#slecht gedicht

[mijnmobielemoleskine]

Zie je het goede in de mens wel, als je de mens in het slechte niet ziet?

Derek Otte (Miose)

[bucklemonster2]

4.78 Are We Devils POEM

09/10/2024

A Poem by Emilia Sameyn Desmet (NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW)

Warning, references about: D'eath

Are we D''ark D''emonic D''evils

For Breaking Love? Are we V''illains for Loving

Those we should Not Love?

Are we B''easts

For B''eating Bad M''onsters?

Are we E''vil For Owning Books?

Owning Each Other?

Are we D''emons

For having a D''eathWish?

Are we Born or Became this Ba''d? Are we Ba''d or Broken? B''ad or Broken

----------------------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------------------

4.78 Zijn Wij Duivels 09/10/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet Waarschuwing, verwijzingen naar: D''ood

Zijn wij D''uistere D''emonische D''uivels Omdat we Liefde Breken? Zijn wij Sch''urken

Omdat wij Houden van Mensen

Van wie we Niet mogen Houden? Zijn wij Ziek Omdat we Slechte M''onsters Sl''aan? Zijn wij Sl''echt Omdat we Boeken hebben? Elkaar Bezitten? Zijn wij D''emonen Omdat we een D''oodsWens hebben? Zijn wij Sl''echt Geboren of Sl''echt Geworden? Zijn wij Sl''echt of Gebroken? Sl''echt of Gebroken

[nihmue]

Toch dit gedicht Dat je niet uit taal bestond, zo werd gezegd. Ik weet niet of dat kan. Misschien, misschien hanteerde je wel een lichter alfabet, was jij het wit tussen ons gewauwel. Niet elke adem moet zo nodig door een woord gehaald. De zucht zegt vaak meer dan de zin. Toch schenk ik je dit gedicht. Ik schreef het zo stil en zo mager mogelijk. Nog één regel slechts en dan rijmt het voorgoed op jou.

Uit: De eenzame uitvaart van Nancy (VRT), door Stijn Vranken

[ralph-mulder]

Waarschuwing!!! dit is een heftig gedicht, komt uit de tijd dat het heel slecht met mij ging en dit gevoel komt nu weer bij mij boven na het horen dat er twee verschillende mensen in korte tijd suïcide hebben gepleegd

Een aanstormende trein

Je bent op het verkeerde terrein

Een gebroken raam

Een dieptepunt waarvoor ik me schaam

Een overdosis pillen

De pijn je zou wel willen gillen

Vallen en opstaan

Maar hoe kun je in hemelsnaam doorgaan

Smijt jezelf tegen de muur

Luister er is geen genezende kuur

Je zult er mee moeten leren leven

Maar hoe kun je dan nog naar het hoogste streven

Ik voel de wind langs mij heen gieren

De duivel zit mij telkens te klieren

Hoe moet je de moed erin houden

Is dat wat de stemmen wouden

Gedachtes zijn brengen mijn hoofd op hol

Ik wordt van die stemmen dol

Beelden vol bloed

Heb ik niet genoeg geboet

Ik sta met mijn blote voeten in de glasscherven

De pijn en het bloed die mijn trots bederven

Rust is het gene wat je zoekt

Maar dat heb je niet zo geboekt

Is dood een antwoord

Je hangt al aan zo’n dun koord

Ik weet het niet

Ik zie het niet

Een aanstormende trein

Het maakt me machteloos en klein

Een gebroken raam

Een bloederig lichaam

Een overdosis pillen

Kunnen zij de pijn stillen?

Snij in je armen om wakker te worden

Hoe zal je, je gedachtes goed kunnen ordenen

Ik verlies de macht over mezelf

En val in de verkeerde helft

Dood lijkt de enige weg

Dat is wat mijn gedachtes zegt

Iets binnen mij wil niet

Maar als die geen andere uitweg ziet

Ik moeten een opening zien te vinden

Voordat ze me hier verslinden

De stemmen mogen niet winnen

Ze moeten op gaan in de zinnen

Maar ik ben uit gestreden

Ik heb te veel geleden

Een aanstormende trein

Hoe had het anders kunnen zijn

Een gebroken raam

Een gebroken lichaam

Een overdosis pillen

Niemand kan deze pijn stillen

© Ralph Mulder 22-02-2006

[inhetoogvandestorm]

(ongetiteld) 2022

Van je houden is gerust hart bij het tankstation, je woorden zijn benzine;

hoe mooier het klinkt hoe vlotter ik ‘s ochtends uit bed kom

maar de laatste tijd vraag je alleen maar hoe het gaat. Ik sputter niet. Ik zeg alles flitst voorbij in een waas.

Het is te kostelijk, we worden wagenziek.

Waarom als ik met mijn ogen dicht torenstil probeer te staan waarom wuif ik toch dag dag gooi jij het roer om? Ik sta onder het flikkeren van het neonbord. Nacht nacht groet het asfalt, groet de koplampen.

Van je houden is een hert zijn en jij die voor me stopt.

In de auto staat nog de radio aan. Hier in het bos heb je slechte ontvangst maar alles wat ik mis vul ik zelf in.

Als je onderweg bent kan een boom een vuurtoren zijn maar ik kan niet bloesemen; wat ik bedoel is blijf weg, houd koers, kijk door het venster naar me.

Ik wil een gedicht schrijven, maar de spoken sussen me in slaap met jouw naam. Toch houd ik mezelf wakker met ommetjes, ik wandel de pechstrook van bekentenissen af.

dat ik niet bij de knieën plooi maar naar buiten vouw als een boomgaard.

dat ik een naaktslak ben, een zomerlijder, het is cronisch.

Wat ik genoemd wil worden is niet een eiland, maar een stuk wrakhout. Elke jongen van wie ik ooit hield een vlot, de vlag spreekt van spijt, de vlag spreekt van: genade,

ik wist het niet.

Ik hoef geen gezicht, geen naam

als die naam me niet aan jou doet denken, hoe ik je wil deinen, in mijn armen rondwervelen, en je dan weer veilig, altijd veilig

in de zetel verankeren. Hier

in deze akker vind ik een wiel uit, hobbel door regenplassen, kijk hoe het een spoor achterlaat dat glinstert, zeg dat het me dichter bij je brengen kan, zeg dat het oké is als ik te groot ben om nog rond het klokkenhuis heen te eten, omdat ik bang voor de pitjes ben,

omdat ik kanteldrang heb maar alleen kan wapperen.

En zeg: liefste. Zeg: het is wel om te rusten. En zeg: ja, het mag ook heel luid. Het mag ook plompverloren. Het mag ook middenin. Zeg: I’ve missed you. I’ll call you. I love you too. I love your name.

[devosopmaandag]

Dragende woorden

Deze week zag ik de voorstelling 'Penthesilea' onder regie van Eline Arbo, gebaseerd op het toneelstuk van Heinrich von Kleist (1777-1811). Vriend P leende mij de toneeltekst, dat als boekje verscheen bij de uitvoering van Toneelgroep Amsterdam in 1992, vriendin A gaf me de voorstelling cadeau – wat een rijkdom zulke vrienden. Penthesilea zocht ik maar eens op (ik ben een Indisch kind dat op de lagere school, zestig jaar geleden, niet slim genoeg voor de HBS bevonden werd, laat staan het gymnasium). Het is het tragische liefdesverhaal van Penthesilea, koningin van de Amazones en Achilles, tijdens de Trojaanse oorlogen.

De gedragen tekst, in een op momenten levendige vertaling van Gerrit Komrij, maakte dat ik me wat schrap zette voor de voorstelling. Al kwam ik tijdens het lezen in een soort taalritme terecht. Zo'n dertig jaar geleden las ik het lange Californische gedicht 'Golden Gate' van Vikram Seth, toen mij het zelfde overkwam. Het inspireerde me destijds zelfs tot het schrijven van een lang verhalend gedicht in het Engels. Er zit iets van een bezwering in het lezen van zulke poëzie. In de hedendaagse literatuur is er een nogal harde scheiding tussen de twee.

Ik bekende A dat dat schrap zetten zeker een vol uur duurde, voor ik me overgaf aan de voorstelling, waarin de klassieke personages een soort popmuzikanten zijn geworden. Alle spelers zingen en bespelen de instrumenten zelf. Maar de gesproken taal blijft archaïsch. Eens was ik zo vertrouwd met de hedendaagse beeldende kunst dat niets me te gortig was. De performances van de late jaren '70 vormden daartoe een goede leerschool. De teil met bloed aan het einde van Penthesilea maakte in mijn hoofd een directe lijn met de bloederige performances van de Wiener Aktion. Er werd onder Arbo's regie heftig geacteerd, er werd veel geschreeuwd, gedrumd, gitaar gespeeld, gedanst, gezongen. Het tempo lag voortdurend hoog. Maar waarom toch steeds weer die momenten van nadrukkelijke ironie, gebaren, grimassen, woorden die tussen twee wijsvingers in de lucht werden opgehangen? Slechts af en toe werd ik geraakt, al bewonderde ik het bouwwerk van de voorstelling als geheel. Ik herkende af en toe flarden tekst, die ik eerder gelezen had. Wat had ik graag de kracht van de woorden meer willen ervaren. Dat is een keuze van de regisseur. Maar als het aan mij lag, meer 'tell don't show'.

“Vlecht de rozen tot kransen. Trek aan je blinkende harnas vol strijdlust. Nu is de tijd gekomen”, zegt de hogepriesteres aan het begin van de voorstelling. Dat waren dragende woorden, waarvan ik graag meer had willen horen. Het voelen volgt dan vanzelf.

[keynewssuriname]

Groot gat tussen uitgaven en inkomsten van de staat baart grote zorg

De Vereniging van Economisten in Suriname (VES) maakt zich zorgen om de grote gap tussen de inkomsten en uitgaven van de staat. Steven Debipersad, voorzitter van de VES, concludeert dat de regering deze grote gap aan het 'dichten' is met de tranches die zij krijgt van IMF. In gesprek met ABC suriname is volgens Debipersad de overheid niet echt equipt om de nodige inkomsten binnen te halen. Hij is van mening dat er wel wordt aangegeven dat de gelden binnen gehaald moeten worden bij de verschillende sectoren zoals ze noemen de 'brede schouders'. "Maar het wordt slechts gezegd en niet uitgevoerd." Ook vanuit de IMF wordt elke keer benadrukt dat de overheid haar inkomsten moet verhogen, dit is iets dat de VES al jaren heeft aangehaald. "Het is belangrijk om in te zoomen waarom het niet lukt. Want we moeten die inkomsten genereren om de sociale uitgaven te doen en het land tot ontwikkeling te brengen." Het blijft maar een zorgpunt voor de VES en er is geen sprake van oplossingsmodellen zoals bij de belastingdienst. Er wordt volgens de VES voorzitter wel gesproken over BTW, maar de rest van de belastingen wordt niets van opgemerkt. "Dat stukje van accijnzen en invoerrechten horen we niet hoe we dit als land gaan oplossen." Integendeel loopt de staat deze inkomsten juist mis. Hij onderkent dat Suriname haar monetaire reserves heeft weten op te bouwen en dat de importdekking aanwezig is. Echter komt deze zekerheid van de middelen uit het IMF-programma en niet door eigen prestaties van het land. "Het gaat nog steeds om geleende middelen, feit is wel dat geleende middelen een prijskaartje hebben. Je moet deze terug betalen. Dus het  is beter om met je eigen prestaties de internationale reserves op te krikken en dat kan je pas doen als productie in orde is." Debipersad geeft aan dat er een balans moet zijn tussen de inkomsten en uitgaven, willen we een gezonde economie hebben en het land ontwikkelen. Hij benadrukt dat deze discrepantie wordt gedicht uit middelen van IMF, dus geleend geld. "Het IMF monitoort dat er geen rare dingen gebeuren op monitair vlak, maar bij de zesde review leek het erop dat de gestelde doelen zo simpel waren dat ons land meer kon bewerkstelligen", is de mening van Debipersad. Desondanks heeft Suriname de goedkeuring gekregen en heeft een tranche van USD 61miljoen ontvangen van het IMF. Suriname moet zich nu klaar maken voor de zevende review Read the full article

[thedreamlifeofbalsosnell]

Requiem voor een mislukkingskunstenaar: Koenraad Goudeseune (1965-2020)

Schrijver Koenraad Goudeseune (1965) koos op 9 december 2020 voor euthanasie nadat een ongeneeslijke kanker bij hem was vastgesteld. Vandaag zou hij 56 geworden zijn. Portret van een nukkige dwarsligger en onversneden romanticus, een nicheauteur die ondanks alles toch een poëtisch oeuvre schiep dat er staat.

