#καθημερινότητα

[adhd420gr]

Αυτοεκτίμηση: Μια Δύναμη για Όλους μας

Η αυτοεκτίμηση είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την αξία μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και η βάση για την προσωπική μας ανάπτυξη. Επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας, από τις σχέσεις και την εργασία, μέχρι την ευτυχία και την ψυχική μας υγεία. Σε αυτό το άρθρο, θα ανακαλύψουμε τι είναι η αυτοεκτίμηση, γιατί είναι σημαντική, και πώς μπορούμε να την ενισχύσουμε ανεξαρτήτως ηλικίας.

Τι είναι η αυτοεκτίμηση;

Η αυτοεκτίμηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκτίμηση που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Περιλαμβάνει την αποδοχή των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας και τη διατήρηση μιας ισορροπημένης εικόνας για το ποιοι είμαστε.

Μια υγιής αυτοεκτίμηση δεν σημαίνει αλαζονεία. Αντίθετα, είναι η βάση για να νιώθουμε άνετα με τον εαυτό μας, να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις και να διατηρούμε θετικές σχέσεις. Όταν είναι χαμηλή, μπορεί να μας οδηγήσει σε αμφιβολίες για τον εαυτό μας, ενώ όταν είναι υπερβολικά υψηλή, μπορεί να καταλήξει σε υπεροψία.

================================================

Γιατί η αυτοεκτίμηση είναι σημαντική σε κάθε ηλικία;

Η αυτοεκτίμηση επηρεάζει την καθημερινότητά μας σε όλες τις φάσεις της ζωής. Στους νεαρούς ενήλικες, παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητας και στην αναζήτηση του επαγγελματικού και προσωπικού τους δρόμου. Για τους μεγαλύτερους, η αυτοεκτίμηση βοηθά στην αποδοχή των αλλαγών και στη διατήρηση της αισιοδοξίας.

Όμως, η κοινωνική πίεση και τα στερεότυπα συχνά κλονίζουν την αυτοεκτίμησή μας. Από τα κοινωνικά δίκτυα που προωθούν μη ρεαλιστικά πρότυπα μέχρι την ανησυχία για το τι σκέφτονται οι άλλοι, όλοι κάποια στιγμή έχουμε αισθανθεί ανασφάλεια.

=================================================

Κοινά εμπόδια στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης

Η κοινωνική σύγκριση: Συχνά συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, ξεχνώντας ότι ο καθένας μας έχει το δικό του ταξίδι.

Τοξικές σχέσεις: Ένα επικριτικό περιβάλλον μπορεί να ρίξει την αυτοεκτίμησή μας, κάνοντάς μας να αμφισβητήσουμε την αξία μας.

Αρνητική αυτοκριτική: Η συνεχής αμφισβήτηση των επιλογών μας δημιουργεί ανασφάλεια και φόβο αποτυχίας.

================================================

Στρατηγικές για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης

Θέστε ρεαλιστικούς στόχους: Μικρά και εφικτά βήματα μπορούν να χτίσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό σας.

Αποδεχθείτε τις αποτυχίες: Είναι μέρος της ζωής και ευκαιρίες για μάθηση, όχι λόγος αυτοκριτικής.

Αυτοφροντίδα: Δώστε χρόνο στον εαυτό σας για να φροντίσετε τη σωματική και ψυχική σας υγεία.

Αναγνωρίστε τα δυνατά σας σημεία: Δημιουργήστε μια λίστα με όσα σας κάνουν μοναδικούς.

Περιβάλλετε τον εαυτό σας με θετικούς ανθρώπους: Οι άνθρωποι που μας στηρίζουν είναι πολύτιμοι για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης.

================================================

Η δύναμη της κοινωνικής υποστήριξης

Η υποστήριξη από φίλους, οικογένεια και συνεργάτες μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά. Ο καθένας μας χρειάζεται να αισθάνεται ότι ανήκει και ότι τον αποδέχονται. Οργανώστε κοινές δραστηριότητες, μιλήστε για όσα σας απασχολούν και αναζητήστε μέντορες που μπορούν να σας βοηθήσουν να εξελιχθείτε.

================================================

Χιούμορ και αυτοεκτίμηση: Πώς να γελάμε με τον εαυτό μας

Το χιούμορ είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την αυτοεκτίμηση. Μαθαίνοντας να γελάτε με τις αδυναμίες σας, αποφορτίζετε την ένταση και δείχνετε σεβασμό στον εαυτό σας. Άλλωστε, όλοι κάνουμε λάθη – γιατί να μην τα αντιμετωπίσουμε με ένα χαμόγελο;

================================================

Ενισχύοντας την αυτοεκτίμηση στον κόσμο γύρω μας

Η αυτοεκτίμηση είναι μεταδοτική. Όταν ενθαρρύνουμε τους άλλους, δημιουργούμε έναν κύκλο θετικής ενέργειας που επιστρέφει και σε εμάς. Ενισχύστε τη δύναμη της καλοσύνης και δείξτε στους γύρω σας ότι αξίζουν, όχι για αυτά που κάνουν, αλλά για αυτό που είναι.

================================================

Η αυτοεκτίμηση είναι κάτι που χτίζεται σταδιακά και με συνεχή προσπάθεια. Ας θυμόμαστε ότι ο καθένας από εμάς αξίζει αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση. Με την κατάλληλη στήριξη, μπορούμε να καταφέρουμε σπουδαία πράγματα, για τον εαυτό μας και τους άλλους.

