#reisverhaal

[avontuurlijkegeest]

Corfu: Een Griekse Parel Ontdekken - Een Reisverhaal

Ontdek de prachtige Griekse eiland Corfu! Van kristalheldere stranden tot historische bezienswaardigheden, er is voor iedereen iets te doen. Lees ons uitgebreide reisverslag en laat je inspireren. #Corfu #Griekenland #Vakantie #Reisverslag #Beaches #Adven

Een avontuur van Nederland naar Griekenland Het was alsof de wereld even stilstond toen we onze vlucht naar Corfu bevestigden. Jarenlang hadden we gedroomd van een Griekse vakantie, en nu was het eindelijk zo ver. Het gevoel van opwinding was bijna tastbaar terwijl we onze koffers pakten. Zonnige kleding, een goede camera en een boek voor de ontspanning – alles stond klaar voor onze…

[jurjenkvanderhoek]

REISGIDS DOOR HET LEVEN VAN EEN VERGETEN FILOSOOF

Zoals in de zweterige zomerzon een gekoeld biertje van de tap op een beschaduwd terras wonderen doet, zo leest de proza en poëzie, ja bekijkt de kunst van Adrie Krijgsman zich. Het is een verademing, en dat zeg en schrijf ik niet om bij hem in een goed blaadje te komen om weer eens een vermelding op het omslag van een door hem in eigen beheer uitgegeven boekwerk te krijgen. Krijgsman behandelt kunst en literatuur op een luchtige wijze, maakt van filosofie een jip-en-janneke wijsheid. Laagdrempelig en vermakelijk, maar voortdurend met een serieuze ondertoon. Somtijds is hij een cynicus om daarna te worden tot scepticus. Een sarcast, ironisch knipogend naar de samenleving die hij op reis achterlaat.

Het is voor mij kortom een verademing om tussen al de boeken die ik lees door een uitgave van Krijgsman ter hand te nemen. Tussen al die catalogussen over deze en gene tentoonstelling, levensbeschrijvingen van kunstenaars, light verse en axiomatische poëzie. Hoogst interessant, maar het vergt aandacht en concentratie. Dat is in mindere mate het geval met en bij het werk van Adrie Krijgsman. Natuurlijk houdt hij me bij de les. Ik kan, hoewel de tekst filosofisch is en soms een minder realistische kijk op de werkelijkheid geeft, in zijn beeldende verhalen verlicht op adem komen. Of bij zijn verhalende beelden mijn blik op oneindig bepalen en het verstand uitschakelen. Dan neemt de kunstzinnige filosoof mij aan de hand mee zijn wereld in. Poëtisch tuurt hij naar de einder en dichterlijk is de omgeving beschreven. Qua taal en beeld is hij van veel markten thuis, zoals dat heet, hoewel hij altijd op reis is en zelden thuis - in gedachten en lijfelijk. Om maar niet als kikker van de lage landen in de snavel van de ooievaar te belanden, maar de politiek van de koude grond te ontvluchten en van een afstand tot de aanval over te gaan. Maar telkens keert hij terug naar het land waar hij eigenlijk weg wil.

Om de uitgave andermaal, of op de letter voor een derde keer, aan te prijzen nog dit. Las ik op de achterflap van een roman die bij ons op de leestafel ligt, in dit geval ‘Het Wilde Eiland’ van Karen Swan: “Dit is een boek waar je zolang mogelijk van wilt genieten, maar dat je ook in één ruk wilt uitlezen”. En precies zo vergaat mij dat met ‘De Vergeten Filosoof’. Ik wil zo lang mogelijk genieten van die gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving, waar Adrie Krijgsman een patent op schijnt te hebben. Zijn kunstzinnige geest neemt waar om die waarneming en ervaring in een filosofische beleving uit te schrijven. Er ontvouwt zich voor mijn ogen en in gedachten een Krijgsman-landschap. Maar lekker is maar één vinger lang, deze nieuwe uitgave maar 125 pagina’s dik. En ik wil het boek in één ruk uitlezen, omdat ik het resultaat van de zoektocht naar de vergeten filosoof wil weten. Dat houdt de schrijver tot het laatst toe namelijk onder de pet.

Zijn reis voert naar Frankrijk, op zoek. Een reis in het spoor; de mens wil een doel. Een prettige en nuttige invulling naar het zuiden. Een voor Krijgsman interessant samenspel van reizen, schrijven en filosoferen. Dus via Google, “de meest effectieve speurhond”, bij de zoekwoorden filosoof en Carcassonne op Pierre Bayle gestuit. Toeval? Hoewel deze denker wordt betiteld als wereldberoemd, moet Krijgsman met het schaamrood bekennen hem over het hoofd te hebben gezien, als culturele allesvreter vaag wetend van zijn bestaan en als onwetende nitwit dus vergeten.

Ook niet zo verwonderlijk, hoewel er digitaal talloze verwijzingen naar de filosoof zijn, er een prijs naar hem vernoemd is, hij in de Nederlandse canon is opgenomen en er een monument in Rotterdam staat; Bayle, een kluizenaar die afgezonderd voor zijn tijd tot verrijkende dan wel in onze tijd verreikende gedachten is gekomen. Van de Gouden Eeuw stammend en daarvan op latere leeftijd in Rotterdam een graantje meepikkend. De van oorsprong Franse wetenschapper heeft een groot en veelzijdig oeuvre op zijn naam staan. Dus voor Krijgsman reden zijn kennis op te poetsen en op zoek te gaan naar verblijfplaatsen en het reilen en zeilen van in de loop der tijd enigszins op de achtergrond geraakte filosoof. Een vakantiereis met een missie. Niet alleen het doel Bayle beter te leren kennen, maar ook stad en land waarin hij vertoeft te onderzoeken op heden en verleden. Tijdens de reis doet hij de ene ontdekking na de andere, komt hij nader tot Pierre Bayle. En hij maakt mij daarvan breedvoerig deelgenoot met zijn uitgave “De vergeten filosoof”.

Wie denkt dat Krijgsman enkel zijn zoektocht beschrijft heeft het mis. Telkens is het eigenlijke onderwerp in zijn boeken de kapstok waaraan het verhaal is opgehangen. Maar spuit hij zijn afkeer en goodwill in meest filosofische benadering uit over mens en maatschappij, en beschrijft meer dan terloops zijn liefde voor de natuur. Net als Bayle dat in zijn geschriften deed zaait ook Krijgsman verwarring in zijn bedenkingen, controversieel, uitdagend. Krijgsman wil zich niet al te veel vereenzelvigen met die vergeten filosoof, maar toch telkens strooit hij de overeenkomsten door de tekst. Zij delen onder meer en boven alles het altijd kritisch doorvragen, voorbij de eigen identiteit.

