#stellage

[dutchjan]

26-02-2025

[garadinervi]

Ibtisam Azem (ابتسام عازم), The Book of Disappearance, Translated by Sinan Antoon (سنان أنطون), And Other Stories, Sheffield, London, New York, NY, 2024 [Originally published in Arabic as Sifr al-Ikhtifa', Dar al-Jamal, Beirut, 2014] [Wardah Books, Singapore. do you read me?!, Berlin]

Series Cover Design: Elisa von Randow, Alles Blau Studio, Brazil, after a concept by And Other Stories Typesetter: Tetragon, London Typefaces: Albertan Pro and Linotype Syntax (interior) and Stellage (cover)

Free Palestine Reading List for November 29 – December 5, 2024

[murphy---lee]

freddie Murphy’s The Night shows no Dawn upcoming performances till the end of the year. A sonic exploration into the practice of funeral laments. Bring your open heart, tears are free.

07/11 Athens, GR, Stellage Records (@stellage.highlights), w/Nikos Veliotis (@veliotin), @nika_son 09/11 Lancenigo, IT, @villa_filanda_antonini (site specific performance developed within an ongoing artist residency) 05/12 Firenze, IT, GADA (@gada_playhouse), w/@abattoirlorenzo

[jurjenkvanderhoek]

DE ZOLDERSCHATTEN VAN WIM VAN DER VEER: KUNST, GEEN KITSCH

Op de fiets trekt hij er op uit. Of op de brommer wanneer hij verder het landschap in wil. Op de bagagedrager staat een stellage van houten latten om de relatief kleine schilderdoeken te vervoeren. Kwasten, verftubes, schetsvellen en tekenmateriaal gaan in de fietstassen. Zo gaat Wim van der Veer langs Friese wegen. Want Friesland is zijn atelier. Daar doet hij zijn inspiratie op. Daar is hij het liefst aan het werk, in de buitenlucht. In weer en wind gaat Van der Veer op weg, want ieder seizoen en elke dag heeft een eigen sfeer en indruk om uitdrukking aan te geven. Hij zoomt in op details en schildert compact. ‘Haventjes, dorpsgezichten, door bomen omzoomde landweggetjes, eenzame boerderijen, rietomkraagde slootjes en uitgestrekte landschappen onder mooie wolkenpartijen’, schrijft Dirk van Ginkel in het boek Zolderschatten. Dat verschijnt ter gelegenheid van het 85e levensjaar van de kunstenaar.

Die kleine schilderijen, 35 bij 40 centimeter, en dat tekenwerk – schetsen om de werkelijkheid in de vingers te krijgen – bleven lange tijd opgeslagen en niet zichtbaar in dozen en mappen op de zolder van zijn woonhuis staan en liggen. Enkel was Wim van der Veer bij het grote publiek bekend van zijn grote schilderwerken, die in opdracht werden gemaakt. Maar nu tegen het eind van zijn leven en aan het eind van zijn carrière als kunstenaar, hoewel hij natuurlijk nog jaren mee kan, schoont hij zijn zolder om ruimte te maken. Ruimte in zijn hoofd, plek voor nieuwe dingen en andere inzichten, want Van der Veer is nog voortdurend geïnspireerd bezig. Wim is nog aldoor doende om het Friese landschap af te beelden. In kaart te brengen zou je kunnen stellen, voor de eeuwigheid te bewaren.

Het is Jan Reinder Adema, en het is Han Steenbruggen, waarvoor Wim van der Veer het zolderluik opent. Zij kunnen kijken in de dozen en de mappen openen. Zij vinden de schatten die voor het oog jarenlang verborgen waren gebleven. Adema presenteert dit tekenwerk en deze vele schilderijen van klein formaat in een verrassende tentoonstelling. Steenbruggen doet een greep uit de dozen en laat havengezichten en enkele landschappen zien in het jaar dat de schilder 80 wordt. Deze schilderijen hing ik destijds als collectiebeheerder aan de wanden van een kamer in de westvleugel van Museum Belvédère. En ik schreef erover: “De expressie buiten gezien wordt in een ferme toets op het doek uitgezet. Zonder overbodige detaillering, direct en spontaan. Zo lijken de schepen (…) groots in beperkte afmeting – monumentaal. Als gezien door een patrijspoort, een venster op de wereld.”

