι δουλειά θες να κάνεις?

Πως διαλέγεις ανάμεσα σε 2 επαγγέλματα/ 2 σχολές?

Πως ξέρεις ότι διαλέγεις σωστά?

Και αν η αποκατάσταση σε τρομάζει σε αυτό που θες?

Αν όλα πάνε χαμένα από χρόνο και λεφτά?

Πως διαλέγεις !!????

#dark soul #σκέψεις

2 notes · View notes

cherrygirl--01 · 1 year ago

Text

Τι θα ήθελα διαβάζοντας «Νοσηλευτική αποκατάσταση»🥹

lick her pussy while she’s reading her favourite book

10K notes · View notes

alexpolisonline · 5 hours ago

Text

0 notes

thoughtfullyblogger · 2 days ago

Text

Το εκπληκτικό αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Λαοδίκειας στην Τουρκία

Στη νοτιοδυτική Τουρκία, στη Λαοδίκεια, έπειτα από ανασκαφή βρέθηκε Ελληνικό θέατρο ηλικίας 2.200 ετών! Πρόσφατα ολοκληρώθηκαν οι προσπάθειες αποκατάστασης του αρχαίου θεάτρου ηλικίας 2.200 ετών στη νοτιοδυτική επαρχία Denizli της Τουρκίας, σύμφωνα με επίσημη δήλωση. Η αποκατάσταση και οι ανασκαφές συνεχίζονται ασταμάτητα στην αρχαία πόλη της Λαοδίκειας όπου βρέθηκε και κέφαλι από άγαλμα ιερέα.…

0 notes

eclecticstarlightblogger · 2 days ago

Text

Το εκπληκτικό αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Λαοδίκειας στην Τουρκία

0 notes

greekblogs · 2 days ago

Text

Το εκπληκτικό αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Λαοδίκειας στην Τουρκία

0 notes

justforbooks · 2 years ago

Photo

ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ η Γαλλική Επανάσταση; Πρέπει να μας ενδιαφέρει; Ναι, είναι η απάντηση, και μάλιστα χωρίς κανένα δισταγμό. Η Γαλλική Επανάσταση είναι κάθε μέρα μπροστά μας όταν, ας πούμε, συζητάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν συζητάμε για βία, τρομοκρατία, καταναγκασμό.

Όταν συζητάμε για το cancel culture, αυτή την κουλτούρα της ακύρωσης και ταυτόχρονα του καταλογισμού (accountability), και ψάχνουμε τη νομιμοποίησή της στην Ιστορία, όπως στο Διάταγμα της 14ης Αυγούστου 1792 με το οποίο η Νομοθετική Συνέλευση της Γαλλίας επέβαλε την καταστροφή αγαλμάτων των βασιλέων και άλλων μνημείων που συνδέονταν με το Παλαιό Καθεστώς.

Ναι, η Γαλλική Επανάσταση είναι παρούσα όχι μόνο γιατί ο Βικτόρ Ουγκό, στην εποχή του, την είχε αποκαλέσει «το μέλλον του σήμερα». Αλλά και γιατί παραμένει ένας «θεμελιώδης μύθος» για τις δημοκρατίες μας και τις κοινωνίες μας, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο.

Είχε γίνει όμως ποτέ συζήτηση για το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης; Βέβαια. Ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Φιρέ είχε αποδομήσει όλον τον κυρίως μαρξιστικής προέλευσης λόγο για την επαναστατική προοπτική που δημιουργούσε το 1789. Είχε αποδομήσει, για παράδειγμα, μαρξιστές του εικοστού αιώνα που έβλεπαν στο 1789 τις βασικές αρχές της επανάστασης των μπολσεβίκων του 1917 και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Έτσι ο Φρανσουά Φιρέ είχε διακηρύξει το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης. Και όλα αυτά πολύ πριν από τους εορτασμούς της διακοσαετίας, το 1989, που οργανώθηκαν από το Φρανσουά Μιτεράν, τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας, ως μια μεγάλη οπερατική φιέστα.

