Tumgik
#tema: genderqueer
freddesbokhylla · 6 months
Text
Nu när jag ändå lägger upp en recension så kan jag lägga upp en till
Drottningens juvelsmycke av Carl Jonas Love Almqvist är en fascinerande svensk klassiker som var långt före sin tid. I den får vi inte bara den svenska litteraturens första historiska roman, utan vi får även stifta bekantskap med Tintomara, som skulle kunna vara trans, icke-binär eller intersex. Eller så kan hen vara alltihop.
Själva handlingen väver ihop ett nästan shakespearianskt svartsjukedrama, som involverar två systrar och två unga militärer, med en komplott att mörda Gustav III. Sen bokstavligt talat rusar Azouras Lazuli Tintomara in i handlingen, och allt ställs på sin ända. Tintomara går under många olika identiteter, både pojkar och flickor, och ännu fler namn. Om jag kommer ihåg alla så har vi:
Azouras Lazuli Tintomara
Azoura(s)
Lazuli
Tintomara
Tournerose
Tinto
Mara
Tomara
Maria
Philip
Anledningen till att jag tar mig tid att lista alla är för att jag gillar speglingen till vår tid. Många transpersoner i vår tid inte bara experimenterar med olika namn, utan väljer att till slut kallas för olika namn i olika sammanhang. Det är just det Tintomara verkar göra genom boken.
I utgåvan jag läste fanns det ett efterord av någon vars namn jag inte kommer ihåg. Han sa i alla fall att Drottningens juvelsmycke var menad att bli ett sorts allkonstverk enligt Romantikens ideal. Den är alltså inte endast prosa eller pjäs, utan bådadera och dessutom innehåller den poesi, noter, och till och med inslag av balett. Stilgreppet förvånade mig, som en nutida läsare som plockade upp boken helt utan förkunskaper, bortom baksidestexten. Ändå gillade jag det hela. Det hade absolut blivit tröttsamt att läsa många böcker skrivna på det viset, men det var onekligen något som fick boken att stå ut, och fick mig hela tiden att tänka på vilken information vi som publik blir tilldelade genom varje texttyp. Fanns det mer till historien som jag bara skulle kunna komma åt genom djupläsning eller genom att relatera den till en annan historia? Troligtvis. Här finns massvis att analysera, som hur synen på romantisk kärlek och kön skiljer sig åt mellan de olika karaktärerna.
1 note · View note
bolitodequeso · 3 years
Text
Only angel - un análisis profundo
Esta es una traducción. Si compartes este post, por favor da créditos a @ialwaysknewyouwerepunk​ que es la persona atrás de este hermoso análisis. Tampoco olvides dar créditos a @bolitodequeso por la traducción, gracias <3
Hey todas, todes y todos, aquí está un análisis profundo que hice de “only angel” de nuestro bebé, Harry Styles. Quiero dejar MUY CLARO que esto es sólo mi opinión y mi análisis, partiendo de mis propias experiencias y de como he aprendido a interpretar el arte. Estudié literatura inglesa así que no estoy sacándome la información de la nada, mínimo no esta vez. Tampoco soy cis ni heterosexual, si es que eso hace una diferencia en ti leyendo este post. Y si, este post es sobre Harry siendo genderqueer. Si tu estas completamente cerrado a esta posibilidad, puedes ignorar este post y seguir checando tu tumblr. (Ignoraré anónimos que no aporten o digan nada bueno, pero estoy abierta a hablar si algo no quedó claro. Este masterpost puede ayudar con muchas preguntas también).
Usaré pronombres el/le para referirme a Harry. H ha sido llamado tanto por “el” como por “ella” por sus amigos cercanos y por su familia y parece aceptar ambos. Con la intención de dejar las cosas claras en este post, he decidido usar el/le.
Gracias a mi grupo por la lluvia ideas muy útiles, todxs ustedes son muy inteligentes les amo (y perdón Ari por traer a tema el amor de Harry por la poesía de Bukowski)
Si alguien está interesado, también hice un análisis (menos pesado) de Meet me in the hallway! (inglés pero tal vez pronto lo traduzco)
TW// alcohol, sexo, autolesiones 
Tumblr media
AHORA SI, EMPECEMOS
(introducción, hablado, extracto de Barfly) I saw this angel, I really saw an angel - vi a este ángel, de verdad vi a un ángel
Barfly, película con guion de Charles Bukowski, introduce a la atmósfera de la canción. La película trata sobre el alcoholismo, el adulterio, la violencia. La historia es en parte autobiográfica, con Bukowski representándose a sí mismo como su alter ego. Uno de los personajes principales, una adúltera, en un punto proclama que puede ver ángeles.
Los ángeles suelen ser una fuerza positiva en una historia, a pesar de ser imaginarios o aparecer en sueños. En la obra de Bukowski, "ángel" se utiliza a menudo como un término despectivo:
los perros y los ángeles no están
muy alejados de si mismos
Bukowski es conocido como un pendejo misógino -perdonen mi vocabulario- ya que le encantaba representar a las mujeres como seres inferiores que podía “conquistar” durante el sexo, etc. Era un autoproclamado "viejo sucio", reconociendo sus terribles características (que a menudo lo superaban) que son parte de él y que odia son aspectos que hay que tener en cuenta. (Bukowski luchó contra la depresión y el alcoholismo después de una infancia abusiva pero esto no justifica ningún abuso de su parte).
Mi propia interpretación de su trabajo, ya que yo aprecio su poesía porque me gusta el verso libre, el uso realista de las palabras y los temas, además de que tengo una debilidad terrible por los artistas torturados (todos tenemos nuestros defectos, ¿no?), es que era inteligente pero increíblemente autodestructivo, por lo que con cada palabra inteligente y seria que decía tenía ganas de murmurar dos que se llevaban todo entre las piernas y te abofeteaban en la cara mientras lo hacía. "¿No pueden ver a través de mi piel?, ¿No pueden ver que no soy nada?" Odio a uno mismo, autodestrucción. (apúntame porque soy ingenuo y tonto)
open up your eyes, shut your mouth and see - abre tú ojos, cierra tú boca y mira
¿Quién es “tú”? 
El público general (gp) / medios de comunicación. Abre tus malditos ojos y deja de escupir lo que crees que sabes, porque si realmente miras, veras que todas las respuestas están ahí.
"Yo" hablando de uno mismo, a quien identificaré como Harry de ahora en adelante.
that I’m still the only one who’s been in love with me - que yo sigo siendo el único que ha estado enamorado de mi 
“Yo”, H, es el único que sabe quién es él. También es una alusión al narcisismo: el "estar enamorado" se suele decir a / sobre otra persona, no a uno mismo. "conmigo" en lugar de "conmigo mismo"; la expresión natural suele ser diferente (en inglés, en lugar de decir “who’s been in love with me” la expresión más natural es “who’s been in love with myself”). Esta invertido en sí mismo, en Harry mismo. (¿Quizás H diría "me amo a mí mismo" (I love myself) si estuviera más familiarizado con lo que implica ese “a mí mismo”?)
“Que ha estado enamorado de mi”: el tiempo continuo implica la continuidad de estas emociones: cualquier otro amor / forma de atención ha sido fugaz, temporal (o eso cree él)
I’m just happy getting you stuck in between my teeth and there’s nothing I can do about it - estoy feliz de tenerte atrapado entre mis dientes y no hay nada que pueda hacer al respecto
La opinión del gp sobre Harry Styles™: mujeriego compulsivo, Hombre Agresivo en una sociedad patriarcal heteronormativa
H conteniendo con los dientes su vida, su yo, todo lo que lo convierte en él. No puede evitarlo, no puede encerrarse a sí mismo (o encerrar partes de sí mismo).
broke a finger knocking on your bedroom door, I got splinters in my knuckles crawling ‘cross the floor - me rompí un dedo tocando la puerta de tu habitación, tengo astillas en mis nudillos arrastrándose por el piso
De nuevo, CisHet Harry, un Hombre Agresivo
Básicamente H volviéndose loco tratando de derribar sus propios muros. Duele mucho tratar de averiguar qué está pasando dentro de él; tratar de luchar contra eso
couldn’t take you home to mother in a skirt that short, but I think that’s what I like about it - no podría llevarte a casa con mamá con una falda tan corta, pero creo que eso es lo que me gusta de esto
No podría llevarse ninguna de sus muchas "conquistas" a casa porque es demasiado superficial, "sucio"
Este ser no es algo que muestras en tu casa, porque se trata de sexo y de fisicalidad, así que no es algo que compartiría con su mamá, pero es algo que quiere poseer y aceptar (~ Bukowski)
She’s an angel, Only angel, She’s an angel, My only angel - ella es un ángel, solo un ángel, ella es un ángel, mi único ángel
Het Harry y su última aventura, posesivo (~ Bukowski)
Harry y el “ángel”, la “ella” que vive dentro de él
(Verso 2)
I must admit I thought I’d like to make you mine - bebo admitir que pensé que me gustaría hacerte mía
Fraseo muy ambiguo e inseguro. ¿Dónde está el macho, Hombre Agresivo (1)?