Op goed geluk reist Krijgsman stad, dorp en land af in de veronderstelling een spoor op te kunnen pakken van de mens die hem in doen en laten inspireert om een vinger achter zijn leven te kunnen krijgen. Een zijn dat als een jas om zijn wezen past, zijn boek daarover geschreven is het carbonpapier tussen beide levens. Hij ontdekt stukje bij beetje, letter voor alinea, de levensloop van Bayle, zodat hij mij een biografie van deze mens kan uitschrijven. Na de poëtische omhaal van woorden over streek en omgeving gaat hij dieper in op de zoektocht en de vindplaatsen. Laat Krijgsman mij weten wat hij was vergeten.

Pierre Bayle, zo ontdekt Krijgsman, heeft als filosoof geen gidsfunctie. Hij brengt ons, zijn onwetende opvolgers in de tijd, aan het twijfelen over de zin, van het bestaan? Want een juiste filosoof, in gedachten van Krijgsman, stelt vragen, de consumptiemaatschappij geeft antwoorden en de kunstenaar laat ze vonkend langs elkaar schuren. “Laat mij daarnaast dan maar reizen door leerzame teksten en veelzijdige texturen van het landschap.” Bayle twijfelt aan zichzelf, want is dan in staat zijn eigen zelf te relativeren om zich beter in te leven in het standpunt van de ander. En dat is, lees ik tussen de regels door, tevens het geval bij Krijgsman zelf. De twijfelaars bezitten de halve wereld, omdat zij oog en oor hebben voor de andere helft.

De vergeten filosoof. Een reis in het spoor van Pierre Bayle. Adrie Krijgsman. Uitgegeven bij Brave New Books, 2024.

[twafordizzy]

Cees Nooteboom: 'niet alles tegelijk'

Als ik dit schrijf vieren we het feest der boeken met de Boekenweek. In De Volkskrant las ik dat biograaf en schrijver Onno Blom zich verdiept had in de beste boekenweek-geschenken. Daartoe behoorde Het volgende verhaal van Cees Nooteboom. Een blik op de boekenkast en ik vond dat exemplaar. De hoofdpersoon gaat in Amsterdam naar bed en wordt ‘s morgens wakker in een hotekamer in het Portugese…

[devosopmaandag]

Dit boek en dit boek

Je bent voor een week in het huis van iemand anders, je hebt een boek meegenomen om te lezen. Dan vind je op haar werktafel een stapeltje boeken met titels als 'Witte Mûle, Swarte Molke', 'Rozige maanvissen', 'Mrs Dalloway', 'Under Hildegards Tsjoen'. Vriendin F is een Friezin, en ze schrijft gedichten. Maar ook ligt er 'Die zomerochtend waarop ik van huis wegwandelde'*, tweedehands. De oorspronkelijke titel 'As I Walked Out One Midsummer Morning' staat als een dichtregel ergens in je hoofd opgeslagen. Laurie Lee, o, ja! Maar wat is dat ook alweer voor een boek en een schrijver? En je begint te lezen, en je kunt moeilijk ophouden.

Naast het bed ligt het meegenomen 'Familielexicon'** van Natalia Ginzburg. Dat wordt het voorhetslapengaan-boek. Ooit las je iets van haar, maar wat dan? Je begint te lezen, en je kunt moeilijk ophouden – al ben je op die eerste avond bijna te moe.

En zo lees ik overdag het reisverhaal van een jonge Engelsman die vol romantische verwachtingen en heel veel naïviteit in 1934 een voetreis door Spanje begint. Hij schrikt voor niets terug, dat hij de taal niet spreekt, dat de zon zijn hoofd schroeit tot hij erbij neervalt, wilde honden die hem in de nacht aanvallen, bedwantsen, zure wijn, zwijgende, dreigende mannen. En natuurlijk stapt een potige jonge weduwe in zijn bed, wier 'kruidige vlees' hij ruikt. Soms schiet ik in de lach, dan weer geniet ik van zijn precieze en weelderige observaties of raak ik onder de indruk van een paar woorden die de diepte inschieten. Als hij een vrome, verstilde schoonheid ontmoet, schrijft hij; ”Hier werd de romantische liefde op sterk water gezet, verzegeld door een nimmer dovende spirituele vlam en vergezeld van een vocabulaire van foltering, fysieke zelfverloochening en een extase die een eeuwigheid van zinnelijke beloning beloofde.”

Natalia Ginzburg (1910 -1991) kan niet meer van hem verschillen. Ze beschrijft het gezin waarin ze opgroeit en doet dat met zo'n helderheid en schijnbare eenvoud dat ik geruisloos binnenglip in dat huishouden van vechtende broers en een zus, een ambivalente tiran van een vader die zijn kinderen en vrouw ezels noemt, een moeder die houdt van zingen en van kaas en van mensen die goed zijn. Ik geniet van de taal van het gezin. Ook sluipt de grote geschiedenis stilletjes binnen. Ik kijk door ogen van de kleine Natalia, ik luister met haar oren. Ieder gezin telt een lid dat toekijkt. Het heeft geen zin hier een citaat op te nemen, het zou verdwijnen. Het is het boek als geheel dat me in zijn greep houdt. En ik ben nog maar op de helft.

Als het om beeldende kunst gaat, zeg ik altijd dat ik van de klare lijn houd, dat ik apollinisch van aard ben, dat ik Emil Nolde vreselijk vind, dat Mondriaan het wint van Hilma af Klint. Maar boeken, boeken zijn andere dingen, die huizen diep van binnen.

*'Die zomerochtend waarop ik van huis wegwandelde' | Laurie Lee | Vertaling Helen Knopper | Uitgeverij Contact Amsterdam 1987 | oorspronkelijke uitgave 1969

**Familielexicon | Natalia Ginzburg | vertaling Jan van der Haar | uitgeverij De Arbeiderspers Amsterdam 2023 | Privé Domein nr. 326 | oorspronkelijke uitgave 1963

[fransopdefiets]

28-6 Steinkjer

Inderdaad kwam die Engelsman gisteren een uur of twee na mij ook de camping op rijden. We aten samen de dagschotel in het café, rijst met groenten en stoofvlees. Ik had al boodschappen gedaan, dus kon naderhand nog een toetje maken.