Koenraad Goudeseune bleef schrijven tot net voor zijn zelfgekozen sterfdag. Op Facebook, sinds jaar en dag zijn favoriete publicatieplatform, postte hij in allerijl nog verschillende afscheidsgedichten, het gros sonnetten, de dichtvorm die hij zich het liefst toe-eigende.

Het laatste gedicht dat hij schreef, heet ‘Excellent’: een elegisch sonnet dat zich laat lezen als een aangrijpende samenvatting van zijn dichterschap. Het is een strak gecomponeerde, ultieme schreeuw en misschien wel een van de mooiste gedichten die hij nalaat. Zoals hij gebekt is, zingt de dichter zijn zwanenzang, met een kwinkslag, maar ook met geheven hoofd, vol gratie en branie:

Excellent

Dit moment vreesde ik van meet af aan: de pen die wordt dichtgeschroefd, het kladschrift dat wordt dichtgeklapt. Woordenboeken finaal in de kast. Alles gezegd wat er te zeggen valt, op tijd een punt gezet. Ik nam mij voor: ik maak er nog een drieluik van, dat geeft me extra tijd. Waarom haast

als slenteren kan? Maar in poëzie is er niks doorzichtiger dan een dichter met maar één troef: meanderen. Niet het meanderen zelf natuurlijk, De Schelde meandert nabij Zevergem en dat is mooi, maar dat doet de rivier niet zelf, zij kan enkel stromen naar de fysica van het land,

het getij, het debiet dat berekend kan. Meanderen in een vers — indien alleen dát gezocht, is koketteren met een kunde die er eigenlijk geen is. Is schoonschrijverij en slaapverwekkend. Ja, ook in traagte

moet er vaart. Welnu, ik rep me. Laat mij, bij wijze van spreken, een kwieke terdoodveroordeelde zijn die eerder dan zijn beul klaar staat op ’t schavot en hem nog grijnzend vraagt: ‘Waar bleef je, excellentie?’

Goudeseunes schrijversloopbaan omspande bijna dertig jaar. Hij was de auteur van negen dichtbundels, twee verhalenbundels, drie brievenboeken en een roman. Allemaal boeken met naar mijn gevoel enkele van de mooiste titels uit de Nederlandstalige letteren, zoals Wat duurt op drift zijn lang of Onuitsprekelijk is wat wij over de liefde zeggen.

Schrijven kwam hoe dan ook altijd op de eerste plaats. Nagenoeg al zijn boeken zijn autobiografisch, of hebben op zijn minst een protagonist die verdacht veel op Goudeseune lijkt, zowel in de gedichten als in het proza. De ik-figuur is meestal een nukkige dwarsligger, een klungelige loser of een onbegrepen buitenstaander, maar tegelijk ook een onversneden romanticus, die zijn hoge idealen gefnuikt ziet en zijn geloof in het absolute steeds harder moet aansterken.

Tijdens zijn leven verkochten Goudeseunes boeken “voor geen meter”, zoals hij het zelf sappig uitdrukte, en met de jaren moest hij steeds meer moeite doen om zijn literaire productie gepubliceerd te krijgen. Tegen wil en dank werd hij een nicheauteur, een writer’s writer. In 2011 verscheen een laatste dichtbundel bij Atlas, Dichters na mij, nadien hopte Goudeseune van uitgever tot uitgever.

Publiceren in literaire tijdschriften deed hij slechts een aantal keer en alleen in het begin van zijn carrière. De meeste tijdschriften vond Goudeseune te elitair, of zoals hij in een interview liet optekenen:

Negentig procent, en als het dik tegenzit negenennegentig procent van de gedichten die in literaire tijdschriften verschijnen, begrijp ik eerlijk gezegd niet. Er is in mij geen verlangen daar tussen te gaan staan.

Zijn houding ten aanzien van poëzie kan worden gevat in twee citaten: “Poëzie, die schrijf ik niet, die krijg ik.” En: “Ik associeer sonnetten altijd met de Pruikentijd en ook een beetje met kroketten.”

Miskenning en mislukking zijn twee van de grote thema’s in Goudeseunes werk. Mark Cloostermans beschreef een van zijn brievenboeken als “een 351 bladzijden durende valpartij”. Vaak vergelijkt Goudeseune zijn uitzichtloze situatie met die van anderen of legt hij de schuld van al zijn tegenspoed bij iemand anders. Dat voortdurende gevoel uit de boot te vallen, omschreef hij prangend in zijn eerste brievenboek, Onuitsprekelijk is wat we over de liefde zeggen (1999), in een passage waar hij het heeft over het Groot Beschrijf in Brussel:

Luuk Gruwez las in de gebouwen van het Leger des Heils kankergedichten voor. Eriek Verpale schilde patatten. Koenraad Goudeseune was er weer niet bij.

Foeteren tegen hem weinig genegen subsidiërende instanties en schoppen tegen de schenen van collega-auteurs die in zijn ogen onterecht succesvol waren, kon Goudeseune als de beste. Breed uitgesmeerde, vlammende ruzies met vrienden (later vijanden of “graftakken”) als Dimitri Verhulst en Benno Barnard zijn inmiddels bijna legendarische staaltjes van zijn beruchte en gevreesde toorn. Ook zijn dronken uitvallen op Facebook zinderen bij velen nog na.

Goudeseune werd geleidelijk aan the man you love to hate en voelde zich meer en meer “gekoenraad”, door zichzelf “gearresteerd”:

koenraden, het wentelen in onzekerheid, het raden hebben naar het koene, het dappere, het onversaagde in de te voeren strijd.

Dat hij het zichzelf in het heetst van die strijd soms erg moeilijk maakte, om niet te zeggen onmogelijk, nam hij er voor lief bij.

Goudeseune debuteerde in 1987 met het gedicht ‘Populieren’ in ‘Dietsche Warande & Belfort’. In datzelfde jaar bracht hij in eigen beheer Album uit, een mooi staaltje huisvlijt met tien gedichten. Als twintigjarige was hij het ouderlijk huis in Boezinge, bij Ieper, ontvlucht en werkte in een hotel in Koksijde. Een periode die hij omschreef als naargeestig maar ook vreugdevol, want toen begon hij pas echt met schrijven.

