#salihazad

[salihazad21]

"Kafamı dağıtmak istedim, düşüncelerimin karanlık tarafıyla baş başa kaldım. Ama bir baktım ki dağılan şeyleri toplamaya başlamışım, fark etmeden... Masanın üzerindeki kitaplar, yerde unutulmuş notlar, yarım kalan fincan kahvesi… Toplarken fark ettim, gece çoktan sabaha karışmış. Ama ne garip; toparlanan hiçbir şey yoktu aslında. Sadece daha da karışan düşünceler vardı önümde, daha da ağırlaşan düşünceler.

Olur böyle şeyler, dedim kendi kendime. Düşünceler çoğalır, dağılır, bazen kaybolur gibi olur ama aslında hep bir yerlerde bekler. Tekrar dağıtırım ben onları, yeter ki nefes alacak bir boşluk bulayım. Belki bir sabah daha, belki bir kahve daha. Belki bu dağınıklığın içinde aradığım huzur, zaten hep oradaydı. Sadece ben nereye koyduğumu unutmuştum, belki bir gün hatırlarım."

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

Mutluluğumu isteyen herkesin, Aslında onu benden almak istediğini fark ettim. - ( @salihazad21 )

[salihazad21]

"Yüzüme bakacak cesareti kalmamıştı, karşıma çıkıp tek bir kelime bile edemiyordu. Önce karakterini, sonra beni kaybetti. Ona göre her zaman kendisi haklıydı, ama Tanrı her şeyi biliyordu ve bunu onun yanına bırakmayacaktı."

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

Parça #1

“Onun gözlerine baktığımda, kaybettiğim ve hiç yaşayamadığım çocukluğum bana gülümsüyordu. Yıllar sonra, kırık dökük kalbimle onu yeniden görmek, kalbimin paramparça olmuş yanlarının daha da derinlere saplanmasına neden oldu. Onu içimde daha derinlerde hissettim, onu daha da çok hissetmek istedim. Bir kez daha, hiçbir hayatta karşılaşamayacağım o eşsiz sesinden, göz yaşlarım gibi dökülen sözlerini anlayamayacak kadar kapanmıştı bilincim; kapılmıştım ona."

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

Keşke gösterebilseydim sana, Bu kanser teşhisi konmuş mutluluğumun, Dökülen saçlarını gösterirdim. Hayallerimin bileklerini nasıl kestiğini gösterebilseydim, Kalbimi söküp avuçlarına bırakır, “Al ulan al bak nasıl da kırılmış” derdim.

Keşke söyleyebilseydim sana, “Sus artık, canımı daha fazla acıtma” diyebilseydim. Ama yapamadım. Sustum. Eline hayallerimizi almış, Kalbime vura vura paramparça ediyordun. Ben yine de bir kelime bile edemedim.

Ben sustum, sen konuştun. Sonra gittin. Geri geldiğinde de suçladın beni, her şeyin nedeni benmişim gibi. Ben sustum.

Çünkü sen başka bir yerde, başka birisiyle mutlu olacaktın. Bense senin içinde ölüyordum. Sen beni bir hastalık olarak gördün; Kaçıp kurtulmak istediğin, geride bırakmak için sabırsızlandığın bir yük gibi.

Ama bilmelisin: Ben iyileşemem. Ben mutlu olamam. Benim yüzüm gülmez artık. Senin mutluluğun benim yok oluşum olur. Sen özgürleşirsin, Bense seni severken ölürüm.

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

"Tanrı’nın varlığına inanmak, yokluğuna inanmaktan daha zordur. Belki de Tanrı, inanılacak hiçbir şeyin kalmadığı bu dünyada tutunabileceğimiz ve anlam arayışımızı besleyebileceğimiz son sığınaktır. Ancak Tanrı’ya inanmak, insan zihninde sonsuz bir düşünce zincirini tetikler. Evreni, yaşamı ve hatta kendini sorgulamanı sağlar. Bu, yalnızca bir varlığın kabulü değil; hayatın ve düşüncelerinin bile bir anlam taşıdığını idrak etmektir.

