#ził | Explore Tumblr posts and blogs

smartagepl · 8 years ago

Text

Przywódcy państw, politycy i inne najważniejsze osoby w kraju zwykle poruszają się wyjątkowymi i luksusowymi samochodami. Nie inaczej było w Związku Radzieckim, gdzie od końca lat 60-tych aż do początku lat 90-tych wykorzystywano olbrzymie limuzyny marki ZiŁ – ZiŁ-114, ZiŁ-4104 i ZiŁ-41047.

Geneza

Krótko po zakończeniu II wojny światowej w zakładach Ził rozpoczęto produkcję nowych samochodów rządowych typu ZiS-110. W praktyce był to przerobiony i skopiowany amerykański Packard Super Eight z 1942 roku. Kolejnym samochodem rządowym jaki zbudowano w zakładach ZiŁ był ZiŁ-111 z 1958 roku, który chociaż powstał formalnie od podstaw w ZSRR, w praktyce pod wieloma względami był stylizowany na amerykańskie auta.

ZiS-110

Pomysł budowy auta wyszedł od samego Nikity Chruszczowa, który uznał, że dotychczas wykorzystywany ZiS-110 jest zbyt archaiczny i po prostu źle się prezentuje. ZiŁ-111 miał 6,1 m długości i ważył 2,5 tony. Pod maską znalazł się sześciolitrowy silnik V6 o mocy 200 KM. Przestronne wnętrze mieściło 7 osób (w tym kierowcę).

ZiŁ-111

W 1968 roku do produkcji wprowadzono zmodernizowaną wersję samochodu oznaczoną jako ZiŁ-111G, różniącą się znacznie wyglądem. Kolejnym luksusowym samochodem, wykorzystywanym przez najbogatszych Rosjan i polityków był GAZ M13 Czajka z 1959 roku. Auto również wyraźnie przypominało amerykańskie samochody z lat 50-tych.

Wszystkie te samochody miały jednak istotną wadę – było mało nowoczesne, a ich konstrukcja w większości opierała się na sprowadzonych z USA samochodach komercyjnych. Tym samym radzieckie auta były cały czas w tyle za amerykańskimi, co nie podobało się politykom.

ZiŁ-111

Dopiero 1967 roku do produkcji wprowadzono pierwszą, dużą limuzynę marki ZiŁ – ZiŁ-114, która nie tylko dysponowała olbrzymią ilością miejsca w środku i potężnym silnikiem, ale również wieloma nowoczesnymi rozwiązaniami technicznymi.

ZiŁ-114 i ZiŁ-117

Prace nad ZiŁ-em-114 rozpoczęto w drugiej połowie lat 60-tych. Oficjalnie produkcję rozpoczęto w 1967 roku i kontynuowano do 1978 roku. Samochód miał być następcą ZiŁ-a-111, ale od swojego poprzednika miał się różnić pod każdym względem. Auto miało 6,3 m długości i ważyło 3 tony. Pod maską umieszczono ośmiocylindrowy silnik o pojemności 7 litrów i mocy 300 KM. Samochód wyposażono w automatyczną skrzynię biegów, elektrycznie opuszczane szyby, centralny zamek, wspomaganie kierownicy oraz klimatyzację.

ZiŁ-114

Łącznie wyprodukowano około 113 samochodów tego typu. Wykorzystywano je tylko i wyłącznie do transportu najważniejszych członków Politbiura oraz najważniejszych przedstawicieli władz centralnych. W latach 70-tych wprowadzono do produkcji również wersję ZiŁ-117, będącą skróconą odmianą modelu 114. Zachowano w niej oryginalny silnik i skrzynię biegów.

Samochód ten był w pewnym sensie następcą Czajki i przeznaczony był dla niższych rangą polityków. Wykorzystywano go również jako samochód dla służb eskortujących polityków, zwłaszcza poruszających się większym ZiŁ-em-114. Produkcję tego modelu kontynuowano również do 1978 roku.

#gallery-0-10 { margin: auto; } #gallery-0-10 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-10 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-10 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

ZiŁ-114

ZiŁ-117

ZiŁ-4104 (ZiŁ-115) i ZiŁ-41051

W 1978 roku do produkcji wprowadzono kolejną luksusową limuzynę dla najważniejszych radzieckich polityków. Model ZiŁ-4104 (ZiŁ-115) był w praktyce zmodernizowanym modelem 114, w którym wykorzystaną to samo podwozie oraz większość części z starszego modelu.

ZiŁ-41047

Samochód miał 6,3 m długości i ważył 3,3 tony. Pod maską umieszczono mocniejszy ośmiocylindrowy silnik o pojemności 7,7 litra i mocy 315 KM. Od swojego poprzednika auto różniło się lepszymi, laminowanymi szybami oraz dwiema pompami paliwa. Podobnie jak w modelu 114, na wyposażeniu znalazły się elektryczne szyby, klimatyzacja i ogrzewanie oraz odtwarzacz kaset. Zastosowano również nieco lepszą automatyczną skrzynię biegów.

W toku produkcji zaprojektowano wariant opancerzony, oznaczony jako ZiŁ-41051, ale niewiele wiadomo na temat jego parametrów, ponieważ utrzymywano je w ścisłej tajemnicy. Powstało jeszcze kilka prototypów, w tym kabriolet i ambulans. Łącznie w latach 1978-1983 zbudowano 106 samochodów wszystkich wersji.

#gallery-0-11 { margin: auto; } #gallery-0-11 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; } #gallery-0-11 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-11 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

ZiŁ-41047

ZiŁ-41047 i ZiŁ-41052

W 1985 roku do produkcji wprowadzono kolejną luksusową limuzynę – ZiŁ-41047. Auto niewiele różniło się od poprzednika, pod względem wizualnym – zachowano podwozie i silnik z modelu ZiŁ-4104. Nieznacznie poprawiono grill i przednie oraz tylne światła. Samochód mógł rozpędzić się do 190 km/h.

ZiŁ-41047

W 1988 roku do produkcji wszedł wariant opancerzony, oznaczony jako ZiŁ-41052. Łącznie wyprodukowano 234 egzemplarze ZiŁ-a-41047 i 41052 oraz kilku modeli pochodnych. Produkcję zakończono dopiero w 2002 roku (sic!). Co ciekawe, prawdopodobnie w latach 2011-2012 wyprodukowano jeden dodatkowy egzemplarz, oznaczony jako ZiŁ-410 441 dla prezydenta Ukrainy, Wiktora Janukowicza.

#gallery-0-12 { margin: auto; } #gallery-0-12 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-12 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-12 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

ZiŁ-41047

Radziecki luksus

W ZSRR członkowie partii mogli liczyć na wyjątkowe przywileje, a zaprojektowane dla nich samochody pod względem luksusu dalece przewyższały samochody o jakich mogli marzyć przeciętni Rosjanie. Z drugiej strony pod względem technicznym, limuzyny te cały czas pozostawały nieco w tyle za ich amerykańskimi odpowiednikami.

ZiŁ-4112R

Ostatnią limuzyną marki ZiŁ jaką wprowadzono do produkcji jako następca modelu ZiŁ-41047 był ZiŁ-4112R z 2006 roku. Samochód wizualnie przypomina swojego poprzednika, ale cała karoseria jest unowocześniona, podobnie jak wnętrze i poszczególne podzespoły. Samochód ma 6,2 m długości i waży 3,8 tony. Pod maską znalazł się zmodernizowany, ośmiocylindrowy silnik o pojemności 7,7 litra i mocy 400 KM.

Wewnątrz znalazło się miejsce na lodówkę, barek, telewizor i inne udogodnienia, jednak z racji ogólnie przestarzałej konstrukcji, samochód nie zyskał większej popularności i obecnie rosyjscy politycy korzystają w większości z niemieckich samochodów.

Radzieckie limuzyny ZiŁ-114, ZiŁ-4104 i ZiŁ-41047 Przywódcy państw, politycy i inne najważniejsze osoby w kraju zwykle poruszają się wyjątkowymi i luksusowymi samochodami. Nie inaczej było w Związku Radzieckim, gdzie od końca lat 60-tych aż do początku lat 90-tych wykorzystywano olbrzymie limuzyny marki ZiŁ - ZiŁ-114, ZiŁ-4104 i ZiŁ-41047.

#limuzyna #luksusowa #Rosja #Ził #ZiŁ-111 #ZiŁ-114 #ZiŁ-115 #ZiŁ-117 #ZiŁ-4104 #ZiŁ-41047 #ZiŁ-41051 #ZiŁ-41052 #ZiŁ-4112R #ZiS-110 #ZSRR #Związek Radziecki

0 notes

volgin01things-blog · 6 years ago

Video

ZIŁ MMZ 555 & Unikop KU 1207

0 notes

barttekb · 9 years ago

Photo

The series : Rysunkowe BIESZCZADY

Diptych no. 2: ZIŁ - Cosmic Track Monster

Diptych no. 1: http://barttekb.tumblr.com/image/136835747516

#zil #ził #track #monster #bieszczady #dark art #negative #car #wreckage

3 notes · View notes

galeria365 · 13 years ago

Photo

Day 315/365 - Old russian truck I used Snapseed (drama, cropping), BigLens (F3,6, Lomo1), TouchRetouch, qbro (Blacker) Listening to Hey - List

#iphone #iphoneography #lomo #ził #square #snapseed #touchretouch #qbro #biglens

15 notes · View notes

smartagepl · 7 years ago

Text

Mimo istnienia Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia, w rejonie tym cały czas pracują setki osób, oraz działa wiele zakładów i obiektów, odpowiedzialnych m.in. za utrzymanie Czarnobylskiej Elektrowni Atomowej. W związku z tym utrzymywane są również duże siły straży pożarnej, które mają dbać o bezpieczeństwo w regionie.

W rejonie elektrowni działa kilka jednostek strażackich wyposażonych w bardzo specjalistyczny sprzęt, przystosowany do działania w wyjątkowo trudnych warunkach, w tym w warunkach skażenia radioaktywnego. Najważniejszą jednostką jest jednostka działająca bezpośrednio przy elektrowni (Впч-2). Jest to ta sama jednostka, która 26 kwietnia 1986 roku rozpoczęła akcję gaśniczą po eksplozji reaktora numer 4.

Wyposażenie oddziałów strażackich w Czarnobylu (fot. Krystian Machnik/napromieniowani.pl)

Jednostka wyposażona jest w specjalistyczny sprzęt gaśniczy, przystosowany do działania w warunkach skażenia radioaktywnego, jak i tradycyjne wozy strażackie, wykorzystywane w przypadku zwykłych pożarów. Ponadto na wyposażeniu jednostki znajdują się specjalistyczne pojazdy rozpoznawcze, takie jak BRDM-2, zaopatrzone w czujniki do badania poziomu skażenia.

http://www.smartage.pl/bitwa-o-czarnobyl/

Kolejną jednostką jest oddział stacjonujący w Czarnobylu. Również ona wyposażona jest w bardzo specjalistyczny sprzęt, w tym w ciężkie wozy gaśnicze, takie jak Impuls-2M, czyli gąsienicowe pojazdy z wyrzutnią pocisków gaśniczych. Wyrzutnia może wystrzelić pocisk na odległość 100 m. Dwa takie pojazdy cały czas są utrzymywane w gotowości, mimo wysokich kosztów ich utrzymania i eksploatacji.

Wyposażenie oddziałów strażackich w Czarnobylu (fot. Krystian Machnik/napromieniowani.pl)

Ponadto strażacy dysponują innymi gąsienicowymi pojazdami inżynieryjnymi i gaśniczymi na podwoziach T-54/T-55 i T-62. Same wozy strażackie prezentują dosłownie historię tego typu pojazdów, ponieważ znajdziemy tu zarówno stare ZiŁ-y jak i nowsze Kamazy. Większość pojazdów ma jednak swoje lata, ale cały czas utrzymana jest w bardzo dobrym stanie. Najbardziej specjalistyczne pojazdy nie są na co dzień używane i większość czasu spędzają w hangarach. Podobnie jak strażacy, którzy zwłaszcza w jednostce przy elektrowni nie mogą prowadzić ćwiczeń fizycznych poza budynkiem, z powodu nieco podwyższonego poziomu promieniowania.

http://www.smartage.pl/czarnobylski-sarkofag/

Poniżej znajdziecie zdjęcia z obu jednostek, przedstawiające cały ich sprzęt. Autorem zdjęć jest Krystian Machnik z Napromieniowani.pl.

