#vlaktes

[davidstanleytravel]

Muddy dirt tracks wind between columnar cacti at Hato vlakte on northeastern Curaçao.

[twafordizzy]

Delpeut: 'De vlakte, dat word je zelf.'

bron beeld: wallpapersafari.com Een fascinerend en inspirerend boekje is het: De grote bocht van schrijver/cineast Peter Delpeut (1956). Het is een verslag van een fietstocht door de Verenigde Staten waarbij veel en vaak wordt verwezen naar film en literatuur. Fascinerend omdat ik dacht: wie gaat er in vredesnaam fietsen in de VS? Inspirerend omdat de verwijzingen naar literatuur en film…

[stormvanwoorden]

Ik probeer met liefde naar de wereld te kijken. En vaak lukt dat ook echt goed. Als ik de regen op mijn gezicht voel vallen moet ik bijna altijd spontaan glimlachen. Of als ik de warmte van de zon voel, of die van vers gezette thee en als ik de muziek hoor die de wind maakt wanneer ze langs de bomen raast. Ik bemerk ook hoe ik steeds tot leven kom als ik door de natuur loop, verwonderd door het leven dat overal en altijd krioelt. Of hoe vrolijk ik ben als ik overdag de maan kan zien. Ik beeld mij dan steeds in dat ze over het leven, en dus ook mij, waakt. Dat biedt mij soelaas. En toch voelt die vorm van kijken meer aan als een vraag. Een soort van "Doe ik het dan nu goed?". Want als ik ergens goed in ben, dan is het dwalen. En dralen. Ik ben altijd al een zwerver ben geweest. Ik maak van alles een zoektocht en ben altijd op zoek naar iets. Naar wat precies? Het volgende, denk ik. En dan terugkeren (want wat als dat vorige toch beter was? Of het andere te anders?) en nog eens terugkeren. Ik ken meer getijden dan de zee. En soms treed ik dan ook uit mijn oevers. Dan loop ik de muren op, witte vlaktes die zich eindeloos uitstrekken, en ik maar lopen. Of misschien vervagen de grenzen tussen muur, vloer en plafond op zo'n moment gewoon. Maar hoe dan ook, het voelt altijd alsof ik nergens anders te gaan heb dan die witte leegte; alsof ik erin geslaagd ben om de eenzaamheid te bewonen.

[midlifeinla]

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

[rotterdamvanalles]

Het Schouwburgplein met een pierenbadje, 1969. 🆕️

Het Schouwburgplein is onderdeel van het Basisplan voor de Wederopbouw van Rotterdam uit 1946. Voor de oorlog was op de plaats van het Schouwburgplein een dichtbevolkte stadswijk. Door het bombardement op 14 mei 1940 brandde deze wijk af, op de bebouwing van de Mauritsweg na. In de oorlog werd in de open vlakte een noodschouwburg gebouwd van afgebikte stenen uit de binnenstad.

Vanaf 1962 verscheen aan de noordkant van het plein het concertgebouw De Doelen. Onder het Schouwburgplein werd in 1966 de parkeergarage geopend. Sinds die tijd is het Schouwburgplein bovengronds een autoloze en boomloze vlakte.

De westzijde van het Schouwburgplein is tussen 1980 en 1985 gevuld door het 'Woondok', een wooncomplex met winkels en kantoren op straatniveau. In 1987 is de noodschouwburg afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe. In 1996 is het plein geheel nieuw ingericht naar ontwerp van Adriaan Geuze. Het plein werd iets verhoogd en is volgens de architect een stadspodium. Op het plein werd dat jaar ook de bioscoop geopend.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

BUITENGEWOON GERIJMD WERK BIJ KUNSTLOKAAL No.8

Waar Els Moes zich op de vlakte houdt gaat Nies de Vuijst de ruimte in. Figuurlijk gesproken. Ik stap over de drempel van Kunstlokaal No.8 in een andere wereld. Is de rest van het oorspronkelijke schoolgebouw rommelig knus, de kunstruimte is strak in orde zodat de werken daar gepresenteerd optimaal tot hun recht komen. De witte wanden laten de tweedimensionale composities voor zichzelf, in dialoog met elkaar en tot de beschouwer spreken. En wanneer dat zo uitkomt vullen driedimensionale objecten volmondig de sfeer met hun aanwezigheid. Echter ditmaal, dat is februari 2025, is gekozen voor een duo-expositie die de wanden net genoeg vulling geven dat er geen overvloed aan beeld en ervaring is. Zoals geschreven; Els Moes kleurt het vlak waar Nies de Vuijst de ruimte neemt. En ik ga op onderzoek uit om mijn bewering te onderbouwen.

Nies de Vuijst zag ik hier eerder, toen in combinatie met ruimtelijk werk van Nynke de Jong. Het werk kon zich destijds al meten met en was standvastig tot dat van de mede-exposant. Het bezat vrijwel alleen de wanden en kon daardoor voluit (aan)spreken. Nu is dat anders. Het moet ditmaal de wanden delen met het werk van Els Moes. Een evenredige verticale ruimte is het werk van Niels de Vuijst daarbij toebedeeld. Maar daarmee kan zij heel goed nog steeds een vuist maken. In uiterlijk, minimaal kleurenpalet en spaarzaam vormenspel, weet zij andermaal een maximum aan dramatisch effect te bereiken.

Naast de monochrome eenvoud van Els Moes, de stilte van en in gelaagdheid, is het brede gebaar van De Vuijst wervelend en dynamisch. De verf leeft in de haarvaten van de kwast en laat zich tastbaar uitsmeren op het doek. De materie, ooit gekleurde modder aan een kwastje genoemd - want feitelijk is het niet meer dan dat, vloeit speels weg van het penseel. Stroomt overvloedig over het vlak en volgt eigenwijs daarom een eigen pad, het druipt in een dwarse richting. Er is opvallende beweging in stilstand.

Door een soort van coulisselandschap ontstaat in de compositie een ongedwongen diepte, langs zwarte architecturale banen kijk ik naar de einder van een vroegere schildering. Er is echter geen sprake van een landschappelijke sfeer. Het schilderij is een abstracte vormgeving waarin de geest van een realiteit rondwaart. De werkelijkheid is verdwaalt in de ruimte van het platte vlak. De Vuijst heeft gelaagd geschilderd waardoor de voorgrond een achtergrond laat doorschemeren. Gebaren van eerdere handelingen vormen de basis, zijn het fundament van de latere bewerking. Er is verhaal te halen, er is geschiedenis geschreven. Door verf van de natte kwast transparant te laten uitvloeien schrijft De Vuijst haar werk uit, tekent het aan, geeft het kleur en vorm.

In de grote werken laat zij zich monumentaal gaan, hoewel de kleinere composities eenzelfde verheven uitstraling hebben. Daar ontstaat door dat eerdere genoemde doorzichtig uitsmeren een onbedoelde figuratie. Vormen die heel goed schetsen kunnen zijn voor ruimtelijke objecten. Het zijn al in deze tweedimensionale hoedanigheden met enige verbeeldingskracht driedimensionale plastieken. Suggestief roepen ze het beeld op van cortenstaal constructies. Waar De Vuijst zich krachtig uit in rechtlijnig constructivisme, laat ze achteraf minder omvangrijke werken zien waarbij de brede kwast cirkelbewegingen maakt. Daarin komt de streek tot leven en neemt een realistische vorm aan. Zelfs met de gedachte op nul en de blik op starend oneindig, doemt er een herkenbare figuratie op. Nog wel abstract in wezen, maar waar een naam aan te geven is.