Michael heet die Engelsman en het is een bijzondere figuur, net een jaartje ouder dan ik. Op zijn 14e als boy soldier in het leger gegaan en daar altijd gebleven. Na zijn pensionering, dat is net als bij onze marine vrij vroeg, werd hij taxichauffeur in Canterbury en was een lokale beroemdheid omdat zijn bordercollie altijd meereed. Toen de gemeente de hond als bijrijder wilde verbieden, hield hij het voor gezien en is gaan fietsen. Hij maakt elk jaar lange tochten van 3-5 maanden, maar vanwege de Brexit mag hij nog maar maximaal 90 dagen achtereen in de Schengenlanden verblijven, daarna moet hij er 90 dagen uit. Van die tijdslimiet wordt ie nogal zenuwachtig en dat zie je aan zijn reisverhaal. Van Rotterdam fietste hij naar Bremen, nam de Flixbus naar Aalborg, fietste naar Lillehammer, nam de trein naar Trondheim en fietst nu weer een stukje. Hij filmt van alles met een helmcamera en een drone. You have to ask your wife for a drone for Christmas, zegt ie als hij mijn interesse ziet. Bij deze!

In de ochtend komt Michael aanwaaien. Hij heeft zijn kleren gewassen in de wasmachine maar er is geen droger en het regent. Wat nu? Ik stel voor dat hij mijn hut gebruikt, die is tot 12 uur van mij. Daar staat een droogrek en een ventilator. Probleem opgelost.

Ik vertrek in vol regenornaat, maar ik krijg het veel te warm en zweet als een otter. Dan heeft regenkleding ook geen zin, ik ruil broek en schoenhoezen voor mijn rainlegs, dan ventileert de zaak beter en tot Straumen gaat dat prima.

In Straumen wil ik ergens koffie drinken en ik zie een grappig helgeel terras. We gaan pas om 12 uur open zegt de mevrouw en als ik dan vraag waar ik hier in de buurt koffie kan drinken, zegt ze, ga maar even zitten en krijg ik een mok koffie van de zaak. Enjoy your holiday zegt ze, als ik in de regen weer vertrek.

Het zijn drukke wegen waar ik langs fiets, met veel vrachtverkeer. Soms is er een fietspad, maar meestal niet. Het gaat steeds harder regenen en tegen de tijd dat ik in Steinkjer aankom, valt het met bakken uit de hemel. Gelukkig heeft deze camping ook een trekkershotel en voor weinig heb je een kamertje. Ik zou niet weten waarom ik al die regen liggend in een tentje zou moeten ondergaan.

Gefietste afstand: 43,5 km

Gefietste tijd: 4 uur

Afstand tot de Noordkaap in een sprongetje: 986,3 km

[camperpunt]

Laat je inspireren voor uw camperreis / Deel uw reisverhaal.

Laat je inspireren. Op Camperlanden kunt u volop inspiratie opdoen voor uw camperreis. U vindt gedetailleerde informatie over diverse landen, handige links, boeiende reisverslagen, verkeersinformatie en nog veel meer. Daarnaast voeren wij regelmatig tests uit voor camper- en caravanaccessoires. Hoewel de website niet als handleiding is ontworpen, is het een handig hulpmiddel om snel…

[vrouopgenade]

Fordsburg vreugdes

‘n Reisverhaal hierdie keer net in foto’s, want ek het nie genoeg woorde om al hierdie kleure en geure en mense en gewoel vas te vang nie. Sommer net hier, in die hartjie van van my tuisdorp, loop ek my mos toe sommer op ‘n gewone weeksdag, vas in mense van soveel verrre lande, in soveel verskillende tongvalle, in soveel kleure, almal saam in die strate, op sypaadjies en winkels in Fordsburg ,…

[leondesignnederland]

Waarom investeren in een leren paspoorthoes: een blik op duurzaamheid en elegantie

, een slimme keuze is voor elke reiziger.   - Ongeëvenaarde duurzaamheid:Het belangrijkste voordeel van een leren hoes voor paspoorten ligt in de duurzaamheid ervan. Leer, een materiaal dat bekend staat om zijn sterkte en veerkracht, is bestand tegen de ontberingen van reizen. Of deze nu in een tas wordt gegooid of regelmatig op luchthavens wordt in- of uitgepakt, een leren hoes zorgt ervoor dat uw paspoort intact en beschermd blijft.  - Tijdloze elegantie:Leren items stralen een onmiskenbare elegantie uit. Een duurzame paspoorthoes van leer is niet anders. Het voegt een vleugje verfijning toe aan uw reisaccessoires, waardoor het een stijlvol statement-stuk wordt. Of u nu op een zakelijke bijeenkomst in het buitenland bent of op vakantie, een leren hoes spreekt boekdelen over uw smaak en oog voor detail.  - Personalisatie en variatie:Een van de schoonheden van leren paspoorthoezen, vooral de kleine leren paspoorthoezen, is de variëteit en personalisatie die ze bieden. U kunt kiezen uit een scala aan kleuren en texturen, zodat uw paspoorthoes uw stijl weerspiegelt.  - Praktisch en stijlvol:Hoewel stijl essentieel is, mag de functionaliteit niet over het hoofd worden gezien. Een goede leren hoes ziet er niet alleen prachtig uit, maar biedt ook functionele voordelen. Het beschermt je paspoort tegen morsen en scheuren, en sommige ontwerpen hebben zelfs extra vakken voor belangrijke documenten of kaarten, waardoor ze een alles-in-één reisaccessoire zijn.  - Een duurzame keuze:In een tijd waarin duurzaamheid essentieel is, is investeren in een hoogwaardige leren hoes voor paspoorten een verantwoorde keuze. Leren producten gaan doorgaans langer mee, waardoor er minder vaak vervanging nodig is. Deze lange levensduur maakt ze een milieuvriendelijkere optie vergeleken met synthetische materialen die snel verslijten.  - Een ideaal geschenk:Een paspoorthoesje, vooral een compact en elegant klein leren paspoorthoesje, is een perfect cadeau voor de enthousiaste reiziger in je leven. Het is niet alleen een geschenk; het is een attent gebaar dat laat zien dat je om hun reiservaringen en stijl geeft.  - Een weerspiegeling van uw levensstijl:Het dragen van een paspoorthoes van leer gaat verder dan alleen het beschermen van uw paspoort; het is een weerspiegeling van je levensstijl. Het laat zien dat u kwaliteit, duurzaamheid en elegantie waardeert in elk aspect van uw leven, inclusief reizen. 

