#rafelrandje

[atevegter]

2942 Elke columnist heeft een rafelrandje

Als je de grote columnisten leest, dan besef je wel dat je als stukjesschrijver geen recht van schrijven hebt, wanneer er niet iets met je aan de hand is. Een kleine onschuldige ondeugd, een rafelrandje waar je altijd over kunt schrijven. René Diekstra bijvoorbeeld kan het niet laten achter elk gedrag nog een verbeterpuntje weg te peuteren. Hij is niet ontevreden, maar gezellig wordt het nooit…

[puckymaniak]

d’r zit inderdaad wel een rafelrandje aan...

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782628

Tussen die gerechten door zou Mop schaamteloos hebben gezegd dat de tijd voor bijscholing geen moment te vroeg kwam. Een Liefdesmakelaar. Bestonden die dan al ?! Pas 'n aantal jaar later 'n ordinair datingprogramma maar ja, die bestonden. Geen probleem. Er moest hier en daar eerst een en ander gesloopt worden. Het liefst vakkundig, ze waren tenslotte meiden van goede naam. Mop's plannetje werd niet ontvangen met tromgeroffel of dromerige taferelen van vriendinnen die vol overgave hand in hand stonden te juigen. Recentelijk had een prestigeus projekt van het schoolbestuur, waar Mop voor werkte, om meer leerlingen met allerlei perks en vergezichten het hoger onderwijs in te loodsen, de vriendinnen bijna uit elkaar gedreven. Het ging over de herontdekking van een haast museale beeldcultuur omtrent de 'geëmancipeerde vrouw' waar Mop notabene rolmodel voor mocht spelen. Dit oude visitekaartje hadden ze flink afgestoft met welteverstaan dus het type vrouw waar mannen geen last en gezeur van ondervinden. Zonder verstrikking in een relationeel contract, conventies, spruitjeslucht en vastgeroeste patronen maar op de kaart gezet met het type vrouw dat slechts plezier en opwinding brengt. Geaccepteerde ascetische ervaringen waren hoogstens meditatieve onderdompelingen op Bali. Kortom, de FOMO generatie werd gelanceerd. Een nieuw vooruitgangsgeloof begon namelijk met onderwijs, voor de ontwikkeling naar hogere stadia van volmaaktheid en schoonheidsidealen.

En, wat ben ik dan ?, had Mae verbolgen gesnauwd. Alsof Mae niet vrouw genoeg zou zijn. 'De cipier van 'n huwelijk ?!'

Dat Mop geen vaste relatie had, wilde nog niet zeggen dat Mae wèl ineens als 'n hinderlijke obstakel kon worden gebombardeerd die de ware vrijheid van de man in de weg stond. Het was niet eerlijk.

In Mae's woonkeuken lag de uitnodiging roerloos op tafel te wachten. Een eenvoudige trendy kaart, gemaakt van dat modern handgeschept papier met rafelrandjes. De gecentreerde tekst '4MEER' sobertjes gedecoreerd door 'n razend bijtje die vliegensvlug leek te zijn getekend in 'n simpele pennestreek. Dat was het, meer niet, geen franjes. Misschien op de achterkant een bloempje, bij wijze van grap. Nope, volkomen leeg, zelfs geen informatie. Geen plaats, geen dag, geen tijd, geen coördinaten, nada. Ze had 'm gewoon thuis in de keuken kunnen laten slingeren zonder er iemand over in vertrouwen te nemen. De kaart riep geen ongewenste vragen op zoals, 'Van wie is die uitnodiging ?!' Dat wist ze zelf overigens nog niet eens, ze kende alleen het doel.

En toen was het zover. 'Zul je d'r hebben', zei Mae op het horen van de deurbel. Ze stopte de uitnodiging in haar tas, griste een jas van de kapstok en liep naar de deur. De kinderen hadden die dag continuerooster dus zij d'r handen voorlopig even vrij. 'Klaar ?!', vroeg Mop dringend in de deuropening.

Ja, ik dacht van wel. Maar jij schijnbaar niet.' Dat was sarcastische Mae. '...anders hoefden we niet niet naar die mysterieuze bijles', mompelde ze onhoorbaar tussen bewegingsloze lippen terwijl ze achter d'r vriendin aanhobbelde naar de geparkeerde gloednieuwe en knalrode Renault. Mediatraining had Mop de psychologische uitstraling van kleuren geleerd en rood was sexy, vandaar. Dat er een groen karretje voor haar op stapel stond kon ze niet bevroeden, net zo min als dat ze de regisseur van dat proces zodadelijk zou gaan ontmoeten. Klein detail, Mop reed al jaren zonder rijbewijs. Het kwam er gewoon nooit van en daar stoorde niemand zich aan. Geen gezeur. Nadat ze zichzelf rolmodel mocht noemen werd de bonanza helemaal kompleet toen ook nog 's parkeerbonnen en snelheidsovertredingen spontaan verdwenen. Heerlijk, weg vastgeroeste conventies. Topleventje, dat rolmodel zijn. 

Je gelooft het niet maar de man van Tory had een half jaar eerder nog graag een Alfa Romeo voor Mop willen kopen en niet zomaar een Alfa. Nee, hetzelfde vehikel waarmee hij ooit in het huwelijksbootje was gestapt met Tory. Hoe duister en ritueel is dat wel niet. 'Trophy voor een trophy', had ie gekscherend gezegd met kwajongensachtig elan. Was ie soms krankzinnig geworden. Het geluk lachte Mop uit werkelijk alle hoeken alleen maar toe, geen Nemesis te bekennen. Voor Mop betekende dat slechts de opmaat naar een gedroomde toekomst, een belofte niet een oprispend slotakkoord.

Als je aan komt rijden op een sukkeldrafje over een modderige provinciale landweg en in een afgelegen boerderijtje de struise vrouw verwacht, een batik jurk op klompen, behangen met ontelbare kralenkettingen, een goeroe die bijlessen geeft in yoga oefeningen om nieuwe geestelijke dimensies te ontsluiten, dan was deze brok man-man mannelijkheid een ware surprise. Easy on the eye, goed onderhouden postuur zonder vetkwabben, hoekige gelaatstrekken, stralende ogen onder regelmatige wenkbrauwen en een mystieke lach. Dit alles in een klassiek compact driedelig kostuum bracht regelmatig onbewust 'n sexdrift bij vrouwen naar de oppervlakte. Hij wist het, vanzelfsprekend. Ook Mop en Mae konden 'n fladderig gegiechel niet onderdrukken en in plaats van de zakelijke kennismaking die Mop voor ogen had gehad, stamelden ze alleen maar lacherig een nerveus 'Halloho !'. Hij wist het. Dat effect had hij nou eenmaal en hij genoot er van. Gek genoeg werden de hallootjes niet eens beantwoord. Zo ongemakkelijk dit. Nu stonden ze daar, echt een beetje uit hun comfortzone in the middle of nowhere zonder handvatten om de regie terug te pakken. Was dit een brute manier van afwijzen of juist een aanmoediging om 'm nieuwsgierig doch terughoudend te benaderen ?! Bedremmeld bleven ze bij de voordeur toen het brok mannelijkheid zwijgend plaatsnam in een riante fauteuil waarvan er meerdere waren opgesteld, pal voor een knapperend haardvuur in een knoeperd van een gemetselde schouwombouw. Het rook er geeneens naar koeienstront, wat je zou verwachten midden in het weiland en de zwartwit geblokte stenen vloer, die als een onnatuurlijk artefact in het stokoude interieur de aandacht trok, scheen wonderbaarlijk stralend schoon.

Toen zwaaide de deur plotseling weer krakend open. Mars drentelde hijgend over de drempel. 'Beetje laat, guys....maar allelujaaaa...koeiennnn...had je dat niet effe kunnen zeggen. Mijn schoenen...zijn...geruïneerd !' Mop en Mae hadden hetzelfde. Wisten zij veel. Mars keek omhoog van haar modderschoenen naar het schilderachtige stilleven verlicht door spaarzame strepen kwijnend daglicht. In een uitgerekte seconde gleed het decor waarin ze die middag zou gaan doorbrengen panoramisch en geruisloos aan haar voorbij. De zwartwit tegels, de rustieke bruine fauteuils, de grote rieten mand, de bleke vlammen van het haardvuur en man-man met gelaatstrekken die zo uit 'n film van Robert De Niro kon zijn geknipt. Voor een vluchtig moment was ze even argeloos verloren in verwachtingsmanagement. Wuifend wierp ze vervolgens een beetje schaapachtig de man-man in kostuum een 'hallo' toe. Er kwam wederom niet meteen een reaktie. Ze vonniste 'm nijdig als totally overdressed voor deze bouwvallige en verlaten hut, denkend aan d'r met modder besmeurde pumps. Nadat er weer een paar langgerekte stille secondes in slowmotion voorbij waren gegaan rees een langverwacht geluid op uit de fauteuil. 'Hello to you too. Welcome Mop, Mae en Mars.' Eindelijk, het praat. Verrassend vriendelijk en voornaam zelfs.  Mae en Mop keken elkaar opgelucht aan maar Mars wierp haar vriendinnen een verbaasde blik toe. 'Engels ?', souffleerde ze. 'Blijkbaar', souffleerde Mop terug met opgetrokken schouders. Na enig geharrewar hadden ze plaatsgenomen in de comfortabele diepe fauteuils bij man-man. Maar had man-man ook een naam ?!

One is a lonely number, two is a pair, three is a crowd and four is a party.' , zei hij mysterieus. Er zijn betere openingszinnen voor een bijscholingscursus, maar goed. 'Tell me girls, what can I do for you ?', ging hij verder.  De magische eendracht tussen de drie vriendinnen kreeg geestdriftig een windvlaag in de zeilen. 'How to get away with divorce', zei Mop kort en krachtig zonder blikken of blozen. Dat kon van alles betekenen maar Mop vond 't een mooie slogan en schoorvoetend dacht ze de regie weer terug te kunnen pakken. Er verscheen een ontspannen maar profane glimlach op d'r gezicht, beschenen door het fakkelende vuur in de openhaard dat een schaduw had kunnen zijn van een jubelende menigte.

