#ruwe bolster

[puurmensenwerk]

Lencioni: super inzichtgevend model om mee te werken binnen teams. Basis is vertrouwen, klinkt zo makkelijk, praktijk is weerbarstig. Vanmiddag prachtige en eerlijke sessie gehad met leiders van een productie team a la ruwe bolster blanke pit. Oefenen met onthullen in plaats van verhullen en gezond volwassen van mening verschillen.#groepsdynamica #managementontwikkeling #leiderschapsontwikkeling

[jurjenkvanderhoek]

PRENTENBOEK MET EN OVER DE KLEINE PIET MONDRIAAN

Sylvia Weve schetst een vrolijk huisgezin in het prentenboek “kleine piet”. De tekeningen ondersteunen niet alleen de tekst van Bette Westera, maar leggen deze tevens uit. De illustraties zijn ondermeer losjes geïnspireerd op de beroemde geometrisch-abstracte schilderijen van Piet Mondriaan. De tekst vindt ook vrijmoedig de oorsprong in de biografie van de kunstenaar. Natuurlijk weet de schrijfster niet precies wat er daar in het jaar 1877 is voorgevallen in de huiskamer van meester Mondriaan. Maar voor een vertelling die voorgelezen kan worden aan of gelezen wordt door een kind is dat van minder belang. Westera gaat mee in de fantasie van het kind, de kleine Piet.

Kleine Piet zit in de eerste klas van de lagere school. De lokalen bevinden zich onder zijn woonhuis, ofwel de meester woont boven de school. Vader Mondriaan is de bovenmeester, het hoofd der christelijke nationale school aan de Kortegracht te Amersfoort. Daar is tegenwoordig het Mondriaanhuis gevestigd, een museum dat het geboortehuis van Piet Mondriaan belicht en in wisselende exposities de hedendaagse kunst in relatie brengt met die van haar naamgever. Het Mondriaanhuis is de opdrachtgever van Westera en Weve om een geïllustreerd verhaal te hangen aan Piet Mondriaan, juist in het jaar dat het 150 jaar geleden is dat hij aan de Kortegracht 11 geboren is.

Wel, kleine Piet, leerling van zijn vader in meerdere opzichten. “Boven is papa papa, beneden is hij de meester.” In de gezellige huiskamer, waarbij de situatie wordt omschreven waardoor de lezer het kan dateren – kleine broer Willem slaapt en broertje Louis ligt als baby in de wieg. Grote zus Christien, Stientje in het boek, krijgt breiles van moeder, mama. Piet oefent op de letter L, netjes tussen de lijntjes. Verderop in de kamer werkt papa aan een schoolplaat. Vader is een all-round meester, hij kan naast taal en rekenen heel goed tekenen. Een gave die hij doorgeeft aan zijn later beroemde zoon Piet. De situatie in de huiskamer is door Sylvia Weve netjes tussen de lijnen van een Mondriaanschilderij gezet.

En krijgt de kinderlijke fantasie vorm. De letters in schoonschrift met krullen worden dartele figuurtjes, lachende en dansende gezichten, doordat de lussen zich niets aantrekken van de lijntjes waar ze tussen horen. Daar ligt de voedingsbodem al voor de bloei van de experimenterende modernist. In het boek zetten de lussen en krullen van de letter L zich door in de steken van het breipatroon. De steken van moeders sok staan netjes op een rij, terwijl de lussen in de broddellap van dochter Stientje metaforisch alle kanten op dansen.

In de klas hangt papa’s de avond ervoor getekende schoolplaat, een paardenkastanje vol in blad en een ruwe bolster waaraan Piet zich in gedachten nog heeft geprikt. Papa tekent naar de natuur. Westera neemt het woord voor kleine Piet. Naar de natuur, “zo heet dat als je tekeningen heel goed lukken. De vissen en de kikkers in papa’s sloot en plas zijn net echt. Zo hoort het ook, zegt papa.” En zo doet kleine Piet het, die na de lagere school en een vervolgopleiding tekenleraar wordt aan diezelfde school van papa.