→ H y sus luchas internas (2)
as I went about my business through the warning signs - mientras me ocupaba de mis asuntos a través de las señales de advertencia
Het Harry, Hombre Agresivo haciéndose ver. Relación / aventura con red flags, señales de advertencia, pero la lujuria toma lugar y se apodera
Haciendo su "ángel", su "ella", una parte de él, encarnándola. Las luchas que vienen con eso: posible pérdida de visión de uno mismo. ¿A qué precio sale "ella" (estilo de vida autodestructivo)? ¿A qué profundidad está enterrada "ella"? (¿Cuántos tragos necesita para que salga?)
end up meeting in the hallway every single time - terminar encontrándonos en el pasillo todas las veces
“Meet Me In the Hallway”: conflictos en relaciones, pérdida de uno mismo, " I gotta get better - tengo que mejorar "
El pasillo es un terreno neutral: no es el dormitorio, no es la cocina (lugares y problemas usados en otras canciones de H). Nadie es el dominante aquí: ningún Hombre Agresivo, ningún "ángel". Solo Harry, tratando de resolver todo. Sigue terminando en el pasillo porque ni el Hombre ni el “ángel” lo encarnan por completo, por lo que tiene que empezar de nuevo con su autodescubrimiento.
And there’s nothing we can do about it - y no hay nada que podamos hacer al respecto
CAMBIO. Primera vez que se usa “nosotros”.
Para H, no hay un "yo", siempre es "nosotros". No puede "elegir un lado" o "averiguar" cual de sus pronombres es él. H es todo lo anterior.
told it to her brother and she told it to me - ella se lo contó a su hermano y ella me lo contó a mí
(¿Qué diablos significa esto? Literalmente no tengo ni idea. ¿Qué hacen estos pronombres aquí? El “ángel”, "ella", no es "tú", lo que habría hecho que la interpretación (1) tuviera sentido. Ahora, cualquier mujer que H estuviera mencionando en el verso 1 (cuando dice "tú") no es "ella" en este verso, de lo contrario "tú" seguiría siendo usado. O es una escritura descuidada, o significa algo más. Tú dime, de verdad. ¿Qué hace este “hermano” aquí? (Creo que “hermano” podría  ser fácilmente reemplazado por “amante / amor” y entonces al menos tendría sentido la interpretación de mujeriego).
that she’s gonna be an angel,- que ella va a ser un ángel
Ella sólo será imaginaria. Otra interpretación es que "ella" está amenazando con ir muy lejos y autodestruirse realmente. Implicaciones de s*******.
just you wait and see - sólo espera y verás
Una frase (un tu) en general, el oyente / etc. Mensaje insultante: "ella" necesita demostrar algo.
When it turns out she’s a devil in between the sheets - cuando resulta que ella es un demonio entre las sábanas
And there’s nothing she can do about it - y no hay nada que ella pueda hacer al respecto
Antítesis de "ángel" y "diablo". Ambos seres no están presentes en el mundo real.
→ Incluso "ella" no puede huir de las dualidades.
Sexo, aceptación de uno mismo como un ser sexual.
Wanna die, wanna die, wanna die tonight (3x) - quiero morir, quiero morir, quiero morir esta noche (3x) 
“Yo” implícito pero omitido (en inglés, la manera gramaticalmente correcta es “ I wanna die - yo quiero morir ” no “ wanna die - quiero morir ”)
→ Razones de métrica
→ Omisión de pronombres como elección consciente
Sentimientos fuertes.
Autodestructivo - " just you wait and see - solo espera y verás " - insinúa un estilo de vida que podría arruinarte, mental y físicamente (~ Bukowski)
Autolesiones
SONIDO: musicalmente, suena similar a “kiwi”, “woman” y “she”; las canciones también superponen: a la mujer como seductora, sexy, tortuosa, imaginaria
SINTESIS
Harry como autor se encuentra en la escritura de Bukowski: encuentra la imagen de mujeriego que siempre se le ha proyectado desde muy joven. Harry no se identifica con esta persona, pero juega con ella en su mente después de tantos años de tener que jugar a fingir, y sabiendo que el gp lo ve de esa manera. Utiliza deliberadamente metáforas que pueden llevar a que sus canciones se interpreten fácilmente de múltiples formas. Puedes escuchar esta canción y pensar que se trata del Mujeriego CisHet Harry que tiene sexo casual todo el tiempo, es dominante y agresivo. (After, vete a la mierda)
O puedes pensar que se trata de Harry mostrando su lucha interna, su lucha consigo mismo, su género, tratando de averiguar quién es realmente. ¿Por qué no puede identificarse con esta imagen del Hombre que se le ha proyectado todos estos años, una imagen tan aceptada en la sociedad patriarcal heteronormativa en la que se crió? ¿Y por qué "ella" es tan inalcanzable? ¿Por qué es solo un ser imaginario, como un ángel o un diablo? ¿Por qué están cerradas las puertas?
La autodestrucción como tema de esta canción, con implicaciones de autolesiones (romperse el dedo, astillas en los nudillos, querer morir), subraya la pesadez de la letra, la dificultad de su lucha. Las referencias a Bukowski luego insinúan el uso de alcohol, lo que resalta estas personas que residen en la imaginación de Harry, en cómo se ve a sí mismo y cómo sabe que los demás lo ven.
Las referencias a Bukowski, en mi opinión, revelan la lucha de Harry con la imagen de sí mismo. Parte de él quiere ser famoso, ser una estrella de rock, disfrutar partes de ese estilo de vida. ¿Eso lo convierte en una mala persona? ¿Ha perdido alguna vez de vista quién es por eso? (Harry encontrándose en Bukowski me rompe el corazón, porque para mí eso implica el odio que tiene H a sí mismo, una inclinación / atracción por las tendencias autodestructivas y su indiferencia, desprecio por sus habilidades artísticas. No es por ser dramática. Brb voy a llorar)
La "ella" en el "nosotros" de Harry, en el mismo Harry, es seductora e imprudente, y desde el lanzamiento de Fine Line hemos podido ver una evolución en la experiencia de ella. Desarrollo de personaje, por así decirlo. En “Only Angel”, ella es parte de una pelea, alguien que solo sale en momentos desesperados, como reacción a su personalidad CisHet forzada, o después de algún tipo de abuso de sustancias. En "She" o "Fine Line", su presencia es menos letal.
Mi interpretación de los pronombres usados en esta canción es exactamente eso: Harry es cada uno de ellos, ya sea una parte de su personalidad o en realidad sea él. Harry es genderqueer de una forma u otra.
Esta es una traducción. Si compartes este post, por favor da créditos a @ialwaysknewyouwerepunk​​ que es la persona atrás de este hermoso análisis. Tampoco olvides dar créditos a @bolitodequeso​ por la traducción, gracias <3
316 notes · View notes
muggycuphead · 2 years
Text
Tumblr media
Mes del orgullo 2022 - Apreciando a personajes diversos
... holaaaa
Ha pasado un tiempo desde que publiqué aquí, ¿no es así?
Sí, he estado haciendo algunas cosas desde que me fui, y algunas de ellas se pueden notar aquí (ligeramente)
Pero -¡Hey! Las cosas se dirán cuando sea el momento idóneo para hacerlo, ahora mismo solo me concentraré en lo que traje aquí para el Mes del Orgullo de este año (un poco tarde, sí, pero bueno, aquí está)
Ahora sí, aquí la lista de personajes con los orgullos que le corresponde a cada uno de ellos (aunque me acabo de dar cuenta de que accidentalmente cambié el orden de las hojas aquí, así que es mejor si las leen de abajo hacia arriba cuando busquen a los personajes en cuestión):
    =>>Fantiddie. Mi personaje en su forma 'subconsciente' (la cual estoy usando actualmente). Tiene las banderas de asexual y arromántica pintadas en su 'túnica', aunque, como notarán, también tiene una 'bufanda' con la bandera demisexual. Esto se debe al hecho de que he estado reflexionando sobre algunas cosas que rodean mis pensamientos sobre las relaciones, e incluso si todavía me identifico como una ace-arrom, he decidido ser un poco más abierta sentimental y menos quisquillosa respecto a ese tema (aunque no estoy para eso en este momento, demasiado apresurado)
    =>>JPSAB Redim!Blixer, Cube y Hellie. El squad de formas, síii. Cube y Heli sostienen las banderas no binarias, ya que ambos son fancanónicamente nobinarios, al menos por lo que puedo recordar con Hellie, a Cube ya le había definido más o menos por ese estándar comenzando BR así queee…ya saben. Blixer, por otro lado, comparte una de las banderas de Fanti: asexual, ya que en realidad no está tan interesado en tener algo así de íntimo con alguien cercano a él (y sí, suena raro, ya que estoy hablando de una FORMA QLIA, pero ya saben que  en JPSAB en realidad es un humanoide, así que pues eso-)
    =>>Isósceles y los ‘TriÁngeles’. La deidad más alta de Paraíso en JPSAB, junto a sus discípulos. Sostiene la bandera progresiva LGBTQ+, mientras que los TriÁngeles sostienen las banderas genderqueer (izquierda, forma oculta) y genderfluid (derecha, forma verdadera).
    =>>Net, Compass y Ori. Las tres principales autoridades del ciberespacio en la historia de CV: CR. Ori (el personaje del medio) tiene la bandera no binaria, mientras que Compass (izquierda) y Net (derecha) usan ropa diferente con el patrón de la bandera hetero-aliado plasmada en esta.
