#roma Ligocka

[bodie-r-hart]

SCHINDLERS LISTE

Schindler's List

The Girl in the Red Coat

[bookscoffeeandi]

Roma Ligocka : Dziecko wojny

Wspaniale jest trzymać w rękach książkę podpisaną przez ulubioną autorkę.

@wydawnictwoliterackie dziękuję za możliwość kupna i dodania tego cudownego egzemplarza do kolekcji bezcennych (dla mnie) książek w mojej biblioteczce.

Znacie twórczość pani Romy Ligockiej? Zamierzacie sięgnąć po „Dziecko wojny”? Poniżej zostawiam Wam opis tej książki - może zachęci Was do sięgnięcia po nią.

▪️ opis wydawcy

Dziecko, które przeżyło piekło wojny, już zawsze będzie ją w sobie nosić. To dziecko dorastało w świecie, w którym jedno słowo, kolor oczu lub nieostrożny gest mogą sprowadzić śmierć, naznaczą na całe życie. Jak mimo bólu, lęku, tęsknoty zbudować w sobie siłę i odnaleźć nadzieję? Jak przeżyć następny i kolejny dzień? Jak nauczyć się kochać siebie i innych?

Roma Ligocka osobiście, szczerze, wprost intymnie opowiada o tragedii, o zagładzie, którą przeżyła w dzieciństwie.

Dziś, w obliczu wojny, która dzieje się tu i teraz, na naszych oczach – autorka zdecydowała się przybliżyć czytelnikom fragmenty swoich bestsellerowych powieści, m.in. Dziewczynki w czerwonym płaszczyku, Dobrego dziecka, Siły rzeczy w nowym układzie i opracowaniu.

Dziecko wojny stanowi jedyny w swoim rodzaju zapis wojennych przeżyć widzianych z zupełnie nowej perspektywy. Pokazuje też siłę doznań z dzieciństwa, które nie opuszczają człowieka przez całe życie. Są w książce także teksty nowe, pisane dziś, z potrzeby chwili w obliczu wspólnych nam wszystkim doświadczeń. Jest w niej niezwykła siła wyrazu i intensywność uczuć. Są gorycz, walka z samą sobą, ale też nadzieja, która nigdy nie powinna nas opuszczać.

Wydanie wzbogacone ilustracjami, które Roma Ligocka stworzyła w okresie dziecięcym i młodzieńczym.

[xbluexmoonxfullxmoonx]

Są pośród nas ludzie, którzy uważają, że jesteśmy na świecie po to, aby pomagać innym. Są również ci, którzy nie umieją pomóc nawet samym sobie. 

autorka: Roma Ligocka

[brakoddechuoczywciazotwarte]

"Wystarczy jakiś nieznany korytarz, obce schody, niewłaściwe drzwi. Wystarczy pociąg, który nagle w nocy zatrzyma się nie na tej stacji, opóźniony samolot, nie to lotnisko. Wystarczy przerwa w dostawie prądu, winda między piętrami, a ty w tej windzie, w ciemności. I nagle nie wiesz, gdzie jesteś (...). Przerwany zostaje rytm twoich godzin, codzienna rutyna. Przewidywalne zamienia się w nieprzewidywalne. Codzienność to nie tylko błahość, przeciętność, nuda. Codzienność to także bezpieczeństwo, urok zwyczajności, znajoma melodia. Odliczone kroki na ścieżce. (...) Nasze życie – znajome, sprawdzone, bezpieczne. Zdajemy się nie zauważać niepowtarzalnego uroku powtarzalności, dopóki nie przekonamy się, jak łatwo, choćby na chwilę albo i na całą wieczność, może zostać nam odebrana".

