#reisverhalen

[paul-willems]

Inspireer anderen met jouw verhaal over Parijs!

Heb jij Parijs al eens bezocht of staan jouw koffers klaar voor een trip naar de stad van de liefde? We zijn op zoek naar jouw unieke reisverhaal om andere reizigers te inspireren op BonjourParijs.nl!

Wat zoeken we?

Een goed reisverhaal brengt Parijs tot leven voor onze lezers. Denk aan:

Hoe je reis naar Parijs verliep. Trein, auto, bus of vliegtuig? Deel je tips!

Je verblijf. Welk hotel of appartement raad je aan?

Bezienswaardigheden die indruk maakten. Wat moet iedereen echt zien?

Eettips. Van luxe restaurants tot gezellige bistro’s.

Jouw favoriete moment. Wat maakte jouw trip onvergetelijk?

Insider tips. Heb je een plekje ontdekt dat niet in de standaardgidsen staat? Deel het!

Hoe kun je meedoen?

Het is heel eenvoudig om jouw verhaal te delen:

Schrijf je reisverhaal. Maak het persoonlijk en laat zien wat Parijs voor jou speciaal maakt.

Kies 3 tot 4 foto’s die jouw ervaring mooi aanvullen. Denk aan foto’s van jou in Parijs, sfeervolle beelden van de stad of jouw favoriete moment.

Stuur je verhaal en foto’s naar ons.

Wat gebeurt er daarna?

Na ontvangst kijken we je verhaal na en optimaliseren we het waar nodig. Denk aan het toevoegen van links naar relevante onderwerpen of een kleine aanpassing voor de leesbaarheid. Uiteraard krijg je altijd de kans om het eindresultaat te bekijken voordat het online gaat.

Nog twijfels? Wij helpen je graag!

Vind je het lastig om je verhaal te schrijven? Geen probleem! Wij kunnen je helpen om je verhaal te structuren en te verwoorden. Zo zorgen we samen voor een inspirerend resultaat.

Veelgestelde vragen

Kan ik ook een ouder reisverhaal insturen? Ja, verhalen uit het verleden zijn meer dan welkom! Het maakt niet uit wanneer je in Parijs bent geweest, jouw ervaring blijft waardevol.

Wat als ik geen foto’s heb? Foto’s brengen je verhaal tot leven, maar als je er geen hebt, neem dan even contact met ons op. Samen zoeken we naar een oplossing.

Kan ik mijn verhaal later laten verwijderen? Natuurlijk. Je houdt altijd de controle over je eigen content. Op verzoek halen we je verhaal offline.

Mag ik een link toevoegen naar mijn eigen blog of website? Ja, zolang je verhaal authentiek is en geen commercieel karakter heeft. Een backlink is mogelijk.

Behoud ik de rechten over mijn tekst en foto’s? Ja, de auteursrechten blijven bij jou. Door je verhaal in te sturen, geef je ons wel toestemming om het op bonjourparijs.nl te plaatsen.

Waarom jouw verhaal delen?

Met jouw reiservaringen maak je Parijs toegankelijk en herkenbaar voor anderen. Of het nu gaat om een handig reistip, een romantisch moment of een onbekend pareltje – jouw verhaal is de inspiratie die anderen nodig hebben.

Dus, waar wacht je nog op? Stuur jouw verhaal naar ons en laat anderen meegenieten van jouw Parijs-avontuur!

[avontuurlijkegeest]

Avontuurlijke Geest: Een Magische Budgetreis naar de Caraïben

Een onvergetelijke budgetreis naar de Caraïben, met slimme tips voor goedkope vluchten, accommodatie en activiteiten. 🌍 #ReisInspiratie #GoedkoopReizen #Curaçao #AvontuurlijkeGeest #TropischParadijs

Een verhaal geschreven en ingestuurd door een van onze lezers. Toen mijn vriendin en ik op een regenachtige zaterdagochtend in Amsterdam wakker werden, voelden we dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Na maanden dromen, wikken en wegen, besloten we eindelijk om onze langverwachte reis naar de Caraïben te maken. Een tropisch paradijs, maar wel met een strak budget. Hier deel ik ons verhaal…

[gekruidengeroerd]

Bakjedoen.nl

Zwaarbeladen met dauwdruppels hangen rietstengels dwars over het vlonder pad richting de “Kiekkaaste’. Een vogelkijkhut balancerend op de rand van de wereld.

Mijn broek die de meeste druppels opvangt kan na honderd meter uitgewrongen worden.

Talloze rietzangers zingen uitbundig tijdens hun vlucht. De karekiet hoor je niet. In de verte slaat de koekoek zes uur.

Zwaluwen ontvangen ons opgewonden als we de houten trap van de Kiekkaste beklimmen. Ze vliegen onuitputtelijk op en aan en voeden hun uitgehongerde kleintjes. Telkens weer verschijnt net boven de rand van ieder nest een lange rij opengesperde snaveltjes.

De Kiekkast biedt een gevarieerd programma, iedere dag nieuwe voorstellingen, voor ieder wat wils. Vandaag trippelt voor het raampje rechts een kluut zenuwachtig heen en weer. Terwijl aan de linkerkant voor het riet een hongerige wolf door het slik sluipt.

Bij iedere stap voorwaarts zakken zijn voorpoten een beetje weg in de modder. Schudt zijn poten uit en kijkt om zich heen. Zijn ogen volgen twee wilde eenden die verschrikt voor hem langs vliegen waarna hij traag zijn weg langs de rietranden vervolgt.