En het werk van Els Moes dan? Dat zwijgt. Althans ik sta er sprakeloos naar te kijken. Het werk neemt op voorhand niet het eerste woord. Het laat mij eerst uit de beweging van De Vuijst gaan om tot rust te komen, uit de meervoud in eenvoud te kijken, geconcentreerd te beschouwen. De monochrome kleurvlakken nemen mijn zintuigen in bezit. Ik word dan gehypnotiseerd opgenomen in het kleurrijke niets. Het slokt me op, misschien omdat ik het in eerste beschouwing niet meteen begrijp. Hoewel het maar één laag lijkt die eenvoudig valt te doordringen, blijkt het een meervoudig gelaagde compositie te zijn die zich niet meteen voor me opent.

Ik word in de ruimte die zich denkbeeldig achter het werk bevindt gezogen. Zoals je in een boek door de regels en langs de woorden in de sfeer van de vertelling wordt getrokken. Het intrigeert, de verbeelding gaat met me aan de haal. In eerste oogopslag lijkt het niets te zijn dan uitgestreken pigment dat aan de randen een complementaire tint aanneemt. Maar het is minder spontaan dan dat het lijkt. In dunne lagen is acrylverf op een aluminium plaat gestreken, waardoor het effect van gekleurd glas ontstaat. Langzaam bouwt Moes aan de sfeer, dat resulteert in een magische tegel kleur. De tinten verlopen fijnzinnig, mengen zich geraffineerd met afgestemde of tegengestelde kleuren. De kleurschaduwen, Moes noemt de composities shades, werken verdiepend die enkel diepzinnig door mij kunnen worden verwerkt. Daarom maken ze mij sprakeloos, ook wanneer het werk en ik samen tot een hoogtepunt in kijken komen. Het moment waarop kijken zien wordt. Is. Het werk verdient een gefocuste aandacht om de intensiteit ervan te ervaren. Sluit ik mijn ogen na intensief gekeken te hebben, verschijnt eenzelfde nabeeld op mijn netvlies. Het werk komt tot leven in mijn gedachte. Het neemt bezit van mijn beschouwing. Het kijkt terug.

Zo ben ik om. Zetten de schilderijen van Nies de Vuijst mijn gemoed in beweging, komen mijn gedachten tot rust bij de getinte prenten van Els Moes. De Vuijst is krachtig en met grote gebaren los gekomen van de figuratie, waar Moes de abstractie in zichzelf laat verzinken. Hoewel ze hemelsbreed lijken te verschillen, vullen de werken elkaar aan. Afwijkend in uiterlijk, maar aandachtig in samenspel. Juist door die variatie is het een eenheid, kan het makkelijk door dezelfde deur. Het vloekt niet, het zingt samen het hoogste lied. Buitengewoon gerijmd.

Kleur en beweging. Werken van Els Moes en Nies de Vuijst in een duo-presentatie bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega – Schurega. Van 1 tot en met 23 februari 2025.

[greppelheks]

"Het punt met je steeds verliezen in een ander is dat er voor die ander niet veel overblijft. Wat gaat er toch allemaal om in dat hoofd van jou, zei Warre een keer. Je bent een van de sterkste mensen die ik ken, maar als het om mij gaat, houd je je op de vlakte. Zeg eens wat je wil, spreek me eens aan op idioot gedrag. Je bent soms net een spook waar ik dwars doorheen kan lopen. Het maakt hem ongeduldig dat ik zo vaak stilval."

- Oersoep, Bregje Hofstede

[vallenmetogendicht]

Vandaag rol ik over stenen. Vandaag rol ik over grond. Ik zal me moeten delen met degene die eerst nog stond. Van alle hoogtes op de vlakte, is deze in het krijt. Ze trilt door al mn vaten en ik weet dat ze niet blijft. Maar toch voelt deze tedere, genadeloze herinnering als een kleine eeuwigheid.

[euroadventure]

Almaty - Bathan - Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Vrijdag 16 augustus

De eerste dag van de hike is aangebroken! Zoals gezegd vertrekken we erg vroeg, maar het opstaan valt me gelukkig best mee.

