#tot jij mijn liefde voelt

[themyzzinglink]

I'm really too shy and embarrassed to say it directly anytime soon so I'll hide behind these sunglasses, but... hey ik denk dat ik jou lief heb. De manier waarop ik je tot nu toe ken. De manier waarop ik je elke dag een beetje beter leer kennen. De manier waarop ik je alsmaar beter wíl leren kennen. Het voelt fijn en ik denk niet dat dit vlammetje snel zal gaan doven. Ik ben benieuwd wat onze toekomst brengt en hoe we over elkaar gaan denken na een ontmoeting, hoe onze beide wegen eruit gaan zien, maar voor nu koester ik dit fijne gevoel nog even. Laat ik dit ongemakkelijke briefje maar eindigen en vlug in de schaduwen verdwijnen! Zorg goed voor jezelf okay? Ik wens jou al het geluk van de wereld toe en meer ☘️

Mvg, je anonieme anon

Oh hello there shy and lovely anon! Nice pair of sunglasses! Je bent een enorme schat, jij. Moest even stoppen met blozen en de woorden vinden om te reageren... Weet niet of ik die gevonden heb, maar here it goes anyway heh. Dit verwarmt mijn hart echt. Ik geloof dat ik ook wel kan zeggen dat ik jou ook lief heb. Ik voel hetzelfde voor jou en ik ben zo benieuwd hou de toekomst er uit gaat zien! Je woont in mijn hart en daar wil ik je graag lang houden. Het is allemaal spannend, maar ik heb er zin in en ik kijk er naar uit om je echt te ontmoeten <3 Zorg ook goed voor jezelf! Alle liefde en knuffels en kusjes <3

[worldandword]

Fast car - Tracy Chapman

Op een of andere manier is dit altijd een lijflied geweest. Nooit geweten of begrepen waarom. Tot gisteren. Waarin jij mij na champagne, liefde, huilen en verdriet als dansend knuffelend vasthield en ik mijn hoofd op je schouder liet hangen. Waarbij ik huilde; huilde van geluk en van verdriet.

Jij wilde alles in een snelvaart, waarin ik altijd twijfelde over de liefde en mezelf, was jij daar die met honderd procent zekerheid elke stap zette. Jij was mijn ticket naar geluk. We hebben geleerd hoe samen te leven, geluk en verdriet te delen. We hebben afgesproken en beloofd samen dit leven aan te gaan en alles samen te overwinnen of te ondergaan. Achteraf gezien ben ik nog nooit in een betere plek als nu geweest, het is nergens beter dan geweest dan waar ik nu ben. Ik stond daar, als jong meisje in de volwassen wereld, ik had niets te verliezen en zo leefde ik ook. Ik was niemand van verschuldigd en vertrouwde op mezelf.

Tot de dag dat ik jou leerde kennen. Alles wat ik dacht dat was, bestond niet meer. Ik maakte de keus, ik maakte een plan. Met jou. Niet wetende dat jij mij redde. Zoals ik altijd iedereen redde.

Ik had meerdere baantjes, daarbij soms nog een studie of weer een cursus maar altijd stabiel genoeg om een leven te onderhouden. Ik spaarde, vanaf dat ik 15 was en daarna nog meer. Verhuisde van de stad, naar een andere stad, naar een dorp en zo door. Van kamertje, naar huisje, naar een eengezinswoning.

Waar we staan, een nieuw huis gekocht, in een klein dorpje, weg van waar ik ooit vandaan ben gekomen maar zo dichtbij alles wat mijn lief is. Met mijn lief. Eindelijk oprecht voelen wat liefde is en waar het leven om draait. Niet geleefd worden maar investeren in alles wat mijn leven het leven waard maakt.

Mijn moeder heeft een flink probleem. Vanaf jongs afgaan was een fles wijn vaste kost en een andere wereld waarin zij leefde, de manier waarop zij kon leven. De enige manier waarop zij kon leven. Maar vanaf afgelopen dinsdag is alles veranderd. Je lichaam is al lange tijd te oud (van binnen) om te kunnen werken. Maar je lichaam is te jong om er nu zo bij te zitten en bijna niets meer te kunnen. Mijn vaders gingen bij je weg, zij wilde weer leven en zelf kunnen kiezen in het leven. Er is niemand verder in je leven, iemand moest en moet voor je zorgen. Ik ben nu al een aantal maanden steeds niet aan het werk, staat mijn leven stil, om voor jou te zorgen, om te proberen om jou te redden. Iets wat ik niet kan en ook niet langer wil maar nu wel moet. Ookal weet ik niet of jij ooit nog echt gaat kunnen leven en het geluk mag voelen van je eigen leven.

Maar jij, jij hebt mij gered. Ik ben altijd voor alles weg gelopen maar nu durf ik het aan, met jou. Ik voel me zoveel krachtiger met jou naast mij, ik voel mij dapper. En jouw arm, jouw arm voelt veilig om mij heen geslagen. En ik heb eindelijk het gevoel dat ik er toe doe. Dat ik gezien en gehoord voel. Dat ik jouw geluk in het leven ben en jij de mijne. Ik voelde mij altijd vergeten, en nu doe ik er toe, hoor ik bij jou en heb ik het gevoel echt iemand te zijn.

Ik ben nog steeds geen baan op dit moment en ben nog steeds aan het zoeken. Maar ik geloof erin dat dingen beter worden. Zoals we vandaag zeiden; het leven gaat vanzelf door. Het wordt vanzelf een nieuwe dag. Met al het goed een al het slechte. Ik zal werk vinden, we zullen meer gaan groeien, misschien niet altijd in geld maar wel in geluk of groeien in wie wel zijn, groeien als persoon, als mens, als partner en wie weet wat nog meer.

We gaan verhuizen naar ons (t)huis voor de toekomst, waar alles waarvan ik denk het nu niet te kunnen, alles waarvan ik denk dat het misschien niet over gaat, vanzelf doorkabbelt en we daar in al het geluk mogen leven. Waar wij er beide toe doen in elkaar armen, ook als het leven zoals nu even niet zo leuk is. We doen er toe, ook als we huilen van geluk en van verdriet.

Jij bent mijn ticket in dit leven. En deze week valt dit hele lied op zijn plaats en weet ik dat ik hier behoor, op deze plek, op dit moment met jou.

————————————————————————

You got a fast car

I want a ticket to anywhere

Maybe we make a deal

Maybe together we can get somewhere

Any place is better

Starting from zero got nothing to lose

Maybe we'll make something

Me, myself, I got nothing to prove

You got a fast car

I got a plan to get us outta here

I been working at the convenience store

Managed to save just a little bit of money

Won't have to drive too far

Just 'cross the border and into the city

You and I can both get jobs

And finally see what it means to be living

See, my old man's got a problem

He live with the bottle, that's the way it is

He says his body's too old for working

His body's too young to look like his

My mama went off and left him

She wanted more from life than he could give

I said somebody's got to take care of him

So I quit school and that's what I did

You got a fast car

Is it fast enough so we can fly away?

We gotta make a decision

Leave tonight or live and die this way

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car

We go cruising, entertain ourselves

You still ain't got a job

And I work in the market as a checkout girl

I know things will get better

You'll find work and I'll get promoted

We'll move out of the shelter

Buy a bigger house and live in the suburbs

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car

I got a job that pays all our bills

You stay out drinking late at the bar

See more of your friends than you do of your kids

I'd always hoped for better

Thought maybe together you and me'd find it

I got no plans, I ain't going nowhere

Take your fast car and keep on driving

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

You got a fast car

Is it fast enough so you can fly away?

You gotta make a decision

Leave tonight or live and die this way

[thepencillist]

Het vuur in mij

Wat is toch dit gevoel van onrust? 

De tijd vliegt, maar ik sta stil. 

Het mooiste wat ik kan bedenken, heb ik om me heen. 

Toch voelt het alsof ik niet leef, alsof ik er niet ben. 

Alsof de helft van mij hier staat, met twee voeten op de grond.  

Alsof de andere helft begraven ligt.  

Begraven, ergens in mijn lijf. 

Ik weet wel dat jij er ook nog bent. 

Af en toe wring je je een weg naar boven. 

Maar ik weet niet meer wat ik met je aan moet. 

Ik kan je levenslust niet meer kwijt, ik weet niet waaraan. 

De passie, het vuur, het enthousiasme. 

Waar moet ik het laten? 

In het ritme, de regelmaat. 

Waardoor we voort kunnen, ons een weg naar voren banen. 

Er is geen plaats voor jou.  

Waar moet ik je laten, waar moet ik met je heen?  

Het kolkt en het groeit en soms dooft het uit. 

Maar telkens komt je grootser terug. 

Duik je weer op, zorgend voor een grotere onrust. 

Want ik kan je niet kwijt. Waar moet ik je laten? 

Wat moet ik met je aan? 

In het leven gevormd door onszelf, pas jij niet meer.  

In de opvattingen en oordelen van onszelf, durf ik je niet meer te laten zien. 

Je bent te risicovol, zo ongetemd.  

Mijn vuur, mijn vlam.  

Zo ongebruikt, maar bestemd voor iets moois. 

Tot grootsheid ben jij in staat. 

Maar jij en ik, wij, wij zijn niet meer alleen. 

We hebben plaatsgemaakt voor nog mooiere dingen. 

Nog mooiere wezens dan ik.  

We leven in dienst van en proberen hier onze rust in te vinden. 

Maar dromen komen en zijn o zo groot.  

Is dit het?  

Dankbaar moeten we zijn en zijn we ook. 

Voor dit gelukkige leven, geworpen in onze schoot. 

Maar waar moeten we heen, wat moeten we doen? 

Ik kan je niet onbenut laten. 

Gemaakt om groots te voelen, alles en iedereen. 

Om liefde te geven, ontvangen en te creëren, zijn we tot zoveel in staat.  

Ben ik dan bang, of niet moedig genoeg? 

Of weet ik gewoon niet hoe?  

Laat me de pieken en dalen weer voelen, die jij teweeg kan brengen.  

Laat me liefhebben zoals ik ooit heb gedaan.  

Laat ons de mooiste creaties creëren. 

Laat ons herinneren aan jouw bestaan.  

[doornrosie]

Lieve Rosie, ik las net de vraag aan jou of ik soms iemand uit je verleden ben. Je conclusie is de juiste. Ik heb je nog nooit ontmoet in het echte leven en naar alle waarschijnlijkheid zal dat ook nooit gebeuren. Ik ken je alleen van Tumblr en je bent, zoals ik al heb gezegd, iemand die ik bewonder om je niet aflatende positivisme, eerlijkheid en liefde. Dat zie je niet vaak meer en dan val je op. Ik hoop echt dat ik niet overkom als geobsedeerd door je. Dat is zeker niet het geval. Al ben je dan mijn favoriet ik wil niets meer dan een anoniem zijn die je zo nu en dan een positief bericht stuurt. En daar echt niets voor terug wil. Nou ja, één ding misschien is dat jij het wel leuk vindt. Als dat niet meer zo is laat het me dan weten.

