#με τον έναν

[allo-frouto]

Πρώτα πρέπει να ‘ρίξω την ένταση ‘

Ανεβάζοντας παλμούς;

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Στο παρά πέντε textposts επειδή μπορώ 😌

Το τρίτο είναι προς τιμήν του Αγγέλα/Έλενα φανφικ του @alalumin <3

[mousmoula]

.

[amaliatheartist]

I was um. thinking about narrators again

[romios-gr]

Ν.Τραμπ: «Μπορεί να καταλήξουμε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο με τον τρελό Τζο Μπάιντεν» Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προχώρησε σε μία νέα δήλωση σχετικά με το πόσο επικίνδυνη είναι για τον πλανήτη η προεδρία Μπάιντεν. «Μπορεί να καταλήξουμε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο με αυτό τον τρελό τον Τζο Μπάιντεν». Η διακυβέρνηση των δημοκρατικών έχει οδηγήσει τις ΗΠΑ και τον κόσμο... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/n-tramp-mporei-na-katalixoyme-se-enan-trito-pagkosmio-polemo-me-ton-trelo-tzo-mpainten/

[nikimalcolm]

Κορυφαίοι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν: Ο βομβαρδισμός του Nord Stream από τις ΗΠΑ είναι το πρώτο βήμα στο «ευρωπαϊκό σχέδιο καταστροφής»

[justangelicxox]

Παράγω την τέχνη μου.

Αφιερώνω χρόνο, ενέργεια σε αυτήν λες και είναι παιδί μου. Η τέχνη μου είναι το μόνο δημιούργημά μου για το οποίο είμαι περήφανη.

Γράφω, σβήνω. Σκέφτομαι, Διαγράφω. Κάποιες φορές την μισώ και άλλες την λατρεύω.

Πως θα επιβιώσω σε έναν κόσμο τόσο ρηχό χωρίς αυτή;

Πώς θα καταφέρω να κοιτάξω κατάματα τον οποιοδήποτε χωρίς να αντλείσω συναισθήματα από αυτή;

Πως, Θεέ μου, θα μπορέσω να αναπνεύσω χωρίς αυτή να με κάνει να ξεβουλιάζω από αυτόν τον βάλτο που ονομάζεται ζωή;

Αλίμονο τι θα έκανα χωρίς την τέχνη μου. Χωρίς τις σκέψεις μου. Χωρίς την λογική μου και τα συναισθήματα μου.

Ύμνος. Ύμνος στην τέχνη μου.

[mairisious]

Θα το πω μια φορά και δεν θα το ξαναπώ.

Δεν μπαίνουμε όλοι στο ταμπλρ για να κάνουμε γνωριμίες και ούτε έχουμε την παραμικρή υποχρέωση να απαντάμε στα dm σας, ιδίως σε εσάς με τα porn blogs. Αν κάποιος δεν απαντάει μπορεί να μην θέλει, να μην έχει όρεξη, να βαριέται, να μην γουστάρει.

Δεν οφείλουμε να απολογηθούμε, ούτε είμαστε σνομπαρίες ούτε σας γράφουμε. Απλά δεν θέλουμε, σεβαστείτε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του και δεν γουστάρει να απαντάει σε κάθε "γεια/χει/καλησπέρα" που λαμβάνει.

Όπως δεν θα παίρνατε κατόπι έναν άνθρωπο στον δρόμο για να του μιλήσετε σόνι και ντε (ελπίζω) έτσι δεν έχετε τον παραμικρό λόγο να σπαμαρετε κατ'εξακολούθηση και να θυμώνετε, και να θίγεστε κι όλας -ήμαρτον- που δεν απαντάμε.

Άντε γιατί κουράσατε με τα πουλιά, τις καύλες και τις καλησπέρες σας με τα τριαντάφυλλα.

[happiesthippo]

Δεν είναι ένα συνηθισμένο μου ποστ , αλλά…

Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα , αυτό που μουδιάζει το σώμα σου νιώθεις το πιο μεγάλο λάθος της κοινωνίας και του κόσμου όλου και ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα αδιέξοδο . Το έχεις νιώσει ποτε; Να μιλάς και ξαφνικά να μουδιάζει ακόμα και το τελευταίο σου κύτταρο να νιώθεις έναν κρύο ιδρώτα , να νιώθεις μια περίεργη ασφυξία . Εάν το έχεις νιώσει καταλαβαίνεις πως νιώθω .

