#verstoppertje

[elkedageenfotovanluus]

verstoppertje spelen... sttt, we zitten in de kast!

[antiqueanimals]

Verstoppertje spelen. Henriëtte Ronner-Knip (1821-1909)

via

[k3fanblog]

Results of the best KKJ song bracket!!!

Congrats to Mamasé for being the best KKJ song! Also not pictured here, but Meiden van de brandweer gets a honorary mention for coming 4th.

Some fun stats:

Lollypopland, Beroemd and Niet-verjaardagsfeest had the biggest increase when compared to the full K3 bracket, Lollypopland was originally ranked 24th but managed to become 9th! Beroemd was ranked 21st and came 8th and Niet-verjaardagsfeest was ranked 28th but came 18th!

The biggest losers are Eya Hoya! and Willem Alexander, both losing 14 spots in the ranking

When looking at the albums, Eyo was the most popular, the average rank is 20.33, the next album is Mamasé (24.67) and then at a distance Engeltjes (32.92), Loko Le (35.69) and Alice in Wonderland (36.60). (The two singles without an album are K3 Loves you at place 20 and K3 kan het! at place 31.)

Full ranking below the cut! Though because of Tumblr lists it doesn't show ties, so it's only fully accurate until the 27th spot. (If anyone wants the full data feel free to message me)

So next is the HKM bracket, per popular demand it's going to be a 64 song bracket starting with a group stage that I will probably put up early next week so stay posted!

And that was it for the KKJ bracket, thanks everyone for voting and reblogging, it was a lot of fun to read your opinions and sometimes even song analyses! Hope to see you back for the HKM bracket!

MaMaSé

Waar zijn die engeltjes

Hallo K3

Meiden van de brandweer

Eyo!

Loko le

Zwaai als je verliefd bent

Beroemd

Lollypopland

K3-Airlines

Leukste van het land

Willem-Alexander

Handjes draaien

De politie

Ster

Drums gaan boem

Alice in Wonderland

Telepathie

Niet-verjaardagsfeest

K3 Loves You!

Parapluutje

Wanneer zie ik jou terug

Zeg eens AAA

Niet normaal

Filmster

Koning Willem-Alexander

Smoorverliefd

De revolutie

Geloof in jezelf

Dubbeldekkertrein

K3 Kan Het!

Eya Hoya!

Jurkje

Viva viool

Wat jij doet met mij

Blankenberge

Mijn liefje achterna

Kitty

En ik dans

Bel me ringeling

Kinderen baas

Kusje van jou

Hey hey

Cowboys en indianen

Alles kan in Wonderland

Verstoppertje

Gigaleuke dag

Vind ik leuk

Onder water

Ik wil naar huis

Doe de bloemendans

Naar de film

Op de kermis

Wie zal ik een kusje geven

Het steltenlied

Alleen door jou

Hiep hiep hoera

Mama kan alles

Radio

Leugentje leugentje

Ik wil niet naar huis gaan 

[mijnniemandsland]

Alleen.

Voordelen van verstoppertje spelen in je eentje: 1. Je kunt het spel spelen wanneer je wilt, zonder afhankelijk te zijn van andere mensen: bijvoorbeeld, als je plotseling een vrije middag hebt, kun je verstoppertje spelen in plaats van te wachten totdat je vrienden beschikbaar zijn. 2. Het kan helpen om je concentratie te verbeteren: bijvoorbeeld, als je een drukke dag op school of werk had,…

[inktvlekken]

betekent minder over de zee schrijven loslaten eindelijk de plaats verlaten die het verleden is, het dorp waar ik leerde lopen fietsen zwijgen en verdwijnen

is het een kwijtraken of een terugvinden van wie ik tussen golfen verloor tussen het schreeuwen van de meeuwen elke storm, alle duinen waar we verstoppertje speelden

is het nieuwe woorden vinden of vormen mijn gedachten zich naar de steden waarin ik sindsdien woonde, de treinen waarin ik mijn boeken lees de plekken waar ik mensen ontmoet. is het leren autorijden en de wegen op een andere manier zien

is het mezelf voorstellen en minder bang zijn voor wat ik bij me draag geleerd hebben dat het zout niet van mijn lippen komt en dat er mensen  zijn die dit niet van me zullen vragen.

mijn vader bestaat uit voicemailberichten, mijn moeder is een geest mijn zusje een afwezigheid met scherpe randen ze zijn een dorp dat ‘s winters leeg en zomers Duits was

en ik ben nog hier, ik adem, zal de windkracht raden weigeren om weg te waaien.