Het vakmanschap achter elke hoes:

De aantrekkingskracht van een leren hoes van onze website is niet alleen oppervlakkig. Het begint met de zorgvuldige selectie van hoogwaardig leer, gekozen vanwege de nerf, textuur en duurzaamheid. Het vakmanschap dat betrokken is bij het maken van elke paspoorthoes is een bewijs van de vaardigheid en toewijding van onze ambachtslieden. Elke steek wordt zorgvuldig geplaatst, zodat het eindproduct niet alleen duurzaam is, maar ook prachtig vervaardigd. Dit niveau van aandacht voor detail onderscheidt onze leren hoezen van in massa geproduceerde alternatieven. 

De evolutie:

Leer is een materiaal dat mooi veroudert. Na verloop van tijd zal uw leren paspoorthoes een unieke patina ontwikkelen, een zachte glans die ontstaat door veroudering, gebruik en behandeling. Deze patina vertelt een verhaal – jouw reisverhaal – waardoor je paspoorthoesje niet alleen een houder van je identiteit wordt, maar ook een dagboek van je reizen. Deze evoluerende aard van leer zorgt ervoor dat uw paspoorthoes bij elke reis persoonlijker wordt. 

Veelzijdigheid in ontwerp:

Wij begrijpen dat elke reiziger unieke behoeften heeft. Daarom omvat ons assortiment leren paspoorthoezen ontwerpen die tegemoetkomen aan verschillende voorkeuren. Van minimalistische ontwerpen voor degenen die ingetogen elegantie waarderen tot meer uitgebreide versies met extra vakken voor degenen die graag alles op één plek georganiseerd hebben: er is een hoes voor elk type reiziger. 

Milieuvriendelijk en ethisch:

Onze toewijding gaat verder dan esthetiek en functionaliteit. We betrekken ons leer op verantwoorde wijze en zorgen ervoor dat elk proces dat betrokken is bij het maken van uw paspoorthoes milieubewust en ethisch is. Door voor onze leren paspoorthoezen te kiezen, ondersteunt u duurzame praktijken en verantwoord vakmanschap. 

De perfecte metgezel voor elk avontuur:

Of u nu door de drukke straten van een vreemde stad navigeert of het rustige platteland verkent, uw leren paspoorthoes is de perfecte metgezel. Het is niet alleen een accessoire; het is een betrouwbare partner die een van uw belangrijkste reisbenodigdheden veilig bewaart, zodat u klaar bent voor elk avontuur. 

Een erfenis van kwaliteit:

Wanneer u een leren paspoorthoesje koopt, koopt u niet alleen een product; je wordt onderdeel van een erfenis van kwaliteit en stijl. Elke hoes is een mix van traditionele technieken en modern design, waardoor ze zowel qua stijl als functionaliteit de tand des tijds doorstaan. 

Een weerspiegeling van mondiale trends:

In de snelle wereld van vandaag, waar trends komen en gaan, is een leren hoes een tijdloos accessoire. Het overstijgt vluchtige modetrends en biedt een klassieke uitstraling die resoneert met de veeleisende reiziger. We ontwerpen onze paspoorthoezen vanuit een mondiaal perspectief en zorgen ervoor dat ze aansluiten bij zowel de hedendaagse als de traditionele esthetiek. Deze wereldwijde aantrekkingskracht maakt onze leren paspoorthoezen niet alleen tot een reisaccessoire, maar tot een fashion statement dat wereldwijd wordt erkend. 

Individualiteit omarmen:

Elke reiziger heeft een uniek verhaal en zijn of haar accessoires moeten deze individualiteit weerspiegelen. Onze leren paspoorthoezen bieden de mogelijkheid om iemands persoonlijkheid tot uitdrukking te brengen. Of u nu de voorkeur geeft aan de strakke verfijning van een kleine leren paspoorthoes of aan het gedurfde statement van een grotere, meer gestructureerde hoes, ons assortiment is geschikt voor elke individuele smaak. De mogelijkheid om deze covers aan te passen en te personaliseren versterkt deze uitdrukking van individualiteit nog verder. 

Investeren in herinneringen:

Reizen gaat over het creëren van herinneringen, en elk aspect van je reis draagt ​​bij aan deze dierbare momenten. Een paspoorthoes van leer is meer dan een functioneel item; het is een opslagplaats van herinneringen. Elke stempel op uw paspoort, beschermd door onze omslag, markeert een hoofdstuk in uw levensreis. Investeren in een hoogwaardige paspoorthoes is investeren in het behoud van deze waardevolle herinneringen. 

Ten slotte:

Als reizigers zijn we op zoek naar ervaringen die ons leven verrijken en onze horizon verbreden. Elk aspect van onze reis, inclusief de accessoires die we kiezen, speelt een rol in dit avontuur. Een leren paspoorthoesje van leondesign.nl is meer dan alleen een beschermhoes voor je paspoort; het is een symbool van je liefde voor reizen, toewijding aan kwaliteit en een statement van je stijl. Met onze hoezen ga je niet alleen goed voorbereid op reis; je draagt ​​ook een kunstwerk dat duurzaamheid en elegantie belichaamt. Read the full article

[bonjouronourtour]

Italië & Frankrijk

11 mei - 30 mei

Een wederom enigszins verlate update op onze blog. We hervatten ons reisverhaal in Puglia!

🛖 Nadat wij onze blog plaatsen verlaten Antonin en Marion ons. Zij gaan voor ons uit met wat meer haast, aangezien ze 2 dagen later al de veerboot vanaf Bari naar Griekenland nemen. Wij hebben daarentegen iets meer tijd, en nemen die nu ook, na een week met dit snel reizende Franse stel te hebben opgetrokken.

We gaan de volgende dag richting Alberobello. Een stadje bekend vanwege haar ronde, witte huisjes van kalksteen met kegelvormige stenen daken, genaamd: Trulli. Dit zorgt in Alberobello echt voor een uniek straatbeeld en we genieten ook nu weer van dit Italiaanse stadje.

🎲 We rijden hierna door naar de kustplaats Monopoli, dat overigens niets te maken heeft met het wereldbekende bordspel, voor zover wij weten. Ook dit stadje is ontzettend charmant met een labyrint van smalle straatjes en op elke hoek wel een kerk.

De volgende dag vertrekken wij naar het nabijgelegen kustplaats Polignano a Mare. Per ongeluk leidt Google Maps ons (ondanks ons tegenwerken) door het centrum van dit plaatsje wat nooit een goed idee is met een camper, maar we wurmen er ons doorheen. Gelukkig worden we wel beloond door een perfecte uitkijk op het hoogtepunt van Polignano, namelijk een smalle, steile kloof die op een strand uitloopt. Een prachtig plaatje waarmee wij een vinkje achter Polignano a Mare zetten en iets verderop op de kliffen aan zee parkeren.

