#vlaktes

[davidstanleytravel]

Muddy dirt tracks wind between columnar cacti at Hato vlakte on northeastern Curaçao.

[twafordizzy]

Delpeut: 'De vlakte, dat word je zelf.'

bron beeld: wallpapersafari.com Een fascinerend en inspirerend boekje is het: De grote bocht van schrijver/cineast Peter Delpeut (1956). Het is een verslag van een fietstocht door de Verenigde Staten waarbij veel en vaak wordt verwezen naar film en literatuur. Fascinerend omdat ik dacht: wie gaat er in vredesnaam fietsen in de VS? Inspirerend omdat de verwijzingen naar literatuur en film…

[joostjongepier]

Wat?   End of the Day (2019), Dialogue (2018), The Kingdom (2017) (met detail), See you on the Other Side (2019), Contemplating Infinity (2015), The Realm of Appearances (2017), Untitled (2019), The Sun (2016) en Nostalgia (2016) door Matthew Wong

Waar?   Tentoonstelling Matthew Wong – Vincent van Gogh. Letzte Zuflucht Malerei in Albertina, Wenen

Wanneer?   10 maart 2025

Onlangs was in het van Gogh Museum in Amsterdam een tentoonstelling te zien van het werk van Matthew Wong. Helaas ben ik er niet aan toegekomen deze tentoonstelling te bezoeken. Gelukkig biedt het Weense Albertina een herkansing. Gelukkig, want het werk van Wong blijkt alleszins de moeite van het bekijken waard.

Er zijn de nodige paralellen te trekken tussen Matthew Wong en Vincent van Gogh. Niet alleen is er een overeenkomst in de gekozen thema’s (waaronder landschappen) en stijl (pasteus opgebrachte verf en kriskras aangebrachte en korte kwaststreken), maar ook biografisch zijn er de nodige overeenkomsten.

De Chinees-Canadese schilder Matthew Wong ontdekte zijn passie voor schilderkunst pas toen hij eind twintig was. Zijn carrière duurde nauwelijks zeven jaar, maar daarbinnen werkte hij obsessief. Vanaf 2017 vond hij wereldwijde erkenning. Hij leed aan periodes van depressie, autisme en het Syndroom van Gilles de la Tourette. Schilderkunst vormde voor hem een tijdlang de mogelijkheid aan zijn psychische problemen te ontkomen. Hij schreef: “Basically life is hell all around except the moments before a canvas”. Wong hoopte aanvankelijk dat sociale erkenning een positieve invloed zou hebben op zijn gezondheid. Hoewel hij in de laatste jaren van zijn leven beroepsmatig veel succes had, realiseerde hij zich dat deze hoop ijdel was. Op vijfendertigjarige leeftijd benam hij zich het leven.

Van Gogh leed ook aan psychische aandoeningen en begon pas aan het eind van zijn leven enig succes in zijn werk te behalen. Hij pleegde op zevenendertigjarige leeftijd zelfmoord.

Wat bij het zien van veel schilderijen van Wong opvalt is dat hij vaak miniem kleine mensfiguurtjes schildert in zijn landschappen. Dat is al gelijk aan het begin van de tentoonstelling te zien in End of the Day en Dialogue. Met het schilderen van veel boomstammen in The Kingdom refereert Wong aan kunstenaars als Van Gogh, Gustav Klimt en David Hockney die hetzelfde motief als thema kozen. Daarnaast verwijzen de bomen naar de eigen leefomgeving van Wong in Edmonton in Canada waar hij zich, na periodes in de metropolen Hong Kong, Los Angeles en New York, vestigde. De titel verwijst naar Edmonton als de plek waar hij zich vestigde in zijn persoonlijke koninkrijk. Ook de koning in zijn schilderij is maar een nietig persoontje te midden van de vele hoge bomen.

Kort voor zijn dood schilderde Matthew Wong het werk See You on the Other Site. Een eenzaam figuurtje op de rug gezien, dat doet denken aan werk van Caspar David Friedrich, kijkt vanaf de rand van een ongedefinieerde witte vlakte naar de overkant, waar een berglandschap oprijst. Aan de voet van de bergen staat een klein huisje, symbool voor het eeuwig thuis. De rode vogel is waarschijnlijk een verbeelding van de Phoenix die herrijst uit de as, als symbool voor vernieuwing en wedergeboorte. Een werk dat haast als een filosofische voorbereiding op het zojuist genoemde schilderij kan worden gezien is  Contemplating Infinity.

Sommige schilderijen bevatten een heel expliciete verwijzing naar werk van Vincent van Gogh. The Realm of Appearances verwijst naar de door Van Gogh meermaals geschilderde zonnebloemen. Untitled toont de stoel van Van Gogh in zijn kamer in Arles, compleet met daarop diens pijp. Een heel directe verwijzing naar de stijl van Van Gogh is het indrukwekkende schilderij The Sun. Een zon die we terugzien in een ander werk van Matthew Wong: Nostalgia.