    =>>Thalia, PD!BF y Lars. La protagonista ruda amante de los gatos de CVCR, el rapero más popular de NG en una forma 'zomboopificada' y el viejo chico dragón, todos ondeando la bandera bisexual por encima de sí mismos. Viejo, ha pasado un tiempo desde que dibujé al Drakka, todavía me gusta, es lindo, pero no voy a mentir, la historia de su personaje realmente merece una nueva versión en algunas partes.
    =>>Thales y Corine. Posiblemente la primera pareja de lesbianas que he formado, ambas luciendo y teniendo a su lado la bandera de dicha orientación. Y sí, esto básicamente alude al ship TailsxCosmo. La razón: creo que hacen una pareja bastante linda... aparte de que, en caso de que se lo pregunten, el personaje que se disfraza de Cream en el concepto al que pertenecen Thales y Sócrates (el Sonic de descuento) es en realidad una niña pequeña.
    =>>Hernán. El aspirante a Bansky que hice conceptualmente para C4:CR el año pasado. La bandera que se ha teñido en el pelo es la bandera gay trans-inclusiva. Se explica solo el boceto
Y eso es todo, amigos
Y sí, sé que BoyFriend no es ningún personaje mío, pero el concepto fan que usé arriba sí lo es. Hablando de eso, pequeña nota, tiene mucho que ver con aquel concepto que publiqué una vez en mi Twitter; tristemente no envejeció muy bien que se diga, ya que dudé mucho con este tras bambalinas, y realmente no tengo ganas de hacer otra cosa con él más allá de... bueno, sketchdumps conceptuales, ya que la mayoría de las ideas que pensé para este -algunas de las cuales ya tengo bocetos incluso- son esencialmente copias de otros personajes de mods  de FNF -los más populares, para ser más específica (no me importó mucho al principio, pero ahora me da algo de cosita, ya que desarrollé cierto afecto por el concepto e incluso lo tuve como un concepto de confort por un tiempo, así que sí, pica un poquito, pero ps me acostumbre al sentimiento con el tiempo); tl; dr, puede que simplemente haga un bomb-post' al respecto en algún momento por el mero hecho de mostrar que existe.
Así que pues, eso es todo de mí aquí por el momento
Espero que todos estén teniendo un gran mes del Orgullo, además de cuidarse bien en casa.
Se cuidan, lqm b< u u) >d
6 notes · View notes
larentsbr · 4 years
Note
hey, esses dias eu comecei a ver mais seus posts e ver as análises das músicas do harry, quando vi você se aprofundando comecei a pensar na possibilidade de ele não ser cis pois até então pensava que ele só tinha esse jeito mais "feminino", mas agora vendo que você falou sobre isso, queria saber mais. o que você acha dessa possibilidade, você acha que ele não é cis mesmo?
oioi!
então, anon, eu recebi uma pergunta parecida com essa no curious cat e lá eu falei que não poderia falar sobre isso, mas eu não fui sincera.
Eu acho que tudo tem possibilidade. Comecei a ler sobre esse assunto e ver as evidências, e com isso fiquei com uma pulga atrás da orelha. Mas como mulher cis eu acho que não posso ficar analisando e criando "teorias" sobre esse tema até porque não é o meu lugar de fala.
Mas eu acho sim que muita gente deveria abrir a cabeça sobre esse assunto e ver alguns posts, principalmente feito por pessoas que tem domínio sobre e podem falar com propriedade.
Agora vai literalmente de cada um acreditar no quer e se quer ler sobre o assunto ou não.
Antes de deixar os links com alguns posts, eu gostaria de traduzir alguns tópicos de um post feito pelo do Heath.
link do post original
1. está forçando uma identidade de gênero no harry:
As ÚNICAS pessoas que estão forçando uma identidade de gênero no Harry são aquelas que insistem que ele é definitivamente cis.
Nunca vi uma pessoa trans neste fandom dizer que é definitivamente trans. Estamos simplesmente dizendo que ele PODE ser trans ou PODE estar se questionado. Estou perfeitamente feliz por ele ser cis. Também estou perfeitamente feliz por ele ser trans.
O que é realmente problemático é dizer que Harry é 100% cis quando ele nunca, nunca disse isso, e quando ele está claramente brincando com o gênero em algum grau.
Cis não é o gênero padrão (assim como 'hétero' não é a sexualidade padrão). É prejudicial dizer que Harry certamente deve ser cis até que se prove o contrário. Essa visão trata as identidades trans como 'outras' e quase implica que é profundamente ofensivo ser visto como potencialmente trans. Não é remotamente prejudicial dizer "devemos deixar espaço para a ideia de que Harry pode ser trans ou estar se questionado até que se prove o contrário."
3. harry usa e/dele/-e como pronome e algumas vezes é referido como homem, logo ele é cis:
Pessoas não binárias usam os pronomes que 'combinam' com o gênero que lhes foi atribuído no nascimento o tempo todo. Uma pessoa não binária que nasceu homem pode usar ele/dele, eles/deles, ela/dela etc. Isso não os torna não trans. As pessoas do gênero Genderqueer podem ter um dia em que se sentirão muito como um homem e um dia em que se sentirão muito como uma mulher, ou um dia em que não se sentirão nada disso.
Aém disso, mais uma vez, existem pessoas enrustidas. Eu uso os pronomes ele/dele e eles/deles, mas não estou assumido a todos que conheço. A pessoas que usam ela/dela para mim, e só porque eu não me assumi, isso não significa que seja menos doloroso ou a suposição de que eu sou cis seja menos prejudicial.
7. Você está dizendo que Harry é uma mulher trans ?!
Não. Existem muitas identidades trans por aí e Harry poderia ser qualquer uma delas.
Dito isso, o fato de alguém chegar à conclusão de que estamos dizendo que ele é uma mulher trans, e DEMONIZAR essa ideia/usá-la como um apito de cachorro para despertar medo e confusão, é um comportamento clássico de terf.
[terf = trans-exclusionary radical feminist
trans-excludente radical feminista]
O fato de as pessoas falarem "ESTÃO DIZENDO QUE ELE É MULHER TRANS" para tentar deslegitimar qualquer comentário sobre seu gênero, é transfóbico. De repente, você está admitindo que acha as mulheres trans assustadoras/repulsivas e está muito bem disposto a usar isso para influenciar as pessoas, enquanto também admite que não sabe o que é uma pessoa não-binária, etc.
alguns links:
(todos em inglês, não conheço nenhum em português)
- O lado "feminino" do harry
- tatuagem de sereia
- perfect now by louis tomlinson
- capa de fine line
tag: harry não cis
15 notes · View notes
midiaqueer · 5 years
Text
Sobre a matéria da BBC News Brasil
Tumblr media
TW: exorsexismo, definições equivocadas, apagamento de identidades, validação academicista, ironia.
Bem, mais uma vez perpetua-se a ideia de que pessoas não-binárias não são 'nem homem nem mulher'. Até porque não existem pessoas que são desses gêneros, e que fluem entre eles, que têm identidades relacionadas, né? Detalhe: só pessoas agênero ou sem uma identidade específica foram chamadas para as entrevistas. Hm...
Chamaram a primeira pessoa, que é agênero, de "indivíduo sem gênero definido". Sabe, não tem como você ter um gênero indefinido quando você não tem um gênero. 
"São pessoas que podem se sentir transitando entre os dois gêneros, sem necessariamente estar em um deles. São os indivíduos que resistem à normalização de gêneros. São pessoas cujos corpos denunciam uma resistência à imposição de normas". Uau, mais uma matéria sobre pessoas transgênero que botam uma pessoa cis da área da psiquiatria pra nos definir, e ainda de forma incompleta/equivocada. Incrível.
"A partir da década de 80, os estudos de gêneros passaram a abordar uma vertente que não incluía somente masculino ou feminino. Desde então, conforme especialistas consultados pela BBC News Brasil, surgiu o termo não-binários - também denominado por estudiosos como 'genderqueer'." Huh... o termo genderqueer não é propriedade de "estudiosos", tá? E não é apenas um sinônimo de não-bináries.
Bem, achei até positivo citarem a existência da neolinguagem. Porém, podiam ter explicado que existe uma linguagem universal e as linguagens pessoais, não? Não existe só o pronome elu e flexão com e. Resumir neolinguagem a "gênero neutro" é algo até esperável, mas ainda errado.
É importante falar sobre perguntar a linguagem da pessoa e respeitá-la. Só que existem pesos diferentes para pessoas que usam uma ou ambas as linguagens padrão e pessoas que usam neolinguagem. O fato da matéria tratar a única pessoa que usa pra si neolinguagem com a sintaxe neutra é uma evidência disso.
Eu até entendo por que ainda colocam esses detalhes. Mas seria tão bom ler uma matéria sobre pessoas trans/n-b sem menções a nomes mortos e gênero designado. E sem dar tanto foco a modificações corporais.
A parte de orientação sexual é bem ruim. "Entre os não-binários, assim como em casos de pessoas binárias", linguagem desumanizadora. Ninguém prestou atenção nisso? 
Ok... como pessoas que "não são nem homem ou mulher" podem se identificar como hétero ou homo? Só pra constar, sim, existem gays e lésbiques não-bináries. Mas dentro do contexto da matéria isso não é nada explicado. E a identidade heterossexual não funciona para pessoas n-b. A psiquiatra falou uma coisa bem sem sentido. Sério que ninguém parou um minuto pra se preocupar sobre a identidade sexual de pessoas n-b, sendo que as definições/ideias do senso comum de hétero, homo e bi são centradas em pessoas binárias?
