seirhnes - Tumblr blog

[seirhnes]

Μισάνοιχτο παράθυρο εκπνέει κουρασμένο

τη δείνη μιας συνειδητής παράδοσης.

Το γνώρισα πως η πραγματικότητα

όταν σε ρημάξει ως τα σωθικά

δεν επανέρχεται°

και συ μένεις παρά τον τόσο στοχασμό

που με αλλάζει

να μου θυμίζεις

πώς ακόμη αγαπώ το αίσθημα

που κρύβεται στις χαραμάδες.

Οι λακκούβες στους ώμους

και τις κλειδώσεις

καλούπι απ' το χέρι μου°

άθελά σου,

μου επέστρεψες την πένα μου

-εκείνο το απόγευμα -

για αυτό,

σε ευχαριστώ.

- Σειρήνα

Γιάννης Ρίτσος

[seirhnes]

μοιάζω με νερό που ρέει

δεν πιανεται- ακανόνιστο το πέρασμα,

θυμίζει μεταδομιστική θεώρηση°

κι αν αποθηκεύεται,

παίρνει το σχήμα σου γιατί σε επιλέγει.

νερό που ρέει και αλλάζει ταχύτητα,

χρώματα και σύσταση διαρκώς

είτε σε πνίγει

είτε εξατμίζεται με λίγη ζέστη,

δε μένει καλούπι.

μόνο

συνθλίβει και συνθλίβεται

και θλίβεται.

-Σειρήνα

[seirhnes]

Πόσο ανάγκη έχω αυτό το καλοκαίρι , δεν καταλαβαίνεις.

Στοίχημα - Δεν καταλαβαίνεις

[seirhnes]

Πάμε να φύγουμε από αυτήν την πόλη, μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες

[seirhnes]

Κι όταν φαίνεται πως τίποτα δεν ανθίζει

γίνε σπόρος, γίνε νερό και ήλιος

Κι όταν γκρεμίζεται ο κόσμος και ο κόσμος σου,

γίνε η πέτρα ή έστω ξύλο, ακόμα κι άμμος.

Κι όταν μοιάζει να στοιχίζει κάθε πίστη,

πίστεψε κι άλλο, να μεταβάλλεις το νόημα.

Κι όταν στις λέξεις με σφυρί σπάνε τα κόκκαλα

σχημάτισέ τις ν' αποκτήσουν ένα σώμα.

Κι όταν στρέφεις το βλέμμα σου στο πάτωμα

τον ουρανό σου μην ξεχνάς να χρωματίζεις°

-δεν είναι γκρι, μήτε γαλάζιος-

πλεξε φτερά γερά από καλοκαίρια και σεισμούς

Και θα το δεις.

-Σειρήνα

Μου είπες πως θα ερχόσουν μια Δευτέρα

[seirhnes]

βυθίζομαι σε κέντρο που πάντα λήγει σε κενό

[seirhnes]

Και μια σε βρίσκω,μια σε χάνω. Αυτό είμαι εγώ και εσύ. Εσύ και εγω. Εμείς.

[seirhnes]

Αν αγάπησα κάτι σε αυτόν τον κόσμο είναι χωρίς δεύτερη σκέψη η ησυχία.

[seirhnes]

[seirhnes]

yī rì sān qiū / 一日三秋 (κινέζικα): “μια μέρα, τρία φθινόπωρα”, όταν κάποιος σου λείπει και νομίζεις πως ο χρόνος δε περνάει με τίποτα.

[seirhnes]

Σαν το κερί και λιώνει

[seirhnes]

Στο πλευρό μου έλα να λησμονείς τον κόσμο°

θα πλέξω με τα γράμματα

ομπρέλα να φυλάει το ταίριασμά μας.

Τα πράγματα θα παίρνουν κάτι απ' τη μορφή σου

κι όταν φωτίζεται το μέσα τους,

γυρνούν πίσω σε μένα σε τρίστιχα.

Στο πλευρό μου έλα να λησμονείς τον κόσμο°

θα φυτέψω καμαρωτή αμυγδαλιά, σε κάθε σου ανασφάλεια

να ανθίζει η ψυχή σου, σύντομο χειμώνα.

Στο πλευρό μου έλα να αλλάξουμε τον κόσμο°

και δεν πειράζει που έχει προκαθορισμένους προορισμούς,

θα χτίζω κι άλλο δρόμο.

Στο πλευρό μου έλα,

σε καρτερώ σαν έμπνευση,

σ' αναπολώ σαν καλοκαιρινή νοσταλγία.

Κι όταν σε βρίσκω,

οι άνεμοι δεν είναι πια πικρόχολοι

κι ο ουρανός μαβί, μα μου γελάει.

Κάθε συνθήκη σ' ερωτεύεται και χρωματίζεται από σένα

στα ποιήματα αυτής που [...]

-Σειρήνα

[seirhnes]

Όσο κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο,

η στάθμη του νερού εξημερώνεται

κι όταν το βλέμμα επιστρέφει

η θάλασσα σε πνίγει σφιχταγκαλιασμένη

όχι όμως αποπνικτικά, βλέπεις,

σαν να παίρνει μορφές αόριστες,

να γυρίζει γύρω και να τρυπά μέσα στο σώμα

να φτάσει να ξεδιψάσει το χρώμα κόκκινο,

να το βάψει πορτοκαλί,

να του χτίσει και λίγο πράσινο.

Όσο κοιτάζει έξω απ' το παράθυρο,

φυτρώνει απ' τα μάτια του μια αμυγδαλιά τριγύρω

να ακολουθεί το διάβα του

κι όταν το βλέμμα επιστρέφει

έχει γράψει ποίηση στο δρόμο -δεν το ξέρει-

του 'χει χαρίσει λίγο ασυνήθιστο, τον θωρούσα γαλάζιο

τον βάφει και λίγο κίτρινο

- Σειρήνα

[seirhnes]

Χανόμαστε ως πρόσωπα και βρισκόμαστε ως αισθήσεις.

Όσο η αίσθηση γίνεται πιο έντονη, το κορμί που αγκαλιάζουμε γίνεται πιο αχανές. Αίσθηση του απείρου.

Το κορμί μας χάνεται μέσα στο άλλο κορμί.

Το σαρκικό αγκάλιασμα είναι η κορύφωση του κορμιού και η απώλειά του.

- Οκτάβιο Πας

source.

[seirhnes]

ξεχειλίζει η οργή από μέσα μου

σε ότι δεν πρόλαβα να πω και ότι ξέσπασα λάθος

πνιγηρό ξεχείλισμα, φτύνοντας τα πάντα στο πάτωμα

[seirhnes]

βρες με εκεί

όταν δε σε χωράει ο κόσμος

Housing Showcase ‒  Hokkaido, Sapporo City 北海道 ‒ 札幌市

[seirhnes]

δεν είμαι περήφανη για το ποια είμαι

ακόμη κάνω κύκλους ανασφάλειας στο λάκκο που μου σκάβω κάθε μέρα λερώνοντας τα χέρια μου

δεν έχω εθιστεί σ'αυτό που κάνω

θυμίζει άμορφη μάζα κρύου αέρα με βαρίδια στα πνευμόνια η ρουτίνα και το πώς κάθε φορά σε δευτερόλεπτα αλλάζω

δεν έχω κέφια, δε γουστάρω την ενέργεια μου

η αύρα γίνεται γκρι και ξεπλυμένο άσπρο, σφίγγει σαν σεντόνι το λαιμό μου και γω το απολαμβάνω τις στιγμές που αποφεύγοντας εμένα προσποιούμαι κάποιον άλλον.

δεν αποδέχομαι τα ελαττώματα μου

αντιθέτως τα μισώ και τα ξηλώνω μαζί με όλο τον εαυτό που κάποτε έχτιζα σε βάθρο

δεν γράφω πια όμορφη ποίηση

με παρομοιάζω με τοίχους και με βρίσκω σε άδειους στίχους που τράπηκαν σε φυγή όταν πια κούρασε η προσπάθεια να ταιριάξουν στο χαρτί.

-Σειρήνα