#weinig gespeeld

[twafordizzy]

Bijna iedere dag muziek: Scarlatti

De componisten wiens muziek je zelden hoort en die weinig gespeeld wordt. Daarover gaat het in dit stuk. Giuseppe Domenico Scarlatti (1685-1757, It) daar het gaat over in het bijzonder. Volgens essayist Dick Hillenius (1927-1987) behoort Scarlatti tot het schaduwrijk der duizenden kleine kereltjes, die wel de materialen leverden waarop de grote bloeien, maar die zelf nooit het licht zullen zien.…

[devosopmaandag]

Het licht van de geschiedenis

In de voorstelling 'Elkaars andere', geschreven en gespeeld door Froukje Reitsema en mij, citeer ik op een moment uit 'Revolusi' van David Van Reybrouck. In dat boek schetst hij de geschiedenis van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, vooral die van na de capitulatie van Japan. Nadat ik heel kort de voorgeschiedenis van onze onvermijdelijke reis naar Nederland schets, zeg ik: ”Elk leven, hoe onopvallend ook, weerkaatst het licht van de geschiedenis.” Daarna zeg ik dat die grote geschiedenis hun in een zucht naar de andere kant van de wereld blies.

Dinsdag speelden we in Marsum, een dorp vlakbij Leeuwarden. Een halve eeuw geleden was ik er voor het laatst. Het publiek bestond uit zo'n zestig vrouwen op leeftijd. Zoals altijd zag ik aan de gezichten hoezeer al die vrouwen werden meegenomen door ons verhaal. Na elke voorstelling ontstaat een gesprek over de inhoud, soms met de zaal, soms met individuele bezoekers. Dan wordt weer duidelijk hoe de grote geschiedenis ook in de kleinste levens wordt weerspiegeld.

Een vrouw komt naar mij toe en vertelt dat haar vader tijdens de Politionele Acties als soldaat naar Indië werd gestuurd. Zijn hele leven zweeg hij over wat hij daar had meegemaakt. De enige met wie hij erover kon praten was haar zoon, die als soldaat in Bosnië vocht. Maar toen Ponke Princen in het nieuws kwam, werd haar vader opeens openlijk woedend. Princen was zo'n beetje de eerste en een van de zeer weinige soldaten die de oorlogsmisdaden van het Nederlandse leger daar aan de kaak stelde. Veteranen hielden hem voor een verrader. Een van de officieren die zulke misdaden beging en daarvoor nooit werd berecht was kapitein Raymond Westerling. Hij gaf leiding aan legereenheden die zich hadden gespecialiseerd in contra-guerilla. Door zijn wrede en meedogenloze optreden stierven duizenden Indonesiërs, soldaten en burgers, meestal met medeweten van de legerleiding en dus de Nederlandse Staat.

De vrouw wees naar buiten en zei: 'In die straat daar woonde Westerling'. En de vrouw naast haar vertelde dat de zoon van Westerling in haar poesiealbum had geschreven. 'Je kunt een kind niet de daden van de vader aanrekenen', zei ik. Begin jaren zestig financierde de Nederlandse staat de zangstudie van Westerling aan het Amsterdams conservatorium, inclusief zijn reiskosten vanuit Marsum en zijn verblijf in Amsterdam! Hoe zwijg-geld omgezet werd in zang-geld. Na zijn debuut in Tosca van Puccini in 1958 schreef Vrij Nederland dat hij met meer succes een mes hanteert dan zijn keel. Het is een tragikomedie van de wrangste soort.

Het licht van de geschiedenis reikt ver. Dat licht kan je verblinden of als maanlicht in de nacht zijn, als vals licht, als een knipperend waarschuwingslicht achter je. Maar soms is het als het neutrale licht van een doodgewone dag dat al wat geweest of gaande is absorbeert. Nu is er het harde licht van oorlogen en dreigende oorlogen, voor ons, voor nu, nog ver genoeg weg.

[puncky327]

6 Fantasy co-op games

De local co-op games die Alex en ik nog moeten spelen of ons leuk lijken krimpen alweer pittig in. Daarom zijn wij verder aan het kijken naar andere soort games zoals storyline spellen die samen gespeeld kunnen worden. Wij houden zo nu en dan wel van storyline games maar spelen het weinig omdat we het toch solo ook wel erg lang vinden duren en dan moeten we met elkaar meekijken. Daarom zijn wij…

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 1

Mijn hart bonst zoals ik nog maar zelden heb meegemaakt. Ik voel het zweet in mijn handpalmen en mijn t-shirt plakt aan mijn rug. Het is inmiddels begin november, maar de nazomer is volhardend en lijkt vooralsnog geen vertrekplannen te hebben. Door de zenuwen kon ik niet langer thuis zitten wachten en ik besloot dan maar om naar het treinstation te stappen via een omweg door het park - weinig dingen die de zenuwen zo weten te bedaren dan een wandeling door een van mijn favoriete plekken van de stad. Doordat het de laatste weken amper gewaaid heeft, pronken de bomen nog steeds met hun kleurrijke bladerpracht; de gele, oranje en rode bladeren zijn het enige dat verraadt dat de winter in aantocht is.

Maar ik ben nog steeds een kwartier te vroeg en ijsbeer onrustig op het perron terwijl ik om me heen kijk, naar de andere reizigers: mannen, vrouwen, kinderen, klein, groot, blond golvend haar, of kaal met hier en daar nog een verloren haartje, maar allemaal nemen ze de trein, allemaal hebben ze een bestemming, allemaal zijn het reizigers. En als we in het verleden meer hadden gekeken naar de dingen die ons verbinden dan naar de dingen die ons verdelen, denk ik dat we van de wereld een wondermooie plek hadden kunnen maken. 

Aan de andere kant van de sporen, op perron vijf, staat Gekke Gilbert. Zoals elke middag zit hij op een bankje te staren naar de treinen die arriveren en vertrekken. Zoals elke middag heeft hij een boeket rozen bij zich, en zoals elke keer dat ik hem zie word ik droevig bij de aanblik van deze oude man die er na al die jaren nog steeds niet in geslaagd is zijn verdriet te verwerken. 

De trein met bestemming Brussel-Charleroi van 13 uur 29 komt zodadelijk aan spoor vier.  Deze trein stopt in…

Als mijn hart nog harder zou kunnen bonzen, dan had het dat nu gedaan en was het uit mijn borst gesprongen. De trein nadert het station alsof het alle tijd van de wereld heeft, alsof het mijn geduld nog meer op de proef wil stellen. Maar dan staat ze stil en gaan de deuren open.

Een meisje van een jaar of zes met albinisme wordt door haar moeder van de trein geholpen. Een tienerjongen met hoofdtelefoon en wijde jeansbroek springt behendig op het perron. Een hoogbejaard koppel heeft moeite met het trapje. Ik zie een groepje meisjes, druk en vrolijk met elkaar aan het praten, maar zij zit er niet tussen. Een joodse man met zijn twee zonen. Nog een tienerjongen; hij draagt een ouderwets hemd en een bril die hem er ouder doen uitzien dan hij in werkelijkheid moet zijn.

Dan hoor ik snelle voetstappen mijn richting uit komen, en net als ik me naar rechts omdraai, springt ze in mijn armen, met zulke snelheid dat ik bijna achterover val. Ik druk haar tegen me aan en adem diep in langs mijn neus en daar is het: de geur van de maan, en god wat heb ik die geur gemist.

