#passiviteit

[judocritics]

GSL Tel-Aviv: 3x Belgisch brons !

(16/18-Feb-2023)

>> 2023 GSL Tel Aviv, Isr (results ijf.org)  

Toegegeven: 3 medailles op een Grand Slam is niet alledaags voor België, en al zeker niet wanneer noch Matthias, noch Toma deelnemen. Beleefd België nu hoogdagen in het judo ? Voor zij die hun Vlaamse kop in het zand steken natuurlijk wel ja. Maar we gaan nog zien hoeveel Vlamingen uiteindelijk de Spelen halen, nietwaar ? 

Eerst zij die wat mij betreft zeker Paris2024 zullen halen: 

Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; IGW; 8°WRL): 3° (4 own)   Ik denk dat Jorre ondertussen zowat een jaar in de top-10 staat (met 3° als hoogste ranking), en daar zal hij wellicht nog wel een tijdje blijven, na dit knappe brons hier in Tel Aviv ! Als 3rd seeded zal hij zijn poule winnen tegen volgende judoka’s:

-- 1/16-fin: “makkelijke” winst tegen de 18-jarige Petros Christodoulides (°04; Cyp; 155°WRL) : al lijkt het vooral makkelijk wanneer Jorre nog maar eens op grond zijn tegenstander kan omkeren, en een osai-komi afdwingt.  -- 1/8-fin: tegen 1ste-jaars en thuis-judoka Ariel Shulman (°02; Isr; 324°WRL): vorig jaar Israelisch kampioen u21, toen hij ook zijn eerste senior tornooi won (ECup Riga’22), maar dit jaar ook bij de seniors net nationaal kampioen geworden !  Mag dan wel (nog) ‘geen’ ranking hebben, maar wél een goeie judoka. Jorre is technisch echter goed op dreef, en scoort 2x mooi waza-ari binnen de 3′min.  -- 1/4-fin: tegen Salih Yildiz (°01; Tur; 27°WRL): 3°GSL Abu Dhabi’22, en in 2019: 1°EK & 3°WK u21/-60kg; 3°EK’18 ook u18/-60kg; Jorre won van Yildiz op het EK van 2020; een zware kamp hier die Jorre wel opnieuw wint, maar niet zonder moeite na 5′53″min: Salih maakt een ‘slipper’ en Jorre stuurt hem door... Yildiz klopte een ronde eerder de gevaarlijke, jonge Turan Bayramov (°02; Aze; 1°EK’19 u18/-60kg & 2°WK’21 u21/-60kg). 

In 1/2-fin ontmoet Jorre zijn “zwart beest” Francisco Garrigós (°94; Esp; 5°WRL): hij verloor er telkens van op de EK’s van 2017 & 2019. Dit maal lijkt Jorre beter te anticiperen, maar in de laatste minuut toont Garrigos een knap staaltje grondwerk: ook hij kan iemand omkeren als de besten, en Jorre die zich concentreert op het vermijden van de houdgreep, wordt uiteindelijk gewurgd ! Echt knap. Francisco zal voor goud verliezen van een andere topper Luka Mkheidze (°96; Fra; 28°WRL).  Voor bronze klopt Jorre een verrassend goeie Joshua Katz (°97; Aus; 42°WRL): waza-ari na een mooie combinatie ko-uchi/o-uchi na 3′42″min. 

  Gaby Willems (°97; /-70kg; JC Andrimont; 14° WRL): 3° (4 own) --- 1/16-fin: opent tegen Gaya Bar-Or (°04; Isr; no WRL): transitie naar grond is iets wat je Gaby niet meer moet leren: juji-gatame (ippon) na 58″sec. >> video --- 1/8-fin: Katie-Jemima Yeats-Brown (°95; Gbr; 24°WRL) heeft natuurlijk een pak meer ervaring; osoto-gari van Gaby na 1′21″min levert haar waza-ari op, en die voorsprong kan ze nadien consolideren; een gevaarlijke klip omzeild. >> video --- 1/4-fin: tegen Aoife Coughlan (°95; Aus; 9°WRL): sterke voorbije maanden met verrassend 2°GSL Tokyo tegen Saki Niizoe (Dec-22) en 1°GP Almada tegen Elvismar Rodriguez (Jan-23); een kop kleiner dan Gaby maar met dijen 2x zo breed; het verschil in stijl maakt gewoon dat Gaby onterecht voor zogezegde passiviteit 2 shido’s tegen krijgt, terwijl Aoife met ongevaarlijke seoi nage’s de schijn wekt wél aan te vallen, maar eigenlijk Gaby daarmee gewoon ontloopt; en geen flauw idee ook waarom na 30″sec GS, de waza-ari van Gaby voor doorsturen van de Australische wordt weggeveegd ? en wat je dan al van ver zag aankomen... de 3de shido tegen Gaby; ze kon er zelf alleen maar om lachen.. >> video  --- repechage: tegen thuisjudoka Maya Goshen (°00; Isr; 25°WRL): liefst 11 WTour tornooien gevochten in 2022 (dat kan alleen met Israël !) en werd daarin 3x 5° (Ulaanbaatar; Budapest; Abu Dhabi). Na een goeie 30″sec kan Gaby ternauwernood een gevaarlijke osoto opvangen, terwijl Goshen 30″sec later op haar beurt op het nippertje ontsnapt aan ‘doorsturen’. Maar geen nood: zoals gezegd, Gaby is meesterlijk in transitie en dwingt Maya vervolgens tot opgave met juji: mooi ! >> video.  --- bronze: tegen een oude bekende: 2-1 in het voordeel staat het onderling in haar duels tegen Elisavet Teltsidou (°95; Gre; 12°WRL); vorig jaar verloor Gaby de finale in Abu Dhabi (Oct-22) tegen de fysisch sterke Griekse, en een week later won ze wél de 1/2-fin in Baku; nu dus alweer tegen mekaar;>> video; zo-ie-zo een zware kamp; Gaby begint goed en dwingt Elisavet tot buitenstappen; daarna krijgt ze zelf ook wel een shido voor passiviteit; 4′min lang blijven beiden zeer geconcentreerd, beducht voor mekaars sterkte; na 3′min dan bijna een geslaagde tai-otoshi van Gaby; en eenzelfde bijna-score bij het begin van de GS; maar 3de keer goeie keer: een kumi-kata gevecht om de controle, o-soto van Gaby en waza-ari na 40″sec GS... Proficiat !  

  Mina Libeer (°97; /-57kg; JC Merelbeke; 13° WRL): 3° (3 own) mag zeker tevreden zijn met haar loting, want met tegenstanders als Jasmine Martin (°00; Rsa; 47°WRL) in 1/16-fin en Jaione Equisoain (°93; Esp; 108°WRL) in 1/8-fin, sta je eigenlijk al bijna zeker in de belangrijke 1/4-fin.  En toch: tegen Jasmine heeft Mina een 3de shido nodig in GS (>> video) en tegen de Spaanse Jaione duurt de kamp 6′37″min (>> video). --- 1/4-fin: een kamp tegen Rafaela Silva (°92; Bra; 3°WRL), is dus een kamp tegen de wereldtop: Olympisch goud in Rio’16; huidig wereldkampioene en 4 WK-medailles overall, en 29 WTour medailles tot dusver ! >> video. Mina laat zich niet belachelijk maken, maar na 2′39″min is het wel voorbij na 2x waza-ari. Toch zal Silva hier niet op het podium staan en Mina wél... Daar zorgen Jessica Klimkait en Timna Nelson-Levy voor, én een kwetsuur van Daria Bilodid “schenkt” het brons aan Mina.  --- repechage: wél de verdienste van Mina is haar winst tegen de net geen 20-jarige Ozlem Yildiz (°03; Tur; 27°WRL), de huidige uittredend wereldkampioene u21/-57kg, die ook al 4 EK-medailles pakte bij de jeugd (telkens /-57kg). Judo kan simpel zijn: een éénvoudige voetveeg bij het begin van de kamp brengt Ozlem uit balans en wat volgt is mooi grondwerk van Mina die Yildiz daarmee in houdgreep krijgt. Game over, en Mina krijgt er achteraf dus gratis het brons bij.     Tot zover de zekere Olympiërs.

  /-52kg 

Het duel Van Snick - Ryheul maakt 2023 bijkomend boeiend natuurlijk, al weet ik zelf wel wie de completere judoka is (juist, Charline). Maar goed, op het eind van dit jaar zullen we mijn inziens wel al véél weten over ieders kansen met het oog op Olympische kwalifcatie. 

  Charline Van Snick (°90; /-52kg; JC Saive; 36° WRL): out (1 own)   Als Charline die Olymische gedachten koestert, dan moet ze gewoon voorbij de jongste zus Deguchi, Kelly (°99; Can; 30° WRL), en dat gebeurt ook wel op deze GSL in 1/16-fin: na 1′30″min waza-ari met sumi-gaeshi, en in de laatste minuut kan Charline de Canadese klemmen (ippon) met goed grondwerk. Tegen Odette Giuffrida (°94; Ita; 8°WRL; 2°OG Rio & 3°OG Tokyo) is ze evenwel de underdog en ook deze logica wordt gerespecteerd, al maakt Charline het de Italiaanse wel erg lastig en valt de beslissing pas na 5′54″min (ippon), zonder noemenswaardig kwaliteitsverschil. In hun onderlinge duels staat het nu 3-1.Giuffrida pakt hier in TelAviv met brons haar 23 WTour medaille !

  Amber Ryheul (°98; /-52kg; 31° WRL): 7° (2 own)     Opent in 1/16-fin tegen Maria Siderot (°96; Por; 68°WRL); ondanks dat ze sterker was, had Amber van deze Portugese ongeveer een jaar geleden, nipt verloren op de GP Almada (> verslag). Dat werd vandaag echter recht gezet, zei het na een moeizame, maar wel verdiende zege, na 5′40″min (waza-ari). >> video  In 1/8-fin treft Amber, Astride Gneto (°96; Fra; 6°WRL); de Française was hoog opgeklommen in de WRL omdat ze vorig jaar mooie resultaten boekte: 4 GSL medailles en ook 2x 5°Paris. (1° TelAviv, en dus titelverdediger hier; 3° Antalya; 3° Tbilisi; 1° Abu Dhabi). Laat Gneto echter meer dan 5′min vechten, en meestal zal ze verliezen... En om één of andere reden, is Amber bovendien ook nog eens een zwart beest voor Astride. Het stond onderling al 1-3, en nu dus 1-4, na opnieuw een wedstrijd van 5′46″min. >> video. Ik heb 2 judobewegingen gezien van Amber, 2x een tani-otoshi: na 1′07″ GS en de score (waza-ari) na 1′46″ GS. Voor de rest was Gneto baas... In 1/4-fin tegen Ana Pérez-Box (°95; Esp; 16° WRL); twee jaar terug (2021) vochten ze beiden in ditzelfde TelAviv ook al tegen mekaar en toen bleek Amber kansloos (> verslag). Nu een koekje van eigen deeg: 2/3de van het gevecht gebeurde in ne-waza en probeerde Amber een sankaku te forceren, maar uiteindelijk was het Pérez die Amber omkeerde en in houdgreep nam. Ana zal zilver behalen na een finale tegen Chelsie Giles.  repechage: voor het eerst ooit tegen Fabienne Kocher (°93; Swi;12° WRL); na een goeie minuut levert ko-uchi een waza-ari op voor de Zwitserse; en eens je  voor staat, moet je je als tegenstander hoofdzakelijk concentreren op Amber’s sankaku, want dat is haar enige wapen. En zo geschiedde.     Met deze Grand Slam pakt Amber als 7° 260p en staat ze nu 26° WRL; met haar bereikte 1/8-fin verdient Charline 160p en komt ze op plaats 32° WRL. Wordt vervolgd. 

