#δεν είναι δικό μου

[parapentelove]

Βρήκα μια πλειλιστ στο σποτιφαι που έχει ΟΛΑ τα τραγούδια από το παρά πεντε γενικά οποιος ενδιαφέρεται θα βάλω το λιγκ εδώ ( να σημειωθεί πως η πλειλιστ δεν είναι δικιά μου απλά την βρήκα τυχαία και έπρεπε να την μοιραστώ) https://spotify.link/9u5aFst5yCb

[mousmoula]

έχω ραντεβού με τον ορθοπεδικό μου σε μισή ώρα αρχίστε τις προσευχές

[prasinoxaos]

(πως) νιώθω

δεν θέλησα κανείς να καταλάβει πως νιώθω

πως σκέφτομαι

πως πράττω

πως γρ��φω

πως μιλάω.

το μόνο που θέλησα

ήταν να κάνεις την καθημερινότητά μου

να μην είναι τόσο επώδυνη.

να νιώθω πως μπορώ να αναπνεύσω.

και πως αν αναπνέεις κι εσύ

αυτό δεν σημαίνει πως εγώ μετά δεν θα έχω δικό μου οξυγόνο.

οπότε δε θα πνιγώ από τον αέρα που δεν θα έχω να εισπνεύσω.

κι όταν εγώ κάνω λάθος,

δεν θέλησα να μου πεις πως δεν πειράζει.

θέλησα να με κάνεις να νιώσω πως δεν εξαφανίστηκαν

τα όσα νιώθεις για εμένα.

κι αν κλάψω

δεν θέλησα να μου πεις συγγνώμη.

ούτε να μου πάρεις δώρα.

ούτε να μου σκουπίσεις τα δάκρυα.

θέλησα μονάχα να μη με κάνεις ξανά να κλάψω για τον ίδιο λόγο.

δεν ξέρω που χάνομαι συνέχεια

όταν έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους,

μα χάνομαι.

αυτό το ξέρω.

και δεν ξέρω πότε χάθηκα περισσότερο,

μα έχω χαθεί εδώ και τόσο πολύ καιρό.

με φοβίζει το που μπορεί να με βγάλει

το να νιώθω τόσα πολλά συναισθήματα,

ταυτόχρονα,

για τόσο καιρό.

μα συνήθισα και στο πόνο

και στον φόβο,

μετά από τόσο καιρό.

οπότε δεν πειράζει.

εγώ θα περιμένω,

να δω που θα με βγάλει.

μα και με πειράζει

και φοβάμαι

[psychotiko-epeisodio]

Αυτή την ασφάλεια που ένιωσα μαζί σου,από την πρώτη κιόλας στιγμή που μου μίλησες,

από το πρώτο δευτερόλεπτο που μου συστήθηκες,

ακόμη δεν έχω καταφέρει να την επεξηγησω.

Πως γίνεται,

δύο άνθρωποι που εν τέλη ,δεν είναι γραφτό να συνεχίσουν την πορεία της ζωής τους μαζι,

να έλκονται με τόση χημεία,

σαν να 'ναι ιδανικά πλασμένοι ο ένας για τον αλλον;

Πως είναι εφικτό,

να σου λείπει κάτι το οποίο ποτέ δεν ειχες ολοκληρωτικά δικό σου,

κάτι το οποίο είναι η αιτία της πτώσης σου;

Και εν τέλη αναρωτιέμαι,

Πως μπορώ να σ'αγαπω και να σε μισώ ταυτόχρονα;

[star--bill]

πως οριζεις την αγαπη και τον ερωτα?

Δεν υπάρχει θεωρώ κάτι πιο όμορφο σε συναίσθημα.. να δείχνεις σε έναν άνθρωπο το ποσό τον αγαπάς και να τον θέλεις στην ζωή σου. Έρωτας είναι να βλέπεις το άτομο απέναντι σου και να τρελαίνεσαι. Στην μάτια και το βλέμμα που σε καθηλώνει και στην φωνή που δεν χορταινεις να ακούς καθημερινά, επειδή είναι ο,τι πιο γλυκό και σέξυ έχεις ακούσει ταυτόχρονα. Στο σώμα που θες να αγκαλιάζεις κάθε στιγμή κάθε λεπτό οπουδήποτε και να βλέπεις αυτό το χαμόγελο, να σε κάνει να λιώνεις. Στο άτομο που θες να κάνεις έρωτα μαζί του με πάθος και μετά να του μαγειρεύεις. Να συζητάς οτιδήποτε έχεις στο μυαλό σου και να ανακαλύπτετε μαζί νέα μέρη. Να χορεύετε μαζί κάτω από την βροχή και να του κρατάς στοργικά το χέρι. Να σε ερεθίζει εγκεφαλικά απλά με ένα πείραγμα και να μοιράζεστε κάθε μέρα την λέξη "σ' αγαπώ" σαν εκείνη την πρώτη φορά. Να είναι κάθε μα κάθε στιγμή στο μυαλό σου.. Ο Σαίξπηρ είπε: «Το ένα μισό μου είναι δικό σου, το άλλο μισό δικό σου-δικό μου, θα έλε��α, αλλά αν είναι δικό μου, τότε δικό σου κι έτσι, όλα δικά σου!». Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης.

[darkside-cookies]

ταγκ από @cherryjuicegf το λατρεύω αυτό το ταγκ γκειμ <33

το πιο πρόσφατο βιβλίο που τελείωσα: τη Βιοτεχνία Υαλικών του Μένη Κουμανταρέα, σόλιντ 7/10, πολύ μίζερο, το προτείνω για άτομα που τους ενδιαφέρει η μεταπολεμική Ελλάδα

ένα βιβλίο που προτείνω: διαβάστε το Περί φυσικής της μελαγχολίας του Γκοσποντίνοφ ΤΩΡΑ είναι απίστευτο, είναι τρελά ιδιαίτερο, είναι με άλλα λόγια διαμάντι

ένα βιβλίο που δεν μπορούσα να αφήσω από τα χέρια μου: το η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα της Άλκη Ζέη, κυρίως για τον τρόπο γραφής και το συναίσθημά του, κάθε πρόταση με έκανε να θέλω να διαβάσω την επόμενη

ένα βιβλίο που έχεις διαβάσει δύο φορές ή και παραπάνω: το εγχειρίδιο για οικιακές βοηθούς της Λουσία Μπερλίν που είναι διηγήματα και απίστευτη πηγή έμπνευσης για όταν θέλω να γράψω κι εγώ

ένα βιβλίο από το tbr μου: θα πω το Οι πρώτοι άνθρωποι στο φεγγάρι του Χ. Τζ. Όουελς γιατί μου ανήκει πολύ καιρό και δεν το έχω αγγίξει

ένα βιβλίο που δεν κατάφερα να τελειώσω: το Κινούμενη Άμμος του Στέλιου Ανατολίτη είχαμε πει να το διαβάσουμε με την @adastreia-12 και είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου να διαβάσει πάνω από 20 σελίδες

ένα βιβλίο από το wish list μου: Το αρχέγονο και άλλοι καιροί της Όλγκα Τοκάρτσκουκ ΤΟ ΘΕΛΩ

ένα αγαπημένο βιβλίο από την παιδική μου ηλικία: το σκυλί των Μπάσκερβιλ.. ο σέρλοκ χολμς ήταν τύπου όλη η παιδική μου ηλικία

ένα βιβλίο που θα έδινα σε κάποιον φίλο: το αγαπημένου μου πράγμα είναι να δανείζω σε κόσμο συγκεκριμένα το δικό μου αντίτυπο του τανγκό προφανώς αλλά το go to δώρο μου σε γενέθλια είναι βιβλία της Ούρσουλα λε γκεν

ένα non-fiction που σου ανήκει: έχω τύπου μισό ράφι μόνο βιβλία του Φρόιντ

το βιβλίο που διαβάζεις τώρα: το τραγούδι του Σόλομον της Τόνι Μόρισον είμαι ακόμη στην πολύ αρχή αλλά είναι Τόνι Μόρισον σίγουρα θα είναι καλό

το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσεις: τις Μυθοπλασίες του Μπόρχες

κάνω tag: @adastreia-12, @portokali, @mousmoula, @wingsofhcpepe, @araxnula, @ippokampos, @thalassiokhtos, @poignardeparlebeau

[gialinos-xartopolemos]

Έπρεπε να φύγω

Κι αν στου δρόμου τα μισά 

Κοντοσταθηκα και πίσω κοίταξα

Είναι που έψαχνα τα μάτια σου

Να μου εξηγ��σουν το γιατί 

Ακόμα δεν καταλαβαίνω 

Που το δικό μας τέλος 

Λες και ποτέ δεν γράφτηκε 

Μα έμεινα εδώ να αναρωτιέμαι

Γιατί ακόμα δεν μπορώ 

Να σε μισήσω

[justangelicxox]

Η μητέρα μου διάβασε έναν μονόλογο μου το πρωί, και ποτέ μου δεν έχω νιώσει τόση ντροπή.

Μου είπε παιδί μου είσαι εντάξει; Έχεις στεναχωρηθεί; Τι να της απαντήσω. Πως κουβαλάω μια ψυχή κενή;.

Μάνα συγγνώμη. Καλά ήμουν, είμαι και θα είμαι. Έχω μάθει να παλεύω μόνη μου με τους δαίμονες μου.

Είναι αστείο το πόσο πολύ αγνοώ τις μάχες μου, τις μανίες μου, τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου. Με θεωρώ καλά. Είμαι καλά.

Άλλη μία μέρα που νιώθω ενοχή, ντροπή και αηδία για το χάος που επικρατεί στην κεφαλή μου. Ντρέπομαι που ένα όργανο με νευρώνες που λειτουργεί με νευρικές ώσεις με ορίζει. Με ελέγχει.

Εγώ είμαι ο δημιουργός του κατασκευάσματος αυτού. Ο εγκέφαλος δημιουργείται απο τα ερεθίσματα του ανθρώπου, από τις σκέψεις του, απ’τα βιώματα και λίγο απτην ανάπτυξη και το γονιδίωμα του.

Άραγε το γονιδίωμα το δικό μου είναι ελαττωματικό ή της οικογενείας; Η κληρονομία μου σε τούτο τον κόσμο είναι ο εγκέφαλος μου ή οι πράξεις μου που συντονίζονται από αυτόν;.

Σκέψεις.

[o-monaxikos]

Γεμίσαμε «ελεύθερες σχέσεις»,

μην τυχόν και αγαπήσουμε πραγματικά!

Σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

Σχέσεις που μπροστά θα τους κοτσάρουμε το επίθετο «ελεύθερη» και θα συνεχίσουμε την ζωούλα μας ανέμελα.

Δεν θα επενδύσουμε σε συναίσθημα και ούτε σε χρόνο ουσιαστικό.

Συναντήσεις μόνο για την σαρκική ηδονή, που δεν λέω είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να το θέλεις, μα τόσο κενό και ανούσιο γιατί είναι μόνο αυτό.

Συναντήσεις για την πραγματοποίηση επιθυμιών, σήμερα εσύ, αύριο θα είναι κάποιος άλλος ή άλλη.

Δεν σε γνωρίζω σε ουσία,

δεν μπήκα καν στον κόπο να μάθω

πως πίνεις τον καφέ σου ή αν πίνεις.

Δεν ξέρω τι μουσική ακούς,

αν σου αρέσει το άρωμά μου.

Δεν με νοιάζει αν φοβάσαι τα βράδια ή αν ήθελες να σε πάρω αγκαλιά.

Δεν θα σου στείλω «καλημέρα» επειδή στ’ αλήθεια θέλω να σου φτιάξω την ημέρα, να φανταστώ το χαμόγελο που σου προκάλεσε το μήνυμά μου στα χείλη σου και σου έφτιαξε την διάθεση, αλλά θα στείλω γιατί στις επόμενες γραμμές του μηνύματος θα σου ζητήσω μια συνάντηση σαρκικής απόλαυσης.

Και εσύ θα το ξέρεις αυτό από την στιγμή που θα δεις το μήνυμα και δεν θα νιώσεις ποτέ πως είναι κάποιος/α να σου φτιάχνει την ημέρα με ένα απλό μήνυμα από καρδιάς χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω.

Χάθηκε ο ρομαντισμός,

η αγάπη και το πείσμα.

Πέσαμε στην ξεπέτα και στα εύκολα.

Δεν κάνουμε σχέσεις, δεν επενδύουμε σε έναν άλλον άνθρωπο- για την ακρίβεια δεν τολμάμε κάτι τέτοιο- δεν νοιαζόμαστε, δεν προσπαθούμε, δεν αγαπάμε, δεν κλαίμε,

δεν ζητάμε συγγνώμη, δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας, δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, δεν πατάμε κάτω τον ε��ωισμό μας.

Είμαστε κενοί και όποιος τολμήσει

να ζει κάπως διαφορετικά

τον δείχνουμε με το δάχτυλο.

“Μα καλά αφού έτσι είναι η μόδα και το κάνουν όλοι γιατί δεν το κάνεις και εσύ;”

Αυτή η φράση που την έχουν σαν καραμέλα αποδεικνύει πόσο απεγνωσμένοι είναι να κρατηθούν από κάτι, πως τους λείπει η πίστη στον εαυτό τους.

Εσύ γιατί δεν ζεις αλλιώς;

Βαρύ θα μου πεις, που να μπλέκω τώρα με συναισθήματα και σοβαρότητες, αφού μπορώ να περνάω καλά και έτσι τι άλλο να κάνω;

Να μην σκορπίζεσαι ίσως.

Μα είναι ψιλά γράμματα αυτά!

Και τα ψιλά κάνεις δεν τα διαβάζει.

Μα αλήθεια πως το κάνετε αυτό, πως γίνεται να μην θέλετε έναν άνθρωπο να γίνει λίγο πιο δικό σας και εσείς γι’αυτόν ;

Ο φόβος του να μην πονέσω.

Βλέπεις όταν αποφασίζεις να κάνεις σχέση, γύρω σου θα υπάρχουν τόσοι πειρασμοί και τόσα λόγια, όμως εσύ θα πρέπει να είσαι πιστός από επιλογή,

γιατί σέβεσαι εσένα και το άτομο που έχεις δίπλα σου και έχεις βρει σε εκείνο, αυτό το διαφορετικό που αξίζει.

Μα κακά τα ψέματα γεμίσαμε από όλες αυτές τις ελεύθερες σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν είμαστε ικανοί να σηκώσουμε ευθύνες, να αφεθούμε ρισκάροντας να πονέσουμε.

Να χαρίζουμε τον χρόνο μας και

σε κάποιον άλλον ή να δημιουργήσουμε για εκείνον χρόνο, να είμαστε εκεί όταν χρειαστεί-σε όλα, άσχημα και όμορφα- μα κυρίως επιλέγουμε να κοιμόμαστε από εδώ και από εκεί, να ξέρουμε πως το σώμα που αγγίζουμε δεν είναι μόνο δικό μας.

Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα, μόνο και μόνο επειδή δεν τα έχουμε βρει ακόμα με εμάς αλλά και γιατί τρέμουμε τόσο πολύ μην πληγωθούμε και δεν πάρουμε πίσω την αγάπη που δώσαμε.

Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που έχουμε σιχαθεί αυτή την κατάσταση.

Απλά δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα! Γιατί ξέρουμε πως τα δύσκολα είναι για τους λιγοστός.

Και το συναίσθημα είναι δύσκολο, σε τσακίζει στην καρδιά αν δεν υπάρξει συμβατότητα!

Μα αξίζει και με το παραπάνω!

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να ��είχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[cutieeeeeeposts]

Τον θέλω ΓΑΜΩ και δεν με βλέπει όπως τον βλέπω προτιμάει δυστυχώς να είμαστε φίλοι.

Πονάει αυτό γαμωτο γιατί μόνο σε εμένα γίνεται αυτό.

Τον θέλω τόσο πολύ και δεν μπορεί να το καταλάβει

Τον θέλω μόνο δικό μου γιατί είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει και να μου πει το ίδιο και αυτός

Γιατί ΓΑΜΩ γιατί σε εμένα μόνο

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία είχαν στις βιτρίνες το Τραγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Και δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομηρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των εθνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Ρωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[prasinoxaos]

το χάος (μου)

έμαθα εγώ ν'αγαπώ το χάος μου πρώτη απ'όλους.

ψέμα.

έπρεπε να χτυπήσω δέκα χιλιάδες φορές

για να μάθω πως το δικό μου αίμα

είναι δικό μου αίμα.

έπρεπε να γδάρω τα γόνατά μου

για να θυμάμαι πως όταν τρέχεις, σκοντάφτεις.

ειδικά αν προσπαθείς να φτάσεις ό,τι πασχίζει να σου ξεφύγει.

έπρεπε να γεμίσω λάσπες

για να θυμάμαι πως το να με προσέχω είναι δική μου ευθύνη

και πως δεν μου φταίει η λάσπη που με βρώμισε,

αλλά ούτε κι η βροχή, που έβρεξε το χώμα.

κι ακόμα παλεύω να μάθω

πως για να μπορείς να βλέπεις τον ήλιο

πρέπει να πιστεύεις πως είναι εκεί.

πρέπει να θες να είναι εκεί.

δεν βλέπουμε όσα δεν θέλουμε να δούμε,

κι ας είναι μπροστά μας.

κι ας φωνάζουν.

κι ας ουρ��ιάζουν.

δεν έμαθα να αγαπώ το χάος μου,

ούτε πρώτη από όλους,

ούτε τελευταία.

όμως παλεύω να το κάνω.

κάθε μέρα, το παλεύω.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

οι μέρες που περνανε μακριά σου είναι αν μη τι άλλο βαναυσες.Δεν αντέχεται ο πόνος που κρύβει η σιωπή,η αλλαγή πεζοδρομίου,η αποφυγή.

Από την άλλη θα μου πεις, πόσο ακόμη να πληγωνε ο ένας τον αλλον;Προτιμώ να πληγωνομαι με εσένα πάρα χωρίς,και αυτό είναι ότι πιο σαδομαζοχιστικο έχω καταθέσει.

Έχω ανακατοσουρες,είμαι νηστικη,το στομάχι μου δεν είναι και στα καλύτερα του.Υπαρχουν μέρες που δεν μπορώ να με συνγχωρησω-ειναι αυτές που θυμάμαι πόσο μ'αγαπουσες σε στιγμές.

Μα η αγάπη δεν είναι στιγμές,αγαπημένε μου.Ισως να φταίει,που δεν μου έμαθαν ποτέ πως να αγαπώ ούτε πως πρέπει να αγαπιεμαι.Που έπεφτα πάντοτε με τα μούτρα στις καταστάσεις,ακόμη και αν οι συνθήκες μου ��ο δήλωναν εξαρχης το αποτέλεσμα.

Μου λείπεις.Και δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να σου λείπει κάτι τόσο πολύ.Κατι δικό σου,ένα κομμάτι της ψυχής σου.Να θες να πεις τόσα πολλά,μα να ξέρεις πως δεν θέλουν να σε ακούσουν.Τοσο κακια ήμουν δα?Σου δωσα ότι καλύτερα είχα.

[for-your-eyes-only-16]

Ξέρεις τι είναι το περίεργο;

Ότι ακόμη σε αναζητώ, σε σκέφτομαι και σε λαχταρώ.

Ωστόσο, πιο πολύ από όλα αναζητώ, σκέφτομαι, λαχταρώ και νοσταλγώ το πρώτο μας (μου) φιλί.

Θυμάμαι το πρώτο άγγιγμά σου, για να με φέρεις κοντά σου.

Θυμάμαι έντονα το τρέμουλο που είχα λίγο προτού με φιλήσεις για πρώτη φορά.

Θυμάμαι την αίσθηση του να αγγίζουν τα χείλη μου τα δικά σου.

Θυμάμαι την αίσθηση του να γεύομαι το φιλί σου.

Θυμάμαι κάθε άγγιγμα δικό σου, επάνω στο κορμί μου.

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Κάθε φορά που σκέφτομαι το πρώτο μας (μου) φιλί, αισθάνομαι το ίδιο τρέμουλο με τη στιγμή, λίγο προτού με φιλήσεις.

Κι όσο κι εάν με πλήγωσες, όσο κι εάν με διέλυσες, αν κάτι μου χάρισες και ήταν όμορφο, ήταν αυτή η στιγμή.

Η στιγμή που επιτέλους άγγιξαν τα χείλη μου τα δικά σου.

Δε με νοιάζει που για σένα δε σήμαινε κάτι αυτό το φιλί. Δε με νοιάζει που δεν ήταν όλα ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί.

Σημασία για εμένα έχει ότι μοιράστηκα αυτή τη στιγμή μαζί σου. Με τον άνθρωπο που ήθελα να την μοιραστώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Ξέρω ότι για αρκετό καιρό ακόμη θα σε αναζητώ, θα σε σκέφτομαι, θα σε λαχταρώ, θα σε νοσταλγώ και θα μου λείπεις.

Αλλά αυτό το φιλί, το πρώτο μας (μου) φιλί, θα είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Ο λόγος;

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει όλα όσα δε μας άφησες να ζήσουμε και παράλληλα, όλα όσα ήθελα να ήμασταν εγώ κι εσύ, μαζί.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι για μια μικρή στιγμή μαζί σου, ένιωσα πως έζησα ολόκληρή μου τη ζωή.

Το πρώτο μας (μου) φιλί, θα μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξαμε εγώ κι εσύ, μαζί.

- Ejo

10.06.2024