‘Zie je nou wel,’ zegt Luna met haar prachtig Noord-Hollands accent wanneer ze me loslaat, ‘gewoon vertrouwen hebben in het universum en dan komt alles goed!’ Ze lacht breed, haar ogen fonkelen.

Ik betwijfel nog steeds of het universum er ook maar iets mee te maken heeft dat Luna en ik op dit moment op een zomerse herfstdag op een perron staan in een stad die maar weinig te bieden heeft, maar ik besluit het spel mee te spelen want wat maakt het ook uit, ze is er, hier, mijn maanmeisje. Ze ziet er opmerkelijk anders uit dan toen ik haar voor het eerst zag, twee maanden geleden. Haar zwarte kledij heeft ze ingeruild voor een witte jurk en jeansvest, en in plaats van plateau schoenen draagt ze lichtblauwe sneakers. Ook is haar haar nu korter - het komt net tot aan haar schouders. Ze draagt nog steeds een neuspiercing die nog steeds niet bij haar past.

‘Je had helemaal gelijk, Luna, mijn verontschuldigingen,’ - ik leg mijn rechterhand op mijn borst - ‘ik had het universum nooit in vraag mogen stellen. Je ziet er goed uit, trouwens. Leuk wat je met je haar gedaan hebt.’

‘Oh, dit?’ Ze draait gespeeld verlegen een haarlokje om haar vinger. ‘Ja ik dacht dus, Luna, je bent alweer een jaartje ouder, misschien moet je eens iets nieuws proberen, et voilà!’ Ze gaat van trots even op haar tenen staan. 

‘Staat je goed,’ zeg ik gemeend. ‘O voor ik het vergeet… hier is je identiteitskaart terug.’

‘Juist, dank je!’ Ze neemt hem aan en stopt hem haastig in haar portefeuille.  ‘Zullen we nu wat gaan drinken? Het was snikheet in die trein, ik kom haast om van de dorst.’ 

‘Jezus,’ zegt Luna wanneer we via de trap de stationshal betreden, ‘ik was vergeten hoe middeleeuws dit treinstation is.’

[rotterdamvanalles]

het oude Luxor Theater aan de Kruiskade (sinds 1917)

Het oude Luxor behoort met zijn circa 900 stoelen tot de categorie ‘middelgrote theaterzalen'. Het biedt een podium aan cabaret, theaterconcerten, kleinere musicalproducties, toneel-, jeugd- & familievoorstellingen.

Op 22 december 1917 openden ondernemers Theo Goeman en Carel van Zwanenburg het (oude) Luxor Theater aan de Kruiskade. Daarmee was het theater het 17de bioscooptheater in de Maasstad. Met 1180 stoelen is het dan de grootste bioscoopzaal van Nederland.[1] Luxor werd ontworpen door architect P. Vermaas. Binnen 10 jaar kwam het theater in de handen van het Duitse Universal Film AG. De nieuwe eigenaren verbouwden grondig: een balkon met 500 stoelen, een nieuwe bredere gevel met kenmerkende lichttoren en grote letters met Luxor Palast.

Tijdens de oorlog bleven er tot 1944 filmvertoningen plaatsvinden. Het is een van de weinige gebouwen die ongeschonden bleven bij het bombardement op Rotterdam. Kort na de bevrijding werd het gebouw enigszins opgeknapt en werden er naast films ook regelmatig variété- en toneelvoorstellingen gespeeld. In de jaren 50 en begin jaren 60 ziet het Luxor grote namen en producties: de eerste onemanshow van Toon Hermans, Édith Piaf, Porgy and Bess, My Fair Lady en Heerlijk duurt het langst.

In 1972 begon weer een grondige verbouwing onder leiding van Carel Witz.[1] Bijna alleen de buitenkant blijft staan: geen balkon meer, maar daarvoor in de plaats een sterk oplopende vloer met een laagliggende toneelvloer, waardoor het zicht op het podium sterk verbeterde. Toch begon niet lang daarna voorzichtig de behoefte te komen aan een groter en beter theater; de foyers zijn te krap, de toiletten te schaars en de technische outillage beperkt. Bovendien vertoont het gebouw langzaam maar zeker ook bouwtechnische gebreken.

Sinds 2001 bestonden er plannen om op de plaats van het oude Luxor een nieuw middelgroot theater te bouwen. Wegens geldgebrek dat voortvloeide uit de economische crisis werd echter besloten het bestaande theatergebouw te restaureren. Deze zeven maanden durende restauratie en uitbreiding, naar het ontwerp van de in Antwerpen gevestigde architecte Aude de Broissia, werd eind 2014 afgerond.

De gemeente Rotterdam schreef een ontwerpwedstrijd uit voor de bouw van het nieuwe Luxor Theater op de Wilhelminapier op de Kop van Zuid. In april van 1996 werd de architect Peter Wilson uitgeroepen tot winnaar. De van oorsprong Australische architect, omschreef zijn ontwerp als 'slank, mooi en elegant'. De combinatie van sober en warm sprak de jury zeer aan. In september 1998 ging de eerste paal de grond in, theatraal aangekleed door Hans Kombrink (toenmalig Wethouder Kunstzaken) en Freek de Jonge; het startsein voor het bouwproces. In september 2000 werd het hoogste punt bereikt.

De allereerste voorstelling, een concert door Mathilde Santing, vond plaats op 25 februari 2001. Youp van 't Hek presenteerde op 24 april het eerste exemplaar van een boek over het Nieuwe Luxor Theater dat werd geschreven door Haagsche Courant-journalist Frans Happel. Op zaterdag 28 april was de officiële opening, met de premièrevoorstelling van City van het kleinkunstduo Mini & Maxi. Hierbij was ook (toen nog) koningin Beatrix aanwezig. Daarmee was Rotterdam een groot amusementstheater (met 1527 stoelen) rijker. In het nieuwe theater zijn veelal langere series voorstellingen van grootschalige producties in de genres musical & muziektheater, show & variété, cabaret, theaterconcerten, jeugd & familie, opera en dans te zien.

Het gebouw heeft naast een opvallende architectuur ook een bijzondere belettering in en op het gebouw. Speciaal voor Luxor Theater is een lettertype ontworpen als onderdeel van de corporate identity. Dit letterfont past in elke ruimte waar men een boodschap kwijt wil (One Fits All). Het letterfont heet LUXOR.

Foto en Informatie komt van Wikipedia

[keynewssuriname]