De schildercarrière van Wong is weliswaar kort geweest, zijn oeuvre is indrukwekkend. Hij paart een geheel eigen stijl aan talloze verwijzingen naar kunstenaars uit de geschiedenis. Zijn kleurenpallet is uitgesproken vrolijk te noemen, wat in sterke tegenspraak lijkt met zijn psychische moeilijkheden. Het koppelen van twee kunstenaars in één tentoonstelling doet vaak wat gekunsteld aan, maar de overeenkomsten tussen Vincent en Matthew zijn dusdanig dat ik het in deze expositie volledig gerechtvaardigd vind. 

[stormvanwoorden]

Ik probeer met liefde naar de wereld te kijken. En vaak lukt dat ook echt goed. Als ik de regen op mijn gezicht voel vallen moet ik bijna altijd spontaan glimlachen. Of als ik de warmte van de zon voel, of die van vers gezette thee en als ik de muziek hoor die de wind maakt wanneer ze langs de bomen raast. Ik bemerk ook hoe ik steeds tot leven kom als ik door de natuur loop, verwonderd door het leven dat overal en altijd krioelt. Of hoe vrolijk ik ben als ik overdag de maan kan zien. Ik beeld mij dan steeds in dat ze over het leven, en dus ook mij, waakt. Dat biedt mij soelaas. En toch voelt die vorm van kijken meer aan als een vraag. Een soort van "Doe ik het dan nu goed?". Want als ik ergens goed in ben, dan is het dwalen. En dralen. Ik ben altijd al een zwerver ben geweest. Ik maak van alles een zoektocht en ben altijd op zoek naar iets. Naar wat precies? Het volgende, denk ik. En dan terugkeren (want wat als dat vorige toch beter was? Of het andere te anders?) en nog eens terugkeren. Ik ken meer getijden dan de zee. En soms treed ik dan ook uit mijn oevers. Dan loop ik de muren op, witte vlaktes die zich eindeloos uitstrekken, en ik maar lopen. Of misschien vervagen de grenzen tussen muur, vloer en plafond op zo'n moment gewoon. Maar hoe dan ook, het voelt altijd alsof ik nergens anders te gaan heb dan die witte leegte; alsof ik erin geslaagd ben om de eenzaamheid te bewonen.

[jurjenkvanderhoek]

101 MOVIES: URBEXFOTOGRAFIE AVANT LA LETTRE

Rijd je door een leeg landschap, onherbergzaam zelfs, een open vlakte, hier en daar een versteende boom of een joshua tree. De ruime ruimte langs de boorden van met name Route 66, een lange historische rit dwars door de Verenigde Staten van Amerika. De weg is helaas als hoofdweg tussen staten gesloten in 1985 omdat het traject irrelevant was geworden vanwege het Interstate Highway System. Maar die toeristische route dus door het landschap van de onbegrensde mogelijkheden. Op die vlakke gronden doemen van de weg af gezien voor Hollandse begrippen onwerkelijke objecten op. Grote schermen, billboards, vervallen bouwwerken die een groots verleden ademen. Het kenmerk van de roaring fifties. Herman van den Boom kon in 1976 de toen nog normaal in gebruik zijnde route volgen op zijn zoektocht naar drive-in theaters. Want dat is wat gezien werd vanaf de route als verlaten kunstwerken in die weidse atmosfeer. Langs 's heren wegen  laat hij in dynamische beelden de road movie vastlopen, zet hij de herinnering stil en documenteert zodoende het leven.

Is de traditionele bioscoopzaal meestal volgepakt met mensen, hoofden in allerlei soorten en maten - grote en kleine, kalende kruinen en weelderige bossen haar, die dan vooral in de weg en voor het beeld zitten. En neemt er net voor jouw een dame plaats met een veel te grote en te hoge hoed op, zodat dit obstakel het kijkplezier danig in de weg zit. In de drive-in bioscoop bestaat dit probleem niet. Vanuit de veilige ruimte en intieme sfeer van de auto kun je de film door de voorruit kijkend volgen op een immens groot scherm. Het is als televisiekijken, nog voordat dit begrip op het hoogtepunt van de drive-in alom bekend werd. Drive-in bioscopen zijn een fenomeen in de Verenigde Staten van Amerika, waar alles groot-groter-grootst en groots moet en kan zijn. Er is ruime ruimte genoeg.