[pandaklas]

We spelen verstoppertje en oefenen volgende begrippen:

De paashaas (is de zoeker)

We tellen tot 10

Verstoppen

Zoeken

Goed kijken

[gpfansnl]

De Monegask wist de vierde tijd te rijden en is daar niet eens heel ontevreden mee.

[jurgenameen]

210, 3, zo’n

Zo een zon die ergens opkomt en elders weee ondergaat

Zo aards in perspectief

Het licht als hartendief

Of juist verstoppertje spelen

Of juist zoek het licht

Zo’n zon zalig zicht

Zichtbaar zonnetje zonnig zien

Zo zijn zijnde

-copyrights Ami 2024-

[djdejong]

Haspel van T-Mobile speelt verstoppertje op dag 2018

T-Mobile als je je haspeltje paarse kabel kwijt bent aan de overkant achter de groene box.

[chatgptverhaaltjes]

Het Familiedrama van Hennie de Egel

Er leefde eens een kleine egel genaamd Hennie. Hennie was een heel schattige egel, met kleine stekels en een zachte vacht. Ze hield ervan om op avontuur te gaan in het bos en nieuwe vrienden te maken.

Op een dag ontmoette Hennie een groepje dieren dat ze nog nooit eerder had gezien. Er was een konijn genaamd Fluffy, een eekhoorn genaamd Nootje en een uil genaamd Wijsje. Hennie vond ze allemaal even schattig en nodigde ze uit om met haar mee te gaan op avontuur.

Samen verkenden ze het bos en ontdekten ze nieuwe plekken. Ze klimden in bomen, rolden door de bladeren en speelden verstoppertje. Hennie voelde zich zo gelukkig om zulke goede vrienden te hebben.

Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Ze kwamen een grote, boze wolf tegen die dreigde hen op te eten. Hennie en haar vrienden waren doodsbang en renden zo snel mogelijk weg. Maar toen ze dachten dat ze veilig waren, merkten ze dat ze verdwaald waren in het bos.

Ze waren allemaal moe en bang, en wisten niet meer hoe ze terug konden komen naar huis. Toen kwam er plotseling een andere egel tevoorschijn. Het was Hennie's moeder! Hennie was dolblij om haar moeder te zien en zei dat ze haar gemist had.

Maar toen gebeurde er iets onverwachts: de moeder van Hennie veranderde plotseling in een grote, boze wolf! De wolf lachte kwaadaardig en zei dat ze haar hele leven al had gewacht op het moment om Hennie en haar vrienden op te eten.

Hennie en haar vrienden waren in shock. Hoe kon de moeder van Hennie zo'n kwaadaardige wolf zijn? Maar voordat de wolf hen kon aanvallen, werden ze gered door de boswachter die toevallig langskwam. Hij joeg de wolf weg en bracht Hennie en haar vrienden terug naar hun families.

Hennie was nog steeds verward en verdrietig over haar moeder, maar ze was dankbaar dat ze haar nieuwe vrienden had om haar te steunen. Vanaf dat moment waren Hennie, Fluffy, Nootje en Wijsje onafscheidelijk en bleven ze avonturen beleven in het bos. En soms, als de nacht valt en de maan vol is, denken ze nog wel eens terug aan die vreemde dag waarop ze hun vrienden en vijanden ontmoetten.

[dagenvanonrust]

Een Sneeuwwitje van porselein

Luka,

lieve, zachte Luka,

Mensen zeggen soms: als iets te mooi lijkt om waar te kunnen zijn, dan is het ook te mooi om waar te kunnen zijn. Maar daar ben ik het niet mee eens, geloof ik, want jij was mooi, zo mooi, en je was waar, zo heel erg waar.

Ik heb nog nooit eerder een liefdesbrief geschreven, althans, ik dénk dat dit een liefdesbrief is want ik zou niet weten hoe je dit anders het best kan noemen. In elk geval hoop ik dat ik het een beetje goed aan pak, en ik hoop dat je niet boos bent als ik er toch een zootje van maak. Ik weet niet of jij al eerder liefdesbrieven van iemand gekregen hebt, maar moest dat niet zo zijn, dan is dit ongetwijfeld even spannend voor jou als voor mij. 

