#Δία

[silezukuk]

Προς Ηράκλειο. Το νησάκι Ντία ή Δία ή (επί Βενετών) Standia // Δυο κόλποι του νησιού χρησίμευαν για εμπορικά λιμάνια, μέχρι τον καιρό του Αλβανού στρατηγού Μουσταφά Πασά, ο οποίος στα είκοσι χρόνια της κυριαρχίας του στην Κρήτη (1828-1851) βάθυνε τα νερά του παλιού λιμανιού του Ηρακλείου/Κάντιας ώστε να μπορούν να ελλιμενίζονται μεγάλα καράβια. // https://bit.ly/4aAKTEB / https://bit.ly/3R1qgui

[forgottenbones]

All'unico padre che si meriti il vostro timore reverenziale: Zeus.

[mauradusus]

"The Birth of Venus" by Sandro Botticelli

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

Στὸ ρόδινα μάκαριο φῶς, νά με, ἀνεβαίνω τῆς αὐγῆς,

μὲ σηκωμένα χέρια,

ἡ θεία γαλήνη μὲ καλεῖ τοῦ πέλαου, ἔτσι γιὰ νὰ βγῶ

πρὸς τὰ γαλάζια αἰθέρια·

μὰ ὢ ἄξαφνες πνοὲς τῆς γῆς ποὺ μὲς στὰ στήθια μου χυμᾶν

κι ἀκέρια με κλονίζουν!

Ὦ Δία, τὸ πέλαγο εἶν᾿ βαρὺ καὶ τὰ λυτά μου τὰ μαλλιὰ

σὰ πέτρες μὲ βυθίζουν!

Αὖρες τρεχάτε -ὦ Κυμοθόη, ὦ Γλαύκη,- ἐλᾶτε πιάστε μου

τὰ χέρια ἀπ᾿ τὴ μασκάλη.

Δὲ πρόσμενα ἔτσι μονομιᾶς παραδομένη νὰ βρεθῶ

μὲς στοῦ Ἥλιου τὴν ἀγκάλη...

-Άγγελος Σικελιανός,1915

[idontevenknowmyself]

"Χρόνια πολλά Σοφακι μ"

Σοφακι μ???

ΜΟΥ??? ΣΟΥ??? ΜΟΥ ΠΑΤΗΣΕΣ ΆΚΥΡΟ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ ?? Γαμω το κέρατο του Δία το τράγιο με όλους τους μαλακες πάω και μπλέκω 😭

[gemsofgreece]

Βρήκα ένα podcast για την αναβλητικότητα και είπα να το παρακολουθήσω. Συμμετείχαν η Νάντια Κοντογεώργη και ο Σωτήρης Τσαφούλιας, άτομα που σέβομαι για το έργο τους. Η συζήτηση ξεκίνησε ελπιδοφόρα με εξαίρεση που κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο ο Τσαφούλιας έκανε ευθεία βολή στον Χριστιανισμό λες και έχει καμιά σχέση με την αναβλητικότητα, αλλά τέλος πάντων. Αναφέρθηκαν λοιπόν κάποια στιγμή στην σημασία του διαλογισμού. Εκεί ο Τσαφούλιας ρώτησε εμφατικά αν οι συνομιλητές γνωρίζουν τι σημαίνει ετυμολογικά η λέξη διαλογισμός. Η Κοντογεώργη υπέθεσε ότι προέρχεται από το διά + λέγω που δεν είναι εντελώς σωστό αλλά σίγουρα είναι μια λογική υπόθεση. Εκεί όμως ο Τσαφούλιας την διορθώνει και λέει: "Όχι! Σημαίνει 'ο λογισμός του Δία'!"

Ναι... δεν σημαίνει ο λογισμός του Δία... Αυτό πρώτος το έγραψε μάλλον ο Ιωάννης Πασσάς (1899-1987), δημοσιογράφος και διανοητής, στην Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου. Δεν ισχυρίζομαι ότι το υλικό του ήταν καθολικά ανακριβές χωρίς να το έχω διαβάσει, αλλά στην Wikipedia αναφέρει ότι γενικά υποστήριξε πολλά που βρήκαν αντίθετους Έλληνες και ξένους επιστήμονες της εποχής. Και από το "λογισμός του Δία" και μόνο, δεν δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Πληροφοριακά, ο διαλογισμός ετυμολογικά προέρχεται από τα διά + λογίζομαι. Το διά είναι πρόθημα που εκφράζει κίνηση, εναλλαγή, κατανομή, αντίθεση, χρονική διάρκεια ή προσδίδει έμφαση στο β΄ συνθετικό. Δηλαδή έχουμε έναν εντατικό λογισμό (σκέψη) με διάρκεια, με εναλλαγή μεταξύ των σκέψεων, ίσως και κάποια διαλεκτικότητα απέναντι στον εαυτό.

Το πρόβλημα μου εδώ είναι ότι δε μπορείς να πηγαίνεις σε podcast για την αναβλητικότητα, αντ' αυτής να παραπονιέσαι για την αντιεπιστημονικότητα και αναλήθεια του Χριστιανισμού (ή οποιασδήποτε θρησκείας βασικά αλλά η μόδα είναι να σταυρώνεις τον Χριστιανισμό στην παρούσα φάση, get it? XD) και καπάκι να κολλάς τον διαλογισμό του Δία (σημειωτέον, ως μεγαλειώδη ετυμολογική αποκάλυψη). Κάπου ώπα ρε παιδιά.

Αυτή είναι μια πολύ διαδεδομένη τάση που βλέπω στα πολύπαθα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα, των αρχαιολατρών που στον πυρήνα τους είναι ξενολάτρες, όπως είπε και η @alatismeni-theitsa με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, δηλαδή ενστερνίζονται τον κλασικισμό όπως αυτός είναι επιβεβλημένος από την Δύση, σίγουρα όχι συνειδητά όμως. Είναι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους ότι ο λόγος που ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε και πέθανε (πότε;;;;) είναι ο Χριστιανισμός, το Βυζάντιο κλπ κλπ Αυτοί συνήθως καλύπτουν όλο το πολιτικό ιδεολογικό φάσμα. Και δυστυχώς είναι εξίσου αντιεπιστημονικοί, προπαγανδιστές και ανιστόρητοι με πλήθος συντηρητικών, φανατισμένων Χριστιανών, τους οποίους απεχθάνονται όσο τίποτα. Για μένα αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ηθικά ανώτερος και ενάρετος, μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ιδιοφυής και πεφωτισμένος, η ουσία είναι ότι αυταπατάσαι.

