#teatr wielki w warszawie

[antea21]

[mfm-mielec]

TRE VOCI - With love

Wystąpią: Soko Sokolnicki, Mikołaj Adamczak i Miłosz Gałaj – tenorzy

W programie: przeboje muzyki popularnej ubogacone symfonicznymi aranżacjami i operowym rozmachem, wielkie przeboje musicalowe oraz popularne arie operetkowe

8 września 2024 r., godz.19.00, sala widowiskowa Domu Kultury SCK w Mielcu koncert biletowany - bilety: 60 i 80 zł

Voytek Soko Sokolnicki, Mikołaj Adamczak, Miłosz Gałaj, którzy tworzą TRE VOCI, to tenorzy nowej generacji. Trzy indywidualności, trzy zróżnicowane głosy i… wielka przyjaźń. Z takiej mieszanki stworzył się charyzmatyczny koktajl, którego największym atutem są występy na żywo. TRE VOCI już od ponad dziewięciu lat wzbudzają zachwyt publiczności na całym świecie od Tajlandii, przez USA i Kanadę, po największe sale koncertowe w Polsce. Koncertowe spotkania z publicznością są dla nich wyzwaniem, nawet jeśli dzieli się scenę na trzech. A kiedy stają obok siebie, dzieje się magia. Przekonała się o tym publiczność m.in. w Chicago (Chicago Symphony Hall, Copernicus CENTER), Arnhem (Bridge to the Liberation), Chiang Mai (Kad Theater - Thailand), Toronto (Chrystian Performing Arts Centre), Vancouver (Centennial Theatre), Warszawie (Filharmonia Narodowa, Mazowiecki Teatr Muzyczny, Stadion Narodowy), Gdańsku (Filharmonia Bałtycka, Opera Bałtycka), Poznaniu (Filharmonia Poznańska, Sala Ziemi MTP) czy Krakowie (Aleja Róż).

W ciągu ostatnich trzech lat wystąpili w 152 salach koncertowych na trzech kontynentach, przemierzyli 107532 km. Uważają, że wprowadzili na polski rynek muzyczny nowy gatunek – Classic Crossover. Wyróżnia ich talent, charyzma, poczucie humoru i świetna prezencja. Wszystko to w połączeniu ze starannie dobranym repertuarem: utwory operowe wykonują na przemian z rozrywkowymi. Uważają, że twórczo rozwijają tradycje zapoczątkowane przez słynnych trzech tenorów, modyfikując ich dzieło tak, aby było przystępne dla każdego widza. Ich koncerty wykraczają poza ramy klasycznego występu. Dzieje się tak dzięki autorskim, imponującym wizualizacjom, znakomitym aranżacjom i ciekawym składom akompaniującym. Podczas ich show nie są tylko wykonawcami muzyki, ale także błyskotliwymi konferansjerami, którzy dzielą się zarówno pasją do muzyki, wiedzą na temat dzieł muzycznych, jak i prywatnymi anegdotami z życia w trasie.

[lamus-dworski]

Ballet dancers Ewa Głowacka and Ireneusz Wiśniewski on stage of 'Suite en blanc', Grand Theatre in Warsaw, Poland, 1978.

Source: archiwum.teatrwielki.pl

[maudastudio]

• W A R S A W • Masovian Voivodeship NOVEMBER 2021 3 of 3 Teatr Wielki w Warszawie (Fidelio: Opera by Arturo Toscanini and Ludwig van Beethoven) The Grand Theatre in Warsaw is a theatre and opera complex situated on the historic Theatre Square in central Warsaw, Poland. The Warsaw Grand Theatre is home to the Polish National Opera, the Polish National Ballet, and a theatrical company; and is one of the largest theatrical venues in the world, with a seating capacity of over 2,000. The Warsaw Grand Theatre was inaugurated on 24 February 1833 with a production of Rossini's The Barber of Seville. After the building's bombing and near-complete destruction in World War II, it was rebuilt and reopened on 19 November 1965 after having been closed for over twenty years. The original building was designed in a neoclassical style by architects Antonio Corazzi and Chrystian Piotr Aigner, and later restored by Bohdan Pniewski. Fidelio, originally titled Leonore, oder Der Triumph der ehelichen Liebe, Op. 72, is Ludwig van Beethoven's only opera. The German libretto was originally prepared by Joseph Sonnleithner from the French of Jean-Nicolas Bouilly, with the work premiering at Vienna's Theater an der Wien on 20 November 1805. #warsaw #teatrwielki #warsawgrandtheater #beethoven #fidelio #opera #libretto #classicalmusic #performance #sundaynight (at Teatr Wielki - Opera Narodowa) https://www.instagram.com/p/CVut9XfMNrLVSIr-vwA64NI6dmW3AIwnC9EqyA0/?utm_medium=tumblr

[mostly-history]

Poland’s Teatr Wielki w Warszawie (Grand Theatre in Warsaw) is one of the largest theatres in Europe.  It was constructed from 1825-33, but was nearly completely destroyed during WW2.  The rebuilt theatre opened on November 19th, 1965.