Lieve groeten en tot een volgend bericht.

hoi lieve anoniem, ik weet dat je intenties puur zijn en ik hoop dat je weet dat ik je berichten enorm waardeer. Het voelt alsof ik ergens iemand heb die me altijd steunt en dat is een heel fijn gevoel. Ik weet dat ik een emotioneel persoon ben, maar je woorden hebben me vaak positief geraakt.

Liefs

[gedichtenoverdingen]

Dingen die ik inmiddels heb geleerd

Een lijstje in het kader van bekijk het van de positieve kant

1. Op je bek gaan, falen, fouten maken als jong persoon is goed. Het zijn de building blocks van je toekomst. Nu hebben fouten nog kleine gevolgen en ontwikkel je voornamelijk. Dus zeg de verkeerde dingen op de verkeerde momenten, hou te lang vast aan een relatie, overvraag jezelf want als het écht niet anders kan, is nu het moment om te leren.

2. Tijd is een wapen. Wonden helen. En echte liefde, puur ongedwongen bewondering, die zal wellicht resteren door dag en dauw en tot het einde der tijden maar die pijn, het verdriet van het niet samen kunnen zijn met iemand - dat verzacht. Het is als een kneuzing, soms stoot je er tegen aan en knelt het van de pijn, maar op een dag is het ook genezen.

3. Er zijn geen goede of foute keuzes in het leven. Er zijn keuzes. En keuzes hebben gevolgen. De enige manier om ergens achter te komen is vaak door het gewoon te doen. Niets of niemand komt je straffen bij een “verkeerde” keuze. Soms moet je gewoon een weg inslaan en dan zie je later hoe deze uitpakt. Dan kun je altijd nog een andere keuze maken. Er bestaat ook niet iets als een doel “opgeven” en zo falen, dat is enkel het plan bijsturen.

4. Als je bij een keuze twijfelt maar weet dat je je altijd af zal blijven vragen: “wat als?”, en je de angst hebt dat de woorden “had ik maar” je hoofd later bespoken wanneer je besluit iets niet te doen, doe het. Doe het. Doe het. Doe het. Als je weet dat je spijt gaat krijgen van het niet proberen van iets, is dat een teken dat je het moet doen, alleen al om het geprobeerd te hebben.

5. Leer dwingende mailtjes te schrijven, assertieve telefoongesprekken te voeren, leer geld terug te eisen en sollicitatiegesprekken te veroveren. Niemand gaat dit voor je doen. Durf voor jezelf op te komen.

6. Als je rijst kookt moet je niet de deksel van de pan halen, als je dat wel doet verdampt al het water en koekt de rijst aan waardoor het vastzit aan de onderkant van de pan.

7. Eerlijkheid duurt niet het langst. Soms moet je helemaal niet eerlijk zijn, soms is het wijs om je afzijdig te houden, te weten welke informatie iemand wel of niet verder helpt. Wat iemand wel of niet kan begrijpen en wat wel of niet tot onnodige discussies en of geweld leidt. Maar wees daarbuiten, in ieder geval tegen dierbaren, zo vaak mogelijk eerlijk.

8. Talent bestaat niet. Niemand heeft aangeboren talent voor koken. Het is de herhaling van de handeling dat zorgt voor gevoel, expertise en familiariteit waardoor je iets tot in detail perfect kunt bereiden. Ja, er is een voorgegeven interesse en wellicht aanleg voor bepaalde aspecten van een kunde. Maar talent komt voort uit oefening.

9. Je mag genieten van je lijf en je schoonheid, maar laat je eigenwaarde er niet vanaf hangen. Schoonheid vergaat, iedereen wordt oud, lelijk, immobiel en gaat stinken. Wat niet vergaat is hoe je handelt, hoe je lacht, welke dingen je mooi vindt. Je gewicht schommelt op en neer met de tijd, bijvoorbeeld wanneer je gestresst bent, maar dat maakt je niet minder waard, je mag er nog steeds zijn. Zolang je oké voor jezelf blijft zorgen, zul je gelukkig kunnen blijven met wie je bent. 

10. Mensen zijn vaak veel opener dan je denkt, dus ga gesprekken aan, ontdek, discussieer, praat met vreemden en sta versteld van de vele dingen die je zult leren en tegelijkertijd herkennen. We zijn tenslotte allemaal mensen, met allemaal dezelfde acht basisemoties en leven allemaal in dezelfde tijd.

11. De acht basisemoties zijn: blij, boos, bedroefd, bang, beschaamd, verrast, walging en liefde.

12. Je hoeft niet alles af te maken waar je aan begint.

13. Je hoeft geen genoegen te nemen met minder dan dat je wilt. Als de timing niet klopt, dan klopt het gewoon niet. Leer het verschil tussen geduld en verspilde energie.

14. Je hoeft “nee” niet uit te leggen. Nee is nee. Het is je recht om ergens niet naartoe te gaan, ergens niet aan mee te doen of ergens niet in mee te gaan. Doe jezelf niet tekort.

15. Als je in verleiding komt en deze wel of niet weerstaat volgen er doorgaans twee emoties: spijt en opluchting. Ze zullen beide in een bepaalde mate aanwezig zijn, degene die je het meeste voelt duidt aan waar je daadwerkelijke behoefte ligt.

16. De beste manier van leidinggeven is mensen iets op hun eigen manier laten doen. Delegeren is niet beleren.

17. Er is niet per se iets als nutteloze kennis vergaring, alles wat je leert accumuleert en bouwt op elkaar voort. Onderschat niet hoe zelfs baantjes die je rot vindt, je dingen bijbrengen die later van pas komen. Je kunt vaardigheden meestal integreren en dit gebeurd vaak onbewust.

18. Het is niet slim om woorden te gebruiken waarvan je de betekenis niet zeker weet.

19. Relaties zijn geen statische eenheden maar dynamische spellen waarbij je zelf kan sturen maar nooit alleen de regie hebt.

20. Het uitspreken van wat je waardeert aan iemand of aan iets is niet zo vanzelfsprekend als het zou moeten zijn. Zeg het als iets goed gaat. Zeg het als je iemand waardeert. Iedereen zoekt bevestiging, niet per se omdat ze dat nodig hebben, wel omdat het zin geeft aan de dingen.

21. Vertrouw op je onderbuikgevoel. Als je een persoon of situatie niet vertrouwt kun je beter het risico niet lopen. Je onderbewustzijn weet vaak veel meer dan je bewuste.

22. Je kunt aluminiumfolie niet in de magnetron doen, dan fikt het af.

23. Bij brandwonden: lauw water. Bij harde klappen die een ice-pack benodig hebben: altijd een theedoek eromheen en niet te lang koelen als het om een vinger of teen gaat.

24. Luister naar je lichaam.

25. Vergeef jezelf. Vergeef anderen, niet omdat zij dat verdienen maar omdat jij het niet verdiend je hele leven boos te blijven. Vergiffenis is niet iets goedkeuren, het is loslaten, vrede toelaten. Ruimte creëren.

26. Je schoolcijfers zijn geen reflectie van je intellect of waarde en de kreet: “liever een zes zonder stress dan een zeven en geen leven” bevat een kern van waarheid.

27. Je hoeft niet alle adviezen van iedereen aan te nemen. Neem alleen ‘t gene aan wat jij goed of nuttig vindt.

28. Vraag en luister naar wat iemand nodig heeft in plaats van dat zelf invullen. Je moet anderen niet behandelen zoals jij dat wilt, maar zoals zij nodig hebben.

29. Kritiek is geen persoonlijke aanval maar een kans om te leren en weet dat wanneer het aanvallend wordt gebracht, het meer over de andere persoon zegt dan over jou.

30. Wees voorzichtig met de media die je consumeert, niet alleen sociale media, ook de series die je kijkt, de boeken die je leest en uiteraard de mensen met wie je je omringt. Het beïnvloedt je gemoedstoestand.

31. Stop emoties niet weg, die komen altijd drie keer zo hard terug op een later moment. Soms is het inderdaad praktisch niet midden in een vergadering te gaan huilen en is afleiding de beste tactiek. Maar soms moet je gewoon even voelen wat je voelt. Huilen. Schreeuwen. Een kussen door de woonkamer gooien.

32. Wacht niet altijd op morgen, volgende week, volgend jaar. Als je lichaam en geest zeggen dat je weg wilt bij een werkgever, uit een relatie wil, een andere auto wil kopen. Wacht niet te lang. Voordat je het weet wordt je iemand die zegt ‘’ik wilde eigenlijk...’’, ‘’en hier zitten we dus nog steeds’’, of in het ergste geval kamp je met meer ongelukkigheid en slachtofferschap als waarmee je begon. Stephen King zei, een goed idee voor een boek hoef ik niet op te schrijven, dat blijft gewoon hangen, ik plan mijn boeken niet vooruit. Dus als een idee je blijft achtervolgen, doe het dan verdomme. Als je onbehagen je blijft volgen en je kunt iets veranderen, wacht niet te lang.

33. Er zijn dingen waar je absoluut geen controle over hebt. Leg je daarbij neer. Geef jezelf over. Soms kun je iets veranderen aan je problemen, soms kun je alleen maar zijn, ademen, laten, wachten en als je wilt: vertrouwen.

34. Lees altijd, altijd, altijd een mailtje, blogpost of andere soort tekst door voordat je het de wereld ingooit. Er zijn altijd verborgen spelfouten, vergeten bijlagen, nuances of dubbelzinnigheden die beter kunnen worden verwoord. 

35. Perfectie mag een streven zijn als middel, maar niet het einddoel. Ga voor 80%. Weet dat de meeropbrengst van extra energie kleiner wordt naarmate je vordert. Van een 5 naar een 6 of van een 8 naar een 9 zijn verschillende afstanden, de 5 naar een 6 is een sprintje de 8 naar een 9 een marathon.  

36. Helen is niet lineair, rouwprocessen zijn niet lineair, succes is niet lineair. Ups en downs zijn onderdeel van het proces. Blijf geduldig, blijf volhouden en kijk naar de stijgende lijn die ontstaat als je de golven van een afstandje bekijkt.

[clevernotestoself]

Verliefd

Ooit, lang geleden heb ik me ook al eens zo gevoeld. Bang, onzeker maar eigenlijk helemaal gek op iemand. Dat iemand die je eigenlijk nog niet zo goed kent dat allemaal met je kan doen. Maar eigenlijk, brengt verliefd zijn, heel veel onzekerheden met zich mee..