Mensen zeggen soms ook dat je maar één keer in je leven verliefd kunt worden, écht verliefd, dus misschien is dit niet alleen mijn eerste, maar ook mijn laatste liefdesbrief. Zou dat niet mooi zijn, Luka? Zou dat geen reden geweest zijn om te blijven, als je dat had geweten? Het idee dat iemand je zag zoals je was, je nam zoals je was, zou dat niet genoeg zijn geweest? Ik zou het je willen vragen. Er is zoveel dat ik je nog zou willen vragen

Zo zag ik dat je iedere dag na school naar het park ging, je je in kleermakerszit op een bankje installeerde - altijd hetzelfde bankje, die onder de wilg vlak aan het water, waar de meeste eenden zitten -  en een sigaret aanstak, maar ik zag je nooit inhaleren, niet één keer. Wat had dat te betekenen, Luka? Waarom stak je een sigaret aan maar inhaleerde je nooit? Ik heb er vaak aan gedacht naar je toe te stappen en het je gewoon te vragen, zoals normale mensen doen die zich iets afvragen. Maar natuurlijk durfde ik niet, en daar heb ik spijt van, zo ontzettend veel spijt, want misschien had het iets veranderd, zoals het vlindereffect: één kleine verandering, één kleine gebeurtenis die een impact kan hebben die zo groot is dat het een mensenleven kan redden. 

Ik vraag me ook af of je deze brief ooit te lezen zult krijgen. Ik kan er natuurlijk niet eenvoudigweg een postzegel op kleven, op de bus doen en hopen dat de postbode op een of andere manier weet hoe hij hem aan jou kan bezorgen. Maar de mysteries van het universum zijn nog lang niet opgelost; het universum is een eeuwige vraag die we wellicht nooit volledig zullen kunnen beantwoorden. Het heelal ontstond bijna veertien miljard jaar geleden, toen bedacht ze dat het tijd werd om er eindelijk aan te beginnen en creëerde ze zuurstof, helium, beryllium en meer dan honderd andere chemische elementen. Nevels ontstonden, sterren werden geboren en explodeerden en planeten werden gevormd. En uiteindelijk, veertien jaar geleden, creëerde ze jou, Luka, misschien wel de mooiste creatie die ze ooit gemaakt heeft (en ooit zal maken). 

Al deze dingen zijn zo ongelooflijk, zo onvoorstelbaar, en zo onwaarschijnlijk, maar toch is het zo gegaan. En als dat allemaal mogelijk is, al die magie, waarom zou er dan geen manier zijn om een liefdesbrief aan een dood meisje te bezorgen? Want misschien is ‘dood’ iets helemaal anders dan we tot nu dachten. Misschien ben je niet echt weg maar lijkt dat alleen maar zo en ben je gewoon ergens anders, ergens waar ik je niet kan vinden. Een beetje zoals verstoppertje spelen, maar dan voor gevorderden. 

Lieve Luka. Ik heb je nauwelijks een jaar gekend, ik heb je in die tijd amper gesproken, en toch had ik het gevoel dat je op een of andere manier belangrijk voor me was toen ik je voor het eerst zag. Ik kan me die dag nog zo helder voor de geest halen - het lijkt alsof je er gewoon nog bent, dat ik nog steeds naar dat bankje in het park kan gaan en dat ik je daar  zal zien zitten onder de wilg met de sigaretten die je niet rookte. 

Het was op de eerste schooldag, een jaar geleden. Die viel toen op maandag 2 september. Je stond vooraan in de klas, naast mevrouw Faes, die je aan ons voorstelde en vertelde dat je van school was veranderd omdat het op je vorige school niet klikte met de andere leerlingen en dat we extra aardig tegen je moesten zijn. Enkele leerlingen grinnikten en ik zag hoe vervelend je het vond dat ze dat zei. 

Ik weet nog precies hoe je eruit zag. Je droeg een zwart jurkje, zwarte sokken, zwarte schoenen, en ook je haar was zwart. En niet alleen die dag, het hele jaar door heb ik je alleen in zwarte kledij gezien. Het leek alsof je onzichtbaar wilde zijn, alsof je hoopte dat je zou verdwijnen als je maar zo weinig mogelijk kleur droeg. Is dat wat je wilde, Luka, toen al? Verdwijnen, voor de mensen en de wereld? 