#gallery-0-4 { margin: auto; } #gallery-0-4 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-4 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-4 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Wyposażenie oddziałów strażackich w Czarnobylu (fot. Krystian Machnik/napromieniowani.pl)

Wyposażenie oddziałów strażackich w Czarnobylu (fot. Krystian Machnik)

Wyposażenie oddziałów strażackich w Czarnobylu (fot. Krystian Machnik/napromieniowani.pl)

Czarnobylska straż pożarna Mimo istnienia Czarnobylskiej Strefy Wykluczenia, w rejonie tym cały czas pracują setki osób, oraz działa wiele zakładów i obiektów, odpowiedzialnych m.in.

#Czarnobyl #Impuls-2M #sprzęt #strażacy #ukraina #wóz strażacki #wozy strażackie

0 notes

smartagepl · 7 years ago

Text

Po wprowadzeniu do produkcji pierwszych samochodów ciężarowych Star 20, Wojsko Polskie stało się jednym z ich licznych użytkowników. Pojazdy te nie były jednak przystosowane do działania w trudnym terenie. Potrzebny był nowy pojazd. Tak powstał Star 66 i Star 660.

Na przełomie 1951 i 1952 roku Państwowa Komisja Planowania Gospodarki i Zarząd Główny Planowania Uzbrojenia i Techniki Wojennej zorganizowały konkurs na opracowanie nowego, terenowego samochodu ciężarowego. Duża ilość nadesłanych projektów pozwoliła na sprecyzowanie wymagań dla nowego pojazdu, które przekazano do Biura Konstrukcyjnego Przemysłu Motoryzacyjnego (BKPMot.).

Star 660M2

Według wstępnych założeń zlecono opracowanie dwóch pojazdów w układzie 4×4 i 6×6. Podstawowym wymaganiem była maksymalna unifikacja podzespołów z Starem 20, przy równoczesnym zapewnieniu dobrych właściwości terenowych. Zespołem odpowiedzialnym za opracowanie nowych pojazdów kierował Jerzy Werner, a pozostałymi członkami zespołu byli m.in. inżynierowie L. Drecki, W. Kończykowski, Z. Kozik, W. Pokorski oraz J. Romanowski.

W czerwcu 1952 roku zatwierdzono wstępne projekty i dokumentację, a w połowie 1953 roku ukończono 4 prototypy nowych ciężarówek, oznaczone jako Star 44 (4×4) i Star 66 (6×6). Po trwających kilka miesięcy intensywnych testach oba pojazdy dostały wysokie oceny. Niestety ówczesny przemysł nie był w stanie rozpocząć produkcji obu pojazdów na raz. Podjęto wówczas decyzję o skierowaniu do dalszych prac tylko wersji z napędem na trzy osie.

Star 660M2

Pojazd miał 6,5 m długości i masę własną 5200 kg, a dopuszczalny udźwig wynosił 4000 kg na szosie i 2500 kg w terenie. Napęd stanowił sześciocylindrowy benzynowy silnik S-47 o pojemności 4,7 litra i mocy 105 KM. Zapewniał on prędkość maksymalną 73,5 km/h, przy zużyciu paliwa wynoszącym 37 l/100 km na drogach i 52 l/100 km w terenie. Dzięki prześwitowi wynoszącemu 28,5 cm głębokość brodzenia wynosiła aż 90 cm,kąt natarcia 33° a kąt zejścia 45°. Właściwości terenowe pojazdu były bardzo dobre dzięki zainstalowanemu reduktorowi.

Nadwozie miało bardzo prostą konstrukcję – szoferka dysponowała płóciennym dachem, a szyby boczne i przednia były składane. W wersji podstawowej skrzynia ładunkowa wykonana była z drewna, ale w drugim wariancie, tzw. obniżonym, była po prostu płaską powierzchnią na której możliwe było zainstalowanie specjalnej nadbudowy.

Star 660M2

Pierwsze seryjne Stary 66 zjechały z linii montażowych w połowie 1958 roku po dopracowaniu konstrukcji. Mimo rozpoczęcia produkcji seryjnej kontynuowano prace rozwojowe, które zaowocowały powstaniem licznych drobnych modernizacji ciężarówek oraz kilku głębokich modernizacji oznaczonych jako Star 660. W 1965 roku do produkcji wszedł model Star 660M1, a w 1968 roku Star 660M2 oraz Star 660D wyposażony w sześciocylindrowy silnik diesla S530A o pojemności 6,2 litra i mocy 100 KM.

Wizualnie z zewnątrz Star 660 praktycznie nie różnił się od modelu 66. Zmiany dotyczyły głównie ulepszonej konstrukcji i bardziej dopracowanych podzespołów. Produkcję modelu 66 wstrzymano w 1965 roku, a Star 660 produkowany był w starachowickiej Fabryce Samochodów Ciężarowych Star do 1983 roku, czyli długo po wprowadzeniu do produkcji jego następcy, czyli modeli Star 244 i Star 266.

STAR PP-64

Ze względu na prostą konstrukcję, Star 66 i 660 był bardzo łatwy w dostosowaniu do potrzeb sił zbrojnych oraz innych użytkowników (na rynek cywilny trafiła niewielka część wyprodukowanych pojazdów). wśród licznych wersji specjalnych jakie zbudowano warto wymienić żuraw samochodowy Hydros R-061 i ŻSH-6S, wozy dowodzenia i łączności, stacje radioliniowe, pojazdy naprawcze, pojazd do przewożenia bloków pontonowych AP-64 i pojazd do przewozu bloków brzegowych BP-64 czy też most towarzyszący SMT-1. Powstały również liczne wozy strażackie.

Wszystkie te pojazdy pozostawały w eksploatacji przez długie lata i dopiero po przemianach politycznych w latach 90. zaczęto się ich pozbywać. Wiele pojazdów trafiło na sprzedaż, jednak ze względu na swój wiek, ich stan często pozostawia wiele do życzenia. Ceny Starów 660 wahają się od kilku do kilkudziesięciu tysięcy zł w zależności od stanu.

STAR 66 i ZiŁ 130

Najsłynniejszym Starem 660 jest jednak zbudowany w 1979 roku Papamobile. Pojazd (dokładnie 2 egzemplarze) powstał w wyniku przebudowy seryjnego Stara 660M2, przeprowadzonej przez Przemysłowy Instytut Motoryzacyjny PIMOT. Zabudowę zaprojektował Zbigniew Gonciarz. Samochód otrzymał zupełnie nową nadbudowę skrzyni ładunkowej na której umieszczono zadaszony podest dla Papieża, system nagłośnienia oraz kilka dodatkowych siedzeń. Przebudowano również skrzynię biegów, dostosowując ją do bardzo powolnej jazdy. Niestety oryginalne pojazdy zostały zniszczone po pielgrzymce Jana Pawła II. Dopiero w 2005 roku pojazd został odbudowany przez Marka Adamczaka.

STAR 660M2 Papamobile

Star 66

Star 660 przebudowany na wóz strażacki

Star 66

Star 660

Star 66 i 660 – woły robocze Ludowego Wojska Polskiego Po wprowadzeniu do produkcji pierwszych samochodów ciężarowych Star 20, Wojsko Polskie stało się jednym z ich licznych użytkowników.

#1958 #ciężarówka #papamobile #Polska #star #Star 66 #Star 660 #Star 660D #Star 660M1 #Star 660M2 #Starachowice #terenowa

0 notes

smartagepl · 7 years ago

Text

W Rosji powstało wiele nietypowych pojazdów transportowych przystosowanych do działania w trudnym terenie. Pojazdy te zwykle nie wchodziły do produkcji seryjnej, ale zdobyte przy pracy nad nimi doświadczenie pozwalało na dopracowywanie innych konstrukcji. Jednym z takich prototypowych pojazdów terenowych był ZiŁ-132.

