#Άγρια γη

[thewomengr]

Άγρια γη

[Γράφει η Χρυσάνθη Σ.] Έτσι είναι και οι σχέσεις, όπως η γη. Θέλουν δουλειά. Θέλουν κόπο. Θέλουν χρόνο. Μα πάνω απ' όλα χρειάζονται αγάπη.

Πέρασαν οι ζέστες μέρες του καλοκαιριού και της ξεγνοιασιάς και σιγά- σιγά η γη αφήνει το καταπράσινο φόρεμά της πίσω, φορώντας το χρυσό κίτρινο. Πόσο μαγευτική θέα είναι αυτή η πανδαισία χρωμάτων! Πόσες μυρωδιές, καρπούς και αρώματα έχει ετούτη η εποχή! Αλίμονο στα μάτια που δεν μπορούν να χαρούν τέτοια θέα. Ο ήλιος σιγά – σιγά δίνει την θέση του στα σύννεφα. Τα σύννεφα θα αδειάσουν όλη την…

[lodeur-de-la-pluie]

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου στη θάλασσα πλάι, στο νησί.

Άγρια ήσουν και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο, ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά τα όνειρά μας ενώθηκαν στο ύψος ή στο βάθος,

ψηλά σαν τα κλαδιά που τα κουνάει ο ίδιος άνεμος,

κάτω σαν ρίζες κόκκινες που ακουμπάνε μεταξύ τους.

Ίσως το όνειρό σου απομακρύνθηκε απ’ το δικό μου και στη σκοτεινή θάλασσα με αναζητούσε όπως πριν

όταν ακόμα δεν υπήρχες,

όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλευρό σου,

και τα μάτια σου γύρευαν

αυτό που τώρα− ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό −σου προσφέρω απλόχερα

γιατί είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου

όλη τη νύχτα

που η γη η σκοτεινή γυρίζει με ζωντανούς και πεθαμένους,

κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικά μες στο σκοτάδι το χέρι μου είχα γύρω από τη μέση σου.

Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου και μόλις ξύπνησα το στόμα σου βγαλμένο απ’ το όνειρό σου

μου έδωσε τη γεύση της γης,

του θαλασσινού νερού, των φυκιών, του βυθού της ζωής σου,

και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο από την αυγή

σα να μου ερχόταν από τη θάλασσα που μας κυκλώνει.

—Πάμπλο Νερούδα, «Η νύχτα στο νησί»

[justforbooks]

Υπόδειγμα λογοτεχνικού ρεπορτάζ, το βιβλίο «Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα - Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ» του εβραϊκής καταγωγής Αμερικανού δημοσιογράφου Νέιθαν Θρωλ που κέρδισε το φετινό βραβείο Πούλιτζερ και υμνήθηκε από κορυφαία μέσα («New York Times», «Economist», «Time», «Financial Times», «Haaretz») διαβάζεται απνευστί, με τον αναγνώστη να νιώθει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα το ίδιο σφίξιμο που θα του προκαλούσε μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Αίσθημα που εντείνεται από το γεγονός ότι εδώ και έναν χρόνο η Μέση Ανατολή βιώνει μία από τις σοβαρότερες κρίσεις της τον τελευταίο αιώνα, χωρίς να διαφαίνεται κάποιο τέλος στον αιματηρό, ασύμμετρο πόλεμο που είναι σε εξέλιξη, με τους αμάχους να πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα.

Και μπορεί η Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα η περιοχή Ανάτα όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας να μην είναι σε αυτήν τη φάση το επίκεντρο της σύγκρουσης, είναι όμως το «κλειδί» για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στα Κατεχόμενα, γιατί γίνεται λόγος περί «απαρτχάιντ» και γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια για βιώσιμη λύση και ειρηνική συνύπαρξη είναι καταδικασμένη αν δεν αποσυρθούν από εκεί ο ισραηλινός στρατός και οι έποικοι, αν δεν εξασφαλίσουν οι Παλαιστίνιοι γη και αξιοπρέπεια, αν οι πρόσφυγες δεν επιστρέψουν – δηλαδή όλα αυτά που έχει παραγγείλει δεκαετίες τώρα ο ΟΗΕ, αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκαν.

Στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται ένα φρικτό αυτοκινητικό δυστύχημα που συνέβη ένα βροχερό χειμωνιάτικο πρωινό του 2012 στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ. Ένα σχολικό λεωφορείο που μετέφερε Παλαιστίνιους μαθητές και εκπαιδευτικούς –ανάμεσά τους ο Μιλάντ, ο πεντάχρονος γιος του Άμπεντ– συγκρούεται με φορτηγό που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, ανατρέπεται και παίρνει φωτιά με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν σοβαρά πολλοί επιβαίνοντες – κάποιοι δεν αναγνωρίζονταν καν από τα εγκαύματα.

Ακόμα χειρότερα, κανένα ασθενοφόρο, κανένα πυροσβεστικό ή αστυνομικό όχημα δεν θα φτάσει έγκαιρα στον τόπο της τραγωδίας, παρά τις μικρές αποστάσεις που είχαν να διανύσουν. Είτε από επιδεικτική αδιαφορία, μιλώντας για την κυρίαρχη ισραηλινή πλευρά («αν επρόκειτο για τίποτα παιδιά που πετούσαν πέτρες, αστυνομία και στρατός θα κατέφθαναν άμεσα»), είτε επειδή ένα δαιδαλώδες δίκτυο ελέγχων και απαγορεύσεων το καθιστά πρακτικά αδύνατο για την παλαιστινιακή πλευρά. Ο ίδιος ο δρόμος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση γιατί οι ισραηλινές αρχές δεν ενδιαφέρονται να συντηρήσουν οδικές αρτηρίες που προορίζονται για Παλαιστίνιους, ενώ τα αλλεπάλληλα σημεία ελέγχου έχουν κάνει «κανονικότητα» το μποτιλιάρισμα και τα επικίνδυνα προσπεράσματα, όπως αυτό που επιχείρησε ο οδηγός του μοιραίου φορτηγού.

Ένα δυστύχημα για το οποίο δεν έφταιγε η «κακιά ώρα» αλλά οι πολιτικές διαχωρισμού που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, μαζί με τον ασφυκτικό έλεγχο και τους περιορισμούς που ασκεί σε κάθε σχεδόν πτυχή της καθημερινής ζωής όσων ανθρώπων ατύχησαν να γεννηθούν στη «λάθος πλευρά» του τείχους, της Ιστορίας και των συγκυριών. Ακόμα και από τις υποχρεωτικές στο Ισραήλ αποζημιώσεις για τροχαία τα παλαιστινιακής ιδιοκτησίας οχήματα εξαιρούνται!

Γύρω από τον άξονα αυτό, τις οικογένειες και τις κοινότητες –παλαιστινιακές και ισραηλινές– που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονται στο δυστύχημα, ο Νέιθαν Θρωλ, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ακτιβιστής και πολιτικός αναλυτής που γνωρίζει καλά πρόσωπα και πράγματα, καθώς έχει ζήσει και εργαστεί πολλά χρόνια στην Ιερουσαλήμ, ξετυλίγει δεξιοτεχνικά στη διάρκεια μίας μόλις μέρας όλο το «κουβάρι» του Μεσανατολικού όπως εξελίχθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο.

Γράφει για τους πολέμους, τις ένοπλες συγκρούσεις αλλά και για τις απανωτές άοπλες εξεγέρσεις των Παλαιστινίων, με τους χιλιάδες νεκρούς και τους απειράριθμους τραυματίες, την άγρια καταστολή, τη «βιομηχανία» των συλλήψεων και των φυλακίσεων ακόμα και σε ειρηνικές διαμαρτυρίες – ακόμα και αμούστακα παιδιά κρατούνται επ’ αόριστον σε άθλιες συνθήκες χωρίς δίκη, χωρίς καν συγκεκριμένες κατηγορίες· για τον συστηματικό κατακερματισμό και την υφαρπαγή της παλαιστινιακής γης από τους Ισραηλινούς στα Κατεχόμενα, τις συστημικές διακρίσεις ανάλογα με τον τόπο διαμονής, την εθνική καταγωγή και το χρώμα της ταυτότητας.

Γράφει ακόμα για τον αυταρχισμό, τη βαρβαρότητα, την αδιαλλαξία, τη μισαλλοδοξία, την απελπισία, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, τις κλειστές ζώνες ασφαλείας, τις συχνότατα χαώδεις οικονομικές, κοινωνικές και χωροταξικές ανισότητες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Για την εγκατάλειψη της παλαιστινιακής υπόθεσης από τις κυβερνήσεις των άλλων αραβικών χωρών, για τη σκανδαλώδη πριμοδότηση του Ισραήλ από τη Δύση και ειδικά τις ΗΠΑ, για την απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων στα μάτια ακόμα κι εκείνων των νεαρών Ισραηλινών που χάρηκαν με το δυστύχημα και για το πώς η κατάσταση αυτή ανατροφοδοτεί διαρκώς τον κοινωνικό συντηρητισμό, τον σοβινισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό, φυσικά και την τρομοκρατία.

Οι υπαρξιακές συγκρούσεις και τα αδιέξοδα των χαρακτήρων του βιβλίου αντικατοπτρίζουν τα αδιέξοδα όπου σκοντάφτει κάθε ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, προοπτική που απομακρύνεται διαρκώς κάθε μέρα που περνά μετά τις 7/10/23. Οι ήρωές του επιμένουν εντούτοις, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, να αγωνίζονται για το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στο όνειρο, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Ρισκάροντας την επανάληψη, ο συγγραφέας επιστρέφει ξανά και ξανά στην τραγωδία – μια τραγωδία που θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί ή έστω περιοριστεί, καθώς σημειώνει, μέσα από διαφορετικές κάθε φορά οδούς. Δεν σταματά, όμως, εκεί. Μέσα από τα προσωπικά και οικογενειακά δράματα τόσο του κεντρικού του πρωταγωνιστή, του Άμπεντ, όσο και των άλλων ηρώων του αναφέρεται επιπλέον στις διεφθαρμένες ηγεσίες της παλαιστινιακής κοινότητας, στις αδελφοκτόνες πολιτικές και φυλετικές διαμάχες εντός της, στο σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας και της χρήσης ουσιών στις γειτονιές-«γκέτο».

Εστιάζει, ταυτόχρονα, στην ασφυκτική θέση πολλών Παλαιστινίων γυναικών καθώς, πέρα από την ισραηλινή καταπίεση, υφίστανται και αυτήν της κυρίαρχης στην κοινότητά τους macho πατριαρχικής κουλτούρας που ενισχύει η διαρκής σύγκρουση και η οποία δεν χαρίζεται ούτε στους νέους άντρες, καθώς κι αυτοί οφείλουν να ανταποκριθούν στους ρόλους για τους οποίους προορίζονται.

Το βιβλίο δεν παραλείπει να φωτίσει τις ανισότητες και τις διακρίσεις εντός της ίδιας της ισραηλινής κοινωνίας αλλά και να παρουσιάσει την πραγματικότητα από την πλευρά των εποίκων, που ούτε εκείνοι είναι ένας ενιαίος πληθυσμός. Καταδεικνύει, ακόμα, τη δυσκολία να εισακουστούν ή ακόμη και να υπάρξουν σε αυτό το ακραία πολωμένο κλίμα μετριοπαθείς φωνές που θα αντιστάθμιζαν κάπως το διογκούμενο μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Ο Θρωλ γράφει ψύχραιμα και τεκμηριωμένα για ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ζήτημα, αποφεύγοντας απόλυτες τοποθετήσεις και εύκολα συμπεράσματα. Δεν αφήνει ωστόσο αμφιβολίες για την πλευρά με την οποία συντάσσεται κι αυτή είναι του πιο αδύνατου, του πιο ευάλωτου, του πιο βασανισμένου, εκείνου που καταδικάστηκε να ζει και να πεθαίνει εγκλωβισμένος πίσω από τσιμεντένια τείχη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Δηλαδή για την πλευρά της δικαιοσύνης όπως την αντιλαμβάνεται, όντας πεπεισμένος πως οποιαδήποτε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση προϋποθέτει τον τερματισμό της κατοχής· μιας κατοχής που δεν είναι μόνο εδαφική αλλά διαπερνά όλη την ύπαρξη των ανθρώπων που την υπομένουν. Μια εφαρμοσμένη βιοπολιτική στην υπηρεσία του ισχυρότερου που καταλήγει θανατοπολιτική, υπονομεύοντας το μέλλον θυτών και θυμάτων.

Το απόλυτα ρεαλιστικό αυτό βιβλίο (μόνο κάποια ονόματα δεν είναι πραγματικά) χωρίζεται σε πέντε μέρη με έναν τρόπο που θυμίζει ταινία ή θεατρικό έργο –σίγουρα θα γίνει κάτι από τα δύο ή και τα δύο–, περιλαμβάνει πολλές αραβικές και εβραϊκές λέξεις και ονομασίες, κατατοπιστικούς γεωπολιτικούς χάρτες και πλούσια βιβλιογραφία, ενώ αξιέπαινη είναι η μεταφραστική δουλειά της Δέσποινας Κανελλοπούλου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[bygone]

Τι γίνεται όμως με την ανθρώπινη φύση; Μπορεί να αλλάξει; Και αν όχι, θα αντέξει στον αναρχισμό;

Φτωχή ανθρώπινη φύση, τι φρικτά εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομά σου! Κάθε ανόητος, από βασιλιά μέχρι αστυνομικό, από τον ξεροκέφαλο εφημέριο μέχρι τον αόρατο λάτρη της επιστήμης, προϋποθέτει ότι μιλά με αυθεντία για την ανθρώπινη φύση. Όσο μεγαλύτερος είναι ο διανοητικός τσαρλατάνος, τόσο πιο σίγουρη η επιμονή του στην κακία και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο, πώς μπορεί κανείς να μιλήσει γι' αυτό σήμερα, με κάθε ψυχή σε μια φυλακή, με κάθε καρδιά δεμένη, πληγωμένη και ακρωτηριασμένη;

Ο Τζον Μπάροουζ έχει δηλώσει ότι η πειραματική μελέτη των ζώων σε αιχμαλωσία είναι απολύτως άχρηστη . Ο χαρακτήρας τους, οι συνήθειές τους, οι ορέξεις τους υφίστανται πλήρη μεταμόρφωση όταν αποσπούνται από το χώμα τους στο χωράφι και το δάσος. Με την ανθρώπινη φύση εγκλωβισμένη σε ένα στενό χώρο, συντετριμμένη καθημερινά σε υποταγή, πώς μπορούμε να μιλήσουμε για τις δυνατότητές της;

Η ελευθερία, η διεύρυνση, η ευκαιρία και, πάνω απ' όλα, η ειρήνη και η ανάπαυση, μόνο μπορούν να μας διδάξουν τους πραγματικούς κυρίαρχους παράγοντες της ανθρώπινης φύσης και όλες τις υπέροχες δυνατότητές της.

Ο αναρχισμός, λοιπόν, πραγματικά αντιπροσωπεύει την απελευθέρωση του ανθρώπινου νου από την κυριαρχία της θρησκείας· την απελευθέρωση του ανθρώπινου σώματος από την κυριαρχία της ιδιοκτησίας· την απελευθέρωση από τα δεσμά και τον περιορισμό της κυβέρνησης. Ο αναρχισμός αντιπροσωπεύει μια κοινωνική τάξη που βασίζεται στην ελεύθερη ομαδοποίηση των ατόμων με σκοπό την παραγωγή πραγματικού κοινωνικού πλούτου· μια τάξη που θα εγγυάται σε κάθε άνθρωπο την ελεύθερη πρόσβαση στη γη και την πλήρη απόλαυση των αναγκών της ζωής, σύμφωνα με τις ατομικές επιθυμίες, τα γούστα και τις κλίσεις.

Αυτό δεν είναι μια άγρια ​​φαντασία ή μια παρέκκλιση του μυαλού. Είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν πλήθος διανοουμένων ανδρών και γυναικών σε όλο τον κόσμο· ένα συμπέρασμα που προκύπτει από τη στενή και φιλομαθή παρατήρηση των τάσεων της σύγχρονης κοινωνίας: ατομική ελευθερία και οικονομική ισότητα, οι δίδυμες δυνάμεις για τη γέννηση αυτού που είναι καλό και αληθινό στον άνθρωπο. [Έμμα Γκόλντμαν, Αναρχισμός και άλλα δοκίμια]

But what about human nature? Can it be changed? And if not, will it endure under Anarchism?

Poor human nature, what horrible crimes have been committed in thy name! Every fool, from king to policeman, from the flatheaded parson to the visionless dabbler in science, presumes to speak authoritatively of human nature. The greater the mental charlatan, the more definite his insistence on the wickedness and weaknesses of human nature. Yet, how can any one speak of it today, with every soul in a prison, with every heart fettered, wounded, and maimed?

John Burroughs has stated that experimental study of animals in captivity is absolutely useless. Their character, their habits, their appetites undergo a complete transformation when torn from their soil in field and forest. With human nature caged in a narrow space, whipped daily into submission, how can we speak of its potentialities?

Freedom, expansion, opportunity, and, above all, peace and repose, alone can teach us the real dominant factors of human nature and all its wonderful possibilities.

Anarchism, then, really stands for the liberation of the human mind from the dominion of religion; the liberation of the human body from the dominion of property; liberation from the shackles and restraint of government. Anarchism stands for a social order based on the free grouping of individuals for the purpose of producing real social wealth; an order that will guarantee to every human being free access to the earth and full enjoyment of the necessities of life, according to individual desires, tastes, and inclinations.

This is not a wild fancy or an aberration of the mind. It is the conclusion arrived at by hosts of intellectual men and women the world over; a conclusion resulting from the close and studious observation of the tendencies of modern society: individual liberty and economic equality, the twin forces for the birth of what is fine and true in man.

[Emma Goldman, Anarchism and Other Essays]

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-0969-7 Συγγραφέας: Τηλέμαχος Κώτσιας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 124 Ημερομηνία Έκδοσης: 1995-01-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-0969-7 Συγγραφέας: Τηλέμαχος Κώτσιας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 124 Ημερομηνία Έκδοσης: 1995-01-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[labookaracha]

Η πρώτη μου επαφή με τον Φώκνερ ήταν το Άδυτο, στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει και με τον τίτλο Ιερό, ο πρωτότυπος τίτλος είναι Sanctuary.

Το Άδυτο γράφτηκε δύο χρόνια μετά από την Βουή και το πάθος, (aka Η βουή και η μανία, και πιο πρόσφατα στην μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη Ο αχός και το πάθος).

Ο πρωτότυπος τίτλος είναι The sound and the fury, και διαβάζοντας το βιβλίο αναρωτήθηκα από πού μπορεί να προέρχεται η έμπνευση για αυτόν τον τίτλο. Ψάχνοντας έπεσα πάνω σε ένα άρθρο, το οποίο δεν το διάβασα ακόμα ολόκληρο, αλλά στην εισαγωγή του είχε ένα απόσπασμα από τον Μάκβεθ (πάλι ο Σαίξπηρ μπροστά μου), από την πέμπτη σκηνή της πέμπτης πράξης:

Out, Out, brief candle!

Life's but a walking shadow, a poor player

That struts and frets his hour upon the stage

And then is heard no more: it is a tale

Told by an idiot, full of sound and fury,

Signifying nothing.

Το κυρίως σώμα του βιβλίου ξεκινάει βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Μπεν, του διανοητικά καθυστερημένου αδερφού της Κάντυ, του Κουέντιν και του Τζέισον. Θα έλεγε κανείς ότι κάπου εδώ, και με βάση το άνωθεν απόσπασμα ο τίτλος αρχίζει και αποκτά κάποιο νόημα.

Δεν θα ασχοληθώ με το βιβλίο αυτό καθ' αυτό.

Πρόκειται σίγουρα για ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, παρόλο που νιώθω ότι το Άδυτο μου άρεσε όχι ακριβώς περισσότερο, όχι δεν είναι αυτή η σωστή έκφραση. Νιώθω ότι στο Άδυτο ο Φώκνερ αποκρυστάλλωσε όλα αυτά που περιέχει η Βουή και το πάθος, όλα αυτά που ήθελε να πει με αυτό το βιβλιο και μας έδωσε ένα βιβλίο πιο ξεκάθαρο, πιο βίαιο, πιο ωμό, πιο αληθινό.

Το παράρτημα με τη γενεαλογία των Κόμπσον είναι τρομερό. Χρειάστηκε να το διαβάσω δύο φορές για να συλλάβω το μεγαλείο του, για να δέσω μέσα στο μυαλό μου το πριν αλλά και το μετά της εποχής που περιγράφει το βιβλίο.

Αυτό το κομμάτι, και βασικά η συνέχεια που φαίνεται να υπάρχει στο μυαλό του συγγραφέα, παρόλο που δεν απεικονίζεται στο βιβλίο, μου έφερε στο μυαλό τον Αιματοβαμμένο μεσημβρινό του Μακάρθι. Κάπως έτσι εξελίσσεται και αυτό το βιβλίο στο χρόνο ακολουθώντας το Αγόρι στο ταξίδι του στην Άγρια Δύση.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ειδικά του πρώτου μέρους μέσα από τα μάτια του Μπεν, αλλά και ��υτή η συνέχεια, μου έφεραν επίσης στο νου το Κόκκινο σκυλί, κόκκινο σκυλί του Πάτρικ Λέιν. Το βιβλίο του Λέιν, και το είχα σημειώσει όταν το είχα διαβάσει, εκκινεί περίπου από εκεί που τελειώνει ο Αιματοβαμμένος μεσημβρινός, και συνεχίζει μέχρι μετά την δεκαετία του 1950 ακολουθώντας τη μοίρα μιας οικογένειας αλλά και ενός ολόκληρου κράτους. Επίσης, και αυτό δεν αποτελεί σπόιλερ, η αφήγηση γίνεται μέσα από τα μάτια ενός νεκρού κοριτσιού, κάτι που το μαθαίνουμε μόλις στην πρώτη σελίδα.

Κάποιος θα έλεγε ότι το παράρτημα, το οποίο πρόσθεσε εκ των υστέρων ο Φώκνερ, θα αφαιρούσε την ένταση από την αφήγηση, μιας και η μοίρα των πρωταγωνιστών είναι ήδη γνωστή στον αναγνώστη, και μάλιστα με τρόπο εγκυκλοπαιδικής καταγραφής, αφαιρώντας όλη την ένταση από τα πεπραγμένα.

Αμ δε.

Ο Φώκνερ αποδεικνύεται άριστος τεχνίτης του λόγου και της αφήγησης. Καταφέρνει να κρατήσει τον αναγνώστη αγχωμένο μέχρι το αναπόφευκτο και αναπόδραστο τέλος, ένα τέλος που ο αναγνώστης γνωρίζει, ένας τέλος που δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό, και αν ήταν διαφορετικό όσον αφορά τις μεμονωμένες μοίρες των ηρώων, η συνολική μοίρα όλων των εμπλεκομένων θα ήταν εξίσου βίαιη και σκοτεινή.

Γιατί όπως έγραψε και ο Μάρκες, "ράτσες καταδικασμένες σ' εκατό χρόνια μοναξιάς, δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη".

18.08.24

[eclecticstarlightblogger]

Γιώργος Κύρτσος για την Golden Visa: Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί

Το «έλυσε» και το στεγαστικό η κυβέρνηση. Με τη golden visa έχουν πάει τιμές σπιτιών,ενοίκια στα ύψη. Γι αυτό θα δώσει δωρεάν δημόσια γη σε μεγαλοεργολάβους ώστε αφού κερδοσκοπήσουν με την υπογραφή της, να προσφέρουν μέρος των διαμερισμάτων που θα κατασκευάσουν σε καλή τιμή,σαν..κοινωνική στέγη κυρίως για νέα ζευγάρια. Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί. Το […] Γιώργος Κύρτσος για την Golden…

[thoughtfullyblogger]

Γιώργος Κύρτσος για την Golden Visa: Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί

Το «έλυσε» και το στεγαστικό η κυβέρνηση. Με τη golden visa έχουν πάει τιμές σπιτιών,ενοίκια στα ύψη. Γι αυτό θα δώσει δωρεάν δημόσια γη σε μεγαλοεργολάβους ώστε αφού κερδοσκοπήσουν με την υπογραφή της, να προσφέρουν μέρος των διαμερισμάτων που θα κατασκευάσουν σε καλή τιμή,σαν..κοινωνική στέγη κυρίως για νέα ζευγάρια. Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί. Το […] Γιώργος Κύρτσος για την Golden…

[greekblogs]

Γιώργος Κύρτσος για την Golden Visa: Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί

Το «έλυσε» και το στεγαστικό η κυβέρνηση. Με τη golden visa έχουν πάει τιμές σπιτιών,ενοίκια στα ύψη. Γι αυτό θα δώσει δωρεάν δημόσια γη σε μεγαλοεργολάβους ώστε αφού κερδοσκοπήσουν με την υπογραφή της, να προσφέρουν μέρος των διαμερισμάτων που θα κατασκευάσουν σε καλή τιμή,σαν..κοινωνική στέγη κυρίως για νέα ζευγάρια. Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί. Το […] Γιώργος Κύρτσος για την Golden…

[skandaladiaplokidiafthora]

Γιώργος Κύρτσος για την Golden Visa: Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί

Το «έλυσε» και το στεγαστικό η κυβέρνηση. Με τη golden visa έχουν πάει τιμές σπιτιών,ενοίκια στα ύψη. Γι αυτό θα δώσει δωρεάν δημόσια γη σε μεγαλοεργολάβους ώστε αφού κερδοσκοπήσουν με την υπογραφή της, να προσφέρουν μέρος των διαμερισμάτων που θα κατασκευάσουν σε καλή τιμή,σαν..κοινωνική στέγη κυρίως για νέα ζευγάρια. Άγρια κερδοσκοπία και δούλεμα μαζί. Το […] Γιώργος Κύρτσος για την Golden…

[amoqa]

Προβολή FORAGERS και παρουσιάση ομάδων για μια ελευθερη Παλ3στίνη

(Scroll down for English)

Το Σάββατο 20 Απριλίου, στις 18:30 θα συναντηθούμε στο αμοκα (Μανουσογιαννη 6) με

<3 τα Filmakers4Palestinegr, Mothers Αgainst Genoside και BDS για να (ανα)γνωρίσουμε τις προσπάθειες αντίστασης που γίνονται, να εμπνευστούμε και να εμπλακούμε στα κινήματα αυτά καθώς και να ενισχύσουμε οικονομικά την πρωτοβουλία Gather4Gaza!

<3 Παρέμβαση από την Diana Sabri/DeeFlexTwice, performer και καλλιτέχνιδα από την Παλαιστίνη που μένει στην Αθήνα.

<3 Η βραδιά θα κλείσει με την φοβερή ταινία FORAGERS της Jumana Manna.

Το Foragers απεικονίζει τα δράματα γύρω από την πρακτική της συλλογής άγριων βρώσιμων φυτών στην Παλαιστίνη/Ισραήλ με ειρωνικό χιούμορ και διαλογιστικό ύφος. Γυρισμένο στα Υψώματα του Γκολάν, τη Γαλιλαία και την ��ερουσαλήμ, κινείται μεταξύ μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και αρχειακού υλικού για να απεικονίσει τον αντίκτυπο των ισραηλινών νόμων για την προστασία της φύσης σε αυτά τα έθιμα. Οι περιορισμοί απαγορεύουν τη συλλογή ‘akkoub και του za'atar θυμάρι και έχουν οδηγήσει σε πρόστιμα και δίκες για εκατοντάδες που πιάστηκαν να συλλέγουν αυτά τα ενδημικά φυτά. Για τους/τις Παλαιστίνιους, οι νόμοι αυτοί αποτελούν ένα οικολογικό προσωπείο για τη νομοθεσία που τους αποξενώνει ακόμη περισσότερο από τη γη τους, ενώ οι εκπρόσωποι του ισραηλινού κράτους επιμένουν στην επιστημονική τους τεκμηρίωση και στο καθήκον τους να προστατέψουν. Ακολουθώντας τα φυτά από την άγρια φύση στην κουζίνα, από το κυνηγητό μεταξύ των συλλεκτριών και των περιπολιών, μέχρι τις ενστάσεις στο δικαστήριο, το Foragers αποτυπώνει την έμφυτη αγάπη, τη χαρά και τη γνώση σε αυτές τις παραδόσεις αλλά και την ανθεκτικότητά τους ενάντια στον απαγορευτικό νόμο. Αναδιατυπώνοντας τους όρους και τους περιορισμούς της διάσωσης, η ταινία θέτει ερωτήματα γύρω από την πολιτική του αφανισμού, δηλαδή ποιος καθορίζει τι θα εκλείψει και τι θα συνεχίσει να ζει.

On Saturday 20 April, at 18:30 we will meet at AMOQA (Manousoyannis 6) with

<3 Filmakers4Palestinegr, Mothers Against Genoside and BDS to acknowledge, get inspired and involved with the movements of resistance around us while financially support the Gather4Gaza initiative!

<3 there will be an intervention by Diana Sabri/DeeFlexTwice, performer and artist from Palestine living in Athens.

<3 FORAGERS, 65min, 2022 OV with greek and english subtitles

Foragers depicts the dramas around the practice of foraging for wild edible plants in Palestine/Israel with wry humor and a meditative pace. Shot in the Golan Heights, the Galilee and Jerusalem, it moves between fiction, documentary and archival footage to portray the impact of Israeli nature protection laws on these customs. The restrictions prohibit the collection of the artichoke-like ��akkoub and za’atar (thyme), and have resulted in fines and trials for hundreds caught collecting these native plants. For Palestinians, these laws constitute an ecological veil for legislation that further alienates them from their land while Israeli state representatives insist on their scientific expertise and duty to protect. Following the plants from the wild to the kitchen, from the chases between the foragers and the nature patrol, to courtroom defenses, Foragers captures the inherited love, joy and knowledge in these traditions alongside their resilience to the prohibitive law. By re-framing the terms and constraints of preservation, the film raises questions around the politics of extinction, namely who determines what is made extinct and what gets to live on.

Jumana Manna is a visual artist and filmmaker. Her work explores how power is articulated, focusing on the body, land and materiality in relation to colonial inheritances and histories of place. Through sculpture, filmmaking, and occasional writing, Manna deals with the paradoxes of preservation practices, particularly within the fields of archaeology, agriculture and law. Her practice considers the tension between the modernist traditions of categorisation and conservation and the unruly potential of ruination as an integral part of life and its regeneration. Jumana was raised in Jerusalem and lives in Berlin

[stmol]

Τα μισά της ζωής | Friedrich Hölderlin

[Αξιοσημείωτα απο το βιβλίο “Ελεγείες, ύμνοι και άλλα ποιήματα” του Friedrich Hölderlin] Τα μισά της ζωής Με κίτρινους καρπούς η γη Και γεμάτη άγρια ρόδα Κρέμεται μέσα στη λίμνη, Κι εσείς μειλίχιοι κύκνοι Μεθυσμένοι με φιλιά Βουτάτε το κεφάλι Στ’ άγια νηφάλια νερά Continue reading Untitled

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-4690-6 Συγγραφέας: Γρηγόρης Τσούνης , Λάμπρος Τσούνης Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 256 Ημερομηνία Έκδοσης: 2016-09-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο