#sarhoşlukta

[linguario]

here from stories and then on IGTV: https://youtu.be/cghLeAeWqhI 🇿🇦🇳🇦 5️⃣1️⃣ 51 Afrikáans - afrikaans - Afrikaanos Moenie die Oortollige aanvaar wat in #dronkenskap gepleeg word nie, dis meer #stom, as om dit te #doen. 🇰🇷 5️⃣2️⃣ 52 Coreano - hangugeo - Korean 술에 #취한 상태에서 범한 과잉을 받아들이지 마십시오. 더 어리 #석고 뭐 # #커밋하십시오. 🇦🇱 🇽🇰 5️⃣3️⃣ 53 Albanés - Shqipë - Albanian Mos prano teprimet e bëra në #dehje, është më #budalla, çfarë i #kryej ato. 🇸🇪 5️⃣4️⃣ 54 Sueco - svenska - Swedish Acceptera inte det överdrivet som begås i #berusning, det är mer #dumt, Vad #begå dem. 🇹🇭 5️⃣5️⃣ 55 Tailandés - ภาษาไทย - Thai อย่ายอมรับความตะกละที่กระทำใน​#ความมึนเมา, มัน #โง่กว่า, อะไร​ #กระทำ​พวกเขา 🇹🇷 5️⃣6️⃣ 56 Turco - türkçe - Turkish #Sarhoşlukta yapılan aşırılıkları kabul etmeyin, daha #saçma, ne onları #taahhüt et. 🇺🇦 5️⃣7⃣ 57 Ucraniano - украї́нська - Ucrainian Не приймайте надмірностей, скоєних у #пияцтві, це #дурніше, що #вчинити їх. 🇻🇳 5️⃣8️⃣ 58 Vietnamita - Việt - Vietnamese Đừng chấp nhận những điều quá đáng trong cơn #say, nó ngớ #ngẩn hơn, gì #cam kết chúng. 🇲🇰 5️⃣9️⃣ 59 Catalán - català - Catalan No acceptar els excessos comesos en l'#embriaguesa, és més #ximple, que #cometre'ls. 🏴󠁧󠁢󠁷󠁬󠁳󠁿 6️⃣0️⃣ 60 Gales - Cymru - Wales Peidiwch â derbyn y gormodedd a gyflawnir mewn #meddwdod, mae'n fwy #gwirion, beth eu #hymrwymo. (en Kaapstad) https://www.instagram.com/p/CQ9EVqyhZmJ/?utm_medium=tumblr

[yearsofsilence22]

Seyahat

Gecesini aralıyıp lügatında olmayan ilham perilerini andı rutubetli soğuk duvar bitişiğinde.

Aklındaki soru işaretinin hacmi genişledikçe cevaplar sığlaşıyordu birer birer.

Son varış paragraflarca yazıp dönüşü olmayan yollardan gitmekmiydi buralardan.

Yoksa uykusuzluğun getirdiği sarhoşlukta savrulup büzüşmek mi ?

Hayır asılolan akşamın ayazında inzivaya çekilmiş simalardan uzak, ağır adımlarla ortadan yok olmaktı tek isteği.

[kalpherzamansoldanatar]

"Hiçbir düşün, hiçbir erek senin kadar beni ilgilendirmedi. Beni çarpmadı. Silkin, kendine geliver bir. Ben giderim, geberirim, kötülerim.

Önemli değil bu. Sade şunu unutma: Doyulmaz ve vazgeçilmez güzellikte, sarhoşlukta hayatlar vardır. Acı bile olsalar onları yaşamak sana ve senin soyundan kimselere vergidir.

Tanrının, tabiatın ya da kendi varlığının sana bağışladığı bu büyük şansı tepme. Hor görme.

Seni cehennem bir hasretle öperim."