Prace nad pojazdem, którymi kierował Jurij Sobolew ruszyły pod koniec lat 50. a jedyny prototyp zbudowano 23 lutego 1960 roku. ZiŁ-132 posiadał szoferkę z ciężarówki ZiŁ-131, zmodyfikowaną skrzynię biegów pochodzącą z ZiŁ-a-157 a całe podwozie zostało zaprojektowane od podstaw i składało się z sztywnej podstawy, do której przymocowano sześć kół, każde napędzane i niezależnie zawieszone.

ZiŁ-132

Pojazd miał 7,1 m długości, 2,5 m szerokości i 2,7 m wysokości, oraz ważył od 6,4 do 7,5 tony w zależności od zastosowanych opon. Ponadto mógł transportować ładunek o masie do 4,5 tony. Napęd stanowił ośmiocylindrowy silnik ZiŁ-375 o mocy 180 KM i pojemności 7 litrów. Początkowo ZiŁ-132 posiadał ręczną skrzynię biegów, ale w trakcie testów zamieniono ją na automatyczną przekładnię z ZiŁ-a-135E. Prędkość maksymalna wynosiła 67-70 km/h na drodze, przy spalaniu około 55 l/100 km.

ZiŁ-132

Powstał jeden prototyp, który intensywnie testowano, wielokrotnie przebudowując jego nadwozie, oraz zmieniając koła. Pojazd testowano z szerokimi oponami balonowymi do jazdy w bardzo trudnym i grząskim terenie, oraz z bardziej standardowymi. Niestety prototyp uległ zniszczeniu w pożarze, we wrześniu 1962 roku. Wcześniejsze testy ZiŁ-a-132 były bardzo udane, w związku z czym podjęto decyzję o ich kontynuowaniu w oparciu o nowy pojazd.

#gallery-0-7 { margin: auto; } #gallery-0-7 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-7 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-7 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

ZiŁ-132

W 1969 roku zbudowano pływający ciężki samochód transportowy ZiŁ-132P. Pojazd posiadał taki sam silnik jak jego poprzednik, ale nadwozie było całkowicie inne. Szoferka pochodziła z ZiŁ-a-135, a skrzynia biegów była modyfikacją przekładni z autobusu ZiL-158. ZiŁ-132P miał 7,1 m długości, 2,6 m szerokości i 2,4 m wysokości i ważył 10,5 tony. Na drodze mógł osiągnąć prędkość około 75 km/h, a w wodzie przy użyciu pędników 5-7 km/h. ZiŁ-132P był również testowany z dodatkowym napędem, w postaci… silnika turboodrzutowego.

#gallery-0-8 { margin: auto; } #gallery-0-8 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-8 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-8 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

ZiŁ-132P

ZiŁ-132P z dodatkowym silnikiem turboodrzutowym

Kolejnym pojazdem zaprojektowanym na bazie ZiŁ-a-132 był model ZiŁ-132R zaprezentowany w 1974 roku. Pojazd ten zaprojektowano jako bardziej tradycyjną ciężarówkę do działania w trudnym terenie. Wyposażoną ją w zmodyfikowany ośmiocylindrowy silnik z ZiŁ-a-130 o mocy 165 KM, oraz całkowicie przeprojektowane zawieszenie oraz skrzynię biegów z blokadą mechanizmu różnicowego. ZiŁ-132R miał 6,9 m długości, masę własną 6,3 tony i całkowitą 11,3 tony.

ZiŁ-132R

Testowano go do kwietnia 1975 roku. W trakcie prób udało się osiągnąć prędkość maksymalną 68 km/h przy średnim spalaniu 78,4 l/100 km. Ze względu właśnie na zużycie paliwa pojazd ten nie trafił do produkcji seryjnej. W kolejnych latach powstało jeszcze kilka wersji testowanych pojazdów, ale żadna nie weszła do produkcji. Ograniczano się jedynie do krótkich prób, a całe zdobyte doświadczenie wykorzystywano przy pracach nad innymi pojazdami.

ZiŁ-132R

ZiŁ-132 – radziecki prototypowy pojazd terenowy W Rosji powstało wiele nietypowych pojazdów transportowych przystosowanych do działania w trudnym terenie. Pojazdy te zwykle nie wchodziły do produkcji seryjnej, ale zdobyte przy pracy nad nimi doświadczenie pozwalało na dopracowywanie innych konstrukcji.

