#Κάποιος να μου πάρει το κινητό

[n0stalgos]

Τι έψαχνε στο σκοτάδι στο πάτωμα ένας σαμουράι μετά από σφαγή σε μπουρδελο

αν στάζει η πουτανα ή κατάνα

[thewomengr]

Εκείνο το τελευταίο μήνυμα το έχω ακόμα κρατημένο...

[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου] Κρατάω το κινητό και θέλω να σε πάρω τηλέφωνο όπως παλιά, να ακούσω την φωνή σου να μου λέει όλα είναι καλά, μα το θαύμα δεν έγινε και τώρα μόνο μερικές φωτογραφίες και ένα μήνυμα θυμίζουν έναν έρωτα που πέρασε στην αιωνιότητα. Ένα μήνυμα για να θυμίζει ότι αυτός ο έρωτας είχε κάποτε πάρει σάρκα και οστά.

Χρόνια πέρασαν και το τελευταίο μήνυμα είναι ακόμα στο τηλέφωνό μου. Ακόμα κι αν πέρασαν τόσα χρόνια από το οριστικό μας αντίο, το τηλέφωνό σου δεν μπορούσα να το σβήσω. Το κρατάω για να νιώθω ότι δεν έφυγες ποτέ, ακόμα κι αν πλέον το νούμερό σου το έχει κάποιος άλλος.Για πολύ καιρό όταν είπαμε το τελευταίο αντίο, κάθε βράδυ κοιτούσα το μήνυμα με δάκρυα στα μάτια. Ήταν το μοναδικό πράγμα που μου…

[atzatzoukalia]

κάποιος να πάρει το κινητό από τα χέρια μου

[xoandhennessy]

Η μελαγχολία μου με πνίγει. Κάθε φορά είμαι ένα βήμα πριν σου στείλω μήνυμα αλλά μετά σκέφτομαι πως δεν σε νοιάζει και έτσι αφήνω το κινητό κάτω. Τρομάζω με το ότι είσαι η μόνη δόση ευτυχίας στην ζωή μου και εσύ ούτε καν που το ξέρεις. Δεν ξέρω τι κινήσεις χρειάζονται για να σε προσεγγίσω πάλι και να έχει αποτέλεσμα, ως τώρα όλα ήταν αρνητικά. Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει μέχρι να το χωνέψω, δεν ξέρω καν αν θα το χωνέψω. Οι σκέψεις μου μένουν στάσιμες και μαζί με αυτές και εγώ, ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω. Η αδιαφορία σου σκοτώνει και η υπερβολή μου με πνίγει Είμαι εδώ άλλη μια μέρα γράφοντας στο σημειωματάριο του κινητού μου, το ��ιο τρελό από όλα είναι πως δεν ξέρω τι ακριβώς σημειώνω. Το ότι μου λείπεις; Το ξέρω ήδη. Το ότι σε θέλω; Το νιώθω από την μέρα που σε γνώρισα. Το ότι σε σκέφτομαι; Το ξέρω και αυτό ήδη αφού όπου σταθώ και όπου βρεθώ είσαι νοητικά εκεί. Και πες μου εσύ, που θα βγάλει όλο αυτό; Η αλήθεια είναι πως δεν ξερω καν γιατί απευθύνομαι σε εσένα για να απαντήσεις αυτή την ερώτηση, μάλλον δεν έχω απογοητευτεί αρκετά που δεν απαντάς ούτε στα πιο απλά. Δεν βαριέσαι, κάποιοι λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία μέχρι τότε δίνω όσα και όσα για να με επιστρέψει κάποιος στην πραγματικότητα.

[n0stalgos]

Κάποιος να μου πάρει το κινητό πριν χάσω το blog πάλι

Μου αρέσει που ξεκίνησα το blog γιατί βαριόμουν να ανεβάζω τσόντες και ήθελα κάτι AESTHETC 😂 αλλά σήμερα για κάποιο λόγο σκέφτομαι διάφορα

[white--madness]

Είχες καρκίνο; Αν ναι σε ποιο σημείο; σε ποια ηλικία; πως ένιωθες τότε και ποια είναι η εμπειρία σου πάνω στις χημειοθεραπείες- ακτινοβολίες; συγγνώμη αν γίνομαι αδιακριτος απλά με ενδιαφέρει σαν επιστήμη και πριν ασχοληθώ με κάτι τέτοιο θα ηθελα να ξέρω μερικές εμπειρίες ατόμων που έχουν βιώσει κάτι τέτοιο by the way έχεις υπέροχο χαρακτήρα, μια μοναδική προσωπικότητα και είσαι πολύ γλυκιά κοπέλα! Σε θαυμάζω!

Ήμουν τετάρτη δημοτικού και είχε αρχίσει να αναπτύσσεται το στήθος μου. Ο αδερφός μου έριξε μια κλωτσιά την ώρα που παίζαμε κι άρχισα να κλαίω. Τρέξαμε κατευθείαν στο νοσοκομείο. Παρακέντηση ήταν η πρώτη άγνωστη λέξη και μετά θυμάμαι το ‘κακοηθείς΄. Έκανα για καιρό χημιοθεραπείες που πόναγαν. Μετά στο κεφάλι μου θυμάμαι να μπαίνω στο νοσοκομείο. Να περιμένω σε εκείνο το κρεβάτι της αίθουσας αναμονής πριν με ανοίξουν για να το βγάλουν. Εκείνη την στιγμή ένιωθα φόβο. Οι γονείς μου δεν ήταν εκεί και μπορεί να ήμουν για μερικά λεπτά αλλά δεν είχα ξανά νιώσει έτσι. Ο μπαμπάς μου είχε μόλις πάρει έγχρωμο κινητό και μου είχε πει να παίξω όταν θα τελείωνε όλο αυτό. Μετά μπήκα. Μου είχαν κάνει τοπική αναισθησία και ώρες ώρες ένιωθα να με πειράζουν. Μπορεί για αυτό μέχρι και σήμερα να νιώθω άσχημα με το στήθος μου μόνο και μόνο γιατί έχω αυτή την ανάμνηση. Μετά θυμάμαι να λέει κάποιος ότι ήμουν πολύ δυνατή και βρέθηκα με μια μάσκα οξυγόνου σε ένα κρεβάτι. Πήρα το κινητό και πέρασα την πίστα που δεν μπορούσα πιο πριν να περάσω λίγα λεπτά πριν μου βάλουν πάλι την μάσκα οξυγόνου που με έκανε να κρυώνω αλλά ανέπνεα. 

Αν ασχοληθείς με αυτή την επιστήμη να το κάνεις. Κυριολεκτικά δεν είναι ούτε ο θάνατος, ούτε ο πόνος που μπορεί να έχουμε. Είναι ο φόβος που μας κατακλύζει. Αυτός ο φόβος που είχε έρθει σε εμένα στην αίθουσα αναμονής και δεν ήξερα τι θα γίνει.... 

Γενικότερα σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ γιατί είναι η πρώτη φορά που λέω την ιστορία αυτή. Δεν έχω αντέξει να την πω πουθενά με τέτοια λεπτομέρεια. 

[colourful-dreamer]

4, 5, 11, 16, 30, 31, 40

4. Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό?

Σιχαίνομαι το γεγονός ότι υπάρχουν διακρίσεις παντού από παλιά και συνεχίζουν μέχρι τώρα για το παραμικρό, οι άνθρωποι χωρίζονται σε ανώτεροι και κατώτεροι χωρίς λόγο, ξεχνάμε ότι ολοι είμαστε άνθρωποι και μας βάζουν όλους σε ένα καλούπι με βάση προκατάληψεις και στερεότυπα ή δεν ξέρω εγώ τι, ε δεν πάει έτσι και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πάει έτσι, θα ήθελα να μην υπάρχουν λοιπόν διακρίσεις για το οτιδήποτε, να υπάρχει απόλυτη ισότητα, πράγμα αδύνατο δηλαδή, τουλάχιστον να μειωθούν οι διακρίσεις καλά θα ειναι.

5. Αν η ευτυχία ήταν χρήματα ποια δουλειά θα σε έκανε πλούσιο /α

Πάντα ήθελα να ασχοληθώ από μικρή με την ψυχολογία και δεν έχω αλλάξει γνώμη από τα 12 μου που το είχα στο νου, την θεωρώ πολύ ενδιαφέρον επιστήμη, και μετά μπορείς να εξελιχθείς με μεταπτυχιακο σε διάφορους κλάδους, θεωρω πολύ σημαντική την συνεχής και αδιάκοπη μελέτη της ψυχής κάι του νου του ανθρώπου για καλό σκοπό, δηλαδή για να συμβάλεις και να βοηθήσεις ανθρώπους να ξεπεράσουν δυσκολίες, να δείξεις ότι δεν είναι μόνος του και υπάρχει κάποια λύση ή διέξοδος, ένας τρόπος αντιμετώπισης, λύτρωσης ή επιδίωξης της αίσθησης λιγότερου πόνου . Αν και η αλήθεια είναι ότι αν ποτέ θα μπορούσα να ασχοληθώ με την ψυχολογία θα ασχολούμουν με την παιδοψυχολογία η ίσως σαν σχολική ψυχολόγος /σύμβουλος. Πέρα από αυτό αν όχι ψυχολογία, θα ήθελα να ασχολιεμαι ή με την ειδική αγωγή ή την κοινωνική εργασία για τους ίδιους ακριβώς λόγους θεωρώ ενδιαφέρον το επάγγελμα και τα πραγματα που μαθαίνεις από αυτό και σημαντικό το ποσό μπορείς να βοηθήσεις και να συμβάλεις. Ξέρω ότι αυτά τα επαγγέλματα ούτως ή αλλως έχουν πολλά λεφτά σαν κέρδος ήδη,αλλά εγώ ποτέ δεν επιδίωξα κάτι τέτοιο. Ένα άλλο επάγγελμα όπου θα με ενδιέφερε επίσης πιστεύω ότι θα ήταν αεροσυνοδός θα ταξίδευα παντού και θα έβλεπα μέρη θα δοκίμαζα πραγματα και θα μάθαινα πολλά για άλλους πολιτισμούς, έστω και για λίγο.

11.Τι κάνεις όταν προσβάλουν κάποιον που αγαπάς?