"Alguns não-binários se definem como assexual - característica que, conforme estudiosos, também pode ser considerada uma orientação sexual." Assexualidade não precisa de "especialistas" pra ser validada, tá? E... precisava mesmo dizer que a pessoa "nunca beijou na boca"?
E poxa falaram de uma pessoa transmasculina e não usaram esse termo. Perderam a oportunidade de falar sobre  pessoas n-b transmasculinas e transfemininas.
"Tal característica, conforme especialistas no tema, não altera o fato de o indivíduo considerar que não pertence ao gênero masculino ou ao feminino." Precisou de especialistas pra afirmar isso? A palavra das próprias pessoas n-b não era suficiente? Já não é sabido que expressão de gênero e identidade de gênero são coisas distintas?
Pessoas não-binárias passam por muita coisa. Inclusive serem exotificadas em matérias sobre o tema feitas por pessoas cis que usam seus próprios parâmetros, mesmo quando não incluem o próprio grupo foco da matéria. "Hm, onde vi isso?"
Por fim, a psiquiatra frisa que pessoas n-b precisam ser vistas com base em estudos do tema. Mas, estudos com as vivências e terminologias dessas pessoas? Só assim para serem estudos de qualidade. Ah, e não é necessário estudos para validar o grupo, só ressaltando.
Então... que bom que existem espaços nos dando alguma voz ou visibilidade. Mas até quando seremos só criaturas exóticas dignas de uma matéria que fala em seus próprios termos, e não nos termos do grupo que ela se propõe a mostrar?
Assim como os tais estudos acadêmicos, me parece que somos só teoria, não somos as referências. Essa necessidade de botar "especialistas" nessas matérias me parece só uma forma de nos validar, porque só nossas vivências e palavras não bastam.
Mencionaram a neolinguagem, deram exemplos, mas optaram em usar a sintaxe neutra pra se referir a única pessoa da entrevista que usa pronome elu e flexão com e. Fazem uma matéria sobre pessoas que "não são homem ou mulher" e não podem usar devidamente a linguagem de uma pessoa que não usa as duas linguagens associadas aos gêneros binários?
Enfim, é isso que tenho a dizer sobre a matéria.
Estou escrevendo isso como uma análise a uma matéria lançada sobre pessoas não-binárias pela bbc news brasil. Fiz pontuações e comentei as faltas dela. Portanto recomendo que leiam essa matéria antes de prosseguir aqui, assim o artigo fará mais sentido: https://www.bbc.com/portuguese/brasil-47675093.
Já adianto que não achei a matéria ruim. Ela está boa em comparação a outras matérias sobre o assunto. Mas tem seus defeitos e esse blogue não existiria se fosse tudo perfeito.
Critica por Vitor Rubião em seu blog
13 notes · View notes
resistencianb · 6 years
Text
Mes de la diversidad, no de la exclusión
Llevamos apenas dos días del mes del orgullo GODI/LGBTIAQP+/GSRDI/queer y, como es de esperar y agradecer, se publican imágenes de positividad y celebración de la diversidad.
Pero por desgracia también hay que aguantar a les exclusionistas, quienes no son capaces de superar el pasado y asumir que LGBT no son siglas para tomárselas en sentido literal, sino que representan a cualquier persona que se salga de la norma. Sí, llámalo LGBT, GODI, GSRDI, queer, LGBTIAQP+ o de cualquier forma, que la idea es la misma (la inclusividad de las siglas LGBT aun así se debate por gran parte de la comunidad, aunque eso es un tema para otro momento).
A lo que vamos es a denunciar estas capturas de dos personas que citan unas imágenes inclusivas creadas con motivo del mes del orgullo solo para hacer daño y demostrar lo exclusionistas que son.
Tumblr media
En esta primera captura cuelga un calendario del mes de junio en el que cada día tiene marcada una identidad (por ejemplo el día 2 es “lesbiana” y el 19 “pangénero”, y así para todos los días del mes). En su tweet pone: “arreglao’”, porque coloca la imagen de ese calendario pero tachando todos los días que no son “gay”, “lesbiana”, “bisexual” y “trans” (L G B y T). Típico de exclusionistas, sí, pero no deja de ser algo asqueroso. Esas 25 identidades que ha tachado son legítimas y motivo de celebración y de lucha durante el orgullo. Si no os gusta, sois vosotres quienes sobráis. Pero nosotres no nos vamos a ningún lado, y por supuesto no vamos a desaparecer por mucho que nos taches en un edit de una imagen.
Tumblr media
Esta es otra persona pero que cita a la anterior. Pone esos términos en mayúscula (entendido como grito en internet) porque no los comprende y su ego exclusionista le puede. Pues mira, así te jodas. Si la gente cishet puede entender que diversidad no son solo 4 identidades, tu también puedes entenderlo. Si no, pues te callas la boca al menos.
Tumblr media
Y otra vez la misma persona de antes, esta vez citando el tweet con una imagen de unos pájaros coloreados con motivos de banderas de orgullo (en total 6, aquí no se ven todos, pero son: LGBT, bi, ace, pan, trans y genderqueer). En 4 puntos, esta exclusionista critica “todo lo malo” que hay en tan inocente (y bonita) imagen. Respondemos:
No pone la bandera LGBT como sinónimo de homosexualidad. Para una ocasión en la que el arcoiris aparece como bandera LGBT y no como bandera gay no vengas a inventarte las cosas solo para tener una cosa que poder atacar.
Aces y genderfluid (que por cierto no pone genderfluid sino genderqueer, que ni sabemos leer tampoco parece) estamos hartes de repetir que somos parte de LGBT (o como quieras llamarlo) de toda la vida. Y que vengas a decir que no lo estamos no lo convierte en realidad. No conoces la historia del colectivo que tanto defiendes, y no te importa realmente el colectivo.
La típica frase que repiten les exclusionistas pánfobes como si fuera un dogma del exclusionismo. Ya hemos desmentido muchas veces que esta afirmación es falsa.
Lo del mensaje “love is love” es cierto (aunque las personas arrománticas también han mostrado incomodidad con el mensaje), pero aquí solo está usando eso para titular los dibujos. Los dibujos son el mensaje en sí aquí. De todas formas, tu eres cis y realmente te importan poco las personas trans (todo lo que le podamos importar a las personas cis, que no es suficiente en los mejores casos), solo nos estás instrumentalizando para atacar una imagen inclusiva. En esto pocas veces nos equivocamos. Saber que existimos las personas trans no te convierte en inclusiva y aliada. Las personas arrománticas ni sabes que existen, y aunque lo supieras poco te importarían como ya has dejado claro. También demuestras que no sabes ni siquiera que la opresión no es por “con quién nos acostamos” (acción) sino por experimentar una atracción que se sale de la norma o por no experimentarla (que también se sale de la norma).
En resumen, que ha buscado varios argumentos para atacar la imagen, pero como veis los 4 puntos no se sostienen por ningún lado y son simples excusas para justificar su odio.
El mes del orgullo es nuestro. Es de todes. Por mucho que intentéis hacernos daño y excluirnos, vamos a seguir luchando, tal y como hemos aprendido de nuestres mayores queer.
12 notes · View notes
marshalltrabajo · 3 years
Text
El problema de las historias que contamos sobre los trastornos alimentarios
En los últimos años, las representaciones de los trastornos alimentarios se han vuelto más comunes en la pantalla y en la literatura. Pensemos en la delgadez de Lily Collins mientras cuenta calorías en la película de Netflix To the Bone, o en la joven protagonista de la serie Insatiable, que se queda delgada tras un verano a dieta líquida. La novela Dietland, de Sarai Walker, es una mirada satírica a una mujer radicalizada tras años de intentos fallidos de perder peso, y el libro I Must Have You, de JoAnna Novak, sigue a una madre y una hija que tienen dismorfia corporal. Recientemente, la NBC encargó un piloto para una comedia protagonizada por Demi Lovato sobre "amigas que pertenecen a un grupo de problemas alimentarios". Esta abundancia de narrativas, sin embargo, no se ha traducido en una diversidad de historias. Y, por desgracia para el público, muchos de estos trabajos caen en la trampa del sensacionalismo.
Los trastornos alimentarios como la anorexia adolescente son un tema difícil de retratar. Los detalles hacen que el arte sea convincente, pero ilustrar las particularidades de los desórdenes alimenticios puede romantizarlos, ofreciendo imágenes aparentemente aspiracionales de cuerpos esbeltos y relatos de dietas disciplinadas. Debería saberlo: me he encontrado con este reto en mi trabajo como escritora y he luchado contra él como lectora y espectadora. Cuando era una adolescente bulímica en 2005, me influyó la serie de televisión Starved de FX, en la que aparecían personajes que se restringían, se daban atracones y se purgaban, a veces a plena luz del día. Muchos escritores han analizado cómo los libros y las películas sobre los trastornos alimentarios pueden contribuir a perpetuarlos en el público. A veces, estas obras también tergiversan quiénes luchan contra estos trastornos, ideas erróneas que incluso algunos dietistas comparten. Las mujeres cis blancas, ricas o de clase media con anorexia no son las únicas personas que se enfrentan a los trastornos alimentarios. Estos trastornos también incluyen la bulimia y el trastorno por atracón, y pueden afectar a los hombres, a las personas de color y a las personas genderqueer.