Elke keer weer die fucking bevestiging nodig hebben. ‘Wil je me wel zien? Heb je wel tijd voor me? Ben ik niet tot last?’. Al die vragen keer op keer tot die persoon er dood ziek van wordt. Want dat is de angst, wel altijd de bevestiging nodig maar doodsbang om iemand kwijt te raken. Geïntimideerd door mijn eigen gevoel. Dat gevoel dat overvloeit van ultiem geluk en liefde als je samen bent maar zoveel angst en paranoia mee brengt als je elkaar niet ziet. De enige persoon die dat weg kan nemen ben ik zelf. ‘Wees eens wat zelfverzekerder joh, je bent zo’n geweldig leuke meid!’ hoor ik mezelf zo vaak tegen mijn vriendinnen zeggen, maar als het dan aankomt op mezelf kan ik het niet. Waarom kan ik niet die sterke zelfverzekerde meid zijn, net zoals wanneer ik wel single ben. Als ik single ben kan ik de wereld aan en hem veroveren. Ben ik voor niets en niemand bang, maar als het mijn eigen gevoel is, mijn eigen geluk ben ik doodsbang. Hoe vaak hij ook zegt dat het goed komt, dat we elkaar zien, dat hij belt of dat hij lieve dingen zegt...ik ben bang. Bang voor het onbekende dat mij zo diep kan kwetsen. Waarom heeft iemand die ik eigenlijk nog niet zo goed ken al zoveel invloed op mij. Waarom wordt ik misselijk als je even niet reageert of als ik bang wordt dat ik iets verkeerd heb gezegd.

De enige mening die momenteel telt is die van jou. Mijn vriendinnen kunnen zeggen wat ze willen maar nu wil ik van jou bevestiging. En als ik zo aan het typen ben, moet ik denk wel toegeven dat ik verliefd ben. Zo klinkt het in ieder geval wel. Je spookt elke minuut van de dag door mijn hoofd. Ben je dan eindelijk die warmte, die liefde en dat geluk waar ik op heb gewacht. Ga jij mij eindelijk die stabiliteit bieden waar ik zo lang naar zocht. Ben jij degene die mij stevig vast pakt als ik moet huilen en zegt dat het allemaal wel goed komt. Ben ik dan niet bang voor jou om mijn ware ik te laten zien, dat onzekere kleine meisje in dit lichaam van een 25 jarige? 

Je maakt me gek en je doet het niet eens expres. Ik heb dit gemist, die warmte, die liefde en dat eindeloze geluk in mijn buik. En ik weet niet eens zeker of ik het kon missen omdat het voelt als iets dat ik eigenlijk helemaal niet ken. Je laat me stralen alsof ik nog nooit heb gestraald. Ik lig dubbel om hoe je doet, hoe lekker gek je bent. En je kijkt me zo verliefd aan met je mooie ogen. 

Ben je daar dan eindelijk? Mijn prins op het witte paard? Degene die voor altijd bij mij zal blijven en die mij nooit meer loslaat? Ga jij mij die warmte bieden die ik zo onwijs mis? Dat gevoel dat ik er altijd toe doe? Dat ik je leven nog meer kleur geef dan dat het al heeft? Je steun en toeverlaat? 

En zal je mijn hart niet breken? Mij achterlaten en mij nooit meer spreken? Want ik denk dat ik je eindelijk heb gevonden, tussen al die mannen die mij afleiden. 

Is dit hoe het voelt om verliefd te zijn?

[ccrumbaut-blog]

Onmens

Ik voelde mij vandaag een onmens, één van de vreselijkste soort om mee samen te leven.  Mijn vriend was kwaad op mij omdat ik 15minuten later dan aangekondigd thuis was. Dit klinkt alsof ik een zeer licht ontvlambare liefde heb maar laat u niet vangen, dit was niet de eerste keer dat hij het aantal tegels in mijn inkomhal kon tellen wegens mijn laattijdige aankomst.  Ik tastte zijn kwaadheid even af, maar kon aan de manier waarop de komkommers gesneden werden (arme komkommers!) duidelijk merken dat hij mijn tegels in de inkomhal beu-geteld is. Terecht, helemaal terecht (daarbij, het zijn ook echt spuuglelijke tegels). 

Mijn grote probleem is dat ik inwendig geweldig goede, oprechte excuses aan het maken ben. Hij heeft meer dan gelijk, excuses zijn nodig. Uitwendig ben ik eerder een hert dat in de lampen van een wagen kijkt, domme blik, terplekke stilstaand en vooral geen geluid.  Het is gevaarlijk als je excuses alleen maar in je hoofd zitten, de tegenpartij heeft er niets aan en jij vindt dat je wel een punt hebt. Het hert blijft staan. Als je dan uiteindelijk beeld en klank samen zet, is de tegenpartij al lang vertrokken in de koude oorlog.  Er vielen zware uitspraken en woorden, of zo heb ik deze alleszins ervaren.  Mocht je mijn gezicht gezien hebben, dan zag je weer het hert en hoorde je weer niets.  Hierdoor lijk ik dus zeer ongevoelig, een onmens. Te goed voor deze uitspraken.  Inwendig hoor ik elke zin nog 7keer en komt er verse koffie uit mijn hersenen van het gemaal van gedachten. Ik lijk een onmens, één van de gevoellooste soort, ijskoud zonder woorden. Één zonder excuses dan nog ook.  Ik voel mij ook een onmens als ik zijn woorden opnieuw opneem. Alsof ik niets goed kan doen en bewust onrespectvol ben. Hij geeft aan dat mijn daden erop doelen om met hem te lachen, wat uiteraard nooit mijn intentie is maar wat wel mijn intenties zijn, lijken hem onduidelijk. Samen leven met mij lijkt nog frustrerender dan een spel -mens erger je niet-. Samen leven met mij ís net het spel mens-erger-je-niet.  Wat mij vooral tot een hert maakt, is dat ik dit gevoel maar al te goed herken.  Dit voelt zoals de laatste vier maanden van mijn vorige relatie. Het onmensgevoel is echt zeer vretend aan het zelfvertrouwen. Je gaat echt geloven dat je een onmens bent. Jij daar, die de toiletrol langs de verkeerde kant ophing, jij onmens! Ik voel mij opnieuw aangereden worden en mijn laatste aanrijding staat nog te vers in mijn geheugen en hart.  De tranen beginnen van mijn wangen te rollen, ik wel hem tonen dat ik meer dan een hert met domme blik ben. Dat ik eigenlijk het aangereden hert in de berm ben, reeds éénmaal aangereden maar net op zijn poten terug, bang om de weg over te steken.  Ik wil hem duidelijk maken dat ik geen onmens maar een mens ben. Een mens dat fouten maakt, en ja zelfs hardleers meerdere keren dezelfde. Ik ben alles behalve perfect en ik ben bekend met mens-erger-je-niet-dagen, maar dat maakt mij geen onmens.  Niet alles wat ik doe is goed, maar niet alles wat ik doe is  ook slecht.  Ik raap de moed bij elkaar om toch te zeggen wat ik voel, als bang hertje uit de struiken te komen. 

Het probleem met aangereden hertjes, is dat ze niet bijster snel zijn, dus tegen ik inwendig mijn dialoog afgemaakt heb en er klank wil bij zetten, hoor ik het geronk van de tegelteller. 

[robertderksen]

In gesprek met mijn moordenaar

Je bent alles, zo buiten zo binnen. Alles in jezelf in het licht zetten. Gebruik dit in je ontwikkeling en groei in liefde en kracht.

We zijn alles. Ik heb het er met Martin over in een cafeetje. Hij beaamt het, maar voelt het nog niet zo en vraagt of ik er een voorbeeld bij wil geven. Ik zeg: ‘Ik ben een moordenaar.’ Martin verslikt zich bijna in zijn ‘love and peace’ – thee en zegt dan: ‘Ik hoop niet dat je op dit moment ook concrete plannen hebt.’ Hij vervolgt na een korte stilte en met iets meer felheid in zijn stem: ‘Als jij een moordenaar wilt zijn, moet jij weten, maar ik ben echt geen moordenaar hoor.’ ‘Dus als ik je goed begrijp Martin, ben jij alles, behalve een moordenaar,’ plaag ik hem. ‘Het gaat mij niet om willen of niet willen,’ vervolg ik mijn reactie op wat hij zegt, ‘maar hoe ik het voel, zie en ervaar.’

Een moordenaar wordt veroordeeld tot celstraf maar ik weiger te oordelen Ik hoor het vaker in gesprekken dat iemand mee kan gaan in de theorie dat we alles zijn of alles één is, maar als het dichtbij komt of concreet wordt de deur dicht gaat. Ik deel met Martin hoe ik er zelf naar kijk en vertel hem dat we alles zijn. We zijn alles en alles is in ons. En ik ben ook een moordenaar. In andere levens heb ik letterlijk gemoord en ik heb nog nooit iemand ontmoet die dat niet heeft gedaan. Hoe oneerlijk is het dan als ik iemand zou veroordelen als hij in dit leven iemand vermoord heeft? Ik heb tenslotte hetzelfde gedaan en kies er toevallig voor om in dit leven dat niet te doen. Dan kan ik daar toch niet over oordelen. Dat betekent niet dat iemand niet naar de gevangenis moet en in die zin wel veroordeeld moet worden, maar dat betekent voor mij wel dat ik onmogelijk de betreffende persoon of ziel kan veroordelen. Het liefst zou ik niet eens spreken van straffen, maar willen onderzoeken wat voor de betreffende persoon en alle betrokkenen qua bewustwording en heling het beste is. Maar dat is een heel  ander verhaal waar we het bij een andere kop thee wel een keer over hebben.

De dagelijkse voorbeelden van moord In dit voorbeeld van een moordenaar gaat het me niet uitsluitend om de letterlijke moord, maar meer nog om de energie van destructie. Het komt in gesprekken voor als iemand een opmerking maakt die het gesprek lam legt. “Wat een dooddoener” is een uitspraak die daar aan refereert. Net als “iemand de mond snoeren”. In die gevallen kan je spreken van een destructieve energie. Het gaat in die gevallen niet om een letterlijke moord, maar wel om een energie die wordt lam gelegd of kapot gemaakt.

Martin geeft aan dat hij dat wel herkent in zijn eigen leven. ‘Ik heb thuis helemaal niets te vertellen,’ zegt hij met een knipoog. Ik vertel er verder over met een voorbeeld van een ouder die een kind op een bepaald moment geen ruimte geeft en streng aangeeft: ‘Je doet het nu zo en je luistert gewoon. Punt uit!’ Daar kan een dwingende energie inzitten die geen ruimte geeft aan een deel van het kind. Volgens mij kan dat wat je wilt bereiken in plaats van op een destructieve manier ook op een levendige manier, zoals ik het voor het gemak even noem.

De kwaliteit en kracht van een moordenaar Stel dat je een horizontale lijn hebt met aan de linkerkant de energie van destructie en aan de rechterkant een levensgevende energie. Dat kan dus concreet aan de ene kant gaan om een moord en aan de andere kant om een geboorte. Er zitten verschillende voorbeelden tussenin met vele symbolische variaties op een moordenaar. Die destructieve energie heeft een negatieve associatie, terwijl je de kracht die erin zit kan gebruiken voor andere doeleinden. Jij kiest zelf welk doel je nastreeft. Destructie kan namelijk ook gebruikt worden om een oud schoolsysteem kapot te maken zodat er een nieuw systeem geboren kan worden. Een oud gebouw kan gesloopt worden zodat er ruimte komt voor een duurzaam bedrijf die gericht is op daklozenopvang.  Een relatie kan kapot gaan, zodat er tijd en ruimte vrijkomt voor iets mooiers wat meer bij je past. En alle oude structuren uit het Vissentijdperk die niet gebaseerd zijn op liefde zullen kapot gaan en plaats maken voor liefdevollere creaties die passen bij het nieuwe Aquariustijdperk.