De autobioscoop beleefde het hoogtepunt in de jaren 50 van de vorige eeuw met ruim 4000 terreinen verspreid in het landschap, maar was in de decennia daarvoor en daarna ook al een populair concept. Bezoekers konden uitgaan, maar tegelijkertijd toch in privésfeer samen binnen zijn als vrienden of als gezin en belangrijker nog als verliefd stel. In het Amerika van die dagen waren seksuele avances in het openbaar namelijk verboden. Enkel met Valentijnsdag en alleen dan mocht men elkaar in het openbaar zoenen. Geen wonder dat de laatste rij auto's op het terrein van de drive-in bekend stond als lovers' lane, daar was minder oog voor de film maar meer voor elkaar. In de jaren 60 verloor de bioscoop in deze vorm aan populariteit. Deze filmzalen zonder muren bleken op den duur weinig rendabel, de (geluids)kwaliteit hield te wensen over en filmmaatschappijen wilden niet meer dat hun blockbusters hier werden vertoond.

Van de duizenden voor filmprojectie ingerichte terreinen zijn er naar verhouding weinig overgebleven, misschien nog enkele die in gebruik zijn gebleven of opnieuw opgetuigd tijdens de coronapandemie. De verlaten gronden in een gecultiveerd landschap met vervallen schermen en reclameborden zijn een gewild en gewillig onderwerp voor fotograaf Herman van den Boom. Hij bezocht de Verenigde Staten van Amerika zodoende om deze plekken vast te leggen, de overblijfselen van een tijd voordat de kijkkasten de huiskamers hadden veroverd. Voordat een bulldozer deze laatste historische plekken van de cinema en plein air met de grond gelijk zal maken en er in de omgeving niets meer herinnert aan de film en het kijken, heeft hij deze typisch Amerikaanse plekken van samenkomst en recreatie als een document vastgelegd, gearchiveerd.

Het is een wonder dat er op het moment dat Van den Boom op zoek gaat en het land afstroopt er toch nog zoveel van deze theaters bestaan. In Nederland zouden deze allang zijn opgeruimd zodra ze werden verlaten, want wij vegen ons stoepje graag schoon. Na diverse tentoonstellingen kreeg de serie pas in 2022 een uitgave in de vorm van een fotoboek. Het boek '101 movies' laat zijn speurtocht naar deze bijzondere plekken zien. Hoewel de ruimten praktisch waren ingericht en destijds dubbel en dwars aan het doel beantwoordden, lijken het nu mysterieuze plekken in het landschap. Unheimische bakens in de overwegend lege en aangeharkte omgeving. Even spookachtig als de leeggelopen mijnwerkersdorpen alwaar tumbleweed door verlaten straten tolt. Een natuurlijk decor voor een wilde western. In deze sfeer en in die reeks van unieke bezienswaardigheden die een tijd van weleer fluisteren kan de drive-in worden geplaatst. Destijds was het er een vrolijke bedoening, een drukte van belang met af- en aanrijdende auto's, nu is het er griezelig stil in de leegte van de verloren tijd.

Het vastleggen van vervallen drive-in bioscopen kan geschaard worden onder urbexfotografie. In dat metier is het alsof fabrieken en huizen, paleizen en kerken overhaast  zijn verlaten. Het interieur staat er zo bij dat het gisteren nog werd gebruikt en morgen verleden tijd is. Het stof en de rag tonen aan dat de gebouwen al langere tijd in onbruik zijn geraakt, maar ze ademen nog altijd de sfeer en stemming van weleer. In het opgeruimde Nederland zou een dergelijk pand allang met de grond gelijk zijn gemaakt, hoewel er hier en daar in het Hollandse landschap nog wel enige zijn te vinden waar dit gevoel kan worden ervaren. Vooral over de grens verschuilen bouwvallen zich tussen bomen en op privégronden. De fotografen die deze plekken bezoeken moeten er dikwijls veel moeite voor doen om binnen te geraken. Meestal is de plek afgezet met hekken en zijn de ramen dicht getimmerd: no entrance, verboden toegang. Maar wanneer men binnen is kunnen de mooiste sfeervolle platen worden geschoten getuige de fraai vormgegeven fotoboeken die daarvan getuigen.

Op de manier als dat ik die fotografie van vervallen gebouwen bekijk blader ik door het boek van Herman van den Boom. Mij verwonderend over de platen in zwartwit. Er staan geen kleurenfoto's in zodat de sfeer die is vastgelegd nog meer buiten de tijd valt. Van den Boom hoeft geen moeite te doen om de terreinen te betreden. De schermen en verwijsborden staan vrij in de ruimte, als stilzwijgende herinneringen. Bakens in de tijd, een vervlogen periode van amusement. De plekken schijnen zo te zijn achtergelaten nadat de laatste film is afgetiteld en de auto's zijn weggereden: the end. Ze ademen een onwerkelijke sfeer. Decors van een film, terwijl het onderdelen zijn om juist de film op te projecteren en te aanschouwen. De drive-in is zelf tot bezienswaardigheid geworden. De grote witte schermen, nauwelijks verkleurt door weer en wind in de tijd, staan klaar om als dragers te dienen voor bewegend beeld. Maar de dynamiek is eruit, de recreatie is geworden tot creatie. Creaties, producten van een tijd die nu terugkijkend overladen is met nostalgie. De maaksels herinneren ons aan een wereld toen geluk heel gewoon was, schijnbaar betere tijden.