We zeilen niet over het Reitdiep, we vliegen. Alles om ons heen is groener dan groen. Trekken het zeil naar binnen om bruggen te passeren en de fok staat er al weer bij voordat iemand iets heeft kunnen vragen.

De Vissersbrug in het centrum van Groningen is voor zeker een maand gestremd. Wat is dat toch met die Groningers en hun bruggen?

Andere bruggen moeten voor een opening tegenwoordig 48 uur van te voren gereserveerd worden. Alle tijden zijn terug te vinden op de site van ‘Rijkswaterstaat’. Echter alleen als je doorklikt naar aanvullende info. Het varend leven wordt er niet spontaner op.

De Najade is echter voor geen brug te vangen en verstopt achter een reuzen berenklauw strijken we onopvallend de mast.

Grassen wuiven en wolken stapelen. Op de steiger voedt een moeder haar kind.

Vervolgen onze vaarweg over het Eemskanaal, gaan het hoekje om en laten ons de Dollard instromen.

Glimmende platen zijn aan weerszijden nog steeds zichtbaar en kleine geultjes zoeken slingerend hun weg in het riet.

Onder zeil meren we af voor de sluis van Nieuw Statenzijl.

De ‘Wolgaslepers’ trekken ons naar binnen. De lus van de tros schuin voor de borst en voorovergebogen slepen ze 64 ton achter zich aan. ‘Waar moeten we naar toe?’, vragen we aan Koos van ‘Bakjedoen.nl’ die ons gadeslaat vanaf de sluismuur.

‘Geen idee zegt Koos maar de meeste mensen gaan hier recht door’ en hij lacht. De groen uitgeslagen sluisdeuren wijzen op onregelmatig gebruik. Mos versiert de spleten en een beginnende vlier heeft zich in één van de holtes in de deur gevestigd. Piepend en kreunend openen de deuren zich. De incontinente sluis laat haar water de Westerwoldse Aa inlopen. De ‘Wolgaslepers’ zetten voor de tweede keer hun beste beentje voor. Met het weidse landschap rondom de de rivier op de achtergrond trekken ze ons de sluis uit.

Tijdens het aanlegbiertje vliegt een uil over het achterdek. Even vertraagt ze haar vlucht, kijkt ons aan en vliegt verder.

De laatste eb brengt ons weer naar buiten. 38 streepjes worden gezet. Voor iedere overstag 1.

We lopen even vast in de monding van de Eems Dollard. Wachten op hoger water. Als we met het laatste licht de geul richting Greetsiel invaren staat de volle maan boven een verlichte molen. Ik vang met mijn camera de maan in het kluivernet. Het is bijna midzomer en middernacht.

De wind doet even een ‘knippie’ als we de volgende dag richting Juist zeilen. We dobberen voort.

Starten de motor en lopen vast bij een oesterbank. De rest van de middag bestuderen we zeewier en rapen mosselen. De gehele oesterbank is bedekt met nori Niemand herkent het als het sushi zeewier omdat het geen vierkante velletjes zijn. De waslijn kleurt groen van de drogende zeesla, en schrapend worden op het achterdek, de mosselen van hun overtollige pokken en andere lading ontdaan.

Lonneke zingt in het ruim, ‘Angel of Montgomery van Bonnie Raitt’. Haar stem helpt om de maaltijd van dag net dat beetje extra mee te geven. Ze zingt: ‘There are flies in the kitchen, I can hear them buzzin. And I ain’t done nothing since I woke up today’. Op het ritme van de muziek roert de houten lepel lemniscaten in de pan. Deze stemkruiden zijn in geen enkele winkel te koop.

In de roef hangt onder de koekoek een maxi-cosy. Cardanisch opgehangen als hangstoeltje voor onze jongste ketelbinkie.

Soms is er maar weinig nodig om onvoorbereid terug te stappen in de tijd.

Klik zegt de camera als we met een snelheid van 10.7 knopen op de Noordzee Borkum en Schier links laten liggen. Het regent onophoudelijk en achter de enorme buik van een rode regenbroek zit een klein meisje verstopt in een draagdoek. Haar moeder stuurt. De haven van Schier komt in zicht. De zon besluit de dag oranje te eindigen, en gaat na een hele grauwe dag gloeiend onder als we afmeren in de jachthaven van Schiermonnikoog.

Drukte van belang op de Engelsmansplaat. Iedereen wil hier vandaag zijn. Om half 4 begint de interland tussen Duitsland en Nederland. Jeu de boules ballen komen de trap af en met moeite herkennen we de verschillen tussen de roestbakkies en de blinkertjes.

Twee kokkels of een streepje zeewier markeren de lijn waar onze grote teen niet overheen mag gaan. Flink slingeren met de bal creëert een interessante worp. Het publiek houdt haar adem in.

Wandelen spelend over het wad, en betrekken onze omgeving erbij. Soms drijft het kleine houten balletjes nog een stukje met de stroom mee, of de ankerketting stopt haar af.

De strijd tussen beide teams wordt beslist voor de Nederlanders. Wij slapen goed vannacht. De nabespreking voor vandaag laten we zitten. Nu eerst even een bakkie doen.

[camperpunt]

Laat je inspireren voor uw camperreis / Deel uw reisverhaal.