Het enige aan je wat niet zwart was, waren je lippen, die waren roze, en je huid, die was witter dan wit. Je zag er zo fragiel uit toen je daar vooraan in de klas stond, zo breekbaar, alsof je bij de minste aanraking uit elkaar zou spatten, je leek op een Sneeuwwitje van porselein. Maar wat me het meest aan je opviel was niet je huid, of je lippen, of je kledij, het was je blik. In je ogen las ik het droevigste verhaal dat ik ooit gelezen heb, een verhaal over eenzaamheid, over ‘s nachts verdwalen in het bos en niet weten welke kant je op moet om weer thuis te geraken, over kramp in je been krijgen tijdens het zwemmen en je hoofd proberen boven water te houden, net zolang tot iemand je komt redden. Maar niemand kwam je redden. Niemand hoorde je. Niemand die wist dat het de stilste kinderen zijn die van binnen het hardst kunnen schreeuwen, dat het de stilste kinderen zijn wier hart het hardst kan bloeden. 

Toen mevrouw Faes zei dat je een bank mocht uitkiezen, liep je snel en beslist naar de achterste rij en nam je plaats naast mijn bank. Kun je je dat voorstellen, Luka? Er zijn op dit moment - ik heb het even opgezocht - zo’n 6,226 miljard mensen op de wereld, en van al deze mensen was jij degene die naast me plaats nam, jij, het universums meesterwerk. 

Ik las je als mijn favoriete boek en hield van alles wat je deed. Hoe je altijd met een haarlokje speelde als je over een boek gebogen zat en je vinger bevochtigde voor je een bladzijde omsloeg. Hoe je tijdens de speeltijd pickle chips at, steeds maar één chipje tegelijk, je vingers een voor een aflikte en nadien alle kruimeltjes in je mond goot. Hoe je tijdens de les met je voet wipte wanneer je naar de klok keek en zag dat de les bijna afgelopen was. Ik herinner me ook je geur nog, een soort zoete aardbeien-appel-vanillegeur en het maakt me nu al droevig dat er een dag zal komen dat ik me die geur niet meer zal kunnen herinneren. 

Aan het prille begin van de zomer, ergens eind mei geloof ik, leek er iets aan je veranderd te zijn. Niet dat je plots breed glimlachend door de hal liep, maar je ogen straalden iets positiefs uit, je leek niet meer zo… zo verdwaald. In die periode zag ik je ook minder naar het park gaan maar liep je vaak na school haastig de andere kant op. Je leek zelfverzekerder en je had iets nieuws met je haar gedaan. Het was prachtig. Je kon zo in een reclamespot van L’Oréal. Maar je moet gemerkt hebben dat er veel jongens naar je begonnen te kijken, en dat moet je een ongemakkelijk gevoel gegeven hebben, denk ik, want enkele dagen later had je weer je oude kapsel. 

Er was nog iets dat me aan je opviel, in die periode vlak voor de zomervakantie. Het hele jaar lang zag ik je nooit juweeltjes dragen. Geen armbanden of ringen, zelfs geen oorbellen, maar toen droeg je plots een kettinkje - van goud, geloof ik - met een ster. Had je die van iemand gekregen? Had je iemand leren kennen die liefdesbrieven voor je schreef? Was er iemand die je, net als ik, zag schitteren ondanks dat je zo je best deed om onzichtbaar te zijn? Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet jaloers of zo, helemaal niet, ik hoop alleen dat je dat wist, dat je wist dat je ondanks al dat zwarts toch kon stralen. 

De hele zomervakantie lang zag ik je niet, maar ik dacht iedere dag aan je en ik verheugde me zo op september, wanneer ik je weer zou zien. Misschien had jij mij dan ook gezien, dat had een droom geweest die werkelijkheid werd. Maar ik heb geleerd om niet te veel te verwachten van het leven, dan word je niet te snel teleurgesteld. Ik speurde het speelplein af, die eerste schooldag, zocht naar het opvallendste onopvallendste meisje met haar zwarte kledij en bleke huid, naar mijn porseleinen Sneeuwwitje, maar ik zag je niet. Ik dacht dat je misschien ziek was, je verslapen had, of domweg was vergeten dat je in september weer naar school moest gaan. 