De reclameborden schreeuwen allang niet meer om de aandacht. De neonreclame is gedoofd, maar prijst nog de laatste film aan. De drive-ins waren al attracties, maar zijn nu toeristische bezienswaardigheden. Met weinig opsmuk, simpel om doelmatig om de filmliefhebbers van toen te bedienen. Nu zijn het ruïnes die het landschap niet verfraaien maar wel decoreren. De fotograaf verheft de plekken tot kunstwerken. Portretteert de schermen, maar toont ook de achterkant die meer interessant is. Het geraamte van het functionele kunstwerk is meer bezienswaardig dan het gladde en effen scherm zelf, het geeft kijkplezier XL. De zwartwit fotografie maakt het verwaarloosde materiaal tot een dramatische documentaire. Tegen een strakke lucht of aangrijpende wolkenpartij speelt de drive-in de hoofdrol in een decor van door mensen aangeharkt landschap. Overdag is het een onwerkelijk schouwspel omdat het natuurlijk bedoelt is om in het donker te stralen. Maar ook in de avond blijft het daar nu duister, licht ook de reclame niet meer op. Het terrein ligt er verlaten bij, de bandensporen van limousines en ander rijdend materiaal zijn gewist, het doek blijft leeg, pijlen wijzen naar niets. The End.

101 MOVIES. a survey of American drive-in theaters / 1976. Herman van den Boom, fotografie. Klaus Honnef, voorwoord. Uitgave Éditions Yellow Now, 2022.

Gesigneerd boek te bestellen bij de fotograaf (€22 ex verzendkosten): herman.vandenboom@me.com

[rotterdamvanalles]

Het Schouwburgplein met een pierenbadje, 1969. 🆕️

Het Schouwburgplein is onderdeel van het Basisplan voor de Wederopbouw van Rotterdam uit 1946. Voor de oorlog was op de plaats van het Schouwburgplein een dichtbevolkte stadswijk. Door het bombardement op 14 mei 1940 brandde deze wijk af, op de bebouwing van de Mauritsweg na. In de oorlog werd in de open vlakte een noodschouwburg gebouwd van afgebikte stenen uit de binnenstad.

Vanaf 1962 verscheen aan de noordkant van het plein het concertgebouw De Doelen. Onder het Schouwburgplein werd in 1966 de parkeergarage geopend. Sinds die tijd is het Schouwburgplein bovengronds een autoloze en boomloze vlakte.

De westzijde van het Schouwburgplein is tussen 1980 en 1985 gevuld door het 'Woondok', een wooncomplex met winkels en kantoren op straatniveau. In 1987 is de noodschouwburg afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe. In 1996 is het plein geheel nieuw ingericht naar ontwerp van Adriaan Geuze. Het plein werd iets verhoogd en is volgens de architect een stadspodium. Op het plein werd dat jaar ook de bioscoop geopend.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[greppelheks]

"Het punt met je steeds verliezen in een ander is dat er voor die ander niet veel overblijft. Wat gaat er toch allemaal om in dat hoofd van jou, zei Warre een keer. Je bent een van de sterkste mensen die ik ken, maar als het om mij gaat, houd je je op de vlakte. Zeg eens wat je wil, spreek me eens aan op idioot gedrag. Je bent soms net een spook waar ik dwars doorheen kan lopen. Het maakt hem ongeduldig dat ik zo vaak stilval."

- Oersoep, Bregje Hofstede

[vallenmetogendicht]

Vandaag rol ik over stenen. Vandaag rol ik over grond. Ik zal me moeten delen met degene die eerst nog stond. Van alle hoogtes op de vlakte, is deze in het krijt. Ze trilt door al mn vaten en ik weet dat ze niet blijft. Maar toch voelt deze tedere, genadeloze herinnering als een kleine eeuwigheid.

[euroadventure]

Almaty - Bathan - Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Vrijdag 16 augustus

De eerste dag van de hike is aangebroken! Zoals gezegd vertrekken we erg vroeg, maar het opstaan valt me gelukkig best mee.

De veel te zware rugzakken worden in een busje geladen en we vertrekken richting het plaatsje Bathan. Onderweg maken we nog een korte stop bij een benzinepomp waar ik nog mijn laatste latte momentje scoor voor we de wildernis in trekken 😉.

Er zijn vanmorgen twee gidsen bij ons in de bus gestapt, Aylona en Alek. Zij zullen ons de komende dagen begeleiden en kennen dit gebied redelijk goed.

Na een paar uur rijden arriveren we in Bathan, het beginpunt van onze 6-daagse wandeltocht door het Tian Shan gebergte.