Nu de schilder dus 85 is, krijgen deze kleine werken opnieuw aandacht. Maar zeker ook de tekeningen, de etsen en aquatint. Voor Wim van der Veer is de tekening de bron van alles. Dat is het begin, de grond waarop een schilderij kan ontstaan. Uit de buitenlucht neemt hij op papier het landschap mee naar het atelier. Maar tekent ook meteen op doek het geziene uit. Het zijn speelse schetsen waarin de scherpe blik van de schilder tot uiting komt. De tekeningen zijn bedoeld als aanloop naar een schilderij, dienen in eerste instantie altijd een doel. Daarom staan er ook wel geschreven aanwijzingen op, zoals het aangeven van kleuren of het pakken van de sfeer. Maar er zijn zeker tekeningen die het predicaat van resultaat verdienen, die al af zijn zogezegd. Ook maakt hij wat hijzelf noemt notities, tekeningen ontstaan tussen de bedrijven door, onderweg.

De en plein air gemaakte schilderijen hebben een onstuimig karakter en meest ongemengde vaak sombere kleuren. ‘Driest geschilderd, snel opgezet, met een grove penseelstreek en heel veel verf’, schrijft Dirk van Ginkel. ‘Laag over laag, in de wonderlijkste kleuren.’ Van der Veer schijnt zich weinig tijd te geven om een landschap tot in detail uit te werken. Het kenmerkt de spontane aanpak, de speelse benadering van het vak schilderen. Hoewel de schilderijen een klein handzaam formaat hebben, is de verf er monumentaal op geboetseerd. De schilder als beeldhouwer. Het afzonderlijk opvullen van de vlakken omkaderd met geschilderd zwart alsof de schilder met verf en penseel tekent, geeft het beeld een uitzonderlijk aanzicht. In een robuuste toets pakkend getroffen. Het is zo een stapeling van elementen om tot een eenduidige afbeelding te komen. De bouwstenen zijn de losse vlakken die zich puzzelen tot het uiteindelijke beeld. Een eenvoudige opbouw, met een meervoudig resultaat.

Nadat Wim van Jentsje Popma de oude etspers van Hendrik Werkman krijgt begint hij te experimenteren met grafische technieken. Met het etsen en de aquatint moet hij, in weerwil van zijn expressieve handschrift bij het tekenen en schilderen, meer bedachtzaam werken. Echter blijkt hij geen graficus te zijn en stopt ermee. Het experiment intrigeert hem wel, het maken, maar het drukken in oplage – een kenmerk van grafiek – heeft minder zijn belangstelling. Steeds dezelfde handeling doen voor eenzelfde resultaat ziet hij niet zitten. Wim van der Veer is schilder.

Het werk van Wim van der Veer laat een Friesland uit voorbije tijden zien, is Dirk van Ginkel van mening. Het boek geeft van dat Friesland vele voorbeelden in een groot aantal afbeeldingen. Maar ook Frankrijk is onderwerp van zijn werk. Mens en dier zijn in zijn robuuste schetsmatige stijl op papier en doek gezet. Maar telkens komt hij toch terug naar huis, terug naar Friesland. Het weidse landschap, de hoge luchten, de kleine havens, het heeft zijn aandacht. Hij treedt in zijn vroege werk het leven tegemoet met het penseel in de aanslag. ‘In een caleidoscopische werveling van kleuren en penseelstreken wordt de wereld, zoals die toen beleefd werd door Van der Veer, gevangen.’

Het latere werk laat zich karakteriseren als een rustige en enigszins afstandelijke waarneming van het landschap. ‘Het is een wereld waar het leven goed is en overzichtelijk en waarin de maker een tevreden mens lijkt.’ Het is de emotie van de schilder die zichtbaar in het werk is opgetekend. Hij schildert wat hij ziet in een lichtelijk naïeve stijl. Maar juist dat ongekunstelde maakt het werk zo aantrekkelijk. Het zijn alle stillevens van een verlopen wereld, een omgeving die wij kunnen kennen van toen. Met name door het eenvoudige en vlotte handschrift, de spontane en impulsieve penseelvoering, heeft de kunst van Wim van der Veer een breed publiek. Vooral doordat de dozen en mappen van zolder geopend zijn wordt eens te meer duidelijk dat ook Wim van der Veer het geheugen van Friesland is.