Niet veel later en na behoorlijk wat aandringen publiceerde Herman de Coninck enkele van Goudeseunes gedichten in zijn Nieuw Wereldtijdschrift. De Coninck was voor Goudeseune zijn poëtische leermeester (voor proza waren dat Hugo Claus en Jeroen Brouwers):

Goudeseunes officiële debuut kwam er met Vuile was in 1993, uitgegeven door het pas door Emile Brugman opgerichte Atlas, een fonds dat zich specialiseerde in Vlaamse auteurs én reisliteratuur. Goudeseune werd toen met veel bombarie binnengehaald als een veelbelovende debutant. In sappig geschreven vignetten portretteert hij in Vuile was zijn vrienden, excentrieke familieleden en zichzelf. De dialogen zijn grotendeels in een vervlaamst patois, een register dat Goudeseune perfect beheerst maar dat tevens de onmiskenbare invloed van Claus verraadt (niet voor niets komt het motto van Vuile was uit diens Het verlangen).

Goudeseune is meedogenloos voor de kleinburgerlijke “achterlijkheid” van Boezinge, maar tegelijk zit zijn verhaal vol ironie en humor. Opvallend is ook de koelheid en afstandelijkheid waarmee hij de relatie met zijn ouders en andere familieleden beschrijft, in het bijzonder met zijn moeder die zijn hele jeugd sukkelde met haar gezondheid en overleed toen Goudeseune pas eenentwintig was.

“Een gedicht schrijven, dat lukt me wel af en toe. Dat is ook helemaal niet zo moeilijk als iedereen doet voorkomen”, schreef Goudeseune in Vuile was. Toch was het vijf jaar wachten tot hij met nieuw werk kwam. Dat zij mij leest, zijn officiële poëziedebuut, verscheen in 1998 bij Atlas: met nauweljiks vijftig pagina’s was het een behoorlijk korte bundel, die bovendien matig werd onthaald. Sommige criticasters vonden Goudeseunes gedichten te eenvoudig, te toegankelijk, te prozaïsch.

Zijn woordspelletjes zijn inderdaad vaak nogal doorzichtig en zijn humor is geregeld wat aan de flauwe kant. Maar in Dat zij mij leest staan meer dan een handvol geslaagde uitschieters, zijn vaak geciteerde gedicht ‘Gent’ bijvoorbeeld, over de stad waar hij zich in 1989 definitief vestigde, met de fraaie slotregel: “Ik loop zo vaak verloren dat ik dat nauwkeurig kan.”

Er zouden in totaal nog acht bundels volgen, met sprekende titels als Zen uit eigen werk (2005), Atletiek van snijbloemen (2012) en Het probleem met mensen die naar zee gaan (2014). Goudeseunes verzen zijn authentiek, meteen herkenbaar en hebben ontegensprekelijk een eigen stem. Het is speelse, toegankelijke poëzie, die focust op metaforen, anekdotiek en een gelijkaardige mengeling van ironie en sarcasme als in zijn proza. Het lyrische ik is vaak een geromantiseerde Goudeseune-achtige figuur die even graag de vergeefse liefde bezingt als de harde dichtersstiel. Zijn gedichten teren meestal op spitsvondigheden, snelle beeldrijke taal en ongecompliceerde dichterlijke observaties. Het lijken wel woordgeworden pleidooien tegen de door Goudeseune zo verguisde intellectualistische poëzie.

Omdat hij die poëtica consequent bleef aanhangen, werd hem soms een gemis aan diepgang en sérieux aangewreven. Maar wie dat beweert heeft zijn dichtwerk mijns inziens maar deels gelezen: er zijn meer dan voldoende goede of “ernstige” gedichten om te kunnen spreken van een poëtisch oeuvre dat er staat.

In Onuitsprekelijk is wat wij over de liefde zeggen (1999), Goudeseunes eerste brievenboek, klinkt het combattief:

Elke dag schrijf ik, naast enkele aanzetten voor een gedicht en een dagboekbladzijde, vijf brieven. Soms zeven! En geen kattebelletjes, vijf kloeke epistels. Om de stiel te leren, het métier, pardon.

De brief is een genre waarin hij excelleerde en dat hem in schrijverskringen een bescheiden maar stevige reputatie bezorgde. In ongedateerde brieven gooit hij met modder naar wie hem in de weg staat en strooit kwistig met autobiografische ontboezemingen over het nachtleven in Gent, de perikelen met zijn uitgever, de muziek die hij beluistert en de boeken die hij leest. Als voorbeelden neemt hij de brieven van Gustave Flaubert en dichter bij huis het brievenboek van een andere kluizenaar, Jeroen Brouwers’ Kroniek van een karakter (1986-1987).

Brouwers schreef ooit aan Goudeseune: “In al je proza is er sprake van slechts één continent: jij.” “Kruidenierskritiek” die hij pareerde in een prachtige lange brief aan zichzelf, waarin hij stelde dat hij er goed aan deed te wachten tot zijn veertigste om zijn eerste roman te schrijven. Wat hij dan ook deed, met Herman Knudde, een pastiche op Herman Brusselmans, in het kader van een weddenschap met zichzelf geschreven in twee maanden tijd en als feuilleton verschenen op De Contrabas.

In Wat duurt op drift zijn lang (2010), zijn derde “roman in brieven”, bejubelde hij nogmaals de epistolaire traditie en plaatste die in één klap op dezelfde hoogte als fictie: “Maar brieven! O la la. En op den duur leest het als een roman, toch? Waarom is dat niet genoeg? Waarom wordt het briefgenre zo weinig serieus genomen in de lage landen?”

Na de brievenboeken verschoof Goudeseunes actieradius stilaan richting de zelfkant van de literatuur. Dichters na mij maakte in 2011 zijn titel waar: hij moest op zoek naar een nieuwe uitgever. Goudeseune verliederlijkte, hij liet zich geleidelijk aan gaan, zoals onder meer blijkt uit een brief aan collega-dichter Herman Leenders:

Ik denk niet dat ik er nog eens dertig jaar tegenaan plak. Toch niet in mijn eentje op een studio. Mijn linkerlong zegt me al een paar jaar dat ik de vijftig niet haal.