Ahmed Arif, Leylim Leylim

[masumcetin]

Hatırlamıyorum, hiç unutmadım çünkü

—————————————————————— Karin Karakaşlı ———————

Yaşandığı ânın yakıcılığından arınmış, hani lavken kül olmuş bir hayat parçacığıdır anı ——————————————————————

Derler ki, uykuya dalmadan önce son düşündüğünle, sabah gözünü açtığında ilk hatırladığın meramındır. Esasın… Uykuya çok zor teslim olurum ama o an geldiğinde mutlaka bir hayale sığınıyorumdur. Sadece kendim için uydurduğum bir hikâyeye. Olmayı istediğim yerde, olmayı istediğim halde, olmayı istediğim kişilerle. Kendi seçtiğim hayat ihtimalinde. Sabah uyandığımdaysa parmakların arasından su gibi kayan bir rüyanın peşindeyimdir genelde. Rüya dediysem, hayatta korktuğum ne varsa, bilinçaltımın sinsi bir oyunu olarak karşımda bulduğum şeyin adıdır genelde. Yaşamaktan korktuğun şeyleri rüya niyetine gördüğünde, nihayetinde bütün korkularını korkmuş oluyorsun. Deli cesaretinin kısa tarifi böyle bir şey. Son düşündüğüm bir hayal, ilk hatırladığım bir rüya… Anı ve rüyanın o tuhaf dansı eşliğinde akıyor hayatım. Bazen bir rüyayı zihnine kaydetmek için gerçek bir anınmış gibi çaba harcaman gerekir. Bazen de hayatının anılarını silik rüyalar gibi hatırlarsın. Eksiklik duygusuyla. Neresinden büksen çembere oturmayan bir çıkıntılıkla. Sonunda şöyle düşünürüm hep. Anılar da benim rüyalar da. Rüya gibi anılar, anı gibi rüyalar da.

Hafızanın girdaplı diyarında

Unutmanın ve hatırlamanın gizemli ülkesi hafıza hep büyüledi beni. Büyünün içinde hayranlık da var, korku da. Bir kez efsunlanınca, peşinden gidersin o bitmeyen keçi yolunun. Kimi zaman dehliz ve sarnıçlara, kimi zaman bitimsiz merdivenlere dönüşür yol. Yerin yedi kat zifirî dibi de yıldızlı göğün altı da senindir. Lapis okyanus senin, perili orman senin, kum fırtınalı çöl ve o dingin bozkır senin.

Yaşadığımızla anımızın o garip ilişkisi, nam-ı diğer hafızanın küçük oyunları insanlık tarihi boyunca çözdükçe akla dolanan bir bilmece oldu. Antik Yunan’da insanın algı sınırlarını aşan her şeye olduğu gibi hafızaya da tanrısal bir rol biçilmişti. Yunan mitolojisinde bellek tanrıçası Mnemosyne, Gaia ile Uranos'un Titan adı verilen on iki çocuğundan biriydi. Dilleri ve kelimeleri icat ettiği kabul edilse de asıl sözlü edebiyatın temsilcisi olarak ortaya çıktı. Bu sözlü geleneğe bağlı ozanların koruyucusu ve ilham perisi olan Müzler de (Dokuz Musalar), Mnemosyne'nin Zeus'tan olma kızlarıydı. Müzler; şiiri, müziği, astronomiyi, tarihi, dansı, destanı, tragedya ve komedyaları ilham ederdi. Tıpkı anneleri gibi onlar da her şeyi olduğu gibi kaydeder ve tastamam hatırlardı. Ne de olsa dünya o zaman daha yekpâre, hayat daha bütündü.

İki nehir iki tercih

Bu bağlamda en ilginç hikâyelerden biri de yeraltı dünyası Hades’te sularından içene her şeyi unutturan Lethe nehri ile insana her şeyi hatırlama gücü veren Mnemosyne nehrininkidir.

Yunancada unutkanlık ya da gizleme anlamlarına gelen Lethe, ile hafıza anlamındaki “mneme” sözcüğünden türeyen Mnemosyne, insana Antik Yunan’ın farklı inanç sistemleri uyarınca iki seçenek dayatır. Lethe’nin suyundan içenler, geçmiş fani hayatlarına dair her şeyi unutur. Mnemosyne’nin suyunu içenlerse her şeyi hatırlayarak mutlak bilgiye kavuşur.  

Zıt anlamlı kelimeler genellikle karşıt iki kutup olarak dururken, hatırlamak ve unutmak söz konusu olduğunda paranın iki yüzü gelir aklıma. Hatırlamak ve unutmak tıpkı Lethe ve Mnemosyne nehirleri gibi birbirini çağırır. Biri “Hatırladın mı?” dediğinde, “Unutmadın değil mi?” diye de sormuş olur. O yüzden “Hatırladın mı?” sorusunu soranın tek beklediği, dilediği yanıt “Hiç unutmadım ki” dir. Öyle ya, hatırlamak için önce unutmuş olmak gerekir.

