#zelfmoordpogingen

[larissaaudreeza]

Mental Health & living with a skin condition

'Everyone has something'

Sometimes visible sometimes not

Mental illnesses such as stress, anxiety and depression. Common in people with skin conditions this is very underestimated.

Often, eczema and mental illness feed off each other, with eczema symptoms negatively impacting mental health and vice versa. Stressful emotions or events can trigger the fight-or-flight response, which increases stress hormones such as adrenaline and cortisol in the body.

People with atopic dermatitis are also more likely to have suicidal thoughts and suicide attempts. The researchers suggest that this may be due in part to the effects of atopic dermatitis. The condition can cause unpleasant skin symptoms, sleep loss, and psychosocial factors such as stigma, embarrassment, and reduced school or work performance.

This is a true rollercoaster with many ups and downs.

Be kind to eachother

We got this🦋

🇳🇱Mentale Gezondheid & leven met een huidaandoening

'Iedereen heeft wel wat'

Soms zichtbaar soms niet

Psychische aandoeningen zoals stress, angst en depressie. Komen vaak voor bij mensen met een huidaandoening.En dit word erg onderschat.

Vaak voeden eczeem en psychische aandoeningen elkaar, waarbij eczeemsymptomen een negatieve invloed hebben op de geestelijke gezondheid en vice versa. Stressvolle emoties of gebeurtenissen kunnen de vecht-of-vluchtreactie veroorzaken, waardoor stresshormonen zoals adrenaline en cortisol worden verhoogd in het lichaam.

Mensen met atopische dermatitis hebben ook meer kans op zelfmoordgedachten en zelfmoordpogingen. De onderzoekers suggereren dat dit gedeeltelijk te wijten kan zijn aan de effecten van atopische dermatitis. De aandoening kan vervelende huidsymptomen, slaapverlies en psychosociale factoren zoals stigmatisering, schaamte en verminderde school- of werkprestaties veroorzaken.

Dit is een ware rollercoaster met veel ups and downs.

Wees lief voor elkaar,

We got this🦋

[rimpelsopjeziel]

Als zij maar gelukkig is

Als zij maar gelukkig is

Veel mensen hebben, zonder dat zij zich daar bewust van zijn, een relatieverslaving.  Jezelf opofferen en wegcijferen omdat je denkt dat je de ander op die manier gelukkig maakt. Of nog erger..……dat je denkt dat als zij gelukkig is, jij dit dan automatisch ook bent.

Ik wil mijn verhaal met jullie delen en vertellen hoe ik hiermee nooit mijn doel heb kunnen bereiken. Ik was en zo hardleers dat ik…

[anoniemus]

Ik had niet verwacht dat zelfmoordpogingen van mensen die ik amper ken mij nog zo zouden triggeren

[testvm]

Hoe Harnaam Kaur besloot zich niet druk meer te maken om haar baard

We spraken haar over het eindeloze gestaar op straat, bodyshaming en hoe ze af en toe nog best een stomp uit zou willen delen.

De Britse Harnaam Kaur reist met haar tour My body My rules door Europa om te vertellen hoe het is om een vrouw met een baard te zijn. En vooral hoe ze dat heeft kunnen accepteren na jarenlang gepest te zijn. We spraken haar over het eindeloze gestaar op straat, bodyshaming en zelfvertrouwen, de zelfmoordpogingen die ze heeft gedaan, en hoe ze af en toe nog best een stomp uit zou willen delen.

Broadly: Hé Harnaam. Vind je het gestaar naar je baard eigenlijk altijd irritant? Om eerlijk te zijn heb ik vanochtend expres mijn bril niet opgedaan, omdat ik bang was dat mijn ogen te veel af zouden dwalen. Harnaam Kaur: Als mensen naar me toekomen en oprecht vragen stellen, vind ik dat helemaal geen probleem. Dat ervaar ik ook niet als beledigend. Wat wel beledigend is, is wanneer mensen naar me staren, hun vrienden aantikken en dan beginnen te lachen. Het gepest en het bodyshamen gebeurt constant, maar mijn houding is door de jaren heen veranderd: ik ga anders met situaties om.

Hoe anders? Begrijp me niet verkeerd, ik word nog steeds kwaad. Mocht het ooit zover komen dat ik iemand een klap moet verkopen om mezelf te verdedigen, dan doe ik dat. Ik heb veel passie voor mijn werk, maar ik kan ook heel veel passie hebben voor mijn vuist in je gezicht. Dat ik een vrouw ben en in de schijnwerpers sta, betekent nog niet dat ik niet voor mezelf op zal komen.

Je werkte eerst als onderwijsassistent op een basisschool, nu ben je motivational speaker op events over bodyshaming. Vroeger werd ik altijd gepest en continu buitengesloten, ook op plekken waar ik werkte. Maar in 2014 werd ik benaderd door een journalist die tegen me zei: “Ik ben fan van je look en waar je voor staat, ik zou je graag interviewen.” Ik was op dat moment nog helemaal niet bezig als activist. Nadat het artikel werd gepubliceerd ging het viral.

Om eerlijk te zijn wist ik toen niet eens wat het betekende om viral te gaan, tot ik steeds meer berichten van mensen ontving die mijn verhaal hadden gelezen. Ik besefte dat mijn stem mensen kon helpen, dus besloot ik om door te gaan met waar ik mee bezig was en maar gewoon te zien waar het schip zou stranden.