De veel te zware rugzakken worden in een busje geladen en we vertrekken richting het plaatsje Bathan. Onderweg maken we nog een korte stop bij een benzinepomp waar ik nog mijn laatste latte momentje scoor voor we de wildernis in trekken 😉.

Er zijn vanmorgen twee gidsen bij ons in de bus gestapt, Aylona en Alek. Zij zullen ons de komende dagen begeleiden en kennen dit gebied redelijk goed.

Na een paar uur rijden arriveren we in Bathan, het beginpunt van onze 6-daagse wandeltocht door het Tian Shan gebergte.

De start begint gemakkelijk, we lopen in het zonnetje langzaam omhoog de bergen in, parallel aan de rivier.

In het begin vind ik het erg mooi, de wilde rivier en af en toe een brug, maar na anderhalf uur hetzelfde beeld begint het wel wat eentonig te worden. Maar ach, ondertussen maak ik wat nader kennis met mijn medewandelaars 😁. 

De een werkt bij de televisie, een ander staat dagelijks aan de operatietafel, er is er een huisarts, een studente, een financiële man, muzikant, onderzoeker etcetera. Van alles wat en dat maakt de groep erg divers, leuk!

We komen na een twee a tweeënhalf uur aan bij een waterval. Leuk, maar niet al te bijzonder. Wel een mooie plek voor onze eerste lunch met droogvoedsel!

Ik deel mijn pannetje en gas met Jolanda. Dat scheelde ons zeulen met teveel spullen. We zijn net aan het eten en het begint opeens te spetteren. Ik zag al wel dat het wat donkerder werd, maar hoopte dat we het vandaag droog zouden houden. Helaas, ik pak gauw weer alles in mijn rugzak en voor ik mijn regenjas goed en wel aan heb, regent het al behoorlijk door.

We lopen gauw verder, maar nu begint wel het echte klimwerk. Door de regen wordt het pad alleen steeds gladder en modderiger. Ik ben blij dat ik mijn wandelstokken mee heb die ik nu gelijk goed kan gebruiken.

Na verloop van tijd komen we bij de eerste rivier die we moeten oversteken. Voor vertrek heb ik gelukkig nog waterschoenen gekocht, die ik nu direct kan aantrekken. Dit zal ik deze week nog vaker moeten gaan doen vertellen de gidsen mij.

Na de oversteek, die prima te doen was, trek ik mijn wandelschoenen aan en lopen we weer verder. Nog geen paar honderd meter verder, zie ik Dennis onderuit glijden. Ik moet er om lachen, maar boontje komt om zijn loontje, ook ik glij op het steile pad uit en zit onder de modder...lekker zo op de eerste dag 🙈. Eerst baal ik enorm, maar kan er later eigenlijk wel weer om lachen. Hopelijk kan ik mijn vieze kleren een beetje wassen bij een beekje, maar dan moet de regen wel ophouden zodat ik mijn kleren nog kan drogen. Ik heb natuurlijk zo licht mogelijk mijn tas ingepakt, hierdoor heb ik niet al te veel reserve kleding bij de hand. Ach, het komt vast wel weer goed!

We lopen weer verder, op weg richting onze eerste plek om te overnachten. Plots horen we een harde knal en zien we een flits. Het begint nu ook plots te onweren 🙈. Nu was ik nooit zo een held wat betreft onweer, maar in de bergen en op een open vlakte waar we net wandelen...🫣 dat vind ik zeker niet fijn.

Gelukkig bereiken we snel de kampeerplaats. De plek ligt redelijk dicht bij de bomen, waar we ook redelijk droog kunnen blijven mocht de regen aanhouden. Maar de zon komt opeens door, dus we kunnen onze tentjes nog droog opzetten en inrichten. Heel fijn!