[chrzcinyikomunie]

Białostocka 22

Ponad 230 metrowe pomieszczenie na parterze i 220 metrowe pomieszczenie na pierwszym piętrze mogą służyć za restauracje, teatr sale weselną albo konferencyjną. Elastyczność sal zwiększa się, gdy weźmie się pod uwagę zaplecze techniczne mieszczące się w piwnicy pod halą. Dwa magazyny, szatnia, garderoba, palarnia i toalety z unikalnym wystrojem czynią sale wielofunkcyjna łatwą w obsłudze przestrzenią eventową, nawet dla najambitniejszych projektów. Sama sala została utrzymana w praskim stylu postindustrialnego loftu. Na suficie ciągną się wielkie rury a przy ścianach stoją stare, żelazne konstrukcje. Sale eventowe Białostockiej 22 łączą w sobie wszystko co kochamy w warszawskiej Pradze. Nowoczesność i tradycje.

Między kamienicą a halą rozciąga się niewielki brukowany dziedziniec z kominkiem i grillem. Oświetlenie z poziomu ziemi, ścian umożliwiające gre światłem, uwypukla niezwykłą urodę elewacji obu budynków, szczególnie jej ceglane i żelazne części. Wyższe piętra budynku zostały przeznaczone pod wynajem na biura, za to hala na parterze oraz sala na pierwszym piętrze będą wykorzystywane jako przestrzeń „eventowa”. Klienci szukający wyjątkowego miejsca na organizowane przez nich wydarzenie, na pewno docenią oryginalny wystrój oraz fakt, że oba pomieszczenia zostały zbudowane na planie kwadratu, co jest szczególnie pomocne przy wszelakich rodzajach prezentacji i wystąpieniach. Hala na parterze, dysponująca wyciszającymi uciążliwe dla okolicy hałasy, ciężkimi przeciwpożarowymi oknami sprzyja wszelkim wydarzeniom o charakterze bankietowo-rozrywkowym. Sala na górze za to, dzięki oryginalnemu wystrojowi z elementami takimi jak zabytkowe welocypedy i reklamy z XIX wieku, może wprowadzić wiele staroświeckiego praskiego klimatu, który uczyni najnudniejszą prezentację ciekawą.

Gdy równo dekadę temu zdecydowaliśmy się rozpocząć odbudowę zabytkowej hali, zniszczonej 50 lat temu pożarem, przyświecała nam idea by stworzyć jedyny w swoim rodzaju punkt na mapie Warszawy. Dzisiaj możemy stwierdzić, że daliśmy naszemu miastu nowe miejsce z wysokim standardem wykończenia i o niepowtarzalnym loftowym klimacie. Na każdym kroku staraliśmy się podkreślić wyjątkowość Białostockiej 22, nawiązując do tradycji i funkcji pełnionych przez budynek sto lat temu. Zachowaliśmy autentyczne rury, słupy, fabryczne oświetlenie, piec i wiele innych zabytkowych przedmiotów z epoki, często znalezionych w trakcie odbudowy na samej hali.

https://chrzcinyikomunie.pl/sale-bankietowe/bialostocka-22

[osobypostacieludzie]