[romios-gr]

Ένα φιάσκο ολυμπιακών… διαστάσεων! Το Παρίσι ζει σκηνές απείρου κάλλους με ντροπιαστικές σκηνές από παιχνίδια που διακόπτονται και μια ζοφερή καθημερινότητα για τους πολίτες Έφθασε λοιπόν η μέρα. Η αρχή του τέλους των Ολυμπιακών Αγώνων σήμανε με την έναρξή τους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μετρούν αντίστροφα για τη λήξη αυτού που αποκαλούν «ολυμπιακό μαρτύριο», που κανονικά θα έπρεπε να εί... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ena-fiasko-olympiakon-diastaseon-to-parisi-zei-skines-apeiroy-kalloys-me-ntropiastikes-skines-apo-paichnidia-poy-diakoptontai-kai-mia-zoferi-kathimerinotita-gia-toys-polites/

[ihavereachedtheforties]

εσύ ρισκάρεις ;

Αγαπητοί αναγνώστες αυτού του μικρού blog το παρακάτω άρθρο που θα αφιερώσετε λίγα λεπτά να διαβάσετε θα είναι διαφορετικό , θα καταλάβετε αμέσως το γιατί : Η ώρα είναι 1:47 π.μ ξημερώματα Παρασκευής 11 Αυγούστου ,νοσηλεύομαι σε δημόσιο ελληνικό νοσοκομείο 🏥 Με βάση τα καρδιολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζω είπα δεν πιάνεις και ένα Covid για δεύτερη φορά μ��λιστα να κανείς ηλιοθεραπεία στον…

[evoreos]

Εκείνη η φορά που ερωτεύτηκα αληθινά...

Ξέρεις τι; Ξέχασα να σου πω κάτι σημαντικό. Κάθε φορά που σε έβλεπα ή σου μίλαγα, έλεγα θα σου πω, αλλά πέρναγε η στιγμή και το άφηνα να πέσει. Δε στο έλεγα. Αισθανόμουν πως ήταν κάτι που ήθελες να ακούσεις από μένα αλλά δεν ήμουν και σίγουρη. Έτσι, μιλάγαμε για καθημερινά πράγματα, για τις ανησυχίες μας, για το τι θέλαμε εκείνη την στιγμή. Που και που λέγαμε και ένα σ’αγαπώ για να δηλώσουμε ότι…

[allo-frouto]

Ναι εχει γινει ρουτινα... Αλλα ευτυχως την κανεις πιο ωραια κ κυριως πιο καυλωτικη!

Αφού ειναι... Ας ειναι τουλάχιστον ωραία😈

Χαίρομαι για αυτό!

[ayto8ysia]

Κάπου μέσα στην ακρίβεια της Βιέννης, οι άνθρωποι φοράνε φαρδιά παντελόνια, κάνουν σκέιτ, πάνε στις δουλειές τους, γυρνάνε σπίτι τους, βγαίνουν έξω και ζουν καθημερινά και απλά. Η φωτογραφία λοιπόν τραβήχθηκε στο τελευταίο μου ταξίδι στην Βιέννη κι ήταν μια πολύ τυχαία λήψη, λίγο πριν μπω κι εγώ η ίδια στο μετρό και πάρω κι εγώ μια γεύση από την καθημερινότητα των ανθρώπων εκεί.

[lodeur-de-la-pluie]

Είναι εξοργιστική η κατάληξη της χώρας σε μια κοινωνία συνειδητά αδιάφορων. Μια κοινωνία στην οποία κάθε ένας και μία από εμάς αποδέχεται σιωπηρά μία ανθυγιεινή πολιτική και πολιτειακή συνθήκη που ευνοεί το οργανωμένο έγκλημα και την υποβάθμιση των ζωών μας.

Κράτος τόσο διεφθαρμένο που εξωτερικοί εποπτικοι μηχανισμοί είναι αυτοί που αναγκάζουν την 'ανεξάρτητη δικαιοσύνη' να ασκήσει το λειτούργημά της. Μανάδες που σηκώνουν στην πλάτη τους όλη τη δουλειά της δικαστικής εξουσίας. Διαπλεκόμενοι εισαγγελείς που εφευρίσκουν νομικά τεχνάσματα για να αποσιωπήσουν εγκλήματα του παρακράτους.

Ένα κλεπτοκρατικό εφοπλιστικό-βιομηχανικό-επιχειρηματικό-τραπεζικό, συνάμα ανταγωνιστικό, κατεστημένο που λεηλατεί τον ιδρώτα των πολιτών και συμπλέει πότε υπέρ και πότε κατά εκλεγμένων κυβερνήσεων μέσω των ΜΜΕ τους. Κυβερνητική διαφθορά σε μεταστατικό στάδιο, απλωμένη σε αναπτυξιακούς τομείς και η αποδοχή της από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, η οποία υποβιβάζει ποιοτικά την καθημερινότητάς μας.

Ένα πολιτικο σύστημα που μεθοδεύει 'επιχειρηματικές κινήσεις' με κατ'εντολην φωτογραφικές διατάξεις υπέρ μαφιόζων. Μονοπωλιακές και αθέμιτες πρακτικές με στόχο την διατήρηση υψηλών τιμών και κερδών εις βάρος καταναλωτών.

Απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων, διαγωνισμών, αδιαφανείς διαδικασίες και υπερκοστολογήσεις υλών σε φάρμακα, εξοπλισμούς δημοσίων υπηρεσιών και κέντρων. Αναπτυξιακά κονδύλια και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που κανείς δεν γνωρίζει που καταλήγουν τελικά και χρήζουν ευρωπαϊκής έρευνας.

Αποδεχόμενοι μια συνθήκη που το κράτος δεν θέλει και δεν το 'συμφέρει' να συντηρήσει υποδομές αναπτυγμένης χώρας. Ως αποτέλεσμα, δημόσιες υποδομές περιπίπτουν σε αχρηστία, θέτοντας την χώρα σε ημιλειτουργική κατάσταση. Περιμένοντας την επόμενη καταστροφή, το επόμενο δυστύχημα, ευχόμενοι να μην πέσει ο κλήρος σε εμάς την επόμενη φορά.