Lo que está en juego es una narración más cuidadosa e inclusiva, especialmente ahora. La pandemia de coronavirus parece haber impulsado un aumento espectacular de los trastornos alimentarios entre los adolescentes. La enfermedad se ve comúnmente exacerbada por los factores que han configurado la vida bajo el COVID-19: más estrés, ansiedad y aislamiento. Incluso cuando muchos países vuelven a abrirse, surgen nuevos desencadenantes, como conversaciones aparentemente inocuas sobre la pérdida de kilos de la pandemia; en algunos lugares, el tratamiento se ha vuelto más difícil de obtener. Por ello, los creadores tienen la responsabilidad de dejar atrás las imágenes románticas y los arquetipos que han impregnado durante mucho tiempo el arte sobre el tema. En los últimos años, algunos autores, entre los que me incluyo, han intentado estar a la altura.
Las memorias de Marya Hornbacher de 1998, Wasted, establecieron el modelo tradicional para escribir sobre los trastornos alimentarios hace más de dos décadas. El libro cataloga sus recuentos de calorías y sus atracones; en una escena, la autora se describe a sí misma después de una purga: "Me quedé sin dormir. Dando vueltas. La cabeza me latía con fuerza. Los dedos hinchados, la garganta hinchada como una rana toro. La luz se apagó, la oscuridad y los pensamientos acelerados me inundaron. Los miedos. Los rezos".
El lirismo recortado de Hornbacher da un brillo adornado a su trauma. Al presentarse a sí misma en su momento de mayor malestar, también da inadvertidamente a los lectores instrucciones sobre cómo mantener su enfermedad. Aunque Hornbacher se recupera, las partes más escabrosas de su viaje permanecen en la mente del lector mucho más tiempo que los pasajes que ofrecen esperanza. En la narrativa que crea, los trastornos alimentarios parecen ser el dominio de las mujeres blancas, bellas y de clase media. No es culpa de Hornbacher que tanta gente lea su historia como la única. Tampoco es culpa suya que tantas secciones de sus memorias parezcan ahora gratuitas. Ella hizo que los lectores fueran conscientes de un problema que merecía más atención, y su libro se convirtió en un éxito de ventas no a pesar de los detalles que eligió, sino gracias a ellos.
0 notes
freddesbokhylla · 6 months
Text
Sparken i baken som fick mig att starta en bokblogg
Tumblr media
Den här boken, alltså. Badort av Tove Folkesson och Hanna Folkesson. Den är det bästa jag läst på evigheter. Jag ville läsa lite recensioner av den för att se om det var andra som gillade den. Tyvärr var det mycket färre än jag hade väntat mig.
Jag gillade karaktärerna Måna och Ingrid, men jag älskade stämningen. Nu kan jag inte så mycket om Borgholm, men det kändes som en magisk plats, på något sätt både väldigt riktig och fiktiv samtidigt. Språket kändes likadant. Det låg någonstans mellan prosa och poesi, och det förhöjde stämningen. Några andra recensioner sa att handlingen gick för snabbt, men jag håller inte med. Den gick precis så snabbt som den borde. Hela boken har en omtöcknad känsla över sig, som helt och hållet är kopplad till handlingen. Vi inte bara ser våra huvudpersoner vara unga och kära sådär som man bara kan bli under sommarnätter när man snart ska skiljas åt - vi får själva känna av hur allt går så drömlikt fort.
0 notes
uncomicmas · 3 years
Photo
Tumblr media
En agosto @darkhorsecomics va a lanzar #KillerQueens Únete al escritor estrella en ascenso David M. Booher (Canto, Alien Booher), la artista Claudia Balboni (Fairlady), el colorista Harry Saxon (Vagrant Queen) y el rotulador Lucas Gattoni (Liebestrasse) en la nueva miniserie de Dark Horse, Killer Queens, que llegará en agosto de 2021. ¡Todo el equipo creativo LGBTQ aborda temas de amor, xenofobia y el terror de las dictaduras fascistas en la hilarante y épica ciencia ficción queer! Conoce a Max y Alex, dos homosexuales asesinos a sueldo intergalácticos reformados que huyen. Su antiguo jefe, un mono esponjoso con un jetpack, está detrás de ellos para recuperar su barco robado. Incluso los asesinos reformados tienen que comer, por lo que aceptan una misión del antiguo amor de Alex: su recuperación estándar de secuestro sin víctimas y sin muertes en una luna cercana. ¿Única complicación? La mitad de la luna está gobernada por un dictador fascista hostil a los extranjeros. entonces, ¿qué podría salir mal? Killer Queens # 1 (de 4) llega el 18 de agosto de 2021, con portadas de Balboni y Saxon, Chris Ables y Jen Bartel. Está disponible para pre-pedido ahora a través de su tienda de cómics local. Portadas de Claudia Balboni, Chris Ables Y Jen Bartel Fuente @darkhorsecomics #pansexual #lesbian #asexual #bisexual #transgender #queer #lgbt #lgbtq #genderfluid #trans #lgbtpride #pride #loveislove #polysexual #demisexual #agender #nonbinary #genderqueer #saga #comics #dccomics #gaypride #marvel #comicbooks #bi #aromantic #marvelcomics #ftm #homosexual https://www.instagram.com/p/CPBvcdEHEAp/?utm_medium=tumblr
0 notes
riventracksrpg · 7 years
Photo
Tumblr media
¡Hola, mis queridos roleros! Aquí la primera publicación de esta sección llamada "Pensamientos de roler", en donde tengo el gusto de presentar el siguiente tema: lo NO CIS en los foros RPG.
Muchos sabemos, por lengua (o dedos) de mucha gente (generalmente anónimos), que los personajes no cisgénero son poco populares a la hora de conseguir rol ¿No? son esos a quienes todo el mundo ignora, los diferentes, los dejados de lado por el santo grupismo. Eso es lo que nos quieren hacer mamar, sin dudas. 
Primero, una pequeña definición antes de meterme con la opinión en si: (fuente: http://www.moscasdecolores.com/es/glosario-lgbt/235-cisgenero)
Cisgénero: Utilizado en el campo de los estudios de género, es un término que se utiliza para describir a personas cuya identidad de género y género asignado al nacer son concordantes, y que cuyo comportamiento también es concordante con el que socialmente se asigna a dicho género. Por simplificar, se puede decir que hay personas transgénero y personas que no lo son, y las que no lo son reciben el nombre de cisgénero.
Ahora, lo "no cisgénero", como se puede bien intuír, implica lo transgénero, pero hay más, ¡muchísimo más!, personas bígenero, trígenero, genderfluid, neutrois, non-binary, genderqueer, hay tantos géneros, de hecho, me atrevo a decir, como diversidad en orientaciones sexuales. Y gracias al universo porque, si todo fuera hombre - mujer ¿Que aburrido, no? 
Ahora ¿Por qué esto no se refleja en los foros RPG? Si después de todo, es la realidad. Volvemos entonces al primer párrafo: el no cis es impopular, nadie quiere rolear con ese pj, lo hacen de lado, es ignorado, etc, etc, etc. Es tomado como algo antinatural, “asqueroso”. Pues bien, quiero retrotraerles a todos ustedes a una época pasada, que no se si recordarán, pero lo mismo pasó con los personajes homosexuales (gays - lesbianas) y con los personajes de diferentes culturas (asiáticos, hindues, los no occidentales, vamos) que empujaban a crear foros ESPECÍFICOS para este tipo de personajes ¿no creen que es estúpido?. Si no hay quien se anime a rolearlos y sentar el precedente: ¿Cómo es que vamos a lograr introducir estos conceptos en la comunidad como si fueran naturales?
Me atrevo a decir entonces que en parte se debe a la falta de educación en cultura general. Es decir, si no sabes de que va ¿Cómo vas a escribir sobre ello? Eso es un gran punto, y luego, y aquí he la controversia, el quid de la cuestión, el nudo del problema: TODO el mundo, dice que rolear un personaje de este tipo te condena al ostracismo rolero. ¡GRUPISMO! gritan todos, ¿Saben? Estoy cansada de escuchar sobre el bendito grupismo, pero eso para otros párrafos, porque nos desviamos del tema.
Desde mi lado, y teniendo la experiencia en dos foros completamente diferentes, con gente completamente diferente, he comprobado que esto es una presuposición falsa. Tan falsa como billete de tres pesos/euros/dólares. Si, como me leen, y ya me la veo venir: que no, que eso no es cierto, ¡que Riven ha perdido la cabeza!. Pero no, todavía no la perdí (del todo) y si fueran tan impopulares: ¿Cómo es que tengo varias tramas andando en el foro en el que estoy? ¿Cómo puede ser que todos en la cb hablen conmigo, sin importar realmente que en el avatar mi personaje se vea como mujer y el nick corresponda a un hombre? En mi caso, el personaje responde a una identidad genderfluid. No hay recetas mágicas, ni es que tengo una brillante personalidad o creo que mi personaje es el mejor del mundo. Me he movido YO, y he buscado YO las tramas con las que ahora estoy orgullosa de contar. Si, al principio fuí reticente diciendo: “Se que no voy a tener rol, y aunque no tenga UN solo tema, me inscribiré igual con este personaje, porque lo amo y prefiero estar cómoda antes de adaptarme a una heteronormativa cisgénero impuesta por la comunidad.”
