#rotsen

[aigle-suisse]

Ponte da Mizarela par Bert Kaufmann Via Flickr : Ruivães - Vila Nova - Portugal Ponte da Mizarela (Bridge of Mizarela) is a medieval bridge that crosses the Rio Rabagão, between the civil parish of Ruivães (municipality of Vieira do Minho) and civil parish of Ferral (in the municipality of Montalegre), the Portuguese district of Braga. It was built in the Middle Ages and was reconstructed in the beginning of the 19th century. According to a local legend, it was built by the Devil himself. It is implemented in an escarpment, set in rocks with some altitude relative to the riverbed. It consists of a single arch with a span of 13 m (43 ft). (Wikipedia)

[twafordizzy]

Cees Nooteboom spreekt af met de zee en de storm

bron beeld: elpais.com Het is de emotie gekleurd door het voel– en zichtbare; het oorverdovende geluid en het tasten naar houvast in de strijd tegen de elementen. Cees Nooteboom (1933) beheerst het neerpennen van deze mix op een manier die raakt. In die korte verhalen van hem, bijvoorbeeld, is het één en al zintuiglijke waarneming die mij als lezer op sleeptouw neemt en me onderdompelt in de plek…

[margrietvanoosterhout]

2021

Zee, rotsen

Olieverf op doek

120 x 80

Verkocht

[sanctobin]

Project Knokke by Nestor & Rotsen.

We were thrilled to be given the opportunity to conceive and realize an entire concept for an exclusive project located in the famous ‘Zoute’ – ‘Knokke’ town on the Belgian coast. This allowed us to fully integrate our Nestor & Rosten artisanal furniture collection into a stunning decor that perfectly reflects our brand. The minimalist, yet attractive kitchen concept made from our handmade ceramics serves as the functional centerpiece of the room, while our Fraklin Table with its organic undulations and natural look provides a sense of calm and tranquility. The Slayd boxes above the kitchen counter and the ceramic Plato lighting are the finishing touches that give the space a fully N&R touch. The result is a breathtaking space that seamlessly blends function, style, and artisanal craftsmanship.

[wiit889]

Contemporary Dining Room - Kitchen Dining Ideas for a sizable contemporary kitchen and dining room renovation without a fireplace and with white walls

[mereljournals]

de reis

ik huil het liefst in de bus hier wordt het komen en gaan vertegenwoordigd - je verlaat het verleden om de toekomst tegemoet te gaan  de tranen smaken net zo zout als  de zee waar ik vanmiddag in zwom de glinsteringen grote druppels waarvan je het geluid eigenlijk niet meer opmerkt wanneer ze elkaar vinden en botsen tenzij de rotsen hun val breken en ik weer oog in oog sta met mijn rouw

[characterdesignreferences]

Art by  Nestor Andres Garcia (aka Rotsen)

Celebration Month! #100challenges

Presented by CDQ Magazine

This month we are celebrating the 100th session of the community by resharing some of the most iconic artworks from the past! Next month we will start again with our regular posts.

Discover the artists of the Character Design Challenge community and the current Theme of the Month in our Facebook Group! And when you repost your design on our Patreon page, you can also win awesome prizes every month and choose the future themes!

RULES | WINNERS | MAGAZINE | BOOKS

[fransopdefiets]

27-7 Repvåg

In de winkel van Sinkel vonden we gisteren tussen alle gezinsverpakkingen met rendier-, eland-, en walvisvlees (en accu’s en winterbanden etc) ook nog twee ingevroren zalmfiletjes en een zak gemengde groenten.

We vroegen elkaar van de week: Waar denk je aan onder het fietsen? En de verrassende conclusie was, aan niks bijzonders. Vooral als je moet klimmen of als je moe bent, denk je nergens meer aan. Dan gaat alle energie naar je benen en is er niks meer over voor je hersens. En dat is natuurlijk ook het doel, in een goede vakantie maak je je hoofd leeg en ga je dat niet vullen met allerlei plannen en projecten. Fietsen met Mayke is trouwens een genoegen, ze heeft een enorm uithoudingsvermogen, ze klimt beter dan ik maar is langzamer in de afdaling, klaagt niet en heeft plezier in kamperen en een potje koken voor de tent. We zitten nu in de zesde fietsdag samen, hebben alle soorten weer al gehad, ruim 460 kilometer afgelegd met al onze bagage en de stemming zit er nog steeds goed in.

Om vijf uur vanmorgen staat de zon al op de tent en tegen de tijd dat we vertrekken, is de temperatuur al weer ruim boven de 20 graden. De camping is ook een missiepost en ik raak aan de praat met een prototype missionaris met een grote witte baard. Hij wil graag een foto van ons maken en zegt zoiets als cycling makes a strong body but also a strong mind. Volgens mij begint zo’n fietstocht met een crazy mind en wordt het daarna vanzelf een strong mind.

We beginnen met een lange gestage klim, daarna een heel stuk over de golvende hoogvlakte en vervolgens een snelle afdaling naar Olderfjord. Boven staat weer een pittige wind van opzij, maar als we lager komen, neemt die gelukkig weer in kracht af. Die hoogvlakte blijft een fenomeen, zoveel verschillende kleuren groen, rotsen, berkjes en die wind.

In Olderfjord kunnen we inkopen doen bij de MatsKroken de volgende mogelijkheid is pas morgenmiddag weer in Honningsvåg. Tot onze schrik hebben ze de belangrijkste zaken, zoals porties havermout (terwijl je die toch echt overal kunt krijgen), granola Griekse yoghurt en witte bolletjes niet. Uit arren moede schaf ik maar een rendierworst aan voor het ontbijt morgen. Wat ze wel hebben is een café met koffie en wafels. Als ik de camping google waar we vandaag ons doel van gemaakt hebben, blijkt dat die geen tenten meer doet. Als ik bel of ze hutten vrij hebben, krijg ik een wat moeizaam engels sprekende Noor aan de lijn. Alles is vol, maar we kunnen voor 1000 kronen in de caravan slapen. Omdat het alternatief 55 km verderop ligt, zeg ik maar ja. Hij hoeft mijn naam niet te weten, alleen met hoeveel mensen we zijn. Later, onder het fietsen, krijg ik een visioen van een morsige oude man achter een roestig metalen bureau in een houten schuur met een bord met het woord camping erop geschilderd in slordige handgeschilderde letters en daaromheen een soort autosloperij met een oude verzakte caravan. Maar als we aankomen, blijkt het tegenovergestelde waar. Het is een gloednieuwe grote caravan met prachtig uitzicht over de fjord. Het hele terrein is trouwens super verzorgd, hier willen we op de terugweg ook wel weer slapen.

Gefietste afstand: 69,7 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap als je hem op de korrel neemt: 40,6 km

[brilmans]

Over blingbling en parelmoer

Schitterend

Met het gemak van een bejaarde zeekoe manoeuvreer ik mezelf tussen twee met pauwwier en paraplu-alg begroeide rotsen richting een dieper gedeelte in de baai. Onder mij ruziet een stel regenbooglipvissen om iets eetbaars. Ik aanschouw het. Wanneer ik mijn blik weer voorwaarts richt, blijkt dat ik deel uitmaak van een school boksvissen. Op enige afstand passeren achteloos enkele goudgestreepte zeebrasems. Met een paar soepele slagen zwem ik erheen om ze van dichterbij te bekijken. Maar dat komt er niet van. Een oerdrift dwingt mij af te buigen. Mijn aandacht wordt gegrepen door een glimmend object op de zeebodem. Daar moet ik heen!

Stukje evolutie

Dat glimmende zaken onze aandacht trekken is geen keuze. Dat is evolutionair bepaald. Een overmatige interesse in glimmende oppervlakte was een voordeel bij het vinden van water. En dat voordeel was weer essentieel om te overleven. Op die manier selecteerde Moeder natuur de de eigenaardige voorliefde in ons voor opsmuk, bling-bling en glanzende oppervlaktes.