Κάποιοι, τότε, είχαν διεκδικήσει την αποκατάσταση της βασιλικής οικογένειας και των άλλων θυμάτων της Τρομοκρατίας. Ο Φρανσουά Φιρέ, με τη δική του ερευνητική και ερμηνευτική προσέγγιση, δημιούργησε σχολή που αρκετοί την αποκαλούν «αναθεωρητική», επειδή η Γαλλική Επανάσταση ερμηνεύτηκε από αυτήν τη σχολή ως πρωτο-ολοκληρωτισμός. Έτσι, ως πρωτο-ολοκληρωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση προανήγγε��λε τους ολοκληρωτισμούς που θα έρχονταν, κυρίως τον σταλινισμό, τον ναζισμό και τους γενικευμένους πολέμους του εικοστού αιώνα.

Η ερμηνεία του Φρανσουά Φιρέ επιβλήθηκε και απέκτησε καθολικότητα, ίσως και λόγω του κύρους του ως ιστορικού αλλά και της κυρίαρχης θέσης που είχε για πολλά χρόνια στο πανεπιστήμιο, στα ερευνητικά κέντρα, στην εκδοτική σκηνή και γενικότερα στην κοινωνία.

Παρά την αποδόμηση, η Γαλλική Επανάσταση δεν έχει χάσει καθόλου τη λειτουργία της ως θεμελιώδους μύθου. Θεμελιώδης δεν σημαίνει όμως στατικός. Γιατί και οι μύθοι μεταβάλλονται, επανερμηνεύονται, ακόμη κι αυτοί που θεωρούνται γενεσιουργοί, όπως είναι για μας το 1821.

Έτσι, το 2018 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το βιβλίο της ιστορικού Ανί Ζουρντάν, Nouvelle histoire de la révolution, όπου βλέπουμε ένα άλλο βλέμμα πάνω στην επανάσταση. Η Ανί Ζουρντάν, γεννημένη το 1948, είναι ειδικευμένη σε αυτή την περίοδο, δηλαδή της Επανάστασης και της ναπολεόντειας εποχής που ακολούθησε.

Το βιβλίο της κυκλοφορεί τώρα και στα ελληνικά, σε μετάφραση του Κώστα Γαγανάκη, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να σκεφτούμε κι εμείς την Επανάσταση, και μάλιστα μέσα από έναν αφηγηματικό ιστορικό λόγο που δεν αδιαφορεί για το πάθος και τα συναισθήματα.

Τι καινούργιο φέρνει η Ανί Ζουρντάν με το δικό της, συνεκτικό αφήγημα;

Πριν απ’ όλα μας λέει ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν είναι μια «εξαίρεση» αλλά πρέπει να την τοποθετήσουμε στο ευρύτερο πλαίσιο των επαναστάσεων, των ανατροπών και των πολιτικών συγκρούσεων που συμβαίνουν και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού στο διάστημα 1770-1799.

Στην Αμερική και στη δική της επανάσταση, που έχει προηγηθεί της Γαλλικής, στην Ολλανδία, στην Ιταλία, στην Ελβετία γράφονται συντάγματα βασισμένα στην έννοια της «λαϊκής βούλησης» και της «αντιπροσωπευτικότητας» με στόχο την αντικατάσταση μιας παλιάς τάξης πραγμάτων από μία νέα.

Έτσι, λοιπόν, η Γαλλική Επανάσταση δεν διαφέρει από άλλες, πράγμα που μπορεί να μην αρέσει στους σημερινούς Γάλλους που ναρκισσεύονται με την «εξαίρεσή» τους, την περίφημη, σχεδόν ιδεολογικοποιημένη exception française. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια «εξαίρεση» κι αυτή είναι η Τρομοκρατία ή, καλύτερα, όπως γράφει η Ανί Ζουρντάν, το αίνιγμα της τρομοκρατίας.