/-90kg 

Sami Chouchi (°93; /-90kg; JC La Chenaie; 131° WRL): out (2 own) --- 1/32-fin: zeker goed voor het vertrouwen is Sami’s winst tegen Mihael Zgank (°94; Tur; 19°WRL): de Sloveen van oorsprong was ooit vice-wereldkampioen (2017), werd Europees kampioen in 2019, behaalde overall 12 WTour medailles /-90kg en werd 5° op de OG Tokyo. >> video. Wedstrijden met Sami zijn nooit saai: na 2′18″min komt Sami achter (waza-ari; ei-zo-na ippon), maar 40″sec later antwoordt hij met ippon (o-soto-gari) ! Opvallend hoe populair hij is in Israël.  --- 1/16-fin: tegen eerstejaars en thuisjudoka Nadav Zurat (°01; Isr; 292°WRL; 6 ECup medailles bij de jeugd); na een goeie 1′30min wordt hij na een uchi-mata poging bijna doorgestuurd; het gevaar loert wel degelijk, maar ook het sein om een tandje bij te steken; na 3′min scoort Sami waza-ari, ook met uchi-mata, en net voor tijd ippon met tai-otoshi. >> video.  --- 1/8-fin: een tweede serieuze test tegen Christian Parlati (°98; Ita; 8°WRL), en waartegen Sami al 4x vocht in de /-81kg (3-1 voor de Italiaan); Parlati maakte de overstap na zijn EK-brons /-81kg van 2021 en de Spelen in Tokyo die daar op volgden (waar hij in 1/8-fin verloor van Olympisch kampioen Nagase); dat was ook het jaar waarin hij Sami 3x versloeg; >> video; Sami vindt geen antwoord tegen de lange Italiaan, die uiteindelijk vrij makkelijk en verdiend wint met o-uchi-gari (w-a) en tai-otoshi (ippon).  Meer dan 160p levert het Sami momenteel niet op. 

/-48kg

Ellen Salens (°96; /-48kg; JS Merelbeke; 36°WRL): out (0 own) Spijtige vaststelling, maar het is niet anders en het zou ook niet mogen verbazen: nog even en Ellen staat niet langer in de top-40 WRL; verliest hier haar 1ste wedstrijd tegen Maria Celia Laborde (°90; Usa; +/- 25°WRL): in haar piekjaren werd Laborde voor Cuba 3° (2014) en 5° (2013) op het WK; en werd ze 3° & 5° GSL Paris (resp. 2013 en 2014); om dan plots in 2021 opnieuw op te duiken, vechtend voor de US; ze doet het bovendien als 32-jarige niet onaardig met opnieuw top-8 plaatsen in de WTour (7°GP Zagreb’22; 7°Masters’22; 7°Paris’23) en zal hier 5° worden (al namen veel toppers /-48kg hier niet deel). >> video : ippon na 2′28″min. 

  >> VJF-verslag  

[world-around-tess]

Hoe nu verder met de WRAP-cursus

Dat was dinsdag wel even een heftige dag zeg. Het was moeilijk om door dat gevoel van gepasseerd, gekwetst en achtergesteld heen te gaan. Maar het lukte wel zonder in de copingen van ‘machteloze passiviteit’ en ‘geruststellende gedachten’ te schieten. Dus kon ik gaan denken aan hoe nu verder? Dinsdag belde iemand van de organisatie me al terug. Hoe het kan dat ik de mail niet heb ontvangen…

[requitedlovee]

Ik zou nooit wensen dat ik je niet gekend zou hebben. Dan was ik waarschijnlijk vrolijker geweest nu. Kon ik naar de wereld kijken, de schijn ophoudend dat alles al met al wel oke is. Elke keer wanneer ik een voorbijgegane relatie heb verwerkt, breng ik de volgende pijn op mijzelf af. Maar dit keer had ik ook verwerkt dat de wereld soort van goed is, althans ik wist dat het een illusie was maar liet mijn geluk er niet afhankelijk van zijn. Ik wist het, maar liet mij het niet voelen. Maar nu voel ik het weer, dat de wereld geparatiseerd wordt met narigheid, voel ik de angst weer, doordrengt het mijn gedachtes, maakt het me klein. Ik wens mezelf te verbergen in een cocon zo zacht als zijde, of misschien nog liever kogelwerend spinnenweefsel. Maar hoop is een zwaard wat aan twee kanten snijd, het biedt houvast, maar veroorlooft ook passiviteit. Misschien is genoeg genoeg, en zal ik moeten doen wat ik kan, ook al is wat ik kan misschien helemaal niet zoveel.

[keynewssuriname]

Japanse premier waarschuwt voor passiviteit VS in Oekraïne: "Het kan China motiveren"

De Japanse premier Fumio Kishida heeft benadrukt dat de Verenigde Staten niet moeten overwegen om de militaire steun aan Oekraïne stop te zetten in het conflict met Rusland. Hij waarschuwt dat dit China zou kunnen aanmoedigen om acties te ondernemen in Oost-Azië. Tijdens een toespraak voor het Amerikaans Congres drong Kishida erop aan dat de VS leiderschap blijft tonen op het wereldtoneel om China ervan te weerhouden Taiwan binnen te vallen. "Het Oekraïne van vandaag kan het Oost-Azië van morgen zijn." Kishida onderstreepte het belang van Amerikaans leiderschap door te stellen: "Hoelang zal het duren voordat de hoop van Oekraïne instort onder de aanvallen van Moskou zonder Amerikaanse steun? Hoelang zal het duren voordat de Indo-Pacific geconfronteerd wordt met een hardere realiteit zonder de aanwezigheid van de Verenigde Staten?" De Japanse premier sprak de Amerikaanse steun voor Oekraïne uit, terwijl het Huis van Afgevaardigden al geruime tijd een nieuw steunpakket blokkeert. Hij benadrukte dat Kyiv dringend behoefte heeft aan materiële steun en dat president Joe Biden graag hulp wil bieden, maar dat de Republikeinen dit tegenhouden. Kishida, momenteel op staatsbezoek in Washington en voor een top met de VS en de Filipijnen, besprak ook de situatie in de Oost-Chinese Zee. Hij waarschuwde voor toenemende agressie van Beijing in dat gebied. Kishida benadrukte dat Japan een trouwe bondgenoot van de VS is en momenteel veel investeert in defensie. Hij beschouwt China als de grootste uitdaging voor de wereld en waarschuwde voor de strategische uitdaging die hun houding en militaire acties vormen voor Japan en de internationale gemeenschap. Japan en de VS hebben al overeenstemming bereikt om de militaire banden te versterken, waaronder de ontwikkeling van een luchtverdedigingsnetwerk met Australië en herstructurering van het Amerikaans militaire commando in Japan om wendbaarder te zijn bij crisissen zoals een mogelijke Chinese invasie in Japan. Read the full article

[reflectie2]

 Opdracht 2: Passiviteit binnen het kunstenaar-leraarschap

[saulsplace]

De schepper die moet vernietigen

Als de term ‘creatieve destructie’ valt, is dit meestal op het snijvlak van economie en sociologie. Creatieve destructie houdt in dat nieuwe productietechnieken vaak een concurrentievoordeel verschaffen over bestaande bedrijven in een sector. Sommige bedrijven worden belangrijk en andere verdwijnen. Dit leidt ook tot verschuivingen in alles wat qua werk, geld en invloed aan die bedrijven vasthangt, en dus tot veranderingen in de maatschappelijke orde. 

Creatieve destructie heeft dus een economische én een maatschappelijke lading. Dit is geestelijk onbevredigend, precies omdat zoveel aspecten van de menselijke conditie door zulke ingrijpende verschuivingen worden geraakt. Er moet hierom een spirituele, artistieke en identitaire dimensie aan de term worden toegevoegd. Creatieve destructie doet wat met je identiteit. Het ego moet, om dit proces van creatieve destructie in deze aanvullende dimensies uit te drukken, sterven en herboren worden. De lading van de term verschuift van een collectief economisch proces, naar de vraag of een individu sterk genoeg is om te sterven en opnieuw te verrijzen.

De term ‘sterk’ bedoel ik niet in een lijfelijke zin. Omdat een persoonlijkheid veel kanten heeft, werken verschillende dimensies samen bij een wedergeboorte. Dus in het proces waarbij het ego wordt vernietigd, gedeconstrueerd, en de persoon terugkomt in een herboren, opnieuw geconstrueerde staat van zijn. Bij creatieve destructie is de vraag dus niet zozeer of de persoon sterk genoeg is om te sterven en te herrijzen, maar veeleer of de persoon daartoe bij machte is. Want de inspiratie en creativiteit die een wedergeboorte mogelijk maken, kunnen uit verschillende dimensies worden geput. Dit verklaart waarom in de kunst het archetype van de muses vaak langskomen, de dochters van de Oudgriekse god Apollo. Met hun lijfelijke bekoorlijkheid bieden zij kunstenaars troost bij tegenslag; zij houden het vuur van de mentale scheppingskracht brandend.

Deze inleiding brengt ons op Resident Evil 5, een klassieker in het survival horror genre uit 2009. In de intro zegt het hoofdpersonage Chris Redfield: “More and more I find myself wondering, if it’s all worth fighting for.” Menig scheppend persoon zal zich hieraan kunnen relateren. Je probeert iets aan de wereld toe te voegen, maar stuit op cancel culture en deplatforming. Op overweldigend veel cruciale vlakken koerst deze maatschappij letterlijk af op een ravijn – inflatie, energieprijzen, voedselzekerheid, woningdruk, immigratie. De massa wil maar niet ontwaken, gelet op de recente verkiezingen, terwijl de intellectuele elite zich blijft vastklampen aan de ideologie van het regime. 

Constructief-kritische vrijdenkers, voor wie het een gewetensopdracht is om tégen het systeem in te denken om zo de blinde vlekken en risico’s in kaart te brengen, kampen met een gevoel van stagnatie, van parels voor de zwijnen werpen. De impact en het bereik van je werk krimpen terwijl de maatschappelijke catastrofe aanzwelt. Je draait om je eigen as en constateert dat je wiel steeds kleiner wordt. In Resident Evil 5 weet Chris Redfield deze innerlijke crisis te overwinnen: in zichzelf (en zijn partner Sheva) vindt hij de kracht om te blijven vechten voor een toekomst zonder angst. In onze positie, echter, is de crisis zoveel dieper omdat de muur van apathie, passiviteit en desinteresse zoveel hoger is. De tegenwerking is universeler dan in een videospel: die komt niet van één of twee aanwijsbare tegenstanders die kunnen worden verslagen, maar van de tijdsgeest zelf.

Constructief-kritische tegendenkers worden door publieke instituties gedemoniseerd. Door de mainstream media worden zij weggezet als gevaarlijke complotgekkies en door de AIVD als ‘anti-institutionele extremisten’. Die bestempeling is zowel bizar als gevaarlijk. 

