#ποιητικο

[hlektras-world]

Αν δεν καώ εγώ,

Αν δεν καείς εσύ,

Αν δεν καούμε εμείς,

Πως θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη;

[nofuckinlabels]

Για παντα ερωτευμενη με την δυση του ηλιου μετα απο βροχη. Το φθινόπωρο δινει στα τοπια το ποιητικο βαθος της επιβιωσης. Εκεινης της ομορφιας που απαιτει το πρισμα του καλλιτεχνη. Εκεινης της δυσπρόσιτης ομορφιας που τελικα απαιτει ολοδικο μου δημιούργημα. Κοιταξα σωστα κατι ασχημο

[anti-thesh]

Long shot αλλά πήρε κανένας μέρος στο ποιητικο διαγωνισμό της Θρακα;

[giatamatiatoukosmou]

Βάλε ένα ποτήρι Ουίσκι και έλα να σου μιλήσω για τις μέρες που μου γάμαγες το είναι

[kalos-irthes-sto-mialo-mou]

Τίποτα ποιητικο αυτή τη φορά.

Απλά ρε μαλάκες σας βαρέθηκα.

Όλους.

[oxisimera]

η πρασινη σακουλα

Η πρασινη σακουλα δεν υπηρχε παντα στο σπιτι μου, οπως δεν υπηρχες κι εσυ

ηρθε ενα απογευμα της ανοιξης, εσυ ενα βραδυ του Αυγουστου, για την ακριβεια το τελευταιο, (οχι ενταξει το προτελευταιο, αλλα το τελευταιο ακουγεται πιο ποιητικο).

την αφησα πανω στην τραπεζαρια, εκει που καθεσαι μονο εσυ,οταν κοβεις τις γραμμες, οταν κανεις και μετα αμεσως μου δινεις το πιατο, οταν σου λεω ελα να κανουμε παρεα και μου λες σε λιγο. Μα μεταξυ μας το σε λιγο δεν ερχεται ποτε. κ εγω το ξερω κι εσυ το ξερεις.  ειναι σαν να ναι ρολος, σαν να ναι μερος σεναριου, σαν να ναι κατι τοσο αναποφευκτο οσο το περασμα της ωρας.

Ελα να κανουμε παρεα, σε λιγο.

(Αυτο το ποιημα το γραφω απ το γραφειο, ενω θα επρεπε να απανταω σε μειλς, μια μικρη νικη μου κατα του καπιταλισμου, μια τεραστια ηττα μου απεναντι σε σενα)

Η πρασινη σακουλα λοπον περιεχει το δωρο σου, ή τελος παντων ενα δωρο. Θα ηθελα πολυ να ειναι σου, το πηρα με αυτο το σκεπτικο, το εφερα σπιιτι με την ιδεα οτι ειναι σου, το αφησα στην τραπεζαρια σαν “δωρο σου”, εριξα μες στη σακουλα κι ενα γλειφιτζουρι καρδια (απο σενα τα μαθα κι αυτα) γιατι ακριβως ειναι το δωρο σου. 

Ειναι ομως? μια βδομαδα τωρα ειναι εκει, η πρασινη σακουλα, να μου υπενθυμιζει οτι λειπεις εσυ. καθε φορα που την κοιταω θελω να την πεταξω κατω, με δυναμη, να ακουσω το κρακ απο μεσα, να δω αν θα ναι πιο δυνατο απο αυτο που κανει η καρδια μου καθε μερα που ξυπναω και βλεπω οτι ειναι ακομα πανω στη τραπεζαρια. 

Η πρασινη σακουλα.

Που σημαινει οτι δεν ηρθες να κανουμε παρεα. 

[omnis888]

Γιατι ν εισαι το μονο ποιητικο αγορι στην ελλαδα;; κ βσκ γιατι ν μην υπαρχει κανεις στο σχολειο μ; ολοι μαλακες ειναι. Μονο το σεξ σκεφτονται

Πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλοι απλα το κρύβουν. Και εδώ που τα λεμε αν δεν υπήρχε το tumblr ουτε εγω ξερω αν θα μπορούσα να δείξω ότι γραφω. Ευχαριστώ tumblr.

[rilken]

Σοκολάτα λατρεύω, οπότε μέσα. Τελευταία φορά που πήγα δεν έτυχε να βρέξει... δεν μπορώ να πω ότι μου χάλασε την εμπειρία. Άλλη ανάμνηση, χμμμ: ο θείος μου είχε ένα φορτηγάκι. Ένα βράδυ γυρίζαμε από κάπου σε έναν εξοχικό δρόμο, και εγώ κι αδερφός μου - ήμασταν μικροί τότε - είχαμε γλυστρίσει από το κάθισμα του συνεπιβάτη στο πάτωμα, και από εκεί βλέπαμε την πανσέληνο που περνούσε γοργά από πάνω μας.

Βασικα σαν ερωτηση εχω να σου κανω αν εισαι κοπελα η αγορι, οποτε αν θες απαντα σ αυτο. Σοκολατα με σιροπι μπανανας αν θες να δοκιμασεις ειναι το αγαπημενο μου. Καλα και ηλιο να εχει ουτε εμενα με χαλαει τοσο να σου πω την αληθεια. Για καποιο λογο παλι περιεργη αναμνηση μ ηρθε στο μυαλο πρωτη και θα τν προσπερασω να πω κατι αντιστοιχα ποιητικο. Χμμ,θυμαμαι ενα πασχα, που ειχαν ερθει κατι θειοι μου απο την αυστραλια, και ειχαμε περασει παρα πολυ ωραια, και επεφτε μεσα σε πρωτομαγια και ειχαμε παει να μαζεψουμε λουλουδια και ειχα φτιαξει μετα ενα γλυκο με την αδελφη μ, κατι ασπρα τρουφακια υπεροχα (ηλικια δημοτικου τωρα) και θυμαμαι οτι ημουν πολυ χαρουμενη, ηταν πολυ ωραια μερα.

[hlektras-world]

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.

~Μ. Λουντέμης (από το βιβλίο: “Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος”)

[nofuckinlabels]

Παθητικη Νιρβανα

Κανεις δεν θα επιθυμησει κατι ολοκληρωτικα ειναι κορεσμενος

Η επιθυμια έγκειται στην ελλειψη

Γενικοτερα, η ενδεια ειναι η γενεσιουργος δυναμη του κοσμου

Ο ερωτας ειναι απλειστος, διψας για περισσοτερα χιλιομετρα δερματος

Για συνυπαρξη που θυμιζει πλήρη ταύτιση

Και αυτη η στιγμιαία συνυπαρξη δυο σωματων οδηγει στην δημιουργια περισσοτερης σαρκας, στην ταυτόχρονη υπαρξη δυο ψυχων σε μια

Ετσι διαιωνίζεται η ανθρωπότητα

Απο την υστεροφημια που δημιουργησε το δανεικο,θνητο μας δερμα

Απο την λαγνεία.

Τους τελευταίους μηνες αναμασω την ιδια μερα

Ξυπναω, καθομαι 10 λεπτα στο κρεβατι μεχρι να αποφασισω οτι πρεπει να σηκωθω, κρυωνω και βαζω γρηγορα τα ρουχα μου και μετα απο πολλες ωρες ειμαι παλι στο ιδιο σημειο.

«Σε λιγο θα τελειωσει» λεω στον εαυτο μου

Και συνεχιζω ρυθμικά

Αυτο που μας διαχωριζει στην πραγματικοτητα απο τον Σισυφο

Εκεινο που μας καθιστά τραγικα πρόσωπα

Ειναι οτι δεν γνωριζουμε κάτι που ολοι οι άλλοι ξέρουν

Την ματαιότητα της υπαρξης.

Δεν μπορω να φανταστω τον Σισυφο ευτυχισμένο

Γιατι η ευτυχια ειναι ενα ευφυές κατασκευασμα που μας κανει να νομιζουμε οτι εχουμε ελεύθερη βούληση

Ειναι εκεινη η ανθρωπομορφικη θεότητα που πλασαμε για να ξεχασουμε οτι τελικα υπαρχει μονο πονος

Και αν ειμαστε τυχεροι ,η απουσια του

Μια παθητικη νιρβανα

Αν υπαρχει η οποιαδήποτε νομοτελεια σε αυτον τον κοσμ�� δεν θα επετρεπε ποτε στον ανθρωπο να εχει ελευθερη βουληση

Θα φροντιζε ομως να πειστεί οτι οι επιλογες ειναι ολο δικες του

Η θα εκανε την προαίρεση τοσο επώδυνη

Που θα έσπευδαν να δημιουργήσουν θεότητες για να απαλλαχθούν.

Εκεινο που παντα με συγκλόνιζε ειναι πως το θνητο δημιουργει την αιωνιότητα

Πως εκεινο που εξορισμου γεννηθηκε για να φθαρει, επλασε την τεχνη

Αλλωστε χρονος δεν υπαρχει, υπαρχει μονο φθορα

απλως επρεπε να βρεθει το ποιητικο αίτιο για καθετι που αμαυρώνει την διψα μας για αθανασία. Ξεχνουμε οτι η επιθυμια έγκειται στην έλλειψη

Οτι επιθυμούμε ολοκληρωτικα κατι επειδη υπάρχει ο θάνατος

Οι πρωτόπλαστοι με το που εξορίστηκαν απο τον παράδεισο ανακαλυψαν τον έρωτα, την τεχνη

Ενα υποκατάστατο

Αν υπηρχε αθανασια

Θα υπηρχε για δυο μονο ανθρωπους

Γιατι αναγκη για υστεροφημια δεν θα υπήρχε

Τα οφείλουμε όλα στην φθορά

[thalpwrh]

Πιστευω πως εισαι η μονη που θα μου απαντήσει χωρις να με κραξει. Σε παρακαλω ειμαι απελπισμενη. Θελω να τον χωρισω Εχω ξαναπροσπασθησει μα καθε φορα κανει σαν μωρό και με τουμπαρει. Μα δεν καταλαβαίνει ότι είναι απο τύψεις οχι επειδη τον θελω. Τι να του πω?οχι την σκληρη αληθεια. Θα γινει εκδικητικος. Κατι ποιητικο θελω. Ή κατι βαθυ. Τον ηθελα επειδη ηταν ρεαλιστης και ημουν ευθυς μαζι του μα τωρα μου εχει πει πως προτιμα τα ψέματα μου. Σε παρακαλω βοηθησε με ειμαι απελπισμενη...

Πες του την αλήθεια όσο και αν πονάει. Η ειλικρίνεια είναι το παν, να είσαι ξεκάθαρη και ότι γίνει. Άμα δεν νιώθεις δεν μπορεί να συμβεί κάτι άλλο

[pareisakti]

Ειμαι δυστυχισμενη. Σε παρακαλω βοηθησε με. Θελω να τον χωρισω Εχω ξαναπροσπασθησει μα καθε φορα κανει σαν μωρό και με τουμπαρει. Μα δεν καταλαβαίνει ότι είναι απο τύψεις οχι επειδη τον θελω. Τι να του πω?οχι την σκληρη αληθεια. Θα γινει εκδικητικος. Κατι ποιητικο θελω. Ή κατι βαθυ. Τον ηθελα επειδη ηταν ρεαλιστης και ημουν ευθυς μαζι του μα τωρα μου εχει πει πως προτιμα τα ψέματα μου. Σε παρακαλω βοηθησε με ειμαι απελπισμενη.μην μου πεις να του πω την αλήθεια,την ξερει αλλα την αγνοει

Το ζήτημα θέλει συζήτηση.Θα προτιμούσα λοιπόν να μου στείλεις αν θέλεις.Θέλω αν μπορώ να βοηθήσω.

[eskayp7]

Περίμενα καμια φυσική Γ λυκείου,πολυ ποιητικο💃

Όχι άλλο φυσική, φτάνει για σήμερα, και είπα να διαλέξω κάτι πιο λογοτεχνικό🙊

[justforbooks]

Το συγκλονιστικό «Νυχτοδάσος» της Τζούνα Μπαρνς.