De start begint gemakkelijk, we lopen in het zonnetje langzaam omhoog de bergen in, parallel aan de rivier.

In het begin vind ik het erg mooi, de wilde rivier en af en toe een brug, maar na anderhalf uur hetzelfde beeld begint het wel wat eentonig te worden. Maar ach, ondertussen maak ik wat nader kennis met mijn medewandelaars 😁. 

De een werkt bij de televisie, een ander staat dagelijks aan de operatietafel, er is er een huisarts, een studente, een financiële man, muzikant, onderzoeker etcetera. Van alles wat en dat maakt de groep erg divers, leuk!

We komen na een twee a tweeënhalf uur aan bij een waterval. Leuk, maar niet al te bijzonder. Wel een mooie plek voor onze eerste lunch met droogvoedsel!

Ik deel mijn pannetje en gas met Jolanda. Dat scheelde ons zeulen met teveel spullen. We zijn net aan het eten en het begint opeens te spetteren. Ik zag al wel dat het wat donkerder werd, maar hoopte dat we het vandaag droog zouden houden. Helaas, ik pak gauw weer alles in mijn rugzak en voor ik mijn regenjas goed en wel aan heb, regent het al behoorlijk door.

We lopen gauw verder, maar nu begint wel het echte klimwerk. Door de regen wordt het pad alleen steeds gladder en modderiger. Ik ben blij dat ik mijn wandelstokken mee heb die ik nu gelijk goed kan gebruiken.

Na verloop van tijd komen we bij de eerste rivier die we moeten oversteken. Voor vertrek heb ik gelukkig nog waterschoenen gekocht, die ik nu direct kan aantrekken. Dit zal ik deze week nog vaker moeten gaan doen vertellen de gidsen mij.

Na de oversteek, die prima te doen was, trek ik mijn wandelschoenen aan en lopen we weer verder. Nog geen paar honderd meter verder, zie ik Dennis onderuit glijden. Ik moet er om lachen, maar boontje komt om zijn loontje, ook ik glij op het steile pad uit en zit onder de modder...lekker zo op de eerste dag 🙈. Eerst baal ik enorm, maar kan er later eigenlijk wel weer om lachen. Hopelijk kan ik mijn vieze kleren een beetje wassen bij een beekje, maar dan moet de regen wel ophouden zodat ik mijn kleren nog kan drogen. Ik heb natuurlijk zo licht mogelijk mijn tas ingepakt, hierdoor heb ik niet al te veel reserve kleding bij de hand. Ach, het komt vast wel weer goed!

We lopen weer verder, op weg richting onze eerste plek om te overnachten. Plots horen we een harde knal en zien we een flits. Het begint nu ook plots te onweren 🙈. Nu was ik nooit zo een held wat betreft onweer, maar in de bergen en op een open vlakte waar we net wandelen...🫣 dat vind ik zeker niet fijn.

Gelukkig bereiken we snel de kampeerplaats. De plek ligt redelijk dicht bij de bomen, waar we ook redelijk droog kunnen blijven mocht de regen aanhouden. Maar de zon komt opeens door, dus we kunnen onze tentjes nog droog opzetten en inrichten. Heel fijn!

Toch blijft het af en aan gaan met het weer. Soms weer een buitje, soms zon of in ieder geval even droog 😁. Droog genoeg om buiten onze volgende zak droogvoedsel op te  eten en een vuurtje te maken.

Er is een vuurplaats bij deze kampeerplek dus dat is fijn, want de avonden zijn toch best fris. We kletsen gezellig rond het kampvuur met elkaar.

Ik heb er een prettig gevoel bij en denk dat we een leuke en fijne groep hebben. Redelijk vroeg, maar ook zeker voldaan aan het einde van deze eerste dag, kruipt iedereen op tijd zijn tentje in 😴.

[peterpijls1965]

Taalles in Venray

Rond 2015 was Venray niet veel anders dan nu. Grote nieuwprojecten als Brabander vergrootten de schaal. Het Anna Park ondergaat een metamorfose. Maar Venray dorp veranderde nauwelijks.

Dat is des te merkwaardiger omdat vernieuwende woonvormen vooral in de kerkdorpen rond Venray zijn te vinden. In het dorp verrijst het ene duurdere appartementencomplex na het andere.

Oud gaat tegen de vlakte, prijzige koop- of huurwoningen komen in de plaats. Dat de Herdenkingskerk een woonbestemming kreeg, is creatief te noemen. Of er een alerte projectontwikkelaar of een gemeentelijke afdeling achter zit, kan ik niet beoordelen.

Sociale huur komt er niet in de kerk, tot voor kort een bedrijfsverzamelgebouw. Sociale huur op een plek.met zo'n hoge prijs per vierkante meter, verdienen ontwikkelaar en bouwer niet terug. De gemeente kan het nauwelijks afdwingen. De wachtlijst voor een sociale huurwoning bedraagt dertien jaar, hoor ik.

