#zaal 100

[dutchjan]

November 14, 2023

[rotterdamvanalles]

Een Kijkje in De Passage rond circa 1900

De Passage was gebouwd in de eclectische stijl. Het was ingericht als een lange looproute, begon bij de Korte Hoogstraat en eindigde aan de Coolvest. Deze looproute was 100 meter lang en in het midden 8 meter breed. De in-en uitgangen waren 6 meter breed en hadden een hoogteverschil van 2.86 meter. De reden voor deze ligging was omdat de wat verder liggende Hoogstraat destijds de winkelstraat van Rotterdam was, en omdat de nieuwe brug naar de Binnenweg aan de overzijde van de gracht zorgde voor de verbinding met het snel uitdijende westen van de stad. De Passage verrees op de plek waar een fraai herenhuis was gevestigd aan de Korte Hoogstraat.

Zowel de zijden van de Coolvest als de Korte Hoogstraat hadden redelijk smalle ingangen en passages, die na 37 meter in het midden breder werden. Beide ingangen hadden trappen waarin je kon afdalen naar de straat, die hier 2,86 m lager lag. Het hoogteverschil werd gebruikt voor een aparte benedenpassage, waarin oorspronkelijk een grote koofiehuiszaal, een keuken, bergplaatsen, een bierkelder met aquarium en een enorme zaal van 1800 m² waren gevestigd. Deze werden gebruikt voor tentoonstellingen of als marktplaats.[3] Deze benedenruimte werd verlicht via een vloer van glazen tegels. Omdat de benedenverdieping nauwelijks werd bezocht, was besloten om deze verdieping later als bergruimte te gebruiken.

Woningen Bewerken

Boven de Passage waren 43 woningen in totaal gebouwd: Deels bedoeld voor de winkeliers, de overige twee woonlagen voor particulier verhuur. De woningen bestonden uit twee à drie kamers met alkoof en keuken en hadden een woonoppervlakte die tussen de 19 en 69 m² groot was. Bij vier winkels ontbrak de wooncombinatie en bij vijf winkels hoorden tot aan de kap opgaande bovenwoningen; de overige 36 woningen vormden afzonderlijke bovenhuizen, tevens ieder met twee à drie kamers en een keuken. Deze woningen waren op zo'n manier gebouwd dat ze - op verzoek - bij de winkels konden worden betrokken. Alle bovenwoningen hadden een eigen ingang naast de winkels. Deze waren te bereiken via de Passage zelf.[1] Ten slotte bevonden zich boven de woningen nog een zolder met een venster.

Voor de poort aan de Coolveste werden schepen gelost en vond de Scheveningsche Vischmarkt plaats, wat voor veel overlast zorgde. Aan de noordkant lagen nog onbebouwde tuinen, met onder meer een bedeellokaal van Maria Catharina van Dooren's Vrouwengesticht van Weldadigheid en opslag van bouwmaterialen op de plek waar vanaf 1882 uiteindelijk het Erasmiaans Gymnasium zou worden gebouwd. Aan de zuidzijde was een doodlopend steegje, wat ook voor problemen zorgde.

Aan de Coolsingelzijde (voorheen de Coolvest) was een luxueuze badinrichting met onder andere stoom-, elektrische en regenbaden. De bouw van de Passage was zeer modern voor de tijd: Het had een uitgebreid ventilatie- en koelsysteem en ook werd gebruik gemaakt van bimsbeton (een licht vulkanisch materiaal) voor de binnenmuren - een unicum voor die periode. Verder werden het casco van het gebouw bakstenen toegepast in combinatie met houten balklagen en gietijzeren draagkolommen. In de avond werden de winkels verlicht door gaslampen en scheen er zonlicht door de glazen koepel op het dak, die zich bevond op 20 meter hoogte. Er werd ook een periode gebruik gemaakt van elektrische verlichting (tussen 1882 en 1892) maar daar kwam een einde aan toen het niet rendabel genoeg meer was.

Foto komt uit de collectie van @stadsarchief010 en Informatie komt uit Wikipedia

[livecodingcreatorsnowplaying]

Netherlands Coding Live aka "NL_CL" ~ a series of live coding sessions, discussions, workshops and a lot more organized by live coders based in The Netherlands. https://netherlands-coding-live.github.io/

Listen/purchase: nl_cl Live at Zaal 100 by Netherlands Coding Live (nl_cl)

Almost 4 hours of completely live coded music performed during the nl_cl Algorave at Zaal 100 in Amsterdam on 12 October 2019

Music by Craig Latta, Robert van Heumen, eerie_ear, Panda Zooicide, Timo Hoogland and Jobi. Album design by Joana Chicau            

[joostjongepier]

Wat?   Untitled (Night club scene in blue and black) en Untitled (Night club scene in pink and black) door Aaron Douglas, Piano Lesson en The Block II door Romare Bearden, Revolt on the Amistad en Windows door Jacob Lawrence, Hommage to a Giant door Wadsworth Jarrell, Vignette door Kerry James Marshall, Van Furguson to Baltimore door Dáreece Walker en Darkroom Mirror (_222004) door Paul Mpagi Sepuya

Waar?   Tentoonstelling Tell me your story – 100 jaar storytelling in Afrikaans-Amerikaanse kunst, in Kunsthal KAdE, Amersfoort.

Wanneer?   4 augustus 2020

In de jaren twintig van de vorige eeuw trokken veel zwarte Amerikanen uit het zuiden van de Verenigde Staten naar steden in het noorden. Deze trek is deels te verklaren uit het zoeken naar werkgelegenheid, deels uit de poging te ontkomen aan het racisme in het zuiden. Onder Afro-Amerikanen ontstond een nieuw zelfbewustzijn, dat zich met name uitte in literatuur en muziek. Beeldende kunst van zwarte kunstenaars beperkte zich nog in belangrijke mate tot boekillustraties. Een belangrijke kunstenaar in dat genre was Aaron Douglas, die veel gebruik maakte van silhouetten in zijn werk. Een paar ‘swingende’ voorbeelden zijn de nachtclubscènes in blauw en zwart en roze en zwart.

Bleven de beeldend kunstenaars tijdens de Harlem Renaissance enigszins achter bij andere disciplines, ze haalden deze achterstand in de daarop volgende periode ruimschoots in. Werken van Romare Bearden tonen allerlei aspecten van het dagelijks leven: van werk tot familietafereel en van kaartspelletje tot pianoles. Een bijzonder fraai werk van deze kunstenaar is de collage The Block II, waarin we een inkijkje krijgen in een huizenblok.

Een belangrijke kunstenaar uit de Post-Harlem Remaissance is Jacob Lawrence. Ik ontdekte zijn werk voor het eerst op internet, waar ik kennis maakte met zijn Migrant Series, een uit 60 panelen bestaande reeks waarin de kunstenaar de tocht van zwarte Amerikanen naar de steden in het Noorden van de Verenigde Staten uitbeeldt. Een fantastisch project. Sinds 1942 hangt de helft van de doeken in het MOMA in New York, de rest in de Phillips Collection in Washington. Lawrence maakt inmiddels deel uit van de canon van de Amerikaanse kunstgeschiedenis. Op de grote overzichtstentoonstelling Es war einmal in Amerika in het Keulse Wallraf-Richartz-Museum in 2019 ontbrak zijn werk dan ook niet. Ook in Amersfoort hangen een aantal werken van deze kunstenaar, waaronder Revolt on the Amistad, over de slavenopstand op het Spaanse schip Amistad in 1839.

In 1964 werd de Civil Rights Act aangenomen. Deze maakte echter geen einde aan de rechtsongelijkheid tussen blank en zwart. Als gevolg van de blijvende ongelijkheid ontstonden er bewegingen die hiertegen in opstand kwamen, zoals de Black Panthers en Black Power. Ook kunstenaars gingen zich in hun werk politiek uitlaten. Expliciete beelden en teksten domineerden de kunstwerken. Een voorbeeld is Hommage to a Giant (1970) door Wadsworth Jarrell. In beeld en tekst wordt een eerbetoon gebracht aan Malcolm X, leider van de Afro-Amerikaanse moslimorganisatie Nation of Islam.

In 1994 introduceerde Henry Louis Gates in Time Magazine de term Black Renaissance om aan te geven dat er een sprake was van een opleving van de zwarte cultuur die vergelijkbaar was met de Harlem Renaissance. Een belangrijke kunstenaar uit deze periode is Kerry James Marshall. Zijn doel is het zichtbaar maken van de onzichtbare zwarte man en vrouw. Daarom zijn de personages die hij schildert altijd diep zwart. Dat is ook het geval bij de man en vrouw op Vignette, die donker afsteken tegen een kleurrijke achtergrond met tarwehalmen, vlinders en vogels. De zwarte mensen op Marshalls doeken claimen een eigen plaats, zoals zwarte kunstenaars uit deze generatie een duidelijke eigen plek opeisen binnen de, tot dan toe blanke, kunstinstituties.

In de grote zaal van het museum, waar de tentoonstelling eindigt, wordt de aandacht onmiddellijk getrokken door een kunstwerk dat nauw aansluit bij de recente Black Lives Matter-protesten. From Ferguson to Baltimore van Dáreece Walker is een enorme houtskooltekening. In het midden zien we een zwarte man in een doodskist. Daaromheen gevechten tussen blanke politieagenten en zwarte burgers. Een gigantische politiemacht met helms, schilden en wapens vormt de achtergrond van het werk. De titel verwijst naar rellen in Ferguson (2014) in reactie op het neerschieten van Michael Brown door een blanke agent en in Baltimore (2015) nadat Freddy Gray overleed als gevolg van dodelijk letsel dat hem was toegebracht in een politieauto. Er is weinig fantasie voor nodig om de lijn van Ferguson via Baltimore door te trekken naar Mineapolis en de dood van George Floyd. Alleszins een politiek relevant en overrompelend kunstwerk.

Hoopvoller is, in dezelfde zaal, Darkroom Mirror (_222004) van Paul Mpagi Sepuya. Op deze erotisch geladen foto zien we een zwarte en een blanke man, beiden naakt, door de lens van eenzelfde fototoestel kijken. Na het zien van deze tentoonstelling, en zeker na een tijdje voor het werk van Dárecee Walker te hebben gestaan, lijkt het samenvallen van een blanke en zwarte kijk op geschiedenis en actualiteit nog ver weg. Anderzijds geeft het feit dat er eindelijk (ook in Nederland) aandacht komt voor Afro-Amerikaanse kunst hoop.

[beamerwinkelnl-blog]

Koopgids voor Goedkoopste beamers

Zoals de laatste tijd bij tal van consumentenproducten, is het selecteren van een projector vaak een toegang tot het park als u eenmaal gewapend bent met de juiste informatie - er zijn met grote zorg vele opties. Het kiezen van de juiste Goedkoopste beamers kan een eenvoudig proces zijn als u bekend bent met deze vereisten.

De schermgrootte (breedte, vooral)

Afstand tussen de projector en dus het scherm (projectieafstand)

Een schatting van de hoeveelheid omgevingslicht in de kamer waarin de projector zal worden gebruikt

Nu denk je: 'Geweldig. Maar ik kan geen van deze vragen beantwoorden. ' Of: "Ik besluit mijn projector mee te nemen en zal hem overal gebruiken." Vaak wordt het 'ik weet het niet' met een beetje bedachtzaamheid vaak teruggebracht tot een weloverwogen gok. Zo niet, dan heb je niet helemaal pech. Bij het behandelen van elk onderwerp stellen we uw beste weddenschap voor wanneer u wordt geconfronteerd met onbekende factoren.

Wat is een projector?

Een projector kan ook het beste worden gezien als een omgekeerde camera die licht uit een lens spuugt in plaats van ontvangt. Omwille van deze koopgids zullen we digitale projectoren overwegen, dat wil zeggen projectoren met video-ingangen die een identieke functie hebben als een tv of computermonitor, terwijl ze verschillende voordelen bieden, waaronder:

Grotere afbeeldingsformaten

Verhoogde draagbaarheid

Flexibele installatiemogelijkheden

De principes die ik hieronder kan uiteenzetten, zijn van toepassing op alle of alle soorten projectoren. Het helpt echter om te beginnen door digitale projectoren in vier categorieën te verdelen:

Pocket, ook wel "pico" genoemd

Thuisbioscoop

Multimedia

Grote zaal en verlijmde installatie (een subset van multimedia)

Het is duidelijk dat er overlapping is en dat niet alle modellen gemakkelijk in een specifieke categorie passen. thuisbioscoop- en multimediaprojectoren lijken bijvoorbeeld erg op elkaar. In de meeste gevallen is het vanuit uw applicatie duidelijk welke soort u wilt. Boardroom presentaties: dit mag multimedia zijn. tijdens een woonkamer: thuisbioscoop. Voor een collegezaal met plaats voor 500 personen: grote zaal. Ultradraagbaar, waar een klein schermformaat acceptabel is: zak- of picoprojector.

Zakprojectoren

Zakprojectoren zijn ultradraagbaar, sommige niet veel groter dan een smartphone, sommige lijken op geminiaturiseerde multimediaprojectoren. ze worden het best gezien als een vervanging voor een computermonitor of kleine tv die u meeneemt. Omdat ze meestal LED-lampen gebruiken om een ​​hoog stroomverbruik en kolossale koelsystemen te vermijden, offeren ze wat betreft draagbaarheid op in beeldformaat. Helderheid zal hieronder intiem worden besproken, behalve ter vergelijking, pico-projectoren variëren doorgaans van 25 tot 1500 ANSI-lumen, terwijl fatsoenlijke multimediaprojectoren beginnen bij 2500 lumen. Ze hebben ook de neiging om optische zoom te missen, wat betekent dat je flexibel moet zijn met de plaatsing van je projector om het gespecificeerde beeldformaat te realiseren.

Multimedia projectoren

Multimediaprojectoren vormen de belangrijkste categorie en worden het meest verkocht bij B&H. Multimediaprojectoren zijn algemeen inzetbaar en worden voor alles gebruikt, van het geven van PowerPoint-presentaties tot het vertonen van videoclips en diavoorstellingen op bruiloften. ze worden doorgaans als draagbaar beschouwd, wegen vanaf 3 pond voor de ultradunne modellen en nemen vanaf daar toe toe. Hun helderheid heeft de neiging om te variëren van ongeveer 2500 tot 4500 lumen. Ze hebben vrijwel altijd zoomlenzen; het zoombereik is echter doorgaans korter dan dat van hun thuisbioscoop-tegenhangers: 1,2x tot 1,5x (vergeleken met 2x in het thuisbioscoopgebied). dit suggereert dat er bij het kiezen speciale zorg moet worden besteed om er zeker van te zijn dat het schermformaat compatibel is met de projectieverhouding van de projector. Multimediaprojectoren bieden een verscheidenheid aan ingangen. VGA blijft het hoofdbestanddeel, maar digitale ingangen zoals HDMI, DVI, DisplayPort en zelfs SDI zijn beschikbaar. Velen ondersteunen ook interactieve en draadloze presentaties functioneel, ook omdat ze presentaties kunnen aanbieden zonder computer.

Multimediaprojectoren volgen doorgaans computerresoluties (VESA) in plaats van SD- of HD-videoresoluties. Deze resoluties omvatten SVGA (800 x 600), XGA (1024 x 768), WXGA (1280 x 800) en WUXGA (1920 x 1200). de meest populaire resolutie is WXGA en is compatibel voor PowerPoint-presentaties, ook als high-definition video.

Projectoren met korte projectieafstand

Een belangrijke subcategorie van multimediaprojectoren is short throw en ultra short throw. Over het algemeen wordt bij een korte worp rekening gehouden met een worpverhouding van maar 1: 1. de meest voorkomende worpverhoudingen zijn 0,5: 1 en 0,3: 1, waarbij de laatste voldoet aan de voortreffelijkheid van "ultrakorte worp". Projectoren met korte projectieafstand hebben bijna nooit zoomlenzen en gebruiken, in het geval van projectoren met ultrakorte projectieafstand, een spiegel waarop het beeld eerst wordt geprojecteerd, voordat het op het scherm wordt gereflecteerd.

Ze lenen zich aan de muur in plaats van aan plafondmontage en zijn ontworpen om zeer aan de rand van het scherm te worden geïnstalleerd: 18 inch tot 2 voet. Short-throw projectoren worden het meest gebruikt in klaslokalen en zijn ideaal om te combineren met digitale whiteboards. Men zou in de verleiding kunnen komen om een ​​projector met een korte projectieafstand verder terug te plaatsen dan de aanbevolen paar voet om een ​​echt groot beeld te realiseren tijdens een kleine ruimte (uitgaande van voldoende lage omgevingslichtniveaus natuurlijk). Dit zal waarschijnlijk niet werken, omdat projectoren met een korte projectieafstand ernstig worden gebruikt bij gebruik buiten het aanbevolen bereik van de projectieafstand en een zeer creatieve montage nodig kunnen hebben om een ​​onvervormd beeld te leveren. Omdat ze bedoeld zijn voor kleinere schermformaten (8 voet breed of minder), komen short throw-projectoren normaal gesproken uit op 3000 lumen. Als je een helderdere projector nodig hebt en weinig ruimte hebt, moet je in plaats daarvan een harde en snelle installatieprojector met verwisselbare lenzen bekijken. Zie de Epson PowerLite 675W voor een voorbeeld van een projector met ultrakorte projectieafstand, weergegeven met de afzonderlijk verkochte muurbevestiging.

Home Theatre-projectoren

Echte thuistheaterprojectoren - in tegenstelling tot cross-overs tussen multimedia en thuistheater, die vanuit een kenmerkend perspectief vaak worden behandeld als multimediaprojectoren - leggen de nadruk op met name de beeldkwaliteit. Ze hebben een lagere helderheid - zeg gemiddeld 1800 lumen - en hebben de belangrijkste zoom van elk type projector met ingebouwde lenzen.

Thuisbioscoopprojectoren beschikken vaak over laagspanningsregeling (LVC), zodat het in- of uitschakelen van de projector het scherm kan doen stijgen of dalen, of kan openen en sluiten als het een hard en snel frame is dat wordt afgedekt door gordijnen. Om een ​​zo stil mogelijke werking te realiseren, hebben ze efficiëntere of uitgebreidere koelsystemen nodig, waardoor ze relatief omvangrijk zijn en in sommige gevallen niet in staat zijn om een ​​omgekeerde (ondersteboven) installatie te ondersteunen. ze zijn ook het meest geliefde type projector, vergeleken met specificaties. De meeste zijn Full HD en een paar zijn 4K (echte DCI 4096 x 2160 4K in feite). wees voorzichtig. Bedrijven voegen vaak in wezen gerestylde multimediaprojectoren toe aan de categorie huistheater. Veelbetekenende tekenen van vervalsing zijn hoge lumenwaarden (meer dan 3000 lumen), VESA in plaats van native HD-videoresoluties (zoals WXGA en WUXGA) en zoomen die korter zijn dan 2x.

Als u een uitstekend beeld wilt, al het omgevingslicht kunt blokkeren en werkt met een schermformaat tot ongeveer 100 inch, dan zijn thuisbioscoopprojectoren een uitstekende keuze. Anders wordt u beter bediend met een helderdere multimediaprojector, hoewel u voorstelt deze te gebruiken tijdens een thuistheateromgeving.

Waar is mijn 4K?

Toegegeven, 4K heeft niet zo snel terrein gewonnen in projectoren als tv- en computerschermen. Met de meeste LCD- en DLP-chips die worden geproduceerd voor de A / V in plaats van de consumentenmarkt, is de druk om de grenzen van de resolutie te verleggen waarschijnlijk niet aanwezig. je blijft opties hebben om naar 4K-inhoud te kijken zonder veel compromissen. De Epson PowerLite Home Cinema 5040UB beschikt bijvoorbeeld over een "pixelverschuivende" techniek die de schijnbare resolutie versterkt boven de 1920 x 1080 pixels van elk van de drie LCD-chips.

