#δικό

[romios-gr]

Κασσελάκης, οριστικό τέλος από ΣΥΡΙΖΑ: Κόπηκε η υποψηφιότητας του – Κάνει δικό του κόμμα Την προεδρία θα διεκδικήσουν Πολάκης, Γκλέτσος, Φάμελλος και Φαραντούρης Τέσσερις θα είναι οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιβεβαίωσε η συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος και εκτός κούρσας θα βρίσκεται ο Στέφανος Κασσελάκης, όπως έχει αποφασίσε�� η Κεντρική Επιτροπή και ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kasselakis-oristiko-telos-apo-syriza-kopike-i-ypopsifiotitas-toy-kanei-diko-toy-komma/

[0cean--soul]

Συναισθηματικά Αναλφάβητοι

Εκείνη ήταν ανοιχτό βιβλίο γεμάτο ποίηση

Εκείνος έβλεπε μόνο άδειες σελίδες

[roses-n-chaos]

Πάμε να φύγουμε ;

[axristes-styseis]

Any notification is not a good notification, if it's not her messaging me

[oneirovatis]

Κάποιες Κυριακές νιώθω ότι φτιάχτηκες μόνο για εμένα.

Όταν καθόμαστε δίπλα στην θάλασσα και το δέρμα σου λάμπει κάτω από τον χρυσαφένιο ήλιο

Όταν ακούγονται μόνο τα κύματα και τα πνιγμένα γέλια μας

Όταν ο ήλιος βυθίζεται στο νερό και μοιάζουμε τόσο μικροί μπροστά στο μεγαλείο του

Τότε, ο κόσμος μικραίνει, συρρικνώνεται, η πλάση αγαλλιάζει, τα σύννεφα αραιώνουν, η θάλασσα ησυχάζει.

[darkside-cookies]

μακάρι να μπορούσατε να διαβάσετε όχι απλώς το τανγκό αλλά συγκεκριμένα το δικό μου αντίτυπο του τανγκό

[asterosconi]

σήμερα καθάρισα το δικό μου πορτοκάλι

[ameantes]

Νυχτερινές περιπλανήσεις #1

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου καθώς σε νιώθω να εισέρχεσαι μέσα μου, βαθιά και απότομα, χωρίς καμία προειδοποίηση. Δεν ξέρω τί κάνω ούτε τί αισθάνομαι. Τρέμω. Χωρίς να το θέλω σου έχω παραδοθεί. Η ηδονή που μου προκαλείς είναι πρωτόγνωρη, διαφορετική, ισχυρή και απόλυτη.

Τα πόδια μου τυλιγμένα γύρω από την μέση σου. Ένα χέρι στα μαλλιά σου ενώ το άλλο περασμένο κάτω από την μασχάλη σφίγγει τον ώμο σου.

Από τον γοφό μου, το χέρι σου βρίσκεται στο πρόσωπό μου. Νιώθω τον αντίχειρά σου στο στόμα μου να απελευθερώνει το χείλος μου από τα δεσμά των δοντιών μου. «Τρελαίνομαι να ακούω την φωνή σου όταν βυθίζομαι μέσα σου». Στα μάτια σου κυριαρχεί η λαχτάρα, η επιθυμία, ο πόθος. Όπως εσύ, έτσι και εγώ, κολυμπάμε στον ωκεανό αυτών των συναισθημάτων χωρίς να το έχουμε επιλέξει.

Σκύβεις στον λαιμό μου, με φιλάς γλυκά και σύντομα βρίσκεσαι τόσο κοντά στο αφτί μου ώστε ο ήχος της ανάσας σου να είναι κυρίαρχος. «Μην μου το στερείς». Ο τόνος σου αυταρχικός, το απαιτείς.

Ξέρεις πολύ καλά ότι απεχθάνομαι να με διατάζουν, λατρεύω να πηγαίνω κόντρα στις απαιτήσεις και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θες. Αλλά αυτήν την στιγμή, στην αγκαλιά σου, με ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα να έχει κατακλύσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου, δεν μπορώ, δεν θέλω, να σου αρνηθώ.

Το επόμενο βύθισμα συνοδεύει ένας αναστεναγμός. «Γαμώτο». Νιώθω τα χείλη σου στον λαιμό μου να τον γεμίζουν σημάδια ενώ παράλληλα εγώ γρατζουνάω την πλάτη σου. «Ω Θεέ μου». Συνεχίζεις να χτυπιέσαι και νιώθω να μην μπορώ να κρατηθώ.

Ξέρω ότι δεν ταιριάζουμε, ξέρω ότι είναι λάθος. Ωστόσο, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είσαι εσύ που μου κάνεις έρωτα.

«Με καταστρέφεις» ακούω πάλι την φωνή σου. Αυτήν την φορά ήρεμη, σχεδόν ψυθηρίζεις. «Αλλά δεν με νοιάζει». Αναστενάζεις. «Σε θέλω». Με κοιτάς στα μάτια με ένα βλέμμα που σχεδόν με κάνει να σε πιστέψω.

Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Δεν με θες απλώς, με χρειάζεσαι. Χρειάζεσαι το σώμα μου, το άγγιγμα μου, την φωνή μου και τους αναστεναγμούς μου για να νιώσεις την ολοκλήρωση. Το καταλαβαίνω από το άγγιγμά σου, από το βλέμμα σου, από τα λόγια σου. Το καταλαβαίνω γιατί, όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, το ίδιο ισχύει και για εμένα.

Προς απάντησή σου τα ουρλιαχτά και οι αναστεναγμοί μου, που η έντασή τους διαρκώς μεγαλώνει καθώς συνεχίζεις να βυθίζεσαι μέσα μου.

«Ας καταστραφούμε μαζί».

[romios-gr]

Τρομερός ο Μ.Κοττάκης. H Κύπρος έπρεπε να είναι το δικό μας στρατηγικό βάθος και όχι του Ισραήλ και της Δύσης αγαπητά Μπαϊντενάκια Ακουσα προχθές το βράδυ στο ραδιόφωνο τον αγαπητό συνάδελφο Λάμπρο Καλλαρύτη και τον καθηγητή Γεωπολιτικής Γιώργο Φίλη να αναλύουν τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και να επισημαίνουν εύστοχα το εξής: Οτι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η Κύπρος και η Ελλάδα απο��... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/tromeros-o-m-kottakis-h-kypros-eprepe-na-einai-to-diko-mas-stratigiko-vathos-kai-ochi-toy-israil-kai-tis-dysis-agapita-mpaintenakia/

[parapentelove]

Βρήκα μια πλειλιστ στο σποτιφαι που έχει ΟΛΑ τα τραγούδια από το παρά πεντε γενικά οποιος ενδιαφέρεται θα βάλω το λιγκ εδώ ( να σημειωθεί πως η πλειλιστ δεν είναι δικιά μου απλά την βρήκα τυχαία και έπρεπε να την μοιραστώ) https://spotify.link/9u5aFst5yCb

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

After over half a year of complete inaction I finally bothered to finish turnabout big top (yay!!). And tbh? I know that this case gets a lot of hate but uhhh i feel like if u manage to ignore the whole weird thing that's going on with Regina or the fact that she is a literal teenager its actually a pretty funny case.

[axristes-styseis]

Η αλήθεια είναι ότι ήθελα τόσο πολύ να σε βλέπω να χαμογελάς, όπως στις φωτό που έστελνες, ενώ είμαι μεσα σου!

[hlektras-world]

Αν δεν καώ εγώ,

Αν δεν καείς εσύ,

Αν δεν καούμε εμείς,

Πως θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη;

[oneirovatis]

Το πουκάμισο

Όταν σε πρωτοείδε, ήξερε οτι ήσουν αυτό που έψαχνε.

Ήσουν το πουκαμισο που οραματιζόταν,

που φανταζόταν να τον συνοδεύει σε κάθε του χαρά,

που θα τον έκανε τον πιο λαμπερό, τον πιο σημαντικό, τον πιο ιδιαίτερο από όλους.

Φυσικό ήταν, έλαμψαν τα μάτια του,

κάστανα και φωτεινά, χαρούμενα που επιτέλους αντικρίσαν το όραμα τους,

έτρεξε και σε πέταξε πάνω στους ώμους του.

Σε κάθε του χαρά, ήσουν εκει.

Όποτε θυμόταν το πουκάμισο, πάντα το έβρισκε στο πίσω μέρος της ντουλάπας του.

Στην θήκη του κουστουμιού, κολλαριστό και απαράλλαχτο

Του άρεσε η υφή σου, το πως τον έκανες να νιώθει. Οι προσεγμένες σου ραφές, τα φανταχτερά κουμπιά σου, η ετικέτα που σε διαχώριζε στα μάτια του κόσμου, που σε καθιστούσε ανώτερο συγκριτικά, και που του έδινε κύρος, που τον έκανε ��ημαντικό.

Πάντα στεκόσουν σιδερωμένη.

Ακίνητη και κολλαριστή, ένα πουκάμισο-πίνακας.

Σε στιγμές ησυχίας, μακριά από τα μάτια του κόσμου, σε κρέμαγε στην ντουλάπα και σε κοίταζε προσεκτικά.

Κοίταζε την αντανάκλαση του στα μεταλλικά σου κουμπιά, ακουμπαγε τις προσεγμένες ραφές να βεβαιωθεί πως δεν θα άλλαζε το πουκάμισο που τόσο αγαπούσε. Που η μορφή του θα συνέχιζε να τον κάνει σημαντικό.

Το πουκάμισο, η προέκταση του εγωισμού του, η προέκταση της αυτό-σημασίας του. Που όσο αυτός άλλαζε, αυτό άλλαζε μαζί του.

Οι ξεχειλωμένες ραφές και το ξεθωριασμένο χρώμα.

Η πλέον τσαλακωμένη μορφή του που πλέον έχασε το κύρος της.

Που έγινε κοινότυπη και δεδομένη.

Που η ντουλάπα δεν ήταν πλέον βιτρίνα, αλλά φυλακή αιώνια. Στο πίσω μέρος της ντουλάπας, πεσμένη από την σπασμένη κρεμάστρα, μαζεύεις σκόνη.

Μαζί με τα υπόλοιπους προηγούμενους εαυτούς του.

Μαζί με τα προηγούμενα πουκάμισα, αυτά που ξεχάστηκαν,

όταν σταμάτησαν να τον στολίζουν με την ομορφιά τους.

[darkside-cookies]

το να είσαι έφηβο κορίτσι είναι τόσο περίεργο θα έχεις κυριολεκτικά ολόκληρο character arc για να ξεπεράσεις το γεγονός πως προτιμάς τις σερβιέτες από τα ταμπόν

[asterosconi]

ημερολόγιο #2

Έχω γύρη στα μαλλιά μου, καπνό στο στομάχι και φύλλα για ρούχα. Μου λείπει να μου λείπει κάποιος. Γιατί υπάρχουν αυτές οι στιγμές; Γιατί γυρνάω πίσω; Βοήθα με σε παρακαλώ να βρω τον δρόμο μου, μη με πονάς άλλο. Όχι άλλο. Μη σκέφτεσαι εκδικητικά, το σύμπαν είναι με το μέρος σου. Ίσως κάνω κακό στον εαυτό μου που του επιτρέπω να νιώσει τόσο έντονα για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Τα όνειρα που αναγεννούν όσα το υποσυνείδητο δεν ξεχνάει, αυτά μαστιγώνουν πιο δυνατά. Πονάω να θυμάμαι, πονάω και να μη θυμάμαι. Τι είναι καλύτερο τελικά, να ξέρεις ή να μην ξερεις;

Φοβάμαι, Φοβάμαι ότι θα φύγω και θα με ξεχάσουν όλοι. Θέλω να μένω μόνη μου αλλά θέλω να έχω τους ανθρώπους μου κοντά μου. Θέλω να μου το αναγνωρίζουν και να μη με αφήνουν στην απέξω. Φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι δυνατό.

-Α