Toch blijft het af en aan gaan met het weer. Soms weer een buitje, soms zon of in ieder geval even droog 😁. Droog genoeg om buiten onze volgende zak droogvoedsel op te  eten en een vuurtje te maken.

Er is een vuurplaats bij deze kampeerplek dus dat is fijn, want de avonden zijn toch best fris. We kletsen gezellig rond het kampvuur met elkaar.

Ik heb er een prettig gevoel bij en denk dat we een leuke en fijne groep hebben. Redelijk vroeg, maar ook zeker voldaan aan het einde van deze eerste dag, kruipt iedereen op tijd zijn tentje in 😴.

[peterpijls1965]

Taalles in Venray

Rond 2015 was Venray niet veel anders dan nu. Grote nieuwprojecten als Brabander vergrootten de schaal. Het Anna Park ondergaat een metamorfose. Maar Venray dorp veranderde nauwelijks.

Dat is des te merkwaardiger omdat vernieuwende woonvormen vooral in de kerkdorpen rond Venray zijn te vinden. In het dorp verrijst het ene duurdere appartementencomplex na het andere.

Oud gaat tegen de vlakte, prijzige koop- of huurwoningen komen in de plaats. Dat de Herdenkingskerk een woonbestemming kreeg, is creatief te noemen. Of er een alerte projectontwikkelaar of een gemeentelijke afdeling achter zit, kan ik niet beoordelen.

Sociale huur komt er niet in de kerk, tot voor kort een bedrijfsverzamelgebouw. Sociale huur op een plek.met zo'n hoge prijs per vierkante meter, verdienen ontwikkelaar en bouwer niet terug. De gemeente kan het nauwelijks afdwingen. De wachtlijst voor een sociale huurwoning bedraagt dertien jaar, hoor ik.

Niet uitzonderlijk, ware het niet dat Venray letterlijk zeeën aan ruimte heeft. Buiten Venray dorp kunnen bestemmingsplannen hinderpalen zijn, maar in bijvoorbeeld Merselo zijn zelfbouwprojecten van particulieren te zien (samen de grond kopen en veel zelf doen aan de bouw) die weinig navolging krijgen in een dorp dat er hier en daar overbelast en aangetast uitziet.

Is dat een financiële kwestie? Ik betwijfel het. De gemeente Venray heeft bij mijn weten nooit onder financiële curatele gestaan. Het geluid dat veel ambtenaren van buiten de gemeente afkomstig zouden zijn en te afstandelijk zijn, kan kloppen.

Maar is dat op voorhand een probleem? De buitenstaander heeft een frisse blik en bijvoorbeeld geen familiebanden in een van oudsher traditionele gemeenschap met families die invloedrijk heten te zijn, soms ook in de gemeenteraad. Het zelfreinigend vermogen van dat gremium kijkt me voor verbetering vatbaar.

Één van mijn hobby's is de uitzending van de raadsvergadering af en toe online volgen. Ongeveer een half jaar geleden viel ik in een debat over een tweede asielzoekerscentrum waar ik ook na afloop niets van begreep. Op de eerste plaats vraag ik me af waar het eerste asielzoekerscentrum ligt (hotel de Witte Hoeve?) en verder begrijp ik dat kerkdorpen niet zitten te wachten op containerwoningen met mensen die de bus gaan nemen om elders hun boodschappen te doen.

Ter Apel is op dat punt een zwerende wond die maar niet wil genezen. De opvang daar loopt al jaren over, een oplossing is niet in zicht.

Die is er wel: het VN-Vluchtelingenverdrag helemaal overdoen, met bindende wereldwijde afspraken. Gebeurt dat niet, dan zullen vluchtelingen die recht hebben op beschutting de dood vinden. Erger nog: de wereldwijde vluchtelingen- en migratiestroom zal een verdienmodel blijven voor mensensmokkelaars en andere uitbuiters.