Stanisław Moniuszko ( herbu Krzywda ) - polski kompozytor, dyrygent, pedagog, organista; autor ok. 268 pieśni, operetek, baletów i oper. Do jego najsłynniejszych dzieł należą opery: Halka, Straszny dwór i Paria. Początkowo w kierunku muzycznym kształciła go matka. Gdy w 1827r. rodzina przeniosła się do Warszawy, ośmioletni Moniuszko rozpoczął naukę muzyki u Augusta Freyera, organisty w miejscowym kościele Świętej Trójcy. Po trzech latach rodzina przeprowadziła się do Mińska, gdzie Moniuszko kontynuował naukę u Dominika Stefanowicza. W 1837 wyjechał do Berlina, aby kształcić się muzycznie u Carla Friedricha Rungenhagena, u którego studia ukończył w 1840. Następnie zamieszkał w Wilnie, gdzie działał jako organista, kompozytor, pedagog i organizator życia muzycznego w mieście. W 1858, znowu przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora i organizatora opery. Jednocześnie od 1864 był wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Kilka miesięcy po udanej warszawskiej premierze Halki Moniuszko udał się w podróż do Pragi, Niemiec i Paryża. Po drodze zatrzymał się na kilka dni w Krakowie, gdzie poznał Ambrożego Grabowskiego, Józefa Kremera i Lucjana Siemieńskiego. Pobyt w Krakowie, a zwłaszcza wizyta na Wawelu, gdzie kompozytor zwiedził katedrę i oglądał groby królewskie, zaowocował stworzeniem projektu nowej, nigdy niedokończonej opery Rokiczana, pisanej do słów libretta Józefa Korzeniowskiego. Miała to być opera historyczna o królu Kazimierzu Wielkim, który zresztą miał się pojawić na scenie tylko raz, w końcowej części przedstawienia. O zaniechaniu pracy nad Rokiczaną miały podobno zdecydować względy polityczne (nieprzychylne Czechom fragmenty libretta) i artystyczne (rzekomo nieodpowiednia dla monarchy partia barytonowa). W Paryżu powstała opera Flis, dzieło o charakterze komiczno-ludowym, wykonane w Warszawie 24 września 1858 roku. Natomiast 7 lutego 1860 roku odbyła się premiera Hrabiny. 1 stycznia 1861 roku w Teatrze Narodowym Moniuszko wystawił Verbum nobile, a w grudniu tegoż roku udał się ponownie do Paryża. W latach 1862–1864 pracował nad Strasznym dworem, który został wystawiony przez operę warszawską 28 września 1865 roku. W tym też roku 7 października odbyło się setne przedstawienie Halki, a Moniuszko pojechał do Lwowa. Do Krakowa kompozytor przybył ponownie w 1866 roku. Pobyt ten trwał miesiąc. Krakowski teatr zaproponował artyście przekazanie na jego rzecz dochodu z przedstawienia Halki, ale z powodu choroby primadonny spektakl musiano odwołać. W zamian zorganizowano trzy koncerty. W jednym z nich wzięła udział Helena Modrzejewska. Sam Moniuszko dyrygował osobiście wykonaniem kantaty Widma i uwertury koncertowej Bajka. Podczas pobytu w Krakowie kompozytor na 5 dni wyjechał do Pragi, aby spotkać się z Bedřichem Smetaną i omówić sprawy związane z wystawieniem Halki. Teatr w Pradze wystawił tę operę w 1868 roku, a inscenizacją kierował sam Smetana. W 1869 odbyła się w Warszawie premiera Parii, a w Moskwie wystawiono Halkę. 16 lutego 1870 roku w Petersburgu miała miejsce premiera Halki, na której obecny był Moniuszko. W 1871 ukazał się Pamiętnik do nauki harmonii. 2 lutego 1872 roku Teatr Wielki wystawił ostatnie już dzieło operowe Moniuszki – Beatę. Zmarł na atak serca w 1872. Pogrzeb artysty stał się manifestacją narodową. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 1908 roku Warszawskie Towarzystwo Muzyczne ufundowało „tuż za kościołem cmentarnym pod wezwaniem św. Karola Boromeusza” nowy grobowiec. 29 października przeniesiono do niego trumny ze zwłokami Stanisława i Aleksandry Moniuszków. Większość pamiątek po kompozytorze przechowuje Warszawskie Towarzystwo Muzyczne im. Stanisława Moniuszki.

[dzeikobb]

24.02.2019

W tramwaju pod estakadami, czekając na światłach, w godzinie szczytu, z kroplami deszczu na szybie, trąbienie samochodów naokoło, wielkie, niespokojne miasto. 

Tramwaj nie mógł ruszyć, przesuwał się o kilkanaście centymetrów do przodu, skokowo, obawiałem się kolizji, na zewnątrz jakaś kobieta krzyczała, nie wiem do kogo, do motorniczego, że jej zamknął drzwi przed nosem, czy też wysiadła z samochodu, rozwścieczona przez kierowcę przed nią, który zajechał jej drogę, nie chciał ruszyć lub w którego sama się niemal wpakowała. Całkowity zator dookoła, zaczynałem się martwić, czy zdążymy na czas do teatru. Niezdrowy oddech L. spadający z góry i napięta cisza. Szczęściem, ruszyliśmy za chwilę.

Biały neon Nowy Teatr na rogu dużego budynku, byliśmy na Procesie Kafki wg Krystiana Lupy. 

Wchodziło się, za atrium był duży plac, dziedziniec podświetlony, na prawo foyer industrialne, wysokie, rozległe i szare, stoliki stołówkowe, rośliny dla boysów z plantsami, kolejka do przekąsek w kubkach i kawałków ciasta, niezrozumiałe nazwy kredą na tablicy (najprawdopodobniej to kraftowe piwa). Młodzi siedzieli pod ścianami, przy stoliku na uboczu ktoś uparcie wpatrzony w ekran laptopa, zaaferowane szatniarki za tasiemkami, do których zagadywali wesoło stali bywalcy. Wprowadzono system kolorów - kolejki po ubrania miały ustawiać się według barw na numerkach (dostaliśmy szary).

W środku skumulowane hipsterstwo warszawskie do kwadratu: chłopcy w nowomodnych, okrągłych okularach, włosach krótkich, z grzywką na rondel, bez brody lub w wąsach, czapkach żulerkach czarnych, brązowych sweterkach z golfem. Młode, dostojne kobiety w toczkach, tatuażach, zwiewnych ponczach, wysokich spodniach-dzwonach, kolorowych włosach. Łysi mężczyźni w różowych koszulach pod sweterkiem w serek, z ostro zakończonymi włosami, wyglądający na krytyków. Mocni brodacze z podwiniętymi rękawami, z burzą siwych loków, owłosionymi przedramionami. Ksiądz Lemański przy stole jedzący przekąski z młodszymi o połowę od siebie dyskutantami.