Wim van der Veer zolderschatten. Dirk van Ginkel. Uitgave verschenen ter gelegenheid van de 85e verjaardag van Wim van der Veer en exposities in Galerie Jan Reinder Adema in Damwâld en De Schierstins in Veenwouden. Uitjouwerij De Ryp, 2024.

[bergfamilie]

Klimmen in de Bregenzerache-kloof | Aqua Hochseilgarten

Een van de meest bijzondere plekken waar we de afgelopen jaren zijn wezen klimmen, ligt in het Bregenzerwald. De ‘Aqua Hochseilgarten’ is een klimpark dat is aangelegd in de Bregenzerache schlucht. Je klimt en abseilt hier van de ene kant van de kloof naar de andere en weer terug. Een waanzinnig ervaring. In de kloof – de Bregenzer Achse Schlucht – is langs beide wanden een parcours van 550 meter uitgezet. We klimmen van stellage naar stellage die tegen de rotsen zijn gebouwd. Hoogtepunten zijn de vele flying foxes, waarbij we van de ene kant de kloof naar de andere kant – over de rivier de Achse – heen ‘vliegen’.

[kikotapasando]

61.000 kilo di sushi: Karnaval 2023

61.000 kilo di sushi: Karnaval 2023   E temporada di Karnaval ta unu kaminda nos ta demostrá nos kreatividat i alegria komo pais. Semper mi a haña e periodo di Karnaval, e temporada kaminda nos ta demostrá komo siudadanonan kon nos por kolaborá ku otro mientras nos ta harma stellage i traha karosa, den un ambiente dushi antisipando e dia grandi di Gran Marcha. Komo parlamentario i mas ainda…

[smfoundry]

Stellage, S.M. Foundry (www.s-m.nu)

[ecozonnewoning]

H O U T E N S T E L L A G E - Ik kan ook al wat timmeren, met hulp van YouTube voor de aanpak. Is inmiddels al weer helemaal gevuld en de schuur zelf oogt iets meer opgeruimd. Opgeruimd staat netjes. Ik heb nog steeds een heleboel bijna-overbodige zooi. 😀 #schuur #hout #houtwerk #timmeren #stellage #opbergruimte https://www.instagram.com/p/B0vcRWvowwx/?igshid=l2vwjan8wdt1

[smfoundry]

Stellage, SM Foundry

[eviekasa]

ok but what color bird do y'all picture stella as

[rijksmuseum-art]

Corner of a Pond near Breukelen, 1888, Museum of the Netherlands

Een hoek van een vijver met een soort overdekte houten stellage, in de omgeving van Breukelen.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.5293

[zoetgevooisde]

Gods wegen

Niemand hoort voor altijd bij ons te blijven. We zijn allemaal mensen van de dag, maar oudere mensen net even meer. Met het gedwongen vertrek van een 93-jarige oma houd je altijd rekening. Toch komt het moment onverwacht.

Al een lange tijd houd ik mij vast aan het idee dat dood zijn hetzelfde voelt als ongeboren zijn. Een groot niets. Dood zijn kan niet erg zijn; ik vond het ook niet erg om ongeboren te zijn. Maar toen de pastoor zei dat doodzijn niet het einde van het leven is maar juist een voortzetting daarvan, dat doodgaan het toestappen naar groot vredig licht is, dat onze overleden geliefden daar op ons wachten en dat we terug naar onze Vader gaan die ons met open armen ontvangt, wilde ik hem maar al te graag geloven. Niet voor mijzelf per se: voor oma. 

Op de grote dag verzamelden we ons rond haar kist. Die was op een ijzeren stellage boven haar graf getild door haar twee zoons en vier kleinzoons. Ik keek naar de kaarsrechte schacht waar straks haar kist neer zou komen te dalen. Naar de bloemen eromheen die binnenkort zullen komen te verwelken. Naar de mij-onbekende mannennaam op de grafsteen naast haar, naast wie ze zal komen te rusten. Naar mijn nicht die een vrolijkgekleurde regenboogparaplu opsteekt. De zwarte mondkapjes die de nadruk leggen op de schaduw onder de ogen van familieleden. We staan pal naast elkaar als de uitvaartverzorgster ons vraagt rekening te houden met de RIVM richtlijnen als we straks ‘koffie-to-go’ halen in de kerk. Hoe ik pas echt volschiet als ik haar daar moet achterlaten. “Doeg oma, goede reis, het gaat u goed,” fluister ik stilletjes. Dat zei ze al jaren tegen ons bij ieder afscheid. Het ga je goed.