Είχαμε τους φανατικούς Χριστιανούς που θεωρούν τους Αρχαίους ��λληνες και τους θ��υμαστές τους ασύδοτους ηδονιστές, έχουμε τώρα τους βέρους απογόνους του Σωκράτη (του εκτελεσθέντα στην διανοούμενη κλασική Αθήνα, για να μη ξεχνιόμαστε) που αποκηρύσσουν το Βυζάντιο ως σκοταδιστικό μη ελληνικό Μεσαίωνα. Και αναρωτιέμαι: ΤΟΣΗ πια η πρεμούρα του Έλληνα να διχαστεί και να διχάσει; Πραγματικά, ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ έχουν πια αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι η ακμή, η στασιμότητα και η παρακμή ενός πολιτισμού, πρώτον, είναι σχετική και, δεύτερον, προκύπτει από πλήθος συγκυριών, εσωτερικών μεταβολών, εξωτερικών παραγόντων, του χρόνου, των αλλαγών στην γεωγραφική "σκακιέρα", την παράλληλη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα άλλων πολιτισμών και πως ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτισμός / λαός δεν ξεφεύγει από αυτές; Όπως έχω ξαναπεί, είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και οι χώρες που είναι ισχυρότερες τώρα δεν θα είναι για πάντα. Και πολλές ήδη δεν είναι όσο ισχυρές όσο φαντάζεται ο ονειροπαρμένος Έλληνας.

Το λοιπόν, μην στρατικοποιείστε πάνω στο σώμα της ιστορίας και του πολιτισμού, και της θρησκείας σίγουρα, ειδικά εναντίον συνανθρώπων, γειτόνων, συμπολιτών σας. Η ιστορία είναι για να τη μελετούμε με ψυχραιμία και κατανόηση και να μαθαίνουμε από τα λάθη και ο πολιτισμός είναι για να γιορτάζουμε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης έκφρασης. Και όλες οι θρησκείες στον πυρήνα τους είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει στο ανώτερο, οπότε ή τις απορρίπτουμε ή τις αποδεχόμαστε όλες, αλλά οπωσδήποτε σεβόμαστε την ανάγκη του άλλου (με εξαίρεση δογματισμούς που προωθούν την βία φυσικά).

Και στην τελική, άμα τόσο πια για όλα φταίει ο Χριστιανισμός, εσείς οι άθεοι κλασικιστές οι λουσμένοι στο αθάνατο Αρχαίο Ελληνικό Φως, γιατί δεν έχετε δημιουργήσει κάτι σπουδαίο ακόμα; (Δεν άντεξα να μην το προσθέσω.) Άντε, αναμένουμε.

[thearchaicsmile]

Ancient Greek Word of the Day

διάνοια | dianoia (δία, "through" + νόος, "think") — thought, intention, purpose, to think something through, a process of formulating ideas, to apply one's mind to something

[aristippos-stars-aka-maiandr0s]

ΕΦΙΠΠΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ALEXANDER THE GREAT ON HORSEBACK

(Greek - English text)

Greek, Late Hellenistic - First century BCE bronze, with silver inlays.

 H: 51 x W: 29 x D: 51 cm.

Naples, Museo Archeologico Nazionale.

Χάλκινο -με ασημένια διακοσμητικά στοιχεία- αγαλματίδιο του έφιππου Μεγάλου ��λεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος αν��γνωρίζεται από το βασιλικό διάδημα και τα χαρακτηριστικά κυματιστά μαλλιά του. Φορά κοντή χλαμύδα, θώρακα και στρατιωτικά σανδάλια. Με το δεξί του χέρι κραδαίνει το ξίφος ενώ με το αριστερό κρατά τα ηνία του αλόγου του, του Βουκεφάλα. Βρέθηκε το 1761 στο Ερκουλάνεουμ (Ηράκλεια), κοντά στην Πομπηία.Πιστεύεται ότι είναι μικρό αντίγραφο του κεντρικού αγάλματος ενός μνημειακού συνόλου αγαλμάτων του Λύσιππου που έχουν χαθεί. Κοσμούσαν το ιερό του Δία στην ιερή πόλη των Αρχαίων Μακεδόνων, στο Δίον σε ανάμνηση της μεγάλης πρώτης νίκης του Αλεξάνδρου εναντίον των Περσών στο Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ. Το 146 π.Χ. είχε μεταφερθεί στη Ρώμη μαζί με χιλιάδες άλλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα των Ελλήνων.

 Alexander the Great is recognizable by the royal diadem in his characteristic wavy hair. The Macedonian king wears a short chlamys (cloak), a cuirass, and laced military sandals. He once brandished a sword in his right hand, while his left hand grasped the reins of his rearing horse, presumably his favorite Boukephalos (Bull Head). Found in 1761 at Herculaneum in Italy, the statuette is thought to be a small-scale replica of the centerpiece of a monumental group by Lysippos. The now-lost original was set up in the Sanctuary of Zeus at Dion, in northern Greece, to commemorate Alexander’s victory over the Persians at the Granikos River in 334 B.C.; it was transferred to Rome in 146 B.C.

[justforbooks]

Σε ποιον ανήκει η ομορφιά;

Θα μπορέσει η αποαποικιοποίηση των έργων τέχνης να έχει κάποιο αποτέλεσμα; Ο Βορράς του πλανήτη φιλοξενεί τα πλουσιότερα μουσεία στον κόσμο, αλλά μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου προέρχεται περισσότερο από λεηλασίες και λύτρα παρά από νόμιμες αποκτήσεις (αγορές, δωρεές καλλιτεχνών). Από την αρχή, η ιστορικός Bénédicte Savoy θέτει τα δύσκολα ερωτήματα: ανήκουν τα αντικείμενα στους τόπους όπου γεννήθηκαν; Στους πολιτισμούς των οποίων την ιδιοφυΐα ενσαρκώνουν; Στους πεφωτισμένους εστέτ που τα οικειοποιήθηκαν; Ή σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, η οποία έχει πρόσβαση σε αυτά μέσω ιδρυμάτων αφιερωμένων στη διατήρησή τους; Είναι δύσκολο να πάρει κανείς θέση, τουλάχιστον για ορισμένα έργα, χωρίς να κάνει την προσπάθεια να μάθει πώς τα αντικείμενα αυτά βρέθηκαν στις δυτικές χώρες. Ούτε μπορούμε να υπολογίσουμε αν προκάλεσαν απροσδόκητη αισθητική γονιμοποίηση στον τόπο όπου έφτασαν, ενώ η απουσία τους στον τόπο προέλευσής τους σηματοδοτεί μια πληγή που είναι ακόμη ανοιχτή…