Is 3D nog steeds "een ding?"

Fabrikanten van consumentenelektronica geven openlijk toe dat ze op de hoogte zijn van 3D. je zou mogelijk nog steeds 3D willen. Als dat zo is, moet u waarschijnlijk zoeken naar een thuisbioscoopprojector. Veel multimediaprojectoren beweren "3D-ready" te zijn - in de meeste gevallen suggereert dit de functie "DLP Link", een 3D-technologie die alleen werkt met geselecteerde kaarten met speciale effecten en software. thuisbioscoopprojectoren bieden eerder wat u eigenlijk nodig hebt, HDMI 3D-ondersteuning, zodat u ze met Blu-ray-spelers kunt gebruiken. Houd er bij het specificeren van 3D rekening mee dat u de helderheid gewoon in tweeën snijdt. Als alternatief voor de aanschaf van een 3D-ready projector, gebruikt u ook een combinatie van "stapel-" en polarisatiefilters met twee projectoren. in dit geval is een speciale processor vereist om de linker- en rechteroogstromen van het HDMI-signaal te demuxen.

Projectoren voor vaste installatie en grote locaties

Projectoren met vaste installatie en grote locaties worden meestal omsloten door transmissieprojectoren. ze zijn de helderste soort die verkrijgbaar is binnen de klantenmarkt, beginnend bij ongeveer 4500 lumen en montage tot twintig, 000 of meer. Installatieprojectoren zijn meestal niet verplaatsbaar en nemen tijd in beslag. In de meeste gevallen hebben ze systemen met verwisselbare lenzen, waardoor ze het meest aanpasbaar zijn in termen van worpafstand. ze worden vaak gebruikt in collegezalen, filmtheaters, gebedshuizen, stadions en verschillende vergelijkbare instellingen die moeten worden gescreend voor gigantische teams. Naast enorme schermformaten worden ze gebruikt in instellingen waar licht gewicht niet kan worden bediend. verschillende ondersteunen samen "stapelen", wat betekent dat de output van 2 of extra projectoren massa kan zijn om de helderheid aan de andere kant te vergroten, wat één projector kan doen. in plaats daarvan kan 'edge blending' - het projectie-equivalent van een videomuur - de hele resolutie verhogen of aangepaste zijverhoudingen produceren.

Vanwege hun gewicht en ook de aard van de lenssystemen die ze gebruiken, zouden installatieprojectoren in de meeste gevallen moeten worden gespecificeerd door een planometer voor geassocieerde graden, en moeten ze worden geïnstalleerd door een deskundige.

[alexhisworld]

Zelfgemaakte versie van het boek: Gewoon 'anders' Geniet ervan :)

Gewoon ‘anders’

Ik ben Samuel, 17 jaar en ben zwaar autistisch… Dat maakt het leven voor mij en de mensen rondom mij niet gemakkelijk. Ik weet niet hoe het is begonnen maar wat ik wel weet is dat veel mensen hier niet mee kunnen leven… Zoals mijn vader bijvoorbeeld, voor hem ben ik precies niets minder dan een plant. Het is namelijk zo dat ik elke dag mijn zelfde routine heb, dat doet me goed.

Mijn leven ziet er anders uit dan dat van jou, dat weet ik. Je moet weten dat hier een reden voor is. Ik zit in mijn eigen wereld, waar het veilig is en waar niemand in kan. Als ik toelaat dat iemand binnen komt, stel ik mezelf bloot aan de buitenwereld en die is gevaarlijk. Ik blijf daarom veilig achter mijn 4 muren. Zelf mam laat ik niet binnen, ook al doet ze hier veel moeite voor. Niemand weet namelijk wat er echt in mijn hoofd omgaat, soms ik zelf ook niet. Ik praat niet, dat is teveel moeite voor me.

Het is zomer, dit doet goed aan mijn dagelijkse routine: op de drempel zitten en staren naar de bomen, naar de wind die langs mijn haar zweeft. Doordat het zomer is kan ik elke dag uren buiten zitten, het is er rustig en ik zit veilig. Ik sorteer binnen altijd mijn lucifers, ik vind het rustgevend hoe ze altijd perfect terug in het doosje passen. Dus is dit wat ik dagelijks doe. Ik hou nogal van een vast ritme anders voel ik me niet meer veilig.

Mam en papa maken weer ruzie, het is alsof ze er nooit mee ophouden. Hij zorgt ook voor een spanning, daarom laat ik hem ook nooit binnen. Hij dramt ook altijd op de deur, natuurlijk zit ik dan veilig en dromerig achter mijn 4 muren. Het is alsof er niemand bestaat als ik even de deur stevig dicht doe. Hij roept vaak tegen me omdat ik voor hem niets meer ben dan een plant. Het zou beter zijn moest hij ons met rust laten… Hij doet mama alleen maar pijn. Zij gelooft in mij, hij niet meer. Zo duren de dagen kort. Ik ben lang bezig met het sorteren van lucifers en het staren naar de straat dat het veilig en kort duurt. In je eigen wereld leven is net alsof je uren zit te dromen wanneer je slaapt. Als je zo weg bent gaat de tijd verder, maar voor jou stopt die even met verdergaan.

Ik zie haar, het nieuwe meisje, blijkbaar zijn het onze nieuwe buren. Haar naam is Rani. Mam nodigt de buurvrouw al snel uit voor koffie. Ze zegt hallo tegen me maar ik zeg niets. Net zoals bij Rani, ze komt hallo zeggen maar ik zeg niets. Ik had het zelf niet door dat ze er zelf stond. Dat gebeurt als je in je eigen wereld zit.

De volgende dagen sta ik al snel buiten, te luisteren naar haar prachtige stem. Ik kan er niets aan doen, de klanken… ze openen zelf de deur. Een paar dagen later sta ik voor haar, ze gaat elke dag ergens naar toe en ik ben te nieuwsgierig. “Dag Samuel, wil je meekomen?”: vraagt ze. Al snel komt mam ook kijken, ze staat versteld. Het is nog nooit gebeurt dat ik zelf naar mensen toega. “Ik denk dat Samuel met me mee naar da bakker wilt.”, hoor ik haar zeggen. Mam staat met open mond te staren. “Uh, ja… als hij dat wilt is dat geen probleem.”: zegt mam. Ik glunder en pak haar hand stevig vast. Ze geeft veiligheid, de klanken blijven van haar afstromen en komen naar mij toe. Ze is veilig. Al snel wordt dit onze dagelijkse routine, om hetzelfde uur komt ze me halen en lopen we hand in hand naar de bakker. Maar daar komt ook al snel verandering in.

“Sorry Samuel, vandaag kan ik niet mee. Ik heb afgesproken met iemand anders… Ik heb een vriendje en we hebben vandaag een afspraak.” Al snel ziet ze de teleurstelling in mijn ogen. Het was fout om haar binnen te laten… Vanaf dat moment ging de deur terug extra stevig op slot. De volgende dag stond ze er, maar ik zat gewoon op de drempel, niet aan het hek dus komt ze naar mij toe. “Het spijt me Samuel dat ik gisteren niet ben meegekomen, maar vandaag beloof ik je dat we ons terug aan onze vaste routine houden.” Ik had niet door dat ze tegen me sprak, ik was even van de aardbodem verdwenen. Ze steekt haar hand uit, ik twijfel niet, de klanken zijn er weer en die brengen veiligheid. Ik neem haar hand en we gaan naar de bakker. Al snel vliegen de dagen weer voorbij en komt ze met een nieuw voorstel. Ze vraagt het aan mam, ze wil met me naar het park. Ik luister niet, ik stap gewoon mee maar al snel heb ik door dat we een andere richting uitgaan. Het geeft wat stress maar ze is bij me dus ben ik veilig.

De eenden maken me bang, ze staan daar als schreeuwende dieren te pikken in mijn zak met brood. Rani voelt mijn verstijving, ze neemt mijn hand en toont hoe het moet. Ook wordt hier al snel een gewoonte van gemaakt wat goed aanvoelt. Tot haar vriendje en zijn vrienden ineens in het park verschijnen. Blijkbaar hadden ze ruzie en is het uit, niet dat ik dat onthoud want ik luister meestal niet maar dit lijkt wel duidelijk. Hij doet haar pijn ik voel het. Hij zit dingen te zeggen maar ik verstijf en laat de zak met brood vallen. Hij grijpt haar, ze schreeuwt en ligt op de grond, ik kon haar niet laten liggen. Ik grijp hem bij zijn nek en duw hem achterover zodat hij met een harde smak op de grond valt. Ze lopen weg, maar waarschijnlijk komen ze terug. Had ik al niet te gezegd dat de buitenwereld gevaarlijk was? Ik ben buiten de 4 muren geweest… het moest gewoon, maar ik wil nooit nog de deur uitgaan. De weg naar huis was het stil in mijn hoofd, zelf zij sprak niet, wat ik fijn vind. Stilte is rustig. De dagen erna zijn ze niet meer komen opdagen, gelukkig.

Mam ziet de verandering, mijn ogen schitteren als zij in de buurt is. Papa ziet het niet, hij wilt het ook gewoon niet geloven… Geloof ik het zelf eigenlijk wel? Zij klopt met ongewone rustgevende klanken op de deur, ik laat de klanken binnen, dus zij ook. Ik voel me echt veilig bij haar.

De vrienden zijn weer komen opdagen, niet in het park maar in een bar waar we zaten. Geen routine is angstig voor me en natuurlijk moest hij komen opdagen. Ik begreep er niets van want ik luisterde niet. Erna zijn ze weggegaan, ik weet niet wat er gebeurd was, want mijn gedachten waren ergens anders. De dagen erna was het rustig.

School is terug begonnen, daardoor zie ik Rani veel minder. De klanken verdwijnen soms, daardoor is het onrustig in mijn hoofd. Blijkbaar kwam Rani met een idee om mij mee te nemen naar haar muziekschool. Ook al stelt ze zoiets voor, ik luister nooit. Het is alsof ik gewoon soms niet stil sta dat er ook andere mensen willen gehoord worden. Al snel wordt ik meegetrokken in de prachtige muziek wereld, de klanken die uit haar mond komen zijn geweldig. Ze brengen vrede met zich mee. Elke dag op hetzelfde tijdstip ga ik mee naar de muziekschool. Ook elke dag zingt ze hetzelfde liedje. De klanken blijven maar naspelen in mijn hoofd, alsof ik ze al jaren ken.

Papa vind het vreselijk dat mam me laat gaan met een ‘vreemde’. Rani is geen vreemde! Ze is een vriendin… Hij schreeuwt elke dag op mama en op mij. Hij zou is zijn spullen moeten pakken en verdwijnen. Hij zorgt voor problemen, ik mag zelf van hem de piano niet aanraken. Dat zorgt ervoor dat ik het in de muziekschool ook niet durf. Rani is even iets gaan halen en ik zit hier alleen op de bank. Ik neem mijn moed bij elkaar en ga aan de piano zitten. De klanken zweven uit mijn vingers, mijn handen vliegen over de toetsen. Ik kan de melodie voelen, ik kan ze bijna aanraken. Het is rustgevend.

Vandaag mag ik Rani begeleiden aan de piano, iedereen, zelf mama vindt het prachtig. De klanken openen de deur, ze stromen binnen en blijven ronddraaien. De melodie speelt door mijn hoofd. Het is een wonder, want ik heb nog nooit in heel mijn leven piano gespeeld, alleen dit lied heeft macht over mijn vingers. De dagen erna verlopen normaal, ik speel elke dag en ik voel mezelf ook beter. Ondanks ik toch niet praat, ontroer ik veel mensen door de muziek die ik speel terwijl ze naar Rani komen luisteren in het lokaal. Niet dat ik er eigenlijk echt voor 100% op let. Mama kwam een paar keer kijken, ze was heel blij met de verandering en kon het haast niet geloven. Papa niet, hij gelooft en luistert niet… Hij dramde weer op de deur, verwacht hij dan echt dat ik nu opeens wel iets ga spelen voor hem? Na al die jaren heb ik onze piano niet mogen aanraken, zelf niet op ademen. Als ik er nog maar te dicht bij kwam, schreeuwde hij al. Gewoon omdat ik autistisch ben en hij denkt dat ik daarom geen piano kan spelen… aardig is het niet.

Ik zit in een grote zaal vol mensen, ik voel dat Rani gestresseerd is. Ik mag haar begeleiden op haar zangoptreden, zoveel mensen… ze stresseren mij. Rani voelt het, ze zit te wachten tot ik ga spelen, maar ik kan me niet bewegen. Ik zit stokstijf op de stoel voor de piano. De klanken, ze komen niet. Ik voel het niet…totdat Rani naar me toekomt. Ze zegt iets maar ik hoor haar niet. Ze fluistert iets, ik voel het weer. De klanken, ze zijn terug. Ze zong de eerste noten in mijn oor, nu voel ik de klanken weer, ze zijn terug en hebben nu de macht overgenomen. De stress verdwijnt en nu bestaat alleen de melodie en ik. Mijn handen vliegen over de toetsen en ik hoor Rani’s stem. Ze brengt echt zoveel vrede met zich mee, haar stem is zuiver en schitterend. Ze komt binnen, echt helemaal binnen. Iedereen juicht en is ontroerd, Rani is gelukkig dat kan ik voelen.

Mama komt me feliciteren, als we thuis zijn hoor ik dat papa er ook was… Voor 1 keer dramt hij niet op de deur, hij klopt zacht. “Zou je voor ons een stukje willen spelen?”: vroeg hij zacht. Hij was trots, iets wat hij al heel lang niet meer was. Mama en papa waren gelukkig, Rani ook. Ze heeft voor mij een andere wereld geopend, hiervoor kan ik haar erg dankbaar zijn. Ik praat nog steeds niet, maar de muziek kan meer uitleggen dan woorden. Ik blijf spelen, de klanken kan niemand me ooit nog afnemen.

EINDE

[buytaertrune]

CONCERT:’Fanfare Ciocarlia & Taraf de Impex’

Vorige week donderdag, 21 november, ben ik samen met mijn papa (die de tickets had gekocht) gaan luisteren naar deze fanfare, die een concert gaf in de Ancienne Belgique

De Taraf de Haidouks zijn terug! Na een wereldtournee van drie decennia, zijn de stichtende leden van de razendsnelle Taraf de Haidouks er weer. Ook gekend als de Taraf de Caliu, genoemd naar hun lead-violist Gheorghe ‘Caliu’ Anghel, gaan ze een muzikale culturele clash aan met prominente figuren uit de Roemeense undergroundscene. De legendarische Lautari-muzikanten uit het zigeunerdorp Clejani, ten westen van Boekarest, gaan de clash aan met het eclectisch en electronische Impex project, enkele iconische spelers van de jongere generatie uit de bloeiende elektronische scène van Boekarest. Het resultaat is een mix van akoestische zigeunermuziek op de groovy electro-beats van de leden uit projecten als Steaua De Mare, Plevna, Zveena, Zebre en PC Harem.

De traditie behouden en aan te passen aan de hedendaagse muziek zonder de oorspronkelijke geest te verliezen, is het idee achter dit project. Speciaal voor EUROPALIA Roemenië opgezet, verbinden ze verschillende generaties, culturen, traditie en moderniteit met elkaar.

Fanfare Ciocărlia is de 24-koppige brass band die menig concertzaal en festival liet daveren onder zijn funky Oosterse groove. Door hun tomeloze energie en steeds vernieuwende sound hebben ze fans van Melbourne tot in Memphis en van Tokyo tot Toulouse. Hun vakmanschap werd overgedragen van vader op zoon en met trots zien ze elk concert als een uitdaging om het publiek voor zich te winnen door de authentieke Gypsy-muziek levendig te houden. Fanfare Ciocărlia veroverde hiermee zowel de VS, Europa, Azië en Australië. Ook al spreken ze enkel hun Roma Dialect, hun muziek is universeel. Met hun vurige Balkan Funk weten ze van elk concert een daverend feest te maken. Wat Fanfare Ciocărlia speelde, was nooit eerder gehoord. De ‘Times of London’ omschreef hen als een ‘zwaar, zwaar monster geluid’ en met hun platen hebben ze de Balkan-groove naar de discotheken over de hele wereld gebracht.

MENING

Op voorhand wisten we al dat er 2 groepen zouden optreden. In het begin van de avond was de zaal redelijk leeg. Er waren ongeveer 100 mensen aanwezig. Wanneer de tweede groep zich klaarmaakte om met hun muziek te starten, kwam er meer en meer volk toe. Aan het eind zaten we daar met ongeveer 500 mensen.

Het was verrassend voor ons dat het een zittend concert was. Omdat de muziek zeer opzwepend is en je toch moeilijk kan blijven stilzitten op dit soort genre. De band bracht de muziek heel enthousiast en levendig over, wat enorm leuk was voor ons als publiek. Iedereen was blij en dansten van vreugde.Bijna alle mensen stonden recht en bewogen in het rond om te genieten van de prachtige muziek. Er waren vooral veel Oost-Europeanen aanwezig waaronder de meerderheid Roemenen waren. Wat wel logisch is omdat deze groep zeer populair is bij het volk.

Het is geen muziek waar ik dagelijks zou naar luisteren denk ik, maar ik vond het heel leuk om eens zo een concert bij te wonen en over nieuwe culturen te leren, vooral omdat ik Roemenië totaal niet ken. Het was dus een leuk, gezellig avondje uit!

[woutervanvolsem-blog]

Bezoek aan het Afrika museum

Ik ben naar het Afrika museum geweest en vond dit heel interessante tentoonstelling. Het was ook erg verrijkend. Om mijn mening te uiten, baseer ik mij op de volgende blog(https://mainzerbeobachter.com/2019/02/20/het-vernieuwde-afrikamuseum/) die gemaakt is door Jona Lendering. Hij is namelijk een historicus.

Ik ben het zeker met hem eens over het feit dat op het eerste zicht een Afrika museum even dom klinkt als een Amerika museum of dergelijke. Maar er  zitten boodschappen achter zoals de kijk die wij de afgelopen eeuwen hadden op Afrika en dat is vooral wat mij heeft geïntrigeerd. Op verschillende plaatsen merk je hoe veel minder waarde een Afrikaan had vroeger, maar ook nog erg recent. Zo was er bijvoorbeeld het eerste tentoongesteld schilderij in België van een Afrikaan en dat was nog geen 100 jaar geleden. 

Lendering spreekt ook over het feit dat hij geen enkel woord Frans heeft gehoord. Dit had ik echter niet. Zo heb ik bijvoorbeeld een Franstalige groep van mensen met een donkere huidskleur gezien. Aan de ene kant denk je op zo een moment: “Waarom komen deze nu kijken naar een tentoonstelling waarin je geconfronteerd wordt met een realiteit van racisme en uitbuiting?”, maar aan de andere kant is het wel historische kennis die je deels opdoet. 

Het deel van de confrontatie hiermee is volgens mij wel uiteraard om mensen hun aandacht er op te vestigen dat het een ernstige tijd was en dat dit verkeerd was. Wat ik wel uit deze blog leerde en ik nog niet wist was dat het museum begonnen is als een traditionele koloniale instelling. Ik heb veel bijgeleerd tijdens deze uitstap, wat ook mede te danken is aan mij zus. Zij heeft een heel open en kritische kijk op deze problematiek.

 Als laatste wil ik nog wat vertellen over de zaal die ik het meest interessant vond. Hier zegt Jona Lendering spijtig genoeg niets over. Er was een zaal waarin je kon luisteren naar mensen uit Afrika die praten over hun cultuur en manier van leven. Hierbij heb ik het meeste tijd van mijn bezoek gespendeerd en veel bijgeleerd.

Dit was het voor mijn eerste uitstap, ik raad u aan om zeker ook eens een kijkje te gaan nemen,

Wouter Vanvolsem 

[mikoflohr]

Laat ons zuinig zijn op het Koninklijk Nederlands Instituut Rome

Laat ons zuinig zijn op het Koninklijk Nederlands Instituut Rome

En toen, in november 2004, behaagde het Hare Majesteit de Koningin om naar de Via Omero te komen. Het Nederlands Instituut te Rome werd een eeuw oud, en mocht zich vanaf dat moment Koninklijk gaan noemen. Het leidde tot bijzondere taferelen: daar stonden we dan, in de zaal waar we normaal onze presentaties hielden, en uren discussieerden over het Rome van 100, 1500 of 1940 na Christus – en daar…

[rotterdamvanalles]

Het dempen van de Coolvest voor de Passage, 1901.

Het ambacht Cool komt reeds voor omstreeks 1280. In 1596 kocht de stad de ambachtsheerlijkheid Cool, Blommersdijk en Beukelsdijk van Jonkheer Jacob van Almonde. Bij Koninklijk Besluit van 20 september 1809 werd het ambacht Beukelsdijk, Oost- en West-Blommersdijk, genaamd Cool, tot een zelfstandige gemeente verheven. In 1811 werd Cool door Rotterdam geannexeerd. Naast het ambacht had men ook nog de polder Cool. Deze lag tussen de Rotterdamse en Delfshavense Schie. Deze werd in 1925 opgeheven. Een gedeelte van het grondgebied van Cool was reeds in 1358 bij de stad getrokken na de vergunning van hertog Aelbrecht van Beieren om grachten om de stad te graven en het stadsgebied te vergroten met het Rodezand in het ambacht Cool. De Coolvest scheidde voortaan stad en ambacht. In 1480 is er al sprake van de singel tegenover de vest achter Bulgersteyn, later Coolsingel genoemd. De singel is in verband met de aanleg van een brede verkeersweg in de jaren 1913-1922 geheel gedempt. De naam Coolvest is daardoor verdwenen.

De Passage was een overdekte winkelgalerij tussen de Coolvest en de Korte Hoogstraat in Rotterdam. De Passage werd in 1879 in gebruik genomen naar ontwerp van J.C. van Wijk en verwoest tijdens het bombardement op 14 mei 1940.

De Passage was gebouwd in de eclectische stijl. Het was ingericht als een lange looproute, begon bij de Korte Hoogstraat en eindigde aan de Coolvest. Deze looproute was 100 meter lang en in het midden 8 meter breed. De in-en uitgangen waren 6 meter breed en hadden een hoogteverschil van 2.86 meter. De reden voor deze ligging was omdat de wat verder liggende Hoogstraat destijds de winkelstraat van Rotterdam was, en omdat de nieuwe brug naar de Binnenweg aan de overzijde van de gracht zorgde voor de verbinding met het snel uitdijende westen van de stad. De Passage verrees op de plek waar een fraai herenhuis was gevestigd aan de Korte Hoogstraat.

Zowel de zijden van de Coolvest als de Korte Hoogstraat hadden redelijk smalle ingangen en passages, die na 37 meter in het midden breder werden. Beide ingangen hadden trappen waarin je kon afdalen naar de straat, die hier 2,86 m lager lag. Het hoogteverschil werd gebruikt voor een aparte benedenpassage, waarin oorspronkelijk een grote koffiehuiszaal, een keuken, bergplaatsen, een bierkelder met aquarium en een enorme zaal van 1800 m² waren gevestigd. Deze werden gebruikt voor tentoonstellingen of als marktplaats. Deze benedenruimte werd verlicht via een vloer van glazen tegels. Omdat de benedenverdieping nauwelijks werd bezocht, was besloten om deze verdieping later als bergruimte te gebruiken.

De fotograaf is Henri Berssenbrugge en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[clarapoltrock]

25/2/2019

Billie Eilish concert

Maandag 25 februari ben ik naar een concert van Billie Eilish geweest dat deel uitmaakte van haar “1 by 1” tour. Billie is een van mijn favoriete artiesten en ik ben al lang fan van haar. Ze is heel snel gegroeid in haar volgersaantal en fangroep, dit is niet zonder reden.

Billie is nog maar 17 jaar maar schrijft (samen met haar broer FINNEAS, zelf ook artiest) toch al heel mooie liedjes, die stuk voor stuk een goed doorgedachte betekenis hebben. De liedjes lijken ook niet op elkaar, wat mooie afwisseling biedt. Je hebt dromerige ballads, trapsongs, hiphop … Billie is van alle markten thuis! Het concert begon om 20:30 en werd geopend door haar broer, FINNEAS, die zijn nummers zoals “Claudia”, “Break my heart again” en “New girl”. Zijn liedjes kende ik al voor dit concert en van hem ben ik ook fan, hoewel zijn liedjes vooral als rode draad de liefde en gebroken harten hebben. Billie’s liedjes zijn vaak in een karakter geschreven (vb: “Bellyache”, dit nummer is geschreven vanuit het standpunt van een psychopaat die zojuist mensen heeft vermoord), ze schrijft ook liedjes over liefde (de goede én slechte kanten) maar ook of haar beroemdheid en over alle verwachtingen die mensen van haar krijgen en over mensen die haar zonder gêne nadoen (“Copycat”). Na FINNEAS moesten we een tijdje wachten op het voorprogramma: Earth Gang. Zelf kende ik hun muziek nog niet, maar na het concert heb ik ze wel opgezocht, ze schrijven wat meer upbeat liedjes zoals “Proud of you”. Na het voorprogramma hebben we wel nog een tijd moeten wachten op Billie zelf. Dit concert werd gehouden in de Salle de la Madeleine, ook al zou Billie op dit moment met gemak een sportpaleis kunnen vullen. Ze heeft met opzet een kleine zaal gekozen om meer contact te hebben met haar fans, wat ik heel leuk vond omdat je zelfs helemaal achteraan in de zaal Billie nog altijd super duidelijk kon zien. Toen Billie eindelijk tevoorschijn kwam ging de zaal uit zijn dak, de decibelmeter gaf aan dat er boven de 100 decibel aan fan-lawaai werd gemaakt. Zelf vond ik het concert een van de beste ervaringen van mijn leven en een van de leukste concerten die ik al heb meegemaakt. Het enige wat me soms stoorde is dat je Billie zelf niet goed kon horen omdat er heel veel geroep was: het meezingen gaf volgens mij een leuk gevoel van eenheid, maar het geschreeuw tussen de liedjes door had voor mij niet gehoeven. Billie stond heel krachtig op het podium met alleen haar broer, toetsenist en gitarist Finneas en haar drummer en een gigantische spin op het podium. Billie heeft een probleem met haar enkel, en was hierdoor dezelfde dag nog in het ziekenhuis, maar stond dezelfde avond alweer te springen op het podium. Billie bracht op dit concert al haar liedjes behalve “come out and play”. Dit vond ik wel spijtig, omdat ze nog niet zo veel liedjes uit had op dit moment. Daarom verwachtten veel fans ook dat ze dit als bis-nummer ging brengen, maar dat kwam er uiteindelijk spijtig genoeg niet. Nu heeft Billie haar eerste langspeelplaat “When we all fall asleep, where do we go?” uitgebracht, en ik ben al immens fan van elk liedje. Één ding is wel zeker, uit alle esthetica-opdrachten heb ik van deze het meest genoten.

[gayleskidmore]

See you tonight at Goeie Zin at Zaal 100 in Amsterdam! Doors are at 6:30. #goeiezin #zaal100 #amsterdam #amsterdammusic #livemuziek #singersongwriter #livemusic #livemusicrocks #musicmonday 📸: @woutervanderlinde (at Zaal 100) https://www.instagram.com/p/Cd5la6hDJ4q/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[nolansblog]

Mama’s Jasje

(Klassiek)

Mama’s Jasje is een Vlaamse popgroep met een Nederlandstalig repertoire. Met meer dan 1,4 miljoen verkochte platen stonden ze lange tijd in de top 100 van bestverkochte Belgische artiesten. In 1995 halen de singles ‘Wunderbar’ en ‘Madeleine’ de Ultratop 50. Nadien komt het grote succes met ‘Als de dag van toen’ en de opvolger ‘Laat me alleen’. Vandaag brengt de band het beste uit zijn repertoire in het gezelschap van een orkest.

Zaterdag 27 oktober ben ik naar het concert van Mama’s Jasje gegaan. Dit was het eerste concert dat ik bijwoonde. Ik vond het een heel leuke avond, omdat de zanger veel indruk heeft gemaakt op mij. Hij heeft een krachtige stem en kan goed gitaar spelen. Zijn teksten zijn heel toegankelijk. Sommige liedjes gaan over verliefdheid en passie, andere over de zoektocht naar de ware liefde. Door het gebruik van een refrein kan je onmiddellijk meezingen. Hij wordt begeleid door verschillende muzikanten: een bassist, een drummer, een gitarist en 4 strijkers. Hij probeerde het publiek direct te betrekken bij zijn optreden door hen te laten applaudisseren, wuiven op de muziek, het refrein mee te laten zingen. Ondanks het vooral oudere mensen waren en hij voor een halfvolle zaal speelde, bleef hij het publiek aanmoedigen en deed iedereen mee. Ik deed ook actief mee alhoewel ik zijn nummers nog niet kende. Ik vond zijn lied “laat me alleen” heel rakend.

[caminoportugal22]

Gisteravond in het hostel nog nieuwe gasten op ons kamer, 2 jongemannen uit Brazilië, 27 en 29 jaar. Ze vroegen nog of ik meeging op een boottocht. Heb vriendelijk bedankt.

We hebben met Google translate met elkaar gesproken. Vandaag naar Azambuja, ongeveer 20 km. Begon in de mist zo'n 1-2 uur door de het gesluierde lanschao gelopen. Je kon gelukkig wel de velden aan de zijkant zien. Liep zo'n 100 mtr. achter mijn Belgische vrienden. Samen koffie gedronken. Ze hebben allebei last van hun maag. Bij Jos is het wat erger. De weg was recht toe recht an door de velden en langs het spoor. Af en toe het spoor over om in een dorpje te komen voir een bakkie. Het was heerlijk wandelweer. Tot een uur of 12 bleef het betrekkelijk koel. Daarna een tijd in de zon en rond 13:00 uur bewolkt, maar warm. Slaap in een kleine herberg. 1 zaal met 16 personen in stapelbedden. Veel gezichten zijn al bekend, maar ook elke dag weer nieuwe mensen en nieuwe gesprekken, in diverse talen, soms met handen en voeten. Zit nu op een terras met een wit wijntje, de 1e alcoholische versnapering in Portugal. 1 glas 0,25 cl voor € 1. Daar krijg je in Nederland nog geen glas water voor. Zometeen eens kijen waar ik kan eten. Aunt moarn 🧓🏾

[thalia002]

En we noemen hem

Opdracht ruimte en tijd

Ik kon geen informatie meer vinden over de bommenneef. Mijn laatste hoop was om te vragen aan een waarzegger, ik had geen andere keuzen ik kon nergens vinden voor informatie en ik moest nog een naam vinden voor pin zoon. Na dat ik wist dat de naam van mijn oom niet een goede idee was omdat hij een moordenaar was, of was dit niet zo was hij eigenlijk wel lief en kon ik dan mijn zoon Frans Julius Johan vernoemen.

Herman die me hielp om informatie te zoeken in de Nationaal Archief van Amsterdam stuurde me een email met een waarzegger die heel bekend was en veel reviews op google had.

Voor dat ik een afspraak nam, vroeg ik aan D als het een goede idee was. Hij antwoorde; “het beter is om naar een waarzegger te gaan dan nog zoeken of gaat je hypertensie verhogen.”

Ik heb een afspraak gemaakt.

Toen ik aankwam vond ik niemand in de zaal dus dacht om op de stoel te gaan zitten die voor een tafel zat, met kaarten en een ronde, doorzichtbare, glazen bol. Na enkele minuutjes kwam er een vrouw. We konden haar gezicht niet zien, haar gezicht zat onder en sjaal verstopt. Maar dit was niet het ongeruste. De zaal was heel donker sommige kaarsen en een rare sfeer met een heel zachte muziek in de achtergrond.

Wanneer ze op de stoel zat vroeg ze waarom ik hier kwam. Ik vertelde heel het verhaal en dat ik meer informatie wou krijgen over de aanslag op 5 december 1946. Ze antwoorde met een: “mmm”. Dat ze wel op een rare manier zij alsof er een kat in haar keel zat. Ik liet haar gewoon doorgaan.

Ze nam de kaarten die op de tafel stonden een begon ermee te schudden en mengen. Ze vroeg me als ik een kaart kon trekken. Ik nam eer een en ik wou het omdraaien maar ze schreeuw en zij; “niet doen, het gaat het magie verbreken”. Ik schrok en legde de kaart op de tafel.

In de kamer was het helemaal stil.

Eindelijk begon ze te praatten na 10min en zei “ik kan helaas niks voor je doen maar wat ik kan je vertellen is dat je een zoon verwacht (Wat Marjolijn al wist) en dat je die Eyse gaat vernoemen”. Na het weten dat ze haar zoon Eyse ging noemen wist ze het niet hoe het aankondigen aan D.

Na de sessie zij ze dat Marjolijn 100 euro moest betalen, wanneer zij bijna niks had gezegd, dus gaf ze 100 euro en ging dan weg. En ging naar Herman schreeuwend (misschien door de hormonen) zeggen dat hij dom en dat door hem zij 100 euro had verspild aan die waarzegger.

Ze was kei boos. Maar had nog niks gezegd aan David.