🚲 We plakken hier succesvol de band van Hendriks fiets in het heerlijke zonnetje, terwijl er af en toe een regenbui overwaait. Dit typeert een beetje het weer van de eerste weken in mei in Zuid-Italië. Zon, wolken en regen wisselen elkaar in rap tempo af. De volgende dag begint met zon maar daarna is het voornamelijk bewolkt en regenachtig, maar wij hebben onszelf deze zaterdag vrij gegeven. We doen wat praktische dingetjes maar maken ons verder niet te druk. We wachten hier op onze Nieuw-Zeelandse vrienden om hen voor een (voorlopig) laatste keer te ontmoeten.

🇳🇿 Nadat deze gezellige Kiwi’s ons weer hebben vergezeld, spenderen we een gezellige middag. Anita en Jacq in Franky, lekker aan de klets, Dave en Hendrik in Harvey gezellig Feyenoord kampioen zien worden. Samen eten we nog een lekker maaltje en gaan dan ons bed in.

Na weer een gezellige tijd met onze vrienden te hebben doorgebracht, zeggen we hen voorlopig echt een laatste vaarwel en rijden wij richting Bari. We waren nog in twijfel of we deze stad zouden bezoeken vanwege wat mindere geluiden en daarbij de nog steeds niet al te beste weersverwachtingen.

🍕 Maar vandaag is het weer toch verrassend zonnig en blijkt Bari echt wel een heel erg leuke stad. We vinden een parkeerplek net buiten de stad, aan een strand en fietsen zo de stad in. Deze bruist van de toeristen en wederom leuke straatjes en locals die hier met al het gemak van de wereld hun verse pasta’s bereiden in de leukste vormpjes en kleurtjes. Wij nemen hier toch geen pasta maar juist een pizza: we bestellen er beide 1, ons niet bewust van het formaat van de pizza’s hiero. Wij krijgen beide een mega grote, maar gelukkig ook flinterdunne en bovenal verrukkelijke pizza voorgeschoteld, eten deze grotendeels op en nemen de rest mee in een pizza doos. Goeie deal! We wandelen verder nog een beetje door het oude centrum en nieuwere centrum van de stad en het valt ons op dat we eindelijk weer een schoon, net en opgeruimd stadsbeeld te zien krijgen. Zeker niet vanzelfsprekend in dit deel van het land.

🧭 Na Bari vinden we een prettig overnachtingsplekje in Stoia, ietsjes het binnenland in. Enthousiast als we zijn, zetten we de volgende dag koers naar het noorden op onze route die we deels nog verder moeten uitstippelen maar in ieder geval via de oostkust van Italië, om vervolgens ergens over te steken naar het westen. De gemakkelijkste route hiervoor loop via Bologna en is precies de meest handige en logische route voor ons, ware het niet…

🌊 Ware het niet: dat precies op deze route nu (mid-mei) al meerdere dorpen zijn ontruimd, doden zijn gevallen en een Formule 1-circuit onder water is gelopen (wel het minst erge van alles natuurlijk), vanwege de hevige regenval en overstromingen. Wij passen daarom nog net op tijd onze route aan om al een stuk zuidelijker het binnenland te doorkruisen, met als bijkomstig voordeel dat we nu sowieso een route gaan maken door Toscane, al zal het ook hier niet droog blijven.

⛰️ We doorkruisen als eerst de bergen van de Abruzzen, waar beren en wolven nog in de ongerepte natuur leven. Hendrik spot helaas alleen een ree, en verder zien we inderdaad heel veel groen. En mooie dorpjes op heuvels gelegen. De eerstvolgende stops zijn in Umbrië. Eerst een snelle stop in een leuk maar heel klein dorpje, genaamd Acquasparta. De tweede stop is in Città della Pieve. Dit is opnieuw een ontzettend charmant heuvelstadje, waar we een lekkere cappuccino drinken, door de leuke straatjes wandelen en genieten van al een beetje Toscaanse uitzichten op heuvels en dalen met haar wijngaarden en pittoreske dorpjes met cipressen.

🍇 De volgende dag rijden we Toscane in, gaan we langs San Gimignano waar Jacqueline vroeger tijdens de zomervakantie op de camping heeft gestaan, en wat weer een hele gave plek is, het lijkt wel een filmdecor.

Hier in de buurt vinden we een hele prettige plek om te overnachten en worden we verrast door soms zonovergoten weer, en af en toe weer door flinke onweersbuien. Tijdens het heerlijke weer wandelen we door het prachtige Toscaanse landschap, we zijn er verliefd op, ondanks het wisselende weer momenteel. Het is echt prachtig hier.

🏊🏼‍♀️ In Toscane rijden we ook nog even naar de kust om een heerlijk verfrissende duik te nemen in het koele water van de Middellandse zee. Vervolgens rijden we door naar het noorden, en komen aan bij een plaatsje genaamd San Salvatore. Hier ontmoeten we Gary. Gary komt uit Liverpool is een echte ‘Evertonian’ (fan van Everton FC (die andere club uit Liverpool), maar woonde al jaren in Frankrijk en is inmiddels alweer een jaar of vier met zijn camper op pad. Hij heeft een bijzondere levensstijl en neemt ons en nog twee andere Franse camperaars spontaan mee uiteten. We genieten van een lekkere pizza en bedanken Gary vriendelijk, maar snappen eigenlijk niet waar we dit aan te danken hebben.

🏔️ Na onze laatste stop in Italië is het tijd om de Alpen te trotseren. Dit gaat eigenlijk verrassend goed, totdat we na een kleine tussenstop alleen maar steiler en steiler moeten stijgen, door voornamelijk tunnels. Franky raakt behoorlijk verhit maar gelukkig zijn we op tijd op het punt waarbij we het zwaarste punt gehad hebben. Op dat moment komen we erachter dat er nòg een tunnel volgt. De Fréjus-tunnel, en die blijkt niet gratis. Bijna € 70,- lichter rijden we opeens de tunnel en daarmee Frankrijk in, waarbij de ‘normale’ tol nog moet volgen. Nog eens € 15,- lichter, komen we aan op onze bestemming en slapen we tussen de prachtige bergen en zien we de witte alpentoppen. Om verder financieel leed te vermijden besluiten we de volgende dag om de tolwegen in Frankrijk weer ouderwets te vermijden. Dit houdt in dat we iets langer doen over onze laatste rit, uitkomend in de buurt van Lyon. We hebben tussendoor een koffiepauze, nog even een mini-boodschap pauze en op het allerlaatst nog een tank-pauze. En dat is waar voor ons weer een klein drama begint.

🔧 Namelijk altijd wanneer wij iets in de planning hebben om te ‘halen’ (denk hierbij met name aan veerboten en Flix-bussen), dan lijkt het wel alsof Franky iets aanvoelt en begint tegen te stribbelen. Afscheid nemen vindt niemand leuk, maar Franky heeft er echt een hekel aan. Na deze dag dus meerdere stops te hebben gemaakt, wil Franky in de rij voor het tankstation niet meer starten. Terwijl Jacqueline net even bij de naastgelegen supermarkt nog wat water wil halen, mag ze alweer terug komen om samen met Hendrik een oplossing te verzinnen. We bellen Pierre en Josephine, waar we nota bene nu geen 10 minuutjes meer van verwijderd zijn en waar we over 30 minuutjes worden verwacht. Zij komen alvast onze kant op om hulp te verlenen en om uiteindelijk samen een garage te zoeken die nog open is (het is vrijdagmiddag 17:40). Toch wordt er een monteur opgetrommeld die bereid is om zijn weekend iets op te schuiven. De beste man kan niet veel anders dan een tijdelijke oplossing bieden, door een extra kabeltje te spannen waarmee de motor weer aangaat. We kunnen hiermee wel weer rijden maar de motor alleen niet meer uitzetten, behalve door deze af te laten slaan. We komen er gelukkig mee bij Pierre en Josephine, waar we een heel gezellig weekend mee hebben, voordat zij ons afzetten bij de Flixbus in Lyon. We krijgen heerlijke Franse ontbijtjes voorgeschoteld, evenals smaakvolle maaltijden bij beide ouders en genieten van de mooie natuur en bergen.

🚏 Vervolgens is het tijd om de Flixbus te nemen die ons in Nederland moet brengen voor een bezoek aan ons nieuwste familielid en voor het bijwonen van nog een bruiloft!

Tot snel! 😙

[buurmanenbuurvrouw]

Buurman 94: Denis

Het is al tien uur ‘s avonds als ik het vliegtuig in Brussel binnenstap. Ik groet de Ierse bemanning van het vliegtuig naar Dublin en zoek samen met mijn collega onze rij. Hoewel ik me met mijn 1.70m nog aardig kan opvouwen op een vliegtuigstoel, word ik blij als ik zie dat we de extra brede rij bij de nooduitgang van de vleugel hebben.

Ik installeer me op de stoel met een goed album en boek en kijk naar de buurman die bij het raam zit. Hij draagt een zwarte coltrui en scrollt langzaam door verschillende paardenvideo’s op Facebook. Ik schat hem eind veertig.

We zijn een klein halfuur in de lucht wanneer hij een broodje en kop thee bestelt en zijn koptelefoon afzet. Denis is trainer in de paarden-springsport en reist daarvoor de hele wereld over. Eerder reed hij zelf ook, maar tegenwoordig heeft hij zich volledig toegelegd op coaching. 

De extraverte Ier vertelt enthousiast over de sport en heeft net twee locaties in België bezocht. “Ze staan bekend als twee van de beste locaties wereldwijd.”

[the-new-royalty-world-me]

Recensie : De Ladarijder-Op een roadtrip door Rusland

Recensie : De Ladarijder-Op een roadtrip door Rusland

De LadarijderOp een roadtrip door RuslandAuteur: William Immink9789038928418 Rusland is een kosmos op zich, daar weet de jonge Rusland-correspondent William Immink alles van. In zijn Lada Granta rijdt hij Rusland door op zoek naar bijzondere verhalen, avontuurlijke belevenissen en bovenal; het echte Rusland wat men in het Westen eigenlijk niet kent. Soms wordt het systeem genadeloos gefileerd,…

[evavaes]

2015. Little travelling girl in Marokko - Gorges du Dades, Gorges du Todra

2015. Little travelling girl in Marokko – Gorges du Dades, Gorges du Todra

[jurjenkvanderhoek]

MEESTERLIJKE MENSELIJKHEID IN DE RUIGHEID VAN MALAGA

“Nog steeds ga ik graag naar Malaga. We verblijven er iedere winter een paar maanden. De sfeer is aan het veranderen, dat wel.” Mariët Meester trekt met levensgenoot Jaap de Ruig graag de grens over de wijde wereld in. Dat is wat zij het liefst doen: rondreizen, onderweg schrijven, fotograferen en tekenen. En als het even kan daarvan leven. Een nomadenbestaan met ‘vrijheid’ in het vaandel. Het beleven van een andere streek wordt genoteerd, de beschrijving is echter geen reisverslag. Beeldend verhaalt Meester over haar verblijf in de voor mij als lezer vreemde omgeving. Uit bestaande taal met gangbare woorden houwt zij als het ware haar vertelling. Met beschrijvende details stelt zij de sfeer van leven en werken vast. Het is alsof ik als derde wiel aan de wagen de dingen uit de eerste hand mee beleef, getuige ben. Meester wijst mij niet op zonnige stranden en de beste restaurants, maar laat mij het dagelijks zijn in de smalle straten zien. De armoedige maar gelukkige omstandigheden van de plaatselijke bevolking waarvan zij op dat moment onderdeel uitmaakt. Want het beeldend schrijven geeft mij een lezend kijken. Ik zie voor mijn ogen het alles gebeuren, als in een film trekt het aan mij voorbij.

Mariët Meester is op zoek naar de waarde van het leven. In armoede worden zij en haar partner als allochtonen opgenomen door de autochtonen. Op zoek naar woonruimte stuurt men het duo in eerste instantie van het kastje naar de muur. De bewoners van Malaga moeten wennen aan deze nieuwkomers. Maar al snel worden ze geïntegreerd in de eigenheid van Andalusië. Hoe dat gaat en op welke manier Mariët en Jaap aansluiten in handel en wandel van hun thuis voor enkele maanden per jaar, beschrijft het boek “De tribune van de armen”. Waar deze titel de herkomst vindt blijkt gaandeweg de uitgave. Het boek heeft een eerste druk in 2017. Deze mij voorliggende heruitgave, de derde druk in 2023, heeft een verklarende ondertitel gekregen, namelijk “Menselijkheid in Malaga”. Want, lees ik in het nawoord bij de nieuwe uitgave, “nog steeds is de menselijkheid het belangrijkste dat mij naar Malaga trekt”. In de vriendelijke, ontspannen manier waarop de mensen elkaar er behandelen ga je als buitenlander vanzelf mee, schrijft Meester. Op je medemens letten in het besef dat het leven voor niemand makkelijk is.

Door haar beschrijvende en verbeeldende manier van vertellen, leer ik al lezende de mensen van de straat kennen. Het echte leven van in dit geval Spanje. Ik bezoek geen hotel of boulevard, maar ga op in kleine winkels en smalle straten. Dat leven dat de toerist niet zoekt, maar wel een land levend maakt. Het verhaal over een voettocht door Andalusië heeft als kern het vrijlaten van een gevangene tijdens een processie met Pasen. Het is een ritueel dat mijns inziens stamt uit het lijdensverhaal van Jezus in de bijbel. Waar moordenaar Barabbas vrij man is en Pilatus de onschuldige Jezus laat kruisigen. Dit religieuze gebruik, dat in deze een meer seculier karakter heeft, wordt in het boek gedetailleerd beschreven. Van voorbereiding tot uitwerking. Ik ben erbij, bij de Semana Santa.

Het boek is niet enkel een beschrijving van de omgeving, een omschrijving van de gebruiken, het heeft tevens autobiografische elementen. De jeugd doorgebracht in gevangenisdorp Veenhuizen schuurt aan de gebeurtenissen rondom de processie in Malaga. De ziekte en het sterven van haar broer krijgen plaats door datzelfde Semana Santa. De heilige week roept emoties op.

Meester en De Ruig trekken rond en proeven van de omgeving. Ezel Sevillana draagt de lasten terwijl Mariët en Jaap zich laven aan de lusten. Om de kosten van hun verblijf te dekken verkoopt Mariët door haar geschreven artikelen en columns aan Nederlandse tijdschriften en maakt Jaap illustraties voor een Spaans blad. Ze moeten wennen aan de omgeving en de gebruiken in deze totaal andere wereld, maar haken aan door meerdere malen terug te komen omdat de plek magnetisch trekt. De verschillende gebruiken en diverse gewoonten worden eerst met verbazing, met afkeer en in bewondering, tegemoet getreden. Ook bij mij valt tijdens het lezen de mond meerdere keren open. Want, ik zie het al voor mijn ogen gebeuren, sta in de rij achter Meester en de Ruig. Vergaap me dus aan het onbeschaafd beschaafde, het alledaags dagelijkse, de ordinaire banaliteit. Die onopvallende doorsnee is door Mariët Meester in een gebeeldhouwde roman gegoten. Maar zonder versieringen, het gewone leven is zonder opsmuk uitgeschreven. Enkel de decoraties die een jaarlijks ritueel kenmerken hebben de pagina’s van de tribune van de armen gehaald.

“Olijfbomen, een weids uitzicht op een stuwmeer. Oleanders in bloei. Een kloof met loodrechte wanden, een trein die zich als een worm door de rotsen bewoog. Vervallen huizen, een vervallen kerk. Amandelbomen, braamstruiken, kruiden, grote gele distels. Wonden op een eucalyptusboom die waren vergroeid tot schaamlipachtige vormen.” (…) “Vanaf de balkons van het sociale complex werden met regelmaat papiertjes en blikjes naar beneden gegooid, en eenmaal zag ik uit een open raam een heel pakket naar buiten zeilen dat neerplofte op het plaveisel: een volle luier.” Wanneer ik me losmaak van de regels en opkijk uit het boek zie ik dat zo voor me; de volle luier die langs mijn raam zeilt, de bloeiende oleanders in mijn voortuin. De film die buiten werd afgedraaid verveelde nooit merkt Meester ergens op. De rolprent waarvan haar boek het script is verveelt niet maar prikkelt juist de fantasie.

De tribune van de armen. Menselijkheid in Malaga. Mariët Meester. Uitgeverij Caprae, 3e druk 2023 (Uitgeverij De Arbeiderspers, 1e druk 2017).

[twafordizzy]

Ryszard Kapusciński bezweert diefstal met hulp

bron beeld: ledevoir.com Reisverhalen zult u op deze plek met enige regelmaat tegenkomen. Reisverhalen vind ik interessant omdat ze over zintuiglijke waarnemingen gaan; over de blik op de ander en iets zeggen over de waarden van diegene die schrijft en noteert. Dat daarbij feit en fictie wel eens door elkaar lopen, hoeft geen belemmering te zijn. Als het maar overtuigend gebeurt. Ik lees…

[hieristhailand]

De maand Mei is in Thailand berucht vanwege extreem hoge (zinderende) temperaturen. Máár in mei hebben we ook nog al eens te maken met een flinke onweersbui, in de volksmond noemen we dat hier een zomerstorm.

Een dergelijke zomerstorm gaat gepaard met normalerwijs veel, heel veel water – wat dan weer resulteert in plaatselijk wateroverlast –  en wind, vaak windvlagen. Wat ook nog al eens wil gebeuren is dat er ook hagelstenen, zo groot als golfballen naar beneden komen. Indrukwekkend, maar pijnlijk wanneer je een dergelijk ijsbal op je hoofd krijgt.

  Chiang Rai

De afgelopen dagen was het heet in Chiang Rai, de meest noordelijke provincie van Thailand. Erg heet. En al een aantal dagen had de Thaise meteorologische dienst gewaarschuwd voor de mogelijkheid van een serieuze zomerstorm. Nu dan….gisteren was het zo ver. Met overdag temperaturen tegen de 40 graden werd het tijd voor een welkome afkoeling. Alleen…..er gebeurde meer dan alleen afkoeling.

Zelf reed ik vlak voor de bui in het centrum van Chiang Rai. De buitentemperatuur was, even na 17 uur, ongeveer 39 graden. Toen begon het….

Natuurgeweld

Binnen 5 minuten was de temperatuur gedaald naar zo’n 24 graden. Een enorme hoeveelheid water kwam naar beneden, waardoor de weg binnen een mum van tijd in een rivier was veranderd. Motorbike rijders zochten hun heil onder afdakjes en andere beschuttingen. Want, niet alleen regende het “cats and dogs”, maar de windvlagen waren zeker niet kinderachtig, zo ervoer ik in de auto. Het centrum van de storm lag precies boven de stad, bliksemflitsen die direct werden gevold door enorm gedonderd. Ik moet zeggen dat ik er wel van houd, maar ik kan me dan ook wel weer voorstellen dat er mensen (en dieren!) zijn die angst hebben voor dit geweldige natuurverschijnsel.

Schade

Toen ik thuis kwam, ik woon net buiten de stad Chiang Rai, constateerde ik dat de storm ook onze tuin niet zo maar voorbij is gegaan. Takken losgerukt, maar ook een boom die om is gegaan en op de soi (kleine straat) terecht was gekomen.

  Nadat men de kraan boven beetje bij beetje dichtdraaide, werd de schade, die deze enorme bui had veroorzaakt, duidelijk. Naast her en der boven om en veel, heel veel takken op de weg, zijn veel huizen dakpanelen kwijtgeraakt, reclameborden omgewaaide, banners verdwenen etc. Maar goed, dat is nog niets, wanneer je je realiseert dat zelfs in het centrum van Chiang Rai, complete electriciteitspalen zijn omgegaan, met alle gevolgen van dien. Niet alleen materiële schade, maar ook lange stroomuitval in het centrum. Bijvoorbeeld de shoppingmall Central Plaza moest zijn deuren sluiten om even voor 18 uur aangezien de stroomvoorziening met een aggregaat alleen voor noodverlichting wordt ingezet. Een lege mall dus gisteravond.

Helden

Wat mij dat toch altijd weer opvalt is hoeveel mensen, hun handen uit de mouwen steken om iedereen zo snel mogelijk te helpen. Met name de brandweer en de mensen van het electriciteitsbedrijf die, uren hebben gewerkt om alles weer in orde te krijgen. Sterker nog, de mensen van het electriciteitsbedrijf hebben meer dan het klokje rond moeten doorwerken. Chapeau!

Het leven gaat nu gewoon weer door. Want zo is de Thai: mai penrai, live goes on.

  Nb. de foto’s zijn van Chiang Rai Times,  ms. Janyoing Tailue en Leo Schuur

  Zomerstorm in noord Thailand De maand Mei is in Thailand berucht vanwege extreem hoge (zinderende) temperaturen. Máár in mei hebben we ook nog al eens te maken met een flinke onweersbui, in de volksmond noemen we dat hier een zomerstorm.

[julesjordens]

Toega, in het rijk van de Evers en Veerberen

Hoort Allen, en leen me uw oor

Voor 't verhaal van Koningin Schimmeldoor

Uw trouwe verteller was hier niet alleen

Maar samen met Toega de Tortel op been

Toega was wijsgeer, dokter, druïde

En kort vooraleer de vrede geschiedde

Tussen de woeste Evers en de stam

van de Veerberen; sloeg de vlam

In de pijp tot een vurig hoogtepunt

Waar uw nederige verteller zich middenin bevond

 We trokken door het barre Brinkland

Op een steenworp van beschaving

Waar de nomadenculturen hand in hand

Zich gezamelijk aan kennis konden laven

Maar op een dag, brak het contact

Schimmeldoor werd ziek, de relaties zuur

Gif en geweld doordrongen de setting

En Toega's geduld en kennis moest als vuur

de schakels smeden van de ketting

 Aan de ene oever van de rivier 'Stronk'

Woonden de ‘Veerberen’, een stam

Die bedachtzaam en respectvol dronk

Van de vruchten en bomen van het land

Ze lijken op varkens, maar dan meer verfijnd

Rechtopstaand met vingers klein

en snuiten rond - Handelaars wiens

haar zich door rituelen in vlechten bevond

Met een triumviraat als leiders, alledrie 'n man

met zintuig’lijke titels: het Oog, het Oor, de Mond

 In tegenstelling tot de beheerste praktijken

Van de Veerberen, leefden aan de overkant 'Evers'

Ruwe, bolsterige, krijsende schreeuwers

Die woest knollen aten; wortels wroetten, eikels!

Aan de droge duinen, uitgedroogde rivierbedden

Hadden zij niet de groene vingers voor irrigatie

Dus joegen ze door de woestijn uit irritatie

En uit hebzucht en lust; Zo verwedden ze goor

Hun lange termijn, conform het adagium

Van Hun Opperhoofd Koningin Schimmeldoor

 En dus! Trokken Toega en uw gedweëe Verteller

Aanvankelijk rustig langs de delta van de Stronk

en doken in de wond'rlijk botanisch werreld

van dit droog klimaat dat van de rivieren dronk

Toega liet me allerlei planten zien

Zoals de MAANROOS die enkel bloeide 's nachts

(vanwege de koelte) en die het licht van de sterren vangt

En de SNORHAREN VAN FELIEN

Die zilverwit opspringen langs de oeverkant

Maar toen we lichtjes het wateroppervlak bevoelden

Veranderde onze wandeling al snel in een jacht:

opeens werden we gevangen in de netten van twee Evers

Waar eentje toen gevaarlijk sprak:

"Ik ben Kurzel, dit is Kras, wij hebben opdracht

Om jullie spionnen te arresteren, volgen mag"

Ze voerden ons naar de leren tenten die gerooid

In het zonlicht roken naar honger en huid

En hoe we ook smeekten, ze lieten ons er niet meer uit

Daar zaten ook Veerberen vast: welgeteld drie

“Het is ongezien”, zei het Oog, “het is ongehoord”, het Oor

Maar de Mond zei wijselijk helemaal niets

 Maar Toega had een plan: en sprak toen tot Knars

“Beste varken, wij zijn geen spionnen, zoals u ziet 

Zijn wij reizigers, niet van hier en niet verdacht

Ik heb gehoord: uw Koningin Schimmeldoor is ziek 

Ik ben druïde; en kan haar mijn hulp bieden

En als bewijs van mijn goed gedrag

Heb ik hier in ruil voor uw trust

de allerlekkerste appel die ik mag ontvouwen.”

(omdat hij wist dat een Ever zijn eetlust

Nauwelijks in toom kan houden)

 We kwamen bij de koningin, monsterachtig groot

Met poten als bomen; een buik als een luchtballon

Ze lag te kreunen van de pijn, reutelend, vuurrood

maar niets is iets wat Toega afschrikken kon

Hij leunde op zijn staf en sprak rustig tot mij:

“Steek je arm eens in haar neusgaten en grijp!

Grijp maar eens goed; er zit daar iets van kwade,”

Ik volgde zijn bevel en vond tot mijn verbazing

In haar neusholte een klein beeldje van klei

En warempel de Koningin kwam terug op adem!

 Al snel was ze beter, en even snel wij weer vrij

En de tijden van gulzig plunderen waren voorbij

Er was pees en vree voor Veerberen en Evers

Ze zwaaiden ons uit toen wij voort moesten bewegen

Met een goed maal en een verhaal op de levers

Vroeg ik Toega, waarom ze ons wouden vangen

Hij sprak: “Wij Tortels verschillen met de varkens

En wel om deze reden:

Zij moeten een ander eerst kennen

Vooraleer ze kunnen leven in vrede"