En eso, entonces, radica el asunto: en animarse y leer para hacer bien las cosas, aparte de moverse uno per se. Si uno entra a un foro diciendo “soy el discriminado, el apartado, nadie querra rolear conmigo, si no rolean conmigo me discriminan, y por ende a todos los que son como yo” en torno a un personaje, no harán mas que cubrirse de un halo de repelencia hacia los demás, nadie se les querrá acercar demasiado y de ahí no se sale. La primera impresión es lo que cuenta, al fin y al cabo. Y no tiene nada que ver con el tipo de personaje, sino en como el user actúa en torno a su personaje, proveyéndolo de cualidades negativas: es el pesado, el problemático, el llorica.
Reconozco en que nos falta MUCHÍSIMO camino por recorrer en tanto conocimiento general de la sociedad hispanohablante sobre estos temas (tampoco es que la religión nos haya ayudado sobre eso específicamente, y atrévanse a decir que no, porque la Iglesia es la institución que mas protege con ahínco la familia heteronorma y cisgénero, sea uno creyente o no, hay que diferenciar la fe de la institución de poder político y yo me estoy metiendo con lo segundo), nos falta conocimiento y nos falta mirar menos hacia el otro y más hacia uno mismo, nos falta reconocimiento hacia el otro, sin importar qué, pero una cosa es cierta: si conviertes el género u orientación sexual de tu personaje como una bandera política en un foro de rol, te condenas a ti mismo, porque deja de tener ese aspecto “humano” que hace a un personaje agradable, en palabras del Sr. Gamba. Si tú mismo tomas a tu personaje como un bicho raro y un anormal, ¿Qué crees que harán los demás? Como te ven, te tratan, si te ven mal, te maltratan. 
Pues así mismo.
No quiero extender mucho más el asunto porque esto daría para, literalmente, HORAS de debate en donde se mezclarían concepciones, estructuras piagetianas y normas morales heredadas de generaciones. Está en nuestra mano cambiar las cosas, y que lo “anormal” sea algo de todos los días. Es nuestra responsabilidad, aunque sea por medio de un foro de rol.
Los quiere:
~ Riven
12 notes · View notes
rabiscos-rascunhos · 5 years
Link
Por que nomear quem são as pessoas cis: Agradeço às pessoas da comunidade Transfeminismo do Facebook pelas ótimas discussões acerca do tema. [...]
Binarismo é a ideia que todas as pessoas (seus comportamentos, por exemplo) devem se inscrever em um sistema binário rigidamente (cis) sexista. [...]
Mas afinal o que é cissexismo então?
Primeiramente é a desconsideração da existência das pessoas trans* na sociedade. O apagamento de pessoas trans* politicamente por meio da negação das necessidades específicas dessas pessoas. É a proibição de acesso aos banheiros públicos, a exigência de um laudo médico para as pessoas trans* existirem, ou seja, o gênero das pessoas trans* necessita legitimação médica para existir. É a negação de status jurídico impossibilitando a existência civil-social em documentos oficiais.
Porém esses exemplos são mais óbvios, e poderíamos chamá-los simplesmente de transfobia. O cissexismo é,digamos, mais sutil. Ocorre quando usamos o termo “biológico” para designar pessoas cis, quando usamos certos discursos e certas expressões que excluem ou invalidam direta ou indiretamente as identidades das pessoas trans*, como eu exemplifiquei na postagem anterior [...]
IMPORTANTE: Por que nomear quem são as pessoas cis:
[...] Historicamente a ciência criou as identidades trans* (e por isso já nasceram marginalizadas), mas não criou nenhum termo para as identidades consideradas “naturais”. É por isso que a adoção do termo cis denuncia esse pseudo status natural. Nomear cis é o mesmo processo político de nomear trans*: aponta e especifica uma experiência e possibilita sua análise critica. Nas produções acadêmicas contemporâneas, tanto das ciências médicas quanto das sociais, a identidade trans* é colocada sempre sob análise, tornando-se, compulsoriamente, objeto de critica. Ao nomearmos xs “normais” possibilitamos o mesmo, e colocamos a categoria cis sob análise, problematizando-a. Buscamos o efeito político de elevar o status de pessoas cis ao mesmo das pessoas trans*: se pessoas trans* são anormais e doentes mentais, pessoas cis também o são, suas identidades também não são “reais”; se pessoas cis são normais e suas identidades naturais, pessoas trans* também são normais e suas identidades tão reais quanto.A naturalização das identidades cis produz privilégios. Esses privilégios são diretamente percebidos na medida que, como eu disse acima, pessoas cis não precisam ter sua identidade legitimada pela ciência; tampouco estão classificadas como doentes mentais em documentos médicos; não sofrem privações jurídicas de existência em documentos oficiais; não sofrem violência transfóbica e cissexista; não precisam dar explicações sobre suas identidades; não são vistas como pervertidas e nem tem sua sexualidade confundida com seu gênero. 
IMPORTANTE: [GANCHO PARA MEU ARTIGO] Para além da discussão trans*: a multiplicidade das identidades de gênero:Essa discussão se pautou principalmente nas pessoas trans*, mas é importante lembrar que gênero é uma categoria instável que não é coerente. O gênero desloca-se continuamente dentro das performances culturais. Gênero é uma performance discursiva, móvel e abstrata. Esse pensamento orientou muitas pessoas que não se sentiam cisgêneras, mas também não se denominavam trans*. Criaram categorias de classificação próprias, que ganharam força no tumblr. Alguns exemplos são: genderqueer, third sex, agender, bigender, androgyne, neutrois, femme, entre outras. Não convém aqui explicar cada uma dessas categorias, mas denunciar o caráter frágil do binarismo. O sistema binário de gênero não é tão natural quanto se imagina e tampouco é estável e inabalável.Por fim, resta saber se iremos contribuir para reforçar um sistema excludente e desumanizador, ou lutar contra as políticas e discursos cissexistas existentes na sociedade.
0 notes
danzanetmx · 7 years
Video
vimeo
Perfiles en Acción: Alonso Alarcón from DanzaNet TV on Vimeo.
Charla acerca del tercer programa de la temporada Soliloquios y Diálogos Bailados 2018, en el cual se presenta la obra: “-INTERSECCIONES 3-” estreno mundial del director, coreógrafo e intérprete, Alonso Alarcón (Veracruz) que aborda el tema genderqueer y violencia de género. Se trata de la última pieza de un tríptico escénico que aborda la interseccionalidad en cuerpos inclasificables que renuncian a las categorías de “hombre” o “mujer”.
0 notes
aisabel-dossier · 7 years
Video
youtube
Alguns vídeos relevantes ao tema de ‘género’, que me ajudaram a entender um pouco mais acerca do assunto em causa. Antes de partirmos para um tema mais específico, considerei interessante perceber primeiro aquilo que é o género- cheguei à conclusão de que é tudo, mas que pode realmente não ser absolutamente nada. 
“Hear Kids’ Honest Opinions on Being a Boy or a Girl Around the World” https://youtu.be/2B3ea7IGwLA
“Are you a boy or a girl? -You don’t define me”: https://youtu.be/AEOc5a5qvmM
“Non-binary, genderqueer and other gender identities you need to know”: https://youtu.be/uaXCTCpyUcU
What This Genderqueer Person Loves Most About How They Look | Dispelling Beauty Myths: https://youtu.be/mgw7M-JABMg
Dispelling Beauty Myths- Gender Norms: https://youtu.be/mgw7M-JABMg
Meet the Consultant Teaching Trans Women How to be ‘Feminine’: https://youtu.be/ACVM1BUY8tY
0 notes
leylesportafolio · 7 years
Text
Lo que han conseguido hasta ahora y las tareas pendientes
El rol de los medios en la discusión de identidad de género
Las personas trans han marcado la pauta noticiosa recientemente, pero se siguen ignorando importantes asuntos de estado que les conciernen en medios masivos.
El 2015 ha sido un año de grandes logros en la visibilidad de los asuntos de género en Chile. No solo se ha actualizado y enfatizado la importancia de una eventual Ley de Identidad de Género en el país, sino que el tema ha captado gran atención mediática, y varios reportajes televisivos han aparecido en relación a ello en programas de alta audiencia. Sin embargo, movimientos que defienden la diversidad de género no están conformes, ni con su participación directa en la información, ni con el tratamiento melodramático que se le ha dado a las historias de personas transgénero, y menos con la aún dominante confusión de algunos conceptos.
Para aclarar este desorden de definiciones, transgénero no es sinónimo de travesti o transformista. Según el Movilh, trans es quien nace con una anatomía distinta a la que debería corresponder su género. Por ejemplo, una mujer en todos los aspectos excepto el biológico, porque posee un aparato reproductor masculino. Además, existen otras identidades que también provocan una disrupción en el género binario (masculino y femenino), como personas que no son hombres ni mujeres –agender o no-binarios, que son ambos o varios a la vez –genderqueer, intersexual- o que se sienten representados por cualquier género dependiendo del momento –genderfluid.
