#zandsteen

[brilmans]

Een zandsteen met plantenresten

Zandsteen met een platte slijkgaper.

Onlangs vond ik op de zandmotor een plaatseigen (althans daar ga ik van uit) zandsteen met daarin de fossiele resten van een platte slijkgaper (Scrobicularia plana). Omdat het een doublet in natuurlijke positie betreft ga ik er van uit dat het fossiel daar is gevormd waar het huisde vlak voordat het weekdier het leven liet: zo’n dertig centimeter diep in het slijk van een voormalige wadachtige kuststrook. Wanneer, dat is een op basis van de schelp niet te zeggen, de platte slijkgaper komt hier al vanaf het Vroeg Pleistoceen voor, maar op basis van de steen en vindplaats wel te schatten. Tenminste dat meen ik.

Limoniet aan een kant van de steen.

Een kant van de steen bestaat uit limoniet ofwel ijzeroer. Het ijzeroer dat we op de Zandmotor vinden is ontstaan vlak nadat het Pleistoceen overging in het Holoceen, zo’n tienduizend jaar geleden.

Van het iets grovere doorgaand blauwgrijs gekleurde plaatseigen zandsteen dat we regelmatig op de zandmotor vinden, wordt gesteld dat het tijdens het Atlanticum is gevormd. Ik schat zo dat deze steen dus ergens tussen de tienduizend en achtduizend jaar oud is.

Diverse plantaardige insluitsels.

Wat de steen extra interessant maakt, is dat er stukjes plantaardig materiaal in zitten die nog niet zijn gemineraliseerd. Iets dat we ook vaak zien bij het verijzerde hout dat op de zandmotor te vinden is.

Aan de hand van deze stukjes moet het mogelijk zijn middels c14-datering de exacte ouderdom van het gesteente te bepalen. Maar omdat dat te kostbaar is, moet u het toch doen met mijn schatting.

[rotterdamvanalles]

De Luthersche Kerk en Het Dagblad Rotterdam aan het Wolfshoek, 1932-1936 ). Rechts de Leuvehaven en links de Keizersbrug en de Zuidblaak, gezien vanaf de Noordblaak.

In november 1611 werd het gedeelte ten oosten van de Leuvehaven als bouwgrond verkocht. Arent van der Wolff kocht daar verschillende erven, zoals dat op de hoek van de Blaak en de Leuve, waardoor de naam te verklaren is. In het begin heette ook dit gedeelte Blaak. De Rouaansche Kaai, zoals vroeger een gedeelte van de Wolfshoek werd genoemd, dankte die naam aan het beurtveer op Rouaan aldaar. In deze buurt, op de Blaak bij de Keizersbrug, bevond zich het huis 'de Rouaanse kelder', dat eveneens aan dit beurtveer herinnerde. De huidige Wolfshoek ligt ongeveer op dezelfde plaats als waar deze straat zich voor het bombardement in mei 1940 bevond.

De Lutherse kerk (ook Wolfshoekkerk genoemd) was een kerkgebouw van de Evangelisch-Lutherse Gemeente uit 1736 in het centrum van Rotterdam. De kerk stond op de hoek van het Wolfshoek (nu de Blaak) en de Posthoornsteeg (nu Posthoornstraat). In 1940 werd de kerk in het Bombardement op Rotterdam verwoest.

De Evangelisch-Lutherse Gemeente had vanaf het begin van de 17e eeuw een kerk in Rotterdam aan de Binnenvest, eerst een schuilkerkje (de Martinistenkerk) en van 1651 tot 1736 een grotere (de Luthersche kerk op 't Colchoseiland). In 1732 kochten drie leden van de kerkenraad een terrein aan het Wolfshoek, de Posthoornsteeg en de Korte Wijnstraat en boden dat aan voor de bouw van de nieuwe kerk. Onder bouwmeester Titus Favre werd in 1733 de bouw van de kerk begonnen, die op 16 december 1736 plechtig werd ingewijd.

De kerk was ruwweg vierkant en in baksteen gebouwd. De versieringen en geveldetails en de drie toegangen waren in Bentheimer zandsteen uitgevoerd. Het dak was koepelvormig en met koper bedekt en steunde een klokkentorentje. De toegang aan het Wolfshoek was het fraaist en met een hekwerk afgesloten. Het interieur bestond uit een overwelfd middenschip en twee zijpanden met twee boven elkaar liggende galerijen van zo'n 7 m diepte. In 1749 werd een orgel van Christiaan Müller in gebruik genomen, dat in 1887 werd uitgebreid en verbouwd.

Het Bombardement op Rotterdam verwoestte de Wolfshoekkerk. De kerk werd niet herbouwd. Op de plek van de kerk verrees na de bezetting het gebouw van de Bank voor Handel en Scheepvaart (1955). Na een verbouwing is daarin sinds 2001 de Kamer van Koophandel gevestigd. De Evangelisch-Lutherse Gemeente opende in 1949 de nieuwe Andreaskerk aan de Heer Vrankestraat in het Oude Noorden.

De prentbriefkaart komt uit de collectie Goeree en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[historyfoundhere]

Een echte Egyptische tempel bekijken in Nederland? Dat kan in het @rijksmuseumvanoudheden in Leiden! De tempel van Taffeh (gebouwd ter verering van de godin Isis) werd ongeveer 2000 jaar geleden gebouwd in het zuiden van Egypte. Toen de regering van Egypte in de jaren ‘60 van de 20e eeuw een stuwdam bouwde, werden honderden historische locaties verplaatst. Hiermee werd voorkomen dat deze onder water van het Nassermeer zouden verdwijnen. Nederland hielp mee met het verplaatsen en kreeg als dank deze tempel cadeau. Steen voor steen werd de tempel afgebroken, verscheept en heropgebouwd. Nu is de tempel te vinden in Leiden in het Rijksmuseum voor Oudheden. Wij genieten van ieder museum dat we bezoeken dankzij onze @museumkaart Heb je er geen? De tempel staat in de entree en kan ook zonder kaartje worden bezocht! Ook dit museum is bezocht door InspectJurre. Stem nog even op hem via museumkids.nl ———— A genuine Egyptian temple in The Netherlands? You can find one in Leiden at the Rijksmuseum van Oudheden. The temple was saved when Lake Nasser was being created with the build of the Aswan dam. Hundreds of ancient buildings were replaced to prevent flooding. The Netherlands were assisting with this rescue mission and was donated the temple of Taffeh as a gift. The temple was rebuild in The Netherlands. We enjoy many museums with our museumkaart. But if you don’t have, the temple can still be visited since it’s located in the public lobby. #egypte #egypt #ancientegypt #tempel #temple #isis #lakenasser #nasser #aswan #aswanegypt #leiden #sleutelstad #museum #musea #rijksmuseum #inspectjurre #rijksmuseumvanoudheden #museumkaart #museummetkinderen #zandsteen #hieroglyphs #eropuitmetkinderen #eropuitineigenland #nederlandheeftalles #unesco #dummiedemummie #museumkids #historyfound (bij Tempel van Taffeh) https://www.instagram.com/p/CTtuGAcsXYH/?utm_medium=tumblr

[leftwizardbarbarian-blog]

Grand Canyon wonderstone en Sedona stone

Grand Canyon wonderstone en Sedona stone

categorie : Sieraden, juwelen, mineralen en edelstenen

      .

Algemene informatie

.

Wonderstone is een soort zandsteen gekenmerkt door banden en strepen in bruin en rood tinten. Kanab wonder-stone en Sedona steen zijn allebei soorten zandsteen welke gevonden worden op een speficieke locatie in de Verenigde Staten. Kanab wonderstone wordt gevonden in Kanab, Utah en Sedona stone wordt gevonden in…

[rudjedet]

Snel liep ze terug naar de zijkant van de tempel, waar pyloon en muur elkaar raakten en de diepe schaduw haar weg omhoog zou verdoezelen. Ze legde haar hoofd in haar nek. Een flinke klim, al was het er één die ze zonder touw af kon: de reliëfs op de muren zouden haar genoeg houvast bieden om tegen de muur op te klimmen. De goden zouden het haar maar moeten vergeven dat ze haar voet op hun neus zette. Ze schortte haar tuniek op, stak de zomen in haar riem, en met haar benen vrij begon ze de klim.

De inspanning verwarmde haar meer dan haar sjaal had gedaan en al snel stond ze op de top van de muur. Die muur, uit zandsteen opgetrokken, was zeker zes voet breed - genoeg om comfortabel met zijn tweeën een goede dag te hebben. Ze grijnsde bij de gedachte en besloot daar werk van te maken zodra ze een geschikte kerel vond wiens hart groot genoeg was voor dat soort ongein. Nu moest ze echter bij de les blijven en keek naar beneden. De binnenplaats van de tempel was verlaten. In het maanlicht wierpen de schaduwen van de pilaren een langwerpig net over de grond.

In het kader van Nederlandsposten, please enjoy een onvertaald stukje Egypt novel, waarin D zoals gewoonlijk haar mind niet uit the gutter krijgt zelfs als ze een tempel gaat bestelen.

[meisjesopreis]

Zhangjiajie National Park: Regenwolken en Chinese cuisine

Dag 42 – 47 Ja, dat is nog eens een pakkende titel hè! “Wat hebben regenwolken en Chinese cuisine met elkaar te maken?” hoor ik je denken. Nou, in Wulingyuan zijn de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het begon allemaal een week geleden (in mijn melkherbergje), toen we aankwamen in Zhangjiajie, een piepklein dorp aan de rand van het gelijknamige National Park. Dit park staat bekend om haar bijzondere bergen, die ook wel Avatar Mountains worden genoemd. Voor wie de film kent, de bergen lijken dus op die zwevende uit Pandora. Voor de rest: door erosie zijn deze bergen van zandsteen gespleten en zijn het nu losstaande pilaren. We keken er al een tijdje enorm naar uit om dit fenomeen te bewonderen, de plaatjes op internet waren prachtig. Echter bij aankomst was het bewolkt en regende het zachtjes, dus er was niets te zien van die mooie bergen. De weer-app gaf aan dat er de volgende dag wel bewolking zou zijn, maar geen regen.

Vol goede moed openden we de volgende ochtend vroeg de gordijnen van onze mooie hotelkamer om het weer te checken. We wilden graag een ritje maken met de 7 kilometer lange kabelbaan, die je naar de top van Tianmen Mountain brengt. Er was helaas de hele dag nog minder zicht dan de dag ervoor. We besloten dan deze dure kabelbaan maar aan ons voorbij te laten gaan en genoten van een wandelingetje door het dorp. We vonden er een koffietentje waar we Bubble Tea dronken: een Aziatisch drankje van melkthee met gelatine-achtige bolletjes op de bodem van je glas, die via een rietje in je mond belanden en smaak geven zodra je erop bijt. Zeer apart.