In de gemeente Arnhem sleept er bijvoorbeeld een groot verbouwingproject waarbij woningen van het gasnet worden afgesloten. Bewoners maakten samen een zwartboek met klachten: in een commissievergadering deden zij hun verhaal. Mensonterende voorbeelden kwamen langs. Asbest werd verwijderd zonder waarschuwing of bescherming terwijl de inwoners aanwezig waren. Een vrouw lag doodziek op bed terwijl Poolse en Italiaanse arbeiders geen rekening hielden met haar en de deuren lieten openstaan. Weer een andere dame werd door een gemeenteambtenaar gechanteerd om haar kamer leeg te ruimen. Ze bezweek onder het gewicht van een spiegel en raakte bewusteloos, waarop haar peuterzoontje zich opensneed aan het gebroken glas. Nog tientallen mensonterende klachten kwamen boven, die aantonen hoe belangrijk het is om de instituties kritisch te kunnen bespreken.

Wij zitten dus in een totaal andere situatie dan Chris Redfield – onze situatie noodzaakt ons om onze positie te heroverwegen. Als je hoe dan ook als de villain wordt gezien, kun je, aangekomen in dit krankzinnige stadium van de beschaving, beter die mantel dragen en je voortaan inzetten voor creatieve destructie. Want als het huidige zieke regime iemand neerzet als held, dan zijn de tegenovergestelde eigenschappen hoogstwaarschijnlijk de werkelijk waardevolle. 

De lagen van vervreemding, decadentie en clownesk absurdisme zijn vanuit de kafkaëske instellingen zó diep in het alledaagse leven doorgedrongen, dat de laatste lichtglimp van gezond verstand letterlijk gesmoord wordt. Hier is geen redden meer aan. De ondergrond van deze jungle ligt bezaaid met rottende plantenresten die elke zinnig gedachte vernietigen nog voordat die kan ontkiemen. Een verfrissende bosbrand is nodig opdat zaad kan ontspruiten in de verse as. We zijn in een situatie die in alles doet denken aan dit citaat van Johannes Kremer:

“Gone are the days of perfect role models, paragons of virtue who are brave and capable, who always do the right thing and help to advance society. Instead of these inspirational heroes, we now have the ANTI-HERO: people who say or think in their ignorance they improve the world, but only enrich themselves with fake solutions and acted altruism.”

In het licht van de omschreven situatie moet me iets van het hart over de ‘feitjes fetisjisten’ en de ‘onderzoeksjournalisten’. Dit zijn mensen die zich steeds weer in handen wrijven zodra ze een ‘onthulling’ kunnen publiceren. Over neem nu Pfizer, de COVID-besmettingscijfers, informatie die door de overheid is weggelaten uit WOB en WOO verzoeken – enzovoorts. Zij menen oprecht dat ze daarmee wat veranderen, terwijl het volk al jaren wéét dat ze worden voorgelogen. 

Dat begon al met Rutte’s “duizend euro erbij voor elke werkende Nederlander”. Recenter gingen we van “gecontroleerd groeiende groepsimmuniteit”, door de premier aangekondigd in een nationale tv-toespraak, naar lockdowns en een avondklok. Uitzonderingen werden gemaakt voor Black Lives Matter en Formule1; ook het opvangen van tienduizenden ongevaccineerde Oekraïners was kennelijk geen probleem.

De leugen is getoond en het masker van de macht is afgevallen – zie ook de notulen over het wegpromoveren van Pieter Omtzigt, die als Kamerlid zijn grondwettelijke taak vervulde door de uitvoerende macht kritisch te volgen. De harde realiteit is dat het volk liever meebuigt voor de vorm, om in het eigen leven zo min mogelijk in het vizier te komen van de machthebbers. De waarheidsvraag is irrelevant geworden, wat precies de reden is dat de machthebber zo bruut opereert. Zij wíllen dat de waarheidsvraag wordt losgelaten, en dat de onuitgesproken overeenkomst is: wij, het volk, weten dat jullie elites tegen ons liegen; we spelen jullie leugens mee omdat we bang zijn om op individueel niveau een doelwit te worden van jullie macht. 

Dat ‘feitjes fetisjisme’ en die ‘onderzoeksjournalistiek’ zijn dus contraproductief. Ze wekken geen weerbare strijdlust op, maar verinnerlijken de verslagenheid en de vernedering dieper. Ze versterken het besef dat we in een web van leugens leven en dat we te zwak en te laf zijn om daar een revolutie tegenover te stellen – deze openlijke onmacht verstevigt de positie van de machthebber.

Ook weten we dat een ‘rechtse journalist’ – wat betekent: een authentieke journalist – voortdurend zou worden tegengewerkt, anders dan een linkse journalist, wat wil zeggen: een journalist van de maakbare samenleving. Nog los van het feit dat een authentieke journalist slecht betaald zou worden in vergelijking met de linkse evenknie, zou hij of zij in een steekspel met de staat belanden over de interpretatie van feitjes. Als de duiding van die data iets afwijkt van het staatsmodel, wordt die journalist weggezet als ‘extremist’ en ‘complotdenker’. Anders dan de ijdele feitjesfetisjist denkt, is dat voor de lezers en kijkers géén uitnodiging om zelf naar de waarheid op zoek te gaan. Het is slechts een geurvlag, een signaal dat de toeschouwer zich met de betreffende journalist maar beter niet kan inlaten. Anders wordt de toeschouwer meegetrokken in alle ellende van de cancel culture. Dit gaat louter om de praktische gevolgen in sociaaleconomische zin – de inhoudelijke waarheidsvraag is irrelevant. 

In de praktijk zijn ‘rechtse journalisten’ daarom analytici, commentators en interpretators. De vervreemding en de tegenwerking die hen confronteert zijn zó extreem, dat een ‘rechtse journalist’ feitelijk iets anders doet dan een linkse journalist, en hoofdzakelijk is aangewezen op de vraag: ‘Kan ik überhaupt nog iets scheppends neerzetten, iets waarbinnen ik mijzelf kan zijn?’ Hij of zij is voornamelijk bezig met een proces van herbronning zoals in het voorbeeld van Chris Redfield. Elke gezond verstand analyse van de huidige mainstream cultuur voert de ‘rechtse journalist’ onvermijdelijk tot introspectie. Daarin is het uitzicht op een wedergeboorte het hoogst haalbare eindstadium. 

Onze energie is beter te besteden dan onderzoek te doen naar ‘onthullingen’, en wel door de vraag te stellen hoe wij ons leven zo zinvol mogelijk kunnen invullen in een maatschappij die onvermijdelijk instort. Het stapelen van ‘feitjes’ die ons vertellen wat we al weten – dat de elite liegt en bedriegt – vervult een vergelijkbare rol als porno. Het is een vorm van afleiding die de aandacht van het individu wegleidt van de rode draad. Want die rode draad is dat deze maatschappelijke titanic daadwerkelijk op een ijsrots vaart en dat het nu aan jou is, als individu, om jezelf actief los te maken van de massa en de instituties, als je nog iets zinvols met jouw leven wil doen. 

Die keuze vergt zoveel méér kracht, meer moed, meer mentale fitheid dan het speuren naar documentjes en het volgen van alternatieve media. Het vergt creatieve destructie, namelijk het doden van het eigen ego en het opnieuw opbouwen van een individueel karakter. Ook zul je afscheid moeten nemen van de mensen en de economische banden die niet passen op dit nieuwe pad. 

De ‘feitjes fetisjist’ zal dit niet aanvaarden, en blijft bij zijn mening dat het cruciaal is om de publieke opinie ‘langzamerhand mee te krijgen’. Juist dan zijn empirie, verhalen en feiten nodig, zal hij stellen, échte voorbeelden, zoals ik eigenlijk ook heb gedaan in mijn expositie over de rampzalige verbouwingen in Arnhem.

De realiteit is echter dat mensen zich welbewust afschermen van dit alles. We leven namelijk onder de deughegemonie. Daaruit volgt dat wie zich inlaat met dergelijke feiten, afgekoppeld raakt van zijn of haar sociaaleconomische netwerk. 

Van sociale media is weinig heil te verwachten. Zo heb ik 2400 mensen die mijn Facebook-pagina leuk vinden, maar dikwijls krijgt een post maar tussen de vier en tien ‘likes’. Dus zelfs de mensen die actief mijn pagina willen volgen, krijgen mijn posts vanuit alle shadowbans en ondoorzichtige algoritmes nauwelijks onder ogen. Actief zijn op sociale media is meer een kwestie van een logboek bijhouden en getuigenis afleggen – een ‘great awakening’ zal hieruit beslist niet volgen. 

Sommigen halen hun shotje hopium dan maar in de kerk. Maar als er al een God is, dan heeft Hij het met het Westen niet best voor. De mensen die ondanks de aanhoudende stroom van bagger nog staan voor het goede, krijgen nooit eens een meevallertje, nooit een kosmisch steuntje in de rug. Bij alles waar het erom spant valt de munt de verkeerde kant op. Een wonder is al eeuwen niet meer voorgekomen en blijft ook vandaag – nu een wonder harder nodig is dan ooit – vooralsnog uit. Waar is nu die god, nu de mensheid op het punt staat om in cyborgs te veranderen, met een persoonsgebonden CO2 budgetje, terend op een dieet van soja en insecten? Waarom staat Trump voor het hekje en zit Erdoğan nog steeds in zijn paleis? So many questions… Een absolute scepsis tegenover elk religieus hopium, is de meest eerlijke en realistische basishouding! 

Nu we vaststellen dat die ‘great awakening’ niet zal volgen, zijn we aangewezen op het banen van een eigen levenspad. Hierbij is het extreem belangrijk om een leefwijze in te richten die vanuit de positivo is geformuleerd, en niet vanuit de negatio. 

Met het “voorstellen van een levenspad vanuit de negatio”, bedoel ik, een identiteit vormgeven door voortdurend te benadrukken en ‘aan het licht te brengen’ hoe bedrieglijk en verderfelijk de elite is. Daarmee zijn we dus weer terug bij het ‘feitjes stapelen’. Bovendien laat je jouw identiteit dan bepalen door datgene waartegen je jezelf afzet. Zo behoudt de machthebber doorlopend het initiatief en blijft het individu gevangen in een reagerende rol. Een goed voorbeeld hiervan is de PVV. Die partij hamert steeds op het behoud van een monoculturele samenleving en alludeert daarbij via beeldspraak op een Nederland dat in de praktijk al lang niet meer bestaat. De partij ontbeert een heldere toekomstvisie voor dit land in het licht van nieuwe uitdagingen zoals Big Tech en Artificiële Intelligentie. Het is enkel duidelijk wat de partij niet wil. 

Hierom is deze video van Forum voor Democratie (hier te zien van 27.55 tot 31.10) over de identiteit van Nederland zó episch en zó belangrijk. Nederland wordt gekenschetst als het wonderbaarlijke land dat we op de zee hebben veroverd – een land waarin wij vrijheid realiseerden doordat onze voorouders zich niet onderwierpen aan dwingelandij van de adel, of aan religieuze fanatici. Het is een Nederland waarvan de schepen de wereldzeeën doorkruisen.

