#sproeten

[cato-pien]

deze zomer in portugal keek ik ietwat verbaasd naar mijn nieuwe sproeten

voor het eerst bevonden ze zich op de littekens bij mijn bovenbenen

een liefdevol geheugensteuntje dat met tijd

zonlicht haar weg weet te vinden naar de meest duistere plekken

[basvisscher]

easter rising

neem een man met rossig haar  in een celblok snel ontdaan van tanden, empathie en balzak  bouw muren door verdeelde steden neem twee goden en een inteeltkoning  en verdeel die over volkeren zet dan elk boerendorp in brand gooi karkassen in de waterputten laat gewassen op het land verrotten ook jij verkeerde in de kring van mensen die datzelfde deden: groot gebaar, veroveraars van meer nog dan hun hart begeerde dit land heeft jullie naam vervloekt zo wil ik geen liefde vieren,  ik bedocht dat niet alleen de achterdocht maar ook ‘wij samen’ was gaan steken verdeel en streel en heers en dan weer steeds die represailles en het slagveld van de stilte  de Ierse mist trekt op  en wilde vreemden in jouw kroegen mannen, vrouwen, kinderen,  verminkt, vermorzeld, rubberkogels steeds doordrenkt van blinde haat  maar toch getooid in brede glimlach geluk is veertigduizend sproeten  op een lichaam dat niet stopt met huilen

[1stablog]

Klasgenootje

Het is een meisje.

Ze heeft een beetje krullend bruin haar en blauwe ogen.

Ze babbelt niet veel tijdens de les.

Ze heeft ook sproeten.

Ze heeft volledig witte schoenen van Nike aan.

Haar klasnummer bestaat uit 2 cijfers.

[hetbeginvanik]

'Het is iets wat je moet voelen.'

Nou las ik laatst in een co-star dat gevoelens zijn als een hal met oneindig veel deuren. Welke deur het is wordt helaas niet verteld.

Hoewel ik niet van gokken hou zou ik het hierbij wel durven. Ik gok dat het voelt als 'waarom is niet iedereen zo' terwijl je op Tinder swiped en kijkt naar een foto van een blonde meid met de leukste sproeten, knapste lach en een wijnfles op haar hoofd.

[elkedageenwoord]

efe·li·de

1. zo­mer­sproet

[middernachtmuziek]

Overal

Je sproeten zijn als sterren. Ze vallen als je huilt en wanneer je lacht, licht de hele hemel op.

Je sproeten zijn als verfspatten. Zoals zij sporen tekenen op je gezicht, zo laat jij elke dag je afdruk achter op de wereld.

Je sproeten zijn als knettersnoep. Wanneer ik je huid kus, sissen mijn lippen, tintelen mijn tenen en borrelt het verlangen in me op.

Jij en je sproeten zijn als glitter. Het zit straks overal.

x AM

[konijnenmens]

Lente 2020: je was fantastisch.

[admiremind]

[nietswaard]

Het heeft iets sinisters, de crèmes die in haar zinken. Het zonlicht   dat er sproeten op batikt en de rimpels laat uitbreken. Hoe   ze luchtjes bewaart die ik liever vergat, zijn geur af en toe nog sluimert   tussen mijn spleten. Soms herinner ik me de eerste keer, de handen   op mijn blote rug, hoe de vingertoppen wel inductieplaten leken. Van elke porie   een mondje maakten, happend naar meer, tot het verweerde. Ik trok weg van het bed,   van alle beloftes, de uren vergeefs. Slechts gekleed in mijn huid wandelde ik   richting de tuin. Ik hoorde hem huilen naar mij. Het vel zette de zon al om   in vitaminen. Maakte met iedere stap de botten sterker, de tanden harder.      -  Ellen Deckwitz, Over de Huid

[devosopmaandag]

Revolusi in de trein

Ik zat in de trein naar het noorden. Toen we station Nijmegen verlieten en de Waal overstaken ging ik verder met luisteren waar ik twee weken geleden was gestopt. Arnhem naderde, dat altijd zo majestueus boven het dal van de Nederrijn uitsteekt. Daar, in de P.C. Hooftstaat woonde de vrouw die mijn moeder Soelami noemde. Iedere keer dat ik er als meisje logeerde, werd ik wakker met de geur van nassi goreng. Haar zoon wenste dat elke ochtend als ontbijt. Later zou hij trouwen met een niet al te slim Menadonees meisje. Op een dag gingen we eten in een heel groot en chique huis, op bezoek bij de oude zussen van Soelami's overleden blanke echtgenoot. Twee werelden ontmoetten elkaar: de twee rijzige oude vrouwen, hun Nederlands als van de onderwijzeressen op mijn lagere school, Soelami, klein, zwart geverfd haar, met een zwaar Indische tongval en haar zoon, die dus ook de zoon was van hun dode broer, erfgenaam, een wat te dikke jongeman met veel sproeten en pluizig haar. Ik observeerde en was geïntimideerd.

