#κωστας καρυωτακης

[dualiger]

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.

Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε αυτό το καλοκαίρι.

Για ποιαν ανέλπιστη χαρα ,

Για ποιες αγάπες ,

Για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κ.Καρυωτάκης

[lunaefemina]

«και έτσι πάνε και σβήνουν όπως πάνε»

[xatzifragetiki]

{ Μέσ' από το βάθος των καλών καιρών , οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε. }

- Κ.Γ Καρυωτάκης

Βόλος , Ιούλης του 19' 17: 36μ.μ

18/07/2019 <3

[seirhnes]

Ίσως τώρα πια

της ποιήσεως το νήμα

να αγγίζω ελαφρύτερα°

πιο σπάνια, πιο ευλαβικα

να την εκφράζω.

Ίσως όσο

μεγαλώνει ο άνθρωπος

να κλείνει το κανάλι της έκφρασης του

από κάποιον ανεξήγητο φόβο

μ��ν τάχα εκθέσεις την ψυχή σου

και γίνει κοινή,

κοινά προσιτή.

-Σειρήνα

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

Ένα πρωί,ένα δείλι,

κάνε τον πόνο σου άρπα

και γέλασε και σβήσου.

[xvrisnickname]

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο

-Θέλω να φύγω πια...-

[atsoukalidis]

Αισιοδοξία - Κώστας Καρυωτάκης

«Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση

μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού

θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,

και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράση.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκεί πέρα,

σε χώρες άγνωστες της δύσης, του βορρά,

ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,

οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.

Για να μας δεχτή κάποια λαίδη τρυφερά,

έδιωξε τους υπηρέτες της όλη μέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος

άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν

τα παντελόνια μας και με του πτερνιστήρος

το πρόσταγμα χιλιάδες άλογα κινούν.

Πηγαίνουμε – σημαίες στον άνεμο χτυπούν –

ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρ��ς.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει

από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,

κι ας τραγουδήσουμε, – το τραγούδι να μοιάση

νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής –

τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,

και ψηλά τους ανθρώπους να διασκεδάση.»

[melirrytos]

Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό

Κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ

Όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό

Και μέσα μας τον Άδη

-Κώστας Καρυωτάκης

Κέρκυρα,2019

[existence-is-illusory]

"Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε."

- Κ. Καρυωτάκης

[anabouboula]

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.

Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω τ' άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.

Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα

Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας

- Ο κήπος της Αχαριστίας, Καρυωτάκης, 1929

[mpougatsa-me-tiri]

Ψεύτικα αισθήματα

Ψεύτη του κόσμου !

Μα το παράξενο φως του έρωτος μου

Φέγγει στου σκοτεινού δρόμου την άκρη :

Με το παράπονο

Και με το δάκρυ ,

Κόρη χλωμοθωρη,

μαυροντυμενη

Και είναι σα�� αίνιγμα

Και περιμένει

Κ.Καρυωτακης

[thetikos-pesimistis]

Έχω κάτι σπασμένα φτερά . Δεν ξέρω κάν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτο .

Για ποιά ανέλπιστη χαρά , για ποιά αγάπη , για ποιο ταξίδι ονειρευτό ;

Κ.Γ. Καρυωτάκης

[lunaefemina]

«Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.»

[vivliofagoss]

[seirhnes]

Είμ' ένα θέρος αταίριαστο

σε τούτο το ύστατο έρεβος

παλεύω σε μέρος αιθέριο

με 'κείνο το χάλκινο φέρετρο

κι αναζητώ κάποιο θέρετρο

κι ας είν' η ψυχή μου σκοτάδι

μακάρι να 'ταν αλλιώς

μακάρι δίχως ψεγάδι

-Σειρήνα

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν,

με κοίταξαν με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα

το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα.