#seksueel misbruik | Explore Tumblr posts and blogs

peterpijls1965 · 4 months ago

Text

De microfoon van een afvallige

Kingdom Come, was de strijdkreet die in het Noord-Limburgse #MeToo-schandaal (MetGGZ, Zorggroep, Proteion) die één van de vermoedelijke hoofddaders mogelijk het leven kostte door een overdosis harddrugs.

Ze was misschien een uitgetreden Jehova's Getuige, net als haar moeder, ooit een getalenteerd dichter. Ik zag haar foto op LinkedIn in de tijd dat een aantal Noord-Limburgse zorgprofessionals kort na het overlijden van mijn moeder met hacks van mijn social media en vormen van fysieke intimidatie en psychische terreur de aanval inzette op mij, mijn zoon en diverse psychisch kwetsbare vrienden en kennissen in Venlo en Venray.

Reden: mijn zoon en ik beschikten over voorkennis van #MeToo-daders in de Limburgse zorg en journalistiek, ik als slachtoffer, hij als ingewijde, die kennelijk tot onze dood moest leiden.

De Kingdome Come-verpleegkundige over wie ik het eerder had, mogelijk een hoofddader in het Limburgse #MeToo-schandaal, zag ik in de nadagen van corona, herfst 2021, één keer in het Venrayse Anna Park. Achteraf gaf ze indirect toe dat ze toen high en dronken was van alcohol, benzo's en mogelijk ook van de verboden harddrug efedrine in combinatie met Sint Janskruid.

Ze maakte toen een volkomen krankzinnige indruk op me. Ze kan hiet geweten hebben dat ik tien minuten daarvoor, in mijn eigen straat toen ik mijn hond uitliet, ook al geconfronteerd werd met vier uitzinnige jonge vrouwen die ik meteen associeerde met #MeToo-daders. Ook zij waren duidelijk gedrogeerd. Één van hen zou mij later opzichtig provoceren vanachter het raam van een café aan het Henseniusplein.

Ik zag meteen dat de verpleegkundige in het Anna Park een boezemvriendin was van een andere, mogelijk inmiddels overleden verpleegkundige, met wie ik negen jaar daarvoor zeven maanden een Platonische liefdesrelatie had in een RIBW-woonvorm in Venray, waar zij een jaar stagiaire verzorgende was.

Ik associeerde haar tijdens onze relatie al met een sektarisch milieu, de Jehova's of Scientology. Later werd ze thuiszorgverpleegkundige in Venlo en Venray. Haar privé-adres en telefoonnummer vroeg ik nooit. Buiten de woonvorm spraken we nooit af, al zagen we elkaar regelmatig.

Ik leefde zes jaar in de RIBW-woonvorm voor beschermd wonen. Ook de stagiaire verzorgende werd na haar 20ste mogelijk een #MeToo-dader die zich met name het jaar voor haar dood, opgehitst door haar ouders, dealers, pushers en lover boys schuldig kan hebben gemaakt aan actief misbruik van kinderen.

Sinds haar 20ste zag ik haar nooit meer, toevallig of niet. Ze kan net als de met haar bevriende verpleegkundige uit het Anna Park en een VieCuri-verpleegkundige uit Venray tientallen slachtoffers hebben gemaakt en een aantal van hen tot suïcide hebben gedreven.

De afgelopen jaren werd me duidelijk dat zij met de twee andere Venrayse verpleegkundigen, onder wie mijn ex-geliefde, een zelfmoordpact had gesloten.

Gevoed door een krankzinnige cocktail van alcohol, harddrugs en Sint Janskruid, naast zogenaamde microdoseringen antipsychotica en benzo's ('heksendrankje') zochten ze bewust een gezamenlijke trance van (rand)psychose die deels masturbatoir van aard was, met als dubbele agenda om psychosegevoelige mannen zoals ik en diverse vrienden die te vinden waren op mijn sociale media eerst seksueel te misbruiken en ze daarna waar mogelijk de dood in te jagen door ze telepathisch te manipuleren of andere zogenaamde New age-'technieken' in te zetten als channeling en aura reading, nadrukkelijk zo geperverteerd mogelijk.

Ik heb aanwijzingen dat alle drie de verpleegkundigen inmiddels door overdoses of geweld het leven lieten. In één geval, mijn ex-geliefde, na langdurige hersenspoeling door haar psychopathologische ouders, bezeten van satanisch occultisme, incest en pedofilie. Ook haar vader is mogelijk een uitgetreden Jehova's Getuige en een oud-docent uit het Venrayse onderwijs. De moeder kan in het ziekenhuis van Venray hebben gewerkt.

Hij en zijn vrouw horen bij de vijf, meestal ontslagen of mogelijk gedetineerde #MeToo-daders die nog steeds proberen mij en mijn zoon te doden, nogmaals vooral om #metoo-voorkennis. Ze maken daarbij gebruik van chantabele betrokkenen, onder wie diverse leden van mijn familieleden en oud-collega's, zeker als ze in de zorg, het onderwijs of de media werken of hebben gewerkt, en vooral als ze leidinggevende functies hebben of hadden.

De verpleegkundige die ik tijdens corona zag in het Anna Park misbruikte in dienst van een thuiszorgorganisatie in Venlo mogelijke meerdere invalide cliënten onder de douche en samen met haar moeder psychosegevoelige verslaafden in beschermde woonvormen.

De zogenaamde telepathische of 'energetische' technieken die daarbij werden ingezet bestonden onder meer uit het via een microfoon en een versterker en onder invloed van alcohol en harddrugs telepathisch terroriseren van haar slachtoffers, van wie ze een aantal ook actief seksueel misbruikt zou hebben, mogelijk samen met andere verpleegkundigen uit Venlo en Venray.

Aan deze microfoon en de bijzondere wijk Veltum moest ik rond middernacht denken toen ik peuken verzamelde in het centrum.

Nota bene: dat ik me wist te verzetten tegen de georganiseerde moordaanslag op mijn zoon en mij kwam ook omdat de verpleegkundige die eerst verzorgende was in de woonvorm wasr ik leefde, mij de afgelopen negen jaar vooral indirect nauwlettend informeerde over #MeToo in de zorg, media en het onderwijs. Waarbij ze haar eigen weerzinwekkende rol daarin niet onbelicht liet.

Ze wist al die jaren, mogelijk deels onbewust, dat zij noch haar ouders of collega's en vriendinnen mij aan zouden kunnen. Het kan één van haar dubbele agenda's zijn geweest toen ze actief een dood in werd gedreven die ze misschien zelf zocht.

Haar door corona gevoede ondergangsdenken en haar sektarische, door en door zieke wereld- en mensbeeld leidde tot een georganiseerde moordaanslag door haar eigen familieleden en collega's die ze lang weerstond.

Ook zij wist teveel. Ze transformeerde van slachtoffer tot dader. Toen ik haar voor het laatst sprak, ze was 20, en haar vriendelijk adviseerde nooit in een ziekenhuis te gaan werken, voorvoelde ik dat ik haar mogelijk nooit meer zou zien.

Dat was vlakbij kapsalon Huizenaar, waar ze bij mijn weten maar één keer van haar ouders naar toe mocht.

0 notes

se-coaching · 2 months ago

Link

#seksueel misbruik

0 notes

mightymiep · 6 months ago

Text

Ongewenst

Ik ben eind 2011 in een flat gaan wonen in Eindhoven. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. Omdat ik jarenlang een Wajong-uitkering heb gehad, en nu ben gaan studeren aan de universiteit, heb ik weinig te besteden. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. In een niet al te beste wijk in Eindhoven, maar een mooie flat. Alles voor mijzelf. Geen huisgenoten. Mijn eigen plekje.

Al snel word ik benaderd door een buurman, die in de flat naast me woont. Zijn deur komt uit op mijn verdieping in de portiek. Hij zoekt actief contact met me, maar ik houd dit lange tijd af. Gut feeling? Na een tijdje, waarin hij contact blijft zoeken op een zeer vriendelijke manier, laat ik hem een keer binnen in mijn woning. Vanaf die dag maakt hij er een gewoonte van om bij me aan te bellen, en wanneer hij bij me is, geeft hij me complimenten en is hij vriendelijk. Hoewel ik daar niet gevoelig voor ben, vind ik het niet terecht om dit verkeerd te interpreteren. Hij is een man van Antilliaanse afkomst, maar ik wil niet vervallen in vooroordelen.

Hij vraagt me regelmatig om een gunst, en komt steeds vaker langs. Van het ene op het andere moment trekt hij zijn broek uit en dwingt hij me tot orale seks. Omdat ik hem zelf binnen heb gelaten en ik volkomen overdonderd ben door wat er gebeurt, laat ik het gebeuren. Ook omdat hij fysiek zeer dwingend is. Hij doet het voorkomen alsof het heel normaal is, alsof ik het hem verschuldigd ben. Omdat ik al eerder in mijn leven slachtoffer ben geweest van seksueel misbruik, dissocieer ik en kies ik voor de makkelijkste, moeilijkste, slimste, domste weg? Ik werk mee, hoewel onder duidelijk protest, en werk hem daarna zo snel mogelijk de deur uit. Daarna blijft dit stramien zich herhalen. Hij komt onder valse voorwendselen binnen. Ben ik dan zo dom? Zo naïef? Nee, ik geef mezelf de schuld. Ik had het niet zo ver moeten laten komen. Maar het gebeurt weer, en keer op keer steeds weer. Ik weet dat iedereen nu denkt, roept: waarom heb je niet geweigerd? Simpel antwoord: omdat weigeren niet tot de mogelijkheden behoorde. Hij dwong me keer op keer en deed het overkomen alsof ik hem dit verschuldigd was. “Vrouwen zijn gemaakt om mannen te plezieren. Je hebt me toch binnengelaten? Ik doe niets wat jij niet wil. Je wil het toch?” Om me vervolgens, nadat ik op alle vragen met een duidelijk ‘nee’ geantwoord heb, opnieuw fysiek en mentaal te dwingen tot seks.

Dom van me? Naïef? Zelf uitgelokt? Je laat die gast dan toch niet meer binnen? Ja, ja, en ja. Geeft het feit dat ik iemand binnen laat hem het recht om mij seksueel te misbruiken, na elke keer van mij een duidelijk ‘nee’ te horen? “Als vrouwen ‘nee’ zeggen bedoelen ze ja.” Toch?

Omdat hij zeer agressief was in zijn handelen, en extreem dwingend, koos ik inderdaad vaak voor de ‘makkelijkste weg’. Hij overschreed mijn grenzen op zeer agressieve wijze, en na op allerlei manieren ‘nee’ gezegd te hebben, gaf ik toe. Wie maakt dit de schuldige? Hij of ik? Wij allebei?

Wilde ik dat dit zou gebeuren? Nee. Heb ik hier aanleiding toe gegeven? Nee. Heb ik duidelijk gemaakt dat ik dit niet wilde. Ja.

Dit heeft alles bij elkaar meer dan een jaar geduurd. Tot een dag in oktober in 2015. Hij belde aan, drong zich opnieuw aan me op en kwam onder valse voorwendselen binnen. Hij dwong me opnieuw tot seks en ik gaf voor de zoveelste keer aan dat ik dat niet wilde. Hij ging door. Ik raakte in paniek. Dit was anders dan alle andere keren. Niet in de zin dat ik de vorige keren stiekem toch heb meegewerkt, bijgedragen heb aan wat er gebeurde. Nee. Omdat hij niet te stoppen was. Dat was hij anders ook niet, maar nu nog extremer, nog gewelddadiger. Hij heeft geprobeerd me opnieuw te verkrachten, maar alles in mij schreeuwde dat dit de grens was. Toen hij dit merkte, heeft hij me urenlang op mijn bed in een houdgreep gehouden. Omdat ik vanwege eerdere ervaringen en studies bekend was met zedendelinquenten, zag ik dat elke tegenwerking, boosheid en angst van mijn kant hem juist motiveerde, voedde. Daarop heb ik gekozen voor overleving, wat erop neerkwam dat ik hem, kostte wat kost, geen angst, boosheid of weerstand liet voelen. Terwijl hij me vasthield - ik kon geen kant op - heb ik geprobeerd om zijn zieke geest te neutraliseren, door geen weerstand te bieden, maar ook niets toe te laten. Geloof, me, het was makkelijker geweest om het opnieuw te laten gebeuren, maar ik wist dat het deze keer de laatste keer zou zijn. Niet voor hem, maar wel voor mij. Dit zou ik niet overleven, zowel mentaal niet als fysiek. Op een gegeven moment heb ik hem gesmeekt om naar de wc te mogen gaan. Omdat ik hem al een paar uur niet had gevoed met angst, weerstand of boosheid, liet hij het toe. Of nee, hij liet het niet toe: maar het lukte me om me op een onbewaakt ogenblik los te maken uit zijn greep. Ik gris een broek mee en vlucht naar mijn wc, die ik op slot doe. Ik laat op mijn wc het licht uit en geef geen kik. Hij begint al snel op de deur te bonzen en te dreigen. Ik geef nog steeds geen kik omdat elke reactie van mij olie op het vuur is.

Waarom ik niet naar de portiek van mijn flat ben gevlucht om om hulp te schreeuwen? Omdat ik er geen vertrouwen in had dat de bewoners van mijn flat überhaupt zouden reageren. En als ik om hulp zou schreeuwen, zou hij ze voor zijn. Dit was een kwestie van overleven. Letterlijk. Ik heb me meer dan een uur stilgehouden op mijn wc, met de deur op slot. Aanvankelijk was ik nog bang dat hij mijn wc-deur zou forceren, maar dat deed hij niet. Achteraf begrijpelijk: een geforceerde deur is een bewijs van geweld.

Na lange tijd hoor ik hem mijn woning verlaten. Ik wacht nog twintig minuten voordat ik uit mijn wc durf te komen. Ik constateer in paniek dat hij mijn huissleutels en mijn telefoon heeft meegenomen. In de wetenschap dat hij elk moment kan terugkomen, ren ik naar mijn laptop en sla ik alarm via Facebook. Ik plaats een bericht waarop ik enkel aangeef dat ik in gevaar ben en dat mijn buurman mijn sleutels en mijn telefoon heeft. Zelfs op zo’n moment ben ik in staat om na te denken over wat ik schrijf. Ik vraag eenieder die dit leest en die in de gelegenheid is, om mijn kant op te komen. Zodra ik een eerste reactie van een bekende krijg, die zegt dat ze nu naar mij toe komt, wis ik het bericht. Ik wil namelijk geen ophef veroorzaken.

Mijn buurman heeft zich nog steeds niet gemeld en de kennis die gereageerd heeft, is snel ter plaatse. Zij dringt er bij mij op aan om meteen contact op te nemen met de politie, maar ik weiger dit. Ik heb na een moeilijke jeugd eindelijk een goed contact met mijn ouders en ik weet dat zij dit niet aankunnen, mij niet zullen geloven of mij zelfs de schuld hiervan zullen geven. Daarbij heb ik gedronken, en gebruik ik al jaren antidepressiva en antipsychotica op voorschrijven van mijn psychiater, waardoor ik vrees dat de politie mij niet serieus zal nemen. In het bijzijn van mijn kennis communiceer ik met mijn buurman, die inmiddels bij mij aanbelt. Ik doe de deur niet open, maar communiceer door een dichte deur. Intussen maak ik, op aanraden van mijn kennis, van dit gesprek een geluidsopname. Mijn buurman zegt dat hij mijn telefoon heeft verkocht bij een pandjeshuis, en dat ik mijn sleutels en mijn telefoon kan terugkrijgen als ik hem honderd euro betaal. Omdat zowel ik als mijn kennis geen cash geld in huis hebben, voel ik me genoodzaakt om hem mijn bankpas inclusief pincode mee te geven om de zaak te regelen. Dit tot grote verontwaardiging van mijn kennis, maar op dat moment, in die paniek, wil ik enkel mijn bezittingen terug. Als ik, zoals zij me aanraadt, naar de politie zou gaan, dan zouden mijn ouders achter deze situatie komen en dat wil ik koste wat kost voorkomen. Daar heb ik mijn redenen voor, en tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van deze beslissing.

Uiteindelijk komt mijn buurman opnieuw aan de deur, nadat hij me honderd euro afhandig heeft gemaakt, en geeft hij mij mijn telefoon, sleutels en bankpasje terug. Mijn kennis gaat niet lang daarna weg, en ik voel wel dat zij niet begrijpt waarom ik haar advies niet heb opgevolgd. Ik begrijp haar redenering, maar zij weet niet wat mijn motieven zijn om dit niet te doen.

Dagen later voel ik me sterk genoeg om met mijn verhaal naar de politie te gaan. Ik word meteen doorgestuurd naar de zedenrecherche. Mijn eerste inschatting bleek niet verkeerd: omdat ik op het moment dat het gebeurde alcohol had gedronken, en tevens medicatie gebruikte, is de kans bijna nihil dat ik hier een zaak van kan maken. Aangifte doen kan, maar dan komt mijn hele verhaal op straat te liggen, terwijl ik in mijn laatste jaar zit van een docentenopleiding. Ze geven me het 'recht' om aangifte te doen, maar ze zijn ook realistisch en vertellen mij wat de consequenties zijn. De consequenties zijn dat ik, omdat er tijdens het gebeuren geen getuige was, en onder invloed van alcohol en medicatie was, geen schijn van kans maak in een rechtszaak. Ze ontraden mij expliciet om aangifte te doen. De keuze is duidelijk: als ik verder wil met mijn leven en wil afstuderen, is aangifte doen geen optie. Wel laten ze me duidelijk merken mijn verhaal serieus te nemen, en hoewel ik geen aangifte doe, worden er toch DNA-monsters genomen van mijn kleding en beddengoed, voor het geval ik in de toekomst toch zal besluiten om aangifte te doen. Uit het DNA-onderzoek blijkt ontegenzeggelijk zijn aanwezigheid tijdens het voorval. Schuld bewijst het niet. Het is zijn woord tegen het mijne.

Ik had op dat moment, en op al die voorafgaande momenten, geen keuze. Aangifte doen betekende maatschappelijke zelfmoord, en het verliezen van de liefde en het vertrouwen van mijn ouders. Ik maak dus de keuze om geen aangifte te doen. Dom? In mijn geval een kwestie van pragmatisch denken, zelfbehoud. Ik heb zo lang gevochten voor mijn studie, een kans op een volwaardige plek in deze maatschappij en niet in de laatste plaats de liefde van mijn ouders, dat ik niet anders kan dan de zaak te laten lopen. Terwijl ik weet dat mijn buurman een strafblad heeft, en al vaker heeft moeten zitten voor geweldpleging en andere zaken. Terwijl ik heb gezien en gehoord dat ik niet zijn enige slachtoffer ben. Hoewel de zedenrecherche dit niet mag beamen, ontkennen ze dit niet.

Na een moeilijke tijd, waarin ik ondergedoken ben bij een vriendin in België, pak ik mijn leven weer op. Wat betekent dat ik terugkeer in mijn flat, en mijn verkrachter elke dag tegenkom. Hij valt me niet meer lastig. Oké, dat is de enige winst in deze situatie. Blijkbaar voelt zelfs hij aan dat hij te ver is gegaan. Sindsdien voel ik me niet meer veilig in mijn woning. Ik kom mijn buurman elke dag tegen en ik weet intussen dat eenieder die de behoefte voelt om mij in of buiten mijn flat te verkrachten, dit zonder enige consequentie kan doen. Want wees eerlijk: hoe vaak is er een getuige aanwezig bij een verkrachting? En als dat slachtoffer alcohol heeft gedronken, en toevallig zijn of haar voorgeschreven medicatie heeft geslikt, dan heeft elk mens (ik zeg bewust niet elke man) een vrijbrief om zijn/haar gang te gaan met die persoon. Blijkbaar.

Ten einde raad stel ik mijn wooncorporatie op de hoogte van het voorval, inclusief het zaaknummer van de zedenrecherche als bewijs. Hun reactie slaat alles. Terwijl ik zelf weer zo goed en kwaad als het lukt, mijn leven oppak, krijg ik een telefoontje van de huismeester waarin hij het gesprek bijna beschuldigend begint met de woorden: ‘Ik ben geschrokken van je melding!’ Alsof ik de taak heb om zijn schrik te verlichten. Wie heeft het ooit gehad over mijn gevoelens? Niemand. Uiteindelijk geeft mijn wooncorporatie aan dat ze, omdat ik geen aangifte heb gedaan, me enkel kunnen overplaatsen naar een andere flat, tegenover de flat waar ik nu woon. In het volle zicht van mijn buurman. Wanneer ik aangeef dat ik daar niet mee akkoord ga, omdat het mijn gevoel van veiligheid niet verbetert, haken ze af.

En hoe het verhaal nu verder gaat? Niet. De zedenrecherche, mijn huisarts en mijn psycholoog, waar ik al jaren voordat dit gebeurde in behandeling was, zijn op de hoogte van dit verhaal. Omdat ik geen aangifte heb gedaan, wat kansloos en nadelig voor mij zou zijn uitgepakt, woon ik drie jaar na dato nog steeds naast mijn buurman, mijn verkrachter. Ik voel me in mijn huis niet veilig met alle gevolgen van dien. Gevolgen die ik hier niet kan benoemen omdat het ten koste zou gaan van mijn huidige positie in de maatschappij, als mens, dochter en docent. Ik ben gestopt met leven, en ik overleef sindsdien. Enkele maanden geleden heb ik het verhaal opnieuw verteld aan een wijkagent. Hij adviseerde me om zo snel mogelijk te verhuizen, dat was het enige wat ik kon doen. Maar als ik had kunnen verhuizen had ik dat toch al lang gedaan??

Ik heb, na een lange periode met gegronde redenen een Wajong-uitkering te hebben gekregen, en na binnen vijf jaar twee universitaire masters afgerond te hebben, een leuke baan als docent. Ik ben na dit voorval zelfs cum laude geslaagd voor mijn docentenopleiding. Maar ik verdien als alleenstaande niet genoeg om me een andere woning te kunnen veroorloven. De woonmarkt in mijn woonplaats is duur. En als alleenstaande kan ik me weinig tot niets veroorloven.

Elke dag opnieuw kom ik mijn buurman tegen. Elke dag opnieuw voel ik me niet veilig in mijn eigen huis. En er is nog steeds geen ontkomen aan.

Maakt mij dit betreurenswaardig? Nee. Ik heb een geweldige baan waarbij ik elke dag plezier en voldoening haal uit het werken met leerlingen. Ik werk graag en veel, wat maakt dat ik niet hoef na te denken of te voelen.

Welk punt wil ik maken? Vrij simpel: elke idioot kan in Nederland wie hij of zij ook maar wil, verkrachten. Als je de pech hebt dat er a. geen getuigen bij zijn, b. je alcohol hebt gebruikt en c. je de medicatie slikt die je al jaren zijn voorgeschreven, dan kan iedereen ermee wegkomen. De dader wordt beschermd en het slachtoffer, al wil ik mezelf zo niet noemen, moet maar zien hoe hij/zij het overleeft. Ben ik boos? Niet meer. Ben ik radeloos? Niet meer. Ben ik een slachtoffer? Ik hoop het niet. Ik ben ver voorbij dat alles. Want het is een kwestie van overleven, en niet van leven.

Vijf jaar later heb ik alsnog aangifte gedaan van deze zaak. Niet lang na mijn aangifte heeft de zedenrecherche een ander slachtoffer van mijn buurman bereid gevonden om aangifte te doen van dezelfde feiten bij dezelfde dader, die in detail overeenkomen met mijn aangifte. Naast alle meldingen die in de tussentijd zijn gedaan door diverse vrouwen van gelijke aard. Mijn buurman is enkele dagen in hechtenis genomen om hem een bekentenis te ontlokken, wat niet is gelukt. Simpelweg zwijgen en ontkennen is voldoende voor hem, terwijl ik, en andere slachtoffers met mij, alles moeten bewijzen. Uiteindelijk seponeert het O.M. de zaak dan ook vanwege een gebrek aan bewijs. Wel geven zowel het O.M. als de dienstdoende rechercheurs aan dat ze niet twijfelen aan de waarheid van mijn verhaal, en dat van de andere slachtoffers. De bewijslast is simpelweg onhaalbaar, ondanks alle verklaringen van de vele slachtoffers. Zeer frustrerend, zowel voor de slachtoffers als de recherche.

Ondanks de pijnlijke onrechtvaardigheid begrijp en respecteer ik het besluit van het O.M., op basis van de criteria die op dat moment gelden voor de veroordeling van zedendelinquenten om niet over te gaan tot een strafzaak. Dat die criteria op dat moment onhaalbaar zijn, is een feit. Ik, en vele anderen met mij, zullen het ermee moeten doen. De nieuwe wet op seksuele misdrijven van 1 juli 2024 komt voor ons helaas te laat. Wij hebben levenslang, met de wetenschap dat hij zal blijven doen wat hij altijd al heeft gedaan. Ik hou m'n hart vast.

Datum melding zedenrecherche: 21-10-2015

Zaaknummer: 2015-232525

Rechercheurs: mw. M. Boon en dhr. P. v/d Eijnde, zedenrecherche Eindhoven

0 notes

less88 · 2 years ago

Text

Thuis! Hoe verder?

Na lang strijden, ben ik ” Klaar ”, althans bij Psytrec.Vandaag (17 maart) heb ik mijn laatste gesprek gehad, met een test voor PTSS, waar ik eerder 36 scoorde. Bij hoger dan 5 heb je PTSS. Heb ik vandaag een 5!Ik werd Gefeliciteerd met deze uitslag, wat ik begreep. Want het een hele lange weggeweest dat ik mij ooit zo voelde, dat er ruimte is in mijn hoofd. Ik heb 20 jaar lang geleefd met een…

View On WordPress

#behandeling #seksueel misbruik #trauma

0 notes

keynewssuriname · 6 months ago

Text

Zedenverdachte: "Ik was stomdronken, ik weet van niks"

Zedenverdachte: "Ik was stomdronken, ik weet van niks" Benito V. is aangeklaagd voor seksueel misbruik van een 11-jarig meisje in een dorp te Boven-Suriname. Hij verklaarde donderdag voor de rechter dat hij van niks weet omdat hij op de bewuste dag stomdronken was.... lees meer op: Read the full article

1 note · View note

reneleijen · 4 months ago

Text

Mannen aangehouden voor misbruik en bezit kinderporno

Deze week kwamen twee zedenzaken aan het licht. In Noord-Holland werd een man (26, uit Enkhuizen) aangehouden op verdenking van seksueel misbruik van een minderjarige jongen en bezit/vervaardiging van grote hoeveelheden kinderporno, allemaal van jonge jongens. De verdachte chatte op sociale media als knap en jong meisje – hij noemde zich Britt, Milou, Kate, Tess en Suus – met enkele honderden…

#sekschat

0 notes

thegazete24 · 7 months ago

Text

Koppel verdacht van misbruik 4-jarig oppaskind

Een 21-jarige vrouw en haar 34-jarige partner uit Emmen worden beschuldigd van seksueel misbruik van een 4-jarig oppaskind, aldus RTV Drenthe. Het …Koppel verdacht van misbruik 4-jarig oppaskind

View On WordPress

0 notes

kikotapasando · 4 months ago

Text

Man uit Enkhuizen aangehouden voor misbruik van een minderjarige en bezit grote hoeveelheid kinderporno

Man uit Enkhuizen aangehouden voor misbruik van een minderjarige en bezit grote hoeveelheid kinderporno Nieuwsbericht | 20-09-2024 | 06:20 Deze week werd een 26-jarige man uit Enkhuizen aangehouden op verdenking van seksueel misbruik van een minderjarige jongen en het bezit en het vervaardigen van kinderporno. Op zijn computer en telefoon werd een grote hoeveelheid beeldmateriaal aangetroffen…

0 notes

jurjenkvanderhoek · 1 year ago

Text

GETEKEND VOOR HET LEVEN, EEN POGING HET VERLEDEN TE REINIGEN

In het boek "Getekend voor gesprek" legt schrijver en kunstenaar Bert Hemsteede zijn ziel en zaligheid open en bloot op tafel. Zijn herinnering aan het als kind ondergaan van seksueel misbruik steekt hij niet onder stoelen of banken. Het relaas, een verhaal over zijn eigenste ik, publiceert hij om psychische kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Om anderen ermee te helpen en zichzelf bij zijn herstel tot steun te zijn. "Herstel is voor mij de goede omgang met datgene wat nu eenmaal onherstelbaar is." Aandachtig lees ik zijn teksten en bekijk ik de tekeningen waarover gesproken kan worden. Met enige schroom zet ik mij tot het schrijven van een beschouwing over deze uitgave die in samenwerking met uitgeverij Philip Elchers op tafel ligt. Want hoe kan ik oordelen over wat iemand vanuit zijn gevoel op papier heeft gezet. Daarom laat ik in mijn beschouwing hem regelmatig zelf aan het woord. Het is een emotioneel relaas dat de lezer in het hoofd gaat zitten. Ik kom er maar moeilijk van los.

De uitgave behelst gebundeld werkstukken voorzien van dagboekaantekeningen. Voor zichzelf om uit de impasse van het verleden te komen. Voor mij om het leed en de therapeutische handelingen daarop te begrijpen. Voor de ander die eenzelfde ervaring kan schrijven een steun in de rug te geven.

Als kunstenaar heeft Hemsteede een streepje voor, want hij kan door deze gave naast het verwoorden de kwetsbaarheid verbeelden. Hij kan het misbruik van zich afschrijven door de dader te benoemen. Maar heeft nog meer baat bij het verwerken door het misbruik een gezicht te geven, de dader uit zijn herinnering profiel te geven.

Door de traumatiserende handelingen die een oudere Duitse man, de kennis van de buren, in de jeugdige jaren van Bert heef uitgevoerd raakt hij later met zichzelf in de knoop. Om in de wirwar van gedachten de Bert weer te vinden die hij was heeft hij therapie nodig. Hulp om al pratende uit het harnas van schaamte en schuldgevoel te komen. “Schaamte en schuldgevoel zijn niet hetzelfde. Ik voelde me schuldig over et misbruikt worden. Maar schaamte is iets anders, dat gaat verder. Het gaat niet over iets wat ik deed, maar het gaat over mijn zijn, over wie ik ben.”

De uitgave "Getekend voor gesprek" is de neerslag van gesprekken met hulpverleners. En zijn gedachten over het reinigen van zichzelf door middel van de therapie. Het gaat diep en ik als lezer ga met hem door dalen, ben getuige van zijn moeiten. Want Hemsteede stelt zich wel breekbaar op, maar laat niet het achterste van zijn tong zien. De therapeuten zien wel zijn kleinste zelf, maar voor mij houdt hij zich toch min of meer groot - hoewel ik tussen de regels door lezende hem met één vinger zo kan omdrukken. Aan het eind van het boek, na de beschrijving van de gevolgde therapie beschrijft hij zichzelf. Doet een boekje open over wie hij is en wat hij voelt. Een lange lijst met zinnen die steeds beginnen met he woordje ‘ik’. Ik heb, ik doe, ik ben, ik geef, ik denk. (ik voel niks). De lijst eindigt niet, maar vervaagt. Lijkt dus eindeloos door te gaan, maar vervaagt in de herinnering.

Net voor het midden van het boek laat Hemsteede een pagina egaal zwart. Het is letterlijk de zwarte bladzij van zijn leven. Het verhaal in het boek namelijk vertelt het zijn, althans dat zijn wat door die ander bevlekt is. Zo zitten in de tekeningen en collages meerdere beeldende verwijzingen. Talloze symbolen om het leed omfloerst in uit te drukken. Wanneer het niet uitdrukkelijk en met nadruk realistisch wordt afgebeeld is het trauma minder moeilijk te hanteren. Maar mijmerend over wat hij beeldt en verbeeldt is de herinnering toch meer dan werkelijk en vertelt de voor de beschouwer abstracte tekening boekdelen. Maar aan mij wil hij niet alles kwijt, hoewel Hemsteede naar mijn mening toch al veel laat weten. "De zwarte pagina verbeeldt niet enkel de zwarte bladzijden in mijn leven, maar ook dat ik niet alles laat zien in dit boek. Op een persoonlijke manier opening van zaken geven, betekent voor mij niet dat alles met iedereen gedeeld hoeft te worden."

Bert Hemsteede leidde twee levens. Uit de maatschappelijke kant haalde hij energie, het bracht hem contacten, gaf hem kennis, nieuwe ervaringen en waardering. Maar dat wat hem raakte en wat hij voelde, de schaamte, verborg hij zo diep weg dat hij zichzelf kwijtraakte. Hij werd paranoïde. Beoordeelde elke ruimte en iedere situatie eerst instinctief of deze veilig was. Deze manie maakte hij niet bespreekbaar en deed daarmee zichzelf en zijn naasten tekort, beseft hij zich nu. Dat gescheiden verborgen en publieke leven wil hij middels de therapie met elkaar verbinden. De relatie herstellen tussen de twee identiteiten. De ene krachtig en ambitieus, de andere angstig en schrikkerig. "Mijn psychische kwetsbaarheid blijft. Dát beseffen is óók herstel."

De therapie behelst niet alleen de gesprekken om pijnlijke herinneringen de emotionele lading te laten verliezen, maar ook het tekenen van deze herinneringen - over die verbeelding kan dan ook gesproken worden. Het is een handvat het verleden nog beter te duiden. De kunst die Hemsteede tijdens en door deze sessies maakt is meer dan een therapeutische bezigheid. De werkstukken kunnen ook zelfstandig zonder de verdiepte lading de wereld in. De woorden hoeven de beelden niet te verantwoorden. De beelden kunnen namelijk heel goed voor zichzelf spreken. Wie aandachtig de composities in zich opneemt, ieder detail nauwkeurig bekijkend, prikt gemakkelijk door de schijnbaar abstracte werkelijkheid heen.

De collages en tekeningen zijn soms te waar om waar te nemen. Te echt in voorstelling en betekenis dat ze niet om aan te zien zijn. Het werkt op de emotie, het besef dat er iets goed mis was in het vroege leven van Hemsteede ligt er dik bovenop voor wie door de eerste laag van smerigheid durft heen te kijken. Want gelaagd is het werk van Bert Hemsteede zeker. In fysieke lagen maskeert hij delen, maakt het minder zichtbaar om er zelf mee om te kunnen gaan. Hij laat deze wel zien in het verborgene. Pas wanneer er een extra handeling wordt verricht in het kijkproces is deze bedekking weg te nemen en het onderliggende gevoel aan te boren. Helaas is dit in het boek niet altijd even duidelijk, hoewel Hemsteede de werkstukken wel van meerdere kanten en met de dieperliggende lagen toont.

Hoewel de tekeningen werden gemaakt om tot steun te zijn in de therapie zijn het geen therapeutische werkstukken. Als kunstenaar blijft Bert bij zichzelf. Zijn leven inspireert hem tot scheppen. Dat er onderliggende emoties door en mee boven komen is een effect die de kunst eigen is. In esthetische zin treffen deze het gemoed. Dit werk maakt Bert niet om de schoonheid te dienen, maar om gevoelens in beeld te brengen. En die gevoelens van Hemsteede zijn in dit geval niet mooi of verfijnd, want wat hem in het verleden is overkomen is niet elegant en verre van smaakvol. Maar juist door die smerigheid verschoont de kunstenaar zichzelf. Niet om de handelingen goed te praten, niet om zich te excuseren dat hij een mooie jongen is waarvoor de oude man is gevallen, wel om te laten zien dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Wie door de geschetste smeerlapperij heen kijkt doorvoelt de kwetsbaarheid.

De therapie roept weggestopte herinneringen op. Door deze te bespreken en te verbeelden worden ze hanteerbaar. Door ze in deze dagboekvorm te publiceren neemt Bert Hemsteede een grote stap in het verwerkingsproces. Blijft zijn trauma eerst nog binnenskamers en zijn zelfs de familie en naasten niet of nauwelijks op de hoogte, door het boek gaat zijn verhaal de wereld in. Het kan hem maken en breken beseft hij, maar het boek is er vooral om andere slachtoffers van enig misbruik tot steun te zijn. Bert moet veel drempels over, veel deuren openen, meerdere gangen door die hij eigenlijk niet wil betreden. Zo is bijvoorbeeld het noemen van de naam van de dader te intiem, zo persoonlijk dat hij zich ervoor schaamt en er onpasselijk van wordt. "Zijn naam geven voelt bijna nog intiemer dan te vertellen over wat er allemaal gebeurde. Door zijn naam te noemen gaf ik hem als het ware de macht om mijn wereld binnen te komen." Later in het boek beschrijft hij nauwkeurig de handelingen en schrikt van zichzelf. “Blijkbaar kan ik soms makkelijker praten (voel ik minder schaamte) over het beladen verleden, dan over de intieme wonden van het heden.” Een paradoxale bekentenis.

Ook vraagt hij zich af of hij niet medeschuldig is aan wat hem is overkomen. Had hij ervoor kunnen kiezen het niet te willen. Maar kunnen kiezen gaat uit van een vrijheid, en die voelde hij niet. Hij negeerde het besef dat het niet 'goed' is wat hem gebeurde en dat het voor hem schadelijk zou kunnen zijn. Er was geen gevaar, maar wel een dreiging. Hij mocht de handelingen niet openbaar maken, toen. Het moest verborgen blijven, zoiets van een niet uitgesproken afspraak tussen Bert en de man: "ons geheimpje".

Een laatste pleidooi. “Ik heb me niet met hem verbonden gevoeld, behalve in het delen van het geheim. En daarmee bewaarde ik ook zijn geheim en beschermde hem dus ook. Ik heb niets van hem opgestoken, behalve hoe te ondergaan en te zwijgen. Ik heb niets van hem geleerd, behalve dat ik niet opgewassen ben tegenover een ander. Niets heb ik van hem geleerd dat me een beter mens maakte. (…) Het verdriet is een deel van mijn leven geworden, zonder dat het me onderuithaalt en ontregelt.” D uitgave ‘Getekend voor gesprek’ bevat het verhaal wat Hemsteede wilde vertellen. Over hoe het weer goed kwam met Bert.

Getekend voor gesprek. Verslag van een psychotherapie. Bert Hemsteede. Tekst en tekeningen. Uitgeverij Philip Elchers, 2023.

#Bert Hemsteede #Philip Elchers #psychotherapie #misbruik #collages #tekeningen #boekbespreking

0 notes

peterpijls1965 · 6 months ago

Text

Column voor het Boeddhistisch Dagblad, mogelijk volgende week woensdag. Morgen in het Boeddhistisch Dagblad: column over het anarchisme als boeddhistische levenshouding, of omgekeerd. Dat komt voor. Ik zocht het uit. Sterker nog: zo probeer ik te leven.

Het egoïstische zen

Mediterend op een kussentje deed ik nooit iets voor mijn medemens. De welvarende boeddhist die maar verlichting streeft doet dat niet voor de buurvrouw met bijstand. (Zen)boeddhisme kan kil en waardenvrij zijn.

De Dalai Lama is misschien een groot spiritueel leider. De omvang van zijn aanhang wijst daarop. Rechtvaardigt het dat zijne heiligheid een jongetje publiekelijk seksueel misbruikte? Terwijl televisieploegen filmden wat er gebeurde? De rechter in India gaat hem vervolgen. Het land dat het boeddhisme voortbracht vindt de voorman uit Tibet niet onfeilbaar. De Dalai Lama zal heel werelds terecht moeten staan.

Misbruik komt overal voor, ook buiten het boeddhisme. De boeddhistische regels - mededogen, niet doden, niet liegen of roddelen - leggen de lat hoog. Als afgekeurde, gescheiden bijstandsontvanger is het niet moeilijk nooit ruzie te hebben met een chef of een collega. Die heb ik al heel lang niet meer. Mijn teruggetrokken leven is voor mij geen uitdaging. Buiten word ik getest. Ook daar kan de geest sterk zijn, maar blijft dat zo onder druk? Consequent verdraagzaam zijn in gezelschap kan stresserender zijn dan thuis op het terras naar de lucht kijken.

In een boeddhistische gemeenschap het leven van de rijke prins Siddharta uit India nadoen, alleen of met anderen, lijkt moeilijker dan het is. Onder gelijkgezinden preekt de mens voor eigen parochie. Zelfingenomenheid ligt op de loer in het bergklooster.

Consequent verdraagzaam en geweldloos leven - een pijler binnen het boeddhisme - is uitdagender. De medemens kan zich opdringen en daarbij bijvoorbeeld mijn lichaam ongevraagd aanraken en zelfs vastpakken - kort.

Het overkwam me laatst op een terras, 's avonds. De vrouw was dronken. Ze knielde bij me neer. Ze beweerde dat ze me kende, zich vasthoudend aan mijn arm en hand om vallen uit te sluiten. Ik moest haar herhaaldelijk terechtwijzen eer ze opstond en voortwaggelde. Andere terrasbezoekers zagen het, serveersters zeker.

Ik denk dat boeddha zelf niet wezenlijk anders zou hebben gereageerd. Al kan het dat de verlichte bezwaren zou hebben gehad tegen mijn Porn Star Cocktail.

Overigens was de vrouw best knap. Ik was dus geen egoïst. Ik zou beslist slecht geslapen hebben als ik de dronken dame had uitgenodigd voor een drankje, misschien thuis. Dat kan tot meditatieve momenten leiden, al zijn ze kort van duur en meestal vluchtig. Zou ik als beter mens zijn wakker geworden? Heel misschien. Reincarneren is eigenlijk domme dingen die tot een kater leiden achterwege laten.

Zo weinig mogelijk toegeven aan magisch denken help me ook. Het illusoire karakter van visioenen en stemmen in mijn hoofd heeft hoogst zelden een link met mijn realiteit van alledag. Al doen mijn hallucinaties - vroeger ziekelijk, nu beheersbaar - wel eens aan het nirvana denken.

Te vaak is dit niet het geval. Me met mijn elektrische rolstoel 's avonds vastrijden in een doos afval met een geblokkeerde rem tot gevolg kan gebeuren. Rustig blijven ademen tot de monteur er is zie ik als een onbedoelde meditatiesessie. Daarbij was er volk op de been in het park. Geen moment voelde ik me alleen of verlaten, daar bij de vuilniscontainers en het afval er omheen.

Illustratie: de zencirkel, een Japans symbool voor het zenboeddhisme.

1 note · View note