Nie pasowaliśmy tam, nie byliśmy stałymi bywalcami: L. pod krawatem, w butach na obcasie, w koszuli w kratkę i niebieskiej marynarce, korporacyjnie, ja w szelkach, zakurzonych trampkach, dziury w kieszeniach spodni, ślad po plamie za kołnierzykiem koszuli, moja marynarka zgubiona i odnaleziona po imprezie świątecznej, firmowej. Nie pasowaliśmy tam, zerkano na nas, ale przyjęli nas jak swoich: jaka słodka gejowska para, och, pewnie pierwszy raz razem w teatrze. Rozstępowali się przede mną jak w filmie gdy chodziłem odstawiać na zwrot naczyń filiżankę po kawie i kieliszki po prosecco.

Nagły śnieg i zmiana pogody, gdy wyszliśmy z teatru, tłum z nami, wypuszczali ciepło, gruby mokry śnieg o pierwszej w nocy, rząd taksówek, uberów, taksifajów. Zamówiliśmy taksówkę, nie było sensu tłuc się nocnymi. Wypiliśmy herbatę w cieple mojej lampy, pokazałem L. Roblox Titanica. 

Toruń - Kafka Lupy - Picasso w Narodowym

Bar Studio - Bowie - Oni - Faworyta - Świetlica i słuchanie prac P. 

Versace, dokument o Beatlesach. Państwo Platona w kawiarni Little Egoist.

A gdzieś wokół szaleństwa i absurdy upadającego świata, pomnik pedofila zrzucony z cokołu na opony i postawiony z powrotem, porównują Jankowskiego do Jezusa, izraelscy dyplomaci i publicyści piszą, że Polacy wysysają antysemityzm z mlekiem matki, Jarosława Trybusia zwolnili z Muzeum Warszawy (napisałem wyrazy wsparcia), Zimna Wojna nie dostała żadnych Oscarów, w tym za zdjęcia, Billie Porter przyszedł w pięknej czarnej sukni. PiS na konwencji obiecuje zniesienie PITu dla studentów do 26 roku życia, Kaczyński mówi że będzie wypełniał kieszenie pieniędzmi, publicyści prawicy udowadniali że nie da się wypełnić koperty 50 tysiącami.

Kolory roku siedemnastego, kolory roku osiemnastego, kolory roku dziewiętnastego. Trudno mi jeszcze określić, choć siedemnasty kojarzy mi się z pomarańczowym materiałem mojego okropnego krawata w pierwszej pracy. I miękka ciemność sal, w których spędzałem ukryte godziny. 

Rok osiemnasty jest zagłuszony, całkowicie zasłonięty CW: rok całkowitej pracy. Ledwo wystają z niego te ciepłe momenty, jak zielono-złote popołudnie w ogrodach botanicznych Łodzi i Warszawy. 

Rok dziewiętnasty: na razie cegła toruńska, wiatr na moście na Wiśle chciał mi zwiać czapkę, zapach zgniłych liści olszyny, plusk fal na lewym brzegu, widok na miasto w chwili chłodnego słońca, zmierzch na jego pustawych bulwarach.

[andreawloskiodkuchni]

Gdzie posłuchać włoskiego w Warszawie? 😉 #opera #operanarodowa #teatrwielki #italiano #warsaw #italian #warszawa #kulturalnie #italianboy #andrea_wloski_od_kuchni (presso Teatr Wielki - Opera Narodowa) https://www.instagram.com/p/BrYgoVSApmE/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=znacxqxyjpv7

[dariusblogpl]

Grupa Stonewall przestawiła finansowe podsumowanie Poznań Pride Week 2018

Grupa Stonewall przestawiła finansowe podsumowanie Poznań Pride Week 2018. Budżet tegorocznej edycji festiwalu wyniósł 96 703 zł. co stanowi wzrost względem poprzedniej edycji o blisko 20 tysięcy złotych. Poniższa grafika przedstawia zarówno źródła finansowania jak i strukturę wydatków związaną z organizacją całego wydarzenia.

1. Źródła finansowania: - 56,63% (68.267zł) partnerzy i sponsorzy PPW2018 - 27,36% (32.985zł) crowdfunding polski (30.100) i zagraniczny (2.885zł) - 9,66% (11.657zł) środki pozyskane z organizacji festiwalu (stoiska piknikowe, wsparcie lokali z Zamkowej) oraz z wydanej przy okazji PPW2018 kolejnej edycji mapy 'Przyjazny Poznań'. - 6,35% (7.650zł) darowizny pozyskane poza crowdfundingiem.