0 notes

smartagepl · 7 years ago

Text

Niektóre radzieckie prototypowe pojazdy terenowe były bardzo oryginalne. Ciekawym przykładem jest ZiŁ-132S. Mimo zbieżności nazwy z ZiŁ-em-132, pojazd ten miał kompletnie inną konstrukcję. Zamiast sześciu kół posiadał cztery koła w formie walców.

ZiŁ-132S powstał w lutym 1964 roku w biurze konstrukcyjnym moskiewskiej fabryki samochodów z połączenia szoferki i skróconego nadwozia ciężarówki ZiŁ-164 z specjalną platformą do której przymocowano cztery koła w kształcie walców-rolek. Pojazd otrzymał silnik o mocy 104 KM, który napędzał wszystkie cztery rolki. Co ciekawe, skrętna była tylko tylna oś, natomiast hamulce bębnowe zamontowano tylko na przednich kołach.

ZiŁ-132S

Oryginalna konstrukcja ważyła 5440 kg, promień skrętu wynosił 8 metrów, a maksymalna prędkość na drodze wynosiła około 55 km/h. Przeprowadzone testy wykazały jednak, że taki napęd znacznie utrudnia manewrowanie pojazdem, który podczas jazdy był bardzo niestabilny. Mający problemy z opanowaniem ciężarówki kierowcy odmawiali jazdy, co doprowadziło do zamknięcia projektu.

Los prototypu ZiŁ-a-132S nie jest znany – prawdopodobnie został zezłomowany. Co ciekawe, podobny napęd testowano w późniejszych latach na innych, zwykle mniejszych pojazdach – wyniki testów były prawdopodobnie takie same.

ZiŁ-132S

Nietypowa radziecka ciężarówka ZiŁ-132S Niektóre radzieckie prototypowe pojazdy terenowe były bardzo oryginalne. Ciekawym przykładem jest ZiŁ-132S. Mimo zbieżności nazwy z…

0 notes

smartagepl · 7 years ago

Text

W latach 70. w ZSRR opracowano kilka bardzo nietypowych pojazdów przystosowanych do poruszania się w bardzo trudnym terenie – ZiŁ-2906, ZiŁ-29061 i ZiŁ-4904. Ich cechą charakterystyczną był napęd w postaci olbrzymich śrub. Mimo zbudowania kilku egzemplarzy, idea napędu śrubowego nie zyskała większej popularności.

Geneza

Pomysł wykorzystania do poruszania się w trudnym terenie olbrzymich śrub zamiast kół lub gąsienic pojawił się na początku XX wieku. W latach 20. i 30. przeprowadzono pierwsze eksperymenty z tego typu pojazdami, ale dopiero w latach 60. doprowadziły one do powstania w ZSRR pierwszych prototypów.

Przeprowadzone próby były na tyle udane, że zaczęto rozważać wykorzystanie pojazdów w praktyce. Napęd śrubowy idealnie nadawał się do poruszania w bardzo trudnym terenie, zwłaszcza po bagnach oraz głębokim śniegu lub błocie.

Śrubołaz ZIŁ-29061 na transporterze ZiŁ-49061

Projekt zyskał zainteresowanie i finansowanie w ramach radzieckiego programu kosmicznego. Śrubołazy, jak zaczęto określać pojazdy tego typu miały służyć do ewakuowania astronautów, którzy lądowali w trudno dostępnych terenach, z dala od infrastruktury drogowej.

Powstało kilka różnych pojazdów, z których najsłynniejszymi są – ZiŁ-2906, będący pojazdem prototypowym, ZiŁ-29061 stworzony do prowadzenia działań ratowniczo-ewakuacyjnych oraz ZiŁ-4904, będący dużym pojazdem transportowym lub pasażerskim.

Oprócz pojazdów tworzonych w ramach programu kosmicznego, zbudowano kilkanaście innych śrubołazów przeznaczonych do zadań transportowych. Niektóre z nich są cały czas wykorzystywane.