Η Bénédicte Savoy ακολουθεί τα ίχνη εννέα από αυτά: την προτομή της Νεφερτίτης, τον Βωμό της Περγάμου, το τέμπλο του Μυστικού Αμνού, τη Μαντόννα Σιστίνα, τις χάλκινες κεφαλές των θερινών ανακτόρων στο Πεκίνο, τον πίνακα L'Enseigne de Gersaint, το άγαλμα της "βασίλισσας Bangwa" του Καμερούν, το πορτρέτο της Adele Bloch-Bauer και τους "βασιλικούς θησαυρούς" του Μπενίν. Γνωρίζουμε, στην Ευρώπη, ότι ο θαυμασμός μας για τα αντικείμενα τέχνης κρύβει το γεγονός ότι οι συλλογές οφείλουν κατά πολύ την προέλευσή τους στη συμβολική ή την πραγματική βία, διερωτάται η Bénédicte Savoy;

Θα μπορούσαμε εξαρχής να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε ευρωπαϊκά έργα, όπως το τέμπλο του Μυστικού Αμνού του Van Eyck στη Γάνδη ή τον πίνακα του Watteau L'Enseigne de Gersaint στο Λούβρο, και σε έργα εκτός Ευρώπης, όπως η προτομή της Νεφερτίτης από την Αίγυπτο, οι χάλκινες κεφαλές από τα θερινά ανάκτορα του Πεκίνου ή ακόμη και το άγαλμα της βασίλισσας Bangwa από το Καμερούν ή τον Βωμό της Περγάμου, ο οποίος ανήκει στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό αλλά βρισκόταν στην Τουρκία πριν μεταφερθεί στο Βερολίνο.

Η απλούστερη εξίσωση είναι αυτή της κλοπής. Η αφαίρεση είκοσι έξι μνημειακών αγαλμάτων, θρόνων, αρχιτεκτονικών στοιχείων, υφασμάτων και θρησκευτικών αντικειμένων από το Abomey, πρωτεύουσα του βασιλείου Danxomè (στο σημερινό Μπενίν), μετά από μια αιματηρή αποικιακή εκστρατεία του γαλλικού στρατού το 1892, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι επρόκειτο για κλοπή. Μία κλοπή που αναγνωρίστηκε τον Νοέμβριο του 2021, όταν η Γαλλία επέστρεψε τους 2,5 τόνους πολιτιστικής κληρονομιάς στο Κοτονού. Μια πρωτιά, σύμφωνα με τους New York Times, για την υποσαχάρια Αφρική, η οποία αναβιώνει για κάποιους τις ψυχές των κομματιών αυτών και κυρίως το πνευματικό και πολιτιστικό δυναμικό αυτών των αντικειμένων. Πώς θα μπορούσαμε όμως να λάβουμε υπόψη μας και την ευρωπαϊκή αντίληψη, η οποία τα έχει μετατρέψει σε μουσειακά αντικείμενα, ταξινομημένα σύμφωνα με αποικιοκρατικά και αισθητικά κριτήρια; "Πώς μπορούν να τοποθετηθούν στα δημιουργικά συστήματα των σύγχρονων αφρικανικών χωρών;" Τα έργα από το Μπενίν, που εκτίθενται το 2022 δίπλα στο προεδρικό μέγαρο, περιλαμβάνουν επίσης παλιά έργα, επανασυνδέοντάς τα με έναν κόσμο που έχει γίνει διαφορετικός, όπως μαρτυρούν κάποια αφροφουτουριστικά έργα (κράνη μοτοσικλετών καλυμμένα με κοχύλια καούρι του Emo de Medeiros) που σχετίζονται με την κοσμογονία του Βουντού. Για να μην αναφέρουμε πόσο τα τίμησε ο Le Corbusier, ο οποίος τα αντέγραφε σχολαστικά στο Musée de l'Homme όταν εκτέθηκαν στο Trocadéro στο Παρίσι. Η Bénédicte Savoy αφηγείται όλη την ιστορία αυτής της επιστροφής, η οποία ζητήθηκε ήδη από τη δεκαετία του 1960.

Εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση του Μεγάλου Βωμού της Περγάμου (αφιερωμένου στον Δία), που χρονολογείται από το 2ο τέταρτο του 2ου αιώνα π.Χ. και αφαιρέθηκε από την ακρόπολη του αρχαίου βασιλείου της Περγάμου στη Μικρά Ασία (σήμερα το Bergama στην Τουρκία). Ένα βασίλειο που σχηματίστηκε μετά το θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου, και προσφέρει ως "ποθητό αντικείμενο" ένα ολόκληρο μνημείο που μεταφέρθηκε στο Βερολίνο, έχοντας εντοπιστεί από έναν Γερμανό αρχιτέκτονα που είχε αναλάβει να κατασκευάσει νέους δρόμους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Λατίνος συγγραφέας Πλίνιος είχε ήδη περιγράψει την Πέργαμο ως "την πιο διάσημη πόλη της Ασίας", μια πόλη ελληνιστική, ρωμαϊκή, αραβική, χριστιανική και οθωμανική. Εν μέσω της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, οι Γερμανοί, σε πλήρη ανταγωνισμό με τη Γαλλία και την Αγγλία, αποφάσισαν να μεταφέρουν αυτές τις ζ��φόρους που απεικονίζουν μια μάχη μεταξύ θεών και γιγάντων, με το μήκος τους να φτάνει τα 120 μέτρα και το βάρος τους τις χιλιάδες τόνους που έπρεπε να μετακινηθούν από την αρχική τους θέση. Από το 1878 έως το 1886, η μεταφορά τους προς το Βερολίνο γίνεται μέσω του Αιγαίου, από τη Σμύρνη στο Αμβούργο και στη συνέχεια σιδηροδρομικώς υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Ο αντίκτυπος στους επισκέπτες του Βερολίνου, συμπεριλαμβανομένων επιστημόνων και συγγραφέων όπως ο Τουργκένιεφ και ο Απολλιναίρ, ήταν τόσο τεράστιος που έγειρε φόβους για κακές συνθήκες συντήρησης και χρειάστηκε να ξαναχτιστεί ένα νέο μουσείο, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1930, μαζί με άλλα όχι λιγότερο διάσημα κομμάτια, όπως η Πύλη της Αγοράς της Μιλήτου. Το ναζιστικό καθεστώς χρησιμοποίησε το Βωμό για την προπαγάνδα του πριν φροντίσει να το προστατεύσει από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς το 1945. Στη συνέχεια, ο Κόκκινος Στρατός το μετέφερε στη Μόσχα, για να το επιστρέψει στη ΛΔΓ δεκατρία χρόνια αργότερα. Ένα ωραιότατο παράδειγμα της ιδεολογίας του εθνικού μουσείου με οικουμενικές βλέψεις.