Contrario a la creencia popular, la Asociación Americana de Psicología (APA en inglés) afirma que a lo largo de la historia se han encontrado registros de personas trans y otras no conformes con su género en diversas culturas del mundo. Sin embargo, no fue hasta el siglo XIX que comienzan los estudios al respecto y la inversión monetaria para tratar a estas personas física y psicológicamente. Los primeros tratamientos, conocidos como “terapias de conversión”, buscaban reafirmar el sexo biológico de quienes se identificaban como trans. Pero a lo largo del siglo XX creció la aceptación y voluntad de médicos a crear métodos de transición de un género a otro, que en la actualidad pueden consistir en el suministro de hormonas y en ocasiones de cirugías de reasignación de sexo.
Un sistema reacio a cambiar
En Chile existe un escepticismo, tanto del sistema como de la mayoría de la población, a aceptar a las personas trans. Prueba fiel de esto es que la expectativa de vida de personas transgénero en Latinoamérica no supere los 45 años, y el aumento de los ataques transfóbicos el 2014, que llegaron a 17 según cifras del Movilh. Esto se presume que se debe al nuevo acceso de esta comunidad a educación y empleos fijos.
Por otro lado, las terapias de conversión siguen siendo una práctica común en el mundo de la psicología, a diferencia de la situación de EEUU, por ejemplo, que las prohibió en abril de este año. Y por último, las restricciones legales para las personas trans que en 2013 impulsaron el proyecto de la Ley de Identidad de Género son mayúsculas; quien desee cambiar su nombre y género oficialmente, está obligado a pasar por un juicio que requiere como pruebas desde testigos y análisis médicos hasta fotos de la anatomía de quien pide este recurso.
El mensaje de los medios
La cobertura en medios masivos de estos problemas solía ser nula hace unos años, pero recientemente ha atraído audiencias por el giro morboso que se le ha dado al tema. Mucho se ha discutido de personalidades fuera del país, como la bullada transición de Caitlyn Jenner, ex atleta parte del famoso clan Kardashian, y una serie de casos fatales de otras personas transgénero, como el suicidio de Leelah Alcorn al inicio de este año.
Pero en cuanto a lo nacional, fuera de algunas menciones polémicas en noticiarios de personas prominentes trans que luchan contra el sistema, como el recordado caso de la concejala de Lampa, Alejandra González, programas como El Informante y Contacto se han enfocado en niños que descubren su identidad de género a temprana edad, y cómo los padres pueden lidiar con esto. Esto no ha pasado desapercibido para los espectadores, en especial para una audiencia más joven. Ocho chilenos entre 10 a 30 años respondieron una breve encuesta en relación a las normas de género y el desempeño de los medios de comunicación a la hora de educar, y todos estuvieron de acuerdo en que la cobertura es “morbosa” y no representa ni fiel, ni humanamente una realidad que afecta a miles de chilenos.
Catalina Arancibia (27), fonoaudióloga y activa feminista, sugiere como solución a este problema “abrir el espacio a que las mal llamadas minorías sean parte de la discusión, y no solo darle espacio de debate a mujeres que pasaron por la universidad y que tienen doctorados y magíster en asuntos de género”.
La mirada de un agénero
Sofía Cabaña (19) o Victorialte, como llama a su alter ego drag king, estudia diseño gráfico y es agénero -en sus palabras lo define como no identificarse con ningún género, por lo que su sola existencia busca derribar las barreras de una sociedad restrictiva. “La identidad humana es súper diversa. No se puede clasificar en dos estatutos sociales que se basan en puros estereotipos que al final terminan condicionando la manera en que tú te puedes desarrollar como persona”, señala.
Reconoce que en Chile se puede entender mejor a una “mujer” que se viste de “hombre”, que viceversa. “La aceptación varía según tu sexo biológico y la manera en que lo estás expresando, porque la sociedad ve con distinta cara los distintos géneros según el cuerpo en que nacieron. Para mí ha sido fácil, la gente prácticamente no se da ni cuenta. Paso por una chica alternativa que decidió vestirse raro, pero para los machos creo que es más complicado y es una lata, porque ellos deberían tener la libertad de expresar su género como quisiesen.”
El rol de la televisión es menor para Sofía, a diferencia del que cumplen las redes sociales, por ejemplo, pues la calidad de la información es mejor y se encuentra más variedad y contenido que interesa dar a conocer. “Cuando se toca el tema del género constantemente en la televisión me parece forzado, además lo tratan como si fuera algo exótico. Sin embargo, está bien que desde chicos los niños sepan que está bien no sentirse cómodo con su género y explorar otras identidades fuera de las establecidas”, dice refiriéndose a los mediáticos reportajes de niños transgénero.
La apertura de la comunidad queer a incluir a personas de fuera en la discusión del género, sería la mejor vía que Cabaña puede encontrar para llegar a un consenso general en la sociedad chilena. “La idea es que las personas que ahora son ajenas al sistema tengan sus leyes mínimas, que se garantice la identidad de género, la adopción homoparental, y la  igualdad de género, etc, y de ahí partir a buscar el lugar de quienes están en otro lugar del espectro”, finaliza.
En un país históricamente transfóbico como Chile, cualquier comienzo para educar sobre el tema masivamente, es un buen comienzo; sin embargo, al tener una ley necesaria dormitando en el congreso por falta de interés de los parlamentarios, una ley cuyo fin es avalar a personas trans que no corrieron la misma suerte con sus cercanos que quienes las representan en televisión, es imprescindible enseñar a la población.
El cambio de las políticas estatales debe partir, evidentemente, por la divulgación de una mentalidad menos restrictiva cuando se trata de la identidad de género entre quienes van a ser normados por una ley más tarde. Aquellos que están cómodos con el sexo que se les asignó al nacer, desde su posición privilegiada, pueden ayudar a miles de ciudadanos que son vulnerados cada día por ser ellos mismos.
0 notes
memorialaddress · 8 years
Text
Sobre androginia e sobre a necessidade de gêneros
Tumblr media
Quem me conhece, seja por ter conversado comigo ou por acompanhar os meus escritos, sabe: Eu amo androginia.
Eu amo androginia desde que me entendo por gente, desde que Cavaleiros do Zodíaco, Yu Yu Hakusho e Shurato passavam na TV Manchete, e eu, com mais ou menos cinco anos, queria comprar tudo do Shun mesmo sem nunca ter gostado de rosa, colocava o Kurama como protagonista nas minhas brincadeiras super elaboradas, babava em ver o Gai com aquele cabelão e de brincos de argola. Depois é que veio Sailor Moon, com a Haruka, com as Sailors Starlights.
Por um tempo eu acreditei esse amor todo era por influência da cultura japonesa; mas, hoje, eu vejo que é necessária uma boa dose de identificação natural pra continuar idolatrando esses mesmos personagens durante todos os períodos da vida, independente do quanto nossos gostos mudem.
E eu sempre, sempre tive a constatação incômoda de que a cultura ocidental, definitivamente, não sabe lidar com androginia ou com a “falta” de gênero.
É por isso, também, que quando eu vi o Eddie Redmayne em A Garota Dinamarquesa eu fiquei muito espantado: Meu Deus! Eles realmente colocaram um cara com traços mais delicados pra fazer uma protagonista trans! Da última vez em que eu vi isso acontecer foi em 1992, no filme Traídos Pelo Desejo. De resto, ou não lembro de algum outro filme digno de menção aqui, ou não conheço. A maioria das pessoas gays (colocando nessa palavrinha bonita as lésbicas também), dragqueens, travestis e trans que eu vejo pela mídia mostram sempre gente com os traços mais comuns às imagens másculas ou femininas que vemos em quaisquer outros filmes sobre qualquer coisa.
Não me entendam mal: Eu não estou dizendo que um homem com traços reconhecidamente mais “masculinos” não é digno de representação. Eu estou dizendo que a mídia sempre opta por essas pessoas, por qualquer motivo que parece descartar a androginia que, pra mim, é mais presente no mundo do que as pessoas pensam.
Eu sempre fiquei pensando nisso, na falta de personagens andróginos em todo lugar; mas, esses dias, eu estava relendo alguns trechos do livro O Retrato de Dorian Gray (que, como a maioria já sabe, é do nosso queridíssimo Oscar Wilde, e que, inclusive, tentava ser meio andrógino também ♥), e lembrando que, apesar de o filme de 2009 ser muito, mas muito ruim, eles colocaram o lindo do Ben Barnes, e o Ben Barnes de cabelinho comprido, pra fazer o Dorian. Acho que se fosse atualmente, eles teriam repetido o erro das adaptações anteriores a esse filme de 2009, e colocado qualquer outro ator mais popular do que com cara pra fazer esse personagem de fato. O pecado do Ben foi só não ser loiro e não saber encarnar um Dorian.
Uma das minhas grandes revoltas nesse aspecto é ter visto o Antonio Banderas como Armand, no filme Entrevista Com O Vampiro. Eu tinha lido o livro antes, e na minha cabeça o Armand, no começo, era tão gracinha que fiquei revoltado com a escolha do Antonio Banderas pra isso. Por que não cogitaram alguém como o Leonardo DiCaprio? É impossível negar que, naquela época, nos anos 90, ele era popular porque era um menino andrógino. E ele colocou toda a energia em personagens como Arthur Rimbaud, no filme Eclipse de Uma Paixão, e como o rei Luís XIV, em O Homem Da Máscara de Ferro.