Ama anlam aramak, onu bulmak ve kabullenmek, muazzam bir zihinsel ve ruhsal çaba gerektirir. Çünkü insan, bir kez bir şeylere anlam yüklediğinde, o anlamlar beraberinde sorumluluk getirir. Eğer Tanrı yoksa, bir karanlık vardır; evren, yaşam ve hatta fikirlerin bile bir anlamı kalmaz. Anlamsız bir evren ise insana hiçbir yükümlülük ya da açıklama sunmaz. Cevap aramaya gerek yoktur; sadece yaşar ve geçersin.

Fakat Tanrı varsa, dünya, evren ve hatta kendi varlığın üzerine sürekli düşünmek zorunda kalırsın. Neden buradayım? ya da benden ne bekleniyor? gibi sorular peşini bırakmaz. Üstelik, sonsuz ve her şeyi bilen bir varlık tarafından izleniyor olma düşüncesi, insan zihni için kolay taşınır bir yük değildir.

Tanrı’nın varlığına inanmak, insanın yalnızca kendisiyle yüzleşmesi demek değildir. Aynı zamanda sorumluluklarıyla, anlam yüklediği her şeyle, hatta iyi ve kötüyle de hesaplaşması anlamına gelir. Bu nedenle Tanrı’ya inanmak, yalnızca bir varlığı kabul etmek değil, o varlığın seni nasıl değiştirdiğini ve dönüştürdüğünü de kabullenmek zorunda kalmaktır.

İşte bu yüzden, Tanrı’nın varlığına inanmak, yokluğuna inanmaktan çok daha zordur."

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

Ben ölümden korkmadım, Seni kaybetmekten korktuğum kadar. Korktuğum başıma geldi, Keşke ölümden korksaydım. Belki o zaman da korktuğum başıma gelirdi.

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

"Hikayesinin bir gün sona ereceğini biliyordu; herkesin hikayesi biterdi elbet. Yalnız kaldığında, etrafındakiler değil, aklında yankılanan sesler ve ruhunda taşıdığı izler ona eşlik edecekti."

- ( @salihazad21 )

[salihazad21]

Yazmak istediğim onca şey vardı, Hepsi içimde bir yerlerde intihar ettiler.

- ( @Salihazad21 )

[salihazad21]

Eski ses kayıtlarıma bakınıyordum, bir şeyler arıyor gibi bir his vardı içimde. Gittikçe yaklaşıyormuşum gibi gittikçe daha da eskilere bakınmaya başladım. Bir ses kaydında durdum, gülüşmelerle başlayan bir ses kaydında beraberdik ve birlikte şarkı söylüyorduk. Sen o güzel sesinle bizim şarkımızı söylerken sana eşlik ediyordum. İçimde derin bir boşluk oluşmaya başladı, nefes alamadım, gözlerim doldu. Güle eğlene söylediğimiz şarkının o bizi anlatan sözleri ile sonlandırıyorum bu sayfayı. “Gördün mü bak, bizden öteside varmış. Yaşananların hepsi, meğer birer, yalanmış.”

( @salihazad21 )

[salihazad21]

Herkes onun yalnızca canımı yakmaya çalıştığını ve artık beni sevmediğini söylüyordu. Buna inanmak istemiyordum çünkü elimde kalan son şey buydu. Bu hayata ve yaşayabileceğime olan inancımın bitmesiyle, ne aşkın varlığına nede mutlu olabileceğime inancımda kalmamıştı. Son cümleler önemlidir, bir daha seni görmek istemiyorum dediğiniz bir kişinin hayatına tekrardan girebilir misiniz? Bir sonraki sayfalarda da senden bahsedeceğim ve bu yalnızca benim yalnızlığım.

( @salihazad21 )

[salihazad21]

Onu üzecek şeyler yaparsın, kendinde değilsindir çünkü hiç kimse sevdiği insanı bilerek üzmek istemez. Ne sen nede o bunları hak etmiyordur ama üzülen bir taraf her zaman vardır. Hatanı fark ettiğinde ondan özür dilersin, seni affetmesini istersin. Birbirinizi sevdiğinizi düşündüğünüz için tekrar başlarsınız ve devam edersiniz. Ancak bu kez de o hatalar yapmaya başlar, senin yaptığın hataları tekrarlar. Sen pişmansındır onu kırdığın ve üzdüğün için, bir kez daha aynı şeyleri yapmamak için çabalarken, her şey yoluna girsin diye uğraşırken o hatalar yapmaya başlar. Peki senin yaptığını yapar mı? Hatasını fark ettiğinde düzeltmeye çalışır mı? Kafası karışmıştır, senin yaptıklarını yüzüne vurmaya başlar ve gider. Sen onu üzdün, sen hatalar yaptın, sen ne zaman doğru bir şey yaptın ki. Üzmek ya da üzülmek değildir önemli olan, önemli olan bunu fark ettikten sonra ne yaptığındır. Bu işin bence tarafı tabi, herkes kendi bildiğini yapacak. Kıran kırmaya devam eder, kırılan kırılmaya. Seven insan çabalar, seven insan çözüm arar. Seven insan gitmez. Bir sonraki sayfada görüşürüz...

( @salihazad21 )

[salihazad21]

Bir daha hiçbir şey yazmayacağım dediğim defterimi sakladığım yerden çıkarttıktan sonra, önce kalemim tükenmiş mi diye kontrol etmek için boş bir yeri karaladım. Önümde duran bu bomboş sayfaya ne yazacağımı düşünürken kalemimin de benim gibi tükendiğini fark ettim. Yazacaklarım yalnızca anlatabildiğim hislerim, günden güne beni tüketen ve öldüren şeyleri yazamıyorum. Bir gün her şey bittiğinde, yazmam gereken son şiiri de yazdığımda, son kez veda edeceğim. Ben bir şair ya da yazar değilim, hiçbir zaman da olmadım. Yalnızca beni tüketen bu acıyla savaşırken tek kaçış yolumun yazmak olduğunu keşfettim. Bunu keşfettiğimde çok küçük yaşlardaydım ve o günden beri tanrıya her gün dua ediyorum. “Tanrım ya bugün al canımı ya da yarın da yaşayabilmek için güç ver.” Bir sonraki sayfada görüşürüz.

( @salihazad21 )

[salihazad21]

“Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş.” Diyordu Sabahattin Ali ve ekliyordu “Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.” Bu dünyada kendime verdiğim son bir şans vardı Ve ben bu şansı kaybettim. Bazen aklımın okunabilmesini istiyorum, bazen de onu kaybetmek. Yazdığım bir söz yankılanıyor kafamın içindeki çığlıklar arasından. "İnsan tutunmaya çalıştığını unutmaya çalıştığında, elinde hiçbir şey kalmıyor."

( @salihazad21 )

[salihazad21]

İç Çöküşü #21 "I/XXI"

Mutlu bir insandım ben, hayatıma giren insanlar, beni mutsuz bir insana dönüştürünceye kadar. Gökyüzünü izlerdim, kedileri köpekleri severdim, çiçeklere böceklere gülümserdim. Şimdiyse kafamın içinde tek pencereli bir odaya hapsolmuşum. Ne bir manzaram var nede bir ışığım. Bir insan, intihardan vazgeçtiği gün için keşke diyorsa; Aslında hiçbir şeyden vazgeçmemiştir. Bu kafamın içindeki sanrılardan kurtulamıyorum. Yüzümde bir gülümseme, gözlerim kapalı, gece olmuş. Tekrar güneş doğar mı? İyi geceler.

- @salihazad21

[salihazad21]

“Fotoğraflarına bakıyordum. Birdenbire kendimi gülümserken buldum. Özlemişim seni, fotoğrafların yetmedi. Gözlerim doldu, ağlamaya başladım. Kendimi durdurmaya çalıştım ama olmadı. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Sonunda fotoğraflarına bakarak uyuya kalmışım. Gözlerim şişmiş, yastığım sırılsıklam, uykumda bile ağlamışım. Bazı vedalar varmış, şimdiki vedaları önemsiz kılan. Bazı insanlar varmış, şimdiki insanları gereksiz bırakan. Bazı geceler varmış, bir güneş gibi doğan."

- ( @salihazad21 )