De microscoop van Antoni van Leeuwenhoek onderstreept onze vindingrijkheid, innovatie en ondernemingsgeest, genoemd naast Philips en Fokker – bedrijven die reikten voorbij de horizon. De afsluitdijk wordt aangehaald samen met andere waterwerken van de architect Cornelis Lely, wat uiting geeft aan de Nederlandse ijver om nieuw land te scheppen en het water te temmen. De geschiedenis van Nederland wordt voorgesteld als een avontuur dat eeuwen geleden begon en nog doorloopt. Het is kortom een geschiedenis van positieve eigenschappen, die opnieuw kunnen dienen als motor en leidraad. Omdat dit het mogelijk maakt om op een positieve wijze een eigen identiteit te grondvesten, is deze video een miljard keer waardevoller dan gelekte bronnen over COVID, stikstof of de Oekraïne oorlog. 

Het volk buigt mee met alle narratieven – niet omdat de waarheidsvraag hen interesseert, maar omdat ze buiten schot willen blijven van de elites. Het grootste probleem is het gebrek aan revolutionaire tegendruk aan de maatschappelijke elites. Kennelijk is het oké zo. Stel nu dat je kinderen hebt en jezelf bewust bent van het naderende noodlot van West-Europa. Voortdurend ben je bezig ze te deprogrammeren van alle systeemleugens. Dat vreet onnoemelijk veel energie, je stelt ze in de positie dat ze mentaal een dubbelleven moeten leiden, en op een dag zegt je kind: “Papa, mama, ik weet dat het allemaal onzin is, maar ik doe toch mee omdat ik nu eenmaal een baantje nodig heb.” 

Het hebben van een CO2 budget zal voor je kinderen de normaalste zaak van de wereld zijn, en bovendien hebben zij geen inwendig geheugen, omdat zij al van jongs af aan met Google en smartphones worden opgevoed. Via apps die doorlopend worden geupdate is het heersend narratief dusdanig in hun leven geïntegreerd dat dubbeldenk hen geen enkele moeite kost. Gewetensbezwaren tegen deze nieuwe wereld zijn zodoende voorbehouden aan mijn generatie en die van mijn vaste lezers. De dooddoener dat je het ‘voor de kinderen doet’, gaat niet op. Wij zijn het, die kampen met aanpassingsproblemen en hier op een existentiële wijze mee worstelen. 

De vraag is, hoe gaan wij met de huidige wereld om? Extractie? Dus wegwezen en iets nieuws opbouwen in Oost-Europa (geen cultuurmarxisme wegens IJzeren Gordijn als ‘blessing in disguise’) of in Zuid-Amerika (te chaotisch en anarchistisch om consequent totalitair te kunnen zijn). Óf maximaal Bourgondisch genieten van de ineenstorting – enjoy the decline?

Scheppen vanuit de positivo, wat geestelijk het meest gezonde en bemoedigende zou zijn, veronderstelt echter dat je de productiemiddelen in eigen hand kunt nemen. Dus dat je de instrumenten en grondstoffen bemachtigt om zélf productief en creatief aan de slag te gaan. Nog los van het trieste lot van de boerenbedrijven is in Nederland helaas het punt bereikt dat zelfs een MKB’er met een lunchroom geen strips meer mag ophangen om vliegen te vangen, wegens ‘dierenmishandeling’. De absurde bureaucratie is doorgedrongen tot dit microniveau. Dit is een keerpunt. De elite staat te weinig ruimte toe om nog iets op te bouwen dat vanuit de positivo is geformuleerd. 

Als positief scheppen met eigen productiemiddelen niet meer economisch vatbaar is, blijven drie opties over: [1] Enjoy the decline. [2] Out with a bang. [3] Emigratie en elders opnieuw opbouwen. Hoe dan ook zal het afgrijselijk worden doordat mensen met middelen en talent, dit zinkende schip verlaten. Hierdoor blijven de verliezers van de globalisering over, die weinig mobiel zijn en vaak afhankelijk van uitkeringen. Zij beconcurreren elkaar op de krimpende middelen die resteren. De ondernemers die welvaart voortbrengen ontvluchten dit land of gooien het bijltje erbij neer.

Een analyse van mijn sterrenbeeld brengt naar voren dat bij mij de ascendant in maagd staat. Volgens de astrologie wijst dit op een menstype dat er veel voor overheeft en zich inzet om te werken aan doelen die het individu overstijgen en ons allemaal verder brengen. Dit astrologische teken staat voor constructiviteit, meedenken, meewerken en meebouwen. Hierin herken ik mezelf, niet alleen in die zin dat mijn crowdfundings productieve resultaten hebben opgeleverd, maar ook kijkend naar de commissievergaderingen van de gemeenteraad. Daarin wens ik, ondanks alle ernstige kritieken en noodzakelijke polemieken, toch steevast iets constructiefs toe te voegen.

Deze inkijk in de astrologie maakt het belang duidelijk van mijn eerste alinea’s: daarin noemde ik bewust constructief-kritische vrijdenkers. Ook de passage over het worden van een villain valt nu op zijn plek. Immers, als de helden van dit ontaarde systeem in werkelijkheid antihelden zijn – en als alles wat dit systeem aanprijst als ‘heldhaftig’ in werkelijkheid pervers, corrupt en decadent is – dan blijft de positie van de villain over als énige constructieve positie. 

Het is dus de decadente elite die ons de mogelijkheid ontneemt om te scheppen vanuit de positivo: die letterlijk de productiemiddelen uit onze handen slaat en ons aanwijst op het stichten van bosbranden als hoogst mogelijke levensinvulling. Vernietiging als de meest nobele vorm van creativiteit en schepping. Het is de scheppingskracht in de maagdelijke ascendant die voert naar de ‘dark side of the moon’. Het betekent: herboren worden in je scheppingskracht, wat onder dit bestel en dit gesternte vanzelfsprekend de vernietigende én bevrijdende kracht van de villain moet zijn. 

Steun Sid via BackMe ( https://sidlukkassen.backme.org/ ) en volg zijn Telegram-kanaal! ( https://t.me/SidLukkassen )

[twafordizzy]

Het lezende meisje van Franz Eybl

Het lezende meisje van Franz Eybl

Wat vooraf ging: In het Duitse taalgebied werd de term Emfindsam snel een sleutelwoord voor de nieuwe burgelijke levenswijze waarin het gevoelsleven werd gecultiveerd en verhevigd. De lectuur stond centraal in de ontwikkeling van de fijngevoeligheid van het individu. Lezen betekende voortaan zich verplaatsen in de gevoelens van iemand anders, neergeschreven op papier, om daarbij de horizon van de…

[maximvandaele]

Bespreking: De kracht van het nu van Eckhart Tolle

Van De kracht van het nu had ik wel eens gehoord en toen mijn zus een mooie Nederlandse heruitgave van het boek (compleet met gouden letters op de kaft en gouden randjes op de bladzijden) kocht, heb ik het zelf gelezen. Deze uitgave verscheen in 2021 bij uitgeverij AnkhHermes en de citaten en paginanummers in dit artikel komen dan ook uit die uitgave.

De meeste zelfhulpboeken staan bol van uitspraken zoals 'doe dit', 'wees dat', 'probeer dit', 'aanvaard dit', 'verander dat'. Zulke adviezen zijn meestal nutteloos: ze zijn te vaag en in veel gevallen zal je merken dat het dingen zijn die je toch al doet. Heel wat zelfhulpboeken zijn niet veel meer dan boeren- en tegeltjeswijsheden opgesmukt met persoonlijke anekdotes en/of spiritueel taalgebruik. Ten slotte zijn veel zelfhulpboeken contradictorisch omdat ze zowel zelfverbetering als zelfaanvaarding promoten. Dat alles is waarom ik in de regel geen zelfhulpboeken lees.

De kracht van het nu wordt soms als zelfhulp beschouwd, maar lijdt volgens mij veel minder aan de kwaaltjes die ik hierboven opsomde. De kern van de boodschap van dit boek is zo mooi als ze eenvoudig is: wees zoveel mogelijk aanwezig in het hier en het nu, vol overgave, en je zal merken dat het leven alleen maar beter wordt. Dat is 'de kracht van het Nu'. In Tolles woorden:

Zeg altijd ja tegen het huidige moment. Wat kan er zinlozer of absurder zijn dan je innerlijk te verzetten tegen wat er al is? Wat kan er onzinniger zijn dan verzet tegen het leven zelf, dat er nu is en altijd nu blijft? Geef je over aan wat is. Zeg ja tegen het leven, en let er dan eens op hoe het leven plotseling voor je gaat werken, terwijl het je eerder tegenwerkte. (p. 46)

Waarom de kracht van het Nu geen ontkenning van lijden of de waarde van de rede is

Direct zijn er twee zaken in te brengen tegen Tolles pleidooi voor de kracht van het Nu: ten eerste, ontken je daarmee niet dat het huidige moment vaak vreselijk is? Wie wil er 'in het hier en het nu zijn' tijdens een relatiebreuk of direct na het overlijden van een geliefde, bijvoorbeeld? Ten tweede, leidt bewuste aanwezigheid in het hier en het nu niet tot passiviteit, fatalisme en berusting, zowel op persoonlijk als politiek vlak?

Doorheen zijn boek maakt Tolle duidelijk dat aanwezigheid en bewustzijn (dit zijn ongeveer synoniemen in het boek) niet betekenen dat we altijd gelukkig kunnen of moeten zijn. Evenmin zou het moeten leiden tot een soort passieve aanvaarding van elke (persoonlijke of maatschappelijke) situatie. De kracht van het Nu betekent ook niet dat we niets meer kunnen of mogen plannen voor de toekomst, of nooit meer aan het verleden mogen denken.

We kunnen een situatie vreselijk vinden of tegen onrecht strijden en tegelijk toch vol overgave aanwezig zijn in het hier en nu. We kunnen een gebeurtenis uit het verleden herdenken of vooruitblikken op de toekomst, zonder daarom minder aanwezig te zijn in het hier en nu. Immers, zoals Tolle zegt:

Het leven is nu. Er is nooit een tijd geweest waarin je leven niet nu was, en die komt er ook nooit. (p. 59) Er is in het verleden nooit iets gebeurd; het gebeurde in het Nu. In de toekomst gebeurt er niets; toekomstige gebeurtenissen vinden plaats in het Nu. (p. 60)

Herdenking, planning, lijden of nadenken enerzijds en bewuste aanwezigheid in het hier en het nu anderzijds sluiten elkaar niet noodzakelijk uit, hoe gek dat ook moge klinken. Te meer is dit het geval als we aanwezigheid in het hier en nu niet primair cultiveren als noodoplossing, maar als dagdagelijkse praktijk, op aristotelische wijze: "Daarom is het van essentieel belang dat je meer bewustzijn in je leven brengt in gewone situaties, wanneer alles min of meer gladjes verloopt" (p. 83), schrijft Tolle. Wanneer het later slecht gaat, kunnen we er dankzij een geoefende kracht van het Nu beter mee leven.

Wat is tijd?

Tijd is fenomenologisch gezien een raar beest. Je kan tijd niet zien, ruiken, horen, proeven of vastgrijpen. Hoe weten we dan hoe laat het is, of hoeveel tijd er verstreken is? Enerzijds kunnen we kijken naar de klok, anderzijds door gewoon de ervaring dat de wereld geen stilstaand beeld is, dat dingen bewegen en de tijd dus vooruit aan het gaan moet zijn.