Vanochtend was ik vroeg wakker. De lucht grijs en donker. Het weer friskoud en licht regenachtig: zo’n natte miezerdoek die tegen je gezicht aanslaat zoals het dat alleen in oktober en november doet. Ik dacht aan haar vermagerde lichaam in de kille grond. Of ze het koud heeft (nee, natuurlijk niet). Haar handen verstijfd in elkaar geschoven. Haar lippen dichtgenaaid. Haar oogleden toe. Langzaam zal haar lichaam zich ontbinden. Uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren, zoiets. Mijn vader vindt dat een mooi idee, hoe je lichaam langzaamaan wordt teruggegeven aan de aarde.

Op internet lees ik over het ontbindingsproces. Hoe door het gebrek aan zuurstof de zure celwanden in je lichaam oplossen en hoe de inhoud ervan doorbreekt. Hoe de micro-organismen en bacteriën, die jou altijd in je gezondheid hebben ondersteund, zich nu rijkelijk voeden aan de inhoud van alle cellen die nu vrijkomt. Een soort koninklijk banket. Hoe deze beestjes door je lichaam reizen via de snelwegen die je lymfeklieren zijn. Hoe je organen langzaam vloeibaar worden en uit je lichaam perst, hoe de weefsels zullen openspringen, hoe insecten van buiten de vrije hand krijgen–.

De laatste keer dat ik haar levend zag was een paar weken geleden. Kamer 112, ik klopte aan en stapte binnen met mijn moeder. Dit is mijn dochter, stelde zij mij voor. Oma straalde en hield mijn beide handen minutenlang stevig vast. “Wauw, wat ben jij groot,” schaterde ze naar mijn moeder. “Zo’n lieve, grote meid.” In haar ervaring ontmoette ze mij voor het eerst. Een volwassen kleindochter. Onbetaalbaar. 

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, zei mijn docent levensbeschouwing vroeger. Ik wil meer dan ooit dat ik kon geloven in–.

[wieisdemol2022]

Opdracht 1, Spiegelbeeld

De vele (soms vergaande) theorieën gaan alweer de ronde hoor! Dit beloven leuke posts te worden. Voor degene die nieuw zijn op deze blog, hallo! In principe gaan we vanaf nu elke dag één opdracht in detail behandelen, ik ga je een overzicht geven van wie waar staat en wat de meest opvallende momenten zijn, op vrijdag komt er dan een post met de hints en tips van de gehele aflevering, de beste posities van de mol, wie is de mol niet en wie is op dit moment (disclaimer: in onze mening) het meest verdacht? Dan gaan we nu beginnen met de eerste opdracht ‘Spiegelbeeld’.

Waar normaal een introductie van Rick van pas is begint deze eerste opdracht van het jubileumseizoen nog zonder presentator. De kandidaten komen individueel het dorp Monticchiello binnen, een pittoresk dorpje in the d’Orcia vallei. Om het allemaal wat overzichtelijker te maken heb ik een tabelletje gemaakt van de kandidaten op volgorde dat ze in de opdracht bekend gemaakt werden, hoe ze bij het dorp zijn gekomen, welke quote bij ze hoorde, het aantal spiegels dat ze gevonden hebben, en of ze correct stonden of niet.

Opvallend hier is dat we iedere kandidaat eerst horen, of dat we een gedeelte van het lichaam in beeld krijgen, of dat hun lichaam geblured is. Nadja zien we echter vrijwel meteen volledig in beeld. Dit is weliswaar van de achterkant, maar haar ogen zijn te zien in de spiegel van de auto. Een ander apart moment met Nadja is dat ze (en alle kandidaten) de tekst “Ga vooruit maar blik terug” hebben gekregen, ze rijd langs een bord met een tekst die in spiegelbeeld geschreven staat. Ze blikt terug en begint te lezen “op het…” wat inderdaad goed is, in fact, op haar bordt stond “Op het dorpsplein moeten jullie door zelfreflectie samen in zicht komen. Dat levert €1000 op voor de pot. 349 7589749”. Een goede hint dus voor de mensen die in het dorp zouden zijn, plus een telefoonnummer om hen dit te vertellen. Wat Nadja daarna echter doet is doen alsof het een soort van geheimtaal is, “zo gek”.

Ook Ron heeft zijn eerste gekke moment in de auto, zo krijgt hij dezelfde tekst als Nadja en rijd vervolgens als enige achteruit (spiegelbeeld?). Eerst zocht ik hier een molstreek achter, maar na het terugkijken lijkt mij de meest logische verklaring is dat hij eerst een eindje gereden heeft alvorens de envelop open te maken, bedacht zich dat er wellicht wat op het bord stond en is terug gereden om dit te bekijken. Ook een matig logische verklaring kan zijn dat als je terug blikt (dus achteruit kijkt) en voort gaat in diezelfde richting, dus op deze manier de tekst te interpreteren. Ron probeert nog de kandidaten te bellen, maar doet iets, op z’n rons, verkeerd.

Eenmaal in het dorp ontmoeten Nikki en Jeroen elkaar als eerst, met wat uil-geluiden lokken ze Tina en besluiten ze een rondje dorp te doen. Jeroen is de eerste die op het pleintje een spiegel ziet en hier Tina over informeert. Terwijl Tina haar quote niet herkent komt Nikki Peggy tegen. Ook deze twee worden op de spiegel gewezen. Dan het moment dat Nikki zich niet realiseert dat de tekst van Tina gewoon in het Nederlands staat, zullen we dit op zenuwen schrijven? De groep komt dan Patrick tegen tot ze worden gebeld door Horace die de opdracht probeert uit te leggen aan de hand van zijn bord. Wanneer hij echter zijn hele bord wil voorlezen wordt hij opgehangen. We zien het laatst dat Tina de telefoon in handen heeft.  

De tweede spiegel wordt door heel ‘team dorp’ gevonden en door Nikki naar de plek van de vorige spiegel gebracht, ze had op een of andere manier het idee dat er vier spiegels rond de pilaar moesten komen staan. Dan wijst Patrick, en later ook Jeroen, haar erop dat er een stellage staat op het grote plein waar de spiegels moeten komen te staan.

Het is dan half 11 als alle kandidaten, m.u.v. Horace, in het dorp zijn aangekomen, de groep heeft tot dan toe twee spiegels gevonden. En als je naar de tabel kijkt dan zie je dat de groep totaal niet effectief is geweest. De nummers voor de haakjes zijn de aantallen waarbij ze betrokken zijn, bijvoorbeeld bij de tweede spiegel die gevonden is, hier was iedereen die begonnen is in het dorpje bij betrokken, we weten niet wie de spiegel zag. De nummers tussen de haakjes zijn de aantal spiegels waarvan we duidelijk gezien hebben dat die kandidaat de spiegel vond. En zo is het duidelijk te zien dat met name Patrick, Horace en Jeroen de spiegels gevonden hebben en bijvoorbeeld Tygo en Nadja helemaal geen spiegels gevonden hebben. Over de laatste gesproken, ik heb haar nadat de groep bij elkaar kwam helemaal niet meer gezien tot ze voor de spiegels moesten staan….

De uitkomst is duidelijk, de spiegels zijn allemaal op tijd gevonden, €1000 voor de pot. Voor de tweede €1000 moesten ze nog bij de juiste quote staan. Niemand herkende echter zijn eigen quote meer, of ze houden zich voor de domme, want we horen later bijvoorbeeld van Patrick dat hij het wel degelijk wist.

De beste molpositie bespreken we bij de post op vrijdag, maar wat ik hier nog wel even wil bespreken zijn de quotes zelf, hier kan namelijk een mooie hint in zitten. Zo vind ik bijvoorbeeld de quote van Nadja opvallend “Mol, ik zie je over twee weken”. Er vanuit gaande dat de brief twee weken van te voren is geschreven (ben je dan al zo snel je quote weer kwijt?), kan het een leuke quote zijn omdat ze zichzelf onder de quote dan letterlijk twee weken later ziet. Maar ook “Ik leef mijn droom” van Patrick vind ik een verdachte quote, het is natuurlijk de droom van iedere kandidaat om mee te doen aan WIDM, maar wellicht nog meer om als mol mee te doen, om het hele avontuur mee te maken. En de quote van Horace valt natuurlijk op “Trust Nobody” het handelsmerk van WIDM, van Horace en wellicht dus wel van de mol.

