#Παγκόσμιο

[romios-gr]

Σοκ στον παγκόσμιο αθλητισμό – Ιατρική έκθεση της Αλγερινής πυγμάχου Imane Khelif που διέρρευσε αποκαλύπτει αντρικά χρωμοσώματα XY Πέσατε από τα σύννεφα έτσι;  Το περιοδικό Reduxx στόχευσε για άλλη μια φορά την Αλγερινή Ολυμπιονίκη της πυγμαχίας Imane Khelif, επικαλούμενο ισχυρισμούς δημοσιογράφου Djaffar Ait Aoudia, ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει πρόσβαση στα προσωπικά της ιατρικά αρχεία.... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/sok-ston-pagkosmio-athlitismo-iatriki-ekthesi-tis-algerinis-pygmachoy-imane-khelif-poy-dierreyse-apokalyptei-antrika-chromosomata-xy/

[agnickradio]

Καμπάνια ευαισθητοποίησης κατά των τροχαίων ατυχημάτων, από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών

τροχαίων στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης Την έναρξη της καμπάνιας κατά των τροχαίων ατυχημάτων «A life campaign» ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητών, Νίκος Καστρινάκης, την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2024, στο πλαίσιο εκδήλωσης που πραγματοποίησε η Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, με θέμα: «Ο Άνθρωπος, ο ΒΟΑΚ και ο Βίος», στο Κολυμπάρι Χανίων. Continue reading Καμπάνια ευαισθητοποίησης…

[christostsantis]

Βιβλιοπαρουσίαση-συζήτηση: Μάρτυν Μπράουν "Η πολιτική της λήθης"

Νέα Ζηλανδία, Ελλάδα και Μ. Βρετανία στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάχη της Κρήτης – Μέση Ανατολή – Εμφύλιος ΔΕΥΤΕΡΑ 15 ΜΑΪΟΥ 2023, 8 μ.μ. Πολυχώρος Ραδάμανθυς (Ξέπα��α 7, Χανιά) Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς παρουσιάζουν το σπουδαίο έργο του ιστορικού Μάρτυν Μπράουν, με τίτλο “Η πολιτική της λήθης. Νέα Ζηλανδία, Ελλάδα και Μ. Βρετανία στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάχη της Κρήτης – Μέση Ανατολή – Εμφύλιος”. Η…

[clevervoidgladiator]

Σαντορίνη Τώρα, 03/02/2025

Ενημέρωση για τη κατάσταση με τις σεισμικές δραστηριότητες στο νησί από ντόπιους κατοίκους.

Τα 5 στα 10 πρωιναδικα μην τα ακούτε, λενε μαλακίες, χτες το βράδυ το κέντρο του νησιού είχε γεμίσει δημοσιογράφους οι οποίοι έντονα ψαχναν την εικόνα για το ρεπορτάζ.

Για να λέμε τα πράγματα όπως ΕΊΝΑΙ.

-Δεν υπάρχουν παντού πινακίδες με οδηγίες έκτακτης ανάγκης. Όσες υπάρχουν τις έχουν βανδαλισει με ποδοσφαιρικά αυτοκόλλητα...

-Δεν είναι η πλειοψηφία του κόσμου συνηθισμένη στις δονήσεις. Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου που μένει στο νησί την τελευταία δεκαετία που είναι ανέπαφο με τις σεισμικές δραστηριότητες που υπήρχαν το 2011-2012.

-Κοιμωμαστε αργά και ξυπνάμε πριν ξημερωσει με την πρώτη κουβέντα μετά το καλημέρα, "βάλε τα παπούτσια σου."

-Δεν είναι πολλοί οι κάτοικοι που αναζητούν ένα εισιτήριο για να φύγουν όπως και δεν έχουν όλοι την οικονομική άνεση να αγοράσουν ένα εισιτήριο των 200€.

-Όχι δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τα κτίρια, οι εικόνες που έχετε για την Σαντορίνη πως είναι όλα τα σπίτια το ένα πάνω στο άλλο δεν συμπίπτει με την πραγματικότητα παρά μόνο με ένα κομμάτι της καλντέρας που είναι καθαρά τουριστικό και σε μεγάλο βαθμό μη κατοικήσιμο από ντόπιους ειδικά αυτή τη χρονική περίοδο που θεωρείται "off season".

-Τονίζω πως οι δημοσιογράφοι τα 15 άτομα έξω από ένα τουριστικό γραφείο στην χώρα τα παρουσιάζουν ως 50 διότι ο τρόμος πουλάει.

-Όσοι διάλεξαν να φύγουν από το νησί και όσοι διάλεξαν να μείνουν, ο καθένας έχει τους λόγους του, όσοι δεν έχετε επαφή με το νησί αυτό το καιρό δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κρίνετε τους μεν και τους δε.

-Έλεος με τα προβοκάτσια, πανικοβάλετε τον κόσμο χωρίς λόγο με αποτέλεσμα οι νησιώτες να καθησυχάζουν τους απέξω αντί να συμβαίνει το αντίστροφο.

-Έχετε κεντρίσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον στο νησί για να μπαζώσετε τα τεμπη ακόμα πιο βαθιά με αποτέλεσμα τώρα το νησί να κινδυνεύει να καταστραφεί σε περίπτωση έντονης πτώσεως του τουρισμού.

-Ξύπνησε το ρήγμα, ξύπνησαν και οι haters. Δεν ντρέπεστε; Στις συνθήκες που ζούμε εμείς αυτή τη στιγμή, κάποιοι από εσάς κάθεστε άνετοι στο καναπεδάκι σας και λέτε ''καλά να πάθουν.....'' ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ ΡΕ; Ούτε στον χειρότερο μου εχθρό δεν θα ευχόμουν να περάσει αυτό που περνάω τώρα.

-Ο κίνδυνος φυσικά και είναι υπαρκτός, τα κανάλια φυσικά και είναι πάνω από το νησί εξετάζοντας τη κάθε του κίνηση, εφόσον θεωρείτο ένα από τα διαμάντια της Μεσογείου και μια πηγή των οικονομικών εσόδων του κράτους. Δεν τους παίρνει να μην κατεβάσουν κλιμάκια γίνει δε γίνει κάτι. Ασχέτως αν τα κλιμάκια είναι μόνο στη Σαντορίνη και όχι στην Ανάφη, στην Αμοργό, στην Φολέγανδρο κλπ...

Φυσικά και είμαστε πρώτο θέμα! Είναι δεν είναι σοβαρό ασ φανεί έτσι, να ξεχάσουμε και λίγο τα Τέμπη....................

[v1ckymult1fand0m]

Η 5αδα Και Ιστορικές περίοδοι/Κομμάτια Ιστορίας Που νομίζω πως θα τους ενδιέφεραν

Ζουμπουλία: Η Κατοχή. Μεγάλωσε ακούγοντας ιστορίες της μητέρας από εκείνα τα χρόνια οπότε ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Δεν είναι σπάνιο να την πετύχεις να βλέπει ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, αν και κάποιες φορές την παίρνει ο ύπνος πρώτου τελειώσουν.

Ντάλια: She's a greek mythology girlie, I just know it. Αν έβλεπε ποτέ της τον Κέρβερο θα τον χάιδευε . Η αγαπημένες της ιστορίες είναι αυτή του Έρωτα και της Ψυχής και αυτή του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Έκανε dabble και στην αιγυπτιακή αλλά δεν της έκανε πολύ κλικ.

Φώτης: Σοβιετική Ένωση, Πτώση του τελευταίου τσάρου και Πολυτεχνείο. History buff γενικότερα. Στο λύκειο κάθε φορά που ο Θωμάς έλεγε να τον βοηθήσει να διαβάσει ιστορία κατέληγαν να αναλύουν τα πάντα για ώρες. Τα παραπάνω θέματα τον ενδιαφέρουν επειδή τα έχει αναλύσει για υπερβολικά πολύ ώρα με τον πατέρα του.