Γενικά αν και είμαι άνθρωπος που αν πεις κάτι για εμένα δεν θα πειραχτω ίσως θα επηρεαστώ κάπως για λίγο ή πολύ ή μέχρι εκεί τις περισσότερες φορές δεν αντιδράω καν, αλλά εξαρτάται και ποιος θα μου πει και τι. Αντίθετα, όταν προσβάλουν κάποιον που αγαπάω και νοιάζομαι, ενδιαφέρομαι για αυτόν τον άνθρωπο, τον ξέρω, θυμάμαι πραγματα γιαυτόν, τον έχω ζήσει, είμαι εδώ γιαυτόν τον άνθρωπο........ Αν προσβάλουν λοιπόν άνθρωπο μου, θα νευρίασω άσχημα και θα αντιδράσω σίγουρα, θα προσπαθήσω να απαντήσω ευγενικά και όμορφα μεν να εξηγήσω ότι δεν ισχύει δεν είναι έτσι κτλπ, αλλά αν δεν καταλαβαίνει θα του πω ευθεία ειλικρινά ότι έχω να πω, γιατί κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει κανέναν, γιατί δεν έχουμε ζήσει την ζωή των άλλων, οπότε ό,τι και να πούμε δεν θα είναι η ολόκληρη αλήθεια. Γενικά το να κρίνεις και να κοτσομπολευεις ανθρώπους είμαι πολύ κατά σε αυτό και το αποφεύγω, οπότε αν κάποιος προσβάλει φίλο μου η με την συμπεριφορά ή με λόγια ή με οτιδηποτε, επειδή είμαι υπερπροστατευτική θα βγεί η πιο που λέμε τα λέω ευθεία σου αρέσει η δεν σου αρέσει συμπεριφορά, ίσως και αποφύγω αυτόν τον άνθρωπο για πάντα μετά 😂δεν ξέρω πραγματικά, θα προσπαθησω να μείνω ψύχραιμη, αλλά σίγουρο είναι ότι θα υπάρχει έντονη αντίδραση εκ μέρος μου τις περισσότερες φορές, ας ελπίσουμε μην αντιδράσω ακραια😂.

16.Υπαρχει κάτι που κάνει εσένα ευτιχισμενο /ή άλλα τους υπόλοιπους δυτιχισμένους/ες?

Πιστεύω ότι κάτι όπου μπορεί να με κάνει ευτιχισμενη μπορεί να κάνει δυστυχισμένο κάποιον, αλλά ευτιχισμενο επίσης κάποιον άλλον. Τα πραγματα είναι κυρίως υποκειμενικά έδω, πάει ανάλογα τον άνθρωπο και τον χαρακτήρα του, κάθε φορά , το τι σε κάνει ευτιχισμενο είναι ένα αίσθημα δικό σου που αποκτάς από κάτι, αλλά κάποιον αυτό μπορεί να τον στεναχωρεί. Οπότε δεν νομίζω να υπάρχει κάτι, που με κάνει ευτιχισμενη και όλους τους άλλους και καλά δυτιχισμένους (δεν γίνεται αυτό 😂).Υ. Γ:Ξέρω ότι δεν ζητάει αυτό ακριβώς η ερώτηση αλλά έτσι θα την απαντήσω εγώ.

30. Αν ακόμη δεν έχεις επιτύχει, τι έχεις να χάσει?

Η επιτυχία η αποτυχία, μπορεί να έρθει σε πολλούς τομείς. Μπορεί να νιώθει κάποιος επιτυχημένος σε κάποιους και αποτυχημένος σε άλλους, έτσι να μην νιώθει την αίσθηση της ολοκλήρωσης από την επιτυχία του,τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω από την δική μου πλευρά. Έτσι, λοιπόν, ανάλογα με τον άνθρωπο πάει εξίσου και αυτό. Δηλαδή κάποιος που νιώθει ότι έχει αποτύχει κάπου ή παντού,μπορει να θεωρεί ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθεί και ότι έτσι χάνει την δύναμη του, το κουράγιο του κτλπ, η ότι τα έχει χάσει ήδη, οπότε καλύτερα να μείνει έτσι, δεν έχει νόημα κτλπ. Άλλος μπορεί να το δει, ότι θα προσπαθήσω εγώ και θα προσπαθω και βλέπουμε, δεν έχω κάτι να χάσω, ότι και να γίνει θα μου βγει σε καλό, θα βγω κερδισμένος με την έννοια ότι επειδή εγώ έχω προσπαθήσει δεν τα έχω παρατήσει, και ακόμη και να χάσω πολλά, θα μάθω πολλά. Εγώ είμαι άνθρωπος με πείσμα και δεν τα παρατάω εύκολα και προσπαθώ, ακόμη και αν νιώθω ότι δεν έχω άλλο δύναμη κουράγιο κτλπ, άρα τείνω προς την δεύτερη πλευρά, και ας πιστεύω ότι είμαι αποτυχημένη και χάνω παντού, πρέπει να ζήσω την ζωή μου και όχι να κάθομαι άπραγη.

31. Ποια εμπειρία του παρελθόντος σε έκανε να νιώσεις ζωντανός /η?

Θυμάμαι ήταν από αυτές τις μέρες που έλεγα καλύτερα να ήμουν νεκρή και να μην ζούσα και έτσι σκεφτόμουν (disclaimer :όχι δεν είμαι αυυοκτονικη ούτε προσπαθώ να το παίξω για οτιδηποτε, απλά μια μέρα στις τόσες ή κάποιες φορές μπορεί να σκέφτομαι κυριολεκτικά μαλακιες και να κάνω, εγώ σαν Γαλήνη δηλαδή, χωρίς να λέω ότι οτιδήποτε σκέφτεται κάποιος μπορεί να είναι μαλάκια κτλπ όχι βέβαια, σαφώς έχει το δικαίωμα να σκέφτεται και να κάνει ότι θέλει, εφόσον δεν βλάπτει κάποιον άλλον με κάποιον τρόπο, (αντίθετα πιστεύω το να είσαι αυτοκτονικος είναι κάτι πολύ δύσκολο και τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους κυριολεκτικά αντιθέτως γιατί τα καταφέρνουν και προσπαθούν τόσο πολύ και νιώθουν έτσι αλλά εβιωνουν κάπως).

Τέλος πάντων δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί ένιωθα έτσι ή θυμάμαι κάπως και δεν θα κάτσω να το αναλύσω, πάμε στο θέμα.

Είχαμε κανονίσει τελευταία στιγμή να βγούμε με την φίλη μου, την μητέρα της, τον αδερφό της και το κορίτσι του (βασικά θα έβγαιναν αυτοί και με κάλεσαν επειδή ήθελα να φωνάξω την φίλη μου να βγει και λέει αν θες έλα μαζί μας), πήγαμε λοιπόν σε ένα ψητοπωλείο, φάγαμε και μιλήσαμε. Ενώ πιο πριν γκρίνιαζα στην φίλη μου και της έλεγα τον πόνο μου και ότι θέλω να με καταπιεί η γη ζωντανή και λέγαμε τα δικά μας. Ε το αξιοθαύμαστο για εμένα δεν ήταν τίποτα από αυτά αλλά ότι μετά πήγαμε βόλτα. Και μου λέει πάμε να δούμε το λούνα παρκ (ήταν εποχή κορωναίου καρναβάλι που ακυρώθηκε και οι άνθρωποι έκαναν μόνοι τους καρναβάλι κτλπ). Έτσι,είπαμε να πάμε στο λούνα παρκ και το κοιτάμε και της λέω ξέρω εγώ ότι θέλω να ανέβω και καλά και ότι δεν θέλω να φύγουμε. Αλλά οι γονείς μου το είχαν απαγορεύσει λόγω του ιου και της πολυκοσμίας (και δεν είχα κάρτα να τους πάρω κάτι τέτοιο, ούτε η φίλη μου, και δεν έχω συνηθίσει να λέω ψέμματα στους γονείς και ήθελα να ρωτήσω για την άδεια τους). Ναι όμως που δεν μπορούσα και η απόφαση ήταν στα χέρια μου, ε είπα μια φορά να παρανομησω και εγώ στην ζωή μου 😂. Και της λέω που θες να ανέβουμε, αποφασίσαμε ρόδα γιατί αν πηγαίναμε αλλού θα καταλήγαμε να ξερνουσαμε, ναι όμως που η ρόδα δεν είχε κανέναν και δεν λειτουργούσε έτσι, έτσι αποφασίσαμε να πάμε με το εισιτήριο ροδας στο ταψί(εντομεταξυ η Γαλήνη που είναι φαν των extrime sport and dangerous stuff like that and Luna parks έιπε ότι φοβάται το ταψί γιατί έχει πολύ κόσμο μαζεμένο μαζί και "πέφτουν ο ένας στον άλλον", έτσι με το ζόρι μπ��κε 😂). Ε μας λέει ο όμορφος και ευγενικός κύριος να αλλάξουμε εισητηριο 😂, πάμε να αλλάξουμε, ξαναμπαίνουμε(εντομεταξυ άλλος μέχρι να ξεκινήσει το ταψί και που πήγαινε αργά ήταν όρθιος μαζί με άλλον και χορεύαν, η καρδιά μου 😂) και εγω ήμουν στο τέλος οπότε κρατιόμουν από δύο σημεία και μπαίνει το αμάρτησε μαζί μου και έλα και ας μην μου αρέσουν τα ελληνικά τόσο αυτό ήταν γνωστό το είχα ακουστά και αρχίσει να πηγαίνει γρήγορα το ταψί και εμείς με την Αθήνα μαζί να τραγουδάμε δυνατά το τραγούδι και το ταψί να γυρίζει και εγώ να νιώθω" λες και είμαι μεθυσμένο η έχω πάρει ναρκωτικά και είμαι high" ανοιγοκλυνω ματιά, τσιριζει κόσμος, δεν ξέρω τι βλέπω και τι δεν βλέπω 😂. Κατεβαίνουμε μέτα από λίγο, αποφασίζουμε να πάμε αλλού, πέφτει ο κλήρος στο καράβι, εγώ πειθώ την Αθήνα να πάμε στο τέλος 😂(funny thing η Αθήνα έχει υψοφοβια 😂). Και ήμασταν και μόνοι μας στο ταψί, ε αυτός που το έλεγχε μας πήγαινε εδώ και εκεί επί 15 λεπτά, περισσότερο από ότι πρέπει, γιατί δεν ξέρω ίσως έβλεπε την Αθήνα που φοβόταν τσιριζε και το απολάμβανε εγώ να κρατάω την Αθήνα από το χέρι να προσπασθησω να την ηρεμήσω, να της λέω να αφήσω ελεύθερα τα χέρια μου, η Αθήνα μην τολμήσεις, έτσι δεν μπορούσα να τα αφήσω για πολύ 😂, ε η Αθήνα ή καημένη έτρεμε, η καρδιά της, νομίζαμε ότι εκεί θα μείνουμε για πάντα, τόση ώρα που μας κρατούσε 😂. Κατεβαίνουμε, παίρνει η μάνα μου, το σηκώνω.

(κυριολεκτικά 15 κλίσεις η μία μετά την άλλη ούτε ένα λεπτό περιθώριο)

<<Πού είσαι, γιατί δεν το σηκώνεις, τι έκανες, η καρδιά μου , πήγαμε να σε ψάξουμε 😂>>

Μπλα μπλα βρυσιδια

<<Είμαι στο λούνα παρκ >>

Πρώτο καρδιακό της μάνας μου

<<έλα τώρα εδώ ρε πες μου ότι δεν ανέβηκες >>

Βρυσιδια της μάνας μου από την ανησυχία και το φόβο 😂

Εγώ να της εξηγώ ότι ήθελα να πάρω τηλέφωνο και δεν είχα κάρτα κτλπ και ότι ανέβηκα και που και ότι όλα καλά κτλπ

Ε και ο πατέρας μου λίγο τρόμαξε 😂

Αλλά εντάξει ο μπαμπάς με πολύ χιούμορ το αντιμετώπισε

Ε τέλος πάντων συννενοηθηκαμε που θα μας πάρουν 😂

Αυτά😂(βεβαια μετά από αυτό η μέρα μου δεν πήγε καλά όταν γύρισα σπίτι γιατί πήγα να ρίξω το λαπτοπ και ένας φίλος μου δεν ήταν καλά και του έκανα και συμπαράσταση κτλπ στην αρχή 😂)

Να αναφερθώ στο γεγονός ότι τον πήρα τηλέφωνο και η μάνα μου μπροστά του να μου λέει να βγάλω τα ρούχα μου να αλλάξω μην κ��λλήσουμε τίποτα να πλένω τα χέρια μου και εκεί που τα πλένω να μου τα απολυμαίνει αυτή με μπε��αντιν λες και ειναι ο Κατακουζινος😂.

Και να μου λέει αν δεν βάλεις μπεταντιν θα κλείσω τον *όνομα θα σου πάρω το κινητό, ε αναγκαστικά το έκανα 😂(Γαμω βρε *όνομα έκανα απολύμανση με μπεταντιν για χάρη σου βρε 😂)

Ε μετά μιλούσα με τον *όνομα νομίζω μέχρι τις 2 (δεν θυμάμαι μπορεί να ήταν άλλη μέρα, ε το αστείο είναι ότι εγώ με αυτόν είχαμε μια περίεργη επικοινωνία που μιλούσαμε σαν ζευγάρι αν και ήμασταν φίλοι οπότε ήταν όλο γλυκές και όλο μέλια κτλπ(μετά βέβαια κατάλαβα ότι ήταν ένας απλός ενθουσιασμός και μεγάλο λάθος που μιλούσαμε έτσι 😂γιατί εγώ νοιαζομουν και αγαπούσα υπερβολικά και δεν ήταν τίποτα από αυτά αμοιβαίο μάλλον (ναι και το φιλικό κομμάτι δεν θυμόταν αμοιβαίο, δεν μιλάω για ερωτικό κτλπ γιατί δεν ήμουν εγώ σε τέτοιο επίπεδο ούτε αυτός, και οι δύο ήμασταν ερωτευμένοι και κολλημένοι με άλλους ).

Τέλος πάντων, ε μετά με το ζόρι κλείσαμε το κινητό για να κοιμηθούμε 😂

Να σημειωθεί κιόλας το γεγονός ότι ομολόγησα στην Αθήνα ότι ένιωθα λες και είμαι high όταν ήμουν στο ταψι

Και από όλη την ημέρα μόνο και μόνο το λούνα παρκ και κυρίως το ταψί με έκανε να νιώσω ζωντανή, τα άλλα μου ήταν κυρίως αδιάφορα και μου είναι πια 😂ένα ευχαριστώ στην Αθήνα από εδω λοιπόν που μου δείχνει πως είναι να ζω @prwtovroxia .

40. Θα ανταλλαζες 10 χρονια ζωης με παγκοσμια αναγνωρισιμοτητα;

Μπορούσα κάλλιστα να πω εδώ ναι, με την έννοια ότι εγώ θα το χρησιμοποιήσα αυτό για να βοηθήσω ξέρω εγώ οργανισμούς και ανθρώπους που έχουν ανάγκη, και να βοηθήσω γενικά κόσμο όπως μπορώ, να δώσω θετική ενέργεια γενικά. Αλλά δεν θα μπορούσα να πω ναι εδώ γιατι για να κινητοποιηθω πχ σαν εθελοντής παγκόσμια, θα έχει ως προϋπόθεση να έχω ζήσει την ζωή μου, αν δεν την έχω ζήσει και δεν έχω μάθει από αυτή, δεν θα μπορούσε η συμβολή μου να είναι αποτελεσματική.

Σε ευχαριστώ τόσο πολυ για τις ερωτήσεις ❤️

[prigkipissa-sthn-pitoguroupolhh]

09/07/2019

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα ξαπλώσει και στριφογυρίζα στο κρεβάτι μου 40 λεπτά αλλά ο ύπνος δεν έλεγε να με πάρει, είχα πολλά στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν πολλά από τα προβλήματα μου και σκεφτόμουν και εκείνον.. Κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και ένιωθα ότι η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, έτσι αποφάσισα να βάλω για ακόμα ένα βράδυ τα ακουστικά μου και να ανοίξω το κινητό για να βάλω τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, αυτόν που εδώ και 3 χρόνια μου κρατάει συντροφιά τα βράδια που δεν είμαι εντάξει, τον Solmeister . Έβαλα την ζακέτα μου και βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να παρατηρώ τα αστέρια ακούγοντας μουσική. Άρχισα να αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο κόσμος αν το βράδυ δεν υπήρχαν τα αστέρια και το φεγγάρι να μας κρατάν συντροφιά και να μας φωτίζουν.. Και η απάντηση ήταν <<σκοτάδι>>. Εκείνη την στιγμή τρόμαξα και ευχήθηκα να μην συμβεί ποτέ αυτό.

Η ώρα περνούσε γρήγορα και δεν το καταλάβαινα. Άρχισε να ξημερώνει και 'γω έβλεπα τα αστέρια να σβήνουν ένα - ένα, να χάνονται σιγά σιγά. Από εκεί που είναι μεγάλα να μικραίνουν και μετά να μην φαίνονται πια, λες και υπαρχει διακόπτης τον οποίο κάποιος πατα κάθε πρωί για να σβήσουν τα αστέρια και το φεγγάρι.

Το χθεσινό βράδυ ήταν υπέροχο, ήταν από τα πιο όμορφα βράδια που έχω ζήσει χωρίς καμία αμφιβολία. Κοιτούσα τον ουρανό με τα χιλιάδες αστέρια και τις νυχτερίδες που τον διέσχιζαν και ακούγοντας τον σολ ξέχασα τα προβλήματα μου και όλα όσα με βαραίνουν.. Έστω για 3 ώρες, ακόμα και αυτό μου αρκεί.

@solmeister13 Ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου για ακόμα ένα βράδυ 🖤

[psychedelicmessworld]

Δε νιώθω καλα.Απλα κλαίω.Ήμουν χάλια πριν και έγραψα ένα τεράστιο κείμενο. Και μόλις είχα τελειώσει και άρχισα ένα δεύτερο με πήραν κλήση με απόρρητο. Έχουν να με πάρουν τουλάχιστον ενάμιση χρόνο. Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι το μυαλό μου πήγε αμέσως σε αυτόν. Και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να με πάρει αυτός. Και ξέρω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δε ξέρω ποιος ήταν.Δεν απαντώ απόρρητα συνήθως αλλά επειδή πήγε το μυαλό μου σε αυτόν πήγα να το απαντήσω και μετά(1)

θυμήθηκα ότι το κινητό μου χάλασε. Και δεν ακούγομαι όταν μιλάω.Και δεν απάντησα. Και τώρα θα μείνω με την απορία. Οι περισσότεροι φίλοι μου ξέρουν ότι έχει χαλάσει το κινητό μου. Δεν είχαν λόγο να πάρουν. Και φυσικά άμα ήταν φίλος για πλάκα ,μετά θα μου έλεγε σε πήρα και δεν απάντησες. Αλλα δεν έγινε έτσι. Δε ξέρω ποιος ήταν. Αλλα δε μου έφταναν τα άλλα που είχα πριν, έπρεπε να σ��μβεί και αυτό..Και απλά άρχισα να κλαίω. Πόσο γελοίο που κλαίω επειδή με πήρανε μια κλήση με απόρρητο.

Το πιο πιθανό είναι και να το σήκωνες.. να μη μάθαινες ποιος είναι. Όποιος πήρε το έκανε για κάποιο λόγο. Συνήθως αν δεν είναι κάποιος κοντινός φίλος που κάνει τη πλάκα του σε παίρνεις απάντηση στο ποιος είναι ή γιατί πήρε. Οπότε ίσως και να είναι καλύτερα που δε το σήκωσες.

[enasallamonos]

Το ρεκόρ

Έβλεπε ένα όνειρο. Ήταν σίγουρος. Σχεδόν. Ως συνήθως δηλαδή.Ήταν η μόνη εξήγηση που μπορούσε να σκεφτεί. Όχι ότι δεν μπορούσε να υπάρχει εξήγηση που δεν είχε σκεφτεί. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί ακόμα. Αλλά ήταν σχεδόν σίγουρος. Θυμόταν ότι κοιμόταν, ναι, κοιμόταν στο όνειρό του, μπορεί αυτό να του έλειπε, αυτό να ονειρευόταν,  τον ύπνο. Μην κρίνετε, μην είστε τέτοιοι, δείτε εσείς καλύτερα όνειρα. Το ξέρω ότι μπορείτε.

Στο θέμα μας τώρα. Εκεί που κοιμόταν, λέει, ξύπνησε. Λίγο προβλεπέ το όνειρο ως τώρα, ξύπνησε κάποιος που κοιμόταν, φοβερό, το ξέρω, μαζί σας, σκάστε. Σε λίγο ξεκινάει το καλό.

Σηκώθηκε, λοιπόν, το στόμα του ήταν λίγο πιο στεγνό από το μισό σνίτσελ που είχε ξεχάσει τρεις ή τέσσερις μέρες τώρα μέσα στο φούρνο. Δεν το ξέρει ακόμα, θα το βρει την επόμενη Δευτέρα, που θα θελήσει να ψήσει μια πίτσα. Έσυρε, λοιπόν, τα πόδια του μέχρι την κουζίνα, το μισό σνίτσελ τον κοίταξε με μισή απόγνωση μέσα απ’ το τζάμι του φούρνου. Ήπιε λίγο νερό, έφαγε μια φέτα γαλοπούλας, λίγο τυρί και δυο σοκολατάκια, που η ζωή τούς τα έφερε έτσι και βρέθηκαν να κάνουν τους κομπάρσους στο όνειρό του. Σαν τους μαύρους, καλά, «έγχρωμους» ήθελα να πω, που πεθαίνουν πρώτοι στα θρίλερ.

Όπα, λάθος. Είχε ξυπνήσει λέμε. Ή ήταν στο όνειρο; Αυτό το σημείο με μπερδεύει και εμένα λίγο. Ζούμε Σρεντιγκερικές στιγμές. Ήπιε λίγο νερό ακόμα, για να σβήσει τη γλύκα της σοκολάτας. «Ωραίο αυτό το σσσοκολατάκι», σκέφτηκε με τη φωνή της Ντόρας Μπακογιάννη και γέλασε λίγο πριν ανησυχήσει. Τι σκατά του συνέβαινε και τον έκανε να σκέφτεται την Ντόρα Μπακογιάννη στις τέσσερις παρά δέκα; Την ώρα δηλαδή που αρχίζουν να χασμουριούνται τα μπαρμάνια και οι σερβιτόρες σε κοιτάνε με ένα κάτι σαν μίσος.

Σκεφτόταν ακόμα την Ντόρα να κερνάει σσσοκολατάκια, όταν μπήκε στο μπάνιο και κοίταξε τον καθρέφτη. Κάθε φορά και χειρότερο το θέαμα. Τουλάχιστον ήταν ακόμα αυτός, φαντάσου μια μέρα να δεις κάποιον άλλο. Και αν είμαστε αυτοί που είμαστε μέχρι να ’ρθει η σειρά μας να γίνουμε κάποιοι άλλοι;  «Ω,μαλάκα, σε παρακαλώ», ψιθύρισε δυνατά, «μην αρχίσεις τώρα τις φιλοσοφίες» και κοίταξε με αυστηρότητα το είδωλό του, με ένα ύφος που έλεγε «ένα κατούρημα ήρθαμε να ρίξουμε, χαλά��ωσε, θα τα πούμε αύριο αυτά».Όμως του άρεσε να φιλοσοφεί καμιά φορά, υπάρχει πρόβλημα; Δείτε «survivor» εσείς.

Παρά το χάλι του εμφανίστηκε απροσδόκητα έτοιμος και έδιωξε με μια αποφασιστική αντισκέψη μια σκέψη που δεν ήρθε μόνη, αλλά παρέα με εκείνη μπροστά σ’ έναν καθρέφτη. Πήρε τα μάτια του απ’ τη σκέψη και είπε στον εαυτό του:«Μην είσαι μαλάκας αγόρι μου, δεν είμαστε για τέτοια τώρα» και άρχισε να κατουράει. Δεν είχε σηκώσει το καπάκι,από ένστικτο κοίταξε γύρω του.«Γάμησέ το, δεν μας βλέπει κανένας» και συνέχισε να κατουράει. O ήχος ήταν απαλός, είχε βρει καλή γωνία, η ποσότητα μεγάλη και η ζωή ωραία. Πάντα η ζωή είναι ωραία όταν κατουράς, εκτός και αν έχεις πέτρα στα νεφρά ή αν δεν προσέχεις πού βάζεις την υπογραφή σου ή κάτι τέτοιο. Συνέχισε να κατουράει. Το απολάμβανε.

Θυμήθηκε μια φορά, πιτσιρίκι ήταν, που κατουρούσε στο χιόνι και έκανε σχεδιάκια και μετά προσπάθησε να γράψει το όνομα του και παρακαλούσε από μέσα του να μην τελειώσει αυτό το κατούρημα, μέχρι να προλάβει να κάνει τη μαλακία του. Παιδί ήταν, είπαμε, μην με βάλετε να φανταστώ τι μαλακίες κάνατε εσείς στην ηλικία του. Τελικά, δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει την καλλιτεχνία του και πολύ του είχε στοιχίσει. Το κατάφερε, βέβαια, κάποια στιγμή αργότερα, αλλά πάντα θυμόταν εκείνη τη φορά που δεν τα κατάφερε. Ίσως να ήταν αυτό που τον έκανε σαν ενήλικα να προσπαθήσει να διατηρήσει την ανωνυμία του μέσα στο πλήθος. Μπορεί και όχι, μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν είμαι και ψυχολόγος άλλωστε, μια ιστορία θα πω και θα φύγω. Κατουρούσε ακόμα.

Η ροή συνεχιζόταν αμείωτη, μια πρώτη σκέψη ήρθε και θρονιάστηκε στο κεφάλι του: ποιο να είναι άραγε το παγκόσμιο ρεκόρ στο κατούρημα; «Κάνας Γιαπωνέζος θα το έχει», σκέφτηκε, «αυτοί είναι πολύ πειθαρχημένοι, κρατιούνται για μέρες, κάνουν κάτι κόλπα».  Φαντάστηκε, ωστόσο, τον εαυτό του να σπάει αυτό το ρεκόρ και αμέσως μετά να κάνει δηλώσεις: «Ναι, δούλεψα σκληρά για να φτάσω στην κορυφή, δεν θα το αρνηθώ, αλλά θέλω να ξέρετε ότι και τις βόλτες μου πήγα και τα καφεδάκια μου ήπια, και ας είναι διουρητικά, και τις παρέες μου είχα. Δεν στερήθηκα τίποτα, είχα πρόγραμμα». Σοβαρά τώρα, ξέρει κανείς ποιο είναι το ρεκόρ; Ο τύπος κατουράει ακόμα.

 Κούνησε το αριστερό πόδι, κούνησε και το δεξί, είχε αρχίσει να μουδιάζει, άλλαξε γωνία και μαζί της ο ήχος των νερών που συναντιόντουσαν, ποιος ξέρει πόσα χρόνια μετά, σε ένα μεταμεσονύχτιο σπέσιαλ επεισόδιο του «πάμε πακέτο» και τώρα πια ακουγότ��ν κάτι σαν γουοναμπί καταρράκτης, κάτι γεμάτο ζωή, ουρικό οξύ και τριγλυκερίδια, τώρα ήταν που είχε πάει σε κάτι λουτρά, τώρα νερά πέφτανε από ψηλά, μια ζεστή ευχάριστη αίσθηση έτρεχε πάνω στο κορμί του, προσπαθώντας να πάρει την κούραση και να την πάει στη θάλασσα να ξεκουραστεί. Αυτό ξέχασα να σας το πω: ήταν πραγματικά κουρασμένος. Πολύ κουρασμένος. Είχε κουραστεί να περιμένει. Δεν ήξερε τι περίμενε, μέχρι που μια νύχτα έμαθε. Είχε κλείσει τα μάτια και το νερό έκανε αυτά που έλεγα πριν, να μην τα ξαναλέω. Επιτέλους. Η ζωή ήταν ωραία. Πάντα η ζωή είναι ωραία, όταν πέφτει ζεστό νερό στους ώμους σου, εκτός και αν είσαι σε κάποια σταυροφορία και σου πετάνε καυτό νερό απ’ τα τείχη της πόλης που πολιορκείς. Άλλο αυτό, όμως. Μην τα μπερδεύουμε. Κατουρούσε ακόμα. Ιάπωνα,τι λέει, αδερφέ; Πατώνεις;

Δεν είχε περάσει ένας μήνας, είχαν περάσει όμως αρκετά χρόνια. Η αμφιβολία, βλέπετε, θέλει χρόνο για να ανθίσει αλλά και για να μαραθεί, ενώ το θάρρος μπορεί να αρκεστεί και σε μια στιγμή, σε μια ματιά, σε μια λέξη. Όλον αυτόν τον καιρό η αμφιβολία έδειχνε να κερδίζει, το θάρρος είχε περιοριστεί σε κάποιες ξαφνικές αντεπιθέσεις, που συνήθως κατέληγαν σε άτακτες υποχωρήσεις σε έναν αγώνα που δεν έπαυε να θυμίζει μια ρομαντική κομεντί και όλοι περιμένουν την ανατροπή που θα γίνει λίγο πριν το τέλος. Κάτι ο Ιάπωνας ωστόσο, κάτι το ρεκόρ, κάτι οι δηλώσεις και τα πρωτοσέλιδα, η ταινία που θα γυριζόταν(μόνο από Λάνθιμο, δεν θα δεχόταν άλλον σκηνοθέτη), με θέμα αυτήν την επίσκεψη του στην τουαλέτα, που έμελλε να περάσει στην ιστορία αυτός, ένα απλό παιδί που μεγάλωσε στη φτωχή μεριά της πόλης, κάτι το δίλημμα για το ποιος θα τον υποδυόταν σ’ αυτήν την ταινία, μοιραία αποσυγκεντρώθηκε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος άλλωστε, και όταν προσπάθησε να εφαρμόσει την αντισκέψη του, ήταν πολύ αργά.

Τη σκεφτόταν ήδη. Τον κοιτούσε με εκείνα τα μάτια μέσα από έναν καθρέφτη. Την κοίταξε μέσα απ’ αυτά τα μάτια. Η ζωή ήταν ωραία. Πάντα η ζωή είναι ωραία, όταν κάποια σε κοιτάζει έτσι. Εκτός και αν παίζεις σε θρίλερ και αυτή που σε κοιτάζει έτσι έχει πεθάνει ένα ήσυχο απόβραδο του Αυγούστου του ’89. Του 1789. Θα γκουγκλάρει κάποιος να δούμε ποιο είναι το ρεκόρ ή το κινητό το έχετε μόνο για να καυλαντίζετε γκομενάκια; Κατουρούσε ακόμα.

Η ροή σαν να είχε αρχίσει να χάνει την ορμή της. Τώρα που ήταν τόσο κοντά στο να σπάσει το ρεκόρ; Όχι, φίλε, δεν θα άφηνε αυτό το κατούρημα να ξεφτίσει σαν άλλος ένας καλοκαιρινός έρωτας που θα έπεφτε στη λήθη πιο εύκολα και από νοικοκυραίο απ’ τα σύννεφα.Έδωσε εντολή ��π’ τα κεντρικά και να, η ροή σαν να αυξήθηκε πάλι, το ρεκόρ ήταν πιο κοντά από ποτέ, θα έμπαινε στο βιβλίο Γκίνες. Θυμήθηκε ένα clickbait που έλεγε: «Δείτε πώς είναι σήμερα ο νάνος ύψους 39 εκατοστών που μπήκε στο βιβλίο Γκίνες». Είναι πάντα δύσκολο να μπεις στο βιβλίο Γκίνες και λογικά ο νάνος πρέπει να χώρεσε οριακά. Όπως και να ’χει ήταν κοντά, πολύ κοντά. Δεν θα άφηνε την αμφιβολία να κερδίσει, είχε βρει το θάρρος. Ιάπωνα,ελπίζω να ξέρεις να χάνεις και να μην αρχίσεις τα μα-μου. Κατουρούσε ακόμα.

Άνοιξε τα μάτια του, λιγοστό φως έμπαινε απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα, το σκοτεινό ταβάνι τον έβλεπε να προσπαθεί να καταλάβει, ένα αμάξι είχε σταματήσει κάτω απ’ το μπαλκόνι του, στο μεταξύ,και μεθυσμένα γέλια και υπονοούμενα μαζί με ρεφρέν και κουπλέ του Γονίδη είχαν σκοτώσει τον ύπνο του. Θα έβαζε στοίχημα ότι το αμάξι ήταν Σέατ Ίμπιζαμε αλλαγμένη εξάτμιση και ότι ο οδηγός είχε πάνω από τρία τατουάζ, το ένα στον λαιμό. Θα χαλάλιζε ένα πενηντάρικο. Τελικά, όνειρο έβλεπε; Δεν υπάρχει ρεκόρ; Ούτε Ιάπωνας δηλαδή; Λες να μην ήταν Ίμπιζα και να έχανε το πενηντάρικο;Θα γελούσε, αν της έλεγε πού ήθελε να ποντάρει. Την είδε να γελάει. Τα μάτια του άνοιξαν λίγο παραπάνω. Απογοητευμένος σηκώθηκε και με μάτια σχεδόν κλειστά έφτασε ως την κουζίνα σαν σε όνειρο. Έβγαλε ένα χοντρό, χαμηλό ποτήρι και το γέμισε μέχρι τη μέση με το ουίσκι που είχε αγοράσει για να πιουν μαζί. Ήπιε μια γουλιά μόνος του, έβαλε λίγο ακόμα. Έκατσε σε μια καρέκλα, κοίταξε το ρολόι της κουζίνας, ήταν τέσσερις παρά δέκα. Το ήπιε σαν νερό, έβαλε δεύτερο, θυμήθηκε τα χέρια της να γεμίζουν ουίσκι ένα παρόμοιο ποτήρι και άναψε τσιγάρο. Φύσηξε τον καπνό μακριά, εκείνη μπορεί να ήταν πολύ πιο μακριά, αλλά ίσως να κάπνιζε την ίδια στιγμή. Ήπιε την τελευταία γουλιά,  το τσιγάρο έσβηνε στο τασάκι. Είδε κάτι σοκολατάκια πάνω στο τραπέζι και έβαλε ένα στο στόμα του, για να γλυκάνει την πίκρα απ’ τη νικοτίνη. «Ωραίοσσσοκολατάκι», είπε από μέσα του με φωνή Ντόρας Μπακογιάννη την ώρα που έμπαινε στο μπάνιο. Γέλασε. Σκέφτηκε ότι έχει κάποιο πρόβλημα.

Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Τη σκέφτηκε.

Άρχισε να κατουράει.

[meapogoiteuses]

Ξυπνάς και λες ρε γαμώτο γιατι να ξεκινάει ετσι αυτή η γαμημένη μέρα? κ κοιτας στον καθρέφτη...τι βλέπεις? Ενα πρόσωπο ακόμη μια μερα στεναχωρημένο, ξανα κάθεσαι στο κρεβάτι και κοιτάς το χάος κ ολη την ημέρα κινείσαι σαν ρομπότ...δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα κ δεν είναι μόνο οτι δεν εισαι ΕΣΥ καλα είναι κ οι φίλοι σου που είναι εξίσου χάλια κ ενας απο αυτούς ενα τηλέφωνο δεν πήρε κ καταλήγεις να τους πάρεις εσύ όλους κ βγαίνετε και συζητάτε και καταλήγουν να σου πουν οτι φαίνεσαι πολύ καλα κ οτι χαίρονται πολυ για αυτό...ομως πρόσεξες κάτι *ΦΑΙΝΕΣΑΙ* πολυ καλά, δε σε ρωτάνε αν είσαι όντως και εχεις αυτην την αναγκη να ερθει κάποιος να σε πάρει αγκαλιά κ να σου πει οτι ολα θα πανε καλα κ ξέρεις που καταλήγεις ε? Να κάνεις εσύ σε κάποιον άλλον αγκαλιά κ να του ψιθυρίζεις οτι θα πανε ολα καλα....και ξανα κάθεσαι στην θέση σου και μεσα στο μυαλό σου αντηχούν ολα τα προβλήματα των φίλων σου κ σκέφτεσαι ρε γαμώτο θα γυρίσει κ θα ρωτήσει κανένας κ εμένα ή πάλι εγω θα καταλήξω να κλαίω με λυγμούς στο δωμάτιο μου? Και μετά απο 2 ώρες επιστρέφεις σπίτι, κλείνεσαι στο δωμάτιο ��ου κ κλαις για άλλες 2 ωρες κ αποφασίζεις να ανοίξεις το κινητό σου κ βλέπεις ενα γεια απο ενα άκυρο πρόσωπο και χαμογελάς γιατί έστω αυτός σε θυμήθηκε....

Απλα ρε γαμώτο σε ρωτάνε γιατί κλείνεσαι στον εαυτό σου...απο την στιγμή που δεν κάνουν κάτι για να ανοιχτείς και να μιλήσεις αυτό γίνεται. Κλείνεσαι..δεν μιλάς πλεον για αυτά που σε βασανίζουν..δεν γελάς τοσο συχνά..και ολο αυτό σε ρίχνει ακόμη πιο πολύ και ετσι σηκώνεται τοίχος και αντε κατέβει μετά...

[spoilersgr]

«Το μήνυμα που θέλω να δώσω στους νέους της ηλικίας μου, καταλαβαίνω, παρακολουθώ το τι γίνεται στην ηλικία μου μέσω των social media, είναι ότι δεν προσέχουν όσο θα έπρεπε να προσέχουν, θέλει ιδιαίτερη προσοχή, εύχομαι σε κανέναν να μην περάσει την εμπειρία που πέρασα εγώ».     «Γροθιά στο στομάχι» η ιστορία του 25χρονου Πέτρου, ο οποίος από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε από την Τήνο, διασωληνωμένος στην εντατική του Ασκληπιείου Βούλας. Κι αυτό χωρίς να έχει το παραμικρό υποκείμενο νόσημα. Μιλώντας στον ΣΚΑΙ, ο 25χρονος στέλνει το δικό του μήνυμα σε όσους αμφισβητούν την απειλή του κορονοϊού. Ο Πέτρος βγήκε νικητής λίγες ημέρες πριν τα 25α γενέθλιά του. Ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει πως από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκε να δίνει μάχη για τη ζωή του στην εντατική έχοντας νοσήσει από κορονοϊό.           «Εγώ πραγματικά δεν είχα κανένα νόσημα, γενικά είμαι πολύ αθλητικός, δεν αρρωσταίνω σχεδόν ποτέ, δεν κάνω χρήση φαρμάκων, γενικά η ζωή μου είναι πολύ υγιεινή και αθλητική. Κανείς δεν το περίμενε ότι θα καταλήξω κάπως έτσι» περιγράφει.Για 4 ημέρες είχε 40 πυρετό που δεν έπεφτε, το τρίτο τεστ ήταν θετικό και τότε στήθηκε μία γέφυρα ζωής από την Τήνο στην Αθήνα. «Αποφασίστηκε και ήρθε ελικόπτερο και με πήρε μέσα σε κάψουλα γιατί είχα τον ιό εν τέλει. Με βάλανε σε κώμα στη Σύρο από εκεί και πέρα δεν καταλάβαινα τίποτα , διασωληνώθηκα, με φέρανε στην Αθήνα στο Ασκληπιείο της Βούλας και μπήκα στη ΜΕΘ μέσα σε καταστολή. Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία της εντατικής» προσθέτει.           Ο οργανισμός του αντέδρασε και τότε ήρθε η σοκαριστική εμπειρία της εντατικής. «Έπαθα ένα σοκ γιατί δεν ήξερα που βρίσκομαι και τι κάνω, οι γιατροί ήρθαν κατευθείαν μου λένε είσαι καλά , τι κάνεις;» Ο Πέτρος θυμάται να τον ρωτούν αν καταλαβαίνει τι γίνεται και που βρίσκεται. Εκείνος να απαντά και να έχει επίγνωση ότι πηγαίνει στην Αθήνα από τη Σύρο και ότι θα μπει σε κώμα. Όπως αναφέρει καταλάβαινε τι του συμβαίνει κι η εμπειρία στην εντατική ήταν δύσκολη. «Είσαι μόνος σου, δεν έχεις επικοινωνία με τους δικούς σου. Δεν ήξερα εάν γνωρίζουν για εμένα, εν τέλει μου είπαν οι γιατροί ότι τους ενημερώνουν καθημερινά. Δεν έχεις κινητό, δεν έχεις επικοινωνία με κανέναν άνθρωπό σου. Το μόνο που γίνεται είναι να μαθαίνουν οι δικοί σου μέσω των γιατρών την κατάστασή σου» προσθέτει. Πλέον νοσηλεύεται σε απλό θάλαμο , ο οργανισμός του όμως είναι αρκετά ταλαιπωρημένος. Με δυσκολία στέκεται όρθιος, δυσκολεύεται ακόμη και να μιλήσει. «Το μήνυμα που θέλω να δώσω στους νέους της ηλικίας μου, καταλαβαίνω, παρακολουθώ το τι γίνεται στην ηλικία μου μέσω των social media, είναι ότι δεν προσέχουν όσο θα έπρεπε να προσέχουν, θέλει ιδιαίτερη προσοχή, εύχομαι σε κανέναν να μην περάσει την εμπειρία που πέρασα εγώ» αναφέρει. «Είναι κάτι πολύ δύσκολο, είναι κάτι χρονοβόρο. Καταλαβαίνετε ότι ακόμα και τώρα αναρρώνω και ακόμα και όταν βγω σε λίγες ημέρες από εδώ, θα συνεχίσω να πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός , να κάνω φυσικοθεραπείες . Το σώμα έχει πάθει ζημιά. Πρέπει δηλαδή για να επανέλθω να δουλέψω πάρα πολύ σκληρά. Έχουν ατονήσει πάρα πολύ οι μύες.» προσθέτει περιγράφοντας πως πλέον περπατά και το σώμα του είναι τόσο καταβεβλημένο που δεν μπορεί να κρατήσει το σώμα του όρθιο, δεν μπορεί να κάνει βήματα άνετα. «Δηλαδή κουράζομαι να πάω από εδώ μέχρι το μπάνιο να σας το πω έτσι απλά», εξηγεί. Μέχρι και σήμερα δεν γνωρίζει πως κόλλησε. «Δεν γνωρίζω από που κόλλησα. Στο οικείο μου περιβάλλον δεν έχει κανένας τον ιό. Δεν έχω καμία ιδέα από που κόλλησα τον ιό, αλλά με βρήκε. Είναι κάτι που μπορεί να σε βρει παντού. Μπορεί να ακουμπήσεις κάτι που είχε ακουμπήσει κάποιος που ήταν μολυσμένος με τον ιό και δεν το γνώριζε και να το πάρει ο οργανισμός σου» δηλώνει και τονίζει πως δεν βρίσκει λόγια να ευχαριστήσει γιατρούς και νοσηλευτές που έδωσαν μαζί του αυτό τον αγώνα. Πληροφορίες από nassosblog

[schoolofrockgr]

Ο Superman μιμήθηκε το smell the fart acting του Joey Tribbiani;

Είδα τις προάλλες από την άνεση του καναπέ μου και όχι από την ενθουσιώδη κινηματογραφική αίθουσα την Justice League και παρατήρησα μερικά πράγματα που είτε δεν ειπώθηκαν ποτέ ή πέρασαν χαμηλά στα ραντάρ ή είναι καινούρ��ια. Όχι δεν είναι review. Κάναμε review ΕΔΩ.

Για παράδειγμα, μου φάνηκε πολύ καλύτερη -οπτικά- η version του Cyborg. Σε μια ταινία που έμοιαζε σαν videogame, ο Cyborg έμοιαζε με κάτι… που δεν είναι game. Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να έχουν δουλέψει ακόμα περισσότερο τα εφέ -όπως θα έπρεπε αρχικά δηλαδή- για την home version της ταινίας, αλλά και στις μάχες μου φάνηκε πιο smooth.

Βέβαια, τα backgrounds με τα green screens ήταν και πάλι τραγικά. Έμοιαζαν σαν πίνακες ζωγραφικής πίσω από του�� ηθοποιούς, όπως κάνανε στις ταινίες του 1960. Μάλιστα έβγαλα μια φωτογραφία από το μέτριο κινητό μου, τη στιγμή που δεν άντεξα άλλο και πάλι, νομίζω πως φαίνεται ξεκάθαρα.

Έι Supes! Πού κοιτάς ρε φίλε; Τα σνακς μου;

Όπως και στο σινεμά, η ταινία για μένα πήρε μπροστά από την ανάσταση του Superman και μετά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Batman έμοιαζε να σέρνεται, η Wonder Woman τραγικά μόνη, ο Aquaman να θέλει να το παίξει Thor και ο Flash έπρεπε να φάει τις σφαλιάρες της ζωής του.

Πάμε στα καλά τώρα. Και όταν λέω καλά, δεν εννοώ από πλευράς ποιότητας κινηματογράφησης, αλλά από αυτή του γέλιου ή του ελληνικού ενδιαφέροντος. Μόλις στα πρώτα λεπτά της ταινίας όπου υπάρχει το πλάνο με το κινητό των παιδιών, ο Superman μιμήθηκε το smell the fart acting του Joey Tribbiani.

Πώς μου είχε ξεφύγει αυτό αρχικά; Ήταν τόσο φανερό. Σκέφτηκα να το κάνω video, αλλά όταν έκανα ένα search, είδα πως το είχαν δει κι άλλοι και με είχαν προλάβει. Πώς δεν έγινε σούσουρο με αυτό και κολλήσαμε μόνο στο μουστάκι και το εξαρθρωμένο του πιγούνι, για μένα είναι πολύ αστείο.

Διαβάστε ακόμα: Κλάμα με τη διαφήμιση για ξυραφάκια από την Gillette.

Φυσικά για τον Steppenwolf -και πάλι-τι να πεις. Ούτε για προτελευταία πίστα σε αυτό το videogame δεν έκανε. Μοιάζει σαν αυτούς τους κακούς, που μοιάζουν τρομακτικοί στην αρχή, αλλά δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο αν δώσεις προσοχή. Ατάκες μηδέν. Παρουσία, καμία.

Για το Ελληνικό στοιχείο που λέγαμε, είδα στα credits ότι έχουν πάρει εικόνες από την Μήλο. Εκτός από την Αγγλία, την Ισλανδία και τις ΗΠΑ φυσικά, υπάρχει και το δημοφιλές ελληνικό νησί. Πού ακριβώς; Αν κρίνω από τις λιγοστές πληροφορίες που αναφέρουν το… Kleftiko Bay και τα πλάνα ανοιχτά της Θεμίσκυρα, μάλλον εκεί. Και μου κάνει εντύπωση πως στην solo ταινία της Wonder Woman, δεν υπάρχουν πλάνα από Ελλάδα παρά μόνο από Ιταλία. Good job και πάλι από τις ντόπιες αρχές.

Να ήταν αυτό το πλάνο; Ας μας διαφωτίσει κάποιος ντόπιος.

Γενικά όταν βλέπω ταινία σπίτι μου, βλέπω όλους τους τίτλους στο τέλος, κάτι που δεν κάνω στο σινεμά για αυτό έχασα τη σκηνή με τον Deathstroke. Μου αρέσει να ψάχνω να βρω Έλληνες στο crew για να περνάω την ώρα μου. Ναι, ξέρω. Είμαι συναρπαστικός τύπος, ε; Το όνειρο της κάθε γυναίκας. Έτσι βρήκα αρκετούς, αλλά συγκράτησα αυτούς τους δυο:

Ποτέ σου μην τα βάλεις με τον Τσαντίλα!

Για εμάς τους ρομαντικούς, το όνομα Σέκερης πάντα θα συμβολίζει κάτι αγνό.

Άντε και εις άλλα με υγεία!

[justforbooks]

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε βαθειά, αμετανόητα αγενείς. Κανονικά γαϊδούρια.

Ζέχνει η Αθήνα (κυριολεκτικώς), ζέχνει κι από αυτή τη νοοτροπία, το πιο βαρύ μας ελάττωμα, ένα κράμα αδιαφορίας, συνδρόμου ανωτερότητας, στιγμιαίας κακοήθειας, θράσους και (ψευτ��)μαγκιάς.

Δεν έχει ηλικία αυτό το χάλι, δεν έχει γένος, δεν έχει καταγωγή, δεν έχει ώρα, μπορεί να έχει πτυχίο και λόγω κρίσης σηκώνει όποια αιτιολόγηση βρίσκεται πρόχειρη. Όμως, είναι ψέμα. Ήμασταν πάντα αγενείς, πάντα έτοιμοι για το χειρότερό μας, πάντα πρόθυμοι να δικαιώσουμε τον τίτλο και φυσικά αλίμονο σ’ όποιον μας το πει ανοιχτά. Στην καλύτερη περίπτωση θα του πουν ότι γενικεύει και βάζει τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι. Μόνο που –ασχέτως των υπέροχων εξαιρέσεων- μιλάει για εμάς το κάθε μας βήμα σ’ αυτή την πόλη, οι αντιδράσεις μας σε ό,τι μας ξεβολεύει, ο τρόπος να κοινοποιούμε με στόμφο και υπερβολική αυτοπεποίθηση την παρουσία μας, αγνοώντας τα στοιχειώδη, τα απολύτως ανθρώπινα. Τα βλέπεις με μια γρήγορη ματιά στην πόλη από την ώρα που ξημερώνει, μέχρι το επόμενο ξημέρωμα.

Περπατάμε χωρίς καμία συναίσθηση του σώματός μας, χωρίς καμία συναίσθηση των άλλων. Κουνάμε χέρια πόδια, κρατάμε το τσιγάρο ράθυμα, ας προσέχουν οι άλλοι, θα πάρουμε παραμάζωμα ό,τι βρίσκεται στην ακτίνα μας, επειδή ΕΜΕΙΣ βιαζόμαστε. Ομοίως, θα σταθούμε μες τη μέση απολύτως χαλαροί, επειδή ΕΜΕΙΣ κάνουμε τη βόλτα μας (και όλα μπορούν να περιμένουν). Θα ρωτήσουμε κάποιον μια πληροφορία, χωρίς να πούμε «ευχαριστώ», λες και είναι υποχρέωση του. Θα πατήσουμε/ σπρώξουμε χωρίς «συγνώμη», αλλά θα απαντήσουμε χυδαία, αν μας κάνουν παρατήρηση. Θα παρκάρουμε στην αναπηρική θέση, θα αγνοήσουμε τον ποδηλάτη, θα πετάξουμε αυτό που μας περισσεύει από το παράθυρο του αυτοκινήτου, θα περάσουμε σαν βολίδες από τη ΛΕΑ, θα πουλήσουμε τσαμπουκά, αν μας υποδείξουν το λάθος. Υπάρχει πρόβλημα, φίλε μου;

Ένας αιώνας αστικές συγκοινωνίες δεν είναι αρκετός, απλώς δεν (μας) φτάνει. Θα σπρώξουμε για να μπούμε πριν κατεβούν οι επιβάτες. Θα σβαρνίσουμε τα πάντα με την τσάντα για να προλάβουμε την άδεια θέση. Δεν θα κατεβάσουμε ποτέ από τον ώμο το σακ-βουαγιάζ, θα το παρκάρουμε πάνω στα κεφάλια των καθήμενων, είναι μια χαρά εκεί. Θα κάτσουμε με τα πόδια ορθάνοιχτα να ακουμπούν στους διπλανούς. Με το εισιτήριο τη θ��ση αγοράσαμε, όχι τη διαδρομή. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη κάποια ριφλέξ για τις όρθιες εγκύους, για τους πολύ ηλικιωμένους, για τους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Όσο για τις μητέρ��ς με καρότσι, ας πρόσεχαν. Όσο ενήμερες κι αν είναι ότι κανείς δεν θα βοηθήσει στο να βγει το καρότσι από το Μετρό, τον ηλεκτρικό, το λεωφορείο, πάντα δοκιμάζουν μία καινούρια κατάπληξη, όταν κάποιος από το πλήθος τις «κράζει» που καθυστερούν. Να πάρει ταξί άλλη φορά.

Είμαστε «ασήκωτοι», γνωστό αυτό από παλιά. Το πρωί η «καλημέρα» είναι μια μηχανική υποχρέωση. «Καλημέρα» με χαμόγελο είναι άθλος. Γενικώς, δεν χαμογελάμε, μη μας δουν για μπόσικους και μας κλέψουν στα ρέστα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, τον πελάτη ή υπάλληλο που επιμένει να μας χαμογελάει, όσο αγγούρια κι αν είμαστε, δεν τον καταλαβαίνουμε. Δεν την πιάνουμε τη λεπτή υπογράμμιση της  κατάστασής μας. Έχουμε ανάγκη να μας το πουν χοντρά.  Κι εμείς χοντρά θα αγνοήσουμε ουρές, πρωτόκολλα, κανόνες, θα μπούμε εκεί που δεν πρέπει, θα κάνουμε χαμό, γιατί «έχουμε κι άλλες δουλειές», τα είπαμε αυτά.  Στο τηλέφωνο, ομοίως, με προστακτική θα κάνουμε τη δουλειά μας, χωρίς καλημέρες, καλησπέρες και λεπτότητες. Γιατί να μιλάμε στον πληθυντικό; Άντε, τέλειωνε.

Δεν ακούμε – ακόμη κι αν πρόκειται για οδηγίες επιβίωσης. Θα διακόψουμε, που να χαλάσει ο κόσμος. Θα πεταχτούμε στη μέση μιας κουβέντας για να πούμε το δικό μας, τη βλακεία μας, συνήθως. Και φυσικά, τα ξέρουμε όλα. Μας έχει τύχει κάτι παρόμοιο και το χειριστήκαμε καλύτερα από ‘σένα, ανόητε. Θα κάνουμε το δικό μας και θα το κάνουμε, φωνάζοντας. Θα σηκώσουμε το εστιατόριο στο πόδι, γιατί έτσι είμαστε εμείς, αλέγροι, το βαγόνι θα μάθει με το «νι» και με το «σίγμα» τις υποθεσούλες μας γιατί έτσι μιλάμε εμείς στο κινητό, θα καβαλήσουμε τους πάντες σε μια κουβέντα, για να ακουστούμε. Θα αφήσουμε τα παιδιά μας αμολητά παντού. Είναι παιδιά και εμείς πολύ κουρασμένοι. Ας φωνάξουν. Ας φωνάξουν κι οι διπλανοί, τι έγινε; Γυρίζοντας σπίτι θα μπει η τηλεόραση τέρμα. Τι πειράζει που είναι μεσημέρι. Είναι το σπίτι μου κι ό,τι θέλω κάνω. Το κατάλαβες ή να φωνάξω κι άλλο;

Δεν ξέρουμε πότε να σταματήσουμε. Θα ρωτήσουμε τα πιο απίστευτα, για να ‘χουμε υλικό για μετά. Φυσικά και θα συζητήσουμε για κάποιον χωρίς να είναι παρών. Το κάνουν όλοι. Φυσικά και θέλουμε να ξέρουμε τα πάντα για όλους, είναι στην ανθρώπινη φύση: να ψαχουλεύει, να κατασκοπεύει, να μαθαίνει άπλυτα, να τα χρησιμοποιεί αν παραστεί ανάγκη. Αν μας πιάσουν, θ’ αρνηθούμε τα πάντα ή μπορεί και όχι, θα αντικρούσουμε, θα επιτεθούμε, σαν γνήσιοι ηλίθιοι θα επιμείνουμε και θα βγάλουμε τρελούς τους άλλους.

Φανερά ή κρυφά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε καλύτεροι, πιο έξυπνοι, πιο ικανοί από τους περισσότερους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Δεν το ομολογούμε, όχι πάντα, αλλά, πώς να γίνει τώρα, υπερέχουμε. Σκεφτόμαστε καλύτερα, ενεργούμε καλύτερα, έχουμε περισσότερα χαρίσματα από τον μέσο όρο κι ακόμη κι αν δεν το ομολογούμε, αυτό που πραγματικά πιστεύουμε για τους άλλους, είναι ταπεινωτικό. Δεν κάνουμε ποτέ λάθος, κι όταν μας κατηγορούν για κάτι τέτοιο απλώς μας αδικούν, κυρίως το σύμπαν μας χρωστάει.

Και φυσικά έχει να κάνει και με το πώς μας εμπνέει να φερθούμε αυτή η πόλη. Ποιον πολιτισμό περνάει στα κύτταρά μας, πόσο νοιάζεται για εμάς για να της το επιστρέψουμε. Αλλά μετά φεύγουμε από αυτά που μπορούμε να διορθώσουμε εμείς και η κουβέντα πάει αλλού, διαγράφοντας τον ίδιο φαύλο κύκλο. Ας δούμε τα δικά μας πρώτα, λοιπόν.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[ifidiam]

Ten Years After

Αυτήν τη φορά, δεν ένιωσα εκείνο το «τράβηγμα» στο στομάχι. Ήταν όλα ήρεμα. Όλα στη θέση τους. Προσπαθούσα να δημιουργήσω, να με κάνω να νιώσω αυτό το τράβηγμα στο στομάχι. Αλλά δεν ερχόταν. Ήμουν απόλυτα ψύχραιμη. 

Μου πήραν την τσάντα. Το σακίδιο. Μου πήραν το περιττό βάρος. Κάποιος με φρόντισε. Η αξία, ευτελής. Η σημειολογία, όχι ευτελής. Ήταν καμιά δυό βδομάδες που τσακωνόμουν στο κεφάλι μου. «Και τί κάνουν αυτοί εκεί; Παίρνουν κάτι μισθάρες, απλά για να κάνουν υποδείξεις. Επί της ουσίας, δεν κάνουν τίποτα». Το σακίδιο το είχα πάρει όταν δούλευα σε διεθνή οργανισμό για τους πρόσφυγες. Με είχε βολέψει. Μαύρο, με θήκες και το λογότυπο κεντημένο με λευκοασημίζον νήμα, χωρούσε άριστα το λάπτοπ. Και πολλά άλλα. Δε μου άρεσε όμως πια. Το είχα βαρεθεί. Απλά, ήταν μια συνήθεια. «Εγώ έχω τελειώσει ��ε τις ΜΚΟ!», συνέχιζε ο τσακωμός στο κεφάλι μου. Ήταν οι προσπάθειες που δεν ευοδώθηκαν, εξαιρώντας σταδιακά, διόδους απασχόλησης και οδηγώντας με εκεί όπου από την αρχή ήθελα να πάω. Από την αρχή του τέλους μιας μεγάλης σχέσης. Εκείνης με την εφημερίδα όπου έμεινα σχεδόν δώδεκα χρόνια. Ή μάλλον, λίγο πριν εγώ χωρίσω μαζί της. «Θα παρακολουθήσω το σεμινάριο για το web design στο ΕΜΠ και θα φτιάξω ένα site που θα τα έχει όλα μέσα. Το Swing in Greece. Και θα ράβω». Πέντε μήνες αφότου έφυγα από την εφημερίδα, ξεκίνησα σεμινάρια ραπτικής, μαζί με μια φίλη, από το swing, καινούριας εσοδείας. Πόσο δημιουργικό είναι το να ράβεις. «Θα ράβω, ώστε να εξασκώ άλλα μέρη του εγκεφάλου». Αυτό είχα σκεφθεί. Εφόσον η βασική μου απασχόληση θα με έβρισκε μπροστά σε έναν υπολογιστή ή να σκρολάρω ανελέητα στο κινητό, έπρεπε να κάνω και μία χειρο-τεχνία, ώστε να έρχομαι στα ίσα μου. Να μετράω με ακρίβεια χιλιοστού, να δίνω σημασία στη λεπτομέρεια, την τσάκιση, όλα αυτά που μου αρέσουν, και που για ορισμένους μπορεί να μοιάζουν ψυχαναγκαστικά, όμως εγώ τα βρίσκω πολύ γοητευτικά. Ακόμη δεν έχω χρησιμοποιήσει τη ραπτομηχανή μου. Μεσολάβησαν πολλές φουρτούνες, σαράντα κύματα, σκαμπανεβάσματα, όπως του rollercoaster. Ήμουν μακριά από τον εαυτό μου. Τώρα, σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, τώρα συγκλίνω στο περίγραμμά μου. Χρειάστηκε να γίνουν πολλοί κύκλοι για να με «ψηλαφήσω», να συνειδητοποιήσω ότι στα χρόνια της ανεργίας, κάθε χρόνο, από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάρτιο, όταν ο ήλιος δεν είναι αρκετός, πρέπει να με φροντίζω περισσότερο: να κοιμάμαι, να μην τρώω πολλή ζάχαρη, να τρώω οπωσδήποτε πράσινα λαχανικά, ξηρούς καρπούς και φρούτο κάθε μέρα, να μην καίγομαι στο φου μπου, να κάνω διαλογισμό και kundalini yoga, να συνδέομαι με τους ανθρώπους, να μην ακινητοποιούμαι, να κοιμάμαι. Δεν μπερδεύτηκα. Επίτηδες το έγραψα δύο φορές.  

«Έχεις τελειώσει με τις ΜΚΟ; Αφού δεν το θες, φέρ'το εδώ». Νομοτέλεια. Ό,τι δε χρειάζεσαι, σού το παίρνει whatever is out there. Το λεωφορείο έφυγε από μπροστά μου και ω! Πόσο καιρό είχα να το δω. Χρόνια. Το έχω συναντήσει κατά καιρούς σε διάφορα σημεία. Το φορτηγάκι μιας εταιρείας καθαρισμού κτιρίων. Λέγεται «Σύμπαν». Λευκό, με μπλε και κόκκινα γράμματα, ξεχώριζε μπροστά στον μουντό από τη συννεφιά τοίχο όπου ήταν παρκαρισμένο, δίπλα στο Blue Fox. Το έβγαλα φωτογραφία. «Για να δούμε, τί θα συμβεί σήμερα».  

Το σακίδιο το αποχαιρέτησα σταδιακά. Το μεσημέρι το άφησα στο σπίτι ενός φίλου, κάναμε τις δουλειές μας ο καθένας και γύρισα το απόγευμα να το πάρω. Πρώτος σταθμός, μία έκθεση. Το άφησα χάμω. Μου φάνηκε πολύ βαρύ. «Τί θέλω και το κουβαλάω», διέσχισε τον νου η σκέψη. Ο φίλος αυτός δέχτηκε να το ζαλωθεί κάνα δεκάλεπτο, μέχρι που φτάσαμε σε έναν πολύβουο πεζόδρομο. Καθίσαμε η παρέα των τριών, έξω. Τότε, άρχισαν τα ταχυδακτυλουργικά. Πέρασε το σακίδιο στην πλάτη της καρέκλας μου, έβγαλε το σακάκι του και το φόρεσε στην καρέκλα. Το μαύρο σακίδιο δεν φαινόταν κάτω από το μαύρο σακάκι. Έβαλα το χέρι μου κάποια στιγμή και ψαχούλεψα να πάρω τον καπνό. Έχωσα το κινητό στο τσαντάκι μου, επάνω μου, ενώ πάντα το έβαζα στο σακίδιο. Σε λίγο, ήρθε ο φίλος, έβγαλε το σακάκι από την καρέκλα και το φόρεσε. Αποκαλυπτήρια. Θα του ράψω έναν μανδύα για να κάνει τα ταχυδακτυλουργικά του με μεγαλοπρέπεια. Τελευταία σκηνή: ανασηκώθηκα και έφτιαξα την καρέκλα μου. Δε γύρισα την πλάτη της στο ένα μου πλευρό, ώστε να το βλέπω. Το άφησα πλάτη. Κάποια στιγμή, κάνω έτσι, έλειπε. Δέκα χρόνια πριν, μου είχαν κλέψει την τσάντα μέρα μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο μέρος, πάλι κρεμασμένη στην καρέκλα. Συμπτωματικά, μία από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του σακιδίου στην πλάτη μου, αποτύπωσε, χωρίς να το γνωρίζει, μια φίλη που αποκαλώ «συμπαντικό τζίνι», σε ένα βίντ��ο που κάνει καριέρα στο Facebook, από τη βόλτα μας στη λαϊκή του Κολωνού «Ακαδημίας Πλάτωνος». 

Στην πραγματικότητα, δε στενοχωριέμαι για τίποτα από όσα είχα μέσα στο σακίδιο. Δύο μήλα, αμύγδαλα, είδη προσωπικής υγιεινής, κάτι χαρτιά, η ατζέντα μου που όμως δεν τη χρησιμοποιούσα, δε με είχε βολέψει. Αν για κάτι στενοχωριέμαι, είναι μια πασμίνα, μία εσάρπα, ένα σάλι, στο χρώμα του τσάκρα της καρδιάς, πράσινο ανοιχτό και ντεγκραντέ, σκουραινοάνοιγε. Μου την είχε χαρίσει δώδεκα χρόνια πριν ο Στέφανος, ένας φοβερός τύπος που έφτιαχνε ιδιαίτερα αντικείμενα και είχε ένα μαγαζάκι στα Άνω Πατήσια, προτού η κρίση σαρώσει οτιδήποτε ελεύθερο και δημιουργικό. Τον είχα κάνει θέμα για την εφημερίδα και όταν του πήγα ένα φύλλο για να το κρατήσει ενθύμιο, χάρηκε τόσο πολύ, που μου είπε «διάλεξε όποια θες!» από μία κρεμάστρα με εσάρπες και φουλάρια. Κανένα δε με ενθουσίασε, όμως πήρα αυτό, ήταν το κοντινότερο χρώμα στο τότε γούστο μου. Θυμάμαι ότι το κοίταζα και με ξένιζε η υφή του, το μέγεθός του. Για χρόνια ήταν καταχωνιασμένο στην ντουλάπα, σε μια σακούλα, μέχρι που μια μέρα, πέρυσι, ενάμιση χρόνο πριν, πλησίαζε η άνοιξη και το βρήκα και άρχισα να το φοράω και δεν το έβγαζα από πάνω μου, το χάρηκα τόσο πολύ, που οκ, I guess it was time να φύγει από μένα. Ελπίζω να αρέσει εκεί όπου έχει πάει. Η πρώτη φωτό είναι από μία σύντομη αλλά πολύ ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μας και της καριέρας μας, όπου αναδεικνύεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.  Αυτήν τη φορά, δεν ένιωσα εκείνο το «τράβηγμα» στο στομάχι. Ήταν όλα ήρεμα. Όλα στη θέση τους. Προσπαθούσα να δημιουργήσω, να με κάνω να νιώσω αυτό το τράβηγμα στο στομάχι. Αλλά δεν ερχόταν. Ήμουν απόλυτα ψύχραιμη. Ten years after. 

[totelostoukosmou]

Το τέλος του κόσμου, Μάχη Τζουγανάκη

Ήταν 11.47. Είχα ήδη απαντήσει στην ερώτηση τι ώρα είναι άλλα πέντε λεπτά συνεχόμενα προς τα πίσω. 11.42 και 43 και 44 και 45 και 46.

Όταν έχεις παιδιά μαθαίνεις να απαντάς στις ίδιες ερωτήσεις κατ’ επανάληψη. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα τους παιχνίδια. Και το θέμα του χρόνου είναι πάντα εξαιρετική πηγή ερωτήσεων. Βλέπεις, σε κάθε δευτερόλεπτο είναι κάτι καινούριο και αυτό τα προκαλεί. Βάλε και την έλλειψη αίσθησης του πόσο γρήγορα ή αργά κυλάει ο  χρόνος, η ερώτηση «Μαμά τι ώρα είναι; Σε πόσα λεπτά θα φύγουμε;» είναι από τις πιο must.

Κοιτούσα τη βιτρίνα της Σοφίας. Το κολιέ με τις μπλε πέτρες και τα ασημένια κοχύλια θα ταίριαζε γάντι στην φιλενάδα μου που έκλεινε τα 40. Την φανταζόμουν με το νέο της άσπρο φόρεμα και μια μπλε κορδέλα στα μαλλιά. Κραγιόν κατακόκκινο, μπλε πέδιλα με ασημένια σχέδια και μια τσάντα παιχνιδιάρικη σαν αυτήν. Ήδη έβλεπα τον αντρικό πληθυσμό, μαζί και τον άντρα μου, να την κοιτάζουν μαγνητισμένοι.

Κρατούσα τον Ορέστη αγκαλιά κι εκείνος έτρωγε τις μύξες του δήθεν στα κρυφά λες και δεν έχω μάθει απέξω όλες τους τις κινήσεις χωρίς καν να τις βλέπω. Η Ελένη είχε πιάσει τον ξύλινο στύλο της ΔΕΗ και στριφογύριζε και εγώ είχα ήδη φωνάξει τρεις τέσσερις φορές να προσέχει τις σκουριασμένες πρόκες από παλιές αφισοκολλήσεις.

Ο ήλιος με είχε κάνει μούσκεμα και η αναμονή του Πέτρου που πέντε λεπτά πριν είχε ήδη τηλεφωνήσει πως θα αργήσει ένα τέταρτο με είχε και πάλι εκνευρίσει. Ο ιδρώτας κόλλαγε τα μαλλιά μου και τα γυαλιά ηλίου που είχα στερεώσει πάνω τους για να μην τα φτάνει ο Ορέστης είχανε ήδη λερωθεί. «Τελικά τι λες; Θα το πάρεις;» άκουσα την Σοφία να με ρωτά επίμονα. «Το σκέφτομαι, πόσο κάνει;» τη ρωτάω. «Για σένα που είσαι πελάτισσα μόνο 45» είπε χαμογελώντας. Μέσα μου άρχισε το γνωστό ντόμινο. «Εγγραφή Ελένης στο εργαστήρι ζωγραφικής του δήμου για τον Ιούλιο 20 ευρώ, δ��ρο της ανιψιάς μου που έχει γενέθλια μεθαύριο 30 ευρώ. Αντηλιακό του Ορέστη 25 ευρώ. Πληρωμή του σταθμού 300 ευρώ. Μπαλέτο της Ελένης 50 ευρώ. Δόση εφορίας 200 ευρώ. Α! Βενζίνη έχει ανάψει από προχτές 40 ευρώ. Ή μήπως 20; Ας βάλω 20 καλύτερα μου φτάνει. Μαζί με το δώρο της φιλενάδας είμαστε 690. Μέση του μήνα. Πληρώνομαι με 900. Μένουν 210 για όλο το μήνα. Βγάλε τα τηλέφωνα. Την ΔΕΗ. Το σούπερ μάρκετ. Ευτυχώς κρεοπωλείο έχω ήδη αγοράσει. Ψάρια θα φάμε από τον επόμενο μήνα. Κάτι έχει μείνει και στον Πέτρο. Βγαίνουμε…»

Κοίταξα ξανά την βιτρίνα. Τώρα ήταν 12.10 και ο Πέτρος άφαντος ακόμα χωρίς να πάρει κάποιο τηλέφωνο. Έκανα να βγάλω το κινητό από την τσάντα αλλά σκέφτηκα ότι δεν είχε κανένα νόημα. Είτε θα άκουγα ότι θα αργήσει κι άλλο είτε ότι είναι κάπου κοντά. Ένα και το αυτό. Άσε που αν το έβγαζα από την τσάντα θα έπρεπε να κάνω τις κλασικές στροφές με τα χέρια, αυτές με τη μεγάλη επιδεξιότητα τέτοια για να μην το πιάσει ο Ορέστης. Θα ερχόταν και η Ελένη και θα ζητούσε τσιριχτά να της βάλω να παίξουν τραγούδια για να χορέψει με αυτό το συνεχόμενο «σε παρακαλώ σε παρακαλώ μαμά!». Πίεσα αμήχανα την τσάντα να κλείσει λες και το κινητό μπορούσε να βγει από μόνο του και εστίασα και πάλι στην βιτρίνα.

Η αντανάκλασή μου στο τζάμι με την αλλαγή της θέσης του ήλιου ήταν πλέον ξεκάθαρη. Κάποτε ήμουν μισή. Τώρα είμαι δύο Άννες μαζί. Προσπάθησα να κάτσω πιο στητή. Έβγαλα τα γυαλιά από το κεφάλι και προσπάθησα να στρώσω τα ιδρωμένα μου μαλλιά. Ύστερα τα φόρεσα και με κοίταξα πάλι. Στο σημείο που καθόμουν το κολιέ της βιτρίνας έπεφτε ακριβώς στο λαιμό μου. Το συνδύαζα με μια λερωμένη από γάλα χακί μπλούζα, ένα τζιν που θέλω να πλύνω από προχτές και με υπέροχα γκρι αθλητικά που έχουν τρυπήσει. Θα έβαζα πέδιλα μόλις έκανα το πρώτο (και τελευταίο μου) πεντικιούρ του καλοκαιριού. Μα το υπόλοιπο των 210 μου απαγόρευε να βγάλω τα αθλητικά από τα πόδια μου για αυτό το μήνα. «Μαζί με τα ψάρια» μονολόγησα και γέλασα χαιρέκακα.

Τώρα πλέον ήταν 12.20. Ο Πέτρος πήρε τηλέφωνο, η τσάντα άνοιξε, ο Ορέστης το τράβαγε από τα χέρια μου στριγγλίζοντας και η Ελένη φώναζε να βάλω μετά τραγούδια τραβώντας την μπλούζα μου και βγάζοντας σε κοινή θέα για πολλοστή φορά το σουτιέν μου. Η Σοφία περίμενε στην πόρτα να της απαντήσω κοιτάζοντας με ένα μικρό χαμόγελο τα παιδιά χωρίς να ξέρεις αν θέλει να τα διώξει ευγενικά επειδή δεν αντέχει άλλο την φασαρία τους ή αν προβάρει τον εαυτό της στο πώς θα χαμογελάει κάποτε στα δικά της παιδιά. Νομίζω πως μου είπε ότι έμεινε από λάστιχο. Νομίζω πως μου είπε στην μέση της Κηφισίας. Νομίζω πως μου είπε πως θα αργήσει σίγουρα κανά μισάωρο.

Έδωσα τον Ορέστη στην Σοφία χωρίς καν να την ρωτήσω κι εκείνη άπλωσε μηχανικά τα χέρια δίχως να ξέρει καν πώς να τον πιάσει. Φώναξα στην Ελένη και της είπα να μπει μέσα στο μαγαζί και να περιμένουν τον πατέρα τους και άρπαξα το κολιέ από τη βιτρίνα. Ήταν 12.22. Μέσα σε 2 λεπτά είχα φορτώσει δύο παιδιά σε μια άγνωστη σχεδόν, την είχα κλέψει και έμπαινα στο αυτοκίνητό μου ακούγοντας τα κλάματα και τις φωνές των παιδιών μου δίχως να μπορώ να σταματήσω.

Είχα φτάσει ήδη στο τρίτο φανάρι με κατεύθυνση την εθνική οδό για Πειραιά. Θα έπαιρνα το πρώτο πλοίο που έφευγε. Είχα 900 ευρώ να ξοδέψω. Εισιτήρια ξενοδοχεία και λοιπά. Θα έκλεινα ένα με πρωινό και με πισίνα από αυτά που δεν διαλέγω ποτέ με τον Πέτρο στις οικογενειακές μας διακοπές. Με έβλεπα ήδη σε μία από τις πολυτελείς ξαπλώστρες με μαγιό, εμπριμέ παρεό και το μπλε κολιέ με τα κοχύλια στο λαιμό. «Θα θέλατε κάτι άλλο κυρία;» θα ρώταγε σχεδόν ερωτικά ο σερβιτόρος της πισίνας κι εγώ θα του έκανα νεύμα με το χέρι πως δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο απολαμβάνοντας το δροσερό μου χυμό κάτω από την σκιά μιας τεράστιας ομπρέλας.

Ή ώρα ήταν 12.55. Ένα χέρι με γραπώνει από το μπράτσο μου σχεδόν βίαια. Κρατάω σφιχτά τον Ορέστη μην μου πέσει και προχωράω σχεδόν πλάγια σαν καβούρι. «Έλα, έλα τι κάθεσαι έτσι! Δεν με βλέπεις που έχω γίνει μούσκεμα; Άλλαζα λάστιχο στην μέση της Κηφισίας το διανοείσαι; Έχω παρκάρει πιο πέρα. Τόση κίνηση πια! Τόσος κόσμος! Τόσα αυτοκίνητα! Λες και κάποιος τους είπε πως ήρθε το τέλος του κόσμου και ξεχυθήκανε όλοι στους δρόμους μήπως και βρούνε τρόπο να σωθούνε…»

_

Η Μάχη Τζουγανάκη κάνει μουντζούρες στα χαρτιά που μοιάζουν με πυκνά αρωματικά θυμάρια, για να μπορεί να κρύβεται από πίσω τους. Φιλοδοξεί κάποτε εκεί πίσω να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο. Τον δικό της.