Wat zijn jou gedachte bij deze eerste opdracht? Is jou iets opgevallen of heb je hints/tips over andere opdrachten? Laat het ons dan weten!

[edicoescn]

рецензия

Ливен Мартенс Моана — бельгийский музыкант из тусовки Джеймса Ферраро и Спенсера Кларка, известный в первую очередь своим проектом Dolphins Into The Future. Конечно же, Ливен и Спенсер дружат не просто так — оба имеют очень схожие представление о музыке, которую создают (иногда даже дуэтом).

Оба музыканта ищут свой собственный творческий язык в нью-эйдже — только если многие приходят к созданию этого легковесного саунда через медитации, эзотерику и изменённые состояния, то здесь мы имеем дело с бунтом и проявлением панк-поведения. Моана (впрочем, как и Кларк) является фанатом треш-кино, и нью-эйдж для него является примером идеального b-movie. В его создании он видит не попытку угнаться за современной музыкальной модой, а скорее девиантную выходку.

Альбом «Music From The Guardhouse» вышел в 2013-ом году, но звучит он абсолютно вне времени и звучит, будто был записан вообще когда угодно. Музыка здесь настолько воздушна, что кажется тает в руках. На единицу времени здесь очень мало чего происходит — облакоподобный нью-эйдж кажется подвисшим в воздухе и оседает в уголках всего пространства. Кажется, что эта музыка только что озвучивала сцену из фильма 80-х, где главный герой откисает на пляже, и вот он уже ушёл, а звуковое сопровождение осталось. И звуки волн, будто сделанные из шипения кассетной плёнки, тоже остаются здесь с нами.

Вместе с этим, в голову приходит и совершенно другие ассоциации — альбом «Music From The Guardhouse» иногда кажется выдержанным в духе ранней европейской электроники и конкретной музыки, звуковое пространство которой кажется настолько хрупким, что лучше стараться даже не дышать, чтобы не разрушить эту звуковую среду. В своей вроде-как-панковости пластинка вдруг начинает приобретать новое свойство — кажется, перед нами действительно лучшая музыка для медитации! Ничем не отличающаяся от той, что создают воистину просветленные братья нью-эйджа.

Евгений Галочкин для STELLAGE

[jurjenkvanderhoek]

HET MAGISCH REALISTISCHE LANDSCHAP VAN SASKIA BOELSUMS

Ons Nederland heeft geen theatraal panorama, noch een dramatisch vergezicht of spectaculair blikveld. “Het is een verlegen bruid: het landschap geeft zichzelf niet gemakkelijk prijs”, schrijft journalist Tracy Metz in haar voorwoord op het fotoboek ‘Landscape photography’ van Saskia Boelsums. Anders dan haar land, het land waar ze is geboren en getogen: Amerika. In Nederland geen Grand Canyon of Yosemite National Park, de plekken die van zichzelf al meer dan fotogeniek zijn. Het verschil karakteriseert volgens haar de beide gebieden: “Eigenlijk zijn de landschappen boeiende metaforen voor de samenlevingen in deze twee landen; de Nederlanders afstandelijk en koel, de Amerikanen uitbundig en verhit. In Nederland moet je het landschap veroveren om het je toe te eigenen, in Amerika ben je degene die onder de indruk is, van je stuk gebracht.”

Het fijnzinnige landschap van de lage landen weet fotograaf Saskia Boelsums om te buigen tot een groots gebeuren. Ze brengt er een dramatische sfeer in door de platen te bewerken in de computer. Maar voordat het zover is gaat ze het landschap in om te kijken, te zien waar de beste standplaats en de juiste plek is om de omgeving te vatten. Het kan uren en soms zelfs dagen duren voordat het gebied en de omgeving, land en wolken, licht en schaduw, de gepaste stemming heeft en geschikte uitstraling geeft. Want de foto is het uitgangspunt, deze dient in eerste instantie het zuivere gevoel te verbeelden. Is deze goed maar verdient het nog enige aanpassing om een groteske aanblik te krijgen, dan gaat Boelsums ermee aan de slag. Ze verft als het ware met de software, de muis is haar penseel en het toetsenbord het palet, de foto is haar schilderij.