Ze was goed in triomferen. Tory moest hartelijk lachen toen Mop riep dat haar man dus Mop's nieuwe vlam was, over vlammetjes gesproken. Geschaterd had ze. Daar had zíj dan weer smalend van genoten, vooral toen Tory er dus van overtuigd was dat Mop het gewoon nog plagerig geheim wilde houden, die nieuwe liefde. Gosh, zó naïef die vrouw.  Ze zag het moment weer helemaal voor zich en per ongeluk ontsnapte er 'n honend lachje uit haar mond bij die bitterzoete herinnering. 'Wat is er zo grappig ?!', vroeg Mars op 'n fluistertoontje. 'Hoezo... oh..surry, ik was even met m'n gedachten ergens anders.' 'Afgedwaald naar dromenland', zei Mae met zalvend stemmetje en schudde betuttelend weliswaar met met 'n vrolijk knipoogje haar hoofd. 'Yep, waarom zijn we anders hier,' antwoordde Mop onbezonnen. 'Voor mijn dromen, toch ?!'

'Dames, het is me een waar genoegen om jullie te ontmoeten', zei man-man ineens in onvervalst nederlands. 'Dromen zijn bedacht om universeel te worden en taal moet daarin niet alleen leiden maar ook volgen want taal betekent verbroedering en menselijkheid, geen obstakel voor existentiële verwezelijking. Daarom is de power van taal in woord en geschrift niet alleen verbindend maar ook onderscheidend. De taal van het onderbewuste is vrijzinnig maar ook gevreesd door de programmeerbaarheid die gevaarlijke nieuwe fundamenten kunnen vormen voor dubbelzinnigheid, verkeerde intenties en doelstellingen.'

Oké, die brij aan tekst, er zat geen kop of staart aan, weliswaar bijna lithurgisch voorgedragen, kwam binnen. Waar ging dit in vredesnaam heen. Ze hadden geen schrijfgerei bij zich en of ze dit uit het blote hoofd zouden onthouden viel absoluut te betwijfelen. Maar had die man-man ook 'n naam? Hij had zich nog steeds niet voorgesteld. 'Prima, doen we', zei Mop laconiek om van die toch wel verwarrende lap tekst af te zijn. De mand daarentegen had haar aangenamer nieuwsgierig gemaakt.  'En, wat zit er in die spannende hutkoffer?' Ze keek gebiologeerd naar de vierkante rieten mand op de zwartwitte vloer. 'Ga ik jullie zo vertellen.', zei hij inschikkelijk. 'Ik ben Hem, overigens.' Ahhh, het heeft een naam. Man-man heeft een naam. 'Wat een leuke naam. Geen acroniem, toch ?! Origineel. Weer 's wat anders dan Marco, John of Bas', riep Mars enthousiast. 'Dank je, Mars. De doos is heel simpel. Maak maar open, Mop.' Ze kwam langzaam uit haar stoel en boog voorover om de doos open te maken. Met twee handen tilde ze behoedzaam de deksel van de hutkoffer. En wat zag ze ?! Een tot de rand toe gevulde inhoud met allerlei culinaire delicatessen. Kleine flesjes champagne, wijn, watertjes, smoothies, kwarktoetjes, aziatische tapaatjes, vers fruit, macarons, broodjes met zalm, lavendelbroodjes met roomkaas, veganistische pannekoekjes, risottosalades, sushi, bonbons, chocolade en fraaie thermoskannen met munt thee, ginseng thee en espressootjes. Een hemelse smulpartij. Die Hem toch. Ja, hij had smaak. 'Voor een glamoreus kampvuurtje', zei Hem tevreden. 'Doe alsof je thuis bent, dan doe ik dat ook.' Op theatrale wijze liet ie zijn neusvleugels de zinneprikkelende koffiearoma proeven alvorens ie met een nippende mond het zwarte goud naar binnen slurpte. Zeker, als het wijn was geweest had ie naar traditioneel gebruik met van die uitpuilende wangen, zijn mond er mee gespoeld.

'Dromen moeten we gaan geloven, anders is strategie volkomen zinloos', zei Hem voor de vuist weg. Zo af en toe, tussen een paar nipjes espresso door, zou Hem stukjes tekst gaan aureren. 'Christenen geloven in 'n God. Maar wie heeft God nou gezien.' Hij richtte zijn blik een momentje vagelijk naar het plafond. Dacht Hem dat daar een goddelijk spook tussen de draagbalken rondwaande ? 'Luister, dames. We kunnen zaken doen als jullie dat willen. Laat ik duidelijk zijn. Ik heb 'n muze, 'n model nodig voor de evolutie en Mop een strateeg voor haar persoonlijk liefdesplan.' Een onderhandeling. Hem deed zaken maar de meiden wisten niet goed wat te zeggen. Van bijles hadden ze een totaal ander idee. Mars besloot aan 'n broodje zalm te gaan happen. Met 'n servet veegde ze haar mond af en daarmee tegelijk de laatste restjes rode Chanel. Gewoonlijk was ze heel praktisch als het om lippenstift ging. Geen minuscule hapjes om de ingekleurde lippen niet te verknoeien, zoals Mop dat meestal deed. Nip..slurp..nip...slurp..

Wacht, er stond een lithurgisch vervolg aan te komen. Hem sprak in opperste concentratie plechtig verder. 'Mop wordt de allegorische verbeelding van mijn evolutieplannen. Een ongrijpbare mythe in het onderbewustzijn die uiteindelijk zal gaan gedijen en de weg wijzen naar bewuste nieuwe keuzes voor goede mensen door goede mensen.' Het klonk mega spannend maar waarom nou weer Mop, waarom niet Mae of Mars ?! Mae had in geen tijden zoiets intrigerends gehoord. Wat man-man vertelde was interessant en bezield. Ze had nu al een oprechte waardering voor deze paradijsappel in driedelig pak, niet alleen een fascinatie voor zijn ingeblikte cinematische verschijning. 'Een muze is als 'n evolutionaire signatuur. Onzichtbare inkt die de contouren vormen voor schaduwen van een verlangen waar mensen zich mee willen identificeren. Een wil die wij gaan kneden. Een wil die gedeeld sentiment gaat versleutelen met 'n taal waar je bij wilt horen, een taal die als kruipend zee-ijs vastvriest aan uitstrekkende landtongen. Rolmodellen komen en gaan in de reclamewereld want trends zijn gebonden aan tijd die langzaam ouder wordt. Mijn muze staat voor het begin van een evolutie, een eeuwige tijd der tijdperken.' Daarna viel zijn zangerige stem stil. Een stroperige minuut droop geruisloos voorbij. Was dit het slotpleidooi ? Was de les afgelopen ? Nee, natuurlijk niet. Hij was alleen nog maar aan het opwarmen. Zijn gezicht brak open in een ontwapenende glimlach. De aanleiding daarvoor was het begin van een volgend relaas.

'Brandlove, girls !', riep ie lachend over de hoofden van de vriendinnen heen. 'Het uitgangspunt is liefde want dat wil uiteindelijk iedereen en wat is liefde nou zonder keerzijde ?! Die onderscheidende dialectiek gaat een kompleet nieuwe lifestyle worden.' Hem was uit zijn fauteuil gekomen om wat houtblokken op het vuur te gooien. Gehurkt pookte ie tussen de verkoolde resten. Hij liet zich niet storen door ongemakkelijke stiltes, klaarblijkelijk. Zijn verbeelding was op dat moment volledig in zichzelf gekeerd. Niemand zei iets tegen de rug van pokende man-man. Eerlijkheidshalve, hij had hen natuurlijk enigzins overvallen met de macht over het pook-wapen in handen. Een angstig voorgevoel beet zich gelukkig niet vast in de atmosfeer. Man-man was geen bullebak, dat zag en hoorde je meteen. Mars, toen nog het minst onder de indruk, keek ongeduldig op d'r polshorloge. Het dynamisch reklamewereldje waar ze al een aantal jaartjes in meedraaide stond namelijk niet stil, voor welke evolutie goeroe dan ook. Terwijl de oerdrift van dit overweldigend orakel in kostuum zich ongestoord bekommerde over de magie van vuur en de correcte plaatsing van knetterende boomstammetjes, rees bij Mae ook de vraag of de bijles misschien was afgelopen. Ze dorste het niet te vragen. Niet vanwege doodsangst of zo, maar vanwege een opwelling van ongevaarlijke braafheid. Mae was ook helemaal niet het type dat s'ochtends een yogamatje uitrolde om de dag te beginnen met een spirituele rite. Geen flauw benul van transcendente kwesties en de lengte van pauzes om spiritueel te ontwaken. Een workshop had ze wel 's gedaan, hoor. Een workshop 'kerstkrans maken'. Heerlijk, om in de stemming te komen voor de feestdagen. Ze sloot haar ogen en snoof opgelucht de geur van brandend haardhout op. Het thuisfront, onmiskenbaar. Een gehaast en zenuwachtig buikgevoel verjoeg ineens ongevraagd de huiselijke mijmering. Verdorie, misschien toch verstandiger geweest om een paar schoolmoeders te bellen die de kinderen kunnen opvangen na school, overpeinste ze. Stom, waarom ze daar nou niet eerder aan had gedacht. Ja, als je alles van tevoren weet, suste ze zichzelf. Ongedurig wijfelde Mae met groot ongemak om in haar handtas te gaan graaien want dat moest ze ja, als ze iets wilde vinden in die rommelige stortbak met daarin verdwaald ergens een mobieltje. Graaien met d'r hoofd diep tussen de rits om een nog beter blikveld te hebben over de chaos die zich daarin afspeelde of tastend graaien als in een bingomolen, op goed geluk. De clutch van Mop dan. Tjonge, die zeulde bijna nooit meer dingen mee dan 'n bosje sleutels, phone, creditcard en lippenstift. En het bagagedesign van Mars ?! Dat was net een ordentelijke archieflade. Nee, laat maar. Ze was vast wel op tijd weer thuis.

Plotseling liet Hem zijn stem weer spreken en hij had niet eens aan zijn espressootje genipt. 'Jullie zijn hier voor een scheiding ?!' Hij hing de pook weer op aan de schouw en beende statig terug naar zijn fauteuil. De spraaktrant was nu niet zangerig, eerder onderzoekend. Mop streek haar lange blonde manen naar achteren en nam een zittende pose aan met gekruiste benen, gereed in de stelling om eindelijk weer repliek te geven. 'Absoluut. Maar wij, D en ik dus, willen eigenlijk geen scheiding, weet je. Dat gaat klauwen met geld kosten aan alimentatie en de nasleep....pfff '. Ze sloeg die gedachte met een handopslag weg. 'Dan blijven we nog jaren aan dat onverwerkt leed..ik bedoel Tory, zijn vrouw...hangen.' Er ontstond een wantrouwige frons tussen Hem's wenkbrauwen die bij Mop niet onopgemerkt was gebleven. Ze wilde geen foute indruk geven en snel voegde ze eraan toe, 'Ehhh..vanzelfsprekend is 't doel de liefde, Hem ! En dat gaan we met jouw hulp bewijzen.'