Bazen sen hatırlamayı seçersin, bazen de hatıran seni seçer. Eski bir sen’e dalmak özgür iradenle karar verdiğin bir eylemse, aslında anının ağırlığından kurtulmuşsun demektir. Yaşandığı ânın yakıcılığından arınmış, hani lavken kül olmuş bir hayat parçacığıdır anı. Güvenlikli bir mesafeden ona bakabilmenin rahatlığına sahipsindir.

Ama hafıza asla bu konforlu alanla yetinmez. Çoğu kez anılara gafil avlanırsın. Hatırlamayı seçmemişken, ihtimal ondan bucak bucak kaçmışken, ihmal hatta inkâr edilmişliğinin intikamını almaya yeminli bir anı bir anda sinsice kıstırır ruhunu. Çağrışımlarla ve duyularının oyunuyla çıkagelir. Bir koku, bir tad, bir şarkı, bir söz, gözünün önünde beliren hiç çekilmemiş bir fotoğrafla. İnce sızıyla gelir anı. Muhatabı kalmamış hikâyesiyle. “Neyin var?” sorusuna verilecek upuzun bir “Hiiiiç”le. Hiçbir şeyin yoktur, anlatamadığın bir anıdan öte.

Unutma değil unutama

Kendine yoldaş ararsın. Şu iç kanamaya bir yâren. Zamana direnen, her kuşağa kendini yeniden kaydeden şarkısıyla Esmeray gelir mesela imdadına. Unutama beni der. Unutma beni değil, unutama beni. İstesen de azmetsen de unutmak gelmesin elinden. Yenil hafızana. O korunaklı, o riyakâr surların yıkılsın. Hortlak anılar ruhuna tırmansın. Nefes alama. Soluksuzluğunda hatırla beni. Beni hatırla. Öyle bir hatırla ki unutmak mümkün olmasın bir daha.

Usul usul söyler Esmeray şarkısını. Hece hece. Feleğin çemberinden geçmiş ama halen salıncakta sallanan bir kadının serzenişiyle.

Boğazında düğümlenen hıçkırık olayım Unutma beni, unutama beni Gözünden damlayamayan gözyaşın olayım Unutma beni, unutama beni Gölgen gibi adım adım Her solukta benim adım Ben nasıl ki unutmadım Sen de unutma beni, unutama beni 

Unutma beni unutama beni hem bir yakarış hem bir bedduadır. İzinin kalmasını isteme, yaşananın hakkını talep ediştir. Çünkü biri unutursa, silinirsin. Toza dönmekse toprağa karışmaya benzemez. Yok sayıldığında ölemezsin. Yasın tutulmaz çünkü varlığın inkâr edilmiştir.

Allah biliyor, üzerimde zaman zaman tahakküm kurmayı deneyen, kurtulmayı istediğim çok anım var. Ama hani, hafızamdan sırf bu anıların kaydını silmeyi önerseler, duygusundan olmaya razı gelir miyim şu anıların, inanın bilemiyorum. Acıyla öğreniriz en çok. Çentik çentik hatalardan. Bile bile kanışlardan. Bir türlü taşmayan son damladan. Neden sonra yaşananın, yaşatılanın ham duygusuyla ödeşip hayat bilgisini kaydeder hale gelebildiğimizde, hafıza işlevini tamamlamış olur. Şimdi tevekküllü acıdır artık elimizdeki. Öğreten ve şifalandırandır. Tıpkı o şarkıdaki gibi.

Bitmek bilmez kapkaranlık geceler boyunca Unutma beni, unutama beni Ayrılığın acısını kalbinde duyunca Unutma beni, unutama beni Sevişirken, öpüşürken Yapayalnız dolaşırken Unutmaya çalışırken Unutama beni, unutama beni 

Bakmayın hafızanın da insafa geldiği zamanlar vardır. Hafıza bazen bizi bizden korur. Büyük travma ve kazalar sonrası ya da ağır bir sarhoşlukta hat kopar ve bir yerden sonrasını hatırlamayız. Çok fena iz bırakacağını hissettiğim konuşmaları, o konuşma sırasında bile bile unuturum ben. Ama geriye mutlaka duygusu kalır. O duyguyla takip ederim tarihimi.