E adivinhem? A minha vida toda, bastou que um personagem fosse andrógino pra eu considerar favorito até hoje.
Só que, como dito acima, a cultura ocidental não sabe lidar com isso. Ela ainda é tão apegada aos gêneros que eu imagino que, em casos de filmes, as pessoas simplesmente não saibam escolher um ator andrógino. Depois tem a questão lucrativa: Eles só podem arriscar trazer um ator/personagem “diferente” de acordo com a aprovação do público, por isso que se eles têm, hoje em dia, colocado personagens com sexualidades diferentes, é porque (felizmente, apesar de tudo) está na moda, porque o público tem pedido por esse tipo de representatividade. Mas uma androginia ainda não é fácil pro mundo engolir, me parece.
Muitas pessoas se incomodam com androginia. Elas se incomodam quando olham pra alguém e não podem julgar imediatamente pelo básico: se o andrógino em questão é homem ou mulher, pra que, depois de descobrir o gênero biológico, possam colocar todos os pejorativos típicos desses dois (se é homem e se veste desse jeito, é afeminado demais, viado demais, vai ver quer virar mulher; e, se é mulher, é sapatão demais, máscula demais, usa drogas, quer ser macho e nunca vai ter pinto).
Triste é pensar que mesmo as pessoas do meio LGBT+, ainda em grande número, acham que gênero é uma coisa extremamente necessária, por alguma razão — sendo que a libertação de gêneros, ironicamente, também representa ali uma das forças desse movimento social.
Durante todo esse tempo em que eu escrevo com personagens andróginos, mesmo quando eu faço descrições bastante específicas sobre a aparência de tal protagonista, as pessoas tendem a imaginá-lo de uma maneira muito mais máscula.
Uma vez me disseram que: “Se é pro protagonista parecer mulher e ser afeminado, ou se ele é trans, é mais fácil escrever logo uma estória hetero, que dá na mesma.”
Também já recebi indiretas diretas de que meus personagens andróginos e afeminados perpetuam o esteriótipo “negativo” dos gays afeminados (sendo que os homens gays falam mais de si no feminino, e há mais tempo do que eu estou vivo no mundo, do que tive chance de escrever com eles em campos floridos).
Por fim, nem no passado e nem agora eu vejo minhas obras sendo do interesse de um público popular: porque apesar de eu sempre pôr um macho na trama, geralmente o par dele é alguém bem desmunhecado, delicado, e, pra completar, eu quase não tenho cenas de sexo nas minhas estórias hoje em dia. Por isso que quando livros meus, como o Blackout, ficam em destaque na estante LGBT+ da Amazon, eu fico muito chocado que alguém tenha se interessado — sendo que eu nem coloquei homens sarados e seminus na capa, nem prometi uma briga de espadas.
É claro que em algum momento isso me afetou. Eu tive várias fases em que eu tentei mudar meus personagens e mudar a mim mesmo — porque, sim, eu já tentei dolorosamente me forçar a assumir uma imagem feminina que, hoje, definitivamente não é pra mim, embora eu continue admirando.
Enfim, eu tentei mudar os meus escritos e a minha aparência, mas, ao mesmo tempo, eu nunca deixei de procurar por obras de ficção que tivessem personagens andróginos, afeminados ou trans, pro meu próprio entretenimento. Até hoje, eu raramente os encontro. Ainda mais quando tem esse combo dos três. Quando a masculinidade não é suprema e a trama não é uma chuva ejaculante de testosterona, ou os personagens são os gays comuns com aparências comuns (gosto também, que fique claro), ou, quando finalmente tem uma personagem trans, a trama se resume a ela gostar de bonecas na infância e passar o resto da vida sofrendo até conseguir uma cirurgia (Entendem? Soando mais como uma biografia repetitiva do que como obra de ficção em si, com cenas que desenvolvam a personalidade, os gostos, até os trejeitos dos personagens).
Infelizmente, até o Japão me parece um pouco carente de personagens afeminados: Tem sido cada vez mais difícil eu encontrar em mangás yaoi, publicados nos últimos anos, personagens com cabelões compridos e, sobretudo, temas como travestismo ou transgeneridade, ainda mais sem entrar no fetiche. Isso porque muito do que vemos de androginia nos japoneses como pessoas e nas obras deles vêm do fato de termos traços diferentes, e personagens diferentes habituados a ter barba e pinto grande.
Enfim, foi justamente por notar a falta desses personagens que eu pensei: “Foda-se, vou continuar fazendo isso.”. Não que eu me ache “o autor diferentão”, mas eu realmente quero ser o autor que não só dá liberdade total aos personagens, como agregou alguma coisa e deixou material e entretenimento àqueles que também se identificam com esses temas.
Eu sou não ignorante o suficiente pra dizer aqui que gêneros masculino e feminino não existem absolutamente porque são inteiramente “construções sociais”. Os papéis de gênero é que são uma construção social. Eu tenho um corpo insuportável me dizendo há vinte e tantos anos que, independente do quanto minha mente se identifique com o que entendemos como “masculino”, eu tenho hormônios diferentes, órgãos diferentes, sensações diferentes. Portanto, mesmo que a gente evolua nas pesquisas de gênero, é impossível desconsiderar as determinações biológicas e extinguir isso completamente.
No entanto, as pessoas têm raciocínios e sentimentos o suficiente pra perceberem que seus interiores podem não condizer com os exteriores — e, às vezes, elas se questionam se são trans simplesmente porque o mundo em que vivemos não nos dá opção de ser algo além de “homem” ou “mulher”. Isso é tão verdade que há vários vídeos no Youtube de pessoas trans que descontinuaram os tratamentos hormonais, porque começaram a sentir dúvidas nesse processo de abandonar completamente um gênero pelo outro.
Eu lembro que durante toda a minha vida eu sempre me identifiquei com essas pessoas andróginas, mas eu nunca soube dizer se era gay ou trans. Até o dia em que eu me aprofundei no termo “queer”, achei “genderqueer”, e pensei que ia adotar isso pra mim: Uma definição para uma não definição.
Na real, eu não gosto de me rotular com o que quer que seja, mas eu tomei o termo “queer” e “genderqueer” não só pra falar sobre a minha identificação de gênero, mas porque ele pode conglobar a minha sexualidade e todas as minhas diferenças com o mundo (inclusive nos gostos mais sutis), porque mostra que o tempo todo e em todo lugar eu sou deslocado.
Hoje em dia, contudo, eu vejo que apesar de estarmos quebrando algumas correntes de papéis de gênero, as pessoas ainda precisam desesperadamente saber o que as outras têm no meio das pernas e que se conformem em ser apenas ou “homem” ou “mulher”.
Embora a internet esteja, sim, cheia de “fanfics”, eu discordo de quem acha que gênero fluido, dois gêneros, não-binário e gênero incógnito ou inexistente são uma mentira.
Ainda mais partindo do princípio de que: nós nascemos com um gênero biológico, e não mental. Toda a nossa identificação com gêneros além do corpo físico é feita por influências externas, a começar pelos nossos pais. Por isso que, por exemplo, ainda é mais comum a homens gays adotarem aparências e comportamentos masculinos do que o contrário, mesmo que a homossexualidade em si desafie os conceitos de papéis de gênero. Você, pessoa que me lê, só se identifica como “homem” ou “mulher” porque você concorda com imagens e comportamentos que estão designados para um ou para o outro; contudo, eu tenho certeza de que você também tem imagens e comportamentos que te fazem sentir “pareço do sexo oposto por causa disso”, de vez em quando.
Eu estou dizendo que, sinceramente, eu não acredito que nascer com o sexo masculino, por exemplo, é o que vai fazer uma pessoa decidir ter cabelo curto e deixar a barba crescer. Essa escolha de ser “homem” ou “mulher” vai se desenvolvendo com o tempo, com o que cada indivíduo se identifica mais (seja essa uma identificação natural ou como ele é ensinado a se identificar).
Dizermos que somos pessoas sem gênero e buscar a androginia pode parecer escroto pra muita gente, mas é libertador pra quem se permite fazer escolhas sem estar preocupado em se mostrar “homem” ou “mulher” e ser julgado conforme os substantivos. Fora que é o tipo de coisa que me parece extremamente inofensiva, e até benéfica: pra continuarmos discutindo, ao longo do tempo, o que são e onde estão essas construções sociais que nos sufocam.
E se a cultura ocidental acha que a androginia é uma coisa rara ou montada (como nas drags), ou é exclusiva de culturas asiáticas, está enganada. Embora os asiáticos tenham, sim, traços mais delicados, diariamente eu vejo muitas pessoas, de ambos os sexos, que se cultivassem um cabelo mais comprido (homens) ou um cabelo mais curto (mulheres), seriam a mais pura androginia.
Então, lamentavelmente, a androginia ainda não sabe ser apreciada por uma grande maioria, porque a “falta” de gênero não é nem reconhecida como verdadeira.
É por isso que enquanto eu não tiver uma barba, mas sair por aí falando que uso pronomes masculinos, sempre vai ter alguém pra torcer a cara achando que eu não tenho esse direito, ou interessadíssimo em perguntar:
“Mas você é homem ou mulher?”
1 note · View note