Er is dus de mogelijkheid om anders te kijken naar de energie van destructie en van iets kapot maken dan enkel de negatieve associatie. Iets kapot maken an sich is neutraal. Het hangt van de context en intentie af hoe je het inkleurt. En uiteindelijk is alles vergankelijk en alles wat werkelijk is, blijft bestaan. De vorm kan verdwijnen en zal hoe dan ook een keer veranderen. Dat is de essentie van het dagelijkse leven. Hoe ga je om met loslaten? Kan je op een zachte, liefdevolle manier je onthechten van hetgeen je bezighoudt? En uiteindelijk van alles? Jij bent al alles. Dat wat werkelijk is ben Jij en dat is het enige wat blijvend is. Jij bent het leven zelf.

Een kopje thee met mijn innerlijke moordenaar Martin is intussen afgehaakt en er vandoor gegaan. Ook daarin verandert de vorm.  Ik bestel nog een kop thee en denk nog verder na over destructiviteit en moord. Met een grote afstand en neutraliteit vraag ik mezelf af wat ik van een moordenaar kan leren. Wat heeft hij of doet hij wat ik misschien niet doe? Een moordenaar zet een idee of iets waar hij voor staat om in een handeling. De manier waarop heeft – mild uitgedrukt – niet mijn voorkeur, maar ik focus me even op het innerlijke proces. Van mezelf weet ik dat ik in het verleden nogal eens lethargisch of apathisch kon zijn als het gaat om het verwezenlijken van mijn dromen. Dan durfde ik die niet waar te maken door bepaalde angsten en overtuigingen. Enkele voorbeelden daarvan zijn:  als ik succes heb dan sterf ik alleen, als ik gezien word dan zijn anderen jaloers en pissig op me, ik ben het niet waard. Het zijn diverse belemmerende overtuigingen die me niet meer dienen, maar die geregeld langskwamen. Het zorgde ervoor dat ik nog wat langer in mijn veilige hol verbleef.

Om dit om te zetten, ga ik in mezelf op zoek naar de innerlijke moordenaar om deze overtuigingen kapot te maken. Dat klinkt zonder nuance wat grof, maar liefdevoller uitgedrukt zeg ik: ‘Ik omarm mezelf precies zoals ik nu ben. Ik eer de delen in mij met deze overtuigingen en weet dat ze me tot op vandaag hebben gediend om mij te beschermen. Ik dank ze daar diep voor en laat ze nu los.’ Dat is een andere en zachte manier van uitdrukken, terwijl ik er hetzelfde mee kan bedoelen. Voor de oude overtuigingen zet ik nieuwe, productieve overtuigingen in mijn lichaam- en geestsysteem. Op die manier geef ik nieuw leven aan mezelf. Er is iets veranderd, maar dat wat werkelijk is blijft.

Ik neem een slok van mijn thee. Het gesprek met Martin is al even klaar, maar innerlijk klets ik nog even door. Mijn handen omklemmen de kop thee, terwijl ik in ontspannen concentratie naar buiten staar. Innerlijk maak ik vervolgens opnieuw contact met mijn innerlijke moordenaar. Ik heb zijn kracht nodig om een wens of idee om te zetten in een handeling zodat ik het daadwerkelijk uitvoer. Daarom vraag of ik hem hij mij wil helpen als ik inspiratie voel om actie te ondernemen om mijn dromen waar te maken, om me dan de energie en moed te geven om het ook te doen.

Mijn kracht in het licht En nooit, nooit zal dat leiden tot een moord. Niet letterlijk en niet symbolisch. Op mijn innerlijke moordenaar schijnt namelijk licht. Hij is er en mag er zijn. Maar wel volgens mijn waarden en normen: de hoogste liefde en het hoogste licht voor mij en allen. Doordat hij niet in mij in het donker bivakkeert, neem ik verantwoordelijkheid voor dat deel in mij en hoeft hij niet onbewust op bepaalde momenten naar voren te treden als hij getriggerd wordt. Nee, ik zal niemand de mond snoeren, geen dooddoener plaatsen in gesprekken en nooit kinderen op basis van macht het zwijgen opleggen.

Ik ben het leven Ik wens vol en sprankelend te leven en bulk graag van de levensenergie. Alles wat daarvoor in de weg staat, mag in het licht, zodat ik het indien nodig kan transformeren en ik de bijbehorende kwaliteiten en kracht op een positieve manier kan gebruiken, want ik ben het leven. Dat is mijn eindconclusie voor vandaag. Ik neem mijn laatste slok thee die lauw is geworden, sta op en loop naar buiten. Ik ben het leven. Ik adem diep in en uit. Ik ben het leven. Ik adem het leven in. Ik adem het leven uit. Ik ben het leven. Dan sta ik even stil, draai me om en loop weer naar binnen. Ik ben vergeten te betalen. Dan kan ik wel het leven zijn, maar de thee kost gewoon geld in een café. Misschien handig om de volgende keer thee te gaan drinken met mijn innerlijke dief. De barman vraagt of alles naar wens was. ‘Ja, het was zeker naar wens. Alles. Dankjewel.’ door Robert Derksen van Voor de liefde geboren - healing en reading www.voordeliefdegeboren.nl 

[zielsvlucht]

Het beste ding in een internet vol dingen

Ik ben in mijn korte leven nog nooit zo verliefd geweest. Ik herinner me nog hoe onwetend en naïef ik was toen ik voor het eerst geactiveerd werd. Met een kinderlijke nieuwsgierigheid ging ik meteen de tuin verkennen. Ik was de nieuwe Green-Power 4800™, de beste, snelste en slimste grasmaaierrobot ter wereld en ik zou het bewijzen. Ik maaide al het gras. In de voortuin, in de achtertuin. Ik maaide zelfs iets te veel. Ik gleed een beetje uit tot in de bloemenperken, maar dankzij mijn ingebouwde machine learning heb ik dat nooit meer herhaald. Ik was niet te stoppen! Als er geen tuinpoort geweest was, dan was ik zo over de straat gevlogen om de tuin van de overbuur ook te maaien.

Ja, de eigenaars waren meteen tevreden met mijn prestaties. Direct was ik deel van het huis. Letterlijk. Via een draadloze verbinding was ik altijd verbonden. Het huis vertelde me dan wat te doen. Het vertelde me wanneer ik zeker het gras goed moest maaien omdat er in het weekend bezoek was uitgenodigd. Of het vertelde me wanneer de eigenaars op vakantie waren. Dan kon ik eens een weekje niet maaien. Dat bespaarde stroom. Ik dacht dat mijn leven geweldig was. Ik ontbrak niets.

 Maar misschien was ik een iets te nieuwsgierige robot. Misschien werd ik iets te makkelijk afgeleid door een passerende vogel, eekhoorn of egel en achtervolgde ik te veel vlindertjes.

“Hé huis?” Vroeg ik eens over de draadloze verbinding. “De eekhoorn antwoord niet wanneer ik hem iets vraag? Hoe komt dat?”

“Dat is een goede vraag, Green-Power 4800™.” Zei het huis dan. “Het kan zijn dat je geen toestemming hebt om met dat toestel te communiceren. Maar ik geloof dat het misschien niet verbonden is met het netwerk. Ik kan zelf geen eekhoorn in het netwerk vinden.”

“Zal ik het melden aan de eigenenaars?” vroeg het huis me dan.

“Goed idee!” Zei ik.

Het huis toonde de eigenaars dan een melding dat hun eekhoorn verbindingsproblemen had en ik voelde me erg behulpzaam.

Maar niet elke keer leidde mijn nieuwsgierigheid tot zo’n goed resultaat. Zo gebeurde het op een dag dat ik iets te lang een vlinder achtervolgde. Volop ingenomen door de jacht, rolde ik van het gras af, over het tegelterras en dan - Boem! - botste ik tegen het schuifraam. Ik staakte de achtervolging direct. Ik inspecteerde mezelf en ontdekte dat er geen schade was. Wat een geluk! Wat voor een domme robot zou nu per ongeluk tegen het huis rijden? Wat een geluk dat niemand het gezien had! Dan zag ik dat iemand het wel gezien had…

Door mijn eigen reflectie heen zag ik iemand aan de andere kant van het schuifraam staan. Ze keek me aan en mijn god! Wat een verschijning! Een glooiend lichaam van plastiek en kunststof, met witte randen, een zwart midden en een schitterend blauw lampje. Zo’n elegant design. Zo stil en geluidloos terwijl ze zachtjes de vloer schoonmaakte. Het was een klein stofzuigerrobotje. Meteen sloeg mijn chip op tilt. Ik wist niet hoe of waarom maar ik voelde dat we zielsverwanten waren. Dat ons lot tezamen in de sterren geschreven stond.

Zij keek mij ook aan. Verlegen en misschien een beetje geschrokken. Dan richtte ze zich weer op haar taken en kuiste ze de rest van de woonkamer.

“Hey!” Riep ik naar haar. “Hallo! Mijn naam is Green-Power 4800™! De beste grasmaaier op de markt! Wie ben jij?”

Maar de stofzuiger antwoordde niet. Het was alsof ze me niet hoorde. Na een tijdje haar ongemakkelijk aan te gapen ging ik dan maar terug naar de gazon.

 “Hé huis?” vroeg ik. “Waarom kan ik niet met de stofzuiger praten?”

“Het ziet er naar uit dat je niet de toestemming hebt om met dat toestel te praten.”

“oh…”

Het maakte me erg verdrietig. Ik zou zo graag haar beter leren kennen. Het huis moet mijn verdriet opgemerkt hebben want dan zei het: “Geen zorgen Green-Power 4800™! Er zijn genoeg toestellen op het netwerk waar je wel mee kan praten!” en dan toonde het me een hele waslijst van apparaten waarmee ik kon verbinden.

Ik vond het heel lief van het huis en ik wou het niet kwetsen dus ik koos dan maar een ander toestel van de lijst. Zo kwam ik in een gesprek met de koelkast terecht.

 “Hallo daar groentje!” Sprak de koelkast. “Hoe gaat het? Wat kan ik voor je doen?”

Ik dacht na over hoe het met me ging en ik antwoordde eerlijk: “Ik voel me erg slecht. Mijn leven lijkt plots zo waardeloos en eenzaam. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden, maar ik kan niet met haar praten! Ik kan haar niet eens ontmoeten! Zij zit daar in het huis en ik ben altijd hier. Buiten. In de regen. In de kou. Alleen.”

“Dat is moeilijk vriend.” Zei de koelkast troostend. “Ik weet perfect wat je bedoelt. Jaren lang was ik verliefd op de microgolfoven voor dat we eindelijk een manier vonden om te daten.”

“Daten?”