Aanhoudend, sinds de jaren tachtig, is het onderwerp buitenlander een garantie voor geschreeuw en gescheld in diverse parlementen. De Europese Unie geeft het goede voorbeeld niet. De kiezer wordt gepaaid met extreme standpunten. Stille diplomatie kennen we niet zo.

Ondertussen heeft China de Taliban in Afghanistan zover gekregen een lucratieve goudmijn ordentelijk te ontginnen. Oude boeddhistische kunst wordt niet meer vernietigd, maar onder auspiciën van Beijing gerestaureerd.

Bij mijn weten eist China niet van bijvoorbeeld Mongolië om in ruil daarvoor Afghaanse vluchtelingen op te nemen. Engeland hoop Rwanda met veel geld zover te krijgen bootvluchtelingen die het Kanaal oversteken een veilige haven te bieden. Het eerste vliegtuig vol asielzoekers richting Kigali moet nog opstijgen. Het Brise parlement ligt dwars, of de uitvoering hapert.

China is sinds de machtsovername door de orthodox-islamitische Taliban met ze in gesprek. Het werd niet van de daken geschreeuwd, wat Nederland helaas wel doet als het in het buitenland al scholen bouwend vol in de aanval moet en er doden vallen.

Feit is dat er onder zogenaamde vluchtelingen nogal wat backpackers te vinden zijn die een asielaanvraag inzetten om aan bed en brood te konen. Dat is.maar één in het oog springend mediaverhaal rond een vluchtelingencrisis die zo mondiaal en ingewikkeld werd, dat alleen een centralistische oplossing kan werken.

Deze komt er niet omdat mensen ook hechten aan grenzen als de EU ze heeft afgeschaft. Weinig mensen weten wat de Verenigde Naties precies doen, behalve tentenkampen bouwen voor ontheemden en dure Amerikaanse rijst voor ze invliegen. Afrikaanse en Aziatische rijstboeren vinden dat vreemd.

Feit is dat Amerika, Rusland en China er alle belang bij hebben de VN nooit unaniem serieuze beslissingen te laten nemen. De EU wordt geloof ik vooral als een interessante handelspartner gezien, misschien terecht.

Gelukkig voorziet de nieuwe bieb in Venray nog steeds in taallessen voor de nieuwkomers.

[andre64]

Badsberg Wine Cellar

Badsberg Wine Cellar releases 2022 Pinotage from award-winning single vineyard Lovers of South Africa’s most iconic wine cultivar should take note of a new vintage. It is an award-winning single vineyard Pinotage from Badsberg Wine Cellar in the Breede Valley. Philippie van der Merwe of Groote Vlakte farm, at the foot of the Badsberg mountains, knows what we know. This region offers ideal…

[davidstanleytravel]

The Wind Farm at Vlakte van Hato on northeastern Curaçao catches Caribbean winds blowing in from the east.

[fabiobruna]

Maniago

Uit de familie hebben we een huisje in Maniago, Italië. Gek genoeg nog nooit over geschreven, alleen 'n keer over Pozze Smeraldine, een prachtig watertje in de buurt. We komen er regelmatig, met en zonder vrienden. Luxe is het niet, er zijn twee slaapkamers en een wc waar je voor naar buiten moet. Maar de omgeving is mooi, met bergen en meertjes. En de Adriatische Zee op een uurtje rijden. Maniago is een klein dorpje in de knik tussen de Italiaanse Alpen en de vlakte die doorloopt tot de Adriatisch zee, in een provincie Friuli-Venezia Giulia.

De knik tussen de Alpen en de vlakte. Maniago is zichtbaar in de verte.

Best wat inwoners van de regio trokken naar Noord-Europa, op zoek naar werk. Ook mijn opa, en vader, die in Den Haag een ijssalon begon met mijn moeder.

Met mijn ouders in Maniago, helaas is mijn vader overleden

Een klassiek Italiaans verhaal wel. Venetië ligt op 100 kilometer, het strand op 80 kilometer. Behalve ijs, komt er een ook beroemde en erg smakelijke ham uit de regio, prosciutto di San Daniele.