De vissenkoppen die kleine Piet voor papa haalt als lesmateriaal bij het tekenen zetten hem aan tot fantaseren. “Wat zouden de ogen zien als ze niet dood waren?” Hij sluit zijn ogen en ziet de sloot waarin de vissen zwommen voor iemand ze ving. Hij hoort de kikkers kwaken en voelt de wind langs zijn blote benen strijken. Het riet ruist en het gras geurt. En de tekening van Weve verbeeldt die tekst van Westera fantasievol. Maar de tekening die Piet van de vissen maakt is niet welke papa voor ogen heeft. Dus moet hij wanneer de andere kinderen al naar huis zijn opnieuw beginnen aan het stilleven met dode vis. “Goed kijken, daar begint het mee.”

Piet gooit na afloop de koppen vanaf de brug in de stadsgracht en droomt over later wanneer hij zittend zijn benen boven het troebele water laat bungelen. Als hij groot is wil hij alleen nog maar “levende dingen schilderen, vissen met lenige lijven en dwarse koppen (…) Rode wolken, gele hemels en blauw bloeiende appelbomen.”

Wij weten wat er van geworden is, van die vissen en die wolken, van die hemels en die appelbomen. Het is een mooi verhaal, prachtig geïllustreerd. Het werpt een ander beeld op de strenge kunstenaar met zijn vakkundige hokjesgeest. Daar waar de kunstenaar is geboren, daar waar zijn kunst is uitgevonden, daar vertelt Bette Westera haar verhaal van de kleine Piet. Het boek is getiteld “kleine piet”, met als ondertitel “grote meester”. Die grote meester is eerst nog papa, maar wordt later Piet zelf. En op het omslag staat kleine Piet bij zijn bloeiende appelboom kijkend in een gracht vol vissen.

kleine piet, grote meester. Tekst Bette Westera, illustraties Sylvia Weve. Prentenboek uitgebracht ter ere van het 150e geboortejaar van Piet Mondriaan. Uitgave Mondriaanhuis Amersfoort, 2022.

[inge-universe]

Lee Child - Jack Reacher - Witte Kerst #leechild #leechildjackreacher #wittekerst #kerstverhaal @lsamsterdam Kon m niet vinden op @hebbannl .......... #mijnmening #review #recensie Een kort verhaal waarin Jack Reacher heel herkenbaar is. De uiterst opmerkzame maar stoïcijnse man met een groot moreel besef. Voor mijn gevoel te kort en niet helemaal af. Wel heel erg een verhaal a la Reacher. Ruwe bolster blanke pit. Een klein hartje. 2.5 ⭐ .......... Inhoud: Een kort verhaal van Lee Child met Jack Reacher als hoofdpersoon. Jack Reacher is ergens in Amerika waar het zelden sneeuwt. Maar nu is het raak. Hij boekt snel een hotelkamer, voordat iedereen beseft dat ze echt gestrand zijn op kerstavond. Lee Child is winnaar van de prestigieuze Diamond Dagger Award 2013. In 2017 werd hij gekroond tot ThrillerMaster door de International Thriller Writers. Zijn Jack Reacher-serie, gepubliceerd in 47 talen, is met ruim honderd miljoen verkochte exemplaren volgens Forbes Magazine het sterkste boekenmerk ter wereld. 'Jack Reacher: de gaafste seriehoofdpersoon die er is.' Stephen King ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #books  #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #instabook https://www.instagram.com/p/Cmg42hJIcaY/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[schrijfselsvandagmar]

Tamme kastanje

Terwijl de dagen langzaam steeds korter worden, worden de dingen waarover ik veel nadenk steeds langer. Of eerder, wordt het lijstje in mijn hoofd met dingen die ik wil/moet/ga doen langer. Het najaar is voor mij typisch de tijd dat ik naar binnen keer, veel nadenk over van alles en nog wat. Zaterdag liep ik in een heerlijk herfstzonnetje, met een zonnebril op m’n neus, in een kleurig bos. Krakende bladeren onder mijn voeten. Ik zag een stekelige bol op de grond liggen, ik stapte er bijna op. Ik probeerde het prikding te pakken, maar er zaten enorm scherpe stekels aan. Alsof ik een klein, groen egeltje vastpakte. Het was een tamme kastanje. Toen ik het ding op een veilige, niet-pijnlijke manier vasthield, opende ik het bolletje en zag ik de kastanje, een slagje kleiner als de wilde kastanje. Het was net een klein diertje, een beestje wat heerlijk opgesloten zat in zijn schil. En wat ik ruw had verstoord. Soms zou ik wel als een kastanje willen zijn. Ook zo’n mooi, groen, stekelig jasje aan willen trekken. Een bescherming voor de buitenwereld. Mij willen verstoppen in zo’n veilig jasje. Want ik wil naar binnen keren, vooral op regenachtige, moeilijke dagen. Wanneer mijn gedachten de overhand nemen en ik mij even lamgeslagen voel. Dan verstop ik mezelf in zo’n veilige bolster en kom ik er pas uit als ik me weer beter voel (of als de zon weer volop schijnt).  Of als ik naar beneden ben gedonderd, dat kan natuurlijk ook nog.

[overwijs]

Dag 78 – “Memories”

Docenten praten graag. Dus na een zware werkdag, na een leuke werkdag, na een lange werkdag, zijn er altijd wel docenten nog in voor het ‘na kletsen’. Dus veel evenementen lopen uit, zelfs als ik mezelf een marge geef om naar huis te gaan, ben ik altijd later thuis dan verwacht.

We bespreken dan de ‘roddels’ van de school, wat er allemaal speelt maar al snel komt het altijd weer uit op herinneringen. De sterke, maar vaak ook ware, verhalen komen dan weer boven. Ze beginnen vaak met “Herinner jij nog <naam>?”. Gevolgd door een mooi verhaal. Soms zielig, soms heftig maar meestal blijft het bij de grappige herinneringen.

Vandaag hadden we een groep oud-collega’s in huis. Een collega is met pensioen en binnen de maatregelen hebben we toch een receptie voor hem kunnen organiseren. Ook met oud-collega’s voelt het snel weer als vanouds en wissel je verhalen uit.

En als het feestje eigenlijk al ruim twee uur voorbij is zijn we nog steeds met een groepje, de verhalen worden steeds warriger, de flessen en glazen leger en de sfeer alleen maar beter. Verhalen die je nog niet gehoord had, worden nu wel besproken en de nieuwe collega die er bij is, hoort nu al bij de harde kern door deze ervaring.

Ik zit op een stoel en sla de situatie gade. Ik ben de eeuwige nuchtere, in de letterlijke zin van de betekenis, en kan daarom altijd lachend naar mijn collega’s kijken op zulke momenten. Worstelend met hun fietssleutel om eindelijk naar huis te gaan. Ik kijk naar ze tijdens het kletsen en denk terug aan gisteren.

Gisteren was namelijk een oud-leerling op school, net zoals vandaag trouwens maar om hele andere redenen. De oud-leerling was beroepsmatig bij ons op school, ze was er dus in een professionele rol in plaats van even gezellig buurten. Dit was een leerling die altijd heel betrokken was bij de organisatie van de evenementen en onze after-borrels dus ook goed kent.

Als je een oud-leerling zoals volwassene ziet, voel je toch wat trots, een gedachte van “dat hebben wij toch maar mooi gedaan” schiet door je hoofd. Maar als ze dan op een bepaald moment brult: “mán, wat heb ik een honger, mijn maag begint te praten” moet ik lachen, ja, ze is nog steeds diezelfde leerling. Volwassen of niet. Professional of niet. Ze blijft ‘onze’ ruwe bolster met mogelijk een blanke pit.