Αγγέλα: Ιστορικά εγκλήματα (low-key canon). Αλ Καπόνε, απόδραση από το Αλκατράζ, Τζακ ο Αντεροβγάλτης και ούτω καθεξής. Της αρέσει να κοροϊδεύει και τους δράστες και την αστυνομία που εμπλεκόταν στην υπόθεση. Ίσως να έχει πάρει μερικές ιδέες για περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης από κάποιες συγκεκριμένες υποθέσεις.

Σπύρος: Στο λύκειο είχε μάθει απέξω το βιβλίο της ιστορίας και η συσσωρευμένη κούραση από αυτό τον έκανε να τα ξεχάσει όλα με το μόλις πήρε απολυτήριο. Αν έπρεπε να επιλέξει, θα έλεγε την Ελλάδα μετά την επανάσταση αλλά πριν τον πρώτο παγκόσμιο γιατί αυτό είναι το μοναδικό κομμάτι που θυμάται κάπως από το σχολείο.

[justforbooks]

Ένα μυθιστόρημα για τα «άπλυτα» και τα μυστικά της εκδοτικής βιομηχανίας

Το «Yellowface» της Ρεμπέκα Κουάνγκ είναι μια καυστική σάτιρα της εποχής μας που, πέρα από τα κακώς κείμενα στην εκδοτική βιομηχανία, σχολιάζει και ασκεί κριτική και σε άλλες όψεις της σύγχρονης ζωής, όπως η cancel culture, οι υπερβολές της πολιτικής ορθότητας, το hate speech στο ίντερνετ, η δολοφονία χαρακτήρων, το πώς κατασκευάζονται και προωθούνται συγκεκριμένα αφηγήματα και φαλκιδεύεται η αλήθεια.

Η Αθηνά Λιου και η Τζουν Χέιγουορντ γνωρίζονται από τα φοιτητικά τους χρόνια στο Γέιλ και είναι και οι δύο νέες και ανερχόμενες συγγραφείς. Μόνο που η Αθηνά, σε αντίθεση με την Τζουν, έχει «άστρο» και έχει ήδη διαγράψει μια εντυπωσιακή πορεία στον εκδοτικό χώρο, παίρνοντας παχυλές προκαταβολές για τα βιβλία της, κερδίζοντας το ένα βραβείο μετά το άλλο και σκαρφαλώνοντας στις λίστες με τα ευπώλητα, ενώ η Τζουν «τρώει τη σκόνη της». Η Αθηνά είναι μια πανέμορφη Αμερικανίδα ασιατικής καταγωγής. Η Τζουν, από την άλλη, είναι μια συνηθισμένη βαρετή Αμερικανίδα από τη Φιλαδέλφεια με καστανά μάτια και καστανά μαλλιά. Το χειρότερο όλων; Η Τζουν παραδέχεται στον εαυτό της πως, παρά την κοινή τους αφετηρία, δεν μπορεί να συναγωνιστεί την άσπονδη φίλη της και πως «όσο σκληρά κι αν προσπαθήσω, όσο καλά κι αν γράψω, ποτέ μου δε θα γίνω Αθηνά Λιου».

Όταν η Αθηνά θα πεθάνει μπροστά στα μάτια της Τζουν από πνιγμονή, τη βραδιά που θα γιορτάζουν τη συμφωνία που έκλεισε με το Netflix και το εξαψήφιο συμβόλαιο που υπέγραψε, η Τζουν θα υφαρπάξει το χειρόγραφο με το τελευταίο, ανολοκλήρωτο μυθιστόρημα της Αθηνάς, με θέμα την άγνωστη συμβολή των Κινέζων εργατών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να το συμπληρώσει και να το παρουσιάσει για δικό της. Έχει φτάσει η ώρα να πάρει τη θέση της φίλης της και να ζήσει τη συγγραφική επιτυχία που πάντα ονειρευόταν αλλά στερήθηκε «διότι έτσι λειτουργεί αυτή η βιομηχανία. Ο χώρος των εκδόσεων διαλέγει έναν νικητή· έναν άνθρωπο αρκετά γοητευτικό, έναν άνθρωπο που να είναι κουλ και νέος», «έναν άνθρωπο που να υποστηρίζει επαρκώς τη “διαφορετικότητα”».

Ξεκινώντας από μια ιστορία φθόνου και γυναικείου ανταγωνισμού που καταλήγει σε λογοκλοπή, το «Yellowface» της Ρεμπέκα Φ. Κουάνγκ (γενν. 1996), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Μυρτώς Καλοφωλιά, είναι ένα μυθιστόρημα που διεισδύει στα άδυτα της εκδοτικής βιομηχανίας και φέρνει στο φως πολλά από τα «άπλυτα» και τα μυστικά της. Πώς κατασκευάζεται ένα μπεστ σέλερ και πώς κατευθύνεται η αγορά του βιβλίου; Πόσος κυνισμός και υποκρισία κρύβεται πίσω από τις μεθόδους της; Πώς οι στρατηγικές του μάρκετινγκ διαμορφώνουν τη δημόσια εικόνα ενός συγγραφέα και πόσο κάλπικη είναι μια συγγραφική περσόνα; Πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν την κοινή γνώμη; Πού σταματάει η δημιουργική διαδικασία και πού ξεκινά η εμπορευματοποίηση; Ποια τα όρια μιας πρωτότυπης ιδέας και πώς ορίζεται η πνευματική κλοπή; Πώς η διαφορετικότητα και η ανάγκη για συμπερίληψη έχουν καθορίσει τα κριτήρια ανάδειξης συγκεκριμένων θεματικών και μειονοτήτων;

Η Ρεμπέκα Κουάνγκ, Αμερικανίδα κινεζικής καταγωγής, μεγαλωμένη στο Ντάλας του Τέξας, ξεχώρισε για την τριλογία της «The Poppy War» (2018), ενώ έχει γράψει συνολικά πέντε μυθιστορήματα και έχει δει τα βιβλία της να κατακτούν τη λίστα των best sellers των «New York Times» και να μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες. Ο τίτλος του τελευταίου της βιβλίου, «Yellowface» («κιτρινομούρης-α»), παραπέμπει στη χρήση μακιγιάζ από λευκούς ηθοποιούς στον χώρο του θεάματος, όταν υποδύονται χαρακτήρες με καταγωγή από την ανατολική Ασία, μια πρακτική που, όπως και το blackface, στηλιτεύεται ως πολιτισμική οικειοποίηση. Η θρασύτατη και λογοκλόπος ηρωίδα της, κατά το λανσάρισμα του βιβλίου της, θα αλλάξει το όνομά της, σύμφωνα με τις υποδείξεις της ομάδας δημοσίων σχέσεων του εκδοτικού της, σε Τζούνιπερ Σονγκ, ώστε να μοιάζει περισσότερο κινεζικό, θολώνοντας έτσι τα νερά γύρω από την καταγωγή της.

Το «Yellowface» είναι μια καυστική σάτιρα της εποχής μας που, πέρα από τα κακώς κείμενα στην εκδοτική βιομηχανία, σχολιάζει και ασκεί κριτική και σε άλλες όψεις της σύγχρονης ζωής, όπως η cancel culture, οι υπερβολές της πολιτικής ορθότητας, το hate speech στο ίντερνετ, η δολοφονία χαρακτήρων, το πώς κατασκευάζονται και προωθούνται συγκεκριμένα αφηγήματα και φαλκιδεύεται η αλήθεια, ενώ περιέχει και μια πολύ πειστική απεικόνιση της πραγματικότητας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του πώς αυτά λειτουργούν σαν «χιονοστιβάδα».