Maar wat is dan het verschil tussen beweging (van de klok en andere dingen) waarnemen en tijd waarnemen? Misschien zijn tijd en beweging wel hetzelfde, zoals uitspraken zoals 'de tijd vliegt voorbij' doen vermoeden. Waarom maken we dan nog een onderscheid tussen tijd en beweging? Dit is vooral omdat het praktisch noodzakelijk is: we hebben 'kloktijd' (zoals Tolle het noemt) nodig om te kunnen plannen. Daarom hebben we kalenders, klokken en concepten zoals seconde, minuut, uur, dag, maand, jaar.

Maar het verschil tussen tijd en beweging bestaat toch alleen in onze gedachten, niet in onze ervaring van het nu. Zoals het verschil tussen een roos en een mooie roos alleen in onze gedachten bestaat ('beauty is in the eye of the beholder'), zo is het verschil tussen tijd en beweging slechts denkbeeldig. In zekere zin zien we gewoon beweging en denken we daar dan over dat dit tijd is. Dit is geen probleem, net zoals de ervaring van schoonheid niet problematisch is - integendeel. Het wordt pas problematisch als onze gedachten over de tijd, gedachten over verleden of toekomst (of andere piekergedachten) de aanwezigheid in het hier en het nu in de weg staan.

Waarom is het zo moeilijk om hier en nu aanwezig te zijn? Waarom is het zo moeilijk te stoppen met piekeren?

Ooit hoorde ik van iemand (ik denk Jean-Paul Van Bendegem, maar ben niet zeker) dat religie zoals een mes is: je kan er groenten mee snijden en broodjes mee smeren, maar je kan er ook mensen mee neersteken. Zo het voor religie is, zo ook voor het verstand. Onze cognitieve capaciteiten hebben cultuur, technologie en een rijk innerlijk leven mogelijk gemaakt, maar ze kunnen ook onze ergste vijand zijn. Het verstand, het denken is namelijk volgens Tolle een van de voornaamste obstakels die een bewuste aanwezigheid in het hier en het nu in de weg staan.

Nu weet iedereen wel dat piekeren onaangenaam is en vermijden we het liefst, maar niet altijd beseffen we dat piekeren zelfversterkend is. Zoals een hamer zichzelf niet kan kapot slaan, of een borstel zichzelf niet kan schoonvegen, zo ook kan het (piekerende) verstand zichzelf niet doen stoppen met denken. Integendeel: wie echt aanwezig is in het hier en het nu, denkt gewoon niet. Zo simpel, zo magisch is het!

Heel vaak spreekt Tolle zich uit tegen wat hij 'identificatie met het verstand' noemt: dat is wat er gebeurt wanneer mensen zich onvoldoende bewust zijn van het feit dat ze hun gedachten niet zijn. Door in te zien dat je je gedachten wel hebt, maar ze niet bent ('de denker waarnemen', zegt Tolle) wordt bewuste aanwezigheid in het hier en het nu mogelijk. Het denken is dus een gereedschap, en net zoals elk gereedschap moeten we het voor de juiste doeleinden gebruiken.

Hoe kan je dan wél bewust aanwezig in het hier en het nu worden?

Er zijn zovele manieren, maar een van de meest toegankelijke is uiteraard dat wat door meditatie getraind wordt: gewoon met al je zintuigen je omgeving en je lichaam bewust waarnemen. Soms wordt dit mindfulness genoemd, maar Tolle vermijdt die term bewust: in een video zegt hij als grapje dat dit de indruk wekt dat je je geest (mind) vol (full) zou moeten proppen, terwijl het tegendeel het geval is: bewuste aanwezigheid betekent een volledig receptieve, ontvankelijk-ontvangende en dus 'lege' geest hebben. Dat is waar Meester Eckhart (naar wie Tolle zich vernoemd heeft) al over schreef in de dertiende eeuw:

Maagd betekent zoveel als: een mens die vrij is van alle aangeleerde voorstellingen, zo vrij en leeg als hij was toen hij nog niet was. […] [Een maagd], vrij en niet aan eigenbelang gebonden, is aldoor God even nabij als zichzelf. (bron: Over God wil ik zwijgen pagina's 93 en 95).

In zoverre we er niet verslaafd aan zijn, en in zoverre we ze bewust in het hier en het nu doen, kunnen aangename activiteiten (zoals sociaal contact, wandelen, fietsen of andere buitenactiviteiten, kunst ervaren en creëren, lezen, ja zelfs eten en drinken, tv-kijken, gamen of ander entertainment) ook toegang geven tot de kracht van het Nu.

Bewuste aanwezigheid als manier van leven

De kracht van het nu is geen trucje, wondermiddel of de zoveelste wellnessmethode bovenop yoga, acupunctuur, klankschalen, tarotkaarten of magische edelstenen. Het is een basishouding, iets dat constant beoefend en geoefend kan worden. Het is een basishouding die een goed leven mogelijk maakt. Leef deze basishouding zoveel als je maar kan!

Woorden zijn slechts wegwijzers

Tolles boek heeft niet echt een heel duidelijke structuur, en hij is niet altijd even consequent in het gebruik van verschillende termen. Op zich is dat ook niet zo erg, zolang de boodschap maar duidelijk wordt. Woorden zijn namelijk slechts wegwijzers naar een betekenis, daarom schrijft Tolle herhaaldelijk in het boek zinnen zoals: "Hecht je niet aan woorden. Het zijn maar stapstenen die je zo snel mogelijk achter moet laten." (p. 21) Als andere woorden dan die uit het boek beter werken voor jou, dan moet je die woorden gebruiken.

Het boek is opgebouwd in vraag-en-antwoordvorm, maar het is geen catechese: eerder is het een filosofische dialoog tussen Tolle en een denkbeeldige gesprekspartner. Mooi toch, hoe Tolle de eeuwenoude filosofische stijlvorm van de dialoog nieuw leven in blaast. Hij verwijst ook regelmatig naar spirituele leiders zoals Jezus, Boeddha of zenmeesters. Voor wie een beetje vertrouwd is met stoïcisme, epicurisme, platonisme, boeddhisme, taoïsme en/of mystieke tradities, komen Tolles uitspraken vertrouwd over. Zijn grote bijdrage is dat hij erin slaagt een mooie en toegankelijke synthese te brengen van deze filosofieën, met uiteraard de bewuste aanwezigheid in het hier en nu als centrale thema.

Tolle heeft trekjes van een goeroe, maar hij is er geen: "Ook moet je niet afhankelijk worden van een leraar of meester, behalve tijdens de overgangsperiode, wanneer je de betekenis en beoefening van aanwezigheid leert", schrijft hij. (p. 111)

Zijn en de kracht van het Nu

Tolle koppelt aan zijn betoog duidelijk ook een heel spiritueel, mystiek aspect. Door de aard van het onderwerp is dit misschien het moeilijkst om over te praten of schrijven. Hoe ik dit begrijp is dat de ervaring 'op te gaan' in de wereld, in het moment, in het nu (Tolle spreekt vaak van 'het Zijn') een gevolg is van bewuste aanwezigheid in het hier en het nu. "Als je aanwezig bent, als je met je aandacht helemaal en heel intens gericht bent op het Nu, kun je Zijn voelen" (p. 25).

Wanneer dat gebeurt, kunnen we meer dan ooit tevoren liefde (in al haar vormen) geven en krijgen: "Liefde is geen poort, het is wat door de poort deze wereld binnenkomt." (p. 138) Zo'n liefdevol persoon kan niets dan goed willen voor de wereld. Zij is wat boeddhisten een bodhisattva zouden noemen, een wezen op weg naar verlichting.

Creativiteit en de kracht van het Nu

Zoals hoger gezegd kan men pas echt in het hier en nu aanwezig zijn door niet te denken. Het is ook wanneer men niet denkt, dat creativiteit kan bloeien. Aldus is een levendige creativiteit nog een effect van de kracht van het nu. Tolle schrijft hierover:

Wanneer je een antwoord, een oplossing of een creatief idee nodig hebt, moet je even ophouden met denken door je op je innerlijke energieveld te concentreren. Word je bewust van de stilte. Als je daarna het denken hervat, is het fris en creatief. (p. 130)

Kritiek: cultuurpessimisme en ecologistisch pessimisme

Ondanks de grote kracht van de boodschap van dit boek, waren er toch twee aspecten die ik nogal storend vond.

Het eerste is Tolles neiging naar cultuurpessimisme. Hoewel hij de verwezenlijkingen van de rede niet ontkent, loopt hij niet bepaald hoog op met de toestand van de wereld. Zo schrijft hij onder andere:

Bij veel mensen, evenals in de meeste van de politieke en economische structuren en het grootste deel van de media, is het oude bewustzijn nog zeer sterk aanwezig. (p. 14)

Deze wereld is een afspiegeling van de steeds verder gaande versplintering van het verstand. (p. 27)

Geen enkele vroegere beschaving heeft ooit zoveel lelijkheid voortgebracht (p. 104).

Dat is vreemd, want eigenlijk ging het nog nooit zo goed met de wereld op verschillende vlakken, waaronder materiële welvaart en afwezigheid van geweld. Nu lijkt Tolle dit wel enigszins te nuanceren in een voorwoord (uit 2015) voor zijn boek Een nieuwe aarde, waar hij beseft dat deze negatieve beeldvorming een illusie is die onder meer door de media ontstaat:

Als we uitsluitend afgaan op de informatie die we dagelijks via nieuwsrubrieken en de mainstream media krijgen voorgeschoteld en we de balans opmaken van de toestand in de wereld in dit nieuwe millennium, dan is die verbijsterend negatief. […] Er gebeurt veel positiefs dat niet als nieuwswaardig wordt beschouwd maar dat in feite van veel grotere betekenis is dan al die dingen die iedere dag vanuit onbewustheid worden gedaan.

Een tweede negatieve aspect vond ik Tolles neiging naar wat ik 'ecologistisch pessimisme' noem. Dat is mijn naam voor de (impliciete) opvatting dat de mens slecht is en de natuur goed, zoals beschreven door Maarten Boudry in zijn boek Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat. Zoals zovele new age auteurs maakt Tolle zich herhaaldelijk schuldig aan deze bizarre, onzinnige tegenstelling. Zo schrijft hij:

Geen andere levensvorm op deze planeet kent negativiteit, alleen de mens. Er is ook geen andere levensvorm die zoveel geweld en vergif uitstort over de aarde die hem voedt. (p. 185-86)

De mensen doen [lijden] zichzelf en elkaar aan, ook door bepaalde verdedigingsmaatregelen die de aarde als organisme neemt om zich te beschermen tegen de aanvallen van de menselijke waanzin. (p. 219)

Dit slaat natuurlijk nergens op, en dit voor verschillende redenen. Wat er bedoeld wordt met de uitspraak dat "geen enkele andere levensvorm zoveel geweld en vergif uitstort over de aarde die hem voedt" is niet duidelijk, maar in ieder geval is de mens uiteraard niet de enige soort die gewelddadig kan zijn of zelfs de enige soort die een grote impact kan hebben op klimaat en ecosystemen. Sterker nog, hoewel ze inderdaad geen oorlogen voeren, kunnen niet-menselijke dieren vaak veel wreder zijn naar soortgenoten en andere dieren. Iedere katteneigenaar die zijn kat al heeft zien 'spelen' met een muis, weet dit.