Zo komt ze bij wijze van spreken terug bij haar begin als kunstschilder. Hoewel ze in haar academische opleiding de richting ruimtelijk ontwerp koos, gecombineerd met grafische technieken, lag haar voorkeur niet op dat vlak. Met haar echtgenoot maakte ze ruimtelijke installaties waarbij beeld en woord samen komen. Haar man is schrijver. Het project heeft succes en wordt op diverse locaties opgebouwd. Een stellage met daarop een oude computer waarop woorden verschijnen en verdwijnen alsof ze live worden ingevoerd. De tekst krijgt een print op papier en wordt vervolgens versnipperd. Het is een oneindig proces. Maar wanneer het paar naar Drenthe verhuist zijn ze overweldigd door de kalmte en gemoedelijkheid van die provincie. Daar kunnen ze weer opladen omdat het westen en het ruimtelijk succes hen heeft leeg getrokken.

In het Drentse landschap gaat Saskia Boelsums schilderen. Dat begint met stillevens, nadat ze in een supermarkt een granaatappel koopt en ze haar verwondering over de schoonheid van deze vrucht wil delen. Maar eigenlijk wil ze een nieuw medium leren kennen, dat is de fotografie. Met het componeren van stillevens speelt ze met het licht. Iedere dag zet ze een foto op internet, om de wereld deelgenoot te maken van haar leerproces. Het maakt haar kwetsbaar, want naast likes komt er ook kritiek. Na deze stillevens volgt een periode van portretfotografie met haar man als welwillend model. Ze zet hem op een paard in het landschap en ontdekt dat fotograferen in de buitenlucht haar bijzonder trekt.

Op het eiland Texel doorziet ze de branding, bekijkt de duinen en snuift de zilte zee. “Schuimende golven, zand dat drijft op de wind, zonlicht spiegelt op het water, het was een fantastische ervaring”, vertelt Saskia in een in het boek afgedrukt gesprek. “Op zondagmorgen plaatste ik mijn eerste duinfoto op Instagram. ’s Avonds controleerde ik mijn account en tot mijn verbazing kwam ik erachter wat 2K betekent.” Ze heeft succes en krijgt op haar werk veel respons. Door de social media breidde haar netwerk zich als een olievlek uit. Door haar contacten krijgt ze aanbiedingen om wereldwijd te exposeren. Het Nederlandse landschap gaat de wereld over! Zo is Saskia Boelsums een ambassadeur van de lage horizon en de hoge luchten, het wonderlijk ingetogen landschap dat klassieke schilders, de oude meesters, al eeuwenlang weten te waarderen.

Saskia Boelsums wordt in haar stijl en aanpak van haar onderwerp ook wel vergeleken met Jacob van Ruisdael, Willem Maris en Paulus Potter. Het is haar omgeving, zegt ze, haar natuur en ze legt haar ervaring ervan vast. “Natuurlijk, ik wordt er door geïnspireerd want het is een deel van mijn geschiedenis. Maar een Ruisdael lucht is niet alleen van mij maar van iedereen.”

Boelsums verzamelt in de natuur de omgeving die ze wil vastleggen, dus schiet ze meerdere platen van het moment en de plek. Thuis bewerkt ze de afbeeldingen, zo werkt ze van buiten naar binnen. Van het zwerven door uitgestrekte landschappen in weer en wind, bij zon en regen, naar de betrekkelijke rust van het werken aan het computerscherm achter een verduisteringsgordijn. De bleke platen krijgen kleur doordat ze speelt met het contrast, de scherpte, het vervagen, het licht en de schaduw. Hoewel fotografie een vluchtig medium is omdat je tegenwoordig meteen digitaal kunt zien wat het resultaat is, lijkt het werkproces van Boelsums meer op het traditionele rijpingsproces bij het maken van een schilderij. Haar foto’s kunnen meteen goed zijn in het overbrengen van het gevoel dat ze had op die plek in dat moment. Maar meestal hebben ze nog bewerking en aanpassing nodig om de sfeer en de dramatiek erin te leggen die zij daar voor zich zag en toen doorvoelde.