Toen we de klas binnen gingen zagen we de directeur vooraan staan; hij staarde naar zijn handen die zwaar op het bureau steunden. Hij vroeg om stilte en keek somber de klas rond. En dan deelde hij het mee, hij deelde mee dat er iets verschrikkelijks gebeurd was en dat je niet meer naar school zou komen. Ik las de verwarring op de gezichten van de leerlingen, maar ik begreep het al. De directeur sprak verder. Niemand had het kunnen voorzien, niemand had het kunnen voorkomen, het was gewoon een vreselijk tragisch voorval waar niemand schuldig aan was. Waarom voelde ik me dan zo schuldig, Luka? Waarom had ik toch het gevoel dat ik het had kunnen voorkomen? 

Toen de directeur klaar was met praten wenste hij ons veel sterkte, en toen begonnen enkele leerlingen zachtjes te huilen. Ik probeerde me te troosten met de gedachte dat als je toch moet sterven, je beter je eigen dood kunt kiezen. De samurai hadden dat ook al begrepen. 

Het gaat niet goed met Laura, weet je. Helemaal niet goed. Dat hoorde ik van Amber en Eline. Ze is de hele maand nog niet naar school geweest, ze zeggen dat ze nauwelijks nog jullie kamer verlaat, dat ze voor het leven getraumatiseerd moet zijn omdat zij degene was die je vond. Ze mist je, Luka, meer dan je je kunt voorstellen, dat weet ik zeker. Misschien is dit moeilijk voor je om te horen, maar als er mensen zijn tegen wie je niet mag liegen, dan zijn het de doden. 

Op sommige dagen denk ik dat dit gewoon een flauwe grap van je is, dat dit je gevoel voor humor is, doen alsof je dood bent, en dat je de volgende dag weer doodleuk de klas binnenstapt, je verontschuldigt voor je afwezigheid, en verder doet alsof er niets bijzonders is gebeurd. God, dat zou echt hilarisch zijn. Maar het is geen flauwe grap, je doet niet alsof, en je zult nooit meer een klas binnenstappen. 

Als ik één wens zou mogen doen, slechts eentje, (behalve wensen dat je nog leeft, natuurlijk) dan zou ik wensen dat je ooit in je korte leven het gevoel hebt gehad dat je gezien werd, want verdomme, Luka, je was niet onzichtbaar, hoe zwart je je ook kleedde, je straalde, schitterde, en je verlichtte mijn wereld. En ik mis je, ik mis je zo ontzettend hard, want je was zo mooi, en je was zo waar. 

Ik heb inmiddels besloten wat ik met deze brief ga doen. Zometeen plooi ik hem keurig op, stop hem in een enveloppe, schrijf je naam erop, neem de fiets, fiets naar het park, naar het bankje onder de wilg waar je altijd zat, en begraaf hem daar, vlak naast de boom. Zo blijft het altijd een beetje ons plekje, en daar vind ik troost in, dat er toch iets is dat we nu samen delen. 

Ik vraag me nog steeds af waarom je het gedaan hebt. Wat de doorslag gaf, maar tijdens het schrijven van deze brief heb ik beseft dat het misschien wel oké is om niet alles te weten, dat we misschien moeten stoppen met steeds maar op zoek te gaan naar antwoorden, dat we vrede moeten leren nemen met het niet-weten. Want soms vind je dingen die je eigenlijk niet wilt vinden, hoor je antwoorden die je niet wil horen en wenste je dat je het verleden had laten rusten. 

Dus rust zacht, Luka

Lieve, zachte Luka

Ben

[schelpenzand]

Een Sneeuwwitje van porselein

Heaven’s not a place that you go when you die, 

it’s that moment in life when you touch her and feel alive

– The Spill Canvas, The Tide

1

Oktober, 2002

Luka,

lieve, zachte Luka,

Mensen zeggen soms: als iets te mooi lijkt om waar te kunnen zijn, dan is het ook te mooi om waar te kunnen zijn. Maar daar ben ik het niet mee eens, geloof ik, want jij was mooi, zo mooi, en je was waar, zo heel erg waar.

Ik heb nog nooit eerder een liefdesbrief geschreven, althans, ik dénk dat dit een liefdesbrief is want ik zou niet weten hoe je dit anders het best kan noemen. In elk geval hoop ik dat ik het een beetje goed aan pak, en ik hoop dat je niet boos bent als ik er toch een zootje van maak. Ik weet niet of jij al eerder liefdesbrieven van iemand gekregen hebt, maar moest dat niet zo zijn, dan is dit ongetwijfeld even spannend voor jou als voor mij. 