Niet uitzonderlijk, ware het niet dat Venray letterlijk zeeën aan ruimte heeft. Buiten Venray dorp kunnen bestemmingsplannen hinderpalen zijn, maar in bijvoorbeeld Merselo zijn zelfbouwprojecten van particulieren te zien (samen de grond kopen en veel zelf doen aan de bouw) die weinig navolging krijgen in een dorp dat er hier en daar overbelast en aangetast uitziet.

Is dat een financiële kwestie? Ik betwijfel het. De gemeente Venray heeft bij mijn weten nooit onder financiële curatele gestaan. Het geluid dat veel ambtenaren van buiten de gemeente afkomstig zouden zijn en te afstandelijk zijn, kan kloppen.

Maar is dat op voorhand een probleem? De buitenstaander heeft een frisse blik en bijvoorbeeld geen familiebanden in een van oudsher traditionele gemeenschap met families die invloedrijk heten te zijn, soms ook in de gemeenteraad. Het zelfreinigend vermogen van dat gremium kijkt me voor verbetering vatbaar.

Één van mijn hobby's is de uitzending van de raadsvergadering af en toe online volgen. Ongeveer een half jaar geleden viel ik in een debat over een tweede asielzoekerscentrum waar ik ook na afloop niets van begreep. Op de eerste plaats vraag ik me af waar het eerste asielzoekerscentrum ligt (hotel de Witte Hoeve?) en verder begrijp ik dat kerkdorpen niet zitten te wachten op containerwoningen met mensen die de bus gaan nemen om elders hun boodschappen te doen.

Ter Apel is op dat punt een zwerende wond die maar niet wil genezen. De opvang daar loopt al jaren over, een oplossing is niet in zicht.

Die is er wel: het VN-Vluchtelingenverdrag helemaal overdoen, met bindende wereldwijde afspraken. Gebeurt dat niet, dan zullen vluchtelingen die recht hebben op beschutting de dood vinden. Erger nog: de wereldwijde vluchtelingen- en migratiestroom zal een verdienmodel blijven voor mensensmokkelaars en andere uitbuiters.

Aanhoudend, sinds de jaren tachtig, is het onderwerp buitenlander een garantie voor geschreeuw en gescheld in diverse parlementen. De Europese Unie geeft het goede voorbeeld niet. De kiezer wordt gepaaid met extreme standpunten. Stille diplomatie kennen we niet zo.

Ondertussen heeft China de Taliban in Afghanistan zover gekregen een lucratieve goudmijn ordentelijk te ontginnen. Oude boeddhistische kunst wordt niet meer vernietigd, maar onder auspiciën van Beijing gerestaureerd.

Bij mijn weten eist China niet van bijvoorbeeld Mongolië om in ruil daarvoor Afghaanse vluchtelingen op te nemen. Engeland hoop Rwanda met veel geld zover te krijgen bootvluchtelingen die het Kanaal oversteken een veilige haven te bieden. Het eerste vliegtuig vol asielzoekers richting Kigali moet nog opstijgen. Het Brise parlement ligt dwars, of de uitvoering hapert.

China is sinds de machtsovername door de orthodox-islamitische Taliban met ze in gesprek. Het werd niet van de daken geschreeuwd, wat Nederland helaas wel doet als het in het buitenland al scholen bouwend vol in de aanval moet en er doden vallen.

Feit is dat er onder zogenaamde vluchtelingen nogal wat backpackers te vinden zijn die een asielaanvraag inzetten om aan bed en brood te konen. Dat is.maar één in het oog springend mediaverhaal rond een vluchtelingencrisis die zo mondiaal en ingewikkeld werd, dat alleen een centralistische oplossing kan werken.

Deze komt er niet omdat mensen ook hechten aan grenzen als de EU ze heeft afgeschaft. Weinig mensen weten wat de Verenigde Naties precies doen, behalve tentenkampen bouwen voor ontheemden en dure Amerikaanse rijst voor ze invliegen. Afrikaanse en Aziatische rijstboeren vinden dat vreemd.

Feit is dat Amerika, Rusland en China er alle belang bij hebben de VN nooit unaniem serieuze beslissingen te laten nemen. De EU wordt geloof ik vooral als een interessante handelspartner gezien, misschien terecht.

Gelukkig voorziet de nieuwe bieb in Venray nog steeds in taallessen voor de nieuwkomers.

[davidstanleytravel]

The Wind Farm at Vlakte van Hato on northeastern Curaçao catches Caribbean winds blowing in from the east.