De foto’s van Saskia Boelsums hebben een on-Nederlandse sfeer, eigenlijk een stemming die niet van deze wereld is. Het is een gemaakte omgeving, een kunstlandschap. Een magisch realisme. Het bestaat in realiteit, maar is op werkelijkheid aangepast. Het is niet zo te zien, of de zon moet net goed staan en de wolken juist precies hangen om een Boelsums landschap te kunnen zijn. En staan de elementen goed om er een beeld van te maken, dan nog kunnen ze worden bewerkt om de juiste snaar te raken. Ze werkt in omgekeerde richting, van het idee naar het beeld. Hoewel het beeld in het landschap voor haar voeten ligt. Maar bij het kijken bedenkt ze hoe ze het wil zien. Bij dat idee zoekt ze de meest geschikte locaties en weersomstandigheden om die atmosfeer die ze in gedachten heeft te pakken. Ze heeft een sterk handschrift, een duidelijke eigenheid. Het is monumentaal en schilderachtig. Ze wil de essentie van haar ervaring in het landschap laten zien, zo zodat de sfeer en atmosfeer van de omgeving kan worden gevoeld in en door de foto.

En in die missie is ze meer dan geslaagd. Bladerend door het boek maken de verschillende platen dat meer dan duidelijk. Het zijn oer-Hollandse afbeeldingen met koeien en schapen, die kenmerkende hoge luchten en speelse wolken. Maar toch is de ambiance onnatuurlijk, ligt de dramatische sfeer er soms wat al te dik bovenop. Dan toch blijven het mooie platen om naar te kijken. Niet altijd hoeft de plek realistisch te zijn, kan een situatie ondanks de werkelijkheid abstract zijn. Vooral wanneer er minder te zien is en het meer op gevoel aankomt, de sfeer als Drenthe kalm en gemoedelijk is, kan ik opgaan en wegdromen in de afbeelding. Dan is er geen plaatsbepaling, geen lokalisering, weet ik de vindplaats niet en heb ik geen weet van de ligging. Dan kan ik onbezorgd opgaan in mijn eigen gevoel. Het zijn prachtige platen van alleen omgeving en natuur, met wel dieren maar nauwelijks mensen. De stapeling van bloemen en planten doet denken aan de gemanipuleerde fotografie van Ruud van Empel, maar verder gaat een vergelijking mank. Saskia Boelsums zet een duidelijk eigen stempel op de zichtbare omgeving. Zo’n beeldmerk dat duidelijk herkenbaar is. Iedereen kan fotograferen, maar om het landschap zo vast te leggen en weer te geven als Boelsums dat doet is van een andere orde. Ik moet er maar stil van genieten. Mijn ogen de kost geven bij wat Saskia voor mij zag.

Landscape Photography, Saskia Boelsums. Uitgeverij Terra, 2e druk 2019. 5e druk 2022.

https://www.terralannoo.nl/nl/saskia-boelsums

[cometovenus]

Stellage is excited to present THE FALL, musique-concrète produced and mixed by the Italian composer Fabio Selvafiorita from 2013 to 2019. Born in Milan, Selvafiorita is a composer of instrumental and electro-acoustic music. THE FALL is his first full-length solo release. Selvafiorita’s acousmatic music investigates the complexities between in-formal abstractions and Pathos in sound manifestations. Described by his author as an “old fashioned symphonic electronic poem” THE FALL explores a spiritual transmutation where biographical sound marks collide with intangible sounds from the uncanny. From the clash of this alchemical counterpoint multiple layers of narratives, phono-fictions of THE FALL, emerge as tremors of reality “toward which perception moves” (Ezra Pound). For THE FALL Selvafiorita embarked in over six years of research and experimentation with hundreds of sounds: from field recordings to processed and synthesized sounds, from tape reel manipulations to time-frequency esoteric processing techniques. These aural concretions interlock one another forming, by magic or accident, gyre, torsions and turbulences. Here the sounds become bodies and not just debris of acoustic matter. A tangible physic of phantasmatic presences that scrape the loudspeaker cones: rocks, sands and telluric tremors turn into omens of the pathos-logic in order to transmute auditory mereotopologies into a panpsychic acousmatic engine. 

https://www.soundohm.com/product/the-fall-1