2. Struktura wydatków: - 19,43% (18.793zł) Marsz Równości (autobusy i platformy muzyczne, dekoracje, agregaty, paliwo, nagłośnienie)

- 24,33% (23.528zł) Pride Piknik & after na KontenerART (pacyfa, scena, nagłośnienie, światła, koncert, DJ-e, realizacja video, technika, elektryk i zasilanie, obsługa i atrakcje dla dzieci)

- 12,45% (12.047zł) QueerNight 2018 (wynajem przestrzeni, gaże artystów i artystek, catering, transport, zakwaterowanie)

- 6,62% (6.393zł) SOHO na Zamkowej (wynajęcie ulicy Zamkowej od ZDM, projekt zmiany organizacji ruchu i oznakowanie ulicy Zamkowej)

-10,76% (10.395zł) Pozostałe wydarzenia festiwalowe (m.in. przyjazd gości z Kijowa, zakwaterowanie, wynajem Teatru 8 Dnia na dwa wydarzenia, gaże dla artystów i przygotowanie czytania Foucault w Warszawie, wielkie grillowanie po przejeździe rowerowym, przygotowanie spektaklu LABORATORIUM MA(G)DALENY ANNY)

- 16,37% (15.838zł) Promocja i oprawa festiwalu (wynajęcie przestrzeni na latarniach pod powieszenie flag, wywieszenie i zdjęcie flag, plakaty w MPK, wydruk programów i plakatów, promocja Facebook, artykuł PAP, materiały dekoracyjne, hel, wydruk wielkoformatowy)

- 3,40% (3.287zł) Wolontariat (koszulki i identyfikatory dla wolontariuszy i wolontariuszek, profesjonalne szkolenie z pierwszej pomocy)

- 6,64% (6.419zł) Koszty pozostałe (realizacja projektu "Przyjazny Poznań" czyli mapki miejsc przyjaznych LGBT+ w Poznaniu, realizacja foto najważniejszych wydarzeń festiwalu).

Na koniec jeszcze raz pragniemy podziękować wszystkim partnerom Poznań Pride Week 2018: Netflix, HAH Poznań, KontenerART, Fritz-Kola, reFForm, Outfilm.pl, Mezoterapia-Poznań, TAMA, Flying Tiger Copenhagen (Posnania), Teatr Polski w Poznaniu oraz Queer.pl i Replika.

To wszystko nie byłoby jednak też możliwe, gdyby nie Wy kochani i kochane! Dziękujemy za kolejną, zakończoną sukcesem crowdfundingową zbiórkę! Tworzymy historię. Zrobiliśmy to razem! Dziękujemy. Do zobaczenia za rok na Poznań Pride Week 2019! Startujemy 29 czerwca i maszerujemy 6 lipca.

[stupendousunknownstrawberry]

Nowy sezon i premiery w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej

Nowy sezon i premiery w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej

Teatr Wielki w Warszawie po raz drugi świętuje Europejskie Dni Opery. W sobotę odbywa się otwarty dla wszystkich Piknik. To też okazja do przedstawienia miłośnikom opery repertuaru na najbliższy sezon. – A ten zapowiada się niezwykle ciekawie. Będzie można zobaczyć prawie 170 oper i baletów z naciskiem na polskie – powiedział dyrektor Teatru Wielkiego Waldemar Dąbrowski w Polsat News.

[mfm-mielec]

VII koncert

SINFONIA VARSOVIA i Krzysztof MEISINGER - „Astor”

28 sierpnia, godz. 20, sala widowiskowa Domu Kultury SCK.

Bilety w cenie 40 i 30 zł do nabycia w kasie kina Galaktyka (dni robocze od godziny 12, w soboty i niedziele - godzinę przed seansem kinowym, w środy – kasa nieczynna).

Krzysztof Meisinger - zdaniem krytyki i melomanów z całego świata jest jednym z najwybitniejszych i najbardziej charyzmatycznych gitarzystów klasycznych. Współpracuje z takimi gwiazdami muzyki klasycznej jak Sumi Jo, Philharmonia Quartett Berlin czy orkiestra Academy of St. Martin in the Fields. Występuje na całym świecie od Tokyo po Los Angeles i Buenos Aires grając koncerty w najbardziej renomowanych salach takich jak Wigmore Hall w Londynie, Tokyo International Forum, Filharmonia Berlińska, Theatre du Chatelet w Paryżu czy Teatr Wielki Opera Narodowa w Warszawie. Debiut Krzysztofa Meisingera w 2014 roku w Filharmonii Berlińskiej zakończył się wielominutową owacją na stojąco. Jego nagrania zdobywają liczne nagrody i wyróżnienia. Jego album „Melodia Sentimental” nagrany w słynnym Abbey Road Studio w Londynie został wybrany przez krytykę niemiecką jako jeden z 10 najlepszych albumów z muzyką klasyczną świata roku 2013. Dwie kolejne płyty nagrane wspólnie z orkiestrą Sinfonia Varsovia - album Astor oraz jego pierwsza płyta DVD - Astor live at the Opera odnoszą bardzo duży sukces zarówno wśród melomanów, jak i krytyki. Obecnie ukazała się płyta „Vivaldissimo” którą nagrał razem z założoną przez siebie orkiestrą barokową „Poland baROCK”, którą krytyka zapowiada jako sensacyjną. Do jego mistrzów należą wielcy gitarzyści naszych czasów tacy jak Aniello Desiderio czy Christopher Parkening.