Ülke tarihinin unutturma üzerine kurulu olduğu bizim gibi topraklarda toplumsal hafıza, delirmemizi önleyen sigortadır. Kimin ne uğruna öldüğünü, kim tarafından öldürüldüğünü, nelerin mükerrer olarak yaşatıldığını kaydeder. Hem kendi hem de sonraki kuşaklar için. Çünkü hakikate hep ihtiyaç vardır. Anılara eşlik eden o duygu, hakikatin de adıdır. Ve hafıza gayrı resmi tarih kaydıdır.

Hakikatinize ve adalet duygunuza kastedildiğinde, elinizde kalan tek seçenek, kimi zaman sığınağınız kimi zaman cehenneminiz olan o hafızanıza sahip çıkmaktır. Böyle olsun istedim. Hafıza eşliğinde upuzun bir yolculuğa çıkmayı. Şarkılar, filmler, anılar, kuramlar, resmî tarih anlatıları, sözlü tarih kayıtları, bir ninenin ağıdı, güngörmüş bir beyefendinin hatıratı, varlığı, sesi, sözü düzen tarafından reddedilmişin haykırışı, beş yaşında bir çocuğun “Ben hayatımda böyle bir şey görmedim” şeklindeki o gülümseten isyanı eşliğinde hatırlamayı. Ben bunu nasıl unuturum sorusuyla hafızanın çatlaklarında dolanmayı. Dağıla dağıla tamamlanmayı. Hani Turgut Uyar’ın dizesidir: “Sonradan en güzel unuttukları olacak anları dolduruyorlardı.”  O doldurulmuş anların hakkını arıyorum. Var mısınız fıçıları kırmaya?..

Karin Karakaşlı, Hatırlamıyorum, hiç unutmadım çünkü (P24) 19 Eylül 2019 Fotoğraf: Julio Medem’in 1998 yapımı, “Los amantes del Círculo Polar” (Kutup Çizgisi Aşıkları) filminden, (Najwa Nimri & Fele Martínez). 

[erturkbaris]

Nefesim.

“Gece yarısını geçeli hayli zaman olmuştu. Nefes alamıyordum, duvarlar üzerime üzerime geliyordu. Baktım olacak gibi değil, attım kendimi dışarıya..

Amaçsızca sokaklarda yürürken kendimi deniz kıyısında buldum. Az ileride bir bank dikkatimi çekti. Kumların içinde, yapayalnız.. Sanki benim için yapılmış da bunca zamandır beni bekliyormuş gibiydi. Gittim yanına, oturdum. Attım elimi omzuna, eski bir dostmuş gibi. Kapattım gözlerimi, denizi dinledim. Dalgaların müziğinin vermiş olduğu sarhoşlukta yitirdim kendimi.. Orada ne kadar kaldım hatırlamıyorum. Huzur doluydu.  Bir sıra yağmur yağmış, hatırlamıyorum. Gün doğumunda eve girerken anladım sırılsıklam olduğumu..

..

En zorunun, sevgiden vazgeçmek olduğunu biliyor musun?.. Çünkü sevmek, tıpkı nefes almak gibi doğal bir ihtiyaç benim için. Hele ki seni sevmek.. İnsan hiç, ‘Nefesim’ dediğinden vazgeçer mi? Üstelik ruhun ruhuma değmişken, beni benden alıp tüm benliğimi temelden sarsmışken nasıl?..

İnsanın ilk aşkı gibisi yoktur. Saftır çünkü; tertemiz bir yürekle sever insan, korkusuzca.. Lâkin yeter mi temiz kalple sevmek? Her Mecnun’um diyen kavuşabilir mi Leyla’sına?..

..

Şimdi, seneler sonra o gecenin yıl dönümünde, vazgeçiyorum sevgili; senden, sevmekten, her şeyden.. Bir ‘Hoşça kal’a sığdırmak zor belki, bende ki seni. Fakat bir şarkıyla, senden bana kalan tek şeyle; belki..

‘Sevdim seni aştım haddimi, gönül suçuydu.

Sakın kızma bana, bilmeden oldu..

Aklımda fikrimde yalnız sen varsın.

Sen benim dünyamda ‘Dünya’ kadarsın..’

Hoşça kal nefesim.. Mutlu kal.”

   -R.

[istanbulgrisi]

İçimde ait olmayan bi özleme hissi var. Ellerimi uyuşturan sarhoşlukta sadece aklımdan geçen cümleleri yazabilirken içim gözlerimden kanıyor gibi. Susuyorum, tüm konuşmalara ve onun dudağının ıslaklığına. En çok ben seviyorum, en çok ben özlüyorum ve en çok ben bekliyorum gibi. Hep arkada mı kalmalıyım, hep mi özlemeliyim? Artık herkesi daha iyi anlıyorum. Tüm içkileri ve tüm içenleri. Dünyanın damarlarından akıyorum, güzel bir kadının soluk borusundan akar gibi. Acıyla karışık aşk gibi.