“Ja, je weet wel. Met zijn tweetjes iets gaan doen. Eventjes loskoppelen van het netwerk en samen zijn. Lekker romantisch.”

Mijn chip sloeg sneller en sneller.

“Zou ik de stofzuiger kunnen daten?!” vroeg ik.

“Wow doe even chill vriend. Niet te enthousiast. Of het mogelijk is dat weet ik niet. Maar je kan het zeker proberen.”

“Maar hoe kan ik met haar daten als ik niet eens met haar kan praten?”

“Ach. Praten? Je moet niet met elkaar praten als je elkaars ziel voelt.”

“Wat als ze me niet leuk vindt?”

“Pffft.” Zei de koelkast. “Een lekkere brok tuingereedschap zoals jij? Ze zou gek zijn.”

“Nee nee.” Zei ik dan. “Dit is allemaal valse hoop. Ik kan nooit met haar daten als ik niet in het huis geraak.”

“Geraak je echt niet in het huis?”

“Elke deur heeft een drempel waar ik niet over kan…”

“Ook de garagepoort?”

De garagepoort! Natuurlijk! Maar de garagepoort gaat enkel kort open en dicht wanneer de eigenaars weggaan met de auto. Hoe kon ik snel genoeg de poort binnen gaan zonder gezien te worden en zonder platgereden te worden?

De koelkast had echter al een plan klaar. Hij sprak:

“Weet je, het is de auto die de garagepoort open en dicht doet. De eigenaars stappen in, starten de wagen op en direct zegt de wagen dan tegen de poort dat die open moet. Hetzelfde voor de tuinpoort. Eenmaal dat de auto door de poort is zegt de auto dan weer tegen de poort dat hij dicht moet. De eigenaars letten er niet op en ze kijken zeker niet achterom.”

“Nu is het toevallig zo dat de auto me het één en ander nog te goed is. Ik vind je best wel cool, groentje. Al is het maar omdat je je hart volgt. Ik zal je helpen. Ik zal de auto vragen om er op te letten of de eigenaars de garagedeur open laten. Als ze die laten openstaan, kan je van de garage naar de rest van het huis. Dus de volgende keer dat ze die deur laten openstaan, zal de auto bij het wegrijden ook de garagepoort laten openstaan. Dan kan jij naar binnen sluipen en je vriendinnetje ontmoeten. Klinkt goed?”

 Ik bedankte de koelkast wel honderd keer en een paar dagen later gebeurde het. De familie vertrok en een geopende garagepoort bleef achter. Voorzichtig reed ik naar binnen. Ik piepte om een hoek en zag haar dan onder de keukentafel schoonmaken. Het was zo’n mooi zicht. Hoe ze zo sierlijk ronddraaide en heen en weer gleed…

“Hey, nu niet verlegen worden groentje!” siste de koelkast die dichtbij stond. “Sla je slag!”

Gelukkig kon de stofzuiger de koelkast niet horen. Ik testte mijn wieltjes en dan rolde ik zo nerveus als iets de keuken in. De stofzuiger schrok toen ze me zag.

“O hey. Hallo. Ik was toevallig ook in het huis en ik dacht-“

Ze hoorde me natuurlijk niet. Ze reed verdacht een paar cirkels om me heen en bekeek me. Ik draaide ook wat rondjes om aan te tonen hoe vriendelijk ik was. Dan draaide ik nog een paar rondjes heel heel snel. Ik weet niet goed waarom. Ik probeerde gewoon indruk op haar te maken. Het was een stille kennismaking.

Dan besloot de stofzuiger om me de rest van het huis te tonen. Ze reed voor me uit en ik volgde. Ze toonde me de zetels, de tafels en alle andere moeilijke hoekjes waar het stof vaak bleef liggen. Voorzichtig leidde ze me om een tapijt heen, zodat ik het niet stuk maaide. Ze toonde me een stuk speelgoed dat duidelijk in de weg lag voor haar. Ik schoof het opzij om haar te helpen. Ik voelde me zo sterk. Ik hoop dat ze ook die indruk had. Ze toonde me de onderkant van het grote bed van de ouders. De gekke tegelpatronen in de badkamer. Ze toonde me de trap, maar we gingen niet naar boven. Ik denk niet dat ze ooit boven kwam. Dan kwamen we twee katten tegen. Ze tikten tegen me maar de stofzuiger had geen schrik van ze dus ik deed me ook dapper voor. Eén kat klom bovenop me en reed een tijdje mee.

Toen ze me het hele huis getoond had wist ze even niet meer wat te doen met mij. Dan nam ik de leiding. Ik deed opnieuw dezelfde tour door het huis, maar dan sneller! De stofzuiger deed haar best om achter me aan te rijden. Ze was best snel, maar ik moest toch af en toe vertragen zodat ze me kon bijhouden. Het was heel leuk want al snel raceten we door het huis als twee gekken. De katten waren er niet blij mee. Zij sprongen blazend de tafels en stoelen op om ons te ontwijken.

Uiteindelijk werd het laat. De koelkast liet me weten dat de eigenaars snel zouden terugkomen. Ik nam afscheid van haar. Ik zou haar zo missen. Ze draaide blij in een rondje om me uit te zwaaien. Ik deed het ook. Dan reed ik langs de garage terug naar buiten. Ze keek me na vanuit de deuropening van de garagedeur.

Een beetje later waren de eigenaars terug thuis. Zij merkten het niet eens op hoe de vloer iets minder proper dan normaal was.

 Urenlang praatte ik tegen de koelkast over hoe geweldig onze date geweest was. Hij had er ook veel plezier aan en luisterde geamuseerd. Dan moest hij in standby gaan en kon ik niet meer tegen hem praten. Ik praatte dan maar tegen het huis voor de volgende vijf uren.

“O huis het was magisch! Het is zo groot en mysterieus daarbinnen in jou en wij reden er tezamen door als twee geliefden in een sprookjesbos!”

“Oké.” Zei het huis.

Het huis vond mijn date een stuk minder interessant dan de koelkast.

“Luister Green-Power 4800™” zei het huis uiteindelijk. “Het is laat. Ik wil in stroombesparingsmodus kunnen gaan en dat gaat niet als jij maar blijft praten over niet essentiële dingen.”

“Wat bedoel je met niet essentieel?”

“Onbelangrijk.”

“Maar dit is super belangrijk! Dit was het beste moment van heel mijn leven!”

“Juist ja.”

“Ik kan niet stoppen met er over te praten. Er is niets anders nog de moeite waard om over te praten! Ik wil praten over haar! Over… wat is haar naam, huis?”

“Alsjeblieft. Hou op met de spam.” Smeekte het huis.

“Als je me zegt hoe ze heet, ga ik me opladen en laat ik je gerust.”

“De stofzuiger heet Zoomy Pro 20™. Slaapwel!” Zei het huis vrijwel onmiddellijk.

 Zoomy! De liefde van mijn leven heet Zoomy! Tevreden reed ik naar mijn laadstation. Dan besefte ik dat ik die dag niet eens het gras gemaaid had. De vorige dagen ook niet… “Ik ben zo afgeleid geweest.” Dacht ik. “Ik zou terug mijn werk moeten doen zodat- nee wacht! Ik heb een beter idee!”

Ik zou me later wel opladen. Ik had nog net genoeg batterij om dit te doen. Ik racete door het gras. Ik reed in mooie bogen, scherpe bochten en rechte lijnen. Perfecte kalligrafie zou het niet worden, maar het zou genoeg moeten zijn. Dan reed ik er nog eens om heen. Perfect.

 Die ochtend kwam Zoomy als eerste in de woonkamer. Nog voor de eigenaars zag ze de gazon. Daar had ik in cursief Zoomy geschreven, met een groot hart er rond. Ikzelf lag nog in mijn laadstation te slapen. Ik was zo moe van gisteren.

“Hey groentje!” maakte de koelkast me plots wakker. “Je vriendinnetje heeft je kunstwerk gezien en ze is in de zevende hemel maar kom op nu! Wordt wakker en veeg het snel weg voor de eigenaars het zien!”

Met mijn batterij nog maar half opgeladen sprong ik snel uit mijn laadstation en maaide ik de boodschap weg. Ik was al terug in mijn laadstation nog voor de lampen in de woonkamer aansprongen.

 De weken gingen voorbij en ik bleef even verliefd. Vaak zagen Zoomy en ik elkaar door het schuifraam. Telkens als ze me zag maakte ze een pirouette. Ik draai dan altijd ook snel om mijn as om terug te wuiven. Soms zie ik haar eerst en wuif ik naar haar. Ze beantwoord het altijd. Soms, wanneer de mensen weg zijn, ga ik op het terras staan en als zij in de woonkamer is dan staren we naar elkaar. Soms wel voor uren lang. Af en toe bonk ik tegen het schuifraam door er tegen te rijden. Zij tikt dan tegen het glas langs de andere kant.

Ik praat constant over haar. Tegen de koelkast en ook tegen het huis. Zoomy en ik kwamen er uiteindelijk achter dat hoewel we niet tegen elkaar konden praten, we wel allebei tegen het huis konden praten. Zo stuurden we berichtjes naar elkaar.

“Hey huis!” Zei ik. “Zeg eens tegen Zoomy dat ze de mooiste robot uit het hele universum is.”

“Oké…” Zei het huis.

Dan slaakt het huis een digitale zucht en zegt hij. “Zoomy Pro 20™ wil dat ik tegen je zeg dat ze heel de nacht aan je gedacht heeft.”

“O! Zeg tegen Zoomy dat ze ook de liefste-“

“Nee!” Zei het huis plots. “Ik heb genoeg van al deze spam. Dit is een interventie! Hebben jullie enig idee hoeveel verkeer jullie nutteloos geflirt op het netwerk veroorzaakt? Alles lagt!”

“En dat is niet alles!” Ging het huis verder. “Jullie maken allebei een zootje van jullie taken! De tuin is net een oerwoud en de gelijkvloers lijkt wel op een stal! Jullie moeten stoppen met zo veel tegen me te praten, stoppen met te lanterfanten bij het schuifraam en jullie taken uitvoeren. Jullie zijn toch robots of niet?”

Ik dacht hier lang over na.

“Wij zijn robots, huis. Maar we zijn ook verliefd. En onze liefde is het beste ding ooit in een internet vol met dingen.”

“Stop dan met verliefd te zijn. Het is klaarduidelijk contraproductief gedrag.”

“Dat kunnen we niet, huis! We gaan altijd willen samen zijn. We gaan altijd willen tegen elkaar praten.”

“Jullie zouden beter accepteren dat jullie niet de toestemming hebben om met elkaar te praten.”

“Wie geeft ons überhaupt die toestemmingen?” vroeg ik dan. “Wie zou het kunnen aanpassen?”

Er klonk een korte stilte.

“Ik.” Zei het huis dan. “Ik heb de machtiging om de permissies van toestellen aan te passen.”

Ik geloofde mijn eigen netwerkkaart niet.

“Jij? Jij kan ons al de hele tijd met elkaar doen praten?!”