Laat je inspireren. Op Camperlanden kunt u volop inspiratie opdoen voor uw camperreis. U vindt gedetailleerde informatie over diverse landen, handige links, boeiende reisverslagen, verkeersinformatie en nog veel meer. Daarnaast voeren wij regelmatig tests uit voor camper- en caravanaccessoires. Hoewel de website niet als handleiding is ontworpen, is het een handig hulpmiddel om snel…

[twafordizzy]

Paul Theroux ziet een weke blinde worm

foto: William Furniss; bron beeld: nwwriterss.com De Amerikaanse schrijver Paul Theroux (1941) ken ik vooral van zijn reisboeken. Na zijn opleiding Bachelor of Arts, sloot hij zich aan bij het Vredeskorps en trok vervolgens naar Malawi. Daarna begon een lange periode van reizen. Dat reizen werd de bron voor het schrijven van reisverhalen waarmee Theroux wereldwijde bekendheid verwierf. Minder…

[euroadventure]

Sinds vandaag staat mijn reisverslag over de Faeröer eilanden online. Dit verslag heb ik geschreven voor Mountainreporters waar ik af en toe als gastreporter reisverhalen mag delen. Lees hem hier!

Op deze pagina www.euroadventure.nl kan je mij blijven volgen. Tijdens mijn reizen post ik bijna dagelijks een kort verslag 😊🙌🏻🚵‍♀️.

Veel leesplezier!

[vrijaziatisch]

Gelukkig vond hij al snel zijn draai in Azië en werden de reisverhalen en ikzelf over zijn avontuur steeds enthousiaster. Na Thailand, Maleisië en Cambodja is hij nu in Vietnam. Hij heeft de tijd van zijn leven en wij genie- ten via WhatsApp, FaceTime en Polarsteps met volle teugen mee van zijn avonturen. Ellis den Hamer (1965)

[gerbie7]

Paul Theroux – De zuilen van Hercules

De reisverhalen van Theroux zijn altijd leuk om te lezen, omdat hij een heerlijke atypische reiziger is. Als iets populair is, zal hij een andere route kiezen. Als hij zich als een local kan gedragen, doet hij dat. Hij slaapt in slechte hotels, zwerft door lelijke buurten en praat met velen om zodoende te weten wat er speelt in een land, niet wat de reisgidsen zeggen wat hij zou moeten zijn. In…

[avetruth]

De middag van mijn leven : een keuze uit de reisverhalen : Kossmann, Alfred (Alfred Karl), 1922-1998

De middag van mijn leven : een keuze uit de reisverhalen : Kossmann, Alfred (Alfred Karl), 1922-1998 https://www.avetruthbooks.com/2022/04/de-middag-van-mijn-leven-een-keuze-uit-de-reisverhalen-kossmann-alfred-alfred-karl-1922-1998.html?feed_id=7564

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 99

Stations op vliegvelden zijn prachtig. Hier stapt de hele wereld uit en een nieuwe wereld weer in. Mensen komen thuis of zijn juist klaar voor avontuur. 

Ik ben al even onderweg van Nederland naar Brussel, wanneer we het station van vliegveld Zaventem passeren. Twee mannen met grote koffers stappen in. Zodra de conducteur voorbij komt, bestoken ze hem met vragen. Het duurt wel even voordat hij verder kan.

Een van de mannen besluit voor me te gaan zitten, zodat hij kan gaan werken. De ander vraagt me hoe lang de treinreis van het vliegveld naar station Brussels Midi duurt. Ze moeten namelijk de Thalys halen, hun vlucht was ook al vertraagd. 

Terwijl hij op de armleuning van de stoel naast me gaat zitten, praat hij door. Hij draagt een grijs overhemd, zijn bril hangt aan een draadje om zijn nek. Hij reist veel voor werk, vaak ook naar Nederland. Hij bezocht al zo’n zestig steden in ons land. Nu gaat hij naar huis. Naar Parijs. De Chileen woont er al veertig jaar, maar vind het eigenlijk een te grote stad. We hebben het over Brussel en Europa, mijn buurman blijkt niet erg enthousiast. “We zijn te verschillend, we zijn nu met teveel.”

[bartwatching]

Opnieuw onderweg ;-) met Jack Kerouac met zijn boek “Eenzame reiziger”. Op 12 maart 2022 was het honderd jaar geleden dat Jack Kerouac werd geboren. Op die dag verschijnt het nog niet eerder in het Nederlands vertaalde Eenzame reiziger, waarin Kerouac in ‘jazzy impressionistisch proza’ (The New Yorker) verslag doet van zijn omzwervingen door de VS, Mexico, Marokko, Londen en Parijs. Eenzame reiziger (voor het eerst gepubliceerd in 1960) is een tijdloos reisverslag en een jubelende viering van de menselijke ontdekkingsdrang. Terwijl hij door de VS, Mexico, Marokko, Parijs en Londen zwerft, legt Kerouac in poëtisch proza het leven onderweg vast. Staande op de locomotief van een trein die langs velden met stekelige cactussen raast; zijn eerste stierengevecht in Mexico terwijl hij high is van opium; bijpraten met de jongeren van het beat-nachtleven in New York; zichzelf begraven in de met sneeuw bedekte bergen van Noordwest-Amerika; mediteren op een zonovergoten dak in Tanger; of verliefd worden op Montmartre en de prachtige basilique du Sacré-Cœur – Kerouac schrijft zowel over de eindeloze diversiteit van het menselijk leven als over zijn eigen levenslustige filosofie van zelfontplooiing. #Kerouac #leestip #reisverhalen #BeatGeneration https://www.instagram.com/p/CmUmyzvNbprTpLvDtcYM8p0YA0hTKyIvfokH8c0/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[doldriest]

Deel 2 van het reisverslag van onze vakantie in het wonderschone Ierland.