Όταν από παιδική ηλικία σου περνάνε στο μυαλό ότι είσαι ένα λάθος , όταν ακόμα και ο τρόπος που γεννήθηκες ήταν λάθος και όχι επιλογή . Πως μπορεί να νιώθω σήμερα ; Έχοντας κλείσει τα 23…

Δεν με νοιάζει πλέον , εάν εσυ κουράστηκες να πονάς 1 εγώ κουράστηκα 10 και εάν εγώ αποφασίσω να δώσω τέλος στην ζωη μου , θα βγω νικήτρια γιατί θέλει πολύ θάρρος κάτι που εμένα μου λείπει μάλλον …

Νιώθω ένα κενό και ένα τεράστιο τίποτα . Ούτε για τον ίδιο τον άνθρωπο μου δεν είμαι εντάξει , δεν πληρώ τις προϋποθέσεις . Δεν είμαι τέλεια , ούτε θέλω να γίνω .

Σήμερα στα γενέθλια μου, ευχήθηκα να είμαι χαρούμενη συνέχεια και να μην στεναχωριέμαι να μην κλαίω συνέχεια με το παρα μικρό … να ζήσω λίγο .

Αλλά όλοι ξέρουμε πως αυτό ΔΕΝ θα συμβεί και πως μια ευχή μου πήγε στραφη.

Έτσι και αλλιώς μια κοπέλα είμαι, που δεν εκτιμάω , δεν σέβομαι , δεν θυσιάζω, δεν ρισκάρω … δεν αρπάζω τις ευκαιρίες και γενικά δεν δεν δεν ..

Πάντα έλεγα στον εαυτό μου «η ζωη είναι πολύ μικρή και όμορφη για να κλαις συνέχεια και να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι»

Αλλά εμένα με ρώτησε κανείς εάν ήταν επιλογή μου να ζήσω ; Δεν θυμάμαι κάποια στιγμή που να είμαι χαρούμενη , από μικρή ηλικία προσπαθώ συνέχεια να χωρέσω ,να στριμωχτώ σε παρέες , να νιώσω ότι ανήκω κάπου όταν δεν άνηκα πουθενά .

Ούτε τώρα ανήκω .

Τι έχει πάει λάθος με εμένα ; Πραγματικά απορώ . Ούτε αξίζω να βρίσκομαι στην ζωη κάποιου ανθρώπου ούτε αξίζει κάποιος να με νοιάζεται.

Λοιπόν σήμερα ας υποθέσουμε πως τώρα υπάρχει μια ακόμα ευχή να κάνω για τα γενέθλια μου , αυτή θα ήταν απλά να εξαφανιζόμουν από προσώπου γης και ξαφνικά να είχα διαγραφεί από τις μνήμες όλων . Θα ήταν καταπληκτικό .

Χαρούμενα 24 λοιπόν .

[v1ckymult1fand0m]

Random Headcanons !!

Η Αγγέλα έχει τις πιο τυχαίες δεξιότητες εβερ. Από πύργους τραπουλοχαρτων με 26 ορόφους μέχρι κλακέτες.

Η Ντάλια είναι κάτι σαν αστικός θρύλος μεταξύ των μεγαλοεπιχειρηματιών, με όλους τους να έχουν τουλάχιστον μία ιστορία σχετικά με αυτήν να πουν

Ο Φώτης διάβαζε υπερβολικά πολλά Λούκι Λουκ μικρός, ενώ ο Σπύρος διάβαζε Αστερίξ και Οβελίξ

Η Γαρυφαλλιά ήταν μεγάλη επαναστά��ρια όταν πήγαινε λύ��ειο και έπαιρνε αποβολές με το τσουβαλι. Με τον Βασίλη γνωρίστηκαν επειδή αυτός είχε πάει πενθήμερη με το σχολείο στην Θεσσαλονίκη και εκείνη έτυχε να κάνει κοπάνα εκείνη την μέρα και να πέσει κυριολεκτικά πάνω του. (Οριακά βρηστηκαν)

Ο Φώτης έχει πάει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ 11 φορές σύνολο. Πρώτη φορά τον πήγε ο Θωμάς όταν ήταν 7 χρόνων.

Ο Αντρέας, μέχρι τα 11 του ήταν το πιτσιρίκι που λάτρευαν όλες οι γιαγιάδες της γειτονιάς.

Τα παιδιά της Ντάλιας και του Αλέξη, η κόρη της Γαρυφαλλιας και του Βασίλη, ο μικρός Χαράλαμπος και το εγγόνι της Ζουμπουλίας, αναφέρονται στην πεντάδα ως θείους και θείες και μπερδεύονται υπερβολικά όταν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κάποια συγγένεια.

Ο πέμπτος άντρας της Μαριλένας έτυχε να είναι ένας 2ος ξάδερφος της μητέρας του Νίκου. Ακόμα δεν έχει κάνει την σύνδεση.