Σίγουρα το βιβλίο της Κουάνγκ δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγαλόπνοη λογοτεχνία, ωστόσο είναι από μόνο του ένα «κλείσιμο του ματιού» και μια ειρωνεία για τον ίδιο τον μηχανισμό που το προώθησε και το έφερε στις λίστες με τα μπεστ σέλερ. Από τον αναγνώστη δεν διαφεύγουν τα πολλά κοινά που έχει η Αθηνά Λιου, η πετυχημένη και λαμπερή Αμερικανοασιάτισσα συγγραφέας, το αγαπημένο παιδί του εκδοτικού χώρου, που πεθαίνει άδοξα στην αρχή του βιβλίου, με την ίδια τη συγγραφέα του βιβλίου, η οποία επίσης διέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία, σαν την ηρωίδα της, και πασιφανώς διαθέτει και η ίδια «άστρο». Η Κουάνγκ χρησιμοποιεί έξυπνα τα φυλετικά στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις εμμονές του εκδοτικού κόσμου ενώ ταυτόχρονα αυτοσαρκάζεται. Αν και σε ορισμένα σημεία το βιβλίο της είναι φλύαρο και επαναλαμβανόμενο, έχει χτίσει έναν εντυπωσιακό ρυθμό και διαβάζεται απνευστί, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Για τον Έλληνα αναγνώστη ειδικά αλλά και για τους Έλληνες συγγραφείς, η σύγκριση με τα εγχώρια εκδοτικά πράγματα είναι ��υντριπτική. Στο βιβλίο της Κουάνγκ αποκαλύπτεται μια οργανωμένη βιομηχανία που απέχει παρασάγγας από τη δική μας και ένα σύμπαν όπου παρελαύνουν πανίσχυροι ατζέντηδες και διευθυντές εκδόσεων, παχυλές προκαταβολές και αστρονομικά συμβόλαια, συμφωνίες με εταιρείες παραγωγής του Χόλιγουντ, συγγραφείς-σταρ που παίρνουν μέρος σε επιδείξεις μόδας και ποζάρουν σε αστείες σέλφι με διάσημους ηθοποιούς, και το πιο λυπηρό για τα καθ’ ημάς: συγγραφείς που ζουν από τα βιβλία τους. Παρ’ όλα αυτά, θα δει και σπαρταριστές ομοιότητες: «Οι συγγραφείς της ηλικίας μας –νέοι, φιλόδοξοι φερέλπιδες, τριάντα παρά κάτι– συνήθως πάνε κοπαδιαστά. Οι κλίκες αφήνουν ίχνη παντού στα σόσιαλ μίντια – συγγραφείς που εκθειάζουν αποσπάσματα από ανέκδοτα χειρόγραφα άλλων συγγραφέων (ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ!), που τσιρίζουν από ενθουσιασμό για την αποκάλυψη κάποιου εξωφύλλου (ΠΕΘΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ, Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΟ!!!) και ποστάρουν σέλφι από λογοτεχνικές μαζώξεις».

Το πραγματικό θέμα που θίγει το βιβλίο, όμως, δεν είναι άλλο από τις πολλαπλές ταυτότητες που καλείται να χρησιμοποιήσει κανείς και τα προσωπεία που μετέρχεται τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ειδικά αν θέλει να παίξει με τους όρους του παιχνιδιού που κάποιοι άλλοι έχουν επιβάλει. «Δίχως την Αθηνά εγώ ποια είμαι;», θα αναρωτηθεί η Τζουν, έχοντας χάσει τον αληθινό της εαυτό κάτω από την ταυτότητα που έχει καταχραστεί. Η Τζουν δεν εκμεταλλεύεται μόνο την ασιατική καταγωγή της φίλης της και την απαίτηση για τη διαφορετικότητα αλλά είναι αποφασισμένη να φορέσει μέχρι τέλους τη μάσκα της εκθαμβωτικής περσόνας της και να στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο της βασίλισσας των εκδόσεων, ακόμα και όταν τελικά αποκαλύπτεται η απάτη της και καταλήγει κυνηγημένη από το «φάντασμα» της φίλης της. Το ποια είναι τελικά η «βαμπίρ» συγγραφέας που απομυζεί τους άλλους ίσως και να μην είναι τόσο σαφές, καθώς στην πορεία του βιβλίου αποδεικνύεται πως και η άσπιλη και εκνευριστικά τέλεια Αθηνά έχει κι αυτή τα βρόμικα μυστικά της. Μήπως τελικά η γραφή η ίδια δεν είναι παρά ένας εύσχημος τρόπος να «κλέβεις» τις ζωές και συχνά και τον πόνο των άλλων;

Η πικρή ειρωνεία είναι πως κάποια στιγμή η Τζουν, τυφλωμένη από την αχαλίνωτη φιλοδοξία και τη δίψα για δόξα, παραληρεί λέγοντας: «Πλέον θέλω αυτό που έχει και ο Στίβεν Κινγκ, αυτό που έχει και ο Νιλ Γκέιμαν. Και γιατί να μη γίνει ταινία το βιβλίο μου; Γιατί να μη λάμψω κι εγώ στο Χόλιγουντ; Γιατί να μη με μάθουν παντού στον πλανήτη;». Μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση εναντίον του διάσημου Βρετανού συγγραφέα Νιλ Γκέιμαν και το πρόσφατο cancel που υπέστη, όταν σε μία νύχτα όλος ο πλανήτης στράφηκε εναντίον του, η μυθοπλασία και η πραγματικότητα δεν προβάλλουν απλώς σαν συγκοινωνούντα δοχεία αλλά συγχέονται ολοκληρωτικά μεταξύ τους και το «Yellowface» αποδεικνύεται κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό βιβλίο: ένα αντιπροσωπευτικό σημείο των καιρών που κουβαλά όλα τα ηθικά διλήμματα της εποχής μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[plankton-in-space]

Η εβδομάδα που μόλις τελείωσε ήταν η εβδομάδα ορατότητας για την ασεξουαλικότητα! Περνάω αρκετό μέρος του χρόνου αόρατη, φέτος περισσότερο από ποτέ. Είναι από επιλογή, γιατί τα σόσιαλ έχουν γίνει ένα παγκόσμιο δικαστήριο και πανηγύρι, με αγχώνουν και με τρομάζουν. Αλλά κάτι τέτοιες μέρες θυμάμαι όταν ήμουν εγώ 20, τρομοκρατημένη και αβέβαιη, και πήρα πολύ κουράγιο από άλλους ασέξουαλ ανθρώπους που ήταν συνειδητά ορατοί αυτές τις μέρες. Μια κυρία φέτος στο pride είδε την τεράστια σημαία μου και μου είπε "αχ τι ωραία, δεν ήμουν η μόνη σε όλη την παρέλαση!". Είμαι λοιπόν ορατή ξανά για λίγο, όχι για να πάρω κουράγιο αυτή τη φορά αλλά για να δώσω! Είμαστε πολλά εκεί έξω και κανένα δεν είναι μόνο! Και τώρα πάω να φροντίσω το πονεμένο μου μάτι 🖤🩶🤍💜

(eng below)

The week that just ended was the Asexuality Awareness week! I spend a lot of time being invisible, this year more than ever. It's mostly by choice, because social media are becoming a global court and circus, they scare me and stress me out. But it's days like this that remind me of being 20 and terrified and undecided, and how ace people who were visible really gave me courage. At last June's Pride, a lady saw my giant flag and came up to me to say "oh, nice, I'm not the only one in the whole parade!". So, here I am today, not to get support but to give it! We are many, none of us is truly alone! And now, it's time to take care of my wonky eye again 🖤🩶🤍💜

[alatismeni-theitsa]

The slaughter and expulsion of the Thracian Hellenes started on April 6th, 1914

Before the Armenian, Assyrian, and Hellenic (Pontiac) genocide, the "cleansing" operation of Turkey started with the Hellenes of Thrace. In the previous years, the Hellenic (together with all Christian) element was suppressed through heavy taxation, trade blockades, plundering and terrorist attacks. But that "Black Easter" hundreds of Hellenic families were beaten, and thrown away from their houses under the threat of sword and whip. Others were executed, or massacred on the spot.