Roma Ligocka

[frogsmulder]

My July Reads

The Girl in the Red Coat by Roma Ligocka (translated by Margot Bettauer Dembo from German)

Started May 2018 finished August 2022 (mostly read in July 2022)

Dark, reflective, nonfiction, historical

Ligocka was inspired to write this autobiography when she saw the premier of Schindler's List: she recognised the girl in the redcoat as herself. She spent her childhood in the Krakow ghetto but managed to escape with her mother in 1945, constantly moving around to avoid death. It is heartbreaking in its retelling, honouring the bewilderment of children forced to face this reality, but also the trauma they are left with as they become adults in a new world. It brings to light how important communication is with loved ones and is another major influence for the penning of this book, with its dedication "For my son, Jakob" after such a complicated relationship with Ligocka's own mother.

I genuinely cried whilst reading it, the loneliness and isolation of Ligocka throughout her life, her frustration with her own identity, politics, and social conventions, and her dealings with mental health all make for a hard but worth while read. I often hard to put it down because of its intensity and cause for reflection.

The most memorable parts for me were the secret garden her mother created for her whilst they were in hiding, her close and then distant relationship with her mother, not being able to understand that the war was over/not understanding what freedom was, and (skip the rest of this paragraph if you don't want to read about bodily autonomy violation) forced abortion.

The Binding by Bridget Collins

Started February 2022 finished July 2022

Parallel world, victorian industrial, dark acadamia, mlm gay, amnesia, enemies to lovers, fantasy

You can forget things you don't want to remember by visiting a binder and putting your memories in a book. Emmett Farmer is a binder who suffers with binderbound fever. By accident he discovered his book and his lost memories. He remembers his first love, Lucian Darnay, but Lucian cannot remember him.

This is my favourite book of the year so far, maybe ever. Its also the first lgbtq book I've read and I completely understand it now, I cried when Emmett's parents found out about his gay relationship. It was heartbreaking but thankfully ends on a hopeful note. It took me a while to get into it but once there, the characters are loveable and I couldn't put it down.

My favourite moments are literally all of part 2 and the ending. Which are basically the romantic parts.

The Mad Women's Ball by Victoria Mas (translated by Frank Wynne from French)

Started and finished July 2022

Spiritualism, feminism, anti ableism, novella, industrial France

The daughter of a lawyer and well-to-do family, Eugénie, has no intentions of getting married and regularly sneaks off to bars and coffee houses. When she attends a debate with the aid of her brother about the spiritual world, she learns that she is not alone in the gift she has as a medium. She knows if she tells anyone, however she will end up in the Salêtrière.

The daughter of a country doctor, Geneviève, traumatised by the death of her sister becomes a nurse to help others to atone for not being able to help her sister. She believes only is science and fact: this is her religion.

The Mad Women's Ball was a real historical event where once a year, the Parisian elite could interact with the inmates of the Salêtrière, like viewing animals in a zoo.

I appreciated this book more after reading the author's note at the end and her intended comment on the voyeuristic habits of society and drawing comparisons to modern reality TV. The characters are all engaging but the feminist message I feel was a little heavy at times and distracted from the story. I do wish we got to know more about all of the characters and their stories but I enjoyed the read nontheless. I also wish Geneviéve and Eugénie's relationship could have been more developed. The Epilogue of the book really hit though, especially for Geneviève's character development.

[mschocolateworld]

Czasem musisz bardzo mocno zapakować swój ból i obwiązać go sznurkiem, jak paczkę. Po prostu po to, by móc dalej żyć. A więc zakładam gruby opatrunek na moje cierpienie jak na złamana rękę. [...] Później, gdy minie trochę czasu, będę może mogła tego dotknąć tak, żeby nie sprawiało bólu.

Roma Ligocka - “Róża. Obrazy i słowa”

[ahosia3]

Jeden dzień - wieczorem już go nie będzie. Zbyt mało uwagi poświęcamy naszym zwyczajnym dniom. Co z niego zapamiętamy, czym różnić się będzie od wczorajszego? W pamięci pozostają zdarzenia, a nie dni. A przecież każdy ma swoją niepowtarzalną dramaturgię, ma kolor i smak. Może nam tylko brakuje fantazji, żeby to zauważyć.

~Roma Ligocka:"Księżyc nad Taorminą"

[zakochana-w-cytatach]

"Przyjaciel to człowiek, do którego dzwonię po wielu miesiącach milczenia, a nie pyta: dlaczego się nie odzywałaś, tylko mówi: cieszę się, że właśnie dziś słyszę Twój głos."

- Roma Ligocka, "Czułość i obojętność"

[majstersztykzchwil]

“Nie próbuj kochać za dwoje. Nie myśl: "To nic, że on kocha trochę mniej - za to ja kocham trochę więcej. Kiedyś to w końcu się wyrówna, on w końcu nauczy się kochać tak mocno jak ja". Nie rób tego, droga nieznana przyjaciółko, która teraz może po raz pierwszy zastanawiasz się nad strategią miłości. Nie rób tego, nawet nie próbuj, bo to się nie sprawdza nigdy.”

[zyciemprzezzycie]

Dla mnie teraźniejszość jest ciągle jeszcze próbą generalną - przedstawienie zacznie się dopiero później. Kiedyś.

Roma Ligocka

[ankakonkel]

Przyjaciel to człowiek, do którego dzwonię po wielu miesiącach milczenia, a nie pyta: dlaczego się nie odzywałaś, tylko mówi: cieszę się, że właśnie dziś słyszę Twój głos.

Roma Ligocka, Czułość i obojętność

[euthanasia-coaster]

" (...) Wystarczy jakiś nieznany korytarz, obce schody, niewłaściwe drzwi. Wystarczy pociąg, który nagle w nocy zatrzyma się nie na tej stacji, opóźniony samolot, nie to lotnisko. Wystarczy przerwa w dostawie prądu, winda między piętrami, a ty w tej windzie, w ciemności. I nagle nie wiesz, gdzie jesteś (...). Przerwany zostaje rytm twoich godzin, codzienna rutyna. Przewidywalne zamienia się w nieprzewidywalne. Codzienność to nie tylko błahość, przeciętność, nuda. Codzienność to także bezpieczeństwo, urok zwyczajności, znajoma melodia. Odliczone kroki na ścieżce. (...) Nasze życie – znajome, sprawdzone, bezpieczne. Zdajemy się nie zauważać niepowtarzalnego uroku powtarzalności, dopóki nie przekonamy się, jak łatwo, choćby na chwilę albo i na całą wieczność, może zostać nam odebrana".

Roma Ligocka

[aceduchessdragoness]

“Sometimes someone tries to run away. Anybody who tries to run away is immediately shot. They pull groups of women and children out of the crowd. My aunt Dziunia is among them. Suddenly she runs across the square. Shots whistle through the air. She falls down. Right next to me. She has lost one of her shoes. A couple of people drag her to the side of the road. They add her to the other dead bodies.”

--The Girl in the Red Coat: A Memoir by Roma Ligocka

buy HERE

[bookscoffeeandi]

Marzenia się spełniają. Spotkanie z Panią Roma Ligocka było jednym z moich marzeń. I dziś miałam zaszczyt spotkać i porozmawiać z Panią Romą Ligocką. Gdynia, 14 08 2021

[fuckingartistic]

Bo czas żadnych ran nie leczy. Czas może tylko uczy nas rozsądniej obchodzić się z bólem, jakoś bandażować te rany. Żyć z nimi i tyle.

Roma Ligocka

[have-to-live-my-life]

Czasem musisz bardzo mocno zapakować swój ból i obwiązać go sznurkiem, jak paczkę. Po prostu po to, by móc dalej żyć. A więc zakładam gruby opatrunek na moje cierpienie jak na złamana rękę. [...] Później, gdy minie trochę czasu, będę może mogła tego dotknąć tak, żeby nie sprawiało bólu.

Roma Ligocka, Róża. Obrazy i słowa