Mensen zeggen soms ook dat je maar één keer in je leven verliefd kunt worden, écht verliefd, dus misschien is dit niet alleen mijn eerste, maar ook mijn laatste liefdesbrief. Zou dat niet mooi zijn, Luka? Zou dat geen reden geweest zijn om te blijven, als je dat had geweten? Het idee dat iemand je zag zoals je was, je nam zoals je was, zou dat niet genoeg zijn geweest? Ik zou het je willen vragen. Er is zoveel dat ik je nog zou willen vragen

Zo zag ik dat je iedere dag na school naar het park ging, je je in kleermakerszit op een bankje installeerde - altijd hetzelfde bankje, die onder de wilg vlak aan het water, waar de meeste eenden zitten -  en een sigaret aanstak, maar ik zag je nooit inhaleren, niet één keer. Wat had dat te betekenen, Luka? Waarom stak je een sigaret aan maar inhaleerde je nooit? Ik heb er vaak aan gedacht naar je toe te stappen en het je gewoon te vragen, zoals normale mensen doen die zich iets afvragen. Maar natuurlijk durfde ik niet, en daar heb ik spijt van, zo ontzettend veel spijt, want misschien had het iets veranderd, zoals het vlindereffect: één kleine verandering, één kleine gebeurtenis die een impact kan hebben die zo groot is dat het een mensenleven kan redden. 

2

Ik vraag me ook af of je deze brief ooit te lezen zult krijgen. Ik kan er natuurlijk niet eenvoudigweg een postzegel op kleven, op de bus doen en hopen dat de postbode op een of andere manier weet hoe hij hem aan jou kan bezorgen. Maar de mysteries van het universum zijn nog lang niet opgelost; het universum is een eeuwige vraag die we wellicht nooit volledig zullen kunnen beantwoorden. Het heelal ontstond bijna veertien miljard jaar geleden, toen bedacht ze dat het tijd werd om er eindelijk aan te beginnen en creëerde ze zuurstof, helium, waterstof en meer dan honderd andere chemische elementen. Nevels ontstonden, sterren werden geboren en explodeerden en planeten werden gevormd. En uiteindelijk, veertien jaar geleden, creëerde ze jou, Luka, misschien wel de mooiste creatie die ze ooit gemaakt heeft (en ooit zal maken). 

Al deze dingen zijn zo ongelooflijk, zo onvoorstelbaar, en zo onwaarschijnlijk, maar toch is het zo gegaan. En als dat allemaal mogelijk is, al die magie, waarom zou er dan geen manier zijn om een liefdesbrief aan een dood meisje te bezorgen? Want misschien is ‘dood’ iets helemaal anders dan we tot nu dachten. Misschien ben je niet echt weg maar lijkt dat alleen maar zo en ben je gewoon ergens anders, ergens waar ik je niet kan vinden. Een beetje zoals verstoppertje spelen, maar dan voor gevorderden. 

3

Lieve Luka. Ik heb je nauwelijks een jaar gekend, ik heb je in die tijd amper gesproken, en toch had ik het gevoel dat je op een of andere manier belangrijk voor me was toen ik je voor het eerst zag. Ik kan me die dag nog zo helder voor de geest halen - het lijkt alsof je er gewoon nog bent, dat ik nog steeds naar dat bankje in het park kan gaan en dat ik je daar  zal zien zitten onder de wilg met de sigaretten die je niet rookte. 

Het was op de eerste schooldag, een jaar geleden. Die viel toen op maandag 2 september. Je stond vooraan in de klas, naast mevrouw Faes, die je aan ons voorstelde en vertelde dat je van school was veranderd omdat het op je vorige school niet klikte met de andere leerlingen en dat we extra aardig tegen je moesten zijn. Enkele leerlingen grinnikten en ik zag hoe vervelend je het vond dat ze dat zei. 

Ik weet nog precies hoe je eruit zag. Je droeg een zwart jurkje, zwarte sokken, zwarte schoenen, en ook je haar was zwart. En niet alleen die dag, het hele jaar door heb ik je alleen in zwarte kledij gezien. Het leek alsof je onzichtbaar wilde zijn, alsof je hoopte dat je zou verdwijnen als je maar zo weinig mogelijk kleur droeg. Is dat wat je wilde, Luka, toen al? Verdwijnen, voor de mensen en de wereld? 

Het enige aan je wat niet zwart was, waren je lippen, die waren roze, en je huid, die was witter dan wit. Je zag er zo fragiel uit toen je daar vooraan in de klas stond, zo breekbaar, alsof je bij de minste aanraking uit elkaar zou spatten, je leek op een Sneeuwwitje van porselein. Maar wat me het meest aan je opviel was niet je huid, of je lippen, of je kledij, het was je blik. In je ogen las ik het droevigste verhaal dat ik ooit gelezen heb, een verhaal over eenzaamheid, over ‘s nachts verdwalen in het bos en niet weten welke kant je op moet om weer thuis te geraken, over kramp in je been krijgen tijdens het zwemmen en je hoofd proberen boven water te houden, net zolang tot iemand je komt redden. Maar niemand kwam je redden. Niemand hoorde je. Niemand die wist dat het de stilste kinderen zijn die van binnen het hardst kunnen schreeuwen, dat het de stilste kinderen zijn wier hart het hardst kan bloeden. 

4

Toen mevrouw Faes zei dat je een bank mocht uitkiezen, liep je snel en beslist naar de achterste rij en nam je plaats naast mijn bank. Kun je je dat voorstellen, Luka? Er zijn op dit moment - ik heb het even opgezocht - zo’n 6,226 miljard mensen op de wereld, en van al deze mensen was jij degene die naast me plaats nam, jij, het universums meesterwerk. 

Ik las je als mijn favoriete boek en hield van alles wat je deed. Hoe je altijd met een haarlokje speelde als je over een boek gebogen zat en je vinger bevochtigde voor je een bladzijde omsloeg. Hoe je tijdens de speeltijd pickle chips at, steeds maar één chipje tegelijk, je vingers een voor een aflikte en nadien alle kruimeltjes in je mond goot. Hoe je tijdens de les met je voet wipte wanneer je naar de klok keek en zag dat de les bijna afgelopen was. Ik herinner me ook je geur nog, een soort zoete aardbeien-appel-vanillegeur en het maakt me nu al droevig dat er een dag zal komen dat ik me die geur niet meer zal kunnen herinneren. 

Aan het prille begin van de zomer, ergens eind mei geloof ik, leek er iets aan je veranderd te zijn. Niet dat je plots breed glimlachend door de hal liep, maar je ogen straalden iets positiefs uit, je leek niet meer zo… zo verdwaald. In die periode zag ik je ook minder naar het park gaan maar liep je vaak na school haastig de andere kant op. Je leek zelfverzekerder en je had iets nieuws met je haar gedaan. Het was prachtig. Je kon zo in een reclamespot van L’Oréal. Maar je moet gemerkt hebben dat er veel jongens naar je begonnen te kijken, en dat moet je een ongemakkelijk gevoel gegeven hebben, denk ik, want enkele dagen later had je weer je oude kapsel. 

5

Er was nog iets dat me aan je opviel, in die periode vlak voor de zomervakantie. Het hele jaar lang zag ik je nooit juweeltjes dragen. Geen armbanden of ringen, zelfs geen oorbellen, maar toen droeg je plots een kettinkje - van goud, geloof ik - met een ster. Had je die van iemand gekregen? Had je iemand leren kennen die liefdesbrieven voor je schreef? Was er iemand die je, net als ik, zag schitteren ondanks dat je zo je best deed om onzichtbaar te zijn? Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet jaloers of zo, helemaal niet, ik hoop alleen dat je dat wist, dat je wist dat je ondanks al dat zwarts toch kon stralen. 

De hele zomervakantie lang zag ik je niet, maar ik dacht iedere dag aan je en ik verheugde me zo op september, wanneer ik je weer zou zien. Misschien had jij mij dan ook gezien, dat had een droom geweest die werkelijkheid werd. Maar ik heb geleerd om niet te veel te verwachten van het leven, dan word je niet te snel teleurgesteld. Ik speurde het speelplein af, die eerste schooldag, zocht naar het opvallendste onopvallendste meisje met haar zwarte kledij en bleke huid, naar mijn porseleinen Sneeuwwitje, maar ik zag je niet. Ik dacht dat je misschien ziek was, je verslapen had, of domweg was vergeten dat je in september weer naar school moest gaan. 

Toen we de klas binnen gingen zagen we de directeur vooraan staan; hij staarde naar zijn handen die zwaar op het bureau steunden. Hij vroeg om stilte en keek somber de klas rond. En dan deelde hij het mee, hij deelde mee dat er iets verschrikkelijks gebeurd was en dat je niet meer naar school zou komen. Ik las de verwarring op de gezichten van de leerlingen, maar ik begreep het al. De directeur sprak verder. Niemand had het kunnen voorzien, niemand had het kunnen voorkomen, het was gewoon een vreselijk tragisch voorval waar niemand schuldig aan was. Waarom voelde ik me dan zo schuldig, Luka? Waarom had ik toch het gevoel dat ik het had kunnen voorkomen? 

Toen de directeur klaar was met praten wenste hij ons veel sterkte, en toen begonnen enkele leerlingen zachtjes te huilen. Ik probeerde me te troosten met de gedachte dat als je toch moet sterven, je beter je eigen dood kunt kiezen. De samoerai hadden dat ook al begrepen. 

6

Het gaat niet goed met Laura, weet je. Helemaal niet goed. Dat hoorde ik van Amber en Eline. Ze is de hele maand nog niet naar school geweest, ze zeggen dat ze nauwelijks nog jullie kamer verlaat, dat ze voor het leven getraumatiseerd moet zijn omdat zij degene was die je vond. Ze mist je, Luka, meer dan je je kunt voorstellen, dat weet ik zeker. Misschien is dit moeilijk voor je om te horen, maar als er mensen zijn tegen wie je niet mag liegen, dan zijn het de doden. 

Op sommige dagen denk ik dat dit gewoon een flauwe grap van je is, dat dit je gevoel voor humor is, doen alsof je dood bent, en dat je de volgende dag weer doodleuk de klas binnenstapt, je verontschuldigt voor je afwezigheid, en verder doet alsof er niets bijzonders is gebeurd. God, dat zou echt hilarisch zijn. Maar het is geen flauwe grap, je doet niet alsof, en je zult nooit meer een klas binnenstappen. 

Als ik één wens zou mogen doen, slechts eentje, (behalve wensen dat je nog leeft natuurlijk) dan zou ik wensen dat je ooit in je korte leven het gevoel hebt gehad dat je gezien werd, want verdomme, Luka, je was niet onzichtbaar, hoe zwart je je ook kleedde, je straalde, schitterde, en je verlichtte mijn wereld. En ik mis je, ik mis je zo ontzettend hard, want je was zo mooi, en je was zo waar. 

7

Ik heb inmiddels besloten wat ik met deze brief ga doen. Zometeen plooi ik hem keurig op, stop hem in een enveloppe, schrijf je naam erop, neem de fiets, fiets naar het park, naar het bankje onder de wilg waar je altijd zat, en begraaf hem daar, vlak naast de boom. Zo blijft het altijd een beetje ons plekje, en daar vind ik troost in, dat er toch iets is dat we nu samen delen. 

Ik vraag me nog steeds af waarom je het gedaan hebt. Wat de doorslag gaf, maar tijdens het schrijven van deze brief heb ik beseft dat het misschien wel oké is om niet alles te weten, dat we misschien moeten stoppen met steeds maar op zoek te gaan naar antwoorden, dat we vrede moeten leren nemen met het niet-weten. Want soms vind je dingen die je eigenlijk niet wilt vinden, hoor je antwoorden die je niet wil horen en wenste je dat je het verleden had laten rusten. 

Dus rust zacht, Luka

Lieve, zachte Luka

Ben

[k3fanblog]

Best KKJ song bracket!

Link to the full bracket

[mijnniemandsland]

Verstoppertje.

Voordelen van Verstoppertje Spelen in Je Eentje: Creativiteit: Spelen in je eentje stimuleert creativiteit en verbeelding. Je moet zelf zowel de verstopplekken bedenken als de rol van de zoeker op je nemen. Dit kan leiden tot het verzinnen van unieke en inventieve verstopplekken, zoals een zelfgemaakte hut van kussens en dekens. Onafhankelijkheid: Solo spel bevordert onafhankelijkheid en…

[handpickedyoutubes]

Liked on YouTube: Hacks Gebruiken Om Vals Te Spelen In Verstoppertje! (Minecraft) https://www.youtube.com/watch?v=vxPtdoOUIro