#zwaartekracht

[twafordizzy]

Toon Tellegen toont het wezen van de olifant

foto: Leo van der Noort; bron beeld: corrievanbindsbergen.com Schrijver Toon Tellegen (1941) gebruikt het dier om iets duidelijk te maken over ons, mensen. Zo ook in Het wezen van de olifant. Hoofdpersoon is een olifant die graag in bomen klimt, uitkijkt naar de verte, van vreugde daarover een pirouette maakt en uit de boom valt. Wat te doen? Op z’n Tellegens worden alle betrokken partijen…

[bucklemonster2]

The Gravitational Temporal Centrifuge (G.T.C.)

ENGLISH VERSION (Nederlandse versie beneden / Dutch version below) The Gravitational Temporal Centrifuge (G.T.C.)

I have an idea to slowdown time. It is perhaps something that could be constructed in the future. I'm not a scientist, I'm just someone with an idea. So, first it's important to understand the following: 1. Movement, especially going near light-speed slows down time.

In other words, the travellers clock will tick slower and the traveller will 'age' less form an outside perspective. For the traveller the outside world will look like time goes faster.

(this is part of Einstein's relativity theory)

2. Gravity, especially strong gravity like the ones experienced near black holes slow down time as well. (this is also part of Einstein's relativity theory)

3. G force can be used to create artificial gravity (like in the film 2001 a space odyssey) A giant spinning "wheel"shaped space-station in space can be constructed and people could walk inside of it; on the "wall" away from the centre.

So here is the idea:

One could create, or find a black hole. Around the black hole, a giant ring shaped space-station can be constructed. The black hole will slowdown time, while the ring is spinning and thus negating the pull of the black hole, or even creating artificial gravity.

This construction could be inside a giant spaceship, going near lightspeed (further slowing down time for the passengers). The passengers could be in cryosleep even shortening the perceived travel time. Or perhaps making the travel time feel almost instantaneous! Perhaps this could be used to travel to other planets and / or solar systems.

---------------------------------------

NEDERLANDSE VERSIE

De Gravitionele Temporale Centrifuge (G.T.C.) Ik heb een idee om de tijd te vertragen. Het is misschien iets dat in de toekomst kan worden gebouwd. Ik ben geen wetenschapper, ik ben gewoon iemand met een idee. Dus, eerst is het belangrijk om het volgende te begrijpen: 1. Vooruit bewegen vertraagt de tijd, vooral als men bijna even snel gaat als de lichtsnelheid. Met andere woorden, de klok van de reiziger zal langzamer tikken en de reiziger zal minder 'verouderen' als men die bekijkt van buiten af (extern perspectief). Voor de reiziger zal de buitenwereld eruit zien alsof de tijd sneller gaat. (dit is onderdeel van de relativiteitstheorie van Einstein) 2. Zwaartekracht, vooral sterke zwaartekracht zoals die ervaren wordt in de buurt van zwarte gaten, vertraagt ook de tijd. (dit is ook onderdeel van de relativiteitstheorie van Einstein) 3. G-kracht kan worden gebruikt om kunstmatige zwaartekracht te creëren (zoals in de film 2001 a space odyssey). Er kan een gigantisch draaiend "wiel"-vormig ruimtestation in de ruimte worden gebouwd en mensen kunnen erin lopen; op de "muur" weg van het centrum.

Dus hier is het idee: Men zou een zwart gat kunnen creëren of vinden. Rond het zwart gat kan een gigantisch ringvormig ruimtestation worden gebouwd. Het zwarte gat zal de tijd vertragen, terwijl de ring ronddraait en zo de aantrekkingskracht van het zwarte gat tenietdoet, of zelfs kunstmatige zwaartekracht creëert. Deze constructie zou zich in een gigantisch ruimteschip kunnen bevinden, dat bijna de lichtsnelheid nadert (het gene verder de tijd vertraagd voor de passagiers). De passagiers zouden in een kunstmatige slaap liggen, wat zelfs de waargenomen reistijd verkort.

De reistijd kan zelfs zo kort lijken als een oogwenk! Misschien kan dit gebruikt worden om naar andere planeten en/of zonnestelsels te reizen.

[bumbelbee]

de drie genders

[vogelmeister]

me at work: im really tired, i should probably sleep when i get home

me at home, on my bed: HET IS MIJN DAG IK LACH OM ZWAARTEKRACHT

[tripodtor]

...en zo leidt je je hond af als hij het warm heeft en hoogstwaarschijnlijk wat pijn ervaart. Vandaag was de eerste dag zonder pijnstiller. Hij krijg nu enkel nog CBD olie en maagzuurremmers (3 x 1 pil per dag) Ik hield zijn dosis CBD hetzelfde om te zien hoe hij zich zou voelen. Hij ging hartstikke goed, tot we terugkwamen van een heel klein wandelingetje (ik denk zo'n 30 meter..misschien net iets meer? Eind van de straat en terug).

Toen we eenmaal thuis waren en Tor uitgehijgd was piepte hij een beetje en likte erg veel aan zijn wond, voor zover zijn shirtje dat toelaat. Ik heb de wond gecheckt, de bovenste hechtingen zijn heel mooi plat, de onderkant van de incisie is veel dikker. Dit was echter sinds het begin al zo, er zat daar veel meer wondvocht door de zwaartekracht en de huid is daar meer gaan lubberen omdat daar natuurlijk eerst een poot zat. Geen tekenen van wondvocht of erge roodheid. Ietwat roze maar niks geks met dat gelik van hem. Ik heb er wat bepanthen op gesmeerd.

Ietsje later was hij meer geagiteerd aan het likken dus heb ik een koelelementje tegen de wond gelegd en hem twee ieniemienie waterijsjes gegeven om aan te likken. Verder heb ik hem een halve paracetamol gegeven en 3 extra druppels CBD. Zo'n 20 minuten later, slaapt hij als een blok. Fijn, nu kan ik ook met een gerust hart naar bed.

[walhella]

210123

Zoals we als twee oude bekenden een weg door de avond flirten, lijkt er bijna niks veranderd. Weet je nog hoe ik die allereerste dagen naar je lonkte vanachter tafels bij vrienden, tegels in cafés, met bezwerende puberblikken je aandacht voltrok en me schaamteloos aan je voeten wierp, en zo jou aan de mijne dwong? Ik herinner me het gemak waarmee je te betoveren viel en hoe ik ervan genoot jouw achilleshiel te zijn. Ik herinner me het oneindige rijhuis middenin de drukke stad waar we elkaar terloops op één van de verdiepingen troffen. Gehuld in de schemerlicht dat zo soepel door het donkere gangpad scheen, en we als in een film rond elkaar heen kronkelden van verbazing en verboden pret. Ik herinner me de spanning die door me gierde, de !!!! bij de aanblik van je lippen en hoe ik niet mocht- en uiteindelijk met al mijn macht kon vermijden wat al veel te vaak geëscaleerd was.

Maar nu zit je hier, weer tegenover me achter een donkerhouten tafel, die te groot is voor slechts vier ogen. Je wilt je trui uittrekken maar je T-shirt kruipt mee zo hoog dat je je linkertepel ontbloot en in een fractie valt de zwaartekracht recht naar beneden en duizelt het van begeerte in mijn al zo rusteloze brein. Zonder enige moeite kan ik je zachte, soepele huid onder mijn vingertoppen voelen, je weke tepels in mijn mond proeven en me de aanraking van je zwarte, kroezelige borsthaar verbeelden. Na wat een eeuwigheid lijkt, daalt je T-shirt uiteindelijk op je bovenlijf neer, maar dan verschuift mijn aandacht naar je nu ontblote armen, en de duizeling dwaalt door. Ik volg de baan tot aan je handen, die zich volstrekken in vlezige vingers, je legt ze nu gespreid op tafel, en ik stel me die langwerpige tentakels voor in mij, hoe je ze langzaam, daarna plots krachtig in me laat glijden, ze krult zodat ze me helemaal vervullen, die zalige plek in mijn warme holte vinden en ik kreun- en kreun- en- Shit. Ik moet me herpakken. Je verwijst naar je woning, hier niet ver vandaan, en hoe graag ik ook wil- ik kan me niet overleveren aan deze emotionele geest en het impuls van een onverstandig dierlijk instinct. Ik red me er nooit meer uit, en ik moet wijzer zijn. Meer integer zijn. 

Bij het afscheid nemen druk je je tegen me aan en ik volg, waardoor je geur als een raket bij me naar binnen schiet en alles opnieuw begint. Je greep verslapt maar ik kan mijn vingers die nu om je buik geklemd zijn nog niet loslaten. Ik snuif nog enkele keren diep je aroma in mijn zenuwbaan, als een verslaafde die onrustig zijn lijnen bij elkaar schaaft en naar binnen trekt met het ongeduld van een kleuter. Ik weet dat ik altijd bezeten door je zal blijven zolang je ruikt zoals je ruikt. Hoe moet dit verder?