Goudeseune vond nog onderdak bij de Antwerpse uitgeverij Vrijdag, maar ook de bundel Atletiek van snijbloemen passeerde zo goed als ongezien en kreeg geen of nauwelijks persaandacht.

De immer inventieve Goudeseune veranderde het geweer van schouder en zocht zijn heil in Amsterdam, bij uitgeverij Leesmagazijn. Die publiceerde in 2014 de dichtbundel Het probleem met mensen die naar zee gaan, in het televisieprogramma VPRO-boeken dé tip van Wim Brands. Hoogtepunten zijn de hommage aan de door Goudeseune bewonderde ‘Rutger Kopland’ en het gedicht ‘Oostende’.

Een goed jaar later brengt dezelfde uitgever Een verdomd goede jeugdschrijfster & andere verhalen (2015) uit. Goudeseune roept opnieuw weerstand op, omdat zelfbeklag nog maar eens de rode draad in alle verhalen vormt. Zo opent de bundel met een giftige ‘Brief aan uitgever’:

Ik ben ervan overtuigd dat mijn verhalen wel degelijk literaire kwaliteit bezitten en dat de njet die ze krijgen, gestuurd wordt door allesbehalve liefde voor de literatuur. In dezen voel ik mij onheus bejegend.

Het laatste verhaal is dan weer een absurd interview met een auteur die niets heeft geschreven. Op de vraag hoe dat voelt, antwoordt die laconiek: “Een unieke ervaring.”

Vet hart is een lijvige bundel met een zeventigtal gedichten, alle geschreven vanuit de onderbuik en het ene al scabreuzer dan het andere. Het weinig verfijnde titelgedicht bijvoorbeeld gaat over seks met volslanke vrouwen en een vroege dood door ongezond leven.

Het tweede boek bij Bokeh, De dood van Prince, bevat twee verhalen. Het titelverhaal is groots en meeslepend, wat mij betreft een van Goudeseunes topstukken. Het verhaalt over een ‘ik’ die een selectieproef aflegt om als arbeider aan de slag te gaan bij de stad Gent. De verteller droomt ervan ooit een boek te schrijven, eentje dat in de schaduw kan staan van het oeuvre van zijn grote voorbeeld en idool Marcel Proust: “Had Proust maar de boeken van bijvoorbeeld Koenraad Goudeseune geschreven!”

In ‘De dood van Prince’ parodieert Goudeseune op een heerlijke manier de uitgesponnen stijl van de Franse grootmeester (zelf spreekt de verteller van ‘proustificeren’). Het tweede verhaal is ‘De nuttige last van tragiek’, dat met zijn lengte van meer dan honderddertig pagina’s lang, eind 2020, vlak voor Goudeseunes dood, als aparte ‘roman’ werd uitgegeven door Douane uit Rotterdam, zijn laatste uitgever.

Bij Douane leek Goudeseune zich goed thuis te voelen. De uitgeverij bracht in twee jaar tijd evenveel omvangrijke dichtbundels op de markt; de Gentse bard zat duidelijk in een productieve fase. In Merkwaardige producten (2018) en Vrachtbrief (2019) vierde Goudeseune zijn voorliefde voor het sonnet bot, of liever zijn interpretatie van het sonnet, want aan de regels van die dichtvorm hield hij zich nauwelijks. De thema’s zijn bekend: morsige liefde, de dood, eenzaamheid, vrouwen, drank en het schrijven van poëzie.

Zoals gezegd, bracht Douane kort voor Goudeseunes overlijden De nuttige last van tragiek (2020) uit, eigenlijk het tweede verhaal uit het eerdere De dood van Prince. Als hommage staat deze keer het woord ‘roman’ expliciet op de cover, een primeur voor een Goudeseune-boek.

Naar verluidt zal Douane in de nabije toekomst alle Facebook-gedichten van Goudeseune verzamelen en uitgeven. Dat is heuglijk nieuws, want afgaand op onder andere ‘Excellent’ zit daar vast en zeker sterk werk tussen.

Op de vraag waarom hij schreef, antwoordde Goudeseune:

Omdat niet zozeer schrijven, maar geschreven hebben enkele tellen verlichting brengt. […] En om sporen na te laten.

Dat heeft hij gedaan, en hoe. Het op drift zijn zit er voorgoed op.

Verschenen op: De Lage Landen, 23 februari 2021

[gwynb]

Gedicht voor Connie Palmen

Connie Palmen ik wil met je trouwen nu het nog kan ik houd eigenlijk van mannen maar met jouw wil ik wel trouwen je bent roze, zwart, groots en meeslepend je lijkt me lief, leuk en soms heel vervelend ik wil met je koffie drinken in parijs ik wil bij je op bezoek in amsterdam je bent zo napoleontisch klein maar zo ontzettend van formaat misschien is het omdat ik een limburger ben eet met mij, nu, vroeger en later, grote stukken abrikozenvlaai rook met mij mijn vogues sigaretten en laten we roddelen als twee vampige sletten Connie Palmen ik ben geen stalker, ben slechts een oplichter een sjanser, een verlichter, een fleeceroze dichter en het hoeft ook niet echt maar als het kon ging ik met je naar bed ik voerde je marshmellows met champagne en jij zou grappig gillen als ik daar stond met een zweep en zei wees meer politiek correct! enfin, ik zal je gewoon lezen je hier een beetje grensoverschrijdend eren, jij, U, dat bovenaards Connie Palmen-wezen!

[jurjenkvanderhoek]

DE EINDSCÈNE VAN EEN EEUWIGHEIDSVINDING

Met het hart op de tong, een brok in mijn keel en een vreemd gevoel in de onderbuik leg ik de laatste dichtbundel in de poëtische trilogie van Joris Miedema voor mij op tafel. Met trillende handen, bezweet voorhoofd en knikkende knieën open ik het boekje en sla schoorvoetend de eerste bladzij om. Een zucht van verlichting, slechts nog een titelblad. Niets confronteert mijn blik, nog. Hoewel de omslag van het boekje mij al de koude rillingen gaf, een meesterlijk mysterieuze tekening van de Gebroeders Miedema zetten mij het kippenvel op de lamme leden.

Die andere Miedema, Joris, is in het drieluik dat dit jaar verscheen bij Uitgeverij Opwenteling op zoek naar het eeuwige, het oneindige, de never lasting story. In de vorige twee bundels naderde hij de grens van leven en doorleven, maar stak deze niet over. Zijn pas lag nog thuis, de verblijfsvergunning niet verlopen. De eeuwigheid was op een steenworp afstand, binnen handbereik en hemelsbreed overzichtelijk. Voor mij een tantaluskwelling, want dacht ik het te vinden in de woorden tussen de regels door ontglipte het me als een paling in een emmer snot. Zal Joris Miedema het in dit derde werkstuk hebben gevonden?

Het eerste hoofdstuk in dit derde boek gaat over dood en doodgaan, over leven en overleven. De overgang van leven naar het grote niets. In het reine komen met jezelf, de ander. Een zicht op wat hierna kan zijn of is. Rekende Miedema eerder al af met de dood van naasten als zijn vader, nu schijnt hij daar weer niet mee klaar te zijn. Het is ook niet eenvoudig mensen in de eeuwigheid te laten waarnaar jijzelf opzoek bent. “er was een bank in de hemel / waar je een voorschot kon nemen / op iemand die je gemist had / ik wilde mijn opa opnemen / van moederskant / niet in delen / graag geheel”.

Dat volgende hoofdstuk is dan een intermezzo doorwrocht met sprookjesachtige figuren. Even vasthouden daarmee aan de dromen van hier. Voordat de dagdroom een nachtmerrie wordt. En de nachtmerrie een zoete droom als een hinde aan frisse waterstromen blijkt. Even wentelen in de zoete smaak van wat je hebt, voordat de zure geur van morgen je de neus binnenkomt. Morgen wanneer alles voorbij is, over en uit. Als een telegraaf probeer je het onheil af te wenden, maar het sein staat op rood en de trein is een gehaktmolen.

Miedema echter denkt geen einde te maken aan hier, maar een trilogie af te ronden. Schoon schip te maken zoals de uitgever mij in een begeleidende brief bij het recensie-exemplaar voorhoudt. Miedema heeft dit jaar een grote opruiming gehouden, liefst drie bundels op rij zijn verschenen. Maar hij heeft niet de schepen achter zich verbrandt. Hij hield de obool voor veerman Charon verborgen en stak dus niet de Styx over. Maar keek wel met Argusogen verder dan zijn neus lang is om in het hiernumaals een blik te kunnen werpen in de onderwereld. Hij wil zich nog niet laten klaren door zijn geliefden. De sloppenwijk is slechts een uitvlucht om het eeuwige leven een stap voor te zijn. In de eerdere bundels is hij ook al op zoek gegaan. In dit derde en laatste deel schrijft hij er een open eind aan. Ik blijf met vragen zitten, maar misschien volgt er een tweede seizoen. Is het gedicht "trekzin" de cliffhanger om mij in spanning te laten over wat nog gebeuren kan met dat dode lijf. Kan het zich oprichten in een nieuwe dimensie. Zich doen opleven in het hiernamaals.

Zweefde Miedema in de twee eerdere delen van deze trilogie nog weleens weg van de werkelijkheid. In de ‘Sloppenwijk van het hiernamaals’ staat hij met beide benen op de grond. Windt er geen doekjes om. Is meer duidelijk en minder zweverig. De vierde dimensie van de eeuwigheid is hier en nu in de derde dimensie. Of plat gezegd is er nauwelijks nog sprake van een dimensie. De vorige bundels dienen als ondergrond, als opstap om tot hier te komen. De sloppenwijk is de apotheose, de afronding. Ik kan teruggrijpen op eerder gedane  uitspraken. Was mijn verwachtingspatroon goed? Is de dichter daar gekomen waarvan hij had beloofd er te zullen zijn. Miedema heeft de eeuwigheid ontdekt, niet gevonden. Houdt het achter zijn rug verborgen om niet alle kruit te verschieten. Houdt mij aan het lijntje omdat ik het fijne van de uitslag wil weten. Hij houdt me nog bij de les, zodat ik lees en weer lees om te ontdekken wat hij niet heeft gevonden.

Joris Miedema ontrafelt het levensraadsel, krijgt een vinger achter mijn bestaan. Hij stoeit met het leven in ravottende woorden. Probeert over de rand te kijken in de leegte van een zekere dood. Is er meer tussen hemel en aarde. Of is dit het, slechts, het aardse bestaan en niet meer. Is het uit dan is het af en klaar. Eens geweest, nooit teruggezien. Miedema wendt niet de dood af, maar leert er mee te leven. “er zijn dagen die je / willens en wetens / van je gezicht af blijft scheuren / als een kalender / die in de rui is”. Door de onzekerheid van zich af te schrijven is het leven voorspelbaar. Is er leven na de dood. Op schrift weliswaar en als gedachte in de grote cloud, maar levend zul je oneindig zijn in de geest van de wereld.

Schreef ik niet over de eerste bundel dat het eeuwige leven boven de waarheid zoals wij die kennen en ervaren zweeft? Dat Miedema geen abstracte poëzie bezigt maar zinnen tot surrealistische regels omvormt. En zijn eigen draconische denkwijze te kijk zet om vrees om te buigen naar een laconiek inzicht. Een hertaling derhalve van mijn angst voor de dood. Een handboek om het absurde van het zijn te doorgronden, handzaam te maken, de leiding te nemen.

Maar nog kijk ik niet samen met Joris over de rand, de diepte van de omgezwaaide betekenissen in. Petrus zie ik nog niet wuiven aan de poort. Er werd eerst nog een tweede luik open gedaan. Achter die deur zocht ik onder elk geschreven en gedrukt woord een puzzelstuk eeuwigheid. Legde eerst de randen uit om daarna het luchtige midden in elkaar te laten vallen. De algen uit die andere dimensie volgen de vlucht van de levenloze libellen, bevolken de sloppenwijk van het hiernamaals. Miedema peurt het DNA van een eeuwig leven vanonder zijn nagels vandaan wroetend in de besmeurde aarde van het woord. Zijn poëzie krijgt onderdak in een bij elkaar geraapt en provisorisch opgezette tent als de plastic tas van een supermarkt. Natuurlijk wel.

Niet toen al vond hij de eeuwigheid. Zette de libellen op het gedachte juiste spoor. In een zwerm vluchtten de insecten in eenzelfde richting, levenloos voor zich uit starend. In de verte gloorde het eeuwige leven, maar was eindeloos onbereikbaar, nog. De algen hielden een voet tussen de deur, het einde mocht geen slot worden. In de derde bundel denk ik een ontknoping te vinden, een majestueus slotakkoord. Dat is de verwachting. Maar de euforie blijft uit. Miedema heeft alleen een zolderopruiming gehouden, een garageverkoop laten gebeuren. De eeuwigheid ligt ergens tussen de tweedehands spullen. Want de eeuwigheid is recyclebaar, altijd opnieuw te gebruiken. Maar zelden zomaar voorhanden liggend. Het kan in een gesloten doosje of in een gebutst potje zitten, op de bodem plakken van een borrelglas of in de lade waar de sleutel kwijt van is.

De dichter jaagt de duisternis na om het licht lek te schieten. En ik, ik verdiep me in zijn geschriften om het onvermijdelijke iets op te rekken. Want denken te leven in een ruimte boven de werkelijkheid is een creatieve geest nodig. Dat waren mijn beroemde laatste woorden in afwachting van de ontdekking van het bovenaardse. De vondst in der eeuwigheid. Het blijft echter een oneindige zoektocht. Het verhaal kan ruimschoots doorverteld in meerdere trilogieën. Zal Miedema ooit het antwoord op mijn vraag vinden. Kun je leven met het geluk van de eeuwigheid. Is het bestaan bestaanbaar met de wetenschap te blijven leven. Of niet te blijven leven maar wel eeuwig te zijn ergens waar de tijd stil staat

Sloppenwijk van het hiernamaals. Joris Miedema, gedichten. Uitgeverij Opwenteling, 2023.

[darkstormynightss]

IK WIL

Black out gedicht uit m'n dagboek:

Ik ben klaar om andere dingen te gaan doen

Ik stop m’n gevoel weg

boos.

verdrietig.

moe.

het komt nooit uit

kut - afleiding zoeken. FUCK DAT.

Ik doe m’n best. Maar het lukt niet.

zo veel ballen omhoog

IK WIL. IK WIL. IK WIL.

Eerst wilde ik niks maar

ik wil weer wat

verandering aanbrengen en IK WIL

IK WIL. IK WIL. IK WIL.

Maar

zo overweldigend

Ik snap niet zo goed wat er met me gebeurt behalve

slechte keuzes

Maar IK WIL

terugval

ik merk ik dat ik er nog niet ben

In ieder geval niet op het moment

ingewikkeld met mijn ouders. Nou ja, Ik ben boos dat de wereld zo grijs is

niet zwart-wit - een goed idee is

een goed idee

een slecht idee

die systemen

Ik weet dat ik het niet oké vind

Ik vind het onterecht maar ik kan het oprecht niet zelf

Ik ben boos maar ik voel me niet boos

Ik voel me moe.

Ik voel me afgevlakt.

mistig.

mijn brein waar ik niet meer bij kan

mezelf beschermen

een stukje scherpheid, een stukje vaardigheid valt weg

Ik kon eerst meer - de laatste tijd minder

bizar hoe veel dingen ik doe

realiseer me dat pas nu

Ik wil meer

Ik wil ruimte hebben

de wind waar ik zo van hou

lekkerder in m’n vel zitten

Ik kan dat

Ik kom erachter dat ik veel kan

Maar ik ben er niet

Ik weet niet of het lukt dit jaar. Ik zou het ontzettend graag willen.

Echt heel erg graag.

[chatgptverhaaltjes]

De Snorrencompetitie van F.C. De Kampioenen

Aflevering: De Snorrencompetitie

De aflevering begint met Boma die opgewonden aan de deur van het café staat te kloppen. Wanneer Pol de deur opent, ziet hij dat Boma een enorme snor heeft laten groeien.

Pol: "Wow, Boma! Die snor is indrukwekkend!"

Boma: "Bedankt, Pol! Ik ben bezig met het voorbereiden van een snorrencompetitie en ik ben vastbesloten om te winnen!"

Pol: "Een snorrencompetitie? Dat klinkt geweldig! Kunnen we meedoen?"

Boma: "Natuurlijk! Ik wil dat F.C. De Kampioenen meedoet. We zullen de concurrentie verpletteren!"

Even later is de hele ploeg druk bezig met het kweken van snorren. Xavier heeft een dunne snor die lijkt op een potloodstreepje, terwijl Carmen een enorme handlebar-snor heeft. Mark heeft een snor met een gekrulde punt en Bieke heeft een snor die lijkt op die van Salvador Dali.

Wanneer ze aankomen bij de competitie, ontdekken ze dat ze niet de enige deelnemers zijn. De lokale brandweer heeft ook meegedaan, en ze hebben allemaal snorren die nog indrukwekkender zijn dan die van F.C. De Kampioenen.

De eerste ronde is de "snorrenloop", waarbij de deelnemers een afstand moeten afleggen terwijl ze hun snorren verzorgen. Het is een hilarisch gezicht om de deelnemers te zien rennen terwijl ze hun snorren borstelen en vasthouden.

In de volgende ronde moet elke deelnemer een gedicht voordragen over zijn snor. Marks gedicht is zo slecht dat iedereen begint te lachen en zelfs de juryleden kunnen hun lachen niet inhouden.

De derde ronde is de "snorrenparade", waarbij de deelnemers over een podium moeten lopen en hun snorren aan het publiek moeten laten zien. Boma's snor valt bijna uit als hij over het podium paradeert en Pol's snor vliegt bijna weg door de wind.

Uiteindelijk wint F.C. De Kampioenen de wedstrijd niet, maar ze hebben wel veel plezier gehad. Boma realiseert zich dat de grootte van de snor niet alles is wat telt, het gaat erom hoe je ermee omgaat. En zo eindigt de aflevering met F.C. De Kampioenen die lachend en vol plezier naar huis gaan, hun snorren in de wind wapperend.