Ze ziet dus ook een paar collega’s uitpuffen na de werkdag en ze schiet direct in het gedrag van vroeger, de after-borrel ontstaat in een semi-professionele setting. En in plaats van de sterke verhalen van vroeger, gaat het al snel over haar oud-klasgenoten. “Kennen jullie <naam> nog? Jep: die ziet er nu zo uit, geloof je toch niet” (terwijl ze ons instagram foto’s showt).

“En die? Jep getrouwd. En jeweetwel, 30 kilogram aangekomen!”. De collega’s smullen er van, want veel leerlingen raken toch uit het zicht. Mijn familie en vrienden zijn wel gewend dat ik oud-leerlingen te pas en te onpas tegen kom, maar veel verder dan het hoe-gaat-het-met-je-gesprekje gaat het dan meestal niet. Nu hoor je meer over waar de leerlingen echt mee bezig zijn na hun schooltijd. De leerlingen die al papa of mama zijn, de leerlingen die nu op de universiteit zitten, de leerlingen die altijd een stelletje waren en nu verloofd zijn en zo weten wij ook weer iets meer. De herinneringen brengen hun weer terug in je hoofd, the memories bring them back.

Je leert een hoop mensen kennen in je carriére als docent en al die mensen gaan verder in het leven, zonder dat je er nog veel van ziet over het algemeen. Voor een aantal maak jij het verschil, en sommigen maken voor jou het verschil. Voor leerlingen en voor collega’s. Ik denk terug aan mijn oud-leerlingen, maar vandaag ook aan mijn oud-collega’s. Het was ooit zo normaal dat ze er waren en opeens is het gewoon dat ze hier niet meer leren en werken.

Mijn collega nam na 43 jaar afscheid, na afloop vertelde hij mij dat hij teveel herinneringen had om te delen, de speech zou te lang worden. Hij had mij nog willen bedanken, voor mijn geduld met zijn digitale skills. Natuurlijk was een dankjewel niet nodig, zo horen we er te zijn voor elkaar. Wat hij niet eens weet is dat ik vandaag hem pas écht geholpen had. Ik had één taak: zorgen dat hij het podium niet afrolde. Dus zat ik daar, ter bescherming. Een komische situatie, misschien nog iets om later op terug te kijken. Weer een herinnering er bij, op deze dag van de vele herinneringen die zijn opgehaald.

Hoe meer mensen je leert kennen, hoe meer herinneringen je maakt. Daarmee zijn wij docenten toch gezegend. Genoeg om te praten op de volgende after-borrel. Want we gaan door, niets blijft hetzelfde, maar de verhalen worden herinneringen en die zijn ook mooi. Misschien nog wel mooier!

Here's to the ones that we got

Cheers to the wish you were here, but you're not

'Cause the drinks bring back all the memories

Of everything we've been through

Toast to the ones here today

Toast to the ones that we lost on the way

'Cause the drinks bring back all the memories

And the memories bring back, memories bring back you

There's a time that I remember, when I did not know no pain

When I believed in forever, and everything would stay the same

Now my heart feel like December when somebody say your name

'Cause I can't reach out to call you, but I know I will one day, yeah

Everybody hurts sometimes

Everybody hurts someday, ayy ayy

But everything gon' be alright

Go and raise a glass and say, ayy

[wikipediagf]

i have never tried sourdough i need to try it!!! my fave bread is a dark whole wheat multigrain bread that has seeds in it (i think pumpkin seeds are the most common) we call it "ruwe bolster" this is what it looks like!

OMG I LOVE THAT TYPE OF BREAD multigrain bread is always so good and with the pumpkin seeds it’s literally even better

[ikbensingle]

De liefde is nog ver te zoeken in B&B vol liefde

Bron foto: RTL.nl

Kijk je ook naar B&B vol liefde? Het nieuwe datingprogramma van RTL4 is om te smullen. Ik zit soms nog net niet naar de tv te schreeuwen. Want oei, oei, oei, wat gaat er veel mis. Communiceren blijkt lastig. Er zijn ruzies. Misverstanden. Ontelbare ongemakkelijke momenten. En de liefde... die is helaas nog ver te zoeken.