[none-ofthisnonsense]

ALSO 2012 SCHEVENINGEN [1] SAME VIDEO BECAUSE I NEED TO REWATCH THAT

WILLEMIJN’S 2011 LAST OBERHAUSEN PERFORMANCE???

https://www.youtube.com/watch?v=GSiX-Fslw0Q

[pollonegro666]

2023/03/17 En una plaza encontramos dos esculturas homenaje a un pintor francés y otra dedicada al físico británico que formuló la gravitación en la tierra.

In a square we find two sculptures tribute to a French painter and another dedicated to the British physicist who formulated gravitation on earth.

Google Translation into French: Dans un carré, nous trouvons deux sculptures hommage à un peintre français et une autre dédiée au physicien britannique qui a formulé la gravitation sur terre.

Google translation into Italian: In una piazza troviamo due sculture omaggio a un pittore francese e un'altra dedicata al fisico britannico che formulò la gravità sulla terra.

Google Translation into Portuguese: Numa praça encontramos duas esculturas em homenagem a um pintor francês e outra dedicada ao físico inglês que formulou a gravidade na Terra.

Google Translation into German: Auf einem Platz finden wir zwei Skulpturen, die einem französischen Maler gewidmet sind, und eine weitere, die dem britischen Physiker gewidmet ist, der die Schwerkraft auf der Erde formuliert hat.

Google Translation into Albanisch: Në një shesh gjejmë dy skulptura kushtuar një piktori francez dhe një tjetër kushtuar fizikanit britanik që formuloi gravitetin në Tokë.

Google Translation into Armenian: Մի հրապարակում մենք գտնում ենք երկու քանդակ՝ նվիրված ֆրանսիացի նկարչին, իսկ մյուսը՝ նվիրված բրիտանացի ֆիզիկոսին, ով ձևակերպել է գրավիտացիան Երկրի վրա:

Google Translation into Bulgarian: В един квадрат откриваме две скулптури, посветени на френски художник, и друга, посветена на британския физик, който формулира гравитацията на Земята.

Google Translation into Czech: Na jednom náměstí najdeme dvě sochy věnované francouzskému malíři a další britskému fyzikovi, který formuloval gravitaci na Zemi.

Google Translation into Croatian: Na jednom trgu nalazimo dvije skulpture posvećene francuskom slikaru i drugu posvećenu britanskom fizičaru koji je formulirao gravitaciju na Zemlji.

Google Translation into Danish I den ene firkant finder vi to skulpturer dedikeret til en fransk maler og en anden dedikeret til den britiske fysiker, der formulerede tyngdekraften på Jorden.

Google Translation into Slovak: Na jednom námestí nájdeme dve sochy venované francúzskemu maliarovi a ďalšie britskému fyzikovi, ktorý sformuloval gravitáciu na Zemi.

Google Translation into Slovenian: V enem kvadratu najdemo dve skulpturi, posvečeni francoskemu slikarju, drugo pa britanskemu fiziku, ki je oblikoval gravitacijo na Zemlji.

Google Translation into Estonian: Ühelt väljakult leiame kaks skulptuuri, mis on pühendatud prantsuse maalikunstnikule ja teine ​​Briti füüsikule, kes sõnastas Maa gravitatsiooni.

Google Translation into Suomi: Yhdeltä aukiolta löytyy kaksi veistosta, jotka on omistettu ranskalaiselle maalarille ja toinen brittiläiselle fyysikolle, joka muotoili maan painovoiman.

Google Translation into Greek: Σε ένα τετράγωνο βρίσκουμε δύο γλυπτά αφιερωμένα σε έναν Γάλλο ζωγράφο και ένα άλλο αφιερωμένο στον Βρετανό φυσικό που διατύπωσε τη βαρύτητα στη Γη.

Google Translation into Dutch: Op een plein vinden we twee sculpturen gewijd aan een Franse schilder en een andere gewijd aan de Britse natuurkundige die de zwaartekracht op aarde formuleerde.

Google Translation into Norwegian: I en firkant finner vi to skulpturer dedikert til en fransk maler og en annen dedikert til den britiske fysikeren som formulerte tyngdekraften på jorden.

Google Translation into Polish: Na jednym placu znajdują się dwie rzeźby poświęcone francuskiemu malarzowi i jedna poświęcona brytyjskiemu fizykowi, który sformułował grawitację na Ziemi.

Google Translation into Romanian: Într-un pătrat găsim două sculpturi dedicate unui pictor francez și alta dedicată fizicianului britanic care a formulat gravitația pe Pământ.

Google Translation into Russian: На одной площади мы находим две скульптуры, посвященные французскому художнику, и еще одну, посвященную британскому физику, сформулировавшему гравитацию на Земле.

Google Translation into Serbian: На једном квадрату налазимо две скулптуре посвећене француском сликару и другу посвећену британском физичару који је формулисао гравитацију на Земљи.

Google Translation into Swedish: På ett torg hittar vi två skulpturer tillägnade en fransk målare och en annan tillägnad den brittiska fysikern som formulerade gravitationen på jorden.

Google Translation into Turkish: Bir karede bir Fransız ressama, diğerinde ise Dünya'daki yerçekimini formüle eden İngiliz fizikçiye adanmış iki heykel buluyoruz.

Google Translation into Ukrainian: В одному квадраті ми знаходимо дві скульптури, присвячені французькому художнику, а іншу присвячено британському фізику, який сформулював земне тяжіння.

Google Translation into Arabic: في أحد المربعات نجد تمثالين مخصصين لرسام فرنسي وآخر مخصص للفيزيائي البريطاني الذي صاغ الجاذبية على الأرض.

Google Translation into Bengali: একটি বর্গক্ষেত্রে আমরা দুটি ভাস্কর্য খুঁজে পাই যা একজন ফরাসি চিত্রশিল্পীকে উৎসর্গ করা হয়েছে এবং আরেকটি ব্রিটিশ পদার্থবিদকে উৎসর্গ করা হয়েছে যিনি পৃথিবীতে মাধ্যাকর্ষণ তৈরি করেছিলেন।

Google Translation into Simplified Chinese: 在一个广场上，我们发现了两座雕塑，献给一位法国画家，另一座献给制定地球引力公式的英国物理学家。

Google Translation into Korean: 한 광장에�� 프랑스 화가에게 헌정된 조각품 두 개와 지구에서 중력을 공식화한 영국 물리학자에게 헌정된 조각품이 있습니다.

Google Translation into Hebrew: בריבוע אחד אנו מוצאים שני פסלים המוקדשים לצייר צרפתי ואחר המוקדש לפיזיקאי הבריטי שניסח את כוח המשיכה על כדור הארץ.

Google Translation into Hindi: एक वर्ग में हम एक फ्रांसीसी चित्रकार को समर्पित दो मूर्तियां और दूसरी ब्रिटिश भौतिक विज्ञानी को समर्पित पाते हैं जिन्होंने पृथ्वी पर गुरुत्वाकर्षण का सूत्रपात किया।

Google Translation into Indonesian: Di satu kotak kami menemukan dua patung yang didedikasikan untuk seorang pelukis Prancis dan satu lagi didedikasikan untuk fisikawan Inggris yang merumuskan gravitasi di Bumi.

Google Translation into Japanese: ある広場には、フランスの画家に捧げられた 2 つの彫刻と、地球上の重力を定式化した英国の物理学者に捧げられた別の彫刻があります。

Google Translation into Kyrgyz: Бир аянтчада биз француз сүрөтчүсүнө арналган эки скульптураны жана Жердеги тартылуу күчүн түзгөн британиялык физикке арналган экинчи скульптураны табабыз.

Google Translation into Malay: Dalam satu petak kita dapati dua arca yang didedikasikan untuk seorang pelukis Perancis dan satu lagi khusus untuk ahli fizik British yang merumuskan graviti di Bumi.

Google Translation into Mongolian: Нэг талбай дээр бид Франц зураачид зориулсан хоёр баримал, нөгөө нь дэлхийн таталцлыг томъёолсон Британийн физикчдэд зориулсан барималуудыг олдог.