Η ροβεσπιερική μεγάλη τρομοκρατία (grand terreur), κατά τους μήνες Φεβρουάριο έως και Ιούλιο του 1794, δεν μπορεί να απομονωθεί. Πρέπει να τη δούμε ως ένα κομμάτι του εμφύλιου πολέμου που διχάζει τη Γαλλία, που την μετατρέπει σε μια χώρα κομμένη στα δύο. Η ερμηνεία, λοιπόν, της Γαλλικής Επανάστασης ως εμφυλίου είναι το δεύτερο καινούργιο στοιχείο που φέρνει η ανάγνωση της Ανί Ζουρντάν.

Γράφει η ιστορικός: «Είτε δημοκρατική είτε μαρξιστική, αντιδραστική ή αναθεωρητική, η ιστοριογραφία συγχέει την Επανάσταση με την “Τρομοκρατία”. Με αυτόν τον τρόπο οι ιστορικοί λησμονούν πως η Επανάσταση υπήρξε πρωτίστως ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους πατριώτες και στους αντιπάλους τους».

Με την ερμηνεία της Επανάστασης ως εμφύλιου πολέμου, που προτείνει η Ζουρντάν, μπορούμε, ας πούμε, να δούμε διαφορετικά τον ιακωβινισμό, που τώρα τον ταυτίζουμε με τον βανδαλισμό. Υπάρχει βανδαλισμός, αλλά πάει μαζί με τις πρώτες πολιτικές συντήρησης και αποκατάστασης των έργων τέχνης, την ανακήρυξη του Λούβρου σε εθνικό μουσείο, τη δημιουργία σχολείων δημοτικής εκπαίδευσης, κοσμικών και με δωρεάν φοίτηση. Μόνο το 1794 άνοιξαν 6.831 σχολεία.

Η Ζουρντάν μας λέει ότι η γαλλική εθνική ιστοριογραφία από πολύ νωρίς, από το 1815, προσπάθησε να δημιουργήσει έναν μύθο συναίνεσης, ένα αφήγημα από το οποίο αποκλειόταν κάθε αναφορά στον εθνικό διχασμό. Αυτές οι θέσεις επαναλαμβάνονταν και παγιώνονταν μέσα στον χρόνο.

Έτσι η Ζουρντάν, προκειμένου να χειραφετηθεί «από κάθε ορθοδοξία», επιστρέφει πίσω στις πηγές, στα αρχεία, τα ξαναδιαβάζει. Ξαναβλέπει τον λόγο των επαναστατών αλλά και των αντιπάλων τους και διαπιστώνει ότι πολλά αυτά που υποτίθεται πως είχαν πει, τελικά δεν τα είχαν πει ποτέ. Αυτή η επιστροφή στις πηγές είναι το τρίτο καινούργιο στοιχείο που φέρνει η Ζουρντάν με το βιβλίο της.

Υπάρχει όμως κι ένα τέταρτο καινούργιο στοιχείο. Η συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει τα συναισθήματα των ανθρώπων σε αυτόν τον εμφύλιο. «Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε καλύτερα την τρομερή λογική των δράσεων και των αντιδράσεων, όπως και των παθών και των διαθέσεων».

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου αναπτύσσεται μια Ιστορία Συναισθημάτων ή ο λεγόμενος sentimental citizen βρίσκεται στο κέντρο της ερμηνείας της πολιτικής και της πολιτικής επικοινωνίας, η Ζουρντάν μας δείχνει την καταγωγή αυτών των φαινομένων και ξαναφέρνει το συναίσθημα στη θέση που πρέπει να έχει.

Αρχιτεκτονημένο γύρω από τρία μεγάλα κεφάλαια με τίτλους «Ο εμφύλιος πόλεμος», «Ο εξωτερικός πόλεμος» και «Εθνικό αφήγημα και Επανάσταση», το βιβλίο της Ζουρντάν επιβλήθηκε σχεδόν αμέσως ως συνεκτικό, πειστικό και ανανεωτικό.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #book review

3 notes · View notes