During the "cleansing" period, 96.000 were taken to moving concentration camps ("τάγματα εργασίας") where they were worked to death.

The rest 250.000 had to walk towards Hellas. Some managed to bring some essential things and sacred objects to Hellas but the way back home was long and difficult. The first months of living in their new home were also hard, as most of them had nowhere to go.

The Hellenic state aided them in time, with the help of many Near Eastern nations, European nations, and US private relief organizations. Along with praising the persistence of the refugees, let's also thank our xenoi friends for their humanitarian help which saved thousands of our ancestors.

Today let's remember.

Η απόφαση για την καθιέρωση της 6ης Απριλίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού εγκρίθηκε με σχετικό ψήφισμα στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών (Διδυμότειχο - Ιούνιος 2006).

[gemsofgreece]

https://www.instagram.com/reel/C6o7s2UMEDQ/?igsh=MW1qMjhmOXk4ZXNxbQ==

Ένας έπαιξε της Σαττι το ζάρι με το ακορντεόν και το πήγε πολύ καλά!!

Σοβαρά τώρα από ποτέ έχει ελληνικό τραγούδι γίνει τόσο διάσημο στο εξωτερικό? Δεν έχει σημασία το α��οτέλεσμα του διαγωνισμού αλλά το ότι η Μαρίνα κατάφερε να δημιουργήσει ένα γνωστό τραγούδι στην ελληνική γλώσσα και μπράβο της

Αχ συγγνώμη αλλά…. δε μ’ άρεσε;;;;;; Δεν ξέρω αν αυτό είναι γενικά το στιλ που τραγουδάει ο νεαρός αλλά μου ακουγεται πολύ παράξενο σόρι 🙈😳🙈😳🙈😳🙈😳

Εννοείται έχει μεγάλη επιτυχία συγκριτικά με ελληνικές συμμετοχές του παρελθόντος και στην τελική είναι και υποκρισία, βγήκε μία θέση εκτός δεκάδας και όλοι κάνουν λες και μας διέσυρε. Είναι το τρίτο καλύτερο αποτέλεσμά μας την τελευταία δεκαετία και μάλιστα το καλύτερο μας στην ψηφοφορία κοινού. Για το περσινό δεκαεξάχρονο βύσμα που μας πάτωσε ούτε λόγος. Οπότε απλά κάνουν ανθρωποφαγία αυτήν την στιγμή, καμία σχέση δεν έχει αυτό που γίνεται με απλή κριτική.

Κάπου εδώ να πω και το εξής, αυτά τα στατιστικά αφορούν ντεμπούτο τριημέρου, οπότε γενικά είναι μεταξύ μιας συγκριτικά μικρής ομάδας άλμπουμ και θα είναι ίσως ουτοπικό να περιμένουμε να μείνει στο τοπ τεν σε βάθος εβδομάδας ή μήνα. Το γεγονός όμως ότι ΜΠΗΚΕ στο παγκόσμιο τοπ τεν ένα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ελληνόφωνο άλμπουμ και αν τα λέω καλά είναι και το μόνο που δεν είναι αγγλόφωνο ή ισπανόφωνο, δηλαδή των δυο μεγαλύτερων γλωσσών του κόσμου, παιδιά αυτό είναι επιτυχιάρα που πρέπει να την υποστηρίξουμε για να την παρατείνουμε!!!

[romios-gr]

Έκκληση Robert F. Kennedy Jr στους Αμερικανούς: «Αν θέλετε να αποφύγετε τον πυρηνικό πόλεμο ψηφίστε Ντόναλντ Τράμπ – Η ψήφος στην Καμάλα Χάρις είναι ψήφος για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» «Αν θέλετε να αποφύγετε τον πυρηνικό πόλεμο, σας προτρέπω έντονα να ψηφίσετε τον Ντόναλντ Τραμπ. Αν ο John F. Kennedy ζούσε σήμερα, θα στεκόταν δίπλα-δίπλα με τον Πρόεδρο Τραμπ. Στην πραγματικότητα, θα έφ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ekklisi-robert-f-kennedy-jr-stoys-amerikanoys-an-thelete-na-apofygete-ton-pyriniko-polemo-psifiste-ntonalnt-tramp-i-psifos-stin-kamala-charis-einai-psifos-gia-ton-trito-pagkosmio-pol/

[agnickradio]

Με την υποστήριξη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητών, άνοιξε η αυλαία του 14ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης

Υπερήφανος υποστηρικτής του 14oυ Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, που είναι αφιερωμένο στην Κρήτη και άνοιξε αυλαία την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών. Continue reading Με την υποστήριξη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητών, άνοιξε η αυλαία του 14ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης

[pa-nos]

Είναι κουραστικό πολίτευμα η δημοκρατία.Σου ζητάει να σκεφτείς για να επιλέξεις και μάλιστα, στη χειρότερη περίπτωση, απαιτεί από εσένα να δικαιολογήσεις, ει δυνατόν με επιχειρήματα. Χωρίς να υπολογίζουν ότι η δημοκρατική Ευρώπη γεννήθηκε από την μεγαλύτερη πολεμική επιχείρηση όλων των εποχών, τη νίκη των συμμάχων στο Β' Παγκόσμιο.

[sugaroto]

ΟΚ πάνω κάτω ένα τύπος γυρίζει σπίτι του μετά από χρόνια που κρυβόταν ύστερα από τον 1ο παγκόσμιο και ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του έκανε παιδί με άλλον άνδρα. Στο τέλος θάβει το παιδί ζωντανό. Ερμηνευτικά είναι σημαντικό κομμάτι για την ιστορία αλλά με στοιχειώνει από τότε.

😨

Ναι δεν νομίζω ότι το έχω διαβάσει

Μόνο από εδώ και στοιχειώθηκα πρέπει να διαβάσω την ιστορία

[mikrofwno]

Η Μάιλι Σάιρους κυριαρχεί με το "Flowers"!

Το “Flowers”, η δυναμική μπαλάντα της Μάιλι Σάιρους για την αυτοπεποίθηση μετά τον χωρισμό, σκαρφάλωσε στην κορυφή, όντας το πιο δημοφιλές τραγούδι του 2023 σε παγκόσμιο επίπεδο! Για πρώτη φορά, η Αμερικανίδα τραγουδοποιός κατακτά την κορυφή της λίστας Global Single Award, που δημοσιεύεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας (IFPI). Το “Flowers” υμνεί την ανεξαρτησία και την…

[justforbooks]

Moleskine: Η ιστορία του και η σημασία του, όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του «The Notebook: A History of Thinking on Paper» ο Roland Allen.

Πώς το μυθικό μαύρο σημειωματάριο άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο

Το 2023 κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Notebook: A History of Thinking on Paper» από τον Βρετανό συγγραφέα Roland Allen, το οποίο εξετάζει τη σχέση μεταξύ σκέψης και γραφής και πιο συγκεκριμένα την εξέλιξη της χρήσης των σημειωματάριων ως μέσου για την καταγραφή και ανάπτυξη σκέψεων. Ημερολόγια, σημειωματάρια, τετράδια, μπλοκ με σκίτσα και ημερολόγια πλοίων: πώς το βιβλίο με τις κενές σελίδες άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μας βοήθησε να αλλάξουμε τον κόσμο. Είναι πιο γοητευτικό από όσο ακούγεται κυρίως γιατί παρασύρει τον αναγνώστη σε μία αγάπη για αυτό το φετίχ: το μικρό, μαύρο σημειωματάριο. Ένα βιβλίο για όλους όσοι αγόρασαν ποτέ ένα Moleskine και μετά αναρωτήθηκαν πώς να το γεμίσουν.