Man-man sprong omhoog uit de stoel, totaal onverwacht. Een stuiterbal had het niet sneller gekund en daar was ineens die prekerige zangtoon weer. 'The happiness of man depends on the people he didnt marry !' Hij plantte zijn handen demonstratief in z'n zij. De meiden deinsten alledrie onbewust angstvallig een stukje terug, voor zover de rugleuning van de gecapitoneerde stoelbekleding dat toeliet. Weg was de regie. Dit was echt een hele rare goeroe. Met groot opgezette ogen keken ze naar het krachtig brok man-man dat daar volgeblazen zijn ijdele intellectualiteit ongegeneerd stond te manifesteren. 'Uit liefde zullen we D gaan bevrijden en die bevrijding moeten we samen voelen, beleven ! Zonder team geen bevrijding, zonder bevrijding geen doel. Die kettingreaktie zal ons team versterken. Trots zal ons verbinden !' Dat was typisch Hem. Buiten de grenzen van regulier voorstellingsvermogen presenteren. Griezelig soms als 'n blitzkrieg. Daarna bleef ie geluidsloos nog enkele seconden staand voor zich uit turen. Verwachtte ie soms applaus ?! Wie zal het zeggen. Niet onwaarschijnlijk, maar de meiden waren tè overdonderd. Er volgde dus geen applaus, helaas. Ach, ontspannen liet ie zich toen maar in de stoel ploffen en zei zelfvoldaan. 'Kijk Mop, zó vertel je dat. Je moet er wel ècht in geloven.'

[peterpijls1965]

De devotee kickt op mijn amputaties

(2016)

Maakt de jacht op geluk en perfectie ons ongelukkig? De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter beweert het. Wij zouden onze imperfecties meer moeten koesteren, meent hij. Wie zichzelf accepteert, inclusief de rafelrandjes, komt misschien het dichtst in de buurt van geluk.

Dirk De Wachter beweert niets nieuws. Schopenhauer schreef al dat we niet het geluk moeten najagen, maar het ongeluk vermijden. En de Britse gevangenispsychiater Theodore Dalrymple betoogt dat sommige mensen nou eenmaal geboren zijn voor ongeluk, criminaliteit en verslaving.

We krijgen dus psychische klachten door gebrek aan zelfinzicht en de jacht op succes en geluk. Maar wat moeten we dan najagen? Mensen, ik ook, kiezen rolmodellen. Dat zijn meestal geen bipolaire types die zonder benen in een rolstoel beschermd wonen, zoals ik. Ik ben geen succesverhaal. Op papier ben ik een loser. Die meestal tevreden is met zijn bestaan.

Dat is denk ik de crux. De vraag zou niet moeten luiden of we gelukkig zijn, maar of we content zijn met onszelf en het leven.

Pijn, verdriet en verlies horen er bij. Maar het wordt niet sexy gevonden dat toe te geven. Wie dat wel doet, wordt in een slachtofferrol gemanoeuvreerd, of krijgt de status van moedig rolmodel. Dat vind ik een lastige. Ik ben geen slachtoffer, maar ook geen voorbeeld.

Wie de media volgt, krijgt de indruk dat er alleen maar losers en winnaars bestaan. Ik zocht het niet wetenschappelijk uit, maar de meeste mensen bungelen daar geloof ik ergens tussen. Alleen jammer dat ‘gewoon’ of middelmaat totaal niet scoren tegenwoordig.

Je bent of de zegevierende god van je eigen leven en uiterlijk, of je bent een falende aap, voor altijd af te schrijven.

Wat de conclusie zou kunnen rechtvaardigen dat niet mensen psychisch ziek zijn, maar de samenleving zelf. De eerder genoemde psychiater Dirk De Wachter concludeert alvast dat onze maatschappij lijdt aan borderline.

Dat lijkt me geen volwassen diagnose. Dat is marketingtaal van een zielenknijper die boekjes te verkopen heeft.

Misschien moet ik deze Vlaamse psychiater laten weten dat ik beter dan ooit in de markt lig.

Gisteren kreeg ik een Facebook-berichtje van een man die vroeg of hij mijn ‘devotee’ mocht worden. Hij was behept met acrotomphilia: seksueel kicken op geamputeerde mensen.

Nooit voelde ik me zo begeerd. Zo aantrekkelijk. Zo lustopwekkend.

Ik werd er bijna gelukkig en tevreden van. Vervolgens heb ik die freak ontvriend.

[dromen]

De gordijnen krijg ik vandaag maar half open. Beter niet de buitenwereld mijn binnenkant laten zien. Niet nu, de rommel is het daglicht niet waard, niet nu. Ik moet mezelf eerst op orde krijgen voor ik en mijn huis weer toonbaar zijn. De dag sluimert aan me voorbij voordat ik mijn ogen volledig kan openen. Het is de donkerte van het slijk dat me overvalt.

Hoe vertel je een verhaal als je niet eens weet waar het begin is, waar het eind zou moeten zijn. Temidden de chaos bestaat geen structuur waar je je aan vast kunt houden, het is roeien zonder riemen, zonder boot, zonder stroming, zonder water. 

De eeuwige strijd die het menszijn me oplegt weegt zwaar, deze dagen. Deze maanden, moet ik misschien zeggen. Sinds ik ‘af’ ben in mijn ogen, en mijn uitzicht een lege, uitgestrekte horizon omvat. Geen stip of finishlijn meer om naar te streven. De gordijnen laat ik dicht, hoewel het lijkt alsof ik druk bezig ben achter mijn laptop. Waarschijnlijk geeft geen mens erom wat zich uitspookt achter mijn ramen, maar ik voel me bekeken, veroordeeld. Mijn lijdensweg immers een eigen keus, toch? Als ik gewoon een beginpunt kies en vanaf daar mijn zinnen vouw tot een heel, en rechtschapen verhaal, zou het alles een stuk makkelijker zijn. Dan zou ik niet mezelf dieper in de modder werken. Stop met graven, stop met verstrikt raken in je eigen kronkels. Ik heb het mezelf keer op keer verteld, streng, maar ook liefkozend. “Doe nou niet zo gek, stel je niet zo aan. Breek eruit, uit die gedachtewereld. Je maakt jezelf alleen maar gek. Het is maar je verbeeldingswereld.” Ik ken alle zinnen die echoën uit mijn hoofd. Het is niks nieuws, ik kijk er niet meer van op. 

“Je moet gewoon de gordijnen opendoen.” Maar het lukt niet. Ik krijg het niet gedaan, ik krijg mijn lichaam niet zover. Ik schaam me, voor de wereld die ik teleurstel. Ik zou zo trots moeten zijn, en met volle overtuiging mijn leven vieren. Zoals ik een paar jaar geleden zo goed kon. Ik weet immers dat het mijn leven heeft gered, toen. Daar waar ik gemakkelijk had kunnen zinken in een eindeloos verdriet, de allesoverstemmende diepte waar ik in bestond had me immers al voor zich gewonnen. Ik weet niet wat het was dat me deed doorgaan, deed geloven. Ik denk dat ik mezelf voor de gek hield en dat het hielp. Mijn koppigheid, mijn vurigheid, mijn naïviteit die zei dat er niks aan de hand was. Ik wilde het niet geloven dat dat wel zo was. Net zo lang hield ik me stellig vast aan dat vertrouwen dat het werkelijkheid werd. Ik weet niet hoe lang ik het nog had volgehouden als de tij niet was gekeerd. Ik geloofde dat ik zelf het tij keerde. Dat ik zelf tegen de golven zei, nee je gaat verkeerd. Er is wèl een verbinding van mijn arm naar mijn hersenen. Mijn zenuwen doen het wèl. Ik kan mijn arm voelen, bewegen. Ik kan mijn benen optillen. Ik kan zitten. Ik kan staan. Ik kan lopen. Het kan niet zo zijn dat ik dat nooit meer kan. 

Ik krijg de gordijnen niet open vandaag. Het is buiten toch grijs, dus waarom zou ik. De wereld mist me niet als ik er niet op uitkijk. Als ik in een doos besta zonder dat iemand of de wereld mij ziet, maakt het niet uit of ik besta of niet. Als een mens omvalt in haar eigen wereld, valt ze dan wel? De drempelruimte tussen er zijn of niet intrigeert me. Misschien omdat ik vaker dicht langs die afgrond heb gewandeld. De rafelrandjes zijn mij bekend, voelen misschien inmiddels zelfs veilig. De diepte schrikt me niet af, sterker nog, soms intrigeert het me. Trekt het me naar zich toe. Misschien is het de vertrouwdheid van de stilte, de leegte die lonkt. Als het alles te veel is, bedoel ik. Ik moet me niet aanstellen, dat waar je aandacht aan besteedt wordt immers groter. De afgrond waar je in tuurt wordt steeds dieper, net zo ver tot je niet meer weet wat boven of onder is. 

Waar komt dit verdriet ineens vandaan. Ik heb niets acuuts om over te huilen, toch. Je moet het niet erger maken dan het is. Er is niks om over te huilen, maar het gebeurt toch. Ik kan er niks aan doen. Ik moet mezelf vooral niet zielig gaan vinden. 

Ik moet niet luisteren naar dat gevoel.

Ik moet gewoon de gordijnen opendoen.

Ik moet de wereld laten zien dat er niks aan de hand is.

Alles is normaal.

Ik moet het gewoon gaan geloven.

[twafordizzy]

Ever Meulen tekent oldtimers als lieve lust

Ever Meulen tekent oldtimers als lieve lust

Achter de naam Ever Meulen gaat de Belgische tekenaar en graficus Eddy Vermeulen (1946, Kuurne) schuil. Ever Meulen is striptekenaar in de Klare Lijn, de stijl waartoe ook grootheden als Joost Swarte en Hergé behoren. Strakke lijnen, geen rafelrandjes en aandacht voor compositie en detail. Wie zijn werk kent (en dat kan goed want zijn werk verschijnt in tal van bladen: Humo en Oor bijv.) weet dat…

[positieveonrust]

Rafelrandje #Vlaardingen #letters (bij Vlaardingen, Netherlands) https://www.instagram.com/p/B-tqQB9Feur/?igshid=1s6sk826i42fp

[saulsplace]

Sid Lukkassen en Tasfhin T. Essaguiar over het eindspel van Baudet: Wat staat West-Europa en FVD te wachten?