Groene zeeoor (Haliotis tuberculata).

Zeeoor

Het bleek een schelp van een zeeoor. Een groene om precies te zijn. De schelp had met de binnenkant naar boven gelegen, waardoor de parelmoerlaag in het oog sprong. Ik stopte de schelp in mijn kontzak en snorkelde verder.

Op het strand bekeek ik de parelmoerlaag van de schelp. Gegrepen door de kleurenpracht van de iriserende binnenzijde maakte een drang zich van mij meester: ik moest en zou er meer hebben.

Schone schijn

Onze gewoonte glimmende objecten te willen bezitten is niet evolutionair bepaald, dat is meer een sociaal-culturele erfenis. Al generaties lang leren we tijdens ons leven dat een prachtige schittering hoort bij iets dat duur en waardevol is en dat het bezit van waardevolle zaken ons aanzien geeft. Beschaving op beschaving verzamelen dientengevolge de welgestelden schatten vol met glinsterende pracht en praal. En in hun kielzog het plebs. Alles voor de schone schijn.

paardenzadels (Anomia ephippium)

Meerdere vondsten

Omdat ik wist dat ik geen extra inspanning hoefde te leveren om meer zeeoren te vinden, mijn aandacht zou tenslotte vanzelf getrokken worden, kon ik heerlijk ontspannen verder snorkelen. En zo vond ik terwijl ik ‘tranquilo’ de onderwaterwereld tussen Sant Pere Pescador en L’ Escala verkende nog een enkele mooie zeeoren en paardenzadels: een oesterachtig schelpje dat ook een mooie parelmoerlaag heeft. Om er mee te pronken heb ik ze in een lijst gestopt. Wie weet vergroot het mijn aanzien.

Parelmoer in een lijstje.

Het oorspronkelijke doel

Weekdieren, zoals paardenzadel en zeeoor hebben hun parelmoer niet om mee te pronken. Die laag dient een heel ander doel. Het geeft ze geen aanzien, maar stevigheid. En, nog belangrijker, het onderhoudt het interieur van de schelp. Parelmoer zorgt ervoor dat de binnenzijde van de schelp glad is en blijft en het beschermt het weekdier tegen parasieten en schadelijk afval door het te omsluiten. Gebeurt dat tegen de schelp, dan ontstaat daar een knobbel van parelmoer. Zweeft het afval los dan ontstaat er een parel. Een parel is dus, zeg maar, het equivalent van een volle vuilniszak.

Denk daar maar eens aan wanneer je weer eens voor de etalage van de juwelier naar zo’n parelsnoer staat te kwijlen.

[evavansintlucas]

Beeldarchief opdracht 12:

1: een mooi strand met zwart zand, waar de lucht weerkaats op het zand en een perfect geplaatste rots waar het water die de kust op waait tegen de rots aan knalt, met een mooie achtergrond van blauwe lucht en grote bergen

2: een kleine waterval maar mooi genoeg dat er een hele bende van toeristen omheen staat. Beplante rotsen die vochtig zijn van de kleine straal water die erdoorheen valt.

3: zo hoog in de bergen dat je boven de wolken staat maar de zon toch nog perfect er bovenuit komt.

[aigle-suisse]

Le Gardon par Jochem van de Weg

[evmke]

Jeroen Lutters - In de fundatie 8/12

Als groep kregen we een workshop over Art Based Learning, na wat achtergrond informatie ondergingen we deze theorie zelf. Hieronder wat aantekeningen:

IN KUNST ZIT KENNIS

De methode paste we toe tijdens de tentoonstelling van het werk van Marianne Von Werfkin in de fundatie op 8/12/24.

Stap 1: Verzin een vraag, waar hou je je nu op dit moment mee bezig?

Tijdens het uitvoeren als facilitator hiervan: Doe zelf mee, heb ook een vraag. Dwing niet, niemand is ' de baas'. Wees transparant & denk om de context

Vervolgens mochten we de vraag weer 'vergeten' . We kregen 10 minuten om de gehele tentoonstelling te bekijken.