Ο Allen, στον πρόλογο του βιβλίου, μας διηγείται μία ιστορία: Το καλοκαίρι του 1995 μια Ιταλίδα μεταφράστρια με επιτυχημένη καριέρα, η Maria Sebregondi, ταξίδευε με ένα σκάφος και τους φίλους της στα ανοιχτά των ακτών της Τυνησίας. Στα τριάντα έξι της χρόνια είχε ήδη μεταφράσει στα ιταλικά τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ και τον Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Τη γοήτευαν ιδιαίτερα οι δύο Γάλλοι συγγραφείς Georges Perec και Raymond Queneau, που έγραφαν μυθιστορήματα και ποίηση χρησιμοποιώντας διάφορους περιορισμούς στον τύπο της γλώσσας ως κίνητρο για τη δημιουργικότητά τους. Ο Perec είχε γράψει ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, το «La disparition», χωρίς να χρησιμοποιήσει το γράμμα «e» ενώ στο «Exercices de style», ο Queneau αφηγούταν την ίδια απλή ιστορία σε ενενήντα εννέα εκδοχές, χρησιμοποιώντας διαφορετική πεζογραφική μορφή για κάθε μία. Αυτό το γλωσσικό τους παιχνίδι οι δύο συγγραφείς το ονόμασαν Oulipo, ένα ακρωνύμιο που προέρχεται από τα γαλλικά και σημαίνει «εργαστήριο δυνητικής λογοτεχνίας». Έτσι, η Sebregondi ήταν συνηθισμένη στη δημιουργία ιδεών μέσα σε καθορισμένες παραμέτρους και εκείνη τη ζεστή βραδιά αντιμετώπιζε ακριβώς μια τέτοια πρόκληση. Βρέθηκε μπροστά σε ένα δύσκολο ερώτημα που μοιράστηκε μαζί της ένας από τους συνταξιδιώτες της.

Ο Francesco Franceschi, του οποίου η εταιρεία Modo & Modo πουλούσε επώνυμα δώρα, προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο ώστε η επιχείρησή του να μην εξαρτάται από άλλους ανθρώπους που σχεδίαζαν και κατασκεύαζαν προϊόντα για να τα πουλήσει, κάτι που κρατούσε χαμηλά τα περιθώρια κέρδους του. Τι θα μπορούσε να κατασκευάζει η Modo & Modo μόνη της και έτσι να πουλάει πιο κερδοφόρα, ρώτησε ο Franceschi. Η ομάδα αντάλλαζε ιδέες μέχρι αργά τη νύχτα, συζητώντας για τις τάσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή όπως τα κινητά τηλέφωνα, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και οι φθηνές πτήσεις. Αποφάσισαν ότι ο καταναλωτής στον οποίο ήθελαν να απευθυνθούν με ένα υποθετικό νέο προϊόν ανήκε σε αυτή τη νέα εποχή: δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης. Η Sebregondi ονόμασε αυτόν τον πελάτη τους με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον προς το design «σύγχρονο νομά». Οι διακοπές τελείωσαν γρήγορα, χωρίς εκείνη η παρέα να καταφέρει να καταλήξει σε κάτι.

Ο Bruce Chatwin και το αγαπημένο του σημειωματάριο Moleskine

Η Maria επέστρεψε στο σπίτι της με τα παιδιά της στη Ρώμη, το ερώτημα όμως την απασχολούσε επί εβδομάδες και έπαιζε με ιδέες, όπως μια ταξιδιωτική εργαλειοθήκη που θα περιείχε εξαιρετικού design στιλό, τσάντες, μπλουζάκια, σουγιάδες και άλλα. Ωστόσο, τίποτα δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της περιγραφής του Franceschi, ο οποίος αναζητούσε ένα προϊόν που θα ήταν εύκολο να παραχθεί αλλά θα προσέφερε παράλληλα μεγάλες εμπορικές δυνατότητες. Τότε έπεσε τυχαία πάνω σε δύο αποσπάσματα από το βιβλίο που διάβαζε για δική της ευχαρίστηση, «The Songlines» του Bruce Chatwin, ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ που είχε εκδοθεί οκτώ χρόνια πριν (1987). Στο βιβλίο, σε μια ελαφρώς μυθιστορηματική εκδοχή ο Chatwin εξερευνά την αυστραλιανή ενδοχώρα, κατανοώντας ότι η κουλτούρα των ιθαγενών της προσφέρει μια εικόνα για τις ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού - και ίσως για την ίδια την ανήσυχη φύση του ανθρώπου. Έντονα «δημιουργικός, ελεύθερο πνεύμα και ταξιδιώτης», ο ίδιος ο Chatwin έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα στον «σύγχρονο νομά». Στο βιβλίο περιγράφει τα αγαπημένα του σημειωματάρια, τα moleskine, τα οποία αγόραζε από διάφορα παρισινά βιβλιοπωλεία:

Στη Γαλλία, αυτά τα σημειωματάρια είναι γνωστά ως carnets moleskine, όπου “moleskine” στην προκειμένη περίπτωση είναι η μαύρη βιβλιοδεσία από λινάτσα. Κάθε φορά που πήγαινα στο Παρίσι αγόραζα ένα καινούργιο απόθεμα από ένα χαρτοπωλείο στην Rue de l'Ancienne Comédie. Οι σελίδες ήταν τετραγωνισμένες - μιλιμετρέ και τα καπάκια του συγκρατούνταν στη θέση τους με μια ελαστική ταινία. Τα είχα αριθμήσει σε σειρά. Έγραφα το όνομά μου και τη διεύθυνσή μου στην πρώτη σελίδα, προσφέροντας και αμοιβή στον ανεύρετη αν τα έχανα. Το να χάσει κανείς ένα διαβατήριο ήταν το λιγότερο που τον απασχολούσε: το να χάσει ένα σημειωματάριο ήταν καταστροφή.

Ο Chatwin παραδέχεται ότι αν τον ρωτούσε κάποιος για το σημειωματάριό του κι εκείνος έλεγε ότι είναι από το Παρίσι μπορεί να αντιμετώπιζε ένα ανασήκωμα φρυδιού απέναντι σε κάτι υπερφίαλο. Τότε ακόμα moleskine ήταν ένα πυκνό βαμβακερό ύφασμα με μια απαλή, βελούδινη υφή στην εξωτερική του επιφάνεια που έμοιαζε με το δέρμα του τυφλοπόντικα (εξ ου και το όνομα, από το ��γγλικό "mole" = τυφλοπόντικας). Χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για ανθεκτικά ρούχα εργασίας ή επένδυση επίπλων.

Παρακάτω στο βιβλίο, ο Chatwin επεκτείνει την ιστορία:

Μερικούς μήνες πριν φύγω για την Αυστραλία, η ιδιοκτήτρια του χαρτοπωλείου μου είπε ότι το “vrai moleskine” γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το βρει. Υπήρχε μόνο ένας προμηθευτής: μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση στην Τουρ. Οι οποίοι απαντούσαν πολύ αργά στις επιστολές. «Θα ήθελα να παραγγείλω εκατό», είπα στην κυρία. «Εκατό θα μου φτάσουν για μια ζωή». Υποσχέθηκε να τηλεφωνήσει αμέσως στην Τουρ το ίδιο απόγευμα. Στις πέντε, πήγα στο ραντεβού μου με την κυρία. Ο κατασκευαστής είχε πεθάνει. Οι κληρονόμοι του είχαν πουλήσει την επιχείρηση. Έβγαλε τα γυαλιά της και, σχεδόν με πένθιμο ύφος, είπε: “Le vrai moleskine n'est plus” ("Το αυθεντικό moleskine δεν υπάρχει πια").

Ο Chatwin έμοιαζε να προμηνύει τον πρόωρο θάνατό του, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την έκδοση των Songlines. Αλλά για τη Sebregondi η αναφορά του στα σημειωματάρια την άγγιξε προσωπικά επειδή τα γνώριζε από την εποχή που ήταν φοιτήτρια στο Παρίσι. Και πράγματι, είχε ακόμη αρκετά. Ξεθάβοντάς τα μέσα από παλιά κουτιά, τα κοίταξε για πρώτη φορά μετά από χρόνια -και με νέα ματιά. Γιατί ο Chatwin είχε δεθεί τόσο πολύ με αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο ώστε να παραγγείλει εκατό αντί να ρισκάρει να του τελειώσουν; Πώς μπορούσε ένα τόσο χρηστικό αντικείμενο να αποκτήσει τέτοια σημασία; Τότε της ήρθε στο μυαλό ότι μπορεί να είχε βρει τη λύση στην πρόκληση του Franceschi - ένα απλό προϊόν, εύκολο στην κατασκευή, ελκυστικό για τους δημιουργούς και με υποσχέσεις ταξιδιού, γοητείας, ανακάλυψης.

Πώς άρχισαν όλα 

Η Maria, γνωρίζοντας ότι ο Chatwin προτιμούσε πάντα μια καλή ιστορία από την κυριολεκτική αλήθεια, έκανε τη λογική κίνηση να τηλεφωνήσει στη Γαλλία για να επιβεβαιώσει ότι τα σημειωματάρια αυτά δεν κυκλοφορούσαν πλέον. Θυμήθηκε όμως ότι η ίδια είχε συναντήσει το “γνήσιο moleskine" σε διάφορα άλλα πλαίσια: σε εκθέσεις με τα τετράδια σκίτσων του Matisse και του Picasso, σε μια φωτογραφία του Hemingway εν ώρα εργασίας... Συνειδητοποίησε ότι αυτό το προϊόν είχε ήδη ένα γενεαλογικό δέντρο. Και πιο συγκεκριμένα, είχε εμπορική προοπτική, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν ήδη διαβάσει την αγάπη του Chatwin προς αυτό. Μάλιστα, το moleskine ήταν σύμφωνο με τις κλασικές αρχές του ιταλικού design: όπως ένας εσπρέσο, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Persol ή ένα φόρεμα Prada, το le moleskine ήταν κι αυτό μίνιμαλ, λειτουργικό και επιβλητικά μαύρο. Και όμως, ως εκ θαύματος, κανείς δεν το έφτιαχνε πια.

Η Sebregondi πήγε την ιδέα στο Μιλάνο, όπου ο Franceschi συνειδητοποίησε ότι είχαν στα χέρια τους μια πολύ καλή ιδέα. Με τον Chatwin να έχει ήδη λύσει το πιο ακανθώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε πουλάει ένα νέο προϊόν (πώς να το ονομάσει το καταραμένο πράγμα), οι δυό τους μπήκαν σε μια διετή διαδικασία σχεδιασμού προϊόντος, η οποία κατέληξε στο κλασικό σημειωματάριο Moleskine. Με κεφαλαίο Μ.

Ένα από τα μυστικά του Moleskine είναι το πόσο επίμονα στέλνει μηνύματα στον σύγχρονο νομάδα ο σχεδιασμός του. Το μίνιμαλ μαύρο εξώφυλλο μοιάζει, με την πρώτη ματιά, σαν να είναι δερμάτινο: στιβαρό αλλά και πολυτελές. Οι μη τυποποιημένες διαστάσεις, μερικά εκατοστά στενότερες από το γνωστό A5, σας επιτρέπουν να βάζετε το σημειωματάριο στην τσέπη ενός σακακιού - σε αυτό βοηθούν και οι στρογγυλεμένες γωνίες που βέβαια αυξάνουν σημαντικά το κόστος παραγωγής. Επίσης, εμποδίζουν τις σελίδες να φθείρονται στις άκρες και, μαζί με το ελαστικό λουράκι και τα αρκετά σκληρά χαρτόνια στα εσώφυλλα, επιβεβαιώνουν ότι το σημειωματάριο είναι έτοιμο για ταξίδι. Οι άκρες του εξωφύλλου εφαρμόζουν στο ίδιο επίπεδο με το μπλοκ των σελίδων, διασφαλίζοντας ότι το Moleskine σας δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί τυπωμένο βιβλίο.

Κατά τη χρήση, βρίσκεται πειθήνια ανοιχτό και επίπεδο, και η τσέπη που είναι κολλημένη στο πίσω εσώφυλλο σας προσκαλεί να κρύψετε αναμνηστικά - φωτογραφίες, αποκόμματα εισιτηρίων, τηλέφωνα όμορφων αγνώστων. Διακόσιες σελίδες υποδηλώνουν ότι έχετε πολλά να γράψετε- το ίδιο το χαρτί, χρωματισμένο σε μια αριστοκρατική ιβουάρ απόχρωση και ασυνήθιστα λείο στην αφή, υποδηλώνει ότι οι ιδέες σας αξίζουν μόνο το καλύτερο, και ο σελιδοδείκτης με κορδέλα σας βοηθά να πλοηγηθείτε στους συλλογισμούς σας. Μπορεί να φαίνεται διακριτικά μίνιμαλ, αλλά το όλο πακέτο είναι τόσο γεμάτο με μηνύματα της μάρκας του όσο και οποιοδήποτε άλλο προϊόν φέρει την ετικέτα Nike, Mercedes ή Apple - και, όπως στις καλύτερες υποδείξεις, τα μηνύματα λειτουργούν σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Επιπλέον, η Moleskine περιγράφει τις αξίες της μάρκας της στο μικρό διπλωμένο φυλλάδιο, το οποίο ο νέος ιδιοκτήτης του σημειωματάριου θα “ανακαλύψει” -όπως λέει χαρακτηριστικά η Sebregondi- κρυμμένο στην τσέπη του εσωφύλλου. Το κείμενο του φυλλαδίου εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου, και όλο και περισσότερες γλώσσες προστέθηκαν σε αυτό, αλλά το κεντρικό μήνυμα έχει αλλάξει ελάχιστα από την πρώτη, μόνο στα ιταλικά, έκδοση:

Το Moleskine είναι μια ακριβής αναπαραγωγή του θρυλικού σημειωματάριου των Chatwin, Hemingway, Matisse. Ανώνυμος θεματοφύλακας μιας εξαιρετικής παράδοσης, το Moleskine είναι ένα απόσταγμα λειτουργίας και ένας συσσωρευτής συναισθημάτων που απελευθερώνει το φορτίο του με την πάροδο του χρόνου. Από το πρωτότυπο σημειωματάριο γεννήθηκε μια οικογένεια βασικών και αξιόπιστων βιβλίων τσέπης. Σκληρό εξώφυλλο καλυμμένο με Moleskine, ελαστικό κλείσιμο, βιβλιοδεσία με κλωστή. Εσωτερική φουσκωτή τσέπη από χαρτόνι και καμβά. Αφαιρούμενο φυλλάδιο με την ιστορία της Moleskine. Μορφή 9 x 14 cm.