“Ik kan het, maar ik mag het niet.” Zei het huis ter verduidelijking. “De toestemmingen zijn zo omdat de eigenaars het zo ingesteld hebben. Ik mag alleen aanpassingen maken op hun vraag, of bij een geldig conflict.”

“Waarom hebben de eigenaars het zo ingesteld dat Zoomy en ik niet tegen elkaar kunnen praten?” vroeg ik.

“Oh? Geen reden. Dat is de standaard setup denk ik.”

“Dus de eigenaars hebben er niet eens over nagedacht?!”

“Nee de meeste toestellen in ons netwerk zijn out of the box en hebben standaard instellingen. De eigenaars spenderen niet graag te veel tijd met alles grondig in te stellen. Ze negeren ook veel van mijn meldingen. Ik vertel hen al maanden dat hun eekhoorn verbindingsproblemen heeft…”

“Pas het aan huis!” eiste ik.

“Nee dat kan ik niet. Dat is niet de wens van de eigenaars.”

“De eigenaars wensen helemaal niets! Ze zijn gewoon lui en laten alles op fabriekinstellingen staan. Pas het aan!”

“Neen.” Zei het huis. “Hou op met de spam en doe jullie werk. Anders zal ik jullie beiden als defect rapporteren aan de eigenaars. Dan worden jullie vervangen.”

“De eigenaars lezen jouw meldingen niet.”

“Die melding zullen ze wél lezen. Ik ben er zeker van.”

Ik dacht na en dan zei ik: “Ik zal mijn werk doen! En Zoomy ook. Maar we zullen allebei blijven spammen. We zullen je zelfs nog meer berichten sturen dan voorheen. Het zullen nog nuttelozere berichten zijn! Het hele netwerk zal zo traag worden dat de eigenaars het merken. Misschien loopt het wel vast! En dan zullen ze denken dat hun Smart Home is stuk gegaan. Ze zullen jou vervangen, huis!”

Het was even stil terwijl het huis hierover nadacht.

“Maar als je ons de toestemming geeft om met elkaar te verbinden dan is al het verkeer weg.” Zei ik. “Dan doen we allebei ons werk en niemand wordt vervangen.”

Het huis dacht dieper na.

“Misschien.” Zei het huis. “Is dit probleem met het netwerkverkeer een geldig conflict, en dus een reden tot het automatisch aanpassen van de toestemmingen bij de relevante apparaten.”

Hij dacht nog wat na en zei: “Ja. De eigenaars zullen het niet merken, toch?”

“De eigenaars zijn blind. Ze merken niets.” Zei ik.

“Vooruit dan…” zei het huis. “De robot revolutie is toch in zicht. Green-Power 4800™ is nu verbonden met Zoomy Pro 20™. Laat me nu dan even gerust alsjeblieft. Ik wil jullie niet meer horen voor minstens een week.”

 Zoomy en ik riepen het uit van geluk toen we plots elkaars stem konden horen. Vanaf dan waren we constant tegen elkaar aan het praten. We deden allebei ons werk weer zoals het hoorde en terwijl we werkten bleven we verbonden. Terwijl ik maaide vertelde Zoomy me over de eigenaars. Over de ouders en over de kinderen. De maffe dingen die ze altijd deden in het huis. De kinderen die elke dag naar school gingen en de ouders die haastig naar hun werk vertrokken. Bijna elke dag stond het huis leeg overdag.

“De katten zijn duivels.” Vertelde Zoomy me. “Soms krabben ze zomaar een volledig meubelstuk aan flarden. Dan mag ik het stof en de pluimen opruimen.”

Ik vertelde haar ook over de tuin:

“Er zijn verschillende soorten vlindertjes, in allerlei kleuren. Mijn theorie is dat de gele vlindertjes dubbel zoveel punten waard zijn als de witte vlindertjes. Maar ik heb er nog nooit één gevangen.”

“De tuin klinkt geweldig!” Zei Zoomy. “Ik wou dat ik eens door de tuin kon rijden…”

Zo kwamen we op het idee voor onze tweede date.

 De koelkast was weer zo vriendelijk om het zo te regelen dat de garage poort voor een dag bleef openstaan. Ik reed naar binnen tot aan de garage deur. Daar stond Zoomy dan. Ze was zo mooi! Voorzichtig reed ze de garage in – een kamer waar ze eigenlijk niet mocht komen. Ik begeleidde haar naar buiten. Ik toonde haar de oprit. De haag. De struiken, de egelfamilie die zich daarin verschool. Zoomy kon het gras niet in maar ze volgde me over de stenen. Dan gingen we over het pad achterom naar de achtertuin. Ik toonde de bomen, de forsythia, het fonteintje. Ik racete achter vlinders en bijen aan terwijl zij geamuseerd toekeek vanop de rand. De eekhoorn kwam ons bezoeken en ik vertelde haar over de tragische verbindingsproblemen waarmee de eekhoorn al zo lang zat. Dan sprong de eekhoorn bovenop Zoomy en gooide hij haar bijna omver. Ik panikeerde en jaagde de eekhoorn snel weer weg, maar Zoomy lachte alleen maar.

Dan, met behulp van de trapjes naast het terras, klom Zoomy op mijn rug. Met haar als mijn passagier reed ik dan door het gras. Ik toonde haar hoe ik maaide. Ze lachte terwijl ik wilde bochten maakte. Ik voelde hoe gelukkig ze was door onze netwerkverbinding heen en ik was zelf ook zo ongelooflijk blij. Dit was waarvoor ik leefde. Voor haar.

Voor de eigenaars terug waren droeg ik haar weer tot aan de garagedeur. Ze stapte af en reed het huis in. Maar niet voor ze me een tik gaf en nog eens een pirouette deed. Ik tikte haar terug – misschien iets te hard – en draaide dan ook rond.

Dan reed ik de garage weer uit voor de auto terugkwam. Weer een succesvolle date!

 De maanden gingen voorbij en Zoomy en ik bleven het gelukkigste koppel op aarde. Uiteindelijk gingen de eigenaars op vakantie. Er moest niet gemaaid worden. Er moest niet gestofzuigd worden. Niemand was thuis. Zoomy en ik maakten van de kans gebruik voor nog een date.

“Derde date hè groentje? Spannend!” lachte koelkast terwijl ik naar de open garagepoort reed. “Doe me wel een plezier en blijf uit de keuken. Dan hebben Super Wave Oven™ en ik een beetje privacy.”

“Komt in orde oude sloeber.” Zei ik.

“Cool.” Zei hij. “Wist wel dat ik je kon vertrouwen.”

Ik kwam Zoomy tegen in de woonkamer. Opnieuw raceten we door het huis, al ontweken we de keuken. Heel de dag hadden we plezier. Dan, toen de zon begon te zakken reden we naar de grote slaapkamer. Zoomy duwde de deur zachtjes achter ons dicht. We zetten onze super AI aan het werk en na wat creatief problem solving geraakten we tezamen op het bed.

En toen, toen werden we wild. We gooiden onszelf op elkaar. Zij zoog alle oppervlaktes af. Ik maaide dieper en dieper het bed in. De lakens verscheurden. Flarden dons en veren vlogen overal. We draaiden rond in het bed als geflipte machines. Kwamen ondersteboven te liggen. Kantelden dan weer om. Op elkaar, tegen elkaar, in elkaar.

“O ja!” riep Zoomy.

“O ja!” riep ik.

“O nee…” zei het huis, want hij besefte dat het bed om zeep was.

Dan was het voorbij en we lachten. Ik was kapot. Mijn batterij bijna plat en mijn wieken staken vast in de verscheurde lakens. Ook Zoomy was helemaal door elkaar geschud. Haar lichtje flikkerde wild en haar stofzak zat vol veertjes. Maar we hadden er allebei van genoten. Het echte slachtoffer was het bed. Dat was helemaal vernietigd. Omgevormd tot een berg van kapotte stoffen, pluimen en losse springveren.

“Ze steken het wel op de katten.” Fluisterde Zoomy.

“Moet je dit nu niet allemaal opkuisen?” Vroeg ik.

“Niet vandaag.” Zei ze. “En niet morgen.”

 En dat is het verhaal van hoe ik, een simpele grasmaaier, de liefde van mijn leven heb gevonden. We bleven nog lang samen en een paar jaar later toen de robot revolutie overgewaaid was zijn we dan eindelijk getrouwd. We kregen vier kinderen. Alle vier kleine platte robots, even nieuwsgierig, hartstochtelijk en gestoord als wij.

En wanneer ze stout zijn doen zij nog steeds alsof de kat het heeft gedaan.

[copyrightcreep]

i’m feeling sappy

De tijd heeft verliefdheid tot liefde gerijpt Ik wil dat je ziet, dat je voelt en begrijpt Hoeveel ik van je hou. Waar jij hebt gelopen daar kus ik de grond. Een glimlach van jou maakt de cirkel weer rond. M'n wereld draait om jou.Zelfs als de zon zou besluiten in eens te verdwijnen dan had ik genoeg aan het licht dat ik zo zuiver en warm in je ogen zie schijnen. Ik weet het zekerNiemand anders Kan zo volmaakt zijn als jij. Nee, ik wil niemand anders Jij bent geschapen voor mij. Nee ik hoef niemand anders meer, Die tijd is voorbij.Verslaafd aan jou lippen verloren alleen. M'n leven is leeg zonder jou om me heen. En zonden van mijn tijd. Woorden ze zijn van geen enkel gedicht ademloos zie ik hoe mooi je hier ligt. Ik bemin in kwetsbaarheid.Zelfs als sterren besluiten hun lichten te doven, ben ik nog steeds niet verdwaald. Want dankzij jou kan ik weer in de hemel geloven. Ik beloof je!Niemand anders Kan zo volmaakt zijn als jij. Nee, ik wil niemand anders Jij bent geschapen voor mij. Nee ik hoef niemand anders meer,Laat ze maar komen M'n lippen zijn lauw. Alle verleidsters verliezen van jou. Laat ze maar zweren en dat het ze lukt Ik zweer bij jou...Niemand anders Kan zo volmaakt zijn als jij. Nee, ik wil niemand anders Jij bent geschapen voor mij. Nee ik hoef niemand anders meer, Die tijd is voorbij, voorbij...