Vervolgens kozen we 1 kunstwerk wat er voor ons op dat moment uit sprong. ' Welk werk kiest jou?'

Altariteit = Het ervaren van dat wat je niet begrijpt

! Door aandacht kan er juist een klik ontstaan

Stap 2: Laat het gekozen werk tot je spreken, kijk en luister ernaar. Wat valt je op?

Dit schreef ik erover:

Hoe het water langs de rotsen naar beneden stroomt. Dat ik twijfelde over de richting van het stromende water, en hoe deze van kleur veranderd. Hoe de kleur blijft plakken terwijl het water blijft stromen, dezelfde kant op als waar de trein naartoe gaat. 

Dat het de bergen niet op lijkt te vallen. Ze zijn bezig met de sloopkogel die recht op hun afkomt. Angst in de ogen, boosheid, woede, afschuw. Verdediging. Een zeehond, een mol, botten, een dinosaurus, een alien, een staart van een krokodil, een groot gapende mond. Meerdere daarvan. Dat hoe dichter de sloopkogel is hoe meer angst er is. Een soort overgave aan diens lot misschien?

Hoe verder ze weg staan hoe meer verdediging en woede er is, vuur? 

De emotie rots. 

Allen gericht op eenzelfde vijand. Een gezamenlijke vijand, die meerdere emoties oproept. Ze zijn al verbonden, vormen een pakt maar zo’n kleine sloopkogel blijkt toch meer kracht of inpakt te hebben op een samengevoegde rotswand van stukken steen met elk een eigen karakter en emotiehuishouding en verdedigingsmechanisme en taak in het geheel.  Waar sommige een poging tot actie ondernemen geven anderen het op, kijken weerloos toe tot het hun eigen tijd is. 

Stap 3 is onderdeel worden van. Onderdeel worden van het landschap, neem een positie is. - alles kan- creëer een mogelijke wereld.

Dit schreef ik erover:

Het is een oorverdovend kabaal. Er klinkt een onmenselijk geschreeuw en gekrijs van langs elkaar schuivende rotsblokken. Het water blijft kalm maar wordt af en toe langs de rotswand geklotst, een paar druppels raken de treinrails, ze worden snel droog gereden door de treinen die af en aan lege en volle wagons langs het zicht van de woedende doch angstige en verdrietige rotspartij. Mensen communiceren enkel met kleuren omdat het gehoor zo beschadigd is. Ze accepteren het, hebben een nieuwe manier gevonden om tot communicatie en verdere vernietiging te komen. 

In de achtergrond nog verse onaangetaste bergpartijen, die hun lot enkel kunnen horen aankomen. De aarde voelt warm, het water tot bijna koken gewreven.

Stap 4 is het deel waar de creatie wordt aangevuld met reflectie. Nu mag het betekenis krijgen. Denk weer terug aan de vraag en voel of er een eventueel antwoord in zit.

Als facilitator is het belangrijk om je kwetsbaarheid te tonen EN het (beter) te weten. Het gaat om vertrouwen.

Ik vond het interessant en waardevol om op deze manier de stappen te doorlopen.

Wat ik meeneem is vooral het laatste wat ik schreef: Kwetsbaar zijn EN het weten.

[margrietvanoosterhout]

2021

Branding en bergen

Olieverf op doek

120 x 80

n.t.k.

[zielsvlucht]

Hand in hand

Onder de stormwolken hing een donkerblauwe hemel. Het leek alsof de eerste sterren glinsterden aan de horizon, maar het had even goed duisternis kunnen zijn. Ik zag geen zon noch maan. Zachtjes nam ze mijn hand vast. We stapten samen naar beneden over oude stenen treden. Treden uit de zwarte rotsen gekerft.

We daalden af naar het water. Een wilde en woedende zee. Grote golven die omhoog rezen, hoger dan gebouwen. Water dat met veel kracht de lucht in spatte. Het leek alsof de druppels nooit terug naar beneden vielen. Alsof ze de ruimte in schoten en gewichtloos werden. Het geluid was geweldadig en oorverdovend.