In de B&B van Bert in Frankrijk knettert het. Niet van verliefdheid. Bert is het type ruwe bolster, blanke pit. Hij is bot, kortaf in zijn communicatie en de vrouwen hebben veel moeite om door het muurtje van Bert heen te breken. Door zijn lompigheid krijgt hij zelfs ruzie met een van de vrouwen. Niet veel later pakt ze haar spullen en vertrekt naar huis.

Art komt langs om de boel te redden. En dan zien we eindelijk een beetje van wat er achter de hoge muur van Bert zit. Maar volgens Bert moet een vrouw daar maar doorheen prikken. Zij moet haar best doen, hem vragen stellen. Dit was zo'n moment dat ik het uitriep in mijn woonkamer. Wat zegt hij nou?

Gelukkig spreekt Art uit wat ik denk. Bert kan zich zelf toch ook open stellen? Zelf dingen vertellen? Daar hoeft een vrouw toch niet mee te beginnen? En dat is precies waar het misgaat bij de meeste kandidaten uit de datingserie.

Want ook bij Debbie in haar spic en span B&B in Italië is de liefde ver te zoeken. Ze oogt een beetje als een ijskonijn, benadert haar mannen heel zakelijk en worden ingezet om allerlei klusjes voor haar te doen. De band met haar en de mannen is zo kil en afstandelijk, dat er een hechte vriendschap ontstaat... tussen de mannen!

Waar Melvin het koude Italiaanse schip al moest verlaten, heeft Debbie met Jelmer denk ik nog wel een kans op echte liefde. Na aankomt prikt hij direct door het koude gedrag van Debbie heen. Ik hoop zo dat ze zich openstelt voor hem en de lieve, zachte vrouw die achter het schild zit aan hem laat zien. Dan is er kans op liefde in haar B&B.

Ook Jacob heeft het lastig in zijn droomparadijs in Portugal. Daar zijn de vrouwen dikke vriendinnen geworden en arme Jacob hangt er maar een beetje bij. Er wordt wel wat uitgesproken, maar de echte gesprekken, waarin hart en ziel wordt blootgegeven, die zijn er niet.

Moraal van dit liefdesverhaal is dat je je moet openstellen als je de liefde wil vinden. Natuurlijk is dat spannend. Eng. Wil je niet weer gekwetst worden. Want de vorige keer dat je dat deed, ging het mis. Maar als je het niet doet, dan blijf je hangen in oppervlakkigheden, zoals de B&B eigenaren in de serie.

Als je wil dat je date openhartig is, begin er dan zelf mee. Iets van de ander verwachten en het zelf niet doen is niet realistisch. Misschien heb je mazzel en tref je iemand die meteen zijn ziel en zaligheid in je schoot werpt. Dan is het voor jou makkelijk om het ook te doen.

Maar begin er zelf eens mee. Vind je het lastig, oefen dan met familie, vrienden of collega's. Stel je eens kwetsbaar op, vertel iets over jezelf dat niet veel mensen weten. De verbinding van hart tot hart is de basis voor liefde. Praatjes over de afwas en het weer, daar word je niet verliefd van.

[ralfjennes]

Geen krimp?

Hulde aan de stoere zeemansbonk. Ruwe bolster met een vurig hart. Die schaars getooid in tijgergeprinte tangaslip, de vrieskoude watertemperatuur tart. Lof, o ijsbeer van de Noordzee. Wat een kloten heeft die held. Ook al zijn die na die koude duik niet groter dan een kopspeld.