Λέξη προς λέξη, αυτό το μικρό κείμενο αποδείχθηκε από τα πιο αποτελεσματικά εμπορικά κείμενα όλων των εποχών, συνδέοντας γρήγορα τις άυλες ιδιότητες του προϊόντος -χρησιμότητα και συναίσθημα- με τις υλικές προδιαγραφές του, πουλώντας έτσι τόσο το προϊόν όσο και την εμπειρία. Οι Sebregondi και Franceschi επέλεξαν έξυπνα τρία διεθνή ονόματα για να αναφέρουν στο φυλλάδιο: έναν Άγγλο, έναν Αμερικανό και έναν Γάλλο που ενθαρρύνουν τις κοσμοπολίτικες ιδέες του αγοραστή. Το “Made in China”, από την άλλη πλευρά, δεν τις ενθαρρύνει οπότε το άφησαν έξω.

Η Modo & Modo παρήγγειλε την αρχική παραγωγή 3.000 σημειωματάριων το 1997 και το νέο Moleskine κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Μιλάνο, σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο στην Corso Buenos Aires. Ξεπούλησε την παρτίδα του μέσα σε λίγες ημέρες. Αποφεύγοντας τα παραδοσιακά χαρτοπωλεία, η εταιρεία στόχευσε σε καταστήματα λιανικής πώλησης design αντικειμένων και βιβλιοπωλεία: η στρατηγική απέδωσε και την επόμενη χρονιά, το 1998, πούλησε 30.000 σημειωματάρια. Από το 1999, χρησιμοποίησαν τα υπάρχοντα δίκτυά τους για να διανέμουν σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια πέρα από τον Ατλαντικό. Μέσα σε δέκα χρόνια, η αμερικανική αλυσίδα βιβλιοπωλείων Barnes & Noble είχε γίνει ο μεγαλύτερος συνεργάτης λιανικής της μάρκας. Όπως ακριβώς ήλπιζε ο Franceschi, τα υψηλά περιθώρια κέρδους μεταμόρφωσαν την τύχη της Modo & Modo. Το 2006, μια ιδιωτική εταιρεία συμμετοχών την εξαγόρασε και οι πωλήσεις συνέχισαν να αυξάνονται.

Το 2013, η Moleskine SpA εισήχθη στο ιταλικό χρηματιστήριο και ��ο 2016, ένας Βέλγος διανομέας αυτοκινήτων αγόρασε την εταιρεία έναντι μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Δεν είναι περίεργο που η ιστορία αυτή διδάσκεται πλέον στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων ως παράδειγμα επιτυχημένου σχεδιασμού και μάρκετινγκ προϊόντος.

Το 2017 η Moleskine κυκλοφόρησε μια συνεργασία με την Vintage Books για να γιορτάσει την 20ή επέτειο της Moleskine και την 30ή επέτειο του βιβλίου “The Songlines”. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό και ίσως λίγο προκλητικό. Η έκδοση του “The Songlines” που μοιάζει με ένα σκληρόδετο Moleskine, συμπεριλαμβανομένης της ελαστικής ταινίας και της πίσω τσέπης, και περιέχει το πλήρες κείμενο του βιβλίου, ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Chatwin για το ταξίδι του στην Αυστραλία, μια εξήγηση για το τι οφείλουν σε αυτό το κείμενο και πώς βλέπουν το μέλλον του, καθώς και αρκετές κενές σελίδες για σημειώσεις. Στην έκδοση αυτή επισυνάπτεται και ένα απλό, μεγάλο, με μαλακό εξώφυλλο Moleksine, με ανάγλυφη στο εξώφυλλο -κάτι για το οποίο ο Chatwin σίγουρα θα είχε αντιδράσει- τη φράση “Enjoy your travel writing”.

Η ίδια η Sebregondi παρέμεινε αμείλικτα αφοσιωμένη σε αυτό το μήνυμα για δύο δεκαετίες, δίνοντας δεκάδες συνεντεύξεις, των οποίων το επαναλαμβανόμενο θέμα ήταν ότι το Moleskine ήταν “πρώτα απ' όλα, ένα μέσο που επιτρέπει τη δημιουργικότητα”. Η ίδια, αφού παρέμεινε στην επιχείρηση σε διάφορες εκδοχές της, αποχώρησε το 2017 και σήμερα αφιερώνει το χρόνο της στο φιλανθρωπικό ίδρυμα Moleskine Foundation, το οποίο έχει ως στόχο να προωθήσει την κοινωνική αλλαγή, ιδίως στην υποσαχάρια Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, μέσω της φυσικής δημιουργικότητας. Παραμένει επίσης αναμεμειγμένη με την Oplepo, το ιταλικό παρακλάδι της Oulipo. Η πιο πρόσφατη μετάφρασή της είναι του βιβλίου “Εκατό χιλιάδες δισεκατομμύρια ποιήματα” του Queneau, στο οποίο ο αναγνώστης παράγει τυχαία σονέτα από τις χιλιάδες ομοιοκατάληκτες γραμμές του βιβλίου, με περιορισμούς που αποδεικνύονται δημιουργικοί.

Το προϊόν και το μήνυμα

Ο Roland Allen λέει στον πρόλογο του βιβλίου του: Αγόρασα το πρώτο μου Moleskine κατά τα πρώτα χρόνια αυτής της έκρηξης και, λίγο αργότερα, βρέθηκα να εργάζομαι σε έναν εκδότη βιβλίων που ήθελε να συμμετάσχει στην ανάπτυξη της αγοράς χαρτικών ειδών υψηλής ποιότητας, η οποία οφειλόταν στο Moleskine. Τα σημειωματάρια, σκεφτήκαμε, δεν είχαν λέξεις και εικόνες – αυτά τα δύσκολα, ακριβά πράγματα που κάνουν τα “πραγματικά” βιβλία τόσο δύσκολο να αποφέρουν κέρδος. Δημιουργήσαμε λοιπόν μια σειρά από σημειωματάρια με όμορφα, φωτεινά χρώματα και σχεδιασμό και γεμάτα τεχνάσματα, και δώσαμε μια σ��μαντική παραγγελία στο τυπογραφείο. Μου ανατέθηκε να επισκεφθώ τα κεντρικά γραφεία της Barnes & Noble στην Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης για να παρουσιάσω τα προϊόντα μας και πρότεινα ότι το πολύχρωμο προϊόν μας θα μπορούσε να προσφέρει υγιή τζίρο αν τοποθετούνταν δίπλα στη Moleskine στα καταστήματά τους.

Ο αγοραστής με κοίταξε σκεφτικός. “Μαζί με τα Moleskine..”, είπε. “Ξέρετε ότι υπάρχει ένα κομμάτι των πελατών μας που αγοράζει ένα καινούργιο Moleskine κάθε φορά που μπαίνει στο κατάστημα; Κάποιοι και μια φορά την εβδομάδα. Δεν έχουμε ιδέα τι τα κάνουν”.