„Od wieków nie słyszałem tak fascynującej indywidualności jak Krzysztof Meisinger i mam nadzieję, że na tego wyjątkowego gitarzystę czeka światowa kariera, bo świat zasługuje na jego grę, wirtuozerię, indywidualność i emocje!” „The Listener” – Rainer Aschemeier (Germany)

Sinfonia Varsovia - w 1984 roku, na zaproszenie Waldemara Dąbrowskiego, dyrektora naczelnego Centrum Sztuki Studio im. St. I. Witkiewicza w Warszawie oraz Franciszka Wybrańczyka, dyrektora Polskiej Orkiestry Kameralnej, na występy w Polsce w charakterze solisty i dyrygenta przybył legendarny skrzypek Yehudi Menuhin. By sprostać wymaganiom repertuaru, orkiestra zaprosiła do współpracy wybitnych muzyków z całego kraju. Pierwsze koncerty zespołu dyrygowanego przez Menuhina spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności i uznaniem krytyków, a Menuhin przyjął propozycję dyrekcji objęcia funkcji pierwszego gościnnego dyrygenta nowo powstałej orkiestry  Sinfonia Varsovia.

Sinfonia Varsovia występuje w najbardziej prestiżowych salach koncertowych oraz na najważniejszych festiwalach, współpracując ze światowej sławy dyrygentami i solistami. Zespół zrealizował wiele nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych - dyskografia liczy ponad 300 płyt uhonorowanych prestiżowymi nagrodami. W 1997 roku dyrektorem muzycznym, a w 2003 roku dyrektorem artystycznym orkiestry został prof. Krzysztof Penderecki.

Organizatorem Orkiestry Sinfonia Varsovia jest Miasto Stołeczne Warszawa. W 2015 roku w obecności pani Prezydent m.st. Warszawy Hanny Gronkiewicz - Waltz, architekt Thomas Pucher i dyrektor Orkiestry Janusz Marynowski podpisali umowę na projekt wykonania dokumentacji projektowej nowej sali koncertowej Sinfonii Varsovii i zagospodarowania architektonicznego nieruchomości przy ul. Grochowskiej 272.

[miastaslow]

Targi Książki Dziecięcej Przecinek i Kropka

Pięćdziesięciu wystawców prezentujących najlepszą literaturę dziecięcą i design, blisko dwudziestu gości specjalnych, spotkania autorskie, cztery strefy bezpłatnych warsztatów przez cały weekend, projekcje filmowe oraz występy teatralne. Wszystko to w ramach I edycji Targów Książki Dziecięcej Przecinek i Kropka już 8 i 9 kwietnia.

Sylwia Chutnik opowie o tym, jak to jest być pisarką. Dorota Sumińska otworzy drzwi do krainy zwierząt. Edyta Jungowska, Michał Rusinek, Cezary Harasimowicz, Marcin Szczygielski, Andrzej Maleszka, Szymon Radzimierski, Yvette Żółtowska-Darska �� na scenie Przecinka i Kropki pojawią się niezwykli goście, którzy wprowadzą dzieci i rodziców w twórczy świat literatury. Na uczestników czekają opowieści o stworach, o tajnikach zawodu pisarza, a także wspólne czytanie i inspirujące rozmowy.

Ale Przecinek i Kropka to nie tylko literatura, to kreatywna zabawa w czterech bezpłatnych strefach. Warsztaty plastyczne, graficzne i komiksowe poprowadzą znani ilustratorzy. Z Danielem de Latourem oraz autorką Justyną Bednarek uczestnicy przeżyją niesamowite przygody, z dziesięcioma skarpetkami w roli głównej. Bohaterem zajęć z Piotrem Nowackim będzie Smoczek Loczek. Artystyczna zabawa szykuje się pod okiem Jacka Frąsia, komiksiarza, perkusisty zespołu Cool Kids of Death, czy Bożki Rydlewskiej, twórczyni pop-upów. Wielkie eksperymenty dla małych ludzi zrealizuje Wojciech Mikołuszko – dzieci będą miały szansę nie tylko wysłuchać opowieści o badaczach, lecz także samodzielnie przeprowadzić eksperymenty, które zmieniły świat. Poza spotkaniami „Docent Pięć Procent i szalona historia komputerów”, „Dr Dolittle w spódnicy”, odbędą się warsztaty społecznego savoir vivre'u, tworzenia teatralnych lalek oraz fotografii cyfrowej dla najmłodszych. Święto literatury to także okazja do spotkania z Kubusiem Puchatkiem oraz rozwiązywania zagadek ze Stumilowego Lasu – a to tylko część atrakcji na Targach Przecinek i Kropka. Po aktywnym dniu pełnym książkowych atrakcji, dzieci i rodzice będą mogli obejrzeć filmy Akademii Dokumentalnej, opowiadające o pielęgnowaniu pasji, pewności siebie, inspiracjach, a także pozytywnym, mądrym stawianiu czoła przeciwnościom (m.in. „Giovanni i jego wodny balet”). Nie zabraknie także dobrej muzyki, autorskich piosenek i wspaniałej gry aktorskiej – zapewni je Teatr Lalek Igraszka w spektaklu „Złote Jajko”, podczas którego dzieci dowiedzą się, że ktoś pozornie zły może się stać się dobrym i kochającym.