Steun Sid via BackMe en volg zijn Telegram-kanaal!

Dit is een gesprek met de Leidense student Tashfin T. Essaguiar, gevoerd op LinkedIn, een publiek medium. Het vond plaats na publicatie van dit artikel over de koers van FVD en de vraag of zij hun toon moeten matigen. Volgens ons is dit het ultieme artikel van doctor Sid – alles komt erin terug. De globalisering, wat ‘links’ en ‘rechts’ nog betekenen, de rol van Thierry Baudet, wat er te verwachten valt van christendom en islam, en hoe reëel het Nietzscheaans produceren van waarden is in het licht van electorale strategieën. Tot slot gaat het over de rol van de elites en de massa in het bewerkstelligen van historische omwentelingen.

Voordat we beginnen geef ik voor alle duidelijkheid een definitie van ‘links’ en ‘rechts’. Kort samengevat staat links voor de deughegemonie en rechts voor het realisme van de gewortelde burger. Links valt samen met haat tegen de Westerse volkeren en met handelen vanuit christelijk-marxistisch schuldgevoel over ongelijkheid. Links staat voor de maakbare samenleving en voor utopisme: alle mensen moeten broeders worden.

Je bent rechts als je zonder problemen kunt leven met ongelijkheid en trots op je volk durft te zijn. Rechts koestert een gezond gevoel van eigenwaarde en is afkerig van collectivisme vanuit de overheid dat de eigen individuele bewegingsvrijheid inperkt. Voor links zijn intenties, oftewel ‘zich goed voelen’, belangrijker dan goed functioneren, terwijl rechts kijkt naar de praktische uitwerking in de realiteit. Rechts is tevreden als iets redelijk efficiënt functioneert. Rechts verwerpt utopisme en aanvaardt dat elk systeem imperfect is. Altijd zullen er rafelrandjes en oneffenheden zijn, niet iedere ziel kan worden gered en dat is prima.

Tashfin:

Ik denk dat FVD een probleem heeft met de strategische focus. FVD slaat om zich heen en komt hierdoor chaotisch en onvoorspelbaar over. De partij zou zich op enkele kernthema’s moeten fixeren. Vermoedelijk is dit de reden dat iemand als Yernaz Ramautarsing nu bij BVNL aan de slag gaat. Mijns inziens is FVD op punten tegenstrijdig. Het oppert neo-nationalisme maar zit boordevol decadente liberalen. 

Zou FVD bestaan uit ultraconservatieve gelovige leden, die allen thuis grote gezinnen hebben, dan hadden ze nog enige legitimiteit wat betreft het huldigen van conservatisme. FVD is niet conservatief want het heeft niet duidelijk gedefinieerd wat het wil conserveren. Het ene moment spreekt Thierry Baudet over Joods-christelijke normen en waarden; even later noemt hij het christendom een religie voor zwakkelingen. De naald van zijn kompas tolt rond. 

Mensen voelen dit aan en zien de volatiliteit van de partij. Rechtse ultrarealisten zouden waarschijnlijk een preciezere, meer machiavellistische strategie kiezen. Waarbij kantelmomenten op de lange termijn worden nagestreefd door eerst voorzichtig momentum te verzamelen op enkele kernpunten. Neem nu belastingmodellen en het EU-vraagstuk. Door op allerlei onderwerpen veel hooi op de vork te nemen, ziet men geen duidelijk eindspel meer bij FVD. 

Sid:

Om met het laatste te beginnen: dezelfde vraag naar het eindspel geldt voor de PVV. Geert Wilders is een uitstekend debater, maar in de machinekamer van de macht, waar het beleid wordt gemaakt, negeert men zijn inbreng. Wilders vertolkt de zorgen van miljoenen Nederlandse burgers, maar binnen het parlement is zijn inbreng aan dovemansoren gericht. FVD kiest een andere koers en bouwt bewust aan een buitenparlementaire beweging. Omdat er hierbij géén steun komt vanuit de overheidsinstellingen – waar alle organisatorische ervaring zit – is het merkbaar een proces van vallen en opstaan.

Als je grote gezinnen wenst, dan zul je mensen anders moeten vormen. Met name vrouwen zullen vanuit een ander maatschappijbeeld moeten worden opgevoed. Namelijk zonder feminisme, wat ik even vertaal als carrière boven het gezin stellen en een kinderloze ‘vrijgevochten’ levensstijl verheerlijken. Ook het bestaan van dating apps, waar tachtig procent van de vrouwen zich fixeert op twintig procent van de mannen, en omgekeerd tachtig procent van de mannen hun aandacht verspreidt over tachtig procent van de vrouwen, is contraproductief voor de gezinswens. Want hiermee hebben vrouwen toegang tot veel goedkope validatie van mannen die zich eenzaam voelen. Buiten het loutere vrouw-zijn, hoeft er voor die aandacht geen prestatie te worden geleverd. 

Om dat ideaalbeeld van een groot gezin te faciliteren zou de hele maatschappij op de schop moeten. Er zou meer sociaaleconomische vastigheid moeten zijn, qua inkomsten, en betere faciliteiten qua kinderopvang. De gemeenschap zou meer betrokken moeten worden bij de opvoeding van kinderen. Tashfin, wat jij verlangt is onhaalbaar onder de huidige omstandigheden. Dit gezinsbeeld treffen we hooguit nog aan in islamitische enclaves en enkele SGP-dorpjes. De globalisering – en de leefstijl die daarmee samenhangt – doordringt het totale leven in West-Europa. 

Dit is kortom een vraagstuk op het snijvlak van biologie en de inrichting van de maatschappij op sociaaleconomisch vlak – het is niet puur een waardenvraagstuk, zoals jij het voorstelt. Dit heb ik uitvoeriger geanalyseerd in Avondland en Identiteit (2015), Levenslust en Doodsdrift (2017) en Wees Afgrondelijk (2022).

Tashfin:

Die vorming die jij noemt, vereist een dragende ideologie. FVD levert geen ideologie. Het verkeert namelijk in dezelfde crisis die veel andere Europese politici doormaken: een post-religieus Nietzscheaans vacuüm. Baudet noemt zichzelf een heiden. Hoe kan hij vanuit die positie een cultuur scheppen die de globalisering countert? Ik vermoed dat anti-globalisme alléén stabiel kan rusten op nationaalconservatisme. Moslims slagen er meer in om grote gezinnen voort te brengen en tegelijkertijd pro-vrije markt posities in te nemen als ondernemers. Dit is omdat zij terugvallen op hun religie, die tegelijk een sociaaleconomische ideologie is. Die dekt hen in tegen aan George Soros verwante lobbygroepen die de Europese centrum-linkse netwerken grondig hebben geïnfiltreerd. Ik herhaal zodoende mijn punt dat FVD in een identiteitscrisis is. Europa-breed maakt rechts een identiteitscrisis door: men is deel van een stroming waarin koerswijzigingen moeilijk te maken zijn. Wat ik wil zeggen is dat rechts enkel kan slagen via demografische mobilisatie. Demografische kracht vergt conservatisme. En dan zul je als ultrarealist religie moeten benutten als een machtsinstrument. Of meen je soms dat ze in Iran, en in Arabische monarchieën, oprecht geloven dat hun godsdienst de absolute waarheid is? Voor hen is het vooral een middel tot een doel. Namelijk het manifesteren van macht via eendracht. 

Sid: 

Juist het Nietzscheaanse zélf scheppen en het zelf valideren van waarden, maakt ons los uit het christelijk-marxistische deugparadigma. Denk maar aan het boek Opstand der horden (1930) van de Spaanse wijsgeer Ortega y Gasset. Hij legt uit dat een tijdvak niet zomaar kan worden ‘gereset’, maar moet worden doorleefd om een stap verder te kunnen. Als we de klok terugzetten naar de jaren vijftig, dan zal de spruitjeslucht opnieuw opgaan in wietlucht. We moeten verder kijken dan puur conservatisme. Dan over de islam. Dat is een ideologie die enerzijds de globalisering kan weerstaan, maar die tegelijk de samenleving terugbrengt tot de Middeleeuwen, inclusief woestijnen en kamelen. Overal waar de islam meer voorbrengt dan dat, is dit vanwege: [1] Kennis overnemen van antieke Griekse geschriften. [2] Een seculiere dictator die de letterlijke islam at gunpoint in bedwang houdt. [3] De verkoop van olie om Westerse kennis en Aziatische arbeid in te voeren. De islam parasiteert op het Westerse barmhartige Samaritaan complex: het willen onderhouden van de vreemde ander als eigene en gelijke. Dit complex wortelt in het christendom en is nu voortgezet in een postmoderne of zo je wil neomarxistische vorm. Echter, zodra het Westen de islam niet meer overeind wil of kan houden, wordt een islamitische samenleving zoals in Iran en Afghanistan. Jijzelf gelooft ook niet in de islam – daarvoor ben je al te liberaal onderwezen. Je bent, in de woorden van Hirsi Ali, door de “wasmachine van de Verlichting” gegaan. De islam wil jij hooguit als een schild of dekmantel gebruiken om de ergste excessen van de globalisering buiten de deur te houden. En je wil dat FVD precies zo omgaat met het christendom.

Tashfin:

Nog even over de islam. Als politiek en civilisationeel fenomeen heeft deze inderdaad alléén enigszins kunnen bloeien binnen een imperiale kalifaat toestand. Andere constructies zijn doorgaans instabiel, primitief en te orthodox op punten die juist belangrijk zijn voor menselijke ontwikkeling. Vergeet trouwens niet dat de Grieken ook veel overnamen van de Egyptenaren, Phoeniciërs  en Perzische rijken. De denkfout wordt vaak gemaakt dat Griekse wetenschap en filosofie in een geografisch vacuüm zijn geproduceerd. De Griekse beschaving floreerde juist doordat zij interesse hadden in rivaliserende rijken en van hen leerden. De Visigoten namen na de val van het West-Romeinse rijk de boel over en bestierden kleine en zwak georganiseerde feodale staatjes. Dit leidde de Middeleeuwen in. Maar in de Middeleeuwen hebben de Moren intellectuelen en specialisten voortgebracht en manuscripten, waarvan veel in Timboektoe werd gekopieerd. Die gingen over botanica, geneeskunde, wapentuigbouwkunde, enzovoorts. Het idee dat moslims geen nieuwe kennis kunnen produceren en alleen kunnen ‘overnemen’ is historisch gezien onzinnig. Overigens zou ik de islamitische wereld niet onderschatten. De wetenschappelijke output groeit:

Sid:

Wat je zegt over de interesse van de oude Grieken in andere epische beschavingen, mag als algemeen bekend worden verondersteld. Het Oudgriekse schrift is afgeleid van het Phoenicische alfabet. Zie ook het werk van Herodotus, Historiën, geschreven rond 450 v.C., dat geldt als het eerste geschiedkundige werk. 