Fundamenteler is niet alleen het morele oordeel (natuur = goed, mens = slecht) problematisch, maar het hele onderscheid natuur-mens tout court. Is de mens 'onnatuurlijk'? De mens is een diersoort als alle andere, daarom is hij even natuurlijk als alle andere organismen. Je kan dus niet negatief doen over de mens zonder daarmee ook negatief te doen over de natuur of omgekeerd. De mens maakt deel uit van de natuur en bijgevolg is hij ook natuur.

Het problematische onderscheid natuur-mens (of natuur-cultuur, zo je wil) komt ook tot uiting wanneer Tolle plots in het midden van het boek een merkwaardig esthetisch oordeel uitspreekt. Hij zegt:

Omdat de wereld waarin wij in leven [sic] zo vergaand door het denken wordt beheerst, is het grootste deel van de moderne kunst, architectuur, muziek en literatuur verstoken van schoonheid, van innerlijke essentie. Er zijn maar een paar uitzonderingen. De reden hiervoor is dat de mensen die al deze dingen maken, zich zelfs niet een moment lang van hun verstand kunnen bevrijden. […] Het aan zichzelf overgelaten verstand maakt monstruositeiten, en niet alleen in kunstgalerieën. Kijk maar eens naar onze stedelijke landschappen en naar industrieterreinen. Geen enkele vroegere beschaving heeft ooit zoveel lelijkheid voortgebracht. (p. 104)

Welke "moderne kunst, architectuur, muziek en literatuur" er precies zo lelijk is, leren we hier niet echt uit. In een interview verklaarde Tolle wel dat hij niet hoog oploopt met de meeste hedendaagse popmuziek of met conceptuele kunst. Dat is een mening waar ik het mee eens ben.

Maar ook als het waar is dat er nog nooit zoveel lelijkheid was als vandaag, dan vergeet Tolle te zeggen dat er misschien ook nog nooit zoveel schoonheid was als vandaag. Niet alleen worden er nog altijd vele mooie kunstwerken gemaakt (in absolute aantallen waarschijnlijk meer dan vroeger, simpelweg omdat er veel meer mensen en dus veel meer kunstenaars zijn). Ook als we ons bevrijden van wat ik esthetisch ecocentrisme noem (natuur = mooi, mens = lelijk), wordt de wereld nóg mooier. Tolle beaamt de gangbare indruk dat industriële gebouwen en hedendaagse architectuur lelijk zijn en gelijk staan aan landschapsvervuiling. Je ziet dat oordeel ook tot uiting komen wanneer het argument dat het 'landschapsvervuiling' is, gebruikt wordt in protest tegen de komst van nieuwe windmolens (die ons ironisch genoeg zogezegd zouden moeten redden van al het 'slechte' dat de mens de natuur zou aandoen).

Ik wil dit esthetisch ecocentrisme radicaal in vraag stellen. Bij het aanzien van een grote windmolen, imposante fabriek of reusachtig flatgebouw kan ik soms evenveel schoonheid ervaren als wanneer ik oog in oog sta met de zee, een berg of een bos. Hoe mooi is het niet dat de mens zo'n gigantische, complexe structuren kan bouwen die dan nog eens honderden of zelfs duizenden mensen kunnen helpen voorzien in hun behoeften!

Dat betekent natuurlijk niet dat we fabrieken, appartementen of snelwegen moeten bouwen op natuurgebieden (of omgekeerd, steden slopen om terug plaats te maken voor 'de natuur'). Er circuleert op sociale media een grap waarbij er een machtige bergketen wordt getoond met daarover een tekst zoals: 'wat jammer dat hier nog geen Walmart of McDonald's gebouwd is'. Evenmin wil ik hier zeggen dat ik het niet erg zou vinden als historische stadskernen vernietigd werden om plaats te maken voor winkelcentra, moderne hoogbouw en industrie- en handelsdistricten. Het punt is dat zowel natuur als cultuur (en alle tussenvormen) hun plaats hebben. Het een is niet noodzakelijk mooier of beter dan het andere.

Radicale aanwezigheid

Ik vond het merkwaardig dat Tolle, ondanks zijn spirituele wijsheid en ervaring, er kennelijk niet in slaagt om voorbij de valse tegenstelling mens = slecht/lelijk, natuur = goed/mooi te kijken. Het is aan ons, de lezers, om Tolles eigen inzichten nog radicaler door te trekken. Zo zullen we inzien dat schoonheid overal kan inzitten, mits voldoende bewuste aanwezigheid. Zo zullen we inzien dat de wereld de goede kant op gaat, mits voldoende bewuste aanwezigheid (in tegenstelling tot een onbewuste, onkritische opname van het nieuws en allerlei misleide intuïties over de toestand van de wereld).

Op een gegeven moment doet Tolle in het boek een aantal zeer bizarre en ongeloofwaardige uitspraken over menstruatie. Op sommige lezers komt het boek neerbuigend over, al is dat volgens mij omdat ze te sterk identificeren met de (denkbeeldige, symbolische) figuur die aan Tolle vragen stelt. En zo zijn er nog wel een aantal twijfelachtige aspecten aan dit boek.

Je zal echter pas het meest uit het boek kunnen halen als je probeert voorbij deze kleine kantjes te kijken. Kritiek neemt niet weg dat De kracht van het Nu een prachtig boek is met een sterke en wijze boodschap. Een aanrader voor iedereen.

Lees dit boek en zie wat het met je doet!

Een bloemlezing:

De reden waarom sommige mensen zo van gevaarlijke activiteiten houden, zoals bergbeklimmen, autoracen en dat soort dingen, is dat ze, ook al zijn ze zich dat niet bewust, daardoor gedwongen worden in het Nu te leven; die intens levendige toestand waarin je verlost bent van tijd, problemen, denken en de last van de persoonlijkheid. Als je ook maar een moment uit het Nu wegglipt, kan dat de dood betekenen. Helaas worden deze mensen afhankelijk van een bepaalde activiteit om in die toestand te kunnen verkeren. Maar je hoeft de noordwand van de Eiger [een 3967 meter hoge berg in Zwitserland] niet te beklimmen. Je kunt die toestand op dit moment betreden. (p. 61)

De wereld ontstaat als het bewustzijn gestalten en vormen aanneemt, gedachtevormen en materiële vormen. Kijk eens naar de miljoenen levensvormen die alleen al voorkomen op de aarde, ter zee, ter land en in de lucht. En elke levensvorm wordt miljoenen keren vermenigvuldigd. Met welk doel? Is iemand een spel aan het spelen, een spel met vormen? Dat vroegen de oude zieners uit India zich af. Zij zagen de wereld als lila, een soort goddelijk spel dat God aan het spelen is. Het hoeft geen betoog dat de afzonderlijke levensvormen in dit spel niet erg belangrijk zijn. […] Is dat tragisch of wreed? […] [Het] is alleen tragisch omdat je een afzonderlijk zelf projecteerde waar er geen is. Je was getuige van een onderdeel van een dynamisch proces, een moleculaire dans, en daar maakte je een afzonderlijke identiteit van. (p. 105-106)

Ik heb met verschillende zenmeesters samengewoond; allemaal katten! (p. 186) Ken je het verhaal van Banzan? Voor hij een groot zenmeester werd, streefde hij jarenlang naar de verlichting, die hem echter steeds weer ontging. Maar toen hij op een dag op de markt liep, hoorde hij een gesprek tussen een slager en een klant. 'Geef me het beste stuk vlees dat je hebt', zei de klant. Waarop de slager antwoordde: 'Elk stuk vlees dat hier ligt, is het beste. Er ligt geen stuk vlees bij dat niet het beste is.' Toen hij deze woorden hoorde, werd Banzan verlicht. Ik zie aan je dat je een verklaring verwacht. Als je aanvaardt wat is, wordt elk stuk vlees - elk moment - het beste. Dat is verlichting. (p. 190)

De foto's in dit artikel zijn natuurfoto's die Eckhart Tolle zelf maakte met zijn gsm. Bron: dit artikel.

[hoogriet]

i.

Ik verberg

lagen; lakens

vol olie en leugens.

Ruggengraat

gebogen -- ik werd

geboren en het voelde

als verlies. Soms

vang ik de blik

van iemand dicht

bij me en besef ik me:

iedereen is altijd

om me aan het

rouwen.

Mama roept tot

ik dichtsla en mezelf

blauw sla

en dan zegt haar

gezicht: "Jij bent dood.

Ik snap waarom

het altijd met jou

wringt. Je bent

dood; nog steeds

mijn kind, maar

het verteert me

om jou te moeten zien.

Want jij bent dood

en ik wil verdergaan."

ii.

Stop -- laat mijn

geestenbestaan

geen bewijs zijn

van passiviteit en

rondspoken.

Je zou verbaasd zijn over

hoeveel geweld

er schuilgaat

in dit soort passief zijn.

Het is veel. Ik ben

veel, te veel, en ik loog --

ik spook wel rond:

in het voorbijgaan van de tijd,

in het brandende huis

van mijn gedachten.

Ik ben het skelet

in mijn eigen kast; het

bloed aan mijn handen.

Ik dwaal rond

in mijn schaamte en

spijt tot jij, slachtoffer

van mijn gemis,

me terug trekt naar

de aarde. Jij weet dit

echter al; je moet

dit wel weten of

toch voelen

hoe mijn klauwen

tastbaar worden in jouw

bijzijn.

Ik ben een eenzame geest.

Ik zag je en verlangde

dat jij niet door me heen

zou zien.

Een blik kan je vangen,

maar niet gevangen zetten.

(Al beken ik

dat ik er vaak over nadenk.)

Ik wil je altijd

opvangen, dus

blijf

nog wat langer

bij me stil staan.

[judocritics]

GSL Paris (day-1): Charline & Mina beiden verdienstelijk 7°.

(04-Feb-2023)

>> 2023 GSL Paris (results ijf.org)  

7 Belgen aan de start en dat betekent dat er ook een aantal áfwezigen zijn: en dan denk ik in de eerste plaats aan Malik Umayev /-73kg ? en in mindere mate bij de vrouwen aan Alessia Corrao /-63kg, Ellen Salens /-48kg, Amber Ryheul /-52kg, Sophie Berger /-78kg.... Het blijft tenslotte - samen met Japan - het meest prestigieuze tornooi ter wereld, en amper op een boogscheut van ons Belgenland. Het minste wat onze federaties dan kunnen doen - denk ik toch - is hun beste zonen en dochters uitsturen, los van het feit of ze überhaupt kans maken op een eervol resultaat.  Nu goed, we volgen zij die er dus wél zijn. 