[fansvandannyvera]

Danny Vera: optimisme als plicht @heavenmagazinenl Danny Vera op 1 in de Top 2000. Het was groot nieuws en nog niet bekend toen wij hem interviewden voor ons eindejaarsnummer. Hij is er natuurlijk blij mee, maar laat er zijn hoofd niet door op hol brengen. Nu is hij een gevierd artiest ja, maar hij vergeet niet waar hij vandaan komt. “Ik ben omhoog geklommen. Ja, door de stront omhoog.” Danny Vera is eerlijk- waarschijnlijk in alles wat hij doet. Want hij zingt niet alleen hartverscheurend, ook heeft hij zijn hart op de tong. Hij schuwt geen krachttermen om zijn punt te maken. Ruwe bolster blanke pit. Een gevoelsmens die met zijn hoofd dwars door de muur gaat voor de waarheid. Danny Vera liegt niet, nooit, no way. Zelfs niet om bestwil wanneer hij voor de camera zit in een tv-studio met een miljoenenpubliek en zich oog in oog bevindt met de grootmeester van het Nederlandse lied Rob de Nijs, voor wie hij samen met Pascal Jacobsen van BLØF het smartelijke Wat als Later Nu Is heeft geschreven. Nee, hij zal niet zeggen dat hij een liefhebber is van muziek in de Nederlandse taal. Hij respecteert De Nijs en heeft ook bewondering voor iemand als Frank Boeijen, maar hij is first and formemosteen rock-’n-roller, in het Engels. Engelstalige muziek klonk er rondom zijn wieg in Zeeland – Roy Orbison, Elvis, Johnny Cash, dat werk. Vera wordt inmiddels al heel lang niet meer beschouwd als een epigoon van die muziek uit vervlogen tijden. Americana? “Het kan me weinig schelen in welk hokje ze me plaatsen”, zegt hij aan de telefoon. “Feit is dat mijn muziek is gevormd door de invloeden die ik al als kleine jongen heb opgezogen. Vroeger werd mijn muziek niet gedraaid. Ze zagen in mij een Elvis-imitator of een Chris Isaak-wannabee.” Uiteindelijk vond hij een eigen geluid en raakte bij het grote publiek een gevoelige snaar. Daar heeft ook Johan Derksen aan bijgedragen – de veelal verguisde voetbalcommentator met onverbloemde maatschappijkritiek en tevens americanaliefhebber pur sang – die Vera liet optreden in diens programma Voetbal Inside, wat hij trouwens nog steeds doet. Hij kwam omhoog. En hoe! “Daar heb ik dan wel een dikke twintig jaar voor nodig gehad”, stelt de zanger https://www.instagram.com/p/CI8bw1lpxkx/?igshid=2cpq3p11yqvd

[kipvantroje]

Ruwe bolster #kipvantroje #egel #bolster #woord https://www.instagram.com/p/B26TVu1gPvT/?igshid=1h3e8rqmc6fka

[bluestownmusic]

Recensie: Turpentine Road - The Human Condition

Recensie: Turpentine Road - The Human Condition //

Turpentine Road – The Human Condition Format: CD – Digital / Label: Enormoss Records Release: 2020

Tekst: Peter Marinus

Ik veer meestal op als er een bluesrock release uit Australië aangeboden wordt omdat dat meestal inhoudt dat je dan met rauwe, “ruwe bolster” muziek te maken hebt. In het geval van het tweede album van de band Turpentine Road uit Wollongong, NSW, gaat dat slechts ten dele op.

De…

[jurjenkvanderhoek]

NATASJA BENNINK STAAT IN HAAR KRACHT DE STERKE VROUW IN BRONS TE GIETEN

Bij de drukte rond de heiligverklaring van Titus Brandsma door paus Franciscus pikte Natasja Bennink een graantje mee. Natuurlijk, meerdere kunstenaars bogen zich al eerder over een monument voor de priester en verzetsheld, maar zo realistisch menselijk als Bennink deze mens heeft neergezet is onnavolgbaar. Breekbaar en onverzettelijk tegelijk staat het beeld, in opdracht van het Bisdom Groningen-Friesland gemaakt, dat Dokkum als standplaats kreeg. Met het hoofd iets gebogen, de ogen neergeslagen, lijkt de man het leven devoot te nemen zoals het komt. De armen hangen, maar niet berustend, de handen lijken klaar voor actie. De monnikspij rond zijn benen duiden zijn achtergrond en levensovertuiging. Verder is de figuur naakt en staat met beide benen op de grond als het ware tussen de mensen, een goed mens – één van ons. Het beeld is een karakteristiek voor het werk van Natasja Bennink.

Ze maakt geen portretten in de letterlijke zin van het woord of standbeelden volgens de traditionele esthetiek. Voor alles laat ze de toeschouwer het breekbare wezen van de gebeelde persoon beleven, zo zoals zij het heeft doorleefd om het beeld te kunnen maken. Het gaat haar om het uitdrukken van verbinding. Vooral doet ze dat met de kus, de meest intieme blijk van genegenheid tussen mensen. Het kan een manier van begroeten zijn of een uitdrukking van liefde. De kunstenaar gebruikt vooral de mondzoen als teken van saamhorigheid, dat de een bij de ander hoort, onlosmakelijk verbonden. In beeld letterlijk om de verbinding figuurlijk uit te drukken.

Deze beeldhouwer, die uit natte klei de figuur vormt om te kunnen afgieten in brons, duidt in rauwe detaillering de tedere eigenheid van het afgebeelde personage. Want het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, er is ook veel storm en regen. Het zijn gaat niet altijd over rozen, hoewel er kans is eens op een roze wolk te zitten. Tegenslag en geluk heffen elkaar op en vullen mekaar aan, ze tekenen het leven en schetsen het lijf. Bennink’s beelden zijn vanwege dat rauw en teder, raw and tender. Ruwe bolster met een blanke pit. Gehavende huid door handen geboetseerd beelden het leven. Drukt in houding en mimiek een emotie uit. Een verstild moment dat doorzet in de tijd.

Bennink zoekt de verbinding van het leven in het leven. In haar werk is de relatie belangrijk, de samenhang tussen mensen. Die verbinding komt vooral tot uiting in de kus. Het op een na meest innige gebaar tussen mensen onderling. Het meest innige teken van een ontmoeting is natuurlijk het in het liefdesspel samenkomen van twee lichamen, het versmelten in gevoel en passie. Die houding beeldt Natasja Bennink ook uit wanneer zij zich met haar echtgenoot parend in brons giet. Ze neemt in de afgebeelde houding het initiatief, eigent zich het genot toe en noemt, er zijn meerdere standen gemaakt, de serie daarom "Ik en mijn minnaar". Onbeschaamd plaatst ze zichzelf op de voorgrond, want vrouwen hebben dat te lang niet gedaan vindt ze.

De handen van Natasja Bennink bedrijven als het ware de liefde met de klei om uiteindelijk een intiem beeld in brons te kunnen opzetten. Daarbij is dus die sociale communicatie belangrijk, deze menselijke verbinding. Welhaast voortdurend geeft Bennink daar beeld aan in haar werk. De lijfelijke aanraking, het samenzijn. Of de aansluiting die de toeschouwer onwillekeurig heeft met de sculptuur, de relatie die hij of zij met het werk kan aangaan omdat Bennink deze opening er heeft ingelegd. Het moment van afbeelden treft de mens in het diepst van zijn of haar gedachten.

Maar de gemeenschap tussen mensen komt ook tot uiting en valt af te lezen aan een handbeweging. Handen die ineen slaan, armen die elkaar vast grijpen. Zo is ieder beeld van Bennink niet zomaar een uitdrukking. Zichtbaar toont ze een actie, maar achter het gebaar of de grimas schuilt een verhaal. Het is gelaagd werk met een diepere betekenis. Haar modellen zoekt ze dichtbij huis, in het gezin en de familie. Maar ook vindt ze die in de opdracht die haar wordt gegeven om beelden voor de openbare ruimte te maken. Dan acteert de plaatselijke bevolking in haar werk, omdat ze ook dan een verbinding wil met de plek waar het object geplaatst gaat worden. Er dient aansluiting te zijn. De kijkers, bewoners op steenworp afstand van het beeld, moeten een band hebben met het object om het te vatten en te adopteren. Dat het veredeld straatmeubilair wordt in plaats van een inbreuk is op de leefomgeving.

