#ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΧΩ ΜΑΤΙΑ ΜΟΝΟ

[monaxikos-skantzoxoiros]

Νόμιζα ότι δεν ήμουν καλά αλλά έβαλα να ακούσω Τζούλια Αλεξανδράτου και τώρα αιμ μπακ ον Μάι μπουλσιτ

[xehasmenesithakes]

(Αμα αυτο το γραμμα δεν ειναι για σενα απλα συνεχισε να σκρολαρεις)

Σου γραφω ξανα.Οχι λογοτεχνικα.Τρεμουν τα δαχτυλα μου στην ιδεα οτι ηρθε η στιγμη που εγω γραφω αυτο το γραμμα.Δεν ειναι απο αυτα τα γραμματα που περιμενουν απαντηση και αυτο στο λεω απο τωρα.Δεν ξερω απο που να ξεκινησω.Ειμαι θυμωμενος μαζι σου και τελευταια χανω την ελπιδα μου.Δεν μαρεσει ετσι οπως διαχειριζεσαι τα πραγματα,ετσι οπως διαλεγεις να τα κανεις.Εχει περασει καιρος.Αρκετος και θα πρεπε να χεις προσπαθησει να δυεισδυσεις,βαθυτερα σε οσα λες οτι σε πονανε.

Δεν καταλαβαινεις ποσο θελω να ρθω να σε πιασω απο το χερι να σου εξηγησω που κανεις λαθος στην οπτικη σου,ποιο ειναι αυτο που οντως πρεπει να παρεις απο ολο αυτο,ασχετως με εμας.Μα για σενα ειναι ολα ασπρο μαυρο και γω σου μιλαω για ολα τα αλλα χρωματα.

Οσο αποφευγεις να αναλαβεις την ευθυνη των πραξεων σου καθυστερεις το μαθημα που εχεις να παρεις απο μια κατασταση.Αυτο ειναι ενα απο τα πραγματα που εμαθα,αυτους τους μηνες.Βιωσα πονο προκαλεσα πονο,το ιδιο και εσυ,τεινεις να ξεχνας το δευτερο.Παρολα αυτα δεν θελω να μετρησουμε τους πονους μας,ουτε να αγωνιστουμε για το ποιος φερθηκε χειροτερα για το ποιος αγαπησε περισσοτερο.Εχει περασει ο καιρος για αυτα,τα καν��με.Ουτε να σου πω οτι ειμαστε πατσι θελω.Το μονο που θελω ειναι να καταλαβεις οτι για να αντιληφθεις βαθια μια κατασταση πρεπει να την βιωσεις απο ολες τις πλευρες και για να το κανεις αυτο πρεπει να διοχετευσεις οτι ενσυναισθηση υπαρχει μεσα σου.Να σε βιωσεις απο τα ματια του αλλου,απο την καρδια του.Ετσι πιστευω.Ειναι δυσκολο αλλα μπορει να γινει ως ενα βαθμο.Εγω αυτο προσπαθω.Σε νιωθω γιαυτο υπομενω τους τροπους σου.Σε νιωθω γιαυτο δεν σου επιτεθηκα ποτε μου οσο και αν με πονας.Καο τωρα σε νιωθω και γιαυτο ξερω οτι ολο αυτο που φανταζομαι,εμενα να σου λεω και εσενα να καταλαβαινεις ειναι τοσο σουρεαλ.Παρολα αυτα ολα ετσι λειτουργουν για να κατανοησουμε κατι πρεπει πρωτα να το νιωσουμε.Και για να νιωσουμε πρεπει να γκρεμισουμε τα ορια της υποστασης και της ατομικοτητας μας.

Εχω επενδυσει παρα πολλα απο μενα σε σενα.Κανεις λαθος.Ανοιχτηκα σταδιακα αργα αλλα το κανα σιγα σιγα.Σιγουρα ειχε κιαλλο αλλα ήτανε ηδη η καλυτερη μου προσπαθεια,κριμα που ουτε αυτο δεν εχει μεινει να εκτιμας πια.Εγω σε εμαθα να ακους,εγω σε εμαθα να μη ειναι η κριση η πρωτη σου αντιδραση.Εγω αφοπλισα καθε αμυντικο σου μηχανισμο.Και ναι παντα ειχαν σκεψη και προσοχη οτι εκανα και ελεγα γιατι ηξερα ποσο λεπτες πρεπει να ναι οι κινησεις μου για να μην σε ποναω σε τιποτα.Να καταλαβω τι σου λειπει,να γινω αυτο που εχεις αναγκη.Εχω κουραστει να βλεπω τι λες εχω κουραστει να με μειωνεις εχω κουραστει και αυτο τελειωνει εδω.Αφιερωσα σε εσενα ολη μου την καρδια ολη μου την φαια ουσια,εκανα την καλυτερη προσπαθεια της ζωης μου,δεν υπηρχε καν το εγω μου οταν ειχε να κανει με εσενα.

Ενιωσες λες αφεθηκες λες.. βιωσες ενα αποτελεσμα αλλα δεν καταλαβαινεις ποση προσπαθεια στα παντα υπηρχε απο μενα.Και οχι επειδη ειχαμε σχεση οχι επειδη ησουν η κοπελα μου,ειχα κιαλλες δεν ηταν ετσι.Ηταν η πρωτη φορα που εκανα συμφωνια με τον εαυτο μου να κανω το καλυτερο μου,και να τα επενδυσω ολα.Δεν αντεχω αλλο να αισθανομαι την ανικανοποιηση σου και αφου χωριστικαν οι δρομοι μας και ειδα ποσα πραγματικα δεν κατλυπτα και ποσα ακουσα να λες,απογοητευτηκα διπλα.Εγω ξερω οτι τις δικες μου υπερβασεις δεν τις εφτασες εσυ στο ελαχιστο.Και καθεσαι εδω να μου μιλας για προδωσια.Αλλα να σου πω κατι εγω αισθανομαι προδωσια.Γιατι εγω σε αγαπαω χωρις παραμετρους χωρις συνθηκες και χωρις περιεχομενο και δεν με νοιαζει το πως.Αλλα εσυ η τοση αγαπη που χεις ταξει εχει ορους Εχει ταβανι.Εγω αισθανομαι προδωσια ακομα με το ποσο επιφανειακα διαλεγεις να αντιμετωπισεις τα πραγματα,με αυτα που γραφεις καθε μερα και δεν θα συνεχισω να το κανω αυτο σε μενα.Ξερεις τι.. λατρευα που ενιωθα οτι η σκοπια μου για τον κοσμο σου εδινε ερεθισματα να εξελισσεσαι με τοσο ωραιους τροπους,ισως γιαυτο τωρα εχω τοσο πολυ αναγκη να σου εξηγησω.Εχεις ομως ολα τα εργαλεια και το να κτισεις αυτη τη λογικη ειναι κατι που θα πρεπει να το κανεις μονη σου επειδη το επιλεγεις εσυ.Δεν μπορω να κανω τα βηματα για σενα και ξερω οτι και αυτα που γραφω καμμενα λογια ειναι.

Εχει παψει να περναει απο το χερι μου.Αλλα μου ειναι τοσο δυσκολο να το δεχτω ρε φιλε.Οτι δεν μπορω να κανω τιποτα,τιποτα για σενα,τιποτα για εμας.Και χω τον εαυτο μου σε μια διαρκη αναμονη και μια τεραστεια αρνηση να το δεχτω οπως ειναι.Να δεχτω οτι εχω χασει εναν πολυ δικο μου ανθρωπο.Και οτι ετσι ειναι. Και απλα περιμενω να εμφανιστεις απο καπου και ξεκλεβω απο εσενα απο κατι δικο σου απο οπου μπορω ακομα και απο τις προσβολες σου σε μια σελιδα για να νιωθω ταχα ενωμενος μαζι σου και οτι εισαι εδω.Αλλα κοροιδευω τον εαυτο μου γιατι δεν εισαι και δεν αφηνω τις πληγες μου να κλεισουν.Και δεν γινεται να συνεχίσω να το κανω αυτο.Εχω προσπαθησει παρα πολυ για σενα και οταν ειμασταν μαζι και οταν δεν ειμασταν και αμα πραγματικα δεν καταφερες να αντιληφθεις το ποσο βαθια μεσα μου μπηκες τοτε ισως εσυ να μη μπορεις να το αναγνωρισεις.Γιατι εγω στο εδειξα με ολους τους τροπους που ειχα.Βλεπω τι γραφεις και πως με τον τροπο σου με μειωνεις.Δεν μπορω αλλο να εκθετω τον εαυτο μου ετσι σε σενα,δεν εχεις καμια καλη προθεση απεναντι μου πλεον.Σκεφτομαι αν μπορουσες να βιωσεις τον αντικτυπο των δικων σου πραξεων ποσο διαφορετικα θα τα εγραφες.Αλλα τι σημασια εχει πια..Εγω ξερω οτι αυτο που σου προσφερα ειναι ξεχωριστο και πολυτιμο απο την αρχη ως το τελος και μετα απο αυτο.Αν εσυ εχεις αλλη αποψη,εισαι ελευθερη να την κρατησεις,δεν μπορω αλλο να συνεχισω αυτο το παιχνιδι.Το χω καταλαβει πια δεν εχει να κανει με μενα,ειναι η αισθηση του ερωτα και της πληρωτητας που σου λειπουν και ναι σε αυτα οντως ανεβασα τον πιχι.Γιαυτα ομως μπορω να σου υποσχεθω οτι θα τα χεις και οτι ειναι θεμα χρονου γιατι ετσι ειναι η ζωη.Θα μπορουσα να σου γραψω παραγραφους μονο και μονο για να μη τελειωσει αυτο το γραμμα και να μην χρειαστει να αντιμετωπισω την αληθεια,αλλα εχω πλατιασει ηδη πολυ και δεν θα λεγα κατι που δεν εχω ξαναπει.Αυτα… πρεπει να αφησω τις πληγες μου να κλεισουν,κανε και συ το ιδιο.Θα κανω εγω το δυσκολο κομματι και θα μας λυσω για να θεραπευτει επιτελους αυτη η πληγη,ελπιζω να καταλαβαινεις.Γιαυτο λοιπον σεβασου με και μην μου στειλεις μην επιχειρησεις καμια επικοινωνια μην ξανασχοληθεις μαζι μου και οσο για την σελιδα σου εδω ειναι η τελευταια φορα που μπαινω.Ξερω οτι παλι δε θα καταλαβεις αλλα ετσι κιαλλιως εγω δεν ειμαι ηδη;’Ο κακος’;Αυτα λοιπον.

Να προσεχεις τον εαυτο σου και να εξελισσεσαι

[ola-mia-idea-einai]

Ξέρεις τι; Είναι αυτό που περιμένεις κάτι μία ζωή; Και τελικά οταν έρχεται δεν είναι όπως το περίμενες;

Εκεί που νομιζες ότι θα είσαι μόνος σου σε μ��α καινούργια πόλη, με καινούργια άτομα, καινούργιες εμπειρίες, καινούργιες παρέες, καινούργιοι ερωτες, καινούργια τα πάντα και θα είναι όλα τέλεια γιατί επιτέλους θα επιλέγεις τα πάντα στη ζωή σου και ξεκινάς κάτι από το μηδέν... Τελικά δεν είναι καθόλου όπως το περίμενες. Τελικά το μόνο που έχεις αυτή τη στιγμή είναι άγχος και στρες και πίεση και κλάματα κάθε βράδυ και κλάματα κάθε πρωί και καθόλου καλός ύπνος και μουσική την οποία ποτέ δεν άκουγες 24/7 στα αυτιά σου και όλοι οι άνθρωποι που χρειάζεσαι, όλοι οι δικοί σου άνθρωποι χιλιόμετρα μακριά και εσύ μόνος σου συνέχεια να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι αρκετός, μία μόνιμη σκέψη ότι δεν είσαι αρκετός σε τίποτα, κι ολος ο χρόνος της ημέρας τελικά που πηγαίνει; δεν πηγαίνει στο διάβασμα, δεν πηγαίνει στις εξόδους, δεν πηγαίνει στον ύπνο, ούτε στο φαγητό: στις 24 ώρες κάθε μέρα κοιμασαι μονο 2, τρως μισό πιάτο φαΐ, οι φίλοι που έχει σε βλέπουν μόνο ως παρέα και στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι στο διάολο κανείς. Η πόλη που είχες ρομαντικοποιησει τόσο πολύ στο μυαλό σου καταλήγει να είναι πλέον η ασχημότερη πόλη που ξερεις και το μόνο που θες είναι να γυρίσεις σπίτι σου, στο κρεβάτι σου, στην οικογένειά σου και να ξαναγίνεις 15 και να ξαναπεράσεις και Πανελλήνιες αμα χρειαστεί, και τις δύο γαμημένες φορές. Γιατί Τουλάχιστον τότε αισθανόσουν ασφαλης ενώ πλέον αισθάνεσαι ότι χάνεσαι σε ένα τεράστιο μέρος στο οποίο δεν ξέρεις κανέναν και είναι σκοτάδι και εσύ δεν βλέπεις που πας και κανένας δεν είναι εκει για να σε βοηθήσει και όλο αυτό επεκτείνεται και επεκτείνεται και ποτέ δεν βλέπεις φως και σκέφτεσαι ότι ίσως να ήταν καλύτερα να τελειωνε όλο αυτό.

Ίσως πάλι και όχι. Γιατι εχουμε ακομα πολυ ζωη μπροστα μας και γιατι αυτα υποτιθεται πως ειναι τα καλυτερα χρονια της ζωης μας. Ειρωνικο δεν ειναι; Και τι μας ενωνει πια; Τιποτα. Και οσο σκεφτομαι οτι το χανω γιατι πλεον ουτε η σκεψη σου δεν με ηρεμει, γιατι πλεον εχω αδειασει, ειμαι κενη και εσυ ξενος στα ματια μου. Οσο σκεφτομαι οτι το χανω γιατι πλεον δεν εχω ουτε τον πον�� που ένιωθα για σενα να με παρηγορεί.. τοσο χανομαι ακομα περισσοτερο.

[allstarpoem]

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι.

- Τι;;;

Εβαλε το χερι του στην τσεπη του παλτου του, ψαχνοντας ενα ακομα τσιγαρο για να αναψει. Το βλεμμα του ηταν χαμενο στο κενο.

- Ο μεσος ορο�� της θερμοκρασιας στη Σεληνη την ημερα του χειμερινου ηλιοστασιου ειναι μειον εικοσι τρια κομμα κατι. Τρελο δεν ειναι;

Εκεινη δεν του απαντησε, δεν ηξερε τι να του απαντησει. Γελασε μονο νευρικα. Καθισε και τον παρατηρησε λιγο. Ηταν σε αθλια κατασταση: ηταν χλωμος, πολυ πιο χλωμος απο την τελευταια φορα που τον ειδε. Τα ματια του ηταν φανερα κοκκινισμενα, με δυο τεταστιους μαυρους κυκλους γυρω του. Τα μαλλια του πιο μπλεγμενα απο ποτε, το χερι του ετρεμε και τα ποδια του λυγιζαν. Ενιωθες οτι απο στιγμη σε στιγμη θα καταρρευσει, θα σωριαστει ολος στο πατωμα. Ωστοσο, η προσπαθεια του να κρατησει ζωντανο το χαμογελο του ηταν που εκανε την οψη του ακομη πιο τρομακτικη.

- Γιατι μ εφερες εδω; τον ρωτησε εκεινη αυστηρα, ενοχλημενη απ την σιωπη που επεσε αναμεσα τους. Δεν εχω πολυ χρονο...

- Ποιος σου ειπε οτι εχω εγω; της αντιγυρισε εκεινος με πικρια.

- Τοτε πες μου γιατι καθομαστε εδω περα τετοια ωρα και μην με ταλαιπωρεις!

Ηταν ετοιμη να εκραγει. Δεν μπορουσε να συνεχισει να παιζει το παιχνιδι του*ολο κατι ηθελε να της πει,κατι σημαντικο που τον βαραινε,ολο της ζητουσε να μιλησουν και ολο δειλιαζε μπροστα της, τραυλιζε και μασουσε τα λογια του, χωρις εντελει να καταφερει να αρθρωσει λεξη. Τον ειχε πλεον βαρεθει, ας της ελεγε επιτελους! Παρ ολα αυτα δεν του μιλησε. Τον κοιτουσε μες στα ματια και περιμενε.

Εκεινος παρεμεινε σιωπηλος, με το βλεμμα του χαμενο στο κενο.

- Δεν εισαι καλα..., ψελλισε αυτη εντελει προσπαθωντας ξανα να σπασει την σιωπη.

- Οχι, της αποκριθηκε με ενα ειρωνικο γελιο, δεν ειμαι καλα. Δεν ξερω αν φαινεται πολυ, αλλα εχω μερες να κοιμηθω ησυχα, εχω μερες να ξυπνησω κεφατος, εχω μερες να χαμογελασω και στεκομαι οριακα στα ποδια μου. Οι μερες κυλανε χωρις να το καταλαβω, και γω χωρις κινητρο χωρις διαθεση για τιποτα τις βλεπω απλα να περνανε. Στην ιδια θλιψη που με αφησες ειμαι* οποτε ναι, σε ευχαριστω που το προσεξες,δεν με λες και καλα.

Τιναξε με νευρικοτητα τις σταχτες απ το τσιγαρο του.

- Δεν εχεις ιδεα..., συνεχισε. Δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ μπορει να πονεσα. Εφτασα στο χαμηλοτερο σημειο της ζωης μου. Και δεν εχεις ιδεα ποσο πονεσα οταν με αφησες. Οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια κοντα μου, οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια το στηριγμα που νομιζα οτι ησουν, οταν απλα με παρατησες αδιαφορωντας πληρως πια για το πώς ειμαι. Δεν εχεις ιδεα αληθεια...

Σταματησε. Το μυαλο του κολλησε και το βλεμμα του χαθηκε ξανα στο κεμαυρο του ουρανου.

- Δεν εχεις ιδεα..., ψελλισε ξανα.

- Τοτε γιατι απλα δεν μου προσπαθεις να μου εξηγησεις;

- Γιατι δεν θελω! της ειπε με φωνη που τρεμει. Δεν θελω να γεμισω το αγνο σου μυαλο με τις σκοτεινες σκεψεις που εκανα... Δεν σε εφερα γι αυτο εδω. Ηθελα απλα να σου πω ποσο λυπαμαι. Να σου πω οτι λυπαμαι που δεν εισαι πια αυτη που νομιζα οτι ησουν, λυπαμαι που δεν μου μιλας πια με την ιδια θερμη με τοτε, λυπαμαι που με εχεις αφησει πισω σου σαν να σου ειμαι παντελως ασημαντος. Λυπαμαι που αλλαξες, και λυπαμαι που εφτασα στο σημειο να στα λεω ολα αυτα, γιατι..

Εκανε μια παυση, προσπαθωντας να κρυψει τους λυγμους του.

- Ειμαι εξαρτημενος απο σενα. Κι ας μην ηθελα να το παραδεχτω, κι ας ηταν το χειροτερο πραγμα που θα μπορουσα να μου κανω. Δεθηκα τοσο πολυ μαζι σου που πλεον δεν αντεχω μακρια σου.. Αλλα σ αγαπαω τοσο πολυ που το κοντα σου δεν ειναι ποτε αρκετο. Και ειναι ολο ενας φαυλος κυκλος. Το μονο που ξερω ειναι οτι διπλα σου σταματησα να αγχωνομαι, σταματησα να κανω αρνητικες σκεψεις και ειδα τα παντα με μια πιο αισιοδοξη νοτα. Για μενα ησουν ενα μεσο διαφυγης απο ολους και ολα, ενας τροπος να ξεφευγω και να σκεφτομαι οτι ισως αξιζει να παραμεινω εδω...

- Ωχ, οχι δεν θελω να ξανακουσω γι αυτο, τον εκοψε εκεινη με μια ειρωνια στη φωνη της.

Εμεινε αναυδος* δεν περιμενε να του φερεται με τετοια ψύχρα.

- Τοτε γιατι ηρθες και καθολου; της φωναξε θυμωμενος. Γιατι ηρθες ενω δεν θες να με ακουσεις και απλα περιμενεις την ωρα που θα σταματησω να μιλαω και θα φυγεις; Ας μην ερχοσουν, αν ειχες σκοπο να με βυθισεις κι αλλο στην θλιψη μου!

Για λιγο περιμενε οτι θα τον βρισει, και οτι θα τον παρατουσε ξανα. Ωστοσο, αυτη τον κοιταξε στα ματια, και του χαμογελασε στοργικα.

- Μα δεν εχω ερθει καν εδω, του απαντησε χαμηλοφωνα. Δεν εχω ερθει αποψε εδω... Εισαι μονος στο σκοταδι και παραμιλας, προσπαθωντας να πεις ολα τα λογια που ειχες αφησει μισα. Μα τωρα δεν εχει κανενα νοημα, εχουν ολα αλλαξει. Ειμαι μονο μια μουσα στο κεφαλι σου, μια ιδεα που δεν μπορεις να διαγραψεις... Δεν θυμασαι καν τη φωνη μου, πώς μοιαζω ή πώς σου μιλαγα τοτε. Οποτε αντι να τα πεις ακομα μια φορα ολα αυτα, αναλογισου λιγο: γιατι το κανεις αυτο;

Εκεινος δεν μπορουσε πια να συγκρατησει τα δακρυα του.

- Ησουν η μονη που με κρατουσε στη ζωη, προφερε μεσα στους λυγμους του. Ησουν η μοναδικη ελπιδα για μενα, το μοναδικο ατομο με το οποιο επικοινωνουσα πραγματικα. Και τωρα απλα δεν εισαι εδω και...

Πεταξε μακρια το τσιγαρο του, χωρις να το εχει τελειωσει.

- Οχι, της ειπε. Αποψε δεν κανω ξανα τον ιδιο μονολογο με παντα, λεγοντας στον εαυτο μου οσα ποτε δεν σου ειπα. Αποψε ηθελα να σου πω ποσο πολυ σε αγαπησα*για μια τελευταια φορα.

Εκεινη συνεχισε να τον κοιταζει στοργικα.

- ��ιχα βαλει ενα στοιχημα. Ζωγραφιζα πεταλουδες στον καρπο μου, αντι να κανω πληγη. Και καθε φορα που θα σκεφτομουν να ανοιξω πληγη, εβλεπα τις πεταλουδες και....

- ...και σκεφτοσουν οτι δεν θα ηθελες να τις παρεις μαζι σου, ειπε αυτη συμπονετικα. Το θυμαμαι, εγω σου το ειχα προτεινει.

- Ναι.

- Και γιατι αποψε το χερι σου ειναι κενο;

Διστασε για λιγο, δεν ηξερε αν ηθελε να της απαντησει.

- Στο υποσχομαι, θα σχεδιασω μια με την πρωτη ευκαιρια.

- Καλα.

Επεσε σιωπη αναμεσα τους. Καθισαν μερικα λεπτα αμιλητοι, ρεμβαζοντας τη Σεληνη, που φωτιζε το απεραντο βαθυ μαυρο του ουρανου. Εκεινη εγειρε το κεφαλι της στον ωμο του.

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι, ε; του ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη. Οχι και τοσο κατω...

- Αυτο σκεφτομουν κι εγω.

- Θα αντεχες να μεινουμε εκει πανω σε τετοια θερμοκρασια;

- Δεν ξερω, της ειπε. Εξαρταται ποσο ειναι αυτο το κομμα κατι...

Γελασε. Για καποιο λογο χαρηκε που ηταν μαζι του, κι ας ηταν ολο στη φαντασια του. Ωστοσο, ηξερε οτι απο στιγμη σε στιγμη θα επρεπε να φυγει. Πριν φυγει τον κοιταξε μια τελευταια φορα στα ματια.

- Καληνυχτα, χαρηκα που μιλησαμε, του ειπε και του εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο μαγουλο.

Εκεινος την παρατηρουσε οσο απομακρυνοταν, με ενα χαμογελο ζωγραφισμενο πισω απο τα δακρυα του.

**********

Ηταν το τελευταιο βραδυ του.

Το επομενο πρωι βρεθηκε στο υπνοδωματιο του νεκρος, μεσα σε μια λιμνουλα απο αιμα. Ειχε κανει στον καρπο του με το μαχαιρι μια πληγη, σε σχημα πεταλουδας....

[akouwmousikhkryfastamauhmata]

Μεχρι το τελος της γης

εγω και εσυ, εμεις.

Μεχρι το τελος του κοσμου

ο άνθρωπος μου εισαι.

Μην προσποιείσαι οτι ταιριαζεις με εκεινους που ήθελαν αλλη να εισαι

Μεχρι το τελος της γης

αρχη και φεγγαρι μου είσαι.

Ενα κλεμμένο αμαξι,ντεποζιτο ωσπου να αδειάσει

Μονο εγω,εσυ και το ηλιοβασίλεμα.

Πες τους ψηλα να σηκώσουν τα χερια και ηρεμα, αυτο ειναι το πλιάτσικο

σημερα βαλε βενζινη και παρτε οτι εχει στην τσεπη του γρηγορα

Υστερα γκαζι, υστερα

Υστερα ναζι, υστερα

Ειπα θα παω με τα νερα σου και ας με καταπιουν τα κυματα

σε προκαλώ, θες να με πνιξεις καντο αργα

τον βυθό σου να δω μια φορα

και να ξεψυχήσω πιο ηρεμος υστερα

δεν θα σε αφήσω μονη

η σκεψη και μονο σκοτώνει

τι μας ενώνει, ξεχνα για λίγο και θα σου το κανω λιανα

αν με χρειάζεσαι και εισαι ας πούμε 8 μιλια μακρια

περπατα 1 και θα τρεξω τα 7

Εχεις βάλει φωτια στο σενάριο

σελιδες καις, κ'αναβεις τσιγαρα

φυσας τον καπνο σχηματιζεις καρδιες

και μιλανε ματιες σαν χορδες.

Δεν ηταν ερωτας στην πρωτη ματια

ηταν αρμονια στην πρωτη μιλια

Η φαντασία μου σκεψεις γεννά

και αφηνει για να συμπληρωσεις κενά

στα λαθη μου, θα πεσουν τιτλοι τελους

επιτέλους

επειδη καθε αντιο που εχω πει εχεις κανει σκαλι

σαν μια ανεμοσκαλα προς το φεγγαρι

και μου πες να μείνουμε εκει.

Μεχρι να γινουμε η αστεροσκονη, η μουσικη

και σαν παιδί

που βλεπει για πρώτη φορα την θαλασσα

στα ματια σου κολλησα.

Χαλαλι καθε καστρο που χαλασα

βρηκα δρομο στην αμμο και σου 'δειξα

είπα θα παω με τα νερα σου και ας με καταπιουν τα κυματα.

Εχω εσενα, μια κιθαρα και ενα ονειρο και αυτην την αδεια παραλία

εχεις μια μπύρα, ενα χαμογελο και ενα μισοτελειωμένο τσιγαρο

και μουρμουρας ψιθυριστα μια μελωδια.

Μεθυσμενο τραγουδι

νυφαλια λογια που δεν ειπες ποτε

και σε ερωτευτηκα για αυτό.

Ημουν το πιο γλυκο σου λαθος

και με ερωτευτηκες για αυτο,

γιατι σου ακούστηκε γοητευτικό

μα η γοητεια δεν το κανει σωστο,

μας κανει επικίνδυνους καταβαθος

Για σενα♡

[mkartist]

Ακομα δεν καταλαβα τι ειδα σε σενα 

ξοδεψα μυαλο,σωμα και ψυχη

 και αν η σκεψη ηταν παρουσια

 οπου και να ημουν θα ησουνα και συ 

Ματια χαμενη,βλεμμα απλανες

 σε ενα μονο χαδι νιωθω την αγαπη 

  Σ'αγαπαω μ'ακους     

 Οσες φορες αν σε εχασα    

ποτε δεν σε ξεπερασα 

 Πως φτασαμε ως εδω 

δεν εχω καταλαβει 

με δαιμονες παλευω εχω τρελαθει 

Ησουνα πληγη  σε λεγαν εμμονη 

ησουνα για μενα αγαπη και ζωη 

 Καρδια και μυαλο δεν πανε μαζι             

  στα δυο εχουν χωριστει              

 ανιση μαχη δεν υπαρχει λογικη              

 ξερω ηδη τον νικητη

[kotopoule]

“ Άλλαξες “

Το πρωτο μου αγορι, ο πρωτος ερωτας , το πρωτο φιλι . Ολα ειναι πιο ροδινα και ονειρεμενα στα 16. Νομιζεις οτι ζεις σε μια ταινια, οτι ολα θα πανε τελεια, ομως πουφ ξυπνας αποτομα με το χαστουκι που σου δινει η ζωη για να επανελθεις. 

Απο τοτε ειχαν περασει 4 χρονια. Ναι, 4 χρονια απο την τελευταια φορα που σε ειδα τοτε στην αποφοιτηση μας. Ειχαμε σταματησει απο τοτε να μιλαμ. Ενα γεια και αυτο με το ζορι βεβαια υπηρχαν ακομα καποιες στιγμες αναμεσα μας, βλεμματα, στιγμες που με υποστηριζες, στιγμες που ηλπιζα καποιοα πραγματα να ηταν διαφορετικα. 

Βλεπεις οσο διαφορετικοι μπορει να ημασταν σαν χαρακτηρες ξερεις το λεγομενο κακο παιδι  με τις ισως οχι και τοσο καλες και υποδειγματικες παρεες και το καλο κοριτσι του σχολειου που πρεπει παντα να ειναι υποδειγματικη σε ολα που παντα πρεπει να ειναι η πριγκιπισσα ολων και να λεει παντου ναι και να ειναι τελεια, αλλο τοσο μοιαζαμε στο μεσα μας ενιωθα το ιδιο με εσενα. Φοβομουν ομως μην το καταλαβεις. Ισως και αυτο να ηταν που να με τρομαζε πιο πολυ. Το να σε ζηλευω που μπορουσες να εισαι ο εαυτος σου και να τον υπερασπιζεσαι, γιατι εγω δυστυχως δεν μπορουσα. Μαλιστα ειχα τρομοκρατηθει οταν ανοιχτηκα εστω και λιγο αλλα οπως παντα με καθησυχασες. Με αγαπουσες και για τους δυο μας χωρις ομως εγω να το καταλαβω.

Σημερα, στην ιδια πολη δυο ξενοι. Οχι μεχρι πριν λιγο καιρο. Καθησα στην καφετερια που συχναζαμε απο τοτε στο λυκειο. Ποσο μου ειχε λειψει ολο αυτο το μερος . Καθησα με μια φιλη μου στο μεγαλο γωνιακο τραπεζι καθως περιμεναμε παρεα. Γελουσαμε και σαχλαμαριζαμε καθως μου μιλουσε για εναν τυπο που ειχε γνωρισει προσφατα, παργγειλαμε και τοτε γυρισα για να παρω τα τσιγαρα μου απο την τσαντα μου.

Τι ειρωνεια... Να καπνιζω εγω.. Θυμαμαι τοτε που καθομασταν ενα βραδυ σε εναν παγκακι με μπιρες, σε κοιτουσα καθως εκανες κυκλακια με τον καπνο του τσιγαρου και τοτε με κοιταξες με σοβαρο υφος και μου ειπες οτι αν ποτε  καπνιζα θα με σκοτωνες. 

Και τοτε το βλεμμα μου καρφωθηκε πανω σου, μονο που εσυ ηδη κοιταζες εμενα. Παγωσα, τα λιγα δευτερολεπτα που μειναμε ετσι μου φανηκαν αιωνας. Κι ξαφνηκα ενιωθα ολα οσα ειχα ζησει αυτους τους λιγους μηνες μαζι σου. Ολα τα ωραια και τα ασχημα, στιγμες , συναισθηματα.  Αουτς. Πολεμουσα τον εαυτο μου να μην σε ξανα κοιταξει. Ειχαμε αλλαξει. Πλεον δεν κοιτουσα ενα αγορι λυκειου, αλλα εναν νεαρο γεματο τρελα ονειρα, που ηταν πλεον πιο χαρουμενος απο οτι τοτε και ισως μια σταλα πιο σοβαρος. Ουτε εγω ημουν πλεον ιδια, για αρκετο καιρο τα τελευταια χρονια δεν ημουν ο εαυτος μου και τοτε ηταν στιγμες που καταλαβαινα για τους δαιμονες σου.. ειχα αρχισει να εχω και εγω τους δικους μου. Μονο που οταν σε ειδα ειχα ηδη απο καιρο αρχισει να τους κανω φιλους και να ξανα βρισκω τον εαυτο μου, ανανεωμενο να εχει πεταξει τις φοβιες του να τον υπερασπιζεται γι αυτο που ειναι και για τις αποψεις του ,να τον αγαπα λιγο λιγο με τα <<προβληματα>> του. Βλεπεις αργησα να σπασω το τσοφλι μου και να πεταξω μονη μου αλλα το καταφερα κια ��σως να βοηθησες και εσυ σε καποια σημεια. 

Σηκωθηκα να παω στο μπανιο δεν αντεχα αλλο να ειμαι διπλα σου και να μην μπορω ουτε να σε κοιταξω, εσκαγα, κυριολεκτικα καιγομουν, ενιωθα οτι ολα μου τα αισθηματα με έπνιγαν και ειχαν γυρισει και απλα ηθελα να σε αρπαξω στην αγκαλια μου να σου πω ποσο μου ειχες λειψει να σε φιλησω και να σε αποχαιρετησω οπως επρεπε να ληξουμε καθε παρεξηγηση που μπορει να ειχε υπαρξει.

Βεβαια δεν ζουμε σε ταινια και δυστυχως δεν μπορω να ειμαι ο σεναριογραφος σε ολες τις πτυχες της ζωης μου. Ξερες, ειμαι περισσοτερο του μονολογου και των ονειρων. Οι διαλογοι με δυσκολευουν λιγο ακομα και η δραση δεν ειναι το φορτε μου. 

Κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη και εριξα παγωμενο νερο στα μουτρα μου για να συνελθω. Για μια στιγμη θα νομιζε κανεις οτι νιωθω αισθηματα ακομα για σενα. Ισως και να το κανω, μα τελικα μερικες φορες ειμαστε πιοτερο ερωτευμενοι με τις αναμνησεις που θελουμε να κρατησουμε και ειναι καλυτερα. Οι αναμνησεις δεν μπορουν να σε πονεσουν, οχι παντα τουλαχιστον και οχι ολες. Ετσι εγινε και με εσενα κρατησα μονο τις καλες, κρατησα πραγματα απο εσενα που εβλεπα μονο εγω και ισως ετσι να μπορεσω να διατηρησω το ονειρο του πρωτου ερωτα του εφηβικου εκεινου στα 16.

Κοιταξα για τελευταια φορα το ειδωλο μου στον καθρεφτη καθως σκουπιζα τα νερα απο πανω μου με ενα χαρτι. Στα ηχεια ακουγοταν το τραγουδι που ακουγαμε στην επιστροφη απο εκεινη την εκδρομη στην Αθηνα, φοροντας την καινουρια σου ζακετα και με ειχε παρει ο υπνος πανω σου και εσυ με κοροιδευες. 

Οταν βγηκα επεσα πανω σου.Το αρωμα σου ακομα το ιδιο αλλα εσυ αλλος τουλαχιστον στα ματια μου, μια βελτιωμενη εκδοση του εαυτου σου. Σου ταιριαζει.

 Χαιρετηθηκαμε, ρωτησες αν ειμαι καλα και πως τα παω στην καινουαρια μου ζωη. Σου ειπα χαρηκα που σε ειδα,μια αληθεια με μια δοση ψεμματος, και ελπιζω να τα περνας τελεια.

 Πριν προλαβω να κατεβω τις σκαλες σε ακουσα να φωναζεις το ονομα μου.

- Αλλαξες. 

Καθως με κοιτουσες με ενα υφος περιεργο. Διέκρινε κανεις  ενθουσιασμο, δυσπιστια ακομη και υπερηφανια θα ελεγα. Σαν γονιος που βλεπει το μικρο του να μεγαλωνει.

-Σε ευχαριστω? κανοντας σου μια γκριματσα αποριας που παντα με κοροιδευες γιατι ελεγες σου θυμιζα τον σκυλο σου... 

- Σου παει... μου εκλεισες το ματι, μου χαμογελασες και εφυγες.

Κι εκεινη την στιγμη ηταν που ευχηθηκα να ειχαμε γνωριστει αργοτερα. Να μωρε, με τις βελπτιωμενες εκδοσεις του εαυτου μας. Ετσι θα ειχαμε λιγο παραπανω χρονο. Να σε μαθω καλυτερα, να με μαθεις καλυτερα. Να σου δειξω πραγματικα πως ειμαι χωρις φοβο οτι θα με κ��ινεις εσυ ή οι αλλοι. Να ειχαμε καλυτερες στιγμες να θυμομαστε. Ελπιζω να περνας καλα και να εισαι χαρουμενος. Ξερω οτι σε λιγα χρονια δεν θα με θυμασαι και οτι ολα για σενα δεν θα ειναι παρα μονο μια θολη αναμνηση. Δεν με ενοχλει. Ξερεις με ανακουφιζει, γιατι ξερω οτι πλεον δεν κραταμε αυτη την παιδικη κακια που ειχαμε τοτε και μπορω να προχωρησω να ξεχασω να συγχωρησω. Ελπιζω να βρεις αυτη την αγαπη που ελεγες και να περνας καλα και να κανεις ολα τα ονειρα σου πραγματικοτητα. Και εγω να κανω τα ονειρα μου, να βρω τον εαυτο μου ολοκληρωτικα και να τον αγαπησω να προχωρησω και να κανω αυτο που με κανει χαρουμενη και με γεμιζει. 

Γιατι;

Γιατι, ΑΛΛΑΞΑΜΕ!  

[portokalilouloudia]

σκεφτομαι πως αν φυγεις, θα σου γραψω κατι να το εχεις μαζι σου. μετα σκεφτομαι πως για πολλους λογους, δεν θα ηθελα να φυγεις. για πάρα πολλους λόγους θα ήθελα να σε έχω κοντά μου. για πάρα πολλούς λόγους δεν θα ήθελα να ξέρεις όσα δεν σου έχω πει. αν και νομίζω πως, επείδη εισαι εξυπνη, λογικά θα τα έχεις καταλάβει. απλα δεν στα εχω πει ακομα. προσπαθησα πολυ να ειμαι εγω γυρω σου. νομιζω για αυτο τα κλαματα, για αυτο οι υστερίες, για αυτο η τοση αγαπη που δεν ηξερα τι να την κανω. Χθες η Ευα μου ειπε διάφορα, που ήταν πολύ πιο αληθή από όσο θα περιμενα. μου είπε και κποια πραγματα η γεωργια για σενα. ξερω οτι δεν πηγαινε πουθενα. σχεση εμεις οι δυο θα μπορουσαμε να εχουμε (αν θα μπορουσαμε δηλαδη και ποτε) μονο αν δεν μας ενωνε τιποτα αλλο περα απο το μεταξυ μας. τωρα μας ενωνουν και αλλοι ανρθωποι. θα μπορουσε να πει κανεις πως είχαμε ολα τα ματια πανω μας. και εμενα ρε κατερινακι μου δεν μου αρεσει αυτο. για αυτο πολλες φορες απλα σε κοιτουσα και δεν ηξερα τι να πω. δεν μου αρεσει να με κοιτανε, αλλα μου αρεσει να με θελουν. δεν μου αρεσει η προοπτικη μιας κριτηκης αλλα θελω να ασχολουνται και ολοι μαζι μου. και καπως ετσι ενιωθα και στο μεταξυ μας. μας κοιτουσαν ολες, γιατι ημασταν πολυ χαρουμενες για να το κρυψουμε. καταλαβαινω τους λογους που δεν μπρουσε να συνεχιστει. αν με ρωτας δεν ειχε ποτε να κανει με το σωματικο,το ερωτικο. μπλεχτηκαν άλλα πραγματα στη μεση, και δεν κρινω καμια και κανενα για αυτο.  καμια φορα μπαινω και βλεπω παλιες φωτογραφιες σου και σε ψαχνω εκει γιατι οταν σε κοιταω ωρες ωρες δεν σε αναγνωριζω. δεν σε κατηγορω ουτε για αυτο. αλλαζουμε και δεν μενουμε οι ιδιες και γινομαστε καλυτερες εστω και αν αυτο ειναι η χειροτερη εκδοχη της εαυτης μας. σκεφτομαι πως ακομα και σε αυτο ερχομαστε σε αντιδιαστολη με τον κοσμο. οι ανθρωποι αλλαζουν προς το χειροτερο και το βαφτιζουν καλυτερη εκδοχη. και αν με ρωτας- στο μεταξυ δεν με ρωτησες για τιποτα απο αυτα- δεν βρισκω καμια ομορφια στις καλυτερες εκδοχες. οπως καμια ομορφια δεν βρηκα και στη κεφαλονια. κιομως δεν μπορω να ξεχασω τις στιγμες στη θαλασσα. δηλαδη καμια φορα το βραδυ σκεφτομαι εκεινη την μερα που δεν μου τηλεφωνησες να ερθω μαζι σου στη παραλια το ξημερωμα, και νιωθω τετοια ανακουφηση που δεν το εκανες. σκεφτομαι μια πολυ εμμονικη σκεψη, που λεει παρα πολλες φορες, ‘’καλυτερα,λιγότερες αναμνησεις να θυμαμαι’’. αλλα πάρα πολλές φορές. περιπου τοσες, οσα και τα συγγνωμη που είπα καθε φορά που γινόταν κατι και δεν ήξερα αν το προκάλεσα εγώ ή όχι.  στ�� υποσχομαι αν πας βερολινο ολα αυτα θα τα διαβασεις. και γράφοντας αυτο το τελευταιο, δεν ξερω αν σε σπρωχνω να το κανεις, ή αν βρισκω ηρεμια στη σκεψη πως μαλλον δεν θα πας οπότε όλα αυτα δεν θα τα μαθεις ποτέ. για αυτο και δεν υπαρχει συνοχή. ξερω ιδανικα δεν θα ηθελες να σου ζηταω συγγνωμη. αλλα δεν εχω μαθει να κανω κατι αλλο. οπως δεν θελω να νιωθεις απεναντι μου. αλλα καθε φορα που με ρωτησες αν ειναι οκει αυτο ή το αλλο ή το παράλλο, και ρε φιλε δεν το εχει κανει ποτέ κανεις και καμια αυτο και ρε φιλε κλαιω τοσο πολυ τωρα και ολα αυτα δεν εχουν καμια συνοχη και κανενα συντακτικο, θα νομιζεις οτι δεν εβγαλα δημοτικο. μεσα σε ολη αυτη την αηδια για ζωη, μαζι σου εφτιαξα τρυπες και μερη που κανενας δεν μπορουσε να πειραξει ουτε εμενα ουτε εσενα. επιμενω να χρησιμοποιω πρωτο προσωπο γιατι δεν θελω να σε κανω να πιστεψεις κατι που για σενα μπορει να μην ισχυει. δεν θελω να σου βαλω στο κεφαλι συναισθηματα που μπορει να μην ενιωσες, και δεν περιμενω να μου πεις πως ολα αυτα για τα οποια μιλαω σε α ενικό, μαλλον θα επρεπε να χρησιμοποιησω α πληθυντικο. καποια στιγμη μιλουσαμε με μηνυματα και μου ειχες πει παραπανω οτι με αγαπας. μετα απο λιγο κατι στειλαμε και σου ειπα ισως με κεφαλαία ΣΑΓΑΠΩ. και μου κανεις ‘και εγω αλλα εσυ τωρα γιατι’’. εγραψα ‘’εγω για παντα, χωρις γιατι’’ και δεν το εστειλα ποτέ. και μεσα σε εκεινο που δεν εστειλα ποτε, γιατι ετσι κανω γαμω το χριστο μου. ετσι κανω. εκλεισα μεσα όλα αυτα που γραφω τωρα. την μερα που κλαιγαμε η μια πανω στην αλλη, και που ενιωθα σαν να θελω να παρω ολον αυτον τον πονο και να μην τον ξανανιωσεις ποτε. και οταν  δεν μπορω να γραψω αλλο τωρα δεν θα παει καθολου καλα. 

[xarmo-luph]

Εμεις

Τις τελευταιες μερες αρχιζω και σκεφτομαι πολυ την σχεση μας. Αν ολα ειναι καλα, αν περναμε καλα ο ενας με τον αλλον και τα λοιπα. Ημασταν παντα ενα υποτονικο ζευγαρι. Ησυχο. Θυμιζαμε παραπανω φιλους που απλα τους αρεσε να αραζουν μαζι παρα ζευγαρι.

Δεν βγαιναμε πολυ.

Στην αρχη ημασταν τοσο ενθουσιασμενοι ο ενας με τον αλλον που απλα βρισκομασταν σε ενα σπιτι και δεν ξεκολλουσαμε.

Επειτα, ισως εγινε μια συνηθεια. Ξερεις, να αράζουμε στο σπιτι, να βλεπουμε ταινιες, να τρωμε μαλακιες, να φιλιομαστε ειτε πεταχτα ειτε απο αυτα τα πολυ εντονα φιλια που κανουν το σώμα σου να ανατριχιαζει. Οπως και να χει για μας το σπιτι ηταν ενα ιδανικο μέρος.

Η σχεση μας εχει περασει πολλα. Για δυο ατομα που γνωρίζονται μονο 10 μηνες και τα εχουν τους 8 απο αυτους έχουμε περασει πολλα. Παρεξηγησεις, ρουτίνα, μαλακιες που βγαιναν στην πορεια στην επιφανεια...καταστασεις που μας εφερναν παλι στο 0.

Ομως τα ξεπεράσαμε. Ποσες φορές νομισα οτι ξερεις αυτο ήταν. Αυτο θα μας χωρισει. Θα βγω απο την πορτα του σπιτιου και δε θα ξαναγυρίσω. Δε θα σε ξαναφιλησω. Δε θα ξανακοιμηθουμε αγκαλια. Δε θα ξανα αραξουμε μαζι. Δε θα ξαναδούμε ταινια μαζι. Δε θα ξαναγελασουμε μαζι. Θα σταματησουμε να λεμε μαλακιες. Να ακουμε μουσικη μαζι. Ή και να καθόμαστε απλα ησυχοι. Στον καναπε διπλα διπλα. Ο καθενας στον κοσμο του ωσπου καποιος να πει κατι και να ερθουμε ξανα στην πραγματικοτητα.

Δεν ειμαστε το ζευγαρι που θα πάει και θα κάνει ακραια πραγματα. Δε θα παμε μαζι για μια πεζοπορια. Δε θα παμε να εξερευνησουμε μια γειτονια. Δε θα κανουμε.. ξέρεις το διαφορετικο. Αυτο που κανουν τα ζευγαρια. Που βγαίνουν μαζι, κάνουν διαφορα πραγματα μαζι...που δενονται μεσα απο δραστηριότητες..

Το ιδανικο για εμας είναι το σπιτι και ισως και το λιμανι. Στο σπιτι να βλεπουμε ταινιες. Χαλαρά να αραζουμε. Να πινουμε και καμια μπυρα. Και οταν κουραστουμε να πηγαινουμε στο κρεβατι. Ειτε για να κοιμηθουμε ειτε για κατι παραπάνω.

Το λιμανι. Οι βολτες εκει περα. Χερι χερι. Η εσυ εχοντας το χερι σου γυρω απο τους ωμους μου και εγω γυρω απο τη μεση σου και απλα να περπαταμε. Να σχολιαζουμε τους περαστικούς..να με κοροιδευεις που ειμαι αδεξια και σκονταψα στο πεζοδρομιο..να θυμόμαστε βλακειες που διαβάσαμε στο ιντερνετ και να τα συζηταμε...η να μιλαμε για αναμνήσεις που εχουμε η για εμας.

Οταν μας σκεφτομαι λεω τι βαρετο ζευγαρι. Για καποιον που το διαβάζει ίσως να σκεφτεται το ιδιο. Οι φιλοι σου μπορει να λενε το ιδιο. Οι φιλοι μου επισης. Και ολοι οσοι μας ξερουν.

Καθομαι και λεω μηπως ειναι ολα για το σεξ; Ομως ειμαστε μαζί 8 μηνες και καναμε πρωτη φορα σεξ στον 7ο. Αν ηταν μόνο το σεξ...τι σκατα καναμε 7 μηνες;οχι οχι.

Παντα χαρακτηριζα τον εαυτο μου σπιτογατα. Μαρεσε να αραζω σπιτι ειτε μονη μου ειτε με φιλους και τωρα με σενα. Η ηρεμια που σου προσφερει το σπιτι. Η ελευθερια. Μαρεσε να καθομαι και να βλεπω τις σειρες μου, να διαβαζω τα βιβλια μου, να διαβαζω αρθρα, ειδήσεις...και δε βαριομουν. Απλα ετσι ειμαι. Δε λεω θα βγω. Ομως θα προτιμησω κατι χαλαρο.

Και εσυ εισαι σαν και μενα. Ισως λιγο παραπανω σπιτογατος απο μενα. Σαρεσει να αραζεις στο σπιτι σου. Στον καναπε σου, βλεποντας νετφλιξ, με το κλιματιστικο στο τερμα και με ντελιβερι.

Παρολο που απο αυτο το κειμενο φανταζεις βαρετος..για μενα εισαι απο τους πιο ενδιαφερον ανθρωπους. Έχεις περασει δυσκολίες αλλα δε το εβαλες κατω. Δε τις αφησες να σε αλλαξουν. Ακομα εισαι με το χαμογελο στα χειλη.

Εισαι ανασφαλής αλλα δεν το δείχνεις. Μπορει κάποιος που σε γνωρισει να σκεφτεί αυτος ειναι γεματος αυτοπεποιθηση...δε σε ξερει. Ολο ειναι μια μασκα. Βαθια μεσα σου οπως ολοι έχεις και συ ανασφαλειες. Και πόσο γουσταρω να τις καταστρεφω.

Εισαι αγχώδεις. Πολυ. Καθε φορά με ρωτας αν ειμαι καλά..αν κατι με πειραξε. Αγχωνεσαι για το αν ειμαστε ενταξει. Βέβαια μετα απο ολα αυτα που περασαμε εχει λογικη. Αν τυχει μια στραβή είσαι αυτος που θα αρχίσει να τρέμει. Και εγω θυμωνω που πανικοβαλλεσαι. Και εσυ θυμωνεις που θυμωνω. Αλλα μετα καταλαβαινω οτι απλα θες καποιον να σε χαλαρώσει. Και προσπαθώ αυτος ο καποιος να γινω εγω.

Επισης εχεις ενα α��ιστευτο γνωρισμα. Με διαβαζεις λες και ειμαι ανοιχτο βιβλίο. Λες και ειναι τοσο ευκολο να δεις μεσα στο μυαλό μου. Και μου κανει εντύπωση γιατί κανενας αλλος δεν μπόρεσε. Εχω μαθει να κρυβομαι τοσο καλα απο ολους αλλα απο σενα οχι και τοσο. Μπορει απλα να κάθομαι στον καναπε. Ουτε καν να μιλησω. Και τοτε απλα θα γυρισεις και θα με ρωτησεις τι εχω. Και απο τη μια με τρομοκρατει ποσο ευκολο ειναι να δεις μεσα μου αλλα απο την αλλη με συνεπαίρνει. Και αυτο γιατί 9 στις 10 φορες πεφτεις μεσα.

Αυτο που με εκνευρίζει περισσοτερο στη συμπεριφορα σου ειναι το οτι ορισμενες φορες κατεβαζεις ρολα. Ειναι απλα σα να ταξιδευεις σε αλλο κοσμο. Μπορει να προσπαθώ να σου μιλησω να ανοιξω κουβεντα και εσυ απλα να εισαι αλλου. Μπορει να σου πω κατι και να μη δωσεις και τοση σημασία. Και στην αρχη νομιζα οτι εφταιγα εγω. Ισως ελεγα να μην ειμαι τοσο ενδιαφερουσα. Οπως βλεπετε και εγω από ανασφαλειες δεν παω πισω. Αλλα στην πορεια κατάλαβα οτι απλα ετσι εισαι. Μπορει να βγουμε εξω με φιλους. Τη μια στιγμη να εισαι η ψυχη της παρεας και την αλλη να εισαι στο κινητο και να μη λες κουβεντα.

Μερικες φορες σκεφτομαι οτι η ρουτινα μας εχει καταβαλει. Οτι ειμαστε σε ενα φαυλο κυκλο και δε μπορουμε να ξεφύγουμε. Ουτε ο ενας απο τον αλλο αλλα ουτε και απο τη ρουτινα.

Ωρες ωρες βαριεμαι απιστευτα. Λεω σχεση ειναι αυτη; Τι κανουμε ακριβως; Βλεπουμε τη μια ταινια μετα την αλλη λεμε μαλακιες και κοιμομαστε μαζι.

Ομως στις δυο μερες που θα ειμαστε μαζι και θα καθομαστε μεσα η μια φορα που θα βγουμε μια βολτα θα είναι υπέροχη. Και ολες αυτες οι σκεψεις φεύγουν απο το μυαλο μου.

Σκέψεις οπως οτι δεν ταιριαζουμε και γιαυτο είμαστε τοσο υποτονικοι. Ομως μετα απο τη μια βολτα που θα παμε τα ξεχναω.

Και ξερεις μπορει να σκεφτομαι ποσο βαριεμαι και να μπαινουν σκεψεις χωρισμού στο μυαλο μου...αλλα ειναι κατι μικρα πράγματα που κανεις και τα διαγράφουν ολα. Μπορεί εκει που καθομαστε απλα να παρεις το χερι μου και να το φιλησεις. Να περάσεις το χερι σου γυρω απο τους ωμους μου. Να φιλησεις τα μαλλια μου. Το μετωπο μου. Τον ωμο μου. Θα βαλεις τα ποδια μου πάνω σου. Αν χτυπησω το ποδι μου καπου επειδη δεν προσεχω θα το φιλησεις. Οταν κοιμόμαστε μεσα στον υπνο σου θα με παρεις αγκαλια. Μπορει να με φιλησεις. Θα μου πεις μια νυσταγμενη καλημέρα και θα με παρεις την πιο υπεροχη αγκαλια του κοσμου. Αυτην που τυλιγεις και τα δυο σου χερια γυρω μου σα να μη θες να φυγω.

Αυτην η αγκαλια διαγραφει οτι αρνητικο μπορει να σκεφτομαι για μας. Ξερεις γιατι; Γιατι σε αυτην την αγκαλια μα την παναγια νιωθω μια ζεστασια λες και ειμαι σπιτι. Μια ασφαλεια. Οτι τιποτα δε μπορεί να με αγγιξει. Και η μόνη σκεψη που εχω στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη ειναι το ποσό πολυ σαγαπαω. Το ποσο θα μου ελειπε αυτο αν έφευγες απο τη ζωη μου. Πόσο τέλεια νιωθω εκει μεσα.

Ξερω ισως ακούγε��αι λιγο μελο. Και ξερετε δεν ειμαι καθολου γλυκαναλατη. Δεν ειμαι απο αυτους που λενε γλυκολογα και ειναι εκδηλωτικοι. Οποτε αυτα που λεω τα λεω απο καρδιας.

Και ξερω οτι ουτε και συ εισαι. Και ετσι ξερω οτι οτι κανεις, το κανεις και συ απο καρδιας. Σε σχεση με σενα δεν ειμαι καθολου εκδηλωτικη. Σπανια θα σου πω σαγαπαω. Οταν νιωθω οτι χρειάζεται να το ακούσεις. Σπανια θα πιασω εγω το χερι σου στο δρομο ή θα σε πάρω αγκαλια. Θα περιμενω παντα εσενα να το κάνεις. Δεν ξερω γιατί.

Πολλες φορες σκεφτηκα οτι εγω σαγαπαω περισσοτερο αποτι μαγαπας εσυ. Οτι νοιαζομαι παραπανω. Αλλα πλεον ειμαι σιγουρη οτι δεν ισχυει. Αρχιζω και πειθομαι οτι ισχυει το αντιθετο.

Μια απο τις χιλιες φορές που πήγαμε να χωρίσουμε ειδα κατι που δεν περίμενα να δω. Σε ειδα να κλαις. Με λυγμούς. Επειδη δεν ηθελες να τελειωσει. Επειδη δε μπορούσες να ��ανταστεις πως θα ειναι να μη με αγκαλιαζεις..να μη με φιλας..να μη με παιρνεις τηλεφωνο για να με ακουσεις οταν βαριέσαι...και εκει καταλαβα. Εσυ με αγαπας. Πολυ. Το εννοεις καθε φορα που το λες. Οσο και αν αμφεβαλλα μετα απο αυτα ημουν σιγουρη. Και δεν ξέρεις πόσο γεματη ενιωσα.

Ή οταν σε ειδα να βουρκωνεις σε μια αλλη κρισιμη φαση. Επειδή σου είπα ότι νιωθω χαλια. Και δε ηθελες να νιωθω ετσι. Στεναχωριοσουν για μενα.

Απλα μαγαπας.

Και το καταλαβαινω πλεον σε καθε τι μικρο που κάνεις. Δεν το κανεις απλα για να πεις ότι το εκανες. Το κάνεις γιατι το νιωθεις. Και το λατρεύω αυτο σε σενα.

Οσες άσχημες σκεψεις και αν περασουν απο το μυαλο μου δεν αναιρουν το γεγονος οτι σαγαπαω. Μπορει να ειναι λιγο το χρονικό διαστημα. Μπορεί εσείς που το διαβάζεται να λετε καλα ολα αυτα για μια σχεση 8 μηνων; Λεω αυτο που νιώθω. Νιωθω αγαπη για σενα. Οτι και αν κάνεις όπως και αν καταληξουμε δεν θα αλλαξει. Σαγαπαω. Απλα.

Ξερετε δεν καταλαβαίνεις πόσο ενας ανθρωπος εχει αλλαξει τη ζωη σου μεχρι να προσπαθήσεις να θυμηθεις πως ήταν πριν.

Εγω δε μπορω να θυμηθώ. Πως ηταν να μην κοιμαμαι μαζι σου. Να μην με παιρνεις αγκαλια. Να μη με φιλας. Να μην εισαι εκεί.

Οπως και δε μπορω να φανταστώ πως θα ειναι μετα. Και ούτε θέλω εδω που τα λέμε.

Κατι αλλο που σκεφτομαι ειναι οτι δε νιωθω εκατο τοις εκατο ανετα να σου πω τα πάντα για μενα. Ξέρεις να σου ανοιχτω. Από τη μια λεω μηπως αυτό κατι δειχνει για εμας; Αλλά μετά σκεφτομαι ποσο λιγο γνωριζομαστε. Και σε αυτο το λιγο πραγματα που δεν εχω πει σε κανεναν τα εχω πει σε σενα. Φαντασου αν περασει κιαλλος καιρος ποσο καλα θα με γνωριζεις.

Ειναι οχτω μηνες. Συγκριτικά με αλλες τεραστιες σχεσεις δεν ειναι τιποτα. Συγκριτικα με άλλες συναρπαστικες σχεσεις που κάνουν τα πάντα μαζι, περιπέτειες μαζι είμαστε βαρετοι. Συγκριτικα με σχεσεις που γνωριζουν τα πάντα ο ενας για τον αλλον ειμαστε λίγο ��ακριά.

Οχτω μηνες της ζωης μου με αλλαξαν πραγματικά. Με αλλαξες. Προς το καλο.

Παλεψες με τις ανασφαλειες μου. Με εβγαλες απο το καβούκι μου. Με εκανες να ανοιχτω οσο μπορουσα να ανοιχτω σε αυτο το διαστημα. Μου ανοιξες τα ματια σε πολλές καταστάσεις. Με συμβουλεψες. Με εκανες να καταλαβω οτι δεν ειμαι οσο έξυπνη πιστευα. Οτι παντα υπαρχουν περιθωρια για να μαθεις. Να εξελιχτεις.

Ωρες ωρες ορκιζομαι οτι θελω να σε χτυπησω. Να σε βρίσω. Να φύγω.

Αλλα μεσα μου ξερω. Εισαι ο πρωτος μου ερωτας. Και σαγαπαω περισσοτερο απ'οσο πιστευα οτι γινεται, είμαι τρελα ερωτευμένη μαζι σου. Τοσο που με φοβίζει. Δεν περίμενα ποτε κανενας να με κανει να νιωσω τοσο εντονα. Ομως ήρθες εσυ. Και το ανετρεψες ολο αυτο.

Μεσα στη ρουτινα μας, με κανεις να νιωθω ζωντανη.

Εχω περασει πολυ χρονο σε αυτό το σαιτ. Τοσο για να ξερω οτι αυτη η σχεση δεν ειναι σχεση του ταμπλερ. Ξερω επισης οτι τοσο το ταμπλερ οσο και οι ταινιες που βλέπαμε απο μικρα μας φτιάχνουν μια στρεβλή εικονα των σχεσεων. Δε γίνεται όλες να ειναι τελειες. Ρομαντικες. Συναρπαστικες. Δε λεω. Υπαρχουν και αυτες. Απλα εγω τοσο καιρο εψαχνα μια σχεση του ταμπλερ. Για αυτο εκανα ολες αυτες τις σκεψεις.

Ξερω ότι ειμαστε βαρετοι. Δεν εχουμε καμια σχεση με αυτα που προβάλλονται εδω μεσα. Και στην αρχη προσπαθουσα να μας αλλαξω αντι να μας αποδεχτω.

Ετσι ειναι τα πράγματα.

Και πλεον τα αποδεχτηκα.

Αγαπάω αυτο που ειμαι μαζι σου, σε αυτήν την υποτονικη, βαρετη σχεση..

[fere-mpures-kai-tsigara]

Εσυ ❤

Δεν ξερω ποσος καιρος περασε απο την τελευταια φορα που ειδα το προσωπο σου στην καμερα του κινητου μου...ουτε εχει σημασια βασικα...σημερα λοιπον δημιουργησαμε με την ξαδερφη μου μια ομαδικη στην οποια ησουν και εσυ μεσα επειδη στο ειχα πει οτι θα σε βαζαμε μιας και εχουμε αποφασισει να μεινουμε "φιλες"...λιγο δυσκολο βεβαια αλλα εκτος απο αυτο εισαι και ενα σημαντικο ατομο στην ζωη μου που παντα θα νοιαζομαι και θα αγαπαω...και εκει που μιλουσαμε και γελουσαμε γραφοντας..ξαφνικα χτυπαει κληση απο την ξαδερφη μου και συνδεομαι και ξαφνικα συνδεεσαι και εσυ και εκει ηταν που τα εχασα ολα...δεν ηξερα ουτε πως να φερθω ουτε τι να κανω ουτε πως να σου μιλησω για να μην φανει καπως περιεργο ολο αυτο...προσπαθουσα να φανω χαλαρη να γελαω, να μαλακιζομαι σαν να μην συμβαινει τιποτα...τα ματια μου ομως παιζανε.. σου εριχνα γρηγορες κλεφτες ματιες για να μην με καταλαβεις και σε φερω σε δυσκολη θεση...Θεε μου ποσο ομορφη εισαι..ηθελα απλα να σε χαζευω..οχι ερωτικα..απλα ηθελα να σε κοιταω ολη την ωρα..δεν ξερω τι κολλημα ειναι αυτο!!! Ξαφνικα βγαινει η ξαδερφη μου απο την ομαδικη και μενουμε οι δυο μας...πιο αβολα πεθαίνεις 🙄 δεν ηξερα ουτε τι να πω ουτε πως να αντιδρασω..με ρωτησες αν θα εκανα τιποτα εγω σημερα και σου απαντησα οχι γιατι ημουν πτωμα λογω δουλειας...εσυ θα εβγαινες με τους φιλους σου χαλαρα στο χωριο..οπως συνηθιζες να κανεις...και ξαφνικα μου λες οτι πρεπει να κλεισεις για να ετοιμαστεις...ο διαλογος μας κρατησε το πολυ 2 λεπτα δεν γυρισα το ��λεμμα μου στην καμερα για να μην σε κοιταξω...καθως με αποχαιρετουσες ομως δεν σηκωσες ουτε εσυ το δικο σου βλεμμα...ησουν σκυμμενη για μερικα δευτερολεπτα και απλα μου ειπες "οκ βγαινω θα τα ξανα πουμε φιλακια" δεν ηξερα τι να πω εκεινη την στιγη τα εχασα ηθελα να σου πω και εγω φιλακια αλλα δν μου βγηκε..σαν να ειχα εναν κομπο στο λαιμο και απλα σου απαντησα "καλα να περασεις τσααοο" και κλεισαμε...αρχισα να εχω εντονη ταχυπαλμια για περιπου 5 λεπτα...δεν ξερω τι ηταν αυτο που ενιωσα..σαν να χανομαι στο χαος...να νιωθω αλλα και να μην νιωθω ταυτοχρονα...δεν ξερω πως να το περιγραψω...σε ποθουσα και δεν σε ποθουσα...δεν σε κοιτουσα ερωτικα...ουτε ειχα ταχυπαλμια γι αυτον τον λογο..δεν ξερω τι συναισθημα ηταν αυτο...δεν ξερω γιατι ειχα ταχυπαλμια...ουτε ξερω τι ελξη ειναι αυτη που εχω μαζι σου...εστειλα μηνυμα σε μια αλλη ομαδικη που εχω με την ξαδερφη μου και την αλλη φιλη μας (εκει λεω τον πονο μου για σενα) και απλα γυρισα και τις ειπα "πως θα γινει να την κερδισω πισω γαμωωω" "Ή να την φιλησω γαμωωω". Σε κοιταζω και αναρωτιεμαι πως γιναμε ετσι ρε φιλεε...γιατι δεν αντεξες αυτες τις 100 γαμημενες μερες μεχρι τα Χριστουγεννα να κανουμε ολα οσα ειπαμε και να σε φιλησω...γιατι αλλαξες ετσι ξαφνικα...κριμαα και ηθελα πολυ να σε φιλησω...αλλα κατανοω το οτι αν η αλλη πλευρα δεν θελει και δεν ανταποκρινεται δεν γινεται και με το ζορι αν ο αλλος δεν νιωθει οπως εσυ...απο την μια ποναει πολυ γιατι σκεφτομαι πολλες φορες γιατι δεν πηρα το ρισκο τοτε...το καλοκαιρι που μου εστειλες μηνυμα για να κατεβω κατω απο το σπιτι και να σε φιλησω ή να με φιλησεις ή τελος παντων να φιληθουμε...απο την αλλη παλι σκεφτομαι τα λογια μιας πολυ καλης μου φιλης (ευχομαι στο μελλον και κουμπαρα) η οποια με στηριξε πολυ και ας τν γνωρισα φετος και την ειδα μονο 2 φορες ηταν εκει για μενα και απλα μ ειπε "ολα για καποιον λογο γινονται" ελπιζω αυτος ο λογος να ερθει συντομα και να μου δωσει τις απαντησεις που θελω να παρω...ΕΣΥ ομως θα παραμεινεις ενα απωθημενο βαθια κρυμμενο σαν φυλαχτο μεσα στην καρδια μου...να σαι καλα ❤

[o-xarths-twn-asteriwn]

Το Σάββατο που δεν ήμασταν μαζί.

Το Σάββατο που δεν ημασταν μαζι.

Πανε μερες που με αφησες.

1 βδομάδα σχεδον,παρα μια μερα.

Ξυπνησα το πρωι και κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη και σκέφτηκα:

"Τι κανω;γιατι την αφηνω να μου φυγει;Μηπως δεν πρεπει να την αφησω;Μα της υποσχεθηκα πως θα προσπάθησω για εμας"

Ντυνομαι γρήγορα για να προλαβω να παω στην σταση και να παρω το λεωφορειο.

Δεν εισαι μεσα.

Συνηθως ησουν.

Οταν ησουν λοιπον μιλαγαμε και σου ελεγα τι επαθα το πρωι και γελαγαμε με τις χαζομαρες που μου τυχαιναν.

Τώρα που εισαι;

Εφτασα στο φροντιστήριο λιγο πιο νωρις και καθισα απο κατω διαβάζοντας το βιβλίο μας.

Αυτο το βιβλιο ηταν λες και μου ειχαν ανοιξει την καρδια και γραφανε αυτα που ενιωθα τα δυο τελευταία χρονια για σενα.

Τι σημασία εχει ομως για σενα ;

��ετα απο καποια ωρα,τελειωσα το μαθημα και γυρισα σπιτι.

Απο τις πρωτες φορες που δεν πηγα σπιτι χαρουμενη.

Νομιζα πως θα ερχομουν σε σενα αλλα καταλαβα πως τελικα δεν θα ξαναερθω.

Ήταν ακομα πρωι και δεν έβρισκα την δυναμη για να κανω μπανιο.

Ηξερα πως δν θα ρθω σε σενα οποτε πιο το νοημα να κανω αυτο το γρηγορο μπανιο για να μην χασουμε ούτε λεπτο απο την μερα μας.

Περασε λιγη ωρα και ξαπλωσα στο κρεβατι.

Κοιταζα το ταβανι και δεν μπορουσα να σταματησω να σε σκεφτομαι.

Μετα απο ωρα κανονισα με τα παιδια για να μην κατσω μεσα.

Οι ωρες περναγαν βασανιστηκα οσο περιμενα πανω απο το τσατ μας να μου στειλεις ενα μηνυμα λεγοντας μου οτι θες να ερθω σπιτι σου να περασουμε καλα.

Δεν το πηρα ποτε αυτο το γαμημενο μηνυμα.

Εφτασε η ωρα να φυγω απο αυτους του τεσσερις τοιχους.

5 λεπτα πριν ξεκινησω με πηρε η μαμα να με ρωτησει τι θα κανω και της ειπα πως θα παω κεντρο με την παρεα μου..τοτε απορρισε και αμεσως με ρώτησε: "Με την κατερινα δεν θα βγεις καθολου;"

Τοτε της απαντησα"δεν ξερω θα δω" αλλα εγω ηξερα πως δεν θα σε ξαναδω και αν σε ξαναδω θα ειναι τυχαια.

Μπηκα στο αμαξι και αφου εβαλε το αμαξι μπροστα ο πατέρας μου με ρωτησε: "Που να σε παω τωρα;Στην κατερινα;"

Κοίταξα εξω και δακρυσα ενω σκεφτηκα πως δεν θα ειμαστε μαζι αυτο το σαββατο.Αμεσως αφου εκανα μια γρηγορη αναδρομη στο παρελθον του απαντησα:"Οχι,στον σταθμο"

Κοιτα να δεις ομως,σε θυμαται ακομα και ο πατερας μου.

Στην διαδρομή σκεφτομουν πως ισως σε πετυχω τυχαια καπου εκει εξω αλλα δεν υπήρχε ποτε περιπτωση να γινει αυτο γιατι είχες αποφασισει να κατσεις σπιτι.

Αλλη ζωη εσυ και αλλη ζωη εγω,ετσι δεν μου ειπες ;

Καθως οδηγουσε οπως παντα περασαμε απο το σπιτι σου.

Το μονο σπιτι που θελω να μενω.

Στα αλλα νιωθω ξενη.

Κοιταξα την κατηφόρα και σκεφτηκα πως σε αυτον τον δρομο εχουμε περάσει τοσα πολλα..

Ξενύχτια,αγκαλιες,φιλια, κλάμματα,τσακωμοι,ειρωνιες και αλλα τοσα που δεν προλαβαμε να κανουμε..

Εφτασα στον σταθμο και πηγα να μπω στο βαγονι μας.

Μεχρι που με σταματησε μια γνωστη μου και με ρωτησε "Τι κανεις; Την κοπελα σου περιμενεις;"

Αλλη μια μαχαιρια για σημερα.

Προχωραω αποφασιστηκα για να παω στο βαγονι μας και καθομαι στην θεση που καθομασταν παντα και σου αφηνω μια κενη θεση διπλα μου..

Σε περιμενω να ρθεις.

Θυμαμαι που εγω ποτε δεν καθομουν πλαγια στο παραθυρο οταν ημουν μονη και τωρα οχι απλα καθομαι,σε περιμενω κιολας.

Εφτασα δουκισσης και με το που με ειδαν τα παιδια με πηραν αγκαλια και μου ειπαν πως ολα θα πανε καλα.

Περασε ωρα μεχρι να φτασουμε στο κεντρο και τα παιδια αληθεια με εκαναν να ξεχαστω για λιγο.. Μετα απο καποια ωρα φτασαμε στο κεντρο και εγω πηγα και κάθισα στο πεζουλακι οπου εσυ είχες καθίσει στα ποδια μου και με φιλουσες.

Εβαλα μουσικη και αναψα το τσιγαρο που μου ειχε απομηνει.

Ενιωθα τοσο μελαγχολική και ημουν τοσο απομακρη από ολους και ολα.

Ξαφνικα έρχεται ο νικος με τα παιδια και αρχισαμε να τραγουδαμε με το γιουκαλιλι του για να νιωσουμε και εμεις οι πληγωμενοι λιγο καλυτερα.

Τα παιδια επρεπε να φυγουν και εγω περιμενα την Μαρια να ηρεμησει και να παμε να μιλησουμε.

Δεν ηταν καλα,εκλαιγε.

Προσπαθησα να την ηρεμησω,ξεροντας πως όταν εισαι ερωτευμενος με καποιον και δεν μπορεις να τον έχεις, απογοητευεσε κ δεν μπορεις να ηρεμήσεις για μηνες,μπορει και για χρονια.

Αναλογα το άτομο.

Η Μαρία το προσπαθησε πολυ.

Πηγαμε να παρουμε κατι στο χερι και περπατησαμε στα στενα που περπατησαμε εμεις οι δυο το προηγουμενο σαββατο.

Εκεινο το ξημερωμα της Κυριακής.

Γιατι ολοι οι δρομοι με βγαζουν σε σενα;

Αφησα την Μαρια στο Μοναστηρακι και εγω πηρα το τρενο για να γυρισω στο σπιτι.

Στον δρομο ειχα καθισει στις θεσεις μας και σε περιμενα ακομα.Το μυαλό μου ηταν αλλου,οπως και η καρδια μου άλλωστε.Κοιταξα απεξω και είδα πως ειχαμε φτασει στον σταθμο μας.Εκει οπου σκιζαμε αφισες στις 11 το βραδυ απο τα νεύρα μας επειδη δεν μπορουσαμε να φιληθουμε.

Στην συνεχεια καθως εφτανα στον σταθμο για να κατεβω εβαλα το ποδι μου πανω στο καθισμα και σκεφτηκα το δικο σου διπλα μου.

Σκεφτομουν να σε κοροιδευω και να σου λεω πως οι δικες μου καλτσες ειναι καλυτερες απο τι δικες σου.

Εφτασα στον σταθμο και καθως προχωρουσα ενιωθα τα γονατα μου να με εγκαταλειπουν καθως κατέβαινα τις σκαλες που ένα απο τα σαββατα μας ειχαμε γινει ρεζιλι σε αυτα τα σκαλια επειδη καναμε σαν μικρα παιδια.Παντα οταν ημουν μαζι σου ενιωθα σαν μικρο παιδακι οπου επαιζε με τα παιχνιδια του.Καιρο είχα να το νιωσω αυτο.

Προχωρουσα προς το σπίτι σου αλλα στην πραγματικότητα δεν θα ερχομουν ποτε ξανα σε σενα.

Στην ζεστη σου αγκαλια,στο σπιτι μας.

Κατερίνα ειμαι αστεγη χωρις εσενα,μην με εγκαταλείπεις.

Αφου μπηκα στο αμαξι,εβαλα ακουστικα ενω κοιταζα το φεγγαρι και ακουγα τα τραγουδια μας."Στο τελος ειναι αυτος και εγω" ελεγ�� το τραγουδι αλλα απο οτι φαινεται ειμαι μονο εγω και η μοναξια μου.

Σκεφτομουν ότι επρεπε να σε ειχα κρατησει λιγο παραπανω στην αγκαλια μου εκεινη την ημερα που σε αφησα.Ρε γαμωτο μακαρι να σε φιλαγα λιγο περισσότερο εκεινη την ημερα που ηταν και η τελευταία μας.

Που να το ηξερα ομως;

Φτανω σπιτι,τρεχω γρήγορα στο δωματιο μου,αρπαζω την ζακετα μου και βγαινω εξω.

Καθομαι στην ταρατσα και ακομα σκεφτομαι ποσο χαρουμενη με έκανες και πόσο γοητευμενη ειμαι απο εσενα.

Απο αυτα που μου χαρισες και μου προσφερες.

Απο αυτα που στερηθηκες για να τα εχω εγω.

Τωρα ειναι αργα ομως.

Ευχομαι να με σκεφτεσαι που και που.

Και ελπιζω να εμπαινες λιγο στην θεση μου εκείνες τις φορες που τσακωνόμασταν ενω προσπαθούσα για στην σχέση μας.

Για εμας.

Καθως κοιταζα το φεγγαρι σκεφτομουν πως δεν θα μπορεσω ποτε να σε ξαναφιλησω,να σε ξαναγκαλιασω τοσο σφιχτα,να σου πω ποσο σε θελω, να σου στειλω ξανα μια φωτογραφία και να γραψω "εμεις" γατι πλεον υπαρχω μονο εγω και η σκεψη μου που φαντάζεται πως είμαστε μαζί

Δεν ειμαστε εμεις.

Ειμαι εγω οπου παλευω για εμας.

Αυτοματα θυμηθηκα οταν σου ειπα πως δεν ειμαι αρκετη και εσυ γυρισες και μου ειπες με δακρυα στα ματια πως εσυ δεν εισαι αρκετη επειδη δεν μπορεσες να μου δωσεις τοση αγάπη οσο σου εδωσα εγω.Μα εγω πιστευα σε σενα.Ακομα πιστευω σε σενα ειπα απο μεσα μουΠως μου το εκανες αυτο;Πιστευα στην αγάπη μας.Ακομα πιστευω στην αγαπη μας ειπα στην ψυχη μου.

Θυμαμαι οταν μου ελεγες πως με αγαπας και εγω σου έλεγα,"σε αγαπαω περισσοτερο" και μουτρωνες γιατι ελεγες πως αγαπιομαστε το ιδιο.

Μα εγω ενιωθα πως οντως σε αγαπουσα περισσότερο.

Πολυ περισσοτερο.

Αλλα η αγάπη δεν μετριέται,ουτε ανταλλάσεται.

Δεν θελω να σταματήσω να σου μιλαω για να σου λειψω γαμωτο.

Υποτιθεται την απουσια του αλλου την καταλαβαινεις ακομα και οταν μιλατε καθε μερα.

Αλλα δεν σου λειπω ουτε στο ελαχιστο.Τουλαχιστον οπως μου λειπεις εμενα.

Δεν καταλαβαινεις ποσο ποναω;

Να ξερεις πως το τραπεζι μας στην γυριστρουλα ηταν το μονο άδειο.

Περιμενει εμας..

Μας περιμενει αγαπη μου,που εισαι;

Το φεγγαρι ακουω να μου φωναζει "Που ειναι η αγαπη σου;Που χαθηκε;Γιατι δεν ειναι μαζι σου;"

Ρε γαμωτο.

Με ρωτανε ολοι που είσαι.

Και γω καθομαι  και τους κοιταω.

Άπραγη.

Θα μου λειψεις.Σαγαπαω πολυ.

Καληνυχτα.

-Κ

[ponaw-psuxika-blog]

Αυτο το κειμενο το γραφω για σενα αγαπημενε μου.. για σενα που εδω και πολυ καιρο ειμαι ερωτευμενη μαζι σου.. για σενα που μονο που θα κλεισω τα ματια μου για ενα δευτερολεπτο εμφανιζεσαι εσυ ολοκληρος ή τα ματια σου.. για σενα ερωτα μου.. για σενα ειναι αυτο το κειμενο.. αποκλειστικα για σενα..

Γυρνανε στο μυαλο μου σκεψεις πολλες.. γυρνανε πολλα.. πως θα φυγεις πως ηδη φευγεις.. κ η καρδια μου σπαει.. ραγιζει πολυ αργα.. ειναι ο μεγαλυτερος μου φοβος το να με αφησεις.. κ ειναι ο χειροτερος γιατι με γεμιζει αμφιβολιες.. ειναι ο χειροτερος γιατι πριν καν γινει με ποναει.. ξερω ξερω.. θα επρεπε να ειμαι χαρουμενη που ειμαι μαζι σου.. μα... οταν εχω καιρο να σε δω οταν μου λες πως εχεις δουλειες οταν με λιγα λογια με κανεις στην ακρη.. ναι τοτε νιωθω οτι θα μεινω μονη.. κ δεν αντεχω στην ιδεα αυτη..

Ειμαι εδω διπλα σου .. με βλεπεις; με αισθανεσαι; ειμαι εδω για καθε σου δυσκολια κ ευκολια.. φωναξε με οταν δεν εισαι καλα.. μην με απομακρυνεις.. μην μενεις μονος σου.. φωναξε με εγω θα τρεξω κ στα αγρια χαραματα για να σε βρω.. θα τρεξω.. αν πάθεις κατι θα παθω κ γω.. κ θα μαι διπλα σου.. οτι κ αν ειναι αυτο.. θα παθω το ιδιο.. ωστε να γίνουμε την ίδια μερα καλα..

Δεν θα σε αφησω ποτε ξανα μονο σου.. εγω θα βρισκομαι παντα εδω πλαι σου.. να σου χαμογελαω να σου γελαω.. να σου μεταδιδω χαρα.. την χαρα που μου δινεις εσυ θα στην δινω διπλη..

Γιατι για μενα εισαι ενας λογος που ονειρευομαι το βραδυ κ ενας λογος που εχω στοχους το πρωι.. γιατι για μενα εισαι τα τσιγαρα μου οι μπυρες μου οι βοτκες μου.. γιατι για μενα εισαι απαραιτητος.. πολυ περισσοτερο απαραιτητος απο τα τσιγαρα κ τα ποτα.. γιατι για μενα εισαι το φως μου.. ηρθες μια μερα του Φεβρουαριου μου απλωσες το χερι για να βγω απο το σκοταδι κ γω στο εδωσα για να σε χαιρετησω.. ομως με πηρες αγκαλια κ με πηρες ολοκληρη μεσα απο το σκοταδι κ μου εδωσες φως.. μου εδωσες ξανα φως.. γιατι για μενα εισαι η αναπνοη μου.. γιατι για μενα εισαι η ζωη μου ενας λογος που ζω ακομα.. γιατι για μενα εισαι ο κοσμος μου ολος.. οπου κ να γυρισω το κεφαλι μου εισαι εκει.. γιατι οταν καθομαι στο κρεβατι θυμαμαι τι εχει γινει πανω σε αυτο.. γιατι κλεινω τα ματια μου κ περνανε ολες μας οι στιγμες μπροστα απο τα ματια μου.. γιατι παντα προσεχα την καθε σου κινηση.. πως παιζεις μπαλα πως παιζεις βολει.. πως με παιρνεις αγκαλια πως με κοιτας πως με φιλας.. πως κανεις το τσιγαρο σου πως πινεις ενα κρασι.. γιατι αν κ ξεχναω πολλα.. οτι εχει σχεση με σενα δεν το ξεχναω.. παντα λατρευα τις φωτογραφιες σου.. παντα λατρευα τα χειλη σου τα φιλια σου τις αγκαλιες σου.. παντα λατρευα την ψυχη σου την καρδια σου τον χαρακτηρα σου τα συναισθηματα σου..

Σε αγαπησα ακριβως για οτι εισαι κ δεν εισαι.. γιατι μετα απο καιρο που ενιωσα οτι σε εχασα οριστικα τοτε καταλαβα πως για μενα εισαι ολα αυτα.. πως μεσα μου για σενα νιωθω δισεκατομμυρια απειρα συναισθηματα για σενα.. ετσι ειναι.. οταν νιωθεις πως χανεις καποιον κ οταν οντως τον χανεις τοτε καταλαβαινεις τι πραγματικα κρυβεις μεσα σου γιαυτον.. γιατι ειναι τοσα πολλα που αλλα μπορω να τα εκφρασω κ αλλα οχι..

Γιατι σαγαπαω κ δεν θελω να σε χασω..

[sense-the-mystery]

καλο μου,κανεις δεν αξιζει την τοση καταστροφη.μη τα παιρνεις ολα στα σοβαρα και βαλε μια τελεια να κλεισεις αυτο το κεφαλαιο.περνα χρονο με τον εαυτο σου,βασικα βρες τον χαμενο σου εαυτο και μετα ξεκινα με θρασος με κατι που θα σε γεμιζει.θα σε κανει και παλι να νιωθεις ζωντανη και να χαιρεσαι που ξημερωσε η επομενη μερα και να μην βλαστημας την ωρα και την στιγμη.πρεπει να σαι ευγνωμον που εισαι καλα εσυ,σωματικα και εχεις ολα τα καλα γιατι στην ουσια οι ερωτες ειναι λεπτομερειες..

Μου πες οτι δεν χρειαζεται να απαντησω,η αργη μου απαντηση δεν υποδηλωνει την αρνηση μου να σου απαντησω, μονο το γεγονος οτι δεν ειμαι πανω απο την εφαρμογη.

Θελω να σου απαντησω.

Ποτε δεν βλαστιμησα την ωρα και τη στιγμη που ξημερωσε καινουργια μερα. Η επιθυμια μου δεν ειναι να πεθανω, ανοησια ειναι αυτο. Αμαρτια για οσους αγαπας και κυριως για σενα.

Χαιρομαι τη ζωη. Δεν ειμαι ενα καταθληπτικο ατομο που κλαιει μερονυχτα για εναν “ερωτα” οπως ειπες.

Κλαιω συχνα μεχρι δακρυων γιατι οι φιλοι μου ειναι περα για περα υπεροχοι. Εχω μια οικογενεια που λατρευω και παιρνω τοση αγαπη, και αποδοχη που δεν φανταζομουν ουτε στα ονειρα μου. Εχω μια δουλεια που μου αρεσει. 

Δεν ειναι οτι καταστραφηκα για εναν ερωτα. Με διελυσε, με πονα, το δεχομαι αυτο, αλλα αγαπημενε μου ανων, ξερω πως οι ερωτες περνανε. 

Εγω ομως το κενο της δεν μπορω να το γεμισω καιρο πια. Και το κενο του που εφυγε. 

Και να σου πω κατι; Δεν θελω. Τα κενα τα εχουμε για να μας θυμιζουν τι χασαμε. Και εγω θελω να θυμαμαι για ολη μου τη ζωη. Δεν πονω για ενα τυχαιο καρδιοχτυπι. Ποναω για μια ζωη που εζησα, και για ενα θανατο που δεν θα ξεχασω. 

Και αμα αυτο ειναι λιγο στα ματια των αλλων, για μενα δεν ειναι. Η αγαπη δεν χανεται μεσα σε λιγο καιρο. Ακομα κι αν ο αλλος φευγει για παντα απο κοντα σου και παει ψηλα, η αγαπη δυναμωνει και σε πονα. Προτιμω να ζησω με αυτον τον πονο, παρα να τον ξεχασω. Ειτε να ξεχασω εκεινη. Και αμα αυτο ειναι καταστροφη ας ειναι, εγω το λεω αγαπη. -Λες και αυτη δεν σε καταστρεφει..-

Δεν θα με πω καταθληπτικη. Και ουτε πως δεν χαιρομαι που ξυπναω καθε πρωι. Διαολε, τυχερη ειμαι. Δεν αντιλεγω. Αλλα επισης ειμαι και ενας ανθρωπος. Δεν γινεται να μην εχω και τις πικρες μου. Οπως εχω και τις χαρες μου.

Σε καμια περιπτωση δεν κανω επιθεση. Απλα σου εξηγω!

Καλο απογευμα να εχεις! 

[peinaw-re]

Λένε πως τον άνθρωπο που αγαπας ποτε δεν θα τον κάνεις να κλάψει και ποτε δεν θα τον πληγώσεις. Και αυτό προσπαθήσω να κάνω και εγώ σε σενα αγάπη μου. Θα σε κάνω χαρούμενη,θα σε κάνω να χαμογελάς..γιατι διαολε..αχ μαρεσει το χαμόγελο σου,μαρεσει να ξέρω ότι ο λόγος που χαμογελάς ειμαι εγώ και μονο εγω, μ'αρέσει να ακούω αυτο το γελακι σου το οποίο δεν το βρίσκεις ιδιαίτερο αλλα για μένα είναι ο καλύτερος ήχος που εχω ακουσει …πως είναι ο ήχος της θάλασσας οταν χτυπάει στην στερια μια νύχτα με φεγγάρι…ετσι ακριβώς..αυτος είναι ο καλύτερος ήχος για μενα και στην πρώτη λίστα ειναι το χαμόγελο σου. Για αυτό θα είμαι δίπλα σου να σε αγαπαω και να σε κάνω να χαμογελάς γιατί σαγαπαω και γιατί αξίζεις ολο τον κοσμο και μην ανυσηχεις δεν χρειάζεται να μου δώσεις τον κοσμο ολο…αρκεί μονο μια ματιά μεσα στα ματια σου μια ματιά στο πρόσωπο σου..και εχω παρει ηδη την δοση του κόσμου που χρειάζομαι.            ~Κ.Ν

[thewriterwannabe]

book in progress.

Εκλεισαν ορμητικα την πορτα και εφυγαν..Μειναμε οι δυο μας αδερφουλα...Βγες απο το μαυρο σου κουτι και κρατα μου το χερι,να μη φοβαμαι.Οπως παλια,θυμασαι?Μας επαιρνε η μαμα απ το χερι και βγαιναμε βολτες,πηγαιναμε μακριασε μερη ομορφα..Παιζαμε,γελουσαμε καναμε σκανταλιες και το σημαντικοτερο,ημασταν σε ολα μαζι..Καθε μερα μας ηταν και πιο ξεχωριστη.Δεν ηταν αδερφουλα μου? Η μια επαιρνε δυναμη απ την αλλη.Οι αναμνησεις μας στροβιλιζονται στο μυαλο μου και γυριζουν ασταματητα.Ειναι σαν μια ταινια,που τη βλεπω ξανα και ξανα,ξερω την αρχη,τη μεση και το τελος..ειμαι αδυναμη ομως να αλλαξω τα στοιχεια που δεν μ αρεσουν και να τα κανω ιδανικα..Αν μπορουσα να αλλαξω κατι,θα το αλλαζα..Τ ακους Ελενα.?Σηκωσε το καπακι του κουτιου σου και βγες να μου εξηγησεις..Δεν μου εξηγησε κανεις,απλα κρυφακουσα τρεις λεξεις να λεει ο γιατρος στη μαμα..'επιτυχημενη αποπειρα αυτοκτονιας' Γιατι ελενη? Αν ισχυουν αυτες οι τρεις λεξεις γιατι με αφησες να παλεψω μονη μοτ?Μαζι μπορουσαμε να κανουμε τα παντα.Μαζι καναμε τη μαμα να γελαει,παρ ολα ��α σημαδια του κορμιου της,με στα οποια ο μπαμπας ζωγραφιζε την καταστροφη της.Εσυ ησουν η δυναμη,για ολουςμας! τι θα κανουμε χωρις τη δυναμη μας αδερφουλα? Δεν σ αδικω,στα δεκαεξι μου και εγω τις ιδιες σκεψεις ειχα..Απλα επρεπε να εχεις πιστεψει τις υποσχεσεις μου,να με εμπιστευτεις.. Εεπρεπε να ημουν πιο αληθινη,πιο πειστικη.. Στο βουρκο της ψυχηε σουημουν βουτηγμενη και εγω,ακολουθουσα τα σημαδια σου,εβλεπα τα βηματα σου,απλα δεν μπορεσα να σε προλαβω,συγνωμη που δεν μπορεσα..Θυμασαι χθες βραδυ?Βλεπαμεταινια,και μολις τελειωσε με δακρυα στα ματια μου εσφιξες το χερι και μου ειπες:'Αν ποτε φυγω,να θυμασαι πως σ αγαπαω πολυ κ ας μαλωνουμε..Κ αν ποτε νιωσω οτι σε χανω,θα χαθω πρωτη εγω..χωρις την αδερφουλα μου,η ζωη δεν θα ναι τοσο ξεχωριστη..το καταλαβινω κ ας ειμαι μικροτερη..Θελψ να προσεχεις''Με ειχες συγκινησει Ελενα κ ας φανηκα δυνατη..Σ αγγαλιασα και εφυγα..Αν ηξερα πως αυτος ηταν ο τελευταιος μας διαλογος,θα σε αγγαλιαζα λιγακι πιο σφιχτα.. Θα σου ελεγα ολα οσα νιωθω για σενα..Θα προσπαθουσα να σε αποτρεψω..να σου πω πως η ζωη ειναι ομορφη,πολυ ομορφη...και οτι αλλαζει..μονοαν το θελουμε πολυ και προσπαθησουμε! πριν βγω απ την ππορτα σου,θα σε χαζευα λιγο περισσοτερο χρονο να χαιδευεις τα ολοξανθα μαλλια σου,και να σκουπιζεις τα δακρυα σου.Θα σε αναγκαζα να μου χαρισειςενα τελευταιο,λαμπερο χαμογελο σου,γγια να το φωτογραφισω με την καμερα της ψυχης μου και να σ εχω παντα κρυμμενη εκει,να σε θυμαμαι καθε μερα,να με βοηθας να επιβιωσω μεσα σ ολα αυτα τα δυσκολα,εστω και νοηρα...Αν και αληθεια..ισως να μην ηταν ο χθεσινος ο τελευταιος μας διαλογος..Εγω σ ακουω ακομα και τωρα..εισαι εδω ξερω οτι τα ακους ολα..απλα δεν μπορω να συνηδητοποιησω γιατι δεν απαντας.Πολλοι λενε οτι ο θεος καποιους ανθρωπους τους παιρνει γρηγορα,γιατι τους θελει κοντα του..Ετσι εγινε και με εσενα αγγελε μου...Αξιζεις την καλυτερη θεση στον παραδειστο,αξιζεις ολα οσα δεν σου χαριστηκαν εδω κατω,ολα αυτα για τα οποια κουραστηκες να παλευεις..Ακου ττην πορτα,μαλλον ηρθαν να σε παρουν..Μααλλον θα πρεπει να σε αποχαιρετησω.Μη φοβασαι,θα ρχομαι να το βλεπω το μικρο μου τ αδερφακικαι καποια στιγμη θα ρθω να σε βρω,και θα μαστε μαζι για παντα..Δυστηχως ομως δεν αποφασιζω εγω το ποτε..μονο η μοιρα! Οταν ανεβω εκει πανω,να σαι σιγουρη οτι θα σε βρω,θα εκπληρωσουμε ολα μας τα ονειρα μαζι.Δεν τον φοβαμαι το θανατο ελενα.Μεχρι τοτε,να μην με ξεχνας,και να ρχ��σαι συχνα στα ονειρα μου.Γειασου ελενα!'' Αυτος ηταν ο τελευταιος μας 'διαλογος.Αγκαλιασα σφιχτα το μαυρο της κουτι,το νεο τηςσπιτι..και ενιωσα τα χερια της να με χαιδευουν..τα δακρυα της να βρεχουν την μπλουζα μου..Η πορτα ανοιξε και ακουσα τους τσακωμους του μπαμπα και της μαμας.'ειναι η μερα της ελενας'ειπα σιωπηλα.σταματησαν αμεσως...πριν λιγες ωρεες 'εφυγε' η ελενακ απο τοτε ειχαν αλλαξει ριζικα..Η μαμα γονατισε μπροστα απ το μαυρο της κουτι,και εκλαιγε με λυγμους..ο μπαμπας,σιωπηλος,μου απλωσε ττο χερι,λιγο δισταχτικα,με τραβηξξε και την αγκαλιασαμε..Ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα οτι ειχα οικογενεια,περα απ τις στιγμες μου με την ελενηΜπηκαν στο σπιτι δυο τρεις γεροδεμενοι αντρες να παρουν τιο κουτι με την ελενα..Πριν διακοπει η στιγμη μας με το μπαμπα και τη μαμα ,ενιωσα οτι ξεκινουσε κατι καινουριοοτι η ζωη μου αλλαζε,οτι μια λευκη σελιδα μολις ξεκινουσε..Η ελενη θα ταν σιγουρα πολυ ευτυχισμενη...Βγηκα τελευταια απ την πορτα,χαογελασα..Ηταν ενα χαμογελο αλλιωτικο απ τα αλλα...Οχι απλα σχηματισμενο στα χειλη μου,αλλα και στην ψυχη μου!Mετα από λιγες ωρες γυρισαμε σπιτι..Ειχαμε παει να πουμε στην ελενα το τελευταιο αντιο..Για την ακριβεια να πουνε στην ελενα το τελευταιο αντιο..Για μενα,δεν έφυγε ποτέ.Θα ήταν πάντα εκεί, να με προσέχει!

[where-is-my-mind-9]

Και δεν ξερω τι ηταν αυτο που με τραβηξε σε εσενα.Ξερω ομως πως ειναι αργα,μου λειπεις και σε σκεφτομαι τα βραδια,καθε γαμημενο βραδυ..Και τις μερες οταν μιλαω για σενα,μιλαω σαν να ησουν οτι πιο υπεροχο μου εχει συμβει ενω παραλληλα ησουν οτι χειροτερο θα μπορουσε να συμβει.Μαζι σου εχω νιωσει τα παντα.Οποιο συναίσθημα υπάρχει το εχω νιωσει για σενα.Ξερω οτι εχεις νιωσει και εσυ.Ξερω πως δεν ηταν απλα οπως το περιγραφεις..απλα δεν ξερω γιατι εφυγες.Δεν το περιμενα,οχι απο εσενα.Οχι ετσι.Και καθε μερα περιμενω οτι απλα θα γυρισεις σαν να μην εχει περασει ουτε μια μερα,ουτε μια μερα απο το βραδυ που κοιμηθηκαμε αγκαλια και μιλουσαμε μεχρι αργα,απο το πιο υπεροχο βραδυ της ζωης μου.Αλλα εσυ εξακολουθεις να εισαι χαμενος,πλεον λιγο λιγότερο εφοσον εχω προσπαθησει να ειμαστε “φιλοι”. Φιλοι…χαχαχα εμεις οι 2 φιλοι.Απο την πρωτη γαμημενη στιγμη που σε ειδα ηθελα να σε αρπαξω και να σε φιλησω σαν να μην υπαρχει αυριο,ηθελα να μιλας για μενα οπως μιλαω εγω για σενα,οταν δ��ν εισαι καν μπροστα.Γιατι μπροστά σου φοβαμαι να τα πω.Φοβαμαι πως αν σου πωπως νιωθω πραγματικα θα φυγεις εντελως..ουτε φιλοι ουτε τιποτα.Και δεν θελω να σε χασω εντελως ξανα.Οποτε προσποιουμαι πως δεν νιωθω τίποτα.Προσπαθω ομως με μικρα πραγματα να σου δείξω ποσο γαμημενα πολυ νοιαζομαι για εσενα•Δεν ξερω καν αν το εχεις καταλαβει.Απλα με τρελαινει που δεν θα μαθω ποτε αν πραγματικα ενιωσες κατι,η που δεν θα μαθω γιατι εφυγες.Ξενερωσες; δεν ημουν αρκετη; παλι; Τι σκατα εκανα λαθος; Δεν ημουν αυτο που ηθελες.Ολες οι αλλες ηταν αρκετες,εγω οχι.Επρεπε να ζησω το στορυ σου με 2 κοπελες που ειχες ερωτευτει,να σε βλεπω να τη φιλας,να γελας μαζι της..να κανεις ονειρα μαζι της.Και να προσποιουμαι πως ειμαι ενταξει με αυτο.Για να μεινουμε “φιλοι”. ΣΚΑΤΑ.δεν ειμαι φιλη σου.Σαγαπαω γαμω..δεν ειμαι φιλη σου ουτε θα γινω…απλα νοιαζομαι για σενα τοσο γαμημενα πολυ..αν το μαθεις ισως να τρομαξεις.Δεν νομιζω πως οι αλλες καν ε��χαν νοιαστει τοσο για εσενα,γιατι αν το εκαναν θα ηταν ακομη εκει.Αλλα δεν ειναι..ειμαι εγω.Ο μαλακας της υποθεσης.Που περιμενω τοσο γαμημενο καιρο..Για ενα ατομο που δειχνει πως δεν ενδιαφερεται καν πραγματικά για μενα.Εγω ομως εχω δει οτι νοιαζεσαι.Εχω δει να με σεβεσαι,εχω δει να μιλάς για μενα επειδη με εχεις ψηλα,εχω δει να με κοιτας και να νιωθω πως κατι νιωθεις.Δεν ξερω που εκανα λαθος.Ισως απλα ενιωσα πολλα,ισως βιαστηκα,ισως δεθηκα αποτομα.Αλλα είμαι άνθρωπος του ή ολα ή τιποτα.Και μαζι σου τα ηθελα ολα.Θυμαμαι την πρωτη φορα που με φιλησες.Εκεινη τη βραδια.Απλα γυρισες και με φιλησες σαν να ηταν απολύτως φυσιολογικο,σαν να μην ετρεχε τίποτα..και τοτε “φιλοι” ημασταν.Ηταν 2 μικρα φιλια..τιποτα σπουδαιο..αλλα τοσο ξεχωριστο.Εκεινη τη στιγμη χαθηκα.Χαθηκα για μερικα δεπτερολεπτα.Ανοιξα τα ματια μου και με κοιτουσες,με αυτο το γαμημενο βλεμμα που με κανει να θελω να σε κοιταω για παντα.Που δεν θα βαριομουν ποτε.Αλλα και αυτο κρατησε δεπτερολεπτα..Δεν μιλησα..δεν ειπα τιποτα γιατι ολες οι λεξεις που περασαν απο το μυαλο μου ηταν τοσες πολλες που δεν ηξερα καν ποια να πρωτοχρησιμοποιησω..Ετσι ηταν παντα..κολλουσα.Ησουν μπροστα μου,με κοιτουσες,ειχα ολες τις λεξεις στο μπροστινο μερος της γλωσσας μου και απλα δεν εβγαιναν.Ουτε κιχ..τιποτα.Και θελω τοσο πολυ να στα πω..και αλλο τοσο φοβαμαι.Περασε καιρος που εξακολουθουσαμε να ειμαστε “φιλοι” μεχρι που συνεβη το ιδιο και ειπαμε να προσπαθησουμε για κατι..εγω εννοουσα κατι σοβαρο.Εσυ ηθελες να ξεπερασεις την αλλη κοπελα.Δεν ειπα κατι αλλο.Ηξερα οτι δεν θα κρατουσε πολυ αλλα ηθελα απλα να ειμαι χαρούμενη καθε στιγμη που ημουν μαζι σου.Και ημουν τοσο ευτυχισμένη.Μεχρι που εφυγες.Δεν περιμενα ποτε πως ενα ατομο θα μπορουσε να καθορισει το πως νιωθω.Και δεν ηθελα κιολας..οποτε προσπαθησα να σε ξεπερασω,προσπαθησα πολυ.Αλλα δεν καταφερα να νιωσω για κανεναν οτι ενιωσα για σενα.Τωρα ειμαστε παλι φιλοι...ουτε καν ομως οπως ημασταν πριν απο ολα αυτα,πλεον εισαι ψυχρος,απομακρος,με το ζορι λεμε τα τυπικα.Και θελω τοσο πολυ να προχωρησω..αλλα καθε φορα που παω να κοιμηθω μου ερχονται στο μυαλο ολες οι στιγμες μας και τι θα μπορουσα να ειχα κανει διαφορετικα..ισως να μην εφευγες ετσι.Τη μονη φορα που καταφερα να σου πω τι αισθανομαι..πανω κατω..ηταν τοσο απροσωπο..ηταν ενα μυνημα,ενα μυνημα στο οποιο σε εβριζα και σου ελεγα ποσο ανωριμος εισαι και ποσο σε σιχαινομαι..δεν ηθελα να φτασω εκει.ηθελα απλα να μου πεις γιατι δεν ημουν αρκετη,ηθελα να ειμαι αρκετη.ηθελα να νιωθεις για μενα οσα νιωθω εγω για εσενα..και αυτο ηταν το λαθος μου.Και ηταν ενα γαμημενο μυνημα στο οποιο απο οσα ��ιπα το μονο που πραγματικά εννοουσα ηταν το ποσο ερωτευμένη ειμαι μαζι σου..στο οποιο μυνημα δεν πηρα ποτε αμεση απαντηση..μονο εμμεσα..απο τριτους,πως ειχες νευριασει μαζι μου,λογικο.Δεν μπορεσα να στα πω οπως ηθελα σε οσες ευκαιριες μου ειχαν δωθει..ποτε.Ετρεμαν τα ποδια μου..ξεχναγα τις λεξεις που τοσες ωρες προετοιμαζα.Και δεν ελεγα τιποτα.Και εσυ απλα στεκοσουν εκει και με κοιταζες..ειχες καταλαβει απλα δεν ελεγες τιποτα..εκανες σαν να μην εχει συμβει κατι.Οπως παντα.Προσποιουσουν και εσυ.Φοβομουν τοσο πολυ να στα πω..και οταν επαιρνα το κουραγιο με κοιταζες μεσα στα ματια και ξεχνουσα καθε γαμημενη λεξη.κενο.Και τωρα τι; δυο φιλοι..ναι. οι φιλοι τουλάχιστον μιλανε..κανουν πλακες,βγαινουν..ουτε αυτο πλεον.Κενο..αλλα υποτιθεται ειμαστε φιλοι.Εγω δεν εχω αλλους τετοιους φιλους.Ακομη και με γνωστους μου μιλαω περισσότερο απο οτι με εσενα πλεον..και συνηθως για σενα..καμια μερα με αυτα που ακουνε θα σε ερωτευτουνε και οι γνωστοι μου. 5 Δεκεμβρίου..εκεινο το βραδυ κοιμηθηκαμε αγκαλια,απλα μερικα φιλια,συζητησεις για το μελλον και τα ονειρα μας και μια αγκαλια..μια αγκαλια που χρειαζομουν τοσο πολυ..τοσο γαμημενα πολυ.Και ξυπνησα τοσο χαρουμενη,παρολο που ειχα κοιμηθεί λιγες ώρες.Αν ηξερα πως ηταν η τελευταια μερα που ημασταν ετσι,αν ηξερα πως αυτο ηταν το αντιο σου ουσιαστικά,θα ειχα πει κι αλλα,θα σε ειχα φιλησει λιγο παραπανω,θα σε ειχα παρει μια λιγο πιο σφιχτη αγκαλια. Που να ξερα..Ετσι ειπες αντιο,το συνειδητοποισα πολυ αργοτερα..οταν ειχες πλεον εξαφανιστει και ησουν χαρουμενος με την καινουργια σου πλεον κοπελα.Ηταν ομως ο πιο υπεροχος τροπος να μου πεις αντιο..απλα δεν το ηξερα.Ημουν μια γαμημενη βδομαδα με ενα τεραστιο χαμογελο στα χειλη,μεσα στην αγνοια μου. Μετα σε ειδα μαζι της..τοσο γρηγορα,φαινεται την ειχες βρει ηδη και απλα δεν ηθελες να με πληγωσεις η δεν ξερω..δεν ξέρω.Ξερω οτι λιγο αργοτερα σε ειδα μαζι της.Παγωσα.Ηξερα οτι ηταν εκεινη..ειχα ερθει εν γνωση μου..ηθελα ομως να σε δω και ας ειχα να πληρωσω αυτο το τιμημα..και το πληρωσα ακριβα. Πλεον εχει φυγει και εκεινη..και σου λείπει το ξερω,αλλα γυρνας σε φθηνες αγκαλιες και εσυ..οπως έκανα οταν μου ελειπες εσυ.Γαμωτο σου.Θελω να μην μου λειπεις.Θελω να μην σε σκέφτομαι.Ξερεις..γνωρισα καποιον..ειναι πραγματικα υπεροχος,πολε εξυπνος,αστειος,πολυ γλυκος,πολυ καλο παιδι ειλικρινα και του αρεσω..του αρεσω σοβαρα και θελει να το προσπαθησει μαζι μου και εγω το ιδιο..αλλα θα ειναι αδικο και για τους δυο μας εαν σε σκεφτομαι ακομα.Ολο νομιζω οτι σε ξεπερναω,πως ειμαι καλα,πως δεν με ενδιαφερει και εχω πιστεψει το ψεμα μου η ιδια,οτι οντως ειμαστε "φιλοι" και οτι οντως δεν νιωθω κατι πια.Μεχρι που συνειδητοποιω πως ακομα νιωθω..μεχρι που ερχεται το βραδυ και μου λειπεις..μεχρι που καθε γαμημενο βραδυ σε σκεφτομαι και δεν μου φτανει πια ο υπνος.Εγω που λατρευω τον υπνο..υποθετω αγαπαω εσενα περισσοτερο και απο τον υπνο.Γαμωτο σου.Ευχομαι απλα να μπορουσες να μου μιλησεις..αλλα και να το εκανες..φοβαμαι το τι θα ακουγα.Οποτε συνεχίζω να προσποιουμαι μεχρι να περασει..μεχρι να προχωρησω πραγματικα..Απλα σε παρακαλω,μην γυρισεις τοτε.Μην μου το κανεις αυτο γιατι θα γυρισουν ολα και θα ξαναγινει το ιδιο και απλα ξερω πως θα βρεθω στην ιδια γαμημενη θεση.Ξερω ομως πως δεν θα μπορεσω ποτε να στα πω,να σου πω τι νιωθω πραγματικα..και ξερω οτι ουτε εσυ προκειται να γυρισεις,το εχω αποδεχτει πλεον.Οπως οτι δεν πρόκειται να μου ξαναμιλησεις για οτιδηποτε ειχε γινει η να μαθω καν γιατί εφυγες..και αυτο το εχω αποδεχτει.Απλα μου λειπεις και σημερα.Θελω να ξυπνησω αυριο και να μην νιωθω τιποτα,γινεται;