  /-60kg

Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; IGW; 7°WRL): out (1 own)   4th seeded, dus een ‘bye’ in ronde-1, en opent in 1/16-fin tegen Issam Bassou (°98; Mar; 48° WRL): 3-voudig Afrikaans kampioen, al liep het mis vorig jaar (5°). Zijn beste resultaten dateren uit 2018/2019: 3° GP Agadir; 7° GSL Ekaterinburg; vorig jaar 3° WCup Tunis /-50kg !! Dit mag écht geen probleem zijn voor een Jorre in normale doen. Hij bereikt normaliter de 1/4-fin tegen ofwel Tornike Tsjakadoea (°96; Ned; 20° WRL; 10x final block in een WTour) of Ariunbold Enkhtaivan (°95; Mgl; 9° WRL; 2°WK’22 & 5° GSL Tokyo’22) verslag: --- 1/16-fin: absoluut géén walk-in-the-park voor Jorre in deze eerste kamp; hij zoekt waar mogelijk het ne-waza, maar de Marokkaan verdedigt goed, en valt ook aan waar mogelijk; het is zelfs Jorre die een shido incasseert voor passiviteit; maar 10″sec voor het einde van de kamp wel heel knap grondwerk van Jorre, die het afmaakt met osai-komi.  --- 1/8-fin: knappe wedstrijd van Romaric (wend-yam) Bouda (°97; Fra; 69°WRL): waza-ari awasete-ippon en niks tegen in te brengen: twee rechtmatige, flitsende scores van de Fransman en Jorre die op grond geen kansen kreeg; over-en-out, helaas. Het staat nu 2-1 voor de Fransman in hun onderlinge duels. Bouda zal uiteindelijk vechten voor brons, na verlies in 1/2-fin tegen landgenoot Cedric Revol (°94; Fra; 19°WRL; 3°EK’22).  >>> wedstrijden van Jorre 

  /- 52kg

Charline Van Snick (°90; /-52kg; 40° WRL): 7° (2 own) Nog 7°WRL tijdens de Spelen in Tokyo, maar ondertussen weggedeemsterd naar een 40°-plaats.... Het zou mij echt niet verbazen, moest zij de Spelen in Paris NIET halen, en dat zou persoonlijk een zware ontgoocheling betekenen denk ik. Opent in 1/16-fin tegen Aigerim Abilkadirova (°96; Kaz; 120° WRL); veelbelovend bij de jeugd met 3 medailles op Aziatische kampioenschappen, maar haar laatste officiële IJF-resultaat dateert al van 2018, als winnares van de WCup Aktau. Benieuwd of Charline de 1/4-fin bereikt. verslag: --- 1/16-fin: Charline kan me in tachi-waza niet overtuigen, maar haar transitie naar grond en haar ne-waza heeft ze zeker nog niet verleerd: ze wint met een armklem van Abilkadirova na 3′06″min; geen idee wat er op het eind gebeurde.. alsof Aigerim haar had gebeten...  --- 1/8-fin: mooi resultaat met een waza-ari zege na 4′min tegen de Spaanse Estrella Lopez Sheriff (°92; Esp; 13°WRL):   --- 1/4-fin: schijn-aanvallen van Charline in de 1ste helft van de reguliere tijd lonen, want Reka Pupp (°96; Hun; 3°WRL) krijgt een shido tegen; voorts blijft het een gesloten wedstrijd, maar een geduldige Hongaarse is wel de betere judoka; de scheids trapt nu niet meer in de schijnaanvallen van Van Snick en in GS dicteert Reka ook het verloop; waza-ari van Pupp is dan ook het uiteindelijke logische resultaat. Charline verwezen naar de herkansing.  --- repechage: verlies tegen Astride Gneto (°96; Fra; 6°WRL). Kamp niet gezien; ik vermoed dat het na 1′34″min eindigde met hansoku-make ?    >>> wordt dit voor Charline dan toch het begin van een lange remonte om uiteindelijk toch nog de Spelen te halen ? Mogelijks.   >>> wedstrijden van Charline   

  /-57kg

Mina Libeer (°97; /-57kg; 15° WRL): 7° (2 own) 15° op de WRL, maar toch maar 8th seeded !,  en opent in 1/16-fin tegen één van de 4 Françaises, 1ste-jaars senior Martha Fawaz (°02; Fra; 84° WRL): huidig vice-kampioene van France, ná de sterkere Faiza Mokdar, die verrassend genoeg (gekwetst ?) niet deelneemt. Priscilla Gneto is er wel. Als Mina wint ontmoet ze ofwel de ervaren Jessica Pereira (°94; Bra; 49°WRL) of de 18-jarige Oyunchimeg Oyungerel (°04; Mgl; 214°WRL). Natuurlijk wordt dat de Braziliaanse.. verslag:  --- 1/16-fin: knappe start van Mina met sumi gaeshi na 15″sec en tomoe-nage na 30″. Moeilijk te oordelen vanuit de camera-positie, maar de scheids geeft ippon, en géén review en géén protest van de judoka of het thuispubliek, dus moet het wel juist zijn.  --- 1/8-fin: inderdaad dus tegen Pereira: het moet gezegd, enkel Mina valt aan (zei het bijna uitsluitend met sumi-gaeshi), en Pereira die na iedere aanval van Mina het grondwerk zoekt maar nooit een opening vindt; de kamp eindigt dan ook (in GS) terecht in het voordeel van Mina met 3 shido’s tegen Jessica.  --- 1/4-fin: knap verweer van Mina tegen 1st seeded Haruka Funakubo (°98; Jpn; 2°WRL): haar geliefde sumi-gaeshi krijgt wel geen kans, en vooral vanaf GS zie je dat het een kwestie van tijd is.... Mina verdedigde uitstekend op grond, maar uiteindelijk eindigt het toch met osai-komi. --- repechage: tegen Daria Bilodid (°00, Ukr; 38°WRL) die met 3 shido’s tegen 2, verloor van Jessica Klimkait. (dubieus, en vooral jammer voor de sport). Mina dan wordt van begin tot eind gedomineerd door Bilodid (nog altijd maar 22j), en na 1′33″min eindigt het met juji-gatame.  >>> Een verdienstelijke 7°-plaats voor Mina. Meer zat/zit er niet in, want tegen de absolute top komt ze nu eenmaal tekort. Deze GSL was qua niveau dan ook sterker dan de editie Oct-2021 (juist na de Olympics), toen Mina nog brons pakte. >>> wedstrijden van Mina 

[childtraumaloss]

Stem verloren

Het afgelopen jaar zijn er dagen geweest dat ik niemand had om tegen te praten. En waar ik dacht dat op een gegeven moment het “gewoon” wel zou gaan wennen, maar dat heeft het nooit gedaan.

Als je je stem niet kan gebruiken en de muren op je afkomen, komen er wel andere dingen voor in de plek. Woorden komen op papier of worden gezegd in de stilte waarin, alleen het tikken van de klok terug praatte en het klonk alsof de echo’s van de muren mijn eigen pijn gewoon weer terugkaatste en het weer diep doordrongen in mijn huid kwam te zitten.

Als niets meer werkt om woorden weg te laten zweven kwamen ze op mijn huid waarnaar het zich na dagen vormt tot een litteken en het riedeltje gewoon weer vanaf het begin begon.

Een cirkel valt niet te doorbreken als je geen voorwerpen kan verkrijgen om het te kunnen doorbreken.

Ook al lijkt het soms of ik eraan gewend ben geraakt, denk ik elke dag weer precies eraan hoe onwennig het is om soms dagen niks te zeggen.

Niets van wat ik als noodzakelijke vervanging heb gevonden is zo fijn als gewoon tegen een ander persoon te kunnen praten.

Het went nooit.

En vaak denk ik, misschien komt het ook gewoon door mijzelf dat ik niemand heb om tegen aan te praten. Want ik laat die deur van mijn huis ook altijd dicht met de sleutel 2 keer gedraaid.

En ik hoor de begeleiding al door mijn deur mompelen: wie zwijgt, stemt toe.

Alsof ik door passiviteit mijn muren dubbel en dik dichtgetimmerd heb en daardoor de mensen in de kou laat staan. Het is namelijk altijd al zo geweest dat ik mezelf op de laatste plek neerzet en de zorg voor een ander boven mezelf verkies.

Maar ik besef mij dat ik er niet bij hoor, dat ik niet besta in deze wereld en dat ik mij ook nooit zal gaan kunnen conformeren aan die mensen hier of aan de maatschappij die de lat zo hoog heeft liggen.

Ik heb mijn eigen lat al zo hoog gelegd, dat die latten van de begeleiding of de maatschappij de doorgang daaronder alleen nog maar meer hebben dichtgetimmerd.

Sommige dagen ben ik ook gewoon enorm bang dat mijn stem weg zal zijn gegaan. Ik probeer dan maar wat te praten in het niets en van de woorden zinnen te maken. Maar woorden worden geen zinnen meer. Het stopt na een woord keer op keer.

Het boek is (bijna) uitgeschreven en het enige wat nog is overgebleven is de punt van het eind van het leven. waar nog geen kans voor is geweest dat ik, de schrijver, het eindpunt van de laatste bladzijde had neergeschreven.

Het boek komt misschien dan ook nooit tot een eind. Want ik was eigenlijk al 10 jaar geleden neergestreken. Toen als 9 jarig meisje was ik eigenlijk al kapot op en uitgestreden. Haar stem was toen al vervaagd in de echo’s van de mensen die om haar heen krioelden.En toen was ik eigenlijk al lang niet meer aan het leven.

Ik was verdwenen en aan het leven in het leven van vreemdelingen.

[portfolio-prop-anne]

Kernkwadranten

Nauwkeurigheid - Perfectionisme - Chaos - Flexibiliteit

Luisteren - Passiviteit - Dominant - Assertiviteit

[peterpositief]

Sportmassages met activiteitsmassage en passiviteitsmassage

Permanent Perfection Massage Instituut België met Peter, professioneel & gediplomeerd masseur informeert!

Sportmassages voor recreatieve en topsporters

Sportmassages – Activiteitsmassages en passiviteitsmassages

Pre-activiteitsmassage

Dit is een massage die aan de sportbeoefening zelf vooraf gaat. De massage dient om een goede doorbloeding te verkrijgen van de spieren. De spieren worden geschikt…

[tipsmaatregelen]

Oppositieparlementsleden hekelen de passiviteit van de regering en bekritiseren het gebrek aan urgentie in de toespraak van de koning

Oppositieparlementsleden hekelen de passiviteit van de regering en bekritiseren het gebrek aan urgentie in de toespraak van de koning

Oppositieparlementsleden hekelen de passiviteit van de regering en bekritiseren het gebrek aan urgentie in de toespraak van de koning Kamerleden uit het hele politieke spectrum riepen de drie partijen die momenteel aan de macht zijn op om hun inspanningen om een ​​nieuwe regering te vormen te versnellen, na te hebben geluisterd naar de toespraak van de koning die het parlementaire jaar op…

[charleshaddonspurgeon]

Bijbels Dagboek: De schatkamer van David

7 Opdat Uw beminden bevrijd worden; geef heil door Uw rechterhand, en verhoor ons. 8 God heeft gesproken in Zijn heiligdom, dies zal ik van vreugde opspringen; ik zal Sichem delen, en het dal van Sukkoth zal ik afmeten. 9 Gilead is mijn, Manasse is mijn, en Efraïm is de sterkte mijns hoofds; Juda is mijn wetgever. 10 Moab is mijn waspot; op Edom zal ik mijn schoen werpen; over Palestina zal ik juichen. 11 Wie zal mij voeren in een vaste stad? Wie zal mij leiden tot in Edom? 12 Zult Gij het niet zijn, o God! Die ons verstoten hadt, en Die niet uittoogt, o God! met onze heirkrachten? 13 Geef Gij ons hulp uit de benauwdheid; want des mensen heil is ijdelheid. 14 In God zullen wij kloeke daden doen, en Hij zal onze wederpartijders vertreden.