Ken je meer vrouwen met zo’n grote baard? Hoe meer ik over de aandoening spreek die ik heb – PCOS [Poly Cysteus Ovarium Syndroom, red.] – hoe meer vrouwen met PCOS contact met me opnemen. Veel van hen zijn blij dat iemand het er in de mainstream media eindelijk over heeft. Ik had altijd het idee dat PCOS heel zeldzaam was, wat helemaal niet zo bleek te zijn: één op de vijf mensen heeft het, en ik zeg expres ‘mensen’ omdat transgender mannen er ook last van kunnen hebben. Zij worden vaak over het hoofd gezien.

In het verleden heb je pogingen gedaan om van je baard af te komen, totdat je besloot om geen fuck meer te geven. Hoe ging dat? Na jaren van pesten en bodyshamen was ik er gewoon helemaal klaar mee. Ik was een jaar of 15 en het ging heel slecht met me. Ik dacht aan zelfmoord en heb ook een paar zelfmoordpogingen gedaan.

[kulabata]

Aminifu

Het zal ook wel weer iets cultureels zijn, maar een eerlijke, aminifu, versie van de klachten en het verhaal van patiënten krijgen, blijkt een enorme uitdaging. Dit is zeker als het ziektebeeld taboe is, en daar hebben we er nogal wat van: geslachtsziekten, AIDS, zelfmoordpogingen, aanranding en verkrachting en supersnelrecht met stokken wanneer de politie je betrapt op een misdaad, om er maar een paar te noemen. Een overzichtje van onze zaal.

Aan het begin van de week lag op onze overvolle zaal een oude baas met onduidelijke klachten. Het dossier van opname bood ook niet heel veel houvast. Toen we hem vroegen waarvoor hij was gekomen, wees hij naar zijn voeten, die deden zo’n pijn. Het werd erger als hij ging lopen, en ging dan weer over in rust. Een kenmerkend teken voor arterieel vaatlijden. Na ons medeleven betuigd te hebben, vroegen we hem hoe lang hij daar al last van had. ‘Al drie jaar,’ luidde het antwoord. Verbaasd vroegen we hem waarom hij dan toch nu pas naar het ziekenhuis was gekomen, en vroegen we ons ook af waarom iemand met arterieel vaatlijden was opgenomen – dat is immers zelden een indicatie om in het ziekenhuis op een bed te gaan liggen. Hierop vertelde de patiënt dat de pijn langzamerhand van de voeten naar boven was gekropen. Met zijn vinger wees hij langs het been omhoog aan hoe de pijn was verlopen, en toen hij bij zijn geslachtsdeel was aanbeland, zei hij, als ware hij zelf verrast door de constatering: ‘Oh ja, nu zit het sinds een paar dagen ook hier.’ Welnu, broek uit, en wat bleek? Gierende gonorroe, enorme hoeveelheden pus, niets te maken met die andere klachten – en het zou me niets verbazen als de patiënt dat zelf ook dondersgoed wist en ons doelbewust om de tuin had geleid met zijn andere klacht. Hij kreeg een kuurtje antibiotica en het advies om van de buurvrouw af te blijven, waarna we hem snel naar huis hebben gestuurd. Voor het arterieel vaatlijden krijgt hij looptherapie.

Zelfmoordpogingen met landbouwgif komen veel voor. Bepaalde stoffen, zoals organofosfaten, mogen in de westerse wereld niet meer gebruikt worden, maar zijn hier de standaard. De pogingen lukken niet altijd, waarop mensen met een hele lage hartslag het ziekenhuis binnen komen. Zo ook de volgende patiënt, die met atropine behoorlijk stabiel kon worden gehouden. Een soort ad hoc psychiatrisch consult over het waarom van de poging, leverde echter niet veel op. Zelfmoord is ook een groot taboe. Patiënt vertelde dat hij bij een vriend op de bank voetbal aan het kijken was, en dat die een glas water voor hem had neergezet. Pas nadat hij het glas helemaal had leeggedronken, merkte hij dat het helemaal geen water was. Had zijn vriend hem dan proberen te vermoorden? ‘Nee, dat zou hij nooit doen, het was een ongelukje.’ Hij had per ongeluk in plaats van water een glas vol landbouwgif ingeschonken? ‘Ja.’ En had hij tijdens het drinken van dit glas heldere vloeistof niets gemerkt van de uiterste sterke geur en smaak? ‘Nee, eigenlijk niet.’ Dat lijkt me erg sterk, want veel organofosfaten hebben een hele sterke knoflookgeur. Als de patiënt het opboert, is het over de hele afdeling te ruiken. Als we niet beter wisten wat er achter zat, zou hij voor zijn ‘reukverlies’ allicht nog een COVID-test hebben gekregen. COVID is overigens ook taboe.

De statusvoering laat soms te wensen over, en daardoor gaan er weer eens diagnoses verloren. Zo kan het voorkomen dat we bij dezelfde patiënt twee of drie keer dezelfde chronische ziekte vaststellen. Nu helpen de patiënten vaak zelf ook niet mee. Zo was er de patiënt die gevraagd werd of hij voor chronische ziekten bepaalde medicijnen gebruikte, bijvoorbeeld tegen HIV. Dat was niet het geval. Aangezien de patiënt er qua uiterlijk echter wel uitzag alsof hij HIV zou kunnen hebben, werd er toch maar een test ingezet. De test toonde aan dat deze patiënt diepe AIDS had, met een compleet platgelegd immuunsysteem. In de eerste minuut van het slechtnieuwsgesprek dat Joost daarop voerde, zei de patiënt doodleuk: ‘Oh, AIDS? Ja, dat wist ik al.’ ‘Waarom hebt u het dan net niet gezegd?’ ‘Nou, u vroeg of ik medicijnen gebruik, en dat doe ik niet!’ We hebben hem toch maar even met klem aangeraden om dat wel te doen.

En dan heb je nog de obstructieve familie. Onze koortsende patiënt met een gedaald bewustzijn, hoesten, stijve nek en warm rood been waar een paar tenen van missen, zou zowel hersenvliesontsteking, longontsteking of wekedelenontsteking kunnen hebben. We dekken hem antibiotisch in voor de hersenvliesontsteking (daar dekken we de rest ook mee), en doen een punctie van zijn ruggenmergvocht. Het zou fijn zijn om iets meer achtergrond te hebben, zodat we weten waar we tegenaan kijken, maar de familie is nergens te bekennen, en de patiënt reageert amper op pijnprikkels, laat staan dat hij terug praat. Pas de volgende dag treffen we een parmantige, strak geklede Tanzaniaan aan bed: de zoon. We vragen wat het verhaal is van het been en de missende tenen. ‘Oh nee, dat is een heel lang verhaal.’ ‘Dat geeft niet, we hebben de tijd.’ ‘Nee, dat verhaal duurt te lang, dat ga ik niet vertellen. Geef me maar gewoon wat antibiotica voor hem, en dan neem ik hem weer mee naar huis.’ De volgende dag is de man wonderbaarlijk hersteld. Zijn ruggenmergvocht toont geen infectie. We geven hem antibiotica, en de parmantige zoon neemt hem mee naar huis. Wat er met het been is gebeurd, blijft een raadsel.

[fallinghard]

Ik weet één ding, het verandert je. #pesten

Ik weet één ding, het verandert je, de manier waarop je naar jezelf kijkt. De manier waarop je denkt over jezelf. 12 jaar lang, dag in dag uit elke keer weer opnieuw. Ondertussen is het al 4 jaar geleden, maar nog steeds ondervind ik dagelijks de gevolgen. Ik ben een vrouw van 21 jaar die ondertussen al 2 jaar in therapie is en nog een lange weg heeft te gaan. Nooit had ik gedacht dat het zo’n grote gevolgen zou kunnen hebben.

In het eerste leerjaar begon het, in de kleuterklassen was ik niet het populairste kind, maar meer herinneringen daaraan heb ik niet. Maar het eerste leerjaar werd een hel, ondanks dat ik wel graag naar school ging, was op school zijn vreselijk. Zo lang ik mij op mijn schoolwerk kon concentreren ging alles oké, daarom waren mijn punten ook nog wel oké.

De eerste 4 jaar kon ik het nog verdragen maar dan op 19 Juni 2007 gebeurde er iets wat ik nu 11 jaar later voor het allereerst heb kunnen delen met mijn therapeut, en waar ik nog een lange weg mee heb om het te verwerken. Onderweg naar huis werd ik van mijn fiets gesleurd, de bossen in. Hier werd ik als levende boksbal gebruikt, en omdat dat nog niet genoeg was werd ik daarna nog misbruikt door 2 broers van klasgenootjes van mij.

Steeds meer en meer begon ik te geloven dat het mijn eigen schuld was. Dat het mijn eigen fout was. Als er dan toch zoveel mis is met mij, dan kon ik er maar beter niet meer zijn. Ik had me voorgenomen om geen 10 jaar te worden. Enkele dagen voor mijn 10de verjaardag deed ik mijn allereerste zelfmoordpoging. Ik nam een strip pillen van uit de medicijnenkast.  Maar helaas (en natuurlijk) zonder gevolgen. Enkel een beetje ziek, meer niet. Ik werd gewoon terug wakker. En alles zou gewoon verder gaan als daarvoor, ik zou gewoon mee op scoutskamp gaan met mijn klasgenoten, ... en volgend schooljaar zou alles weer doorgaan op net dezelfde manier. Maar nee dat was niet zo, het werd enkel erger en erger.

Doorheen de jaren werd het gepest erger, maar zo ook de haat tegen over mezelf. Want alles wat er gezegd werd, geloofde ik ook. En nam het ook zonder nadenken aan als waarheid. Ja ik was een lelijk, dik, onhandelbaar, dom kind dat veel te veel huilde. En ga zo maar door.

Het was niet dat niemand er iets van wist, maar niemand wist alles. Waarom juist weet ik niet, maar ik probeerde het zoveel mogelijk te verbergen. Uit schaamte denk ik, want ik was zwak, het was mijn eigen schuld. En die bevestiging wou of kon ik niet horen van anderen.

Soms liep het wel eens uit de hand als ze me schopte of sloegen… een paar keer naar het ziekenhuis moeten gaan. Maar telkens verzon ik excuses of verhaaltjes zodat het steeds mijn eigen fout werd, want hé dat was het toch ook?

En zo ging het nog de hele lagere school door. Naar het middelbaar gaan zou alles oplossen. Ik stopte met de scouts, ik zou niemand meer moeten zien. Maar dat hielp niet, hier begon alles opnieuw. Ja het is dus echt wel mijn eigen schuld, anders kan dat toch niet. 2 keer van school gewisseld, maar steeds weer hetzelfde.

Nu 16 jaar na mijn eerste herinnering eraan heb ik ongeveer 13 zelfmoordpogingen overleeft (ja dat kan ik zelfs niet), en of ik daar blij om ben? Nee, totaal niet! Het liefst van al zou ik gewoon dood willen zijn, nu nog steeds. En er gaat geen dag voorbij dat ik daar anders over denk. Ook al heb ik goede vrienden en een hobby waar ik me echt goed voel. Toch is er iets in mij ge(k)raakt waardoor ik niet meer verder wil. Al 2 jaar lang van de ene opname naar de andere. Maar sinds kort kan ik er pas over praten, het zat zo diep weggestopt of zeg zelfs maar verstopt, dat het iets voor mij was, iets waar niemand iets van wist. Dus nu probeer ik er stap voor stap over te praten. En dat is allesbehalve gemakkelijk, en lukt me ook niet elke keer. Maar er zijn al keren dat het me wel even lukt.

En ja er staan momenteel nog zo’n 12 maanden opname gepland.. 3 jaar dat lijkt immens lang en dat ik vind ik ook. Maar dat dat gedacht me weer de kop op steekt probeer ik te denken wat me vaak gezegd wordt 3 jaar is bijna niets tegen over 12 jaar lang dag in dag uit hetzelfde meegemaakt te hebben.

En wat therapie daar dan juist aan doet, het maakt me bewust van de denkfouten die in de loop der jaren mijn hoofd zijn binnengedrongen. En ik me volledig eigen heb gemaakt. En het helpt me te praten over dingen die er gebeuren, gevoelens die ik ervaar en gedachten die ik heb, zodat ik het niet alleen moet doen en dragen. Al blijft dat een moeilijke, want daar stoot ik meteen op een denkfout: dat ik geen hulp verdien/waard ben, dus ik het allemaal maar zelf moet doen. Net als ik andere enkel maar tot last zou zijn. Dat is me zo vaak gezegd dat dat volledig mijn eigen woorden lijken. Dit maakt het me niet gemakkelijk me over te geven aan therapie, want hier moet ik het niet alleen doen, hier wordt er verwacht dat je er net wel over praat en deelt.

[luchtkonijn]

Onsterfelijk

Er was geen enkele ophef. Het werd niet aangekondigd als baanbrekend nieuws. Op een dag was het gewoon zo. Wij mensen waren onsterfelijk geworden. We stierven geen natuurlijke dood meer, en kwamen ook niet meer om bij verkeersongelukken of moordpartijen. De mens was een god geworden, we waren niet stuk te krijgen.    Vreemd genoeg leek deze nieuwe situatie voor de meesten om mij heen doodnormaal, alsof het altijd al zo was geweest. Maar niet voor mij. Ik moest er erg aan wennen. Temeer omdat ik op die bewuste dag, waarop alles veranderde, had besloten een einde aan mijn leven te maken.    Ik sprong van een brug en stond weer op. Ik gooide mezelf voor een trein en de trein ging kapot. Na vele mislukte zelfmoordpogingen gaf ik het op. Ik mocht dan wel een onsterfelijke god zijn, ik was nog steeds nergens goed in.

[betoverheks]

Lady: Die! Vier zelfmoordpogingen, waarvan eentje tijdens een zwangerschap. Dagelijks het leven opvreten en uitkotsen. Omdat het te zwaar op de maag ligt, je leven. Omdat het niet te verteren is! Maar ook: Diana dood? Nee, ze leeft! volgens Friese schrijfster!

Lady: Die! Vier zelfmoordpogingen, waarvan eentje tijdens een zwangerschap. Dagelijks het leven opvreten en uitkotsen. Omdat het te zwaar op de maag ligt, je leven. Omdat het niet te verteren is! Maar ook: Diana dood? Nee, ze leeft! volgens Friese schrijfster!

Vannacht zie ik een documentaire over Lady Di. Het is natuurlijk alweer twintig jaar geleden dat ze werd vermoord of gedood of opgejaagd om vervolgens te verongelukken. Wat dan ook.

Een paar weken geleden zie ik een programma over haar leven, waarin vooral wordt gespeculeerd dat het moord was. Maar uiteindelijk toch niet, want uit een diepgaand en onafhankelijk en heel eerlijk en oprecht…

[saulsplace]

Artsen: Meer doden door zelfmoord dan coronavirus sinds lockdowns. ‘Ongekende aantallen’

Artsen uit het noorden van Californië zeggen dat er tijdens de pandemie meer doden door zelfmoord dan het coronavirus zijn gemeld. “De aantallen zijn ongekend,” zei dr. Michael deBoisblanc van het John Muir Medical Center tegen ABC 7 News. “In de afgelopen 4 weken waren er net zoveel zelfdodingen als normaal gesproken in een jaar.”

DeBoisblanc zei dat het tijd is om de lockdown op te heffen en mensen weer naar buiten te laten gaan. “De lockdown is ingesteld om de curve af te vlakken en ervoor te zorgen dat ziekenhuizen genoeg middelen hebben om Covid-patiënten te behandelen. We hebben daar genoeg middelen voor.”

Verpleegster Kacey Hansen werkt al meer dan 30 jaar in het John Muir Medical Center. Zij is ook bezorgd over het toenemende aantal zelfmoordpogingen. “Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt,” zei ze. “Ik heb nog nooit zoveel opzettelijke verwondingen gezien.”

75.000

Ook in de rest van de Verenigde Staten vormt zelfmoord een steeds groter probleem, waarschuwen artsen. De lockdowns hebben geleid tot werkloosheid en stress.

Eind maart waren er net zoveel zelfdodingen in één county in de staat Tennessee als coronadoden in de hele staat.

Een studie die begin deze maand is gepubliceerd, suggereert dat er tenminste 75.000 doden zullen vallen door angst voor het virus, werkloosheid en verslaving.

[surinam-unity]

AANGEBODEN: Suïcide en de media

Suïcide, zelfmoord of zelfmoordpogingen moeten zoveel als mogelijk worden voorkomen. Het is de verantwoordelijkheid van ons allen om hiervoor te zorgen. Eenieder vanuit zijn of haar positie in de maatschappij, opleiding en verantwoordlijkheden. We kunn... from DWTonline.com https://ift.tt/2QKrE6d

[hetrodevaandel]

GEDENKTEKEN TEGEN HET VERGETEN – DE SCHANDE VAN MERKEL DUITSLAND

We waren deze week van plan om een artikel te schrijven over het Gedenkteken tegen het Vergeten in Duitsland. Dit gedenkteken is een vlammend protest tegen de migrantenpolitiek van Merkel en haar trawanten. Tijdens ons onderzoek kwamen we een artikel tegen van Klaus Lelek, dat is vertaald door EJ Bron. Dit artikel zegt eigenlijk alles over het gedenkteken, en de mensen achter het initiatief. Daarom hebben we bij hoge uitzondering besloten om dit artikel in zijn geheel over te nemen. Het spreekt vanzelf dat we volledig achter de inhoud staan.

 Protestwake in Berlijn voor Merkel’s bunker: “Ik ben een slachtoffer!” – een van de duizenden

 Berlijn – Veel slachtoffers van migrantengeweld zwijgen. Ze verstoppen zichzelf binnen de eigen vier muren, verzwijgen zelfs de namen van hun kinderen, uit angst dat het Merkelregime en haar soft links groene handlangers (Antifa), evenals de gelijkgeschakelde pers, hen vreemdelingenhaat en racisme in de schoenen zouden kunnen schuiven. Niet echter Karsten Hempel, Lorina Seiler en Diana Feldmann. Samen met Nicole en Robert Vogelmann verheffen zij vandaag (2 november) voor het Gedenkteken tegen het Vergeten vanaf 13.00 uur daar hun stem, waar de hoofdverantwoordelijke voor de ontelbare slachtoffers van moord, geweld en verkrachting cynisch resideert. Voor de bondskanselarij in Berlijn.

 Bij de eerste protestwake voor de bondskanselarij in Berlijn in januari van dit jaar had het koord met de “incidenten” al een lengte van 200 meter, hoewel er pas sinds maart werd verzameld, weet Robert Vogelmann te berichten. “Vandaag, negen maanden later, is het koord van misdaad bijna 500 meter lang.” Aan het koord hangen 3.500 “incidenten”. Eigenlijk slechts een fractie van het geen de ook in het buitenland – vooral in Oost Europa en de VS – bekende activist geregistreerd heeft. Alleen al 2018 vonden er volgens Vogelmann bijna 266.000 delicten door asielzoekers, gedoogde buitenlanders of personen die zich illegaal in Duitsland bevinden plaats. “Wij willen vandaag alle slachtoffers, onafhankelijk van hun afkomst, huidskleur, religie of politieke overtuiging, herdenken,” zegt Vogelmann plechtig en geeft over aan Nicole, die mevrouw Merkel letterlijk naar iets laat luisteren. Namelijk een treurmars van Richard Wagner.

 Wagner’s collectieve treurmars voor actuele en toekomstige slachtoffers

 Tot verbazing van de soft links groene halfontwikkelde Antifameute legt de mede initiatiefneemster van de protestwake Nicole uit dat Wagner, die in linkse kringen als antisemiet geldt, goede betrekkingen onderhield met de toenmalige joodse intelligentie. Er traden veel belangrijke joodse kunstenaars bij de Bayreuther Festspielen op, bijvoorbeeld de hofkapelmeester Hermann Levi uit München als dirigent voor de eerste opvoering van de opera “Parsival” of de Duits-joodse opera impresario Angelo Neumann.

 Dat de groten en machtigen, van Adolf Hitler tot Angela Merkel, Wagner vereerden en nog steeds vereren. lijdt geen twijfel. Maar hebben ze zijn boodschap begrepen? Want een groot deel van zijn werk bestaat uit drama’s, die het lijden van de mensen, maar ook het collectieve lot van de Duitsers als in een soort muzikale profetische show tot onderwerp hebben. Bijvoorbeeld Siegfried’s dood en treurmars uit de “Ring des Nibelungen”, ook wel bekent als “Götterdämmerung”. Een waarschuwende oproep aan het volk, dat zienderogen de ondergang tegemoet gaat, nadat het verraderlijk de meest ijverige uit de eigen gelederen heeft vermoord. Een treurmars, die zowel het lot van de individu evenals dat van de gemeenschap oppakt. Een muzikaal pleidooi tegen een blinde politiek, die naar de ondergang leidt. Zo in ieder geval heeft Robert Vogelmann het begrepen, die na het klinken van de ouverture van Wagner, op passende wijze met de volgende woorden de eigenlijke protestwake  inleidt:

 Ik ben een slachtoffer, een vader, een moeder….

 “Wij allen die hier bijeen gekomen zijn, hopen dat de wereld ons ziet, net als ooit eerder het geval was, dat de Amerikanen, Russen, Hongaren, Polen, Tsjechen, Italianen, gewoon iedereen ziet wat zich in Duitsland afspeelt. Dat ze zien dat er Duitsers bestaan die niet als schapen alles accepteren, en een monument voor de slachtoffers van deze catastrofale immigratie oprichten. Ik ben een slachtoffer, ik ben een vader. Mijn naam is Robert Vogelmann, mijn dochter werd door een migrant misbruikt.”

 Vermoorde Susanna zou vandaag 16 jaar oud geworden zijn

 Na de initiator van het gedenkteken tegen het vergeten nam de activiste Nicole de microfoon over en zei in naam van Diana Feldmann: “Ik ben een slachtoffer, ik ben een moeder. Mijn naam is Diana Feldmann. Vandaag op 2 november zou mijn geliefde Susanna 16 jaar zijn geworden. Zij werd verkracht en door de handen van een Irakees gewurgd.”

Daarna herinnerde Karsten Hempel, wiens zoon in Wittenberg werd doodgeslagen, aan het schandalige geval van een uniek te noemen falen van justitie. “Mijn naam is Karsten Hempel. Mijn zoon Markus werd door een Syriër doodgeslagen.” Als laatste herinnerde Lorina Seiler aan haar dochter, die op een feest vermoedelijk gedrogeerd en daarna blootgesteld werd aan seksueel geweld. “Ik ben een slachtoffer, ik ben een moeder. Mijn naam is Lorina Seiler. Mijn dochter werd door een Syriër verkracht. Sindsdien heeft ze twee zelfmoordpogingen gedaan.”

 Slotwoord en minuut stilte

 “Dat zijn slechts vier ouders, die net zo slachtoffers zijn als hun kinderen”, voegt Robert Vogelmann er ter afsluiting aan toe en leidt, na een minuut stilte, zijn slotwoord in met de bekende, iets veranderde woorden van de grote Duits-joodse patriot Heinrich Heine: “Traume ich von Deutschland in der nacht, bin ich um den schlaf gebracht”. En net zo als Heine in zijn ballingschap in Parijs Duitsland niet vergat, willen ook de activisten van de protestwake de slachtoffers van de mislukte asielpolitiek niet vergeten. “Iedereen die deze toestanden bevordert en verlangt, is schuldig – iedereen die willens en wetens zwijgt, is schuldig!” geeft Robert zijn luisteraars ter afsluiting mee op weg.

 Indringende woorden op de juiste plaats, ook wanneer hun boodschap niet verhoort afketst op de harde betonnen muren van de macht.

 Bron: www.journalistenwatch.com

 Door: Klaus Lelek

 Vertaald uit het Duits door:

 E.J. Bron

 (www.ejbron.wordpress.com) 03-11-2019

 Naschrift Volkskracht Vooruit!: De slachtoffers van het migrantengeweld in Duitsland worden door de Merkel regering volledig genegeerd en doodgezwegen. Geen condoleanceberichtje, geen troostende woorden, geen aandacht. Als of ze nooit hebben bestaan. Merkel toont haar zogenaamde “medeleven” met de hele wereld, alleen niet met haar eigen volk. Ieder die over deze zaken spreekt kan consequenties verwachten, verlies van werk, verbanning uit de sociale media, of een bezoek van het Antifa gespuis, Merkel’s straatterroristen. Goed dat er moedige mensen zijn die niet zwijgen. Een oude wijsheid zegt: “Als goede mensen zwijgen, hebben de slechten vrij spel”. WIJ ZWIJGEN NIET, NU NIET, NOOIT!  

 Links:

 Internet: www.volkskracht.blogspot.com

 Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

 Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

 VK:  https://vk.com/id484133031

 Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2019

[arifnews]

3 zelfmoorden vandaag in Tanger

De stad Tanger heeft vanochtend te maken gehad met drie afzonderlijke zelfmoordpogingen. Twee personen slaagden erin zichzelf op te hangen. de derde, een vrouw die gif innam, werd gered door haar familie.

Het eerste slachtoffer is een man rond de 60 jaar uit de oude stad. Hij hing zichzelf op in zijn huis, aldus Tanja24.

Het tweede slachtoffer is 21 jaar, komt oorspronkelijk uit Taounate en woont…

[rimpelsopjeziel]

De psychiatrische kliniek

Sandra heeft een zwaar leven achter zich gelaten. Haar getergde ziel heeft meerdere trauma’s overwonnen. Geen wonder dat er een moment kwam waarop zij psychisch brak met als gevolg een acute opname in een psychiatrische kliniek.

Het heeft haar echter sterker gemaakt. Zij heeft haar trauma’s en wonden geheeld.  Het was een zware maar prachtige transformatie die haar volledig bewust in het Hier en…

[anoniemus]

Ik wil dood. Ik wil al jaren dood. Waarom blijven ze mij redden na zelfmoordpogingen?! Ik wil het godverdomme niet meer. Bij al mijn pogingen zouden er 2 gelukt zijn. Maar neen. Ze moesten mij persé redden net zoals die andere keren. LAAT ME ALSJEBLIEFT DOOD GAAN.

[mijngedachtentrommel]

07/06/19

Het is moeilijk om de woorden te vinden. Ik zit al de hele dag naar een blanco scherm te staren - niet letterlijk, want ik heb barstende hoofdpijn - en er vliegt zoveel door mijn hoofd, maar het is alsof ik lucht probeer vast te houden.

Gisteren was zo’n chaos. Zo’n enorme puinhoop van verdriet en overprikkeling. Ik weet zelfs niet waar te beginnen. Het is al weken, maanden, jaren een puinhoop. Dit verhaal heeft geen begin en geen einde.  Gisteren had ik gesprek met Wim, eindelijk. Ik moet altijd maar bij andere verpleegkundigen aankloppen omdat Wim met zoveel tegelijk bezig is. Donderdag had hij echter tijd voor mij vrijgehouden en werd ik hard met mijn neus op de feiten gedrukt. De dokters hebben zich gebogen over het hele ‘is ze nu in een crisisopname of behandelopname nadat ze een overdosis nam op de dagtherapie 2 weken geleden’ en ze zijn tot volgende conclusies gekomen: - ik zit in een crisisopname dus ik mag maar 3 weken blijven - ik kan niet terug naar de dagtherapie tot ik een vaste woonplaats heb - probleem 1: ik sta zowel voor het doorgangshuis als voor de noodstudio’s bij beschut wonen op een lange wachtlijst - probleem 2: mama weigert om me terug in huis te nemen - er komt geen behandelopname want ik moet terug ‘het echte leven instappen’ - oplossing: ik moet maar naar de daklozenopvang (wat ze 2 weken geleden op de dagtherapie ook zeiden)

Dus impulsieve ik deed hetzelfde als 2 weken geleden: onmiddellijk de dichtstbijzijnde apotheek zoeken en een overdosis nemen die me 4 dagen in het ziekenhuis legt. Ik weet heus dat het de zaken alleen maar erger maakt en dat ik zo zelfs mijn leuke laatste veilige week helemaal verpest, maar ik ben ik. Na 6 uur alleen op spoed te hebben gezeten, kon ik eindelijk naar een kamer. Een zaal met 3 andere vrouwen. Er stonden 2 tv’s op en in totaal zaten er ongeveer 10 mensen op bezoek, waaronder een aantal kleine kinderen. Er waren geen tussenschotten.  Ik wandelde zo mijn persoonlijke hel binnen. Wat ik nodig had was rust, stilte, ruimte. Ik moest op adem komen. Ik moest wenen. Ik moest de wereld even op me neer laten storten. Daar zat ik dan. Het was luid, luid, luid. Alles kwam op me af. Het gestaar, het geluid van twee tv-programma’s door elkaar, een hoop pratende mensen, schreeuwende kinderen, het alarm van mijn pomp die afging. Ik ben naar de gang gestrompeld en kreeg een enorme paniekaanval. Ik zoog de lucht naar binnen, maar ze leek mijn longen nooit te bereiken. Hap na hap kreeg ik minder lucht. Ik kon niets meer zien door mijn tranen en ben ineengedoken op de grond gaan zitten, ook al hebben ze mij geleerd dat ik op die manier nog minder goed kan ademen.  Een man met een stok bukte zich, raakte mijn schouder aan en riep om hulp. Een verpleegster kwam kijken en vroeg wat er aan de hand was. Ik bleef happen naar adem terwijl ik probeerde uit te leggen hoe luid alles om me heen was en dat ik echt niet op die zaal kon slapen. Ze nam me mee naar een kleine living en de man met de stok kwam ook mee. Ik ging op een zetel zitten en begon te klappertanden. Mijn lichaam trilde als een rietje en mijn sandalen kletterden luid op de vloer. Ik dook in elkaar maar ik kon de controle over mijn lichaam niet vinden. De man vroeg of ik ook koffie wou. Ik schudde van niet. Zijn naam was Erik en hij lag op kamer 203. Op de mannenzaal. Hij vroeg of ik ziek was. Ik zei niks. Hij vroeg of ik er met iemand over kon praten. Ik schudde opnieuw mijn hoofd. Erik zei dat het belangrijk was om met iemand over de zaken te praten en dat hij wel wilde luisteren als ik daar behoefte aan had. En plots vertelde ik hem alles. Dat ik al 5 jaar opgenomen was. Dat mijn mama me buiten had gezet. Dat ik naar een daklozencentrum gestuurd ging worden. Dat ik een zelfmoordpoging had gedaan om onderdak te hebben. Hij zei een paar cliché dingen als ‘je bent nog zo jong’ en ‘dat er altijd wel een oplossing is’, maar daarnaast vertelde hij ook over zijn 7 kinderen en 2 kleinkinderen. Dat hij vorig jaar een zoon was verloren aan kanker en dat hij nu zelf een longziekte had en dat dat hem bang maakte. Ik hield op met trillen en hyperventileren.  Toen de verpleegster een tijd later terugkwam met het nieuws dat ik binnen een paar uur op een noodkamer kon liggen, ging Erik weg en kroop ik onder mijn sjaal op de zetel en krulde ik mezelf op tot ik in slaap viel. Rond tien uur werd ik wakker gemaakt door dezelfde verpleegster die me zei dat ze een kamer hadden voor palliatieve zorgen en dat ik daar wel een nachtje kon liggen.

Ik had geen slaapmedicatie gekregen, dus de weinige uren die ik sliep waren vol nachtmerries. ‘S morgens kreeg ik 3 boterhammen met 3 lekkere belegjes. Ik mag van mezelf maar 2 boterhammen eten dus het ontbijt liep moeilijk omdat ik niet wist of ik 3 boterhammen mocht eten van mezelf of een keuze moest maken tussen de choco, smeerkaas en speculaaspasta. De afgelopen jaren at ik geen brood en lepelde ik potjes beleg meestal uit omdat ik ze wel wilde eten, maar nu heb ik schrik dat dat verslavend werkt omdat het voor mij veilig is om beleg te eten en dat ik zo misschien wel binge eating disorder krijg, dus ik verplicht mezelf om bij beleg een boterham te eten. Na het ontbijt heb ik mijn intake in gasthuisberg en tienen afgebeld want ik citeer mezelf ‘ik heb het niet meer nodig’.

Voormiddag heb ik ook nog wenend naar de afdeling gebeld om te zeggen dat het me speet en gelukkig waren ze niet boos. Mijn mama heeft ook nog gebeld en we hebben ontzettende ruzie gehad. Ze zegt dat haar bedrijf bijna failliet is en dat dat allemaal mijn schuld is en ik pikte het niet langer en riep tegen haar dat de twee laatste overdosissen haar schuld zijn omdat ze alleen zijn gebeurd om een dak boven mijn hoofd te hebben omdat zij me dat weigert. Ik weet ook wel dat het niet zo eenvoudig is en dat er een historie van 5 jaar achter zit, maar komt het daar dan niet op neer? ‘S middags heb ik mezelf getrakteerd op videe met frietjes in het cafetaria, mezelf gehaat omdat ik veel te veel had gegeten, mezelf gehaat omdat ik het niet eens kon opgeven om te gaan braken, even later trots geweest op mezelf dat ik het toch binnen had gehouden. Om 4 uur ben ik zelfs een 4-uurtje gaan eten, een Spaans chocoladekoekje wat echt mijn guilty pleasure hier is in het ziekenhuis en toen ik terugkwam en weer een ‘ik haat mezelf zo hard waarom eet ik toch altijd’-momentje had stond het avondeten al op mijn kamer. Ik werd meteen angstig omdat ik vol zat en niet weer wilde eten, maar ik probeerde mezelf te vermannen dat het nog maar half 5 zat en dat ik zelf kon kiezen om hoe laat ik at.

In het cafetaria kwam ik ook nog een bekend gezicht tegen, ook al had ik geen idee wie het was. Een jongen die zei dat we in maart 2018 samen even op de gesloten afdeling had gezeten. Ik verontschuldigde mij en zei dat ik al in veel ziekenhuizen had gezeten en veel mensen had leren kennen en hij zei dat hij dat nog wist. Hij zei ook dat hij blij was om te zien dat ik een koekje aan het eten was. Dat is dus kennelijk de indruk die ik achterlaat bij mensen. Dat ik in veel ziekenhuizen heb gezeten en dat ik niet eet.  Hij vertelde mij dat hij stage aan het doen was op cardio, wat me er weer aan herinnerde hoe graag ik ook verpleegkunde zou doen als ik geen faalangst had. Ik zei iets te snel ‘goed dat het weer beter gaat’ en toen vertelde hij mij dat hij vorig jaar lymfeklierkanker heeft gekregen. Hij is ondertussen genezen verklaard, maar ik voelde me toch best kut. 4 zelfmoordpogingen later daar zittend met alweer een baxter terwijl hij kanker heeft gehad én terug aan het studeren is. 

Verder ben ik me ook af aan heet vragen of ik misschien hoog-gevoelig/sensitief ben. Ik herken mezelf wel in de symptomen. Onlangs heb ik nog met Wim een gesprek gehad over muziek. Dat ik er nooit meer naar luister en er ook niet meer tegen kan. Dat ik het ontzettend vervelend vind dat anderen hun muziek altijd hoorbaar is, dat er een radio opstaat in de verpleegpost en de tv ook nog aanstaat. Woensdag ben ik zelfs aan de sociale dienst gaan vragen of ik nog kon tekenen voor een 1-persoonskamer omdat er op 2 weken al 4 meisjes bij mij gepasseerd waren en dat dat ten eerste heel onveilig aanvoelt voor mij omdat ik nooit echt tot rust kan komen dan. Maar nog meer omdat ze altijd lawaai maken. Ze zijn altijd aan het bellen, muziek aan het luisteren, een serie aan het kijken en dat soort dingen zonder oortjes en dan praten ze nog in hun slaap ook. Ik word echt gek van het constante kabaal rond mij. Ik zou het er graag met de dokter eens overhebben maar ik heb het niet zo met de ‘ik wil je op straat zetten’-dokter en vooral heb ik schrik dat ze misschien denkt dat ik mee op de hype wil springen. Dat ik gewoon een special snowflake wil zijn. Ook al heb ik denk ik wel genoeg diagnoses om een speciaal geval genoemd te worden. Ik heb gewoon bang dat ze me een aansteller gaat vinden. Gelukkig ben ik juist naar een andere kamer gebracht waar ik alleen lig en hopelijk tot rust kan komen.

Ik heb toch nog meer woorden gevonden dan ik dacht. Tijd om te eten nu.

[jdreport]

Door Jeugdzorg liggen er duizenden dossiers van kwetsbare kinderen op straat met uiterst gevoelige informatie

Door Jeugdzorg liggen er duizenden dossiers van kwetsbare kinderen op straat met uiterst gevoelige informatie

Door een fout bij Bureau Jeugdzorg Utrecht zijn de dossiers van duizenden kwetsbare kinderen gelekt. In de dossiers vind je uiterst gevoelige informatie, zoals hun psychische stoornissen, details over seksueel misbruik en zelfs zelfmoordpogingen.

Dat blijkt onderzoek van RTL Nieuws, dat de authenticiteit van de dossiers heeft geverifieerd. De documenten zijn aangeleverd door twee klokkenluiders,…