Maar toen onze voeten het water raakten, sleepten de golven ons niet mee. We bleven op de trap en zakten het water in. De woeste zee rolde over ons heen en trok zich weer terug. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Tot we er onder waren. Onder de golven. Ik keek omhoog en ik zag de ruis in de lucht boven ons. Verre explosies van water die steeds verder weg klonken. Tot het rustgevend werd. We hielden onze adem niet in. We voelden de druk van het water niet. We werden niet nat. We gingen dieper en dieper en dieper tot de treden stopten. Tot we samen hand in hand dwaalden door die zanderige, slapende donkere woestijn.

[eind-goed-al-goed]

Dutch poems, part III

'De taal van de eilanders' van Ilja Leonard Pfeijffer

er wordt vee geslacht

in de taal van de eilanders

elk woord vloekt

als een horzel een halve nap zure melk

uit een balkend scharminkel geknepen

tussen lippen gespleten van distels

wordt een verleden verzwegen

op een tong als een zinderend grintpad

verwijt men de dag met een rochel

gemolken uit brandende rotsen

er wordt met geen woord

over morgen gesproken

niemand spreekt

de taal van de eilanders

maar wie verstaat niet

wat hun doorgesneden kelen

dichtschroeit ik althans

begreep maar al te goed

wat ze mij knarsend toebeten en tandenloos

voor de voeten spogen ik wist

op de eerste boot hals over kop terug

te ontkomen het gelijk bleef zinderen

op hun kade en kiezelstranden.

Note: Ilja Leonard Pfeijffer is known for his rather difficult poems, so don't worry if you don't understand it!

[pedaalridder]

Het water sijpelt op m'n hoed bij de green canyon. Een waterval tussen de rotsen waar we in een bootje naar toe gevaren zijn. Na de tocht verdoe ik mij aan een jonge kokos. De smaak is niet te vergelijken met 'onze' kokos. Hier blijkt het een ware delicatesse te zijn. Oude kokos bestaat ook maar heeft geen wit vruchtvlees maar bruine, en wordt voor de soep gebruikt.

De boottocht was spectaculair maar wat ik 's-middags ga meemaken tart de grenzen. Ik ga met een gids op pad door grotten en de jungle!

De start begint rustig, al hoewel, vanaf de parkeerplaatsen komen grijze apen op ons af, die razendsnel door grote honden de bomen ingejaagd worden. Rondom op de oceaan maken vissers zich op voor de nacht. Tegenwoordig met bootjes uit materiaal van glas, maar tot midden jaren '80 waren het nog houten vaartuigjes waarbij geroeid moest worden. Eerst gaan we naar een Hindugrot waar het lekker ruikt naar wierook. Mijn gids Iwan legt uit dat het Hindoenisme de oudste religie van Indonesië is. Dan gaan we naar een grot waar je zowat kruipend en kronkelend door moet. Bij een hol lokt Iwan met pinda's een stekelvarken naar buiten. Stel je voor daar sta je opeens oog in oog met een stekelvarken! En toen waren er kleine vleermuizen te zien die zich rondom de pasgeboren vleermuisjes gegroepeerd hadden. In de jungle was het veelal doodstil, tot een kolibrie begon te fluiten. Over de stenen en boomstammen door, tussen het bamboe en de rotan bewoog zich in het water plots een varaan voort.

Iwan plukte een blaadje van een struik en wreef het in mijn handpalm. De kleur die daarbij vrij kwam leek wel bloed. Die blaadjes hebben in de Tweede Wereldoorlog nog een bijzondere functie gehad. Vrouwen die gevlucht waren naar de jungle gebruikten het als make-up!

De jungle uitkomend wordt het strand niet alleen bevolkt door badgasten maar ook door tal van apen. Als je uit de zee komt en zin hebt in een flesje bronwater, dan is dat pech want ik aanschouw hoe één van de apen een fles pakt, aan z'n bek zet en er gulzig uitdrinkt!