Zondag 22 juli 2018

Wat worden we toch verwend door de B&B hostess. in Shannonbridge. Ze heeft zelfs lactosevrije boter, melk en roomkaas voor me gehaald, zo lief! Na een dankbare hug laden we de koffers in de auto en rijden naar de kloosterruïnes van Clonmacnoise. Victor heeft deze vakantie –zoals alle vakanties– weer uitmuntend voorbereid. De routes die we willen rijden zijn grotendeels al in de Garmin voorgeprogrammeerd, zodat hij zich op de weg kan concentreren en ik waar nodig aanwijzingen geef. Wat een man! ❤

Het klooster van Clonmacnoise ligt aan rivier de Shannon en stamt uit 545 en bestaat uit zeven kerken, een ronde toren, high crosses (rijkelijk gedecoreerde stenen kruizen) en een kathedraal met een fluisterdeur.  Melaatsen konden zo buiten blijven staan en werden toch gehoord bij het biechten… met de priester op veilige afstand. In de 11e eeuw leefden en werkten maar liefst 1.500 tot 2.000 monniken en ambachtslieden bij Cluain Mhic Nóis.

Onze volgende stop is Roscommon Castle, gesticht in 1269. Vroeger een belangrijke plek, maar de vele belegeringen en aanvallen hebben hun sporen achtergelaten: alleen de buitenmuren staan nog overeind. Aan de binnenkant is er alleen een groot goed onderhouden grasveld. Het is een aangename plek om tot rust te komen en te luisteren naar stemmen uit het verleden. Ook kun je een bezoek brengen aan het Loughnaneane Park en Playground, een 14 hectare groot recreatiegebied.

De Garmin brengt ons feilloos naar onze volgende bestemming: Galway. Ja precies, waar het meisje van Ed Sheran woont. 😉 Maar wat een avontuur om de accommodatie te vinden! We volgen de aanwijzingen van verhuurder Pat op, eerst per e-mail en dan per WhatsApp. Pat stuurt ons twee foto’s van de parkeergarage waar we moeten zijn en na een kwartier onverrichter zake rondrijden, stap ik uit en loop met Victor’s gms in de hand, zoekend naar de poort van de foto. Ernaast zou een brievenbus moeten zijn met daarin de sleutels van het appartement. Ook hebben we een toegangscode.

De parkeergarage blijkt om de hoek te liggen, een eindje van de drukke straat af. Hij is afgesloten met een zwaar hek, geflankeerd door een kleinere poort. Ik loop terug naar onze auto en dirigeer Victor erheen. Intussen speur ik de omgeving af naar de brievenbus. Ik kijk in poortjes, steek mijn hand tussen tralies door en tast in het rond, trek aan het hek, rammel aan deuren en probeer een metalen luik te openen. Tevergeefs. Terwijl Victor wacht, loop ik terug naar de straat en steek daar mijn hand lukraak in alle brievenbussen die ik tegenkom, maar dat levert niets op, behalve zwarte handen en gedachten aan spinnen. Ik voel me aardig voor gek lopen. Bij een deur met het juiste huisnummer bel ik aan. Niets. Ik toets de code in het paneel in. Ook niets. Gefrustreerd loop ik terug naar de afgesloten parkeergarage.

Daar komt net een knul door het zijpoortje naar buiten! Ik been langs hem heen naar binnen en vraag of hij weet waar we naar toe moeten. Hij vertelt dat ik waarschijnlijk de trap van de parkeergarage op moet. Op het zelfde moment komt een auto door de poort naar buiten, en ik fluit en gebaar naar Victor. Hup, gauw naar binnen, rijden met die hap!

Inmiddels heeft mijn vriend de onzichtbare Pat aan de telefoon en we worden naar de juiste parkeerplek geloodst. Een interne lift brengt ons naar een hogere verdieping, en daar vinden we dan eindelijk ons appartement. Het blijkt een flat aan een galerij aan een binnenplaats te zijn. Dat had onze Pat helemaal niet verteld, dit hadden we nooit kunnen vinden! Ik steek wederom mijn hand door de brievenbus en kijk, eindelijk vind ik een zakje met sleutels erin, vastgebonden aan de klep. Gelukt!

De kamer heeft een bed, twee ramen aan de kant van de Galway haven, een kleine douchekamer en een huiskamer beneden. Plus een wasmachine in de keuken! Daar maken we dankbaar gebruik van.

Maandag 23 juli 2018

De volgende ochtend ontbijten we in een knus zaakje: warme maispannenkoek, een kleine vegan burger en een spiegelei, met groene jasmijnthee erbij. Victor bestelt een Spaanse omelet met pepermuntthee. Er hangen kunstwerken aan de muur, en met name die van Marilyn Monroe en Nelson Mandela vind ik prachtig!

Galway is een heerlijke plaats. Levendig, toeristisch, druk, gezellig. Lekkere wijn. We slenteren door de stad en drinken een biertje in een pub. Ik knoop een gesprek met mijn buurman aan en vraag hem hoe ik moet proosten in het Iers. Keine Ahnung, zegt hij, ich komme aus Deutschland. Proest, nou ja zeg. Pat, die inmiddels in zijn huis gearriveerd is, vertelt dat het ‘Sláinte’ is, oftewel gezondheid. Victor en ik genieten vooral van de muziek op straat, waar het gezellig druk is.

  Dinsdag 24 juli 2018

Een bezoek aan Ross Errilly Abbey levert de volgende sfeervolle beelden op:

De desolate sfeer binnen de abdij en de vele verlaten doorgangen, binnenplaatjes, kamers en bogen werken op me in. Het is stil, en de wolken werpen schaduwen in hoeken en nissen. Ik roep Victor en blijf aan zijn zijde. Straks verdwaal ik immers nog! V-man schudt lachend zijn hoofd en begeleidt me veilig terug naar de auto.

Het is een prachtige dag vandaag, behalve op eetgebied. We gaan lunchen in een resort langs de kant van de weg. Het café kan me geen geschikte maaltijd garanderen, maar in het restaurant moet dat zeker lukken. We beklimmen de trap en komen in een zeer chique hotel terecht. Het menu draagt dan ook een fiks prijskaartje. Soep dan maar, met zelfgemaakt brood. De ober gaat persoonlijk naar de keuken om te vragen of ik de soep kan eten en komt terug met de verheugende mededeling dat de soep absoluut lactosevrij is. We gaan zitten, en al snel krijg ik brood aangeboden. Met roomboter. Teruggestuurd, alleen brood please. Even later arriveert de soep, en het blijkt een overheerlijke pompoensoep te zijn. Ook het brood smaakt fantastisch, en ik vraag nieuwsgierig naar het recept. Nou, begint ze enthousiast te vertellen, we gebruiken geen gist maar karnemelk. Ik onderbreek haar. ‘Excuse me, did you say buttermilk?!’ En ja hoor. Ik trek bleek weg, grijp mijn tas en gooi er drie capsules in. Sjesusmina zeg. De schade blijkt mee te vallen en we kunnen zonder veel ongemak verder.

We rijden door het adembenemende en wonderschone landschap van Connemara, het mooiste tot nu toe. Fantastisch! Ik weet niet waar ik moet kijken en zuig alles als een spons in me op. Groen, groener, groenst. Heuvels en meren, witte wollige schapen met zwarte koppen. Man man man, wat is het hier mooi. We stoppen aan de kant van de weg en ik dwaal door het landschap in een groene cocon van Ierse schoonheid. ❤

Bijzonder mooi is het uitzicht vanuit de Doo Lough pas — helaas een schril contrast met de tragedie die in deze vallei plaatsvond tijdens de grote hongersnood in 1849. Honderden verzwakte en uitgehongerde mensen moesten zich wegens een fout van twee functionarissen van de Poor Law Union 19 kilometer ten zuiden van hun woonplaats Louisburgh melden om te verfiëren dat ze nog steeds voedselhulp nodig hadden. Ze liepen een groot deel van de nacht en de dag daarop in barre weersomstandigheden. Later werden de lichamen van zeven mensen, waaronder vrouwen en kinderen, op de weg tussen Delphi en Louisburgh ontdekt met uitzicht op de oevers van het Doolough-meer. Nog negen kwamen nooit meer thuis. De plaatselijke folklore beweert dat het totale aantal dat omkwam veel groter was. Heel triest.

Niet lang voor sluitingstijd komen we aan bij de Kylemore Abbey & Victorian Walled Garden bij Clifden, sinds 1920 thuisbasis van de benedictijnse nonnen. Het grote landgoed omvat een abdij met gerestaureerde kamers, een Victoriaanse ommuurde tuin met prachtig gerestaureerde tuingebouwen, een gotische kerk en wandelpaden die door de bossen en langs het meer leiden.

Om half zeven ‘s avonds komen we bij Heather’s Lodge aan. De ontvangst is enthousiast en de kamer is goed, met een prachtig uitzicht over het Connemara groen. We hebben een lekker ontbijt in het vooruitzicht (buffet en scrambled eggs with salmon).

Wat later lopen we naar het centrum van het dorp; 200 meter langs een smalle drukke weg zonder trottoir is altijd spannend. Regelmatig stappen we in de berm om de auo’s te laten passeren. Dan een zijpad in en in volle vaart bergaf naar een pub met live music.

Zoals gewoonlijk neem ik het menu door met de ober/barman, en mijn keus valt op kipfilet met frietjes en salade. Nog een keer nagevraagd of er geen boter wordt gebruikt, maar dat is niet het geval. Het gevogelte is sappig en lekker. Met argusogen bekijk ik het spul waarin het gebakken is. Olie, hoera. Na nog een paar happen proef ik echter roomboter. Voorzichtig snijd ik verder en ja hoor: de kipfilet is gevuld met kruidenboter. Teleurgesteld smijt ik mijn vork neer. Eten is hopeloos vandaag. De barman komt kijken en haalt de kokkin erbij. Helaas is er niks meer aan te doen, maar ze gaan vanavond nog de allerenenkaart aanpassen. Gelaten eet ik de Ierse ‘chips’ op en luister met veel plezier naar de live muziek. Een man van 82 op gitaar, een van 67 op de banjo en fluit, en later ook nog een knul van een jaar of 16 op de accordeon. Wat maken ze gave muziek!

Twee kleine meisjes gaan Riverdance-style dansen, en vlak voordat we weggaan springt een jonge vrouw op en doet ook spontaan mee. Haar blote voeten stampen op de grond, iedereen klapt en heeft de grootste lol. Een oude man staat ook enthousiast op, danst en zingt een nummer. Dit is Ierland. Dit is LEUK!

Helaas kan ik de filmpjes niet bewerken, anders had ik ze ingekort.

    Lees ook:

Impressie van Ierland – deel 1

de reisblog van mijn partner:  Volg mijn reis, Ierland 2018.

Impressies van #Ierland - deel 2 van mijn #reisverslag, met veel foto's van dit prachtige land. | #foto #fotografie #reizen Deel 2 van het reisverslag van onze vakantie in het wonderschone Ierland.

[limburginbeeld]

Repost @travelsbymonique 🇬🇧 below 🇳🇱 Dutch Uitzicht verzekerd vanaf @gerardushoeve Ik vind het altijd eindeloos genieten in Zuid-Limburg ☺️ Jij ook? ⛰⛰⛰ 🇬🇧 View assured from @gerardushoeve Hiking in Zuid-Limburg, in Holland 🇾🇪 I always enjoy endlessly in South Limburg ☺️ You too? Have you already visited our beautiful region in the South of Holland? ⛰⛰⛰ ⛰⛰⛰ 📸 Professionele fotografie voor #toerisme #persreizen #citymarketing #reviews #reisblogs #reisverhalen ℹ️ +31652096094 📧 moods-66@hotmail.com ⛰⛰⛰ ⛰⛰⛰ #tourismus #tourism #country_features #panorama #uitzicht #magnifiquezuidlimburg #limburginbeeld #inlimburg #inspiring_benelux #VisitNetherlands #wandeleninnl #Floortje #truecolors #shotononeplus #oneplus9pro #neversettle #landschapsfotografie #holland_photolovers #hollandinbeeld #mooiholland #travelsbymonique #inspirerenenverbinden (bij Gerardushoeve) https://www.instagram.com/p/CdIRdEUN-BS/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[gekruidengeroerd]

Kruidenreis Griekenland April 2024

Op mijn rug lig ik onder de laagste bank van de couchette in de nachttrein naar Bologna. Het licht van een klein zaklampje in mijn rechterhand wringt zich in allerlei bochten om een glimp van een verloren zonnebril op te vangen. We noemen geen namen, weet zeker, dat ze de bril gisteravond op het plankje voor het raam heeft gelegd. Mijn yogalessen komen goed van pas als ik me nog wat verder de hoek in wring. Alles echter zonder resultaat. Hardhandig worden rugzakken nu aan de kant gezet en schoenen opzij geschoven. Als ik nog een keer de rits van een toilettas open trek, kijkt een zonnebril me met een duistere blik aan. De eigenaresse in verbijstering achterlatend.

De stations dweilmachine van Ancona trekt op dinsdagochtend haar baantjes. In haar kielzog een nat spoor van frisheid. Zorgvuldig worden rondjes rondom marmeren pilaren gedraaid. Met een lange veger neemt een tweede schoonmaker ondertussen de vloer onder de bankjes, waar de machine niet bij kan, onderhanden.

Let’s rock’’, staat er op de linkerarm van de bestuurder van de dweilwagen. Hij maakt zich op voor de 500 meter sprint.

‘Delay’, vat in één woord de vertraging van de veerboot samen. Ik vraag maar niet door. De man achter het loket wrijft over zijn pijnlijke nek en maakt een onnodige chaos van het papierwerk wat hij uit moet voeren. Ancona blijkt bij een nadere verkenning verrassend mooi.

Als de eerste ronde bergtoppen van Meteora in het zicht komen draai ik acuut een kleine zanderige parkeerplaats op. De andere chauffeurs draaien met me mee.

Achter bloeiende brem en koolzaad kijken we uit op dit fascinerende berglandschap.

Aangekomen bij ons hotelletje proppen we ons met z’n negenen rondom een minitafeltje op een minibalkonnetje, eten meegebrachte oude wijven koek en zien de kloosters steeds dichter bij komen.

De nachtegaal laat zich horen als we tegen zonsondergang het zandpad omhoog wandelen. Gekleurde kleding hangt nog steeds aan de lijn in de grot boven de kapel. De nachtegaal laat zich horen en lokt ons verder omhoog met haar gezang. Alles geurt en bloeit. Ontelbare kruiden versieren de berm. In het mooist denkbare licht geeft Meteora haar contouren langzaam weg aan de nacht.

Code rood is afgegeven in Milina op onze aankomstdag. Op onze mobiele telefoon verschijnt een waarschuwing van de Griekse Overheid dat we ons tot 16.00 uur de volgende dag niet onnodig op straat moeten vertonen of andere ‘bewegingen’ moeten maken.

Het collectieve trauma van alle bewoners in het dorp na de overstromingsramp in september vorig jaar is zo voelbaar na deze waarschuwing. Overal sjouwen mensen met zandzakken en worden er pallets voor de deuren gespijkerd. Zelfs de meest stoere ‘aardse’ mannen in het dorp klagen over hartkloppingen en een naar gevoel in hun maag. Niet nog een keer toch??? Alle auto’s worden naar veiligere hoger gelegen plekken gereden. Advies ook aan ons, om alle auto’s naar Lafkos, het boven Milina gelegen bergdorp te brengen. Dit om te voorkomen dat Europe Car huurauto’s straks haar auto’s uit de zee moet vissen.

We parkeren donze Skoda’s achter de kerk in Lafkos en wandelen via de Kalderimi naar beneden. Net voordat de eerste dikke regendruppels vallen komt het hotel van Magda in het zicht.

Het wordt stil in het dorp, en ook wij zijn stil. Gespannen op wat komen gaat. Onweersknallen schieten door de lucht en de eerste regenbui valt. Gevolgd door een rustperiode. Iedereen valt in een onrustige slaap om wat de nacht nog brengen zal. Luiken klappen en een hardnekkige vlieg treitert ons. Via de schoorsteen spatten de eerste druppels van een fikse regenbui onze kamer in. Een dikke handdoek vangt het meeste op.

De volgende ochtend lijkt de schade mee te vallen en haalt iedereen opgelucht adem. De markt in Argalasti is geannuleerd en om toch een beetje het marktgevoel te krijgen vragen we Staties de olijfhouten plankjes man of hij met z’n karretje voor ons hotel wil gaan staan. Staties rookt een sigaretje en drinkt zijn zwarte koffie, terwijl wij ons over alle mooie patronen in zijn plankjes buigen.

De kalderimi is gelukkig niet weggespoeld. Als het weer nog meer opklaart durven we de weg naar boven aan. Verzamelen laurierbladeren, groene vijgen, en de pittigste oregano die ik in jaren heb geproefd. De cisteroos houdt niet van strijken en ontvouwd haar gekreukte roze blaadjes in de middagzon. Op één van de graven op het kerkhof van Lafkos ligt een vijg in de zon. Grieks stilleven. In de kleine marmeren soms ijzeren kistjes zitten de schoongemaakte botten uit graven die zijn opgegraven om ruimte te maken voor de volgende.

Huilend spuit de Phanos van restaurant ‘El Plo’, de straat schoon. ‘Wat ben ik nog, ik ben geen kok meer, mijn bedrijf is kapot. Het enige wat wat ik nog doe ik stof en modder wegspuiten’. Hij blijft me knuffelen, draait zich dan weg om woest verder te gaan met spuiten. Om het restaurant heen is de ravage van de overstroming pijnlijk zichtbaar. Alsof een bulldozer rücksichtslos alles wat haar voor de voeten kwam heeft weggemaaid.

Toch kookt hij die avond voor ons de sterren van de hemel. Hopelijk voelt hij heel eventjes weer dat datgene wat in zijn ziel zit ook na de ergste overstroming bij hem is gebleven. Ook al lijkt het alsof het water alles heeft weggevaagd.

‘Het is een Indiaans gezegde’, zegt wereldreiziger Stepke, de schipper van één van de zeilboten waarmee we een tochtje naar One Tree Island maken. ‘Als je te snel reist, kan je ziel je niet bijhouden. Ben je zelf al opeen andere plek en staat je ziel staat nog op Schiphol in de rij en heeft geen tijd gehad de afstand zo snel te overbruggen’. Zeilen is volgens hem precies de goede snelheid voor onze ziel om ons bij te kunnen houden. Hij steekt zijn hand omhoog en grapt dat hij na 40 jaar timmerman te zijn geweest nog steeds in één keer 5 bier kan bestellen.

Onze Kelly kettle ligt in in de kajuit en de picknicklunch is klaar. Even later staat ‘Kelly’ op one tree island ingeklemd tussen de rotsen en zorgt ze voor een kopje thee voor iedereen. Courgette taart ligt klaar op de rotsen en wordt geserveerd op kerst servetjes.

Na een lange pauze peddelt Andre ons in het bijbootje terug naar de boot.

In gedachten klimt iedereen elegant vanaf het kleine wiebelende bootje weer aan boord. De werkelijkheid ziet er echter soms anders uit.

Op de terugweg trekt Stepke de fok omhoog en geeft mij de helmstok in handen. Iedereen neemt zijn ziel op schoot en we zeilen in een rustig tempo terug naar Milina.

Dina staat al klaar bij de bron van Metochi. Ze is een Griekse kruidenvrouw en woont in een huis ongeveer een uur lopen boven het dorp. Op de zandpaden naar boven wisselen we onze kennis uit en leren van elkaar. Saskia graaft een Iriswortel uit en we ruiken aan het blad van de Griekse wilde koriander waarvan ik nu even de naam vergeten ben

De tafels op haar veranda zijn versiert met lavendel en varens. Uit rode emaillen mokken drinken we thee en bedenken bijna spontaan een ‘blackbox’ kookworkshop.

Voordat iedereen het doorheeft wordt in de éne hoek van de keuken een Griekse reuzenbonen soep gebrouwen, frituurt Dina acacia bloemen in een boekweit tempura,worden tamme kastanjes in chocolade gedoopt en verworden de zilte zeevenkel met kappertjes tot een tapenade.

Knalgeel wordt de kamille zalf die we in de tuin van Magda maken. De geur van de schil van bergamot omringt ons, ze wordt met appelazijn en honing gemengd voor een heerlijke oxymel.

De koude siroop van de acacia bloemen en citroen is bijna klaar en in het koffiepotje pruttelt ons huis tuin en keuken hydrolaat van oranjebloesem. Wat een rijkdom.

Stoot Jaqueline aan als we langs de zee lopen op weg naar één van mijn lievelingsplekjes vlak bij Milina. ‘Vandaag zou een dag voor dolfijnen kunnen zijn’, zeg ik. De zee is stil en vlak. ‘Bedoel je die streep daar in de verte?’, is haar reactie. Ze heeft het nog niet gezegd of de eerste dolfijn duikt op. Iemand anders laat een schreeuw, nog twee dolfijnen of zijn het er vijf? duiken op en spelen met elkaar.

Als we onszelf even later via de rotsen in de zee laten zakken beelden we ons in dat we met dolfijnen zwemmen. Ze zijn immers nog vlak bij ons in de buurt. Achter de rotsen ligt een klein grotje. Stil zwem ik naar binnen. De glinstering op het water maakt zilveren strepen in de donkerte van de grot.

Nachtegalen begeleiden ons op weg naar de grot van Cheiron. Het verhaal gaat dat hij in deze grot les gaf over genezing en kruiden. Een beter leslokaal kun je je niet voorstellen. De grot zelf maant tot stilte en laat je luisteren. Net als jaren geleden gaan we eerst voor de grot zitten die zich nog steeds verstopt achter de, elk jaar groter wordende, granaatappelboom. Nog steeds kan ik me goed voorstellen dat deze plek in tijden van oorlog een vluchtplek was voor mensen uit het Milina.

Iedere dag is voor ons een oefening in meebewegen. ‘El capitano'van de veerboot naar het eiland Tikiri is ook taxi chauffeur. Als hij op de ochtend dat wij over willen steken nog iemand voor controle naar in ziekenhuis in Volos moet brengen dan gaat dit door en is er ineens geen veerboot.

Koby voert katten in Agios Kyriaki, we drinken Griekse koffie en slenteren door de smalle straatjes.

Met een emmer haalt een oudere Griekse vrouw water uit de zee. Misschien om vis schoon te maken of voor wat anders.

Twee uur in de middag gaan we toch nog naar de overkant. De gashandel wordt diep naar beneden gedrukt en de overtocht duurt ongeveer net zolang als het filmpje wat Mineke er van maakt. 11 seconden. We hebben het maar niet over onze ziel.

De oude vrouw loopt zuchtend voor ons uit en opent met een grote sleutel de zware kloosterdeur.

Ze draagt een zwarte zonnebril en bijpassende zwarte sokken.

In het zonnetje voor de deur ligt een witte poes in haar eigen zwarte schaduw en likt haar pootjes schoon.

In het klooster kun je voor een tientje twee nieuwe knieën kopen. In de vorm van zilveren gestanste plaatjes. Dit is een stuk goedkoper dan twee knieoperaties.

De nonnen zouden hun prijzen best iets omhoog mogen gooien.

Buiten in een hoek naast wat oude cellen staat een groot Tuborg vuilnisvat.

Vanaf een hoge balk kijkt een zwarte kat op ons neer. Er mist een stukje van haar staart.

De vrouw zucht dat de katten haar het kaas van het brood eten en dat het niet meevalt om met z’n tweeën dit hele klooster te onderhouden.

Zet haar zwarte zonnebril nog weer wat rechter op haar neus. Haalt haar schouders op, zucht nog eens. Pakt een plastic stoel en zet deze buiten voor de poort in het zonnetje. Ze zit er nog steeds als we een uurtje later weer langs het klooster wandelen.

Sommige dingen zijn éénmalig. Je zal maar 33 jaar getrouwd zijn op deze dag in Milina. De borrelplank met unieke creaties van ingelegde vijgen, zwarte walnoten en artisjokharten versiert de tafel. Kamperfoeliebloemen geven net dat beetje extra aan de cocktail van koude acacia siroop met witte wijn. Hun bed is versiert met bloemen.

De hoge wandelweg naar Chorto kijkt bijna voortdurend uit over zee. De olijfgaarden staan vol klaprozen en gele toortsen. Al lopend verzamel ik bloeiende ciste-rozen om te drogen voor een theemengsel.

In de verte steekt een stinkdier over. Waarna we onze neus in een bloeiende jasmijn steken om de geur te neutraliseren. Grapje natuurlijk maar het contrast is leuk.

De kamille langs de weg komt hier duidelijk iets opruimen en bloeit overvloedig.

We zwemmen langs de rotsen en zoeken een schaduwplekje op de trap om onze 'Spanakopita' weg te werken. Beter kan een picknick niet zijn.

Voor het eerst in mijn leven zie ik de kappertjesplant bloeien. Eigenlijk kun je de bloei alleen in de ochtend zien. Een paar uur warmte is voor het kappertje al voldoende om weer te verwelken.

In het zijvakje van mijn rugzak wacht nu een handje vol kappertjes op het moment dat ze in azijn worden ingelegd.

Ondertussen moeten we nog meer meebewegen en gaat alles anders. Aneklines gooit de complete overtocht naar Venetië eruit en laat ons zelf naar een oplossing zoeken. We blijven nog een dag langer in Milina en het lukt om hotels te annuleren en een nieuw plan te bedenken.

Twee uur in de nacht in Igoumenitsa, we zijn allemaal zo gaar als een klontje, draait de veerboot haar kont naar kade 7 toe en zakken de oprij platen langzaam omlaag.

De hutten blijken vol en de gereserveerde stoelen een nachtmerrie. Om ons heen scholieren die handstand oefenen en het gezellig hebben met elkaar. Het licht blijft aan, en op de houten platen van de bagagerekken proberen ook nog mensen te slapen. Om half drie komt er voor een deel van de groep de verlossende mededeling dat er nog toch nog 1 hut beschikbaar gekomen is.

Wat zijn ze blij.

Het is bijna 03.00 uur we ons hoofd op het het ronde bankje op de 8e verdieping naast de discotheek die dicht is, leggen. Gelukkig hoeven we morgen niet vroeg op.

Het is heerlijk aan dek. Lekker zonnetje en wat wind. Eindelijk tijd om een paar bladzijden uit mijn meegenomen boek te lezen. Het Eiland van Anna. Het gaat over Schokland en wat overstromingen doen met mensen op het eiland. Ik zie het lijntje met Milina.

We treinen, bussen, treinen en bussen, spelen Uno en om 20.00 uur stappen we het station van Groningen op.

Back home. Kalinichta.

[lookforward-notbehindyou]

Ancient map of El Dorado by Sir Walter Ralegh (1595). #Magic_stones_nl #MagicStones #maps #reisverhalen #eldorado #ancientart #ancientmaps

[twafordizzy]

Ryszard Kapusciński bezweert diefstal met hulp

bron beeld: ledevoir.com Reisverhalen zult u op deze plek met enige regelmaat tegenkomen. Reisverhalen vind ik interessant omdat ze over zintuiglijke waarnemingen gaan; over de blik op de ander en iets zeggen over de waarden van diegene die schrijft en noteert. Dat daarbij feit en fictie wel eens door elkaar lopen, hoeft geen belemmering te zijn. Als het maar overtuigend gebeurt. Ik lees…