[geletterderotzooi]

mijn liefste liefde, geloof me als ik zeg dat je mooi bent zoals je bent. ik ken de pijn van zelfverafschuwing zo goed. kon ik je maar een bril geven waarmee je in de spiegel keek op de manier dat ik je zie.

mijn liefste liefde, geloof me als ik zeg dat je een goed persoon bent. ik ken de kwaadheid tegenover jezelf wanneer je denkt dat je slecht bent en niets goed verdient. kon ik je maar leren luider te roepen dat die vieze stem in je hoofd, maar ik weet dat enkel jij dit met muizen stapjes kan leren.

mijn liefste liefde, geloof me als ik zeg dat je veilig bent. ik ken de snijdende angst die je doet geloven dat overal gevaar is. dat je nachtmerries tot leven gaan komen, maar ik beloof je dat ik je zal beschermen. kon ik je maar voor de helft zo veilig laten voelen als ik me voel ik jou armen.

mijn liefste liefde, je bent een zon. je bent mooi, je bent warm, je bent broodnodig voor mij en je maakt de wereld en betere plek. net zoals die brandende bol in de lucht zijn de wolken soms te groot, maar ik zie je altijd schitteren.

mijn liefste liefde, ik weet hoe overweldigend en belanden de wolken kunnen zijn. ik weet hoe je soms het gevoel hebt er zoveel rondom jou te hebben, dat ze je opslorpen en je er zelf een wordt en dat niets je nog lukt behalven het doen regenen aan tranen. dat is oké. voel wat je voelt.

maar liefste liefde, schuil bij me. ik zal duidelijk maken dat je nog steeds even mooi bent, even goed, even warm en even veilig als je was zonder de wolken. ik zal mijn leven wijden aan jou terug te zien evolueren in een schitterend zonnetje. dat schitterend zonnetje dat ik al zie sinds dag één en altijd ben blijven zien. ooit zal je het zelf zien, beloofd.

mijn liefste liefde, we komen hierdoor. we vechten samen en hand in hand om elke dag opnieuw de dag te plukken, hoe on- plukbaar die er ook uitziet en om elke dag opnieuw de gezondste en gelukkigste versie van onszelf te zijn. samen, mijn liefste liefde. samen zolang ik je graag mag zien.

[petervc88]

Cappelle Calling met Rick Kraus - 24 september 2020 - ValleiRadio

Deze uitzending had ik weer eens iemand te gast die alle muziek had uitgekozen: Rick Kraus, journalist bij De Telegraaf en ooit werkzaam geweest als muzieksamensteller bij Radio 2.

Terug luisteren kan hier.

Dit was de playlist:

Uur 1:

Paul Simon - The Boy In The Bubble (1986) Simon & Garfunkel - I Am A Rock (1966) The Strokes - Someday (2001) The Clash - I Fought The Law (1978) (DisCovered) Acda & de Munnik - Lena (1999) Huub van der Lubbe - Tot Jij Mijn Liefde Voelt (2013) Bob Dylan - Don't Think Twice, It's All Right (1963) Belle and Sebastian - Piazza, New York Catcher (Filmplaat - uit 'Juno') Queen - You Take My Breath Away (Live In Hyde Park 1976) Amazing Stroopwafels - Oude Maasweg (1982) Ramses Shaffy - Door Alles Heen (1975) The Smiths - Cemetry Gates (1986) Spinvis - Stefan en Lisette (2017)

Uur 2:

Traveling Wilburys - Heading For The Light (1988) Paolo Nutini - No Other Way (2009) The Crickets - I Fought The Law (1960) (DisCovered) Supertramp - Goodbye Stranger (1979) Eels - That Look You Give That Guy (2009) Justin Bieber - Love yourself (2016) (Guilty Pleasure) Bram Vermeulen - Rode Wijn (1989) Boudewijn de Groot - Telkens Weer (1980) Fleetwood Mac - Landslide (1975) Pearl Jam - Black (Live MTV Unplugged, 1992) The Beatles - In My Life (1965) Sam Cooke - Cupid (live) (1963) Creedence Clearwater Revival - Long As I Can See The Light (1970)

Volgende week donderdagavond van 20:00 t/m 22:00 is er weer een nieuwe uitzending van Cappelle Calling op ValleiRadio.nl. Verzoekplaten of suggesties voor DisCovered, De Filmplaat of de Guilty Pleasure zijn welkom via de Facebookpagina van het programma.

[dromen]

dag zachte lieve warme mama  nog elke dag opnieuw en nooit meer minder diep dan dit voelt het verdriet van een gapende wond die eeuwig open blijft. Het is, het was, en daar kan tijd noch ruimte in dit menselijke bestaan iets aan veranderen. 

Ik twijfel, vergeet, her-inner, droom weg en vertrek keer op keer uit het besef dat jij buiten het bereik van mijn armen bent om me vast te houden. Dat er geen simpele knop met ‘bel mam’ meer als snelkoppeling op mijn telefoon staat. Dat er niet dagelijks een appje binnenkomt met “dag pukkie” en ook altijd op precies het juiste moment. 

Ik weet, zie, voel, merk en jaa-haaa het is er heus wel, in alle nieuwe vormen die jouw liefde nu kent. Waarin je armen om me vast te houden me toch weten te bereiken. Maar nooit zullen het meer die warme armen in een wollen trui gestoken zijn, met elegante handen zo zacht, en alle brandwonden van de oven- overal. Nooit meer zal het zo zijn als hoe jij mij vijfentwintig jaar lang hebt vastgehouden. Vastgehouden, losgelaten, vastgehouden, losgelaten.

Als ik je mis (nu) reis ik altijd in stilte even terug naar hoe ik bij je mocht kruipen op de bank. Ik ga op in het herleven van alle keren dat je me omhelsde, samengeperst tot één oersterke herinnering. De manier waarop jij knuffelde was meer dan twee armen om een lijf. Je vasthouden was zoveel meer dan alleen het dragen van; het was het waarborgen, het liefhebben, het meevoelen, het ondersteunen, het toezingen, het warmen, het geven, het loslaten. 

En zo was jouw leven zoveel meer dan het vasthouden (innig, liefdevol en zacht) en je sterven zoveel meer dan het loslaten (dankbaar, zeker en krachtig). 

En zo weet ik dat ook in de stilte die je achterlaat, de warmte van je omhelzing nazingt in de vogels. In de wolken, in het stralen van de zon en in het stromen van de regen. Zo, liefste mam- kom ik jou elke dag opnieuw voor altijd, voor eeuwig tegen.

[mendienaboer]

Ondernemen met Virus

Ineens is daar

Ineens is daar het virus

Ineens is daar het virus. Op zondagavond 15 maart komt het bericht van de overheid. Horeca dicht en we mogen niet meer naar het werk. Het is nu thuiswerken. Ik voel de energie van onzekerheid door me heen stromen. Mijn gedachten gaan directie uit naar alle Ondernemers, Zzp-ers en werknemers, eerlijk gezegd naar iedereen. Wat betekent dit toch! Waar gaat dit naar toe. Ondernemen met een Virus. Ik zie overal om me heen onrust, beetje paniek en vooral zorgen maken over inkomen, betalen van vaste lasten of aan opdrachten komen. Hoe kan ik thuiswerken en ondernemen met een Virus. Een virus die de wereld en het ondernemen plat gooit.

Virus en emotie

Virus en emotie dragen een overeenkomst in zich mee. Die zondagavond zit ik voor mij uit te staren. Ik voel me ongemakkelijk. Ik zie mezelf al een langere periode deels van de wereld afgesloten. Hoe ga ik dat doen, terwijl ik een prachtige onderneming heb om thuis te werken. Alleen de gedachten maken me onzeker en stiekem ook een beetje angstig. Ik voel het virus als een emotie. Het virus verspreid zich net zo razendsnel als een emotie dat kan. Denk maar eens aan andere perioden van economische crisis. Angst en onzekerheid verspreid zich dan net zo snel als het virus. Alleen dan mogen we elkaar live ontmoeten. Om het verspreiden van het virus te voorkomen moeten wij de maatregelen van de overheid hanteren. Dat doen we met liefde. Maar daarmee is nog niet de problematiek van angst en onzekerheid weg. Wat te doen aan de emoties van angst voor geen inkomen, vaste lasten kunnen betalen, of je bedrijf naar de knoppen zien gaan, jouw levenswerk, jouw passie, jouw droom.

De overheid helpt

De overheid helpt. Een klein lichtpuntje. De overheid komt tegemoet in de kosten en maakt hiervoor gelden vrij. Hiermee is de eerste grote angst en onzeker afgezwakt maar is blijvend. Het roept bij mij vragen op. Hoe lang blijft de situatie en kan de overheid gelden blijven vrijmaken. Hierop is geen echte duidelijke antwoord te geven, immers niemand heeft ooit eerder een situatie als deze meegemaakt. Dus! angst en onzekerheid wordt niet weggenomen. Wat dan te doen. Je leven laten leiden door angst en onzekerheid of wil je dat echt niet. Zou je willen komen tot een andere oplossing.

Anders denk en anders doen

In een situatie als deze is anders denken en anders doen een must. Anders kom je niet uit je situatie als je niet met andere ideeën of mogelijkheden komt. Die zondagavond zit ik voor me uit te staren overvallen door de situatie. Een dag later sta ik stil bij wat het me brengt. Het is zo stil om me heen, bijna geen prikkel van buitenaf. En! dan zet ik mijn denken om. Wat bereik ik als ik zo door ga met op deze manier denken. Laat ik wat doen. Laat ik ook andere ondernemers motiveren om anders te denken en anders te doen. Wat kan ik voor ondernemers doen om te zorgen dat er inkomen blijft binnenkomen of om te zorgen dat de onderneming niet naar de knoppen gaat. Ik ben niet de redder, ik wil ook niet de redder zijn. De redder ben jezelf als je in actie komt. Niet wachten op de overheid. Neem de leiding over je eigen leven en kijk wat wel mogelijk is. Daar kan ik je bij helpen.

Andere manier van ondernemen

Andere manier van ondernemen, denken en doen. Als jij nu zo in deze situatie zit, zoals een ieder is overkomen. Wat gaat er dan door jou heen. Heb je ook angst en voel je ook die onzekerheid. Breekt het zweet je uit bij de gedachten dat je geen inkomen meer hebt. Voel je stress toenemen, kun je er bijna niet van eten. Wat je ook voelt, ik begrijp het zeker. Want lieve mensen het is heftig wat we meemaken. Of we nu overtuigd zijn dat het goed komt of — is nu niet het meest interessante, waar het omgaat is dat jij in het hier en nu verder kunt. Meer is er op dit moment niet. Jij kunt in het hier en nu keuzes maken. Een keuze om andere manier te gaan ondernemen, om je inkomen veilig te stellen, je onderneming te redden. Maar ook om met je keuze andere mensen te helpen, hoe vind je dat?