Stug verdedigend Suriname verliest ook van Costa Rica

Zaalvoetbal bondscoach Prishad Parmessar had in een eerder vraaggesprek met Keynews geen hoge verwachtingen gecreëerd in aanloop naar het treffen tegen titelverdediger Costa Rica zondag. De oefenmeester was eerlijk en zei dat Suriname niet van de viervoudige CONCACAF futsalkampioen zou winnen. “Wat we wel kunnen doen is het close houden om zodoende een kans te behouden op plaatsing als beste nummer 3.” Het was precies dat laatste deel dat de futsalselectie uitstekend deed. Suriname verdedigde heel stug en frustreerde de recordwinnaar, die uiteindelijk moeizaam met 3-1 wist te zegevieren. Velen hadden in Polideportivo Alexis Argüello (speellocatie) verwacht dat de CONCACAF grootmacht een flinke pak slaag zou uitdelen. Tegen die verwachtingen in was het echter Suriname dat via Vangelino Sastromedjo met nog 13:15 te spelen in de eerste helft op voorsprong kwam. De meervoudige zaalvoetballer van het jaar verraste de doelman van Costa Rica met een laag geplaatst schot. Het nationale team wist deze verrassende voorsprong jammer genoeg niet lang vast te houden. Binnen ongeveer een minuut kwam de titelverdediger op 1-1. Suriname gaf weinig ruimte weg, waardoor het Centraal-Amerikaans land met moeite doordrong. Vermeldenswaard was het feit dat Parmessar in deze ontmoeting ervoor koos de ervaren doelman Resham Panchoe op de bank te houden. Hij begon met Gillian Borgis. De oefenmeester kreeg gelijk, want Borgis keepte een heel sterke partij. Costa Rica wist ondanks de gesloten defensie van Suriname nog tweemaal te scoren in de eerste helft. Na de pauze gooiden de Surinamers alles op slot. Er werd in de beginminuten ook met meer durf gespeeld, maar tot scoren kwamen het nationaal team niet. Ook de Spaans sprekenden kwamen niet meer tot scoren. Voor velen een heel vreemde situatie, omdat weinig teams in staat zijn geweest dit machtige team van Costa Rica een hele helft op de nul te houden. Zelfs de commentator prees Suriname voor het defensieve werk. De ontmoeting eindigde uiteindelijk in een 2e opeenvolgende nederlaag, maar bleek voor Suriname toch een mentale overwinning. Costa Rica walste 3 jaren geleden in Guatemala tijdens de kwartfinale met liefst 12-1 over de zaalvoetbalselectie. Suriname zou zich mogelijk nog als beste nummer 3 voor de laatste acht kunnen plaatsen. Het zal dan eerst het treffen tegen Haïti maandag met een grote score moeten winnen om het doelsaldo op te krikken. Verder is Suriname afhankelijk van wat de concurrenten in groep B en C doen. Haïti, dat op de eerste dag met 3-8 verloor van Costa Rica, speelde een heel sterke partij later tegen Mexico. Laatstgenoemd land won op de openingsdag in groep A met 7-3 van Suriname. De Haïtianen maakten het Mexico knap moeilijk, maar moest uiteindelijk toch het hoofd buigen. Het Noord-Amerikaans land zegevierde met 9-4. Read the full article

[studiereis-2024]

2. Interview

Ik heb mijn interview afgenomen op donderdag 15 februari na het bezoek aan de United Nations in een Starbucks. Ik had hier een jonge vrouw opgemerkt die alleen aan haar computer werkte. Na een paar minuten sloot ze deze, maar aangezien haar beker nog halfvol was besloot ik haar aan te spreken met de hoop dat ze wat tijd zou hebben. Emma (ik mocht deze voornaam gebruiken om mijn verslag te schrijven) is 25 jaar en komt uit Delaware. Ondertussen woont ze al 2 jaar in Harlem met haar kamergenote. Ze is hier naartoe verhuisd om haar grote droom waar te maken om op Broadway op te treden. Emma is sinds haar jeugd al een grote fan van musicals, ze heeft dus veel in amateur theatergroepen gespeeld en volgt sinds haar 6dezanglessen. Ze heeft gekozen om in New Jersey City University te studeren om dichter bij New York te komen en aan audities te kunnen deelnemen. Na twee jaar is ze echter moeten stoppen omdat ze haar werk, audities en studies niet met elkaar kon combineren. Ze heeft er dan voor gekozen om aan haar droom voorrang te geven. Ze is dan nog twee jaar in Jersey City blijven wonen om nog extra te sparen voor haar verhuis naar New York. Nu combineert ze jobs in een restaurant en bar en deelt ze een appartement met haar 27-jarige kamergenote die hier verhuisde met de hoop een zangcarrière te starten. Ze werken allebei veel, maar de huur en leef kosten die gepaard gaan met leven in een wereldstad zijn hoog. Ze hebben allebei wat spaargeld over, maar Emma is zich bewust dat het op een dag op gaat zijn. Daarom houdt ze een kluisje in haar appartement met genoeg geld om een bus ticket naar huis te komen indien dit gebeurt voordat ze een carrière heeft kunnen opbouwen. Ze gaf aan dat het voor haar belangrijk is om niet dakloos te worden. Zelf heeft ze al gezien hoe snel mensen hierin terechtkomen. 

In België is de garantie dat we een vervangingsinkomen kunnen krijgen bij werkloosheid volgens mij een goede zaak. Hier is dakloos worden doordat je je huur niet meer kan betalen moeilijker om zich voor te stellen, maar in New York gebeurt het regelmatig. Ook de snelheid waarmee iemand ontslag kan krijgen en uiteindelijk alles kan verliezen is voor ons bijna ondenkbaar. 

Audities en kleine jobs bovenop haar werk wegen zwaar op haar leven, maar ze probeert er het beste van te maken en ervan te genieten zolang het duurt. Dit is een mentaliteit dat ik vaak terug zie komen bij New Yorkers, falen is voor hen niet iets waar je je over moet schamen, maar maakt deel uit van de weg naar succes. Iedereen heeft hier al gefaald, sommigen meer dan anderen. Zo is enkel het opstaan en beter doen na de val belangrijk. Dit vind ik heel inspirerend aangezien ik nogal perfectionistisch ben en hierdoor dan bang ben om iets te proberen als ik er niet volledig zeker van ben. Opgeven is voor haar ook geen optie aangezien ze snel haar woning kan verliezen indien de huur niet betaald wordt. Emma was eerlijk gezegd heel down to earth. Er was een zekere wijsheid in haar manier van denken dat je niet direct zou verwachten van een 25-jarige. Ook beseffen dat ze mijn leeftijd had toen ze hier kwam wonen was redelijk confronterend voor mij. Ze had al genoeg spaargeld en ambitie om een droom te proberen waarmaken. Het toont volgens mij aan dat Emma heel veel veerkracht heeft. Ik heb hier dan op ingepikt om door te vragen naar mentale gezondheid en hoe dit wordt bekeken in een kleinere stad waar ze vandaan komt versus een grootstad zoals New York. Ze gaf aan dat er een wereld van verschil is tussen deze twee. Hier in New York kan ze veel meer steun vinden en initiatieven die haar kunnen helpen, maar aan de andere kant sta je er dikwijls alleen voor om deze te vinden. Ook zijn er opmerkelijk veel mensen die moeten opgenomen worden in psychiatrie, maar waarvoor er gewoon geen plaats voor is. Dit is iets waar haar kamergenoot haar voor heeft gewaarschuwd toen ze kwam inwonen. Waar ze vandaan komt wordt er wel heel weinig aandacht besteed aan de mentale gezondheid van de mensen die er wonen. Het is daar nogal taboe. Naast een psycholoog en de AA groep zijn er niet echt initiatieven waar ze deel aan kan nemen. Community is iets wat vaak terugkomt tijdens de interview. Ze heeft ook het gevoel dat dit sterker aanwezig in een grootstad dan de stad waar ze vandaan komt ook al is er een grotere kennis van buurtbewoners. Dit verklaart ze mede door het feit dat mensen in New York elkaar opzoeken naargelang hun gedeelde interesses en niet enkel vasthouden aan buren. Dit vormt voor haar een goed compromis tussen eenzaamheid en verbondenheid. 

Volgens mij is dit een trend dat wel vaker terugkomt over landgrenzen heen. Ik denk dat dit ook iets typisch is voor grootsteden, meer veel sterker aanwezig is in New York City omdat het gewoon zo groot is. 

Hiernaast gaf ze ook aan dat over mentale gezondheid spreken hier makkelijker is dan waar ze vandaan komt. Ze gaf aan dat in New York City iedereen wel een therapeut nodig heeft, maar dat niet iedereen er het budget voor heeft. De drang naar beter zijn is iets dat hier heel groot is. Het is ook nodig om beter te zijn en zich boven de rest van de menigte te verheven, anders krijg je niets. De competitiviteit is ook iets dat heel aanwezig is in de sector waar ze graag wil werken. Dit vormt voor haar geen probleem, maar ze kan inzien hoe snel iemand achtergelaten kan worden aangezien er altijd wel minstens 50 mensen wachten om je plaats in te nemen. New York is ook een stad waar alles snel gebeurt en snel moet gaan dus gebeurt dit meestal heel snel. Ze heeft dit gezien bij iemand die heel dicht bij haar was zonder er iets aan te kunnen doen. Emma geeft ook aan dat dit een grote impact heeft gehad op haar en medeverantwoordelijk is voor het kluisje dat ze in haar appartement heeft. 

Deze competitiviteit is volgens mij ook in Europa aanwezig, maar in mindere mate. Hier is het volgens mij ook afhankelijk van in welke sector er gewerkt wordt. Deze competitiviteit is overal wel aanwezig in Amerika, en bouwt voort op de mentaliteit dat je verantwoordelijk bent voor je eigen succes. Daar wordt er niet zo zeer gekeken naar het parcours van iemand, enkel naar het resultaat. Indien je niet het gewenste resultaat kunt bereiken, is dit gewoon omdat je er niet genoeg voor gewerkt hebt. Bij deze “American dream” stel ik me wel de vraag of het nog voor iedereen even haalbaar is in de huidige economische toestand. Als iemand zoals Emma al jaren heeft moeten sparen om een paar jaar te kopen om haar droom waar te maken, loopt ze dan niet minder kansen dan iemand die wel genoeg geld verdient om niet te moeten twijfelen of ze haar boodschappen voor de week kan afmaken? Bovendien kan ik me voorstellen dat ze veel kansen verliest omdat ze jobs moet combineren en gewoon niet naar elke auditie kan gaan. Is het dan wel fair om Emma te verwijten dat ze niet genoeg heeft gedaan moest ze gedwongen worden om weer naar huis te gaan? Bovendien kan ik mij niet inbeelden welk impact dit op haar veerkracht zou kunnen hebben naar de toekomst toe. Ik denk niet dat deze mentaliteit slecht is, maar er wordt volgens mij te weinig aandacht besteed aan de individualiteit van de persoon zelf. Iedereen is immers verschillend en ook al staan twee mensen voor dezelfde kans, ze zullen niet hetzelfde resultaat behalen door deze individualiteit. Ik kan mij ook inbeelden dat deze mindset grote gevolgen kan hebben op het zelfbeeld van iemand. 

Voor mij is dit ook een redenen extra om mentale gezondheidszorg betaalbaar te maken voor iedereen met kortere wachtlijsten. Ook in ons land zijn wachtlijsten ondraaglijk lang, maar hier wordt een groot deel van de factuur tenminste terugbetaald en is er geen dure verzekering voor nodig. Qua wachttijden lopen ze ook hoog op hier. 

Toen ik Emma vragen stelde over de presidentsverkiezing gaf ze aan dat het kiezen was tussen twee rotte peren. Biden is volgens haar te oud om president te blijven en Trump is niet mentaal goed. Harris zou een betere kandidate zijn geweest, maar er zijn niet genoeg mensen die bereid zijn om een vrouwelijke president te hebben. Indien zij de democratische kandidaat zou zijn geweest zou Trump volgens haar sowieso winnen. Ze gaat Biden stemmen, enkel omdat Trump niet zou winnen, maar voor haar is de verleiding groot om gewoon niet te stemmen. Dit stemrecht zonder stemplicht in Amerika vind ik altijd een interessante keuze. Ik denk niet dat er een beste keuze is tussen plicht of recht. Volgens mij is het geen slecht idee om de mensen de mogelijkheid te laten om niet te stemmen, maar dan is er wel de vraag of het democratisch genoeg is aangezien een deel van de bevolking niet gehoord wordt. Dit is volgens mij een moeilijk vraagstuk waar er geen goede antwoorden zijn, want er zijn altijd nadelen verbonden aan een keuze maken tussen deze twee. 

Voor mij was dit ook een goede oefening aangezien ik nog nooit spontaan iemand had geïnterviewd. Ik ben een redelijk solitair iemand, maar als ik contacten moet leggen, kan ik dit wel doen. Ik leg redelijk makkelijk contacten in een werk of schoolcontext, maar in het dagelijks en persoonlijk leven doe ik dit niet spontaan. Het was voor mij redelijk spannend om naar een vreemde te gaan en deze aan te spreken voor een interview. Ik heb al in het verleden interviews afgenomen, maar nooit zonder voorafgaan contact met de persoon om dit af te spreken. Uiteindelijk is dit goed verlopen en heb ik dit goed kunnen doen. Emma was zeer vriendelijk en heeft volgens mij echt genoten van onze korte conversatie. Door deze interview af te nemen ben ik ook meer zeker van mijn capaciteit om vlot Engels te spreken. Het interview is heel vlot verlopen, dus weet ik dat mijn niveau redelijk goed zit. Naar later toe is dit mooi meegenomen aangezien ik graag een semester in het buitenland wil gaan studeren. 

Tijdens deze oefening heb ik ook gemerkt dat gespreksvaardigheden handig kunnen zijn in het dagelijks leven, indien ze niet te vaak worden toegepast. Ik heb onbewust een paar gevoelsreflecties gekoppeld tijdens ons gesprek. Ik denk dat mijn empathie en respect ook hielpen om het contact vlot op gang te krijgen

[foballvoetbalshirts]

Hazard hint op pensionering

Hoewel Hazard de afgelopen seizoenen geleidelijk uit het zicht van de fans is verdwenen, kan er in termen van zijn weinige seizoenen in de Premier League worden gezegd dat Hazard ooit bekend stond als de koning van het bal. Sinds Hazard bij Real Madrid kwam, lijkt zijn glorieuze carrière abrupt ten einde te zijn gekomen. Hazard heeft zelfs geen enkel seizoen in een goedkope voetbalshirts van Real Madrid gespeeld. Hazard werd de populairste speler bij Real Madrid, maar een reeks blessures maakten hem ook decadent. Sinds hij bij Real Madrid kwam, is hij eerder dan gepland aan zijn pensioen begonnen. Ook Real Madrid kan de last van Hazard niet wegnemen. Ze kunnen alleen maar wachten tot het contract van Hazard afloopt en automatisch de voetbalshirt Real Madrid uittrekken. Wat het aflopen van het contract betreft, onthulde Hazard in een interview dat hij hoopt meer tijd door te brengen met zijn familie en vrienden en mogelijk een einde kan maken aan zijn carrière. De kosten van levensonderhoud in Real Madrid hebben de afgelopen jaren genoeg opgeleverd. De woorden van Hazard geven aan dat hij van plan is met pensioen te gaan na het einde van zijn contract. Het lijkt erop dat Hazard al plannen heeft om zijn carrière te beëindigen.

[devosopmaandag]

Boek: metgezel, leermeester, trooster, medeplichtige ...

Door jarenlange slaapproblemen geplaagd besloot ik op een moment niet langer te lezen in bed. Het boek hielp me altijd om nog even het licht niet uit te doen, dat onbarmhartige moment. Later in de nacht hielp het mij om het wakker liggen door te komen. Het boek werd van metgezel, soms leermeester, en trooster tot medeplichtige en later zelfs werd het mijn dealer. 'Hier', zei het boek, 'neem nog wat, vergeet toch dat slapen. Samen met mij is het veel fijner dan dat dooie liggen in het donker!' Ik herinner me dat ik midden in de nacht in Rüdiger Safranskis 'Heidegger en zijn tijd' las, maar ook in Clarice Lispectors 'De ontdekking van de wereld'. En toch las ik deze week voor het slapen een tijd, misschien wel voor het eerst in twee jaar. Het was een heel dun boekje. Ik las het in een keer uit, omdat het zo goed was.

De volgende ochtend stond ik gebroken op. Het was belangrijk vast te stellen welke factoren daarbij een rol hadden gespeeld: 1) er stond een zeer harde wind in de nacht, die de gordijnen had doen ritselen en de deur zachtjes liet rammelen 2) het was de eerste nacht op een nieuw matras, 3) de medische cannabisdruppels die ik neem voor pijn en ontspanning waren op, 4) ik had gelezen, in 'De jongeman'* van Annie Ernaux, dat ik diezelfde dag van G cadeau kreeg.

'De jongeman' gaat over de liefdesrelatie die Anne Ernaux had met een dertig jaar jongere student. In vijfentwintig bladzijden beschrijft ze in de ik-vorm hun verhouding. Van hem kom je amper iets te weten, van hun samenzijn een beetje, maar vooral van haar. 'Lucide', zo zou ik de tekst en de leeservaring noemen. Van bladzijde tot bladzijde volg je de werdegang van hun verhouding. Ik zweefde een beetje boven de tekst. Ik las wat er stond en ik was me bewust van de stijl. De tekst werd een metatekst, zonder dat echt te zijn. Hoe deed zij dat toch, in heel gewone taal en in zo weinig woorden iets schrijven dat zo krachtig en diep was? Alsof het poëzie is, hetgeen het heel nadrukkelijk niet is.

Toen ik het licht dan toch uitdeed dacht ik natuurlijk aan M, met wie ik zo'n vijfentwintig jaar geleden een relatie van enkele jaren had gehad. M was zestien jaar jonger en student toen ik hem leerde kennen. Ik opende de deur van mijn geheugen: flarden beelden, een handvol gesproken en geschreven woorden, gekoesterde momenten, kalme gevoelens. Toen ik na een uur of zo wakker werd, stelde ik vast dat M in een droom verschenen was. Ik probeerde met inspanning iets naar boven te halen – vergeefs. De nacht was verpest, maar ik had wel een klein meesterwerk gelezen: metgezel, leermeester, trooster.

* De jongeman | Annie Ernaux | vertaling + nawoord Rokus Hofstede | uitgeverij De Arbeiderspers 2023

[droomverhaal]

A musical night

Midden in de nacht schoot ik wakker uit een nachtmerrie. Het zweet op mijn lijf voelde koud aan in de diepe, duistere ruimte. In de zomer slaap ik wel vaker in de koele kelder, primair wegens de warmte, maar ook vanwege de stilte. Boven de grond staan koelkasten te trillen, aangevuld door doortrekkende wc's en zelfs telefoonmeldingen. Maar hier onder de grond zijn geen van deze fenomenen. Onder de grond komen alleen geluiden door het kelderraam: een auto, een meeuw, een tweetal huismoeders die schaterlachend lam naar huis zwalken. Al die geluiden geven me rust.

In dit moment overstemde niets de oorsuizende stilte. Niets leidde me af van de herinnering aan de nachtmerrie. De werkplek, de collega's, de overschreden grenzen wakkerden het giftige vuur van mijn burn-out aan. Mijn brein draaide op volle toeren en mijn spieren spanden zich ongewild aan.

Als een donderslag bij heldere hemel begon een lied te spelen. Ik herkende het onmiddelijk als één van mijn favoriete liederen om te spelen. Gevonden in een oud muziekboek uit mijn jeugd, speelde ik deze muziek nog regelmatig.

Zonder dirigering speelde het lied opnieuw en opnieuw af. Ik merkte dat mijn vingers mee gingen spelen. Elke greep was raak, al wist ik dat ik dit stuk nog nooit zonder bladmuziek had gespeeld. Als test veranderde ik mijn vingerzetting en hoorde onmiddelijk de onjuiste noot. Zo speelde ik muziek vanuit bed, zonder te bewegen of geluid te maken.

Keer op keer word ik zo gered van de stress. Delen van mij die ik neit kan verklaren, nemen het over. Mijn lichaam en geest geven aan dat het écht niet meer gaat. Dat ik écht niet meer terug kan. En ik leg ze het excuus voor dat ik leef in het kapitalisme en hoe weinig keus ik heb. Ze moeten er niks van weten.

~ Interested in an English translation? Let me know and I might give it a go. ~

[luckas58-blog]

Dag 11 in costa rica: van san gerardino naar turrialba, maar eerst nog naar de vulkaan irazu op 3400 m hoogte, met auto klimmen tot op parkeerplaats op die hoogte. Landschap vol landbouw, en groententeelt tot bijna tegen de top, op vulkaanas. Blijkbaar zeer vruchtbaar. Kraters opgedroogd, en verl wolken, dus geen vergezicht van oceaan naar oceaan. Afdalen via slechte secobdaire wegen doorneeh velden met prachtig geschikt groentenrijen en veel werkvolk. Smiddags gegeten in groot leeg restaurant. Om 16 u ter plekke en in ecodeck geinstalleerd. Przchtig vergezicht en slapen in open hemel met muggennet. Apero door francaise die een varman verving, dus weinig of speciaal smakrnde gintonic. Eten was goed maar net zoals thuis, tomaatjes als intro, patatten/witre saus in de oven en rijstpap. Geen witte wijn want frigo kaputt. Wel gezellig met kids scoutxen pieke zot verjagen gespeeld. Om 9 pm met lichtjes op het hoofd naar ecodeck terg gewandeld en Elisa de kids in “ecobed gestopt”.

[peterpijls1965]

'En de rijstvoorraad is dan op’

In 1998 reisde ik naar Java en Bali. Er was politieke oproer, Chinezen werden aangevallen. Voor een volksopstand werd gevreesd. Hieronder dagboekaantekeningen die ik toen maakte.

7-07-1998 London Heathrow. Ik moet 8 uur wachten op het vliegtuig naar Jakarta. Rondhangen op een luchthaven wordt na 5 of 6 uur een licht hallucinerende ervaring. De grote terminal raakt losgezongen van z’n eigenlijke doel. De hal zou ook een winkelcentrum op de bodem van de oceaan kunnen zijn. Het ontbreken van daglicht en het opengewerkte, modern bedoelde plafond met grote luchtverversingsbuizen en ventilatoren, versterken die indruk.

Na uren rondhangen en verveling ontdekte ik waarom vliegvelden zoveel winkels herbergen. Ze moeten bedoeld zijn om het leed van het wachten te verzachten. Ze zijn een pleister op de ontreddering die reizen kan veroorzaken. De parfums, zijden shawls en zonnebrillen in de boetieks verheffen het vliegtuig als transportmiddel boven de vulgariteit van de bus of de trein. De taxfreeshop is onmisbaar in de wereld van Peter Stuyvesant die het vliegwezen probeert op te roepen.

E. bracht me vanochtend naar het vliegveld van Brussel, na een afscheidsetentje gisteravond in de Thai in de Rechtstraat. Hij vroeg waarom ik – afgezien van een reisgids – geen boeken over Indonesië bij me heb. Ik weet het niet. Waarom ga ik naar Java? Dat moet begonnen zijn met de Islamboeken van V.S. Naipaul, ik kocht niet lang geleden zijn In a Free State. De passages over Indonesië in Among the Believers waren complex, niet eenduidig en raadselachtig als de Indonesiërs en Indo’s die ik in Nederland ken.

Drie ooms vochten tijdens de Politionele acties in Indonesië. Ze zullen er gedood hebben, en ik geloof niet dat ze er spijt van hebben. Het recente oproer dat leidde tot de val van Soekarno, moet m’n interesse verder hebben aangewakkerd. In het meest corrupte land ter wereld, is met succes om ‘merdeka’ (vrijheid) geroepen, maar wat zal Habibi brengen? Naipaul schreef veelbelovend over hem. Ik was bij Habibi in de buurt. Recent interviewde ik in Geleen zijn tante, die voor hem kookte toen hij vliegtuigbouwkunde studeerde aan de TH in Aken.

Habibi bezorgde Indonesië een eigen vliegtuig, maar de prijs was hoog. Als ik straks in de Boeing zit- over 5 minuten instappen – wordt Nederland-Brazilië gespeeld.

8-7 Jakarta, hotel Joyakarta. Een fijn, comfortabel hotel. Om de hoek een aangenaam restaurant waar veel corpulente Chinezen komen eten. Ik voel me er als economisch min of meer geslaagd type wel thuis. Ik werd bekeken door een rij bedienende mannetjes en vrouwtjes, die mijn pogingen om met stokjes te eten proestend becommentarieerden.

9-7 In de trein van Jakarta naar Bandung. Zat eerst ‘biznis’-klasse, maar ik ben door een vriendelijke conducteur uit de klamme hitte daar gehaald en naar een ‘excutif’-wagon gebracht, met airco. Ik zit naast een mooi Chinees meisje dat me snoepjes aanbood. Ze heeft fraaie, kleine voetjes. Bewolkt, vochtig weer. Gisteravond in Jakarta een stomende regenbui. Nu heiige vergezichten vanuit de trein.

11-7 Bandung, Savoy Homann Hotel. Art deco-gebouw uit 1938. Zit aan de open bar in de binnentuin. Alles ademt hier nostalgie. Er zijn weinig gasten, ik kreeg ongevraagd een korting van 50 procent. Dus slaap ik voor 40 gulden per nacht in een vijfsterrenhotel.

In café Zeezicht met Nederlandse expats gepraat. Sommigen hebben hun koffers klaarstaan. Als de roepia nog verder devalueert, vrezen ze een volksopstand die alle Chinezen en westerlingen in Indonesië het leven kan kosten. Dan zullen de armen door de inflatie geen bakolie meer kunnen kopen. ‘En de rijstvoorraad is dan op’, zei de kroegbaas.

Hij vreest dat de bom in september gaat barsten. De situatie in het land is gespannen. De Jakarta Post schreef vandaag dat groepsverkrachtingen van Chinese vrouwen en kinderen nog tot vorige week zijn doorgegaan. Veel Indonesiërs twijfelen of president Habibi een man van oplossingen is. ‘Hij is een technocraat, iemand uit de Soehartokliek’, vertelde Dian me eergisteren.

Dian is hotelreceptionist. Hij gelooft dat de Chinezen alle problemen veroorzaken. Persoonlijk heeft hij niets tegen ze, zei hij. Daar heeft hij een goede reden voor. Lachend vertelde hij dat zijn vriendin een Chinese is.

11-07 Over drie kwartier ben ik 33. Ik vier het in de Javaanse kustplaats Pangandaran. Ik heb blikjes bier en een flesje inferieure wodka gekocht. Vandaag een kater als een sabeltandtijger. Zat 7 uur in een taxibusje.

12-07 Onis gebeld, ze nam niet op. Vertrek morgen naar Yogyakarta. Hier in Pangandaran slaat de crisis hard toe. Er loopt een handjevol Westerse toeristen rond. Normaal gesproken schijnt het hier te wemelen van de Nederlanders.

Ik ben alleen in Indonesië en ik ben jarig. Voel daar weinig bij. Geen sentiment, dat stemt me tevreden. Gegeten in het restaurant van de moeder van een meisje dat ik ontmoette in de minibus van Bandung naar Pangadaran.

Een mooi kind, een Dewi-achtige. Intelligent, ze studeert Engels aan de universiteit van Bandung. Open, directe blik. Helaas ben ik haar naam vergeten. Toen ik aan het eten was – garnalen met knoflook – kwam ze het restaurant binnen, het schoothondje op de arm dat ze gisteren ook in de taxibus bij zich had.

Ze was terughoudender nu, maar verrast leek ze niet. Een ander, jonger meisje zat naast me in het busje, en lachte op gezette tijden haar liefste glimlach naar me. Toen ik een opmerking maakte over haar nieuwe schoenen, was ze vertederd. Ze streelde m’n arm.

Verbazing over Javaanse vrouwen. Geen spoor van trots of juist onderdanigheid. Ze zijn onbevangen, open, lijken zelfbewust. Afgelopen nacht in de plaatselijke disco m’n verjaardag gevierd. Sjans van een student landbouw van de universiteit van Bandung. Afkomstig van Flores, zocht hij vergeefs toenadering op het toilet. Geen travestieten te bespeuren. In Bandung kwamen ze bij bosjes naar café Zeezicht en café Amsterdam, soms oogverblindend knap.

[willekeurige-gedachten]

Hoe ik leerde piano spelen

Nu ik helaas al een tijdje overspannen ben word je ook wat meer stilgezet bij de dingen die je doet. Een van de dingen die ik misschien het meeste mis is het spelen van piano.

Basisschool

Eigenlijk heb ik, voordat ik op mijn 13de begon met piano spelen, nooit echt interesse gehad in muziek. Als kind op de basisschool had ik maar weinig interesse in de CD-speler die ik van mijn ouders voor mijn verjaardag had gekregen. Ondanks dat mijn broertje toen al een tijdje gitaarles had en mijn zus haar blokfluit inmiddels had omgeruild voor haar dwarsfluit deed ik zelf toen liever andere dingen.

Toen ik 11 jaar oud was had mijn zus mij eens meegesleept naar de Free Record Shop om mijn huidige collectie van één CD uit te bereiden. Ik had op dat moment namelijk alleen de legendarische "Party Squad" CD met Yes R en Ali B die je gratis bij een doos Celebration chocolaatjes kreeg. Als braaf broertje smolt ik al snel voor haar enthousiasme en ging ik even later met een CD van Elvis Presley en DJ Tiësto naar huis en een paar maanden aan zakgeld armer. Ondanks mijn inmiddels grote variatie van 3 keuzes draaide ik echter nog steeds vrijwel nooit een CD.

Mijn eerste liedje: Super Mario

Als 13-jarige op de middelbare school, werd mijn interesse voor muziek bij de muzieklessen op school wel gewekt al begon het pas echt toen ik een keer bij een vriend in dezelfde straat langs was gegaan en we op het idee waren gekomen om het bekende deuntje van Super Mario op de piano te leren. Hij had lang geleden al eens pianoles gehad en kon met een beetje moeite nog bladmuziek lezen. Zelf had ik een hele lading aan papiertjes waar ik de toetsen van een piano met cijfers op getekend had. De cijfers waren dan de volgorde waarop je de noten moest indrukken. Het ritme van het deuntje kende ik natuurlijk al uit mijn hoofd dus dit was voldoende.

Mijn eerste keyboard: Yamaha DGX230

Omdat we zelf geen piano hadden thuis had ik tijdens de zomervakantie, in de beleving van een tiener van 13, hard gewerkt om een keyboard van 350 euro bij elkaar te sparen. Daarna begon het spelen pas echt.

Op het begin was het hard werken. Het lezen van bladmuziek duurde lang en omdat ik nog niet gewend was aan het spelen van twee handen leek het instuderen van een nummer altijd echt een eeuwigheid te duren. Gelukkig was de passie van die vriend waarmee ik het Super Mario deuntje had ingestudeerd inmiddels ook aangewakkerd en konden we ons aan elkaar optrekken. Ik denk dat die vriend en ik in die tijd allebei wel een gevoel van broederlijke rivaliteit hebben ervaren. Immers kon ik natuurlijk niet achterblijven als hij weer een nieuw nummer had ingestudeerd en omgekeerd vermoed ik dat hij het ook zo beleefde. Daarop terugkijkend ben ik, ondanks de jaloerse momenten, dankbaar voor de motivatie die dat heeft teweeggebracht. Later hebben we nog wel eens gesproken over die tijd en kunnen we er nu alleen maar om lachen.

Mijn eerste pianolessen

Na ongeveer een jaar piano gespeeld te hebben met mijn papieren docent "Piano spelen voor Dummies" mocht ik van mijn ouders op pianoles. Omdat ik tot die tijd eigenlijk alleen maar muziek van computerspelletjes zoals Super Mario en The Legend of Zelda speelde was het voor mij even wennen dat ik opeens andere, voor mij onbekende, muziek moest spelen. Nummers zoals Accidentally in Love, River Flows Within en Mad World kwamen toen voorbij terwijl ik die nog nooit eerder had gehoord. Ik denk dat ik er toen pas achterkwam hoe slecht ik echt in bladmuziek lezen was, vooral de ritmische aspecten.

Bij pianoles, inmiddels 14, leerde ik veel nieuwe dingen zoals het spelen met akkoorden, het verweven van de melodie in akkoorden en het spelen van verschillende ritmes. Ook forceerde mijn muziekleraar mij om een poging te wagen te improviseren, iets waar ik toen helemaal geen interesse in had maar waar ik achteraf echt heel dankbaar voor ben.

Mijn eerste bandje

Vanuit het volleybalteam waar ik toen ik 15 was in zat ontstond ook het eerste bandje waar ik in speelde. De volleybalband heeft het uiteindelijk ongeveer een jaar overleefd omdat zo goed als niemand daadwerkelijk de nummers had geoefend die we die keer daarvoor hadden afgesproken (tieners…). Wat wel cool was was dat we via een bekende een eigen bandruimte hadden waar we konden repeteren, dat gaf toch het gevoel dat het allemaal wat serieuzer was dan het daadwerkelijk was haha.

Zo gingen er een aantal jaren voorbij met periodes van motivatie en periodes waar nauwelijks in geoefend werd, waarbij ik moet toegeven dat de laatste vooral overheerste meestal. Inmiddels had mijn pianoleraar mijn keyboard met plastic ongewogen toetsen ook als niet meer geschikt bepaald en kregen we, mede omdat mijn moeder er ook van droomde om piano te spelen, een echte mooie zwarte akoestische Yamaha piano in huis. Ik moet bekennen dat ik toendertijd heel teleurgesteld was omdat ik stiekem had gehoopt op een groter keyboard (ondankbare tieners...). Al duurde niet lang voordat ik helemaal was verkocht aan deze piano en mijn ouders, broertje en zus al snel klaagden over de hoeveelheid die ik erop speelde.

Mijn eerste eigen nummer

Toen ik 16 was maakte ik mijn eerste eigen nummer voor mijn eerste liefde. Ik was trots en was blij dat ze het mooi vond en het voelde natuurlijk als een ultiem romantisch gebaar. Die trots was echter maar van korte duur, want als lerend pianist duurt het niet lang tot je doorhebt hoe imperfect hetgene was wat je het jaar daarvoor het gespeeld of gemaakt. Toch was dit wel het begin moment dat ik begon met meerdere eigen nummers schrijven en dat ik mijn toen nog beperkte improvisatie vaardigheden toch goed van pas kwamen.

Mijn eerste keer voor publiek

Een aantal jaar later, toen ik rond de 17 was, werd ik gevraagd of ik een keer wilde meespelen met de jeugddienstband van onze kerk. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik mij op de maandag daarvoor al slecht sliep terwijl ik pas die zondag daarna 2 nummers hoefde te spelen. Gelukkig ging alles goed en was de rest van de band tevreden.

Niet lang daarna stopte dezelfde band en werd ik gevraagd om in een nieuwe band te spelen die de oude zou vervangen. Het begin was toen erg aanpoten omdat veel mensen geen of maar beperkte ervaring hadden met het samen spelen in een band, maar over de jaren raakten we steeds meer ingespeeld op elkaar en veranderde onzekerheid in motivatie om mooiere muziek te maken.

Naarmate ik steeds beter werd voelde ik me ook vrijer om te improviseren tijdens het spelen. Niet langer hoefde ik alleen te spelen wat ik perfect had ingestudeerd, maar kon ik ook aan de hand van de akkoorden iets spelen wat ik terplekke bedacht. In de afgelopen 10 jaar heb ik ook veel op bruiloften of begrafenissen kunnen spelen en mocht ik deel zijn van de mooie en verdrietige momenten van verschillende mensen. Ik herinner me altijd nog die spannende momenten waarop je speelt op een bruiloft en een bepaald nummer niet correct was doorgegeven waardoor je die niet geoefend had.

Mijn eerste keer dat ik niet meer kan spelen

Als ik nu, inmiddels alweer bijna 16 jaar nadat ik voor het eerst Super Mario speelde, terugkijk op al die momenten realiseer ik mij dat ik eigenlijk weinig heb stil heb gestaan bij wat het spelen van piano nou echt voor mij betekent. Op een moment zoals nu, waarop ik tijdelijk even niet in bands kan spelen i.v.m. het herstel van overspannenheid vraag je je af: Waarom speel ik eigenlijk piano? Eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Misschien is het wel een combinatie van veel dingen. Enerzijds is het een manier om je emoties te uiten en anderszijds komt het voort uit het verlangen iets moois te willen maken waarvan anderen kunnen genieten. Misschien voelt het voor mij ook wel alsof ik nieuwe werelden kan ontdekken door het maken van muziek. Er zijn tenslotte zoveel verschillende ervaringen en gevoelens die verstopt zitten in muziek.

Misschien wel een van de mooiste dingen aan het spelen in een band vind ik de manier waarop je verbondenheid met een groep mensen kan voelen wanneer je met elkaar muziek maakt. De momenten van spanning als dingen anders gaan dan verwacht, maar ook de vreugde wanneer het een keer goed lukt. Ik ben echt dankbaar dat ik die kans heb gehad.

Mijn eerste keer dat ik tevreden ben

Ik zal eerlijk toegeven dat perfectionisme mij een lange tijd in de weg heeft gestaan om echt te kunnen genieten van de muziek die ik maakte. De kritische houding die ik tegenover mijzelf had zorgde er enerzijds voor dat ik kon groeien als muzikant, maar zorgde er ook voor dat ik minder genoot van wat ik speelde. Oefenen voor het spelen in de band kostte vaak best wat uren en energie en ondanks de goede voorbereiding merkte ik dan toch dat ik vaak ontevreden was als het tijdens het optreden zelf kleine foutjes maakte, al is dat iets wat over de jaren steeds beter gaat. Tijdens het schrijven van eigen nummers was ik vaak wel tevreden over delen van de muziek die ik schreef, maar nooit eerder heb ik het gevoel gehad dat het geheel goed was zoals het was.

Toch is laatst voor het eerst het moment aangebroken ben dat ik echt tevreden ben met een eigen nummer wat ik geschreven heb. Misschien is dit wel een van de mijlpalen waar ik ten diepste al die tijd naar verlangd had. De opname kwaliteit en de manier waarop ik speel is dan misschien wel niet perfect, maar ik ben blij dat ik tevreden ben met de compositie zelf en ik kan er van genieten als ik het zelf speel. Hopelijk jullie ook!

[techvandaag]

Microsoft trekt op 23 augustus stekker uit servers van Forza Horizon 1 en 2

Microsoft gaat de servers van de eerste twee Forza Horizon-games op 23 augustus sluiten. Volgens ontwikkelaar Turn 10 worden deze games nog maar erg weinig gespeeld en kan de studio zich op deze manier focussen op zijn meest recente games. http://dlvr.it/SrCvvn

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Kruiskade met het Luxor theater en hotel Central, 1946.

Op 22 december 1917 openden ondernemers Theo Goeman en Carel van Zwanenburg het (oude) Luxor Theater aan de Kruiskade. Daarmee was het theater het 17de bioscooptheater in de Maasstad. Met 1180 stoelen is het dan de grootste bioscoopzaal van Nederland. Luxor werd ontworpen door architect P. Vermaas. Binnen 10 jaar kwam het theater in de handen van het Duitse Universal Film AG. De nieuwe eigenaren verbouwden grondig: een balkon met 500 stoelen, een nieuwe bredere gevel met kenmerkende lichttoren en grote letters met Luxor Palast. Tijdens de oorlog bleven er tot 1944 filmvertoningen plaatsvinden. Het is een van de weinige gebouwen die ongeschonden bleven bij het bombardement op Rotterdam. Kort na de bevrijding werd het gebouw enigszins opgeknapt en werden er naast films ook regelmatig variété- en toneelvoorstellingen gespeeld. In de jaren 50 en begin jaren 60 ziet het Luxor grote namen en producties: de eerste onemanshow van Toon Hermans, Édith Piaf, Porgy and Bess, My Fair Lady en Heerlijk duurt het langst.

De eerste plannen voor de creatie van het hotel stammen uit 1916, toen de heer J.Th. Allard een perceel aan de Kruiskade kocht en daar een hotel laat bouwen door architect P.J. Vermaas, die in 1917 open ging. Het hotel had toen zes bouwlagen, 64 kamers, een grote keuken met eveneens een groot restaurant en stond het bekend als het meest brandveilige hotel van de stad.

Nadat het hotel in 1922 failliet ging, werd het hotel voor de volgende 10 jaar niet gebruikt. In 1922 nam de Stedelijke Hypotheekbank het hotel over, maar die droeg het hotel in 1926 over aan de heer A. Philipsen (de over-overgrootvader van de zonen van de vorige eigenaresse mevrouw Phillipsen) na vier jaar leegstand voor 350.000 gulden. Die besluit om zowel de ex- als interieur van het hotel te restaureren en doopt het hotel om tot Hotel Central.

Nadat de Kruiskade in 1927 geasfalteerd werd om de doorstroming in de straat te verbeteren, was het een enorme boost voor de bedrijven die er gevestigd waren en kwam de straat tot leven. In 1935 wordt het hotel uitgebreid aan de achterzijde en kwamen er 45 kamers bij.

Toen het bombardement van het centrum plaatsvond op 14 mei 1940, was het hotel (samen met het Oude Luxor Theater - of Luxor Palast zoals het destijds heette) een van de weinige gebouwen die de bommen en de daaropvolgende brand heeft doorstaan. De achterkant was echter niet zo fortuinlijk, die werd wel verwoest door de bommenregen. Het hotel was daarna snel weer heropend. Iets wat zelfs op het Polygoonjournaal getoond werd.

Nadat de oorlog tot een einde kwam in 1945, wordt het stukje Kruiskade waar het Luxor en Hotel Central aan liggen (vanwege deze bewaard gebleven panden) opgenomen in het nieuwe stedenbouwkundige plan en al snel raakt het gebied rondom het hotel volgebouwd.

De fotograaf is Gerard Roos en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[keynewssuriname]

Natio opent 2024 met gelijkspel

De Surinaamse mannen voetbalselectie is het jaar 2024 met een gelijkspel aangevangen. Het nationaal team kwam in een stampvol Yanmar stadion Almere, Nederland tegen Martinique niet verder dan een 1-1-gelijkspel. Suriname was overall de bovenliggende partij voor wat betreft balbezit, maar miste scherpte voor het doel. Natio begon sterk aan de wedstrijd in kreeg in de eerste zeven minuten al twee goede scoringskansen, die niet werden benut. Tegen alle verwachtingen in was het Martinique, echter, die op voorsprong kwam. Het was meteen de eerste beste kans voor de Fransen. Aanvoerder Brighton Labeau werd met een goede steekpass door het centrum weggestuurd. De Martinique-ploegleider toonde veel rust aan de bal en verschalkte doelman Warner Hahn simpel door het leder langs de Surinaamse sluitpost te plaatsen; 1-0. Het duurde enige poos alvorens Suriname weer dreigend was. Natio-aanvoerder Stefano Denswil trapte in de 34e minuut vanuit een vrije trap bijna raak. Zijn inzet ramde de deklat en ging via de Martinique doelman over de achterlijn voor een hoekschop. Twee minuten later zou debutant Justin Lonwijk alsnog de verlossende gelijkmaker scoren. Vermeldenswaard bij de opbouw van dit doelpunt was het feit dat drie debutanten betrokken waren. Virgil Misidjan stuurde Jaden Montnor weg middels een hakballetje. Laatstgenoemde gaf vervolgens een strakke voorzet laag over de grond, die makkelijk door Lonwijk in het doel werd gedeponeerd; 1-1. Bondscoach Stanley Menzo heeft behoorlijk veel werk te verrichten. Natio kwam bij vlagen door middel van combinaties achter de defensie van de tegenstander. Echter gebeurde dat veel te weinig. Verder was duidelijk te zien dat het nog enige poos in beslag zal nemen voordat de spelers goed op elkaar ingespeeld raken. Op vele momenten werden er nog vaak verkeerde beslissingen genomen. Dit leidde tot onnodig balverlies en het gemis van effectiviteit. Martinique liet op gezette momenten zien dat het leder veel te makkelijk door het centrum kon worden gespeeld. Deze tactiek bezorgde de Surinaamse defensie regelmatig de nodige koppijn. Uiteindelijk werden de Fransen niet echt gevaarlijk. De oefenpot heeft in ieder geval voor Menzo en overige technische staf genoeg handvaten geboden waar er aan gewerkt moet worden. Indien Suriname daadwerkelijk de eindronde van het wereldkampioenschap voetbal 2026 in de Verenigde Staten van Amerika, Mexico en Canada wil halen zal er veel moeten veranderen. Met het vertoonde spel tegen Martinique haal je het niet tegen de grote jongens in de Concacaf regio. Verder staat ook plaatsing voor de Concacaf Gold Cup 2025 hoog op de lijst. In juni beginnen de WK-kwalificatie wedstrijden. Behalve Lonwijk, Misidjan en Montnor maakten nieuwelingen Luciano Slagveer en Tyrone Conrad ook hun debuut voor Suriname. Read the full article