Tashfin: Nu moet ik opmerken dat de moeilijk toepasbare ideologische schepping die ik aantref bij FVD, aan iets veel diepers vast hangt. Dit raakt de algehele koers van de Westerse beschaving. FVD zie ik als een schip voor rechtse Nederlanders. Het poogt nog te draaien met de boeg in de stroomrichting van het water, maar de realiteit is dat de Westerse beschavingsstroom een route heeft gekozen die eindigt bij een waterval delta. 

Die waterval delta is een volkslot omdat de brede massa medeplichtig meewerkt aan de vernietiging van traditionele gemeenschapspatronen. Als je die rites, rituelen, folklore en cultureel erfgoed ontwricht, kan een samenleving onmogelijk nog collectieve slagkracht hebben. Indien rechtse politici dit niet inzien, zijn ze medeplichtig aan dat volkslot. Alleen religieuze rechtse Europeanen maken nog een kans – zij kunnen op iets terugvallen. De post-religieuzen zullen een Spengleriaanse crematie ondergaan. Zij moeten hopen dat hun nazaten uit de as zullen herrijzen.

Sid:

Nu verval je in een logische tegenspraak. De christelijke religie is ontwikkeld door Joodse en Griekse slaven die in het Midden-Oosten leefden onder Romeinse heersers. Het is dus geen product van Europese bodem, het is niet authentiek Germaans of faustisch. De bekering van ons continent tot deze religie is – juist in Spenglers termen – een pseudomorphose. Het aannemen van een gedaante die eigenlijk niet je ware gedaante is. Het is een bekering die niet vanuit oprecht geloof geschiedde, maar vanuit politieke motieven. De Frankische vorsten wilden gebruik maken van de kerkelijke administratie. Zij verzochten om wijding door de paus zodat ze konden onderscheiden van de heidense Merovingische dynastie. Het heeft geleid tot culturele schizofrenie – een probleem van het Westen. In het christendom wil men een deontologie, een plichtethiek die op collectieve verzoening aanstuurt, mengen met een apocalyptische eschatologie die is gericht op de eindtijd. Het voert tot vormen van verwarring waar het Westen aan ten onder gaat. De wortel van deze innerlijke tegenspraak ligt in religie. Enerzijds nederig zijn en de ander laten voorgaan boven het eigen ego: de andere wang toekeren. Tegelijk stiekem wraakzuchtig hopen op een afrekening via het laatste oordeel. De Westerse moraal is collectivistisch, de nadruk ligt op zielige groepen vooruit helpen. De cultuur daaromheen is echter uiterst commercieel, en staat ten teken van de opdringerige onderscheidingsdrang van het individu. 

Enerzijds is er de kapitalistische concurrentie en de profilering van het individu, en tegelijk wil men deugen en alle zielen moeten worden gered. Je komt uit op een ‘leeuwen zullen naast lammeren slapen’ en daar profiteert de islam mateloos van. Namelijk via het al te bekende uitkeringsmisbruik en de grenzeloze tolerantie, die wel weer gepaard gaat met moralistisch vingerwijzen. Er wordt geklaagd maar niet gehandeld. Want uiteindelijk draagt God ons op om allemaal lief voor elkaar te zijn en volgens de bijbehorende eschatologie zullen alle volkeren broeders worden.

Je voelt je feitelijk beter dan een ander, eigenlijk moreel superieur en zelfs uitverkoren. Je mag dit echter niet hardop zeggen, want tegelijk draagt die moraal je op om nederig te zijn. Dit leidt tot contraproductief deugdrammen en passief-agressieve provocaties. Deze totaalhypocrisie valt samen in het credo: ‘De eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten.’

Tegenover deze moraal, die uiteindelijk weer het ‘heb uw vijanden lief’ en het ‘weg met ons’ baart – denk maar aan de paus die in het recente verleden de voeten van illegale immigranten waste – vertegenwoordigt juist Baudet het verfrissende elan van een breakaway society waiting to happen. Ik omschreef het reeds in Cultuurmarxisme (2018). Hij bestuurt een scheepje dat zich losmaakt van de moedervloot, die inderdaad van de waterval zal storten. De cultuurmarxistische absurditeiten die ons in dat ravijn stuwen, stromen precies voort uit de tegenstrijdige moraal waarmee het christendom onze faustische zielen heeft opgezadeld.

Dit alles is weer een andere discussie dan die over de stabiliteit van een warm gezinsleven met huisje, boompje, beestje en een groot gezin, wat men in religieuze gemeenschappen soms nog aantreft. Echter, zoals ik aangaf is dat een debat over sociaal-economische bestaansvoorwaarden.

Tashfin:

Ja, je komt denk ik tot de kern van het issue: de ideologische verwarring die er nu heerst. Voor die verwarring is mijns inziens alleen een goed alternatief te bieden als je iets voor je ziet dat meer orde brengt. Daarin zie ik Baudet niet slagen. Hij is uitmuntend in tegen het establishment aan te dreunen, de status quo en de consensus te choqueren. In hem bespeur ik echter geen alternatieve visie, buiten dan vast te houden aan de nationalistische formule die reeds is opgeheven door de economische condities van globalisering. Alternatieve tactieken heeft hij zeker, maar een strategie kan hij moeilijk bepalen als hij ideologisch nog niet is gekristalliseerd. 

Als een alchemist zie ik hem te vaak zaken smelten en opnieuw stollen in andere vormen. Een realistische politicus giet ijzeren kabels in reeds aangelegde cementkolommen. De crisis van het Westen is dat al die kolommen (zuilen?) zijn afgebrokkeld door postmodern cultuurmarxisme. 

Het is de vraag of Baudet als ‘heiden’ een nieuwe kolom kan bouwen die te verstevigen is. Heidendom heeft nooit een significante beschaving voortgebracht en post-religieuze ideologieën, zoals marxisme en nazisme, bleken instabiel. Waar gaat Baudet op voortbouwen? Het is mij onduidelijk. Ik snap de wil om de status quo af te breken maar een degelijk leider breekt niet slechts af maar bouwt ook op.

In het licht van alles-doordringend globalisme, is het mogelijk een onontkoombare gang van zaken die hier de route bepaalt die de massa aflegt. Nog los van de vraag of de massa hierin een bewuste actor is, en die nationale organisatieverbanden bewust achter zich laat. Ik weet dat deze gedachtesprong leidt tot fatalisme en defaitisme, maar hear me out. 

Op de korte termijn bezien lijkt het alsof de menselijke wil – in dit geval de wil van de elite – bepaalt wat er binnen een land gebeurt. Maar kijken we naar, neem nu de aftakeling van het Ottomaanse Rijk of het Portugese handelsimperium, is dit dan werkelijk te herleiden tot individuele besluiten? Duizenden mini-oorzaken maken de aftakeling van zo’n rijk achteraf beschouwd onvermijdelijk. Bestuurders die leven binnen die tijden, handelen – in hun ervaring – binnen omstandigheden gedwongen. Hun handelingsvrijheid stelt weinig voor en zowel de massa als de elites lijken achteraf gezien willoze werktuigen van de geschiedenis. 

Sid: Churchill was vastbesloten om niet te onderhandelen met Nazi-Duitsland, terwijl zijn kabinet twijfelde. In de coronatijd besloot minister Hugo de Jonge (CDA) om apps te ontwikkelen voor contact tracing waarop het middenveld niet zat te wachten. Hij besloot eigenstandig om dubieuze deals rond mondkapjes te sluiten en het papierwerk daarover in de shredder te smijten. De gebroeders De Witt namen aan dat Engeland in 1672 neutraal zou blijven, terwijl er duidelijk signalen waren dat de Engelse koning vriendjes was met de Franse kroon. De ‘gang van de geschiedenis’ – en dus ook de globalisering – kan de elites nóóit ontheffen van de morele verantwoordelijkheid voor hun besluiten.

Daarnaast is het een absurde claim dat de heidense beschavingen niets significants hebben voortgebracht. Zie bijvoorbeeld de Chinese Muur en de tempels van de Maya’s en Azteken. De Vikingen hebben de Edda en de Trellenborgs, hoogtepunten van Middeleeuwse dichtkunst en architectuur. Ze hadden nog veel meer maar dat is door intolerante christenen in brand gestoken, zoals omschreven door Adam van Bremen. In de Grieks-Helleense context is ongeveer hetzelfde gebeurd: zie de Bibliotheek van Alexandrië en het heiligdom van Isis en Serapis.

Deze claim is kortom ridicuul eindtijd-denken, zoals ook de islam over zichzelf denkt als het ‘zegel der profeten’. In het licht van een eschatologie wordt de hele geschiedenis afgedaan als irrelevant en inhoudsloos. Juist dát is religieus zelotisch denken. Juist omdat ze niet zo dachten, konden de Grieken en Romeinen episch worden, gedreven door oprechte leergierige interesse in andere beschavingen. Maar om met die kennis op Nietzscheaanse, zelf-validerende wijze hun eigen ding te doen. En niet om het oikofoob en xenofiel te verheerlijken, zoals vandaag gebeurt met ongeveer alles wat niet-Westers is.

Het brengt ons op Baudet en het scheppend bouwen. Een visie voor dit productieve scheppen is opgetekend door ondergetekende in Wees Afgrondelijk (2022). Dat reflecteert eveneens op Baudets proefschrift, Aanval op de Natiestaat (2012). 

Aanval op de Natiestaat moet worden gezien als een laatste poging om nog te redden wat er te redden viel. Bij nadere beschouwing was het vooral een historische exercitie: het schetste een tijdsbeeld en postuleerde een aantal mogelijkheidsvoorwaarden waaronder Nederland als coherente natiestaat had kunnen blijven bestaan. Reeds toen al was aan de bestuurscultuur te proeven dat die doelstellingen niet zouden worden behaald.

Het scheppend bouwen, vergt veel. Namelijk een grote groep mensen met ervaring en kennis van praktische vakken. Het vergt een wijze om die groep te sturen en te coördineren, plus kapitaal om dit alles mogelijk te maken en te onderhouden. Het grootkapitaal en de elite hebben dit alles zo goed als geheel gemonopoliseerd. Denk alleen al aan het CBDC, het programmeerbare geld. 

Als je buiten de overheid wat probeert te regelen, moet je het doen met vrijwilligers. Je investeert veel tijd in netwerken, mensen enthousiasmeren en groepsgevoel scheppen rond het initiatief. Er wordt een beginnetje gemaakt, maar dan komen er privé-omstandigheden tussendoor. Iedereen gaat op elkaar wachten en het momentum bloedt weg. Dit is precies waarom ik persoonlijk de overstap wil maken naar de professionele politiek. Dan kun je dit achter je laten en betaalde krachten inzetten: harde werkers waarop je altijd kunt rekenen, die dezelfde arbeidsethiek volgen als ikzelf. Ik ben 35 en dit had al gebeurd moeten zijn: ik kom er nog op terug.

Komen we toch weer op het klassieke marxistische verdelingsvraagstuk: een machtsgreep is nodig om de productiemiddelen in eigen hand te krijgen. Tot er wat loskomt is het inderdaad vooral trappen tegen de elite.

De kloof tussen mensen met een vast dienstverband bij de overheid en de rest van werkend Nederland, is steeds dieper. Iedereen met talent wil werken voor de overheid. Dat is immers de laatste werkgever die nog vastigheid en zekerheid voor de toekomst aanbiedt. Precies dus die voorwaarden die je nodig hebt voor het voortbrengen en onderhouden van een gezin. Immers, een zelfvoorzienige toegang tot het land en de natuur, hebben wij niet meer, opgesloten in overbevolkte steden dat wij zijn.

Zo is het niet meer mogelijk om buiten de overheid een scheppende kracht te realiseren – een situatie waarvoor de Engelse filosoof J.S. Mill al waarschuwde. Helaas is de overheid zelf ook allerminst scheppend, hoewel de overheid alle andere scheppende initiatieven in de samenleving overschaduwt, bemoeilijkt en leegzuigt, en zo zelf het brandpunt wordt van alle levende ambities en verlangens. 

Die verstikkende inerte overheid zal dus eerst ten val moeten worden gebracht om lucht en ruimte te brengen. Dit vergt inderdaad nog heel veel porren en provoceren. Het herrijzen als een feniks uit de as, zoals je het omschreef, is inderdaad het hoogst haalbare, en dit slechts op de lange termijn.

Tashfin:

En als Baudet dan wil bouwen, wat zijn dan de ideologische ingrediënten? antiglobalistisch nationalisme is te vaag. Nationalisme vereist een lichaam, een eenheid. Met het uitzicht op die eenheid huldigen Slavisch nationalisme en Russisch imperialisme het Oosters-orthodoxe christendom. Tsjetsjeense nationalisten wentelen zich in de islam en ga zo door. Welke ideologie zal Baudet inzetten? Nietzsche’s weg van de übermensch is niet haalbaar voor de massa. Dat is te elitair en transcendent. De massa’s behoeven religieuze verhalen. Hier zie ik een zwakte bij FVD. 

Het gaat grotendeels over wat er mis is met de gevestigde orde, maar ideologische alternatieven bespeur ik amper. Het is mijn indruk dat Baudet zelf niet helemaal zeker is over alternatieve ideologieën voor de huidige koers in het Westen. Ik heb het idee dat hij intellectueel nog zit te experimenteren van dag tot dag – vandaar mijn opmerking over alchemie. 

Het ideaal dat FVD een partij wordt voor zelfscheppende übermenschen lijkt me onrealistisch. Ik bedoel ‘übermensch’ dus in de Nietzscheaanse zin – het eigenstandig valideren van zelfgekozen waarden – en niet de racistische associatie, die links er vast weer op zal plakken. Enfin, übermenschen zullen nooit massa’s worden. Het lichaam van de massa’s kan hooguit een aantal übermenschen opnemen in het hoofd. Dus als Baudet een massapartij wilt worden, moet hij nadenken over het nationalistisch lichaam en wat het bloed doet stromen. Welk ideologisch hart laat hij kloppen voor zijn project?

Sid:

Er is een ernstig probleem met jouw stelling, maar laat ik allereerst een compliment uitspreken. Je klaagt namelijk niet dat FVD ‘simpeler’ en ‘toegankelijker’ dient te zijn, maar je hebt het juist over ideologie. Je meent dat die ideologie een verdiepingsslag behoeft. De meeste klagers over FVD zijn oppervlakkige zielen, die vinden dat FVD zou moeten neerkomen op: tégen windmolens, asielzoekerscentra en lage belastingen. De stemmen van voetbalmoeders zouden dan vanzelf komen. 

Deze formule is echter al geprobeerd door VVD en JA21. Door afkerig te zijn van ideologische reflectie, maak je jezelf tot speelbal van andermans ideologieën. Door gebrek aan ideologische standvastigheid op rechts, verschuiven de maatschappelijke doelposten steeds verder naar links. Waarschijnlijk omdat pragmatische machtspolitici als Joost Eerdmans zelf te simpel zijn om op een ideologisch niveau te denken, en debatten daarover met de eigen beleidsmedewerkers zou verliezen. Kortom, hij stelt zijn partij af op volkse sentimenten, en eindigt met een verwaterde kartelpartij vol lobbyisten en oligarchen. Ik ben dus blij, Tashfin, dat ik met jou over échte politiek kan praten.

Het verlagen van het eigen politieke niveau in het streven om ‘de massa’ te bereiken, brengt geen heil. Enerzijds wordt de massa geestelijk te laag ingeschat. Al kent men een specifiek woord niet, dan vatten ze de betekenis vanuit de maatschappelijke sfeer. Het idee van verkiezingen is erop gebaseerd dat je mensen vooruitschuift die intelligenter zijn dan jijzelf, en die grofweg dezelfde waarden delen. Het woord ‘laagdrempelig’ is een afschuwelijke uitdrukking. Het heeft de marxistische implicatie van culturele nivellering: jezelf verlagen om maar iedereen te bereiken.

De hele geschiedenis door heeft ‘de massa’ zelden een rol van betekenis gespeeld: zie hierover De Muqaddima (1377) van Ibn Khaldûn, The Power Elite (1956) van C. Wright Mills en Who Governs? (1961) door Robert A. Dahl. Hooguit heb je meerdere elites en dynastieën die onderling wedijveren om de macht. De gunst van de massa komt er pas op het allerlaatst aan te pas, om de machtswisselingen te legitimeren die al plaatsvinden als gevolg van het steekspel tussen elites. De aard van de massa is namelijk afwachtend en passief. Daarnaast komen de meeste mensen niet vanuit waarheidsvinding tot hun politieke standpunten, maar vanuit belangen. Dit komt er domweg op neer dat Frits Bolkestein (VVD) al in de jaren negentig zei dat ‘democratie’ een uitgehold spelletje voor de bühne is, wanneer ongeveer de helft van de stemmers financieel afhankelijk is van overheidsuitgaven.

Hoewel ik dit alles vaak heb toegelicht, blijven velen steken in de volgende gedachte: “Maar! Als Baudet het woord ‘boreaal’ toch niet had laten vallen… Dan had Toon de loodgieter het óók begrepen! Dan gingen de ogen los, dan zou het volk in beweging komen! Dan wonnen we de verkiezingen!”

Alleen al het feit dat FVD in 2019 inderdaad de verkiezingen won, en dat het kartel toen de Klimaatwet erdoor ramde één dag voordat de nieuw gekozen Eerste Kamer werd geïnstalleerd. Waarna iedereen weer ging slapen en diezelfde stemmers nu koud thuis zitten. Zij kunnen de energierekening niet meer betalen, en nog altijd maken zij zich druk om de frames die de media loslaten rond FVD. Joey Conrad van FVD Arnhem zou zeggen: de enige gepaste reactie hierop is het omhooghouden van een clownbordje. 

Nu komen we op het probleem met jouw algehele stellingname. Dat je iets moet aangrijpen, een religie zoals islam of de Grieks-orthodoxe kerk, om een eenheidsgevoel op te starten. 

Hierbij zie je over het hoofd dat, in de kern, het scheppende lichaam moet berusten op een rotsvaste overtuiging. In de kern heb je een scheppende bol, en alles aan de buitenranden komt voort uit die creatieve bol. Als je mythes gaat ophangen waarin je niet oprecht gelooft, maar die je verkondigt omdat ze een sociaal-hiërarchisch nuttige functie hebben, komt de hele telos van de beschaving waar je aan werkt nooit van de grond. 

In hoeverre kun jij, als een liberaal gebildet persoon met een islamitische achtergrond c.q. culturele vernislaag, een geloof serieus belijden waarin een messias water in wijn verandert of een profeet de hemel beklimt op een ladder van licht? In je hart kun je dit niet. Misschien denk je dat jouw minder begaafde neefje dit zou kunnen geloven, maar jijzelf kan dit niet. Alleen als je mensen bewust dommer maakt en hen dogmatisch opvoedt, kan religie die gewenste eenheid brengen. Maar dit rijmt totáál niet met alle technologische vooruitgang die nu het lot van de mensheid bepaalt en feitelijk al de wereldpolitiek, via de industriële capaciteit van China om hoogwaardige technologie te produceren. In jouw visie eindig je met een clubje slimme mensen aan het roer die de massa bewust sprookjes voorhouden waarin zijzelf niet kunnen geloven. Dit model brengt een beschaving niet ver. In dat geval wordt het zo’n verhaal van de nazi’s, die zelf niet geloofden in de katholieke godsdienst. Toch wilden zij de katholieke godsdienst promoten in het Oosten. Dit wilden ze doen bij mensen die ze als minderwaardig zagen. Om hen als onderontwikkelde landarbeiders te laten ploegen op de graanvelden waarmee het Duitse rijk zou worden gevoed. Religie als instrument. Zodoende is het onbeschrijflijk veel beter om Nietzscheaans experimenteel te blijven zoeken en gaandeweg te scheppen.

Tashfin:

Mijn punt is dat FVD als partij zoekende is naar een ideologie en ik niet weet of dit politiek kan werken. Gaandeweg scheppen klinkt te geprivilegieerd. 

Politiek is het absorberen van de korte termijn stoom en lange termijn dampen van de massa’s. Om die via ideologische buizen te kanaliseren als grondstof om motorische slagkracht op te wekken en een electorale wil tot macht. Frustratie aftappen is een tactiek maar hiermee kun je op de lange termijn niet blijven bouwen. 

Zo komen we terug bij ons startpunt: FVD lijdt aan ideologische desoriëntatie. Het enige waarover FVD’ers het eens zijn is dat globalisering de Nederlandse soevereiniteit ondergraaft en de collectieve nationalistische wil tot macht verlamt. Ik zie echter geen duidelijke visie aangaande de juiste ideologie die wat is weggeslagen zou kunnen herstellen. Hier laat Baudet steken vallen. 

Overigens is het eerlijk van je om de zaak zó te omschrijven zoals die in de kern is. En niet te vervallen in cognitief-dissonante reflexen. Dit waardeer ik Sid. De problemen heeft FVD haarfijn in zicht, scherp als een adelaar. Maar de visie voor de oplossingen is troebel en er zijn drijvende deeltjes op het oogvlies.

Sid:

Gaandeweg scheppen klinkt juist niet bevoordeeld – in tegendeel! We stelden vast dat de overheid zich overal heeft ingemengd. Ruimte maken om zelf te scheppen is zwaar. Het getuigt van wijsheid en voortschrijdend inzicht om te handelen naar bevind van zaken. Verder is het basisinstinct dat men tijdens dit zoekende scheppen ervaart, zeer levenskrachtig en herkenbaar. Een gemoedelijk Nederland zonder cultuurmarxisme, waar mensen voor elkaar klaarstaan en kindjes geen discussies voeren over geslacht. Iedereen kan de energierekening betalen. Fluitend naar je werk. Geen Mocro’s die ‘voor de lol’ andermans bezit in brand zetten na een potje voetbal. Iedereen kent dit instinct. De intellectuele smaak accenten die FVD er bovenop legt, maken de partij juist interessant en onderscheidend tegenover doorsnee ‘gestampte pot’ politici met te weinig verbeeldingskracht. Wellicht heeft FVD het meest intelligente deel van de Nederlandse bevolking in zich geabsorbeerd, en is het überhaupt lastig om wat constructiefs met de massa te doen. Pim Fortuyn heeft dit bewezen. Hij werd gesteund door alle lagen van het volk, maar toen hij was vermoord ging iedereen door met huisje boompje beestje. Nu twintig jaar later is het totale chaos. 

Bij jouw verhaal over politiek als een buizenstelsel om dampen van de massa op te vangen, zie ik de politiek voor me als een stierengevecht. Men zwaait met felrode vlaggen voor de ogen van een stier om met het momentum van de woeste stier een kleine, symbolische verandering in te zetten. Met deze werkwijze zal men het afleggen tegen de huidige elites. Dan zijn we boos over QR-codes en dan weer over de Toeslagenaffaire of over CBDC. We hollen van boosheid naar boosheid en volgen agenda’s die onze vijand initieert. We voegen ons naar dat wat we bestrijden meer dan zelf te scheppen. Pas als we zelf scheppen, kunnen wij onze dynamiek opleggen.

Nu moet ik nog iets zeggen – en wellicht is dit een mooie afsluiting van deze intellectuele uitwisseling – over de cognitief dissonante trekjes die de hedendaagse publiekelijke intellectueel kenmerkt. Want inderdaad: ze zijn gehecht aan hun status, gaan niet tot het gaatje en hebben allerlei ‘belangen’ waarmee ze rekening houden. Maar ondergetekende? Tsja, het volk crowdfundt mij om dit te doen. Ik ben 35 en als een gezin en een gazon voor mij in de sterren stonden, dan was het al wel gebeurd. Ik ga verder als een Luther, kronieken schrijvend, gedetailleerd vastleggend hoe het Westen wankelde en viel. Niet wegkijken maar getuigenis doen: Hier sta ik, ik kan niet anders!

Thierry Baudet had een unieke kans, door een samenloop van omstandigheden, om de overstap te maken van een rol als publiekelijke intellectueel, naar een eigen politieke partij. Mainstream media maakten hem bekend, zoals Studio Powned en nrc. Hij trof Freek Jansen die goed is in video's editen en Henk Otten nam de administratie op zich. De sociale media lagen destijds nog open als methode voor rechts om stemmen te werven, voorafgaand aan de Cambridge Analytica affaire. Er waren raadgevende referenda mogelijk, wat een nationale campagne opleverde rond het Associatieverdrag met Oekraïne. Het bood de springplank tot Baudets politieke loopbaan. Wilders voerde een flutcampagne wegens een lek in zijn beveiliging. Door deze optimale samenloop van zaken zal er nóóit meer een momentum ontstaan zoals in 2017 rond Baudet. Met hem zullen we het in deze epische queeste moeten doen. 

Volgens mainstream media staat het er somber voor met FVD. Maar nog steeds weet Baudet duizenden te inspireren en te mobiliseren – dit stellen we objectief vast aan de hand van het recente FVD-partijcongres.

Nu is hij vader geworden, heeft een nieuw huis en is getrouwd. Er zijn belangen die hem nopen tot matiging. De vraag is of de geest nog in de fles te krijgen is. In zijn oeuvre heeft hij consequent benadrukt dat enerzijds dit land vanuit een democratische mythos wordt bestuurd, maar dat anderzijds de nationale democratie de marionet is van globale machten. Deze divergentie kan niet anders dan uitmonden in escalerende spanningen. Los van wat Baudet vandaag zou zeggen: deze diagnose blijft van kracht.

Conclusies: 

De islam is in staat, ideologisch en hierdoor ook demografisch en sociaaleconomisch, om de globalisering te weerstaan. Hoewel de wetenschappelijke output wat stijgt in vergelijking met de laatste millennia, wordt er op cultureel vlak vooral stagnatie en verstarring verwacht. De islam blijft een eigen lichaam en zal zich hooguit voeden met de resten van het Westen.

De verworvenheden van het humanisme hebben zich tegen het humanisme gekeerd en voor het liberalisme geldt hetzelfde. Naties, gezinnen, tradities – kortom alles wat het maatschappelijk lichaam in West-Europa eenheid geeft, valt uiteen. Alles wordt verzwolgen in globalisme dat ons tot losse atomen uiteentrekt. Mensen kijken naar de staat en verlangen naar utopische structuren om opnieuw gevoelens van samenhang te ervaren. Op links leidt dit tot identiteitspolitiek en tribalisering rond ‘woke’ denkbeelden. Dat ‘woke’ is de ultieme uiting van narcisme: de wereld moet bestaan in een vorm waarin je jezelf voortdurend herkent. Alles moet een weerspiegeling zijn van jezelf. 

Een nieuwe eenheid – als alternatief voor dat atomisme, die globalisering en dat utopisme – moet gedragen worden door een oprecht, authentiek geloof in waarden die wij als individu en als gemeenschap zélf valideren. Baudet huldigt de natiestaat. Achter dat uitwendige schild, echter, laat hij zich niet verleiden tot het overnemen van historisch ten dode opgeschreven ideeën, die geen authentieke bezielende scheppingskracht kunnen manifesteren. Dit ‘experimenteren’ aan de binnenkant, heeft op korte termijn uitwerkingen op de buitenkant, namelijk op het politieke profiel van FVD.

Door de lange termijn koers van de Westerse beschaving te verkiezen boven het politieke effectbejag op de korte termijn, is Baudet, alles tegen elkaar afgewogen, toch op de juiste weg. Namelijk de enige weg die op de lange termijn levensvatbaar is. De globalisering en atomisering gaan echter zó snel, dat het onduidelijk is of Baudet tijdig een nieuwe ideologische formule kan produceren die de massa, het maatschappelijk lichaam, tot eenheid bindt en bezielt. 

Links streeft na wat goed voelt. Rechts verkiest wat goed werkt. 

Om dit alles in Magic-termen uit te drukken: tegen de huidige elite moet je een mono red burn deck spelen. Met life gain en card advantage kom je er niet.

[mozzarzella]

1

Recensie opdracht; Peter Terrin, Al het blauw

https://www.tzum.info/2021/02/recensie-peter-terrin-al-het-blauw/ door Miriam Pieters

De recensie begint met het vermelden dat het boek gericht is aan het onstappen van het alledaagse leven. Simon, een jongen van twintig die zijn tijd graag doorbrengt bij een bar van het lokale zwembadcafé Azzurra, weet niet waar zijn leven naar leid. Hij leert hier Carla kennen, een vrouw van eenenveertig die het gevoel van onbestemdheid deelt. Simon is gestopt met zijn studie, met het gevoel dat hij iets achterna moest gaan, een leven dat hem te wachten staat. Hij bezit een rode Mazda die hij voor had gevraagd inplaats van op kamer te gaan. Hiermee gaat hij dikwijls op zoek naar dat verlangende leven, het verschil aan zijn gereserveerde toekomst die hem nu te wachten staat.

“We zijn pas 25 pagina’s op streek, maar we voelen ons dankzij Terrins secure vertelkunst als vanzelfsprekend vertrouwd middenin dit leven vol rafelrandjes en onder de oppervlakte sluimerende dromen.” schrijft Miriam Pieters

Na de eerste paar paginas gaan Simon en Carla na even wat woorden uit te delen al naar het zwembad om hier vervolgens seks te hebben. Carla vreest dat Simon het alleen doet vanwegen een weddenschap met zijn beste vriend Mark, wie ook regelmatig in de bar te vinden is, omdat zij ook al vaker seks hebben gehad. Dit is een intiem ding om met een ander te delen, dus om te zeggen dat we vertrouwd voelen ben ik helemaal mee eens.

“Met elkaar creëren ze een mogelijkheid om aan het alledaagse te ontsnappen”

Simon probeert zijn gevoel van verlorenheid te ontsnappen, en daarbij ook zijn moeder die zo graag wilt dat hij in haar bijzijn blijft. Carla is al drie jaar onder druk. Haar grootste wens is om kinderen te krijgen maar haar man, John, is onvruchtbaar. Haar man behandeld haar slecht en ze weet niet wat te doen. Ze grijpt de kans om met jonge mannen seks te hebben (en dan misschien zwanger te kunnen worden).

“bezorgt hij ons hier een subliem gevoel van escapisme. Afgezonderd van de wereld om je heen ben je als lezer zeer intiem betrokken bij dit fijnzinnige verhaal.”

Doorheen het verhaal wordt je meegtrokken met de relatie tussen Simon en Carla, je krijgt dingen te weten waar anderen geen toegang tot hebben. Je verliest jezelf gemakkelijk in het verhaal en het voelt alsof de wereld waarin Simon en Carla leven je omsingelt. ‘Wie ben ik?’ is de vraag die ons allen wel eens overkomt, ons fragiel stelt en geen vast antwoord op is. Bij het lezen van deze roman kunnen we ons afvragen of wij doen wat we het allerliefst willen, we leven namelijk maar een leven.

Tenslotte zou ik kunnen zeggen dat ik het hele verhaal door erg meegetrokken was. De gloed van het blauwe licht sleept je mee, en dat is een aangename ervaring. Ookal wordt er met de eerste zin van het boek een ongerust gevoel nagelaten, is dit niet zozeer waar het boek om draait. De passie en bewondering gaat om Simon en Carla en die laten je dat duidelijk zien. Het verhaal is een niet alleen een onstnapping voor de hoofdpersonages, maar ook voor de lezer. De jaren 80, waarin het verhaal zich afspeelt, worden schitterend omschreven waardoor u ook een sprong in tijd maakt. In het algemeen heb ik echt genoten van dit boek en raadt ik het aan aan iedereen die zich wilt laten verdrinken in het ander hun leven.

[unique-personal-branding]

Niemand is perfect. Iedereen heeft zijn rafelrandjes. De ander is niet perfect, ik ben niet perfect en jij bent niet perfect. Er is niks mis mee te accepteren wie je bent. Het woord dat daar het beste bij past is erkenning. Erkenning vraagt zelfbewustzijn. Die houding is een kunst. Oordeelloos naar jezelf kijken, naar een ander kijken. Ik krijg vaak terug dat ik objectief ben. Voor mij is iedereen oké en als je vragen hebt over hoe je jouw talenten zichtbaar kunt maken, zal ik je altijd eerlijk antwoorden. Daar kom jij het verste mee. Waar wil jij antwoord op? Stuur me een PB. #personalbranding #personalbrand #perfect #imperfect #larindabok #unique #uniquepersonalbranding #lovemyjob

[haarlemupdates]

Nachtwacht Talkshow - driedelige talkshow over de toekomst v.d. Haarlemse nachtcultuur

Nachtwacht Haarlem presenteert de Nachtwacht Talkshow; een driedelige online talkshow over de toekomst van de Haarlemse nachtcultuur. Op drie dinsdagavonden in mei, 11-5, 18-5 en 25-5, duiken we van 20:30 t/m 22:00 met presentator Giel Beelen, verschillende gasten en publiek in zes verschillende thema’s. We gaan in discussie en gesprek en op zoek naar ideeën om de Haarlemse nachtcultuur te verbeteren. Want in de afgelopen jaren verdwenen er steeds meer uitgaanslocaties in de stad, werd het aanbod monotoner, het gebrek aan broedplaatsen en rafelrandjes groter en de nachtcultuur in de stad steeds beperkter. En toen was daar ook nog corona, met gigantische impact. Hoe gaan we de Haarlemse nachtcultuur meer leven in blazen? Zorgen dat ze voor alle Haarlemmers boeiend is? En dat de hoofdstad van een Noord-Holland de bruisende nachtcultuur krijgt die ze verdient. Daar duiken we samen met de stad in tijdens Nachtwacht Talkshow. Verwacht tijdens deze dynamische talkshow inhoudelijke gesprekken en discussies, optredens van uiteenlopende Haarlemse artiesten en items geproduceerd door mediapartner Haarlem 105. We streamen de uitzending live vanuit de grote zaal van Patronaat, via de facebook live kanalen van Patronaat, Haarlem105, Haerlems Bodem en 3voor12NH en op https://www.twitch.tv/haarlemonair. Meepraten kan gewoon online vanaf waar jij wil. Live in de studio SHOW #1 Gumbo Kings | Floyd Hemorrloid SHOW #2 NEMSIS | Nat Francis SHOW #3 Rilan & The Bombardiers | Storm Metis     Read the full article

[yes-everything-flows]

Rafelrandjes rule. Panta rhei series #art #arte #artwork #atelier #abstractart #beauty #beautiful #bronze #green #color #contour #drawing #eelkevanwillegen #instagram #instagood #instadaily #patina #picoftheday #photography #photooftheday #pantarhei #metal #sculpture #sculptor #waves #wanderlust https://www.instagram.com/p/CIsKd-PH79A/?igshid=130vh6jz22y9j

[allee-rentree]

STUDIO COMPLEX

Stichting Studio Complex staat bekend als de grote, ruwe creatieve werkplaats van Enschede, waar ruimte is voor rafelrandjes en grote gekke dingen. Vorig jaar was de plek hét bruisende hart van de eerste Allée Rentrée editie, een plek vol losbandig creatieve uitingen! Ook dit jaar weten ze zichzelf maar moeilijk in het hokje te wringen en zoeken buiten naar de grenzen van de vrijheid. Dit jaar is dus nog specialer en de locatie Studio Complex weet wat er te doen staat om het terrein om te toveren tot een unieke creatieve vrijplaats. Nog meer fantastisch grote beelden, werken die je op de kop doen hangen, aura-knallers, bosgeheimen, illusionisten, een grote relax uitnodigende Tuin, heerlijk vegetarisch eten, muzikanten, acrobaten en artiesten uit heel het land en daarbuiten. En dit alles corona proof! In scherpe tijdsblokken, met een beperkt aantal plekken, corona bitches met een 1,5 meter lange  ... en creatieve oplossingen om een stukje ouderwetse vrijheid te doen herleven.  Genoeg geprikkeld? Check het groeiende programma op de website en wacht niet te lang want ook door 1,5 meter afstand zijn er maar weinig plekjes op dit grootse terrein @ ALLÉE RENTREE

vr: 16.00 - 00.00 za: 14.00 - 00.00

[christiaanvantol]

de Haagse Weimarstraat Het laatste stukje Weimarstraat in Den Haag is een rafelrandje. De buurt is het zat na de zoveelste schietpartij. Ze willen af van de vier coffeeshops. "Hoeveel nagelstudio's kapperszaken, nachtslijterijen en coffeeshops heb je nodig?"

[dromen]

Ik denk dat de wereld kapot is gegaan toen je doodging. Ik denk dat de wereld toen kapot ging, net zoals wij allemaal kapotgingen. Ik denk dat alles toen is ingestort. En daar waar wij onszelf inmiddels langzaam weer hebben opgeraapt en eigen losse rafelrandjes met nieuwe steken in elkaar hebben gevlochten, brokkelt de wereld nog altijd steeds verder af. Misschien dat niets meer wil bestaan nu jij ook niet meer bestaat. Niet in die zin zoals we je kenden, zoals we je vast konden houden. Misschien zoekt de wereld evengoed een nieuwe manier om in te bestaan. Een nieuwe vorm van vasthouden. En misschien is het de tijd om de wereld los te laten, wie weet. Hoe dan ook vertrouw ik dat het goed is; dat je me vast blijft houden. Moeders kunnen door alles heen blijven vasthouden, zelfs als ze er niet meer zijn, zijn ze er nog steeds. Altijd en altijd.

[gezinus]

Review: deze telefoonstandaard is handiger dan je denkt

Eind vorig jaar kreeg ik de Moft X Phone Stand toegestuurd, nadat ik eerder een review schreef over de Moft Laptop Stand. De telefoonstandaard is een ingenieus viltkartonnen vouwsticker die je achterop je telefoon plakt.

Door de bovenlaag naar binnen te vouwen, krijg je een driehoek, waardoor je telefoon fier overeind blijft staan. Draai je je telefoon een kwartslag, dan blijft de telefoon dankzij de standaard ook horizontaal staan en is het ideaal om een videootje te kijken.

Telefoon ligt nooit meer op z'n rug

Mijn verwachtingen waren laag, maar ik moet zeggen dat ik de sticker niet meer wil missen op mijn telefoon. Ik gebruik hem de hele dag door, mijn telefoon ligt nooit meer op zijn rug maar staat me altijd vrolijk aan te kijken. Het voelt bijna als een extra productiviteitsscherm in plaats van afleiding. En dat voor nog geen 20 euro.

Ook is het een waardige opvolger van de Popsocket, ook al zo'n onderschatte topgadget, die ik kroonde tot 'de gadget van het jaar 2017'.

Te grote telefoons

Beide gadgets helpen namelijk bij het ongelukkige gevolg van de trend dat alle moderne toptelefoons erg groot zijn. Hierdoor kan je ze niet meer met één hand bedienen en zijn ze moeilijker vast te houden.

Ik merk dat ik de Moft bij het bedienen van mijn telefoon vrijwel altijd uitgevouwen heb, zodat ik meer grip heb voor mijn 6,7 inch telefoon. Twee vingers door de houder, mijn wijsvinger erboven en ik haal plots wel de bovenkant van het scherm met mijn duim.

Autohouder

Mijn telefoon, op dit moment de Oneplus 7T Pro, is zo groot en zwaar dat hij steeds uit mijn autohouder valt. Ook daarvoor biedt deze Moft een perfecte oplossing.

De meegeleverde magnetische plakstrip heb ik nu op mijn dashboard geplakt, waardoor in mijn telefoon zonder moeite in de auto aan de magneetstrip hang. Hij is er nog geen enkele keer afgevallen, ondanks dat ik de strip al een keer heb verplaatst.

Rafelrandjes

Wel moet ik zeggen dat de houder na vier maanden intensief gebruik wat begint af te takelen. Zo komen er rafelrandjes aan de sticker en is de stof in de schuine hoek van de Moft iets aan het loslaten. Ook plakt de onderste centimeter van de sticker niet zo goed meer.

Toch doet hij het nog steeds goed en heeft-ie zijn geld al opgebracht. Ik ben benieuwd welke producten Moft nog meer op de markt gaat brengen. De nieuwe laptophouder die transformeert tot een stabureau heeft ook mijn aandacht getrokken.

Nog even over de laptophouder

In mijn review van de onzichtbare laptophouder was ik voorzichtig positief, maar nu moet ik helaas zeggen dat ik deze houder zo goed als nooit meer gebruik.

Mijn polsen deden te veel pijn bij het typen en ik maak te weinig gebruik van een extern toetsenbord om te laptop op de hoogste stand te gebruiken. De telefoonstandaard houdt het nu al langer vol.

Bron: Bright https://www.bright.nl/tests/artikel/5049692/deze-houder-voor-je-telefoon-handiger-dan-je-denkt