Buiten gleed het landschap voorbij. Ik was in een andere wereld, die van Soelami. Ik luisterde: “Nederland was al driehonderd jaar aanwezig in de Archipel. En dat waren voornamelijk mannen. In die driehonderd jaar hebben die mannen zich niet door kuisheid laten uitblinken. Er zijn relaties ontstaan met Aziatische, Indonesische vrouwen. Er zijn families ontstaan van gemengde komaf.” hoorde ik David van Reybrouck zeggen in de podcast Revolusi 2. Deze Indo-Europeanen werden, zo vertelt hij, ook omschreven als 'een ambivalente categorie'. We naderden Zutphen. Het is rond 1916 en het gist in Nederlands Indië. Een stem leest voor uit het Soerabaja's Handelsblad: “Men zou wensen met een lange zweep dat volkje te kunnen afranselen, om het orde en tucht te leren. En men gaat zowaar terugverlangen naar een gemoderniseerd Cultuurstelsel, waarin toch nog iets mannelijks zat...”

Ik las 'Revolusi een half jaar geleden en was door zijn boek, en vervolgens door 'De wraak van Diponegoro' van Maarten Bossenbroek, 'Kampdagboek' van Bep Vuyk en 'Indonesische overpeinzingen' van Sutan Sjahrir zeer in beslag genomen. Mijn eigen geschiedenis werd erdoor herschreven. Later zag ik de driedelige documentaire, maar het was alsof het luisteren naar de podcast alles nog meer intensiveerde. De Belgische tongval van de schrijver leek juist te passen bij de nieuwe geschiedschrijving van een geschiedenis, die niet de zijne was. De fragmenten muziek, de met andere stemmen voorgelezen historische bronnen, historische geluidsopnamen, dat alles maakte dat ik opnieuw beleefde wat ik eerder had gelezen, terwijl de stations Zutphen, Deventer, Wijhe en Olst werden aangedaan. Ja,ik ben een Nederlands kind geworden, kind van alle rivieren die ik tijdens die treinreis overstak: Maas – Waal – Nederrijn – IJssel, maar voor alles ben ik een kind van de geschiedenis.

[awesomeredhds02]

iris.zijlstra

How would you describe a perfect lazy Sunday?

#lazysundays #pursuitofportraits#cuteportrait #bestportraits#portraitsofficialmodels

#worldofportraits#portraitstyles #bestportrait#portraitsvisuals #closeupportrait#roodhaar #sproeten #sproetjes#redheadedgirl#redheadofinstagram#redheadboy #sexyredheads#redheadedwoman#weloveredheads

[woordenlettersleestekens]

het waren niet je ogen het was niet je mond het waren niet je kuiten het was niet je kont

het was niet je haar het waren niet je armen het waren niet je nieren het was niet je charme

het was niet je kut het waren niet je benen het waren niet je schaamlippen het waren niet je tenen

het was niet je huid het was niet je lach het waren niet de kuiltjes in je wangen het was niet je gedrag

het was niet je muzieksmaak het was niet hoe je soms je ogen samenknijpt het waren niet je sproeten het was niet hoe ik dacht dat je pijpt

het was het reizen en leuke dingen doen met vrienden in je bio waarom ik je naar links heb geswiped

[goedgedaantje]

Nu nog (de laatste zomerdagen)

Je blauwe ogen tekenen af tegen je gebruinde huid

En je lach straalt het uit:

De dagen van zon,

Van dansen, ook al hield je jezelf voor dat je dat niet kon

Van de afwezigheid van twijfel, al dagen lang

Want ook al ben je bang

Voor wat er na de zomer schuilt

Weet je dat ik je tranen wegveeg als je huilt,

Stuk voor stuk

Je sproetjes dansen over je door de zon geaaide gezicht

Elk sproetje een herinnering,

Je verdrinkt erin,

verhalen van de zomer

Over zand tussen je kleren

En van zoute water op je lippen

Die je voorzichtig op mijn wangen drukt

In een poging tot het overbrengen van je geluk

En ik kus je sproeten,

stuk voor stuk

En als de zon in de zee en jij met je hoofd in mijn schoot zakt

Je ogen zachtjes sluiten,

Je voor de laatste keer glimlacht,

Voorzichtig een lief woordje fluistert

Dan denk ik met tegenzin aan morgen

Aan dat de wind zal opsteken,

Een teken gevend, dat

De zomer snel de horizon achterna zal gaan,

Plaatsmakend voor de herfst,

Die je sproeten weg zal doen vagen,

Stuk voor stuk

Maar, nu nog,

Is het de zomer waar we aan vasthouden,

Aan de zon, de zorgeloosheid,

Aan dingen die we niet begrijpen - en ook niet hoeven te snappen,

Met blote voeten het zand in stappen,

En bovenal vasthouden aan elkaar

En dus, nu nog,

Zal ik je sproeten kussen,

stuk voor stuk.

[lieflijkheids]

hallo ik zag er vet mooi uit vandaag en ik wil gewoon ingepakt worden door iemand met rozen en sproeten en dozen vol chocola

[elkedageenwoord]

Geen woord vandaag, maar een (stukje van een) gedicht. 

Want zo hoort dat op Gedichtendag. 

[iktitusenbroederland]

Een vrouw zonder sproeten, is een nacht zonder sterren.