#vijf jaar

[dutchjan]

November 10, 2022

[atevegter]

3129 Slag op de Zuiderzee

Er gaan stemmen op om de herdenking van de Slag op de Zuiderzee in het vervolg niet elke vijftig jaar, maar elke vijf jaar te vieren. Het was zo leuk en het was zo verbindend en ik heb zoveel nieuwe mensen leren kennen en al die mensen in historische kleding, dat was toch allemaal prachtig om te zien? Zeker, er is geen enkele bezwaar om zoiets moois vaker dan eens in de vijftig jaar te…

[gestippeldedieseltreinworm]

Beter wel als je je eigen stoel mee mag nemen, hoef je tenminste niet op die kneiterharde banken te zitten

[madeliefkrans]

lol mijn broertje had een vier-dagen-durende date en toen ik vroeg of het voor herhaling vatbaar was haalde hij zijn schouders op

[fealtyfaggot]

Alles wat ik mis van 'thuis' blijft er niet over. Iedereen heeft me gevolgd, hier naartoe, of vertrok waar ik nooit echt kon volgen. En nu, nadat ik mijn vlucht heb genomen van alles wat nieuw was, of wat nog overbleef, zie ik de allesomvattende waarheid, wat me aanzegt: je bent alleen.

[devosopmaandag]

Ontmoeting

“Toen L één was zette zijn grootmoeder hem op het gras en legde een aantal dingen om hem heen, een stuk fruit, een vulpen, een speelgoedpistool, een munt, een ambtenarenstempel, een hamertje een een plaatje van een mooie vrouw, om eens te kijken waar zijn hart naar uit zou gaan. Tot haar grote teleurstelling pakte de zuigeling die L nog was zonder aarzeling het plaatje en liet het niet meer los, bestudeerde het zelfs van beide kanten.”, lees ik in 'Notities van een theoreticus', de roman van Shi Tisheng*. “Een vrouwengek, nou, gelukkig maar dat hij niet ook nog die stempel heeft gepakt, die twee dingen bij elkaar was pas echt ellende geweest!”, verzucht ze.

Als de huidige Dalai Lama drie is komt na een lange en uiterst ingewikkelde procedure een groep lama's aan bij het nederige dorpshuis van zijn ouders in het noorden van Tibet. Alle tekenen wijzen erop dat daar de reïncarnatie van de gestorven dertiende Dalai Lama te vinden zal zijn. Ze leggen een reeks voorwerpen die de gestorven dalai lama toebehoorden voor het kind neer, vermengd met voorwerpen die dat niet waren. De kleine Lhamo Thondup koos zonder aarzelen de juiste objecten en riep steeds: van mij, van mij! En zo werd hij de veertiende Dalai Lama.

Wat zijn we in het Westen ver verwijderd geraakt van een 'symbolische' omgang met de dingen om ons heen. En waar voorwerpen die potentie nog wel hebben, lijkt het gebruik eerder een soort tegen beter weten in, een spel, goed voor een glimlach, een welwillende blijk van erkenning dat de traditie ooit bestaan heeft. De enige voorwerpen die wel zo worden gezien zijn erfstukken, maar dan geldt uitsluitend het persoonlijke. Soms gebeurt er iets tussen jezelf en een object. Bijna dertig jaar geleden was er een goudbeschilderde houten doos.

Strovuur

Edinburgh, maart, ik loop door de Candlemaker

Row, passeer een raam, duister, volgestouwd.

Daar, zachtgoudglanzend linksboven

een gouden doos

in mijn oog, roept: wacht, zie mij,

koop mij.

Ik open de deur, een stem groet, ik schraap mijn keel,

hoeveel? Ik houd hem in mijn hand en wik en

neem hem, brandt hij in mijn rugzak.

Leith Walk, thuis, waar muren roodpaars gloeien

in het late zonlicht van voorbij de Firth of Forth,

zet ik hem neer, glanst hij en zegt:

Kijk naar mij, neem mij.

En ik kijk, kijk mijn ogen uit, wil hem bezitten –

maar bezit hem al.

Neem mij, eet mij, fluistert hij, maar pas op!

En dus blijf ik staan, gevangen

in het late zonlicht van voorbij de Firth of Forth.

Mijn ogen mijn tong, mijn hersenen mijn mond,

neem ik, proef ik, kauw ik, slik ik – telekinese.

Aan schoonheid kan men zich branden, weten mannen.

Ik vrouw rek de tijd, houd de adem in.

Schaduwen kruipen over muren, souffleren mij:

Acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee,

ik,

ding,

tussen dingen,

in dit ene ene leven.

* Notities van een theoreticus | Shi Tisheng | vertaling Mark Leenhouts | Uitgeverij Van Oorschot 2023

[fransopdefiets]

20-7 Tromsø

Ik heb tegen al mijn principes in gisterenavond het hamburgermenu gegeten. Op de camping stond een grote tent die als restaurant dienst doet. Je kon kiezen uit pizza (dat heb ik wel afgeleerd), fish and chips of een hamburger met patat. Die werd geheel volgens de regels geserveerd op een klef wit broodje met maïskorrels, reepjes ijsbergsla, een soort van saus en patat. Het vult wel, maar ik snap nog steeds niet waarom mensen dit graag eten.

Als je maar halve dagen fietst, lees je veel. Eergisteren las ik Het postkantoor van Charles Bukowski, een hilarisch verhaal over overleven in de Amerikaanse ambtenarij bij de posterijen. Kan ik iedereen aanraden, het is nog steeds actueel. Nu ben ik beginnen in American Psycho van Bret Easton Ellis over rijke maar onzekere jonge twintigers in New York die in de financiële sector werken. Het is nogal vermoeiend lezen omdat hij van iedereen die in het verhaal voorkomt de kleding beschrijft en de merken benoemt. Ik snap dat het een stijlmiddel is, maar wie kent al die merken van twintig jaar geleden nog?

Van wassen kwam gisteren niet veel, er was maar af en toe een beetje zon, de wolken hingen laag boven de grond en er stond een koude vochtige wind. Mijn fietsbroek droogde ik na het wassen op het elektrische kacheltje in de hut.

Ik ben om kwart over vijf wakker, mooi voor de wekker, ik kan op mijn gemak opstaan en ontbijten in de gemeenschappelijke keuken. Het is 12 kilometer naar de ferry en je weet nooit precies hoe lang je er over doet. Het fijne van zo vroeg fietsen, is dat er nog geen noordenwind staat. Die steekt pas in de loop van de ochtend op. Om kwart voor zeven zit ik op de fiets en een half uurtje voor vertrek sta ik op de kade van Botnhamn. Er staat een klein rijtje van misschien zeven auto’s, het is weekend tenslotte. Ik verlaat Senja en ga naar Brensholmen op het eiland Kvaløya. Van daar is het nog 60 kilometer naar Tromsø.

In Brensholmen ga ik eerst naar de Joker (de supermarkt), die gaat eigenlijk pas om negen uur open, ik ben een kwartiertje te vroeg. Als de medewerkster me ziet afstappen, doet ze de deur open en maakt een uitnodigend gebaar, kom maar binnen. Bij het afrekenen, wijst ze op de speciale huiskamer met gratis koffie voor de klanten. Daar maak ik graag gebruik van!

Het werd echt een heerlijk fietstochtje, een lange stille tunnel, rustig omhoog naar 160 meter en over de fjell en na een uurtje weer een afdaling naar de volgende fjord. Om in Tromsø te komen, moet je weer zo’n idioot hoge brug over, maar dan hoef ik alleen nog maar de rand van het eiland te volgen om in het centrum te komen. Ik heb een appartement in het centrum met een wasmachine, zodat ik nu serieus werk kan maken van het opfrissen. Het appartement blijf een souterrain te zijn met een enkel raam en nogal frisjes. Maar het is goed ingericht en de wasmachine doet het.

Als de was draait, wandel ik naar het Poolmuseum, daar kun je alles leren over het leven op Spitsbergen, over zeehonden jagen en villen en ijsberen schieten. En uiteraard is er een afdeling over de Noorse poolreizigers.

Gefietste afstand: 74 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 291,9 km

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.

[bucklemonster2]

Water under the Bridge DARK POEM

ENGLISH

(Dutch below, Nederlands beneden)

4.60 Water under the Bridge

Poem by Emilia Sameyn 29/04/2024

Warning: Darkness, Su''icide, G0re, Dr0wning, Mention of na''zism and consp''iracies

They say Water under the Bridge,

Streams Made of T'ears

Full of Blo'ated B''odies

How can One Sleep

When you Don't Know

Will They ever Wake up?

Why this Broken Realm And People in Thousand Pieces? How can one Sleep How can one Sleep?

Speaking in T''ongues

Calling a Thousand Times

Are you Alive? Already Morning Five

Rambling ne'ona''zis

G''ore and co''nspiracies

What has this Globe Become?

Phone changed into Pandoras Box

Scared Messages of P''ain and Pox Three Years of Isolation,

Made mad a Whole Nation

They say Water under the Bridge but

How can one Sleep How can one Sleep?

-----------------------------------------------

DUTCH NEDERLANDS:

ENGELS (Nederlands hieronder, Nederlands beneden) 4.60 Water onder de Brug Gedicht van Emilia Sameyn 29/04/2024 Waarschuwing: Duisternis, Zelfd''oding, Blo''edvergieten, Verdr''inking, Vermelding van n@'zisme en co''mplot'theorieën Ze zeggen Water onder de Brug, Stromen gemaakt van Tranen Vol Gezwollen L''ijken Hoe kunnen we Slapen Wanneer je niet Weet

Of ze Ooit Ontwaken Waarom dit Gebroken Tijk En Mensen in Duizend Stukken? Hoe kunnen we Slapen Hoe kunnen we Slapen? Spreken in Tongen Duizend keer Bellen Leef je Nog? T'is al Ochtend Vijf Zeverende ne'on''azi's G''ore en C''omplotten Wat is deze Bol geworden? Telefoon veranderd in Pandoras Doos Bange berichten van P''ijn en Boos Drie jaar ziekte Isolatie, Nu een Gestoorde N''atie

Ze zeggen water onder de Brug Maar Hoe kan men Slapen Hoe kan men Slapen?

[ikmichiel]

Tik tik tik

- Juni 2023

Drie dagen geleden was het alweer vijftien jaar geleden dat hij zich oud begon te voelen. Als een mokerslag werd meneer geconfronteerd met tijd die geruisloos met hem mee gestapt had, toch onderweg nooit eens de moeite genomen had meneer alert te maken op het verstrijken daarvan. De datum had in een ander leven als een riedeltje geklonken, en bevond zich nu in de nevelen der kleine geschiedenissen die ieder van ons beleefde.

Een ander leven, een vorig leven. Eén van de ontelbaar vorige levens die meneer toen en dan definieerden. Bij een slang was dat veel duidelijker: new skin, new me. Niet zo bij de ontheemde haarloze aap in de digitale era.

Pas vijf lange jaren later zou meneer aan deze blog beginnen. Therapeutische bijwerkingen mooi meegenomen. Ook toen bevond hij zich in een ander leven als dat van vijf jaar eerder en tien jaar later. Het moest gezegd: meneer was niet jong meer. Al even niet. Hij kon ondertussen terugkijken op decennia. Shit.

Toch waren er ook zaken die nooit leken te veranderen. Enkele constanten die meneers leven vorm en structuur gaven. Ha, structuur, de heilige koe in het leven. Zonder ging niet. Zonder hoefde (het) niet.

Zo was ook dit tienjarig vodje al aan maar liefst zes bureaus geschreven. Zes bureaus, zei ter, Zes he! Zo ging dat in het leven. Wat belangrijker was - zie structuur - was dat het bed tenminste altijd identiek bleef. In al die tijd waren er bakens die als vuurtorens boven woeste golven uittorenden.

Ach, misschien was het dan allemaal toch niet zo slecht. Integendeel, zelfs. Zolang de tijd naast hem liep, gebeurde het leven gewoon. Of buitengewoon. Meneer telde zijn zegeningen en keerde terug naar zijn dag.

[brokenpiecesshine]

Studio Brussel on Instagram, 05/04/2024.

“Nirvana was voor mij echt liefde op het eerste gehoor. Je voelde dat het vanuit het hart gezongen was.” En met die liefde gingen Sharon den Adel van @wtofficial en @jaspersteverlinck aan de slag om een eigen versie van het nummer ‘Lake Of Fire’ te brengen. 🫡 Op 5 april 2024 is het precies 30 jaar geleden dat we afscheid namen van Kurt Cobain. Tijdens een exclusieve Studio Brussel Live Live sessie brengen vijf topartiesten een unplugged eerbetoon aan het grunge icoon. Kijk op @vrtmax_be.

[dutchjan]

October 03, 2023

[dejufuniverse]

Klussen met De Juf

Gister zijn we bezig geweest met het afhalen van het behang. Met de schoonzoon van de meneer waar ik al jaren help gingen we aan de slag met het stoomapparaat. Ik was er om half 10 en ging pas om half zeven naar huis. Het was best een hele klus. Als je lange banen heb gaat het vlug maar als het rondom een verwarming en boven het raam moet zijn lijkt het wel uren te duren voor je het eraf hebt. Er moet nog een klein stukje gedaan worden maar we waren het helemaal zat rond een uur of vijf. We moesten de rommel ook nog opruimen en de kamer stofzuigen. Maandag maakt de schoonzoon het af en vrijdag komt de stukadoor om alvast de muren voor te strijken om het uiteindelijk af te maken met spachtelputz. 

Ook komt er een nieuw tapijt en gaan we de kamer een goede schoonmaakbeurt geven. Begin van dit jaar is de openhaard er uit gesloopt en je ziet het stof hier en daar nog op het schrootjesplafond zitten. Je wilt niet weten hoeveel werk we na die klus hebben gehad want die drol die met de hamer aan de gang was gegaan had nul komma nul afgedekt. Alles zat onder een dikke laag stof.  

Hopelijk is voor de kerst deze klus klaar en kunnen we beginnen aan de volgende in het huis. 

[toosvanholstein]

Een Aaibare Bonte-Beesten-Boel

De fraaie beestenboel van Tom Claassen, de kunstenaar die de publieke ruimte altijd weet op te vrolijken en nu uitpakt in museum Beelden aan Zee in Scheveningen. De moeite waard, lees en kijk maar in TOOS&ART van deze week. #BeeldenaanZee#kunst#art#expo

Wie kent ze zo langzamerhand niet, die kudde van vijf olifanten op hun grasveldje langs de A6 vlakbij Almere. Al meer dan 20 jaar staan ze daar, geduldig wachtend op iets, in weer en wind. Wel typische olifanten. Bijna geen slurf, veel te dikke poten en nauwelijks zichtbare flaporen. Maar als soort toch direct herkenbaar. Ongetwijfeld minder bekend is de ook al zo gestileerde zeven meter hoge…

[madeliefkrans]

volgend jaar zit mijn spiraal vijf jaar in mijn lijf en die laten zetten was de ergste pijn die ik Ooit heb ervaren en nu weet ik hoe het voelt en gebeurt het straks WEER

[devosopmaandag]

De vrouw die voorgoed bij mij inwoont

Men zegt dat iedereen een innerlijke leeftijd kent die niets te maken heeft met het aantal geleefde jaren. Misschien is het zo dat die innerlijke leeftijd een soort ideaal moment is geweest, waarin lichaam, geest en omstandigheden 'optimaal' waren. Die ervaring is zo vormend geweest dat deze als een gids wordt in de jaren erna. Maar wat vooral gebeurt, is dat dat als 'concept' wordt omarmd. Het ontstaan ervan kan een volkomen innerlijk proces zijn. Het hoeft ook niet te betekenen dat die periode alleen maar positief is geweest. Zo'n innerlijke leeftijd is misschien wel de harde substantie van het zelf. Een mens kan nu eenmaal niet leven met een zelf dat alleen maar vluchtig is, dat nooit vorm aanneemt. Ondertussen worden in de wetenschap en de filosofie wel vastgesteld dat het Zelf en het Bewustzijn uiterst wankele begrippen zijn. Bewustzijn zou een narratief zijn, een gemaakt verhaal. Dan maar, en die innerlijke leeftijd mag dan een construct zijn, hij kan ook voor iemand zeer betekenisvol zijn.

Onlangs vond ik deze foto terug van mijzelf. Het is misschien begin jaren '90. Ik kijk met een zeker ongeloof naar die jonge vrouw, die daar zo elegant op een houten trapje in de warmte van de zon zit te lezen. Het licht is fel, ze draagt een zonnebril. Het is warm. Blote benen, elegante schoenen met een strikje, een beetje 18e-eeuws model. Het zijn misschien wel de mooiste schoenen die ze ooit bezat. Ik herken het omslag van het boek dat zij leest. Ik heb geen enkele herinnering aan de inhoud van 'Leone Leoni' van George Sand. Oh, wat is ze daar ver verwijderd van de puber, de jonge adolescent. Hoe lang had het wel niet geduurd voor ze vrouw werd. Ik kijk naar mezelf als een vroege Cindy Sherman, die van zichzelf een rebel, een tut, een feeks, een dom wicht en een vamp maakte. Zoveel 'zelven' opvoeren duidt natuurlijk op een krachtig innerlijk. Ik kijk naar haar, en weet niet zeker wie zij daar is. En natuurlijk was er ook nog de fotograaf.

Mijn innerlijke leeftijd ligt een jaar of vijf later. Ik woon dan voor het eerst van mijn leven alleen. Ik ben eenzaam, en sterk tegelijk. Ik ben opnieuw die jonge vrouw met haar achttiende-eeuwse schoentjes, maar dan leest ze een boek dat haar past als een handschoen, dat haar dingen uitlegt over het leven, over haarzelf, dingen die ze altijd al had willen weten, zonder dat ze dat wist, en die ze vanaf dan in haar leven besluit te gebruiken. Die bijna dertig jaar jongere vrouw woont nu voorgoed bij mij in.

.