Μια συνθήκη υποψηφίων νεκρών πολιτών και αλλεπάλληλων παρολίγον ατυχημάτων. Υπουργοί με προκλητικό, ασέβαστο και προσβλητικό λεξιλόγιο έναντι εργαζομένων και οικογενειών που τολμούν να θίγουν το αυτονόητο.

'Μεγαλα έργα' που υπόσχονται θέσεις εργασίας και επενδύσεις με χρήματα από δάνεια τραπεζών που βρίσκονται υπό την διοίκηση γνωστών και φιλικών διευθυντικών στελεχων. Σταθερή λεηλασία δημόσιου πλούτου που πότε μεταφράζεται σε αυξημένη φορολογία και πότε σε αρνητικούς οικονομικούς δείκτες.

Αστυνομικές αρχές σε άρνηση επιτέλεσης καθήκοντος. Βασανισμοί και δολοφονίες κρατουμένων μέσα σε ΑΤ που αντικατοπτρίζουν σελίδες σκοτεινότερων εποχών.

Μπατσοι που δηλώνουν πίστη στο παρακράτος. Εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος, διακίνησης ναρκωτικών και γυναικών. Ανώτατοι αξιωματικοί που με ένα τηλέφωνο ακολουθούν εντολές πολιτικών, εφοπλιστών και επιχειρηματιών. Εμπλεκόμενοι σε στοχευμενες υποβαθμίσεις περιοχών, χειραγωγώντας τις τιμές των ακινήτων. Μονάδες καταστολής που αντί να εκτελέσουν δικαστικες αποφάσεις τις αγνοούν. Ενίοτε κιόλας αγνοούν τον ρόλο τους και σου ανοίγουν αδιακρίτως το κεφάλι. Παρουσία δυνάμεων καταστολής σε ολόκληρο το κέντρο, τιτλοποιώντας την καθημερινότητα και συντηρώντας τα αντανακλαστικά πολιτων.

Ένα παράλληλο σύστημα εξουσίας παρακολουθήσεων και εκβιασμών προσώπων που διατηρουν κρατικες και πολιτειακές θεσεις. Υπουργοί που είτε επιδεικνύουν αδιαφορία είτε παραιτούνται απο κάθε δημοκρατικό και συνταγματικό δικαίωμα.

Παρακολούθηση κοινωνικών και πολιτικών ακτιβιστών, οι οποίοι σηκώνουν κεφάλι και ορθώνουν ανάστημα, από κρατικά όργανα. Καθοδηγούμενες συλλήψεις και βαριές ποινές εναντίον τους, όταν παιδοβιαστές και κυκλώματα συνεχίζουν να εξασκούν το επάγγελμα τους ή αθωώνονται πλαγίως με αστείες αποζημιώσεις.

Δημιουργία μιας κλεπτοκρατικης ολιγαρχικής τάξης που εκφεύγει κάθε έννοιας νόμου και συνταγματικής αρχής, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει την συναίνεση των πολιτών και μια παβλοφικη αίσθηση αυτοπεριορισμού και κάμψης κάθε μορφής αντίδρασης.

Είναι εξοργιστικη η αποδοχή και ο συμβιβασμός μας με αυτή την συνθήκη. Το σύστημα τους βρωμάει. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

«Αυτή είναι η δική μας εποχή.»

[vaggeliww]

Z-ήσε

A-ν

Ν-ομίζεις

(ότι)

Α-ντέχεις

(να νιώθεις σαν)

Ξ-ένος

(ζαναξ)

Τα τελευταία 20 χρόνια νιώθω ξένη.

Ξένη στο σπίτι,ξένη στο σχολείο, ξένη στις παρέες,ξένη παντού.

Ξένη σε ένα σπίτι δίχως πατέρα,αλλά με όλες τις ανέσεις.Μη και λείψει κάτι στο παιδί,μη του δημιουργήσουμε τραύματα.

Ξένη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υπόσχεται πολλά αλλά προσφέρει λίγα.

Ξένη στις συναναστροφές γιατί η ζωή τα έφερε έτσι και νιώθω πως δεν θα βρω κάποιον να ταυτιστώ και να με νιώσει, όσο νιώθω εγώ τον εαυτό μου.

Ξένη για τη μάνα που με γέννησε,που με κρίνει για όλη μου την ύπαρξη σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Ούτε και ξέρει ποια είμαι,ποια κόρη μεγάλωσε και τι πραγματικά της πρόσφερε.Είμαστε δυο ξένες.Δεν ξέρει πραγματικά τι μου αρέσει,τι με ευχαριστεί,προσπαθεί να με ικανοποιήσει υλικά,να μη στερηθώ τίποτα και γίνω αχάριστη…που να ξερε..

Ξένη για τη σχέση που αγάπησα και θα αγαπώ με όλη μου την ψυχή.Που κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα μαζί και παρόλα αυτά είμαστε δυο ξένοι.Δεν καταλαβαινόμαστε πια,δεν συζητάμε,μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και ούτε που το καταλαβαίνουμε.Είμαστε δυο ξένοι.Δεν ξέρει τι μάχες δίνω μέσα μου,πως διαχειρίζομαι την καθημερινότητα μου,τι ανάγκες έχω,αν χρειάζομαι βοήθεια…

Ξένη στη σχολή μου πλέον και όχι στο σχολείο,μιας και τα χρόνια περνάνε,αν και εκεί μια ξένη ένιωθα πάλι.Ξένη για τις επιλογές,για τις σκέψεις,για αυτά που μπορούσα να προσφέρω,να αποκτήσω και να διεκδικήσω.

Ξένη για τη δουλειά όπου γνωριζόμαστε φυσιογνωμικά.Εισέρχεσαι στο κατάστημα, μου ζητάς αυτό που έχεις ανάγκη, στο δίνω,το παίρνεις,με πληρώνεις,σου κόβω απόδειξη,φεύγεις.

Τόσο απλά και καθημερινά κι όμως αυτά είναι που με πνίγουν.Θηλιά στο λαιμό έχω και παλεύω μέσα μου ν αντέξω άλλη μια, κι άλλη μια, κι άλλη μια μέρα.Και σίγουρα δεν το κάνω για μένα..Δεν ζω όπως το θέλω,ούτε ζω για μένα.Ζω μια ζωή για να είναι οι άλλοι καλά και γω να παίρνω πούλο.

Ξένη για όλους τελικά.Πάντα και παντού.

Άγχος,στεναχώρια,μελαγχολία,εσωστρέφεια,ντροπή,φόβος,κατάθλιψη…

Δεν μπορεί η χαρά να βρει αποκούμπι πάντα , ούτε να καταφέρει να τα αντικαταστήσει όλα αυτά τα συναισθήματα, πόσο μάλλον να τα εξαλείψει.

Γι αυτό το ζαναξ είναι εδώ..να μας χαλαρώνει σε μια κρίση πανικού,σε κάποια φοβία,σε κάποια δύσκολη στιγμή…σε στιγμές που νιώθουμε ξένοι.Που νιώθουμε μόνοι σε έναν υπέρ γεμάτο πλανήτη.

[chanse4u]

Δίχως νοημα

Σε προσέγγισε , μπηκε με το έτσι θέλω στη καθημερινότητα σου , έψαχνε τρόπο και χρόνο να σου μιλήσει , να σε δει. Σε έπαιρνε τηλεφωνα , ο χρόνος μαζί σου δεν της έφτανε ποτέ, και ξαφνικά ο χρόνος εξαφανίστηκε , ποτέ δεν έχει χρόνο , τα μηνύματα πλεον έγιναν επιλεκτικά , βγαίνετε και πάντα υπάρχει μια δουλειά , -κατι ετυχε συγγνωμη που άργησα , θέλω να σε δω , να το κάνουμε αύριο;- , έγινες απλά μια υποχρέωση μέσα στην ημέρα της , που δεν θέλει φυσικα να κόψει , αλλά δεν θέλει και να την κάνει

- δεν θέλω να σε χάσω

- δεν θες να με έχεις και όμως

Και μενω για να αναπληρώνω την επιβεβαίωση σου , καθώς οι λέξεις πια χάσανε το νοημα , το χρωμα το συναίσθημα

Και μενω αντί να φεύγω , για αυτή την μικρή πιθανοτητα πλεον ελάχιστη αν με ρωτάς ,

Και μενω προσθέτω πολλαπλασιάζω αφαιρώ αλλά ποτέ το αποτελεσμα να μην βγάλει μηδέν

Ο μόνος κύκλος που θέλω μαζί σου είναι η αγκαλιά σου , αλλά και αυτή πλεον ανθίζει αγκάθια

Αγκάλιασε με και σταύρωσε με

Έτσι και αλλιώς και για αυτό ευθύνομαι εγώ

-ξέρω

_κανένας_

[justforbooks]

Το τέλος μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος

Η δύσκολη παραδοχή πως και οι φιλίες τελειώνουν και η δυνατότητα να κάνει κανείς καινούργιους φίλους σε κάθε ηλικία.

Η προπέρσινη, σπουδαία, βραβευμένη ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα «Τα πνεύματα του Ινισέριν» («The Banshees of Inisherin»), με φόντο το τέλος του ιρλανδικού εμφυλίου πολέμου το 1923, δείχνει το φαινομενικά αναίτιο τέλος της καρδιακής φιλίας μεταξύ του Κολμ και του Πάντρικ. Ο Κολμ μια μέ��α ξαφνικά θα α��χίσει να αγνοεί τον μέχρι πρότινος επιστήθιο φίλο του, Πάντρικ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Το γεγονός αυτό θα αποσταθεροποιήσει εντελώς τη ζωή τους και θα καταλήξει μέχρι και σε ακραίες πράξεις βίας.

Στην πορεία καταλαβαίνουμε πως ο φιλόδοξος μουσικός Κολμ έχει αρχίσει να βαριέται τον φιλήσυχο και χαμηλών τόνων φίλο του, ενώ πιστεύει κιόλας πως του στέκεται εμπόδιο στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Η ταινία είναι μια αλληγορία για τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται γύρω από τους πρωταγωνιστές, αλλά ίσως ποτέ ξανά δεν έχει παρουσιαστεί στη μεγάλη οθόνη τόσο αριστουργηματικά η ιλαροτραγωδία που είναι το τέλος μιας φιλίας αλλά και το τέλος των ανθρώπινων σχέσεων γενικά.

Και στην πραγματική ζωή συχνά φιλίες διακόπτονται ή πέφτουν σε τέλμα, χωρίς να έχουν προκύψει απαραιτήτως δράματα και σοβαροί λόγοι. Ένας παραλογισμός ενυπάρχει πίσω από το τέλος κάθε φιλίας και αυτό δείχνει και το φιλμ του ΜακΝτόνα. Η φιλία δεν διαρκεί, όπως δεν διαρκεί και η καλοσύνη, αποφαίνεται ο Κολμ, σε έναν από τους πιο σπαρακτικούς διαλόγους της ταινίας, όταν ο Πάντρικ του προσάπτει την κατηγορία πως σταμάτησε να είναι καλός.

Πώς αποφασίζεις να απομακρυνθείς από ανθρώπους με τους οποίους άλλοτε σε συνέδεε βαθιά φιλία και πώς, αντίστοιχα, αν σου συμβεί, αντιδράς στο παράλογο; Ο Πάντρικ στην ταινία θα αντιδράσει σπασμωδικά, σχεδόν με παιδική ανωριμότητα, όπως θα αντιδρούσε ένα παιδί που θα αδυνατούσε να καταλάβει γιατί ο κολλητός του σταμάτησε να του μιλά. Η διάλυση μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος. Όπως μπροστά στο παράλογο του θανάτου, έτσι και εδώ υπάρχει ένα αναπάντητο «γιατί», καθώς οι μετασχηματισμοί και οι αλλαγές που ευθύνονται, ακόμα και γι’ αυτόν που παίρνει την απόφαση, δεν είναι πάντα ορατοί.

Μεγαλώνοντας αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε παιδικές φιλίες, φιλίες των φοιτητικών χρόνων, φιλίες που δημιουργούνται και τροφοδοτούνται από κοινά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, φιλίες που γεννήθηκαν από ανάγκη και φυσικά φιλίες που δεν περίμενε κανείς να προκύψουν και όλα ήταν εναντίον τους αλλά αυτές άντεξαν. Από την άλλη, αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολη και κοπιαστική η προσπάθεια να συντηρήσει κανείς τις φιλίες του. Ο διαφορετικός τρόπος ζωής, οι μεταβολές στα γούστα, στις απόψεις και τα ενδιαφέροντα, ο περιορισμένος χρόνος, η σύγκρουση με την πραγματικότητα, οι ματαιώσεις και η καθημερινότητα, οι αποστάσεις, η εργασία, η απόκτηση παιδιών, οι γάμοι και τα διαζύγια, οι πολλαπλές οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις αποτελούν αιτίες που σαρώνουν στο διάβα τους φιλίες χρόνων. Ή μήπως είναι απλώς δικαιολογίες;

Οι άνθρωποι αλλάζουν και οι συνδετικοί κρίκοι που τους ενώνουν καμιά φορά σπάνε, αλλά το πιο αδιόρατο και πιο δύσκολο να κατανοήσουμε είναι πόσο μεταλλασσόμαστε εμείς οι ίδιοι στη διάρκεια της ζωής, πόσο οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι διαφοροποιήσεις στις αξίες, οι μετατοπίσεις και οι αντιφάσεις μάς μετατρέπουν σε κάποιους άλλους. Οι φίλοι δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που μας αντανακλά σε διαφορετικές εποχές, ένα είδωλο του εαυτού μας. Συχνά δεν αποχωριζόμαστε φίλους αλλά κομμάτια δικά μας που πετάμε από πάνω μας σαν να βγάζουμε καινούργιο δέρμα κάθε φορά.

Συνηθίζουμε στην ιδέα πως οι ερωτικές σχέσεις φθίνουν και οι έρωτες τελειώνουν, πως τα λόγια των εραστών και τα «σ’ αγαπώ» αναγκαστικά θα αποδειχθούν μεγάλα λόγια και οι «αγάπες για πάντα» ανέφικτοι ρομαντισμοί. Τόσα τραγούδια και τόσες δραματικές ταινίες χωρισμού μάς το έκαναν σαφές. Όμως αναλογικά, άραγε, πόσες ταινίες κυκλοφορούν που μιλούν για το τέλος της φιλίας, όπως, για παράδειγμα, το ελληνικό «Απόντες» (1996) του Νίκου Γραμματικού με τους έξι φίλους από τη Σαλαμίνα που οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες θα τους χωρίσουν, ή το αμερικανικό «Frances Ha» (2012)  του Νόα Μπάουμπαχ με την Γκρέτα Γκέργουιγκ στον ρόλο της ομώνυμης ηρωίδας που σταδιακά χάνει την καλύτερή της φίλη; Κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τέλος και τις διαψεύσεις της φιλίας, ένα τέλος που μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρό από έναν ερωτικό χωρισμό.

Ακόμα κι αν είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι κάποιες φιλίες διακόπτονται, γιατί απλώς οι άνθρωποι τραβούν χωριστούς δρόμους, το ίντερνετ ήρθε να δημιουργήσει νέα δεδομένα και εκεί. Περισσότερη επικοινωνία, περισσότερη από όση αντέχουμε πολλές φορές, αλλά και μεγαλύτερη απόσταση. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν πιο εύκολη η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά η μοναξιά φυσικά δεν υποχώρησε, το αντίθετο, γιγαντώθηκε.

Τα social media κατάφεραν να δώσουν μερικούς ακόμα καλούς λόγους και τη χαριστική βολή για να τελειώσουν, με ��υνοπτικές διαδικασίες, φιλίες που φυτοζωούσαν. Μερικές οργισμένες πολιτικές αναρτήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος, ή λάβρα ποστ για τον εμβολιασμό, μας αποκάλυψαν πως δεν ξέραμε τους φίλους μας τόσο καλά όσο νομίζαμε.

Από την άλλη, πάντα θα υπάρχουν επιφανειακές φιλίες και λυκοφιλίες που κανείς δεν χρειάζεται ή δεν έχει τόσο ανάγκη όσο νομίζει, αυλές με φίλους «υποτελείς» που αποθεώνουν τους νάρκισσους «αρχηγούς» τους, επαγγελματικές φιλίες που αναγνωρίζεις εξαρχής πως θα λήξουν με το πέρας της εργασιακής σύμβασης, και άλλες που όχι μόνο είσαι σίγουρος πως θα τερματιστούν αλλά διακρίνεις και την ημερομηνία λήξης στο κουτάκι.

Οι αληθινές και ουσιαστικές φιλίες είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Ακούγεται κλισέ, αλλά, ταυτόχρονα, μόνο αν χάσεις στην πορεία μερικές, αρχίζεις να τις εκτιμάς. Ακόμα κι αν σε προδώσουν, ακόμα κι αν σε απογοητεύσουν, ακόμα κι αν η αρχική τους λάμψη θαμπώσει, συνεχίζουν να αποτελούν φωτεινές οάσεις σε μια ζωή που εφευρίσκει πάντα ευφάνταστους τρόπους για να σε καταρρακώσει.

Από τις παιδικές φιλίες που μας ήξεραν σαν την παλάμη τους και έμοιαζε να υπήρχαν από πάντα −και υπήρχαν στην κυριολεξία από τότε που είχαμε συνείδηση του εαυτού μας− περάσαμε στα χρόνια που η αναζήτηση ταυτότητας και η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού οδήγησαν στην εξύμνηση της φιλίας και του «εμείς», κι από εκεί ολοταχώς προς την εσωστρέφεια και τον ατομικισμό. Στην πορεία προς την ενηλικίωση, παραμερίσαμε τις φοιτητικές φιλίες και τις παρέες των 20άρηδων, που σχηματίζονταν τόσο εύκολα όσο αναπνέαμε, για χάρη των ερωτικών σχέσεων και μετά για χάρη της οικογένειας ή της δουλειάς ή όποιων άλλων προτεραιοτήτων. Ύστερα έρχονται χωρισμοί και σχέσεις που αργοπεθαίνουν, τα παιδιά που είχαν γίνει ο σκοπός σου φεύγουν απ’ το σπίτι, αλλά και παιδιά να μην έχεις, θα δεις να διαψεύδονται προσδοκίες, σχέδια και όνειρα και τότε μένεις χωρίς παιδιά, χωρίς σχέδια και χωρίς φίλους. Και ξαφνικά επανεκτιμάς τη φιλία, όχι πλέον σαν παρωχημένο θέμα σχολικής έκθεσης ή επιφανειακή συναναστροφή για να σπάει η ρουτίνα, αλλά ως θεμελιώδη αξία που ήταν πάντα εκεί αλλά τόσες φορές παρέβλεπες.

Από το μότο «πάνω από όλα η οικογένεια» σε περασμένες δεκαετίες, πήγαμε στο «οι φίλοι είναι η νέα οικογένεια», για να μεταφερθούμε μετά στο «μας τελείωσαν οι φίλοι ή ποιος τους χρειάζεται» και να καταλήξουμε, τέλος, στο «ποτέ δεν είναι αργά για νέους φίλους».

��ε ένα πρόσφατο και πολύ αισιόδοξο άρθρο στους «New York Times», με τον τίτλο «Νέοι φίλοι μετά τα 50; Ναι, παρακαλώ!» («New Friends After 50? Yes, Please!») ο αρθογράφος Charles M. Blow επισημαίνει τη σημασία τού να είναι κανείς ανοιχτός σε νέες φιλίες όσο μεγαλώνει, ενώ παρομοιάζει την ικανότητα τού να ανοίγεσαι σε νέους φίλους με μια «ανεστραμμένη καμπύλη» σε γράφημα: «Πολύ ανοιχτοί όταν είμαστε νέοι, λιγότερο ανοιχτοί όταν γινόμαστε ενήλικες και πιο ανοιχτοί ξανά καθώς γερνάμε». Αυτή πρέπει να είναι και η διαδρομή της φιλίας για τους περισσότερους από μας: από την απόλυτη παράδοση άνευ όρων στη φιλία, στην επιφύλαξη καθώς ωριμάζουμε και ξανά πάλι, σε κάποιο σημείο της ζωής μας, στη ζωτική ανάγκη για φιλίες.

Οι φιλίες απαιτούν ρίσκο που δεν είναι ποτέ υπολογίσιμο και εκτός από κέρδη έχουν και ζημίες. Πληγώνουν και απογοητεύουν και δεν έχουν λίγες ματαιώσεις και κλονισμούς στην παλέτα τους. Δύσκολα βγαίνεις αλώβητος όταν αρχίζουν να φυλλορροούν οι φίλοι, είτε γιατί πεθαίνουν, είτε επειδή υπήρξε αγεφύρωτη ρήξη, είτε γιατί απλώς ο χρόνος τούς άλλαξε και τους πήρε μακριά, την ίδια στιγμή που άλλαζε κι εσένα. «Οι φίλοι μας έφυγαν», έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα». Ίσως δεν μάθαμε και ποτέ ποιοι ήταν όντως. «Δεν τους γνωρίσαμε/ήταν η ελπίδα στο βάθος που έλεγε/πως τους είχαμε γνωρίσει από μικρά παιδιά», σύμφωνα με τον ποιητή. Όμως τότε ακριβώς είναι που ανακαλύπτεις για πρώτη φορά πόσο σημαντικές ήταν οι φιλίες σου, πόσο σε διαμόρφωσαν και πόσο αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού σου υπήρξαν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[orgismenh]

Ο έρωτας στα 30 τ.μ. [II]

Το τελευταίο δεκάλεπτο κάθομαι ήσυχη στην γωνία του καναπέ. Η συζήτηση των διπλανών μου έχει τραβήξει κάπως την προσοχή. Κανονίζουν εκδρομή με τους φίλους τους. Ζηλεύω κάπως. Θέλουμε και εμείς να πάμε Παρνασσό με τα παιδιά αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε τελικά. Για λίγο επικρατεί ένας θόρυβος, μια βουή. Η κοπέλα του ζήτησε να της φέρει μια κουβέρτα, στην αρχή αρνήθηκε χαρακτηριστικά της είπε «τράβα παρ'τη» μα της την έφερε, άκουσα ένα «πιάσε» και ένα «σ'αγαπώ». Συνέχισαν να μιλάνε για άκυρα θέματα, ώσπου του είπε ότι πεινάει λίγο και εκείνος της είπε «σου πήρα ήδη από mailo's το αγαπημένο σου γιατί το έλεγες από πριν.» Οι συζητήσεις τους συνεχίστηκαν, τα παιχνίδια με τη γάτα τους επίσης, λίγο αργότερα ακούστηκε το κουδούνι, το φαγητό είχε φτάσει και εκείνοι έκλειναν την πόρτα τους σε εμένα και όλη τους την ευτυχία σε εκείνα τα 30 τ.μ.

Θα αναρωτιέσαι τώρα γιατί αναφέρομαι ξανά στους γείτονες μου, αν έχω ζωή και γιατί ασχολούμαι τόσο με το ζευγάρι της διπλανής πόρτας. Ίσως γιατί είναι η τρανή απόδειξη ότι υπάρχει ο έρωτας εκεί έξω. Ίσως γιατί αναγνωρίζω πράγματα σε εκείνους που έχω νιώσω, έχω ζήσει κι άλλα πάλι που φοβάμαι να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο περίεργη που ρομαντικοποιω τόσο τη ζωή τους. Σε εκείνους θα φαίνεται τουλάχιστον πληκτική αυτή η καθημερινότητα, το πιστεύω. Όμως εγώ μέσα σε αυτή τη ρουτίνα βρίσκω ψήγματα αγάπης και έρωτα. Τα γέλια τους, τα φιλιά τους, οι φωνές τους ακόμη κι οι οργασμός τους φανερώνουν ότι σε εκείνο τα 30τ.μ. δύο άνθρωποι ζουν το απόλυτο, το σαρωτικό, αυτό που σε καθηλώνει και σε ανυψώνει και σε καθορίζει και σε επαναπροσδιορίζει. Ζουν τον έρωτα σε απόλυτη αντιστοιχία.

Δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, ίσως η ιστορία αγάπης που σου περιγράφω να έχει σημεία εξιδανίκευσης μα αυτά υπάρχουν σε κάθε κείμενο μου. Ο έρωτας άλλωστε είναι εξιδανίκευση. Να τον ψάξεις, να τον βρεις, να τον ζήσεις, να τον πενθήσεις, να τον στερηθείς, να τον στερήσεις. Τον έρωτα, τον απόλυτο τον σαρωτικό, τον χαοτικό που σου διαλύει ολόκληρο τον κόσμο και τον πλάθει εκείνος όπως ορίζει. Να τον ζήσεις μα μην τον φυλακίσεις μονάχα σε 30τ.μ.

[adhd420gr]

Άρθρο για το ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας)

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Είναι γνωστή για την πολυπλοκότητά της, την ποικιλία των συμπτωμάτων και τον τρόπο που διαμορφώνει την καθημερινότητα τόσο των ατόμων με ΔΕΠΥ όσο και του περιβάλλοντός τους. Σε αυτό το άρθρο, θα διερευνήσουμε βασικές πτυχές της ΔΕΠΥ, από τη φύση και τα συμπτώματά της μέχρι τη διαχείρισή της και τις παρανοήσεις που τη συνοδεύουν.

Τι είναι η ΔΕΠΥ;

Η ΔΕΠΥ χαρακτηρίζεται από συμπτώματα που περιλαμβάνουν δυσκολία συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα. Εμφανίζεται συνήθως στην παιδική ηλικία, αλλά μπορεί να συνεχιστεί και στην ενήλικη ζωή. Η διαταραχή δεν είναι το αποτέλεσμα κακής ανατροφής ή έλλειψης προσπάθειας από το άτομο – πρόκειται για μια νευρολογική κατάσταση που επηρεάζει τις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την προσοχή, τον αυτοέλεγχο και τη ρύθμιση των συναισθημάτων.

================================================

Τα κύρια συμπτώματα

Τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ μπορούν να χωριστούν σε τρεις βασικές κατηγορίες:

Απροσεξία: Δυσκολία στη διατήρηση της συγκέντρωσης, ξεχαστικότητα και δυσκολία στην ολοκλήρωση εργασιών.

Υπερκινητικότητα: Αδυναμία παραμονής σε ήρεμη κατάσταση, έντονη ανάγκη για συνεχή κίνηση και αίσθηση ανησυχίας.

Παρορμητικότητα: Ενέργειες χωρίς σκέψη, δυσκολία αναμονής για τη σειρά και συχνές διακοπές στις συνομιλίες.

Τα παραπάνω μπορεί να διαφέρουν σε ένταση και μορφή ανάλογα με το ��τομο, καθιστώντας τη διάγνωση και τη διαχείριση της διαταραχής μια εξατομικευμένη διαδικασία.

================================================

Διάγνωση και αντιμετώπιση

Η διάγνωση της ΔΕΠΥ γίνεται συνήθως από ειδικούς, όπως ψυχολόγους ή ψυχιάτρους, μέσω λεπτομερούς αξιολόγησης της συμπεριφοράς και του ιστορικού του ατόμου. Παρόλο που δεν υπάρχει "θεραπεία" για τη ΔΕΠΥ, υπάρχουν αποτελεσματικοί τρόποι διαχείρισης:

Φαρμακευτική αγωγή: Χρήση διεγερτικών ή μη διεγερτικών φαρμάκων για τη βελτίωση της προσοχής και τη μείωση της υπερκινητικότητας.

Συμβουλευτική και θεραπεία: Ψυχοθεραπεία, όπως γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία (CBT), για τη διαχείριση των συναισθημάτων και την ανάπτυξη δεξιοτήτων.

Εκπαιδευτική υποστήριξη: Προσαρμογές στο σχολείο ή την εργασία για τη διευκόλυνση της μάθησης και της παραγωγικότητας.

================================================

Παρανοήσεις και στερεότυπα

Η ΔΕΠΥ συνοδεύεται από πολλές παρανοήσεις, όπως ότι είναι μια "παιδική διαταραχή" ή ότι συνδέεται με "τεμπελιά". Τέτοιες αντιλήψεις επιβαρύνουν τα άτομα με ΔΕΠΥ, δημιουργώντας περιττό άγχος και κοινωνική απομόνωση. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη διαταραχή ως μια πραγματική και σύνθετη κατάσταση που απαιτεί κατανόηση και υποστήριξη.

================================================

Συμβουλές για την υποστήριξη ατόμων με ΔΕΠΥ

Δείξτε υπομονή και κατανόηση, αποφεύγοντας την κριτική.

Ενισχύστε την αυτοεκτίμησή τους, εστιάζοντας στις δυνατότητές τους.

Προσφέρετε δομή και σαφή προγράμματα για την καθημερινότητά τους.

Ενημερωθείτε για τη ΔΕΠΥ και γίνετε συμμάχοι στην προσπάθειά τους.

================================================

Η ΔΕΠΥ δεν καθορίζει την αξία ενός ατόμου. Με την κατάλληλη υποστήριξη, τα άτομα με ΔΕΠΥ μπορούν να επιτύχουν σπουδαία πράγματα, αξιοποιώντας τη μοναδικότητά τους. Ας επενδύσουμε σε περισσότερη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση, για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο συμπεριληπτικό και κατανοητό για όλους.

[romios-gr]

Νόμιζα ότι θα με θυμηθείς... Σε κοίταξα παιδί μου όπως πάντα όταν ξύπνησες το πρωί. Περίμενα να μου πεις δυο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας την γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα. Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πας στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα! Α... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/nomiza-oti-tha-me-thymitheis/

[ihavereachedtheforties]

εσύ αναλαμβάνεις την ευθύνη ;

Δυστυχώς σε αυτή τη ζωή περιστοιχίζομαι και περιστοιχιζόμουν από άτομα που αποφεύγουν κάθε σοβαρή ευθύνη που έχουν ,βρίσκοντας τρόπος να ξεφεύγουνΜπορεί να έχω λάθος κρίση ,τι μπορεί σίγουρα έχω η μαγνήτη όπως λένε και να φέρνω στην ζωή μου αυτούς τους ανθρώπους ,η ακόμα μπορεί να έχω εγώ ευθύνη για την ανευθυνότητα τουςΕίναι δύσκολο να ζεις μαζί τους ,είναι δύσκολο να βλέπεις το αδιέξοδο και να…

[love-is-the-keyy]

Αν δεν μου δίνει η ζωή την καθημερινότητα μαζί σου τουλάχιστον ας μου δώσει ένα βράδυ

Μου το χρωστάει

[loulouditouheimona]

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα πώς μπορεί κάποιος να βρίσκεται στη ζωή σου για μήνες ή και χρόνια και μετά μια μέρα ... ξαφνικά να μην είναι πια εκεί. Ισως η σχέση τελείωσε με καλούς όρους.... ή ίσως ήταν εντελώς καταστροφική. Είτε έτσι είτε αλλιώς .... είναι τόσο παράξενο πώς οι σχέσεις μπορούν να αλλάξουν τόσο πολύ και γρήγορα. Και ξέρετε τι… μπορεί να μην είστε ήρεμοι με αυτό που συνέβη μεταξύ σας… και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Μερικές φορές το τέλος μιας σχέσης μπορεί κυριολεκτικά να είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που περνάμε στη ζωή. Δεν πειράζει που η καρδιά σας εξακολουθεί να πονάει εξαιτίας αυτού που συνέβη. Έχετε δημιουργήσει πολλές αναμνήσεις με αυτό το άτομο.Και αυτές οι αναμνήσεις που έχετε δημιουργήσει είναι κάτι που δεν μπορείτε να σβήσετε όσο πολύ κι αν προσπαθήσετε. Είτε σας αρέσει είτε όχι, είναι μέρος της ιστορίας σας. Ξέρω ότι το να κοιτάς αυτές τις αναμνήσεις μπορεί να είναι δύσκολο και ίσως εύχεσαι να τις ξεχάσεις. Αλλά αντί να ξεχνάμε, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που προέκυψε από τη σχέση.Εσείς οι δύο ενώσατε μονοπάτια για έναν συγκεκριμένο λόγο. Ίσως περάσατε μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές μαζί. Ίσως καταλάβατε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν το έκανε ποτέ. Ίσως ενθαρρύνατε ο ένας τον άλλον να είναι δυνατός ή να αγκαλιάσετε αυτό που πραγματικά ήσασταν ως άτομο. Ή ίσως η σχέση σας μαζί άνοιξε τα μάτια σας γι' αυτό που πραγματικά χρειάζεστε στη ζωή σας. Στην τελική αυτό το άτομο σήμαινε πολλά για εσάς. Και είναι εντάξει αν σημαίνει ακόμα. Είναι επίσης εντάξει που δεν είναι πια στη ζωή σας. Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι κάθε σχέση που συναντάμε δεν θα διαρκέσει μια ζωή. Δεν πρέπει να καθυστερείτε στο παρελθόν να αναρωτιέστε γιατί έγιναν όλα όπως συνέβησαν. Αυτό που πρέπει να κάνετε .... είναι να πάρετε αυτά που έχετε μάθει από αυτή τη σχέση και να προχωρήσετε στη ζωή σας. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και άλλες σχέσεις που θα σας δώσουν ακριβώς αυτό που πάντα ονειρευόσασταν και πολλά άλλα. Εξάλλου, δεν θα νιώθετε έτσι για πάντα. Θα συνεχίσετε �� προχωράτε και θα συνεχίσετε να μεγαλώνετε με την καθημερινότητα να περνάει. Ακούστε τη συμβουλή μου και θυμηθείτε…. Μερικές φορές οι άνθρωποι που θέλατε ως μέρος της ιστορίας σας, προορίζονται μόνο να είναι ένα κεφάλαιο. Κι αυτό είναι ένταξει!