Śrubołaz ZIŁ-29061

ZiŁ-2906 i ZiŁ-29061

Najbardziej znanymi śrubołazami były pojazdy ZiŁ-2906 i ZiŁ-29061 wchodzący w skład systemu Синяя Птица (pol. Niebieski Ptak). Pierwszy z nich był prototypem z otwartą kabiną, na bazie którego zbudowano wariant ZiŁ-29061 będący w pełni sprawnym pojazdem. Miał on 4,8 m długości i ważył 2,2 tony. Napęd stanowiły dwa silniki z samochodu WAZ-2103 o mocy 75 lub 77 KM, przenoszące moc na dwie śruby napędowe. Pojazd był w stanie rozpędzić się do 25 km/h na śniegu, 12 km/h na terenach bagnistych i 13 km/h w wodzie, oraz możliwość transportowania około 300 kg ładunku.

#gallery-0-7 { margin: auto; } #gallery-0-7 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; } #gallery-0-7 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-7 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Śrubołaz ZIŁ-29061 na transporterze ZiŁ-49061

Śrubołaz ZIŁ-29061 i transporter ZiŁ-49061

Prace nad pojazdem prowadzono w latach 1979-1983. Równocześnie z pojazdem śrubowym opracowano pojazd transportowy w postaci ciężarówki ZiŁ-49061 (oraz ZiŁ-4906 dla prototypu). Sześciokołowy pojazd miał 9 m długości i ważył 11,8 ton. Napęd stanowił silnik ZiŁ-645 o mocy 185 KM i pojemności 9 litrów. Zapewniał on prędkość 75 km/h na lądzie i 9 km/h w wodzie.

ZiŁ-49061

W trakcie prób oba pojazdy – nosiciel i śrubołaz, radziły sobie całkiem nieźle, demonstrując swoje zdolności poruszania się w trudnym terenie. Niestety podczas prób w terenie okazało się, że śruby napędowe mają jedną, istotną wadę – bardzo mocno niszczą teren po którym pojazd się porusza i są bardzo kosztowne w eksploatacji.

Mimo to nie porzucono pomysłu, a kilka zbudowanych zestawów składających się z śrubołazów ZiŁ-29061 i nosicieli ZiŁ-49061 pozostawiono w eksploatacji. Wykorzystuje je Federalna Agencja Kosmiczna.

ZiŁ-4904

Zanim zbudowano śrubołazy ZiŁ-2906 i 29061, w 1972 roku zbudowano eksperymentalny, ciężki śrubołaz ZiŁ-4904. Pojazd ten był znacznie większy od późniejszych konstrukcji i mógł transportować aż 2,5 tony ładunku. Pojazd miał 8,5 m długości i ważył 9-10 ton i napędzany był dwoma silnikami z ciężarówek ZiŁ-375 o mocy 180 KM, zapewniające prędkość 16 km/h na śniegu, 7,3 km/h w terenie bagnistym oraz 10,5 km/h w wodzie. Z racji rozmiarów i masy pojazdu, zużycie paliwa sięgało ponad 75 l/100 km.

ZiŁ-4904

Zbudowano prawdopodobnie dwa egzemplarze – pasażerski i transportowy. Pierwszy z nich posiadał za szoferką dużą przestronną kabinę dla ośmiu pasażerów, natomiast wersja transportowa posiadała tradycyjną skrzynię ładunkową. Nie wiadomo co stało się z egzemplarzem pasażerskim, natomiast wersja transportowa po zakończeniu testów została porzucona na jednym z składowisk sprzętu gdzieś w Rosji. Po latach ZiŁ-4904 został ponownie odnaleziony i wyremontowany. Obecnie znajduje się w muzeum.

ZiŁ-4904

Pozostałe pojazdy

Oprócz wspomnianych pojazdów, w ZSRR i później w Rosji powstało jeszcze sporo śrubołazów. W większości przypadków są to różnego rodzaju składaki. Niestety na ich temat niewiele wiadomo. W sieci znaleźć można jedynie pojedyncze filmiki i krótkie opisy bez szczegółowych parametrów technicznych.

ZiŁ-29061 i ZiŁ-4904 – pojazdy o napędzie śrubowym W latach 70. w ZSRR opracowano kilka bardzo nietypowych pojazdów przystosowanych do poruszania się w bardzo trudnym terenie - ZiŁ-2906, ZiŁ-29061 i ZiŁ-4904.

0 notes