Przez dwa dni trwania Targów każdy będzie mógł zajrzeć również do ilustrowanego świata Harry’ego Pottera – zrobić pamiątkowe zdjęcie i poczuć, jak magia przenika rzeczywistość. Imprezie towarzyszyć będzie też wystawa prac Emilii Dziubak, autorki ilustracji do książki „Tyczka w Krainie Szczęścia”.

Pierwszego dnia Targów Przecinek i Kropka – 8 kwietnia, o godz. 13:00, odbędzie się uroczystość wręczenia nagrody w konkursie na Najlepszą Książkę Dziecięcą Przecinek i Kropka 2016. W konkursie nominowane były: „Klątwa dziewiątych urodzin” Marcina Szczygielskiego z rysunkami Magdy Wosik, „Praktyczny Pan” Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel (ilustracje Adam Pękalski), „Przed Twoim urodzeniem” Rascala z rysunkami autorstwa Mandany Sadat, „Sam w domu” Lotty Olson z ilustracjami Marii Nilsson Thore oraz „Tru” Beaty Kosmowskiej, z ilustracjami Emilii Dziubak. Uroczystość poprowadzi Katarzyna Bujakiewicz.

Kiedy dzieci będą zgłębiać tajniki literatury i przeżywać fascynujące przygody wraz z bohaterami swoich ulubionych powieści, rodzice będą mieli okazję poszerzyć domową biblioteczkę o kolejne interesujące pozycje w atrakcyjnych, targowych cenach. 8 i 9 kwietnia industrialna przestrzeń centrum handlowego Plac Unii City Shopping w Warszawie zamieni się w wyjątkową strefę, wypełnioną najlepszymi tytułami książek.

Organizatorem Targów Przecinek i Kropka jest Empik.

Szczegółowy program Targów można znaleźć na stronie www.przecinekikropka.pl.

Targi Książki Dziecięcej Przecinek i Kropka

8 i 9 kwietnia 2017 roku – sobota i niedziela (11:00-19:00) Plac Unii City Shopping w Warszawie ul. Puławska 2

[igorgalazkiewicz-blog]

idea/produkcja

Wystawa Nicolas Grospierre 50/50

Architektura Teatru Wielkiego czy wielka teatralna architektura? Pięćdziesiąt lat po odbudowie, w chwili ożywionej dyskusji o rodzimej tożsamości architektonicznej i artystycznej, chcemy opowiedzieć o dziele ukończonym, dziele najwyższej próby, jak również o przestrzeni, w której niemalże codziennie ta sztuka się tworzy: Teatrze Wielkim - Operze Narodowej.

Dom opery i baletu, o intrygującej formie i niezwykłej treści, otwarty ponownie dokładnie pół wieku temu, jest jednym z symboli Warszawy i polskiej kultury. Budynek o długiej historii kształtowanej przez wybitnych artystów – od Antonia Corazziego, architekta, który zaprojektował jego pierwotną klasycystyczną bryłę, po Bohdana Pniewskiego, autora jego odbudowy.

Fotograficzny projekt Nicolasa Grospierre’a 50/50 to niezwykła i intrygująca podróż po przestrzeniach Teatru Wielkiego, zarówno tych dostępnych dla widzów, jak i technicznych – będących jego sercem. Symboliczna, będąca punktem wyjścia liczba zdjęć stanowi ramę dla współczesnego spojrzenia ich autora na Teatr w pięćdziesiątą rocznicę jego odbudowy. 50/50 to prosta, konsekwentna i systematyczna dokumentacja wnętrz Teatru Wielkiego.

„Zwiedzając ten ogromny budynek, spacerując po niekończących się korytarzach i klatkach schodowych, przechadzając się po obszernych i zaskakujących przestrzeniach tego gmachu, zapragnąłem oddać jego skalę i niezwykłą złożoność. Chciałem też podjąć próbę uporządkowania go tak, by widz miał szansę zrozumieć, jak język architektury Teatru Wielkiego przekłada się na sposób jego funkcjonowania” — Nicolas Grospierre

Wystawie towarzyszy album Teatr Wielki 50/50 zawierający fotograficzny cykl Nicolasa Grospierre’a, wybór tekstów oraz archiwum dokumentujące proces odbudowy – trzy elementy o zróżnicowanym formacie, które prowadzą czytelnika przez teatralny gmach, a w tej podróży pomocą służą oczy, wiedza, pamięć i wyobraźnia autorów. Książkę otwiera cykl 50/50 Nicolasa Grospierre’a. Wyobraźnia czytelników oddana zostaje w dalszej części autorom tekstów: Beacie Chomątowskiej, Sylwii Chutnik, Adamowi Mazurowi, Bogusławowi Kaczyńskiemu oraz Jarosławowi Trybusiowi. Pozycję zamyka Archiwum – wybór szkiców i zdjęć prezentujących proces odbudowy Teatru Wielkiego, w całości opatrzony komentarzami prof. Małgorzaty Komorowskiej i dr Darii Rzepieli.

Nicolas Grospierre – fotograf, który wybrał architekturę na bohaterkę swojej twórczości – ujął przestrzenną specyfikę teatralnych wnętrz w bardzo sugestywny sposób, budując głęboką narrację klarownym środkami. Podobną intuicją i wyobraźnią wykazał się Karol Żurawski, architekt wystawy eksponującej właśnie efekt tych prac. Jego projekt to syntetyczna i minimalistyczna ekspozycja, utrzymana w eleganckiej formie, a dzięki użytym materiałom, stanowi także współczesny komentarz do architektury Bohdana Pniewskiego. Mosiądz i stiuk stanowią punkt odniesienia do teatralnych przestrzeni, a sposób ekspozycji posiada swój własny rytm i sprzyja skupieniu.

[maudastudio]

• W A R S A W • Masovian Voivodeship NOVEMBER 2021 2 of 3 Teatr Wielki w Warszawie (Fidelio: Opera by Arturo Toscanini and Ludwig van Beethoven) The Grand Theatre in Warsaw is a theatre and opera complex situated on the historic Theatre Square in central Warsaw, Poland. The Warsaw Grand Theatre is home to the Polish National Opera, the Polish National Ballet, and a theatrical company; and is one of the largest theatrical venues in the world, with a seating capacity of over 2,000. The Warsaw Grand Theatre was inaugurated on 24 February 1833 with a production of Rossini's The Barber of Seville. After the building's bombing and near-complete destruction in World War II, it was rebuilt and reopened on 19 November 1965 after having been closed for over twenty years. The original building was designed in a neoclassical style by architects Antonio Corazzi and Chrystian Piotr Aigner, and later restored by Bohdan Pniewski. Fidelio, originally titled Leonore, oder Der Triumph der ehelichen Liebe, Op. 72, is Ludwig van Beethoven's only opera. The German libretto was originally prepared by Joseph Sonnleithner from the French of Jean-Nicolas Bouilly, with the work premiering at Vienna's Theater an der Wien on 20 November 1805. #warsaw #teatrwielki #warsawgrandtheater #beethoven #fidelio #opera #libretto #classicalmusic #performance #sundaynight (at Teatr Wielki - Opera Narodowa) https://www.instagram.com/p/CVutxwIszqGZnex9P8IzsQsN-hhi7EUMJYojsw0/?utm_medium=tumblr

[delighted-in-life]

Czasem warto się zatrzymać

Jakie formy ukulturalniania się lubisz i praktykujesz?

Ja bardzo lubię chodzić do teatru. A ponieważ jedna z moich babć od zawsze jest teatralną fanką, co jakiś czas zabiera mnie do towarzystwa.

Wczoraj byłyśmy na balecie „Don Kichot”.

Tancerze Polskiego Baletu Narodowego (z całego świata) byli niesamowici i przygotowani bardzo profesjonalnie. Babcia powiedziała, że widzi, że ci młodzi ludzie mają o wiele lepszy poziom, niż poprzednie pokolenia. A wie co mówi – sama w młodości tańczyła w balecie.

Nie tylko sam balet mnie ucieszył. Uwielbiam zbudowany na początku XIX wieku Teatr Wielki w Warszawie! Te przestronne wnętrza, zdobienia na ścianach, kryształowe żyrandole i przepiękna wielopoziomowa sala główna z sufitem jak z księżyca! ;) Z przyjemnością po raz kolejny syciłam wczoraj oczy tą niepowtarzalną atmosferą.

Mam jeszcze jedną ogromną radość w trakcie sztuk baletowych – obserwowanie orkiestry. Czyż to nie jest niesamowite, że muzyka wciąż jest grana na żywo?! Szczególnie doceniam tych muzyków, których instrumenty pojawiają się rzadko. Nie to co skrzypce – te zasuwają prawie non-stop. Czasem jednak konieczne jest podkreślenie jakiejś sceny mniej popularnymi instrumentami. Ich rola niby znikoma, a jednak bez nich coś byśmy stracili. Myślę, że możemy się czegoś od nich życiowo nauczyć. Ale to zostawiam już do osobistego przemyślenia.

Wczorajsze wyjście wzbudziło we mnie jeszcze dodatkowe emocje. Niecały rok temu w ramach prezentu zabrałam moją mamę na inny balet – „Poskromienie złośnicy”. Jeden z najlepszych na jakim kiedykolwiek byłam. Zabawny i przepiękny. Miałyśmy naprawdę cudowny czas! Zupełnie nie przypuszczałam, że będzie to nasze ostatnie wspólne wyjście do teatru – 2,5 miesiąca później niespodziewanie musiałam się z nią pożegnać tu na ziemi. 

Dziś mama syci się czymś, a właściwie KIMŚ nie do porównania piękniejszym, samym Bogiem w atmosferze doskonałości Nieba. To dopiero przywilej! Czekam na nasze powtórne spotkanie - w wieczności - i już na zawsze wspólne zachwycanie się naszym Stwórcą u którego wszelkie talenty, które podziwiam tu na Ziemi mają swoje źródło. 

A dziś upewnia mnie to, że od czasu do czasu naprawdę warto się zatrzymać, spędzić czas z kimś bliskim i nasycić duszę – docenić piękno sztuki, talenty występujących i bezcenny czas z ludźmi, których Bóg postawił na naszej drodze, nie mówiąc jednak na jak długo.

Magda