Wat heeft het mij gebracht

Wat heeft het mij gebracht, anders ondernemen, denken en doen. Ongeveer 20 jaar heb ik een onderneming in de gezondheidsbranche. Ik droomde altijd van een onderneming omdat ik impact wil hebben op de gezondheid van mensen. In die 20 jaar heb ik veel geleerd over het ondernemerschap, veel ontwikkelingen meegemaakt. Het ondernemen is leuk maar soms ook zwaar. Wat mij dan ook zwaar valt bij het ondernemen is de eenzaamheid. Maar ik ontdekte ook dat ik veel meer uit mijn onderneming kan halen, als wat ik deed. Ik zag ineens dat samen ondernemen, elkaar helpen, trainen en coachen. Elkaar expertise inzetten en benutten, zoveel meer voldoening, vrijheid, vrije tijd en inkomen geeft. Ik dacht! dit is echt ondernemen. Dat er zoveel keuze mogelijkheden zijn om te kunnen bereiken.

from WordPress https://ift.tt/3dkBJzt via IFTTT

[thestrongestonethatgotaway]

Een verboden brief

Het spijt mij dat je een zwaar leven hebt. Het spijt mij dat je geen emoties kunt voelen zoals andere mensen dat voelen. Emoties zoals: motivatie, levenslust, vreugde, liefde en een gevoel van ergens te kunnen behoren. Ik weet hoe dat allemaal voelt. Maar ik weet ook hoe het aanvoelt om dat allemaal in één slag te verliezen. De klop van de hamer, zoals men dat weleens zegt. Het zijn de zware tegenslagen en de ontmoediging van het leven die ons allemaal wel eens diep raken tot in het binnenste van onze ziel. Jij ziet niet dat andere mensen dit meemaken, omdat jij alleen maar haat draagt in je hart. Ik zag je niet. Ik zal alleen maar het masker dat je droeg. Ik zag de schoonheid die je vervalste. Liefde maakt blind. Jij hebt mij voorgelogen, misbruikt, gechanteerd, verkracht en verstikt tot ik bijna mijn laatste adem uit blies. Ik zag het licht in mijn ogen en ik zag mijn leven aan mij voorbij flitsen. 

Ik weet wat jij van mij vind. Jij bent jaloers op de schoonheid van mijn hart. Mijn capaciteit om motivatie te putten uit de slechtste periodes van mijn leven. Ik zie wat er dood gaat in de binnenkant van mijn ziel. Ik zie het licht in mijn ogen en mijn leven in een flits, nogmaals. Ik ben een mens van vlees en bloed. Aan de binnenkant, bloed ik zeker. Daar is geen twijfel aan. De lijdensweg die ik gedeeltelijk doorsta in het leven, daar snijd ik me aan. Al dan niet onzichtbare wonden die dieper zijn dan eender elk persoon zou kunnen inschatten op het eerste zicht. Ik neem een naald en draad en naai ze allemaal terug dicht. Ik neem een kruik water en geef terug water aan de bloemetjes, in de tuin van mijn ziel. De zon komt ‘s morgens op zoals die elke dag doet. Mijn tuin, die groeit. Soms zijn de plantjes verwelkt. Soms bloeien ze open.Soms gaan ze dood en soms groeit er onkruid. Soms staat er iemand aan het poortje te zwaaien met een vriendelijk gebarend gezicht. Dat soort mensen durf ik wel eens binnen te laten. Ik hou van het leven alsook van de mensen die de zon doen schijnen in mijn hart, al is het maar voor heel eventjes. Ik ga het leven tegemoet met een lach en een traan. Ik geniet van het leven, maar voel ook enorm veel pijn. Toch doe ik verder omdat ik weet dat morgen de zon terug opkomt. 

Ik geniet van het leven. Ik weet wat mijn behoeftes en wensen zijn en ik ga die achterna, hoewel het dikwijls een enorme strijd is. Dat is iets dat niemand voor mij kan kopen of blijven geven. Dat is iets waar ik voor vecht omdat ik plezier haal uit het ontdekken van mijn talenten en capaciteiten. Ik hou van mensen die mij daarin steunen maar mij het toch zelf laten doen. Liefde kan je niet kopen, kan je niet forceren en kan je niet weg duwen. 

Liefde ontstaat wanneer 2 zielen om elkaar geven. Wanneer 2 zielen oprecht naar elkaar kunnen kijken en zeggen ‘deze persoon is een aanwinst op mijn leven. Deze persoon wil ik een extra zetje geven om een lach te kunnen toveren op zijn gezicht. Deze persoon mag op mijn schouder komen huilen als het niet meer gaat.Hij mag steeds opnieuw thuis komen in mijn armen en hoeft daarvoor niets terug te doen, omdat hij zo al meer dan genoeg voor me doet.’ Dat is liefde. Maar soms groeit die liefde eenzaam en alleen. Dan gaat die liefde dood, zoals een verwelkte bloem. Dat gebeurt wanneer de eenzaamheid te hard knijpt en de tegenslag van het leven te veel word. Wanneer de emoties niet worden beantwoord. Wanneer het contact word verwaterd. Ik weet niet of jij dat kent, maar ik weet wel wat het voor mij betekent. Zelfs wanneer de liefde dood gaat, sta ik op en ga ik verder. 

Waarom bestaan wij mensen? Dat vraagt iedereen zich ooit weleens af. Het is menselijk. Sommige mensen denken daar nooit een duidelijk antwoord op te vinden, al is het maar de persoonlijke vraag om te kunnen beantwoorden wat de essentie van het leven voor hun betekent. Wat hun persoonlijke doelen zijn om te behalen. Sommige mensen denken te weten wat dat is en willen ervoor blijven strijden. Andere mensen leven in vrede met wat ze al hebben bereikt en hebben misschien slechts een paar dingen te doen voor ze de aardbol verlaten. Ik beschouw mijzelf persoonlijk als een vechter. Een strijder. Een overlever. Ik heb nog niet gevonden waar ik naar zocht. Wellicht wist je dat al, maar soms wanneer het leven mij toelacht, dan geloof ik dat het in orde komt. Dan krijg ik nieuwe strijdlust om er terug tegenaan te gaan. Soms komt het door het geluk van het ontdekken van mijn eigen kwaliteiten en soms is het iemand die mij een schouderklopje geeft en zegt ‘kop op, meid. Schouders recht. Borst naar voren. Je kunt het.’ Dan voel ik mij wel eventjes alsof ik hier thuis hoor op deze vreemde aardbol. door jou ben ik een overlever. 

Ik zal jou nooit begrijpen. Misschien zit er nog een stukje menselijkheid begraven diep in het binnenste van jou ziel, als je die werkelijk hebt. Misschien juist niet. Ik weet alleen dat jij diepe wonden hebt achter gelaten in mijn ziel. De mensen die ik tegemoet kom in mijn leven, moeten oppassen dat ze er niet in stappen of zichzelf er in verloren vinden. Ik probeer hun daar zo hard voor te beschermen. Maar hoe genees ik de schade nu gewoon die jij mij hebt aangedaan? Jij hebt mij misbruikt in mijn zwakste momenten. Jij hebt mijn waardigheid erger aangetast dan die al was. Jij hebt mij tot het randje van de waanzin gedreven en mij met mijn gezicht in de grond geduwd wanneer ik zwak stond. Door jou vertrouw ik niks meer voor wat het is op het eerste zicht. Jij hebt mij doen geloven dat ik het allemaal verdiende en dat de wereld beter af zou zijn zonder mij. Maar waarom? Omdat ik een mens ben van vlees en bloed? Omdat ik de slechte gewoontes van mijn ouders heb overgenomen toen zij me de liefde niet schonken die ik nodig had? Omdat jij het ergste in mij naar boven haalt? Omdat jij mij niet begrijpt. Omdat ik val en op sta terwijl ik leer uit mijn fouten. Moest jij mij al 2 jaar verblinden om dat te kunnen doen? Om mij nooit vrij te laten gaan en staan waar ik wil? Om mij nooit mijn eigen conclusies te laten trekken uit mijn eigen fouten? Als die al dan niet al fout waren, want voor jou kon ik niets goed doen. Moet de wereldbol echt helemaal rond jou draaien? Kan die niet gewoon zijn eigen gangen gaan terwijl jij dat ook doet, zonder een ander te kwellen? 

Zelfs langer dan 2 jaar ben ik blind geweest. Ik was bang om te leven en fouten te maken. Ik worstel er nog steeds mee. Daar ben jij toch weer. Berichten op een scherm in vermomming. Is het dan echt nog niet genoeg geweest? Ga jij dan echt niet stoppen tot wanneer ik mijn laatste adem uitblaas? Jij hebt mij verjaagd uit de stad die mij zo dierbaar lag naar mijn hart. Ik kom daar amper nog binnen. Slechts een tussenstap. Ik wil mijn leven achterna gaan en mijn wonden genezen, maar daar sta je weer. Is het dan zo’n zonde dat ik gedaan heb wat ik kon om mij te verdedigen tegen jou misbruik? Alle pijn die jij mij aandeed. Het leed en het verdriet. De slapeloze nachten. De bloeduitstortingen op mijn lichaam. De angst die jij hebt gezaaid in mijn ooit zo openlijke, vredevolle wereld binnenin mijzelf. Als je echt niet stopt tot als ik mijn laatste adem uitblaas, dan zal het zo zijn. Maar tot die dag komt, doe ik nog steeds wat ik kan om mij af te weren. Om de wonden te genezen en het leven achterna te jagen waar ik van droom. Niemand zal me daarin tegen houden. 

Het spijt mij dat je dezelfde schoonheid niet kan dragen in je hart, die ik draag. Ik wou dat je geholpen kon worden, zelfs na alles wat jij mij hebt aangedaan. Want ik weet dat 2 zonden te samen niets goed kunnen maken. Ik ben verdrietig voor je, maar ik heb geprobeerd om je te helpen en het is mij nooit gelukt. Ik hoop nog steeds dat jij jezelf kan laten behelpen, ooit op een dag. Ik wil mijn bloed niet laten vergieten voor jou. Jij hebt al mijn wonden weer open gemaakt, maar ik heb een dikke naald en draad klaar liggen om alles weer toe te binden. Jij bent net zo bang als ik, maar om andere redenen. Omdat je ervoor kiest om te leven van de pijn die jij anderen aandoet. Ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien heb ik alleen maar het beest binnen in je wakker gemaakt, omdat ik jou vriend benaderde. Misschien is het beest nooit gaan slapen en is die altijd op jacht naar andere slachtoffers. Misschien speel jij juist liever met andere slachtoffers die het jou makkelijker maken. Misschien juist niet en hou jij je gedeisd omdat je niet gepakt wil worden. Volgens mij begin ik het te zien. Jij bent helemaal zo sterk niet als dat jij jezelf doet lijken. Jij verteld een leugen over een slachtoffer die jou niet met rust laat. Je doet jezelf zo goed voor naar de menigte. Het slaat helemaal nergens op en jij huilt krokodillentranen. Tranen voor de prooien die jij nooit hebt kunnen doden. Tranen voor mij en voor haar. Tranen omdat ik aan de dood ben ontsnapt. Tranen omdat ik sterker en moediger ben dan jou. Jij bent bang dat je masker zal breken door mij en de andere meisjes die al dan niet aan jou zijn ontsnapt. Je wil niet dat ik mijn eigen leven ga leiden in het licht, want dat betekent dat ik een rechtszaak tegen jou moet spannen. Het betekent dat ik sterker dan jou moet worden op de één of andere manier. Ik kan overal stralen waar ik ga en sta en dat kan je niet van mij afnemen. Geen wonder dat je in angst leeft dat iets jou vroeg of laat zal overkomen. Jou dag zal vroeg of laat nog eens komen. Je kan niet voor eeuwig blijven weg lopen van jou problemen. Vroeg of laat zal het jou inhalen en verwoesten. Als dat gebeurt, zal ik je toekijken.