2/11/2017

[operasyon]

Ben içki içerken hiç sarhoş olmadım. Bu gece diş ağrısının verdiği sarhoşlukta epey saçmaladım belki de.

Geceniz güzel olsun...

[yeryuzune-dayanabilmek-icin-blog]

sarhoşlukta ben

Veda vaktinde parmaklarını hissetti kadın 

Parmağının ucundaki kelimeleri ile varolacağını umuyordu o gece 

Vedalaşamadığı aşklarını her anımsadığında 

Burnunun ucundaki çiçekleri düşündü 

Her aya baktığında kendini gördü yansımasında

 Adını verdiği semtlerin adını anımsamadığı konaklarıydı 

Mezar başında mırıldandığı şarkıydı, çeşmi siyahtı 

Bir yanında deniz bir yanında dağlar 

Muinar gelsene bana diye her ağladığında, duymadığı sesleriydi 

Uykusunu her geceye yedirdiğinde 

Tam göğsündeki ağrıydı

Kahkahalar ile gülen kadınlardan korkan adamları sevdi o 

Severken kahkahaları eksik olmadı çehresinden 

Merhem olacaktı vazgeçişleri 

Olmamış sözlerin, olmamış mısraların tadıydı ağızdaki 

Kendinden her vazgeçişinde kendini buluyordu 

Ermemiş ergenliklerinde… 

Yazmak okumak onun için bir meşgaleydi 

Babasının hoşuna gitti mi sorularının cevabıydı 

Dostlarının ağlayışına duygudaş oluşuydu 

Geçen bir gün ve gecede 

Dolunaya fısıldıyordu duyduğu tüm hikayeleri de cevabı yoktu bu hikayelere 

İsterdi çözümlemeyi 

İsterdi dioik aşkları olsun, isterdi bir ilmek böceği sadece onun için varolsun 

Kanatlarını dışarıda bıraksın 

Ancak göğe baktı ve anımsadı olmayan aşklarını 

Babacım dedi sadece

 Beni sevsene, beri korusana 

Tüm yazılan kelimeler manasızdı bu vakitte 

---

İçimde çok güzel çiçekler açıyor görüyor musun 

İhtimal dahilinde aşkları duyabiliyor musun 

Aslen senin yaralarına deva olacakmış gibi gelen 

Ancak köşe başlarında hep kendi aşkları için ağlayan 

Aşktan her bahsedişinde ondan nefret eden 

Beni duyabiliyor musun

Parmak uçlarımı kaybediyorum gün geçtikçe 

Huzura ereceğimi söylediğim her ayinimde 

Adanın çaylarını her yüreğime doğru içtiğimde 

Seni kaybediyorum beni duyuyor musun 

Uyukladığım sandalyemsin bu gece inemiyorum 

Alengirli laflarım kalmadı artık heybemde 

Beni bu gece sevebilir misin 

Sadece belime sarılıp benimle uyuyabilir misin 

Aynalarda gördüğüm beni gözlerimde görebilir misin 

Üç defa adımı fısıldadığında kulağıma 

Canını yitireceksin 

En ağır kelimeler infaz edecek ruhunu 

Ama fısıldar mısın bu gece 

Uzun gecelerimin sebebi olabilir misin 

Kendimi kapattığımda hadesin diyarlarına 

Cesaret edebilir misin beni kurtarmaya 

Kendi dehlizlerine dalıyorsun 

Bilge abi demişti bana, girmeyeceksin o mağaraya diye 

Oraya girdiğinde ufku gördüğünde sen yoksun, 

Sen olduğunda üstüne yapışan yosunlar yok 

Başım gövdem yok olmuş bu diyardan 

Yalvarıyorum sana beni sever misin 

---

Küçüktüm daha 

Dedesinin ayakkabısına sığan isteklerimi 

Ahşap bedenlere bürüdüğüm yaşlardaydım 

Kucağına oturttu beni bir deli 

Şimşir taraktı saçlarımı tarayan 

Virgülsüz korkular yaşadım o gece 

Ayı izlerken ayinler düzenledim bu gece 

İki teker üstünde yaşamı kurgulamak istedim her an 

Vedalaşmalar neden bu kadar acı olmalı 

Çalamadığım enstrümanlara neden bir kutsaliyet atfettim 

Sabahlara kadar uyumamak istedim, 

bir keskin bıçağın b-irfan eylemesini istedim 

O şairlerin aşkını kadınlık hallerimde bulmak istedim 

ve 

bu kadar… 

---

kocaman gürültüler duyuyorum. 

Önce çalılarda menekşeler açıyor, 

nikotin salan nefesler veriyorum atmosfere 

varoluşum hep bir eziyet kendime, bilmediğim dillerde sınavlar… 

olmuyorum vedalaşma zamanlarımda, 

köşe bucak seni arıyorum 

gel etme yar diye türküler çalıyor saksılarda 

gel et yar, alışkınım 

gel et yar 

---

bu geceden ne kalacak bana. 

Kasıklarımda sıkışan bir ben 

bildiğim tüm bilgileri unutturan bir ben 

geçmişimi silen, 

karanlıklara gömen 

iki ışık huzmesi gördüğünde gölgelerim gölgelerim diye inleyen bir ben varım 

bu karanlık gecede uykuya sığınan dostları seviyorum 

bu gece kendimle kurduğum muhabbetlere rüyalarını dahil ediyorlar 

n’olur bu gece göğe bakalım, 

n’olur mavilikler değil, lacivertleri özledim 

sarıldığım kadının elini özledim, yüzünü gözünü ürkmesini özledim 

bu gece aşık olduğum kadının dudaklarını özledim 

topladım tüm bu özlemleri bir türkünün erkekçe tınılarına sakladım 

hatırlıyorum sözlerimi, rüyalarımı, kendimi 

dolanıyorum o mezar başında 

elimde küçük bir yeşil, çiçeği burnunda madaklar ekiyorum 

keşke keşke o ölümde bana da gelse 

tüm aşık olduğum kadınların suretleri, dudakları...

ortanın doğusundan aşklar yaşadım 

bu zehir zerk olmuş bünyeme 

kendi kadınlığımla kadınlara duyduğum aşkı 

bir mezar başında yaşıyorum yine 

bu gece 

velhasıl kelam… 

---

ölümü anlamlandıramadığım o an 

sevdiğim yazarların fotoğrafını gördüğüm an 

nasıl göçüp gider o kişi bu diyardan 

hala kelimeleri ile sığınmışken kitaplarıma

 koca dünya nasıl sığdıramaz onları buraya..

 ölümsüzlük bu olsa gerek

02.09.2020

[avalimseba]

ey sâki; birden bire tutma hakikat aynasını bize sunma o saf şaraptan bizi sarhoşlukta boğma .

[bayankahkahagill]

"Bir meyhaneye gittim... İçmeye başladım...Unutuşu sarhoşlukta arayanlar gibi içiyordum...Ama duygularım bulanmıyordu..O gülüş, o tiz, kötü gülüş hala içimdeydi...Bir türlü hafifletemiyordum bu kahrolası gülüşü.."

[busracet]

İçimde ait olmayan bi özleme hissi var. Ellerimi uyuşturan sarhoşlukta sadece aklımdan geçen cümleleri yazabilirken içim gözlerimden kanıyor gibi. Susuyorum, tüm konuşmalara ve onun dudağının ıslaklığına. En çok ben seviyorum, en çok ben özlüyorum ve en çok ben bekliyorum gibi. Hep arkada mı kalmalıyım, hep mi özlemeliyim? Artık herkesi daha iyi anlıyorum. Tüm içkileri ve tüm içenleri. Dünyanın damarlarından akıyorum .bıraktım her şeyi. Acıyla karışık aşk gibi.

08.12.2017

[bir-takim-seyler]

Ne zaman düşsem dara, kalbim sıkışsa,Ne bileyim işte, dilim tutulsa mesela,Arz edemesem hissiyatımı karşı tarafa,Ustalardan bir şiir yetişiyor imdada!Sanki biliyormuş da benim için yazmış bunu Cemalim Süreya. EY

Şiirler güzeldir insanın yüreğini okşar ve aşkın yaşattığı duygu harmanı seni pembe bir kabusta sürükler ama bu rüyayı görmeyi istemiyorum. Ben gerçekliğin hırçın sularında kendimi anlamsızca kanıtlamaya çalışıyorum herkes gibi. Sana bunu yaşatan hormon sarhoşluğuna saygı duyuyorum ama bu sarhoşlukta bi köşede sızıp gerçeklikten koparsam yeni bir kudüse doğru nasıl yol alabilirim. Üzgünüm bu şiirlerden yaşadığın hisleri alamam kafiyeler hoş ama içindeki duygular ruhuma erişemiyor. Bu şiirleri benimle paylaşırken ki hislerini yaşayamıyorum özür dilerim ...

[birkarebirmakale]

ELLERİMİZİN BÜYÜK BOŞLUĞU – Mevlana İdris

Burası dünya ve biz artık çok sıkıldık.

Oyun bitti, zifiri karanlıkta belalar uçuşuyor

Dünyanın yalanları, uçakları ve bombaları arasında solup giden ömrümüzü

Kuşa çeviren yasalardan, yönetmeliklerden, nizamnamelerden sıkıldık

Telefon seslerinden, akıp giden televizyon görüntülerinden, bilgisayar tıkırtılarından, gazete hışırtılarından

Alıp başımızı gitmek istiyoruz

Alıp başımızı sana gelmek istiyoruz

Sana gelmek

Sana gelmek, orada kalmak istiyoruz

Çok unuttuk hatırlamak istiyoruz

Başımızın okşanmasını, gözyaşımızın silinmesini, kolumuza girilmesini istiyoruz

Yağmurunu ve meleklerini yeniden istiyoruz

Rüzgârın sesini, ırmağın sesini,

Dağların dağ, denizlerin deniz, kadınların kadın, çocukların çocuk

Erkeklerin erkek, ekmeğin ekmek, nanenin nane olduğu bir dünyayı yeniden isterken

Seni istiyoruz aslında Bunu söyleyemiyoruz

Her yer gece, çok gece

Ve biz meleklerini istiyoruz Rabbim

Çok yenildik yetmez mi

Bir bankanın önünde, bir koltuğun altında, bir ziyafetin ortasında, bir günahın tenhasında

Büyütüp durduk siyahı

Kuşlar gibi bakarken

Kuşlar gibi vurulan çocuklarla

Çok yenildik yetmez mi

Bir mermiyle değişirken dünyamız

Kulağımızda uluslararası bir kınama

Büyük büyük yokluk yurdunun uğuldayan sorusuyla giriyoruz toprağa

Dünya değişti ama kapı nereye açılacak

Biteni biliyoruz şimdi ne başlayacak

İşaretler ortadayken çöllere daldık

Kalp verdin korkunç yaralandık

Akıl verdin, iyiliği esir aldık

Ekranda kıtadan kıtaya atılan bir füze

Gazetede karşı kaldırıma geçerken çiğnenen bir adam

Durmadan dönen bir dünyada nerede olunabilirse

Orada bile değiliz ve bilmiyoruz böyle nasıl

Çamur olabilir kan olabilir karanlık olabilir böyle nasıl

Ele geçirir dünyayı gece

Gece gece gece

Her yağmur tanesini bir melek indirirken yeryüzüne

Her yalanı yüz şeytan taşıyor olabilir mi

Bilmiyoruz

Çünkü

Bilincimiz içerken binlerce yılın karmaşık şurubunu

Kameraya bakıp kalabalık şeyler söylemek ve gülümsemekle meşgulüz şu an

Sonra oturup düşüneceğiz bütün bu olanları

Bu olanlar! Çok şey şüphesiz

Ama vaktimiz kalırsa oturup düşüneceğiz

Yusuf'u düşüneceğiz, Ya'kub'u, Musa'yı

İsa'yı düşüneceğiz, Nuh'u ve öbürlerini

Ve Efendimizi

Efendimiz

Kuyular kuyular kuyular kazdık

Bir nefes üflemen için yeryüzü bataklığında sazdık

Kestik kendimizi deldik yaktık

Sonra sana değil dünyaya aktık

Dünya ki mescittir, biz ona otel yapmışız

Kalktı ki yenilmişiz değişmişiz azmışız

Bir sızı kalmış içimizde başka bir şey yok

Bu sızıdan yol bulup kapına dayanmışız

Bir çocuk oyuncağını alamamış

Bir kız sevdiğini saramamış

Bir anne yıllardır kolları açık bekliyor oğlunu

Bir adam paramparça bir çift göz için

Birisi ekmek götürememiş evine

Birisi aşk

Birimiz dünyayı kurtaracak

Birimiz yarını

Birimizin aklı tutuşmuş yanıyor

Birimiz bomboş kalbine bakıp birini anıyor

Birimiz ayrılığın ilk günü gibi her akşam kanıyor

Birimiz kıyametin koptuğuna inanıyor

Birimiz çekip gitmiş yeryüzünden ellerini hâlâ açık sanıyor

Geldik işte bunlar ellerimiz

Açılmış bak, bilirsin ne diye

Ki bilirsin, biz bu ellerle neler işledik

Açtık işte bunlar ellerimiz

Burası dünya

Şu biziz Bunlar da ellerimiz

Öyle açık, öyle acemi, öyle boş

Öyle mahcup, öyle dalgın, öyle boş

Öyle boş

Senin değil miyiz hepimiz

Senin değil mi her şey

Alırsın kime ne verirsin kime ne

Ve bu açtığımız eller senin değil mi

Senin değil miyiz hepimiz Rabbim

Bir yıldız bir ağaç bir buğday tanesi kadar

Bize dokun

Dokunmazsan uçacağız tozlar gibi uzayın derin soğukluğuna

Kahire'den Bombay'a, İstanbul'dan İsfahan'a, Kudüs'ten Paris'e

Sensiz neye baktıksa örgütlü bir yalnızlıktı

Ne yaptıksa sensiz, bir şarkısızlıktı

Hayatın bir durağından öbür durağına

Bir sevgili olmadan yürümek!

Bunu yapamıyoruz

Kundağı çıkarıp kefeni giymeden önce

Adına hayat dediğimiz o büyük sarhoşlukta

Bir ölüm adımıyla geçerken dünyanın bütün içlerinden

Ellerimizi açmış bekliyoruz

Açmış bir çiçeğin değil miyiz senin

Haber göndermedin mi bize

Şahitlerin değil miyiz

Müziğin değilsek bu sesler ne

Kimsesiziz kime gidelim

Yaralarımız var kime

Sıcak bir şey arıyoruz, kime

Merhamet istiyoruz, kime

Bağışlanmak istiyoruz, kime gidelim

Sorumuz ve cevabımız sen değil misin

Yorgunuz, kaybetmişiz, dalgınız, kırgınız, küsmüşüz

Bu çocuklar birer birer kaybolurken sisler içinde kime gidelim

Çok yürüdük yollar kayboldu yol bulduk sana geldik

Ne getirdin deme bize, senden başka neyimiz varsa o bizim yokumuzdur

Geldik işte bunlar ellerimiz

Bunlar da ellerimizin büyük boşluğu

Altı yönüm harab, beş duygum harab

On parmağımda on acı Ya Râb

Denize dalan bir desti nasıl tahammül etsin suya

Fırlattın beni dünyaya

Yeniden al kucağına, çağır beni yeniden

Bu saman çöpünü kasırgada bırakma.

Bağışla bizi diyebilir miyiz bilmiyoruz

Dilimiz varır mı buna

Affet bizi diyebilir miyiz

Bunu deniyoruz şimdi

İçimizin ve dışımızın bütün cehennemlerinin uzağında bir bekleyiş bizimki

Büyük bir kapının önünde bir karınca, vurmuş kapıyı bekliyor

Kapı açılacak, yoksa niye var

Rahmet örtecek günahı

Geride kalacak gazabın adımları

Duyulacak büyük bahçenin o büyük şarkıları

Sunulan şarabı çekinmeden içeceğiz

Görüneceksin durmadan kendimizden geçeceğiz

Görüneceksin her şeyimizle sana göçeceğiz

Değil mi

Değil mi

Değil mi

Ol dedin olduk senden

Gel dedin geldik sana

Yaptıklarımız için

Yapmadıklarımız için

Elimizi

Dilimizi

Allah'ım

Bağışla bizi

Bağışla bizi

Başımız yerde

Açtık elimizi sevgilinle birlikte

Bize bak çekip çıkalım uçurumlardan

Bize bak çıkalım dünyanın bütün kulluklarından

Parçansak al bizi bir daha ayırma evinde uyuyalım

Yabancıysak dost ol bize senden ayrılmayalım

Elimiz açık ve ruhumuz secdede durmuş bekliyoruz

Sevdiklerin aşkına sevenlerin aşkına

İnşirah inşirah inşirah

Ayetin değil miyiz senin Yâ Allah

(Mevlana İdris)