We verhuisden de dag erop een dorpje verder, naar Wulingyuan, waar de officiële ingang van het park is. Al tijdens het wandelingetje naar de indrukwekkende ingang van het park – een grote houten pagode met kitcherige achtergrondmuziek, de Efteling is er niets bij – werd ons optimisme op de proef gesteld. Donkere wolken hingen over de toppen van de bergen. Toch stapten we, na 2 entree tickets te hebben gekocht, in de eco-bus die ons naar de Bailong Elevator bracht.

De Bailong Elevator is een 330 meter hoge glazen lift, de hoogste buitenlift ter wereld, die je naar de top van een berg brengt. Vanuit de lift en op het topje van de berg hoor je dan uitzicht hebben over het hele park. Bij de busstop aan de voet van de lift zagen we de topjes van wat lagere Avatar Mountains, die er heel mysterieus uitzagen, zo gehuld in de mist. We kochten vrij prijzige tickets voor een retourtje met de lift met de gedachte dat dit een once-in-a-lifetime ervaring zou gaan worden. Omdat we zo vroeg waren was het nog rustig in het park, dus met nog maar 3 anderen stapten we in de lift en hielden we onze camera's in de aanslag.

De rit naar boven duurde welgeteld 8 seconden, waarvan 2 seconden 'ondergronds'. De overige 6 seconden hadden we uitzicht op een prachtige witte mistbank. We stapten allemaal lachend en een tikkeltje teleurgesteld uit de lift, op het plateau bovenop de berg. Er lag sneeuw op de grond en de blaadjes van de bomen waren gehuld in een laagje ijs. Die 8 seconden naar boven hadden net zo veel graden van de temperatuur afgehaald. Ook vanaf dit uitkijkpunt was er louter mist te zien. Na 5 minuutjes rondlopen was de lol er wel vanaf en wilden we weer terug naar beneden. De controle dame gaf echter aan dat we een enkeltje hadden gekocht (niemand sprak hier Engels), dus dat we “even” naar de busstop 500 meter verderop moesten lopen om nog een ticket naar beneden te kopen. Pissig glibberden we naar de ticketbalie waar we nog eens een dik bedrag betaalden voor een ritje naar beneden, waarvan we wisten dat het zonder uitzicht zou zijn.

De dagen die volgden bleef het weer ons tegenzitten. Elke dag hielden we het weer in de gaten, hopend op wat blauwe lucht. In de tussentijd gingen we maar wat restaurants af en probeerden we fanatiek gerechten die er goed uitzagen op de plaatjes in de menukaart. Alle omschrijvingen waren in het Chinees, dus vaak hadden we geen idee wat we aan het eten waren. Om de beurt namen we de eerste hap uit een gerechtje. Meestal waren we positief: we aten heerlijke pannenkoekjes van rijst die we zelf vulden met varkensvlees, komkommer en bamboe en dipten in een soyasausje, rijstgerechten met vlees en ui, waterspinazie met boontjes, een mix van gekruide kip en garnalen met rijst of een vleespasteitje. Een schaal gevuld met ondefinieerbaar (goor) vlees was een minder succes. Na allebei een hapje moffelden we de overige stukken onder wat andere restjes, in de hoop de keuken niet te beledigen.

We vinden het jammer dat we de schoonheid van het Avatar gebergte gemist hebben. Toch realiseren we ons dat dit soort tegenvallers ook onderdeel zijn van reizen en dat je niet alles kunt controleren, zeker het weer niet. We zien het maar als reden om ooit nog terug te keren! In de tussentijd genieten we van elkaar, de cultuur én de Chinese cuisine!

[bartwatching]

Reisverslag Enschede - Brandenburg - Heerlen

20 t/m 22 juni - Etappe 1, 2 en 3: Hoensbroek - Gennep - Bronckhorst- Enschede 

De officiële fietsroute naar Berlijn, al zou ik maar tot Brandenburg rijden, start in Enschede of Coevorden. Daarom ben ik in drie dagen naar Enschede gereden via de Maasroute, Midden Nederland route en de Boerenlandroute. Deze routes kende ik al want een paar jaar geleden heb deze ook gereden tijdens een rondje Nederland. Overnacht in Hotel De Kroon (Gennep), Herberg de Gouden Leeuw (Bronckhorst) en Fletcher Hotel De Broeierd (Enschede).

23 juni - Etappe 1: Enschede - Tecklenburg

Het was ‘s morgens al goed warm en volgens het weerbericht zou de temperatuur boven de dertig graden uitkomen vandaag. Tegen negen vanaf het Fletcherhotel vertrokken. Bijna in één rechte lijn naar het station waar mijn route zou starten. Door het zonlicht kon ik mijn Garmin niet goed lezen en een paar keer reed ik bijna verkeerd. En eigenlijk zou ik beter moeten weten want het begin was hetzelfde als de LF14 route die ik al een gereden had. Sommig punten herkende ik nog zoals het industrieel erfgoed waar nu een museum in gevestigd was.

Gelukkig reed ik ook regelmatig in de schaduw door de bomen die langs het parcours stonden. Maar daar waar ze niet stonden was het verdomme goed heet. Plotseling was ik op Duits grondgebied. Een stukje verder passeerde ik het Gildehauser Venn. Even de uitkijktoren opgeklommen waar ik een mooi uitzicht kreeg over dit veenmoeras. 

In Bad Bentheim het kasteel bekeken wat was opgetrokken uit lokaal zandsteen. De route liep er omheen. Het was de eerste keer dat ik serieus moest klimmen. Het kasteel stond op een partij zandstenen rotsen. Een einde verder, bij Ohne, de dorpskerk bekeken. Het oudste gebouw wat is gebouwd met de Bentheimer zandsteen. 

Ik passeerde de Hanzestad Rheine. Vlak voor Riesenbeck de oude waterburcht Surenburg bekeken. Het zag er keurig uit en in goede staat! In de verte zag ik het al liggen. Het Teutoburgerwoud. De laatste twintig kilometer was dan ook flink klimmen geblazen. En de route bracht me niet alleen over asfalt wegen maar ook over bospaden. Het was nog een stevig klim naar Tecklenburg met uitschieters van 13 %. Viel niet mee in die hitte en na circa 100 km. In Tecklenburg ingecheckt bij Hotel Drei Kronen. Op mij vraag of ik mijn ergens veilig kon stallen was het antwoord op de parkeerplaats. Op mijn vraag of dat een afgesloten ruimte was zei de receptioniste ja er staat een houten huisje, ik geef je de sleutel. Maar een uitleg waar ik de parkeerplaats kon vinden volgde niet. Dat moest ik dan weer vragen.

Na wat gerust te hebben op mijn kamer nog even door het pittoreske stadje met vakwerkhuizen gelopen. Daarna gaan eten in mijn hotel. Eenvoudig maar goed. Maar tegen negenen werd ik de deur uit gekeken. De ober had feierabend en moest zijn bus halen. 

24 juni - Etappe 2: Tecklenburg - Bielefeld

Geen ontbijtbuffet! Aan tafel vond ik brood, broodjes en zoet beleg. Maar geen vlees, kaas, eieren en koffie. Niet echt een Duits ontbijt schoot het door me heen. Een ander tafeltje werd bediend door een oude man. Zij kregen koffie. Hij zag me ook zitten. Ik begon maar alvast met eten en dacht nog hij zal wel zo komen. Niet dus! Er kwam wel een meisje waar ik maar koffie aan vroeg. Voordat ik de koffie kreeg was ik al redelijk opgeschoten met eten. Het andere tafeltje kreeg een schaaltje kaas en vlees en even later werd gevraagd of ze ook eieren wilde. Voor mij hoefde dat al niet meer want ik al mijn brood al bijna op. Maar ze zijn het me ook nooit komen vragen. En als het nou druk was dan zou ik het me nog kunnen voorstellen maar naast die ene bezette tafel was ik de tweede tafel die bezet was. 

Uitgecheckt waarbij ze me vroegen of ik nog niet moest ontbijten :-) tsja. Mede door mijn ervaring bij het inchecken kon ik niet anders concluderen dat het niet echt een goed georganiseerd hotel was. 

Volgens het weerbericht was er de hele dag kans op regen. Ik vertrok dan ook met regen. Gelukkig niet te hard en met mijn waterdichte sokken, regenjas en hoes over mijn fietshelm was het goed uit te houden. De temperatuur was meer dan tien graden koeler dan gisteren en de wind stond grotendeels in de rug. Na een uur was het regenen gestopt en tijdens het fietsen bleef het verder droog.

Ik fietste langs bossen, golvende velden en vakwerkboerderijen. Soms wat heuvel op en dan weer heuvel af. Qua moeilijkheidsgraad kon je het een beetje vergelijken met Limburg. Bij Bad Iburg kon ik een blik werpen op het kasteel wat hoog op een rots lag. 

In Bad Rothenfeld fietste ik door het kurpark en langs een gradierwerk: een hoge houten muur waarin bossen van fijne takken zijn verwerkt. Het water sijpelt door deze takken en gedeeltelijk verdampt het door zon en wind. Met als gevolg dat het zoutgehalte in het water toeneemt terwijl de overige mineralen op de takken wordt afgezet. Zo creëer je zeelucht zonder dat de zee in de buurt is. Ik had het al eens eerder gezien tijdens mijn fietstocht langs de Hanzesteden.

Tijdens de route was het zo nu en dan klimmen. Het viel reuze mee maar de laatste helling, vlak voor Bielefeld, was pittig. De stijging was al niet verkeerd maar de moeilijkheidsgraad kwam vooral omdat de weg niet geasfalteerd was maar bestond uit keien en stenen. Sommigen lagen los. Uiteindelijk arriveerde ik in Bielefeld. Een stad die volgens een complottheorie niet zou bestaan. Bielefeld zou een verzinsel zijn van de Duitse regering, de CIA, Mossad of van buitenaardse wezens. 

Ingecheckt bij Hotel Altstad Hotel Bielefeld. Hier ging een stuk efficiënter dan het vorige hotel. Na het douchen het oude centrum gaan bekijken. Bielefeld heeft verspreid door het centrum best nog wel wat oude kerken en mooie middeleeuwse huizen. Bijna twee uur rondgelopen en daarna nog een middagdutje gedaan. 

‘s Avonds prima gegeten bij café Alt Bielefeld. Geen haute cuisine maar goed Duits eten voor een hele schappelijke prijs. Moe! Op tijd naar bed gegaan.

25 juni - Etappe 3: Bielefeld - Hameln

Heerlijk ontbijt gehad in het hotel. Daarna op weg. Eerst door het centrum van Bielefeld maar al snel reed ik door buitenwijken met mooie huizen en een parkachtige omgeving. Bij een bakker nog snel een brood ingeslagen en een heerlijke zoete koek. De eerste tien kilometers waren vlak maar daarna kwam een stevige klim die ik goed verteerde. 

Door naar Oerlinghausen en Lemgo. Die laatste was een mooi plaatsje met veel historische gebouwen in originele staat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Lemgo namelijk de verwoesting bespaard gebleven wat bij veel Duitse steden helaas niet het geval was. Nog wat tomaten en appels ingeslagen op de plaatselijke markt. 

Een fietspad langs de Bega bracht me langs een oliemolen en het van oorsprong middeleeuwse burcht Brake. Die laatste leek nu meer op een soort van pakhuis. Daarna weer een paar keer (onverhard) klimmen. Boven op de top van de laatste klim geluncht. En daarna was de rit eigenlijk peanuts.

Afdalen naar Bad Pyrmont. Een echt kuuroord sinds de 16e eeuw. Het kasteel was indrukwekkend. En volgens een man moest ik het echt niet alleen van buiten fotograferen maar het ook van binnen gaan bekijken. Toch maar niet gedaan. Dankzij , tenminste voor de monarchisten onder ons, Pyrmont is de Nederlandse monarchie gered. Emma zu Waldeck und Pyrmont, slechts 20 jaar!, kreeg bezoek van onze 61-jarige! Koning Willem III. Een bofkont die Willem ;-) Emma zou uiteindelijk Wilhelmina ter wereld brengen die veel langer bleef leven dan de oudere kinderen van Willem III. 

De route ging verder door het dal van de Emmer. Alles was vlak behalve twee korte stevige kuitenbijters over een onverhard pad. Kort daarna werd ik bijna aangereden door een Duitse, een “stom godverdomme kutwijf” want zo heb ik op haar gescholden, op een e-bike die aan de linkerkant aan het fietsen was. Volledig in dromenland! Door mijn gescheld schrok ze nog juist wakker, zij trok nog aan het stuur en ik vloog voor de zekerheid de berm in. Op het nippertje! Het laatste stuk langs het riviertje de Weser gefietst wat me naar Hameln bracht.

Na het inchecken bij Hotel zur Krone en douchen wat door het stadje gelopen. Hameln heeft een leuk centrum met veel oude vakwerkhuizen. ‘s Avonds gegeten bij een Griek met een ober waar geen lachje vanaf kon. Het eten was wel OK, o.a. lam met spaghetti gegeten. Nog even door het centrum gelopen en neer geplant op het terras van Café Am Ring in het Stadspark.

Tegen tienen terug naar het hotel waar ik nog een paar oldtimer Volkswagens kon bewonderen. Vreemd genoeg kon ik de slaap niet vatten en later dan normaal viel ik dan ook pas in slaap. 

26 juni - Etappe 4: Hameln - Nettlingen

Tegen half tien op weg. Er waren wel meer fietsers in het hotel maar ik denk dat de meesten de fietsroute langs de rivier de Weser reden. Onderweg kwam ik namelijk nauwelijks fietsers tegen. In ieder geval niet met bepakking. De eerste vijfentwintig kilometer verliepen om een of andere reden moeizaam. Was het de hoge luchtvochtigheid, het slecht in slaap komen van gisterenavond of toch dat het het licht omhoog ging? 

Maar na de eerste echte klim kwam ik wat meer in mijn ritme en liep het weer lekker.  Bij Gronau reed ik langs een stukje stadsmuur en een wachttoren. Bij Barfelde volgde een kilometerslange klim over bospaden door het Hildesheimer Wald. Op de top geluncht. Daarna was het afdalen richting Hildesheim. Ondanks dat deze stad de moeite waard is om te bezichtigen heb ik dit toch niet gedaan. Ik kende de stad van een aantal jaren geleden toen ik het bezocht had tijdens een lange midweek Hannover. 

De rest van de rit was grotendeels vlak door het dal van de rivier de Innerste. Er was alleen nog een korte klim bij Schloss Derneburg. Echt goed zicht kreeg ik echter niet van het kasteel want het was grotendeels verborgen achter groen. Achter mij zag ik een donkere lucht én in de verte ook wat regenbuien. Ik besloot wat steviger door te fietsen om in ieder geval droog aan te komen in Nettlingen.

Onderweg verstoorde ik nog een fotoreportage van een Meesteres, of was het gewoon een fotografe?, die een man in een zwart latex kostuum, compleet met masker, aan het fotograferen was. De fotografe moest er wel om lachen toen ik langs fietste en zei dat het er goed uitzag. 

In Nettlingen het Landhotel Hamburger Hof gevonden maar ik kon pas tegen vieren inchecken. Ik besloot dan ook maar bij een nabij gelegen tankstation wat cola te gaan kopen. Bij het hotel zag ik dat hun restaurant alleen maar door de week geopend was. Dat is nou jammer. Tegen vieren ingecheckt, en toen begon het juist hard te regen en te onweren, en volgens de eigenaar was er niet echt wat in de buurt om te eten. Google Maps liet me een restaurant zien wat zo’n zes kilometer verderop lag. Daar had ik niet veel zin in. 

Ik had nog lekker Duits brood, een tomaat en bij het tankstation kocht ik nog wat bier en biffi worst als extra beleg. Het is allemaal relatief moet je maar denken. Er zijn genoeg mensen op aarde die dit een feestmaal zouden vinden. Ik at mijn buikje rond aangevuld met thee en koffie die ik op mijn kamer kon maken. Ook maar wat reserveringen gemaakt voor de komende overnachtingen. Dan heb ik dat tenminste allemaal geregeld. 

Die avond rustig liggen lezen in het boek De vrouw van de koorddanser. Eens spannende historische roman wat zich afspeelt in het Middeleeuwse Duitsland van 1525. Waar een geheime genootschap dat over de grootse mysteries van de mensheid waakt wat opgeslagen ligt in oude boeken die ergens bewaar worden in een kloosterbibliotheek. Iedereen is op zoek naar deze boeken en mysteries. Zelfs de machtige Paus en corrupte kardinalen, bisschoppen etc. etc.

27 juni - Etappe 5: Nettlingen - Bad Helmstedt

Een goed ontbijt die ochtend! Ik was de enige gast dus alles werd voor me op tafel gezet. Bij het uitchecken nog even met de vriendelijke eigenaar gequatscht en daarna op weg. Ik fietste door een streek met kleine dorpjes. Een vlak landbouwgebied. De eerste twintig kilometer vond ik maar saai. Maar misschien kwam dat ook wel omdat de zon nog niet scheen. Wind was er nauwelijks en de grote windturbines waar ik lang fietste draaiden dan ook niet. Vlak voor Braunschweig werd het wat interessanter. En ook de zon kwam gelukkig ook weer uit. 

De route door Braunschweig bracht me langs alle belangrijke monumenten. Sommige herkende ik nog van elf jaar geleden toen ik de Hanzesteden route fietste en toen heb ik een middag Braunschweig bezocht. De Burgplatz was helaas ontsiert door tribunes die men had opgebouwd voor de opera Aida van Verdi. Jammer! Ik kon geen blik op de mooie huizen werpen. 

Nadat ik Braunschweig via een park verlaten had ging ik verder oostwaarts en bracht me o.a. naar het kloosterdorp Riddagshausen. Ik fietste verder over een golvend terrein met zo nu en dan een klimmetje. Bij Konigslütter inkopen gedaan en de Kaiserdom uit de 12e eeuw bekeken. De zon was ondertussen weer weg. 

Daarna door richting Helmstedt, voornamelijk via half verharde veldwegen. Op sommig was nog niet zo lang een nieuwe steenlaag gestrooid en die was daarom nog niet goed aangereden. Dat maakte het fietsen wel eens lastig. De route bleef licht op en neer gaan. Helmstedt ingereden maar niet echt bekeken want hier was ik afgelopen jaar al een hele middag geweest. 

Ik verbleef buiten de stad in Hotel Quellenhof gelegen in Bad Helmstedt, zo’n drie kilometer van Helmstedt. Vanuit Helmstedt moest ik een een goed lopende klim nemen, max 7%, om er te komen. Een beetje vergane glorie hotel maar er waren wel gasten én het restaurant was geopend. Gelukkig maar al had ik erop gerekend dat het niet het geval zou zijn en wat extra eten ingeslagen. 

En ook de bar was open tot half tien. In de bar hing een oude foto van voormalig personeelsleden in een mooi Hotel Quellenhof uniform. Één ervan herkende ik dat was de vriendelijke receptioniste c.q. kelnerin die mij had ingecheckt. Voor de zekerheid even aan haar gevraagd en zij bevestigde het. Ik denk dat ze toen begin twintig was. Een jaartje of veertig geleden? 

28 juni - Etappe 6: Bad Helmstedt- Tangermünde

Bij Beendorf de voormalige oost-west Duitse grens overgereden. Ik reed door een glooiend landbouwlandschap. En voordat ik bij Haldensleben arriveerde had ik al vier kastelen gezien: Bartensleben, Erxleben, Hausmannsturm en na een korte steile klim kwam ik op de Burgberg bij Bebertal. 

Vlak daarna kwam ik burcht nummer zes tegen. Tenminste dat dacht iemand het waren de ruïnes van een kerktoren. Het enige zichtbare restant van Nordhuysen. De kerktoren stond op een heuveltje met een droge gracht erom heen. Dus zo gek was mijn eerste gedachte niet. 

Geluncht op een bankje met achter mij een bos en voor mij een groot veld. Plotseling zag ik twee hazenoren boven de vegetatie uitsteken. Ik dacht dat die nu wel zou gaan rennen als die mij zag. Maar nee hoor! Parmantig huppelde hij langs mij op zo’n tien meter afstand. Hij / zij? nam alle tijd. Pas toen ik mijn telefoon wilde pakken om een foto te maken nam die toch maar een sprintje. Deze vakantie heb ik ook al drie herten gezien maar ik vond dit toch wel erg bijzonder. Nog nooit een haas zo goed en rustig kunnen bekijken.

Na Haldensleben was het gedaan met klimmen. De enige berg die ik tegenkwam was de Kalimanscharo, een afvalberg, circa 120 m hoog, van de grootste Kalimijn in Duitsland. Ik kende de berg al want ook vorig jaar, toen ik de voormalige Oost Duitse grens fietste, heb ik die al zien liggen. Ik kom nu ook meer vakantiefietsers tegen want ik kom vlakbij de Elbe. Velen fietsen de Elbe fietsroute. En die bracht me nu ook naar Tangermünde. 

Ingecheckt bij Exempel Schlafstuben und Quartier Lamger Hals die o.a. Middeleeuwse themakamers hebben. Mij hadden ze de folterkamer toegewezen compleet met kettingen, zwepen, cirkelzagen en andere folterinstrumenten. Als je mooie gebouwen van Noord-Duitse baksteengothiek wilt zien dan moet je Tangermünde bezoeken. De stadspoorten inclusief stadsmuur, het raadhuis en de kerken zijn de moeite waard. Na het inchecken twee uurtjes door het centrum gelopen. Dan heb je ook wel alles gezien. Elf jaar geleden was ik er ook al eens geweest tijdens mijn Hanzesteden fietstocht.

Lekker gegeten bij het restaurant van de burcht. En daarna bij mijn hotel twee Kuhschwanzbier gedronken. Een lokaal bier in een helle en donkere versie. Wel te pruimen maar het gaf me ook geen wauw gevoel. Nog even gebabbeld met een yoga leraar én fietser uit Halle die heel benieuwd was wat er op mijn Velojunkie t-shirt stond namelijk “51 kannibaal”. Hij zag aan mijn bruin gekleurde armen en witte handen dat ik een fietser was en hij dacht dat ik een shirt van Jan Ullrich droeg. Maar Eddy Merx kende hij ook. 

29 juni  - Etappe 7: Tangermünde - Brandenburg

Geen lange etappe vandaag. Slechts 70 km. Wel een lichte tegenwind. Heel in het begin scheen de zon nog maar die zou als snel achter een sluierbewolking verdwijnen en eigenlijk de hele dag niet meer verschijnen. In het begin reed ik langs de Elbe. Na de brug over de Elbe reed ik weer richting Tangermünde en had er een mooi uitzicht op. 

Ik bezocht het kloostercomplex Jerichow. Een beetje vergane glorie vond ik. De kloosterkerk met dubbele toren behoort tot de oudste bakstenen bouwwerken in Noord-Duitsland las ik in mijn reisgids. Ik dacht dat Jerichow een Bijbelse betekenis had hier werd ik verbeterd door het uitstekende (fiets)gidsje van Kees Swart. De naam heeft een Slavische oorsprong en betekent “burcht der dapperen”. 

Ik vervolgde mijn route over fiets-, veld- en bospaden. De variatie in wegdek was heel verschillend. De ene keer liep het voortreffelijk over goed asfalt en de andere keer reed ik over kasseien, slechte betonplaten of mul zand. Ik fietste langs De Havel. De Havel is geen rivier maar een aantal lang gestrekte meren die met elkaar in verbinding staan. Veel water dus tijdens het einde van de etappe. Ook nog even mijn regenjasje moeten aandoen want het begon zachtjes te regenen maar voldoende om toch goed nat te worden. Maar na een minuut of tien was het al weer droog. Een plaatselijk buitje. 

Een pontje genomen en daarna was ik al snel in het stadje Brandenburg. Tijdens mijn Hanzesteden fietstocht van elf jaar geleden hier wel overnacht maar toen niet echt kunnen bekijken want ik arriveerde toen vrij laat herinnerde ik me. Ik kon me dan ook weinig van de stad herinneren behalve de tramrails en de kasseien. Ik zou een dag in Brandenburg blijven en morgen de schade inhalen.

In Altstadtpension Brandenburg werd ik vriendelijk ontvangen. De fiets kon ik op de binnenplaats kwijt en de eigenaar hielp me om de fiets over het trapje bij de voordeur te tillen. Wat kleren gewassen en daarna de stad in om wat te gaan eten. Beland bij restaurant Schweinenschnauzchen met een Duitse keuken. Het smaakte best en het was billig. Terug naar het hotel voor een middagdutje en al wat reserveringen voor de komende dagen gemaakt. Het weekend staat voor de deur dus dan wordt het toch altijd wat lastiger om aan een kamer te komen. 

Maar het viel mee. Waarschijnlijk ook omdat het volgens het weerbericht aanstaande de vrijdag de regen met bakken uit de hemel zou vallen. Afwachten misschien valt het toch nog mee.  Na het dutje nog even de stad ingelopen om een biertje op een terras te gaan drinken. Maar dat viel tegen. Het was kwart over acht toen ik me bij een terras langs de Havel me al werd verteld dat men eigenlijk dicht ging. En ik zag eigenlijk nog maar één ander alternatief. Maar ook zij sloten rond half tien. Andere mogelijkheden zag ik niet zo snel. Ach ja, gewoon op tijd terug naar mijn hotel. Ook niet verkeerd. 

30 juni - Rustdag Brandenburg

Vandaag een rustdag. “Uitgeslapen” tot acht uur en tegen half negen gaan ontbijten. Wat gebabbeld met de vriendelijke eigenaresse van Altstad Pension. Zij gaf me de tip om ook een boottocht te nemen.

Tegen half tien de stad in. Er behulp van een stadsplattegrond alle monumenten in de stad gaan bekijken. Bij elk monument stond wel meer uitleg. Handig! Ik had besloten om de tip van die ochtend te gaan opvolgen en een boottocht te nemen. Ik had gekozen voor de firma Nordstern. Die zou om 14:00 uur starten. Op hun website stond het adres incl. hun bureau. Het lag iets buiten het centrum. Toen ik arriveerde bij hun bureau kwam me een auto tegenmoet.

“Waar ik naartoe wilde” was de vraag van de bestuurder. Toen ik vertelde dat ik voor de boottocht kwam vertelde hij me dat ik verkeerd was en in het centrum moest opstappen. “Stap in” zei hij “ik moet er toch maar toe”.  Binnen vijf minuten waren we er maar als ik had moeten lopen dan had het me toch ruim twintig minuten gekost. Snel online een kaartje gekocht en als ik dat eerder had gedaan dan had ik ook gezien waar precies de opstapplaats was. 

Twee uur relaxed op de boot gezeten. Leuk om de oude stad vanaf het water te zien. En verder gevaren langs industrie maar ook langs mooie natuur. Tegen vieren terug in de oude stad. De laatste monumenten bekeken en toen wat gaan eten bij Die Werf. En daarna nog wat gaan drinken bij een klein terras “Pause Havel”.  

Op tijd naar bed. Morgen op tijd op om zo’n 120 km te gaan rijden. Het weer zou niet goed zijn. Tegenwind én veel regen volgens het weerbericht. Maar misschien valt het wel mee.

1 juli - Etappe 8: Brandenburg - Burg

Toen ik opstond was het licht bewolkt maar het regende niet. Na het ontbijt, toen ik buiten stond, zag ik in de verte dreigende donkere wolken. Ik zou terug fietsen via de zogenaamde Hanzefietsroute. In 2011 had ik die ooit gereden maar wegens tijdgebrek nooit kunnen afmaken. Die gelegenheid krijg ik tijdens deze fietsvakantie. In het begin zal de Hanzestedenroute soms over dezelfde stukken gaan als de route van de heenweg.

Brandenburg was ik snel uit. Ik fietste langs de Breitling See, onderdeel van het Naturpark Brandenburger wald -und Seengebiet.  Over een mooie bochtig fietspad door het bos. Ik haalde een echtpaar in die ook op fietsvakantie waren. De bewolking werd heviger maar het bleef droog.

Ik fietste door een mooie omgeving door oude verlaten dorpjes en stille boswegen. Onderweg kwam ik een paartje kraanvogels tegen en een ree. In totaal zou ik vandaag vier reeën tegenkomen waarvan één ik bijna kon aanraken. Veel wild dus in deze omgeving.

Na twee uur begon het toch te druppelen en al snel kwam er een heftige regenbui. Ik had geluk, ik reed juist een dorpje binnen en kon schuilen in een soort van garage. Ik besloot maar wat te eten. Na twintig minuten was de meeste regen gevallen ik besloot verder te rijden. Maar mijn regenjas liet ik maar aan.

Van grote afstand zag ik de silhouetten van Tangermünde én het kloostercomplex van Jerichow. Toen ik de brug over de Elbe overstak begon het weer hard te regenen. Jammer ik was juist goed droog. De Hanzestad Stendal liet ik links liggen. Het weer was me te slecht en besloot om rechtstreeks naar Rogätz te fietsen. De afkorting scheelde me toch zo’n vijftien kilometer. 

Ik reed een stukje de Alte Heerstrasse maar dit was geen succes. Door de regenval was de Heerstrasse, een zandweg, slecht begaanbaar. Één kilometer kostte me behoorlijk wat tijd. Veel sneller als een wandelaar ging ik niet. Ik besloot om toch maar een asfalt alternatief te nemen. Het bleef een beetje miezeren maar langzaam werd het minder. Ik kwam zo waar wat vakantiefietsers tegen. Ik zat dan ook op de populaire Elbe fietsroute. Voor eventjes vind ik deze route niet erg maar persoonlijk vind ik die te saai om helemaal te fietsen. Tenminste de gedeeltes die ik van deze fietsroute ken is voor mij te weinig afwisseling.

Bij Rogätz het pontje genomen naar de overkant. Nu nog zo’n zeven kilometer naar Burg. Mijn hotel, Villa Wittstock, snel gevonden. Een soort veredelde Bed & Breakfast maar de dame die de deur opende vond ik nou niet echt het voorbeeld van gastvrijheid. Het duurde vrij lang voordat ze reageerde op de deurbel, ik zag haar wel in de keuken staan, terwijl haar dochtertje meteen voor de deur stond. Een lachje kon er niet echt vanaf én ze begon meteen te zeuren of ik kliks onder mijn schoenen had want die konden de badkamervloer en vloer van de ontbijtruimte beschadigen. Nu ga ik al meer dan dertig jaar op fietsvakantie, met SPD schoenen, maar deze opmerking had ik nog nooit gehoord. De kamer was overigens prima en het huis was mooi ingericht. 

Ik vreesde dat Burg een klein dorpje was maar dat viel reuze mee. Er is een keur aan restaurants, winkels en accommodaties. ‘s Avonds prima gegeten bij de Griek Athos. Was dit niet één van de drie musketiers? Vriendelijke attente bediening en best goed eten al ben ik niet echt een kenner van de Griekse keuken. Daarna nog was inkopen gedaan bij de supermarkt die er bijna naast lag. 

2 juli - Etappe 9: Burg - Helmstedt 

De ontbijtkamer bestond uit een drietal grote tafels waar je met andere gasten aan zat. Wel zo gezellig. De eigenaar schonk de koffie in maar verder was het ontbijtbuffet met veel keuze. De tafels hadden een net tafellaken en blauw servies. Het zag er smaakvol uit.

Tegen negenen op weg. Eerst terug naar de Elbe waar ik een stuk van de Elbe randweg zou volgen. Twee reeën staken de dijk over en toen ze mij zagen doken ze snel een korenveld in. Alleen hun kopjes zag ik zo nu en dan erboven uitsteken.

Officieel ging de route door Magdeburg maar ik besloot om deze stad links te laten liggen en ik nam bij Hohenwarte een afkorting via een indrukwekkend aquaduct over de Elbe. Door middel van sluizen werd een flink stuk hoogte overwonnen. Knap dat men dit zo kon maken. Bij Haldensleben verliet ik het kanaal en het landschap begon meteen te veranderen.

Weg was het vlakke terrein en ik fietste door een glooiende omgeving. Maar om me heen waren de heuvels nog hoger. Ik passeerde weer de kastelen van Hundisburg (met baroktuin), Bebertal, Altenhausen en Gross Bartensleben. Ik had deze keer wat meer tijd om ze rustig te bekijken. Vooral die van Hundisburg vond ik wel interessant. Ik passeerde ook weer Beendorf waar ooit de grens van oost -en west Duitsland liep en ook Bad Helmstedt.

Nog even afdalen naar Helmstedt. Mijn B&B Home from Home waar ik afgelopen jaar ook had gelogeerd wist ik snel te vinden. De eigenaar was nog steeds allervriendelijkst. Daarna nog even de stad in en gegeten bij de Ratskeller. Tegen negenen terug naar mijn B&B. 

3 juli - Etappe 10: Helmstedt - Hildesheim

Ik had het met mijn B&B eigenaar niet over het ontbijt gehad. Daarom besloot ik maar op mijn kamer te ontbijten. Tegen negenen de sleutel afgeleverd en nog een kwartiertje liggen babbelen met de eigenaren. Zij bleken hun huis verkocht te hebben en te gaan stoppen met hun B&B en meer te willen gaan reizen. Een mooi vooruitzicht maar voor toeristisch Helmstedt een aderlating denk ik.

Al gauw was ik Helmstedt uit en reed ik op het platteland. Het was al goed warm. Ik kreeg een paar lange, maar niet te zware klimmen, voor mijn kiezen. Mooi ook zo door het bos. Wel over gravel en ook de afdaling liep over losse steentjes. Snel dalen was er dan ook niet bij. Door de regenval van twee dagen geleden was het soms even ploegen door vettige modder. Maar grotendeels waren de bospaden goed te doen.

Wolfenbüttel bereikte ik na circa veertig kilometer. Omdat het zondag was was het rustig in het stadje. Maar het centrum,  met veel oude vakwerkhuizenhuizen, is wel de moeite waard. Rustig met de fiets bekeken. De route zou me naar Braunschweig  brengen maar die stad had ik al gezien en ik nam een afkorting in de richting van Lebenstedt. Dat scheelde me toch zo’n twintig kilometer.

Mooi was de route naar Lebenstedt niet. Na Lebenstedt kwam me de route bekend voor. Een aantal dagen geleden had ik hier in tegengestelde richting gefietst. De wind viel vandaag wat tegen. Zeker na Wolfenbüttel, waar ik meer over een glooiend landbouwlandschap reed, had ik nogal wat last van tegenwind. Tegen half vier arriveerde ik bij mijn Hotel, M&A CityHotel Hildesheim. 

Toen ik op mijn kamer arriveerde zag ik dat die niet was schoongemaakt. De beddenlakens lagen nog op het bed alsof mijn voorganger zojuist was opgestaan en ook de handdoeken hingen er slordig bij. Ik had natuurlijk meteen naar de receptie moeten gaan maar ik besloot om eerst te douchen, ik had ook een eigen handdoek bij me, en daarna pas te gaan reclameren. Toen ik aan het douchen was kwam de schoonmaakploeg binnen. Die maar weer naar buiten gestuurd en gezegd dat ze over tien minuten mochten terugkomen.

Bij de receptie geen verontschuldiging maar alleen een verwijt dat ik mij meteen had moeten melden. Dan hadden ze me een andere kamer gegeven. Dat kan wel kloppen maar voor hetzelfde geld hadden ze me gewoon laten wachten totdat de kamer in orde was.

Een stadsplattegrond gescoord bij de receptie en de stad gaan verkennen . Ik was al eens eerder in Hildesheim geweest. Maar kon me er weinig van herinneren behalve dan de indrukwekkende vakwerkhuizen van de markt. Die allemaal vernietigd waren in 1945 en weer in de tachtiger jaren van de vorige eeuw weer zijn opgebouwd. Toch maar eens kijken of ik foto’s kan vinden van de jaren zeventig. Het leek mij dan een treurige aanblik. Verder zijn er in Hildesheim heel wat kerkgebouwen te bewonderen.

Tegenover mijn hotel gaan eten in een soort van Grand Café. Het eten was niet echt geweldig. De tomatensoep met room was meer roomsaus met tomaten. En ook de pasta met pesto en tomatensaus was machtig en lag zwaar op de maag. Het personeel was wel vriendelijk. Tegen negenen terug naar mijn hotel. De kamer zag er keurig uit. Op Eurosport nog een samenvatting van de Tour etappe bekeken. Dylan Groenewegen won weer een Touretappe.

4 juli - Etappe 11: Hildesheim - Lemgo

Iets eerder opgestaan als normaal want ik wilde op tijd vertrekken.ik zou vandaag zo’n honderd kilometer rijden en ook flink wat hoogtemeters moeten overwinnen. Mijn fiets stond in de ontbijtzaal achter een soort van gordijn. Er stonden ondertussen nog een aantal e-bikes voor die van mij. Voordat ik de kans kreeg om die eventjes weg te zetten kwam al een dame aangerend dat ik die niet mocht aanraken. Er zat namelijk een alarm op die af zou gaan als ik de e-bikes zou aanraken. Ik opende toen maar het hele gordijn en voorzichtig manoeuvreerde ik mij fiets langs de e-bikes. Het ging goed!  Buiten was het iets te fris om zonder jas te starten dus die toch maar het eerste half uur aan getrokken.

Bij het wegrijden hoorde ik een raar geluid wat ik gisteren niet gehoord had. Het leek iets van wrijving maar kon niet zo snel ontdekken wat het was en waar het nu precies zat. Maar het werd wel steeds hardnekkiger. Ik reed de stad uit langs een klein riviertje. Zou het de riem zijn die te droog was? Ik had siliconespray bij me en spoot de riem en tandwielen goed in. Maar het geluid bleef. De remmen liepen niet aan, de velgen waren in orde, er was geen spaakbreuk en ook de wielen leken geen slag te hebben. Op een stille landweg de bagage van de fiets gehaald. En een testritje gemaakt. Maar ik hoorde het geluid nog steeds. De fiets omgedraaid en nog eens alles gecheckt maar ik kon niet vinden. Misschien een lager? De wielen handmatig gedraaid maar dan was er geen geluid. Nog eens gefietst en ik zag wat, een steentje of modderkluit? wegspringen. Het geluid was verdwenen. Waarschijnlijk had er dus een steentje tussen de tanden van mijn tandrad gezeten. Maar ik kon gelukkig verder. 

Toen ik de rivier de Leine overging kon ik een blik werpen op Schloss Marienburg wat hoog op een heuvel lag. 

Ik bereikte Hamelen. Het laatste stuk was bekend want dit parcours had ik ook gereden toen ik Hamelen verliet. Ik dacht nog even dat ik nu weer langs de rivier geleid zou worden. Tenminste zo was het op de heenweg. Niet dus! De brug over en meteen daarna een flinke klim over slecht asfalt van bijna vijf kilometer. Daarna afdalen en een stukje door een dal. Daar besloot ik maar te lunchen want al snel zou weer een klim volgen. Daarna volgenden nog drie klimmen waarvan de laatste twee over gravelpaden door het bos liepen. Allemaal mooie klimmen: Ze waren goed te doen én liepen door een mooie omgeving. Uiteindelijk was het afdalen naar Lemgo met bijna twaalfhonderd hoogtemeters op de teller waarvan ik de laatste vijfenveertig kilometer  er zeker achthonderd had gemaakt. Het klimmen ging vandaag goed maar de tegenwind viel tegen op sommige stukken. 

In Lemgo ingecheckt bij hotel Stadtpalais Lemgo midden in het centrum. Mooie kamer en vriendelijk receptiepersoneel. Die met me meeliep waar ik mijn fiets kon stallen en mijn kamer liet zien. Wat een verschil met gisteren! Daarna een uurtje door de binnenstad van de Hanzestad Lemgo gaan lopen. Ik was er op de heenweg ook geweest maar er toen niet veel tijd aan besteed. Lemgo heeft veel oude gebouwen die grotendeels nog in originele staat zijn en niet zoals bij veel Duitse steden tijdens de Tweede Wereldoorlog werden vernietigd en daarna weer werden opgebouwd. 

Tegen kwart over zes gaan eten in het restaurant van mijn hotel. Ook deze avond kon ik weer heerlijk buiten eten. Het weer is in de avonduren nog steeds goed genoeg om buiten te zitten. Prima eten hier en een attente bediening. Eend was een specialiteit van de kok en daarom ook gekozen voor eendenbouillon en als hoofdgerecht een halve eend. Mondmaskers zie je in Duitsland toch nog veel meer als in Nederland. Zelfs op het terras kwam een man met mondmasker. Een local die had afgesproken met bekende. Iedereen omhelsde elkaar maar hij gaf alleen een boks. Prima natuurlijk maar hij stak wel de een na de andere sigaret op. Dat vind ik dan wel weer vreemd. Wel bang voor Corona maar de ziektes die je met roken kan oplopen scheen hem weer weinig te deren.

Morgen naar Paderborn. Een ritje van circa zeventig kilometer maar wel met veel klimmen. 

5 juli - Etappe 12: Lemgo - Paderborn 

Het eerste stuk van de route kwam me bekend voor. Die had ik al eerder gereden tijdens het begin van mijn vakantie. Ik reed onder andere weer langs de waterburcht Brake. Maar al snel ging ik een andere kant op. Ik ging op en af door een landbouwgebied en kleine dorpjes. Pittige maar korte klimmetjes.

Maar ik kreeg ook nog een aantal langere klimmen voor de kiezen. Voornamelijk door het Teutoburgerwald over gravelpaden. Mooi! Uiteindelijk zat ik ruim boven de vierhonderd meter. Geluncht op zo’n vijftien kilometer voor Paderborn. In het bos bij een steen ter nagedachtenis van een marskramer die er vermoord was in 1752. Een beetje bizar eigenlijk dat je daar nu een boterham met tomaat eet. Ik reed dan ook over een oude handelsweg. Onderweg kwam ik nog een aantal oude wegwijzers tegen. Ook Aken werd hierop genoemd. Al denk ik dat dit een replica was.

Daarna afdalen over een lastige gravelweg. De zogenaamde Alter Stadtweg. Zo nu en dan ging het ook nog iets omhoog. Tegen tweeën arriveerde ik in Paderborn. Dwars door het oude centrum gereden want mijn hotel, Galerie Hotel, lag juist aan de andere kant waar ik binnen kwam. Het inchecken ging snel en de fiets kon ik parkeren in een van hun garages.

Een mooie hotel vol met, te kopen, kunst. Het heet niet voor niets Galerie Hotel. Na het douchen eerst een koffie plus een aardbeien taartje genomen. Daarna naar de plaatselijke VVV gelopen voor een plattegrondje. Paderborn, een oude Hanzestad, gelegen aan het riviertje de Pader heeft een mooie centrum wat gezien mag worden met onder andere de Dom, het raadhuis en ruïnes van een oude Palts van Karel de Grote. 

‘s Avonds prima gegeten in het restaurant van mijn hotel. Lekker op het terras. Het was wel wat frisser dan de vorige avonden maar met mijn trui uit Ecuador was het prima uit te houden. 

6 juli- Etappe 13: Paderborn - Soest

Geen ontbijtbuffet ‘s morgens. Voor mij was het ontbijt wat magertjes al moet ik zeggen dat het wel de lekkerste broodjes van deze vakantie waren. Dat heeft dan ook wel weer wat. Paderborn snel verlaten. Ik volgde de Alme-Radweg. Relatief gemakkelijk door het Alme dal. Zo nu en dan wel een klimmetje maar dat was nooit lang. Langs de Alme kon ik een blik werpen op de Wewelsburg. 

Daarna moest ik oversteken naar het dal van de Möhne. Dat betekende wel flink klimmen naar zo’n 400 meter hoogte. Vooral het begin van de klim was steil met maximaal 17%. Een man die hout aan het hakken was riep naar me dat ik wat begonnen was. En hij had gelijk :-) Ik was inderdaad blij toen ik het moeilijke stuk achter de rug had. Ik dacht dat mijn longen uit elkaar zouden barsten. Maar het was toch gelukt. Daarna ging het gelijkmatig naar de top. Daarna lekker afdalen en daarna langs het riviertje de Möhne blijven fietsen. 

In een dorpje eten ingeslagen en daarna via een voormalige spoorbaan richting Möhnsee gereden. Er waren werkzaamheden en daarom kon ik niet om de  Möhnsee rijden. Ik besloot dan maar de voormalige spoorlijn te volgen. De Kerlkieperweg. Die liep langzaam omhoog en daarna tien kilometer afdalen naar Soest. Een mooi stuk!

Tegen half drie gearriveerd bij Hotel Domhof. Maar er was niemand. Gebeld met het telefoonnummer en een man aan de lijn gaf aan dat hij er over tien minuten zou zijn. Het klopte ook nog. Snel ingecheckt en na het douchen een plattegrond gescoord bij de plaatselijke VVV. Daarna het oude centrum van Soest gaan bekijken. Soest is zeker de moeite waard al was het er, in vergelijking met Paderborn, vrij rustig. Zeg maar gerust uitgestorven. Maar er zijn veel oude vakwerkhuizen, kerken, een stadsmuur, een toren en mijn persoonlijke hoogtepunt de stadspoort Osttor. 

‘s Avonds gegeten bij Brauerei Crist. Goed eten en drinken in een gezellige en beschutte biergarten.

7 juli- Etappe 14: Soest - Olpe

Het regende hard toen ik opstond en ook tijdens het ontbijt bleef het hard regenen. maar volgens de neerslagradar zou het na half negen droog zijn. En die had gelijk! Toen ik wegreed was het droog maar bewolkt. Soest was ik snel uit en nadat ik autoweg overstak was het licht klimmen geblazen. Daarna vijf kilometer dalen naar de Möhnesee. Ik was er juist op tijd want het begon weer hard te regenen. Ik kon schuilen onder een afdak en gelukkig duurde de bui maar tien minuten.

Ik stak de dam over en een grote groep kinderen verkleed als piraat, hun ouders en harde muziek van Pirates of the Caribean kwam me tegemoet. Ik fietste over stille boswegen dwars door het Arnsberger Wald. Wat drukkere wegen en daarna weer een rustiger fietspad. Ik had al vrij vroeg honger. Het vroege ontbijt wat niet zo uitgebreid was was hier de oorzaak van. Tegen half twaalf al aan de lunch. Bij een kapel kon ik droog zitten. Een dame kwam er een kaarsje opsteken en even kort mee gebabbeld.

Nieuwe krachten opgedaan. Door via een mooie en rustige beklimming naar de stuwdam van de Sorpesee. Via een fietspad langs de oever kon ik het stuwmeer volgen. Nadat ik de Sorpesee verlaten had ging ik naar het dak van mijn fietsvakantie. Eerst over asfaltwegen en daarna over grindwegen. Een hinde met haar kalf rende voor me weg.

Grotendeels liep de klim van acht kilometer geleidelijk maar er zaten ook zware stukken tussen tot circa twaalf procent. Uiteindelijk kwam ik bij het skiplaatsje Wildewiese en zat ik ruim boven de zeshonderd meter hoogte. Afdalen via grindwegen maar na een kilometer of vijf werd ik tegenhouden door een tweetal Poolse bosarbeiders. Ik mocht en kon niet verder. De hele grindweg lag onder het snoeiafval, boomstammen en machines. Ik keek het nog even aan maar inderdaad hier was geen doorkomen aan. Terug klimmen naar Wildewiese en daarna over asfaltwegen om verderop de route weer op te pikken.

Geen prettig stuk: Veel verkeer! Bij Finnentrop de route weer opgepikt. In het Biggedal op fietspaden langs de rivier gefietst. Soms met korte pittige klimmetjes. Ik haalde een vakantiefietser in. Zwaar bepakt, vast een kampeerder, ging hij minder hard dan ik. Ik klom omhoog naar het grootste stuwmeer van het Sauerland, de Biggesee. Ook langs dit stuwmeer liep een mooi fietspad. Daarna was het afdalen naar Olpe.

In Olpe aangekomen tikte ik het adres in van mijn hotel ‘Koch Stadthotel’ in mijn Garmin. Maar dom genoeg lette ik niet op hoe die mij liet rijden. Halverwege kwam ik erachter dat die omreed. In plaats van vijfhonderd meter liet die me wel twee en een halve kilometer rijden met daarin nog een flinke klim. Ik moest er eigenlijk wel om lachen. Al voelde ik mijn benen wel vandaag. Ik had dan ook niet alleen 110 km gefietst maar ook nog eens circa 1400 hoogtemeters gemaakt. 

Snel ingecheckt bij het hotel. Ik zat in het gebouw wat op vijftig meter van het hoofdgebouw lag. Snel mijn tassen op kamer gezet en daarna de fiets opgeborgen in de voorraadkamer. Iemand van het keukenpersoneel stond al op me te wachten. Na het douchen prima gegeten in het restaurant van het hotel. Druk was het er niet. Wat een verschil met gisteren.

8 juli - Etappe 15: Olpe - Keulen 

Tegen negenen op weg. Het eerst stukje kende ik al door de fout die ik gisteren maakte. Daarna geleidelijk klimmen naar Blockhaus op 500 meter hoogte. Een mooie goed lopende klim. Bovenop de Blockhaus heb je een mooi uitzicht op het achterliggende Sauerland en het voor me uit liggende Bergisches Land. 

Bij het Bergisches Land zijn de toppen al wat lager dan bij het Sauerland. Toch moest ik zo nu en dan nog flink in de beugels. Maar het was allemaal goed te doen. Na het Bergisches Land fietste ik dwars door het mooie Köningsforst. Daarna bereikte ik de Rijn. Ik moest naar Köln Deutz dus ik ben de Rijn niet overgestoken. Eerst nog een stuk langs de Rijn gefietst maar omdat de draaibrug nog steeds buiten gebruik was moest ik wat meer landinwaarts rijden. Vorig jaar in september had ik het wel nog geprobeerd maar toen moest ik een heel stuk terugrijden. 

Ingecheckt bij Jugendherberge Deutz. Hier ben ik wel vaker geweest. Op TV de tour etappe gekeken waar Pogacar weer liet zien dat er met hem niet te spotten valt. Als een echte Patron du Peloton won hij alsnog de etappe en zette hij Vinegaard naar plaats twee. ‘s Avonds gegeten bij Brauhaus Deutz. Daarna nog even wat door de stad gelopen en op de Alt Markt nog een paar Kölsch gedronken. Ik moet toch wennen aan die kleine glaasjes. Tegen half twaalf naar bed. 

9 juli - Rustdag Keulen

Wat langer geslapen vandaag. In de eetzaal was het druk bij het ontbijt. Daarna naar het Römisch Germanisches Museum gelopen. Maar dat was gesloten vanwege een verbouwing. Maar er was wel een alternatief namelijk het Köln Kulturzentrum én het museum wat aan de overkant ligt. Hier de tentoonstelling ‘Roms flitsende Grenzen’ bekeken. 

In Duitsland neemt men Corona serieuzer dan in Nederland. Mondkapjes worden er veel meer gedragen. Niet alleen op straat maar ook in mijn jeugdherberg en in de musea die ik vandaag heb bezocht. Zeker in het eerste museum droeg iedereen een mondkapjes. Het was dan ook wel een kleine ruimte. In het tweede museum werd het mondkapje veel minder gedragen maar nog altijd bij zo’n veertig procent van de bezoekers schat ik. 

10 juli - Keulen - Hoensbroek

Ik besloot mijn eigen route te rijden die grotendeels overeenkomt met de Via Belgica. Via Bergheim, Elsdorf, Jülich, Baesweiler, Ubach Palenberg naar Rimburg waar ik Nederland in reed. Al met al een kleine negentig kilometer. Grotendeels vlak. Onderweg alleen een klimmetje om Keulen uit te komen en in Rimburg een helling van 10%. Maar als je in het Teutoburgerwoud en het Sauerland gefietst hebt dan heb je wel andere beklimmingen gehad. 

Het was weer een mooie fietsvakantie geweest. Grotendeels met goed weer maar ook dankzij de boekjes ‘Fietsen naar Berlijn’ van Kees Swart en ‘Hanzenfietsroute: van Brandenburg naar Zaltbommel’ van Michaël Wannet. Beide boekjes beschrijven een route over rustige wegen en (onverharde) paden met een duidelijke uitleg over het traject en bezienswaardigheden. Beide boekjes zijn aanraders! Handige links en literatuur

Europafietsers.nl

Recreatieffietsen.nl

Teutoburgerwald.de

Teutoburgerwoud.nl

Foto's van deze fietsvakantie

[fionainnl]

Project

Nu de vrije weken zich aandienen besloot echtgenootlief dat het tijd was om ons veel besproken project uit te gaan voeren. Aangezien hij van het beheren van projecten zijn vak heeft gemaakt zat het er wel in dat dit project een ‘piece of cake’ zou zijn.

Een aantal jaar geleden heb ik hem voor zijn verjaardag, tijdens ons verblijf in Indonesië, een schitterend ornament cadeau gegeven. Dit ornament heeft als motief lelies en decoratieve krullen en is gemaakt van kalk zandsteen. Het is loodzwaar en weegt dan ook ongeveer 200 kg. Met 4 man sterk hebben ze het destijds tegen de muur van ons terras gehesen. Het stond er prachtig. Toen we naar onze volgende bestemming gingen is het ornament met ons mee gereisd. Maar in Nigeria hadden we er niet echt een goede plek voor en dus hebben we het gedurende die hele periode ingepakt gelaten. En toen we naar de Emiraten gingen lieten we het ingepakt staan tegen de zijkant van ons huis in Nederland.

Onlangs hebben we het met enige spanning uitgepakt. Hoe zou het er uitzien na al die jaren? Gelukkig was het zodanig goed ingepakt geweest dat het het zonder schade heeft gered. We vonden het nog steeds mooi en het verdiende een ere plek in onze tuin.

Echtgenootlief maakte tekening na tekening. Waar kwam ie te hangen? Hoe gingen we het bevestigen? Het ding was immers loodzwaar en moest veilig gesteld worden. Het deed me denken aan die andere projectman in m’n leven, mijn vader. Ik kan me zijn projecten in de vakanties nog goed herinnneren. Zijn boot project heb ik al genoemd, maar het ‘nep’ teakhouten meubel project nog niet. Er moest een tv meubel worden gemaakt en deze zouden mooi staan op de ‘Jabo’ vloer. Dit was een vloer van een soort kokosmatten die destijds ‘in’ was omdat ie sterk en goedkoop was. Het meubel heeft ie gemaakt. Erover heen lagen platen welke een ‘teaklook’ finish hadden gekregen. Het was spuuglelijk maar ik geef hem nu 10 punten voor uitvoering en originaliteit! Ik kan me niet herinneren of mijn moeder dat toen ook heeft gedaan!

Maar ik dwaal af. Terug naar ons project en het ornament. We zouden een MDF plaat bevestigen tegen de wand van onze uitbouw in de tuin. De plaat gingen we een ‘betonlook’ geven. Wat ideeen betreft valt de appel niet ver van de boom! Achter de plaat kwamen voor de zekerheid extra balken om het ornament aan te bevestigen. En tegen de nieuwe muur gingen we een schouw van steigerhout maken.

Uiteindelijk hebben we het compleet anders en veel eenvoudiger gedaan. Simpel is beautiful. Het is goed uitgepakt en gelukkig ons gezamenlijk project geworden. Met de details zal ik jullie niet vermoeien! Hoe hebben we het ornament van 200 kg omhoog gekregen? Ik ben naar de plaatselijke sportschool gereden en heb 2 bodybuilders gecharterd! Grapje, maar ik was het echt van plan! Uiteindelijk was de tuinman in de straat bezig en hebben we aan hem gevraagd ons te helpen. Fluitje van een cent en het ornament staat op zijn eigen vensterbank gemaakt van steigerhout te pronken op zijn ere plek in onze tuin.

Dit Project is geslaagd. Het duurt even, maar dan heb je ook wat, na al die jaren!

[wijbrandsingeorgie]

Dag 13 Van waterbronnen naar grotwoningen

Ontbijt in dit hotel was bijzonder. Vooral veel gebak en geen fruit of yoghurt zoals in de andere hotels. Natuurlijk wel Borjomi mineraalwater. Voor we Borjomi verlaten, lopen we eerst nog even naar de park waar de bron van het mineraalwater zich bevindt. Het is eigenlijk een soort pretpark met veel kermisattracties voor kinderen. En daartussendoor een bron waar een mevrouw voor mensen flessen en jerrycans met water vult. Wij krijgen een beker. Het is echt mineraalwater: een beetje warm met een metaalachtige smaak. Dan snel wel naar de volgende plek Akhaltsikhe vesting en museum Rabati. De vesting is mooi opgeknapt. Je kunt in diverse torens klimmen en het herbergt het begin van een moskee met een gouden koepel (wel helemaal leeg) en de ruïnes van een Islamitische school. De voorwerpen in het museum zijn echt heel mooi tentoongesteld en varieert van sieraden, wapens, bijlen, potten tot manuscripten. Door naar de grotwoningen van Vardzia. We rijden door de kleine Kaukasus ( dit i.t.t. de grote Kaukasus waar we aan het begin van de vakantie waren). Mooie bergen, gedeeltelijk zandsteen, gedeeltelijk groene, soms zelfs paarse hellingen. En er leidt een mooie kronkelende weg doorheen. De grotwoningen zijn behoorlijk imposant en zien we in de verte al liggen. Het zijn niet alleen woningen, er is ook een kerkje en een Beltoren. In vroegere dagen telde de berg 6000 appartementen. Via het kerkje leidt er een tunnel de berg in. Best bijzonder. Aan de bovenkant kom je er weer uit. Een soort labyrint. Een eindje verderop ligt ons guest house van vanavond. Het heeft een grote tuin met tomaten, komkommers, perziken en hele mooie druivenrassen. Het ligt heerlijk rustig in de heuvels. Helaas geen zwembad. Eten wat de pot schaft is er bij inbegrepen. Het was heerlijk.

[retronautis]

View this post on Instagram

A post shared by Tarak Martijn Labiad (@tarakmartijnlabiad)

Blauwtoren Plein - Ongedateerd Verlengde van Oudevaartplaats naar Frankrijklei, in 1870 "Blauwtorenplein" genoemd naar de gelijknamige toren, die er overbleef van de oude omwalling, een uniek middeleeuws militair bouwwerk van witte zandsteen met hoog oplopend leien zadeldak en ronde hoektoren met puntdak. #retronautis #Belgie #Belgium #antwerpen #antwerp #visitantwerp #erfgoed #bestofantwerp #bestofbelgium #vlaanderen #thisisantwerp #stadsgids #history #anvers #vintage #tourism #historic #flanders #brabant #geschiedenis (at Café Blauwe Toren) https://www.instagram.com/p/CLpJW-0nCd3/?igshid=1tuu59717wc0v

[referentiesmattersofcare]

Igloo di pietra

Mario Merz

1982

Iglo van zandsteen en metaal.

https://krollermuller.nl/en/mario-merz-igloo-of-stone

[brilmans]

Fossielen uit de Boulonnais

Mijmeren in het coulissenlandschap

Vandaag aan de dag gilt half Nederland moord en brand wanneer een boerenbedrijf moet verdwijnen. Zelfs al dient dit een groter en wat mij betreft nobel doel. En dat is prima. We leven tenslotte in een vrij land, iedereen mag roeptoeteren wat hij wil, maar naar mijn mening is het wel mosterd na de maaltijd. Dat had men veel eerder moeten doen! Tussen 1950 en de opkomst van de Boeren Burger Beweging zijn namelijk al zes op de zeven landbouwbedrijven verdwenen: opgeslokt door de schaalvergroting en de rationalisering! Als men zich daar destijds al had over opgewonden…

Met het verdwijnen van de vele landbouwbedrijven, zo realiseerde ik me toen ik onlangs in de Boulonnais op vakantie was (ooit moet ons platteland er zoals daar hebben uitgezien), verdween ook het bijbehorende coulissenlandschap. Van de kleine onregelmatige door heggen en houtwallen afgeschermde percelen is zo goed als niets meer over. Doodzonde! Temeer omdat het dit coulissenlandschap met zijn kleinschalige ambachtelijke boerenbedrijven en waarde voor de natuur nu deel van de oplossing zou zijn geweest.

Maar goed, as as meel was aten we iedere dag pannenkoeken!

Sporen uit het verleden

Behalve een prachtig coulissenlandschap heeft de Boulonnais ofwel het achterland van Boulogne-sur-Mer een prachtige kuststrook. Imposante kliffen strekken zich uit van Wissant in het noorden tot aan, pak hem beet, Équihen-Plage in het zuiden. Om de zoveel kilometer tref je op of onder de kliffen, zelfs Duitse degelijkheid blijkt niet opgewassen tegen de wet van toenemende entropie, onderdelen van de Atlantikwall. Behalve de Duitsers lieten ook Napoleon, de Germanen en de Romeinen hun sporen na in de regio. De streek ademt het verleden.

Een van het klif gedonderd 'blockhaus'.

Fossielen uit de Jura

Ook van bewoners uit de Jura zijn in de Boulonnais sporen terug te vinden. Vooral onder de kliffen en langs de kust. Het betreft miljoenen jaren oude fossielen van koralen, weekdieren, stekelhuidigen en gewervelde dieren. Met een beetje mazzel zijn er zelfs botten en tanden te vinden van de tot ieders verbeelding sprekende Plesiosauria.

Omdat het in mocht, in de Boulonnais is het toegestaan is fossielen uit de brokken klei- en zandsteen die onder de kliffen liggen te hakken, en omdat het kon, ik hield de afgelopen meivakantie verblijf in Boulogne-sur-Mer, ben ik op zoek gegaan naar deze Fossielen. En met succes. Al bij mijn eerste bezoek aan het strand was het raak. Direct. Het eerste stuk waar mijn oog op viel bleek een wervel. Naar alle waarschijnlijkheid van een bepaalde Plesiosaurus. Ja, dat leest u goed. Een ple-si-o-sau-rus! U begrijpt, ik kon mijn geluk niet op.

Een wevel van (waarschijnlijk) een plesiosaurus in situ.

Met een topvondst op zak zocht ik nog enkele avonden verder. En ik vond van alles. Prachtige schepen, enkele aanzienlijke ammonieten, een wervel van een onbepaalde vis en nog een flinke wervel. Hoewel laatstgenoemde wervel behoorlijk verrold is, zou ik hem op basis van de vorm volgens een collega-verzamelaar voorzichtig kunnen toeschrijven aan een pliosaurus. Welke zullen we echter nooit weten.

Wervel van een pliosaurus (diameter 8 cm).

Wervel van een vis (diameter 1,5 cm).

Wat betreft de determinatie van de schelpen en ammonieten durf ik geen enkele uitspraak te doen. Daarvoor ontbreekt het mij aan kennis. En dan kan ik op basis van beperkte bronnen wel wat gaan lopen roeptoeteren, het is tenslotte een vrij land, maar in de wetenschap is dat ongewenst. Daar heeft men liever gefundeerde uitspraken en anders niets.

Een ammoniet (diameter 18 cm).

Een pina-achtige schelp (lengte 16 cm).

Een fragment van een enorme schelp (lengt 13 cm)

Zo en nu ga ik pannenkoeken bakken!

[rotterdamvanalles]

Gezicht op het Stadhuisplein, 1986.

Het Stadhuisplein dankt zijn naam aan het nieuwe stadhuis aan de overkant. Voor dit stadhuis, ontworpen door architect Henri Evers, werd op 15 juli 1915 door Koningin Wilhelmina de eerste steen gelegd. Op 1 september 1920 werd in het nieuwe gebouw de eerste vergadering van de gemeenteraad gehouden.

In 1911 maakte Henri Evers een eerste ontwerp van het plan en ook na een besloten prijsvraag werd het nieuwbouwplan van professor Evers, met motto S.P.Q.R., in 1913 door de Gemeenteraad onder burgemeester Zimmerman aanvaard. Er was enige kritiek op de uitslag, omdat velen de voorkeur gaven aan het ontwerp van Willem Kromhout, en juryvoorzitter Zimmerman nauwe banden onderhield met Evers. De bouw kostte ƒ 2.850.000,-. De eerste paal werd geslagen op 12 augustus 1914. Op 1 september 1920 werd het gebouw tijdens een speciale zitting van de gemeenteraad officieel in gebruik genomen.

Het stadhuis heeft een grondoppervlakte van 86 bij 106 meter en is gebouwd rond een groot binnenterrein met aan weerszijden twee doorgangen naar de Stadhuisstraat en het Doelwater. Evers ging uit van een beaux-artsstijl met Byzantijnse, Romaanse en art-deco-invloeden.

Het stadhuis heeft een betonnen skelet. De gevels zijn bekleed met zandsteen boven een hardstenen plint. De enorme hitte die het gebouw teisterde in de dagen na 14 mei 1940 droogde het beton zodanig uit dat het ook vandaag nog met speciale zorgvuldigheid wordt omgeven. Het poreuze zandsteen was in de loop der jaren zwart geworden, maar in 2000 is het stadhuis met een speciale techniek gereinigd, waardoor het zijn oude uiterlijk weer heeft teruggekregen.

De fotograaf is Werner Jansen en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

2019

[historischehuizen]

Graniet versus granito

Iemand wees me er op dat mijn drempels in de vorige post niet van graniet zijn maar van terrazzo. Ik leer graag meer, dus ik besloot een kleine uiteenzetting te maken over het verschil tussen graniet, granito en terrazzo. Graniet is een natuurproduct. Het is dieptegesteente en dat wil zeggen dat het is gevormd door het ondergronds stollen van magma. In een langzaam afkoelingsproces vindt stolling en kristallisatie plaats. Er ontstaan uiterst kleine kristalkiemen die uitgroeien tot grotere kristallen. Graniet is opgebouwd uit kristallen van een aantal soorten mineralen, zoals verschillende kleuren kwarts en veldspaat en zwarte biotiet. Graniet is overal op aarde te vinden en in allerlei soorten en kleuren. Vanwege de duurzaamheid en de luxe uitstraling wordt het tegenwoordig vaak gebruikt voor aanrechtbladen. Granito is een kunstmatig product en is een glad geschuurde laag van aan elkaar gekitte korrels van marmer, graniet, zandsteen of kwartskorrels. Granito wordt vaak toegepast als aanrechtblad en als vloer. In het geval van vloeren wordt het vaak terrazzo genoemd. De marmerkorrels worden bij granito aan elkaar gebonden met cement of kunsthars, water en eventueel glas, zand, marmermeel en kleurstoffen. De vochtige massa wordt getrild om deze te verdichten. Na een paar weken is granito uitgehard en wordt het geschuurd, geslepen en gepolijst, voor een mooi glad resultaat. In de jaren vijftig werd granito veel in aanrechten, douchebakken en vloeren gebruikt. Voordeel van zowel graniet al granito is dat het erg sterk en slijtvast is. Het kan tegen een stootje en gaat lang mee. Nadeel van beiden is dat ze niet zeer goed bestand zijn tegen agressieve stoffen, zoals sommige schoonmaakmiddelen, en tegen extreme temperatuurwisselingen.

[leftwizardbarbarian-blog]

Moqui marbles / shaman stones / thunder balls

Moqui marbles / shaman stones / thunder balls

categorie : Sieraden, juwelen, mineralen en edelstenen

    Algemene informatie

  Moqui marbles, ook wel shaman stones of thunder balls genoemd, bestaan uit een kern van zandsteen omgeven door een metalen laagje met een hoog ijzergehalte. De stenen zijn rond of elliptisch van vorm en ze worden meestal gebruikt in paren van een vrouwelijke (glad) en een mannelijke steen (iets ruwer).

[portosaar]

STADSWANDELING DUSSELDORF

STADSWANDELING DUSSELDORF (SNEL IN ELKAAR GEFLANSD, HET GAAT OM DE INHOUD NIET DE TEKST/GRAMMATICA)

Wandeling van k21 naar k20 Duur: 30/35 min Dmv Google maps de route volgen, begeleid door Saar en eventueel Sharan/Nina 

Standehaus Park 

Park naast k21, er zijn een aantal mooie paden in het park, een mooi groot meer en interessante gebouwen, niet alleen in het park, maar ook aan de rand van het park. Rondom het merengebied is een verbazingwekkende hoeveelheid eenden aanwezig die goed wordt gevoed door de lokale bevolking, er zijn enkele mooie beelden en veel zitbanken om te relaxen en op adem te komen in deze levendige stad. 

Graf-Adolf-Platz 

De Graf-Adolf-Platz in Düsseldorf is een van de belangrijke verkeersknooppunten van de stad en was vroeger ook het startpunt voor lange-afstandsreizen. De Graf-Adolf-Platz werd gebouwd in 1902 op het gebied van de parade grond van de voormalige kazerne en verlaten Düsseldorf station van de Bergische spoorwegmaatschappij. De naam werd gegeven aan de plaats ter ere van graaf Adolf von Berg , die 1288 Düsseldorf naar de stad had verheven. Van 1933 tot 1945 heette het Adolf Hitler Platz. Grap uit de naoorlogse periode: een oude dame wil met de tram naar het “Adolf Hitler-plein” gaan, door de chauffeur wordt verteld dat het nu "Graf-Adolf-Platz" heet. Ze reageert tevreden dat "Hitler" dat ook maar verdiend heeft.  

Stahlhof 

De staalfabriek aan de Bastionstraße 39 in Düsseldorf is de zetel van de administratieve rechtbank van Düsseldorf. Het gebouw werd gebouwd van 1906 tot 1908 naar ontwerpen van Johannes Radke samen met Theo Westbrock voor de staalfabriek AG . Het representatieve gebouw, waarvan de naam is gebaseerd op het Londense Stalhof , is ontstaan ​​uit het zelfbeeld van de staalindustrie. De  ‘industriële baronnen’ waren er trots op dat er wereldwijd vraag was naar hun staalproducten. Dus, als een teken van hun macht richtten ze een monumentaal ogende structuur op en bevestigden een wirwar van dingen als architecturale sieraden aan de bovenkant van het gebouw. In de jaren 1920 werd het Neue Stahlhof gebouwd aan de zuidkant van de staalfabriek volgens plannen van de architect Paul Bonatz als een ander administratiegebouw voor de staalindustrie. Ook grenzend is het gerolde stalen huis, dat dateert uit de late jaren 1930. Het met rode zandsteen geblindeerde kantoorgebouw realiseert haar monumentale effect door de combinatie van materiaal, massa, structuur en symboliek. Talloze sculpturen vertegenwoordigen allegorisch de industrie en de handel. De beeldhouwer was Adolf Simatschek.  

Martinssäule 

Dit is een eenvoudig monument bovenop een hoge kolom in de oude binnenstad van Düsseldorf, dat een goed verhaal heeft. Als je dit sculptuur bestudeert, is het niet zo gedetailleerd, maar het toont Sint Maarten die zijn mantel aanbiedt aan een bedelaar. Ieder jaar wordt op 10 november dit feit herdacht met een grote lampion optocht. Het beeld werd onthuld in 1965. Het is een simplistisch sculptuur en waarschijnlijk geïnspireerd door de Griekse schilder El Greco wiens meesterwerk Martin And The Beggar wereldberoemd is.   

Vier karyatiden 

Beeld van 4 vrouwen. Caryatid is een vrouwelijke pilaar die de huisstructuur ondersteunt en symboliseert. Deze dames in Düsseldorf werden gebouwd in 1881 en representeren de "Four arts". Dat zie je door wat ze in hun handen hebben: een muziekinstrument, schilderspalet, een beeld en een gevel. Ze representeren muziek, schilderkunst, beeldhouwkunst en architectuur. 

St andreas Kerk 

Gebouwd in de stijl van de Barok. Het is een rooms katholieke Dominicaanse kerk. Zeer fraai interieur, licht en luchtig. Het stucwerk van met name de plafonds is prachtig. Er is rond de kerst een grote kerststal aanwezig. Gebouwd tussen 1622 en 1629. Erg mooie bezienswaardigheid, zowel de buiten als de binnenkant.  (We kunnen hier naar binnen voor de kerststal, voor zover ik kan vinden gratis entree)  

Kunsthalle De Kunsthalle Düsseldorf – officieel Kunsthalle und Kunstverein für die Rheinlande und Westfalen. 

De kunsthal is in 1967 gebouwd op de plek van de oorspronkelijke Kunsthalle uit 1891, die eind jaren vijftig werd gesloopt. De nieuwe Kunsthalle werd gebouwd naar een ontwerp van architectenbureau Beckmann und Brockes, van betonnen elementen, hetgeen in de jaren vijftig en zestig een gebruikelijke bouwwijze was. In de kunsthal vinden zowel de expositieruimte als de kunstenaarsvereniging onderdak. Eind jaren negentig, na een lange discussie waarbij ook sloop van de kunsthal ter sprake kwam, werd besloten het gebouw te moderniseren. Het Architektenteam rheinflügel heeft omvangrijke renoveringswerken uitgevoerd en de kunsthal werd in juli 2002 weer voor het publiek geopend. De kunsthal beschikt niet over een eigen kunstcollectie, maar was van de aanvang af een ruimte voor wisseltentoonstellingen van hedendaagse kunst.