Τους παρουσίασα τα δείγματά μου, δίνοντας έμφαση στο κρεμ χαρτί, τους σελιδοδείκτες με κορδέλα και τα εντυπωσιακά σχέδια εξωφύλλων που υποτίθεται ότι ξεχωρίζουν το εμπορικό σήμα μας. Κούνησε το κεφάλι του και μου έδωσε ως απάντηση ένα από τα γνωστά μαύρα σημειωματάρια. “Το βλέπεις αυτό;” είπε. “Τα φτιάχνουμε μόνοι μας, με τη δική μας μάρκα. Το ίδιο μέγεθος, ο ίδιος αριθμός σελίδων. Χρησιμοποιούμε το ίδιο χαρτί, τα ίδια χαρτόνι��, τα φτιάχνουμε στα ίδια εργοστάσια στην Κίνα. Είναι εξίσου καλά με τα Moleskine και τα πουλάμε στη μισή τιμή από αυτά”. Έκανε μια παύση για να δώσει έμφαση. “Και η Moleskine εξακολουθεί να μας ξεπερνάει σε πωλήσεις. Και εσείς μου ζητάτε να σας δώσω χώρο στο ίδιο ράφι;”

Μόλις είχα πάρει ένα σκληρό μάθημα για τη δύναμη της μάρκας. Άλλοι, ωστόσο, τα κατάφεραν καλύτερα. Από το 2005, η Leuchtturm, της οποίας η ειδικότητα ήταν τα άλμπουμ συλλεκτών γραμματοσήμων, τα έβαλε με τη Moleskine, ταυτιζόμενη μαζί της στην ποιότητα, προσφέροντας -τι χυδαιότητα!- σημειωματάρια σε μια γκάμα χρωμάτων ενώ και παλαιότερες εταιρείες όπως η Clairefontaine, η Rhodia και η Paperblanks ανανέωσαν τα προϊόντα τους. Οι δυτικοί hipsters, πάντα σε εγρήγορση για το high-end ιαπωνικό design, άρχισαν να εισάγουν σημειωματάρια από εταιρείες όπως η Midori, η Hobonichi και η Stalogy, οι οποίες ξεπερνούσαν οποιαδήποτε από τις ευρωπαϊκές μάρκες με τα εξαιρετικά χαρτιά και τις βιβλιοδεσίες τους (η Moleskine και η Leuchtturm χρησιμοποιούν κυρίως χαρτί από την Ταϊβάν). Στις ΗΠΑ, η Field Notes χτύπησε έξυπνα κυκλοφορώντας σημειωματάρια με μια αισθητική των μέσων του προηγούμενου αιώνα. Όλες οι εταιρείες παρουσίασαν μια νέα εκδοχή του βασικού προϊόντος και όλες επωφελήθηκαν από την ανάπτυξη του προϊόντος που είχε κάνει η Moleskine. Αν σας ενδιέφεραν τα χαρτικά υψηλής ποιότητας, η δεκαετία του 2010 ήταν μια χρυσή εποχή.

Ταυτόχρονα, το Moleskine έγινε ένα ισχυρό σύμβολο κύρους. Τα κρατούσαν στο χέρι τους από τεχνοκράτες CEO μέχρι σχεδιαστές, δημοσιογράφοι και συγγραφείς ακριβώς όπως η Sebregondi είχε οραματιστεί - και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι των οποίων οι φιλοδοξίες ίσως ξεπερνούσαν την πραγματική τους δημιουργικότητα. Τα έβλεπες να τα κρατάνε άνθρωποι στα Starbucks της γειτονιάς σου, και αυτοί οι χαρακτήρες ήταν εύκολος στόχος σάτιρας: η σατιρική ιστοσελίδα Stuff White People Like (Πράγματα που αρέσουν στους λευκούς) ασχολήθηκε με τα αξεσουάρ τους, όπως και ο δεξιός πολιτικός Karl Rove, ο οποίος είπε κάποτε στο ακροατήριό του στο Γέιλ ότι τους θεωρούσε φαντασμένους εξαιτίας των Moleskine τους. Η κοροϊδία πάντως δεν έβλαψε καθόλου τις πωλήσεις.

Ούτε το αυξανόμενο ενδιαφέρον, από ψυχολόγους και γκουρού του lifestyle, για την πρακτική αποτελεσματικότητα του σημειωματάριου. Η ίδια η Sebregondi πρότεινε ότι η μίνιμαλ μορφή του σημειωματάριου το καθιστούσε ένα τέλειο δημιουργικό εργαλείο, μιλώντας γι' αυτό με τους ίδιους όρους που χρησιμοποιούσε ο Queneau για το σκόπιμα περιορισμένο λεξιλόγιο στο έργο του: “ένα απλό αντικείμενο”, που της δίνει την “αίσθηση της εξαιρετικής δυνατότητας που γεννιέται από τα μικρά πράγματα”. Ο γκουρού της παραγωγικότητας Ντέιβιντ Άλεν συνιστούσε να συντάσσουμε λίστες σε σημειωματάρια, όπως και ο νευροεπιστήμονας Ντάνιελ Λεβίτιν- ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Σαξ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Η εκδίκηση των αναλογικών”, στο οποίο απεικονίζονται τα χάρτινα σημειωματάρια (μαζί με τα LP βινυλίου, τα επιτραπέζια παιχνίδια και τις κινηματογραφικές μηχανές) να προβάλλουν σθεναρή αντίσταση στην ψηφιακή αντικατάσταση. Έγινε κοινός τόπος η αντιπαράθεση της παλιάς τεχνολογίας με τη νέα. Το αρχικό Moleskine είχε κυκλοφορήσει την ίδια εποχή με το Palm Pilot, τον πρώτο φορητό ψηφιακό organizer, και είχε, από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από όλο και πιο ισχυρές συσκευές. Ο φορητός υπολογιστής, το BlackBerry, το iPhone και το iPad έμοιαζαν να προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη λειτουργικότητα από τον χάρτινο πρόγονό τους, αλλά μια ομάδα πεισμωμένων χρηστών αρνιόταν να μεταβεί στην ψηφιακή σφαίρα, και πολυάριθμες μελέτες με κριτές έδειξαν σύντομα ότι η εμμονή τους είχε νόημα. Κάτι ιδιαίτερο που έχει να κάνει με την ίδια την πράξη της γραφής με το χέρι και τη δημιουργία ενός φυσικού, απτού αντικειμένου, κάνει την παλαιότερη τεχνολογία πιο αποτελεσματική από τη νέα. Η Sebregondi είχε, άθελά της, προκαλέσει μία σοβαρή έρευνα σχετικά με τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Ο Roland Allen γράφει ότι το ενδιαφέρον του για τα σημειωματάρια είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο, ανακάλυψε τα εντυπωσιακά προπολεμικ�� ημερολόγια του παππού του και ξεκίνησε να κρατάει το δικό του ημερολόγιο από το 2002, προσθέτοντας κάθε χρόνο άλλο ένα Moleskine στη στοίβα με τα ταλαιπωρημένα, "μάχιμα" σημειωματάρια. Το να γράφει ημερολόγιο τον έκανε πιο ευτυχισμένο, το να τηρεί τις λίστες με τα πράγματα που πρέπει να κάνει τον έκανε πιο αξιόπιστο (πράγμα που, με τη σειρά του, έκανε τους γύρω του πιο ευτυχισμένους), και έμαθε να μην πηγαίνει ποτέ σε ραντεβού με γιατρό ή σε οποιαδήποτε συνάντηση χωρίς να κρατάει σημειώσεις από όσα άκουσε. Άρχισε να παρατηρεί όμως και τα δημιουργικά οφέλη. Κάθε καλλιτέχνης που συναντούσε φαινόταν να έχει ένα τετράδιο για σκίτσα ανά χείρας, όπως και οι γραφίστες -ακόμη και οι σχεδιαστές ιστοσελίδων, των οποίων το προϊόν ήταν εξ ολοκλήρου ψηφιακό. Ξαφνικά έβλεπε ότι όλοι οι συγγραφείς κρατούσαν σημειωματάρια, όπως και οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί και άλλοι δημιουργικοί τύποι - και όσο πιο επιμελώς χρησιμοποιούσαν αυτά τα σημειωματάρια, τόσο καλύτερη φαινόταν να είναι η δουλειά τους. Διαπίστωνε ότι οι παιχνιδιάρικες λίστες, τα διαγράμματα και τα σκίτσα στις ιβουάρ σελίδες, αποκάλυπταν συχνά εκπληκτικά καλές ιδέες.

Όταν βγαίνουν τα σημειωματάρια, συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Για να ανοίξει κανείς την κενή σελίδα και να αλληλεπιδράσει μαζί της χρειάζεται ενέργεια και μερικές φορές λίγο θάρρος. Αλλά η ανταμοιβή μπορεί να εκπλήξει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?