Maniago in de nacht

Ik weet niet of het mineralen of algen zijn, maar het water in de bergen heeft overal een bijzondere kleur.

Ponte di Ravedis, zwemwater in de buurt van ons huis.

Pozze Smeraldine

Lago di Cornino

Het dorp is van echt alle gemakken voorzien, er is zelfs een treinstation :)

Station

En soms kom je in het wild nog een Lamborghini tegen.

Snelle waggie

Of een schorpioen :)

Beestjes

Basispalet kleuren van huizen in Maniago

[fransopdefiets]

Zo ziet het er op 600 meter uit, een kale, drassige en winderige vlakte

[adrianysus]

🌟 Ontdek de unieke wereld van Kroatische wijnen! 🍷✨ Van de zonnige Adriatische kust tot de vruchtbare vlaktes van het binnenland, Kroatische wijnen bieden een verbluffende diversiteit en rijke smaken. 🌿 Proef de aromatische witte wijnen uit Slavonië. 🍇 Geniet van de robuuste rode wijnen van Dalmatië. Laat je verrassen door de kwaliteit en het erfgoed van Kroatische wijnen! Proost op de pracht van Kroatië! 🥂🇭🇷 #KroatischeWijn #Wijnliefhebbers #OntdekKroatië

[rotterdamvanalles]

De Coolvest met in het midden molen De Hoop, gezien vanuit het zuiden. 1910.

Tot de 19de eeuw vormen windmolens een vertrouwd beeld in het landschap. Ze staan in de polders, om het water op peil te houden. Maar ook bij dorpen en steden: Rotterdam telt er rond 1825 negen. De meeste zijn in gebruik om graan te malen. Dat geldt ook voor de in 1736 gebouwde De Hoop aan de Coolvest.

Als de stoommachine zijn intrede doet, verliezen veel windmolens hun functie en worden afgebroken. De Hoop blijft echter in bedrijf. Rond 1900 is de molen nog altijd de blikvanger in het westelijk gedeelte van de stad. Het gebouw siert talloze ansichtkaarten uit deze jaren.

Na de eeuwwisseling wordt de oude korenmolen niettemin steeds meer een sta-in-de-weg. Burgemeester A.R. Zimmerman wil de Coolsingel herscheppen in een verkeersboulevard van grootstedelijke allure en in dat plan is geen ruimte voor een antieke molen.

Als burgemeester en wethouders begin 1920 voorstellen De Hoop tegen de vlakte te gooien, krijgen ze nauwelijks tegengas. Alleen het communistische raadslid Willem van Ravesteyn tekent protest aan: ‘Er is misschien geen stad die fraaier is geweest dan Rotterdam en die op meer hopelooze wijze is bedorven’. Daarom snapt hij niet waarom de molen moet verdwijnen. Dat hij in de weg zou staan, is volgens hem ‘een koekenbakkersargument’.

In de raad heeft Van Ravesteyn weinig medestanders, daarbuiten des te meer. In brieven aan de krant roepen Rotterdammers hun bestuurders op de molen alsnog te sporen. Andere briefschrijvers geven vooral uiting aan hun woede. Eén van hen laat zich inspireren tot een protestlied op de melodie van ‘Slaap kindje, slaap’:

Ach, molen, ach!

Nu leef je bij den dag.

Je wordt ons weldra afgeroofd

Voor 'n boulevard, die niets belooft,

Ach, molen, ach!

Het mag allemaal niet baten: eind mei wordt er een hek geplaatst rond de korenmolen. Kort daarna begint de sloop: eerst de wieken en de kap, daarna de rest, steen voor steen. Een paar maanden later is Rotterdam een icoon armer.

Foto gemaakt door Cornelis Vreedenburgh. Foto komt uit de collectie van stadsarchief010 en de informatie komt van Wikipedia.