Op de lofprijzing volgt nu een gebed. Dit ontleent aan de lofprijzing geloofskracht en heilige vrijmoedigheid. Het is dikwijls het beste aanbidding te beginnen met een loflied, en onze fiolen vol geuren dan aan te bieden als de harpen hun welluidende klanken hebben aangeheven. De Heere had grote beloften aan David gedaan, en Zijn heiligheid stond er borg voor. Plechtig werd beloofd dat de goddelijke eigenschappen de zoon van Jesse grote zegeningen zouden schenken; er bestond geen vrees dat de Verbondsgod zou terugkomen op Zijn gegeven woord. Als God gesproken heeft, mogen wij wel blij zijn: de goddelijke openbaring is op zichzelf al een vreugde. Als de Heere de bedoeling had gehad ons te verdelgen, zou Hij niet tot ons gesproken hebben zoals Hij heeft gedaan. Maar wat God gesproken heeft, is nog een andere reden tot blijdschap, want Hij heeft ‘de gewisse weldadigheden van David’ betuigd, en beloofd zijn zaad op zijn troon te doen zitten, en al zijn vijanden te onderwerpen. David was zeer verheugd nadat de Heere tot hem gesproken had bij monde van Nathan. Hij bleef voor het aangezicht van de Heere in verwonderde vreugde.

Lees 1 Kronieken 17, en merk op dat David in het volgende hoofdstuk met kracht tegen zijn vijanden gaat optreden, precies zoals hij belooft in deze psalm. Binnenlandse veroveringen komen eerst. Vijanden moeten van Israels grondgebied verdreven worden, en stukken land naar behoren toegewezen en beheerd. Aan deze zijde van de Jordaan en aan de overzijde moet het land op orde worden gebracht en beveiligd tegen alle binnendringende plunderaars. Bepaalde opgetogenheid leidt tot passiviteit, maar niet de opgetogenheid die is gefundeerd op een levend geloof in de belofte van God. Zie hoe David bidt alsof hij de zegen al had, en die kon delen met zijn mannen: dit komt doordat hij zo van ganser harte gezongen heeft voor de Heere zijn helper. Zie hoe hij besluit in actie te komen, als een man wiens gebeden slechts een deel van zijn leven zijn, en een belangrijk onderdeel van zijn optreden.

Geloof is laf noch lui: het weet God aan zijn zijde, en daarom handelt het dapper. De gelovige weet dat Hij zijn vijanden zal vertrappen, en daarom staat hij op om hen in Zijn naam te vertrappen. Waar lofprijzing en gebed aan de strijd zijn voorafgegaan, kunnen wij verwachten dat we heldhaftige daden en beslissende overwinningen te zien krijgen. ‘In God’ is onze geheime ondersteuning; uit die Bron halen wij al onze moed, wijsheid en kracht. De Kerk zal zich nog opwekken om haar God van ganser harte te loven, en dan zal zij met liederen en hosanna’s optrekken tot de grote slag. Haar vijanden zullen worden overwonnen en totaal worden vermorzeld door de kracht van haar God, en de eer van de Heere zal over de ganse aarde verheven worden. Doe het in onze tijd geschieden, zo smeken wij U, o Heere.

Overweging:

Omdat de kerk Gods geliefde is, moet de zorg voor haar ons zwaar wegen, en de liefde voor haar behoud moet ons ten zeerste aansporen tot gebed ten gunste van haar.

[fin199]

Jojo

I’m worried about you. En ik bedoel dat op de best mogelijke manier. Ik maak me echt oprecht zorgen over u. En ik ga u vertellen waarom. 

Ik ken u al zoooooovele jaren. Echt al zo zo zo lang. Maar de laatste tijd, herken ik u niet meer. Toen we hier pas kwamen wonen was het anders. Misschien was het omdat we toen niet zo vaak samenwaren en is het versterkt door het samenwonen, of misschien was het er toen nog helemaal niet. Daar ben ik niet zeker van. Maar desalniettemin baart het me zorgen dat ik u niet meer herken. De pretlichtjes in uw ogen zijn bijna volledig gedoofd. Een spontane, hartelijke lach nog maar zo, zo zelden te bespeuren. Er hangt de laatste tijd echt een aura van negativiteit en somberheid over u. En ik zeg dat niet om u te kwetsen, dat weet gij ook. Maar écht omdat het iets is waaraan ik op random momenten overdag aan denk en waardoor ik ga fronsen en mijn hart een beetje pijn doet. En ik hoop dat ge dat zelf ook zo aanvoelt, want anders komt dit misschien als donderslag bij heldere hemel. Maar langs de andere kant geloof ik ook niet dat ik zoiets zou aanvoelen zonder dat het er effectief is. Het lijkt alsof ge zo weinig energie bezit. Elke pauze die ge hebt, besteedt ge op de zetel en ge komt echt heel, heel weinig buiten. Ge hebt steeds vaker hoofdpijn, ook dat valt mij op. Ik bespeur de laatste tijd gewoon zo’n enorme tristesse in u en ik heb een beetje bang dat dat ook begint door te schemeren in uw gedrag, de keuzes die ge maakt en met wat ge u bezighoudt.  

Langs de andere kant heerst er een redelijke mate van passiviteit in uw leven. En alweer, ik bedoel dat echt op de beste manier mogelijk. Omdat ik u graag zie en ik het jammer vind om te zien dat ge de laatste tijd vooral geleefd lijkt te worden, dan dat ge effectief leeft. Begrijp me niet verkeerd, we zijn twee helemaal verschillende personen. En ik begrijp dat gij uw rust uit kijken naar televisie haalt of Youtube en graag binnenzit. Daar is overigens niets mis mee: uw persoonlijkheid is uw persoonlijkheid en ‘de aard van het beestje is en blijft de aard van het beestje’ zoals oma zou zeggen. Maar het baart me wel zorgen dat ik u hoor praten over dingen die ge graag wilt en ik dan zie dat ge die niet achterna streeft. Ge laat kansen liggen hiermee, dingen die echt voordelig zouden zijn voor u. En ik zie dan ook dat ge momenteel effe vast lijkt geroest in u zorgen maken en aanvaarden hoe het leven momenteel zijn gangetje gaat hoewel het nog zoveel beter zou kunnen zijn. Ge hebt al veel van die dingen zelf aangegeven. Tijdens het WNRS spelletje gaf ge aan dat ge Sien graag beter zou willen leren kennen. But you just don’t do anything about it. You never take her out for coffee, ge vraagt haar nooit mee voor een wandeling of iets dergelijks nét om haar beter te leren kennen, zoals uw wens was. Dat is iets dat ik opmerk en vind ik jammer, net omdat ge aangeeft dat ge dat graag zou willen, maar ge er vervolgens niks mee doet. Hetzelfde geldt voor het feit dat ge mij aangaf dat ge het graag met Stijn en Tim wou hebben over hoe ge u de laatste tijd voelt. And again: you don’t do anything about it. Hetzelfde gebeurt: ge geeft aan wat ge graag wilt, maar ge onderneemt geen actie om dat waar te maken. I’m sure you don’t need me to ‘mother’ you en ge hebt mij niet nodig om uw agenda te maken, maar dat zijn echt simpele stappen. Stappen die nodig zijn om uw vrienden dieper in uw leven te betrekken en die u ook oprecht goed zouden doen. En ge neemt die stappen niet dus ge blijft gewoon in het nu trappelen, hoewel die stappen écht een stap voorwaarts zouden zijn. En ik gun u dat ook echt. Het zou ervoor zorgen dat ge closer bij Stijn en Tim wordt, evenals met Sien. Ik wil u nie dwingen om bepaalde dingen te doen, maar ik gun u echt dat gevoel van u ‘beter’ te voelen net omdat ge die dingen gedaan hebt. En om een stap voorwaarts te nemen in life in general. Het is net zoals ge tegen mij al even geleden aangaf dat ge ook ‘opnieuw zo graag iets wilt studeren’ en hoe ge ook tegen Sien zei ‘dat ge het studeren mist’. Maar als ik dan toon hoeveel cursussen er zijn op CVA, dan backt ge meteen down. En dat vind ik jammer, want het zou zo snel beslist zijn en alweer: het is iets wat ge graag wilt, maar er komt geen gevolg aan. 

Ik moet ook denken aan het moment toen Stijn en Tim hier nog waren ‘s avonds na het presidenten en gij wou gaan slapen. Ge hebt toen letterlijk gezegd ‘komaan mannen ik wil gaan slapen’, waardoor het echt lijkt alsof ge als een gerant hen komt wegjagen uit de living en da’s echt... Ja. Het klinkt daardoor alsof wij u forcen om aanwezig te zijn, wat voor ons ook vreemd voelt want wij zijn uw vrienden en dat doet mij voelen alsof het op dat moment een straf is voor u om bij ons te zijn.... Especially omdat ik u pas heb gezegd dat gij perfect tijd alleen moogt nemen voor uzelf en ge dus perfect had kunnen zeggen ‘ik ga slapen guys, just be a little quiet!’ (wat we trouwens sowieso zouden doen als ge zou aangeven dat ge ging slapen). Maar gij verwacht op dat moment een fout ding: dat iedereen zijn situatie aanpast naar uw wens. Hoewel gij gewoonweg ervoor zou kunnen kiezen om te gaan slapen zonder onze situatie te veranderen, vooral ook omdat Tim en Stijn al op het randje stonden van weggaan. Die controle willen hebben schemert zo extreem hard door de laatste tijd en kan soms een beetje verstikkend aanvoelen. Er zijn andere manieren en gij hoéft u niet verplicht te voelen om in een situatie te blijven waarin ge niet wilt zijn. Maar let gewoon ook op dat ge ons niet wegduwt. Soms heb ik het gevoel dat ge ons helemaal niet leuk vindt daardoor. 

Ik zeg u deze dingen omdat ge de laatste tijd gewoon niet meer gelukkig lijkt. En ge hoeft ook niet altijd gelukkig te zijn, maar uw somberheid lijkt de overhand te pakken. En ik heb het gevoel dat er daardoor een soort van afstand tussen ons in is komen te staan. Niet onoverbrugbaar, want ie is nog heel heel klein, maar soms voelt onze vriendschap daardoor anders aan en lijkt ze het merendeel van de tijd enkel nog over zorgen te gaan en concerns die van u uit naar mij komen. Dat doet mij mij voelen alsof ik ingeperkt wordt en it kinda makes me feel alsof ik niks goed kan doen. Neem nu het whiteboard. Ik hóef daar geen bedankje voor, begrijp me nu niet verkeerd hé. Maar ik vind het dan wel jammer dat de ene keer dat ik daar iets vergeet op te schrijven, dat dat meteen uitgelicht wordt. Het voelt gewoon aan alsof ik niks goed meer kan doen. En ik wil u gerust steunen en een onderdeel zijn in uw journey to get better. Echt waar hé. Maar ik wil ook niet leven met als hoofddoel ‘goed doen voor u’, wat de laatste tijd wel een dingetje in mijn leven is geworden. En dan zeker als dat laatste de laatste tijd bijna onmogelijk blijkt geworden. Ik wil dat gij u beter voelt, waardoor ik voel dat ik daar de laatste tijd héél hard ben naar gaan streven. Maar dat moet vooral vanuit uzelf komen. 

I want to be there every step off the way maar ge moet mij wel toelaten daarin. In alle aspecten. 

I really love you en ik hoop dat ge u hierin kunt vinden. I just want what’s best for you en dat is heel, heel veel geluk en vriendschap en liefde en al het goede op de wereld. Nu en voor altijd. 

Love you, 

Fin