Μετά το 2014, ο Βωμός δεν είναι πλέον προσβάσιμος στο κοινό λόγω της ανακαίνισης του μουσείου, ενώ οι Τούρκοι έχουν κατασκευάσει μία μακέτα στον αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος αποτελεί πλέον Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η Bénédicte Savoy καταλήγει: "Παρόλο που λείπει πλέον, αυτό το κομμάτι εξαιρετικής αξίας, σύμφωνα με την ορολογία της Unesco, παραμένει εικονικά συνδεδεμένο με τον αρχικό του χώρο". Σε ποιον ανήκε λοιπόν ο Βωμός της Περγάμου; Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία το άφησε να λεηλατηθεί; Στους κατοίκους της Περγάμου; Στους Γερμανούς αρχαιολόγους που τον ανακάλυψαν και τον διέσωσαν; Στους νομικούς της Υψυλής Πύλης που δεν συνέταξαν νόμους για να εμποδίσουν την εξαγωγή του; Στα γερμανικά ιδρύματα που το αξιοποίησαν; Στην Τουρκία; Στην Ελλάδα;

Τα ζητήματα αυτά φανερώνουν την πολυπλοκότητα του προβλήματος. Το βέβαιο είναι ότι έχει ανατείλει μια νέα εποχή, κατά την οποία οι επιστροφές είναι πιθανό να πολλαπλασιαστούν, καθώς ο κόσμος είναι έτοιμος για την επιστροφή των έργων, υπό την προϋπόθεση ότι οι χώρες που τα διεκδικούν δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Το μπλοκμπάστερ Chinese Zodiac, μια ταινία δράσης συμπαραγωγής Κίνας και Χονγκ Κονγκ που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Τζά��ι Τσαν το 2012, αφηγείται την ιστορία της ανάκτησης από την Κίνα των περιουσιών που λεηλατήθηκαν από τη Γαλλία και την Αγγλία. Ευαισθητοποίησε ένα νεανικό κοινό που ενθουσιάστηκε με την ταινία στις χώρες του Νότου. Ειδικά όταν μια σκηνή αφηγείται τη λεηλασία των θερινών ανακτόρων στο Πεκίνο κατά τη διάρκεια του δευτέρου πολέμου του Οπίου το 1860 και τη διαμάχη που προκάλεσε μια δημοπρασία δύο κινεζικών χάλκινων αντικειμένων στο Παρίσι το 2009. Στους πρόποδες του Πύργου του Άιφελ, η διαδήλωση νεαρών ακτιβιστών που φώναζαν "Φτάνει πια με την πώληση των εθνικών θησαυρών" και "Επιστρέψτε αυτούς τους θησαυρούς στις χώρες προέλευσής τους" έβαλε στην πρώτη γραμμή τη γεωγραφική λογική. Η γεωγραφία είναι αναμφίβολα αυτή που θα έχει το λόγο τα επόμενα χρόνια.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[callmeaphry]

Αθάνατη Αφροδίτη του πολύχρωμου θρόνου, κόρη του Δία, υφάντρια της απάτης,

Σε ικετεύω, μη με προσκυνάς με αγωνίες και βασανιστήρια, [... ω θεά, ψυχή μου, έλα σε μένα τώρα και λύσε με από βασανιστικές ανησυχίες, και ό,τι θέλει η ψυχή μου να γίνει πραγματικότητα για μένα. θα γίνει πραγματικότητα εσύ, και εσύ ο ίδιος γίνε ο βωμός μου.

Ύμνος στην Αφροδίτη-Σαπφώ

[submissive-sl0th2]

Τι γυναικάρα είσαι γαμω το Δία

Ε αφού είναι το δια το δέχομαι

[quemirabobo]

Algo que me irrita profundamente de las traducciones es que ponen "Dios" reflejando el imaginario católico de un único dios y que va con mayúscula porque no tiene otro nombre que ese, lo cual es completamente anacrónico (es más se escribía todo en mayúscula wacho) No se tenia ese concepto de un dios, el término θεός o θέα se usaba para hablar del dios como divinidad en general, sin decir el nombre, aunque creo que la mayoría de las veces lo que traducen como Dios es Δία, y la mayúscula en este caso es porque es una de las declinaciones de Ζεύς, no es un término aparte conchudosssss

[fromgreecetoanarchy]

Λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, σαν αυτές τις στιγμές ακριβώς, 10 χρόνια πριν, ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας, αντιμέτωπος με συμμορία νεοναζί της Χρυσής Αυγής επιλέγει να πέσει μαχόμενος.

ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

(Κείμενο τη συλλογικότητας "Χορός της Καρμανιόλας", το οποίο ειχε δημοσιευθεί και μοιραστεί 1 χρόνο ακριβώς μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και παραμένει επίκαιρο)

Η δολοφονία όμως του Π. Φύσσα δεν συντελέστηκε από έναν 'θύτη'. Το μαχαίρι του φασίστα δεν ήταν το μοναδικό. Τα χέρια των οπλισμένων νεοναζί ήταν και είναι πολλά. Δίπλα στα πιστόλια και τις σφαίρες των μπάτσων, σφιχτά εναγκαλισμένα στον εντολέα τους, το κράτος και το κεφάλαιο.

Την τελευταία πενταετία, οι φασιστικές/ρατσιστικές επιθέσεις εκτινάχθηκαν σε άμεση συνεργασία ή ανοχή της αστυνομίας. Τα περιστατικά φασιστικής βίας και διάχυσης του ρατσιστικού μίσους αμέτρητα, από τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, τα μαχαιρώματα, τους ξυλοδαρμούς μεταναστών στον δρόμο ή ακόμη και μέσα στα σπίτια τους στον Αγ. Παντελεήμονα, την Αττική, τη Νίκαια, τον Ρέντη, την ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, από τα ρατσιστικά πογκρόμ στην Ομόνοια, τις επιθέσεις σε τρανς και ομοφυλόφιλους στη Θεσσαλονίκη, τον Κεραμεικό, τις επιθέσεις σε καταλήψεις και στέκια, τη ματαίωση με βία και απειλές καλλιτεχνικών παραστάσεων με “αμαρτωλό” περιεχόμενο (“Χυτήριο”) . Όλες οι επιθέσεις με κίνητρα σαφή και γνωστά, με τους αυτουργούς να νιώθουν την άνεση δράσης, τη δύναμη και την ασυ��ία, που τους παρέχει το κράτος-προστάτης τους.

Ο ρόλος των φασιστικών ταγμάτων εφόδου δεν αναδείχθηκε στο κενό. Δεν ήταν η κρίση που διόγκωσε μονοσήμαντα και ντετερμινιστικά τον φασιστικό κίνδυνο, όπως παρουσιάζεται από κύκλους της αστικής διανόησης, ξεπλένοντας με αυτόν τον τρόπο συγκεκριμένες πολιτικές διακυβέρνησης, και κυρίως, αποκρύπτοντας την κρατική οργάνωση του ρατσισμού.

Το λάβαρο του κοινωνικού εκφασισμού έχουν σηκώσει πρώτοι οι πολιτικοί διαχειριστές των κυβερνητικών κομμάτων με τις κορώνες και τις κραυγές για την “ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες”, που πρέπει να επιτύχει το κράτος. Με τις επιχειρήσεις σκούπα και τον Ξένιο-Δία στο κέντρο της Αθήνας και όλη την Ελλάδα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τη διαρκή ομηρία των προσωρινών αδειών, τις δολοφονίες προσφύγων στο Αιγαίο και τα χερσαία σύνορα. Με τα πογκρόμ κατά των τοξικοεξαρτημένων, με τη βάρβαρη και χυδαία μετατροπή οροθετικών γυναικών σε “υγειονομικές βόμβες” και την περιφορά των εξουθενωμένων σωμάτων/προσώπων τους από κανάλι σε κανάλι ως τρόπαια της προεκλογικής εκστρατείας Λοβέρδου.

Και επειδή ο αγώνας ενάντια στη λήθη συνεχίζει να αποτελεί αγώνα ενάντια στην εξουσία, δεν ξεχνάμε πώς εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού στον Αγ. Παντελεήμονα-λίγο διάστημα μόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη- ως ξεκάθαρη κυριαρχική επιλογή. Πώς επιχειρήθηκε από κράτος και φασιστές η δημιουργία μιας “καθαρής εθνικής ζώνης”, ένα νέο άπαρτχαϊντ, ως πρότυπο οργάνωσης των γειτονιών στις μητροπόλεις. Πώς στήθηκε το τείχος προστασίας των ακροδεξιών φυλάκων από την αστυνομία απέναντι στους αντιφασίστες, που επιχειρούσαν με όλα τα μέσα να τους διεμβολίσουν. Πώς οι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Δημόσιας Τάξης από τον Μαρκογιαννάκη μέχρι τον Χρυσοχοϊδη είχαν ομοτράπεζους στις συνομιλίες τους για την “εγκληματικότητα και τα προβλήματα του κέντρου” τη φασιστοεπιτροπή κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα, αποτελούμενη από “εξαίρετα” μέλη της Χρυσής Αυγής. Οι τελευταίες συνομιλίες του συμβούλου του πρωθυπουργού Μπαλτακου εντός Βουλής με τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη ήταν μόνο μια βιντεοσκοπημένη απόδειξη για την ευθεία συνεργασία κράτους και παρακρατικών.

Η κρατική αυτή επιλογή έγινε ακόμη πιο σαφής τα αμέσως επόμενα χρόνια και ειδικά από τη στιγμή εφαρμογής της βιαιότερης οικονομικής αναπροσαρμογής και αναδιάρθρωσης, που συνιστούν τα μνημόνια. Η διαχείριση της κρίσης και των συνεπειών αυτής απαιτούσε και απαιτεί μέσα και εργαλεία για τη διάσωση της εθνικής/κοινωνικής συνοχής, για την αποκατάσταση των διαρρηχθείσας κοινωνικής συναίνεσης με φόντο τη λυσσαλέα επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην εργατική τάξη και την κοινωνία. Όσο σκληρότερη είναι η επίθεση, τόσο εντονότερη η προβολή και ανάδειξη του “εσωτερικού κινδύνου”, του “εχθρού”, του “ξένου” και “διαφορετικού”, που απειλεί την εθνική ενότητα, διαταράσσει την κυρίαρχη κανονικότητα, απειλεί το σώμα των “υγιών ελλήνων”. Εκείνων, τους οποίους, σύμφωνα με τη δήλωση Σαμαρά, “θα βρουν μπροστά τους όσοι προωθούν την ακρότητα”. Δήλωση που με περισσή υποκρισία εκστομίστηκε λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και τις συλλήψεις των μελών της ΧΑ, όμως δεν εκστομίστηκε τυχαία. Η διατύπωση αυτή, με φαινομενικά αντιρατσιστικό πρόσημο, επιχείρησε να απενοχοποιήσει την κρατική διαχείριση του ρατσισμού, να τη δικαιώσει σε αντιδιαστολή με τη ναζιστική φρενίτιδα ενισχύοντας παράλληλα τη «θεωρία των δύο άκρων», να αγιοποιήσει την κατασκευή των “υγιών ελλήνων”, των μόνων που “χωρούν” στη νέα καπιταλιστική συνθήκη, στον νέο κύκλο καπιταλιστικής συσσώρευσης. Είναι αυτοί που αναγνωρίζουν τον μονόδρομο των μνημονίων, που βάζουν πλάτη με τις θυσίες τους για τη “σωτηρία της πατρίδας”, που δεν αντιδρούν στην ακραία υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης και της ζωής τους, που βρίσκουν στον “αδύναμο” τον εχθρό τους, δεν διαταράσσουν την κρατική λειτουργία και υπομένουν την καταπίεση, δεν αντιστέκονται, αλλά συναινούν. Εκείνοι των οποίων “ο βίος είναι αξιοβίωτος', σύμφωνα με τις επιταγές της κυριαρχίας.

Όμως, ο προσδιορισμός του “υγιούς έλληνα” προϋποθέτει τη διαρκή κατασκευή και το κυνήγι του αντίθετού του, του “μη υγιούς”, του “επικίνδυνου άλλου”. Για να εμπεδωθεί η κυριαρχία του πρώτου πρέπει να εξοντωθούν όσοι δεν υπακούν στις παραπάνω νόρμες και αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, υλική και πνευματική. Να περιθωριοποιηθούν όσοι αποκλίνουν από την κυρίαρχη αφήγηση που συνθέτει το τρίπτυχο πατρίς/θρησκεία/οικογένεια, όσοι αμφισβητούν τις κυρίαρχες αλήθειες και επιτίθενται στους φορείς της καταπίεσής τους.

Υπό το πρίσμα αυτό ερμηνεύονται η διαρκής βάναυση καταστολή των αντιστάσεων, οι διώξεις αγωνιστών και οι δικαστικές σκευωρίες, οι επιστρατεύσεις απεργών, η θέση σε καταστ��λτική καραντίνα ολόκληρων περιοχών (Σκουριές), που αντιστέκονται στη λεηλασία του περιβάλλοντος και στην “ανάπτυξη” που στάζει αίμα. Έτσι ερμηνεύεται η θεσμοθέτηση φυλακών υψίστης ασφαλείας και η συρρίκνωση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, με τις στατιστικές της ΕΛ.ΑΣ που καταγράφουν ποσοτική μείωση των “εγκλημάτων” να μαρτυρά πασίδηλα και συνάμα προκλητικά τον στόχο της κυριαρχίας: τη διάχυση του φόβου, την τρομοκράτηση και εξόντωση των αντιστεκόμενων και τον προληπτικό εκφοβισμό όλων όσοι τολμήσουν να σκεφθούν αντιδράσουν στην καταπίεση, είτε ειρηνικά είτε βίαια, μέσω της επίδειξης της ειδικής θέσης που αντιστοιχεί στον καθένα, όταν περάσει το κατώφλι των φυλακών.

Είναι ακριβώς αυτή η διαδρομή που ενώνει την κρατική οργάνωση του ρατσισμού με τα φασιστικά τάγματα εφόδου. Είναι η προέκταση ενός κρατικού ρατσισμού που σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» νομιμοποιείται εκ νέου ως κανονικότητα, εντείνεται αποκτώντας ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, συνθέτοντας το στίγμα της κρατικής διαχείρισης της εξουσίας ως αμάλγαμα δημοκρατικής τάξης και φασιστικών πολιτικών. Είναι ακριβώς αυτή η επιλογή που κρατά διαρκώς το χέρι κάθε φασίστα οπλισμένο.

Η εμπιστοσύνη στον κρατικό αντιφασισμό είναι βουτιά σε λιμνάζοντα νερά.

Η δολοφονία του Π. Φύσσα, αποτέλεσε την αφετηρία για την καταστολή της Χρυσής Αυγής, αλλά και για μια γιγαντιαία επικοινωνιακή εκστρατεία αποδόμησης του ολοκληρωτικού στίγματος, με το κράτος να εμφανίζεται αντιφασιστικότερο...του βασιλέως. Η διαχείριση του αντιφασισμού αποτελεί μείζον ζήτημα για τη διακυβέρνηση, μιας και η επιλογή δίωξης της ΧΑ, μετά απο δεκαετίες πριμοδότησης και συνεργασίας, σηματοδότησε και την απόπειρα αποκατάστασης του δημοκρατικού προσωπείου της κυριαρχίας, που η πολιτική δολοφονία ενός “ νέου έλληνα” από τα ναζιστικά τάγματα έπληξε βάναυσα. Αίφνης, “αποκαλύφθηκαν” 32 υποθέσεις, που “φυλάσσονταν” χρόνια στα συρτάρια του Δένδια, τα ΜΜΕ άρχισαν να μιλούν για τάγματα εφόδου, για νεοναζί, για εγκληματικές ενέργειες των χρυσαυγιτών, να ανασύρουν υποθέσεις ρατσιστικών/φασιστικών επιθέσεων ακόμη και σε αντεξουσιαστικά στέκια, όπως στο Στέκι Αντίπνοια στα Πετράλωνα το 2008. Μόνο που δεν μπορούν να διαγράψουν την αντιφασιστική μνήμη. Ξανά τη μπάσταρδη αυτή μνήμη, που δεν ξεχνά τις δεκαετίες μιντιακών κραυγών-πλήρως ευθυγραμμισμένων με την κρατική πολιτική- για τα “μιάσματα”, τους “εγκληματίες”, τις “ορδές” των μεταναστών, το σουλατσάρισμα σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ των “αγανακτισμένων” χρυσαυγιτών κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα Σκορδέλη και Πιπίκιου. Δεν ξεχνά την φιλοτεχνημένη προβολή των ακροδεξιών συσσιτίων, τα στημένα ρεπορτάζ πριμοδότησης των χρυσαυγιτών, με τη γιαγιούλα, που πηγαίνει στο ΑΤΜ με την προστασία φουσκωτών της ΧΑ, τα αντίστοιχης σκοπιμότητας ρεπορτάζ για ανύπαρκτα περιστατικά, με γιατρούς στην Πάτρα να ξυλοφορτώνονται -και καλά- από χρυσαυγίτες γιατί ζήτησαν φακελάκι...Και το πιο εξοργιστικό, αλλά συνάμα τροχιοδεικτικό αυτής της μεταβολής, η ίδια φασιστοφυλλάδα, το “Πρώτο ΘΕΜΑ”, που δημοσίευσε και αναπαρήγαγε τα δυο παραπάνω ρεπορτάζ, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να δημοσιεύσει με κροκοδείλια δάκρυα για τα “θύματα του φασισμού” τη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα στο οδόστρωμα τη στιγμή που ξεψυχά.

Η διαχείριση του «αντιφασισμού» από την πλευρά του κράτους ξεδιπλώθηκε δεδομένων και των ανατρεπτικών δυναμικών, που η συγκεκριμένη πολιτική δολοφονία πυροδότησε. Μπροστά στις εκτεταμένες συγκρούσεις που πραγματοποιήθηκαν την επομένη της δολοφονίας, τις αντιφασιστικές πορείες σε διάφορες γειτονιές και πόλεις της ελληνικής επικράτειας, τις επιθέσεις σε γραφεία της φασιστικής Χρυσής Αυγής και την πιθανότητα μιας γενικευμένης έκρηξης, η κρατική διαχείριση προχώρησε σε μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση ενσωμάτωσης και αφομοίωσης του αντιφασιστικού μένους διαφόρων κοινωνικών ομάδων.

Διαφόρων κοινωνικών ομάδων που στο πρόσωπο του Π. Φύσσα, (εργάτης, Έλληνας, αντιφασίστας, χιπ-χόπερ, κοκ) μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους. Το ενδεχόμενο συγκρότησης αυτο-οργανωμένων, αντιφασιστικών συνελεύσεων, η ανάληψη μαχητικών πρωτοβουλιών, καθώς και η επανοικειοποίηση εξεγερτικών πρακτικών από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, θα μπορούσε να αποτελέσει το σπέρμα μιας αμφισβήτησης της εθνικής ενότητας. Έπρεπε λοιπόν το αντιφασιστικό μένος να καναλιζαριστεί άμεσα, να αναπαυθεί άμεσα στη μεγάλη αγκάλη της Δημοκρατίας, του Νόμου και της Τάξης, χωρίς να επιζητά περισσότερα.

Η δίωξη της ΧΑ, μπορεί να συνιστά ένα ενδοσυστημικό ξεκαθάρισμα, μια επαναδιευθέτηση των ενδοκυριαρχικών συσχετισμών, ειδικά από τη στιγμή που το φασιστικό μόρφωμα είχε εμφανείς τάσεις αυτονομίας, όπως μεταφράστηκαν και στο “όριο” για την “εμφυλιακή δεξιά”, την καπηλεία από τους χρυσαυγίτες της πηγάδας του μελιγαλά και την εκδίωξη των νεοδημοκρατών από την τελετή μνήμης. Όμως, οι ακροδεξιοί ηλίθιοι, όσο χρήσιμοι ήταν και όσο αναλώσιμοι αποδεικνύονται, το ίδιο χρήσιμοι μπορεί να αποδειχτούν και στη συνέχεια, είτε ως “σοβαρότερη” ΧΑ -πολλαπλασιάζοντας τις υπηρεσίες τους προς το κεφάλαιο, ψηφίζοντας κι άλλες φοροελαφρύνσεις για τους εφοπλιστές, βάζοντας την υπογραφή τους κι σε άλλες ιδιωτικοποιήσεις μετά από εκείνη στην πώληση της Αγροτικής Τράπεζας- είτε ως πιο υπάκουα (παρα)κρατικά όργανα, όταν οι καιροί το απαιτήσουν. Δεν περιμένουμε λοιπόν κανέναν κατ’ όνομα αντιρατσιστικό νόμο, κανένα δικαστήριο “να αποδώσει δικαιοσύνη”, καμία δημοκρατική διαχείριση να τιμωρήσει τους ενόχους, που η ίδια εξέθρεψε ως το μακρύ της χέρι.

Ο πόλεμος ενάντια στους φασίστες είναι συνεχής αγώνας, άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό, ενάντια στην εξάπλωση του κοινωνικού εκφασισμού και των φυσικών φορέων του, είτε είναι ξεφτιλισμένοι ψηφοφόροι της ΧΑ, είτε όχι. Είναι αγώνας ενάντια στο κράτος, τον φόβο και την καταπίεση.

Η φετινή επέτειος της δολοφονίας του Π. Φύσσα είναι ακριβώς η ενθύμηση της ανάγκης για την πάλη ενάντια στον φασισμό, είναι η ενθύμηση της ανάγκης για διαρκή αγώνα για να κάνουμε τις γειτονιές μάς κοινότητες συντροφικότητας και αλληλεγγύης.

Να αντισταθούμε στον ολοκληρωτισμό

[epestrefe]

Το αρχαίο θέατρο της Αίγειρας,που χρονολογείται στο α’ μισό του 3ου αιώνα π.Χ.,Αχαΐα

Σύμφωνα με βάσιμες υποθέσεις η Αίγειρα ταυτίζεται με την ομηρική πόλη «Υπερησίη», ενώ η μετονομασία της έλαβε χώρα στις αρχές του 7ου π. χ. αιώνα. Κατά μία παράδοση, η Υπερησίη μετονομάσθηκε σε Αίγειρα, επειδή καλυπτόταν με δάση δένδρων αιγείρου, δηλαδή, του δέντρου «λεύκα».

Τον Αύγουστο του 1972, μετά από διακοπή 45 ετών, άρχισαν οι ανασκαφές στα ερείπια της αρχαίας Αίγειρας από το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Οι ανασκαφές έγιναν σε τέσσερα σημεία, στο χώρο της Ακρόπολης, το αρχαίο θέατρο, στα ερείπια του ναού του Δία και στο χώρο μεταξύ του θεάτρου και του ναού του Δία.

Στο χώρο της Ακρόπολης βρέθηκαν αρχαία κτίσματα και πολυάριθμα όστρακα, που χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή περίοδο μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Επίσης, αποκαλύφθηκε τμήμα του θεάτρου με τις κερκίδες του, που είναι λαξευμένες σε επικλινή βράχο. Στο χώρο του θεάτρου ανοίχθηκαν δύο μεγάλες τομές, μέσα στις οποίες διαφαίνονται αρχαία κτίσματα.

Πλησίον του θεάτρου αποκαλύφθηκε αρχαίο κτίσμα στη δεξιά πλευρά του οποίου και σε όλο το μήκος του υπάρχουν λαξευμένοι λάκκοι, που μοιάζουν με ποτίστρες ζώων. Βορειοδυτικά του θεάτρου αποκαλύφθηκε κεραμικός κλίβανος και περισυλλέγησαν αγγεία, πολλά από τα οποία χρονολογούνται στη γεωμετρική περίοδο. Επίσης, βρέθηκαν τμήματα σίμης με έντονο χρωματισμό, σπασμένα πήλινα πιάτα και όστρακα. Στη δεξιά πλευρά του κλιβάνου βρέθηκε αγωγός νερού. Δυτικά του θεάτρου αποκαλύφθηκε μωσαϊκό από χαλίκια ποταμού με διάφορες παραστάσεις. Επίσης, πλησίον του μωσαϊκού βρέθηκε κιονόκρανο Ιωνικού ρυθμού και πολύ αρχιτεκτονικό υλικό, που ανήκε στο ναό του Δία.

Wikipedia

[gemsofgreece]

I am starting reading the Iliad with the ancient and the modern text for leisure (and not for school) for the first time. I am so excited. And yet, I am 7 verses in and once more I am annoyed by the tendency of Greek linguists to give a liberal modern interpretation. Why is there a need for a liberal interpretation for the Greek speakers (and not only)? Why don’t you just modernise the text word after word? Wouldn’t it be cooler for Greek speakers to thus feel more connected with the ancient text than being presented with a liberal form that might make them (especially younger ones) assume the ancient text is more unfamiliar than it actually is? It’s Homer we want to read, not any random linguist’s prose, even if it's nice. It is very irritating to see myself - a very NON linguist - translate the text more faithfully than the interpreter on the next page. Below the example of how it is and how it could be in my opinion:

Regular text: Ancient Greek original Green text: how the Modern Greek version could be more faithful Orange text: the linguist's interpretation Red text: When I lack insight / knowledge so I keep the available interpetation too Purple text: exact translation in English

a) Μῆνιν ἄειδε θεά Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην Την μήνη τραγούδησε, θεά, του Πηλιάδη Αχιλλέα την ολέθρια Τραγούδησε μου το θυμό, θεά, του Αχιλλέα εκείνον τον ολέθριο The destructive wrath, sing oh Goddess, of Achilleus son of Peleus

b) ἣ μυρί' Ἀχαιοῖς ἄλγε' ἒθηκε η οποία σε μυριάδες τους Αχαιούς άλγη έθεσε που πίκρες στους Αργείους πολλές προκάλεσε that put the Achaeans in a lot of pains

c) πολλάς δ' ἰφθίμους ψυχὰς Ἂϊδι προΐαψεν ἡρώων πολλές δε αντρειωμένες ψυχές ηρώων στον Άδη ξαπόστειλε ψυχές ξαπόστειλε στον Άδη αντρειωμένων άπειρες and hurled many souls of valiant heroes to Hades

d) αὐτούς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν οἰωνοισί τε πᾶσι αυτούς δε ως λεία έριξε σε κύνες και σ' όρνια άπαντα σε σκύλους τα κορμιά τους, σ'όρνια έριξε and made them prey to dogs and all the vultures

e) Διὸς δ' ἐτελείετο βουλή του Διός τελούταν η βουλή(ση) του Δία το θέλημα γινόταν it was Zeus' will that was being done

f) ἐξ οὗ δἡ τά πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε Ἀτρείδης τε ἂναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς. εξού πρώτα διίσταντο και έριζαν και ο Ατρείδης, ο άνακτας των ανδρών, και ο θείος Αχιλλέας. αφότου πρωτομάλωσαν και χώρισαν οι δυο τους, ο γιος του Ατρέα, στρατηγός, κι ο άξιος Αχιλλέας. since Atreides (the son of Atreus), the king of the men, and divine Achilles first fought and separated.

Fun fact: a teacher I had hated the word "θείος" because always Uncle Achilleus or Uncle Odysseus came to mind and yeah they had a point but that's the closest version what can I do lol

[legend-collection]

En/Enji

*En or *Enji is a reconstructed name of the fire god in the Albanian pagan mythology, which has continued to be used in the Albanian language to refer to Thursday (e enjte).

Pic by William Blake Richmond

The deity to whom Thursday was dedicated in Albanian is considered to have been worshiped by the Illyrians in antiquity and he may have been the most prominent god of the Albanian pantheon in Roman times by interpreting Jupiter, when week-day names were formed in the Albanian language. The belief in a prominent fire god, who was referred to as I Verbti ("the blind one"), and who was often regarded more powerful than the Christian God, survived in northern Albania until recent times. Under Christianization the god of fire was demonized and considered a false god, and it was spread about that anyone who invoked him would be blinded by fire.

In Albanian tradition the divinised fire is regarded as the Sun's offspring (pjella e Diellit), which is symbolized by the fire hearth (vatra e zjarrit).

The root of the name of the Albanian deity is thought to be found in antiquity in the Pannonian-Illyrian area, as well as in Messapia/Iapygia in southern Italy such as Ennius, interpreted as a theophoric name: "the one dedicated to En". Other examples with the same root and with the suffix -c (-k) are Enica, Enicus, Enicenius, and with the suffix -n are Eninna, Ennenia, and the short forms Enna and Enno. Compounds of the divine name En are Enoclia "En, the famous", and Malennius containing the Albanian term mal "mountain", interpreted as "the one dedicated to En of/from the mountain".

In his work Speculum Confessionis (1621) Pjetër Budi recorded the Albanian term tegnietenee madhe for the observance of Maundy Thursday. In his Latin-Albanian dictionary (Dictionarium latino-epiroticum, 1635), Frang Bardhi recorded dita ehegnete as the Albanian translation of Latin dies Iovis. In 1820, the French scholar François Pouqueville recorded two old Albanian terms: e igniete and e en-gnitia. In 1879 Albanian scholar and language master Kostandin Kristoforidhi translated Zeus / Δία of the original Greek text with the Albanian Ἒνετε Enete, and Hermes / Ἑρμῆν with the Albanian Μερκούρ Merkur.

Modern dialectal variations of "Thursday" include: Gheg Albanian: e êjte, e ẽjtë; Tosk Albanian: e enjtë; Arbëreshë Albanian: e ègn'te, e énjite, e ente, e engjte, e ínjte.

The names of week days in Albanian are calques of Latin names. Since enjte appears to be the Albanian translation of Latin Iovis diem ('Day of Jove'), the god Enj- or En(ni) of the early Albanian pantheon may have been seen as the equivalent of Roman Jupiter.

The Albanian term enjte ('Thurday') is considered to be a te-adjective presumably descending from the Proto-Albanian stem *agni-, ultimately from *h₁n̥gʷnis, the archaic Proto-Indo-European word for 'fire' as an active force.

According to scholar Karl Treimer, Illyrians worshiped a fire god named *Enji, related to the Vedic fire god Agni, and descending from the stem *H₁n̥gʷnis, the Proto-Indo-European divinised fire. In the Illyrian pantheon the fire deity would have expanded his function considerably, therefore ousting the cosmic-heavenly deity, becoming the most distinguished Illyrian god in Roman times at the time when the weekday names were formed in the Albanian language. In this view the Latin Jovis dies was equated to the Illyrian fire god Enj rather than to the Illyrian Sky father, thought to have been Zot, from Proto-Albanian *dźie̅u ̊ *a(t)t (a cognate of PIE *Dyḗus ph2tḗr). With the coming of Christianity, En would have been demoted to demonic status, although his name has been preserved in the Albanian language to refer to Thursday.

The cult of the mystic fire and the fire ritual practices played an important role in the lives of the pre-industrial Albanian people.

Strong beliefs in the demon of fire have persisted among Albanians until today. The belief in a fire god, who was referred to as I Verbti ("the blind one"), survived in northern Albania until recent times. Under Christianization this deity was demonized and considered a false god, and it was spread about that anyone who invoked him would be blinded by fire. However, in folk beliefs the god I Verbti was often considered more powerful than the Christian God. The struggle between the old and the new god and the former predominant popularity of I Verbti among Albanians is expressed in a tale narrated from a Christian point of view. The purifying power of fire underlies the popular idea according to which the god I Verbti is the enemy of uncleanliness and the opponent of filth.

In Albanian tradition fire itself is worshiped as a deity, and it is regarded as the Sun's offspring (pjella e Diellit), which is symbolized by the fire hearth (vatra e zjarrit). The place of the ignition of fire is traditionally built in the center of the house and of circular shape representing the Sun. Traditionally the fire of the hearth, zjarri i vatrës, is identified with the existence of the family and its extinguishing is considered a bad omen for the family. The fire of the domestic hearth holds divine attributes in folk beliefs, being considered the sustainer of the continuity between the world of the living and that of the dead, and ensuring the continuity of the tribe from generation to generation.

Rose Wilder Lane (1923) provided the following description regarding the northern Albanian fire cult:

The bride carries with her from her home one invariable gift—a pair of fire tongs. When she arrives at her husband's house she takes a humble place in the corner, standing, her hands folded on her breast, her eyes downcast, and for three days and nights she is required to remain in that position... this custom remains from the old days when the father of each house was also the priestly guardian of the fire, and anyone coming to ask for a light from it stood reverently in that position, silent, before the hearth, until the father priest gave it to him. The bride, newcomer in the family, is a suppliant for the gift of fire, of life, of the mystery that continues the race.

[aswtos-yios]

Ουσίες με απόβλητα

Παράσιτα στον Δία