Η Ντάλια από μικρή, έφτιαχνε ένα κάρο πράγματα μόνη τής, από πλεκτά κασκόλ μέχρι αυτοσχέδια κολάζ, αλλά λόγω των γονιών της, τα εκρυβε

Όταν δένεται πολύ με κάποιο άτομο, η Άννα μιλάει με έναν τρόπο πιο κοντινό με της Ζουμπουλίας. Με τον Αλέξανδρο, είχαν βαφτίσει όλους τους γνωστούς τους με παρατσούκλια της μορφής "ο Γιάννης ο κοντός".

Στα λυκειακά του χρόνια ο Φώτης ήταν ο τύπος που ήξερε όλα τα κουτσομπολιά του σχολείου , επειδή τα κορίτσια του τμήματος του τον είχαν υπό την προστασία τους

Όταν πρωτοεφυγε η Αγγέλα απ' το σπίτι της πόνταρε να μείνει με το τότε αγόρι της (υπάρχει μια φωτογραφία από την βραδιά που τράκαρε που είναι δίπλα με έναν τύπο που φοράει επίσης ένα τριαντάφυλλο) αλλά εκείνος την χώρισε οπότε για το πρώτο εξάμηνο έμεινε με την θεία της στην Ξάνθη (δεν την πείραξε ιδιαίτερα ο χωρισμός απλά εκνευρίστηκε που έπρεπε να βρει κάπου αλλού για να μείνε). Έφυγε επειδή παράκουσε την θεία της να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα της και πανικοβλήθηκε

Υπήρχε μια χρονική περίοδος που ο Φώτης πήγαινε στους προσκόπους και κάθε μέρα όταν τον γύριζε ο πατέρας του, πέρναγαν ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Σπύρου.

Η πρώτη δουλειά της Αμαλίας ήταν ως σερβιτόρα σε σουβλατζίδικο

Ορισμένες φορές που η πεντάδα ανέβηκε βόρεια για διακοπές, η Ζουμπουλία χαιρετούσε κάθε 8 λεπτά κάποιον γνωστό της που είχε να δει 19 χρόνια.

Ο Φωτης ήταν ταμίας της τάξης στο λύκειο. Η Άννα και ο Βασίλης είναι και οι δύο πρώην μέλη του δεκαπενταμελους

Η Αγγέλα προσποιείται ότι αντέχει τα καυτερά αλλά δεν τα αντέχει με τίποτα

Η Ντάλια, ο Σπύρος και ο Φώτης προτιμάνε τα γλυκά ενώ η Αγγέλα και η Ζουμπουλία τα αλμυρά, γιατί λιγονωνται

Η Σόφη ζαλίζεται σε υπερβολικό βαθμό όταν είναι στο αμάξι

Η Αμαλία είχε το πιο τέλεια οργανωμένο ράφι βιβλίων, και ήταν οριακά υστερική σχετικά με αυτό

Ο Αβραάμ είναι fruity αλλά αρνιεται να βάλλει ταμπέλα στον εαυτό του

Ο Ανδρέας και ο Νίκος μια φορά, μετά από ένα ιδιαίτερα γερό μεθύσι, ξύπνησαν στην Πρέβεζα με το κεφάλι του Αντρέα καλυμμένο με χαρτί τουαλέτας και τον Νίκο να έχει μία γιρλάντα τυλιγμένη σαν φιόγκο γύρω από τον λαιμό του. Στο μισό μέτρο υπήρχαν κάτι ξεριζωμένα χορτάρια

[psychotiko-epeisodio]

Σε εσένα που είναι να 'ρθεις...

Να ξέρεις ότι αγάπησα κάποιον πολύ κάποτε.Ειχα για εκείνον αυτό το είδος αγάπης για το οποίο μιλάνε χιλιάδες ποιητές και συγγραφείς ,την ανιδιοτελή αγάπη, αυτή που σε μετατραπεί στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου,μα συνάμα βγάζει στην επιφάνεια τις μεγαλύτερες ανασφάλειες σου,τους μεγαλύτερους φόβους σου.

Έτσι,την πάτησα.Την πάτησα γιατί ήμουν μικρή, ήμουν αφελής και πίστευα ότι τα ξέρω όλα.Οταν μου μιλούσαν έκλεινα τα αυτιά μου,υποστήριζα αυτά τα συναισθήματα με κάθε τρόπο και δεν άφηνα κανέναν να μου τα ακυρώσει.Ακομη και αν αυτός ο κάποιος ήταν ο άνθρωπος ο οποίος τον αφορούσαν,εγώ εμενα να πιστεύω σε εκείνα μέχρι τελικής πτώσης.

Νόμιζα πως οι άνθρωποι γύρω μου,λειτουργούσαν όπως λειτουργούσα εγώ.