[andre64]

Badsberg Wine Cellar

Badsberg Wine Cellar releases 2022 Pinotage from award-winning single vineyard Lovers of South Africa’s most iconic wine cultivar should take note of a new vintage. It is an award-winning single vineyard Pinotage from Badsberg Wine Cellar in the Breede Valley. Philippie van der Merwe of Groote Vlakte farm, at the foot of the Badsberg mountains, knows what we know. This region offers ideal…

[fabiobruna]

Maniago

Uit de familie hebben we een huisje in Maniago, Italië. Gek genoeg nog nooit over geschreven, alleen 'n keer over Pozze Smeraldine, een prachtig watertje in de buurt. We komen er regelmatig, met en zonder vrienden. Luxe is het niet, er zijn twee slaapkamers en een wc waar je voor naar buiten moet. Maar de omgeving is mooi, met bergen en meertjes. En de Adriatische Zee op een uurtje rijden. Maniago is een klein dorpje in de knik tussen de Italiaanse Alpen en de vlakte die doorloopt tot de Adriatisch zee, in een provincie Friuli-Venezia Giulia.

De knik tussen de Alpen en de vlakte. Maniago is zichtbaar in de verte.

Best wat inwoners van de regio trokken naar Noord-Europa, op zoek naar werk. Ook mijn opa, en vader, die in Den Haag een ijssalon begon met mijn moeder.

Met mijn ouders in Maniago, helaas is mijn vader overleden

Een klassiek Italiaans verhaal wel. Venetië ligt op 100 kilometer, het strand op 80 kilometer. Behalve ijs, komt er een ook beroemde en erg smakelijke ham uit de regio, prosciutto di San Daniele.

Maniago in de nacht

Ik weet niet of het mineralen of algen zijn, maar het water in de bergen heeft overal een bijzondere kleur.

Ponte di Ravedis, zwemwater in de buurt van ons huis.

Pozze Smeraldine

Lago di Cornino

Het dorp is van echt alle gemakken voorzien, er is zelfs een treinstation :)

Station

En soms kom je in het wild nog een Lamborghini tegen.

Snelle waggie

Of een schorpioen :)

Beestjes

Basispalet kleuren van huizen in Maniago

[fransopdefiets]

Zo ziet het er op 600 meter uit, een kale, drassige en winderige vlakte

[adrianysus]

🌟 Ontdek de unieke wereld van Kroatische wijnen! 🍷✨ Van de zonnige Adriatische kust tot de vruchtbare vlaktes van het binnenland, Kroatische wijnen bieden een verbluffende diversiteit en rijke smaken. 🌿 Proef de aromatische witte wijnen uit Slavonië. 🍇 Geniet van de robuuste rode wijnen van Dalmatië. Laat je verrassen door de kwaliteit en het erfgoed van Kroatische wijnen! Proost op de pracht van Kroatië! 🥂🇭🇷 #KroatischeWijn #Wijnliefhebbers #OntdekKroatië

[jurjenkvanderhoek]

BUITENGEWOON GERIJMD WERK BIJ KUNSTLOKAAL No.8

Waar Els Moes zich op de vlakte houdt gaat Nies de Vuijst de ruimte in. Figuurlijk gesproken. Ik stap over de drempel van Kunstlokaal No.8 in een andere wereld. Is de rest van het oorspronkelijke schoolgebouw rommelig knus, de kunstruimte is strak in orde zodat de werken daar gepresenteerd optimaal tot hun recht komen. De witte wanden laten de tweedimensionale composities voor zichzelf, in dialoog met elkaar en tot de beschouwer spreken. En wanneer dat zo uitkomt vullen driedimensionale objecten volmondig de sfeer met hun aanwezigheid. Echter ditmaal, dat is februari 2025, is gekozen voor een duo-expositie die de wanden net genoeg vulling geven dat er geen overvloed aan beeld en ervaring is. Zoals geschreven; Els Moes kleurt het vlak waar Nies de Vuijst de ruimte neemt. En ik ga op onderzoek uit om mijn bewering te onderbouwen.

Nies de Vuijst zag ik hier eerder, toen in combinatie met ruimtelijk werk van Nynke de Jong. Het werk kon zich destijds al meten met en was standvastig tot dat van de mede-exposant. Het bezat vrijwel alleen de wanden en kon daardoor voluit (aan)spreken. Nu is dat anders. Het moet ditmaal de wanden delen met het werk van Els Moes. Een evenredige verticale ruimte is het werk van Niels de Vuijst daarbij toebedeeld. Maar daarmee kan zij heel goed nog steeds een vuist maken. In uiterlijk, minimaal kleurenpalet en spaarzaam vormenspel, weet zij andermaal een maximum aan dramatisch effect te bereiken.

Naast de monochrome eenvoud van Els Moes, de stilte van en in gelaagdheid, is het brede gebaar van De Vuijst wervelend en dynamisch. De verf leeft in de haarvaten van de kwast en laat zich tastbaar uitsmeren op het doek. De materie, ooit gekleurde modder aan een kwastje genoemd - want feitelijk is het niet meer dan dat, vloeit speels weg van het penseel. Stroomt overvloedig over het vlak en volgt eigenwijs daarom een eigen pad, het druipt in een dwarse richting. Er is opvallende beweging in stilstand.

Door een soort van coulisselandschap ontstaat in de compositie een ongedwongen diepte, langs zwarte architecturale banen kijk ik naar de einder van een vroegere schildering. Er is echter geen sprake van een landschappelijke sfeer. Het schilderij is een abstracte vormgeving waarin de geest van een realiteit rondwaart. De werkelijkheid is verdwaalt in de ruimte van het platte vlak. De Vuijst heeft gelaagd geschilderd waardoor de voorgrond een achtergrond laat doorschemeren. Gebaren van eerdere handelingen vormen de basis, zijn het fundament van de latere bewerking. Er is verhaal te halen, er is geschiedenis geschreven. Door verf van de natte kwast transparant te laten uitvloeien schrijft De Vuijst haar werk uit, tekent het aan, geeft het kleur en vorm.

In de grote werken laat zij zich monumentaal gaan, hoewel de kleinere composities eenzelfde verheven uitstraling hebben. Daar ontstaat door dat eerdere genoemde doorzichtig uitsmeren een onbedoelde figuratie. Vormen die heel goed schetsen kunnen zijn voor ruimtelijke objecten. Het zijn al in deze tweedimensionale hoedanigheden met enige verbeeldingskracht driedimensionale plastieken. Suggestief roepen ze het beeld op van cortenstaal constructies. Waar De Vuijst zich krachtig uit in rechtlijnig constructivisme, laat ze achteraf minder omvangrijke werken zien waarbij de brede kwast cirkelbewegingen maakt. Daarin komt de streek tot leven en neemt een realistische vorm aan. Zelfs met de gedachte op nul en de blik op starend oneindig, doemt er een herkenbare figuratie op. Nog wel abstract in wezen, maar waar een naam aan te geven is.

En het werk van Els Moes dan? Dat zwijgt. Althans ik sta er sprakeloos naar te kijken. Het werk neemt op voorhand niet het eerste woord. Het laat mij eerst uit de beweging van De Vuijst gaan om tot rust te komen, uit de meervoud in eenvoud te kijken, geconcentreerd te beschouwen. De monochrome kleurvlakken nemen mijn zintuigen in bezit. Ik word dan gehypnotiseerd opgenomen in het kleurrijke niets. Het slokt me op, misschien omdat ik het in eerste beschouwing niet meteen begrijp. Hoewel het maar één laag lijkt die eenvoudig valt te doordringen, blijkt het een meervoudig gelaagde compositie te zijn die zich niet meteen voor me opent.

Ik word in de ruimte die zich denkbeeldig achter het werk bevindt gezogen. Zoals je in een boek door de regels en langs de woorden in de sfeer van de vertelling wordt getrokken. Het intrigeert, de verbeelding gaat met me aan de haal. In eerste oogopslag lijkt het niets te zijn dan uitgestreken pigment dat aan de randen een complementaire tint aanneemt. Maar het is minder spontaan dan dat het lijkt. In dunne lagen is acrylverf op een aluminium plaat gestreken, waardoor het effect van gekleurd glas ontstaat. Langzaam bouwt Moes aan de sfeer, dat resulteert in een magische tegel kleur. De tinten verlopen fijnzinnig, mengen zich geraffineerd met afgestemde of tegengestelde kleuren. De kleurschaduwen, Moes noemt de composities shades, werken verdiepend die enkel diepzinnig door mij kunnen worden verwerkt. Daarom maken ze mij sprakeloos, ook wanneer het werk en ik samen tot een hoogtepunt in kijken komen. Het moment waarop kijken zien wordt. Is. Het werk verdient een gefocuste aandacht om de intensiteit ervan te ervaren. Sluit ik mijn ogen na intensief gekeken te hebben, verschijnt eenzelfde nabeeld op mijn netvlies. Het werk komt tot leven in mijn gedachte. Het neemt bezit van mijn beschouwing. Het kijkt terug.

Zo ben ik om. Zetten de schilderijen van Nies de Vuijst mijn gemoed in beweging, komen mijn gedachten tot rust bij de getinte prenten van Els Moes. De Vuijst is krachtig en met grote gebaren los gekomen van de figuratie, waar Moes de abstractie in zichzelf laat verzinken. Hoewel ze hemelsbreed lijken te verschillen, vullen de werken elkaar aan. Afwijkend in uiterlijk, maar aandachtig in samenspel. Juist door die variatie is het een eenheid, kan het makkelijk door dezelfde deur. Het vloekt niet, het zingt samen het hoogste lied. Buitengewoon gerijmd.

Kleur en beweging. Werken van Els Moes en Nies de Vuijst in een duo-presentatie bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega – Schurega. Van 1 tot en met 23 februari 2025.