Google Translation into Nepali: एउटा स्क्वायरमा हामीले फ्रान्सेली चित्रकारलाई समर्पित दुईवटा मूर्तिहरू भेट्टायौं र अर्को पृथ्वीमा गुरुत्वाकर्षण गर्ने ब्रिटिश भौतिकशास्त्रीलाई समर्पित।

Google Translation into Panjabi: ਇੱਕ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਦੋ ਮੂਰਤੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਭੌਤਿਕ ਵਿਗਿਆਨੀ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਗੁਰੂਤਾ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਸੀ।

Google Translation into Pashtun: په یوه مربع کې موږ دوه مجسمې ګورو چ�� یوه فرانسوي انځورګر ته وقف شوي او بله د برتانوي فزیک پوه ته وقف شوې چې د ځمکې جاذبه یې جوړه کړې.

Google Translation into Persian: در یک مربع دو مجسمه تقدیم به یک نقاش فرانسوی و دیگری به فیزیکدان انگلیسی که گرانش را بر روی زمین فرموله کرده است، می یابیم.

Google Translation into Sundanese: Dina hiji pasagi urang manggihan dua patung dedicated ka pelukis Perancis sarta séjén dedicated ka fisikawan Britania anu ngarumuskeun gravitasi di Bumi.

Google Translation into Tagalog: Sa isang parisukat nakita namin ang dalawang eskultura na nakatuon sa isang Pranses na pintor at isa pang nakatuon sa British physicist na nagbalangkas ng gravity sa Earth.

Google Translation into Thai: ในจัตุรัสแห่งหนึ่ง เราพบประติมากรรมสองชิ้นที่อุทิศให้กับจิตรกรชาวฝรั่งเศส และอีกชิ้นหนึ่งอุทิศให้กับนักฟิสิกส์ชาวอังกฤษผู้คิดค้นแรงโน้มถ่วงบนโลก

Google Translation into Urdu: ایک چوک میں ہمیں دو مجسمے ملتے ہیں جو ایک فرانسیسی مصور کے لیے وقف ہیں اور دوسرا برطانوی ماہر طبیعیات کے لیے وقف ہے جس نے زمین پر کشش ثقل کی تشکیل کی۔

[astroblogs]

[njoypicturesfotografie]

𝗪𝗼𝘄! 𝗜𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗱𝗲 𝗮𝗿𝗰𝗵𝗶𝘁𝗲𝗰𝘁𝗼𝗻𝗶𝘀𝗰𝗵𝗲 𝗽𝗮𝗿𝗲𝗹 𝗼𝗽 𝗱𝗲 𝗞𝗲𝗺𝗽𝗸𝗲𝗻𝘀𝗯𝗲𝗿𝗴 𝗹𝗮𝗻𝗴𝘀 𝗱𝗲 𝗿𝗶𝗻𝗴𝘄𝗲𝗴 𝗶𝗻 𝗚𝗿𝗼𝗻𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝘃𝗮𝘀𝘁𝗴𝗲𝗹𝗲𝗴𝗱!

Dit 'cruiseschip' op het droge is een ware blikvanger in de Groningse skyline. Met zijn unieke asymmetrische design lijkt het alsof UNStudio de zwaartekracht tart. Benieuwd naar deze architectonische hoogvlieger? Check de foto's en laat je meevoeren door de schoonheid van de Kempkensberg! 𝗪𝗶𝗹 𝗷𝗲 𝗷𝗼𝘂𝘄 𝗽𝗿𝗼𝗷𝗲𝗰𝘁 𝗼𝗼𝗸 𝗶𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗲𝘀𝘁𝗲 𝗹𝗶𝗰𝗵𝘁 𝘇𝗲𝘁𝘁𝗲𝗻? 𝗡𝗲𝗲𝗺 𝗰𝗼𝗻𝘁𝗮𝗰𝘁 𝗺𝗲𝘁 𝗺𝗲 𝗼𝗽!

[mijnniemandsland]

Zwaartekracht.

Zwaartekracht, het onzichtbare fenomeen dat ervoor zorgt dat we met beide benen op de grond staan, is voor velen een gegeven waar je eigenlijk niet veel over nadenkt. Maar als we er even bij stilstaan, is het verrassend hoe relatief het concept eigenlijk is. Zwaartekracht houdt ons weliswaar stevig op aarde, maar de manier waarop we deze ervaren, verschilt enorm afhankelijk van waar we zijn, hoe…

[thatsgaming]

Tijd om te free runner, Supermoves is beschikbaar op Steam

Maak je klaar om je innerlijke parkourmeester los te laten, Makea Games lanceert vandaag Supermoves, de high-octane freerunning game op pc via Steam! Supermoves werpt spelers in een wereld van acrobatische mogelijkheden, waardoor je over rails kunt glijden, van trampolines kunt springen, langs muren kunt rennen, aan zip-lijnen kunt zwaaien en zwaartekracht tartende flips kunt uitvoeren in een…

[jurjenkvanderhoek]

DANSEN VAN HERBERT NOUWENS IN DE BELVÉDÈRE SUITE

Het is een hot item in de circulaire economie. Om gebruikte en voor het oorspronkelijke doel afgeschreven producten te recyclen. In de kringloop van het zijn gaat niets verloren. Want dat is immers de letterlijke betekenis van circulair: cirkelsgewijs. Maaksels verliezen hun waarde en worden in het geheel hergebruikt. Of in delen gesplitst en verwerkt tot grondstof voor een nieuwe creatie. De cirkel is rond. Bedrijven houden zich ermee bezig, de maatschappij is er vol van, van hergebruik en recyclen. Het scheiden van afval om waardevol materiaal niet af te stoten en geenszins te vernietigen.

Kunstenaars lopen voor op de massa. Zij zijn de kopgroep, de massa is het peloton. Ze zetten een tandje bij om het tempo te versnellen of knijpen de handrem aan om de beweging even stil te laten vallen. Want de massa moet weleens wennen aan de vooruitgang, aan de snelheid in de tijd. Zich het nieuwe stilaan en geleidelijk eigen laten worden.

Kunstenaars zijn meesters in het hergebruik. Zij recyclen de zichtbare werkelijkheid tot een platte realiteit die uit de verf komt. Dat is een hergebruik van emotie, terugwinnen van sfeer en stemming. Letterlijk hergebruiken zij de verf als materiaal, de modder aan een kwastje wordt uitgesmeerd over een doek. De dode materie gaat leven, krijgt de adem van de kunstenaar ingeblazen. Door de manier waarop de kunstenaar dat doet, welke techniek daarvoor wordt aangewend, ontstaat er in het platte vlak een ruimte. De tastbare waarheid wordt tot zichtbare realiteit gerecycled. Dat deed de kunstenaar al lang voordat circulair en recycle in zwang raakten.

Er zijn kunstenaars die in het klein recyclen door aan het strand of langs de weg te jutten, in de bouw of op het land te speuren. Op zoek naar producten die zijn afgedaan en weggegooid en in collage achtige kunstwerken kunnen worden verwerkt. Herbert Nouwens is er zo een die  dit in het groot doet. Hij hergebruikt scheepsrompen bijvoorbeeld om deze een nieuw leven aan te meten. Hoewel je van dood materiaal maar amper kunt zeggen dat deze in een andere vorm tot leven komt. Het is bij wijze van spreken en taalkundig gezien op de keper beschouwd een hergebruik van woorden. Niet de vorm wordt teruggewonnen, deze heeft afgedaan. Het is de grondstof die tot een andere gestalte wordt gesmeed.

De beelden van Herbert Nouwens staan imposant in het buitengebied van Landgoed Oranjewoud. Uitgestrooid in het veld, maar niet lukraak geplaatst. De kunstenaar hecht aan de plek waar een beeld is neergezet waarde en betekenis. Het is dat punt waar dit beeld tot recht komt. Bijvoorbeeld de “Vier constructies voor een plek” staan niet zomaar langs de oostgrens van het park. Deze bijzondere objecten doen denken aan anti-tank obstakels en staan in slagorde als een verdedigingslinie. Je zou er zo een rol prikkeldraad langs uittrekken. Een concertina als militair begrip. Past overigens stemmig in de sfeer van de titel van deze presentatie: Belvédère Suite.

Muziek is voor Herbert Nouwens een inspiratiebron om in en naar te werken. De suite als metafoor voor de plaatsing van negen sculpturen. De suite is een meerdelige danscompositie, waarbij verschillende dansen worden geordend naar hun contrastwerking. Dit samenspel, deze ordening en dat contrast, is terug te vinden in het museumpark op dit moment. Het park is de suite, de beelden zijn de diverse dansen. De beelden verhouden zich met het strakke symmetrische ontwerp van het parklandschap, zoals de dansen zich scharen in het gestileerde schema van de muziek. De logge beelden dansen als het ware lichtvoetig door de natuur. De massieve elementen zijn door Nouwens zo geplaatst dat de sculpturen een open karakter hebben. Het zijn transparante scheppingen, open constructies, als tekeningen in de ruimte. Een choreografie waarin het cortenstaal opveert van de sokkel, een compositie die de zwaartekracht uitdaagt.

Volgens Albert Oost, curator buitenpresentaties van Museum Belvédère, maakt Herbert Nouwens zijn werk vanuit een rauwe behoefte aan activiteit. Oost schrijft een voorwoord in de kleine catalogus bij de tentoonstelling. “Elk beeld is Herberts beeld, aan elkaar gelaste en gestapelde stukken ijzer, een opeenvolging van ogenblikken en overpeinzingen.” In de uitgave worden de diverse dansen in de Belvédère Suite door Juliska Kok van commentaar voorzien. Zij beschrijft de bewegingen en figuren, de passen en posities. “Ruimtelijke gedichten, een vertaling van de spanning tussen het rationele en irrationele” zegt de kunstenaar er zelf van. Hij werkt associatief en vertaalt indrukken in vormen die hij laat groeien door staal te snijden, vervormen, smeden en assembleren. In onderzoek naar de relatie tussen mens, materie, ruimte en tijd. Geïnspireerd door het menselijk bestaan en eeuwen van cultuurgeschiedenis.

In de binnenruimte van een kamer in de westvleugel presenteert Herbert Nouwens kleine figuren. Tussen de verhalende kunstenaars van “Verhaald – Verbeeld” heeft hij ook iets te zeggen. De kleine beelden in een boekenkast opgetast zijn modellen voor het grote werk. Deze worden echter niet alle uitgewerkt op groot formaat, omdat Nouwens ze benadert als vingeroefeningen. Om een bepaalde vorm in de vingers te krijgen. Het zijn dus kleine werken met een eigen karakter. “Niet letterlijk een model”, zegt hij, “maar meer een globale richtlijn voor het grote beeld.” In deze vormen op handzaam formaat zie je de kunstenaar stoeien met het materiaal. De twee grotere formaten in de kamer zijn een eenvoudig voorspel op wat buiten te zien is, of andersom in tijd een stemmige nabeschouwing. Lectori salutem of post scriptum. Proloog of epiloog. Prelude of naspel. Heb je het buiten gezien, kom je binnen nog eens terug, of andersom.

Lopend over de verharde paden en door het gras tussen de beelden in de open lucht, met de catalogus als aangename wegwijzer op zak, kan ik de gegeven betekenis tegen mijn persoonlijke waarde leggen. Wat ik zou kunnen zien volgens het boekje en wat ik beschouw in eigen ervaring. Beelden als collages van eens gebruikte materialen, samengevoegde onderdelen van ooit werkende installaties. Eerder dichte constructies die door Nouwens geometrisch tot een levende representatie van de werkelijkheid zijn opgebouwd. Abstracte vormen die natuurlijk in de ruimte staan. Alsof deze daar altijd geweest zijn en er nooit meer vandaan zullen gaan.

Een toren van Babel geplaatst net na de laatste huizen aan de Woudsterweg waar het open veld zich uitvouwt en het museumgebouw opdoemt. “Der Strom”, reikend tot de hemel, geeft de richting aan, een uithangbord voor de presentatie. Daarna doemt de “Poort van Belvédère” op, een object voor deze plek en omgeving gemaakt. Zal later elders een even goede standplaats kunnen krijgen. Want de beelden van Nouwens reizen en zijn in beweging, voordat deze neerstrijken en hun rustplaats vinden.

Het zijn op zichzelf stille bouwwerken waarin de wind een muzikale compositie kan spelen. De huid van het levende staal is bont kleurig in bruinen, of spiegelt de omgeving in het gepolijste metaal. Materiaal met een leven dat blijft voortleven door de constante corrosie van het staal. De natuur probeert het ijdel, maar weer en wind krijgen er geen vat op. Het materiaal verzet zich hevig en houdt stand. Dolend door deze voor nu tot 22 september gecreëerde beeldentuin stuit ik op een creatie dat bijgeluid maakt. Boven de zucht van de wind klinken melodieuze klanken. Het is “Lamento” waar in een opengewerkte geroeste cilinder gefrommeld plaatstaal hangt. Deze elementen maken op de maat van de natuur een compositie.

Titus, zoon van, is getuige van vaders werkwijze. “IJzersterke constructies die zich staande houden onder alle omstandigheden en fungeren als statische markering in de ruimte”, prijst hij de werken van de kunstenaar aan. “Zijn artistieke praktijk is een continu proces van opbouwen en afbreken, om vervolgens weer opnieuw, of beter gezegd verder, te bouwen.” En dan gaat de kunstenaar zelf los in het boekje. Beschrijft zijn doen en geeft verantwoording aan zijn laten. Een achtergrond die niet strikt noodzakelijk is om te kennen, maar door te weten wel de bouwwerken meer reden van bestaan geven.

“Kunst is een vorm van denken”, zegt hij en spreekt mij daar meteen mee aan, “denken in vorm, kleur, ruimte of klank. Het is verwant aan denken in taal. Taal bestaat uit allerlei ingevingen waar je begrippen aan hecht en gevoelens die je omzet in woorden. Door die woorden uit te spreken of op te schrijven, probeer je grip te krijgen op de achterliggende complexiteit.” Ik hang aan zijn lippen en voel me verbonden met zijn werken wanneer hij verder gaat: “Op een gegeven moment denk je, wat ik opgeschreven heb dekt wel ongeveer de lading. De output, of het nu dus een stuk tekst, muziek of een beeldend kunstwerk is, is bijna nooit 100% van wat je als schepper in je hoofd hebt.” Ik lees mijn voorgaande tekst nog eens over en ik ben het met Nouwens eens. Op mijn weg door de tuin en in het museum had ik een ander verhaal in gedachten dan hier uiteindelijk op het blog is terecht gekomen. “Omdat het mij dus ook nooit helemaal lukt, ga ik er mee door.”

Belvédère Suite. Uitgave bij de tentoonstelling in Museum Belvédère, 22 juni tot 22 september 2024. Herbert Nouwens. Museum Belvédère, 2024.

[zielsvlucht]

Tanden

"Ik ben vroeger een lange tijd depressief geweest." Legde ik uit aan de tandarts.

Zo genant om te vertellen. Ik weet zelfs niet goed waarom ik het zei. Ik had even makkelijk iets kunnen verzinnen.

"Toen wastte ik me soms maanden lang niet. En mijn tanden... Ja... Mijn gebit is toen beginnen achteruit gaan en sindsdien heb ik er elk jaar last mee." 

En het was al half gelogen. Zo doen alsof het in het verleden ligt. Alsof ik niet elke dag tegen diezelfde zwaartekracht vecht. Maar ik weet niet wat anders zeggen. Ik weet vaak niet hoe ik mezelf kan verklaren, verantwoorden, aan anderen. Ik ben gewoon een ramp. 

Langs de andere kant, is het misschien één van de enigste waarheden die ik deze week tegen een andere ziel verteld heb. Het is zo. Hoe stom het ook klinkt. Als je niet wilt leven, dan wil je ook je tanden niet poetsen. Je hoopt dan dat je tanden gaan rotten en dat je er in stikt. En met genoeg kwade wil, wordt je wens jaren later uiteindelijk vervuld.  

Ze zei iets aanmoedigend, denk ik. Daarna zei ze: "Er zit niets anders op. Ik kan die tand niet meer redden. Hij moet getrokken worden. De barsten gaan tot onder het tandvlees en de gaten zitten tot op het bot." 

Ik schoot meteen in de lach. Het was sterker dan mezelf. Wie heeft er nu tand cariës "tot op het bot"?! Dat is hilarisch. Ik dus. Godmiljaar. In mijn verbeelding kon dat gat zich nog zich dieper en dieper boren. Mijn bovenkaak in tot in mijn hersenen. Niet dat ik daar geen gaten genoeg had.

Ik verontschuldigde me voor zo te lachen.

"Geen probleem!" Zei ze. "Het is jouw... Situatie. Goed dat je het zo positief kan opvatten. Als ik er zo naar kijk zou het eigenlijk enorm veel pijn moeten doen. Dus de zenuwen zijn waarschijnlijk al afgestorven." 

Ze drukte vloeibare stikstof tegen mijn tand. Ik voelde niets. Karma van altijd op iedereen's zenuwen te werken misschien. Nu zijn de mijne gesprongen.

Sorry slechte grap. Alles in het leven is een slechte grap. Maar je bent een slechte komiek als je niet nog steeds met alles probeert te lachen zo lang je dat kan.

"Het is wel jammer." Zei ze serieus "Zeker omdat je nog zo jong bent. Het is beter als mensen van onze leeftijd nog steeds gezonde tanden hebben. Dit soort problemen komen normaal pas later in het leven." 

Onze leeftijd? Zijn wij dezelfde leeftijd? Ik vergeet soms dat ik niet meer een kind ben. Dat ik een grote mens ben net als de rest. Ze was inderdaad jong en ze had mijn gegevens met mijn geboortejaar in haar gammel computersysteem staan. Het zal dan wel zo zijn. Op papier toch. Maar iemand van ons was duidelijk veel volwassener dan de andere. Op zijn minst heb ik dan toch een héél volwassen gebit. Dat balanceert het wat.

Ik had waarschijnlijk moeten luisteren naar haar oprechte woorden over mijn gezondheid, en hoe belangrijk het was dat ik ophield met dit soort bullshit (al verwoordde ze dat zo niet). In plaats van mentaal te blijven hangen bij het wonder van onze gelijke leeftijden. Maar dat terzijde.

Ze legde een schaaltje met instrumenten op mijn borst. Het bleef daar liggen. Dat had ze nog al eens gedaan, maar ik vond het deze keer nodig om er iets over te zeggen.

"Doe je dat altijd?" Vroeg ik. 

"Ja."

"Schuift dat er nooit af?"

"Nee hoor."

"Ook niet bij vrouwen?" 

"Wauw, wat een uitstekende manier om duidelijk te maken dat je een eenzame maagd bent die niets van borsten weet!" Zei ze. 

Oké, ik lieg. Dat zei ze niet. Dat zei mijn brein tegen me een microseconde nadat ik de vraag stelde.

"Nee hoor." Zei ze.

"Dat was een domme vraag van me." Gaf ik luidop toe.

Ik ben alweer vergeten wat ze daarop zei, maar daarna wrong ze wijselijk haar instrumenten mijn mond terug in zodat ik niets meer kon zeggen.

Vaarwel rotte tand! Één van de vele delen van mezelf die ik zonder reden verwaarloosd heb. Wees getroost want je bent niet de eerste en je zal ook niet de laatste zijn. Een deel van me zal je missen en sterk overwegen om mijn tanden beter te poetsen. Een ander deel van me zal 's avonds laat chocolade eten in bed. Sommige tanden mogen een goed leven leiden. Andere tanden komen in den deze zijn bakkes terrecht. C'est la vie.

[stefselfslagh]

Guy Verhofstadt: 'Het kan: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet'

Dit interview verscheen op zaterdag 1 juni in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Maandag begint ex-premier Guy Verhofstadt (71) aan zijn laatste werkweek als Europees parlementslid. Daarmee valt het doek over een lange politieke carrière. Al ziet Verhofstadt zelf dat enigszins anders. "Pensioen? Welk pensioen?"

Brussel, de Belliardstraat. Guy Verhofstadt wandelt restaurant Gioia binnen zoals hij tegenwoordig ook naar het spreekgestoelte in het Europees parlement stapt: met het hoofd lichtjes naar beneden gebogen. Misschien is de knik in de hals het gevolg van een leven lang in veel te lage microfoons praten. Of misschien is zijn lichaam nog aan het herstellen van het fietsongeval dat hij in maart had. In de Gentse binnenstad gleed zijn fietswiel in een tramspoor, waarna de zwaartekracht hem naar het asfalt sommeerde en hij zijn rug brak. Zoals de bouwvakker de vallende baksteen vreest, beeft de fietser voor het verdoken tramspoor.

We zitten aan de tafel die me een kwartier eerder door de ober was aangewezen als 'la table de monsieur Verhofstadt'. Wanneer ik vroeg of er ook een wat rustiger tafel vrij was, herhaalde hij die woorden nog eens: 'Ceci est la table de monsieur Verhofstadt.' Ik sprak mijn bandopnemer moed in en gehoorzaamde.

Guy Verhofstadt staat bekend als een ongeduldig man: ik ga er van uit dat hij me al tijdens het aperitivo zal meedelen dat hij er na de antipasti vandoor moet. Maar als de ober de bestelling komt opnemen, wordt duidelijk dat de voormalige premier vandaag tijd heeft. Hij laat carpaccio's van zeebaars en risotto's al limone aanrukken en vraagt om een fles Meone uit 2019: zijn eigen wijn, vernoemd naar zijn Italiaanse landgoed op de Poggio Meone, in Monte Santa Maria Tiberina, daar waar Umbrië en Toscane elkaar kussen.

Slechts zeven maanden heb ik op deze bijeenkomst met journalistiek oogmerk moeten aandringen. Ik vraag Guy Verhofstadt wat hij zo vreselijk vindt aan interviews geven. "Niks", zegt hij. "Maar als je 71 bent, en al een halve eeuw aan politiek doet, hoef je niet meer zo nodig elke dag in de krant te staan."

Hij zal na de Europese verkiezingen geen politiek mandaat meer opnemen. En toch mag ik ons gesprek geen afscheidsinterview noemen. "Ik ben eind vorig jaar voorzitter geworden van de Europese Beweging, de organisatie die ijvert voor een federaal Europa. En ik ben een lijvig boek aan het schrijven over de toekomst van de politiek. Het einde van mijn loopbaan is nog ver weg. Waarom zou ik dan al afscheidsinterviews geven?"

Laatste verkiezingen Guy Verhofstadt stond voor het eerst op een kieslijst op 10 oktober 1976: voor de toenmalige PVV behaalde hij meteen een zitje in de Gentse gemeenteraad. In de decennia die volgden, kon hij op zijn cv de ene politieke topfunctie na de andere bijschrijven. Hij was onder meer volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, minister van Begroting en Wetenschapsbeleid, eerste minister, Europees parlementslid en fractie-leider van de de Europese liberalen.

Als premier had hij zowel bewonderaars als criticasters. Voor de eersten was hij de man die ons land onttsjeefde en het vertikte om aan het handje van de massavernietigingswapens verzinnende George W. Bush te lopen, voor de laatsten de man die socialistische hielen moest likken om eerste minister te kunnen blijven en zo de openbare financiën deed ontsporen.

In 2014 werd Verhofstadt op zijn verkiezingsaffiches geflankeerd door de slogan 'Als hij praat, luistert Europa': een slagzin die bewees dat er een dunne lijn loopt tussen zelfpromotie en zelfverheerlijking, maar tegelijkertijd niet geheel onwaar was. Guy Verhofstadt bouwde in Europa een ijzersterke reputatie op: zijn bevlogen toespraken in het Europese halfrond gingen niet zelden viraal, de Financial Times noemde hem ooit 'een instituut op zichzelf'.

Vandaag, tien jaar later, heeft hij de eerste plaats op de kieslijst ingeruild voor de laatste. Hij is lijstduwer bij de opvolgers, een plek die zo hard 'negeer mij' schreeuwt dat ik hem vraag of hij de voorbije weken wel in campagnemodus was.

"Ik zal niet ontkennen dat je als laatste opvolger minder fanatiek campagne voert dan als lijsttrekker. Vroeger kon ik mij enorm opwinden als mijn verkiezingspanelen niet stonden waar ze volgens mij hoorden te staan. (lacht) Dat is nu niet meer het geval. Maar uiteraard is ook deze campagne bijzonder. Verkiezingen zijn tot nader order de hoogmis van de democratie."

In De Afspraak beweerde hij dat Open VLD weleens de verrassing van de stembusgang zou kunnen worden. Ik zeg dat ik die uitspraak zélf al een verrassing vond: de Vlaamse liberalen verwardren hun personeelsleden de voorbije jaren geregeld met jongleerballen, Open VLD staat in de peilingen steevast op een degradatieplaats.

"Ik heb er in De Afspraak niet bij gezegd of we in positieve dan wel negatieve zin gaan verrassen, nietwaar? (lacht) We zullen wel zien. Zelf probeer ik tijdens de campagne zoveel mogelijk over Europa te praten. De kiezers staan voor een belangrijke keuze. Willen ze een Europa van de natiestaten, dat alleen maar méér verdeeld zal zijn, of een federaal Europa, dat technologisch kan concurreren met Amerika, economisch met China en militair met Rusland?"

Dat de Europese verkiezingen zelfs in tijden van grote geopolitieke onrust niet tot geanimeerde cafégesprekken leiden, wijt Verhofstadt aan het feit dat er straks ook Vlaamse en federale verkiezingen plaatsvinden. "Mochten er enkel Europese verkiezingen zijn, zou er veel meer over Europa gedebatteerd worden. Eigenlijk zou er een wet moeten komen die bepaalt dat nationale en Europese verkiezingen nooit mogen samenvallen. Nu denken politici: laten we ze maar tegelijkertijd organiseren, dan moeten we de mensen minder vaak lastigvallen. Maar verkiezingen organiseren, is niet hetzelfde als mensen lastigvallen. Het is hen de kans geven om mee te beslissen over hun toekomst, verdorie."

De handen van Kohl en Mitterand De Gioia-gasten kijken even aan welke tafel het stemvolume zonet de hoogte is ingegaan. Ze zien wat ook ik zie: dat de voluntarist in Guy Verhofstadt zelfs in de nazomer van zijn carrière geen tekenen van vermoeidheid vertoont. Wanneer hij voor de zoveelste keer in zijn politieke leven uitlegt waarom het Europese beslissingsniveau het belangrijkste van allemaal is, klinkt het alsof hij het voor de eerste keer zegt.

"Tijdens de nationale verkiezingsdebatten gaat het vaak over welk percentage van onze defensie-uitgaven naar de Navo moet gaan. De ene partij zegt 2%, de andere 1,8%, nog een andere 2,2%. Maar die discussie is totaal naast de kwestie: welk percentage het ook wordt, het geld zal even hard verspild worden als nu. De lidstaten van de Europese Unie geven vandaag al bijna driehonderd miljard aan defensie uit. Dat is drie keer zoveel als de Russen. En toch zijn we militair tot niks in staat. Omdat we honderddertig verschillende wapensystemen hebben, omdat we belangrijke militaire beslissingen alleen bij unanimiteit kunnen nemen, omdat we met andere woorden compleet machteloos zijn. Alleen als Europa eindelijk een Europees leger krijgt, zal het zichzelf weer kunnen verdedigen."

"De founding fathers van de Europese Unie hadden al in de jaren vijftig plannen voor een Europese defensiemacht. Er zouden 42 divisies zijn, 400.000 soldaten, 2.000 vliegtuigen en 12.000 tanks. En dat zijn dan nog cijfers uit de jaren stillekes. Je moet je eens inbeelden dat we in februari 2022 een Europees leger gehad zouden hebben. Ik durf te beweren dat Rusland Oekraïne dan niét was binnengevallen. Omdat de afschrikking veel groter was geweest. Vandaag ís er geen afschrikking. Enkel verdeeldheid."

De coronapandemie en de oorlog in Oekraïne waren voor de pleitbezorgers van een verstrengeld Europa nuttige tragedies. Om de financiële gevolgen van de covidcrisis op te vangen, schreef de Europese commissie voor het eerst in zijn bestaan Europese staatsobligaties uit. En in de eerste maanden na de Russische invasie van Oekraïne toonde Europa zich eensgezinder dan zelfs Jacques Delors voor mogelijk had gehouden. Alleen viel de integratiemachine daarna weer helemaal stil. Heeft Guy Verhofstadt wel voldoende uit zijn Europese carrière gehaald? Oogt het bilan na vijftien jaar niet te mager?

"Er had meer moeten gebeuren, dat staat vast. Europa holt van crisis naar crisis. Telkens als er een noodsituatie is, zetten we een klein stapje vooruit. Maar we maken nooit een quantumsprong. Het probleem situeert zich niet bij de anti-Europeanen, die zijn nog altijd in de minderheid, maar bij de pro-Europeanen zelf: ze zijn veel te soft, zowel in hun analyses als in hun voorstellen. Het is nauwelijks te geloven dat Commissievoorzitter Ursula von der Leyen in volle oorlogstijd nog altijd niet met een doortimmerd plan voor een Europese defensiemacht op de proppen is gekomen."

Na een carrière van vijftig jaar, zegt hij, kan hij niet anders dan vaststellen dat in de politiek alles, of toch veel, afhangt van de gedrevenheid van mensen. "We hebben de neiging om alle heil van 'het systeem' of 'het instituut' te verwachten. Maar zonder Nelson Mandela was de apartheid nooit afgeschaft. En zonder Jacques Delors stond de Europese Unie nog altijd in haar kinderschoenen. Toen Delors eind vorig jaar overleed, werden zijn verwezenlijkingen opgesomd: de eengemaakte markt, de invoering van de euro, de opheffing van de grenscontroles binnen Europa, het Europese mobiliteitsprogramma voor studenten… Ik vroeg me af: wat hebben al die andere Commissievoorzitters in feite gedaan? Is er na Delors ook nog iets gebeurd?"

De vraag stellen is ze beantwoorden, denkt hij, en hij stoomt stevig door. "Er is vandaag een hemeltergend gebrek aan passie in de politiek. In 1984 hielden François Mitterand en Helmut Kohl tijdens een WO I-herdenking minutenlang elkaars hand vast. Een iconisch, ontroerend gebaar waarmee ze het belang van Europese integratie beklemtoonden. Zo'n taferelen zie je tegenwoordig niet meer. Emmanuel Macron had met zijn visionaire pleidooi voor Europese soevereiniteit alles om een groot staatsman te worden. Maar zelfs bij hem is de glans er af."

Ooit noemde hij optimisme een politieke plicht. Heeft zijn vooruitgangsgeloof hem verlaten? "Nee. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat we onze beschaving naar nieuwe hoogten kunnen tillen. Maar ik zie ook de donkere wolken die zich boven ons samenpakken. Steeds meer mensen beginnen te denken dat een autocratie qua bestuursvorm misschien toch te verkiezen is boven een democratie. Het is duidelijk dat we de democratie zullen moeten heruitvinden om haar te redden."

De terugkeer van de ideologie Hij veegt zijn mond af en valt even stil. Voor het eerst zie ik de man die naar eigen zeggen zelden terugblikt kortstondig ten prooi vallen aan weemoed. Maar hij herpakt zich en vraagt: 'Wat vind je van de wijn?' Ik antwoord naar waarheid, maar zonder kennis van zaken, dat ik de wijn uitstekend vind. Mijn geveinsde deskundigheid wordt me met de glimlach vergeven.

In het interval tussen voor- en hoofdgerecht serveer ik een bedenking die Noël Slangen, de voormalige communicatiestrateeg van Guy Verhofstadt, tijdens een voorbereidend gesprekje geuit had. "Guy is een uitzonderlijk politiek talent", had Slangen gezegd. "Maar hij was beter na zijn fractieleiderschap van de Europese liberalen uit Straatsburg verdwenen. Wanneer je als politicus niet langer op het hoofdpodium staat, kun je beter een ander podium opzoeken."

Het postgedateerde carrière-advies van Slangen doet Verhofstadt de wenkbrauwen fronsen. "Ik heb het fractieleiderschap destijds laten varen om de Conferentie over de Toekomst van Europa voor te zitten: een reeks debatten waarin mensen uit heel Europa hun ideeën voor een sterker Europa kwamen delen. Die conferentie heeft uitstekende voorstellen opgeleverd. Ik heb dus niet het gevoel dat ik daarmee mijn tijd verloren heb. Maar ik weet natuurlijk niet welke job Noël na het fractieleiderschap voor mij in gedachten had." (lacht)

De voorstellen van de conferentie moesten leiden tot een wijziging van de spelregels van het Europese besluitvormingsproces. Alleen, zeg ik, is dat alweer niet gebeurd. "Dat is onbegrijpelijk, ja. Straks zijn er zesendertig lidstaten. Hoe gaan we met zoveel partners nog tot besluiten komen als we de eis tot unanimiteit niet opgeven?"

Toch raadde hij het Midden-Oosten onlangs aan om een voorbeeld te nemen aan Europa. Waarom dan? "Omdat ik geloof dat enkel een unie van naties in het Midden-Oosten een uitweg kan bieden. Iedereen praat over een tweestatenoplossing, maar we hebben een meerderestatenoplossing nodig. Waar minimaal ook Jordanië en Libanon deel van uitmaken. Anders blijf je maar in die Israëlisch-Palestijnse dualiteit zitten. De goeie verstandhouding tussen Frankrijk en Duitsland is er ook maar gekomen omdat beide landen na WO II in een groter geheel werden ingebed."

Binnen een week wordt hij in Europa opgevolgd door Hilde Vautmans, de huidige lijsttrekker op de Open VLD-lijst. Vautmans lag recent onder vuur na klachten over toxisch leiderschap. Eerder werd ook Assita Kanko (N-VA) en Meryame Kitir (Vooruit) grensoverschrijdend gefoeter ten laste gelegd. Ik vraag Guy Verhofstadt of een vleugje toxiciteit in de politiek een functievereiste is.

"Ik ben zelf nog nooit beschuldigd van toxisch gedrag. Maar ik kan verbaal wel stevig uithalen. Niet om mijn collega's met de grond gelijk te maken, maar om mijn overtuiging te verdedigen. Is dat retorisch spierballengerol nodig? Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Maar ik ben zeker niet de enige politicus die nu en dan fulmineert. Ook Jean-Luc Dehaene, qua politicus nochtans een heel ander type dan ik, kon bij momenten flink tekeergaan. Al ging het ook bij hem altijd over de inhoud, en nooit over de persoon. Zoals het hoort."

Om Guy Verhofstadt onder de onderhandelingstafel te praten, moest je ook in de jaren tachtig al over stalen zenuwen beschikken. Toen hij minister van Begroting was, bracht zijn ideologische koppigheid toenmalig ACV-leider Jef Houthuys dermate uit zijn humeur dat Houthuys hem in een interview 'da joenk' noemde: een belediging die met het verstrijken van de jaren een geuzennaam werd. Maar ook voor de zeventiger die Verhofstadt inmiddels geworden is, zijn principes bij voorkeur niet al te week. Terwijl hij wat wijn bijschenkt, pleit hij onomwonden voor de terugkeer van de ideologie. "De politiek gaat kapot aan pragmatisme. Vandaag moet elk probleem (maakt met zijn vingers aanhalingstekens) 'pragmatisch' opgelost worden. Dat leidt bijna altijd tot halfslachtige non-oplossingen waarin geen enkel mens- of maatschappijbeeld meer te bespeuren valt. En waarmee populisten de onvrede bij de mensen nog wat verder kunnen oppoken."

"Politici hebben geen visie meer. En dat is erg, want zonder visie is er geen hoop. Vandaag denken de meeste mensen dat hun kinderen het slechter gaan hebben dan zij. Dat is toch vreselijk? Dat is toch het failliet van de politiek? Een goed politicus geeft de mensen vertrouwen. Doet hen dromen van een betere toekomst. Neemt hen mee naar een plek waar de zon schijnt. Die bezieling mis ik vandaag. Ik hoop dat er gauw weer politici zullen opstaan die ideologisch denken. Die de bakens uitzetten. De mensen willen geen bestuurders die hen napraten, ze willen politici die hen leiden."

Schuilt helaas niet in elk politicus een populist? Wie verkiezingen wil winnen, moet zich toch naar het al dan niet gesundes Volksempfinden plooien? "Niet akkoord. Het is niet omdat je verkozen moet worden dat je als een politieke windhaan met elk briesje moet meedraaien. Waar je wél voor moet zorgen, is dat je je argumentatie afstemt op je publiek. In de film 'Darkest Hour' zit er een scène waarin Winston Churchill in de Londense metro de speech gaat oefenen waarmee hij de Engelsen wil vertellen dat ze tegen nazi-Duitsland moeten gaan vechten. Hij merkt al pratend dat de Londenaren zijn standpunt ondersteunen, waarna hij in het Engelse parlement de toespraak van zijn leven gaat geven. Hadden de metrogebruikers Churchill op gejoel onthaald, was hij niet van mening veranderd. Maar hij zou zijn speech wel herschreven hebben. Je moet de mensen overtuigen met de argumenten waar ze vatbaar voor zijn. Dat is geen populisme, dat is op een slimme manier aan politiek doen. Een goed politicus voelt aan waar het met de maatschappij naartoe gaat en komt daar als eerste aan."

Ik vraag of hij zélf ooit een draagvlak heeft gecreëerd dat er nog niet was. Hij haalt de sanering van de openbare financiën aan waar hij in de jaren tachtig als minister van Begroting verantwoordelijk voor was. "Een politicus die bezuinigt, kan daar zwaar voor afgestraft worden. En toch won ik de verkiezingen die volgden op mijn strenge financiële beleid. Het kan dus: de mensen overtuigen van iets wat hen pijn doet. Als je er maar over de juiste manier over praat. Als je er maar passie in legt."

Pasta eten met een vork 'Wie is Guy Verhofstadt' in het diepste van zijn wezen?', vroeg ik in de aanloop naar onze ontmoeting aan zowel Noël Slangen als Vincent Stuer, de voormalige speechschrijver van José Manuel Barrosso en de huidige woordvoeder van Verhofstadt. Beiden verwezen naar zijn verschroeiende drive. Noël Slangen met een anecdote - "Mijn kinderen zijn nog altijd aan het bekomen van het fanatisme waarmee Guy hen leerde dat ze pasta enkel met een vork mogen eten" -, Vincent Stuer met een citaat van de gewezen Amerikaanse president Lyndon Johnson: what convinces, is conviction. "Grote politici kunnen zichzelf overtuigen en daarna - en daarmee - ook alle anderen", zei Stuer. "Guy is het prototype van zo'n politicus."

Wanneer ik de Guy in kwestie vraag of hij in het overtuigen van anderen weleens te ver is gegaan, of zijn gedrevenheid soms in drammerigheid is ontaard, antwoordt hij monkellachend: "Ik kan in gedrevenheid met de beste wil van de wereld geen gebrek ontwaren. In de politiek zijn de weerstanden enorm groot. Je kan niet gedreven genoeg zijn."

Aan Noël Slangen had ik nog een extra vraag gesteld: wat zou je het politieke beest in Guy Verhofstadt ten laste kunnen leggen? Hij had geantwoord: "Zoals alle toppolitici heeft Guy weleens mensen gebruikt."

Verhofstadt: "Dacht Noël aan zichzelf toen hij dat zei? (lacht) Ach, we gebruiken tot op zekere hoogte allemaal mensen. En als het ons goed uitkomt, laten we ons ook gebruiken. In de politiek is het zoals in het leven zelf: sommige allianties doorstaan de tand des tijds, andere niet. Met Noël heb ik, voor alle duidelijkheid, nog altijd een goed contact."

We praten over 'Het Conclaaf', het VTM-programma dat duidelijk maakt dat partij-overschrijdende vriendschappen even zeldzaam zijn geworden als extreem-rechtse politici die niet bijklussen als Chinese spionnen. Voor ik er erg in heb, beval ik van een mening: dat we van onze politici moeten eisen dat ze investeren in contacten met politieke tegenstrevers. Dat het anders ijdele hoop is om te geloven dat er in dit land ooit nog een politiek akkoord van betekenis gesloten zal worden.

Guy Verhofstadt knikt. "De Canadese politicus Michael Ignatieff zei ooit: 'Politici zien hun tegenstrevers vaak als vijanden.' Dat klopt. En het is dom. Een vijand is iemand die je wilt vernietigen. Een tegenstrever is iemand met wie je in debat gaat. Ergo: in een democratie zijn er geen vijanden, alleen tegenstrevers. Ik maak in het Europees Parlement met iedereen een praatje. Ook met Gerolf Annemans. Mijn bondgenoot zal hij nooit worden, maar mijn vijand is hij evenmin."

Aan compagnons de route heeft Guy Verhofstadt tijdens zijn carrière nooit een gebrek gehad. Al verloor hij er in de loop der jaren al veel. In 1997 stierf zijn boezem-vriend Frans Verleyen, de gewezen hoofdredacteur van Knack. Daarna moest hij afscheid nemen van schrijver Hugo Claus, PS-politicus Roger Lallemand en journalist Hugo Camps. En onlangs overleed ook Jacques Gabriëls, de voormalige Volksunie-voorzitter met wie hij in 1992 de VLD oprichtte.

"Ik heb al meer begrafenistoespraken geschreven dan mij lief is, ja. En ik vind het een lastig genre: je verdriet in woorden vangen, is ontzettend moeilijk. Maar achteraf ben ik altijd blij dat ik het toch gedaan heb. Omdat ik merk dat mijn tekst ook voor anderen iets betekend heeft. En omdat ik al schrijvend op mooie herinneringen gestuit ben. Schrijven dwingt je om in je geheugen te graven. Soms tref je daar mooie brokjes verleden aan. Souvenirs van nog nagloeiende vriendschappen. Ik heb in mijn leven altijd relatief weinig echte vrienden gehad. Maar met de mensen die je daarnet noemde, ben ik in de overtreffende trap bevriend geweest."

Heeft hij de Claus-biografie van Mark Schaevers al gelezen? "Nog niet, ze ligt thuis op me te wachten. Aangezien ik zelf een boek aan het schrijven ben, lees ik momenteel vooral boeken uit de afdeling Politiek & Maatschappij. Onlangs moest ik in Harvard gaan spreken. Ik ben met een halve bibliotheek aan nieuwe boeken thuisgekomen." (lacht)

De vervloekte asbestwet Het restaurant loopt stilaan leeg, hij bestelt nog gauw een Ramazzotti: een bitterzoete Italiaanse likeur op basis van sinaasappelschillen, engelwortel en anijs. "Zo'n Ramazzotti is een medicijn", zegt hij. "Hij helpt je je lunch te verbranden." Hopelijk helpt hij ook om mijn slotvragen te verteren, denk ik in mezelf, en ik vraag of hij nog steeds achter de asbestwet staat die hij als premier mee opstelde, en waarover Valerie Van Peel (N-VA) beweert dat hij op maat van 'bevriende asbestbedrijven' is gemaakt. Zijn bevlogenheid maakt even plaats voor 'daar gaan we weer'-gelatenheid.

"Kijk, vóór de asbestwet was er helemaal niks. De asbestslachtoffers trokken geregeld naar de rechtbank, maar kwamen keer op keer van een kale reis thuis: ze haalden nooit hun gelijk, ze kregen geen cent schadevergoeding. Daarom hebben we het asbestfonds opgericht dat, naar analogie met het toenmalige Fonds voor beroeps-ziekten (nu het Federaal Agentschap voor Beroepsrisico's, red.), de slachtoffers een financiële compensatie gaf. En ja, in ruil voor die schadevergoeding moesten ze afzien van verdere juridische stappen. Maar dat is niet hetzelfde als 'afzien van rechtvaardig-heid', zoals sommigen schrijven. Ik kan mij vergissen, maar volgens mij is het krijgen van een schadevergoeding ook een vorm van rechtvaardigheid. Nu goed, als men terug wil naar het Amerikaanse rechtssysteem - met lange, slopende processen en een hoogst onzekere uitkomst - moet men dat vooral doen. Al betwijfel ik of de asbestslachtoffers daar beter van zullen worden."

Zijn politieke erfenis werd de voorbije jaren wel vaker besmeurd. Econoom Geert Noels noemde hem 'de slechtste eerste minister die we ooit hadden', Antwerps N-VA-schepen Els Van Doesburg schreef 'dat het ganse bestaan van Guy Verhofstadt een parlementaire onderzoekscommissie verdient'. Ik vraag waarom hij zijn tegenstanders nooit van antwoord heeft gediend. "Het geschimp komt maar uit één hoek: die van de N-VA. Sta me dus toe om de uitspraken die je aanhaalt als routineuze politieke oppositie te klasseren. Als het over de zogenaamd 'ontsporende' overheidsschuld gaat, heeft de tijd mij trouwens al lang gelijk gegeven: nooit was de overheidsschuld lager dan in 2008, na het beleid van de twee paarse regeringen. Meer hoeft daar eigenlijk niet over gezegd te worden."

Of hij het leven met het ouder worden moeilijker of makkelijker vindt, vraag ik bij wijze van epiloog. "Ik heb het leven eigenlijk altijd al moeilijk gevonden", mijmert hij. "Slagen aan de universiteit: ik vond dat een opgave, ik had helemaal geen zin om te studeren. En ook vandaag moet ik soms nog dingen doen waar ik met lange tanden aan begin. Maar dat geldt voor iedereen, natuurlijk. Als Elon Musk 's ochtends hoort dat de waarde van zijn Tesla-aandelen weer gekelderd is, zal ook hij wel zuchtend uit zijn bed stappen, zeker?" (lacht)

De laatste druppel Ramazzotti wordt achterover geslagen, we doen alsof we uitgepraat zijn en staan op. Nog voor we het restaurant verlaten hebben, wordt 'la table de monsieur Verhofstadt' weer een tafel zoals alle andere.

[vergeetme]

Op 16 april 2024 rond half vijf ‘s ochtends gewekt door slagregen op de ruiten. Eventjes gelezen in Deep van James Nestor. Plots ontrafeld wat de recurrente droom als een mysterie aan me opdrong: onze aard van waterwezen. Op een bepaalde diepte wordt opwaartse kracht onder water opgeheven door neerwaartse druk. Dus wie opspringt rond die hoogte, ervaart een mogelijkheid van ‘afstoten’ op die hoogte. Trappelen. In zo een geval.

Welnu, als kind had ik zo een recurrente droom. Soms nog. Zeker minder dan een jaar geleden.

Droom dat ik kan vliegen. Op een heel specifieke manier. Met een zweefvlucht. Gebaseerd op ademhaling.

Het gaat als volgt. Je staat op de grond. En, voor je afstoot, adem je correct in en uit. Vervolgens stoot je af; springt omhoog. Waarbij je ‘op de juiste manier’ je adem voelt passeren. Op het gevoel. Waardoor je zweeft.

Het passeren van adem ‘op het gevoel’ verschilt van droom tot droom denk ik. Soms is het traag inademen. Soms traag uitademen. Soms is het misschien zelfs gewoon de adem inhouden, maar dan toch zeker niet krampachtig. Het is ‘op het gevoel’. Met gevoel.

Wat in alle dromen gelijk is, is de zweefvlucht. Na het afstoten beland je hoger, pakweg een meter of twee meter. En op die hoogte blijf je, die kan je aanhouden, door de ademhaling goed te doen.

Dit duurt niet eindeloos. Op een gegeven moment ben je aan het eind van een adembeweging, en zo ook het eind van de zweefvlucht, die je meters ver van je afstootpositie heeft gebracht, zwevend en wel, hoog en droog. Dan moet je opnieuw afstoten.

Afstoten zou wel eens een kwestie vanuit de benen kunnen zijn. In sommige dromen was dat zo. Maar sowieso van ademen, sowieso een kwestie van het omkeren van een ademzin, het uitvoeren van de adembeweging in een richting die tegengesteld is aan wat je deed tijdens je zweefvlucht.

En daar ga je. Hoger en hoger. Misschien wel vijf meter, of zeven. Wie weet negen. In mijn recurrente dromen gaat het om dat soort hoogtes, die afsprong na afsprong tot stand komen.

Soms gebeurt dat zweven in gezelschap. Twee, drie, vier of vijf mensen. Bijna altijd doe ik het daarbij voor. Als voorbeeld. Waarbij ik het probeer voor te tonen, het probeer al doende uit te leggen, niet met woorden, maar met oogcontact en gebaren, en met een enthousiaste glimlach.

Wat nooit verandert in deze dromen is dat het me invalt. Het besef. Telkens komt het. Dat moment waarop je weet, ‘ach ja zo ging het’, en ‘wat is dit lang geleden, het was dringend eens tijd hiervoor’, en ‘ik weet dit al zo lang, waarom doe ik dit niet vaker’. Het gaat van simpelweg ‘hoe nice om dit te hervinden’ tot ‘zo eenvoudig als het is, dit moet toch binnenkort mainstream en algemeen volksvermaak worden’. Niet langer raar of fantasierijk, nee, gewoon iets echt, gewoon iets leuk. Zoals dansen of zingen. Iets wat je met je lijf kan doen. Ietwat als dansen, want dat afstoten komt vanuit de benen. Maar toch vooral zoals zingen. Want ademhaling. Er wordt gezweefd volgens lange ademteugen, noem het ‘in één trok’ van afstoot naar afstoot, een soort van frasering, een soort van zin. En daar hangt geen metrum aan vast, het is in geuten of teugen, op de maaat van enkel het ademhalen, de nood aan zuurstof, de vangst en het lossen van lucht.

Dat dus. Die droom. Dat soort droom. Die actie, diezelfde daad, telkens herbeleefd, van droom tot droom. Nooit naar daad. Want imaginair.

En dan plots, 16 april 2024 rond half vijf ‘s ochtends, dat besef. Inzicht. Dat het verdraaid op diepzeeduiken lijkt. Freediving.

Dat we als mens toegerust zijn met de master switch. Restanten in ons dragen van een oceanografisch bestaan. Dat ademhalen vitaal is wanneer je zwemt. Dat zwaartekracht onder water anders is dan aan land. En dat ik dus, reeds als kind al, droom van een zweefvlucht die voor een freediver perfect gewoon kàn. Dat mijn fantasie niet zo fantasierijk is dan gedacht. Misschien gewoon een correcte inbeelding zou kunnen zijn. Met enkele défauts weliswaar. Want je kan je adembeweging niet omdraaien onder water. En afstoten temidden van water, hoe moet dat dan. Om van de verhaspeling van land en zee nog maar te zwijgen — als landrot droom ik dit, maar een zeebonk droomt vast precies het omgekeerde.

Maar hier staan we dus plots, met mijn recurrente droom. Die dus misschien geen geïsoleerde fantasie is, maar integendeel, wie weet, een droom die duizenden, misschien wel honderdduizenden mensen op deze planeet binnenkort — misschien vannacht nog — gaan beleven. Een evolutionaire overdracht, ergens in DNA en/of omgeving blijven kleven. Do Androids dream of electrical sheep? Dromen mensen van op ademhaling gebaseerd zweefvliegen?

w notitie 17 en 18 april 2024, De Pinte