Εκείνος ο κάποιος έφυγε λοιπόν,και μ'αφησε με χιλιάδες ανοιχτές πληγές τις οποίες δεν κατάφερα ποτέ να επουλωσω.Μεγαλωσα απότομα εκείνη την νύχτα και εμαθα -με τον δύσκολο τρόπο βεβαια-, πως η αγάπη δεν μπορεί να 'ναι πάντα αμοιβαία.Για την ακρίβεια, πως είναι σπάνιο να είναι αμοιβαία.Και γειωθηκα.

Από τότε,δεν μπόρεσα να βρω κάποιον κατάλληλα ιδανικό για να γίνει "ο εκείνος μου". Ύψωσα τα τοίχοι μου, ίσως επιτιδευμενα και τα έκανα να 'ναι φτιαγμένα από μπετό,ώστε αυτός που θα κάνει την προσπάθεια να τα διαπεράσει να μου αποδείξει ότι είναι διατεθημενος να μείνει .Κάνεις μέχρι τώρα δεν μπήκε στον κόπο και στην πρώτη δυσκολία το έβαζε στα πόδια .Έτσι γλίτωνα χρόνο, και ας με κούραζε η μοναξιά.

Σε εσένα που είναι να 'ερθεις για να μείνεις λοιπόν, να ξέρεις ότι πια έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο,με έναν άνθρωπο που ψάχνει να ζήσει κάτι από ταινία,γιατί έχει κουραστεί να ζει κυνικά και συμβατικά και όλα γύρω του να μοιάζουν ρουτινιασμενα.

Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να με κάνεις να σε εμπιστευτώ, να αφεθω,να σε ερωτευτώ.Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι πια, αν και πολύ θα 'θελα.Καθε ίχνος αθωότητας χάθηκε εκείνη την νύχτα,και από τότε είμαι συνεχώς καχύποπτη και περίεργη .

Σε εσένα που είναι να έρθεις εν τέλη, όλα τα ποιήματα μου εσένα αφορούν.

[theklaapologist]

Θεοδωρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

Στέλιος belongs to @alalumin

Propaganda under the cut

Θεοδωρα

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μ��ρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στην δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τενσιον

Στελιος

Στέλιος Δελής, πρώην δημοσιογράφος και νυν συγγραφέας. Είναι χήρος και μένει στην Εύβοια με την εγγονή του, την οποία μεγαλώνει μόνος. Ταυτόχρονα βοηθά ένα φάντασμα στο σπίτι του να λύσει τον φόνο της.

Ο Στέλιος είναι έλληνας παππούς που έχει επαφή με τη θηλυκή πλευρά του το οποίο θεωρώ αικονικ εκ μέρους του

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι �� ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε ��χει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μ��καρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθού��α να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[darkside-cookies]

θέλουν να μας πάρουν το να πηγαίνουμε σε ταβέρνα και να μην έχει κατάλογο αλλά έναν σερβιτόρο που λέει το μενού με τον λιγότερο δυνατό βοηθητικό τρόπο

[star--bill]

πως οριζεις την αγαπη και τον ερωτα?

Δεν υπάρχει θεωρώ κάτι πιο όμορφο σε συναίσθημα.. να δείχνεις σε έναν άνθρωπο το ποσό τον αγαπάς και να τον θέλεις στην ζωή σου. Έρωτας είναι να βλέπεις το άτομο απέναντι σου και να τρελαίνεσαι. Στην μάτια και το βλέμμα που σε καθηλώνει και στην φωνή που δεν χορταινεις να ακούς καθημερινά, επειδή είναι ο,τι πιο γλυκό και σέξυ έχεις ακούσει ταυτόχρονα. Στο σώμα που θες να αγκαλιάζεις κάθε στιγμή κάθε λεπτό οπουδήποτε και να βλέπεις αυτό το χαμόγελο, να σε κάνει να λιώνεις. Στο άτομο που θες να κάνεις έρωτα μαζί του με πάθος και μετά να του μαγειρεύεις. Να συζητάς οτιδήποτε έχεις στο μυαλό σου και να ανακαλύπτετε μαζί νέα μέρη. Να χορεύετε μαζί κάτω από την βροχή και να του κρατάς στοργικά το χέρι. Να σε ερεθίζει εγκεφαλικά απλά με ένα πείραγμα και να μοιράζεστε κάθε μέρα την λέξη "σ' αγαπώ" σαν εκείνη την πρώτη φορά. Να είναι κάθε μα κάθε στιγμή στο μυαλό σου.. Ο Σαίξπηρ είπε: «Το ένα μισό μου είναι δικό σου, το άλλο μισό δικό σου-δικό μου, θα έλεγα, αλλά αν είναι δικό μου, τότε δικό σου κι έτσι, όλα δικά σου!». Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης.