fionainnl

[fionainnl]

Ze vliegen straks uit

M’n 9-tal, het appel nestje, is deze week 7 weken oud.

Hun stamboom namen zijn de volgende appel namen;

Castle of Clerans Jersey Mac, Pink Lady, Cosmic Crisp, Williams Pride, Rosemary Russet, Golden Delicious, Breedon Pippin, September Wonder en Blushing Golden, bedacht door creatieve dochterlief.

Aankomende weekend wanneer ze 8 weken worden, vliegen ze uit. Wat is het snel gegaan en wat zal ik ze missen! Het zijn stuk voor stuk evenwichtige hondjes met gouden karakters die hun nieuwe families heel blij zullen maken. Daar ben ik van overtuigd. Mama Biba heeft ze haar goede genen meegegeven, dat merk ik nu al. Ze zeuren niet en zijn snel tevreden. Van papa Soul hebben ze het blije meegekregen. Want de staartjes stoppen niet met kwispelen. Missie geslaagd!

Men vind de geboorte van 9 labjes het aan het adres van de Tulpentuin 25 te Voorburg bijzonder en daarom komen we ook in de nieuwsbrief van de VVE. Het blijde nieuws moet worden uitgedragen kreeg ik te horen. Het is fijn dat men zo meeleeft en we komen aan aandacht niets te kort. Buren, vrienden en familie; iedereen wil met de pupjes knuffelen.

De 8 nieuwe eigenaren kunnen ook niet wachten om met hun eigen pupje te kunnen starten. Wat is het een leuke en enthousiaste groep mensen! Met alle vertrouwen dat het goed zal gaan geef ik mijn hartediefjes mee. Met 6 van de 8 eigenaren gaan we eind februari een welkom middag doen bij de Hondenschool waar ik zelf met onze Pomme de puppy cursus ga doen, waarbij de pupjes een spannend parcour zullen doorlopen. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn en verheug me nu al op het weerzien.

Ik heb alles klaar voor de dag van vertrek. Mapjes, tasjes, voer en heuse Castle of Clerans mokken! Ik hoop dat deze in de smaak zal vallen, en natuurlijk dat de eigenaren net zo blij zullen zijn met hun hondjes als dat ik hoop.

Ik stel ze voor: we hebben een advocaat uit Friesland die zo gemotiveerd is dat hij z’n appartement in Marbella verkoopt omdat hij het daar te warm en te ver is om er met de hond naar toe te gaan. Hij gaat zijn kwispelkont Lotte mee naar huis nemen en heeft het plan ons met haar in Frankrijk te komen opzoeken!

We hebben ook een strafrecht advocaat met 2 zonen op de middelbare school uit Maastricht. Deze boom van een kerel appt me met de vraag te facetimen omdat hij z’n mannetje mist! Zij krijgen het eerst geborene reutje die wij Marcus hadden genoemd. Maar die bij hen Ollie gaat heten.

We hebben een creatief therapeute uit Haarlem die viel op pupje geel, het meest donkere teefje. En die krijgt ze ook om straks naar hartelust met haar Mila gaan wandelen.

We hebben een school psychologe uit Zeeland. Dit stel staat vanaf het begin op onze wachtlijst. Ze hadden ons benaderd op een labrador dag omdat ze Biba zo mooi vonden. Beter kun je het niet hebben! Grappig is dat we onlangs tot de ontdekking zijn gekomen dat we samen bij het Da Vinci college hebben gewerkt! Ze krijgen het teefje die het meest op Biba lijkt en gaan haar Noor noemen.

We hebben een collega van dochterlief uit Deventer die een grote Marvel fan is en het reutje Bruce hebben genoemd. Wat een mooi pupje is hij! Oom Frutsel gaat hem regelmatig zien want op het werk van dochterlief mogen honden mee!

Ook hebben we een sportief stel zonder kinderen uit Schipluiden die Rosco mee naar huis nemen. Ze hebben eerder een labrador met gezondheid problemen gehad die toch 13 jaar is geworden. Rosco lag op haar schoot en het was gelijk liefde. Dat moest hun pupje worden!

En dan is er Martijn en zijn gezin met 2 dochters uit Ridderkerk. Ieder weekend kwamen ze kijken bij hun pupje. Intuïtief is pupje blauw voor hen geworden. En ze noemen hem Buddy. Buddy is de liefste, zachtaardigste reu die je je maar kunt voorstellen en is in de weken mijn favoriete reu geworden. Hij zal hen goed passen.

Tot slot hebben we lieve mensen uit Den Haag met hun geadopteerde zoontje Chen, een 8 jarig jongetje uit China. Naar dit gezin gaat het reutje met het paarse bandje. Ze gaan hem Didi noemen, wat ‘mijn broertje’ betekent in het Chinees. Mooi hè?! Ik hoop dat Didi de gentleman wordt die hij in zich heeft en Chen zal bij staan in zijn weg naar volwassenheid.

Dit zijn de nieuwe eigenaren voorgesteld. Zelf houden we op advies van de labrador keurmeester het teefje Pink Lady genoemd. Een koddig hondje waarvan ik heel benieuwd ben hoe ze zal uitgroeien.

Voor nu ga ik nog een weekje genieten van mijn hongerlabjes voordat ze uitvliegen naar hun nieuwe huisjes!

De foto’s zijn gemaakt door zoonlief.

[fionainnl]

Stoppen is goed

Zoals jullie weten was ik afgelopen zomer met pre-pensioen gegaan. Maar ben ik toch weer in de verleiding gekomen om een baan bij een culturele organisatie aan te nemen in Zoetermeer. Ook dit is bekend toch?

Met de gedachte dat dat best te doen zou zijn, laagdrempelig, 2 dagen in de week, geen verantwoordelijkheid en gezellig contact met klanten en collega’s in een sfeer van kunst en cultuur. Daarnaast bijzonder vertrouwd want de instelling is in Zoetermeer, waar de kinderen in het verleden muziek en zangles hebben gevolgd. ‘Louis is toch nog aan het werk en ik heb een stukje ‘eigen’’, zo stond ik erin.

Wat is het weer anders uitgepakt dan je denkt! De werkzaamheden vind ik leuk; zoals koffie inschenken, voorlichting geven, de telefoon en e-mail beantwoorden. Maar dan krijg je te maken met jaloezie en merk je dat je leidinggevende, die me niet heeft aangenomen, je eigenlijk weg wil hebben.

Dus ben ik er ook achter gekomen dat het niet werkt om een baan aan te nemen onder je niveau. Boven je niveau werkt niet, maar eronder ook niet. Hoe ik ook benadrukt heb dat ik geen ambities heb om te klimmen in de organisatie, voel ik en merk ik dat ze me als een bedreiging ziet. Met een triomfantelijke blik deelde ze me mee dat ze mij a. Geen vaste dagen kon bieden (terwijl de collega’s wel allemaal vaste werkdagen hebben), en dat ze b. een klacht over me had gekregen. Ik voelde me gediscrimineerd en niet gesteund op dat moment.

De balans opmakend is het misschien beter dat ik vertrek. Ik ben me toch aan het inhouden, en kan niet vrijuit praten over de dingen die me aan het hart liggen zoals ons huis in Frankrijk, of het feit dat ik in bijna elk werelddeel heb gewoond enzovoorts. (Bluffertje!) Ik kan er mezelf niet zijn en op de lange duur is dat krampachtig werken, ben ik achter gekomen.

So, de boodschap is helder. Stop met werken en focus op jezelf. Ga weer creëren, ben meer in Frankrijk zodra Pomme de grens over kan. Goh! Ik heb het probeert maar de boodschap vanuit de kosmos is finalement geland. Stoppen met werken is goed in mijn geval.

[fionainnl]

Het blijvertje

We hadden besloten een nestje hondjes te fokken omdat we zo blij zijn met Biba en graag een dochter van haar wilden met de lieve eigenschappen van Biba erin verstopt.

Ons 9-tal zijn deze week 6 weken oud. Wat gaat het hard! Ze zijn allemaal vrolijk en plassen, poepen op de bak, drinken water uit het bakje en eten hun pap als wolven. Het is moeilijk kiezen.

De reutjes zijn allemaal vrij homogeen in hun uiterlijk - buiten het feit dat de 1 net iets groter of kleiner is dan de ander- maar uit hen maak ik geen keus want de combinatie reu/teef in huis is niet de beste. Daarbij denk ik met name aan de loopsheid van de teef en het feit dat een reu zijn teef gaat beschermen. Dus de reutjes heb ik inmiddels allemaal kunnen koppelen aan hun lieve en enthousiaste eigenaren.

De teefjes daarentegen zijn allemaal verschillend. Kleiner, lichter en donkerder. Het is me verteld dat de karakters zich goed laten zien in de 6e week, dus ik hang nu boven de ren om mijn gespuis goed te observeren.

Wie wordt onze Pomme? Want zo gaat ze heten. Ze komt immers uit een appel nest, en krijgt een sjieke stamboom naam: Castle of Clerans Rosemary Russet? Of Castle of Clerans Pink Lady? En zo heb ik er nog 2. Wie van de 4?

Vanmiddag worden ze gevaccineerd, het weekend erop komt labrador keurmeester en eigenaar van de reu (Soul) om te helpen met de keus. Wie van de 4 teven is ook het meest geschikt om er in potentie weer een nestje mee te fokken?

Voorlopig kunnen we straks voorzichtig op stap met de ukkepukken. Ze gaan een rondje in de bolderkar en we leggen het in beeld vast! Wie er blijft, dat zal zich openbaren, maar het staat vast dat ze, naast m’n Bestie Biba, m’n oogappeltje wordt!

[fionainnl]

We gaan mooie feest dagen hebben met ons 9-tal 😍

[fionainnl]

Babies!

In de nacht van 6 december 2022 aan de Tulpentuin 25 Voorburg zijn de babies van Darbytrails Ella Enchanted (Biba) x A Special Soul of Inanna’s geboren! We hebben er 9, het waren er 10 maar eentje heeft het helaas niet gered.

4 teefjes en 5 reuen, het is me wat! Tot nu toe 1 van de meest bijzondere ervaringen in m’n leven en ik ben enorm onder de indruk van de nieuw ontdekte kwaliteiten van onze Bieb.

Want wat heeft ze het goed gedaan voor een eerste keer. My God. Vanaf zondagavond begon ze te hijgen en driftig in haar mand te graven. De zogenoemde voorweeen, die geduurd hebben tot maandagnacht. Het heeft ons geduld op de proef gesteld want de spanning liep op!

Ik had een ervaren ‘vroedvrouw’ gevraagd ons te helpen met de bevalling want ik wist dat 10 pups geboren laten worden geen sinecure zou zijn. Ik moest Nicolette bellen als de persweeen zouden beginnen. Maar hoe weet je of ze persweeen heeft?! Ik kon het niet zien, want op de YouTube filmpjes die ik bekeek zag het er anders uit dan bij ons.

Maandagnacht wilde Biba naar buiten, om te plassen dacht ik. Eenmaal buiten zag ik dat ze drang had om haar behoefte te doen, en toen viel het kwartje, Biba was aan het bevallen! Gauw naar binnen en Biba moest in haar mand van mij. Ze weigerde immers om in de werpkist te gaan, dat vond ze zoiets geks! ‘Moet ik mijn behoefte in de mand doen?!’ las ik in haar vragende blik.

Echtgenootlief was WK voetbal aan het kijken in zijn geliefde blokhut, dus we waren samen, Biba en ik. Nicolette had ik ingeseind en ze was onderweg. Opeens zag ik een grijze bal onder de staart van Biba te voorschijn komen. Instinctief legde ik mijn hand eronder en voelde ik kleine pootjes bewegen. De eerste pup werd in een stuitligging geboren, wat heel normaal is bij een hond. Ik was kalm en geconcentreerd; ‘goed zo Biba, good girl!’. De gedachte die ik had was vooral niet te trekken. Het pupje werd geboren in mijn handen. Op dat moment kwam echtgenootlief de kamer binnenlopen en had ik het in mijn handen. Ik had snel de vliezen gebroken met mijn handen en de navelstreng al doorgeknipt. ‘Kijk’, zei ik, ‘dit is de eerste!’. Toen begon ik te trillen en hebben we samen, ik trillend en wel, het navelstrengetje afgebonden. En het daarna bij Biba neergelegd die inmiddels de nageboorte had opgegeten.

Nicolette deed haar entree, en verbaasd constateerde ze dat er al een pup geboren was. ‘Wat snel!’, riep ze. Vanaf toen nam ze het van ons over en dankzij haar expertise hebben we 10 pups in 5 en een half uur geboren zien worden.

Wow! We zijn gezegend. Biba is zorgzaam, trots en heeft engelen geduld. Inmiddels zijn onze babies 10 dagen oud en ik geniet iedere dag met volle teugen van het span, hoe moe ik ook ben door de gebroken nachten.

Het is wonderlijk hoe je droom opeens werkelijkheid wordt. En mijn ontzag voor de natuur is alleen maar toegenomen!

[fionainnl]

Buikje, buikje

Wanneer ik naar de buik van Biba kijk wordt ik overmand door de gevoelens die het aanblik oproepen. Ik zie de buik per dag een stukje groter worden want Biba is zwanger, of drachtig zoals dat heet.

Ik voel ontzag, trots, blijdschap en medelijden. Ze is prachtig, mooi, lief en wordt moeder. Ik zie dat ze het zwaar heeft, maar troost mezelf met het feit dat ze het fijn zal vinden om moeder te worden. Ik denk ook oprecht dat ze het goed zal doen.

Volgens de dierenarts wordt het een groot nest met wel 10 puppies. Ik ben gemotiveerd om alle pups gezond en wel ter wereld te brengen en kan haast niet wachten. Het zal een klus worden waarbij het onze taak zal zijn om Biba te ondersteunen tijdens de bevalling. Wat een Sinterklaas kadootje in wording!

We hebben een wachtlijst samengesteld waar we inmiddels 10 sympathieke labrador eigenaren op hebben staan. De website ‘Castle of Clerans Labradors’ (de meest geweldige kennelnaam ooit!) is door dochterlief met zorg gemaakt en goed ontvangen. Hierop, en via de socials, ga ik de vorderingen van de pups vermelden.

We staan in de startblokken. Nog wat laatste boodschappen doen en duimen maar. Aan de Tulpentuin 25 is er straks nieuw leven. Buikje, buikje af.

[fionainnl]

Leer de mens kennen

Sinds september werk ik 2 dagen in de week voor een culturele instelling als front Office medewerker. Ik hoor je denken; ‘je was toch met pensioen??’ Helemaal waar maar de mens is nu eenmaal een grillig persoon, ik zeker!

Toen de vacature op m’n pad kwam, laagdrempelig, in een culturele omgeving waar ik dicht bij kunst, muziek, theater en dans sta, besloot ik het te proberen. Met de persoonlijke afspraak dat als ik er stress van zou hebben, ik zou stoppen. Dus ben ik begonnen met de intentie om het te doen tot we definitief naar Frankrijk vertrekken.

Het bevalt goed en echtgenootlief die al een paar keer langs is geweest vind dat ik ontspannen oog. De collega’s zijn sympathiek, de sfeer is goed, en de balie zelfstandig bestieren bevalt.

De schattige peuters die door trotse ouders gebracht worden voor peuter dans zijn aandoenlijk en de theater mensen zijn familie van elkaar evenals de bandleden. De kunstenaars zijn trouwe bezoekers en de 60 Plussers volgen met belangstelling een lezing over Jugendstil. Je leest het; een dynamische werkomgeving.

De mens en al zijn egoïsme kom ik ook tegen. Het is gezellig vertoeven bij ons, en soms te gezellig! ‘Eet smakelijk’, wordt er gezegd als ik m’n broodje eet. En er direct na; ‘Mag ik een latte machiato?’ Als er alcohol geschonken wordt is het helemaal gezellig en willen mensen niet weg. Het levert een mooie omzet voor ons, maar soms ook lastige situaties. Welkom bij de horeca!

Vijf voor half elf vraagt de meneer die net z’n dansles heeft gehad, hoe laat we sluiten. We sluiten om half elf en ik ben bezig de kassa af te sluiten. Maar daar heeft de meneer geen boodschap aan, en/of begrip voor. Hij krijgt z’n biertje en z’n gezelschap gaat rustig zitten. En blijven zitten, ook als de muziek uit gaat en de beveiliger binnen loopt.

Pas als ik nogmaals zeg dat we dicht gaan, het is inmiddels elf uur, vertrekken ze schoorvoetend, zonder begrip te hebben voor het feit dat we naar huis willen. Da’s de keerzijde. Confronterend!

[fionainnl]

Waar ben je het liefst?

Deze vraag wordt me regelmatig gesteld. Ik heb wat moeite met hem eerlijk te beantwoorden. Als ik vertel dat ik liever in Frankrijk ben, dan kwets ik misschien de vragen steller en hetzelfde geldt waarschijnlijk ook andersom. Als ik zeg dat ik liever in Nederland ben.

De waarheid is dat ik het fijn vind om in beide landen te zijn, elk vanwege andere redenen.

In Nederland vind ik het fijn omdat ik dichtbij de kinderen ben, en hoewel ze volledig zelfstandig zijn, is het toch mooi dat we wekelijks kunnen afspreken om samen een klus te doen, of een marktje te pakken, of bij goed weer, uit te waaien op het strand. Dat ik het strand dichtbij heb, is zeker met honden, geweldig. Je doet me geen groter plezier met een strandwandeling op zondagochtend afgerond met gezamenlijk nuttigen van een cappuccino in 1 van de strandtenten. Hoewel het seizoen voorbij is, is er altijd wel een gelegenheid open waar dit kan. In Nederland kun je je hart ophalen op kunst gebied, muziek en theater gebied. Het volgen van een hondentraining op elk niveau is volop mogelijk. Niet onbelangrijk voor mij, de grootse bezitter van straks 2 labjes.

Maar Nederland is erg druk. Iedere dag zijn er lange files op de weg dus je hebt regelmatig stress als je van A naar B moet. Het OV zou ideaal kunnen zijn, want de verbindingen zijn goed, maar het is onbetrouwbaar doordat diensten uitvallen vanwege gebrek aan personeel. Men is intolerant en de mopper cultuur heerst alom. Dan vind ik Nederland wat minder fijn.

Frankrijk is fijn omdat het tempo van leven lager ligt. De mensen hebben niet zo veel haast in de streek waar wij ons huis hebben. We leven in het groen en je onthaast. Alles smaakt er ook beter, de tomaat is daar vol van smaak en niet waterig. We kunnen er alles kopen, maar niet 24 uur per dag. Wat, als je eraan gewend bent, best prettig is. Tussen de middag zijn de winkels dicht want dan zijn de mensen aan het lunchen. C’est simple. Frankrijk is ook mooi. Zelfs het vervallen huis overwoekerd met klimop wint het van de betonnen flatgebouwen die je in Nederland ziet. Overal waar je kijkt is het een lust voor het oog. Ook is het opvallend dat de mensen vriendelijk zijn en de tijd voor je nemen.

We waren op een zaterdagmiddag op zoek naar een plekje op het terras om te lunchen, in het dorp Lalinde, bij ons in de buurt. Het terras was vol (oktober!) maar er was wel plaats binnenin. Binnen in de eenvoudige ruimte met houten tafels was het een gezellige drukte. De 1 langs z’n krantje, de ander wachtte op vriendinnen en de kok liep langs om mensen te bedienen en een praatje te maken. Ik keek om me heen en voelde een vlaag van geluk opkomen, zo sterk dat het me emotioneerde. ‘Wat is dat toch,’ vroeg ik echtgenootlief, ‘waardoor ik hier zo gelukkig ben?’. Ik kreeg het enige juiste antwoord; ‘dat is de liefde die je voelt, die is overal’.

En hij heeft gelijk. Frankrijk is zeker niet perfect, want ook hier kennen we de ambtelijke molen, maar als ik moet kiezen de 2 landen, dan kies ik zonder enige twijfel voor Frankrijk. ❤️

[fionainnl]

Dag dag en tot gauw

Laatste werkdag met al z’n banaliteiten, laatste boodschapje, even bij de buren langs, de parkmanager gedag zeggen; ‘Hoe laat moet zoonlief het huisje uit als hij dit weekend gebruik wil maken van huisje nummer 80?’ Illigaal een kappertje pakken, nog even in de auto springen want een excuus om de kids nog even zien; ‘Alvast gefeliciteerd Jenn, wat is die muur een mooie kleur,’ en ‘Joc succes met jullie nieuwe huis, ben zo blij met het mooie Mozes boek wat je hebt gemaakt! Die gaat mee!’ Racen om op tijd terug te zijn voor de avondklok.

Phew, het huisje op Goeree wordt steeds leger. Vandaag hebben we de beruchte PCR test laten afnemen. We hebben een negatieve test op Covid 19 nodig om door België en Frankrijk te mogen rijden. Ik maak me geen zorgen. Morgen komen ze de laatste spulletjes halen die in opslag gaan en bestemd zijn voor het appartement in Voorburg. Dan is t hier echt terug naar af en is het leeg en onpersoonlijk net zoals toen we er 6 maanden geleden kwamen wonen.

Mensen beseffen jullie wat er gaande is? Zij, de edelsmid waar ik m’n ring kocht, begreep wat van de emotie. Maar ze weet niet dat de ring met Zeeuwse knoop een herinnering is aan een ingewikkelde tijd hier, 1 van ups- en downs. De wandelingen in de spectaculaire natuur met Biba waren soms magisch te noemen maar het verlies van onze Mozes op het park dramatisch. Het telefoontje om de dader aansprakelijk te stellen is gepleegd als een soort bittere genoegdoening...

‘Het gaat gebeuren hè? Je gaat je nieuwe leven beginnen in Frankrijk. Ik ken de omgeving; zo mooi daar. Maar wel spannend!’ zei de edelsmid.

Ja. Ik ga in Frankrijk wonen!!! We gaan in Frankrijk onze eigen geschiedenis schrijven. Het raast door m’n kop, uiterlijk ben ik relaxed. Maar ik zal pas echt relaxed zijn als ik bepakt en bezakt op weg ben. Via vrienden in de Auvergne strijken we neer bij de Nederlandse buren die het kasteel bij ons om de hoek beheren. Ze vroegen of ze ons een 3-gangen menu mochten serveren. Mais oui! Bien sur!’.

De vorige eigenaren van ons huis hebben de champagne al koud staan en er zijn allerlei afspraken voor ons ingepland zoals een kennismaking met de Nederlanders Hendrik en Frederik (!) en hun pup. Zij wonen ook net in CdC (Cause-de-Clerans). En het verplichte bezoek aan ‘le maire’, de Burgemeester, wat gebruikelijk is in de kleine dorpjes.

De volgende keer blog ik vanuit FionainFrankrijk. Ben je ook zo benieuwd naar wat we gaan beleven?! Hoe we ons online werk combineren met een nieuw leven in het ons vertrouwde-maar-toch-ook-nieuwe-land?

Blijf erbij! Voor nu; dag dag en tot gauw!

[fionainnl]

Laatste zondag in Nederland

Het zou na het weekend gaan dooien. De meren en sloten zijn nu nog bedekt onder een laag ijs en Nederland neemt het ervan. En groot gelijk, had ik maanden terug geweten dat ik op natuur ijs zou kunnen staan dan had ik m’n schaatsen zeker niet naar de Kringloop gebracht. Toch hebben we even op het zwarte ijs gestaan al kijkend naar de opkomst van de rode winterzon en dat was al fraai genoeg.

Ja, Nederland is dit weekend heel even veranderd in een Anton Pieck ansichtkaart, en je zag schaatsers in vrolijke rode jassen en warme wollen mutsen en sleetjes met blije kinderen voorbij zoeven maar dan anno 2021. Ook is het vandaag Valentines dag en het was een bijzondere want voor mij was het een dag gevuld met liefde alom. Niet alleen het licht was roze gekleurd, mijn hart was dat ook.

Ik heb beide kids en hun partners gezien en op de valreep 2 van m’n zussen. Mentaal heb ik afscheid genomen. Van m’n kinderen, zussen, Mozes, Nederland en van Goeree, de plek waar we het laatste half jaar hebben gewoond. Ik ben niet zo goed in gedag zeggen, het was daarom meer een ‘tot snel’. Maar door Covid is het reizen er niet eenvoudig op geworden. Dus realistisch gezien zien we onze lieverds straks weer in april -als we even terug zijn in Nederland- en dat is gelukkig niet al te ver weg.

We zijn doordrongen van het feit dat we onze droom gaan waarmaken en dat vervult me met blijdschap. Ik ga van ons huis in Frankrijk (signed, sealed, almost delivered) de komende weken een thuis maken. Wat een mooi vooruitzicht! En wat boffen we, met hoe alles is uitgepakt.

De dag begon met een schitterende ochtend lucht die door moeder natuur roze rood was gekleurd. Hieronder een impressie van de laatste zondag op Goeree. De foto aan t einde is in onze ‘oude’ woonplaats Zoetermeer genomen waar we kort even moesten zijn.

[fionainnl]

Winter has come!

Het is een prachtige wereld en Nederland is in rep en roer want met temperaturen van -15 graden gedurende een volle week is er een kans dat de ‘tocht der tochten’ gereden kan worden; de beruchte Elfstedentocht!

Heel even is de aandacht niet op de Covid pandemie gericht, maar zijn er winterse dilemma’s te bespreken. Waar koop je nu nog een slee tegen een acceptabele prijs?! Waar kunnen we op natuur ijs schaatsen? Mutsen op het hoofd, warme wanten aan en we gaan erop uit!

Vandaag was een uitzonderlijk mooie dag, echt wintersport weer, koud maar zonder wind en er scheen helder zonnetje. De zon weerkaatst op de maagdelijke sneeuw en doet pijn aan je ogen. Op sommige stukken zak je als je niet uitkijkt tot aan je knieën in de sneeuw!

Ik ben blij dat we dit nog even kunnen meemaken. Gelukkig hoeven we het verkeer niet in en blijven we in de omgeving. Onze Biba krijgt er geen genoeg van zoals je hieronder kunt zien!

En deze laatste foto spant de kroon. Je ziet haar denken; ‘ik wil de sneeuw in!’

[fionainnl]

Catharina

Op 9 februari 1935 is onze moeder geboren als Catharina Hartman, roepnaam Ina. Ze had vandaag 86 geworden.

Ik heb veel rijke herinneringen aan haar; ze was iemand die van lezen hield en een brede interesse had voor wereldse zaken. De politiek, actualiteiten, het songfestival of het Wimbledon tennis toernooi werden met passie gevolgd. Ze hield van klassieke muziek en van Frankrijk en van een glas rode wijn. En van doperwten uit blik. En zonnebloemen vond ze de mooiste bloemen. In haar tuin in Frankrijk plantte ze rode geraniums. En ze verzamelde olifanten, hoe leuk! Op weg naar Frankrijk reed ze met onze kinderen achterin haar oude Mercedes gezeten 220 km op het midden van de snelweg. Want er was toch ‘geen kip op de weg’. De kinderen vonden het geweldig, ik vond het iets minder leuk! Ze nam een keer een lifter mee van Parijs naar de Bourgogne waar ze ‘Zulke leuke gesprekken mee had!’ Ik zal het nooit vergeten. En verder hield ze heel erg van een lolletje.

Dit briefje in haar handschrift vond m’n zus Elaine onlangs. Ontroerend mooi.

[fionainnl]

Familie

Mijn familie was groot, 5 kinderen (4 meiden en een jongen), partners, ouders, opa’s en oma’s. Maar de familie is in de loop der jaren behoorlijk geslonken, zo kan het helaas nu eenmaal gaan.

De band met de huidige familie samenstelling is me dierbaar. Koester wat je hebt, je deelt dezelfde achtergrond, geschiedenis, normen en waarden. Ook al lopen we de deur niet bij elkaar plat, we zijn op de hoogte van het wel- en wee in elkaars leven.

Dit jaar wonen 5 familie leden weer in Voorburg. Ik kan me erop verheugen; op de kneuterige gezelligheid dat als ik in Nederland ben, ik met de hond lopend naar een zus kan en daar een kopje koffie kan gaan drinken.

Een zus, dochter, echtgenoot en kleinkind kwamen (Corona proof) naar Oude Tonge om Biba te zien en gedag te zeggen. Het was gezellig en vooral Biba met het kleine meisje Nola van 2 samen te zien vertederde.

Hieronder een impressie;

Wat was ik trots op mijn mooie zoete Biba! Het stoere en slimme meisje Nola was om op te vreten en je ziet zus June met mij bij het water.

[fionainnl]

Foutje bedankt

Op m’n vrije maandag, de dag waarop ik vaak het nuttige met het aangename combineer, besloot ik de ‘Disco’ uit te baggeren. Om misverstanden te voorkomen; dat is de afkorting van de auto wat een Landrover Discovery is.

En het was nodig want de auto was niet om aan te gluren! Een hond hebben is geweldig maar dat houdt niet in dat je je hygiëne standaard moet verlagen. Ik hou van een schone auto waaraan je kunt zien welke kleur ie is, en als t even kan, eentje die niet naar oude sokken ruikt.

Eenmaal bij de wasserette aangekomen toog ik met m’n kleingeld de shop in. Het wisselgeld gaat regelmatig in het bakje in de auto want da’s wel zo handig als je eens ergens met munten moet betalen en je ze niet in je portemonnee wilt hebben. Ik legde het geld op de toonbank.

‘Wat gaat er in de wasstraat en in de stofzuiger?’ vroeg ik het meisje. ‘U kunt betalen met munten van 2 euro, 1 euro en 50 cent mevrouw’, zei ze. ‘Ok’, zei ik, ‘kun je deze 3 dan wisselen?’. Het meisje keek me vragend aan. ‘Ja,’ antwoorde ik, ‘want hier liggen 3 munten van 2 euro 50, dus totaal 7 euro 50’. Het was even stil achter het plexiglazen scherm en ik zag dat het meisje licht bloosde. Ze zei; ‘mevrouw, we hebben sinds 21 jaar geen muntstukken van 2,50! Die hadden we alleen toen we de gulden hadden! Hier ligt 6 euro en u kunt het geld gewoon in de machine gooien’.

Ik was met stomheid geslagen. Foutje bedankt! Even flitste het door m’n hoofd dat dit een slim meisje was want ik schatte dit meisje niet veel ouder dan 25, en zij was op de hoogte van de tijden van de gulden. Toen riep ik; ‘Nu weet ik het zeker, ik spoor echt niet!’ En ik barste het uit van het lachen en zei: ‘ik hoop dat je me deze fout vergeeft! Laten we het alsjeblieft onder ons houden!’ Het meisje was de beleefdheid zelve en hield haar gezicht strak in de plooi. ‘Het kan gebeuren mevrouw, fijne dag!’.

Wat zal ze gedacht hebben?? Maar wat bezielde me? Was ik even terug in de tijd, kortsluiting in het brein? Als dit voorval maar geen teken aan de wand is... nou ja; laat ik het erop houden dat dit een vlaag van verstandsverbijstering was waarin ik echt even niet spoorde!

[fionainnl]

Het leven gaat door

Het is bizar. Na een verdrietig gebeuren waarbij je in het moment denkt er nooit uit te zullen komen omdat het lijkt dat het gat in je hart niet te repareren is, na ruim 1 week verder merk je dat het leven gewoon door gaat.

Als een trein dendert het leven door, soms in een genadeloos tempo, soms wordt er wat gas teruggenomen. Op een extreem mooie zonnige dag met die blauwe lucht waar ik zo van hou en met vorst aan de grond, kregen we bezoek van de familie van Biba.

En gisteren heb ik samen met een goede vriendin, heuse flamingo’s in het wild in Nederland gezien. 2 momenten waar je blij van wordt. Verrast en vertederd.

Hieronder een impressie;

Flamingo’s te zien bij Battenoord haven en de foto’s daaronder zijn van de Darbytrails familie van Biba met moeder en nichtjes. Het teefje meest lijkend op Biba is 1 maand ouder en de moeder van Biba is de zwarte teef.

[fionainnl]

Aftellen

Over 3 weken is het voorjaarsvakantie en dan gaan we! Richting het zonnige zuiden bepakt en bezakt.

Alles staat in het teken van. De laatste bestellingen plaatsen, de verhuizer is geregeld, de overnachting enroute, het internet en de Franse bankrekening.

We hebben er ondanks de tegenslag van het verlies van Mozes verdomd veel zin in. Een nieuw en vers avontuur lonkt! Daarnaast hoe heerlijk is het om straks weer een ‘thuis’ te hebben! Omringt met onze eigen spullen, en slapen in ons eigen bed. In ons eigen huis want zo voelt het wel al.

Morgen wandel ik nog met een vriendin, zondag komt de fokker naar Biba kijken en komt een zus gedag zeggen. We hebben ook een online zwaai moment afgesproken met familie en vrienden want om plotseling weg te zijn voelt niet goed. Het moet maar want met de ongoing pandemie hebben we geen andere keus.

Iedereen is van harte welkom om ons in Frankrijk te komen bezoeken. De kids zullen als eerste komen en wat zal dat fijn zijn!

Goede tijden komen eraan! En wat ook een goed gevoel geeft bij dit vertrek is dat we ook nog een kleine ‘pied à terre’ aanhouden voor als we in Nederland zijn. In Voorburg (de cirkel is rond want daar begon ons circus al die jaren geleden) hebben we iets gevonden; niets bijzonders maar wel praktisch en zelfs met een klein tuintje voor Biba. Dus helemaal weg zijn we (nog) niet.

J’aime la France, en France la vie est plus belle. J’espère. Non, je suis sûr!

Une très belle maison nous attendons! 😍

[fionainnl]

Adieu Mister M

Mijn Mister Mozes, chocolade Britse korthaar, pracht kat, en nog geen 6 jaar oud, is niet meer.

De kat die in Nigeria geboren is en er 1 van 4 kittens was. Hij was de lelijkste en leek op een klein Chineesje met z’n uitpuilende ogen en platte gezichtje. Hij schreeuwde het uit als je hem oppakte want daar was ie niet van gediend wat hem de door dochterlief verzonnen bijnaam ‘the wailer’ opbracht. Liggend als enige in het rieten mandje toen z’n zusje en broers waren vertrokken naar hun families kreeg hij de naam Mozes. En dat werdt al snel ‘mister’ Mozes (met dank aan steward Ben) omdat hij zich waardig en als een heuse meneer gedroeg.

Op een zonnige vrijdagochtend is hij aangereden en aan interne verwondingen overleden. Uit het leven gerukt, een onnodig en verdrietig ongeluk.

Hij was gezellig op bezoek bij de buurmeisjes, ik kreeg een foto als bewijs op de app van de buurvrouw. ‘Fijn’, dacht ik nog, ‘Mozes heeft een top ochtend’ want hij was graag bij de buren vanwege de tweeling die zo leuk met hem speelden. De filmpjes van blije Mozes verstoppertje spelend in een papieren tas staan als bewijs op m’n telefoon.

Op de terugweg in de auto en in een optimale stemming want Biba en ik hadden een goeie training achter de rug kreeg ik het bewuste telefoontje dat Mozes naar het leek, overleden was.

Vol ongeloof schreeuwde ik het uit en overmand door een golf van verdriet vloeiden m’n tranen. Het bleek dat de eigenaresse van de schoonmaakploeg van het park hem in haar rode bus heeft overreden. Hoe het precies is gegaan weten we niet. Mozes is even buiten gelaten en is onder haar auto terecht gekomen, dat staat vast. Terwijl mijn angst sinds we hier wonen was dat hij in het water zou vallen want verkeersdrukte is er niet maar, we zijn wel omgeven door water.

Het is niet te bevatten en ik schommel sinds het is gebeurd tussen shock en boosheid. Mijn Mozes, geboren in Lagos, Nigeria, eigen fok, meer frequent flyer Miles dan welk persoon, enorm geliefd alom, (ook Biba mist hem dat merken we aan alles), is er zo maar niet meer. En ik krijg het beeld van hem liggend onder een witte handdoek op de tafel van de dierenarts, ogenschijnlijk vredig slapend, maar niet van m’n netvlies...

Hij had in Frankrijk een belangrijke taak namelijk z’n gezellige grappige zelf zijn en genieten. Heerlijk baden in het zonnetje en libelles vangen. Zijn as nemen we daarom gewoon mee en strooien we uit in Frankrijk, zo is hij toch altijd bij ons.

Rest In Peace funny guy. Friend. Comfort. Gesprekspartner want als ik je wat vroeg kreeg ik altijd antwoord. Unieke kat. Oud worden met jou is ons niet gegeven. Chill hard daar ergens in een zonnetje waar je zo van hield. Laat je lekker verwennen met katte snoepjes en drink alleen maar uit de kraan. We gaan je vreselijk missen Mister M. Adieu.