In het boek “Natasja Bennink BEELDEN” omschrijft Sophie van Steenderen de kunstenaar en haar werk. De foto’s van Reyer Boxem tonen het werk. Het is een mooie twee-eenheid om het meest recente werk van deze beeldhouwer te presenteren. Een kunstenaar die het lijf niet mooier maakt dan dat het is. Ze retoucheert haar beelden niet om de realiteit aan te passen, omdat dit meer flatteus zou zijn voor de uitgebeelde persoon. Bennink modelleert naar de waarheid. Het lichaam blijft onder haar handen zoals het model dat in realiteit als indruk afgeeft. Bennink boetseert het grote geheel. In haar gebeelde huid vallen wel gaten of ontstaan er onregelmatigheden. Dat past alle in de manier van uitbeelden, de stijl van beeldhouwen, de boetsering.

Het detail krijgt wel ruimte om het portret gelijkend te maken. Maar het gaat in eerste instantie eigenlijk niet om die gelijkenis, meer om het gevoel dat ze met het beeld wil uitdrukken. De houding en mimiek is niet abstract, Bennink beeldt naar de realiteit de waarheid. Maar haar handschrift abstraheert wel het model. Annabelle Birnie, directeur van De Nieuwe Kerk / Hermitage Amsterdam, gaat in haar voorwoord in op de sterke vrouw. De kracht als beeldhouwer om de kracht van de vrouw te beelden. “(…) om ons te inspireren, te stimuleren om voor onszelf te blijven opkomen en bovendien te vertrouwen op de toekomst van alle vrouwen na ons.” Bennink staat in haar kracht om de sterke vrouw in brons te gieten. De publicatie is welhaast alleen door vrouwen gemaakt. Sterke vrouwen die over een sterke vrouw schrijven. Het is een sfeervol boek, dat eer doet aan het werk van Natasja Bennink. Een kunstenaar die met haar beelden de wereld iets mooier probeert te maken. Mensen met haar werk wil verbinden, inspireren en troost bieden. Vanaf de omslag straalt ze zelfbewust uit waarom beeldhouwen het prachtigste beroep is dat er is.

Natasja Bennink BEELDEN. Teksten Annabelle Birnie, Sophie van Steenderen en Natasja Bennink. Fotografie Reyer Boxem. Uitgeverij Philip Elchers Groningen, 2022.

https://www.philipelchers.nl/wordpress/product/sophie-van-steenderen-natasja-bennink-beelden/

[m-a-tempels]

Zwartgeblakerd

Ik ben misschien te zacht, te teder; stil. Dat komt omdat ik altijd aan het vechten ben.

Ik stik in alles wat ik voor jou wil,

omdat ik het je niet kan geven als schimmenmens.

En in mijn ziekelijke beschermzucht om jou vrij te waren van alles wat ik werd,

geef ik je teveel liefde vanuit mijn blanke pit,

zonder ruwe bolster, die bewaar ik voor mijzelf

in al zijn wreedheid en tomeloos geweld.

Ik wil jou nooit dit stalen harnas tonen, zwartgeblakerd in de hel.

Ik wil jou nooit mijn vele wederkerende angsten geven ook al wil je hen in wezen wel.

---

18-6-2020, M.A. Tempels ©

[hetbeginvanik]

'Ruwe bolster, blanke pit,

Maar dan omgekeerd.'

- Ruwe bolster, blanke pit; Lucky Fonz III

[bluesmagazine]

Recensie: Gwyn Ashton - Sonic Blues Preachers

Recensie: Gwyn Ashton - Sonic Blues Preachers // @GwynAshtonMusic

Gwyn Ashton – Sonic Blues Preachers Format: CD – Digital / Label: Fabtone Records Releasedatum: 19 april 2019

Tekst: Peter Marinus

Het maakt bij Gwyn Ashton niet uit of hij nou een album solo opneemt of met een band. Hij blijft bluesrock produceren, die je met recht als “ruwe bolster blanke pit” bluesrock mag typeren. Rauw, hard en intens!

Voor de mensen die hem niet kennen: Gwyn werd geboren in…