[bucklemonster2]

POEM He had to be Crazy to be Right

4.83 He had to be Crazy to be Right 24/10/2024 A poem by Emilia Sameyn Desmet

(NEDERLANDS BENEDEN / DUTCH BELOW) Warning: Mentions of Psychological Problems, Animal Ab''use He had to be Crazy to be Right

Mad Enough to Drop his Plight

Hitting a Horse, only Makes it Worse

Look into its Face, give it a Warm Embrace

Just Affection and Protection

Ahimsa, Ahimsa

We all want our Momma

He thought He was Strong

He thought He had Won

An Eagle Stern and Bold

Never Growing Weak and Old

Yet, He was just a Mule, A Little Dove

Longing for Connection, Longing for Love

He just Wanted to Be

Friedrich Nietzsche

------------------------------------------------------

------------------------------------------------------

4.83 Juist Zijn is Gek Zijn 24/10/2024 Een gedicht van Emilia Sameyn Desmet Waarschuwing: Vermelding van Psychologische Problemen, Dieren Mish''andeling Juist Zijn is Gek Zijn Gek genoeg om zijn Regels los te Laten En niet Meer te Haten

Een Paard Slaan, is een Fout Begaan

Kijk het Paard de Ogen In, Een Warme OmHelzing Gewoon Genegenheid en Bescherming Ahimsa, Ahimsa We willen Allemaal ons Ma Hij dacht "Ik heb Kracht" Hij dacht dat Hij gewonnen Had Een Arend zo Sterk

Klaar voor Elk Werk Wordt nooit Zwak en Oud Een Wil van Goud

Toch was Hij Slechts een Ezel, Een Kleine Kwezel Verlangend naar Verbinding, Opzoek naar Bezinning

Maar, Hij was geen Mietje

Zijn Naam was Friedrich Nietzsche

[dv-vilt]

CBT

P’TiX CBT extra – uit het NKdeE Scheve BelgenBoek invoer: chromo “Ken Uw Volk“ Reeks 31-1 gedicht uitgeleefd de vormen zijnde vormen van het zijnen van de vormenzijn de vormen slechts limieten. ik draai een lusje in jouw haren,dat is een oud, geheel vollediguitgeleefd gebaar. de vormen zijnde vormen van het zijnen van de vormenzijn de vormen slechts limieten. ik stop je haren weerhun ogen…

[peecee-columns]

Alles van waarde is weergaloos

Aan het einde van het gedicht De zeer oude zingt schrijft schilder en dichter Lucebert: alles van waarde is weerloos / wordt van aanraakbaarheid rijk / en aan alles gelijk / als het hart van de tijd / als het hart van de tijd. Het is de eigen interpretatie van een gedicht wat kan zorgen voor het oproepen van een emotie of een bepaalde overpeinzing. In elk geval doet het met de lezer van het gedicht wat elke kunstvorm kan doen met de belever ervan. De beleving van kunst valt namelijk, evenredig aan onze persoonlijke emoties, amper te reguleren. Gevoelens laten zich niet opgelegd temperen, ze mogen er simpelweg zijn.

Luceberts gedicht stamt reeds uit 1953 maar is nog steeds erg actueel. Enerzijds beschrijven bovenstaande zinnen uit het befaamde gedicht de huidige tijdsgeest, waarbij de oorlogssituatie en de klimaatcrisis momenteel primair op de voorgrond staan bij een groot deel van de wereldbevolking. Het hart van deze tijd klopt dan ook in een angstige onregelmatigheid en dat is overal om ons heen merkbaar. Zo voelen we ons allemaal in een bepaalde mate verantwoordelijk voor het klimaat. De leefomstandigheden en de toestand van onze planeet voor de toekomst zijn gebaseerd op diverse onderzoeken, grafieken en voorspellingen, met als grote gemene deler dat de uitkomsten hiervan allemaal verre van rooskleurig zijn. Daarnaast heerst er veel onzekerheid. We zijn angstig over zoveel recent oorlogsgeweld en staan machteloos in onze strijd om wereldproblematieken van deze omvang aan te pakken, laat staan dat we deze in ons eentje op kunnen lossen.  

Anderzijds wordt het uiten van verlangen en kwetsbaarheid misschien wel meer dan ooit nagestreefd en beleefd. Het verlangen naar een betere wereld maakt ons kwetsbaar en zet ons op scherp. De huidige tijd nodigt daarnaast ook uit om te beseffen dat alles van waarde niet slechts een vorm van geïdealiseerd materialisme betreft dat het, vaak bijbehorende, ik-isme voedt. Naast het feit dat we allemaal in de kern op zoek zijn naar veiligheid, liefde en verbondenheid, weten we dat deze waardevolle begrippen tevens ook weerloos zijn en op elk moment aan verval onderhevig. Het is onze persoonlijke taak om ze op microniveau te blijven bewaken om ze zodoende in een groter geheel te kunnen overzien en in te zetten waar en wanneer dat nodig is.

Weerloos zijn tegenwoordig ook de kunsten. Zo hebben de afgelopen maanden een aantal klimaatactivisten zich letterlijk vergrepen aan de aanraakbaarheid en de waarde van wereldberoemde kunstwerken door ze te besmeuren met soep of verf en zich, in een aantal gevallen, vast te lijmen aan het weerloze kunstwerk. Ik moest denken aan een interview met schrijfster Emy Koopman in NRC. Daarin sprak zij zich uit over hoe ze in het leven staat en welke waarden ze het meest belangrijk vindt. Schoonheid en rechtvaardigheid stonden bovenaan. Zelfs nog boven vrijheid. Ik herinner me dat ik daar in eerste instantie van opkeek. Toen ik doorlas begreep ik haar uitspraak. Ze beargumenteerde dat wanneer je vrijheden inlevert, er altijd nog de schoonheid is om op terug te vallen en dat die dan troostend is. Pas wanneer er geen schoonheid meer zou zijn, zou het leven voor haar niet meer de moeite waard zijn.

Dat nu de schoonheid van de kunsten haar fragiliteit en minimale weerbaarheid moet erkennen, dient gezien te worden als een ultieme wanhoopskreet. Een kunstwerk is immers een relatief makkelijke en tevens grootse prooi om massale aandacht te genereren voor een maatschappelijk probleem dat barst van de urgentie. Tegelijkertijd zijn de betreffende kunstwerken een zorgvuldig uitgekozen doelwit van de diverse actievoerders: ze weten hiermee het belang en de niet te onderschatten waarde én weerloosheid van schoonheid wereldwijd onder de aandacht te brengen. Namelijk die van kunst en van de aarde.

[hopeloosinhetleven]

"Sommige dagen vraag ik mezelf af waarom ik zelfs nog maar de moeite doe om mijn ogen te openen in de ochtend."

-hopeloosinhetleven