Ανένταχτη, πολυμαθής και κοσμοπολίτισσα, παράτολμη και αποσυνάγωγη, αλκοολική, λεσβία, παν-ερωτική, με το χάρισμα να μεταπλάθει σε τέχνη κάθε λεπτομέρεια του βίου, η Τζούνα Μπαρνς άφησε το δικό της ισχυρό αποτύπωμα στη λογοτεχνία. Όχι άδικα τη λάτρεψαν οι μοντερνιστές για την αδιανόητη τόλμη του ύφους της, με τον Τ.Σ. Έλιοτ να αποφασίζει να εκδώσει το εμβληματικό Νυχτοδάσος της το 1936 στον Faber & Faber, γράφοντας μάλιστα την εισαγωγή και κάνοντας ευρέως γνωστή την Αμερικανίδα συγγραφέα στους ευρωπαϊκούς κύκλους. Γεννημένη λίγο πριν από το τέλος του 19ου αιώνα σε μια ξύλινη καλύβα στα βόρεια της Νέας Υόρκης, την οποία είχαν καταλάβει εναλλακτικοί και ελευθεριακοί καλλιτέχνες όπως ο ζωγράφος πατέρας της, η Μπαρνς ανατράφηκε με καλλιτεχνικά ερεθίσματα αντί για απλά παιχνίδια. Η ώριμη ματιά της στα εικαστικά και ένα κύμα από αναφορές σε κάθε επίπεδο καλλιτεχνικού γεγονότος –ποίηση, λογοτεχνία, ακόμα και ιερά κείμενα, τα οποία επίσης διαβάζει ως ποιητικά έργα– διαπερνούν το αδιανόητα πρωτότυπο Νυχτοδάσος που δεν σε αφήνει για μέρες αφότου το έχεις τελειώσει. Και όπως όλα τα αξιοσημείωτα έργα που διαθέτουν έναν ανάλογο ποιητικο-κρυπτικό χαρακτήρα, σου αντιστέκεται σθεναρά. Ίσως είχε δίκιο ο Έλιοτ που έγραφε πως χρειάζεται η επίμονη επαναληπτική ανάγνωσή του για να αντιληφθείς τις κρυφές του χάρες, «το μεγάλο επίτευγμα του ύφους του, την ομορφιά της έκφρασης, τη λαμπρότητα του πνεύματος και των χαρακτηρισμών και μια ατμόσφαιρα φρίκης και ολέθρου που μας φέρνει κοντά στην ελισαβετιανή τραγωδία».

Ενδεχομένως και κοντά στην μπαρόκ πρόσληψη του κόσμου, αφού οι ήρωες του Νυχτοδάσους ψάχνουν εναγωνίως αυτό που τους υπερβαίνει, επικαλούμενοι εκστατικές καταστάσεις σε ένα κείμενο που θάλλει μέσα στον πειραματισμό του μοντερνισμού. Μια τέτοια αντίστιξη συναντά κανείς στην υπερβολική και συνάμα απέριττη πρόζα του Τζέιμς Τζόις, ίσως και στα ενορασιακά μοντερνιστικά παιχνίδια του Ντίλαν Τόμας, και δεν είναι να απορείς που αμφότεροι αγάπησαν την Τζούνα Μπαρνς όσο καμία. Ειδικά ο Ντίλαν Τόμας έλεγε πως ήταν η μόνη από τις τρεις γυναίκες που παραδεχόταν, δημιουργώντας αντιδράσεις μέχρι σήμερα. Με τα χρόνια η Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος μετατράπηκε σε περσόνα, καθώς η ισχυρή της παρουσία στους κύκλους του μεσοπολεμικού Παρισιού ή στον γαλλικό Νότο ως μέλους της περίφημης «Χαμένης Γενιάς» φάνηκε να πρωταγωνιστεί στις καλλιτεχνικές φαντασιώσεις. Αφού συνέβαλε στη διαμόρφωση της φήμης του Γκρίνουιτς Βίλατζ ως ενός τόπου οργιαστικού και καλλιτεχνικού, συνιστώντας αδιαμφισβήτητο μέλος του, την περίοδο του Μεσοπολέμου μετοίκησε στη Γαλλία για να πάρει συνεντεύξεις από κορυφαίους εκπροσώπους του μοντερνισμού. Φορώντας μια μαύρη κάπα, κατεβάζοντας μπουκάλια κρασί και αψέντι και διαθέτοντας ένα βιτριολικό χιούμορ που όλοι τότε παρομοίαζαν με του Όσκαρ Ουάιλντ, έγινε γνωστή στους κύκλους του Παρισιού ως η περιπετειώδης ελευθεριακή ύπαρξη που αγαπούσε τις γυναίκες. Διαβόητη έμεινε και η σχέση της με τη γλύπτρια Θέλμα Γουντ, με τις διαπρύσιες ερωτικές ομολογίες της Νόρα προς τη Ρόμπιν στο βιβλίο να απηχούν κάτι από τις έντονες στιγμές εκείνου του έρωτα. Ίσως γι' αυτό το Νυχτοδάσος εξυμνήθηκε τόσα χρόνια μετά την έκδοσή του ως κομμάτι της περίφημης «λεσβιακής λογοτεχνίας» –αν και το έργο, όπως αντίστοιχα το Ορλάντο της Γουλφ, υπερβαίνει κάθε κατηγορία– και τελικά επανεκδόθηκε το 2007 από τη Faber & Faber, με την Τζάνετ Γουίντερσον να υπογράφει τη σχετική εισαγωγή.

Αυτή την εισαγωγή μπορεί κανείς να βρει τώρα στην άρτια έκδοση του Gutenberg από τη σειρά της Aldina, συμπληρωμένη από την αντίστοιχη που έγραψε ο T.Σ. Έλιοτ για την πρώτη έκδοση και το κατατοπιστικότατο επίμετρο της μεταφράστριας Αργυρώς Μαντόγλου, στην οποία οφείλουμε την όμορφη και ακριβή απόδοση του πολυποίκιλτου ύφους της Μπαρνς στα ελληνικά. Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά μιλώντας για το Νυχτοδάσος: «Μικρό σε όγκο, αλλά αριστοτεχνικά γραμμένο, συνεχίζει να προκαλεί με τις τολμηρές υφολογικές επιλογές και τις αμφιλεγόμενες περιγραφές των χαρακτήρων του, τις πολυσημίες, την αβίαστη συγκίνηση και τα θέματά του: το πάθος, την παρακμή, τον έρωτα για άτομα του ίδιου φύλου αλλά και τον έρωτα εν γένει, το μίσος, την πλήξη, αλλά και την αδάμαστη φύση που ελλοχεύει μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον και που, κατά κάποιον τρόπο, αυτή αποφασίζει για το πώς και ποιους θα αγαπάμε για λίγο ή για μια ζωή».

Σε κάθε της φράση η Τζούνα Μπαρνς επικαλείται την τύχη, την οποία ορίζει ως μια διαρκή μάχη με το πεπρωμένο ή μια ατέρμονη αντιπαλότητα με την αιωνιότητα, την οποία φαίνεται να χαρίζει μονάχα στην τέχνη ή στις στιγμές του έρωτα. Οι ήρωές της, ο υποτιθέμενος βαρόνος Φέλιξ Φολκμπάιν, η χαμένη βαρόνη Ρόμπιν Βόουτ, την οποία όλοι ερωτεύονται και όλοι αναζητούν, ο γιατρός Μάθιου-Μέγκας-κόκκος-άλατος-Δάντης Ο’ Κόνορ και η στωική Νόρα Φλαντ, όλοι μαζί μοιάζουν βγαλμένοι από ένα πολύχρωμο έργο τέχνης, αποτελώντας τις καλοδουλεμένες λεπτομέρειές του. Κάθε στιγμιότυπο από τη ζωή τους, ασήμαντο ή καθοριστικό, συνιστά υψηλό εικαστικό γεγονός με τα χρώματα και τις αντιθέσεις του, τις λεπτές σκιές αλλά και τον μπαρόκ-ροκοκό διάκοσμο τοποθετημένο σε ένα τεράστιο ταμπλό βιβάν που είναι η ίδια η λογοτεχνία. Επίσης, όλοι επιτελούν ρόλους, δεν είναι ποτέ αληθινοί, θυμίζοντας ήρωες της όπερας, στους οποίους παραπέμπει διαρκώς η συγγραφέας.

Όμως, αυτό που ουσιαστικά τους απασχολεί, κατά την Μπαρνς, είναι να βρουν τη μοίρα τους –«σπίτι, πουλί ή άνθρωπο»–, ανακαλύπτοντας διαρκώς ότι είναι χαμένοι σε ένα συμβολικό εσωτερικό νυχτοδάσος: «Δεν είμαστε παρά κουφάρια στον άνεμο, με τους μυς μας σφιγμένους μπροστά στη θνητότητα. Μας παίρνει ο ύπνος μέσα στην ατέρμονη σκόνη που επικάθεται στο σαρκίο μας. Είμαστε βυθισμένοι μέσα στα ονόματα που δίνουμε στη δυστυχία μας. Ζωή, το λιβάδι όπου η νύχτα βόσκει να αναμασά το χορτάρι που θρέφει την απόγνωσή μας. Ζωή, το δικαίωμα να γνωρίσουμε τον θάνατο. Δημιουργηθήκαμε μόνο και μόνο για να μπορέσει η γη να μάθει τις απάνθρωπες προτιμήσεις της και αγαπάμε μόνο και μόνο για να γίνει το σώμα μας τόσο πολύτιμο, ώστε ακόμα και η γη να βογκάει όταν το υποδέχεται. Μάλιστα, εμείς που ξεχειλίζουμε από θλίψη πρέπει να κοιτάζουμε γύρω μας προσεκτικά, να αμφιβάλλουμε για όσα βλέπουμε, για όσα γίνονται και λέγονται, επειδή ξέρουμε μονάχα το όνομά τους και όχι την πεμπτουσία τους».

Επομένως, η αφρώδης ψευδαίσθηση της ματαιότητας, τα πάρτι, οι συνευρέσεις, οι ευκαιριακοί εναγκαλισμοί, δεν είναι ποτέ ικανά να κρύψουν την αγωνία γι' αυτό που υπάρχει πίσω από το γέλιο, «το δεύτερο κέλυφος κάτω από το οποίο κρύβεται ο απροστάτευτος άνθρωπος», που δεν είναι άλλο από το διαρκές άγχος του θανάτου. Παραδόξως η άκρως ποιητική πρόζα της Μπαρνς δεν έχει τίποτα αμερικανικό και ακόμα και οι στιγμές της γιορτής περισσότερο μοιάζουν με σκηνές της δαντικής κόλασης παρά με εκείνες του Φιτζέραλντ. Το Παρίσι των έντονων αντιθέσεων και η Βιέννη στην αριστοκρατική της αιχμή και όχι στο μοντερνιστικό της κλέος, με τα παλάτια της ή τους αυτοκρατορικούς κήπους, δεσπόζουν παντού στο βιβλίο ως το κατεξοχήν ταμπλό βιβάν του ψευτοβαρόνου πρωταγωνιστή της και ως απόδειξη πως «η ανάμνηση του παρελθόντος είναι το μοναδικό μας μέλλον», υπογραμμίζοντας πως ακόμα και οι βασιλιάδες και οι σπουδαίες προσωπικότητες, όπως η Αικατερίνη η Μεγάλη, ουρούσαν στους θρόνους των αντιπάλων τους και κυλιόντουσαν στη λάσπη. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του χαρακτήρα.

Αυτό που συνδέει τους ετερόκλητους πρωταγωνιστές της Μπαρνς είναι ότι ακόμα και την πιο ιταμή στιγμή δεν στερούνται τη χαμένη μεγαλοπρέπεια την οποία η Μπαρνς καταφανώς αναζητά σε κάθε φευγαλέα λεπτομέρεια. Δεν την απασχολεί οτιδήποτε θα γινόταν αφορμή να καταργηθεί η ποιητικότητα και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να ταυτιστεί με την τριταγωνίστριά της Τζένη Πεθερμπρίντζ, η οποία επιθυμούσε «να γίνει η αφορμή όλων των γεγονότων κι έτσι κατέληγε να μην είναι η αιτία για το τίποτα» και «ήταν ειδική στις υπερβολικά γλυκές φράσεις και στις υπερβολικά σφιχτές αγκαλιές». Τα είχε δει αυτά η Μπαρνς στα διάσημα καλλιτεχνικά στέκια και τις βαρετές συναναστροφές, ήξερε πόσο καταστροφικά μπορούν να αποβούν για τη λογοτεχνία. Γιατί η ουσιαστική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ακρίβεια και στην υπερβολή, στην επίφαση και στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να είναι παρά η υψηλή τέχνη και η εικαστική λειτουργία, οι αρχαίοι μύθοι με τη μεταφορική τους διάσταση, η ποίηση με τους άγραφους κανόνες της. Εκεί λειτουργούν όλες οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τους πρωταγωνιστές της Τζούνα Μπαρνς, οι οποίοι μπορεί να ψεύδονται καταφανώς στις αφηγήσεις τους, αλλά είναι πραγματικά ικανοί να νιώσουν βαθιά συγκίνηση, μπορεί να φαίνονται άνθρωποι του λόγου, αλλά ενίοτε διαθέτουν βαθιά ενσυναίσθηση, όπως το alter ego της, η Νόρα, για την οποία γράφει πως «υπήρχε μια παραφροσύνη στην ισορροπία της, η οποία τη διατηρούσε απρόσβλητη από την ίδια της την πτώση» – και θαρρείς πως περιγράφει τον ίδιο της τον εαυτό.

Ικανοί κόλακες, αποτυχημένοι γονείς, χαμένοι εραστές, τελικά αυτό που όλοι αναζητούν μέσα στην ιερή τους παραφροσύνη είναι η αγάπη. «Προσκολληθήκαμε στη ζωή με τον τελευταίο μυ που μας έχει απομείνει... την καρδιά» γράφει η Μπαρνς, για να τονίσει ότι το χαμένο νόημα κάθε αρχέγονης πράξης και η πραγματική κινητήρια δύναμή της, εκτός από τη μοίρα, είναι η αγάπη, γράφοντας έναν από τους πιο όμορφους μονολόγους στην ιστορία της λογοτεχνίας: «Η αγάπη γίνεται ο χώρος όπου φυλάσσεται η καρδιά, ανάλογος, από κάθε άποψη, με τα "ευρήματα" ενός τάφου. Όπως σε έναν τάφο χαρτογραφείται το σημείο που καταλαμβάνουν το σώμα, τα ρούχα, τα χρειώδη σκεύη για την άλλη ζωή, έτσι και στην καρδιά του αγαπημένου θα χαρτογραφηθεί η ανεξίτηλη σκιά εκείνου που αγαπά. Στην καρδιά της Νόρας υπήρχε το απολίθωμα της Ρόμπιν, η σφραγίδα της ταυτότητάς της και γύρω της, για να συντηρηθεί, έρρεε το αίμα της Νόρας. Συνεπώς το σώμα της Ρόμπιν δεν θα ξέμενε ποτέ από αγάπη, ποτέ δεν θα φθειρόταν ούτε θα παραμεριζόταν. Η Ρόμπιν τώρα βρισκόταν πέρα από τις μεταβολές που επιφέρει ο χρόνος, εκτός από τις μεταβολές του αίματος που της έδινε ζωή. Με τη σκέψη πως εκείνο το αίμα θα μπορούσε να χυθεί, η Νόρα εναγωνίως σταθεροποιούσε τη ρευστή εικόνα της Ρόμπιν στο μυαλό της – η Ρόμπιν μόνη της να διασχίζει τους δρόμους, να κινδυνεύει. Της έγινε έμμονη ιδέα και ο φόβος της έκανε τη Ρόμπιν να φαντάζει γιγάντια, να γίνεται δύο πόλοι που έλκυαν όλες τις καταστροφές, μαγνήτιζαν όλες τις δυσκολίες: η Νόρα ξυπνούσε από τον ύπνο ουρλιάζοντας, ανακαλώντας τη δίνη των εφιαλτών που η ανησυχία της την είχε βυθίσει, συμπαρασύροντας και το σώμα της Ρόμπιν εκεί κάτω, όπως τα επίγεια πλάσματα παρασύρουν ένα πτώμα κάτω από το χώμα, ενώ αυτό προβάλλει ελάχιστη αντίσταση, αφήνοντας πάνω στο χορτάρι σχήματα, λες και κατά τη διάρκεια της κατάβασής τους ταυτόχρονα κεντούν».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[eclecticstarlightblogger]

"Τα τελευταία 50 χρόνια στο τραγούδι πρέπει να τα μετράμε σε προ Γκάτσου και μετά Γκάτσου εποχή"

“Τα τελευταία 50 χρόνια στο τραγούδι πρέπει να τα μετράμε σε προ Γκάτσου και μετά Γκάτσου εποχή”

Σήμερα συμπληρώνονται 28 χρόνια από το θάνατο του ποιητή, στιχουργού και μεταφραστή Νίκου Γκάτσου, στις 12 Μαΐου 1992. (more…)